Βιετνάμ Καμπότζη Ταϊλάνδη ΝΑ Ασία για 3 μέρες ως 3 μήνες. Πόσο ακριβώς; Θα δείξει.

[poised]

Το πόσο μου κόστισε που δεν έκανα το μπορντώ κοστουμάκι με το δράκο στη πλάτη που στάμπαρα σ' ένα από αυτά τα ραφτάδικα δε λέγεται! Ευκαιρία πραγματική, για τους ίδιους και παραπάνω λόγους.

Αν το αγόραζες στους οικείους σου και στο πλησίον σου θα κόστιζε περισσότερο να ξέρεις. Βέβαια αν ισχύουν αυτά που λέγονται για την Θεσσαλονίκη μπορεί και να ήταν το κάτι απλό που ρίχνεις πάνω σου να πας μέχρι το περίπτερο...

 

[panpan]

Να μην ξεχνιόμαστε.

 

[poised]

Να στείλω IBAN που λέγαμε την άλλη φορά;

 

[dammys]

Στείλε και IRIS...

 

[poised]

Στείλε και IRIS...

Ναι αλλά να πληρώνουμε όχι μόνο να το κοιτάμε...

 

[panpan]

Ναι αλλά να πληρώνουμε όχι μόνο να το κοιτάμε...

Εμείς είμαστε μπαταχτσίδες.

 

[poised]

Εμείς είμαστε μπαταχτσίδες.

Αμ σας έχω καταλάβει, πρέπει να υποσχεθώ γιγαντοαφίσα της ξανθιάς από την αρχή της ιστορίας μπας και αγοράσει κανένας...

 

[turms]

Αμ σας έχω καταλάβει, πρέπει να υποσχεθώ γιγαντοαφίσα της ξανθιάς από την αρχή της ιστορίας μπας και αγοράσει κανένας...

ναι ρε φιλε....
φαινεται να μπαινεις στον σωστο δρομο...

 

[poised]

Τώρα έχουν κλείσει γύρω γύρω το χώρο, η γέφυρα δεν υπάρχει και μπορείς από ένα πέρασμα στις σκαλωσιές να περάσεις απέναντι αλλά και να δεις τις εργασίες εσωτερικά που μου φαίνεται ότι δεν έχουν προχωρήσει και πολύ. Υποθέτω όταν το τελειώσουν θα είναι πιο ωραίο από πριν, αλλά κινδυνεύει να γίνει μετρό θεσσαλονίκης το έργο, πρέπει να έχει 5ετία από τότε που ξεκίνησαν αν το θυμάμαι καλά.

Επειδή έγραψα το παραπάνω πρόσφατα για την Ιαπωνική γέφυρα της Χόι Αν και τους έκραξα άδικα, ας το διορθώσω τώρα.

Τα έργα ολοκληρώθηκαν, κράτησαν 19 μήνες και κόστισαν κάτι γύρω στα 900χιλ δολάρια. Εγώ θυμάμαι σκαλωσιές από πολύ παλιότερα, ίσως να είχαν στηρίξει κάποια τμήματα πριν την κλείσουν εντελώς και γι αυτό να νόμιζα ότι είχαν ξεκινήσει τις εργασίες πολύ καιρό ή το θυμόμουν εντελώς λάθος. Πάντως όντως η γέφυρα ήταν μισό βήμα πριν την κατάρρευση όταν την έκλεισαν και την αντικατέστησαν σχεδόν εξ' ολοκλήρου (μετά από 400 χρόνια).

Έτσι ήταν παλιά

και έτσι την έκαναν

Υπήρξε γκρίνια ότι φαίνεται πολύ καινούρια, οπότε λίγες μέρες μετά έπεσε διόρθωση με το χέρι. Ότι πει ο ινσταγκαμικός λαός

 

[poised]

Χουέ (Hue): Χωρίς βροχή την βροχερή περίοδο, το λες και ότι πιάσαμε τζόκερ

Όταν κάποιος ξένος λέει ότι θα πάει από HCMC ή Hanoi στη Hue την βροχερή περίοδο, το πείραγμα που συνήθως δέχεται είναι τύπου "πήρες αδιάβροχο ή έχεις 6μηνη βίζα;". Το κεντρικό Βιετνάμ και ειδικά η περιοχή της Hue ως Ninh Binh βλέπει καταρρακτώδεις βροχές που συχνά κρατούν πολλές μέρες ασταμάτητα ή εβδομάδες αν υπολογίσεις μικρές διακοπές. Και φυσικά πλημμυρίζουν και συχνά.

Εμείς, δηλαδή εγώ, δεν είχαμε άλλη επιλογή, τότε ήμασταν εκεί, τότε θα πηγαίναμε, άσε που η πρόγνωση έδειχνε ότι δεν θα έβρεχε την επόμενη μέρα. Τη βροχερή περίοδο παραπάνω από μία μέρα πρόγνωση είναι σαν να ρίχνεις τα ζάρια, η δεύτερη και επόμενες μέρες θα κυμαίνονται μεταξύ 100% και 85% πιθανότητας βροχής, δηλαδή ή απλά θα είσαι εντελώς σίγουρος ή σχεδόν σίγουρος ότι θα βρέξει. Την προηγούμενη για την επόμενη ξεκαθαρίζουν λίγο καλύτερα τα πράγματα τουλάχιστον για το πόσο θα κρατάει.

Από Ντα Νανγκ σε Χουέ θα πηγαίναμε με το τρένο. Η διαδρομή θεωρείται μία από τις καλύτερες καθώς περνάει το Χάι Βαν από το πρώτο τρίτο του βουνού μέσα από πολύ στενά τούνελ και σε μία δαιδαλωτή διαδρομή που ακολουθεί το ανάγλυφο. Στην Ταϊλάνδη είχα βρει εξαιρετικό το people spotting στα φτηνά τρένα και έτσι είπα στην Βιετναμέζα να μας κλείσει το φτηνό εισιτήριο, σύντομη ήταν η διαδρομή θα τη βγάζαμε πέρα και με σκληρές καρέκλες (δηλαδή ξύλινες) και ανεμιστήρες.

Με το που μπήκα λέω εδώ είμαστε, γι αυτό ακριβώς αγαπάω αυτά τα τρένα.

Άμα έχεις να κάνεις 2 μέρες διαδρομή έτσι θα τη βγάλεις, σάμπως εμείς δεν τα έχουμε κάνει έτσι και χειρότερα σε πλοία 12 ώρες ταξίδι;

Οι κουκέτες που ήταν το επόμενο σε άνεση και κόστος εισιτήριο τότε, κοιτάνε στην εσωτερική πλευρά τόσο στο ανέβασμα και στο κατέβασμα της διαδρομής, δηλαδή βουνό, και έτσι χάνεις όλη τη θέα. Τον τελευταίο καιρό έχουν βάλει και ένα ειδικό τρένο που κάνει μόνο το πέρα δώθε χουέ-ντα νανγκ, έχει άψογα καθίσματα και aircondition, το προτείνω.

Άσε που τότε ήταν της μόδας τα αλητάκια στη διαδρομή να σπάνε τα παράθυρα με σφεντόνες, οπότε είχαν βάλει ένα έξτρα προστατευτικό από πλέξιγκλας στα τρένα που προστάτευε αλλά μείωνε κατά πολύ τη δυνατότητα φωτογράφησης.

Η διαδρομή σε σχέση με το οδικό πέρασμα είναι καλύτερη με το τρένο.

Στο ίδιο βαγόνι με εμάς λίγο πιο πέρα καθόταν στην ίδια τετράδα θέσεων ένα ζευγάρι ξένων backpacker στη μία πλευρά και ένα ζεύγος νεαρών βιετναμέζων από την άλλη, που όμως φαινόταν χαμηλής οικονομικής δυνατότητας και παιδείας. Είναι εντυπωσιακό πως ακόμα και αν είσαι στην άλλη άκρη του κόσμου ξεχωρίζει κατά κάποιο τρόπο η ποιότητα της ζωής των ανθρώπων (που φυσικά οφείλεται στις συνθήκες).

Είχαν εκστασιαστεί με τον άλλο ξένο ο οποίος παίζει να ήταν δίμετρος και συμπεριφέρονταν με άκομψο τρόπο, σε μία προσπάθεια να το παίξουν κουλ για να διαχειριστούν την γενική αμηχανία που είχαν να κάθονται με ξένους χωρίς να μπορούν να επικοινωνήσουν. Κάποια στιγμή μάλιστα ο βιετναμέζος μέτραγε το πόδι του δυτικού με παλάμες κάνοντάς τον να νιώθει άβολα και εμένα να χαίρομαι που δεν το έφερε η τύχη να κάτσουμε στο ίδιο μέρος.

Το τελευταίο τμήμα της διαδρομής ήταν λιγότερο ενδιαφέρον, ζεσταθήκαμε και πολύ, είχε κουφόβραση και θυμάμαι θυμόμουν να σκέφτομαι ότι αν είχε καλύτερη θέση με aircondition σίγουρα θα πλήρωνα εκείνη τη στιγμή να πάω.

Κάποια στιγμή σηκώθηκε και ο κύριος να γευματίσει, πως γίνεται να τρως σαν κόκορας με τα γόνατα αγκαλιά δε καταλαβαίνω.

Φτάσαμε στο σταθμό της Χουέ, που γαλλοφέρνει πολύ.

και το πήραμε προς το μέρος που είχαμε κλείσει με τα πόδια γιατί εμένα δε μου είχε φανεί πολύ μακριά στα 20-30' περπάτημα και ήθελα να πάρω μία ιδέα της πόλης, της βιετναμέζας ούτε που της είχε περάσει από το μυαλό ότι θα περπατάγαμε με τα πράγματα, βέβαια δεν το είπε εκείνη την ώρα, γκρίνιαξε άλλη στιγμή

(συνεχίζεται)

 

[poised]

Στο δρόμο για το δωμάτιο πήραμε κάτι να δροσιστούμε, το δικό μου ήταν κάποιο παραδοσιακό αναψυκτικό, αν το θυμάμαι καλά τσάι με χυμό από κάποιο φρούτο που μέσα σου βάζουν ένα μικρό αλατισμένο αποξηραμένο βερίκοκο (ή κάτι παρόμοιο σε υφή και γεύση). Ήταν περίεργος συνδυασμός με το αλάτι, αλλά όταν είσαι ιδρωμένος το σήκωνε.

Και με αφορμή αυτό τώρα που το θυμήθηκα, η Χουέ είναι το μέρος στο οποίο (υποτίθεται τουλάχιστον) ότι δημιούργησαν τον λεγόμενο salted coffee, γίνεται χαμός σήμερα με δαύτον, είναι πολύ της μόδας. Έχει καμία δεκαετία περίπου το 12 νομίζω λέει η ιστορία ότι το ξεκίνησε ένα μικρό μαγαζί και οι περισσότεροι τώρα το έχουν προσθέσει στο μενού γιατί έχει ζήτηση αλλά δεν ξέρουν να το κάνουν σωστά.

Ακούγεται περίεργο, στη σωστή εκδοχή πρόκειται για καφές με παχιά κρέμα που έχει και αλάτι. Το αλάτι είναι ελάχιστα αντιληπτό και κατ' εμένα αλλάζει ευχάριστα την γεύση. Παρόλα αυτά δεν παίρνω συχνά αυτό τον καφέ γιατί δεν μου αρέσουν ούτε τα πολύ γλυκά ούτε τα κρεμώδη. Τότε ακόμα δεν είχε γίνει πολύ διάσημος σαν καφές, ήταν περισσότερο διάσημος ο egg coffee, ειδικά στα τουριστικά και στο Hanoi που είναι το μαγαζί που τον πρωτοέφτιαξαν.

Τέλος πάντων, πήγαμε στο δωμάτιο, το οποίο είχε το περίεργο η τουαλέτα να είναι εντός του, δηλαδή είχαν χωρίσει το δωμάτιο με ένα παραπέτασμα το οποίο παρόλο που ήταν ψηλό δεν έφτανε ως το ταβάνι να το απομονώσει. Ξέρω ζευγάρι που 5 χρόνια μετά ακόμα ανοίγουν τη βρύση όταν πηγαίνουν τουαλέτα να μην ακούσει ο απ' έξω τι κάνουν, θα είχε πλάκα να μένανε σε τέτοιο, εμείς δεν αηδιάζαμε με τέτοια και μία δύο μέρες θα καθόμασταν εκεί, θα τη παλεύαμε.

Αφήσαμε τα πράγματα και εγώ έφυγα αμέσως για την μεγαλύτερη ατραξιόν της Χουέ, την αυτοκρατορική πόλη. Η βιετναμέζα δεν το είχε κανένα ενδιαφέρον να το ξαναδεί - άσε που έχει πολύ περπάτημα και ακριβό εισιτήριο, θα έμενε πίσω να ξεκουραστεί.

Θα μπορούσα και εγώ να το έκανα την επόμενη, αλλά δεν ήξερα τι θα ξημέρωνε από θέμα καιρού και εγώ τουλάχιστον είμαι της άποψης κάνε όσα περισσότερα μπορείς όταν μπορείς γιατί δε ξέρεις τι γίνεται.

Περπάτησα πάλι μέσα στη κάψα της μέρας το 45λεπτο ως την είσοδο - ευτυχώς είχε συννεφιά που βοήθαγε όταν ήμουν εντελώς ακάλυπτος πάνω από τη μεγάλη γέφυρα του ποταμού, πήρα εισιτήριο και μπήκα. Δε θυμάμαι τι είναι τι από αυτά που βλέπετε, οπότε θα πετάξω τις φωτογραφίες εδώ χύμα και καλή τύχη.

Η επόμενη φωτογραφία είναι τραβηγμένη στη ζούλα, είναι η βασιλική αίθουσα επίσημων εκδηλώσεων που ήταν εκτός πρόσβασης για το κοινό, την χρησιμοποιούν ακόμα για επίσημες εκδηλώσεις αρχηγών κρατών και τέτοια. Κάτι αντίστοιχο μάλλον προετοίμαζαν γιατί όταν πέρασα την πρώτη φορά κάνανε κάποια πρόβα παραδοσιακής μουσικής (ίσως είχε και παράσταση αλλά δε μπορούσα να δω, μόνο άκουγα). Τη δεύτερη φορά που πέρασα είχαν ανοίξει τις πόρτες να αεριστεί ο χώρος, δεν ήταν κανένας να προσέχει και "μπερδεύτηκα" και μπήκα.

Τώρα που το κοιτάω την επόμενη φωτογραφία νομίζω θυμάμαι να είχα διαβάσει ότι ο λόφος στην ήταν τεχνητός και το δέντρο επίτηδες φυτευτό πλάγια έτσι για να ανεβαίνει κάποιος πρίγκηπας ή κάτι αντίστοιχο να μελετάει κει πάνω και να κόβει κίνηση. Άλλωστε τον περισσότερο χρόνο τον πέρναγαν μέσα εκεί απομονωμένοι από το περιβάλλον αλλά και από τους χώρους των "χαμηλότερων" ανθρώπων που υπηρετούσαν στο παλάτι.

Μετά από αρκετές ώρες περπάτημα, μια-δύο μικρές μπόρες, διάλειμμα για κολατσιό, καφέ (καραβίσιο, δεν είχε καντίνα μέσα) και πονεμένα πόδια, το εξάντλησα και βγήκα.

Πέτυχα ένα παιδάκι που επέστρεφε σπίτι από το σχολείο. Στο δημοτικό φόραγα και εγώ την τσάντα έτσι όταν βαριόμουν να την κρατάω.

Στη γέφυρα πριν περάσω το ποτάμι είχε ένα μαγαζί από τις μεγαλύτερες αλυσίδες κινητών. Το δικό μου το είχα φτιάξει ήδη αλλά δεν του είχα πολύ εμπιστοσύνη πια και επειδή είχα κάνει μια ψακτική όταν είχε χαλάσει μπήκα από περιέργεια να δω αν είχαν ένα μοντέλο που τότε ότι είχε κυκλοφορήσει (στην Ελλάδα δεν ήταν ακόμα διαθέσιμο).

Προς έκπληξή μου, το είχαν και μάλιστα με ευρωπαϊκό βύσμα φορτιστή, δηλαδή ήταν η διεθνής έκδοση και όχι η κινεζική. Το έπιασα στα χέρια και μου άρεσε. Τους ρώτησα (μέσω google translate) αν μπορούσαν να μου δώσουν το χαρτί που χρειάζεται για να πάρω πίσω τμήμα του ΦΠΑ στην έξοδο από την χώρα (10%) και μετά από πέρα δώθε μεταξύ τους, τηλέφωνα γύρευε που και ανακατωσούρα και αφού τους έδειξα από το ίντερνετ πως έμοιαζε το χαρτί μου είπαν ναι. Θα μου έβγαινε έτσι 30% φθηνότερο απ' ότι η αρχική τιμή που είχε ανακοινώσει η αντιπροσωπία στην Ελλάδα και θα το είχα και τουλάχιστον 1 μήνα νωρίτερα. Τους είπα θα ξανάρθω να το πάρω.

Πήγα πίσω, πήρα τη βιετναμέζα να κάνει τις συνεννοήσεις στα βιετναμέζικα για έξτρα σιγουριά, ανακατεύτηκε μέχρι και ο διευθυντής του μαγαζιού γιατί κανείς δεν ήξερε πως να κάνει τα χαρτιά για το ΦΠΑ ο οποίος με απόλυτη σιγουριά τους καθοδήγησε και κάμποση ώρα μετά έφυγα με καινούριο κινητό και το ειδικό τιμολόγιο που θα χρησιμοποιούσα φεύγοντας από την χώρα για την επιστροφή ΦΠΑ.

Πήγαμε κατ' ευθείαν για φαγητό κάπου δίπλα στο ποτάμι

που σέρβιραν αυτά τα μικρά πιατάκια από μία ζύμη που φτιάχνεται από ρυζάλευρο με μία διαδικασία το βράζουν, το στραγγίζουν σε κάτι περίεργα τούλια και μετά στερεοποιείται σε κρέμα.

Κανονικά αυτό το τρως με διάφορες σάλτσες, αλλά ήταν όλες πολύ πικάντικες (νομίζω η Χουέ είναι η πιο πικάντικη σε κουζίνα περιοχή της χώρας) και χωρίς τις σάλτσες μου φαίνονταν εντελώς αδιάφορα, οπότε έκανα μία βόλτα εκεί τριγύρω, βρήκα έναν πάγκο που είχε μία τεράστια κατσαρόλα με μεγάλα σαλιγκάρια να βράζουν και πήρα μία μερίδα και από αυτό, ήταν με μία πικάντικη - στα όρια που μπορούσα να φάω - αλλά εξαιρετικά γευστική σάλτσα.

Στην επιστροφή ξεκίνησε μία καταρρακτώδης βροχή, δεν θυμάμαι αν είχαμε ομπρέλα ή αδιάβροχα μαζί αλλά και να είχαμε τι να σου κάνουν όταν ανοίγουν οι ουρανοί έτσι. Τουλάχιστον ήμασταν τυχεροί και υπήρχε σχετική κάλυψη από υπόστεγα εκεί που περπατούσαμε. Ίσως λόγω της βροχής και της ώρας που επιστρέφαμε, ας πούμε 9, δηλαδή... αργά για βιετνάμ, δεν υπήρχε άνθρωπος στον δρόμο, σπάνια συναντιόμασταν με κάποιο.

Στην επιστροφή συζητάγαμε κάτι, ίσως για το αν θα μπορούσε να έρθει στην Ελλάδα και της είπα δε ξέρω τι χρειάζεται, αλλά υποθέτω ότι αν κάνω μία επιστολή πρόσκλησης της φιλενάδας μου (girlfriend) θα σου δώσουν την βίζα. Μπα μου λέει; Με ρώτησες αν θέλω να είμαι η φιλενάδα σου; Γιατί της λέω πρέπει να σε ρωτήσω μετά από τόσες μέρες που είμαστε μαζί; Εννοείται απάντησε.

Εκμεταλλεύτηκα ότι ο δρόμος ήταν άδειος αν και έριξα και μία ματιά τριγύρω μήπως βλέπει κανείς με κάνα κινητό και ξεφτιλιστούμε σε κανένα γιουτιούμπ, οπότε την σταμάτησα, έπεσα στο γόνατο και της λέω "do you want to be my girlfriend?". Το γέλιο-κακάρισμα που έριξε ξεπέρασε και τον θόρυβο από την καταρρακτώδη βροχή που κάλυπτε τα πάντα. Όταν σταμάτησε να γελά η απάντηση ήταν... "maybe". Γυναίκες.

Και επειδή ξέρω τι είστε, να σας προλάβω από τώρα λέγοντας ότι δεν υπήρξε ποτέ πρόταση γάμου.

 

[evaT]

Εκμεταλλεύτηκα ότι ο δρόμος ήταν άδειος αν και έριξα και μία ματιά τριγύρω μήπως μας είναι κανείς με κάνα κινητό και ξεφτιλιστούμε σε κανένα γιουτιούμπ, οπότε την σταμάτησα, έπεσα στο γόνατο και της λέω "do you want to be my girlfriend?". Το γέλιο-κακάρισμα που έριξε ξεπέρασε και τον θόρυβο από την καταρρακτώδη βροχή που κάλυπτε τα πάντα. Όταν σταμάτησε να γελά η απάντηση ήταν... "maybe". Γυναίκες.

Η συνήθεια που έγινε λατρεία. Ιστορία Βιετνάμ επί 3 μήνες, χρόνια, αιώνες; από τον @poised

Γουστάρω την τσαμπουκαλού φίλη σου! Άκου λέει girlfriend! Κι αν δηλαδή ήθελε απλά να σε γλεντήσει το κορίτσι; δεν είχε δικαίωμα;