poised
Member
- Μηνύματα
- 1.018
- Likes
- 8.291
Μία από τις σπάνιες φορές που μπορούμε να πούμε ότι τα πράγματα εδώ είναι καλύτερα!
- Thread starter poised
- Ημερομηνία δημιουργίας
lonelytraveller
Member
Βρίσκομαι στην 20ή σελίδα και ξέρω πως η ιστορία έχει προχωρήσει αλλά δε μπορώ βρε παιδιά
Από την αρχή το είχα μαντέψει
πιθανό σπόιλερ
Από την αρχή το είχα μαντέψει
πιθανό σπόιλερ
παντρευτηκε τη Βιετναμέζα και στο δικό τους γάμο έπαιξε η φωτο που αναφέρθηκε ότι έβγαλαν όλοι μαζί στο χοστελ
poised
Member
- Μηνύματα
- 1.018
- Likes
- 8.291
Για προχώρα τις σελίδες γιατί το έχεις σταματήσει στα μέλια
lonelytraveller
Member
Τελείωσα. Τώρα έχεις άλλο ένα άτομο να σε πρήζει να συνεχίσειςΓια προχώρα τις σελίδες γιατί το έχεις σταματήσει στα μέλια
poised
Member
- Μηνύματα
- 1.018
- Likes
- 8.291
Μετά εγώ ήθελα να πάω να δω και κάποια άλλα αξιοθέατα, κυρίως παλιές γαλλικές βίλες και τμήμα του αρχαίου τοίχους με μία πύλη που σώζεται ακόμα, αλλά η βιετναμέζα δήλωσε πως δεν ήταν τίποτα που άξιζε, δεν είχε καμία διάθεση να περπατήσει και αν ήθελα μπορούσα να πάω να τα δω μόνος μου, αυτή θα πήγαινε στο δωμάτιο να κοιμηθεί. Λίγες βδομάδες πριν νομίζω δεν θα το έλεγε, σαν κάτι να είχε αλλάξει, βέβαια από την άλλη είχαμε και κάνα-δύο μέρες που δεν είχε κοιμηθεί 6ωρο μέσα στη μέρα σε λεωφορείο και μπορεί να μην άντεχε με μόνο 10 ώρες βραδινό ύπνο. Τι μακαριότητα...
Την άφησα και πήγα μία μεγάλη πολύωρη βόλτα, από αυτές που είχα συνηθίσει να κάνω στο ταξίδι πριν τη γνωρίσω. Ταυτόχρονα βρήκα την ευκαιρία να κάνω διάφορα διαδικαστικά τηλέφωνα στην Ελλάδα μεταξύ των οποίων να ενημερώσω τη μαμάν "δε νομίζεις ότι το παρακάνες, πότε θα σε δει το σπίτι σου", να της πω ότι είμαι καλά, επιστρέφω σε λίγες μέρες και πριν προλάβει να χαρεί να της ρίξω ότι θα ξαναφύγω για πιο μόνιμα με όσο τακτ μπορούσα για να μη τη στείλω εγώ από εγκεφαλικό.
Ένα από τα πράγματα που είναι ενδιαφέροντα στο Ανόι, είναι ότι υπάρχουν περίπου 50 δρόμοι που είναι αφιερωμένοι στην ίδια εμπορική δραστηριότητα ή υπηρεσία. Δηλαδή σε μία οδό θα βρεις όλους τους ράφτες, σε άλλη όλους τους ξυλουργούς, τα κομπιουτεράδικα, ενυδρεία, κλειδαράδικα και πάει λέγοντας, το ένα μαγαζί δίπλα στο άλλο. Κάπου είχα βρει ένα πρόχειρο χάρτη που είχε φτιάξει κάποιος και πέρασα μερικές έτσι για χάζι.
Στην οδό με τα ηλεκτρολογικά, που ήταν φίσκα στα φωτάκια, είδα σε ένα κουτί πολύμπριζα από αυτά που ταιριάζουν σε κάθε τύπο πρίζας. Το δικό μου το είχα χάσει κάπου και έτσι χωρίς να το έχω και πολύ ανάγκη, λίγο από όρεξη να κάνω μία συναλλαγή με τους ντόπιους, αποφάσισα να πάρω ένα. Ο ιδιοκτήτης, μεγάλος σε ηλικία αλλά όχι και παππούς δε μίλαγε αγγλικά, οπότε με νοήματα μου είπε πόσο έκανε, δηλαδή τη τιμή εκκίνησης του παζαριού. Αλλά έλα που δεν έπεφτε με τίποτα, δε μου είχε ξαναγίνει αυτό. Ας πούμε 5 ευρώ μου είπε, 5 ευρώ ήθελε μέχρι τέλους. Τον ρώτησα αν θα μου έδινε 2 για 8 ευρώ, είπε 10 ευρώ, ενώ όλη την ώρα είχε σκωπτικό αν όχι θυμωμένο βλέμμα.
Μου έκανε εντύπωση, φυσικά δεν το πήρα, είχε άλλα 15 μαγαζιά τριγύρω και έτσι από περιέργεια πήγα να ρωτήσω και σε άλλο 1-2. Και στις δύο περιπτώσεις το ίδιο, απότομοι και κάθετοι, κανένα παζάρι, τόσο είναι (νομίζω είχαν μικροδιαφορές μεταξύ τους αλλά όσο είχαν πει στην αρχική τιμή επέμεναν). Τελικά πήρα ένα από τον τελευταίο, περισσότερο να έχω μιας που η τιμή που θα το έβρισκα online έτσι και αλλιώς θα ήταν περίπου τα ίδια, αλλά μου έκανε εντύπωση η αντιμετώπιση.
Αργότερα διάβασα πως στον βορρά οι άνθρωποι είναι πολύ πιο συνοφρυωμένοι, λιγομίλητοι και απότομοι, ενώ στα παζάρια και στις τιμές που δίνουν υπάρχει αυξανόμενη σειρά. Τις χαμηλότερες τιμές τις δίνουν σε γνωστούς-γείτονες και μετά πάνε συγχωριανοί-ντόπιοι, βιετναμέζοι εκτός περιοχής, ξένοι ασιάτες και ξένοι δυτικοί. Εγώ δηλαδή ήμουν στην τελευταία κατηγορία και δεν άξιζα ούτε παζάρι αλλά ούτε "φυσιολογική" τιμή. Αν δεν το είχα ζήσει μπορεί και να μη το πίστευα ότι ισχύει σε τέτοιο βαθμό.
Επέστρεψα στο δωμάτιο και αφού νύχτωσε βγήκαμε για μία βόλτα στις οδούς με την νυχτερινή αγορά και κατ' επέκταση τουριστική ζωή.
Πριν απομακρυνθούμε πολύ είδαμε ένα ζευγάρι ξένων να βγάζουν φωτογραφίες ένα δρομάκι. Είχαμε ξαναδεί κόσμο να πηγαίνει εκεί (έπρεπε να σκαρφαλώσεις ένα ανάχωμα), οπότε σκέφτηκα ότι κάτι ενδιαφέρον μπορεί να ήταν και πήγα να δω. Ήταν απλά ένας δρόμος με ράγες τρένου επάνω, δε μου φάνηκε κάτι το ιδιαίτερο. Είχα δει εκείνη την αγορά του τρένου στην Ταιλάνδη όπου σίγουρα ήταν καλύτερη, οπότε κατέβηκα ξανά κάτω στην βιετναμέζα που περίμενε έχοντας το ίδιο βλέμμα απορίας.
Τελικά ήταν ο δρόμος που επικράτησε αργότερα να λέγεται hanoi train street, έγινε πολύ τρέντι να πίνεις καφέ και να περνάει το τρένο δίπλα, κατέληξε να μαζεύει εκατοντάδες άτομα δημιουργώντας πρόβλημα, πάτησε το τρένο ένα τουρίστα, το κλείσανε οι αρχές, οι μαγαζάτορες λάδωναν να πηγαίνουν κάποιοι, άνοιξε πάλι υπό προϋποθέσεις και τώρα είναι ένα από τα must.
Δε θέλω να φανώ υπερόπτης, αλλά και άλλες φορές που βρέθηκα στο Ανόι και έτυχε να περάσω δε μπορούσα να καταλάβω γιατί τέτοιος χαμός. Σίγουρα αφού έπεσε τουριστολεφτό και άνοιξαν κάποια πιο γραφικά καφέ είναι ενδιαφέρον να κάθεσαι και να περνάει δίπλα σου το τρένο, αλλά υπάρχουν δεκάδες σημεία που το τρένο περνάει μέσα από τα σπίτια σχεδόν σε όλες τις πόλεις, δε ξέρω τι διαφορετικό έχει εκείνο. Ίσως ότι έχει εύκολη τουριστική πρόσβαση;
Φτάσαμε κοντά στην περιοχή με τη νυχτερινή ζωή, είχαμε σκοπό να φάμε κάτι εκεί. Την περπατήσαμε πέρα δόθε και με κίνδυνο να ακουστώ "γέρος", δεν άντεξα την βαβούρα και τουριστική κίνηση, όπως δεν την άντεχα και στη Μπανγκόκ ή στη Σίεμ Ρίεπ. Όχι ότι θα πάθαινα κάτι να φάμε εκεί και να πιούμε μια μπύρα, αλλά υπάρχουν τόσα διαφορετικά μέρη να το κάνεις σε αυτή τη πόλη, αν καθόμουν εκεί θα ένιωθα το αντίστοιχο με το να έτρωγα στα μακντόναλτς. Οπότε πρότεινα να πάμε αλλού.
Εδώ η αστυνομίατα ξύνει εργάζεται σκληρά.
Περπατήσαμε πάλι πίσω και περάσαμε δίπλα από τη λίμνη, η οποία έτσι γαλήνεια και με λιγότερη ομίχλη από της άλλες μέρες ήταν όμορφη.
Η βιετναμέζα με πήγε σε ένα μαγαζί που φτιάχνουν κάποια ρυζοζύμη με γέμιση από κιμά που λέγεται banh cuon. Νομίζω είχα ξαναφάει κάπου αλλού αλλά αυτό ήταν πολύ καλύτερο απ' ότι περίμενα γευστικά. Δηλαδή μόνο του το λες άγευστο, αλλά με την (ολίγον πικάντικη) σάλτσα από ζωμό ψαριού που σου φέρνανε απογειωνόταν.
Την άφησα και πήγα μία μεγάλη πολύωρη βόλτα, από αυτές που είχα συνηθίσει να κάνω στο ταξίδι πριν τη γνωρίσω. Ταυτόχρονα βρήκα την ευκαιρία να κάνω διάφορα διαδικαστικά τηλέφωνα στην Ελλάδα μεταξύ των οποίων να ενημερώσω τη μαμάν "δε νομίζεις ότι το παρακάνες, πότε θα σε δει το σπίτι σου", να της πω ότι είμαι καλά, επιστρέφω σε λίγες μέρες και πριν προλάβει να χαρεί να της ρίξω ότι θα ξαναφύγω για πιο μόνιμα με όσο τακτ μπορούσα για να μη τη στείλω εγώ από εγκεφαλικό.
Ένα από τα πράγματα που είναι ενδιαφέροντα στο Ανόι, είναι ότι υπάρχουν περίπου 50 δρόμοι που είναι αφιερωμένοι στην ίδια εμπορική δραστηριότητα ή υπηρεσία. Δηλαδή σε μία οδό θα βρεις όλους τους ράφτες, σε άλλη όλους τους ξυλουργούς, τα κομπιουτεράδικα, ενυδρεία, κλειδαράδικα και πάει λέγοντας, το ένα μαγαζί δίπλα στο άλλο. Κάπου είχα βρει ένα πρόχειρο χάρτη που είχε φτιάξει κάποιος και πέρασα μερικές έτσι για χάζι.
Στην οδό με τα ηλεκτρολογικά, που ήταν φίσκα στα φωτάκια, είδα σε ένα κουτί πολύμπριζα από αυτά που ταιριάζουν σε κάθε τύπο πρίζας. Το δικό μου το είχα χάσει κάπου και έτσι χωρίς να το έχω και πολύ ανάγκη, λίγο από όρεξη να κάνω μία συναλλαγή με τους ντόπιους, αποφάσισα να πάρω ένα. Ο ιδιοκτήτης, μεγάλος σε ηλικία αλλά όχι και παππούς δε μίλαγε αγγλικά, οπότε με νοήματα μου είπε πόσο έκανε, δηλαδή τη τιμή εκκίνησης του παζαριού. Αλλά έλα που δεν έπεφτε με τίποτα, δε μου είχε ξαναγίνει αυτό. Ας πούμε 5 ευρώ μου είπε, 5 ευρώ ήθελε μέχρι τέλους. Τον ρώτησα αν θα μου έδινε 2 για 8 ευρώ, είπε 10 ευρώ, ενώ όλη την ώρα είχε σκωπτικό αν όχι θυμωμένο βλέμμα.
Μου έκανε εντύπωση, φυσικά δεν το πήρα, είχε άλλα 15 μαγαζιά τριγύρω και έτσι από περιέργεια πήγα να ρωτήσω και σε άλλο 1-2. Και στις δύο περιπτώσεις το ίδιο, απότομοι και κάθετοι, κανένα παζάρι, τόσο είναι (νομίζω είχαν μικροδιαφορές μεταξύ τους αλλά όσο είχαν πει στην αρχική τιμή επέμεναν). Τελικά πήρα ένα από τον τελευταίο, περισσότερο να έχω μιας που η τιμή που θα το έβρισκα online έτσι και αλλιώς θα ήταν περίπου τα ίδια, αλλά μου έκανε εντύπωση η αντιμετώπιση.
Αργότερα διάβασα πως στον βορρά οι άνθρωποι είναι πολύ πιο συνοφρυωμένοι, λιγομίλητοι και απότομοι, ενώ στα παζάρια και στις τιμές που δίνουν υπάρχει αυξανόμενη σειρά. Τις χαμηλότερες τιμές τις δίνουν σε γνωστούς-γείτονες και μετά πάνε συγχωριανοί-ντόπιοι, βιετναμέζοι εκτός περιοχής, ξένοι ασιάτες και ξένοι δυτικοί. Εγώ δηλαδή ήμουν στην τελευταία κατηγορία και δεν άξιζα ούτε παζάρι αλλά ούτε "φυσιολογική" τιμή. Αν δεν το είχα ζήσει μπορεί και να μη το πίστευα ότι ισχύει σε τέτοιο βαθμό.
Επέστρεψα στο δωμάτιο και αφού νύχτωσε βγήκαμε για μία βόλτα στις οδούς με την νυχτερινή αγορά και κατ' επέκταση τουριστική ζωή.
Πριν απομακρυνθούμε πολύ είδαμε ένα ζευγάρι ξένων να βγάζουν φωτογραφίες ένα δρομάκι. Είχαμε ξαναδεί κόσμο να πηγαίνει εκεί (έπρεπε να σκαρφαλώσεις ένα ανάχωμα), οπότε σκέφτηκα ότι κάτι ενδιαφέρον μπορεί να ήταν και πήγα να δω. Ήταν απλά ένας δρόμος με ράγες τρένου επάνω, δε μου φάνηκε κάτι το ιδιαίτερο. Είχα δει εκείνη την αγορά του τρένου στην Ταιλάνδη όπου σίγουρα ήταν καλύτερη, οπότε κατέβηκα ξανά κάτω στην βιετναμέζα που περίμενε έχοντας το ίδιο βλέμμα απορίας.
Τελικά ήταν ο δρόμος που επικράτησε αργότερα να λέγεται hanoi train street, έγινε πολύ τρέντι να πίνεις καφέ και να περνάει το τρένο δίπλα, κατέληξε να μαζεύει εκατοντάδες άτομα δημιουργώντας πρόβλημα, πάτησε το τρένο ένα τουρίστα, το κλείσανε οι αρχές, οι μαγαζάτορες λάδωναν να πηγαίνουν κάποιοι, άνοιξε πάλι υπό προϋποθέσεις και τώρα είναι ένα από τα must.
Δε θέλω να φανώ υπερόπτης, αλλά και άλλες φορές που βρέθηκα στο Ανόι και έτυχε να περάσω δε μπορούσα να καταλάβω γιατί τέτοιος χαμός. Σίγουρα αφού έπεσε τουριστολεφτό και άνοιξαν κάποια πιο γραφικά καφέ είναι ενδιαφέρον να κάθεσαι και να περνάει δίπλα σου το τρένο, αλλά υπάρχουν δεκάδες σημεία που το τρένο περνάει μέσα από τα σπίτια σχεδόν σε όλες τις πόλεις, δε ξέρω τι διαφορετικό έχει εκείνο. Ίσως ότι έχει εύκολη τουριστική πρόσβαση;
Φτάσαμε κοντά στην περιοχή με τη νυχτερινή ζωή, είχαμε σκοπό να φάμε κάτι εκεί. Την περπατήσαμε πέρα δόθε και με κίνδυνο να ακουστώ "γέρος", δεν άντεξα την βαβούρα και τουριστική κίνηση, όπως δεν την άντεχα και στη Μπανγκόκ ή στη Σίεμ Ρίεπ. Όχι ότι θα πάθαινα κάτι να φάμε εκεί και να πιούμε μια μπύρα, αλλά υπάρχουν τόσα διαφορετικά μέρη να το κάνεις σε αυτή τη πόλη, αν καθόμουν εκεί θα ένιωθα το αντίστοιχο με το να έτρωγα στα μακντόναλτς. Οπότε πρότεινα να πάμε αλλού.
Εδώ η αστυνομία
Περπατήσαμε πάλι πίσω και περάσαμε δίπλα από τη λίμνη, η οποία έτσι γαλήνεια και με λιγότερη ομίχλη από της άλλες μέρες ήταν όμορφη.
Η βιετναμέζα με πήγε σε ένα μαγαζί που φτιάχνουν κάποια ρυζοζύμη με γέμιση από κιμά που λέγεται banh cuon. Νομίζω είχα ξαναφάει κάπου αλλού αλλά αυτό ήταν πολύ καλύτερο απ' ότι περίμενα γευστικά. Δηλαδή μόνο του το λες άγευστο, αλλά με την (ολίγον πικάντικη) σάλτσα από ζωμό ψαριού που σου φέρνανε απογειωνόταν.
Last edited:
lonelytraveller
Member
Θα έχεις γράψει μέχρι αύριο ή δε θα έχω τι να διαβάζω στη δουλεια το πρωί;
εν τω μεταξύ θέλω να δοκιμάσω πικρόπεπονο, είναι όντως τόσο χάλια για εμάς τους «άμαθους» σε τέτοιες γεύσεις;
εν τω μεταξύ θέλω να δοκιμάσω πικρόπεπονο, είναι όντως τόσο χάλια για εμάς τους «άμαθους» σε τέτοιες γεύσεις;
poised
Member
- Μηνύματα
- 1.018
- Likes
- 8.291
Με 19.99 το μήνα διαβάζεις τα επεισόδια πριν από τους άλλους και με 20.000 σου δίνω το 5% της συγγραφής να τα παραγγέλνεις οπότε θες.
poised
Member
- Μηνύματα
- 1.018
- Likes
- 8.291
Ανόι: Μουσείο εθνολογίας
Όπως είχε ήδη φανεί από το βράδυ της προηγούμενης, ο καιρός επιτέλους καλυτέρευε με λιακάδες για τις επόμενες ημέρες. Ευκαιρία λοιπόν να πάμε στο κόλπο του Χα Λονγκ, γιατί ταξίδι στο Βιετνάμ χωρίς αυτό είναι μισό και δεν έμενε και πολύ καιρός πια.
Δεν θέλαμε να κάνουμε κρουαζιέρα με διαμονή και η ημερήσια από Ανόι μας είχε φανεί εκτός από πολύ σκότωμα και δυσανάλογα ακριβή. Ίσως επειδή ήταν εκτός εποχής ή επειδή το ψάξαμε μόνοι μας, βρήκαμε ξενοδοχείο στο Χα Λονγκ με πρωινό σε πολύ χαμηλή τιμή, σχεδόν hostel, ενώ μαζί με το εισιτήριο του λεωφορείου από Ανόι πηγαινέλα θα μας έβγαινε φθηνότερα δύο μέρες από το να μέναμε στο Ανόι και να το κάναμε αυθημερόν. Οπότε κλείσαμε το λεωφορείο για το μεσημέρι και ψάχναμε κάτι ενδιαφέρον να κάνουμε μέχρι εκείνη την ώρα.
Η βιετναμέζα είπε πως ήταν να δούμε από αξιοθέατα στο Ανόι το είδαμε, μπορούσαμε να πάμε κάπου κοντά στο σταθμό για καφέ να κάτσουμε. Δεν θυμάμαι που ακριβώς το είχα διαβάσει ή αν έπεσα τυχαία πάνω του ψάχνοντας στο χάρτη για κάτι δίπλα στο σταθμό των λεωφορείων, ίσως το δεύτερο, εκεί κοντά ήταν το μουσείο εθνολογίας (ethnology). Τι είναι αυτό, ρώτησε η βιετναμέζα, επιτρέποντάς μου να κομπάσω ότι είναι ελληνικές λέξεις και πως σχηματίζεται το νόημα προσθέτοντας το "λόγος" πίσω από την έννοια και στο ενδιάμεσο ξέχασα να της απαντήσω και την έπρηξα, το έψαξε μόνη της στο κινητό όσο μίλαγα και κάποια στιγμή μου λέει καλά σταμάτα, το βρήκα μόνη μου τι σημαίνει, πάμε. Τίποτα δε θέλετε να μάθετε, που θα έλεγε και ο Μπρέχτ, εγώ φταίω.
Πακετάραμε τα πράγματα και πήγαμε με ταξί, το οποίο ήταν εξαιρετική επιλογή γιατί μαζί με τον ήλιο είχε επιστρέψει και η ζέστη και με όλα τα πράγματα μαζί θα είχαμε λιώσει στα λεωφορεία, πρέπει να ήθελε τουλάχιστον δύο. Βρήκαμε και χώρο να τα κλειδώσουμε στην είσοδο οπότε τέλεια, μπορούσαμε να περπατήσουμε με άνεση.
Δεν είχα μεγάλες προσδοκίες για το μουσείο αλλά αποδείχθηκε πολύ καλύτερο απ' ότι περίμενα. Όπως νομίζω έχω ξαναγράψει στο Βιετνάμ υπάρχουν δεκάδες εθνικές μειονότητες που ζουν σε όλη την επικράτεια αλλά κυρίως σε δυσκολοπροσβάσιμα μέρη. Το μουσείο αντιμετώπιζε το ζήτημα αρκετά επιστημονικά, όπως έπρεπε, εγώ περίμενα περισσότερο προπαγάνδα για το πως "είμαστε ένας λαός" αλλά όχι. Έδινε αρκετά στοιχεία για την προέλευση, ιστορία και διαφορετικότητα, ακόμα και από έθιμα και την κοινωνική ζωή των ομάδων. Υπήρχαν φορεσιές, τυπικά εργαλεία, μακέτες τυπικών κτηρίων αλλά και μερικά σε πλήρες μέγεθος, το οποίο το βρήκα πολύ εντυπωσιακό.
Στις περισσότερες φυλές τα κοινοτικά/κοινόχρηστα κτήρια του χωριού ήταν τα μεγαλύτερα. Μερικές είχαν κτήρια στα οποία ζούσαν όλοι οι ανύπαντροι νεαροί, θυμάμαι σε ένα τέτοιο για να ανέβεις επάνω έπρεπε να ισορροπήσεις σε ένα δοκάρι, δεν υπήρχε κανονική σκάλα. Μία φυλή είχε αυτό που θα λέγαμε κοινόχρηστους "γαμηστρώνες". Λογικό, όταν ζουν 4-5 γενιές σε μία καλύβα είναι μεγάλη υπηρεσία να πηγαίνουν αλλού να βγάζουν τα μάτια τους να μην σκανδαλίζονται μεγάλοι και μικροί.
Τουλάχιστον ήταν σωστά μαρκαρισμένο να μην υπάρχουν αμφιβολίες τι θα γίνει μετά.
Στο χώρο είχε και παράσταση του παραδοσιακού κουκλοθέατρου πάνω από το νερό, όταν ήμασταν εκεί ήταν ήδη μία σε εξέλιξη οπότε απλά ακούσαμε την μουσική και τις φωνές των ηθοποιών περνώντας γιατί η πόρτα του χώρου ήταν κλειστή.
Ο χρόνος πέρασε ωραία και όταν ήρθε η ώρα πήγαμε πιο δίπλα στο σταθμό λεωφορείων. Ίσως φάγαμε κάτι πριν μπούμε, ίσως το πήραμε μαζί στο λεωφορείο γιατί δεν είχαμε πολύ χρόνο και φύγαμε.
(συνεχίζεται)
Όπως είχε ήδη φανεί από το βράδυ της προηγούμενης, ο καιρός επιτέλους καλυτέρευε με λιακάδες για τις επόμενες ημέρες. Ευκαιρία λοιπόν να πάμε στο κόλπο του Χα Λονγκ, γιατί ταξίδι στο Βιετνάμ χωρίς αυτό είναι μισό και δεν έμενε και πολύ καιρός πια.
Δεν θέλαμε να κάνουμε κρουαζιέρα με διαμονή και η ημερήσια από Ανόι μας είχε φανεί εκτός από πολύ σκότωμα και δυσανάλογα ακριβή. Ίσως επειδή ήταν εκτός εποχής ή επειδή το ψάξαμε μόνοι μας, βρήκαμε ξενοδοχείο στο Χα Λονγκ με πρωινό σε πολύ χαμηλή τιμή, σχεδόν hostel, ενώ μαζί με το εισιτήριο του λεωφορείου από Ανόι πηγαινέλα θα μας έβγαινε φθηνότερα δύο μέρες από το να μέναμε στο Ανόι και να το κάναμε αυθημερόν. Οπότε κλείσαμε το λεωφορείο για το μεσημέρι και ψάχναμε κάτι ενδιαφέρον να κάνουμε μέχρι εκείνη την ώρα.
Η βιετναμέζα είπε πως ήταν να δούμε από αξιοθέατα στο Ανόι το είδαμε, μπορούσαμε να πάμε κάπου κοντά στο σταθμό για καφέ να κάτσουμε. Δεν θυμάμαι που ακριβώς το είχα διαβάσει ή αν έπεσα τυχαία πάνω του ψάχνοντας στο χάρτη για κάτι δίπλα στο σταθμό των λεωφορείων, ίσως το δεύτερο, εκεί κοντά ήταν το μουσείο εθνολογίας (ethnology). Τι είναι αυτό, ρώτησε η βιετναμέζα, επιτρέποντάς μου να κομπάσω ότι είναι ελληνικές λέξεις και πως σχηματίζεται το νόημα προσθέτοντας το "λόγος" πίσω από την έννοια και στο ενδιάμεσο ξέχασα να της απαντήσω και την έπρηξα, το έψαξε μόνη της στο κινητό όσο μίλαγα και κάποια στιγμή μου λέει καλά σταμάτα, το βρήκα μόνη μου τι σημαίνει, πάμε. Τίποτα δε θέλετε να μάθετε, που θα έλεγε και ο Μπρέχτ, εγώ φταίω.
Πακετάραμε τα πράγματα και πήγαμε με ταξί, το οποίο ήταν εξαιρετική επιλογή γιατί μαζί με τον ήλιο είχε επιστρέψει και η ζέστη και με όλα τα πράγματα μαζί θα είχαμε λιώσει στα λεωφορεία, πρέπει να ήθελε τουλάχιστον δύο. Βρήκαμε και χώρο να τα κλειδώσουμε στην είσοδο οπότε τέλεια, μπορούσαμε να περπατήσουμε με άνεση.
Δεν είχα μεγάλες προσδοκίες για το μουσείο αλλά αποδείχθηκε πολύ καλύτερο απ' ότι περίμενα. Όπως νομίζω έχω ξαναγράψει στο Βιετνάμ υπάρχουν δεκάδες εθνικές μειονότητες που ζουν σε όλη την επικράτεια αλλά κυρίως σε δυσκολοπροσβάσιμα μέρη. Το μουσείο αντιμετώπιζε το ζήτημα αρκετά επιστημονικά, όπως έπρεπε, εγώ περίμενα περισσότερο προπαγάνδα για το πως "είμαστε ένας λαός" αλλά όχι. Έδινε αρκετά στοιχεία για την προέλευση, ιστορία και διαφορετικότητα, ακόμα και από έθιμα και την κοινωνική ζωή των ομάδων. Υπήρχαν φορεσιές, τυπικά εργαλεία, μακέτες τυπικών κτηρίων αλλά και μερικά σε πλήρες μέγεθος, το οποίο το βρήκα πολύ εντυπωσιακό.
Στις περισσότερες φυλές τα κοινοτικά/κοινόχρηστα κτήρια του χωριού ήταν τα μεγαλύτερα. Μερικές είχαν κτήρια στα οποία ζούσαν όλοι οι ανύπαντροι νεαροί, θυμάμαι σε ένα τέτοιο για να ανέβεις επάνω έπρεπε να ισορροπήσεις σε ένα δοκάρι, δεν υπήρχε κανονική σκάλα. Μία φυλή είχε αυτό που θα λέγαμε κοινόχρηστους "γαμηστρώνες". Λογικό, όταν ζουν 4-5 γενιές σε μία καλύβα είναι μεγάλη υπηρεσία να πηγαίνουν αλλού να βγάζουν τα μάτια τους να μην σκανδαλίζονται μεγάλοι και μικροί.
Τουλάχιστον ήταν σωστά μαρκαρισμένο να μην υπάρχουν αμφιβολίες τι θα γίνει μετά.
Στο χώρο είχε και παράσταση του παραδοσιακού κουκλοθέατρου πάνω από το νερό, όταν ήμασταν εκεί ήταν ήδη μία σε εξέλιξη οπότε απλά ακούσαμε την μουσική και τις φωνές των ηθοποιών περνώντας γιατί η πόρτα του χώρου ήταν κλειστή.
Ο χρόνος πέρασε ωραία και όταν ήρθε η ώρα πήγαμε πιο δίπλα στο σταθμό λεωφορείων. Ίσως φάγαμε κάτι πριν μπούμε, ίσως το πήραμε μαζί στο λεωφορείο γιατί δεν είχαμε πολύ χρόνο και φύγαμε.
(συνεχίζεται)
Last edited:
poised
Member
- Μηνύματα
- 1.018
- Likes
- 8.291
Φτάσαμε νωρίς το απόγευμα σε ένα σταθμό λεωφορείων κυριολεκτικά στου διαόλου, αν θυμάμαι καλά πάνω από 20χλμ από την πόλη. Φυσικά με το που κατεβήκαμε μας την έπεσαν αμέσως ταρίφες. Ψάξαμε για grab αλλά δεν έβγαζε κανένα οδηγό στην περιοχή.
Δε μπορούσα να πιστέψω ότι όλοι όσοι έρχονταν από το Ανόι με δημόσια μεταφορά έπρεπε να φύγουν από εκεί με ταξί και να κάνουν 20χλμ, κάποιος άλλος τρόπος θα υπήρχε, τι στην ευχή το πιο τουριστικό μέρος του βιετνάμ είναι. Σε περίπου 300 μέτρα ήταν ένας σταθμός τρένων, δε φαινόταν να είχε κίνηση εκείνη την ώρα αλλά είπα να πάω να δω. Έπρεπε να κάνω ένα κύκλο, να βγω από το σταθμό λεωφορείων στον κεντρικό, να προχωρήσω επί του δρόμου και να ξαναμπώ στον σταθμό, όμως το έκοψα λίγο κάθετα από κάτι παραγκόσπιτα για να κόψω δρόμο. Εκτός από τους δύο σταθμούς και τα 5-10 χαμόσπιτα δεν υπήρχε τίποτα, μόνο χωράφια.
Δε βρήκα κάτι στο σταθμό τρένων, φαινόταν σαν να είχε χτιστεί σχετικά πρόσφατα και να τον είχαν παρατήσει χωρίς να έχει δουλέψει ποτέ. Γύρισα πίσω με βλέμμα αποτυχίας. Τουλάχιστον είχαν φύγει οι πρήχτες και ο ταξιτζής που μας πήρε έβαλε ταξίμετρο και χρέωσε όσα έγραψε, σπάνιο πράγμα να μην τσακωθείς, τι ωραία που θα ήταν να είναι πάντα έτσι.
Φτάσαμε στο ξενοδοχείο, κάναμε checkin και είπαν ότι θα μέναμε σε ένα άλλο κτήριο λίγο πιο πέρα αλλά πρωινό θα παίρναμε εκεί. Μας ρώτησαν αν έχουμε κλείσει εκδρομή για την επόμενη και μιας που δεν είχαμε, έβγαλαν ένα τεράστιο φόλντερ και άρχισαν το μπλα μπλα να μας πουλήσουν κρουαζιέρα. Είχα προσέξει ότι τριγύρω σχεδόν κάθε μαγαζί είχε και βιτρίνα που διαφήμιζε κρουαζιέρες, οπότε είπα ευχαριστώ, θα σας πούμε αργότερα.
Πήγαμε στο δωμάτιο, το οποίο ήταν τεράστιο, ίσως κάποτε 4στερο αλλά όχι πια σε καλή κατάσταση. Χειρότερο από αυτό που είχαμε κλείσει βάσει φωτογραφιών και κριτικών αλλά όχι και τόσο ώστε να το κάνω θέμα, σε σχέση με αυτό στο Ανόι ήταν παλατάκι. Και τώρα που το έγραψα αυτό θυμήθηκα ότι το δωμάτιο στο Ανόι ήταν δίπλα σε βουδιστικό ναό που τη μέρα που φεύγαμε είχε μια μεγάλη γιορτή και από τις 5 το πρωί μουρμουρίζανε προσευχές στα ηχεία και βαράγανε κάτι ξύλα, ήταν αδύνατο να κοιμηθείς.
Δε θυμάμαι ακριβώς πως πήγε το πράγμα στη συνέχεια, κάναμε μία απόπειρα να πάμε μία βόλτα και γυρίσαμε πίσω γιατί δε βρήκαμε κάτι ενδιαφέρον εκεί κοντά ή/και είχε πολύ ζέστη; Ήταν κουρασμένη και ήθελε να ξεκουραστεί ή κοιμηθεί (καλά αυτό σιγουράκι). "Τσακωθήκαμε" γιατί ήθελα να ψάξουμε για κρουαζιέρα και αυτή θεωρούσε ότι οι τιμές είναι ίδιες παντού και να πάρουμε του ξενοδοχείου να τελειώνουμε; Όλα μαζί;
Θυμάμαι πάντως ότι εκείνο το απόγευμα δεν ήμασταν και η καλύτερη ατμόσφαιρα. Αφού κάτσαμε μέσα βρήκα ευκαιρία και πέρασα αρκετή ώρα στον υπολογιστή. Μεταξύ άλλων διαδικαστικών έπρεπε να βρω κάποιο προσωρινό κατάλυμα μερικών εβδομάδων στην πόλη της μελλοντικής εργασίας μου, τελευταία στιγμή που έψαχνα ήταν όλα πανάκριβα και το χειρότερο δεν έβρισκα τίποτα που να καλύπτει πάνω από δύο βδομάδες διάρκεια τη φορά για να μην χρειάζεται να αλλάζω.
Κάποια στιγμή η βιετναμέζα αποφάσισε να βγει να πάρει κάτι να πιει ή φάει, μου το ανακοίνωσε μάλλον με υφάκι ότι ήθελε να πάει μόνη της. Φυσικά της λέω, πάρε τον αέρα σου. Πήρε ένα μεγάλο σε αξία χαρτονόμισμα (ας πούμε 50ρι) από το πορτοφόλι της και το κινητό της και έφυγε. Σε 5-10 λεπτά επέστρεψε χωρίς να κρατάει κάποιο ποτήρι ή σακούλα. Σκέφτηκα, "κοίτα η σκατούλα δεν μου έφερε τίποτα εμένα", το πάει για τσακωμό. Είχε κάτι εμφανή μούτρα, έψαξε κάτι στα πράγματά της λίγο χωρίς να μιλάει και μετά έκατσε στη καρέκλα και... σχεδόν βούρκωσε.
Είχε... χάσει το τελευταίο της χαρτονόμισμα, αυτό που είχε πάρει μαζί. Εν τω μεταξύ τόσο καιρό της έλεγα να μη βάζει χύμα τα λεφτά στη τσέπη όπως το έκανε γιατί ήταν πολύ χαλαρή και θα ήταν εύκολο να της πέσουν αλλά μου απαντούσε πως "ξέρει τι κάνει, δεν της έχει πέσει τίποτα". Μου φάνηκε κάπως αστείο ότι στενοχωρήθηκε τόσο, νόμιζα ότι υπερέβαλλε λίγο, της είπα και εγώ λίγο πικροχαριτολογόντας ότι ήταν instant karma λόγω της συμπεριφοράς της απέναντί μου και τα έκανα χειρότερα.
Αργότερα όταν έπεσε λίγο η ζέστη και πριν τρέχουμε και δεν φτάνουμε της πρότεινα να πάμε για βόλτα και να κλείσουμε κρουαζιέρα, αλλά δεν ήθελε να ασχοληθεί, οπότε έφυγα μόνος μου. Έκανα μία μεγάλη βόλτα, ρώτησα σε πολλά μαγαζιά και τελικά βρήκα μία προσφορά για τα ίδια πράγματα περίπου στα μισά λεφτά απ' ότι βρίσκαμε αλλού.
Η πλευρά της πόλης που ήμασταν δεν έλεγε πολλά. Υπήρχε ένα ψιλο άκυρο τελεφερίκ που σε πέρναγε πάνω από τη θάλασσα από την μία πλευρά στην άλλη και κατέληγε σε ένα θεματικό πάρκο το οποίο μάλλον δεν αξίζει τον κόπο. Ή να το πω αλλιώς, αν είναι να δώσεις λεφτά για κάτι τέτοιο καλύτερα στη Nha Trang, Da Nang ή Phu quoc, όχι στο Ha Long.
Εδώ ήταν ένα ψεύτικο χωριό που προοριζόταν για τουριστικό αλλά τότε ότι τελείωνε η κατασκευή και είχε ελάχιστα ανοιχτά μαγαζιά.
Από κάτι φωτογραφίες που είδα όλα τα παραπάνω καταστράφηκαν σχεδόν ολοσχερώς από τον τυφώνα πριν ένα μήνα.
Κάποια στιγμή μου έστειλε μήνυμα η Βιετναμέζα αν ήθελα να ερχόμουν κάπου που πήγαινε για φαγητό. Να πω την αλήθεια είχα μπουχτίσει με τις σούπες αλλά σκέφτηκα ότι δεν ήταν η μέρα να το παίξω δύσκολος. Την βρήκα σε ένα μαγαζί απόλαυση μόνο με ντόπιους.
Είχε καλύτερη διάθεση, το φαγητό ήταν καλό (και δεν ήταν σούπα) ίσως πήραμε και κάτι να πιούμε και γυρίσαμε πίσω γιατί θα είχαμε σχετικά πρωινό ξύπνημα, να προλάβουμε το πρωινό στον μπουφέ με την ησυχία μας πριν μας παραλάβουν για την κρουαζιέρα.
Πριν κοιμηθώ αποφάσισα να κλείσω τη διαμονή για τον επόμενο μήνα ώστε να σταματήσω να το έχω άλλο άγχος. Η βιετναμέζα κοιμήθηκε (αλίμονο) και εμένα με πήρε αρκετά αργά να ψάχνω ώσπου κατέληξα σε ένα συνδυασμό τριών καταλυμάτων για ένα μήνα, αλλά τουλάχιστον σχετικά κοντά να μη κουβαλάω όλα τα πράγματα εδώ και εκεί. Τα έκλεισα και πήγα για ένα μπάνιο εξαντλημένος πριν κοιμηθώ.
Βγαίνοντας από το μπάνιο πριν προλάβω να βάλω βρακί βλέπω να έρχεται ένα email από την airbnb ότι είχε κάποιο πρόβλημα με την πληρωμή για το ένα από αυτά και μου ζήταγε να πληρώσω ξανά. Προσπάθησα αλλά έβγαζε σφάλμα, ήταν και μεγάλο το ποσό, ίσως κάνα χιλιάρικο, όμως οι προηγούμενες πληρωμές είχαν περάσει. Εκεί που το πάλευα με μισό μάτι από την κούραση γυμνός αγκαλιά με το λάπτοπ, ανοίγει η πόρτα του δωματίου (είχαμε ξεχάσει να την κλειδώσουμε από μέσα) και μπαίνει ένα αγγλάκι με άνεση. Προχώραγε κανονικά ενώ εγώ ήμουν με την μαλαπέρδα έξω ώσπου του φωνάζω αγριεμένα "hey dude, what the fuck". Κομπλάρει, κοιτάζει αριστερά δεξιά και μου λέει σόρυ λάθος δωμάτιο. Κάνει μεταβολή και βγαίνει έξω, ενώ εγώ πήγα από πίσω να κλειδώσω την πόρτα και τον άκουγα να φωνάζει σε κάποιον από τις σκάλες σε ποιον όροφο ήταν γιατί ήταν λάθος.
Την άλλη μέρα το έλεγα στην βιετναμέζα και νόμιζε ότι την δούλευα. Αποκλείεται λέει να μπήκε κάποιος στο δωμάτιο, να του φώναξες και να μην ξύπνησα, δεν κοιμάμαι βαριά. Καλά της λέω, να λες πάλι καλά που δεν είχα κοιμηθεί με αυτό που είχε γίνει με το airbnb γιατί θα είχε μπει, θα μας είχε πηδήξει και τους δύο και μόνο εγώ θα το καταλάβαινα.
Δε μπορούσα να πιστέψω ότι όλοι όσοι έρχονταν από το Ανόι με δημόσια μεταφορά έπρεπε να φύγουν από εκεί με ταξί και να κάνουν 20χλμ, κάποιος άλλος τρόπος θα υπήρχε, τι στην ευχή το πιο τουριστικό μέρος του βιετνάμ είναι. Σε περίπου 300 μέτρα ήταν ένας σταθμός τρένων, δε φαινόταν να είχε κίνηση εκείνη την ώρα αλλά είπα να πάω να δω. Έπρεπε να κάνω ένα κύκλο, να βγω από το σταθμό λεωφορείων στον κεντρικό, να προχωρήσω επί του δρόμου και να ξαναμπώ στον σταθμό, όμως το έκοψα λίγο κάθετα από κάτι παραγκόσπιτα για να κόψω δρόμο. Εκτός από τους δύο σταθμούς και τα 5-10 χαμόσπιτα δεν υπήρχε τίποτα, μόνο χωράφια.
Δε βρήκα κάτι στο σταθμό τρένων, φαινόταν σαν να είχε χτιστεί σχετικά πρόσφατα και να τον είχαν παρατήσει χωρίς να έχει δουλέψει ποτέ. Γύρισα πίσω με βλέμμα αποτυχίας. Τουλάχιστον είχαν φύγει οι πρήχτες και ο ταξιτζής που μας πήρε έβαλε ταξίμετρο και χρέωσε όσα έγραψε, σπάνιο πράγμα να μην τσακωθείς, τι ωραία που θα ήταν να είναι πάντα έτσι.
Φτάσαμε στο ξενοδοχείο, κάναμε checkin και είπαν ότι θα μέναμε σε ένα άλλο κτήριο λίγο πιο πέρα αλλά πρωινό θα παίρναμε εκεί. Μας ρώτησαν αν έχουμε κλείσει εκδρομή για την επόμενη και μιας που δεν είχαμε, έβγαλαν ένα τεράστιο φόλντερ και άρχισαν το μπλα μπλα να μας πουλήσουν κρουαζιέρα. Είχα προσέξει ότι τριγύρω σχεδόν κάθε μαγαζί είχε και βιτρίνα που διαφήμιζε κρουαζιέρες, οπότε είπα ευχαριστώ, θα σας πούμε αργότερα.
Πήγαμε στο δωμάτιο, το οποίο ήταν τεράστιο, ίσως κάποτε 4στερο αλλά όχι πια σε καλή κατάσταση. Χειρότερο από αυτό που είχαμε κλείσει βάσει φωτογραφιών και κριτικών αλλά όχι και τόσο ώστε να το κάνω θέμα, σε σχέση με αυτό στο Ανόι ήταν παλατάκι. Και τώρα που το έγραψα αυτό θυμήθηκα ότι το δωμάτιο στο Ανόι ήταν δίπλα σε βουδιστικό ναό που τη μέρα που φεύγαμε είχε μια μεγάλη γιορτή και από τις 5 το πρωί μουρμουρίζανε προσευχές στα ηχεία και βαράγανε κάτι ξύλα, ήταν αδύνατο να κοιμηθείς.
Δε θυμάμαι ακριβώς πως πήγε το πράγμα στη συνέχεια, κάναμε μία απόπειρα να πάμε μία βόλτα και γυρίσαμε πίσω γιατί δε βρήκαμε κάτι ενδιαφέρον εκεί κοντά ή/και είχε πολύ ζέστη; Ήταν κουρασμένη και ήθελε να ξεκουραστεί ή κοιμηθεί (καλά αυτό σιγουράκι). "Τσακωθήκαμε" γιατί ήθελα να ψάξουμε για κρουαζιέρα και αυτή θεωρούσε ότι οι τιμές είναι ίδιες παντού και να πάρουμε του ξενοδοχείου να τελειώνουμε; Όλα μαζί;
Θυμάμαι πάντως ότι εκείνο το απόγευμα δεν ήμασταν και η καλύτερη ατμόσφαιρα. Αφού κάτσαμε μέσα βρήκα ευκαιρία και πέρασα αρκετή ώρα στον υπολογιστή. Μεταξύ άλλων διαδικαστικών έπρεπε να βρω κάποιο προσωρινό κατάλυμα μερικών εβδομάδων στην πόλη της μελλοντικής εργασίας μου, τελευταία στιγμή που έψαχνα ήταν όλα πανάκριβα και το χειρότερο δεν έβρισκα τίποτα που να καλύπτει πάνω από δύο βδομάδες διάρκεια τη φορά για να μην χρειάζεται να αλλάζω.
Κάποια στιγμή η βιετναμέζα αποφάσισε να βγει να πάρει κάτι να πιει ή φάει, μου το ανακοίνωσε μάλλον με υφάκι ότι ήθελε να πάει μόνη της. Φυσικά της λέω, πάρε τον αέρα σου. Πήρε ένα μεγάλο σε αξία χαρτονόμισμα (ας πούμε 50ρι) από το πορτοφόλι της και το κινητό της και έφυγε. Σε 5-10 λεπτά επέστρεψε χωρίς να κρατάει κάποιο ποτήρι ή σακούλα. Σκέφτηκα, "κοίτα η σκατούλα δεν μου έφερε τίποτα εμένα", το πάει για τσακωμό. Είχε κάτι εμφανή μούτρα, έψαξε κάτι στα πράγματά της λίγο χωρίς να μιλάει και μετά έκατσε στη καρέκλα και... σχεδόν βούρκωσε.
Είχε... χάσει το τελευταίο της χαρτονόμισμα, αυτό που είχε πάρει μαζί. Εν τω μεταξύ τόσο καιρό της έλεγα να μη βάζει χύμα τα λεφτά στη τσέπη όπως το έκανε γιατί ήταν πολύ χαλαρή και θα ήταν εύκολο να της πέσουν αλλά μου απαντούσε πως "ξέρει τι κάνει, δεν της έχει πέσει τίποτα". Μου φάνηκε κάπως αστείο ότι στενοχωρήθηκε τόσο, νόμιζα ότι υπερέβαλλε λίγο, της είπα και εγώ λίγο πικροχαριτολογόντας ότι ήταν instant karma λόγω της συμπεριφοράς της απέναντί μου και τα έκανα χειρότερα.
Αργότερα όταν έπεσε λίγο η ζέστη και πριν τρέχουμε και δεν φτάνουμε της πρότεινα να πάμε για βόλτα και να κλείσουμε κρουαζιέρα, αλλά δεν ήθελε να ασχοληθεί, οπότε έφυγα μόνος μου. Έκανα μία μεγάλη βόλτα, ρώτησα σε πολλά μαγαζιά και τελικά βρήκα μία προσφορά για τα ίδια πράγματα περίπου στα μισά λεφτά απ' ότι βρίσκαμε αλλού.
Η πλευρά της πόλης που ήμασταν δεν έλεγε πολλά. Υπήρχε ένα ψιλο άκυρο τελεφερίκ που σε πέρναγε πάνω από τη θάλασσα από την μία πλευρά στην άλλη και κατέληγε σε ένα θεματικό πάρκο το οποίο μάλλον δεν αξίζει τον κόπο. Ή να το πω αλλιώς, αν είναι να δώσεις λεφτά για κάτι τέτοιο καλύτερα στη Nha Trang, Da Nang ή Phu quoc, όχι στο Ha Long.
Εδώ ήταν ένα ψεύτικο χωριό που προοριζόταν για τουριστικό αλλά τότε ότι τελείωνε η κατασκευή και είχε ελάχιστα ανοιχτά μαγαζιά.
Από κάτι φωτογραφίες που είδα όλα τα παραπάνω καταστράφηκαν σχεδόν ολοσχερώς από τον τυφώνα πριν ένα μήνα.
Κάποια στιγμή μου έστειλε μήνυμα η Βιετναμέζα αν ήθελα να ερχόμουν κάπου που πήγαινε για φαγητό. Να πω την αλήθεια είχα μπουχτίσει με τις σούπες αλλά σκέφτηκα ότι δεν ήταν η μέρα να το παίξω δύσκολος. Την βρήκα σε ένα μαγαζί απόλαυση μόνο με ντόπιους.
Είχε καλύτερη διάθεση, το φαγητό ήταν καλό (και δεν ήταν σούπα) ίσως πήραμε και κάτι να πιούμε και γυρίσαμε πίσω γιατί θα είχαμε σχετικά πρωινό ξύπνημα, να προλάβουμε το πρωινό στον μπουφέ με την ησυχία μας πριν μας παραλάβουν για την κρουαζιέρα.
Πριν κοιμηθώ αποφάσισα να κλείσω τη διαμονή για τον επόμενο μήνα ώστε να σταματήσω να το έχω άλλο άγχος. Η βιετναμέζα κοιμήθηκε (αλίμονο) και εμένα με πήρε αρκετά αργά να ψάχνω ώσπου κατέληξα σε ένα συνδυασμό τριών καταλυμάτων για ένα μήνα, αλλά τουλάχιστον σχετικά κοντά να μη κουβαλάω όλα τα πράγματα εδώ και εκεί. Τα έκλεισα και πήγα για ένα μπάνιο εξαντλημένος πριν κοιμηθώ.
Βγαίνοντας από το μπάνιο πριν προλάβω να βάλω βρακί βλέπω να έρχεται ένα email από την airbnb ότι είχε κάποιο πρόβλημα με την πληρωμή για το ένα από αυτά και μου ζήταγε να πληρώσω ξανά. Προσπάθησα αλλά έβγαζε σφάλμα, ήταν και μεγάλο το ποσό, ίσως κάνα χιλιάρικο, όμως οι προηγούμενες πληρωμές είχαν περάσει. Εκεί που το πάλευα με μισό μάτι από την κούραση γυμνός αγκαλιά με το λάπτοπ, ανοίγει η πόρτα του δωματίου (είχαμε ξεχάσει να την κλειδώσουμε από μέσα) και μπαίνει ένα αγγλάκι με άνεση. Προχώραγε κανονικά ενώ εγώ ήμουν με την μαλαπέρδα έξω ώσπου του φωνάζω αγριεμένα "hey dude, what the fuck". Κομπλάρει, κοιτάζει αριστερά δεξιά και μου λέει σόρυ λάθος δωμάτιο. Κάνει μεταβολή και βγαίνει έξω, ενώ εγώ πήγα από πίσω να κλειδώσω την πόρτα και τον άκουγα να φωνάζει σε κάποιον από τις σκάλες σε ποιον όροφο ήταν γιατί ήταν λάθος.
Την άλλη μέρα το έλεγα στην βιετναμέζα και νόμιζε ότι την δούλευα. Αποκλείεται λέει να μπήκε κάποιος στο δωμάτιο, να του φώναξες και να μην ξύπνησα, δεν κοιμάμαι βαριά. Καλά της λέω, να λες πάλι καλά που δεν είχα κοιμηθεί με αυτό που είχε γίνει με το airbnb γιατί θα είχε μπει, θα μας είχε πηδήξει και τους δύο και μόνο εγώ θα το καταλάβαινα.
Last edited:
poised
Member
- Μηνύματα
- 1.018
- Likes
- 8.291
Χα Λονγκ: Όπως στα καρποστάλ
Ενώ κοιμόμουν μου είχε στείλει από μόνος του κάποιος εκπρόσωπος της airbnb να μου πει ότι η κράτησή μου ίσχυε, αλλά θα έπρεπε να μιλήσω με την τράπεζά μου να αποδεσμεύσει το ποσό που έχει μπλοκάρει. Πιθανώς οι απανωτές υψηλές χρεώσεις που έκανα προς το airbnb μεταξύ κάποιων λεπτών χτύπησαν καμπανάκι. Μήνυμα μου έστειλε και ο ιδιοκτήτης να μου πει ότι είχε επικοινωνήσει κάποιος regional υπεύθυνος μαζί του τηλεφωνικά για να του εξηγήσει, μου έκανε εντύπωση που ασχολήθηκαν τόσο, συνήθως ψάχνεις εκπροσώπους και δεν βρίσκεις. Θα έπαιρνα στην τράπεζα στις 9 που ανοίγουν, δηλαδή 2 το απόγευμα Βιετνάμ, είχα πολύ χρόνο μπροστά.
Για κάποιο λόγο που δε θυμάμαι πήγα πρώτος για πρωινό, ίσως η βιετναμέζα ξέχασε κάτι και επέστρεψε να το πάρει ή κατέβηκα πιο γρήγορα για να καπαρώσω θέση. Ήρθε μία κυρία που εκτελούσε χρέη μαγείρισσας/σερβιτόρας με ένα πλαστικοποιημένο κατάλογο με πιθανά μενού. Μεταξύ άλλων σου έδινε να επιλέξεις πως θες το αυγό σου από τις εξής πιθανές παραλλαγές στα αγγλικά: "soft", ¨1 side", "1 side up + 1 side down", "2 side" και "o me let".
Το τελευταίο το καταλαβαίνουμε οι Έλληνες που το λέμε ομελέτα (υποψιάζομαι από τα γαλλικά) αλλά άντε να το καταλάβει κάποιος που το ξέρει σαν scrambled eggs και μάλιστα σπασμένο σε συλλαβές, θα νομίζει ότι είναι κάτι με το "me" και το "let", καλή τύχη.
Προσπαθούσα να φανταστώ ποια μπορεί να είναι η διαφορά του 1 side up και 1 side down από το 2 side(s), δύο έχει το αυγό, αν δεν είναι η πάνω θα είναι η κάτω, η κυρία δε μίλαγε αγγλικά, η βιετναμέζα δεν ήταν εκεί να συνεννοηθεί και τελικά νομίζω παράγγειλα το "2 side" γιατί έτσι.
Φάγαμε, ήρθε ένα βανάκι, μας μάζεψε και αφού πήρε και διάφορους άλλους μας πήγε στο λιμάνι αναχώρησης. Μου έκανε εντύπωση ότι παρόλο που κατεβήκαμε από βανάκι αρκετά άτομα και ήταν ξεκάθαρο ότι ήμασταν γκρουπ μας την πέσανε κράχτες να μας πουλήσουν εισιτήριο για κρουαζιέρα. Και δεν ήταν λίγοι, πρέπει να ήταν καμία 20ρια άτομα που τρέχανε εδώ και εκεί στα βανάκια και μερικοί έρχονταν και ξαναρώταγαν ενώ είχαν δει ότι είχαμε ήδη πει όχι στους προηγούμενους.
Περιμέναμε σε μία αίθουσα, μετά εκτός αίθουσας, όπου είχαν και κάποια βαριεστημένη μπάντα να παίζει μουσική για να κάνει την (μεγαλύτερη από φυσιολογική) αναμονή πιο ευχάριστη. Δηλαδή αντί να σου λένε από την αρχή ότι η κρουαζιέρα ξεκινά στις 10:30, σου λένε στις 8:30, 30' γυρνάς με το βανάκι να μαζέψεις άλλους, μισή ώρα περιμένεις να σου δώσουν εισιτήριο και καμιά ώρα στην αποβάθρα στο "τώρα μπαίνετε".
Πόσες βάρκες είχαν ήδη φύγει (και φεύγανε πριν από εμάς) και πόσες ακόμα ήταν εκεί... Απίστευτο.
Με τα πολλά μπήκαμε στο καράβι και ξεκινήσαμε. Μαζί είχαμε και ένα τύπο που θα έκανε την ξενάγηση, από αυτούς τους αηδίες με τα φτηνά κουστούμια και παντόφλες από κάτω που νομίζουν ότι είναι φιλικοί και κουλ αλλά σου βγάζουν απελπισία και μαζί του έναν νεώτερο που του μάθενε την δουλειά. Τα αγγλικά του πρώτου ήταν καλύτερα από του δεύτερου αλλά και οι δύο είχαν βαριά ασιατική προφορά, αν δεν είχα τόσο καιρό εμπειρία νομίζω δε θα καταλάβαινα τίποτα.
Κάθε 2-3 λεπτά έφευγε και μία βαρκούλα, γραμμή παραγωγής σε εργοστάσιο η φάση.
(συνεχίζεται)
Ενώ κοιμόμουν μου είχε στείλει από μόνος του κάποιος εκπρόσωπος της airbnb να μου πει ότι η κράτησή μου ίσχυε, αλλά θα έπρεπε να μιλήσω με την τράπεζά μου να αποδεσμεύσει το ποσό που έχει μπλοκάρει. Πιθανώς οι απανωτές υψηλές χρεώσεις που έκανα προς το airbnb μεταξύ κάποιων λεπτών χτύπησαν καμπανάκι. Μήνυμα μου έστειλε και ο ιδιοκτήτης να μου πει ότι είχε επικοινωνήσει κάποιος regional υπεύθυνος μαζί του τηλεφωνικά για να του εξηγήσει, μου έκανε εντύπωση που ασχολήθηκαν τόσο, συνήθως ψάχνεις εκπροσώπους και δεν βρίσκεις. Θα έπαιρνα στην τράπεζα στις 9 που ανοίγουν, δηλαδή 2 το απόγευμα Βιετνάμ, είχα πολύ χρόνο μπροστά.
Για κάποιο λόγο που δε θυμάμαι πήγα πρώτος για πρωινό, ίσως η βιετναμέζα ξέχασε κάτι και επέστρεψε να το πάρει ή κατέβηκα πιο γρήγορα για να καπαρώσω θέση. Ήρθε μία κυρία που εκτελούσε χρέη μαγείρισσας/σερβιτόρας με ένα πλαστικοποιημένο κατάλογο με πιθανά μενού. Μεταξύ άλλων σου έδινε να επιλέξεις πως θες το αυγό σου από τις εξής πιθανές παραλλαγές στα αγγλικά: "soft", ¨1 side", "1 side up + 1 side down", "2 side" και "o me let".
Το τελευταίο το καταλαβαίνουμε οι Έλληνες που το λέμε ομελέτα (υποψιάζομαι από τα γαλλικά) αλλά άντε να το καταλάβει κάποιος που το ξέρει σαν scrambled eggs και μάλιστα σπασμένο σε συλλαβές, θα νομίζει ότι είναι κάτι με το "me" και το "let", καλή τύχη.
Προσπαθούσα να φανταστώ ποια μπορεί να είναι η διαφορά του 1 side up και 1 side down από το 2 side(s), δύο έχει το αυγό, αν δεν είναι η πάνω θα είναι η κάτω, η κυρία δε μίλαγε αγγλικά, η βιετναμέζα δεν ήταν εκεί να συνεννοηθεί και τελικά νομίζω παράγγειλα το "2 side" γιατί έτσι.
Φάγαμε, ήρθε ένα βανάκι, μας μάζεψε και αφού πήρε και διάφορους άλλους μας πήγε στο λιμάνι αναχώρησης. Μου έκανε εντύπωση ότι παρόλο που κατεβήκαμε από βανάκι αρκετά άτομα και ήταν ξεκάθαρο ότι ήμασταν γκρουπ μας την πέσανε κράχτες να μας πουλήσουν εισιτήριο για κρουαζιέρα. Και δεν ήταν λίγοι, πρέπει να ήταν καμία 20ρια άτομα που τρέχανε εδώ και εκεί στα βανάκια και μερικοί έρχονταν και ξαναρώταγαν ενώ είχαν δει ότι είχαμε ήδη πει όχι στους προηγούμενους.
Περιμέναμε σε μία αίθουσα, μετά εκτός αίθουσας, όπου είχαν και κάποια βαριεστημένη μπάντα να παίζει μουσική για να κάνει την (μεγαλύτερη από φυσιολογική) αναμονή πιο ευχάριστη. Δηλαδή αντί να σου λένε από την αρχή ότι η κρουαζιέρα ξεκινά στις 10:30, σου λένε στις 8:30, 30' γυρνάς με το βανάκι να μαζέψεις άλλους, μισή ώρα περιμένεις να σου δώσουν εισιτήριο και καμιά ώρα στην αποβάθρα στο "τώρα μπαίνετε".
Πόσες βάρκες είχαν ήδη φύγει (και φεύγανε πριν από εμάς) και πόσες ακόμα ήταν εκεί... Απίστευτο.
Με τα πολλά μπήκαμε στο καράβι και ξεκινήσαμε. Μαζί είχαμε και ένα τύπο που θα έκανε την ξενάγηση, από αυτούς τους αηδίες με τα φτηνά κουστούμια και παντόφλες από κάτω που νομίζουν ότι είναι φιλικοί και κουλ αλλά σου βγάζουν απελπισία και μαζί του έναν νεώτερο που του μάθενε την δουλειά. Τα αγγλικά του πρώτου ήταν καλύτερα από του δεύτερου αλλά και οι δύο είχαν βαριά ασιατική προφορά, αν δεν είχα τόσο καιρό εμπειρία νομίζω δε θα καταλάβαινα τίποτα.
Κάθε 2-3 λεπτά έφευγε και μία βαρκούλα, γραμμή παραγωγής σε εργοστάσιο η φάση.
(συνεχίζεται)
Last edited:
evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.713
- Likes
- 14.360
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Πωω τι μου θύμισες! Ο δικός μας νόμιζε ότι είχε κ χιούμορ. Όση ώρα κράτησε η μετάβαση στο πλοίο μας βασάνιζε με αστεία σε άθλια αγγλικά με τα οποία γελούσε μόνος του!
poised
Member
- Μηνύματα
- 1.018
- Likes
- 8.291
Ειλικρινά δεν ξέρω αν πέσαμε στον ίδιο - εξαιρετικά απίθανο ή έχουν εκπαιδευτεί όλοι τους να νομίζουν ότι αυτό που κάνουν περνάει ως ευχάριστο στους τουρίστες... με την καμία όμως.
Εκπομπές Travelstories
