Βιετνάμ Καμπότζη Ταϊλάνδη ΝΑ Ασία για 3 μέρες ως 3 μήνες. Πόσο ακριβώς; Θα δείξει.

[poised]

Γουστάρω την τσαμπουκαλού φίλη σου! Άκου λέει girlfriend! Κι αν δηλαδή ήθελε απλά να σε γλεντήσει το κορίτσι; δεν είχε δικαίωμα;

Α εγώ είμαι πολύ συντηρητικός, τι σημαίνει γλεντήσει; Να γνωριστούν οι οικογένειες, να τα συμφωνήσουν και μετά πάμε κανένα καφέ (με τις μανάδες μας).

 

[Apostolosm]

Χουέ (Hue): Χωρίς βροχή την βροχερή περίοδο, το λες και ότι πιάσαμε τζόκερ

Όταν κάποιος ξένος λέει ότι θα πάει από HCMC ή Hanoi στη Hue την βροχερή περίοδο, το πείραγμα που συνήθως δέχεται είναι τύπου "πήρες αδιάβροχο ή έχεις 6μηνη βίζα;". Το κεντρικό Βιετνάμ και ειδικά η περιοχή της Hue ως Ninh Binh βλέπει καταρρακτώδεις βροχές που συχνά κρατούν πολλές μέρες ασταμάτητα ή εβδομάδες αν υπολογίσεις μικρές διακοπές. Και φυσικά πλημμυρίζουν και συχνά.

Εμείς, δηλαδή εγώ, δεν είχαμε άλλη επιλογή, τότε ήμασταν εκεί, τότε θα πηγαίναμε, άσε που η πρόγνωση έδειχνε ότι δεν θα έβρεχε την επόμενη μέρα. Τη βροχερή περίοδο παραπάνω από μία μέρα πρόγνωση είναι σαν να ρίχνεις τα ζάρια, η δεύτερη και επόμενες μέρες θα κυμαίνονται μεταξύ 100% και 85% πιθανότητας βροχής, δηλαδή ή απλά θα είσαι εντελώς σίγουρος ή σχεδόν σίγουρος ότι θα βρέξει. Την προηγούμενη για την επόμενη ξεκαθαρίζουν λίγο καλύτερα τα πράγματα τουλάχιστον για το πόσο θα κρατάει.

Από Ντα Νανγκ σε Χουέ θα πηγαίναμε με το τρένο. Η διαδρομή θεωρείται μία από τις καλύτερες καθώς περνάει το Χάι Βαν από το πρώτο τρίτο του βουνού μέσα από πολύ στενά τούνελ και σε μία δαιδαλωτή διαδρομή που ακολουθεί το ανάγλυφο. Στην Ταϊλάνδη είχα βρει εξαιρετικό το people spotting στα φτηνά τρένα και έτσι είπα στην Βιετναμέζα να μας κλείσει το φτηνό εισιτήριο, σύντομη ήταν η διαδρομή θα τη βγάζαμε πέρα και με σκληρές καρέκλες (δηλαδή ξύλινες) και ανεμιστήρες.

Με το που μπήκα λέω εδώ είμαστε, γι αυτό ακριβώς αγαπάω αυτά τα τρένα.
View attachment 472467

Άμα έχεις να κάνεις 2 μέρες διαδρομή έτσι θα τη βγάλεις, σάμπως εμείς δεν τα έχουμε κάνει έτσι και χειρότερα σε πλοία 12 ώρες ταξίδι;

Οι κουκέτες που ήταν το επόμενο σε άνεση και κόστος εισιτήριο τότε, κοιτάνε στην εσωτερική πλευρά τόσο στο ανέβασμα και στο κατέβασμα της διαδρομής, δηλαδή βουνό, και έτσι χάνεις όλη τη θέα. Τον τελευταίο καιρό έχουν βάλει και ένα ειδικό τρένο που κάνει μόνο το πέρα δώθε χουέ-ντα νανγκ, έχει άψογα καθίσματα και aircondition, το προτείνω.

Άσε που τότε ήταν της μόδας τα αλητάκια στη διαδρομή να σπάνε τα παράθυρα με σφεντόνες, οπότε είχαν βάλει ένα έξτρα προστατευτικό από πλέξιγκλας στα τρένα που προστάτευε αλλά μείωνε κατά πολύ τη δυνατότητα φωτογράφησης.

View attachment 472468

Η διαδρομή σε σχέση με το οδικό πέρασμα είναι καλύτερη με το τρένο.

View attachment 472455
View attachment 472454
View attachment 472453
View attachment 472452
View attachment 472451
View attachment 472450
View attachment 472449
View attachment 472448

View attachment 472445
View attachment 472444
View attachment 472442
View attachment 472441

View attachment 472469 View attachment 472470

Στο ίδιο βαγόνι με εμάς λίγο πιο πέρα καθόταν στην ίδια τετράδα θέσεων ένα ζευγάρι ξένων backpacker στη μία πλευρά και ένα ζεύγος νεαρών βιετναμέζων από την άλλη, που όμως φαινόταν χαμηλής οικονομικής δυνατότητας και παιδείας. Είναι εντυπωσιακό πως ακόμα και αν είσαι στην άλλη άκρη του κόσμου ξεχωρίζει κατά κάποιο τρόπο η ποιότητα της ζωής των ανθρώπων (που φυσικά οφείλεται στις συνθήκες).

Είχαν εκστασιαστεί με τον άλλο ξένο ο οποίος παίζει να ήταν δίμετρος και συμπεριφέρονταν με άκομψο τρόπο, σε μία προσπάθεια να το παίξουν κουλ για να διαχειριστούν την γενική αμηχανία που είχαν να κάθονται με ξένους χωρίς να μπορούν να επικοινωνήσουν. Κάποια στιγμή μάλιστα ο βιετναμέζος μέτραγε το πόδι του δυτικού με παλάμες κάνοντάς τον να νιώθει άβολα και εμένα να χαίρομαι που δεν το έφερε η τύχη να κάτσουμε στο ίδιο μέρος.

Το τελευταίο τμήμα της διαδρομής ήταν λιγότερο ενδιαφέρον, ζεσταθήκαμε και πολύ, είχε κουφόβραση και θυμάμαι θυμόμουν να σκέφτομαι ότι αν είχε καλύτερη θέση με aircondition σίγουρα θα πλήρωνα εκείνη τη στιγμή να πάω.

Κάποια στιγμή σηκώθηκε και ο κύριος να γευματίσει, πως γίνεται να τρως σαν κόκορας με τα γόνατα αγκαλιά δε καταλαβαίνω.

View attachment 472471

Φτάσαμε στο σταθμό της Χουέ, που γαλλοφέρνει πολύ.

View attachment 472440

και το πήραμε προς το μέρος που είχαμε κλείσει με τα πόδια γιατί εμένα δε μου είχε φανεί πολύ μακριά στα 20-30' περπάτημα και ήθελα να πάρω μία ιδέα της πόλης, της βιετναμέζας ούτε που της είχε περάσει από το μυαλό ότι θα περπατάγαμε με τα πράγματα, βέβαια δεν το είπε εκείνη την ώρα, γκρίνιαξε άλλη στιγμή

(συνεχίζεται)

Η ομορφότερη διαδρομή με τρένο που έχω κάνει!
Εμείς είχαμε κλείσει κουκέτες που για τα 9 ευρουλάκια ήταν πεντακάθαρες και απολαύσαμε τα περισσοτέρα κομμάτια της διαδρομής με τα σαγόνιας μας κρεμασμένα από τα παράθυρα!
Όσο για την Hue εμείς πήραμε αδιάβροχο...

 

[poised]

Η ομορφότερη διαδρομή με τρένο που έχω κάνει!
Εμείς είχαμε κλείσει κουκέτες που για τα 9 ευρουλάκια ήταν πεντακάθαρες και απολαύσαμε τα περισσοτέρα κομμάτια της διαδρομής με τα σαγόνιας μας κρεμασμένα από τα παράθυρα!
Όσο για την Hue εμείς πήραμε αδιάβροχο...

Οι κουκέτες κοίταζαν προς την εξωτερική πλευρά ή είχατε βγει στον διάδρομο;

 

[Apostolosm]

Οι κουκέτες κοίταζαν προς την εξωτερική πλευρά ή είχατε βγει στον διάδρομο;

Βγαίναμε στον διάδρομο αλλα 100% worth it!

 

[poised]

Hue σε Dong Hoi - Κρίντζι

Το βράδυ έβρεχε συνεχόμενα, δε κοιμήθηκα και πολύ καλά γιατί είχα κάποιες στομαχοεντερικές ενοχλήσεις, όχι κάτι υπερβολικό αλλά αρκετό να μην ξεκουραστώ. Δε νομίζω ότι είχαν προλάβει τα σαλιγκάρια να κάνουν την δουλειά, πρέπει να ήταν κάτι από νωρίτερα.

Το αρχικό πρόγραμμα είχε πρωινό ξύπνημα για επίσκεψη στους βασιλικούς τάφους - δε θυμάμαι αν ήταν να έρθει μαζί και η βιετναμέζα. Όμως κουρασμένος όπως ήμουν και χωρίς να μπορώ να θυμηθώ αν έβρεχε ακόμα οπότε έκανε την απόφαση πιο εύκολη, αποφάσισα να μην πάω ούτε στους τάφους ούτε και σε μία παγόδα που ήταν πιο κοντά αλλά ήθελε και πάλι ιδιωτικό μεταφορικό. Αν ταξίδευα μόνος μάλλον θα είχα πιεστεί να σηκωθώ, αλλά σε τραβάει το κρεβάτι πιο εύκολα αν το μοιράζεσαι και ο άλλος θέλει χουχούλιασμα. Πάντως και τα δύο τελικά αξίζουν και ευτυχώς τα έκανα άλλη φορά.

Ξυπνήσαμε πιο χαλαρά, όχι και υπερβολικά βέβαια, απλά δε νιώσαμε ότι πιεστήκαμε, πήραμε προμήθειες για τον δρόμο και πήγαμε πάλι στο σταθμό του τρένο για Dong Hoi, την μεγαλύτερη πόλη κοντά στην περιοχή που θέλαμε να επισκεφθούμε μετά.

Είχα πάλι βγάλει τις ίδιες θέσεις όπως την προηγούμενη φορά, όμως αυτή τη φορά το μετάνιωσα. Άσε την εξαντλητική για τόσες ώρες κουφόβραση, στο ίδιο βαγόνι ήταν και ένας βιετναμέζος συνεπιβάτης που δεν είχα καταλάβει τι ήθελε αλλά στην αρχή με κάρφωνε και άλλαζε θέσεις συνεχώς προσπαθώντας να έρθει πιο κοντά σε εμένα, μετά προσπαθούσε να μου μιλήσει και να μου ζητήσει κάτι χωρίς να καταλαβαίνω τι με ύφος που δε μου άρεσε. Η βιετναμέζα κοιμόταν από την απέναντι πλευρά των θέσεων οπότε δεν είχα κάποια βοήθεια, αν μη τι άλλο θα νόμιζε κάποιος ότι ταξιδεύω μόνος.

Κάποια στιγμή πέρασε μία εισπράκτορας, η καημένη ήταν 1.40, το καπέλο που φόραγε ήταν σαν στρώμα θαλάσσης πάνω στο κεφάλι της, αλλά να είναι καλά, την έκοψε την κατάσταση, μόλις τον είδε τον τύπο τι έκανε του φώναξε κάτι αγριεμένα, κάτι που είναι πιο προσβλητικό στην Ασία απ' όσο νομίζουμε, οπότε ή του το είπε ή το αποφάσισε μόνος του να σηκωθεί και να πάει σε άλλο βαγόνι.

Μετά από λίγο όμως ο τύπος επέστρεψε σχεδόν με τσαμπουκά, έκατσε στο διάδρομο όρθιος δίπλα μου και μου πρόσφερε το χέρι με ανοιχτή παλάμη λέγοντας κάτι. Εγώ υπέθεσα ότι ήθελε να κάνουμε χειραψία, ένδειξη ότι "τέλος η παρεξήγηση", οπότε το έκανα και του είπα "οκ" με μισό χαμόγελο να ξεμπερδεύουμε. Έδειξε αμήχανα μπερδεμένος και έφυγε πάλι, όχι όμως για πολύ, γιατί για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα καθόταν στην πόρτα διαδρόμου του βαγονιού και μου έκανε νόημα να πάω και εγώ έξω. Δε μας χέζεις λέω 'γω, δεν έρχομαι δε πα να χτυπιέσαι.

Όταν πέρναγε η εισπράκτορας ή άλλος υπάλληλος εξαφανιζόταν και μετά από λίγο τσουπ πάλι στην πόρτα μου έκανε νοήματα. Κάποια στιγμή σταμάτησε να εμφανίζεται αλλά και πάλι δεν ήξερα αν έφυγε ή όχι, οπότε δε πέρασα καλά, παραήταν περίεργο αυτό για να το αφήσω στην τύχη του και πχ να κοιμηθώ, ακόμα και το να πάω τουαλέτα το σκεφτόμουν, ήμουν σε εγρήγορση μέχρι που φτάσαμε.

Μάλλον όσο ήμασταν ακόμα στο τρένο, έλαβα ένα μήνυμα από εκείνη τη δουλειά που είχα κάνει την συνέντευξη και στείλει την εργασία, ήθελαν μία ακόμα κλήση. Θεωρώντας σίγουρο ότι είχα αποτύχει υπέθεσα ότι ήθελαν να με ευχαριστήσουν, να το συζητήσουμε για να το κλείσουμε "φιλικά", μου είχε ξανασυμβεί. Μου πρότειναν κατά τις 10 το βράδυ, που ήταν πολύ αργά για εμένα σε εκείνη τη φάση του ταξιδιού και δεν είχα όρεξη να τσαντιστώ απο τίποτα που θα άκουγα και να χαλάσω τον ύπνο μου. Προσπάθησα να το αποφύγω για την επόμενη αλλά με πίεσαν να το κάνουμε τότε έστω και για 15', υπέθεσα θέλανε να κλείσουν την εκκρεμότητα. Ε άντε να τελειώνουμε είπα και δέχθηκα.

Δείγμα για το πόσο κουρασμένος ήμουν εκείνη τη μέρα είναι ότι δε θυμάμαι τίποτα από το πως πήγαμε από το σταθμό του τρένου στο ξενοδοχείο ή τι ώρα φτάσαμε. Θυμάμαι ότι το απόγευμα κάναμε απλά μία βόλτα στη πόλη, που ήταν όσο αδιάφορη μπορεί να φανταστεί κανείς για μικρή επαρχιακή παρά μία προσεγμένη μικρή περατζάδα δίπλα στο ποτάμι. Τελικά απλά κάτσαμε κάπου για παγωτό να περάσει η ώρα.

Δεν ήμουν πολύ καλά στομαχικά και ήθελα κάτι ελαφρύ, όχι σάλτσες και πικάντικα και νομίζω είχαμε τον πρώτο τσακωμό για αυτό. Η βιετναμέζα ήθελε να δοκιμάσει κάτι τοπικό που από την περιγραφή της είπα ότι δε το σήκωνα αλλά δεν είχα πρόβλημα να τη συνοδέψω για παρέα. Μου είπε ότι δεν ήθελε να τρώει μόνη της και να την κοιτάνε, άσε που θα ήταν περίεργο να παραγγείλει μόνο ένας και τελικά - αν το θυμάμαι καλά - καταλήξαμε να πάρουμε κάτι και να το φάμε στο δωμάτιο.

Όντως στις 10 ήμουν ήδη ξαπλωμένος, γλαρωμένος και προσπαθούσα να μην με πάρει ο ύπνος. Χτύπησε το τηλέφωνο, είπαμε τις γνωστές αβρότητες για κάνα λεπτό και μετά ξαφνικά μου λέει "επειδή δεν έχουμε πολύ χρόνο, θέλω να μου πεις τι μισθό έχεις στο νου σου γιατί πρέπει να μιλήσω με τον οικονομικό διευθυντή να πάρω άδεια πριν κάνω επίσημη πρόταση".

Ξαφνιάστηκα, μα εγώ δεν ήμουν καθόλου ευχαριστημένος με αυτό που έστειλα. Μου απάντησε ότι το feedback που πήρε ήταν ότι ξεκάθαρα δεν έχω εμπειρία σε αυτό που ζητήσανε (κάτι μας είπατε) αλλά ότι φαινόταν πως είμαι πολύ έμπειρος σε αυτό που κάνω και θα μπορούσα να κάνω εύκολα την μετάβαση. Πες πόσα τώρα.

Με έπιασε τόσο απροετοίμαστο η ερώτηση που δεν ήξερα τι να πω και έκανα ένα μεγάλο λάθος, ζήτησα πολύ λιγότερα απ' όσο έπρεπε. Στα λίγα δευτερόλεπτα που είχα να το σκεφτώ το πήγα με τη λογική του "τι έχω να χάσω", ας τους το κάνω εύκολο ώστε από το πουθενά να πάω σε κάτι και αν δεν μου αρέσει φεύγω. Ε τελικά μου άρεσε και αργότερα βλαστήμησα να φέρω τον μισθό εκεί που έπρεπε γιατί μετά την πρόσληψη αυτό που βλέπανε ήταν "ποσοστό αύξησης" και όχι πόσο χαμηλά ήμουν.

 

[poised]

Quang Binh - Απίστευτες βόλτες και σπηλιές

Η επαρχεία της Quang Binh και ειδικά η περιοχή της Ke Bang βρίθει από μικρά ή μεγαλύτερα ασβεστολιθικά βουνά γεμάτα τροπική βλάστηση και σπηλιές. Έχουν βρεθεί πάνω από 85 σπηλιές μέχρι τώρα, συμπεριλαμβανομένης της μεγαλύτερης σπηλιάς στον κόσμο, την οποία για να δεις χρειάζεται ειδικές γνώσεις, πολύ καλή φυσική αντοχή, να κλείσεις ένα από τα πολύ περιορισμένα εισιτήρια από την μοναδική εταιρία που έχει άδεια επίσκεψης και παρέχει πολυμελή ομάδα υποστήριξης με πάνω από 3000 δολάρια τη μέρα κόστος. Φυσικά δεν ήμασταν (ούτε θα είμαστε ποτέ) για τέτοια.

Υπάρχουν και πολλές επιλογές, περισσότερο ή λιγότερο τουριστικές για επίσκεψη ή εκδρομή μίας ή περισσότερων ημερών, με διαφορετικό (γενικά ακριβό) κόστος.

Πήραμε το λεωφορείο από την πόλη για να πάμε σε μία από τις σχετικά εύκολες τουριστικές επισκέψεις που περιλαμβάνουν διάφορες σπηλιές, σε μία από τις οποίες μπαίνεις με βάρκα. Όταν φτάσαμε είδαμε την περιοχή εντελώς άδεια. Ούτε τουριστικά λεωφορεία, ούτε μαγαζιά ανοιχτά και ρωτώντας περαστικούς μάθαμε ότι είχαν διακόψει τις επισκέψεις λόγω επικινδυνότητας από τις πλημμύρες που είχαν συμβεί κάπου μία βδομάδα πριν πάμε. Είχα ακούσει για αυτές τις πλυμμήρες στα "νέα", είχαν και νεκρούς, αλλά δεν ξέραμε ότι είχαν επηρεάσει και τις επισκέψεις εκεί. Μάλιστα ήταν εντυπωσιακό ότι παρόλο που ήταν τουριστική περιοχή δεν υπήρχε καμία πληροφορία ούτε στα βιετναμέζικα ούτε στα αγγλικά, αν δεν είχα την βιετναμέζα να ρωτήσει θα ήμουν σαν τους άλλους (λίγους) ξένους που γυρνάγαμε αριστερά-δεξιά και ψάχναμε να δούμε τι γίνεται. Πήρα τα στενά του μικρού "χωριού" πάνω κάτω μπας και βρω κανένα τουριστικό γραφείο για ιδέες, δεν υπήρχε τίποτα.

Ψάχνοντας από το κινητό η βιετναμέζα βρήκε ότι δύο σπηλιές στα βουνά είναι ανοιχτές, αλλά μιλάμε για χιλιόμετρα μακριά, δε πας με τα πόδια. Δεν είχα βρει κάποιο γραφείο να νοικιάζει μηχανάκια, αλλά υπήρχε ένα τηλέφωνο για ταξί κάπου (σε κάποια πινακίδα ή με σπρέι σε κάποιο τοίχο), πήρε η βιετναμέζα και της είπε μία τιμή, δε θυμάμαι τώρα, ας πούμε 30 ευρώ για να μας πάει, περιμένει και γυρίσει. Επίσης δήλωσε ότι θα ερχόταν σε μισή ώρα, που ξέρουμε όλοι τι σημαίνει αυτό, μία στην καλύτερη. Του είπαμε ότι θα τον παίρναμε πάλι να του το επιβεβαιώσουμε. Ήταν πολλά τα λεφτά που ζήταγε, είχαμε και την είσοδο στην σπηλιά αλλά τι να κάνουμε δεν είχαμε και άλλη επιλογή.

Εκεί τριγύρω βολόδερνε και ένα ζευγάρι (νεαρών) γερμανών, μοιάζανε στα 20-λίγο, τους ρώτησα αν θέλουν να μοιραστούμε ταξί να πάμε εκεί μαζί για να μειώσουμε το κόστος και είπαν ναι. Πήραμε τον ταξιτζή, του είπαμε να έρθει, μας είπε ότι παραδίδει κάποιον και σε 45' θα είναι εκεί (ενώ πριν λίγα λεπτά είχε πει μισή ώρα) και καθήσαμε να περιμένουμε.

Γκρινιάζαμε λίγο οι ξένοι πόσο άσχημο είναι να πηγαίνουμε σε ένα τουριστικό μέρος και να μην έχουμε καμία πληροφόρηση, λέω εγώ "και άμα έρθεις με λεωφορείο ως εδώ δεν έχεις καμία επιλογή εκτός από ταξί" και απαντάει ο γερμανάκος "υπάρχει ένα γραφείο που νοικιάζει μηχανάκια με 10 ευρώ εκεί, είπα να νοικιάσω αλλά δεν ήξερα που να πάω". Μένω και τον κοιτάω. Καλά ρε άνθρωπε, γιατί δεν το είπες νωρίτερα και κλείσαμε το ταξί; Στα γρήγορα πάω στο "γραφείο" στα 2 λεπτά μακριά, ένα επαρχειακό συνεργείο, δε ξέρω αν θα ρώταγα μόνος μου εκεί αν το είχα δει γιατί δε μπορούσα να φανταστώ ότι θα νοίκιαζε, επιβεβαίωσα ότι έχει δύο μηχανάκια να μας δώσει και το κόστος (έκανα και μία προσπάθεια να ρίξω τη τιμή μιας που θα παίρναμε δύο και νομίζω το κατάφερα) και αφού ο γερμανάκος δήλωσε σίγουρος ότι μπορεί να οδηγήσει, είπα στην βιετναμέζα να ακυρώσει τον ταξιτζή. Άλλωστε είχαν δεν είχαν περάσει 5 λεπτά, παίζει και να μην είχε ξεκινήσει ακόμα.

Πως θα το κάνω αυτό μου είπε τώρα, ε λέω πάρε τον και πες του ότι κάτι μας έτυχε και πρέπει να γυρίσουμε στην πόλη και ζήτα συγνώμη. Δεν τον παίρνω με τίποτα, μου λέει, θα με βρίσει, δε ξέρεις πως είναι οι ταξιτζήδες εδώ. Ναι της είπα, στην Ελλάδα νομίζεις είναι αλλιώς. Του έστειλε μήνυμα και αμέσως έκλεισε το κινητό το οποίο το άνοιξε ξανά το βράδυ για να βρει διάφορες κλήσεις και ένα μήνυμα μικρο-ξέχεσμα, εν μέρη δεκτό, του χαλάσαμε μία γερή μπάζα.

(συνεχίζεται)

 

[poised]

Ο μάστορας του συνεργείου μας έβγαλε τα μηχανάκια στο δρόμο, κάτι από κάθε άποψη περίεργα δεν είχαν διακριτικά κατασκευαστή και υποψιάζομαι πως ήταν ιδιοκατασκευή από κομμάτια άλλων πιο εμπορικών. Έμοιαζαν σαν τα νόθα παιδιά ενός "παπιού" και μίας street μηχανής του 80, κρίμα που δεν έβγαλα φωτογραφία. Το καντράν έχει "κληρονομήσει" από την "μαμά" μηχανή το στροφόμετρο το οποίο το συγκρατούσε μία διαγώνια μονωτική στη θέση του και δε λειτουργούσε και από τον "μπαμπά" την ένδειξη επιλεγμένης ταχύτητας με μία μεγάλη cult LED οθόνη 7-segment.

Πήγα με τη βιετναμέζα στο ένα μηχανάκι τυχαία, ανεβήκαμε και είδα τον γερμανάκο σκεπτικό, κάτι έλεγε με την φίλη του. Τι έγινε του λέω; Ε, είναι η πρώτη φορά που θα οδηγήσω από τότε που πήρα το δίπλωμα και εκτός από της σχολής δεν έχω οδηγήσει κάτι άλλο. Για δεύτερη φορά κάθησα να τον κοιτάω με πραγματική απορία γιατί τα λέει αυτά τόσο αργά. Του έδειξα κάποια βασικά να θυμηθεί, συμφώνησε να πηγαίνω μπροστά και να με ακολουθεί ώστε να μην χρειάζεται να έχει το νου του στην διαδρομή (που θα την βλέπαμε από το GPS εμείς) και κούτσα κούτσα ξεκινήσαμε.

Οι εργάτες που φτιάχνουν καινούριο σπίτι.

Οι τάφοι αυτοί έχουν κάτι πολύ ιδιαίτερο, σταυρούς στην κορυφή τους, ίσως να ήταν από κάποια χριστιανική κοινόητητα.

Καλύβα με οικογένεια στη μέση του πουθενά

Κάποια στιγμή προσπεράσαμε κάτι σχολιαρόπαιδα που επέστρεφαν από το σχολείο φυσικά με μηχανάκι. Και αντικειμενικά τώρα τι να τους πεις, να κάνουν 10-20χλμ με ποδήλατο για να είναι νόμιμοι; Τουλάχιστον ένα κράνος ρε παιδιά...

Γενικά το απολαμβάναμε γιατί πήγαινα αργά να με προλαβαίνει o γερμανός που πήγαινε ακόμα πιο αργά, αν είχε κάποια λακούβα μπροστά του προτιμούσε να πέσει μέσα από το να κάνει μανούβρα αποφυγής (ίσως από φόβο μην πέσει) και αν δεν έπρεπε να με προφταίνει μπορεί να μην είχε φτάσει ακόμα. Βέβαια κάποιες φορές ξεχνιόμουν, τον έχανα από τον καθρέπτη και έπρεπε να σταματάω να με προλάβει.

Κάπου στα μισά της διαδρομής περνώντας μέσα από ένα χωριό ήταν κάτι κουταβάκια που είχαν βγει στο οδόστρωμα. Μείωσα ταχύτητα, είδα από τον καθρέφτη ότι ο γερμανός είχε μείνει πολύ πίσω, σταμάτησα προσεκτικά δίπλα τους, τα χάιδεψα λίγο και προσπάθησα να τα πάω στην άκρη. Ξεκίνησα όταν είδα πάλι τον γερμανό που ερχόταν. Από τον καθρέφτη είδα τα κουταβάκια να βγαίνουν πάλι προς το δρόμο, τον γερμανό να κόβει απότομα αλλά χωρίς μανούβρα αποφυγής και νομίζω χτύπησε ένα με την ρόδα λίγο πριν σταματήσει . Τον ρώτησα μετά αφού φτάσαμε καθώς δεν ήμουν σίγουρος λόγω απόστασης και εικόνας από τον καθρέφτη και κάτι μουρμούρησε με το κεφάλι κάτω χωρίς να καταλάβω τι, οπότε πιστεύω την έκανε την μαλακία, έλεος δηλαδή.

Φτάσαμε στο πάρκιν, πληρώσαμε το εισιτήριο και πήραμε το (καλοφτιαγμένο) μονοπάτι μέχρι την είσοδο που ήταν πιο ψηλά στο βουνό.

(συνεχίζεται)

 

[poised]

H σπηλιά που πηγαίναμε είχε μόλις ανακαλυφθεί το 2010. Επισκέψιμο είναι μόλις το πρώτο... χιλιόμετρο από τα... 34. Ξαναδιαβάστε το αυτό, 34χλμ σπηλιά. Αν το κάνουμε σε ευθεία είναι η απόσταση από Ομόνοια σε Ωρωπό, Εύοσμο σε Κιλκίς, Τρίπολη σε Άργος ή περίπου η Ικαρία από άκρη σε άκρη (το ξέρω το παράκανα στις συγκρίσεις αλλά το βρήκα ενδιαφέρον να ψάχνω παραδείγματα στον χάρτη και την πληρώνετε εσείς τώρα).

Μετά την αρχική (αρκετή) ανηφόρα για την είσοδο, είχε απότομο κατέβασμα με πολλές σκάλες. Δε κάνανε και αυτοί ένα τούνελ στο κάτω επίπεδο να μην περπατάμε;

Σκεφτείτε τώρα ένα χιλιόμετρο τέτοια

Δυστυχώς οι φωτογραφίες δε μπορούν να αποτυπώσουν την αίσθηση του μεγέθους της. Ή να το πω αλλιώς, έχω δει αρκετές σπηλιές και δε περίμενα να εντυπωσιαστώ αλλά ήταν πραγματικά διαφορετικό και εντυπωσιακό. Επίσης ίσως λόγω μεγάλης υγρασίας τόσο η φωτογραφική όσο και τα κινητά μας δε μπορούσαν να βγάλουν καθαρές φωτογραφίες, οι περισσότερες είναι λίγο ή περισσότερο θολές ή εκτός εστίασης.

Φτάσαμε μέχρι το τέρμα της διαδρομής και από εκεί το πήραμε πάλι όλο προς τα πίσω.

Τουλάχιστον μετά την έξοδο είχε κατηφόρα, πέτυχα και αυτό το μανιταράκι (ήταν πολύ μικρό) που μου θύμισε φαντασματάκι από το πάκμαν.

Για την επιστροφή είδα στο GPS ότι υπήρχε μία εναλλακτική, μακρύτερη διαδρομή από τα βουνά, μαρκαρισμένη σαν τοπικός και όχι επαρχιακός δρόμος. Υπήρχε δηλαδή ο κίνδυνος να βρεις χωματόδρομο ή συνθήκες που θα σε κάνουν να βλαστημήσεις ή να γυρίσεις πίσω. Ο Γερμανός προτιμούσε να επιστρέψει από τον δρόμο που είχαμε ήδη πάρει γιατί ήξερε ότι ήταν βατός και δεν ήθελε να ρισκάρει. Εγώ ήθελα να το δοκιμάσω και να πω και την αλήθεια δε με χάλασε καθόλου να μην τον έχω στο νου μου. Αποχαιρετιστήκαμε, συγκρατήθηκα πολύ να μην του πω μία κακία τύπου "κοίτα μη πατήσεις άλλο αδερφάκι από το κουτάβι" και ξεκινήσαμε.

Αποδείχθηκε εξαιρετική επιλογή. Ο δρόμος καλός και ήμασταν μόνοι μας πάνω στα βουνά, νομίζω μόνο μία φορά συναντηθήκαμε με άνθρωπο. Σε κάποια σημεία έκλεινα τη μηχανή και δεν ακουγόταν τίποτα πέρα από τους ήχους του αέρα και της τροπικής φύσης.

Επιστρέψαμε στο μαγαζί και ο γερμανός δεν είχε φτάσει ακόμα παρόλο που είχε πάει από την καλή και πιο σύντομη διαδρομή. Μπορεί να τον έφαγε η σκυλομάνα στο δρόμο, "μαμά μαμά, αυτός είναι, περνάει πάλι", "έλα δω ρε καριόλη, το παιδί μου πάτησες;". Ευτυχώς είχαμε νοικιάσει ανεξάρτητα, οπότε αφήσαμε το δικό μας μηχανάκι χωρίς να μας νοιάζει, πήγαμε στο λεωφορείο και επιστρέψαμε στην πόλη

Θα μπορούσαμε να μείνουμε στην περιοχή και για άλλες βόλτες και σπηλιές, ατέλειωτες είναι, αλλά ερχόταν κακός καιρός τις επόμενες μέρες, οι πλημμύρες δεν θα καθάριζαν αν δεν σταμάταγε η βροχή για βδομάδα τουλάχιστον, ενώ θεώρησα ότι αυτό που είχαμε κάνει ήταν αρκετό.

Κλείσαμε ενοικιαζόμενο δωμάτιο ουσιαστικά στο σπίτι κάποιου που έχει χωρίσει τον χώρο δημιουργώντας ένα ή δύο έξτρα δωμάτια για να βγάζει εισόδημα. Με ρώτησε η βιετναμέζα αν είχα πρόβλημα να πάω σε κάτι τέτοιο, φυσικά δεν είχα κανένα, ίσα ίσα που το έβρισκα ενδιαφέρον και ειδικά αφού θα είχαμε δικό μας μπάνιο τι άλλο να θέλαμε για 1-2 μέρες που θα καθόμασταν εκεί.

Με το που έκλεισε το δωμάτιο σχεδόν αμέσως μετά χτύπησε το κινητό της από άγνωστο νούμερο και αποφάσισε να μη το σηκώσει. Γενικά παίζει πολύ spam κλήση στο Βιετνάμ και είναι λογικό, όμως αναρωτήθηκα μήπως ήταν από το μέρος που κλείσαμε. Αν ήταν θα ξαναπάρει μου είπε. Δε ξαναπήρε. Βγάλαμε και εισιτήριο με το βραδινό sleeper λεωφορείο που θα έφτανε 7 το πρωί, οπότε αν κοιμόμασταν καλά θα ήμασταν φρέσκοι για τη νέα μέρα. Καθόλου άσχημο.

 

[poised]

Το επόμενο κείμενο ανήκει στην προηγούμενη ημέρα, αλλά τώρα το συνειδητοποίησα πότε είχε συμβεί, θα το βάλω και εκεί.

Κατά το μεσημεράκι, ίσως όταν ήμασταν ακόμα στο τρένο, έλαβα ένα μήνυμα από εκείνη τη δουλειά που είχα κάνει την συνέντευξη και στείλει την εργασία, ήθελαν μία ακόμα κλήση. Θεωρώντας σίγουρο ότι είχα αποτύχει υπέθεσα ότι ήθελαν να με ευχαριστήσουν, να το συζητήσουμε για να το κλείσουμε "φιλικά", μου είχε ξανασυμβεί. Μου πρότειναν κατά τις 10 το βράδυ, που ήταν πολύ αργά για εμένα σε εκείνη τη φάση του ταξιδιού και δεν είχα όρεξη να τσαντιστώ απο τίποτα που θα άκουγα και να χαλάσω τον ύπνο μου. Προσπάθησα να το αποφύγω για την επόμενη αλλά με πίεσαν να το κάνουμε τότε έστω και για 15', υπέθεσα θέλανε να κλείσουν την εκκρεμότητα. Ε άντε να τελειώνουμε είπα και δέχθηκα.

Όντως στις 10 ήμουν ήδη ξαπλωμένος, γλαρωμένος και προσπαθούσα να μην με πάρει ο ύπνος. Χτύπησε το τηλέφωνο, είπαμε τις γνωστές αβρότητες για κάνα λεπτό και μετά ξαφνικά μου λέει "επειδή δεν έχουμε πολύ χρόνο, θέλω να μου πεις τι μισθό έχεις στο νου σου γιατί πρέπει να μιλήσω με τον οικονομικό διευθυντή να πάρω άδεια πριν κάνω επίσημη πρόταση".

Ξαφνιάστηκα, μα εγώ δεν ήμουν καθόλου ευχαριστημένος με αυτό που έστειλα. Μου απάντησε ότι το feedback που πήρε ήταν ότι ξεκάθαρα δεν έχω εμπειρία σε αυτό που ζητήσανε (κάτι μας είπατε) αλλά ότι φαινόταν πως είμαι πολύ έμπειρος σε αυτό που κάνω και θα μπορούσα να κάνω εύκολα την μετάβαση. Πες πόσα τώρα.

Με έπιασε τόσο απροετοίμαστο η ερώτηση που δεν ήξερα τι να πω και έκανα ένα μεγάλο λάθος, ζήτησα πολύ λιγότερα απ' όσο έπρεπε. Στα λίγα δευτερόλεπτα που είχα να το σκεφτώ το πήγα με τη λογική του "τι έχω να χάσω", ας τους το κάνω εύκολο ώστε από το πουθενά να πάω σε κάτι και αν δεν μου αρέσει φεύγω. Ε τελικά μου άρεσε και αργότερα βλαστήμησα να φέρω τον μισθό εκεί που έπρεπε γιατί μετά την πρόσληψη αυτό που βλέπανε ήταν "ποσοστό αύξησης" και όχι πόσο χαμηλά ήμουν.

 

[poised]

Ninh Binh - Όταν οι απατεωνιές σε φτάνουν στα όριά σου

Πήραμε το βραδινό λεωφορείο που συνέχιζε ως το Hanoi κατά τα γνωστά. Εγώ πέρασα αρκετή ώρα να ψάχνω πράγματα στο ίντερνετ, ήταν ο μόνος χρόνος που είχα να "κάθομαι" κάπου με τους ρυθμούς που είχαμε. Αργούτσικα πια με πήρε ο ύπνος, ίσως κατά τις 12+. Είχαν πει θα φτάναμε στις 7, δηλαδή πιο πιθανό στις 5:30-6, από την εμπειρία που είχαμε από άλλα ψέματα που είχαμε ακούσει οπότε δεν θα ήταν πολλές οι ώρες ύπνου, ευχόμουν τουλάχιστον να τις πάω σερί.

Κάπου νωρίτερα από τις 3:30 σταμάτησε το λεωφορείο στη μέση του πουθενά και μας ξύπνησαν να κατέβουμε. Θεώρησα ότι μας είχαν ξυπνήσει νωρίτερα για λάθος στάση, όμως όχι, είχαμε φτάσει. Για άλλη μία φορά μας είχαν πει χοντρά ψέματα. Δεν γίνονται 3:30 ώρες "λάθος" στην ώρα άφιξης όταν ταξιδεύεις μέσα στη νύχτα που δεν έχει κίνηση πουθενά, το είχαν κάνει επίτηδες. Και με την κακή διάθεση που είχα από τις ζήτημα 3 ώρες ύπνου αλλά και το γαμώτο από όλες τις άλλες απάτες τους προηγούμενους μήνες, είχα στραβώσει.

Έγινε πολύ χειρότερα όταν κατέβηκα κάτω και συνειδητοποίησα από το χάρτη στο κινητό ότι "τυχαία" μας είχαν αφήσει σε έναν άσχετο, μη κεντρικό δρόμο της πόλης, σχετικά μακριά από οτιδήποτε, χωρίς να δικαιολογείται ας πούμε από το ότι ήταν το πρακτορείο εκεί. "Τυχαία" περίμεναν ταξιτζήδες και τυχαία σταματήσαμε ακριβώς μπροστά στην πόρτα ενός τύπου που ήρθε αμέσως πάνω σε μας και ένα γκρουπ 3 ξένων με ένα καρτελάκι που διαφήμιζε κρεβάτι τύπου hostel με... 20 δολάρια το άτομο (!) μέχρι το πρωί. Ρε α στο διάολο.

Κοιτούσα να δω τι επιλογές είχαμε. Το μέρος που είχαμε κλείσει ήταν 5χλμ μακριά από εκεί που ήμασταν. Ήταν πολλά να το παίρναμε με τα πόδια να περάσει η ώρα και επίσης και να το κάναμε και να φτάναμε εκεί ποιος θα μας άνοιγε ξημερώματα και αν μας άνοιγε τι θα μας έκανε που η κράτηση ήταν για την επόμενη μέρα. Αν πηγαίναμε με ταξί θα φτάναμε πολύ νωρίτερα οπότε ακόμα χειρότερα.

Όση ώρα προσπαθούσα να δω τι επιλογές υπήρχαν τριγύρω από εκεί που ήμασταν, ταξιτζήδες και ο πρήχτης με το δωμάτιο ερχόταν - δεν υπερβάλλω - κάθε δύο λεπτά και ρώταγαν αν θέλουμε ταξί ή δωμάτιο αντίστοιχα. Κάποια στιγμή έχασα την ψυχραιμία μου, του φώναξα "όχι" στα βιετναμέζικα και έριξα και κάτι καντήλια στα ελληνικά. Πήγε παραδίπλα με τον ταξιτζή και συζήταγαν χαμηλόφωνα ενώ μας κοίταζαν, είμαι σίγουρος ότι θα λέγανε κάτι τύπου "τι μαλάκες είστε, αφού στο τέλος στην ανάγκη μας θα πέσετε κάντε το νωρίτερα να πάμε για ύπνο".

Από πείσμα και μόνο προτιμούσα να μείνω όλη νύχτα όρθιος ή να πάω σε παγκάκι απ' ότι να τους δώσω λεφτά. Βέβαια είχα και την βιετναμέζα μαζί, στην οποία αφού εξήγησα το πως το έβλεπα μου είπε "κάνουμε ότι θες", Όσο αργούσαμε ψάχνωντας αν υπήρχε κάποιο ξενοδοχείο εκεί κοντά, στον τύπο δεν έδινα λεφτά ακόμα και αν δεν υπήρχε άλλο κατάλλυμα σε ακτίνα χιλιομέτρων, άδειασε ο χώρος και μείναμε μόνο εμείς, ο ταξιτζής και ο πρήχτης σε απόσταση να κοιτάζουν σαν τα όρνια που περιμένουν να πέσει το θύμα στο έδαφος.

Δε βρήκα τίποτα και αποφάσισα να τη βγάλουμε εκεί στο δρόμο μέχρι να ξημερώσει και μάλιστα μπροστά στη πόρτα του τύπου για σπάσιμο. Προτιμούσα να ταλαιπωρηθώ κι άλλο παρά να ενδώσω. Αφού πέρασαν κάπου 45', έφυγε και ο ταξιτζής και ο πρήχτης άπραγοι. Είχα ρίξει το μπακπακ στο πάτωμα και είχα ξαπλώσει πάνω του και έβλεπα ότι θα μπορούσε να με πάρει ο ύπνος έστω και λίγο. Είχε ωραία θερμοκρασία, ότι έπρεπε να κοιμηθείς χωρίς να ζεσταίνεσαι.

Έκλεισα τα μάτια και όπως προσπαθούσα να κοιμηθώ μου φάνηκε ότι ένιωσα μία μικρή, σχεδόν ανεπαίσθητη κίνηση πίσω από το backpack, σαν αέρα, όμως δε φύσαγε καθόλου. Και μετά από λίγο πάλι. Κοίταξα μήπως έπεφτε τίποτα από μέσα όπως το είχα πλακώσει, δεν ήταν κάτι. Ξάπλωσα πάλι πάνω και μετά από ένα δύο λεπτά πάλι κάτι ανάλογο. Ξανακοίταξα, τίποτα. Είναι αυτά τα πράγματα που αρχίζεις να αναρωριέσαι αν τα φαντάζεσαι ή όντως έγιναν, όμως ήμουν σίγουρος ότι κάτι ήταν και δε μπορούσα να καταλάβω τι. Σηκώθηκα και πήγα λίγο παραπέρα και μετά από λίγο είδα ένα ποντίκι να τρέχει από τη μία πλευρά του πεζοδρομίου, να περνάει κάτω από το backpack ακουμπώντας το λίγο, αυτό που είχα νιώσει και να προχωράει στην άλλη πλευρά.

Ε όχι να μας φάνε και τα ποντίκια! Είχα ακούσει να περνάει κάποιο τρένο κατά τις 4:30 και υπέθεσα ότι ο σταθμός ήταν κοντά από τους θορύβους, οπότε περπατήσαμε ως εκεί, δεν ήταν πολύ μακριά. Ευτυχώς είχε σχετικά καλό χώρο αναμονής, πλην μερικών περίεργων τύπων. Τουλάχιστον δεν καθόμασταν στο πάτωμα αλλά σε καρέκλες και ήταν καθαρά.

Στις 5 το πρωί ξεκίνησε μία στρατιωτικού τύπου καραμούζα από τα μεγάφωνα της πόλης, ξημέρωσε για τα καλά και πήγαμε απέναντι από τον σταθμό σε ένα καφέ που ότι άνοιγε, η κυρία που το είχε ακόμα δεν είχε στήσει τις τέντες. Ήπιαμε καφέ, μας έφτιαξε και κάτι να φάμε και μπλα μπλα με τη βιετναμέζα μας νοίκιασε και μηχανάκι το οποίο και το χρειαζόμασταν και γλιτώναμε το κόστος του ταξί μέχρι εκεί που μέναμε.

Καθήσαμε όσο περισσότερο μπορούσαμε και ξεκινήσαμε για το μέρος που είχαμε κλείσει κατά τις 7. Φυσικά ήταν ανοιχτά (ο κόσμος ξυπνάει και ξεκινά την μέρα του νωρίς), Το πρώτο πράγμα που μας είπε ο τύπος ήταν "σας πήρα τηλέφωνο χτες όταν είδα την κράτηση αλλά δεν το σηκώσατε, ήθελα να ρωτήσω πως έρχεστε και αν θέλετε να έρθω να σας πάρω". Κοίταξα την βιετναμέζα με δολοφονικό ύφος, αν είχε σηκώσει εκείνο το τηλέφωνο θα είχαμε γλιτώσει όλη εκείνη την ταλαιπωρία. Αλλά ότι έγινε έγινε. Είχαμε πια ξυπνήσει και το καλύτερο ήταν να εκμεταλλευτούμε τη μέρα.

Αφήσαμε τα πράγματα και φύγαμε αμέσως για τας εξοχάς.

(συνεχίζεται)

 

[poised]

Οι περισσότεροι που έρχονται στο Βιετνάμ κάνουν ημερήσια εκδρομή στη περιοχή της Ninh Binh και σχεδόν πάντα περιλαμβάνει βαρκάδα στο ποτάμι. Πόσες φορές άκουσα "στο βιετνάμ θυμάμαι είχαμε πάει στο Ανόι βαρκάδα που σπρώχνανε γυναίκες τα κουπιά με τα πόδια". "Ναι, αυτό μάλλον είναι στην Ninh Binh όχι στο Ανόι". "Αφού στο Ανόι ήμασταν". "Πήρατε λεωφορείο;" "Ναι." "Έκανε 2-3 ώρες να φτάσει;" "Ναι." "Ε, στην Ninh Binh ήσασταν."

Παρόλο που με χαλάνε οι γραμμές παραγωγής τουριστικών "προοιόντων", είχα σκοπό να το κάνουμε γιατί η διαδρομή είναι όμορφη. Όμως λόγω των πλυμμήρων η περιοχή είχε υπερχειλήσει και είχε σταματήσει και αυτό προσωρινά. Παρόλα αυτά μπορούσαμε να πάμε σε όσα πράγματα ήταν ακόμα προσβάσιμα από τους περιμετρικούς δρόμους, όπως και η Χόα Λου, για κάποια μικρή περίοδο πρωτεύουσα ενός βιετναμέζικου βασιλείου.

Εμένα αυτά μου θυμίζουν φιδάκια για τα κουνούπια.

Ένα μεγάλο τμήμα του χώρου ήταν ακόμα πλυμμηρισμένο.

Από εκεί πήγαμε σε μία μικρή παγόδα που βρίσκεται δίπλα σε μία λίμνη μέσα στα βουνά. Υποθέτω παλιά ήταν πολύ δύσκολο να πας αλλά τώρα έχουν φτιάξει ένα τούνελ που σε βγάζει απ' ευθείας στην λίμνη με εισιτήριο 50 λεπτά.

Άντε πάλι

Η περατζάδα γύρω από τη λίμνη σε μεγάλο βαθμό ήταν προσβάσιμη και μπορώ να πω ότι η βόλτα ήταν απολαυστική. Λόγω των βουνών και του ότι μόνοι πεζοί μπαίνανε μέσα, είχε απόλυτη ησυχία, επίσης ήμουν ο μόνος ξένος από τους ελάχιστους επισκέπτες (τουλάχιστον για εκείνη τη μέρα ή ώρα).

Που βρέθηκαν αυτά τώρα;

Φαίνεται εδώ και το τούνελ πρόσβασης.

Θέα από τη παγόδα, το μεγαλύτερο τμήμα της οποίας ήταν κλειστό.

Ήταν από αυτά τα πράγματα που δεν τα ήξερα, δεν τα περίμενα και μου άρεσε πολύ παρά την κούραση της αυπνίας. Θυμάμαι ότι η βιετναμέζα είχε κακή διάθεση. Οφειλόταν μόνο στην κούραση της νύχτας που είχαμε περάσει, μου το κράταγε ότι ήμουν υπεύθυνος που δεν πήγαμε κάπου να κοιμηθούμε, σκεφτόταν ότι με την θετική απάντηση για την δουλειά το ταξίδι κάποια στιγμή θα τελείωνε και θα χωρίζανε οι δρόμοι μας πιο γρήγορα απ' όσο πίστευε, είχε κουραστεί γενικά από μένα ή το ταξίδι; Όπως και να έχει δεν έλεγε. "Τι έχεις; Τίποτα."

Από εκεί κάναμε μία προσπάθεια να πάμε σε ένα ναό (αν το θυμάμαι καλά ότι ήταν ναός) που ανεβαίνεις αρκετά σκαλοπάτια για την θέα, όμως όταν φτάσαμε είδαμε ότι η βασική είσοδος είχε πλυμμηρήσει και δε μπορούσαμε καν να φτάσουμε κοντά.

Από την πίσω πλευρά μία "αναπτυξιακή" εταιρία έφτιαχνε μία τεράστια τουριστική υποδομή με πάρκιν λεωφορείων και άλλα οικήματα, μαζί με μία νέα, ιδιωτική διαδρομή πρόσβασης στο βουνό που την κατασκεύαζαν να μοιάζει σα να ήταν εκεί 500 χρόνια. Όπως και να έχει το νέο δεν ήταν έτοιμο οπότε δε μπορούσαμε να πάμε.

Κάναμε μία βόλτα τριγύρω στην περιοχή αλλά η ζέστη που είχε αυξηθεί όσο πέρναγε η μέρα μαζί με την αϋπνία μας οδήγησαν πίσω στο κατάλλυμα. Ευτυχώς ο τύπος μας άφησε να μπούμε, παρόλο που ήταν αρκετά νωρίτερα από την επίσημη ώρα διάθεσής του δωματίου και χωρίς πολλά πολλά λιώσαμε στον ύπνο.

Το απόγευμα πια ξυπνήσαμε, πήγαμε για φαγητό γιατί γουργούριζε το στομάχι και πήραμε το μηχανάκι να πάμε σε μία περιοχή που έχει το μεγαλύτερο σε έκταση βουδιστικό σύμπλεγμα του βιετνάμ.

Οδηγούσαμε πολλά χιλιόμετρα ευθεία σε ένα υπερηψωμένο δρόμο. Στην αρχή δίπλα μας ήταν νερά και νόμιζα πως ήταν ποτάμι, όμως μετά κατάλαβα ότι ήταν πλυμμηρισμένα ριζοχώραφα.

Μετά από αρκετά χιλιόμετρα φτάσαμε σε ένα σημείο που το νερό είχε φτάσει τον δρόμο και τον είχε πλυμμηρίσει για κάτι που με το μάτι φαινόταν περίπου 1 χιλιόμετρο απόσταση, αλλά δε μπορείς να ξέρεις πόσο βαθύ ήταν, στην αρχή τουλάχιστον ήταν κάπου 20 πόντοι, δηλαδή θα βρεχόσουν αλλά έβγαινε.

Σταμάτησα, ήταν και αρκετοί ντόπιοι εκεί που το σκεφτόμασταν αν πρέπει να το περάσουμε, κάποιοι το αποτολμούσαν παρόλο που υπήρχε κει ένας τροχομπάτσος που δεν ξέρω αν ήταν εκεί για να τους αποτρέψει πάντως δεν έκανε τίποτα εκτός από το να υπάρχει.

Βλέποντας τους άλλους διαπίστωσα ότι υπήρχε μόνο ένα δύσκολο σημείο, κάπου 200 μέτρα που το νερό ήταν πιο βαθύ και στο πιο βαθύ του φαινόταν να έφτανε περίπου 50 πόντους. Το περνάγαμε δηλαδή, αλλά η μηχανή από το μηχανάκι θα βρισκόταν για ώρα κάτω από τα νερά και αν ήμασταν άτυχοι και έπαιρνε νερό ή βραχυκύκλωναν τα ηλεκτρικά θα ξέμενα εκεί πέρα και θα έπρεπε να σπρώξω το μηχανάκι ως την απέναντι πλευρά μέσα στα νερά, δεν είχα όρεξη για τέτοια και πολύ περισσότερο αν συνέβαινε την δεύτερη φορά στην επιστροφή που μάλλον θα μας είχε πιάσει βράδυ.

Υπήρχε και μία εναλλακτική διαδρομή αλλά ήθελε 30χλμ παράκαμψη, θεώρησα ότι δεν άξιζε ένα (σύγχρονο απ' όσο καταλάβαινα) σύμπλεγμα ναών τόσα χιλιόμετρα πήγαινέλα οπότε το μπουμπουνισαμε. Κάναμε μία ακόμα βόλτα στην περιοχή πριν επιστρέψουμε στο δωμάτιο.

Σε κάποιο σημείο είχα σταματήσει να δω τον χάρτη και άκουγα κάποιο πουλί γύρω μου. Το έψαξα με το μάτι και ήταν αυτό που δεν ξέρω τι ήταν εκτός από πανέμορφο.

 

[evaT]

Η ποδο-βαρκάδα στη Nih Bihn ήταν ένα από τα χάιλαιτ του ταξιδιού μας, φανταστικό τοπίο.

Παραπέρα έχω την αίσθηση ότι εδώ μέσα θα γερνάμε παρέα με τις ιστορία σου