Βιετνάμ Καμπότζη Ταϊλάνδη ΝΑ Ασία για 3 μέρες ως 3 μήνες. Πόσο ακριβώς; Θα δείξει.

[poised]

Ντα Νανγκ και Χόι Αν: Κάπως προ υπερτουρισμού

Το επόμενο πρωί υποθέτω δεν ξυπνήσαμε και πολύ πρωί. Δεν θυμάμαι λεπτομέρειες και δεν έχω φωτογραφίες μέχρι το απόγευμα, οπότε η λογική λέει ότι εκτός από γεύματα - αν δεν παραγγείλαμε - δε βγήκαμε από το δωμάτιο. Μάλλον τελείωσα ότι έπρεπε να κάνω για την δουλειά και το έστειλα, υπήρχε κάποιο χρονικό περιθώριο μέσα στο οποίο έπρεπε να το κάνω. Λέω "μάλλον" γιατί βλέποντας τις φωτογραφίες από τις επόμενες μέρες αποκλείεται να είχα και την εργασία στο νου μου και να ήμουν έξω όλη μέρα, ήμουν λίγο ζαμανφού αλλά όχι και τόσο.

Το μόνο που θυμάμαι είναι πως παραδίδοντας ήξερα ότι είχα αποτύχει. Δεν είχα βρει το τρόπο να το αναπτύξω με το τρόπο που μου είχε ζητηθεί και αν ήμουν εγώ από την απέναντι πλευρά δε θα με προσελάμβανα με αυτό το αποτέλεσμα. Ας πούμε αν ήταν πανελλήνιες (από αυτές που γνώρισα, δε ξέρω τώρα), είχα απαντήσει στα 2 από τα 4 θέματα με σωστό αλλά άτσαλο τρόπο και στα άλλα 2 απλά είχα εξηγήσει τι θα έκανα με βάση αυτό που ήξερα και πως δεν εφαρμοζόταν σε αυτό που μου ζήταγαν αλλά χωρίς να έχω ανακαλύψει πως να το κάνω για να το κάνω. Τουλάχιστον η ολοκλήρωση ήταν μία ανακούφιση, το άφηνα πίσω μου.

Το απόγευμα πήραμε το μηχανάκι και αρχίσαμε να κατηφορίζουμε προς Χόι Αν. Φεύγοντας από το ξενοδοχείο πέρασα το σημείο που ο δρόμος έκανε ένα μικρό S μπροστά στην παραλία και είδα ένα φορτηγάκι της αστυνομίας να ανεβάζει δύο τρακαρισμένα μηχανάκια. Δεύτερη μέρα, δεύτερο ατύχημα ή κάτι γινόταν με τους βιετναμέζους εκεί ή κάτι πρόβλημα είχε ο δρόμος, οπότε πήγα πολύ αργά και προσεκτικά.

Στο δρόμο περάσαμε το λόφο που λέγεται Marble Mountain, νομίζω φτάσαμε ως την είσοδο και για κάποιο λόγο ήταν κλειστό ή δεν είχαμε χρόνο για αυτό και το προσπεράσαμε. Πήγα άλλη φορά και μπορώ να πω ότι είναι ενδιαφέρον για μία επίσκεψη. Δεν είναι κάτι που αν δεν δεις λες τι έχασα, αλλά έχει "κάτι". Υπάρχει ένας βουδιστικός ναός μέσα σε μία πολύ μεγαλύτερη απ' ότι περιμένεις σπηλιά πάνω στο βουνό και για όσους το σηκώνουν, μπορείς να σκαρφαλώσεις από ένα άνοιγμα επάνω για την θέα. Λίγο θυμίζει κάτι αντίστοιχο έξω από την Κουάλα Λουμπούρ στη Μαλαισία, χωρίς να είναι το ίδιο δημοφιλές και δε ξέρω, εμένα μου φάνηκε καλύτερο.

Για να πας Χόι Αν από Ντα Νανγκ υπάρχουν 2-3 δρόμοι ανάλογα και από που ξεκινάς. Εμείς πήραμε τον παραλιακό που συνήθως δεν τον χρησιμοποιούν οι μεταφορείς γιατί παίρνει περισσότερο χρόνο.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν οι μεγάλες περιοχές που είχαν αποκλειστεί για τουριστικά πρότζεκτ που χτίζονταν ή θα χτίζονταν. Πολλά από αυτά ακόμα και σήμερα δεν έχουν ξεκινήσει, ολοκληρωθεί ή εγκαταλείφθηκαν στο δρόμο (και ο κόβιντ δε νομίζω ότι έπαιξε πολύ ρόλο σε αυτό). Βλέποντας και άλλα παρόμοια στη χώρα και σε όμορες, απορώ γιατί τα χτίζουν, μου φαίνεται αδύνατο να τα γεμίσουν. Και το χειρότερο είναι ότι αποκλείουν τη πρόσβαση και θέα προς τη θάλασσα για τον κανονικό κόσμο.

Σε αρκετό τμήμα της διαδρομή βλέπαμε μόνο φράχτες με "προσεχώς" ή κουφάρια

Στην Χόι Αν θέλαμε να πάμε απόγευμα λίγο πριν νυχτώσει, κατά την άποψή μου (και από άλλες επισκέψεις) είναι πιο ωραία τότε και φυσικά βράδυ. Οπότε στο δρόμο πήγαμε στην παραλία της, η οποία είναι πολύ ασταθής, σχεδόν κάθε δεύτερο-τρίτο χρόνο σε κάποιο τυφώνα η θάλασσα ανεβαίνει μέχρι το δρόμο και παίρνει όλα τα κτίσματα μέσα, παρόλα αυτά μετά από λίγους μήνες τα έχουν ξαναφτιάξει.

Λόγω εποχής είχε ελάχιστο κόσμο.

Το πήραμε προς τα αριστερά δίπλα στη θάλασσα βλέποντας από μακριά την Ντα Νανγκ.

Καθίσαμε σε ένα από τα σχεδόν άδεια καφέ

και εγώ έριξα μία επική βουτιά. Επειδή είναι ανοιχτή θάλασσα τα κύματα είναι ενοχλητικά με πολύ δύναμη και έχει πολλά ρεύματα, δεν ευχαριστιέσαι το μπάνιο όπως στις θάλασσες της Ελλάδας οι περισσότερες από τις οποίες είναι ήρεμες σαν συγκριτικά να κάνεις μπάνιο σε λεκάνη. Αν μπεις στα βαθιά παλεύεις συνέχεια μέχρι να κουραστείς και να βγεις, δεν ηρεμείς ποτέ.

Όμως η αίσθηση από την θερμοκρασία του νερού, το περιβάλλον και τη χαλάρωση (μετά το σχετικό στρες της εργασίας) για εμένα ήταν ότι έπρεπε. Η Βιετναμέζα για άλλη μία φορά δεν ψηνόταν για μπάνιο παρόλο που είχε φέρει τα μπανιερά της μαζί, σκεφτόταν περισσότερο την ταλαιπωρία.

Είχα υπολογίσει λιγότερο χρόνο εκεί, μία βουτιά και φύγαμε, αλλά μας άρεσε τόσο που είπαμε να κάτσουμε να το ευχαριστηθούμε. Έκανα μπάνιο να φύγουν τα αλάτια στις υποδομές εκεί, άλλαξα σε φρέσκα ρουχαλάκια και ήμουν έτοιμος και καθαρός για την Χόι Άν.

(συνεχίζεται)

 

[poised]

Μέχρι να φτάσουμε στη Χόι Αν και να παρκάρουμε το μηχανάκι έπεσε το φως, δεν την πρόλαβα παρά ελάχιστα απόγευμα, πάντως δε με πείραζε, είχα ευχαριστηθεί το μπάνιο. Οι φωτογραφίες δεν είναι και οι καλύτερες δυνατές, οι φωτογραφικές από τότε έχουν εξελιχθεί πολύ στις νυχτερινές.

Για όποιον έχει να συγκρίνει, μερικά πράγματα είναι αξιοσημείωτα ακόμα και συγκρίνοντάς τα με την προ covid εποχή: το ποτάμι δεν είναι γεμάτο υπερφωτισμένες βάρκες, τα επιπλέοντα κεράκια ήταν ελάχιστα και οι δρόμοι όχι εντελώς πήχτρα από τουρίστες. Δεν φαίνεται στις φωτογραφίες, αλλά επίσης δεν υπήρχαν τα μαγαζιά με τις live μπάντες στη διαπασών στο νησί απέναντι από την πόλη.

Για την ακρίβεια υπήρχε μόνο μία βάρκα στην οποία κάνανε φωτογράφιση γάμου. Τα έχω ξαναπεί για τις φωτογραφίσεις γάμου, σε όποιο φωτογενές σημείο και να πήγαινες έβλεπες και από ένα μέλλον ζευγάρι με το κρου να τραβάει. Είχαν στήσει το ζεύγος μέσα στη βαρκούλα με τα κεράκια μπρος και πίσω, δε λέω όμορφο ήταν, αλλά ο φωτογράφος τα ήθελε όλα στην εντέλεια, προσπαθούσε να τους καθοδηγήσει πως να τοποθετηθούν, να κοιτάνε, να φαίνονται τα κεράκια αλλά να μην κάνουν σκιές, δύσκολα πράγματα.

Μου λέει η βιετναμέζα "τι κάθεσαι να δεις, πάμε". Περίμενε της λέω, θέλω να δω τι θα κάνουν όταν φλαμπαδιάσει η βάρκα γιατί τα κεράκια όπου να 'ναι θα κάψουν το χαρτί.

Ε, μετά από λίγο άρχισε να στριγγλίζει η μέλλουσα νύφη, πήδηξε ένας μέσα και άρχισε να τα πετάει στο νερό.

Τα καταφέρανε και με λιγότερα κεράκια πια τα οποία τα κράταγαν στο χέρι τους αμόλησαν πιο μέσα.

Αν πάει κάποιος σήμερα θα δει ότι πάνω στη γέφυρα γίνεται χαμός και για να βγάλεις φωτογραφία πρέπει να περιμένεις πολύ ώρα μέχρι να πάρεις θέση, αν τα καταφέρεις λόγω κόσμου, ενώ είναι γεμάτο μικροπωλητές και κράχτες για κεράκια ή βόλτα με τις βάρκες. Ξεκινάς να λες "όχι" 50 μέτρα πριν και συνεχίζεις μέχρι 50 μέτρα μετά.

Επίσης ακόμα μπορούσες να δεις την ιαπωνική γέφυρα. Ήταν σε άθλια κατάσταση και σχεδόν κατέρρευσε μέχρι να αποφασίσουν να ξεκινήσουν τις εργασίες ανακατασκευής (καθώς όλα, ακόμα και οι πέτρινες βάσεις αντικαθίστανται). Παρόλο που ήταν σε αυτή τη κατάσταση χρειαζόταν εισιτήριο να την περάσεις. Οι απατεώνες πολυμήχανοι έλληνες όμως δεν χρειάζονται εισιτήριο, απλά βλέπουν ότι έχει υπάλληλο μόνο από την μία πλευρά, πάνε τον γύρο από την άλλη και περνάνε τη γέφυρα κανονικά. Δε λέω ότι το έκανα, για ένα φίλο μιλάω.

Τώρα έχουν κλείσει γύρω γύρω το χώρο, η γέφυρα δεν υπάρχει και μπορείς από ένα πέρασμα στις σκαλωσιές να περάσεις απέναντι αλλά και να δεις τις εργασίες εσωτερικά που μου φαίνεται ότι δεν έχουν προχωρήσει και πολύ. Υποθέτω όταν το τελειώσουν θα είναι πιο ωραίο από πριν, αλλά κινδυνεύει να γίνει μετρό θεσσαλονίκης το έργο, πρέπει να έχει 5ετία από τότε που ξεκίνησαν αν το θυμάμαι καλά.

Κάναμε μία μεγάλη βόλτα και φάγαμε σε ένα μαγαζί στη μη τουριστική πλευρά ένα τοπικό πιάτο που νομίζω είναι τα νουντλ που λέγονται μι κουονγκ με μία υποκίτρινη σάλτσα και αυγά. Άξιζε.

Ούτε στις 3 το πρωί δε βλέπεις τους δρόμους έτσι άδειους πια.

Αυτό ήταν ένα από τα παραδοσιακά σπίτια, υποτίθεται ότι ήθελε εισιτήριο για να το δεις αλλά δεν είχε κανένα να επιθεωρεί και μπορούσες να μπεις τζάμπα. Αυτά είπαμε ένας φίλος μου τα κάνει, όχι εγώ.

Ωραία ήταν η Χόι Αν, δηλαδή τι ωραία, πανέμορφη και έχω ξαναπάει πολλές φορές, αλλά ούτε τότε ούτε μετά δεν με ενθουσίασε με τον τρόπο που έχω δει άλλους να ενθουσιάζονται. Μερικές φορές είναι λίγο θέμα τύχης τι θα σε "πιάσει" πρέπει να είσαι και στην ανάλογη φάση. Πάντως σίγουρα είναι η Σαντορίνη ή τα μετέωρα του Βιετνάμ, υπάρχουν και άλλα ωραία μέρη στη χώρα αλλά αν δεν την δεις έχεις χάσει κάτι σημαντικό. Για εμένα πάντως ένα απόγευμα και βράδυ είναι αρκετό, παραπάνω υπερβολή.

Επιστρέψαμε στη Ντα Νάνγκ και στο άλλο γνωστό αξιοθέατο της πόλης, την γέφυρα δράκο.

Κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 9 υπάρχει δρώμενο, "ξυπνάει ο δράκος". Φτάσαμε ακριβώς την ώρα που έπρεπε για να παρκάρουμε και να πάρουμε θέση. Δεν θα σας δείξω τι γίνεται, πάντως αν πάτε κοντά πρώτα θα ζεσταθείτε και μετά θα δροσιστείτε.

 

[poised]

Κούι Νιον (Quy Nhon): Έι πειρατή!

Από την ημέρα που ακολουθεί την προηγούμενη δεν έχω καμία φωτογραφία ούτε στη μηχανή ούτε στο κινητό. Περίεργο γιατί η φωτογραφική είχε τον φάκελο αποθηκευμένο, άρα είχα βγάλει κάποια φωτογραφία, αλλά δεν ξέρω αν τις έχασα σε κάποια μεταφορά ή ήταν κάτι χωρίς σημασία και το έσβησα. Συνεπώς δεν ξέρω τι κάναμε καθώς όλες οι αναμνήσεις μου τώρα είναι βασισμένες κυρίως σε φωτογραφίες. Μπορεί να έβρεχε όλη μέρα και να την είχαμε βγάλει μέσα, ή να μην είχα τελειώσει με την εργασία όπως νόμιζα και να την τελείωσα τότε. Αντί να προσπεράσω και να πάω στην επόμενη μέρα αποφάσισα να βάλω μία "εμβόλιμη" επίσκεψη στην μεγαλύτερη πόλη μεταξύ Νια Τσανγκ και Ντα Νανγκ, την Κούι Νιον, που και τότε θέλαμε να επισκεφθούμε αλλά δεν είχαμε βρει απ' ευθείας λεωφορείο από Νια Τσανγκ και το να πηγαίναμε στη Ντα Ναγκ και να επιστρέφαμε πίσω 4 ώρες μας είχε φανεί βλακεία.

Η Κούι Νιον, είναι μεγάλη αλλά σχετικά κλασμένη πόλη που δε βλέπει σχεδόν καθόλου ξένο τουρισμό.
Μέχρι τον πόλεμο των "Αμερικανών" ήταν πολύ φτωχή αγροτική περιοχή με τριτοκοσμικές συνθήκες.

Κύριος παράγοντας για τις κακές συνθήκες είναι ότι αποτελεί τη βασική ζώνη που έχουν ξεμείνει οι Τσαμ (Cham) που δεν έχουν καμία σχέση με τους Τσάμηδες (χοχο, γελάσαμε) και είχαν ιδρύσει το βασίλειο των Champa στην περιοχή. Οι Τσαμ είναι μια από τις πολλές φυλές της σημερινής επικράτειας του Βιετνάμ, με μάλλον πολυνησιακή καταγωγή, δεν είναι πολύ σίγουρο το από που. Για πολλές εκατοντάδες χρόνια έλεγχαν το κεντρικό Βιετνάμ, επεκτείνοντας και συρρικνώνοντας τις περιοχές τους ανάλογα με τις συνθήκες που επέτρεπαν συγκυρίες για αυτούς και τους βασικούς τους αντιπάλους, τους Χμερ και τους Βιετ. Άλλοτε οι Χμερ έφταναν θάλασσα και τους μετακινούσαν βόρεια, άλλοτε αυτοί έπιαναν όλη τη καμπότζη. Κάποιες φορές πίεζαν βόρεια μέχρι τη Χουέ, άλλες τους πίεζαν νότια στα όρια του δέλτα του μεκόνγκ. Κάποια στιγμή oi βίετ άρχισαν να περνάνε πολύ καλά, αύξησαν τον πληθυσμό και τις δυνάμεις τους και έκαναν ένα ντου προς τα νότια όταν οι Τσαμ ήταν σε μία όχι και πολύ καλή περίοδο και δεν έμεινε κόθρος.

Οι βίετ επεκτάθηκαν σε αυτό που περίπου ξέρουμε σήμερα σαν βιετνάμ και οι Τσαμ πήραν κυρίως τα βουνά. Αργότερα κάποια παλικάρια κατέβηκαν από τα βουνά και ολίγον ξεκλήρισαν τις δύο τσιφλικαδο-οικογένειες που κάνανε κουμάντο σε νότο και βορά για κοντά 200-300 χρόνια, αλλά μετά και πάλι ανέκαμψαν οι οικογένειες αυτές και το θυμούνταν, οπότε από τότε οι Τσαμ όχι μόνο δεν μπόρεσαν να επανακάμψουν ποτέ αλλά έγιναν μία εκβιετισμένη μειονότητα, με όλους τους ευγενικούς τρόπους που ξέρουμε ότι γίνονται αυτά τα πράγματα.

Φυσικά σήμερα επίσημα δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με αυτούς. Περνάνε μία χαρά. Για το ότι τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει κάτι επιθέσεις εκατοντάδων ατόμων σε κυβερνητικά κτήρια και αστυνομικά τμήματα της περιοχής (ειδικά προς τα βουνά) με δυστυχώς νεκρούς φταίει ξένος δάχτυλος που επιθυμεί το κακό του κόμματος. Εγώ το πιστεύω και σταματάω εδώ γιατί παίζουν και φυλακές για κατάχρηση δημοκρατικών ελευθεριών με σκοπό την διασπορά ψευδών και την δυσφήμιση του κράτους.

Πριν μερικά χρόνια οι ντόπιοι πολιτικοί ανακάλυψαν ότι η περιοχή είναι "ανεκμετάλλευτη" και θα μπορούσαν να προσελκύσουν επιχειρήσεις, επενδύσεις και τουρισμό (δηλαδή τις μίζες για όλα αυτά) και έτσι βάφτισαν μια χερσόνησο διπλά στη πόλη βιομηχανικό πάρκο. Φτιάξανε μια γέφυρα 10 χιλιομέτρων να πηγαίνει απέναντι, ένα δρόμο πλάτους 100 μέτρων (!) και μήκους 30 χλμ, κόψανε οικόπεδα και περιμένανε το δολάριο. Έλα όμως που η περιοχή είναι πάνω σε αμμόλοφους, που εκτός από τα προβλήματα στατικότητας, σημαίνει ότι η άμμος όταν φυσάει - και φυσάει πολύ συχνά, πάει παντού, σε δρόμους, αυτοκίνητα και μηχανές εργοστασίων. Τα 2-3 εργοστάσια που ξεκίνησαν πέρναγαν περισσότερο χρόνο να καθαρίζουν και να διορθώνουν βλάβες απ' ότι να δουλεύουν, με αποτέλεσμα δέκα χρόνια μετά να έχει παραμείνει μόνο μια τσιμεντοποιία.

Πέρασα από την περιοχή αυτή για να πάω σε ένα λιμάνι για να πάρω το καραβάκι για μια παραλία που δεν είναι προσβάσιμη αλλιώς.

Πάνω σε άμμο να χτίζεις παλάτια; Ο βοριάς θα τα κάνει συντρίμμια, κομμάτια. Τους μείνανε οι δρόμοι που τους καθαρίζουν κάθε πρωί και μέχρι το μεσημέρι η άμμος έχει έρθει πάλι μέσα.

Φθάνοντας προς τη παραλία περνάω κάτι τύπους με το μηχανάκι που ήταν σταματημένοι στη άκρη δίπλα στα μηχανάκια τους. Με το που πέρασα τους είδα από τον καθρέφτη να ανεβαίνουν στα γρήγορα και να γκαζώνουν να με προλάβουν. Ήταν και κάποιοι άλλοι μπροστά από μένα, γκάζωσα και εγώ όσο μπορούσα να τους προλάβω, η ισχύς εν τη ενώσει, αλλά σύντομα έπιασαν να με πλευρίζουν από αριστερά και δεξιά σαν πειρατές. Τον ήπιαμε τώρα είπα.

Τελικά ήταν κράχτες που προσπαθούσαν να σε πιάσουν μερικά χιλιόμετρα πριν το λιμάνι για να σε πείσουν να πας με το δικό τους καράβι στη παραλία. Τα χρειάστηκα λίγο μέχρι να καταλάβω τι παίζει στη μέση του πουθενά.

Εδώ έχουν πλευρίσει τους μπροστά ενώ πλησιάζουμε το κουφάρι ενός ξενοδοχείου που περιέργως ολοκληρώθηκε, αλλά ανήκει σε μία διαπλεκόμενη βιετναμέζικη εταιρία που πρόσφατα μάζεψαν καμία 50ρια άτομα και τον CEO για διάφορες απάτες και πάει για φούντο. Υπ' όψιν συνδέεται με την bamboo airways, προσοχή όσοι πετάτε με αυτή την εταιρία αν και πια έχει μείνει με 2-3 αεροπλάνα και ελάχιστες διαδρομές.

Λιμάνι λοιπόν και σύντομο ταξίδι με τη σκυλοπνίχτρα προς μία παραλία που από εκεί που ήταν παρθένα πουλήθηκε σε "αναπτυξιακό φορέα" που χρεώνει είσοδο (για το τίποτα) και ετοιμάζει μπαγκαλόου, δρόμο και όταν τα φτιάξει όλα αυτά προφανώς θα τη κλείσει και εντελώς να μην ενοχλούνται.

Το υπέροχο "λιμάνι" από την αποβάθρα παραλία του οποίου παίρνεις το βαρκάκι

Και εδώ οι λοιπές υποδομές, τα εκδοτήρια και το λάουντζ κάτω από τη τέντα

Η παραλία δεν έλεγε και πολλά, έχω δει και καλύτερες, είχε και τη συννεφιά με κουφόβραση που τα έκανε δύσκολα άλλα τουλάχιστον το μπανάκι άξιζε παρά το κύμα. Στο γυρισμό υποτίθεται ότι είχε ένα ύφαλο να δούμε, μου έδωσαν μια μάσκα του '60 που κάνει μόνο για Ασιάτες, η μύτη μου πίεζε κόντρα στο γυαλί με αποτέλεσμα να μην εφαρμόζει και να μπαίνει νερό. Εννοείται χέστηκαν κανονικά που δεν μου έκανε, στο τέλος δεν είδα τίποτα, τσάμπα η βουτιά.

(συνεχίζεται)

 

[poised]

Κάπου 75 χιλιόμετρα πιο νότια υπάρχει ένα μέρος με γεωλογικό ενδιαφέρον, αποφάσισα να πάω με το μηχανάκι.

Ο δρόμος για τα δεδομένα του Βιετνάμ ήταν καλός, κάτι σαν παλιά εθνική που περνάει μέσα από χωριά αλλά με μπάρα στο κέντρο, το οποίο ακούγεται θετικό, αλλά όχι και τόσο. Δηλαδή έχεις το πλεονέκτημα ότι είσαι προστατευμένος από τις προσπεράσεις, έχεις όμως περισσότερους να έρχονται ανάποδα γιατί φυσικά το να πάνε με την ροή του δρόμου μέχρι το επόμενο άνοιγμα και να επιστρέψουν από το ρεύμα τους είναι αδιανόητο. Οπότε πρέπει να προσέχεις μόνο ποιος θα πεταχτεί από κάποιο σπίτι ή δρόμο στα δεξιά ή στα ανοίγματα, ποιος θα έρθει ανάποδα στην πορεία σου κατά πάνω σου, ποιος θα σταματήσει ως και κάθετα στο δρόμο γιατί πχ του έπεσε κάτι ή κάτι θυμήθηκε και έστριψε να δει με όλο το μηχανάκι που είναι προέκταση των ποδιών του και φυσικά για τρύπες στο δρόμο και ζώα. Ευκολάκι.

Εκτός του ότι πόνεσε ο κώλος μου δύο και ώρες να πάω και δύο να γυρίσω - το έχω ξαναπεί αλλά η σέλα στα μηχανάκια τους είναι λες και είναι φτιαγμένη από τούβλα, ενώ όταν ξεκίνησα είχε βαριά συννεφιά σύντομα έβγαλε ήλιο και δεν είχα προετοιμαστεί, βλακώδες λάθος.

Όταν είσαι στο μηχανάκι με ήλιο ντύνεσαι είτε όπως οι ντόπιοι, δηλαδή ολόσωμη πυτζάμα με κουκούλα που αφήνει μόνο πρόσωπο και μοιάζεις με νίντζα ή βάζεις κάτι μακρυμάνικο πάνω και κάτω, ιδανικά περνάς και ένα μαντήλι στο σβέρκο και ας ιδρώνεις, γιατί η εναλλακτική είναι να καίγεσαι τόσο που τσούζει ανεξάρτητα του πόση αντηλιακή θα βάλεις. Εγώ ως απροετοίμαστος και λίγο αφελής έτσι όπως έφυγα τσουρουφλίστικα παρόλο που έβαλα τις σελίδες από ένα φυλλάδιο όπου μπορούσα να καλύψω δέρμα.

Προς το τέλος της διαδρομής βγήκα από την εθνική και πέρασα από επαρχιακούς δρόμους που τυγχάνουν γεωργικής εκμετάλλευσης από τους ντόπιους. Ήταν περίοδος συγκομιδής του ρυζιού και βάζουν τα σπαρτά και το σπόρο να ξεραθούν κάτω από τον ήλιο πάνω στο δρόμο. Άμα έχει χώρο περνάς, αμα δεν έχει χώρο πατάς ότι βρεις από κάτω και εύχεσαι να μην γλιστρήσεις ή χρειαστεί να φρενάρεις γιατί θα πας άκλαφτος. Βέβαια που ο έμπειρος αναγνώστης θα έχει καταλάβει ότι φρενάρισμα δε νοείται για τους βιετναμέζους υπό καμία περίπτωση έτσι και αλλιώς, άμα ξεκινήσεις σταματάς μόνο όταν φτάσεις εκεί που θες.

Τουλάχιστον οι εικόνες ήταν ωραίες, αλλά καιγόμουν και ήθελα να φτάνω να βρω σκιά.

Στο τέλος αυτής της περιπέτειας βρίσκονται μερικές ηφαιστειογενείς πέτρες, άγνωστο από πόσες χιλιάδες χρόνια πριν γιατί ενεργό ηφαίστειο στη περιοχή δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει και οποιοδήποτε είδους πληροφορία στα αγγλικά. Είναι σαν τα ανάλογα μέρη ανά το κόσμο όπως το Giants causeway στην Ιρλανδία. Η λάβα πέφτοντας σε θάλασσα ή ποτάμι, παγώνει απότομα και σπάει από την θερμική καταπόνηση σε γεωμετρικά εξάγωνα.

Στην επιστροφή σταμάτησα κάπου στο δρόμο για φαγητό, να γλιτώσω και λίγο από τη ζέστη και το κάψιμο.

Η Κούι Νιον δεν είναι το μέρος που θα πάει κάποιος για γενικό τουρισμό σε μία από τις τυπικές επισκέψεις στη χώρα, εκτός και αν έχει πολύ χρόνο στη διάθεσή του. Υπό αυτή τη προυπόθεση και αν δεν περιμένεις να βρεις κάτι το εξαιρετικό, αξίζει για να πάρεις μία ιδέα της ζωής σε μία μη τουριστική πόλη.

 

[poised]

Πέρασμα Χάι Βαν και Σον Τσα (Hai Van/Son tra): Φύση, ηρεμία και θέες λίγο έξω από τη Ντα Νανγκ

Η επόμενη μέρα είχε πολλά χιλιόμετρα. Αρχικά θα κάναμε το πέρασμα του βουνού Χάι Βαν. Οι λέξεις σημαίνουν σε ελεύθερη μετάφραση "θαλάσσια σύννεφα". Λόγω του όγκου και της θέσης του δίπλα στην ανοιχτή θάλασσα καλύπτεται συχνά από ξαφνική ομίχλη.

Το βουνό, ειδικά στο παρελθόν ήταν ένα δυσκολοδιάβατο φυσικό εμπόδιο που αποτελούσε για εκατοντάδες χρόνια το νότιο όριο οποιουδήποτε βασιλείου του βορρά και για πολλές εκατοντάδες χρόνια των Τσάμπα από τους Βίετ. Όμως και στη σύγχρονη ιστορία, ο δρόμος ήταν ο μοναδικός που επέτρεπε να πας (φυσιολογικά) από το νότο στο βορρά, κάτι σαν τα Τέμπη ένα πράγμα. Με τις ξαφνικές ομίχλες και το μικρό σχετικά πλάτος του για βασική εθνική οδό ήταν πάντα πολύ επικίνδυνος, παρά τις βελτιώσεις που είχαν γίνει. Τώρα έχει γίνει ένα μεγάλο τούνελ κάτω από το βουνό και ο βασικός λόγος να πας είναι για την εμπειρία.

Αν το κάνει κάποιος με μηχανάκι θα βρει την διαδρομή μάλλον πιο ενδιαφέρουσα απ' ότι με άλλο μέσο. Εμένα μου κάνει πάντα εντύπωση η βλάστηση πάνω εκεί, οι ξαφνικές αλλαγές, μέσα σε λεπτά μπορεί να σε κλείσει η ομίχλη αλλά και οι θέα προς τις (ευτυχώς) απομονωμένες παραλίες στις οποίες μπορείς να πας μόνο από μικρούς αγροτικούς δρόμους.

Τώρα τελευταία έχει γίνει λίγο της μοδός να πηγαίνουν σε απομονωμένα μέρη δήθεν influencer ώστε να δείξουν και καλά "το ένα μοναδικό μέρος που δε μπορείς να πιστέψεις ότι υπάρχει 15χλμ από την πόλη" με αποτέλεσμα μερικούς να τους μαζεύουν τα αντίστοιχα ΕΜΑΚ και άλλους οι νεκροθάφτες.

Στην κορυφή του βουνού υπάρχουν τα ερείπια από ένα πολυβολείο και άλλες στρατιωτικές εγκαταστάσεις. Τι άλλο θα μπορούσε να βρει κανείς εκεί;

Σιγά μη το μαντέψετε.

Φωτογράφηση γάμου φυσικά.

Εμένα μου θυμίζουν τα αγαλματάκια που βάζουν πάνω στις τούρτες.

Κατεβήκαμε από την πίσω πλευρά και πήγαμε κάπου για φαγητό. Τα μαγαζιά εκεί έχουν σπεσιαλιτέ τα ψαρικά, τα οποία τα βρίσκεις εύκολα παντού στην χώρα, αλλά εκεί ειδικά έχουν τεράστια καβούρια σε πολύ καλές τιμές. Αν κάποιος ξέρει να διαλέγει και αντέχει στην ιδέα ότι τα πετάνε ζωντανά σε καυτό νερό για να μαγειρευτούν θα περάσει καλά. Εμείς που δε ξέραμε (μέσω της βιετναμέζας) ζητήσαμε να διαλέξουν αυτοί και να μη μας δώσουν τα εντελώς χάλια, η απάντηση της κυρίας του μαγαζιού ήταν κάτι αντίστοιχο με "μην ανησυχείς κορίτσι μου θα σας προσέξω, τα τζούφια τα δίνω στους κινέζους".

Η περιοχή επίσης φημίζεται για μία γαριδούλα που ψήνουν μέσα σε ζύμη ριζάλευρου τυλιγμένη σε φύλα μπανάνας. Είναι πολύ φθηνά, με λίγα ευρώ παίρνεις μία τεράστια σακούλα, αλλά αν δεν τα φας ζεστά μετά χάνουν πολύ και μάλλον από την επόμενη μέρα δε τρώγονται ακόμα και αν τα ζεστάνεις, η ζύμη γίνεται σα τσίχλα.

Το χωριό έχει μία τεράστια αμμώδη παραλία, φαίνεται κάπως από τις φώτος στο βάθος νωρίτερα. Το περισσότερο μήκος της παραλίας έχει κοπεί σε τεράστια οικόπεδα και έχει πουληθεί για ξενοδοχειακή χρήση. Δεν ξέρω αν ποτέ θα χτιστεί κάτι, πάλι όμως ο δρόμος ήταν κλειστός από μαντρότοιχους με "προσεχώς" που δεν σε άφηναν ούτε να δεις την θάλασσα. Πολύ απογοήτευση.

Δεν ξέρω γιατί δεν έβγαλα φωτογραφίες από εκείνη τη πλευρά, ίσως είχα κουραστεί από την οδήγηση. Θα ήθελα να επιστρέψουμε από το τούνελ για να το δω και αυτό, αλλά δεν επιτρέπονται τα μηχανάκια. Υπάρχουν φορτηγά που πληρώνεις να φορτώσουν το μηχανάκι σου και να σε περάσουν, αλλά ήταν το ίδιο ή πιο γρήγορα να επιστρέψουμε από το βουνό.

Στην επιστροφή το πήραμε για το Son Tra ή γνωστό ως Monkey Mountain. Περάσαμε πάνω από μία τότε νεοκατασκευασμένη γέφυρα, την οποία μου έλεγε η βιετναμέζα ότι οι ντόπιοι δεν την προτιμούσαν γιατί είχε κατασκευαστεί από κινέζους και δεν τους είχαν εμπιστοσύνη .

Η πόλη έχει αλλάξει τόσο πολύ που κοιτώντας τις φωτογραφίες σήμερα δεν το κατάλαβα ότι ήταν η Ντα Ναγκ, νόμιζα πως ήταν κάπου από την άλλη πλευρά του Hai Van και αναρωτιόμουν που είχαμε πάει. Νομίζω ακριβώς στο ίδιο σημείο που δείχνει η φώτο σήμερα είναι ένα τεράστιο κτήριο 50 ορόφων και άλλα μεγάλα παραδίπλα και δεν έχεις θέα προς τη πόλη μέχρι να φτάσεις το ποτάμι.

Εδώ φαίνεται ένας από τους ουρανοξύστες που ξεκινά να κατασκευάζεται.

Στην απέναντι πλευρά της γέφυρας ήταν φτωχογειτονιές, κυρίως από εργαζόμενους στο εμπορικό λιμάνι, ψαράδες και τις οικογένειές τους. Τότε λίγοι ήθελαν να μένουν εκεί, από ανάγκη ήταν, όμως σήμερα όποιος έχει γη μοσχοπουλάει και δε βρίσκεις ούτε για δείγμα.

Μου φάνηκε απίστευτο πόσες βάρκες υπήρχαν η μία δίπλα στην άλλη στο ψαρολιμάνι, οδηγούσα και δεν τελειώνανε, πρέπει να αδειάζουν τον ωκεανό κάθε μέρα.

Η χερσόνησος Son Tra (υποτίθεται) είναι προστατευόμενο οικοσύστημα, αλλά λίγο στα χαρτιά. Η πρόσβαση είναι ελεύθερη και εκτός από μία στρατιωτική ναυτική βάση και μεγάλα radar πάνω στο βουνό υπάρχει ένα απομονωμένο ξενοδοχειακό συγκρότημα για πλούσιους (πριν 2 μήνες ας πούμε είχε έρθει ο bill gates και στο παρελθόν έχει φιλοξενήσει ηγέτες ξένων κρατών), τα κουφάρια από διάφορα ξενοδοχεία που ξεκίνησαν να χτίζονται με τόσο εξόφθαλμα παράνομα άδειες που τα σταμάτησαν στη μέση, κάποια εστιατόρια που έχουν καταπατήσει δημόσια γη και ένα βουδιστικό ναό με ένα υπερμέγεθες άγαλμα κάποιας θεότητας με ινδικό όνομα που αγνοώ τη σημασία της και που στα αγγλικά την αναφέρουν ως "lady buddha".

Το άγαλμα αυτό φαίνεται και από την παραλία της Da Nang όταν δεν έχει πολύ υγρασία και είναι το πρώτο που βλέπεις στο δρόμο σου.

Απέναντι η παραλία της Ντα Νανγκ.

Συνεχίσαμε το δρόμο ως το τέλος της χερσονήσου και μετά από εκεί πήραμε έναν μικρό δρόμο που δε θα πηγαίναμε κανονικά αλλά πήγαινε σε ένα σημείο που είδα σημειωμένο στο maps.me. Η διαδρομή ήταν δύσκολη, πολλές απότομες ανηφόρες και κατηφόρες, μερικές φορές με γκρεμό δίπλα και φυσικά κανένα άλλο να περνάει. Χρειάζεται καλό έλεγχο και μηχανάκι σε πολύ καλή κατάσταση, τα αυτόματα χρέπια που συνήθως νοικιάζουν είναι επικίνδυνα για αυτούς τους δρόμους και όχι μόνο σε θεωρητικό επίπεδο. Όταν απελευθερώσει η μηχανή το σασμάν ξαφνικά δε σε κρατάνε τα φρένα (ειδικά αν τα έχεις κάψει νωρίτερα) και πας άπατος. Έχουν σκοτωθεί τόσο τουρίστες όσο και ντόπιοι και για μία περίοδο (δεν ξέρω αν ισχύει ακόμα) τους είχαν κλείσει αυτούς τους δρόμους.

Εμείς πάντως, όχι εύκολα αλλά με πολύ προσοχή, τα καταφέραμε.

Στο σημείο αυτό έχουν ένα μνημείο, ήταν το κρυφό αρχηγείο και βάση της αντίστασης κατά τη διάρκεια του πολέμου των Αμερικανών. Η πόλη ανήκε στο νότο και είχε μία μεγάλη αμερικανική στρατιωτική βάση (οι περισσότερες ρίψεις διοξινών γίνονταν από εκεί και από την Κούι Νιον). Όμως λίγα χιλιόμετρα μακριά, μέσα στη ζούγκλα σε αυτό το απόκρημνο σημείο μπορούσαν να μη γίνονται αντιληπτοί.

Υπάρχει ένας ακόμα παρόμοια δύσκολος δρόμος που βγάζει στη κορυφή του βουνού από την πίσω πλευρά, όμως ο καλύτερος τρόπος να πας είναι από τον κύριο που ξεκινάει από την Ντα Νανγκ. Στη πίσω πλευρά υπάρχουν κάποια σημεία θέας με καντίνες που είναι ιδιαίτερα ωραία το ηλιοβασίλεμα. Αν είναι κατάλληλες οι συνθήκες την ώρα εκείνη βρίσκεσαι ξαφνικά μέσα μία απόκοσμη ροζ ομίχλη που δημιουργείται από την ξαφνική συμπίεση των υδρατμών λόγω της διαφοράς θερμοκρασίας και βάφεται από τα χρώματα της δύσης. Δεν το κάναμε εκείνη τη μέρα.

Στην επιστροφή σταμάτησα σε μερικά σημεία για τη θέα. Υπήρχαν πινακίδες "προσοχή στις μαϊμούδες" και το λένε monkey mountain, αλλά δεν είδαμε ούτε μία.

Οι ντόπιοι λένε ότι όποιο ζευγάρι επισκεφθεί το Σον Τσα μετά... χωρίζει. Μετράγαμε μέρες;

 

[evaT]

Εμένα το High Van Pass με άφησε αδιάφορη. Πολύ ντόρος για το (σχεδόν) τίποτα.

Εντάξει θεούληδες που έκαναν φωτογράφηση γάμου στου διαόλου το κέρατο και όντως μοιάζουν με τα ανθρωπάκια στις γαμήλιες τούρτες

Μετράγαμε μέρες;

Μέχρι να μας πεις άλλοι στο φόρουμ θα παντρευτούν και άλλοι θα χωρίσουν!

 

[poised]

Εμένα το High Van Pass με άφησε αδιάφορη. Πολύ ντόρος για το (σχεδόν) τίποτα.

Εντάξει θεούληδες που έκαναν φωτογράφηση γάμου στου διαόλου το κέρατο και όντως μοιάζουν με τα ανθρωπάκια στις γαμήλιες τούρτες

Το καταλαβαίνω γιατί, πολλά πράγματα έχουν υπερτιμηθεί από την συνεχή αναφορά και δημιουργούν μία προσδοκία που απογοητεύει. Μπορεί να έχω πέσει και εγώ θύμα από αυτό με την Hoi An.

Το Hai Van ξεκίνησε να ακούγεται μετά από τον τρόπο που το εκθείασαν στο top gear περνώντας το με μηχανάκια 10-15 χρόνια πριν. Τότε ήταν ένα διαφορετικό Βιετνάμ και ειδικά άμα έχεις οδηγήσει σε σχετικά άχαρους δρόμους μέσα στη ζέστη το να περνάς από αυτό το σημείο με όμορφη φύση και θέες και βοηθάει ο καιρός το βλέπεις αλλιώς και σου αρέσει.

Αν το κάνεις με βανάκι στο ερκοντίσιον που βλέπεις μόνο μέσα από το παράθυρο οκ, ένα βουνό με τροπική βλάστηση και πότε πότε θέα είναι, όχι κάτι τρομερό αλλά και πάλι στο Hue-Da Nang ή αντίθετο σίγουρα είναι καλύτερα να περάσεις από εκεί αντί για το τούνελ, ειδικά να μπορείς να το συνδυάσεις με στάσεις στη λίμνη ή κάπου παραθαλάσσια στο δρόμο.

Μέχρι να μας πεις άλλοι στο φόρουμ θα παντρευτούν και άλλοι θα χωρίσουν!

Υπομονή, 2-3 χρόνια μείνανε ακόμα, τελειώνει η ιστορία.

 

[turms]

το θυμάμαι το επεισόδιο...ο ένας είχε k ένα καραβάκι στο μηχανάκι
πάνω...k αγοράσανε κάτι κουστούμια κάπου

το είχα βάλει στο πρόγραμμα k εγώ μετά από αυτό το επεισόδιο...τελικά δεν πήγα ποτε όπως k σε πολλά αλλα

 

[poised]

Τα κουστούμια λογικά θα ήταν από την Χόι Αν, φημίζεται για αυτό, σε ράβουν και σε λίγες ώρες. Στα περισσότερα παίρνουν μετρήσεις στο μαγαζί αλλά τις στέλνουν με μήνυμα στα sweatshops που γίνεται η χοντρή δουλειά, μετά τα φέρνουν από τη πίσω πόρτα στο μαγαζί να νομίζεις ότι το κάνανε εκεί, κάνεις την τελική πρόβα, αν θέλει τίποτα μικροδιορθώσεις τις κάνουν επί τόπου και αν δεν θες να περιμένεις το στέλνουν στο ξενοδοχείο σου πριν ακόμα φτάσεις εσύ

Σε όλη τη χώρα τα ραφεία δουλεύουν αποδοτικά και γρήγορα, απλά στη hoi an έχουν εξειδικευτεί στην ταχεία εξυπηρέτηση των ξένων. Εγώ κάποια στιγμή που έψαχνα καλό πουκάμισο για μία εκδήλωση και ήταν όλα για ασιατικές πλάτες που δε μου κάνανε έραψα πουκάμισο, σακάκι, παντελόνι με κάτι λιγότερο από τιμές ζάρα για το ένα από αυτά. Τα έχω για γάμους, κηδείες, κάνα νόμπελ άμα μου κάτσει και αν δεν παχύνω πολύ θα με θάψουν και με αυτό, τζάμπα την έβγαλα.

 

[LorenzoTheGreek]

Τα κουστούμια λογικά θα ήταν από την Χόι Αν, φημίζεται για αυτό, σε ράβουν και σε λίγες ώρες. Στα περισσότερα παίρνουν μετρήσεις στο μαγαζί αλλά τις στέλνουν με μήνυμα στα sweatshops που γίνεται η χοντρή δουλειά, μετά τα φέρνουν από τη πίσω πόρτα στο μαγαζί να νομίζεις ότι το κάνανε εκεί, κάνεις την τελική πρόβα, αν θέλει τίποτα μικροδιορθώσεις τις κάνουν επί τόπου και αν δεν θες να περιμένεις το στέλνουν στο ξενοδοχείο σου πριν ακόμα φτάσεις εσύ

Σε όλη τη χώρα τα ραφεία δουλεύουν αποδοτικά και γρήγορα, απλά στη hoi an έχουν εξειδικευτεί στην ταχεία εξυπηρέτηση των ξένων. Εγώ κάποια στιγμή που έψαχνα καλό πουκάμισο για μία εκδήλωση και ήταν όλα για ασιατικές πλάτες που δε μου κάνανε έραψα πουκάμισο, σακάκι, παντελόνι με κάτι λιγότερο από τιμές ζάρα για το ένα από αυτά. Τα έχω για γάμους, κηδείες, κάνα νόμπελ άμα μου κάτσει και αν δεν παχύνω πολύ θα με θάψουν και με αυτό, τζάμπα την έβγαλα.

Εκτός αν έχεις σκοπό να σε κάψουν αδερφέ, οπότε πάει χαμένο για την κηδεία σου
Δώσε πόνο αναμένουμε την συνέχεια..

 

[poised]

Εκτός αν έχεις σκοπό να σε κάψουν αδερφέ, οπότε πάει χαμένο για την κηδεία σου

Ας με κάνουν ότι θέλουν, εμένα δε θα με αφορά πια!

 

[psilos3]

έραψα πουκάμισο, σακάκι, παντελόνι με κάτι λιγότερο από τιμές ζάρα για το ένα από αυτά. Τα έχω για γάμους, κηδείες, κάνα νόμπελ άμα μου κάτσει και αν δεν παχύνω πολύ θα με θάψουν και με αυτό, τζάμπα την έβγαλα.

Το πόσο μου κόστισε που δεν έκανα το μπορντώ κοστουμάκι με το δράκο στη πλάτη που στάμπαρα σ' ένα από αυτά τα ραφτάδικα δε λέγεται! Ευκαιρία πραγματική, για τους ίδιους και παραπάνω λόγους.