poised
Member
- Μηνύματα
- 915
- Likes
- 7.221
Ντα Νανγκ και Χόι Αν: Κάπως προ υπερτουρισμού
Το επόμενο πρωί υποθέτω δεν ξυπνήσαμε και πολύ πρωί. Δεν θυμάμαι λεπτομέρειες και δεν έχω φωτογραφίες μέχρι το απόγευμα, οπότε η λογική λέει ότι εκτός από γεύματα - αν δεν παραγγείλαμε - δε βγήκαμε από το δωμάτιο. Μάλλον τελείωσα ότι έπρεπε να κάνω για την δουλειά και το έστειλα, υπήρχε κάποιο χρονικό περιθώριο μέσα στο οποίο έπρεπε να το κάνω. Λέω "μάλλον" γιατί βλέποντας τις φωτογραφίες από τις επόμενες μέρες αποκλείεται να είχα και την εργασία στο νου μου και να ήμουν έξω όλη μέρα, ήμουν λίγο ζαμανφού αλλά όχι και τόσο.
Το μόνο που θυμάμαι είναι πως παραδίδοντας ήξερα ότι είχα αποτύχει. Δεν είχα βρει το τρόπο να το αναπτύξω με το τρόπο που μου είχε ζητηθεί και αν ήμουν εγώ από την απέναντι πλευρά δε θα με προσελάμβανα με αυτό το αποτέλεσμα. Ας πούμε αν ήταν πανελλήνιες (από αυτές που γνώρισα, δε ξέρω τώρα), είχα απαντήσει στα 2 από τα 4 θέματα με σωστό αλλά άτσαλο τρόπο και στα άλλα 2 απλά είχα εξηγήσει τι θα έκανα με βάση αυτό που ήξερα και πως δεν εφαρμοζόταν σε αυτό που μου ζήταγαν αλλά χωρίς να έχω ανακαλύψει πως να το κάνω για να το κάνω. Τουλάχιστον η ολοκλήρωση ήταν μία ανακούφιση, το άφηνα πίσω μου.
Το απόγευμα πήραμε το μηχανάκι και αρχίσαμε να κατηφορίζουμε προς Χόι Αν. Φεύγοντας από το ξενοδοχείο πέρασα το σημείο που ο δρόμος έκανε ένα μικρό S μπροστά στην παραλία και είδα ένα φορτηγάκι της αστυνομίας να ανεβάζει δύο τρακαρισμένα μηχανάκια. Δεύτερη μέρα, δεύτερο ατύχημα ή κάτι γινόταν με τους βιετναμέζους εκεί ή κάτι πρόβλημα είχε ο δρόμος, οπότε πήγα πολύ αργά και προσεκτικά.
Στο δρόμο περάσαμε το λόφο που λέγεται Marble Mountain, νομίζω φτάσαμε ως την είσοδο και για κάποιο λόγο ήταν κλειστό ή δεν είχαμε χρόνο για αυτό και το προσπεράσαμε. Πήγα άλλη φορά και μπορώ να πω ότι είναι ενδιαφέρον για μία επίσκεψη. Δεν είναι κάτι που αν δεν δεις λες τι έχασα, αλλά έχει "κάτι". Υπάρχει ένας βουδιστικός ναός μέσα σε μία πολύ μεγαλύτερη απ' ότι περιμένεις σπηλιά πάνω στο βουνό και για όσους το σηκώνουν, μπορείς να σκαρφαλώσεις από ένα άνοιγμα επάνω για την θέα. Λίγο θυμίζει κάτι αντίστοιχο έξω από την Κουάλα Λουμπούρ στη Μαλαισία, χωρίς να είναι το ίδιο δημοφιλές και δε ξέρω, εμένα μου φάνηκε καλύτερο.
Για να πας Χόι Αν από Ντα Νανγκ υπάρχουν 2-3 δρόμοι ανάλογα και από που ξεκινάς. Εμείς πήραμε τον παραλιακό που συνήθως δεν τον χρησιμοποιούν οι μεταφορείς γιατί παίρνει περισσότερο χρόνο.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν οι μεγάλες περιοχές που είχαν αποκλειστεί για τουριστικά πρότζεκτ που χτίζονταν ή θα χτίζονταν. Πολλά από αυτά ακόμα και σήμερα δεν έχουν ξεκινήσει, ολοκληρωθεί ή εγκαταλείφθηκαν στο δρόμο (και ο κόβιντ δε νομίζω ότι έπαιξε πολύ ρόλο σε αυτό). Βλέποντας και άλλα παρόμοια στη χώρα και σε όμορες, απορώ γιατί τα χτίζουν, μου φαίνεται αδύνατο να τα γεμίσουν. Και το χειρότερο είναι ότι αποκλείουν τη πρόσβαση και θέα προς τη θάλασσα για τον κανονικό κόσμο.
Σε αρκετό τμήμα της διαδρομή βλέπαμε μόνο φράχτες με "προσεχώς" ή κουφάρια
Στην Χόι Αν θέλαμε να πάμε απόγευμα λίγο πριν νυχτώσει, κατά την άποψή μου (και από άλλες επισκέψεις) είναι πιο ωραία τότε και φυσικά βράδυ. Οπότε στο δρόμο πήγαμε στην παραλία της, η οποία είναι πολύ ασταθής, σχεδόν κάθε δεύτερο-τρίτο χρόνο σε κάποιο τυφώνα η θάλασσα ανεβαίνει μέχρι το δρόμο και παίρνει όλα τα κτίσματα μέσα, παρόλα αυτά μετά από λίγους μήνες τα έχουν ξαναφτιάξει.
Λόγω εποχής είχε ελάχιστο κόσμο.
Το πήραμε προς τα αριστερά δίπλα στη θάλασσα βλέποντας από μακριά την Ντα Νανγκ.
Καθίσαμε σε ένα από τα σχεδόν άδεια καφέ
και εγώ έριξα μία επική βουτιά. Επειδή είναι ανοιχτή θάλασσα τα κύματα είναι ενοχλητικά με πολύ δύναμη και έχει πολλά ρεύματα, δεν ευχαριστιέσαι το μπάνιο όπως στις θάλασσες της Ελλάδας οι περισσότερες από τις οποίες είναι ήρεμες σαν συγκριτικά να κάνεις μπάνιο σε λεκάνη. Αν μπεις στα βαθιά παλεύεις συνέχεια μέχρι να κουραστείς και να βγεις, δεν ηρεμείς ποτέ.
Όμως η αίσθηση από την θερμοκρασία του νερού, το περιβάλλον και τη χαλάρωση (μετά το σχετικό στρες της εργασίας) για εμένα ήταν ότι έπρεπε. Η Βιετναμέζα για άλλη μία φορά δεν ψηνόταν για μπάνιο παρόλο που είχε φέρει τα μπανιερά της μαζί, σκεφτόταν περισσότερο την ταλαιπωρία.
Είχα υπολογίσει λιγότερο χρόνο εκεί, μία βουτιά και φύγαμε, αλλά μας άρεσε τόσο που είπαμε να κάτσουμε να το ευχαριστηθούμε. Έκανα μπάνιο να φύγουν τα αλάτια στις υποδομές εκεί, άλλαξα σε φρέσκα ρουχαλάκια και ήμουν έτοιμος και καθαρός για την Χόι Άν.
(συνεχίζεται)
Το επόμενο πρωί υποθέτω δεν ξυπνήσαμε και πολύ πρωί. Δεν θυμάμαι λεπτομέρειες και δεν έχω φωτογραφίες μέχρι το απόγευμα, οπότε η λογική λέει ότι εκτός από γεύματα - αν δεν παραγγείλαμε - δε βγήκαμε από το δωμάτιο. Μάλλον τελείωσα ότι έπρεπε να κάνω για την δουλειά και το έστειλα, υπήρχε κάποιο χρονικό περιθώριο μέσα στο οποίο έπρεπε να το κάνω. Λέω "μάλλον" γιατί βλέποντας τις φωτογραφίες από τις επόμενες μέρες αποκλείεται να είχα και την εργασία στο νου μου και να ήμουν έξω όλη μέρα, ήμουν λίγο ζαμανφού αλλά όχι και τόσο.
Το μόνο που θυμάμαι είναι πως παραδίδοντας ήξερα ότι είχα αποτύχει. Δεν είχα βρει το τρόπο να το αναπτύξω με το τρόπο που μου είχε ζητηθεί και αν ήμουν εγώ από την απέναντι πλευρά δε θα με προσελάμβανα με αυτό το αποτέλεσμα. Ας πούμε αν ήταν πανελλήνιες (από αυτές που γνώρισα, δε ξέρω τώρα), είχα απαντήσει στα 2 από τα 4 θέματα με σωστό αλλά άτσαλο τρόπο και στα άλλα 2 απλά είχα εξηγήσει τι θα έκανα με βάση αυτό που ήξερα και πως δεν εφαρμοζόταν σε αυτό που μου ζήταγαν αλλά χωρίς να έχω ανακαλύψει πως να το κάνω για να το κάνω. Τουλάχιστον η ολοκλήρωση ήταν μία ανακούφιση, το άφηνα πίσω μου.
Το απόγευμα πήραμε το μηχανάκι και αρχίσαμε να κατηφορίζουμε προς Χόι Αν. Φεύγοντας από το ξενοδοχείο πέρασα το σημείο που ο δρόμος έκανε ένα μικρό S μπροστά στην παραλία και είδα ένα φορτηγάκι της αστυνομίας να ανεβάζει δύο τρακαρισμένα μηχανάκια. Δεύτερη μέρα, δεύτερο ατύχημα ή κάτι γινόταν με τους βιετναμέζους εκεί ή κάτι πρόβλημα είχε ο δρόμος, οπότε πήγα πολύ αργά και προσεκτικά.
Στο δρόμο περάσαμε το λόφο που λέγεται Marble Mountain, νομίζω φτάσαμε ως την είσοδο και για κάποιο λόγο ήταν κλειστό ή δεν είχαμε χρόνο για αυτό και το προσπεράσαμε. Πήγα άλλη φορά και μπορώ να πω ότι είναι ενδιαφέρον για μία επίσκεψη. Δεν είναι κάτι που αν δεν δεις λες τι έχασα, αλλά έχει "κάτι". Υπάρχει ένας βουδιστικός ναός μέσα σε μία πολύ μεγαλύτερη απ' ότι περιμένεις σπηλιά πάνω στο βουνό και για όσους το σηκώνουν, μπορείς να σκαρφαλώσεις από ένα άνοιγμα επάνω για την θέα. Λίγο θυμίζει κάτι αντίστοιχο έξω από την Κουάλα Λουμπούρ στη Μαλαισία, χωρίς να είναι το ίδιο δημοφιλές και δε ξέρω, εμένα μου φάνηκε καλύτερο.
Για να πας Χόι Αν από Ντα Νανγκ υπάρχουν 2-3 δρόμοι ανάλογα και από που ξεκινάς. Εμείς πήραμε τον παραλιακό που συνήθως δεν τον χρησιμοποιούν οι μεταφορείς γιατί παίρνει περισσότερο χρόνο.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν οι μεγάλες περιοχές που είχαν αποκλειστεί για τουριστικά πρότζεκτ που χτίζονταν ή θα χτίζονταν. Πολλά από αυτά ακόμα και σήμερα δεν έχουν ξεκινήσει, ολοκληρωθεί ή εγκαταλείφθηκαν στο δρόμο (και ο κόβιντ δε νομίζω ότι έπαιξε πολύ ρόλο σε αυτό). Βλέποντας και άλλα παρόμοια στη χώρα και σε όμορες, απορώ γιατί τα χτίζουν, μου φαίνεται αδύνατο να τα γεμίσουν. Και το χειρότερο είναι ότι αποκλείουν τη πρόσβαση και θέα προς τη θάλασσα για τον κανονικό κόσμο.
Σε αρκετό τμήμα της διαδρομή βλέπαμε μόνο φράχτες με "προσεχώς" ή κουφάρια
Στην Χόι Αν θέλαμε να πάμε απόγευμα λίγο πριν νυχτώσει, κατά την άποψή μου (και από άλλες επισκέψεις) είναι πιο ωραία τότε και φυσικά βράδυ. Οπότε στο δρόμο πήγαμε στην παραλία της, η οποία είναι πολύ ασταθής, σχεδόν κάθε δεύτερο-τρίτο χρόνο σε κάποιο τυφώνα η θάλασσα ανεβαίνει μέχρι το δρόμο και παίρνει όλα τα κτίσματα μέσα, παρόλα αυτά μετά από λίγους μήνες τα έχουν ξαναφτιάξει.
Λόγω εποχής είχε ελάχιστο κόσμο.
Το πήραμε προς τα αριστερά δίπλα στη θάλασσα βλέποντας από μακριά την Ντα Νανγκ.
Καθίσαμε σε ένα από τα σχεδόν άδεια καφέ
και εγώ έριξα μία επική βουτιά. Επειδή είναι ανοιχτή θάλασσα τα κύματα είναι ενοχλητικά με πολύ δύναμη και έχει πολλά ρεύματα, δεν ευχαριστιέσαι το μπάνιο όπως στις θάλασσες της Ελλάδας οι περισσότερες από τις οποίες είναι ήρεμες σαν συγκριτικά να κάνεις μπάνιο σε λεκάνη. Αν μπεις στα βαθιά παλεύεις συνέχεια μέχρι να κουραστείς και να βγεις, δεν ηρεμείς ποτέ.
Όμως η αίσθηση από την θερμοκρασία του νερού, το περιβάλλον και τη χαλάρωση (μετά το σχετικό στρες της εργασίας) για εμένα ήταν ότι έπρεπε. Η Βιετναμέζα για άλλη μία φορά δεν ψηνόταν για μπάνιο παρόλο που είχε φέρει τα μπανιερά της μαζί, σκεφτόταν περισσότερο την ταλαιπωρία.
Είχα υπολογίσει λιγότερο χρόνο εκεί, μία βουτιά και φύγαμε, αλλά μας άρεσε τόσο που είπαμε να κάτσουμε να το ευχαριστηθούμε. Έκανα μπάνιο να φύγουν τα αλάτια στις υποδομές εκεί, άλλαξα σε φρέσκα ρουχαλάκια και ήμουν έτοιμος και καθαρός για την Χόι Άν.
(συνεχίζεται)
Last edited:
