Βιετνάμ Καμπότζη Ταϊλάνδη ΝΑ Ασία για 3 μέρες ως 3 μήνες. Πόσο ακριβώς; Θα δείξει.

[poised]

Βρεθήκαμε στο σημείο συνάντησης, δε θυμάμαι αν μας πήραν από εκεί να μας πάνε στον σταθμό ή ήρθε το λεωφορείο απ' ευθείας. Κατά τα γνωστά με το που ξεκίνησε η βιετναμέζα κοιμήθηκε και πρέπει να κοιμήθηκε όλη τη διαδρομή, ούτε τα μωρά στο αμάξι δε κοιμούνται τόσο γρήγορα και τόσο πολύ.

Μετά από καμία 50ρια μέρη, ήταν η πρώτη φορά στο ταξίδι που δεν θα έβρισκα εγώ το κατάλυμα που θα μέναμε, το είχε αναλάβει η βιετναμέζα. Δε ξέρω που ακριβώς είχε ψάξει αλλά είχε βρει ένα δωμάτιο με όλα τα κομφόρ που θέλαμε, δηλαδή ερκοντίσιον, ψυγείο (ζούσαμε και χωρίς αλλά καλό να υπάρχει) και κοντά στη θάλασσα, που δεν ήταν στις πλατφόρμες και ήταν σχεδόν σε τιμή κρεβατιού σε χοστέλ. Κάτι σαν τα δωμάτια που νοικιάζεις από τηλέφωνο στα νησιά ας πούμε, ότι κάτσει και άμα σου κάτσει.

Φτάνοντας εκεί με όλα τα πράγματα πήρε τη κυρία που το είχε τηλέφωνο να μας φέρει το κλειδί. Φυσικά μίλαγαν βιετναμέζικα, η κυρία ούτε καν προσπάθεια έκανε να μου μιλήσει εμένα, αλλά κατάλαβα από το ύφος και των δύο ότι έπαιζαν οι γνωστές αδιάκριτες ερωτήσεις. Κάποια στιγμή η βιετναμέζα μου είπε χαμηλόφωνα "δε θα σε ρωτήσει, αλλά αν σε ρωτήσει αυτή ή άλλος, έχουμε παντρευτεί, είσαι ο άντρας μου". Αργότερα μου έλεγε ότι η κυρία την έπρηξε, πέρα από τις γνωστές ερωτήσεις για το από που είμαστε ή τις ηλικίες μας, πότε γνωριστήκαμε, που μένουμε, πότε παντρευτήκαμε, γιατί δεν έχουμε παιδιά κλπ.

Θέα απέναντι από το δωμάτιο.

Δεν ξέραμε πόσο θέλαμε να μείνουμε, δηλαδή μιλάμε για μία ή δύο μέρες καθώς εκτός και αν πας εκεί για διακοπές χαλάρωσης το μέρος δεν έχει πολλά να πει, ένα χωριό είναι. Είχαμε κλείσει για ένα βράδυ και θα αποφασίζαμε την επόμενη αν θα το παρατείναμε.

Και μόνο που είχα μπει σε λεωφορείο και πήγα κάπου αλλού είχα επανέλθει στο mode ταξιδιού και του πάμε να δούμε ότι μπορούμε όσο μπορούμε. Οπότε παρόλο που ήταν αργά το απόγευμα και δεν θα προλαβαίναμε σχεδόν τίποτα πέρα από του κοντινούς αμμόλοφους, έκανα μία συμφωνία-παζάρι για μηχανάκι με 24 ενοικίαση (με τη σκέψη ότι έτσι προλαβαίνουμε το επόμενο πρωί να πάμε στα μακρινά και έτσι σε μία μέρα να τα χωρέσουμε όλα) και ξεκινήσαμε.

Πριν όμως φύγουμε ο τύπος μας είπε ότι το μηχανάκι έχει μέσα βενζίνη μόνο μέχρι το κοντινότερο βενζινάδικο, μη δοκιμάσουμε καν να πάμε στο μακρινό. Άνοιξα την τάπα, κούνησα το μηχανάκι και δεν άκουσα τίποτα. Πρέπει να το είχαν στραγγίξει εντελώς μετά τον προηγούμενο που το πήρε και να είχε μείνει όση βενζίνη είχε το σωληνάκι μέχρι το καρμπιρατέρ, τα κάνουν αυτά τα μίζερα για να επωφελούνται από το περίσσευμα.

Προσωπικά με τσάντισε γιατί είχα να υπολογίζω και τα 10-15 λεπτά έξτρα να βάλω βενζίνη, κάτι που χωρίς αυτό θα μπορούσα να κάνω σε άλλο βενζινάδικο μετά τη στάση.

Η παραλία της Μούι Νε είναι γεμάτη από ψαρόβαρκες

Αυτές οι στρογγυλές βάρκες από μπαμπού με κάποιο υλικό σαν πίσσα που μοιάζουν με λεκάνες είναι πολύ συνηθισμένες. Το περίεργο είναι το πως κάνουν κουπί, με κυκλικές κινήσεις από την μπροστινή πλευρά.

Φτάσαμε στους κοντινούς αμμόλοφους, όπου πλησιάζοντας πλάκωσαν παρκαδόροι που όλοι μαζί έκαναν νοήματα "εδώ" σαν τους κράχτες σε τουριστικά. Πήγαμε σε ένα, πληρώσαμε, για μηδέν υπηρεσία φυσικά, απλά για να παρκάρουμε στο δρόμο στην πλευρά τους και ανεβήκαμε προς τους αμμόλοφους.

Ήμασταν στα όρια να ξεκινήσει μία βροχή η οποία ευτυχώς δεν έπιασε ποτέ, ίσως λίγες μικρές σταγόνες να πέσανε ίσα να ανησυχήσουμε.

Αφού βγάλαμε λίγες φωτογραφίες, βρήκαμε ένα σημείο να αράξουμε και καθίσαμε για αρκετή ώρα. Η θερμοκρασία ήταν πολύ καλύτερη, θα μπορούσες να πεις ότι υπήρχε μία ευχάριστη δροσιά από την βροχή που κάπου έπεφτε πιο μακριά.

Το βρήκα τόσο χαλαρωτικό που αποφάσισα να κάτσουμε μέχρι να νυχτώσει.

Από τους τελευταίους, αν όχι οι τελευταίοι, φύγαμε από εκεί. Πίσω στο "πάρκιν" δεν υπήρχε κανείς, να χέσω τα λεφτά που πληρώσαμε για να μας το φυλάει.

Νύχτα πια που επιστρέφαμε η θάλασσα ήταν σαν night club από τα φωτάκια από τις βάρκες. Δε φαίνεται καλά στη φώτο, ήταν περισσότερα που δεν τα έπιασε η φωτογραφική αλλά θα πάρετε μία ιδέα.

 

[poised]

Μούι νε: Πάλι αμμόλοφοι και μία από τις χειρότερες μεταφορές της ζωής μου

Οι κοντινοί αμμόλοφοι που πήγαμε αρχικά ήταν οι κόκκινοι και υπήρχαν και οι λευκοί πιο μακριά, κάπου 30χλμ από εκεί που ήμασταν. Ξυπνήσαμε λοιπόν πρωί στις 7 και ξεκινήσαμε αμέσως για δύο λόγους. Ο ένας να μην μας κάψει πολύ ο ήλιος στο μηχανάκι και ο δεύτερος, αν πηγαίνανε όλα κατ' ευχή, να φεύγαμε την ίδια μέρα για Ντα Λάτ.

Είχα ρωτήσει από τη προηγούμενη σε ένα πρακτορείο που ήταν βολικά κοντά μας και εκείνη τη μέρα υπήρχε ένα μεσημεριανό λεωφορείο. Αν το χάναμε θα έπρεπε να φύγουμε την επόμενη το πρωί ή την παραεπόμενη μεσημέρι. Δεν ήταν άσχημα να καθόμασταν μισή μέρα κάνοντας τίποτα αλλά προτιμούσα να μη χρονοτριβούμε άσκοπα.

Είχα διαβάσει ότι στη περιοχή εκεί έχει μπλόκα συνέχεια και γράφουν για άδεια οδήγησης που οι περισσότεροι ξένοι δεν έχουν τοπική (ούτε εγώ είχα). Η διεθνής δεν ίσχυε τότε και σίγουρα όχι της χώρας σου. Βέβαια τα πρόστιμα πήγαιναν στη τσέπη των αστυνομικών, γιατί ο νόμος λέει ότι πρέπει να σου κατασχέσουν το όχημα αν δεν έχεις άδεια οδήγησης, κάτι που δεν έκαναν σε κανέναν, απλά κόβανε κουστουμάκι γύρω στο 20ρι ή και χειρότερα ανάλογα το πως σε κόβανε και έφευγες. Γι αυτό και έβαλα την βιετναμέζα να οδηγά και εγώ απόλαυσα τη διαδρομή.

Στο πήγαινε βοήθησε να μην καούμε και να το απολαύσουμε το ότι υπήρχε σχετική νεφοκάλυψη την περισσότερη ώρα. Βέβαια μη νομίζετε, ο ήλιος τσουρουφλάει ακόμα, απλά πίσω από τα σύννεφα είναι καλύτερα.

Τη διαδρομή τη βρήκα φανταστική. Παραλιακός δρόμος δίπλα στη θάλασσα η οποία ήταν λάδι, ενώ για κάποιο λόγο μου θύμισε ελληνικά τοπία.

Nα μία ακόμα εικόνα που θυμίζει ελλάδα

Αυτά είναι τάφοι

Από την διάβαση κυρίες μου, από την διάβαση!

Φτάσαμε στο χώρο, όπου υπήρχαν δύο μαγαζιά με πάρκιν και αντίστοιχοι παρκαδόροι που έκαναν έλα έλα έλα σαν τρελοί να πας στο δικό τους. Αν οδηγούσα εγώ θα σταμάταγα ανάμεσα να δω τι θα κάνουν αλλά η βιετναμέζα απλά πήγε τυχαία σε ένα από τα δύο. Τουλάχιστον το πάρκιν εκεί είχε κάτι λαμαρίνες από πάνω για να καλύπτει τον ήλιο, καλύτερο από το τίποτα.

Ο χώρος φαινόταν ότι ήταν φτιαγμένος να σηκώνει πολλά τουριστικά λεωφορεία, αλλά ευτυχώς την ώρα που πήγαμε δεν ήταν κανένα και είχε ησυχία. Θυμάμαι ότι ήθελα καφέ, δεν είχα πιει φεύγοντας, αλλά δε θυμάμαι αν τελικά βρήκαμε να πάρουμε εκεί.

Εδώ ο τσεκαδόρος

Λευκή δεν την έλεγες την άμμο, ίσως ήθελε λίγο λευκαντικό παραπάνω. Βέβαια η απόχρωση εξαρτάται και από την ηλιοφάνεια.

Περπατήσαμε αρκετή ώρα, μέχρι ένα σημείο που βαρεθήκαμε και γυρίσαμε. Δε μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα, όχι ότι ήταν και άσχημα. Ένα από τα πράγματα που μπορούσες να κάνεις ήταν να πληρώσεις να σε κάνουν βόλτα με τζίπ ή μπάγκι στους αμμόλοφους, κάτι που δεν με έψηνε καθόλου.

Όταν όμως γυρνάγαμε και είχε βγάλει και περισσότερο ήλιο το μετάνιωσα λίγο.

Στην επιστροφή, καμιά ώρα μετά, είχαμε γίνει παπιά από τον ιδρώτα, άντε να πας εκεί Απρίλη με 40 βαθμούς και ηλιοφάνεια, πέθανες.

Πήραμε ένα μεγάλο μπουκάλι παγωμένο νερό και πήγαμε να πάρουμε το μηχανάκι, το οποίο αν και κάτω από τις λαμαρίνες είχε βράσει.

Ξεκινήσαμε την ίδια διαδρομή προς τα πίσω.

Κάπου στα μισά του δρόμου καταλαβαίνω ένα περίεργο κούνημα. Εσύ το έκανες της λέω της βιετναμέζας; Όχι λέει κάτι θα πατήσαμε. Καλά λέω μπορεί τυχαίο. Ένα δύο λεπτά αργότερα όπως πηγαίναμε σε ευθεία ξαφνικά αρχίζει να κάνει το μηχανάκι σα να βήχει. Σταματάει στην άκρη και μου λέει κάτι έγινε.

Μέχρι να κατεβούμε έσβησε η μηχανή και δεν έπαιρνε πάλι μπροστά. Δοκίμασα και εγώ και με τη μανιβέλα και τίποτα. Δε πίστευα ότι μπορεί να ήταν η βενζίνη, όμως άνοιξα το τεπόζιτο να σιγουρευτώ και... ήταν άδειο. Δεν ήταν δυνατόν. Με βάση τη βενζίνη που είχα βάλει τη προηγούμενη μπορούσαμε να κάνουμε τουλάχιστον 100χλμ με τους χειρότερους υπολογισμούς, δεν είχαμε κάνει ούτε 60.

Και τώρα τι κάνεις; Είχαμε μείνει εκεί στην άκρη του δρόμου κάτω απο τον ήλιο ενώ έψαχνα να βρω το σημείο από το οποίο πήραμε το μηχανάκι στον χάρτη να δω αν υπήρχε μαρκαρισμένο το πρακτορείο με τηλέφωνο να τους ζητήσουμε βοήθεια. Όσο το έκανα αυτό, σταμάτησε ένας περαστικός κύριος γύρω στα 40 με το μηχανάκι του και προθυμοποιήθηκε να μας πάει μέχρι το βενζινάδικο που ήταν γύρω στα 5-10 λεπτά μετά και να μας επιστρέψει. Δε μπορούσα να το πιστέψω ότι θα έχανε μισή ώρα από τη ζωή του για δύο αγνώστους.

Τώρα τι κάνεις; Αφήνεις την βιετναμέζα στην ερημιά με το μηχανάκι να περιμένει ή την στέλνεις καβάλα με τον άγνωστο που προσφέρθηκε να σε πάει αλλά δεν τον ξέρεις και από χτες; Ρώτησα την βιετναμέζα τι προτιμά και μου είπε "ότι θες, κάνω και τα δύο, διάλεξε εσύ".

Και τα δύο ρίσκο μου φάνηκαν, αλλά το να πας με έναν άγνωστο περισσότερο, οπότε αποφάσισα να πάω εγώ στο βενζινάδικο. Πως μου έκοψε και πήρα μαζί το νερό που είχαμε αγοράσει νωρίτερα μήπως και δεν έχουν εκεί μπουκάλα και όντως δεν είχαν. Άδειασα το νερό, γέμισα τη μπουκάλα βενζίνη, που σίγουρα δε μας χρειαζόταν 1.5 λίτρο να γυρίσουμε 15χλμ αλλά άμα έχεις καεί φυσάς και το γιαούρτι και ο καλούλης κύριος με επέστρεψε.

Είπα της βιετναμέζας να του δώσουμε κάτι για το κόπο του ή για τη βενζίνη που έκαψε, μόλις ξεκίνησε να του το λέει έκανε ένα νόημα "σε παρακαλώ μη με προσβάλλεις" μας χαιρέτησε και έφυγε.

Έριξα τη βενζίνη από τη μπουκάλα προσπαθώντας να μην τα κάνω εντελώς χάλια και ξεκινήσαμε πάλι. Στο δρόμο προσπαθούσα να καταλάβω πως ξεμείναμε. Είτε στο βενζινάδικο μας κλέψανε και βάλανε λιγότερο, είτε το βράδυ είχε έρθει ο τύπος που μας το νοίκιασε και στράγγιξε κάνα λίτρο (ήξερε που μέναμε), είτε το κάνανε σε κάποιο πάρκιν. Δε μπορώ να πιστέψω ότι το συγκεκριμένο μηχανάκι μπορούσε να καίει τα διπλάσια από όλα τα άλλα μηχανάκια που είχα πάρει δύο μήνες στην Ασία.

(συνεχίζεται)

 

[poised]

Στην υπόλοιπη επιστροφή η Βιετναμέζα ήθελε να οδηγήσω εγώ. Είχαν κουραστεί τα χέρια της από το βάρος να με έχει πίσω, είχε ζαλιστεί από τον ήλιο περιμένοντας, την έβλεπα σε μια κατάσταση από αυτές που η λογική έχει φύγει περίπατο, έχει φτάσει και εσύ κάθεσαι να το συζητάς ακόμα.

Βρε φάγαμε το γουρούνι στην ουρά θα κολλήσουμε και μάλιστα τώρα που φτάνουμε στον πολιτισμό και υπάρχει περισσότερη πιθανότητα να πετύχουμε μπλόκο; Σύμφωνα με αυτή ήταν η ώρα του φαγητού, έκανε ζέστη, ήταν καθημερινή, δεν είχαμε δει τίποτα σε όλο το δρόμο οπότε σίγουρα δε θα είχε. Τι να κάνω, να τσακωθώ; Το πήρα εγώ.

Ο δρόμος ήταν σχετικά κλειστός, δηλαδή αν δεν ήθελες να πας σε κανένα χωράφι αναγκαστικά έπρεπε να τον κάνεις όλο μέχρι την κεντρική διασταύρωση όπου τελείωνε. Εκεί πάνω στην διασταύρωση που δεν είχες άλλη επιλογή παρά να κόψεις για να στρίψεις ήταν και το μπλόκοοο. Τι πιο σύνηθες θα μου πεις.

Είδα δύο τρία μηχανάκια παρκαρισμένα με μερικούς ξένους όρθιους και την ψιλιάστηκα από απόσταση. Έτυχε να με έχει προσπεράσει ένα αυτοκίνητο λίγο νωρίτερα οπότε "κρύφτηκα" στην πλευρά πίσω του που έδινα τον μικρότερο στόχο και πέρασα χωρίς να με σταματήσουν.

Από τον καθρέφτη είδα ξένους να μιλάνε με αστυνομικούς σε ένα τραπεζάκι που είχαν στήσει κάτω από τα δέντρα πιο πίσω από το δρόμο.

Ίσως και χωρίς το αυτοκίνητο να μην μας είχαν σταματήσει γιατί ήταν απασχολημένοι, τυχεροί σταθήκαμε.

- Είδες της λέω που ήσουν και σίγουρη ότι δεν έχει μπλόκο;
- Ε και τι θα γινόταν, δε θα μας κάνανε τίποτα
- Δηλαδή αυτούς εκεί στο τραπεζάκι τους είχαν για να ξεκουραστούν από τόν ήλιο; Δωρεάν υπηρεσία της αστυνομίας και έτσι;
- Μπορεί απλά να τους κάνανε σύσταση.

Πιο εύκολα παραδέχεται ο Πάπας το λάθος του παρά άνθρωπος σε κατάσταση ξεροκεφαλίασης.

Είχαμε χρόνο να δούμε και ένα ρυάκι κάπου 15 λεπτά περπάτημα από το σπίτι, το οποίο το λέγανε το ρυάκι της γαλήνης ή κάπως έτσι.

Η Βιετναμέζα μου δήλωσε ότι δεν θα πήγαινε, θα έμενε στο δωμάτιο με το ερκοντίσιον μέχρι να φύγουμε. Εγώ το έψαξα λίγο στο ίντερνετ και ήταν μεικτές προς αρνητικές οι εντυπώσεις, κάποιοι λέγανε ότι είχε σκουπίδια, άλλοι ότι στην αρχή λες ότι δεν αξίζει αλλά μετά δεν είναι άσχημα, προτίμησα και εγώ το ερκοντίσιον.

(συνεχίζεται)

 

[poised]

Πριν ακόμα μπούμε στο ερκοντίσιον και αποφασίσουμε να μη βγούμε μέχρι να φύγουμε, είχα περάσει από το πρακτορείο να κλείσουμε το εισιτήριο για την Ντα Λατ. Είχα ρωτήσει την προηγούμενη αν είναι βανάκι ή μεγάλο λεωφορείο και μας είχε πει μεγάλο, το ξαναρώτησα και πάλι πριν βγάλουμε το εισιτήριο να το σιγουρέψω γιατί δεν ήθελα να πιεστώ σε βανάκι.

Είχαμε πάει ή περάσει 4-5 φορές συνολικά από εκεί μιας που ήταν κοντά και πάντα η κυρία του πρακτορείου φαινόταν πολύ απασχολημένη/αφοσιωμένη στον υπολογιστή, κάτι που μου είχε κάνει εντύπωση.

Περιμένοντας το λεωφορείο έκανα μία γύρα το γραφείο και είδα το γιατί. Η κυρία είχε βάλει ένα τάμπλετ πίσω από την οθόνη του υπολογιστή να μη φαίνεται και έπαιζε online πόκερ.

Η υπάλληλος της χρονιάς

Κατά τα κλασικά περιμέναμε αρκετή ώρα το λεωφορείο από την απέναντι πλευρά του δρόμου που φαίνεται στην φώτο, δηλαδή στο πουθενά. Λίγο πιο δίπλα είχε ένα καφέ, δε μας άφηνε να πάμε εκεί να περιμένουμε γιατί θα πέρναγε από στιγμή σε στιγμή και θα το χάναμε. Ε αυτή η στιγμή μπορεί να ήταν και 45' λεπτά μετά, από ένα σημείο και μετά πήγαμε στο γραφείο της που είχε καλύτερη θερμοκρασία, δε γινόταν να καθόμαστε όρθιοι έτσι στο δρόμο σαν μαλάκες.

Κάποια στιγμή άρχισε να φωνάζει ότι έρχεται. Βγαίνω, δε βλέπω τίποτα, μόνο ένα βανάκι, δεν είπαμε μεγάλο λεωφορείο; Την ρώτησα, έκανε ότι δε κατάλαβε, είπα στη βιετναμέζα να τη ρωτήσει στη γλώσσα της, η οποία στο ενδιάμεσο είχε ήδη πάει απέναντι και έμπαινε μέσα, οπότε ευχόμουν να ήταν απλά το βανάκι που θα μας πήγαινε παρακάτω στο μεγάλο λεωφορείο, συνηθιζόταν.

Μπήκα λοιπόν και θα καταλάβατε ότι αυτό ήταν, άλλο δεν είχε. Στριμωχτήκαμε στις τελευταίες δύο διαθέσιμες θέσεις πίσω, μάλιστα δεν υπήρχε χώρος πουθενά για τα μπαγκάζια, έβαλα το ένα κάτω από το κάθισμα και τα άλλα μπροστά ανάμεσα στα πόδια μου και της βιετναμέζας, πακτωθήκαμε κανονικά.

Όσο περιμέναμε η βιετναμέζα είχε πάρει το χαπάκι της, το τελευταίο μάλιστα και χωρίς να πιστεύω ότι είχε προλάβει να κάνει δουλειά, πριν ακόμα κάνουμε 5 λεπτά είχε ξεραθεί. Αυτό θα πει μακαριότητα. Στο ενδιάμεσο παρόλο που ήμασταν γεμάτοι μπήκανε και άλλοι. Δε ξέρω που τα είχαν κάτι μικρά πλαστικά σκαμπό που τους τα έδιναν και κάθονταν πάνω σε αυτά στο διαδρομάκο.

Πήγαμε όλη τη διαδρομή που είχαμε κάνει το πρωί μέχρι τις άσπρες θίνες και εκεί στρίψαμε προς τα βουνά. Μετά από 2-3 χιλιόμετρα περάσαμε το τελευταίο (όπως αποδείχθηκε) χωριό και μπήκαμε σε έναν επαρχιακό δρόμο μέσα στα λιβάδια που σταδιακά μετατράπηκε σε αγροτικό χωματόδρομο. Και όσο πηγαίναμε άρχισαν οι λακκούβες που όσο πέρναγε η ώρα γίνονταν μεγαλύτερες και χειρότερες.

Από ένα σημείο και μετά χτυπιόμασταν σαν σε φραπεδιέρα.

Στην αρχή ήταν οριακά αστείο, δε με πιάνει ευτυχώς ο δρόμος, όμως από κάποια στιγμή και μετά ζαλίστηκα, με έπιασε πονοκέφαλος, έσφιξε το στομάχι και αναγκάστηκα να κλείσω τα μάτια γιατί και αν ήθελα δεν μπορούσα να κουνηθώ, αν έφευγε καμία ρουκέτα θα πήγαινε ή στον μπροστά ή μέσα στο μπάκπαπ.

Η βιετναμέζα εν τω μεταξύ τον ύπνο του δικαίου, δεν ενοχλήθηκε καθόλου παρόλο που κουνιόταν το κεφάλι της πέρα δώθε.

Αυτό το δράμα συνεχίστηκε για μία με μιάμιση ώρα. Όσο προχωράγαμε άλλαξε το περιβάλλον, από το αμμώδες και άνυδρο της παραλίας σε πιο πράσινο, ενώ μαζεύτηκαν σύννεφα που προμήνυαν καταιγίδα.

Με τα πολλά φτάσαμε στο σημείο που ξεκίναγε η πρώτη ανηφόρα και ευτυχώς λίγο νωρίτερα ο δρόμος είχε γίνει πάλι άσφαλτος.

Εκεί κατάφερα και έβγαλα μερικές φωτογραφίες

Νόμιζα ότι είχε πιάσει να νυχτώνει όμως απλά τα σύννεφα ήταν βαριά και κάπου 2.30-3 ώρες από την ώρα που ξεκινήσαμε το βανάκι σταμάτησε σε μία στάση rest stop στο βουνό που πραγματικά δεν υπήρχε τίποτε άλλο δίπλα του.

Εκεί ξύπνησε και η βιετναμέζα, σε φάση τι έγινε, σταματήσαμε; Με είδε κίτρινο και λέει όλα καλά τι έπαθες; Δεν είχε καταλάβει τίποτα, έπρεπε να της δείξω τα βίντεο μετά γιατί νόμιζε πως έλεγα υπερβολές. Μας πήρε - και δεν το λέω για πλάκα - κοντά 10 λεπτά να καταφέρουμε να βγούμε. Έπρεπε να βγει ο πρώτος, να βγάλει τις βαλίτσες του να κάνει χώρο για τον δεύτερο, μετά ο δεύτερος για τον τρίτο, μέχρι να φτάσει σε εμάς να έχουμε χώρο να κουνηθούμε. Έτσι και είχαμε ατύχημα δε ξέρω τι θα κάναμε.

Όταν βγήκα έξω στον καθαρό αέρα πήρα την πρώτη ανάσα και συνήλθα λίγο. Προχώρησα προς το κατάστημα το οποίο έβλεπε μία υπέροχη λίμνη πάνω στα βουνά.

Είχε και κάτι αιώρες, χωρίς να ρωτήσω κανέναν έβγαλα τα παπούτσια και απλώθηκα, μισή ντροπή δική μου μισή δική τους αν δεν ήταν για τους πελάτες.

Δε πέρασαν ούτε δύο λεπτά και ξεκίνησε ένας δυνατός βόμβος που γινόταν όλο και πιο δυνατός ήταν από την καταρρακτώδη βροχή.

Από την ώρα που είχαμε κατέβει είχα χάσει τη βιετναμέζα η οποία μετά από λίγο εμφανίστηκε με κάτι περίεργα ριζοκρακεράκια, ότι έπρεπε.

Λίγο πριν ξεκινήσουμε πήγα να ρίξω και ένα κατούρημα μη με πιάσει μετά πάνω στο βουνό γιατί απλά θα τα έκανα επάνω μου, δε θα μπορούσα να βγω από κει πίσω με τίποτα πάλι.

Να και οι τουαλέτες των αντρών. Απλά πράγματα, το ρυάκι απλά έβγαινε απ' έξω προς το γκρεμό.

Ξεκινήσαμε πάλι την είσοδο αργά ένας ένας αγκαλιά με τα πράγματα. Χρειάζεται να το πω ή το καταλάβατε; Η βιετναμέζα κοιμήθηκε πάλι. Παρόλο που δρόμος ήταν ανηφορικός και με αρκετές στροφές δε με πείραξε καθόλου, δεν συγκρινόταν με το δράμα που είχα περάσει πριν. Άσε που σε κάποια σημεία είχε υπέροχες θέες, τις οποίες λόγω θέσης και χαμηλού φωτισμού δεν μπορούσα να φωτογραφίσω.

Μετά τις στροφές μπήκαμε σε ένα δρόμο σχετικά ευθεία και με σχετική κίνηση. Υποθέτω ότι ήταν ο "φυσιολογικός" που συνέδεε την πόλη με την HCMC. Νόμιζα ότι φτάναμε αλλά κάναμε άλλη μία ώρα έτσι.

Φτάσαμε στη Ντα Λατ εν μέσω καταρρακτώδους βροχής και ναι, μπορώ να το πω, ΚΡΥΟΥ! Για πρώτη φορά από την αναχώρηση ένιωσα την ανάγκη να βάλω κάτι πάνω από το t-shirt. Η πόλη είναι ψηλά στα βουνά, την είχαν επίτηδες φτιάξει οι Γάλλοι εκεί επί αποικιοκρατικής εποχής για να ξεφεύγουν από τη ζέστη.

Εκεί που μας άφησε το λεωφορείο ήταν απλά το τέρμα ενός αδιέξοδου, ούτε υποτυπώδης σταθμός, ούτε υπόστεγο. Βγαίναμε ένας ένας και τρέχαμε στο διπλανό πρακτορείο προσπαθώντας 20 μισοβρεγμένα άτομα με μπαγκάζια να χωρέσουμε σε ένα χώρο για 5, άντε 10.

Το ξενοδοχείο που είχε κλείσει η βιετναμέζα δεν ήταν κοντά στο κέντρο αλλά σύμφωνα με το χάρτη από εκεί που ήμασταν ήταν κάπου 20 λεπτά περπάτημα. Βέβαια που να πας με αυτή τη βροχή. Είπαμε να βρούμε grab να μη μας πιάσουν τον κώλο οι ταξιτζήδες που ήταν εκεί, δεν υπήρχε τίποτα, όπως και με τα uber και τέτοια δεν το δουλεύουν σε όλες τις πόλεις. Η βροχή κάποια στιγμή περιορίστηκε από καταρρακτώδης σε κανονική, εγώ να πω την αλήθεια το σκεφτόμουν να πάμε με τα πόδια, κυρίως γιατί είχε φοβηθεί το μάτι μου τους ταξιτζήδες/τουκτουκτατζήδες από τις άλλες χώρες και προτιμούσα να περπατήσω από το να χαλαστώ.

Κοιτώντας όμως έξω κατάλαβα ότι για να βγούμε στο δρόμο που ήταν το ξενοδοχείο έπρεπε να ανεβούμε μία τεράστια σκάλα, από κάτω φαινόταν σε ύψος σαν πολυκατοικία 5 ορόφων. Και μετά από εκεί φαινόταν και άλλη ανηφόρα. Η πόλη είναι πολύ ανισόπεδη ενώ έχουν χτίσει άναρχα όπου βρουν (και συχνά τα κτήρια παίρνουν τα νερά με αρκετούς νεκρούς). Ε αυτό θα ήταν εξτρήμ με όλα τα μπαγκάζια και οι υπόλοιπες συνθήκες να ήταν άψογες, οπότε κάμφθηκαν οι (αντικειμενικά όχι πολύ λογικές) προηγούμενες αντιρρήσεις μου και πήραμε ταξί. Στην αρχή μου φάνηκε ότι μας έκανε ένα τεράστιο κύκλο αλλά τελικά όντως για να βγει επάνω δεν υπήρχε άλλος τρόπος.

Φτάσαμε στο ξενοδοχείο που ήταν στη κορυφή σχεδόν μίας τεράστιας ανηφόρας, αφήσαμε τα πράγματα και πήγαμε αμέσως για φαγητό. Ξέρεις μου λέει τι τρώνε οι βιετναμέζοι όταν έχει κρύο; Τι της λέω; Hot Pot είπε με ένα τεράστιο χαμόγελο.

Για καλή μας τύχη είχε ένα εκεί κοντά, στα 5 λεπτά από το ξενοδοχείο. Ήταν σαν παραδοσιακή ταβέρνα σε χωριό. Οι άλλοι πελάτες, που φαίνονταν όλοι να ξέρουν τους άλλους όπως σε καφενείο χωριού με κοίταζαν περίεργα, σίγουρα δεν ήταν το τουριστικό μέρος που πήγαιναν ξένοι. Όχι ότι με πείραξε, ίσα ίσα μου άρεσε που ήταν μη τουριστικό.

Το hot pot είναι μία κατσαρόλα με ζωμό τον οποίο βάζουν σε εστία (με φλόγα ή ηλεκτρική) στο τραπέζι σου για να βράσει. Παραγγέλνεις και τα υλικά που θες για να φτιάξεις μόνος σου, συνήθως πιάτα από κρέας ή ψαρικά και πιάνεις δουλειά.

Συνήθως το hot pot είναι για περισσότερα των δύο άτομα, το καταφέραμε όμως. Βγήκαμε από το μαγαζί για τα 3 λεπτά ως το ξενοδοχείο (ήταν κατηφόρα, πιο γρήγορα από το πήγαινε) και δεν θυμάμαι ούτε εγώ πόσα μπρρρ άκουσα από την βιετναμέζα. Για εμένα η δροσιά που είχε δεν ήταν απλά υποφερτή αλλά αγαλλίαση.

 

[poised]

Ντα Λατ: Φταίω που αρέσω;

Ξυπνήσαμε και πήγαμε για πρωινό που περιλαμβανόταν στην κατά τα άλλα πολύ καλή τιμή του δωματίου. Ήταν βέβαια και εκτός εποχής, κάτι που ήταν προφανές από τον βαρύ καιρό έξω.

Στο τραπέζι έριξα μία ματιά στα email μου και προς μεγάλη μου έκπληξη βρήκα ένα από εκείνη τη δουλειά που είχα μιλήσει στην Καμπότζη. Θέλανε λέει να κάνω μία συνέντευξη με δύο υπαλλήλους της εταιρίας (η πρώτη που είχα κάνει ήταν απλά διερευνητική συζήτηση) για να δούνε αν μπορούσαμε να συνεργαστούμε. Μου είχαν δώσει πιθανές ώρες που μπορούσαν τις επόμενες ημέρες, ο ένας ήταν στην Αμερική, ο άλλος στην Ευρώπη, η μόνη λύση που έπιανε εμένα στην ΝΑ Ασία ήταν το δικό μου βράδυ που θα ήταν πρωί για τον πρώτο και μεσημέρι για τον δεύτερο. Και έτσι από το πουθενά βρέθηκα με συνέντευξη για την επόμενη μέρα.

Εκεί πιο δίπλα ήταν ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου που όπως τρώγαμε ήρθε να μας μιλήσει, δηλαδή στη βιετναμέζα, εμένα δε θυμάμαι καν αν είπε κανένα hello. Δε χρειαζόταν καν να ξέρω τη γλώσσα για να καταλάβω ότι η "φιλική" κουβέντα του είχε κάποιο σκοπό. Δήθεν να μας ρωτήσει που θα πάμε και να προτείνει μέρη τα οποία φυσικά χρειάζονταν μηχανάκι που τυχαία νοίκιαζε αυτός για μία τιμή που μου φάνηκε υψηλή.

Είπα στη βιετναμέζα να του πει να κόψει τις μαλακίες και να μας το δώσει κανένα 10ρικο να το πάρουμε, άδειο ήταν το ξενοδοχείο δεν είναι ότι θα το έπαιρνε άλλος, αλλά λες και δεν ήξερε να κάνει παζάρι από μόνη της, αρνήθηκε να το μεταφέρει. Μου είπε ότι τόσο ζήτησε, ή τα πληρώνουμε και το παίρνουμε ή αν δεν θέλουμε πάμε αλλού. Δε μπορούσα να καταλάβω γιατί δεν ήθελε να παζαρέψει.

Ανεβήκαμε στο δωμάτιο να πάρουμε αδιάβροχα και λοιπά πράγματα με στόχο να πάμε στο κέντρο να βρούμε μηχανάκι για ενοικίαση. Όταν κατεβαίναμε πετύχαμε πάλι τον ιδιοκτήτη, είχε κάτσει σε ένα τραπέζι με κάτι φίλους του. Πες του ρε συ να μας το δώσει σε μία λογική τιμή να μην τρέχουμε αλλού, όχι. Μα γιατί όχι; Όχι.

Ευτυχώς που είχε κατηφόρα όλο το δρόμο και φτάσαμε γρήγορα και άνετα στο κέντρο. Ανησύχησα λίγο μήπως δε βρούμε μηχανάκι, δε θα ήθελα να το ανέβω πίσω με τα πόδια.

Το τέλος της κατηφόρας στα αριστερά που δεν ήταν όσο απότομη όσο ήταν ψηλότερα.

Μου έκανε εντύπωση ότι είχε κάποια πάρκα και μία μεγάλη λίμνη. Ενδιαφέρον για Βιετνάμ, διαφορετικό. Το νερό κόκκινο υποθέτω λόγω του χώματος που είχε κατεβάσει από τις βροχές.

Ένα αστείο ήταν ένας ασιάτης τουρίστας, δεν ξέρω αν ήταν βιετναμέζος ή όχι, ο οποίος εκτός του ότι ήταν σαν απολίθωμα, είχε μία κάμερα του '80 αυτή με τις κασέτες και τράβαγε πλάνα με εξαιρετικά αστείο τρόπο, τόσο που τον τράβηξα φώτο. Ντροπή, όμως χωρίς τη φώτο θα το ξέχναγα.

Επέμεινα να περπατήσουμε λίγο την λίμνη, σκεφτόμουν ακόμα και να την κυκλώσουμε, το τι γκρίνια άκουσα για το λίγο που κάναμε δε λέγεται. Και που πάμε και γιατί το κάνουμε αυτό και πόσο ακόμα και πότε θα γυρίσουμε και πάει λέγεται.

Εν το μεταξύ δεν ήμουν μόνο εγώ, πιο μακριά ήταν ένα άλλο ζευγάρι δυτικού με ασιάτισσα, η οποία γκρίνιαζε επίσης, μέχρι που κάποια στιγμή έκατσε βαθύ κάθισμα εκεί που ήταν ότι και καλά δεν την κρατάνε τα πόδια της, έβλεπα την απόγνωση του "συναδέλφου" και έριχνα το βλέμμα αλλού από ντροπή.

Δεν ξέρουν να περπατάνε, έχουν καλομάθει με τα μηχανάκια.

Κάποια πάρκα στη διαδρομή

Σχετικά σύντομα βρήκαμε μηχανάκι σε κανονική τιμή και το πήραμε. Ξεκινήσαμε προς των σταθμό των τρένων, το οποίο είναι κουλό, γιατί η πόλη είναι πάνω στα βουνά και δεν είχε νόημα. Όμως μάλλον δε κόστιζε τίποτα για τους Γάλλους αποικιοκράτες να φτιάξουν έναν αναλογικά τεράστιο σταθμό για μία γραμμή που πήγαινε στο πουθενά σε ένα άλλο μέρος εκεί κοντά έτσι για να κάνουν χάζι.

Βίλα αποικιοκρατικής εποχής

Ο σταθμός

"Που πας έτσι χριστιανή μου" που έλεγε και μία φίλη μου

Η σημερινή γραμμή που έχει απομείνει είναι λιγότερο από 7χλμ από τα 20-25 που ήταν αρχικά. Τότε νομίζω δεν ήταν έτοιμο ακόμα, αλλά σήμερα έχω ακούσει ότι υπάρχει ένα τουριστικό τρένο εποχής, ίσως αυτό που φαίνεται στις φώτος, που κάνει πηγαινέλα κάποιες φορές τη μέρα τη διαδρομή για τουριστικούς λόγους.

Από εκεί το πήραμε προς το σταθμό ενός τελεφερίκ που είναι απλά για τη θέα, κάπου 10 λεπτά διαδρομή και μετά πίσω. Το εισιτήριο ήταν πολύ μικρό αναλογικά, νομίζω κανένα 5 ευρό, αλλά ποια θέα;

Με την ομίχλη αυτή δεν είχε κανένα νόημα να το κάνουμε οπότε φύγαμε προς μία λίμνη έξω από τη πόλη.

Στο δρόμο μας έπιασε βροχή και ομολογώ κρύωσα. Παρόλο που φόραγα το χοντρό αδιάβροχο που είχα φέρει μαζί (ίσως και για πρώτη φορά στο ταξίδι) το οποίο ήταν σα λινάτσα και έκοβε πολύ κρύο, είχα ντυθεί μόνο με το κοντό παντελόνι και την άκουσα. Έφταιγε σίγουρα ότι οδηγούσα οπότε έτρωγα όλο τον καιρό πάνω μου, η βιετναμέζα πίσω παρόλο κρυουλιάρα και ασυνήθιστη σε θερμοκρασίες κάτω των 25 δεν παραπονιόταν, κάτι που μου έκανε εντύπωση.

Η λίμνη όμως μας αποζημίωσε. Υπήρχε αυτή η μικρή αποβάθρα με το κουμουνιστοφουτοριστικό αυτό οίκημα που δεν ξέρω τι ρόλο βαρούσε, αλλά το βρήκα περίεργα όμορφο.

Φύγαμε από τη λίμνη και στο δρόμο κάτι είδε η βιετναμέζα και μου είπε να σταματήσω. Ήταν ένα μέρος που σέρβιρε γάλα από κάποιο ασυνήθιστο που δε θυμάμαι. Ίσως γαϊδούρας;

Τα γλυκά που βλέπετε δίπλα τα φέρνουν ζητήσεις δε ζητήσεις, αν τα φας τα χρεώνουν. Είναι σύνηθες στο βιετνάμ, μαντιλάκια να καθαριστείς, φιστίκια ή άλλα "πρώτα" στο τραπέζι σου ρωτάς πριν τα καταναλώσεις. Δεν τα χρεώνουν όλοι αλλά καλύτερα να μη βρεθείς προ εκπλήξεως.

Σε επόμενη φωτογραφία με έχω να πίνω και λείπει και το κρουασάν, αναρωτιέμαι τι να έγινε

Από εκεί η βιετναμέζα ήθελε να πάμε σε ένα μέρος που φτιάχνουν καφέ από νυφίτσες. Τι εννοείς της λέω από νυφίτσες, για καφέ μιλάμε όχι για γούνες, πως τον φτιάχνουν από νυφίτσες; Δε ξέρω μου λέει, αλλά όλοι λένε ότι άμα πας στην Ντα Λατ πρέπει να δοκιμάσεις.

Άντε λέω να πάμε να δούμε. Το μέρος σύμφωνα με το google ήταν στην άλλη άκρη της πόλης, ανεβαίναμε, κατεβαίναμε, κάποια στιγμή φτάσαμε σε μία τεράστια ανηφόρα που πιο πάνω δε πήγαινε. Δηλαδή ο δρόμος πήγαινε, αλλά ήταν τόσο απότομη που το μηχανάκι δε τράβαγε και όταν αναγκαστικά σταμάτησα άρχισε να μας παίρνει προς τα πίσω με πατημένα τα φρένα. Έβαλα πόδια κάτω και είπα στη βιετναμέζα να κατέβει. Με τα χίλια ζόρια βρήκα ένα κάθετο δρόμο να βάλω το μηχανάκι σε ευθεία και κοιτάζαμε το χάρτη προσπαθώντας να καταλάβουμε που στην ευχή ήταν και αν είχε νόημα να συνεχίσουμε.

Και όπως το κάναμε αυτό, ξεκίνησε μία βαριά τροπική βροχή από αυτές που κάνουν ρυάκια στους δρόμους με δυνατό αέρα. Αν πριν δε μπορούσα να ανέβω την ανηφόρα εύκολα, με όλο αυτό το νερό δεν υπήρχε περίπτωση. Μείναμε κάτω από ένα υπόστεγο σπιτιού όρθιοι κάπου 20-25 λεπτά, δεν υπήρχε κάτι να κάτσουμε και βρεχόμασταν και λίγο.

Όταν σταμάτησε κάπως η βροχή αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω. Έβλεπα τη βιετναμέζα απογοητευμένη αλλά τι να κάνουμε, ο μόνος τρόπος να συνεχίσουμε θα ήταν να αφήναμε το μηχανάκι εκεί στο πουθενά και να το παίρναμε πάνω την ανηφόρα με τα πόδια.

Όπως έστριβα το μηχανάκι βλέπω κάτι, σταματάω, πιάνω το κεφάλι της βιετναμέζας και το κρατάω να δει ακριβώς μπροστά μας. Εκεί ακριβώς που περιμέναμε όλη την ώρα υπήρχε πινακίδα για το weasel coffee το οποίο ήταν στον δρομάκο που είχα αφήσει το μηχανάκι (την ευθεία) και όχι στην ανηφόρα που έλεγε το γκούγκλ. Αν το είχαμε δει νωρίτερα θα είχαμε φάει το χρόνο αναμονής της βροχής στο καφέ αντί όρθιοι.

Προχωρήσαμε λοιπόν άλλα ίσως 30 μέτρα και παρκάραμε. Μπήκαμε στο χώρο, που φυσικά ήταν εντελώς άδειος εκείνη την ώρα. Μας ρώτησαν τι θέλαμε, τους είπαμε να δοκιμάσουμε τον καφέ, δε θέλετε ξενάγηση πρώτα; Ε κάνε ξενάγηση λέω.

Η κυρία φώναξε μία άλλη κοπέλα, η οποία πρέπει να ήταν ως 30, ψηλή (για δεδομένα βιετναμέζας πολύ ψηλή), αδύνατη και φόραγε ένα κολλητό φόρεμα με σχετικά πιο σέξι μίνι απ' ότι θα έλεγα ότι χρειαζόταν για αυτή τη δουλειά.

Κάτι βασικά αγγλικά ήξερε, καλύτερα από το μέσο όρο στη χώρα που είναι μηδέν ως χάλια και έκανε μία προσπάθεια να μου μιλήσει, ας πούμε από το που είμαι και μόλις της είπα Ελλάδα έδειξε έκπληξη.

Εκεί μπροστά στο χώρο είχαν μία κατακαημένη νυφίτσα μόνη της. Μας είπε ότι κανονικά δε κάνουν ξεναγήσεις στο χώρο που τις εκτρέφουν γιατί είναι νυκτόβιες και ενοχλούνται από τον κόσμο τη μέρα, αλλά για εμένα θα έκανε μία εξαίρεση. "Εμένα" ε, όχι "εμάς". Μου είπε η βιετναμέζα ξεκάθαρα ότι εννοούσε ότι το έκανε χάρη σε εμένα αλλά δεν έδωσα σημασία, μπορεί να ήταν λάθος απόδοση.

Κατεβήκαμε κάποιες σκάλες προς το εκτροφείο, όλη η εγκατάσταση ήταν σε μία απότομη πλευρά του βουνού, αριστερά και δεξιά από το μονοπάτι είχε κάποιους θάμνους καφέ, που αν δεν μας τους έδειχνε δε θα το είχα καταλάβει.

Ο καφές λοιπόν από νυφίτσες προκύπτει ταΐζοντας τις νυφίτσες ακατέργαστο καφέ και παίρνοντας μετά τους κόκκους καφέ από τα κακά τους, τους οποίους στη συνέχεια επεξεργάζονται (καβούρντισμα, κλπ) για να γίνει ο καφές που πίνεις. Οι καημένες οι νυφίτσες τρώνε μόνο καφέ που δε ξέρω καν αν είναι φυσιολογικό μέρος της διατροφής τους, αλλά και αν είναι, σίγουρα δεν είναι για αποκλειστικά.

Η κοπέλα έδειχνε μία μάλλον λίγο υπερβολική διάθεση να είναι εξυπηρετική μαζί μου. Να μου κόψει καφέ από τον θάμνο, να μου εξηγήσει πράγματα για τη συγκομιδή, καταλαβαίνω ότι κάποιες φορές μερικοί άνθρωποι θέλουν να είναι φιλόξενοι προς τους ξένους και το παρακάνουν αλλά έβλεπα τη βιετναμέζα να μην της αρέσει.

Ενώ μπαίναμε λοιπόν στον χώρο του εκτροφείου, τις άφησα να πάνε λίγο πιο μπροστά να χαλαρώσω την κατάσταση. Τα λυπήθηκα τα ζωάκια μέσα στα κλουβιά, δε φτάνει που ζούσανε ένα ένα σε μικρό χώρο, έπρεπε να τρώνε το ίδιο πράγμα κάθε μέρα με το ζόρι. Εκεί που περπάταγα είδα μία νυφίτσα ξύπνια, πήγα λίγο πιο κοντά να βγάλω φώτο και για πότε πετάχτηκε επιθετικά πάνω μου (πίσω από το συρματόπλεγμα) ούτε που κατάλαβα. Δεν είναι αρκουδάκια για ύπνο, άγρια ζώα είναι. Και σίγουρα όχι χαρούμενα σε αυτή τη κατάσταση.

Εκεί μέσα στο εκτροφείο η βιετναμέζα με την άλλη λέγανε διάφορα, φυσικά δε μπορούσα να παρακολουθήσω. Κάποια στιγμή ήρθε η κοπέλα και μου είπε "very beautiful". Ναι της λέω και εγώ, είμαι τυχερός που την βρήκα είναι πολύ όμορφη. Δεν έδειξε να καταλαβαίνει τι είπα, αλλά φεύγοντας μετά με την κοπέλα με το μίνι να ανεβαίνει τα σκαλιά μπροστά από εμάς αφήνοντας απλόχερα σχετικά ακάλυπτη θέα του κώλου της στους από κάτω που ακολουθούσαν (στην οποία απέφευγα να εστιάσω για να μην έχουμε δράματα), μου είπε η βιετναμέζα χαμηλόφωνα και εμφανώς τσαντισμένη, "η καριόλα μου έλεγε ότι είσαι πολύ όμορφος, σαν Έλληνας θεός, που σε βρήκα και αν χωρίσουμε να της το πω γιατί ενδιαφέρεται". "Έλα ρε", είπα, "τηλέφωνα ανταλλάξατε;" και έφαγα μία γερή στα πλευρά.

Φτάνοντας επάνω, εγώ είχα αποφασίσει ότι δεν ήθελα να πιω καφέ, όχι γιατί με ενοχλούσε το ότι ήταν από τα κακά των ζώων, αλλά γιατί δεν ήθελα να συμμετέχω στη κακοποίησή τους, έστω και με αυτό τον ελάχιστο τρόπο. Με είχε στενοχωρήσει το θέαμα κάτω και αυτά που άκουσα.

Για καλή μας τύχη, δεν είχαν ατομικό καφέ, πούλαγαν μόνο ένα μεγάλο δοχείο των 500 ή και παραπάνω ml για κάτι αντίστοιχο του 20-25 ευρώ. Τυχαίες οι τιμές τώρα, πάντως για δύο άτομα πολύ ακριβό. Μας είπαν ότι κανονικά έρχονται γκρουπ και τον μοιράζονται και αν είχαν ανοιχτό θα μας πούλαγαν ατομικό αλλά λόγω της βροχής δεν είχε έρθει κάποιο. Υποθέτω ο λόγος που ήθελαν να μας κάνουν την ξενάγηση πρώτα ήταν μπας και έρθει και κανένας άλλος.

Με τη δικαιολογία (που ήταν αληθινή) ότι ήταν πολύ ακριβό φύγαμε. Χαιρέτησα την κοπέλα μάλλον με μεγαλύτερο χαμόγελο απ' ότι έπρεπε γιατί εισέπραξα μία συγκεκαλυμμένη τσιμπιά μόλις έστριψα και τα άκουσα και λίγο, μήπως θέλω να μείνω εκεί, να γυρίσει μόνη της, κλπ κλπ.

Τι να κάνω αφού αρέσω, εγώ φταίω;

(συνεχίζεται)

 

[poised]

Από εκεί πήγαμε σε ένα σπίτι που το λέγανε "crazy house". Δε το θυμάμαι με σιγουριά, αλλά νομίζω ότι ήταν το σπίτι κάποιου εκκεντρικού ή καλλιτέχνη. Ήταν τόσο αδιάφορο που ούτε φωτογραφία δεν έβγαλα, απορώ πραγματικά γιατί το είχαν σαν αξιοθέατο. Το μόνο διαφορετικό ήταν ότι τα παράθυρα ή και η κεντρική πόρτα δεν ήταν το τυπικό σχήμα αλλά ένα ακανόνιστο οβάλ, αν το θυμάμαι καλά, περισσότερο ενδιαφέρουσα ήταν μία ξυλογλυπτική απ' έξω ή η... θέα απέναντι, που δεν λέει και κάτι φοβερό, δηλαδή φαντάσου...

Τα επόμενα χρόνια είδα ότι το έχουν αλλάξει σε νοοτροπίας γκαουντί και ίσως να έχει γίνει επισκέψιμο εσωτερικά, αν και δεν ξέρω αν έχει κάτι ιδιαίτερο μέσα. Μπορεί να κάνω λάθος αλλά νομίζω ότι στους βιετναμέζους φαίνεται αξιόλογο επειδή είναι διαφορετικό, η Ντα Λατ είναι κύριως τουριστικός προορισμός για βιετναμέζους, ειδικά για νιόπαντρα ζευγαράκια. Μάλιστα υπάρχει η φήμη ότι λόγω καιρού οι γυναίκες γκαστρώνονται πιο εύκολα (εγώ πάντως πρόσεχα).

Εμείς μία που πήγαμε απ' έξω και μία που φύγαμε για φαγητό.

Για δείτε καλά...

Στο ροζ πιάτο είναι εκείνο το θανατηφόρα πικρό φρούτο με την μεταλλαγμένη όψη. Φαίνεται πόσο το συμπαθώ από το ότι δεν το έχω ακουμπήσει ενώ η βιετναμέζα έχει ήδη φάει το μισό, τρελαινόταν για δαύτο, μα πως τα κατάφερνε...

Εκκλησιά μάλλον από την αποικιακή περίοδο.

Από εκεί το πήραμε για το δωμάτιο. Είχαμε βραχεί, θέλαμε να στεγνώσουμε και να ζεσταθούμε. Το δωμάτιο ήταν σχετικά κρύο, ευκαιρία για χουχούλιασμα στην κουβέρτα. Το απόγευμα έβρεχε βαριά σχεδόν συνέχεια οπότε μείναμε μέσα. Σχετικά αργά σταμάτησε η βροχή και βγήκαμε για φαγητό. Η υπερβολική υγρασία είχε δώσει μία περίεργη εικόνα στην πόλη.

Η κεντρική αγορά δεν έλεγε και πολλά αλλά τουλάχιστον δούλευε εκείνη την ώρα, βέβαια στα τελευταία ήταν, μαζεύανε.

Λόγω κλίματος η Ντα Λατ παράγει αρκετά ευρωπαϊκά ζαρζαβατικά και φρούτα που θέλουν το κρύο τους για να γίνουν. Στην αγορά ας πούμε υπήρχε ένας μεγάλος πάγκος με φράουλες. Η βιετναμέζα χάρηκε πολύ, δεν θυμάμαι αν ήταν η πρώτη φορά που θα έτρωγε ή μία από τις λίγες στην ζωή της.

Ευτυχώς είχαν να δοκιμάσεις πριν αγοράσεις, γιατί τις είδα από μακριά ότι ήταν ακόμα άσπρες ή ελάχιστα ροζ, δηλαδή εντελώς άγουρες και δεν θα έπαιρνα, αλλά η βιετναμέζα δεν πειθόταν, υποθέτω νόμιζε ότι τσιγγουνευόμουν. Δοκίμασε, τη βρήκε πολύ ξινή (λογικό, άγουρη ήταν) και δεν της άρεσε, οπότε δε πήραμε.

Δεν με πίστευε ότι δεν είναι έτσι η γεύση με το επιχείρημα του γιατί να τις πουλάνε άμα είναι άγουρες. Ε, μάλλον οι βιετναμέζοι εντυπωσιάζονται και τις παίρνουν για να λένε μετά στους φίλους τους πως στην Ντα Λατ φάγανε φράουλες.

Κάπως έτσι είναι και με αρκετά τροπικά φρούτα που βρίσκουμε την Ελλάδα. Δεν έχουμε ιδέα ας πούμε πως είναι το ώριμο μάνγκο, φρούτο με μυρωδιά και γεύσεις στον υπερθετικό. Αυτά που έρχονται στην Ελλάδα τα κόβουν από το δέντρο εντελώς άγουρα, είναι σκληρά σα μήλα και οριακά έχουν λίγο γεύση ενώ όταν μαλακώσουν τα πετάς. Στην ασία ακόμα και τα άγουρα είναι πιο ώριμα και έτσι πολύ πιο νόστιμα, τα χρησιμοποιούν όταν θέλουν να ισορροπήσουν μία άλλη γεύση ή σαν πίκλα.

Εκεί στους πάγκους βρήκαμε να πουλάνε τσάι από αγκινάρα. Δεν το είχα ξανακούσει και πήρα δύο κουτιά να δοκιμάσω. Περίμενα να μη μου αρέσει, αλλά προέκυψε εξαιρετικό. Ειδικά με λίγο μέλι απογειώνεται. Σας το συστήνω αν το βρείτε πουθενά.

Κάναμε μία βόλτα γύρω από τη λίμνη, με απίστευτη υγρασία.

Εκείνες τις ημέρες ήταν το "φθινοπωρινό τετ" όπως συνηθίζεται να ονομάζεται, μία γιορτή αφιερωμένη κυρίως στα παιδιά. Νομίζω δεν γιορταζόταν ακριβώς εκείνη την ημέρα πρέπει να ήταν κάποια από τις επόμενες, αλλά ήδη υπήρχαν αρκετές "μασκότ" για το μικρό αντίτιμο, καθώς και πάγκοι για παιχνίδια και γλυκά.

Στο δρόμο μπορούσες να δεις αυτοσχέδια "lion dance", έτσι τα λένε στο Βιετνάμ και στην Κορέα, εμείς τα ξέρουμε σαν "κινεζικούς δράκους" και δεν ξέρω αν όντως τα λένε έτσι στην Κίνα ή απλά έτσι το είδαμε εμείς στην Ευρώπη και έμεινε.

Δεν ήταν και πολύ ποιοτικά, κυρίως νεαροί που κάνανε την πλάκα τους ήτανε. Ήταν ενδιαφέρουσα (και θορυβώδης) η μουσική με τα ταμπούρλα και κάτι πιάτα.

Και μιας που το έφερε η κουβέντα, οι χοροί των λιονταριών κατά το κανονικό τέτ (δηλαδή το νέο σεληνιακό έτος) είναι κάτι που πληρώνεται πολύ ακριβά όταν γίνεται επαγγελματικά. Μπορεί να φτάνει τα 800-1000 δολάρια τη παράσταση, κάπου για μισή ώρα, μία με το στήσιμο-ξεστήσιμο. Βέβαια είναι ομάδες των 10 ατόμων ή και παραπάνω, με μάλλον επικίνδυνα ακροβατικά που μπορούν να το κάνουν αυτό μόνο λίγες μέρες κάθε χρόνο. Υποτίθεται ότι είναι μεγάλο πράγμα να φέρεις ένα τέτοιο χορό στον χώρο σου, διώχνει τα κακά πνεύματα, φέρνει καλή τύχη και ευημερία, οπότε συνήθως το κάνουν επιχειρήσεις που με αυτό το τρόπο προσελκύουν και τους πελάτες.

Θα βάλω ένα βίντεο με μόνο την "μουσική" εδώ, γιατί αυτό λείπει από το gif παραπάνω.

 

[poised]

Ντα Λατ: Φύση, βροχή και μας πιάσανε τον κώλο

H μέρα ξεκίνησε με περισσότερο κρύο αλλά με λιγότερη βροχή και ευτυχώς μετά το πρωινό σταμάτησε. Είχα ήδη αποκτήσει ένα συνάχι από την προηγούμενη που δεν ήθελα να χειροτερέψει, οπότε φόρεσα και ζακέτα και αδιάβροχο και τζιν από κάτω και μπορώ να πω κάποιες στιγμές δεν έφτανε.

Πήγαμε πρώτα σε ένα ναό που εντάξει, οκ, είχα δει και καλύτερα. Μην έχοντας τίποτα άλλο να κάνουμε στην πόλη και αφού είχαμε το μηχανάκι, αποφάσισα να το πάρουμε προς τα βουνά.

Ο λόφος που εξαφανίζεται στη φώτο είναι για να τον χτίσουν. Έτσι άναρχα χωρίς ασφάλεια έχουν γίνει τα περισσότερα. Πέρυσι μετά από μία ολίσθηση εδάφους εντός της πόλης που πήρε μαζί και κάμποσα κτήρια σκοτώνοντας κάμποσους άτυχους θυμήθηκαν να μαζέψουν κάποιους υπεύθυνους και να τους κατηγορήσουν για χρηματισμό και παράτυπες άδειες. Τρίχες, απλά οι υπόλοιποι θα πρέπει να δώσουν περισσότερα, τίποτα δεν αλλάζει ουσιαστικά.

Ο δρόμος προς τα βουνά ήταν σε εξαιρετική κατάσταση χωρίς κίνηση. Η φύση υπέροχη. Ήταν ωραία αυτή η αλλαγή εικόνων. Ευτυχώς δεν έβρεξε αν και φοράγαμε τα αδιάβροχα όλη την ώρα γιατί εκτός του να κόβουν το κρύο, λόγω της υγρασίας μετά από λίγη ώρα οδήγησης ήσουν σαν βρεγμένος.

Εδώ ήταν κάτι που φαινόταν σαν τεχνητό φράγμα, δε θυμάμαι να είχε υδροηλεκτρικό, πάντως δημιουργούσε μία τεράστια λίμνη χιλιομέτρων.

Κάπου κάναμε μία παράκαμψη προς κάτι καταρράκτες που δεν είχαν να πουν κάτι τρομερό.

Πέτυχα αυτό το περίεργο άγριο φυτό που δεν έχω ξαναδεί.

Άλλοι καταρράκτες πιο πέρα

Και μιας που ότι κάναμε προς την μία κατεύθυνση έπρεπε να το κάνουμε και προς την άλλη επιστρέφοντας, δεν υπήρχε δεύτερη διαδρομή από εκείνα τα βουνά που έβγαινε στην πόλη σε λογικό χρόνο, κάποια στιγμή το πήραμε προς τα πίσω. Εγώ ήθελα να πάω και άλλο, αλλά η βιετναμέζα γκρίνιαζε. Ήμασταν στη μέση του πουθενά, ήταν ώρα φαγητού και μέχρι να γυρίσουμε θα πεινάγαμε και δεν θα βρίσκαμε τίποτα.

Γυρίσαμε στη πόλη και σχεδόν όλα τα μαγαζιά ήταν κλειστά. Δεν ήμασταν σίγουροι αν ήταν λόγω της γιορτής ή λόγω της μεσημεριανής ώρας. Μετά από κάποιο ψάξιμο βρήκαμε ένα μικρό εστιατόριο, από τα εντελώς ντόπια και καθίσαμε. Η μεγάλη σε ηλικία κυρία, την έλεγες και γιαγιά που το είχε ήταν πολύ φιλική. Φάγαμε, καλό τυπικό φαγητό ήταν και πριν φύγουμε πήγε η βιετναμέζα να πληρώσει. Της είπε η γιαγιά το ποσό και έμεινε λίγο να την κοιτάει. Επέστρεψε στο τραπέζι και μου ζήτησε λεφτά γιατί δεν είχε αρκετά μαζί της στο πορτοφόλι της. Την ώρα που έβγαζα μου είπε σιγανά με παγωμένο χαμόγελο "μας γάμησε".

Η πολύ φιλική γιαγιά λοιπόν μας είχε χρεώσει 4-5 φορές περισσότερο απ' ότι έπρεπε. Σαν να πηγαίνεις σε ένα τυχαίο συνοικιακό ψητοπωλείο για μια πίτα και να σου ζητάει 15 ευρώ στο τέλος. Ίσως να έφταιγε ότι ήταν αργία, στο βιετνάμ υπάρχει μία διάταξη (αν και σπάνια τηρείται πια) που λέει ότι αν πηγαίνεις για φαγητό εκτός κάποιου ωραρίου τότε η τιμή διπλασιάζεται ή τριπλασιάζεται, ανάλογα την ώρα. Λένε ότι αυτό είναι εν μέρη για αποζημίωση αυτών που δουλεύουν εκτός φυσιολογικού ωραρίου και εν μέρη γιατί το κράτος θέλει να αποθαρρύνει συγκεκριμένες συμπεριφορές. Κατά τη βιετναμέζα, ίσως αυτό μαζί με την αργία να ήταν η δικαιολογία για τη τιμή.

Εγώ δε μπορούσα να καταλάβω δύο πράγματα. Το ένα γιατί δεν ρώτησε γιατί τόσο ακριβά και απλά πλήρωσε και το δεύτερο γιατί γενικά δε ρώταγε πόσο κάνει κάτι πριν κάτσουμε από την στιγμή που δεν είχε κατάλογο.

Και για τα δύο μου απάντησε ότι είναι κατά κάποιο τρόπο ντροπή. Αν θεωρήσεις ότι η τιμή ήταν παραπάνω απ' όσο έπρεπε απλά δε ξαναπάς, αλλά το πόσο κάνει το φαγητό δε το ρωτάς. Εγώ πάντως αν ήμουν μόνος μου άνετα θα ρώταγα αλλά δεν ήθελα να την βάζω σε άσχημη θέση.

Πήγαμε μία βόλτα πάλι στη λίμνη, να χωνέψουμε. Όχι το φαγητό, αυτό που έγινε. Και μετά ξενοδοχείο.

Το απόγευμα πήγαμε για ένα καφέ εκεί κοντά γιατί είχα και την συνέντευξη, μην ξεχνιώμαστε, πάνω απ' όλα είμεθα επαγγελματίαι. Κυρίως προετοίμασα τον υπολογιστή για την βιντεοκλήση που θα έκανα μετά από το ξενοδοχείο γιατί τελευταία στιγμή τι να προετοιμάσεις και μετά από τόσο καιρό αδράνειας.

Επέστρεψα στο δωμάτιο την ώρα που έπεφτε ο ήλιος. Η βιετναμέζα πήγε να κάνει τα νύχια της να με αφήσει στην ησυχία μου. Έστησα το λάπτοπ, ετοιμάστηκα και εκεί συνειδητοποίησα ότι και με όλα τα φώτα ανοιχτά, φαινόμουν αρκετά σκοτεινός, το δωμάτιο είχε για φώτα αυτά τα ηλίθια σποτάκια που ρίχνουν τη δέσμη σχεδόν κάθετα κάτω και λίγο πιο δίπλα δε φωτίζουν. Θα έκανα τη βιντεοκλήση λίγο σαν τον δράκουλα, τι να κάνουμε.

Ξεκινήσαμε και ενώ περίμενα ότι θα ήταν κυρίως ερωτήσεις, κάποια στιγμή μου ζήτησαν να κάνουμε κάτι σαν online δοκιμασία γνώσεων. Στο πρώτο πράγμα που μου ζητήθηκε έκανα ένα τραγικό λάθος, ας πούμε σα να λες ότι είσαι σεφ και την ώρα που πας να ψιλοκόψεις το πρώτο ζαρζαβατικό με άνεση σφάζεσαι με το μαχαίρι, ή σαν να λες ότι είσαι επαγγελματίας οδηγός και να ξεκινάς με όπισθεν. Το μάζεψα λίγο όταν το κατάλαβα αλλά γενικά δεν ήμουν ευχαριστημένος από το πως πήγε.

Τελειώσαμε, μου είπαν το γνωστό "θα σας ειδοποιήσουμε" και για να ξεαγχωθώ είπαμε να κατεβούμε στη πόλη.

Δε ξέρω τι ακριβώς γινόταν αλλά ήταν κάτι σαν φτωχή καρναβαλική παρέλαση που ίσα που τη προλάβαμε.

Κάναμε μία βόλτα με το μηχανάκι και αργότερα και με τα πόδια. Υπήρχαν πάλι πολλά χαμηλής ποιότητας lion dance, αλλά εγώ το βρήκα ενδιαφέρον να ακούς τα κλαπατσύμπανα από εδώ και εκεί.

 

[poised]

Νια Τσάνγκ (Nha Trang): Ξανά στις παραλίες

Με το που ξυπνήσαμε το πρωί αμέσως κατάλαβα ότι κάτι διαφορετικό είχε η μέρα: Φως.

Κοίτα να δεις, τη μέρα που φεύγαμε βρήκε να σταματήσει η βροχή και να φτιάξει ο καιρός. Αλλά τι να κάνουμε, έτσι είναι. Από την άλλη η ομίχλη και το κρύο (εντάξει, όχι τόσο η πολύ βροχή) της πήγαιναν, ήταν κάτι διαφορετικό μετά από τόσο καιρό τροπικό.

Δυστυχώς δεν είχαμε περιθώρια για κάτι άλλο, μετά το πρωινό έπρεπε να επιστρέψουμε το μηχανάκι και να πάμε στο σταθμό να πάρουμε το λεωφορείο για Νια Τσάνγκ. Το μόνο που δεν είχαμε κάνει ήταν το τελεφερίκ, ίσως να προλαβαίναμε αλλά θα μας πίεζε πολύ οπότε το αφήσαμε.

Το καλό με το ότι είχαμε πάρει το μηχανάκι από το κέντρο ήταν ότι το αφήναμε και κέντρο, οπότε δε χρειαζόταν να περπατήσουμε κουβαλώντας τα πράγματα. Είχα ξεκαθαρίσει από πριν, πολύ πιο επιτακτικά απ' ότι έπρεπε, ότι το λεωφορείο θα ήταν μεγάλο και όχι βανάκι. Δεν ήθελα να ξαναπεράσω 4-5 ώρες άβολα στη κονσέρβα. Μας διαβεβαίωσε ότι ήταν sleeper bus, μας έδειξε το πλάνο θέσεων και κλείσαμε συγκεκριμένη θέση, οπότε καθησυχάστηκα κάπως και τελικά όντως ήταν και ένα από τα καλύτερα που είχα δει μέχρι τότε.

Στην είσοδο του λεωφορείου βγάζεις παπουτσάκια, τα βάζεις σε μία πλαστική σακούλα που σου δίνουν μαζί με ένα νερό και ίσως υγρό μαντηλάκι και πηγαίνεις στην ευχή του θεού.

Σε αυτές τις θέσεις αν είσαι μέχρι και 1.70 είσαι πολύ άνετα. Από εκεί και πέρα δυσκολεύει το πράγμα και πιστεύω από 1.85 και πάνω δε βολεύεσαι, θα πρέπει να μένεις με τα πόδια διπλωμένα και σε πλάγια θέση όλο το ταξίδι.

Αυτή τη φορά κατεβαίναμε το βουνό προς άλλη κατεύθυνση, σε σαφώς καλύτερο δρόμο. Η διαδρομή ήταν πολύ όμορφη, δε μπορώ να πω με σιγουριά αν ήταν πιο όμορφη από την προηγούμενη καθώς ήταν άλλες οι συνθήκες (νύχτα, βανάκι). Περνάγαμε τακτικά μικρούς καταρράκτες και είχαμε ωραίες θέες στα βουνά. Στην άνοδο θα ήταν σίγουρα πιο ωραία γιατί ο δρόμος πήγαινε στην άκρη του γκρεμού. Στην κάθοδο ήμασταν από την εσωτερική και οι μόνες φορές που μπόρεσα να τραβήξω φώτο ήταν όταν το λεωφορείο έκανε υπερστροφή στο αντίθετο ρεύμα για να περάσει φουρκέτες.

Οι φωτογραφίες δεν είναι και ότι το καλύτερο πίσω από το τζάμι.

Όταν σχεδόν φτάναμε κάμπο είχε αλλάξει πάλι το περιβάλλον, περισσότερο χώμα και άμμος και διαφορετικό πράσινο.

Λίγο πριν κάνουμε στάση περάσαμε μία γουρουνίτσα

Και τα γουρουνάκια της.

Όταν σταματήσαμε για την στάση, κατά το τυπικό, βρήκαμε δίπλα στην πόρτα ένα μεγάλο καλάθι σαν της μπουγάδας γεμάτο παντόφλες. Παίρνεις ένα ζευγάρι να κάνεις δουλειά και όταν γυρίσεις πριν μπεις μέσα τις επιστρέφεις. Για εμένα ήταν λίγο δύσκολο να βρω στο μέγεθός μου οπότε κάποιες φορές έπαιρνα και τα παπούτσια μαζί.

Η Βιετναμέζα κατέβηκε κίτρινη, της είχαν τελειώσει τα χαπάκια και είχε ξεχάσει να πάρει άλλα, οπότε την είχαν πειράξει η στροφές. Πήγε καρφί τουαλέτα, έκανε τον εμετούλη της, μου είπε ότι ζαλιζόταν ακόμα όταν γύρισε και λίγο πριν φύγουμε δεν άντεξε και έριξε και άλλον ένα. Δυστυχώς δεν υπήρχε τίποτα που μπορούσα να κάνω, το μόνο θετικό ότι ο δρόμος από εκεί και μετά ήταν ευθεία.

Φτάσαμε στην Νια Τσανγκ και πήγαμε περπατώντας μέχρι το ξενοδοχείο γιατί ήταν σχετικά κοντά. Η ζέστη μου φάνηκε πιο βαριά μετά από 2 και κάτι μέρες στα βουνά. Τακτοποιηθήκαμε και αργά το απόγευμα βγήκαμε για βόλτα. Εγώ πήρα και το μαγιό μαζί, το είχα ξεκαθαρίσει ότι θα έκανα μπάνιο, το ζήταγε ο οργανισμός μου. Η βιετναμέζα δεν ήταν σίγουρη, ήταν αργά στη μέρα για μπάνιο μου είπε και δεν ήθελε να είναι βρεγμένη μετά, θα έβλεπε εκεί.

Φτάνοντας στην παραλία και μυρίζοντας την αρμύρα αμέσως έφτιαξε η διάθεσή μου. Ωραία τα βουνά αλλά η θάλασσα άλλη χάρη και εκείνη την ώρα το απόγευμα, σκέτη απόλαυση.

Μούλιασα μέσα στο νερό μέχρι που νύχτωσε και βγήκα.

Περπατήσαμε στην παραλιακή για βόλτα και για να βρούμε κάτι να φάμε. Η Νια Τσανγκ είναι πολύ παραθεριστικά τουριστική, τόσους πολλούς ξένους δεν είχα δει μαζεμένους στην χώρα.

Εδώ είναι ένα νησί - θεματικό πάρκο με λουναπαρκ, νεροτσουλήθρες, ζωολογικό, θεάματα και τελεφερίκ να σε πηγαίνει μπρος και πίσω.

Το σκεφτήκαμε να πάμε αλλά το εισιτήριο μαζί με μεταφορές και φαγητά εκεί (σου ψάχνουν τις τσάντες και δε μπορείς να φέρεις δικό σου) δε μου φαινόταν ότι άξιζε για ένα υπερλουναπάρκ που το φανταζόμουν ανάλογο της Σεντόζα στη Σιγκαπούρη. Δε το μετάνιωσα που δεν πήγα, στο ταξίδι τότε εστίαζα στο να δω διαφορετικά μέρη και όχι σε διασκέδαση. Κάποια χρόνια αργότερα πήγα και πιστεύω πως αν κάποιος πάει στην Νια Τσανγκ και έχει το χρόνο θα χάσει αν δεν το δει και μάλλον θα πρέπει να μείνει και ένα βράδυ απέναντι. Εκτός από τις νεροτσουλήθρες που ήταν από τις καλύτερες που έχω δει, έχει ένα πολύ μεγάλο zipline και άλλες δραστηριότητες που αξίζουν τα λεφτά τους.

Κάπου πετύχαμε έναν ακόμα χορό λιονταριών που παρόλο που πάλι δεν ήταν το καλύτερο που έχω δει, σίγουρα ήταν πολύ πιο ποιοτικό από το ποιοτικότερο που είχαμε δει στην Ντα Λατ.

Οι τύποι με την μάσκα μπροστά είναι ένα είδος comic relief, με μια μικρή επιφύλαξη μήπως δεν μου το έχουν εξηγήσει καλά, υποτίθεται ότι η παραδοσιακή ιστορία ξεκινάει με ένα αφελή χωριάτη που ξυπνάει το άτακτο λιοντάρι και μετά δε μπορεί να το ελέγξει. Τις περισσότερες φορές όμως απ' ότι έχω δει απλά γεμίζουν τον χώρο και πολύ σπάνια κάνουν κάποιου είδους υποκριτική.

 

[poised]

Νια Τσανγκ: Στα καφέ

Ξύπνησα το πρωί, τσέκαρα τα mail και βρήκα απάντηση για την συνέντευξη από την δουλειά. Καλό δείγμα ότι απάντησαν γρήγορα, κακό το ότι δεν είχαν πειστεί ότι τους κάνω κυρίως γιατί δεν είχα άμεση εμπειρία με αυτό που ήθελαν να κάνω αν με έπαιρναν. Οπότε ήθελαν να δουν κάποιο ακόμα δείγμα γραφής. Θα έπρεπε να κάνω κάποιου είδους ενδεικτική εργασία την οποία δυστυχώς θα έπρεπε να προετοιμάσω σε κάτι στο οποίο είχα προηγουμένως ελάχιστη εμπειρία, αλλά το οποίο θα χρησιμοποιούσα εκεί αν με παίρνανε.

Το έβλεπα δύσκολο να μπορέσω μέσα σε λίγες μέρες να φτάσω στο επίπεδο που θα ήθελα να παραδώσω για να είμαι εντάξει με τον εαυτό μου και σίγουρα θα ήταν σε βάρος του ταξιδιού. Το ζύγισα και αποφάσισα ότι άξιζε να του δώσω μία ευκαιρία.

Με τη βοήθεια της βιετναμέζας έψαξα για καφέ στο οποίο θα μπορούσα να στρωθώ στο διάβασμα. Ήθελα απαραίτητα aircondition, να έχει σχετική ησυχία και ιδανικά να μην είναι τουριστικό.

Πήγαμε σε μία περιοχή η οποία ήταν πραγματικά αυτό που ήθελα. Μακρά από την παραλία και τα τουριστικά αλλά με αρκετά καλής ποιότητας καφέ, ακριβώς για αυτό που ήθελα. Συνήθως τέτοιες περιοχές είναι κοντά σε πανεπιστήμια.

Ο δρόμος με τα καφέ στον οποίο καταλήξαμε μου θύμισε λίγο έναν αντίστοιχο στην πόλη μου. Ήταν η 3η φορά τις τελευταίες μέρες που κάτι μου θύμιζε Ελλάδα και αναρωτιόμουν αν είχα αρχίσει να την νοσταλγώ χωρίς να το καταλαβαίνω.

Για το υπόλοιπο της ημέρας μέχρι το μεσημέρι την έβγαλα εδώ.

Μιας που δεν θα πηγαίναμε στο νησί με το λουναπάρκ και έπρεπε να στρωθώ στο διάβασμα, αποφασίσαμε με την βιετναμέζα να μεταφερθούμε και άλλο βόρεια. Αν δεν έχεις σκοπό να κάνεις διακοπές η Νια Τσανγκ δεν έχει κάτι να σου δώσει. Μπορούσαμε να βρούμε καλύτερο (και φθηνότερο) στη Ντα Νανγκ.

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, πακετάραμε και εγώ συνέχισα σε κάποιο άλλο καφέ μέχρι το βράδυ που ήταν η ώρα αναχώρησης με νυχτερινό sleeper. Στο εισιτήριο περιλαμβάνεται το βανάκι που θα σε πάρει από την πόλη και θα σε παραδόσει πάλι εκεί που θες.

Περάσαμε αρκετή ώρα με το βανάκι κάνοντας βόλτα την άδεια πόλη ώστε να μαζέψουμε και τους υπόλοιπους συνταξιδιώτες. Μου έκανε εντύπωση πόσο αγενής και ψεύτης ήταν ο οδηγός. Έπαιρνε τηλέφωνο και με πολύ άσχημο τρόπο τους έλεγε ότι είχε φτάσει και τους ψάχνει, ενώ ακόμα δεν είχε ξεκινήσει από τον προηγούμενο. Μάλιστα σε μία κυρία που περίμενε από την απέναντι πλευρά του δρόμου και έπρεπε να κάνει αναστροφή της έκανε τόσο μανούρα που αν μίλαγα την γλώσσα θα είχα παρέμβει. Η βιετναμέζα μου έλεγε ότι οι οδηγοί έχουν πολύ κακή φήμη, δουλεύουν όλη μέρα και παίρνουν ναρκωτικά για να μένουν σε εγρήγορση και γενικά δεν είναι να τους πηγαίνεις κόντρα.

Κατά τις 10:30 κάναμε στάση σε ένα rest stop και από εκεί συνεχίσαμε ως την Ντα Ναγκ. Η βιετναμέζα πάλι είχε ξεχάσει να πάρει χαπάκια, όταν το θυμήθηκε ήταν αργά, αλλά ευτυχώς το ταξίδι ήταν πιο ήρεμο και δεν την πείραξε. Άλλωστε ξεράθηκε στον ύπνο με το που μπήκαμε, δε φταίγανε τα χαπάκια τελικά

 

[poised]

Ντα Νανγκ: Κλάμπινγκ μέχρι το πρωί (ε, καλά, όχι και ακριβώς)

Το ταξίδι από τη Νια Τσανγκ προς τη Ντα Νανγκ υποτίθεται διαρκεί 12 ώρες. Ήταν να ξεκινήσουμε στις 7, όμως στις 7 απλά ήταν το ραντεβού με το βανάκι που μας πήγε στον κεντρικό σταθμό από τον οποίο φύγαμε τουλάχιστον 8. Άρα θα έπρεπε να φτάσουμε 8 το πρωί, σωστά; Ναι σιγά. Στις 4.30 τα ξημερώματα μας άφησαν στο σταθμό λεωφορείων που ήταν 10χλμ μακριά από το κέντρο της πόλης, στο πουθενά.

Κατεβήκαμε από το λεωφορείο και εμένα και ενός άλλου δυτικού μας την πέσανε αμέσως ταξιτζήδες. Εγώ ήξερα ότι στο εισιτήριο περιλαμβανόταν και η μεταφορά στο ξενοδοχείο, ο άλλος μάλλον δεν το ήξερε. Δε πρόλαβα να τον ενημερώσω, τον καπάρωσαν οι ταρίφηδες που σπρώχνονταν μεταξύ τους ποιος θα τον γδύσει εεε μεταφέρει.

Εγώ πάντως δεν ενέδωσα, δεν είχα όρεξη για τσακωμούς πρωί πρωί, ήμουν και λίγο στραβωμένος που φτάσαμε νωρίτερα γιατί και δεν κοιμήθηκα όσο περίμενα και γιατί θα έπρεπε να περιμένω παραπάνω ώρες μέχρι να έρθει η ώρα να μας αφήσουν να μπούμε στο δωμάτιο που είχαμε κλείσει. Τουλάχιστον να το είχαν πει ότι θα φτάναμε τόσο νωρίς.

Είπα στην βιετναμέζα να ρωτήσει που είναι το βανάκι μιας που δεν φαινόταν τίποτα εκεί τριγύρω. Μετά από πολλές ερωτήσεις όπου πήγα και μαζί να το παίξω και λίγο άγριος, μας είπαν ότι θα έρθει αργότερα. Αυτό υποθέτω για να αναγκάσουν όποιον δεν αντέχει να πάρει ταξί. Δεν ήμασταν εμείς, ήταν και κάτι άλλοι βιετναμέζοι αλλά όχι πολλοί. Όσο πέρναγε η ώρα όλο και περισσότεροι ενέδιδαν.

Δε θυμάμαι πόσο περιμέναμε, πάντως είδαμε το ξημέρωμα, άρα καμία ωρίτσα. Κάποια στιγμή ήρθε ένας κύριος και μου λέει "τάσι". "Τι" του λέω; "Τάσι" λέει αυτός πάλι. Ε και τι θες να σου κάνω ρε φίλε, για βουλκανιζατέρ με πέρασες; Να πας αλλού να βρεις που σου έπεσε το τάσι. Του είπα "Sorry I don't understand" να τον ξεφορτωθώ και κάπως μπερδεμένος έφυγε. Μου λέει η βιετναμέζα γιατί του είπες έτσι; Ε τι να του πω, ξέρω γω τι ήθελε; Τι εννοείς, μου λέει, ταξί σου έλεγε αν θες. Ε καλά, ούτε που το κατάλαβα με τη προφορά του και τη νύστα μου.

Το βανάκι μας πήρε και κάνοντας ένα τεράστιο κύκλο για να αφήσει και άλλους (είναι μεγάλη πόλη, η τρίτη μεγαλύτερη, κάπου 2εκ κόσμος) μας παράτησε πάνω σε μία διασταύρωση περίπου 20-25' από το ξενοδοχείο σε φάση "εγώ μέχρι εδώ πάω, αν σας αρέσει". Τι να κάνεις τώρα, να τον αρπάξεις από το γιακά; Κατεβήκαμε και είπαμε να το πάμε σιγά σιγά με τα πόδια γιατί έτσι και αλλιώς ήταν πολύ νωρίς, κάπου στις 6. Βέβαια η πόλη ξυπνάει στις 5-5.30 που είναι το αντίστοιχο της 7-7:30 στην ελλάδα.

Στο δρόμο έριξα την ιδέα να πιούμε ένα καφέ, να ξυπνήσουμε και να το καθυστερήσουμε και λίγο. Είδαμε ένα, το οποίο δεν ήταν τίποτε άλλο από το σπίτι κάποιας οικογένειας, ρώτησε η βιετναμέζα αν ήταν ανοιχτό, φυσικά μας είπε και κάτσαμε. Νομίζω μας έφερε και κάτι να φάμε για πρωινό μετά αλλά δε θυμάμαι τι.

Όπως καθόμασταν εκεί στο κυριολεκτικά σαλόνι του σπιτιού, κατέβηκε ένα κοριτσάκι από την εσωτερική σκάλα με τη σχολική του στολή, πήρε ένα κολατσιό από τη μαμά του, την καφετζού και πήγε για το σχολείο.

Κοιτάζοντας τριγύρω είδα ότι στην άλλη άκρη του σαλονιού είχε ραπτομηχανή και ραπτικά. Έβαλα τη βιετναμέζα να την ρωτήσει αν μπορεί να μου γαζώσει πάλι το μικρό backpack που μετά την παρέμβαση της Ταιλανδέζας συναδέλφου είχε αρχίσει να ξηλώνεται σε διαφορετικό σημείο. Να έβγαζα το ταξίδι αυτό και μετά βλέπαμε.

Φυσικά ναι είπε, βέβαια για να μη τη πάθουμε όπως στην Ντα Λατ επέμεινα να μας πει πόσο θα έκανε. Δε θυμάμαι πόσο ήταν, ίσως 2 ευρώ, οπότε συμφώνησα. Υποθέτω αν ζητάγαμε να μας πλύνει και να σιδερώσει πάλι ναι θα έλεγε. Τι να κάνουν οι άνθρωποι, όπως μπορούν για να βγάλουν τα προς το ζην.

Ήπιαμε το καφέ και πήγαμε στη παραλία να περάσει λίγο ακόμα η ώρα. Ήταν 8 το πρωί αλλά η καταχνιά από την υγρασία και τα σύννεφα το έκανε να φαίνεται σαν να μην είχε ξημερώσει.

Το ξέρατε ότι έχει πιγκουίνους στη Ντα Ναγκ;

Κάποιος σκέφτηκε να κρύψει τους κάδους σκουπιδιών σε "πιγκουίνους", το οποίο μου φαίνεται εκπαιδευτικά αστείο. Μαθαίνεις τα παιδιά να ταΐζουν τους πιγκουίνους σκουπίδια;

Εμένα με τράβαγε πολύ να ρίξω μία βουτιά, αλλά είχε αντικειμενικές δυσκολίες. Θα έπρεπε να βρω να αλλάξω, να αφήσω τα πράγματα πάνω στην άμμο, να ξαναλλάζω μετά μένοντας με τα αλάτια, το άφησα.

Μην έχοντας πολλά να κάνουμε, είπαμε να πάμε για ένα ακόμα καφέ, αλλού φυσικά. Την ώρα που περνάγαμε το κεντρικό δρόμο πίσω από τη παραλία, ο δρόμος εκεί έκανε μία μικρή στροφή S, είδα ένα φορτηγάκι της αστυνομίας μετά των αστυνομικών δίπλα σε ένα σπασμένο μηχανάκι και κάτι αίματα κάτω. Το συνέδεσα με τις σειρήνες ασθενοφόρου που είχα ακούσει νωρίτερα, καταλάβαμε...

Πήγαμε σε ένα καφέ εκεί κοντά, είχαμε τα πράγματα οπότε δε θέλαμε να τα κουβαλάμε πολύ. Είχε μόνο ανεμιστήρες το οποίο στην αρχή ήταν καλά αλλά κάποια στιγμή αργότερα άρχισε να ζεσταίνει αρκετά και ίδρωνα ακατάπαυστα. Είπα να εκμεταλλευτώ το χρόνο διαβάζοντας λίγο για την εργασία, όμως μετά από λίγο με χτύπησε η αϋπνία και δεν την πάλευα.

Κάναμε μεγάλη προσπάθεια να κάτσουμε εκεί όσο περισσότερο γινόταν και κάποια στιγμή ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο και ότι γίνει. Το πολύ πολύ να περιμέναμε στη ρεσεψιόν, αν είχε καναπέ θα τον έπαιρνα και λιγάκι, καλύτερα θα ήταν από την καρέκλα στο καφέ.

Φτάνοντας στο ξενοδοχείο από μακριά βλέπω πινακίδα απ' έξω που είχε τιμές με την ώρα. Όπα λέω της βιετναμέζας, τι έκλεισες, sexotel; Κοιτάξαμε την κράτηση από το κινητό και δεν υπήρχε καμία υπόνοια ότι έκανε και αυτή τη δουλειά, αλλά να που την έκανε. Εμάς πάντως δεν μας ενόχλησε, είτε δεν γινόταν τίποτα στον όροφό μας είτε ήταν πολύ περιορισμένο, αν εξαιρέσεις κάτι ζευγαράκια που φαίνονταν να ντρέπονται στο μπες βγες δε θα το είχαμε καταλάβει αν δεν είχαμε δει την πινακίδα.

Περιμέναμε ελάχιστα για το δωμάτιο, μας το ετοίμασαν, μπήκαμε, ανάψαμε το ερκοντίσιον, κάναμε μπάνιο και λιώσαμε στον ύπνο.

(συνεχίζεται)

 

[poised]

Ξυπνήσαμε αργά με το στομάχι να παραπονιέται, οπότε βγήκαμε όσο το δυνατό πιο γρήγορα να πάμε για φαγητό. Παρά τη συννεφιά είχε μία τρελή κουφόβραση. Τα περισσότερα φαγάδικα ήταν κλειστά λόγω ώρας, μετά από μισή ώρα και βάλε ψάξιμο βρήκαμε ένα υπαίθριο σε ένα χώρο που έμοιαζε σαν πάρκιν ανάμεσα στα κτήρια. Είχε μία τέντα ιδιοκατασκευή από πάνω, δηλαδή ένα πανί που το είχαν τεντώσει. Καλό για να κόβει τον ήλιο αλλά έτσι ανάμεσα στα κτήρια δεν έκανε καθόλου ρεύμα και ο ιδρώτας πήγαινε ποτάμι. Τουλάχιστον θα τρώγαμε.

Ο κύριος ρίχνει τις καρύδες για να μη πέσουν στο κεφάλι κανενός

Η γιαγιά ήταν από αυτές που δεν κλείνουν το στόμα τους. Όσο εγώ έτρωγα ρώταγε την βιετναμέζα ακατάπαυστα για εμένα και εμάς, την έπρηξε κανονικά. Φυσικά της είπε ότι ήμασταν παντρεμένοι, σιγά μην της έλεγε κάτι άλλο, ακόμα εκεί θα ήμασταν. Γενικά πρέπει να της φτιάξαμε τη μέρα.

Αυτό που με ανησυχούσε εμένα περισσότερο ήταν ότι το κινητό μου είχε κλείσει και δεν άνοιγε με τίποτα. Το είχα βάλει να φορτίσει όταν μπήκαμε στο δωμάτιο αλλά ίσως να μην είχε κάτσει καλά ο φορτιστής και μετά από τόσες ώρες να είχε αποφορτιστεί εντελώς. Το ευχόμουν γιατί μου είχε κάνει και κάτι άλλα περίεργα τις προηγούμενες μέρες και με αυτό μαζί δε μου άρεσε. Δεν είχα προλάβει να τραβήξω και τις φώτος από μέσα.

Μετά το φαγητό επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για ένα και μόνο λόγο - ερκοντίσιον. Δυστυχώς το κινητό μου δεν άνοιγε με τίποτα, το άφησα και αρκετή ώρα στον φορτιστή μήπως και αλλά δυστυχώς νεκρό. Ξενέρα τώρα να τυχαίνει κάτι τέτοιο στη μέση του ταξιδιού.

Νωρίς το απόγευμα η βιετναμέζα ήθελε να πάει να βρει μηχανάκι για ενοικίαση για την επόμενη και για κάποια άλλη δουλειά που δε θυμάμαι. Προθυμοποιήθηκε να πάρει μαζί το κινητό να το πάει κάπου να το φτιάξουν. Δεν είχα ελπίδες ότι θα γίνει κάτι αλλά τι είχα να χάσω. Έφυγε και αντί για διάβασμα πέρασα την υπόλοιπη ώρα να ψάχνω για νέο κινητό. Προτεραιότητες.

Επέστρεψε κάποια στιγμή πίσω με χαρά. Το είχαν φτιάξει. Δεν ήξερε τι είχαν κάνει, πάντως είχε ανοίξει και με είχαν χρεώσει μόλις 1-2 ευρώ. Το έβαλα στον φορτιστή και φόρτιζε κανονικά, τι περίεργο είχε γίνει δε ξέρω.

Η Ντα Νανγκ ως τρίτη μεγαλύτερη πόλη συγκεντρώνει πολύ κόσμο τόσο από το κέντρο όσο και από το βορρά και νότο. Έχει αρκετές επιχειρήσεις, μεγάλα πανεπιστήμια, νοσοκομεία και αρκετός κόσμος βρίσκεται εκεί για κάποιο χρονικό διάστημα για εκπαιδεύσεις ή παρόμοια ή και για εσωτερικό τουρισμό.

Όσο έλλειπε είχε μιλήσει με κάποιους φίλους της (ένα αγόρι και ένα κορίτσι) που ήταν στην πόλη και είχαν ήδη κανονίσει να βρεθούν αργότερα. Θα πήγαιναν σε κάτι αντίστοιχο του μεζεδοπωλείου, στο βιετνάμ τα λένε beer place, δηλαδή για μπύρες συνοδεία φαγητού. Εγώ αρχικά είχα πει ότι θα καθόμουν μέσα να διαβάσω με την ησυχία μου, αλλά μετά λέω δε γαμιέται. Κυρίως να φάω ήθελα αλλά μία, άντε δύο μπυρίτσες μπορεί και να τις έπινα και μετά θα τους άφηνα και θα γύρναγα πίσω να μη το καθυστερήσω.

Μόλις τους έστειλε ότι θα έρθω τελικά, το έμαθε και μία άλλη η οποία αποφάσισε να έρθει και αυτή, υποψιάζομαι από κουτσουμπολοπεριέργεια για μένα.

Πήγαμε με τα πόδια από εκεί που ήμασταν. Φυσικά οι άλλοι δε μίλαγαν γρι αγγλικά, πότε πότε έκαναν ερωτήσεις που μου τις μετέφερε. Τα φαγητά στα beer place είναι συνήθως καυτερά για να σε προκαλούν να πιεις περισσότερο. Παράγγειλαν βάτραχο και κάτι όστρακα, ίσως ήθελα να δουν τις αντιδράσεις μου, τους απογοήτευσα που μια χαρά τα έφαγα (καίγανε βέβαια πολύ).

Στα μέρη αυτά συνήθως έχουν κάποιες κοπέλες ντυμένες ξέκολλα να σε σερβίρουν, αρκετά σεξιστικό, δε μου αρέσει καθόλου. Με το που κάθεσαι φέρνουν ένα καφάσι μπύρες κάτω από το τραπέζι σου και ένα θερμός με πάγο. Σου βάζουν πάγο στο ποτήρι γέρνοντας σε σέξι πόζες σχεδόν από πάνω σου και μετά παρακολουθούν εκεί κοντά ώστε όποτε πέφτει η μπύρα λίγο πιο κάτω από το μισό να τη γεμίζουν πάλι. Αν δεν κάνεις νόημα "τέλος", είναι ικανές να συνεχίζουν μέχρι το πρωί, άλλωστε πληρώνονται ποσοστά από ότι πιεις. Πολύς κόσμος φεύγει πίτα από αυτά τα μέρη, φυσικά με το μηχανάκι (πρόσφατα και με αυτοκίνητα) και σκοτώνεται ή σκοτώνει καμπόσους. Τότε κοντά είχε σκοτωθεί ένας 25χρονος από τη γειτονιά τους που φεύγοντας από ένα τέτοιο μαγαζί, έπεσε στο πίσω μέρος της καρότσας ενός σταματημένου φορτηγού και έμεινε στον τόπο. Τα χειρότερα όμως είναι όταν οδηγοί αυτοκινήτων πέφτουν πάνω σε αθώους σε σταματημένα μηχανάκια στο φανάρι ή παίρνουν σβάρνα πεζούς στα πεζοδρόμια. Δυστυχώς αυτά τα βιντεάκια κυκλοφορούν και τα βλέπεις.

Από φέτος το βιετνάμ σκλήρυνε κατά πολύ τη στάση του αναφορικά με την οδήγηση υπό μέθη (μηδέν όριο στο αλκοόλ, μεγάλα πρόστιμα και προσωρινή πολύμηνη κατάσχεση οχήματος). Γίνονται τακτικοί και μάλλον σχετικά αυστηροί έλεγχοι όπου το λάδωμα μάλλον δε πιάνει όσο τακτικά όσο αλλού. Το κατάλαβα γιατί άρχισαν οι γκρίνιες από μαγαζάτορες και μπυροβιομηχανίες ότι έπεσε ο τζίρος τους 30-50%. Κάποια beer place βάζουν τους σερβιτόρους να πηγαίνουν τον κόσμο σπίτι και τους παρκάρουν δωρεάν το μηχανάκι το βράδυ στο μαγαζί με φύλαξη, μερικοί μέχρι και grab πλήρωναν για τους καλούς πότες πελάτες. Όχι ότι σταμάτησε, αλλά περιορίστηκε τουλάχιστον κάπως και δίνει και μία δικαιολογία σε όποιον δε θέλει να πιει να τη χρησιμοποιήσει.

Τέλος πάντων, ξεφύγαμε από το θέμα. Ξεφύγαμε όμως και εμείς εκεί στο τραπέζι. Άρχισαν τα άσπρο πάτο, το οποίο το λένε τσαμ φαν τσαμ (100%, δηλαδή όλο) και ήπιαμε περισσότερο απ' ότι είχα σκοπό. Κατά τις 9 (που φαίνεται λίγο αλλά είναι αργά, δηλαδή κάτι σαν 11 για την ζωή στην Ελλάδα) έριξαν την ιδέα να πάμε σε κλαμπ. Και να γύρναγα εκείνη την ώρα πίσω δε πίστευα ότι υπήρχε περίπτωση να κάτσω για διάβασμα, οπότε είπα πάμε, yolo.

Φορτωθήκαμε στα μηχανάκια των φίλων της βιετναμέζας (είχα ένα άγχος για το κατά πόσο θα με σαβούριαζε πουθενά ο φίλος που είχε πιει πολύ περισσότερο από μένα αλλά εντάξει τελικά) και πήγαμε στο κέντρο της Ντα Νανγκ σε ένα μεγάλο "κυριλέ" κλαμπ. Ήταν από αυτά που έχουν γυναίκες επιπέδου μοντέλου απ' έξω να σε καλωσορίσουν, που σε παίρνει κάποιος από τη πόρτα να σε οδηγήσει στο τραπεζάκι σου, κάνει νόημα και έρχεται ομάδα 5 σερβιτόρων να ετοιμάσει το τραπέζι και ότι ζητήσεις, τέτοια φάση.

Εκεί απέναντι πρέπει να ήταν το κλαμπ, το δεξιό ψηλό κτήριο είναι το δημαρχείο, το λένε "καλαμπόκι" λόγω σχήματος, δε φαίνεται βέβαια και πολύ καλά από αυτή την οπτική.

Οι υπόλοιποι ήταν ήδη σε πιο χαλαρή κατάσταση (δηλαδή πιο πιωμένοι) από εμένα, πήγε και ο φίλος της και παράγγειλε μία μπύρα στη παγοκολώνα, δε ξέρω πόσα λίτρα ήταν αλλά πολύ περισσότερο απ' ότι χρειαζόταν, κάτι mix για σφηνάκια και ένα σέικερ με καλαμάκια να το μοιραστούμε. Δηλαδή πολύ ποτό για 5 άτομα εκ των οποίων 3 γυναίκες και από τους δύο άντρες εγώ να πίνω πια συντηρητικά γιατί δεν ήθελα να γίνω λιάρδα. Ίσως ήθελε να με εντυπωσιάσει ή να δείξει ότι δεν κάνει οικονομία μη τους πάρω για φτωχούς, δύσκολο να καταλάβεις. Πάντως υπερέβαλλε. Φέρανε τουλάχιστον και κάτι φρουτάκια να πέσει και κάτι στέρεο στο στομάχι.

Τα μπαλόνια που θα δείτε παρακάτω είναι με κάποιο αέριο για ψιλομαστούρωμα. Τυπικά απαγορεύονται αλλά όπως στα περισσότερα μέρη ανά τον κόσμο, τα κάνουν πλακάκια με τους μπάτσους και παρέχουν ότι θέλουν οι "πελάται". Οι φήμες λέγανε ότι στις τουαλέτες μπορούσες να βρεις και χαπάκια, αίσχη δηλαδή, ποιος να το φανταζόταν ότι γίνονται τέτοια πράγματα

Θυμάμαι κάποια στιγμή που όπως κοίταζα αριστερά δεξιά συνειδητοποίησα ότι έβλεπα παντού κεφάλια άλλων από πάνω. Παίζει να ήμουν ο πιο ψηλός στο μαγαζί και ψηλό δε με λες.

Κάτι που στη παρέα είχαν καιρό να δουν ο ένας τον άλλο, κάτι που θα ήταν και λίγο κρίμα να πάνε χαμένα τα ποτά, τα κατάφεραν σχεδόν όλα και έγιναν όλοι τους τύφλα. Και καλά εμείς θα γυρνάγαμε με ταξί, οι άλλοι; Νοοοο πρόμπλεμ μου έλεγε ο άλλος. Ρε πάρε ένα ταξί δε πειράζει. Νοοοο πρόμπλεμ.

Κατά τις 11:30-12:00 φύγαμε για το σπίτι. Αστείο ότι στα φοιτητικά μου κατά τις 11:30 έβαζα καμιά ταινία να δω να περάσει η ώρα να βγούμε μετά και εκεί κλείναμε το βράδυ.

Όταν μπήκαμε στο ταξί η βιετναμέζα ήταν ξεκάθαρα μεθυσμένη αλλά σε καλή και εύθυμη κατάσταση. Κάτι λιγότερο από 20' μετά όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο είχε καταρρεύσει, δε μπορούσε να πάρει τα πόδια της και να μείνει όρθια, όπου την άφηνα σωριαζόταν. Το δωμάτιο ήταν στον δεύτερο χωρίς ασανσέρ. Τη τύχη μου μέσα. Με τα χίλια ζόρια προσπαθούσα να την ελέγξω να περπατήσει τα σκαλιά μέχρι τον πρώτο γιατί μεταξύ ισογείου και πρώτου υπήρχε ένα δοκάρι πάνω από τις σκάλες στο οποίο δε χώραγα, έπρεπε να σκύψω και δε μπορούσα να το κάνω κρατώντας τη, θα μετράγαμε ένα ένα τα σκαλιά στο κατέβασμα.

Της είπα πολλές φορές να προσέξει και το πήγαινε καλά μέχρι τελευταία στιγμή που δε ξέρω τι την έπιασε, πήρε φόρα να ανέβει και έπεσε στο δοκάρι τόσο δυνατά με το κεφάλι που ακούστηκε το γκουπ σε όλο το κτήριο. Αμάν αυτό το κορίτσι με τα χτυπήματα στο κεφάλι, βλαμμένο θα βγει στο τέλος. Άρχισε να κλαίει γοερά από τον πόνο, δε μπορούσε να κρατηθεί όρθια, να τη κρατάω εγώ σα σακί πατάτες και να σκέφτομαι από πάνω ότι έτσι όπως κάνει θα βγει ο κόσμος και θα νομίζει ότι την έδειρα.

Τελικά τη πήγα σηκωτή μέχρι το δωμάτιο. Πονέσανε τα άλατα, με τράβηξε η μέση, πολύ δύσκολο και ας γυμνάζομαι (που έλεγε και ο Τσάκωνας). Την έβαλα στο μπάνιο και πρέπει να πήρε άλλες καλές δύο ώρες μέχρι να την καταφέρω να ηρεμίσει και να κοιμηθεί. Ήθελε να πλύνει και οπωσδήποτε δόντια σε αυτή τη κατάσταση, μπορεί να μην ήξερε πως τη λέγανε αλλά τη προσωπική καθαριότητα δεν τη ξέχασε.

Το πρωί δεν θυμόταν τίποτα από όλα αυτά που έγιναν, τελευταία ανάμνηση που είχε ήταν κάτι θολό στο ταξί. Μάλιστα δε με πίστευε για πολλά από αυτά που έγιναν, νόμιζε ότι την κορόιδευα. Κατάλαβε πάντως ότι όλο αυτό που είχε γίνει ήταν υπερβολή και μου υποσχέθηκε ότι δεν θα ξαναγινόταν. Το καλό που σου θέλω, της απάντησα, γιατί δεύτερη φορά τέτοιο ζόρι δε νομίζω να κάτσω να το περάσω.