Αυστρία Ιταλία Πολωνία Μόνος σε Βιέννη, Μπρέσια και Βαρσοβία. Τρεις solo ταξιδιωτικές ιστορίες σε μία.

[psilos3]

2g. Στο μουσείο Powstania Warszawskiego κι επιστροφή



Το uprising museum όπως είναι ευρύτερα γνωστό μου το είχαν συστήσει μερικοί φίλοι από το forum, θεωρώντας το ένα από τα πιο καλοστημένα μουσεία της Πολωνικής πρωτεύουσας και δεν είχαν άδικο:

Είναι εξ’ ολοκλήρου αφιερωμένο στη πολύ σημαντική στιγμή της πόλης κατά το Β’ παγκόσμιο πόλεμο, αυτή της εξέγερσης έναντι των στρατευμάτων κατοχής των ναζί, θεωρούμενη ως η μεγαλύτερη επιχείρηση που διεξήγαγε αντιστασιακή οργάνωση κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου:

Πέρα από τα πολύ σημαντικά εκθέματα των εξεγερμένων που προσπαθούν να σε βάλουν στο πνεύμα της ζωής τους κατά τη διάρκεια της μάχης και όχι μόνο, μπορεί κάποιος να δει πιστά αντίγραφα των επιμέρους υλικών και των συνθηκών της εξέγερσης:

Ομολογώ πως έβλεπα το μουσείο αρκετά διστακτικός, αφενός επειδή δεν είχα διαβάσει παρά μόνο επιγραμματικά (κάτι που υποσχέθηκα να κάνω μόλις επιστρέψω) κάποια βασικά σημεία της εξέγερσης, αλλά κυριότερα γιατί ο χρόνος που είχα στη διάθεση μου από το κακό σχεδιασμό δε μου επέτρεπε να διαβάσω και να περιηγηθώ όπως ήθελα στο χώρο:

Πέρασα τα διάφορα τμήματα με τα αντίγραφα των μηχανών των ναζί, αλλά και με πλούσιο υλικό προκηρύξεων, σκίτσων κ.α.

Ένα από τα διασημότερα ίσως τμήματα του είναι το πιστό αντίγραφο 1:1 του βομβαρδιστικού B-24 Liberator, που καταρρίφθηκε κατά τη προσπάθεια ανεφοδιασμού στη πόλη:

Εξίσου εντυπωσιακός είναι και ο τελευταίος όροφος του μουσείου, με φωτογραφικό υλικό

Στολές και εξοπλισμό που χρησιμοποιήθηκε κατά την εξέγερση:

Κυριότερα όμως το αντίγραφο ενός κομματιού του δαιδαλώδους δικτύου υπονόμων της Βαρσοβίας που εκμεταλλεύτηκαν οι εξεγερμένοι για τη δράση τους, τον ανεφοδιασμό, τη μεταφορά των τραυματιών τους, ακόμα και για διαμονή σε πολλές περιπτώσεις:

Στο ισόγειο θα συναντήσει κανείς και το ιδιαίτερα συγκινητικό τμήμα αφιερωμένο στα παιδιά της εξέγερσης και τους νέους μαχητές:

Βγήκα αφιερώνοντας περίπου μία ώρα στο χώρο, αντικρύζοντας και την ιδιαίτερη παρουσίαση για τους επωνύμους που έλαβαν μέρος στη μάχη:

Το κτήριο διαθέτει και εξωτερικούς εκθεσιακούς χώρους όπως και πολλά ακόμα που δε πρόλαβα να δω, καθιστώντας την όλη εμπειρία εξαιρετική μεν, ανολοκλήρωτη δε…

Ήταν μεσημέρι πλέον κάτι που σήμαινε ότι είχα λίγες στιγμές ακόμα πριν την αναχώρηση μου από τη πόλη. Άλλαξα στάση περιμένοντας το τραμ νο 23, πάλι με φόντο τους ουρανοξύστες:

Κατέβηκα στη Nowy Świat κατακλυσμένη από κόσμο την ώρα εκείνη, μιας και ο καλός καιρός σε συνδυασμό με την ημέρα του Σαββάτου έδιναν την ευκαιρία στους Πολωνούς να κάνουν τη βόλτα τους:

Παρέλαβα το σακίδιο μου στα γρήγορα έχοντας κάτι λιγότερο από μία ώρα στη διάθεση μου. Χωρίς να το σκεφτώ και πολύ διένυσα τα λίγα βήματα που απαιτούνταν και μπήκα στο Pinta μπαρ με φόρα:

Επιλέγοντας τη μπύρα που μου ταίριαξε περισσότερο, τη λευκή:

Δε παρέλειψα βεβαίως να τσιμπήσω και κάτι, σε ένα από τα αρκετά καταστήματα της οδού Chmielna, τη πιτσαρία Pizza na Chmielnej που πάντα γινόταν το αδιαχώρητο:

Η πτήση επιστροφής μπορεί να ήταν απογευματινή, ωστόσο λόγω και της κατάστασης δεν ήθελα να ρισκάρω το οτιδήποτε, πέραν του γεγονότος να βρω κίνηση στο δρόμο, καθώς και ότι το αεροδρόμιο αναχώρησης ήταν αρκετά εκτός της πόλης (Warsaw Modlin), έτσι είχα αποφασίσει να κινήσω τις διαδικασίες αρκετά νωρίς, κάτι που εν τέλει αποδείχτηκε ότι δε χρειαζόταν.

Έτσι γύρω στις 15:00 το μεσημέρι βρέθηκα στο λεωφορείο 158, αφήνοντας πίσω μου το πολύ όμορφο κέντρο της Βαρσοβίας, κατεβαίνοντας 8 στάσεις μετά:

Να επισημάνω εδώ ότι το περίφημο Modlinbus που αναφέρουν όλοι στις ιστορίες τους δεν υφίσταται εδώ και καιρό, οπότε μεγάλη προσοχή σ’ αυτή τη μετακίνηση, που διεξάγεται είτε με τρένο και στη συνέχεια λεωφορείο, είτε με απευθείας δρομολόγιο που διεξάγει η FlixBus.

Η αφετηρία των λεωφορείων είναι πλέον εκτός κέντρου, συγκεκριμένα στη θέση ‘’Warszawa Bus Station Zachodnia’’, απέναντι από το πάρκο Zachodni:

Αφού βρήκα τη πλατφόρμα, επιβιβάστηκα στο εκνευριστικά συνεπές FlixBus, δρομολόγιο του οποίου θα χρησιμοποιούσα για μια ακόμη φορά στην Ευρωπαϊκή ήπειρο. Το άνετο λεωφορείο μετά από μια στάση στα βόρεια της πόλης, συνέχισε τη πορεία του διάρκειας μιας ώρας ως το μικρό αεροδρόμιο:

Έφτασα στις 16:45 έχοντας μπροστά μου αρκετή ώρα για σκότωμα, διαπιστώνοντας με τον τρόπο αυτό ότι αδίκως έχασα μιάμιση ώρα από το πάρκο ή το μουσείο (μπορεί και τη παμπ) τη μέρα εκείνη. Ας είναι δε πειράζει, μικρό το κακό και διορθώνεται.

Μπήκα μέσα για να κατατοπιστώ με τις πύλες και το σημείο ελέγχου, διαπιστώνοντας ότι το συγκεκριμένο αεροδρόμιο το έχει πάρει κάτι σαν «εργολαβία» η γνωστή Ιρλανδική εταιρεία:

Είχα στη διάθεση μου πάνω από μια ώρα μέχρι να περάσω τον έλεγχο. Προλάβαινα και με το επόμενο FlixBus που έφτανε στις 18:00

Έκατσα στο πολύ ωραίο και με πολύ προσιτές τιμές Eat & Fly προκειμένου να πιώ καφέ, έξω μιας και ο καιρός ήταν καλός, προσπαθώντας να δω σε streaming το Άρης – Λαύριο, κάτι που βάσει αποτελέσματος δεν αποδείχτηκε καλή ιδέα:

Όντως ο έλεγχος ήταν πολύ σύντομος με αποτέλεσμα να έχω αρκετό χρόνο στη διάθεση μου και για ψώνια στο αεροδρόμιο, κάτι που επιβάλλεται να κάνετε ερχόμενοι από τη Πολωνία, καθώς οι τιμές είναι αρκετά χαμηλές!

Είχα βάλει στο μάτι τη Żubrówka, μια αρωματισμένη βότκα με γρασίδι παρακαλώ από το εθνικό πάρκο της Bialowieza όπου βόσκουν ελεύθεροι βίσωνες, όπως και τη κλασσική και γνωστή Soplica με γεύση φουντούκι που μου είχαν συστήσει:

Επιβιβαστήκαμε στο εκνευριστικά γεμάτο αεροσκάφος της Ryanair, σε μια εποχική πτήση που εκκινεί ξανά την άνοιξη, φεύγοντας δίχως τη παραμικρή καθυστέρηση, κάνοντας δύο ώρες ως το αεροδρόμιο Μακεδονία και κοντά άλλες τόσες για τον έλεγχο των Plf. Σημεία των καιρών…

Όπως και να ‘χει το δεύτερο Solo ταξίδι μου ολοκληρώθηκε με απόλυτη επιτυχία και αυτό, σε μια χώρα που πλέον τείνω να πιστεύω ότι είναι εξαιρετικός προορισμός στο σύνολο της. Πάμε γι’ άλλα!

 

[psilos3]

3a. Ciao Brescia



Η συνήθεια που έγινε λατρεία!

Το ίδιο μοναχικό ταξίδι, οι ίδιες σχεδόν προετοιμασίες, οι κοινές διαδικασίες μέσα σ’ ένα μόλις μήνα. Είπαμε, χρονιά χωρίς ταξίδι στην Ιταλία δε γίνεται, έτσι δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσω το 2021 μετά από όλο αυτό να φύγει έτσι.

Τι κι αν η πτήση ήταν προγραμματισμένη για τις 11:20 το βράδυ, κάτι που ουσιαστικά απέκλειε μια μέρα, ωστόσο δε με πείραζε καθόλου. Μετά από τη συνήθη ρουτίνα με δουλειά, γυμναστική και τα σχετικά, ετοιμάστηκα με ψυχολογία «πάω για πότο Παρασκευή βράδυ», μόνο που αντ’ αυτού πήγα στο αεροδρόμιο. Με τη προβλεπόμενη μικρή καθυστέρηση επιβιβάστηκα στο αεροσκάφος της Ryan λίγο πριν τις 12 με αρκετούτσικο κρύο να επικρατεί στη πόλη:

(κλασσική αεροπλανική φωτογραφία 3)

Παραδόξως ο καιρός στο Μπέργκαμο που κατεβήκαμε 2 ώρες μετά ήταν αρκετά πιο μαλακός χωρίς κακές συνθήκες:

Βγήκα χωρίς να ελεγχθώ για το παραμικρό, ανέλπιστα γρήγορα για τη περίοδο που διανύουμε, αρχίζοντας να προχωράω περιμετρικά του στολισμένου αεροδρομίου Il Caravaggio Orio al Serio, χαρούμενος που το έβλεπα ξανά σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, που φαντάζει όμως αιώνας αν αναλογιστεί κανείς τι έχει μεσολαβήσει και τι έχουμε περάσει…

Δε θεώρησα σωστό να πάρω το ρίσκο (και καλά έκανα όπως αποδείχτηκε) να κλείσω με το τελευταίο λεωφορείο φεύγοντας απευθείας για Μπρέσια καθώς δε θα το προλάβαινα. Έτσι φρόντισα να βρω δωμάτιο δίπλα στο αεροδρόμιο και συγκεκριμένα στο χωριό Orio al Serio, μια ανάσα απ’ αυτό. Η απόσταση του 1,5 χιλιομέτρου αποτέλεσε ένα ευχάριστο βραδινό περπάτημα. Έκανα μόνος μου check in ακολουθώντας τις οδηγίες, τσίμπησα κάτι και κοιμήθηκα.

Σηκώθηκα νωρίτερα το επόμενο πρωί, ακούγοντας τα αεροπλάνα να απογειώνονται το ένα πίσω απ’ το άλλο. Έπρεπε να κάνω check out ως τις δέκα, οπότε αφού έφαγα πρωινό είχα λίγο χρόνο να κάνω μια βόλτα στο χωριό, διαπιστώνοντας ότι η γειτονιά είχε αρκετά ‘’bed & breakfast’’ μιας και η γειτνίαση ουσιαστικά με το διεθνές αεροδρόμιο έδινε αυτή τη δυνατότητα.

Ακόμα μια φορά διαπίστωσα την αγάπη του κόσμου προς το στολίδι του Μπέργκαμο που ακούει στο όνομα Αταλάντα, συναντώντας παντού σημαίες και λάβαρα:

Έκανα τη σύντομη βόλτα μου βλέποντας το χωριό που ξεχώριζε για τη τάξη του και τη διακριτική Ιταλική ομορφιά του, χωρίς να ναι κάτι το ιδιαίτερο. Ξεχώριζε η εκκλησία Parrocchia di San Giorgio Martire, με το μνημείο πεσόντων ακριβώς δίπλα της:

Το πάρκο με τα παγκάκια και οι πολύ όμορφες μονοκατοικίες με την αυλή και τους κήπους:

Ο χρόνος πέρασε γρήγορα κι ευχάριστα, πριν πάρω την άγουσα και πάλι για το αεροδρόμιο. Περιμετρικά του φράχτη του υπάρχει πεζόδρομος/ποδηλατοδρόμος, που οδηγεί στο χωριό:

Ακριβώς έξω από τις αφίξεις συναντάει κανείς το πάρκινγκ των λεωφορείων, όπου αναχωρούν όλα για τα απευθείας δρομολόγια τους, κυριότερα προς το Μιλάνο, αλλά και τη Μπρέσια, τη Βερόνα κ.α. Δέκα λεπτά πριν τη προγραμματισμένη αναχώρηση ήρθε και το δικό μου. Πρακτικά η εκδρομή μόλις ξεκινούσε:

Η αδιάφορη διαδρομή των 50 λεπτών πέρασε γρήγορα, διαβάζοντας και χαζεύοντας:

Έτσι έφτασα στη Μπρέσια δίχως καθυστερήσεις και αφού σιγούρεψα το σημείο επιστροφής ξεκίνησα να προχωράω στους μεγάλους δρόμους της με εμφανείς τις εικόνες του φθινοπώρου:

Το B&B που είχα κλείσει ήταν αρκετά κοντά στο σταθμό, όπως αντίστοιχα κοντά και στο ιστορικό κέντρο προς το οποίο κατευθυνόμουν:

Κοντοστάθηκα φτάνοντας για μια στιγμή απέναντι από την εκκλησία Santi Nazaro e Celso που βρισκόταν στον ίδιο δρόμο:

Τελείωσα με τα διαδικαστικά, άφησα το σακίδιο και σε ούτε 5 λεπτά ξαναβρισκόμουν στο δρόμο. Η ώρα ήταν 1 παρά, οι διαθέσιμες ώρες τις ημέρας λίγες και οι προγνώσεις για τον καιρό της ημέρας κακές:

Δε γινόταν όμως να γίνει αρχή στην Ιταλία χωρίς έναν παραδοσιακό, δυνατό και εξαιρετικό καφέ εσπρέσο με πλούσια κρέμα, κάτι που χρειαζόμουν οπωσδήποτε, έτσι χάρηκα που βρήκα ένα παραδοσιακό καφέ απέναντι μου σε λίγα μόλις μέτρα:

Ήπια καφέ στα όρθια και έκοψα δρόμο μέσα από το στενάκι, μιας και το πρώτο αξιοθέατο που είχα στις σημειώσεις μου ήταν δίπλα μου.

Η εκκλησία Santa Maria dei Miracoli αποτελεί ένα πολύ όμορφο κτίσμα που ξεκίνησε να φτιάχνεται το 1488 παρακαλώ, μετά την επιδημία πανούκλας που έπληξε τη πόλη. Στη θέση της υπήρχε ένα σπίτι και εικάζεται ότι η τοιχογραφία πάνω σ’ αυτό είχε θαυματουργές ιδιότητες, με αποτέλεσμα την εξαγορά του από τη καθολική εκκλησία. Αν και το εσωτερικό της υπέστη ζημιές από του βομβαρδισμούς του 2ου ΠΠ, η εξωτερική πρόσοψη με το περίτεχνο τέμπλο που τη διακρίνει, παρέμεινε αλώβητη:

Η πόλη και το ιστορικό κέντρο της άρχισε να με κερδίζει στα πρώτα μου κιόλας βήματα, σαν γνήσια Ιταλική πόλη του βορρά. Μπήκα στο πεζόδρομο Giuseppe Zanardelli όπου συνάντησα για πρώτη φορά αρκετό κόσμο να κάνει τη βόλτα του και να απολαμβάνει το μεσημεριανό του:

Είδα την χαρακτηριστική είσοδο του θεάτρου της πόλης Teatro Grande και συνέχισα τη πορεία μου στον υπέροχο πλακόστρωτο δρόμο:

Με μια μικρή παράκαμψη βρέθηκα στη Piazza Paolo VI κοιτώντας αποσβολωμένος το μεγαλείο του παλαιού και νέου καθεδρικού της πόλης αλλά και του Palazzo Broletto:

Οι εικόνες ήταν εντυπωσιακές, εγώ όμως στάθηκα για μερικές μόνο λήψεις μιας και θα επανερχόμουν αργότερα.

Σειρά είχε ένα άλλο σημείο ενδιαφέροντος, γι’ αυτό γύρισα προς τον όμορφο δρόμο της Via Trieste με τις καταπληκτικές εικόνες του, περνώντας και από την εκκλησία Parrocchia sant'Afra e santa Maria in Calchera

Αυτό δεν ήταν άλλο από τη Piazzale Arnald, μία πλατεία που υφίσταται από το 19ο αιώνα και έχει μεγάλη ιστορία καθώς αποτέλεσε πεδίο μαχών και προσωπικά μόνο Ιταλία δε μου θύμισε αλλά κάτι από Λατινική Αμερική. Δε ξέρω γιατί, μπορεί να λέω και αηδίες, μου έβγαλε όμως αυτό το συναίσθημα:

Ακριβώς δίπλα στη πλατεία βρίσκεται και η εκκλησία Chiesa di Sant'Afra, παρόμοιας αρχιτεκτονικής:

Σήμερα εκεί βρίσκεται το κέντρο της νυχτερινής ζωής της Μπρέσια, κάτι που διαπιστώνει κανείς από τα πολλά μπαράκια που πλαισιώνουν το τετράγωνο:

Συνέχισα το δρόμο μου στοχευμένα, έχοντας κάνει ως τώρα καλή διαχείριση του χρόνου, έτσι αφού πέρασα από τη Piazza Tebaldo Brusato με τα φθινοπωρινά της χρώματα:

Και είδα κάτι που μου άρεσε πολύ, μια παρέα Ιταλών να παίζει ένα παιχνίδι με σιδερένιους βώλους που δε κατάλαβα ακριβώς, θυμίζοντας μου εικόνες περασμένων δεκαετιών:

Χαρούμενος συνέχισα τη πορεία μου μέσω της Carlo Cattaneo κινούμενος μέσα από τον πανέμορφο αυτόν καθαρά Ιταλικό δρόμο προς το επόμενο σημαντικότατο αξιοθέατο:

Ασυναίσθητα σήκωσα το κεφάλι μου ψηλά, μαζί με τη φωτογραφική μηχανή.

Δε ξέρω γιατί, κάτι τέτοιες λήψεις όμως είναι από τις αγαπημένες μου…

 

[psilos3]

3b. Στον αρχαιολογικό χώρο και το κάστρο της πόλης



Ποιος είπε ότι η Μπρέσια δεν έχει σημαντικά αρχαιολογικά μνημεία; Εγώ πάντως ήμουν έτοιμος να δω το πιο γνωστό εξ αυτών και μάλιστα το σημαντικότερο συγκρότημα ερειπίων και υπολειμμάτων ρωμαϊκών δημόσιων κτηρίων στη βόρεια Ιταλία, διαβαίνοντας το δρομάκι Agostino Galleo που οδηγεί σ’ αυτό:

Έτσι, προσπερνώντας αρχικά την είσοδο του αρχαίου Ρωμαϊκού θεάτρου:

Βρέθηκα μπροστά στο περίφημο Capitolium ή Tempio Capitolino που είναι ουσιαστικά ένας ρωμαϊκός ναός του πυρήνα της αρχαίας ρωμαϊκής Brixia:

Η κατασκευή του κτηρίου, καθώς και του νέου μνημειακού συγκροτήματος του φόρουμ, αποδίδεται στον Βεσπασιανό, το 73 μ.Χ. :

Το μνημειακό συγκρότημα ήρθε στο φως μόλις το 1823, χάρη στην υποστήριξη του δήμου, των ιδιωτών και του Πανεπιστημίου της Μπρέσια, κατεδαφίζοντας αρχικά σπίτια και δημόσια κτήρια στο ανυψωμένο έδαφος σε σύγκριση με την κατασκευή, μιας ανασκαφής που έφερε στο φως το αρχαίο κέντρο της Ρωμαϊκής Μπρέσια:

Το 2011, το Tempio Capitolino ανακηρύχθηκε από την UNESCO μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς:

Μπροστά του βρίσκεται και αντίγραφο του αγάλματος της νίκης, σύμβολου της πόλης, που προσωπικά το βρήκα αρκετά κακόγουστο με το χρυσό γλόμπο για κεφάλι.

Περιηγήθηκα στο χώρο, ανέβηκα τα σκαλιά προκειμένου να δω και τα ερείπια του θεάτρου στα οποία δεν υπήρχε πρόσβαση και δε κατάλαβα γιατί, επιστρέφοντας από τη φυλασσόμενη αυλή και την είσοδο του μουσείου που δεν επισκέφτηκα:

Αντ’ αυτού ξαναβγήκα στο δρόμο βλέποντας τις ομορφιές και εκείνης της περιοχής του κέντρου της πόλης όπως η Chiesa di Santa Maria della Carità, με προορισμό τη φορά αυτή το κάστρο της:

Η πρόσβαση εκεί απαιτεί ανάβαση από τα σκαλιά, αλλά και τον ανηφορικό δρόμο Del Castello που οδηγεί στη κορυφή αν ανεβαίνεις με όχημα:

Όσο ανέβαινα αποκτούσα και καλύτερη εικόνα της πόλης, βλέποντας πίσω μου τα κτήρια του ιστορικού κέντρου της:

Αφού προσπέρασα τα καφέ/εστιατόρια στη βάση του λόφου παρόλο που διψούσα, μπήκα από τη κεντρική πύλη και αφέθηκα για άλλη μια φορά στις εικόνες του φθινοπώρου της Λομβαρδίας:

Πρακτικά κινούμουν στη τάφρο του κάστρου, καθώς δεν είχα ανέβει ακόμα στο κυρίως μέρος, βλέποντας πάνω μου τα τείχη και τους πύργους του και συγκεκριμένα κάτω από τον torre dei prigionieri (πύργος κρατουμένων), μιας και όταν το κάστρο ήταν υπό γαλλική κυριαρχία χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή και στρατώνας:

Από κει υπάρχει εξαιρετική θέα παρόλο που ο καιρός δε βοηθούσε τρομερά, έχοντας για πρώτη φορά αρκετή καλή εικόνα του μεγάλου κομματιού της πόλης:

Ο πύργος Mirabella, που θα ανέβαινα λίγο μετά, είναι ο ένας από τους δύο της πρόσοψης που έχει διατηρηθεί έως σήμερα:

Το Castello di Brescia όπως έιναι η επίσημη ονομασία του, αποτελεί ένα φρούριο χτισμένο τον Μεσαίωνα, σκαρφαλωμένο στο λόφο Cidneo. Όσο προχωρούσα και ανέβαινα, η θέα προς τη πόλη γινόταν εντυπωσιακότερη:

Αν και η ζωή στο λόφο Cindeo εντοπίζεται αιώνες π.Χ. η πρώτες οχυρωματικές εργασίες αλλά και η κατασκευή ναών, αποδίδεται στους Ρωμαίους μαζί με τη περίμετρο και τη κατασκευή ναών εντός των τειχών:

Στο δεύτερο μισό του δέκατου έκτου αιώνα, με την επιστροφή των Ενετών και τη σταθεροποίηση της κυβέρνησης, έγιναν περαιτέρω βελτιώσεις για την κάλυψη των ελαττωμάτων που εμφανίστηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου, όπως νέοι προμαχώνες, προπύργια, κτίρια για την αποθήκευση των προμηθειών, φούρνους, στρατώνες, θρησκευτικά κτίρια, στέρνες και πυριτιδαποθήκες

Προχώρησα στην εντυπωσιακή στοά που οδηγεί στα ενδότερα του κάστρου και συγκεκριμένα στο υψηλότερο σημείο του:

Δεν έχασα την ευκαιρία να φωτογραφηθώ και να φωτογραφήσω τη πόλη απ’ άκρη σ’ άκρη, βλέποντας και τη πίσω όψη της με τους γύρω λόφους:

Η βόλτα ήταν πολύ ωραία ωστόσο ο καιρός είχε αρχίσει να τα γυρνάει, ειδικά πάνω στο λόφο όπου άρχισε να βγάζει αέρα. Για το λόγο αυτό προχώρησα προκειμένου να φτάσω προς την έξοδο:

Πέρασα από την εντυπωσιακή είσοδο ‘’Ingresso visconteo’’ και τη γέφυρα που βρίσκεται πάνω από τη τάφρο για να τη δω και να τη φωτογραφίσω:

Κατηφορίζοντας προς τη κεντρική είσοδο/έξοδο:

Προχωρημένο μεσημέρι πλέον κι εγώ έπρεπε να συνεχίσω την εξερεύνηση της πόλης όσο κρατούσε ακόμα η μέρα, έτσι συνέχισα να κατεβαίνω από τα στενάκια:

Φτάνοντας στην όμορφη πλατεία Piazzetta Tito Speri έκανα μια στάση σε ένα φούρνο (Il Pane di Maurizio Sarioli) που μου ‘κλεισε το μάτι και βρέθηκα μπροστά του:

Δε γινόταν να μη τιμήσω μια Ιταλική πίτσα τόσες ώρες στη πόλη, θα ήταν αμαρτία:

Βρισκόμουν και πάλι για τα καλά στο κέντρο της παλιάς πόλης, κάτι που μου έδινε την ευκαιρία να δω επιπλέον αξιοθέατα που ήταν άλλωστε μαζεμένα:

Αμαρτία θα ήταν όμως να μη κάνω και μια στάση στην Ιρλανδική που βρέθηκε μπροστά μου και άφησα με βαριά καρδιά:

για λίγα μόνο λεπτά όμως...

 

[Borealis]

Δεν πρέπει να είναι αντίγραφο της Νίκης της Μπρέσια αυτό με τον γλόμπο που θυμίζει Ντε Κίρικο, μήπως κάποιο σύγχρονο έργο βασισμένο στη Νίκη της Σαμοθράκης? το πραγματικό το έψαξα και φαίνεται ότι εκτίθεται από φέτος. Εγώ πέρασα από εκεί το 2010 αλλά δεν θυμόμουν τίποτα για όλες αυτές τις Νίκες, πολύ ενδιαφέρον πάντως, το ανέδειξες ωραία

 

[gkalla]

Εμένα μου θυμίζει τα έργα του Νταλί, όπως αυτό:

 

[psilos3]

Δεν πρέπει να είναι αντίγραφο της Νίκης της Μπρέσια αυτό με τον γλόμπο που θυμίζει Ντε Κίρικο, μήπως κάποιο σύγχρονο έργο βασισμένο στη Νίκη της Σαμοθράκης? το πραγματικό το έψαξα και φαίνεται ότι εκτίθεται από φέτος. Εγώ πέρασα από εκεί το 2010 αλλά δεν θυμόμουν τίποτα για όλες αυτές τις Νίκες, πολύ ενδιαφέρον πάντως, το ανέδειξες ωραία

Τι να σου πω, μπορεί και να ναι λάθος η πληροφόρηση μου δε βάζω το χέρι μου στη φωτιά, αναζητώντας όμως αυτό βρήκα. Υπάρχει κι ένα ακόμα παρεμφερές άγαλμα σε μία από τις πλατείες, νομίζω στο επόμενο κεφάλαιο. Σ' ευχαριστώ πάντως.

Εμένα μου θυμίζει τα έργα του Νταλί, όπως αυτό:

Όχι ότι είμαι ο ειδικότερος να εκτιμήσω τη τέχνη, μάλλον το αντίθετο, πάντως αυτό που είδα δε με άρεσε!

 

[psilos3]

3c. Στο ιστορικό κέντρο, περιμένοντας τη κακοκαιρία



Ο καιρός ήταν ακόμη καλός, πολύ καλύτερος παραδόξως απ’ αυτόν που άφησα στη Θεσσαλονίκη, κάτι που είχε οδηγήσει αρκετούς Ιταλούς σε εξωτερικό χώρο, απολαμβάνοντας το γεύμα τους ή τον καφέ τους:

Πέρασα με βιασύνη την εντυπωσιακή στοά με τον πύργο του ρολογιού κατασκευής 1500 ‘’Torre dell'Orologio’’ :

Που με οδηγούσε σε μία από της ωραιότερες πλατείες της πόλης, πλαισιωμένη από όμορφα αναγεννησιακά κτήρια, με διασημότερο όλων το Palazzo della Loggia:

Η Piazza della Loggia εκτός της δεδομένης ομορφιάς της, έχει μείνει στην ιστορία και για ένα θλιβερό λόγο, μια τρομοκρατική - βομβιστική επίθεση που έλαβε χώρα το πρωί της 28ης Μαΐου 1974, στην κατά τη διάρκεια μιας αντιφασιστικής διαδήλωσης και κόστισε τη ζωή σε οκτώ άτομα, τραυματίζοντας άλλα εκατόν δύο.

(Προσπάθεια πανοραμικής φωτογραφίας)

Έκανα μια σύντομη βόλτα στη πλατεία με τα πολλά σημεία ενδιαφέροντος και τις αρκετές φωτογραφικές αφορμές:

Βγαίνοντας ξανά στο στενάκι της Cesare Beccaria προκειμένου να γυρίσω λίγα μέτρα προς τα πίσω:

Είχα κάνει αρκετά δρομολόγια μέχρι εκείνη τη στιγμή έχοντας γράψει ήδη μεγάλο αριθμό χιλιομέτρων, οπότε η ξανθιά ιρλανδική lager στη πολύ όμορφη pub St. Patrick ήρθε σαν βάλσαμο:

Δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να χαλαρώσει όσο κι αν το ήθελα, καθώς οι υπολειπόμενες ώρες της ημέρας ελαχιστοποιούνταν, αλλά και η υποψία βροχής πλησίαζε απειλητικά.

Έτσι με δύο δρασκελιές έφτασα και πάλι στη Piazza del Duomo, όνομα που απέκτησε λόγω της παρουσίας των δύο θόλων της πόλης, του παλιού και του νέου καθεδρικού ναού, ή Piazza Paolo VI μιας και αφιερώθηκε στον Πάπα Παύλο VI μετά τον θάνατό του, από την άλλη πλευρά αυτή τη φορά:

Θαύμασα τις λεπτομέρειες στη πρόσοψη του καθεδρικού, όπως και το Palazzo Broletto, κτίσμα αρχικής κατασκευής του 1223 που στέγαζε για αιώνες τα γραφεία της αστικής κυβέρνησης της πόλης της Λομβαρδίας:

Είδα το άνοιγμα ανάμεσα στα κτήρια στο τέλος του μικρού δρόμου Padre Giulio Bevilacqua, περνώντας ανάμεσα σε εμπορικά καταστήματα και κάτω από το περίεργο αυτό γλυπτό του ρινόκερου:

Ευρισκόμενος λίγα μέτρα μετά στη Piazza della Vittoria, μια ακόμη από τις κεντρικές πλατείες της Μπρέσια, που χτίστηκε μεταξύ 1927 και 1932 μετά τη κατεδάφιση ενός τμήματος του μεσαιωνικού ιστορικού κέντρου:

Σήμερα εκτός των άλλων στη πλατεία βρίσκεται το κτήριο των Ιταλικών ταχυδρομείων, της κεντρικής τράπεζας κ.α.

Δε στάθηκα ούτε λεπτό, αντ’ αυτού προχώρησα στη via Dante βλέποντας και τα όμορφα στενάκια της τριγύρω, προκειμένου να φτάσω σε ένα ακόμα από τα σημεία προς επίσκεψη στη Μπρέσια:

Ήμουν πολύ χαρούμενος καθόσον διαπίστωνα με το καλύτερο τρόπο ότι αυτή η πόλη – αποκάλυψη έχει πολλά πράγματα να δώσει τριγυρνώντας και ανακαλύπτοντας την:

Η όμορφη αυλή για παράδειγμα του Palazzo Fenaroli που συνάντησα κατά τύχη ήταν ένα από αυτά:

Ο Torre della Pallata που είχε αρχίσει ήδη να φαίνεται από την αρχή του δρόμου, ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακός από κοντά, την ώρα που έφτασα ακριβώς από κάτω του:

Στη πρόσοψη του μπορεί να δει κανείς την όμορφη μνημειακή κρήνη:

Ο Πύργος Pallata, είναι ένας πύργος του 13ου αιώνα ύψους 32 μέτρων που βρίσκεται στη περιοχή του Corso Giuseppe Garibaldi, δίπλα ουσιαστικά στο κέντρο της Μπρέσια:

Άφησα το πύργο από τα μάτια μου και ασυναίσθητα κατευθύνθηκα δίπλα, από κει που ξεκινάει η διχάλα της Via delle Battaglie με την Vicolo Due Torri, καθώς η εκπληκτική Ιταλική εικόνα μου έκλεψε με τη μία τη καρδιά, αναγκάζοντας με να τη φωτογραφίσω ξανά και ξανά:

Ήταν η στιγμή που δυστυχώς χρειάστηκε να ανοίξω την ομπρέλα μου, όσο εξερευνούσα το μικρό πεζόδρομο Corso Giuseppe Garibaldi, αφού αυτή τη φορά οι προβλέψεις της μετεωρολογικής υπηρεσίας αποδείχτηκαν κάτι παραπάνω από έγκυρες:

Έφτασα μέχρι το τέλος του και το ομώνυμο έφιππο άγαλμα, γυρίζοντας βιαστικά προς τα πίσω, με τη φωτογραφική μηχανή να ‘χει γίνει μούσκεμα:

Ακολούθησα την ίδια διαδρομή, με τη πλατεία della Vittoria γλιστερή και μουσκεμένη. Εκεί παρατήρησα πρώτη φορά αρκετό κόσμο να μπαίνει και να βγαίνει από το σταθμό του Μετρό. Είχα διαβάσει ότι η Μπρέσια διαθέτει Μετρό, γεγονός αν μη τι άλλο καθόλου σύνηθες για μια πόλη ούτε 200 χιλιάδων ανθρώπων, με τις συγκρίσεις σε σχέση με τις δικές μας να ναι αναπόφευγκτες…

Ψώνισα μια μπύρα από ένα ψιλικατζίδικο ενός μετανάστη που δεχόταν μόνο μετρητά και προχώρησα ξανά προς τη della Loggia προκειμένου να σκεφτώ τη συνέχεια.

Η Μπρέσια ευρισκόμενη σε βιομηχανική περιοχή, είναι μια πόλη με έντονο το μεταναστευτικό στοιχείο, κάτι που διαπιστώνει κανείς άμεσα καθώς πλαισιώνεται από διάφορες κουλτούρες απ’ όλο το κόσμο. Εστιατόρια και μίνι μάρκετ από αρκετές γωνιές του πλανήτη είναι απ’ αυτά που μπορεί κανείς να συναντήσει στη πόλη.

Βρήκα καταφύγιο -όχι μόνο εγώ- κάτω από τις καμάρες του του Palazzo όπου διατίθεται χώρος για να καθίσει κανείς, προσπαθώντας να στεγνώσω:

Πίνοντας τη μπύρα μου με φόντο την υπέροχη βροχερή πλατεία καταστρώνοντας το επόμενο πλάνο μου:

σε λίγα λεπτά θα νύχτωνε για τα καλά...

 

[paefstra]

Μια χαρα και η Μπρεσια.
Πιο εγγυημενο ταξιδι απο την Ιταλια, δεν υπαρχει. Οπου μα οπου κι αν πας.

 

[Iris_90]

@psilos3 Όπως πολύ σοφά και σωστά το έθεσες '' Χρονιά χωρίς Ιταλία δεν γίνεται '' , πολύ όμορφη πόλη η Μπρέσια , φοβερές φωτογραφικές λήψεις , ιδίως η τελευταία φωτογραφία με τη μπύρα και τη πλατεία είναι κατευθείαν για το Pinterest ...

 

[psilos3]

Μια χαρα και η Μπρεσια.

Και δε της φαίνεται να φανταστείς. Είναι πολύ καλή περίπτωση!

Πιο εγγυημενο ταξιδι απο την Ιταλια, δεν υπαρχει. Οπου μα οπου κι αν πας.

Συμφωνώ απόλυτα, ταξιδιωτική εγγύηση, ειδικά οι πόλεις του βορρά.

Χρονιά χωρίς Ιταλία δεν γίνεται

Ε δε γίνεται είναι η αλήθεια, πέντε συναπτά έτη μετράω πλέον.

πολύ όμορφη πόλη η Μπρέσια , φοβερές φωτογραφικές λήψεις , ιδίως η τελευταία φωτογραφία με τη μπύρα και τη πλατεία είναι κατευθείαν για το Pinterest ...

Είναι μια υπέροχη πόλη, σ' ευχαριστώ.
Όσο για τις μπύρες, έτυχε, δε μου συμβαίνει συχνά...

 

[psilos3]

3d. Νυχτερινές βόλτες στη Brescia (ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται) & αναχώρηση



Σιγά που θα με ξενερώσει μια βροχούλα, μετά από όλα αυτά που περάσαμε πριν αρχίσουμε να ξανά-ταξιδεύουμε.

Εξάλλου με συντροφιά τη καινούρια μου ομπρέλα (απαραίτητο ταξιδιωτικό αξεσουάρ για την Ευρώπη) θα πάω παντού, με λίγη περισσότερη προσοχή και κόπο, έστω και με βρεγμένο παπούτσι…

Κάτι τέτοια σκεφτόμουν την ώρα που ξανάβγαινα στη Piazza del Duomo, παίρνοντας επί της ευκαιρίας μερικές νυχτερινές φωτογραφίες, απ’ αυτές που μ’ αρέσουν:

Το ξεχασμένο φλας της μηχανής και οι ομπρέλες των περαστικών επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές. Βροχή, όχι όμως αποτρεπτική για βόλτα:

Ο φωτισμός των αξιοθέατων της πλατείας ήταν εξαιρετικός, δίνοντας μου κι άλλες αφορμές:

Προχώρησα στα μουσκεμένα στενάκια μαζί με αρκετό κόσμο που επίσης δε πτοούταν, κάνοντας απερίσπαστος τη βόλτα του:

Άρχισα να κατηφορίζω τη via Mazzini με σκοπό να στρίψω λίγο μετά, καθώς είχα σκοπό να πάω για καμιά απογευματινή μπύρα, κάτι όμως που δεν έκανα μιας και άκουσα λίγο πιο κάτω έντονο σασυρμά και γνώριμους ήχους:

Με το που μπήκα στο πεζόδρομο Corso Giuseppe Zanardelli είδα κόσμο συγκεντρωμένο και κατάλαβα τι συμβαίνει. Φόρεσα τη μάσκα μου (μη ξεχνάμε και σε τι εποχές ζούμε) και πλησίασα:

Καταπληκτική μπάντα που ακούει στο όνομα BigoyDay και αποτελείται μόνο από πνευστά και τύμπανα (!) ρόκαρε ασύστολα, έχοντας ξεσηκώσει όλο το διερχόμενο πλήθος, αποδεικνύοντας ότι ακόμα κι έτσι, ακόμα και μες τη βροχή γίνεται:

Ήταν μερικές μοναδικές στιγμές που με ενθουσίασαν, κάνοντας με να αναλογιστώ πόσο μου ΄χουν λείψει όλο αυτό τον καιρό οι συναυλίες, δίνοντας μου παράλληλα μεγάλη χαρά που έστω και μ’ αυτό τον τρόπο κατάφερα να απολαύσω μία για μερικά λεπτά:

Πολύς κόσμος στεκόταν ακόμη και μες τη βροχή, προκειμένου να απολαύσει τα παιδιά με την ανεξάντλητη ενέργεια:

Αφού άκουσα τα κομματάκια μου αποχώρησα με πλατύ χαμόγελο, έχοντας προορισμό τη κοντινή Ιρλανδική The Black Sheep Pub που δε γινόταν φυσικά να μην επισκεφτώ. Κάθισα στο εκπληκτικό μπαρ και παράγγειλα μια αρχικά μια ΙΡΑ:

Ο χώρος ήταν πάρα πολύ προσεγμένος και καλαίσθητος, αποτελώντας μια από τις καλύτερες Ιρλανδικές Pub που ‘χω επισκεφτεί, βάζοντας κάτω άνετα και μερικές απ' αυτές της Ιρλανδίας:

Παρατηρούσα τον κόσμο να γεμίζει σταδιακά το μπαρ και τα τραπέζια όσο περνούσε η ώρα και βράδιαζε, από κει που ήμουν σχεδόν μόνος στην αρχή. Ήπια και μια lager πριν φύγω, με προορισμό το δωμάτιο για στέγνωμα και ανασύνταξη:

Τσέκαρα ένα πολύ ωραίο wine bar στο δρόμο μου αποφασίζοντας να επανέλθω πιο αργά:

Και προχώρησα και πάλι στο πεζόδρομο που εκείνη την ώρα είχε αρκετό κόσμο:

Έκανα μια στάση στη πανέμορφη Santa Maria dei Miracoli για να βγάλω και εκεί μερικές νυχτερινές:

Και αφού πήρα από την απέναντι πιτσαρία ένα νόστιμο πακέτο, έφτασα στο χοστελ για να ετοιμαστώ και να ξεκουραστώ ελάχιστα, μιας και οι ώρες περνούσαν απειλητικά:

Ήλπιζα να βγω χωρίς ομπρέλα, όταν μετά τις δέκα ξαναέκανα τη γνωστή διαδρομή, κάτι που όμως αποδείχτηκε ήταν απλά ευχή καθώς οι ουρανοί είχαν ανοίξει για τα καλά:

Αφού έκανα μια σύντομη στάση στη della Loggia σκεπτόμενος αν θα μπω σε ένα μπαράκι που τελικά δε μου έκανε το κλικ:

Βγήκα ξανά στη Piazza del Duomo, με κατεύθυνση το wine bar που χα τσεκάρει νωρίτερα:

Παρόλο που ακόμα είχε αρκετό κόσμο, έπιασα ένα τραπέζι στον εξωτερικό χώρο (κάτι που δε το συνηθίζω) παραγγέλνοντας μια τοπική ποικιλία ερυθρού οίνου, δυνατού όπως με ενημέρωσαν. Ας είναι, το έκανα και αυτό!

Όχι για πολύ βέβαια. Μισή ώρα μετά επανερχόμουν στη δική μου κανονικότητα, ακολουθώντας τη γνώριμη διαδρομή πλέον από τη Duomo ως την St. Patrick που με περίμενε με ανοιχτές αγκάλες:

Απλά και ωραία πράγματα, όπως αυτά που μπορούμε να βρούμε σε μία από τις αμέτρητες Ιρλανδικές Pub αυτού του κόσμου. Ξεκίνησα με μία καταπληκτική εμφιαλωμένη Ιταλική Weiss, με το όνομα Gritz – La Weiss della Barbara την οποία και συστήνω ανεπιφύλακτα σε όποιον έχει την ευκαιρία να τη δοκιμάσει:

Άλλαξα στη δεύτερη μου παραγγελία επιλέγοντας μία Hop House Lager, την ίδια ώρα που παρατηρούσα τη φανέλα του σπουδαίου Ιταλού ποδοσφαιριστή Roberto Baggio στο τοίχο, που όχι μόνο πέρασε για τέσσερα χρόνια αλλά έκλεισε και τη καριέρα του στην ομάδα της Μπρέσια, με αποτέλεσμα να λατρεύεται σα θεός, νιώθωντας λίγο και τη ποδοσφαιρική γεύση της πόλης όπως θα έλεγε και ο @10900km σε μια από τις αντίστοιχες ιστορίες του:

Κάπου εκεί -ανάμεσα στις μπύρες και τους Black Sabbath- ξεκίνησε και η κουβέντα μου με τον Frederico, τον μπάρμαν του μαγαζιού, με αποτέλεσμα να αλλάξω πόστο και να πάω επιτέλους στην αγαπημένη μου μπάρα, μιας και είχε αδειάσει θέση. Άλλαξα και επιλογή για τρίτη φορά, επιλέγοντας μια Kilkenny έτσι ψιλοζαλισμένος όπως ήμουν μιας και δε τρέφω ιδιαίτερη συμπάθεια για τις κόκκινες έως τώρα. Κακώς:

Τους έκανε τρομερή εντύπωση στο μπαρ ότι έβλεπαν μεμονωμένο επισκέπτη στη Μπρέσια, αφού όλοι νόμισαν πως είμαι εκεί για δουλειά και όχι για διασκέδαση, επιβεβαιώνοντας τις αρχικές μου εκτιμήσεις για το μη τουριστικό του πράγματος! Είχαμε δεν είχαμε βέβαια, η συζήτηση περιστράφηκε στο τέλος γύρω από διακοπές στην Ελλάδα και νησιά (μα που παν και με βρίσκουν τελος πάντων), καθώς η καθημερινή σύνδεση του διπλανού Μπέργκαμο με την Ελλάδα αποτελεί αφορμή για εξορμήσεις.

Παράλληλα έβλεπα το Frederico να ετοιμάζει αυτό το καινούριο το μοδάτο το αροξόλ σπριτζ, μαζί με το αγαπημένο μου Campari που το τιμούν δεόντως οι φίλοι Ιταλοί:

Κάπως έτσι και αφού χαιρέτησα εγκάρδια τα παιδιά, ξαναβγήκα γύρω στη μία στα πλακόστρωτα της παλιάς πόλης με τη βροχή να έχει επιτέλους σταματήσει:

Ήμουν χαρούμενος και απόλυτα γεμάτος από εικόνες, παραστάσεις, στιγμές, εντάξει και αλκοόλ δε το κρύβω. Εξάλλου βλέποντας τον απολογιστικό χάρτη, δεν είχα κάνει και λίγα στη Brescia…

Πρωϊνό και αναχώρηση

Το εγερτήριο ήταν στις εννιά καθώς η προκαθορισμένη επιστροφή με το λεωφορείο ήταν για τις 10:30, μιας και το επόμενο έφευγε μεσημέρι. Έφαγα το καταπληκτικό πρωινό στο Β&Β με αλμυρά και γλυκά εδέσματα, ήπια τον καπουτσίνο μου και λίγο μετά τις δέκα βγήκα κατευθυνόμενος αντίθετα από το κέντρο, με τη βροχή να κάνει πάλι την εμφάνιση της:

Περπάτησα 10 λεπτά στους άδειους δρόμους της Μπρέσια, περνώντας και από το σταθμό των τρένων της πόλης:

Το λεωφορείο ήταν εξαιρετικά συνεπές για μια ακόμη μέρα, αναχωρώντας στην ώρα του από το σταθμό Brescia Autostazione, αφετηρία & τέρμα όλων των υπεραστικών:

Σκότωσα τη μιάμιση ώρα που είχα στη διάθεση μου στο πολύ γεμάτο από κόσμο αεροδρόμιο, πίνοντας καφέ στον εξωτερικό χώρο, μιας και δε προλάβαινα ν΄ ανέβω και να κατέβω στη πόλη του Bergamo αν και θα το ήθελα. Πέρασα τον έλεγχο στα γρήγορα και μπήκα στα ενδότερα:

Το Orio al Serio είναι ένα αεροδρόμιο με λίγα μεν αλλά πολύ αξιόλογα καταστήματα για ψώνια, κυρίως τοπικά προϊόντα. Βρέθηκα στο αγαπημένο μου που είχα ψωνίσει και την άλλη φορά, προμηθευόμενος μερικά ζυμαρικά και χαζεύοντας τα πολλά και εκλεκτά κρασιά της περιοχής μέχρι να καταλήξω:

Γι ακόμα μια φορά σχεδόν γεμάτη, η πτήση αναχώρησε με ακρίβεια, αφήνοντας πίσω το βροχερό Μπέργκαμο με φόντο τη παλιά του πόλη :

Η άφιξη στο αεροδρόμιο Μακεδονία στις 17:30, σήμανε το τέλος και για τη τρίτη Solo εκδρομή, άκρως πετυχημένη και αυτή, δημιουργώντας υψηλότερες προσδοκίες για το μέλλον και δικαιώνοντας απόλυτα την επιλογή της πόλης της Μπρέσια.

 

[psilos3]

Συμπεράσματα & αποτίμηση


Α. Βιέννη

1. Ας μη γελιόμαστε, η μια μέρα και κάτι είναι τίποτα για Βιέννη, δεδομένης της ευκολίας του ταξιδιού όμως είναι κάτι που μπορείς να επαναλάβεις. Άξιζε το κόπο.

2. Ο καλός καιρός με την ηλιοφάνεια βοήθησε τα μέγιστα, όπως και η διάρκεια της ημέρας. Νομίζω είναι από τους καλούς μήνες επίσκεψης στη πόλη, πριν αρχίσουν τα βαρβάτα κρύα και τα χιόνια.

3. Δε γινόταν να δω παρά ένα μόνο ελάχιστο νούμερο από αξιοθέατα, χωρίς επισκέψεις σε μουσεία μάλιστα. Παρ’ όλα αυτά είμαι ευχαριστημένος με όσα έκανα.

4. Η Βιέννη είναι γενικά μια ασφαλέστατη πόλη ακολουθώντας πάντα τους τυπικούς ταξιδιωτικούς κανόνες. Μόνο σε μια περίπτωση στη Matzleinsdorfer που κατέβηκα να αλλάξω τραμ Σάββατο βράδυ ήρθε ένας απειλητικά προς το μέρος μου μιλώντας ακατάληπτα, όμως αποδείχτηκε απλά σουρωμένος, ωστόσο είχα το νου μου γιατί φαινόταν περίεργος. Κι ένα κλεφτρόνι λίγο πιο κάτω που απλά ψαχνόταν…

5. Δεν έχω άποψη για τους Βιεννέζους σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα, αν και στο μυαλό μου τους κατέταξα σίγουρα ένα κλικ επάνω από τους Γερμανούς (σχεδόν ίδιες χώρες είναι) σε όλα. Ευγένεια, εμφάνιση, εξυπηρέτηση κτλ.

6. Πρόκειται για αρκετά φιλική και τουριστική πόλη σε όλα της, πόσο μάλλον τώρα με τη βοήθεια της τεχνολογίας που στα δίνει όλα στο πιάτο. Μετακινήσεις, αξιοθέατα, μουσεία, εστιατόρια, pub (ακόμα και πόσο κόσμο έχουν), όλα όμως.

7. Το φαγητό που δοκίμασα ήταν καλό, με τις τιμές να είναι λίγο πιο πάνω απ’ αυτές της Ελλάδας, αν και αυτό είναι κάτι σχετικό. Λύσεις (κι εφαρμογές όπως το fork) υπάρχουν πολλές προκειμένου να δοκιμάσετε την Αυστριακή κουζίνα, με προτάσεις για όλα τα βαλάντια.

8. Μπορώ να πω ότι ήταν μια πολύ βολική εκδρομή και σχετικά οικονομική με τον τρόπο που την έκανα. Δεν επισκέφτηκα βέβαια μουσεία ή άλλα αξιοθέατα, όπως προείπα -που ανεβάζουν κατακόρυφα το κόστος- και ψάχτηκα πολύ στις επιλογές μου. Αεροπορικό εισιτήριο για γέλια, διαμονή παλέψιμη, όχι απαγορευτική, φθηνές μετακινήσεις αν επιλέξεις ημερήσιες/πολυήμερες κάρτες, πολύ νορμάλ τιμές στις Pub με τις μπύρες να παίζουν από 3,90€ έως 4,60€ το Pint, με το φαγητό οικονομικό υπό τις συνθήκες που προανέφερα.

9. Κλείνοντας το κεφάλαιο με τα συμπεράσματα μου για τη Βιέννη, θα έλεγα ότι η εκδρομή αυτή αποτελεί μια ασφαλή επιλογή, αρκετά καλή για όποιον θέλει να ψαχτεί ή να ξεκινήσει με σόλο ταξίδια και όχι μόνο βέβαια, καθιστώντας τη μια βολική και προσιτή από πολλές απόψεις λύση.




Β. Βαρσοβία

1. Αν και πολύ περιεκτικές όπως είδατε, νομίζω ότι δεν αρκούν οι δύο μέρες στη πόλη της Βαρσοβίας, οπότε νομίζω ότι το μίνιμουμ πρέπει να είναι τρεις. Δε μου έφτασαν για όλα όσα ήθελα.

2. Συνάντησα καλό καιρό για τέλος Οκτωβρίου που έμοιαζε αρκετά με το δικό μας χειμώνα βέβαια, ειδικά το βράδυ όπου χρειαζόταν καλύτερο ντύσιμο, με τον σκούφο να αποτελεί απαραίτητο αξεσουάρ. Θεωρώ πάντως καλύτερη περίοδο για επίσκεψη της πόλης τους μήνες της άνοιξης με αρχές καλοκαιριού.

3. Πιστεύω πως απέκτησα καλή εικόνα της Βαρσοβίας, διεξάγοντας τις μετακινήσεις μου με τα πόδια αλλά και τα εξαιρετικά μέσα της πόλης, επισκεπτόμενος όμως ελάχιστα, κυρίως μουσεία που ήθελα να δω περισσότερα.

4. Κινούμενος στους βασικούς και τουριστικούς άξονες της πόλης κατά κύριο λόγο, δε παρατήρησα κάτι το ανησυχητικό σχετικά με την ασφάλεια ενός ταξιδιώτη. Η παρουσία της αστυνομίας άλλωστε στο ιστορικό κέντρο ήταν έντονη. Το ίδιο και στη Praga, χωρίς να μείνω βράδυ βέβαια.

5. Η άποψη μου για τους Πολωνούς ενισχύθηκε με τη δεύτερη επίσκεψη μου στη χώρα. Μοιάζουμε παραδόξως στη κουλτούρα της βόλτας και του έξω, όχι όμως σ’ αυτή της άσκησης που με χαρά διαπίστωσα στη Βαρσοβία. Είναι σίγουρα πιο εξωστρεφείς από αντίστοιχους βόρειους λαούς.

6. Ομοίως και η πόλη της Βαρσοβίας, εύκολη και βολική για ένα τουρίστα με όποιο τρόπο κι αν κινείται. Πολλές επιλογές διασκέδασης, φαγητού και ποτού για όλα τα γούστα. Μου άρεσε πολύ!

7. Η επαφή μου με τη Πολωνική κουζίνα με ενθουσίασε, όπως τα περιγράφω στο αντίστοιχο κεφάλαιο. Μη διστάσετε να δοκιμάσετε τις προτάσεις τους. Ομοίως και κάτι περισσότερο οι ποικιλίες της βότκας αλλά και της μπύρας, σε πολύ χαμηλές τιμές πάντοτε.

8. Ήταν μια προσιτή εκδρομή, καθώς η διαφορά νομίσματος καθιστά τη Πολωνία μια αρκετά οικονομική πρόταση της τάξης 30% - 50% χαμηλότερα από την Ελλάδα. Να τα αναφέρω ξανά, πολύ φθηνά εισιτήρια, διαμονή, μεταφορές, αξιοθέατα, φαγητό και σίγουρα ποτό.

9. Αρκετοί από τους παραπάνω λόγους σε συνδυασμό με τη προηγούμενη επίσκεψη μου στη χώρα, τη καθιστούν από τις πρώτες επιλογές μου όσον αφορά ταξιδιωτικές προτάσεις. Καταπληκτική η Πολωνία!

10. Τελειώνοντας να κάνω και μια αναφορά όσον αφορά το solo ταξίδι εκεί, αποτελεί μια καλή επιλογή αν και μεγάλη πόλη καθώς είναι εύκολη και προσιτή, ωστόσο έχει αρκετή ζωή που είναι κρίμα να μη τη ζήσεις με παρέα. Όχι όμως απαραίτητο.




Γ. Μπρέσια

1. Μια πόλη ιδανική για σαββατοκύριακο, μια πόλη ιδεατή για city break. Θεωρώ ότι στρίμωξα πολλά πραγματάκια και δεν έχω παράπονο, αν και ακόμη μια μέρα θα την ήθελα, να φάω κανένα φαγητό με την ησυχία μου, να τσεκάρω κανένα μουσείο από αυτά που έχει και ό,τι προκύψει.

2. Ο καλός καιρός κατά τη διάρκεια της ημέρας έπαιξε το ρόλο του, μιας και το λίγο κρύο ήταν φυσιολογικό για την εποχή, μια εποχή που σχεδόν πάντα βρέχει όπως διαπίστωσα κι εγώ, κάτι που ευτυχώς δε μου στέρησε τίποτα.

3. Γι’ αυτό το λόγο και πιστεύω ότι πήρα τελικά μια καλούτσικη γεύση της πόλης, μιας και κινήθηκα μόνο με τα πόδια. Θα ήθελα να χρησιμοποιήσω για την εμπειρία και το Μετρό βέβαια, πιο πολύ για να δω πως είναι σε μια τόσο μικρή πόλη (γιατί στη δική μου δεν) αλλά δε πρόλαβα.

4. Ήταν ένα πολύ όμορφο, εύκολο και ασφαλέστατο ταξίδι, όπως τα περισσότερα στις πόλεις και ιδιαίτερα στο Βορρά της Ιταλίας που πάντα υπάρχει κάτι καινούριο να ανακαλύψεις.

5. Η άποψη μου για τους Ιταλούς που συνάντησα και συναναστράφηκα στη Μπρέσια διαφέρει απ’ αυτήν που είχα για την έως τώρα στη χώρα (καλά για τους τουρίστες στα νησιά μας μη σας πω καλύτερα, τα ξέρετε). Νομίζω ότι παίζει ρόλο ο μη τουριστικός χαρακτήρας της Μπρέσια, ωστόσο μου έδωσαν την εντύπωση μεγαλύτερης αμεσότητας και εξωστρέφειας.

6. Εύκολη και μικρή πόλη στο σύνολο της λοιπόν, με αρκετές όμως και πολύ καλές επιλογές σε φαγητό, κρασί, ποτό, καφέ, γενικά σε όλα της!

7. Δεν δοκίμασα κάτι το ιδιαίτερο για να προτείνω, πέρα από τα κλασσικά Ιταλικά αρτοποιήματα και πίτσα που μπορεί να βρει σχεδόν παντού κάποιος στη Μπρέσια.

8. Στο οικονομικό ζήτημα και μιλώντας πάντα για ένα άτομο, ήταν μια προσιτή μεν αλλά όχι φθηνή εκδρομή. Διαμονές και μεταφορές ανέβασαν το κόστος, εν αντιθέσει με τα υπόλοιπα στη πόλη που κυμαίνονται πάνω – κάτω στα ίδια με τα δικά μας.

9. Ήταν η πέμπτη φορά που επισκέπτομαι τη γειτονική χώρα, κάθε φορά σε άλλη πόλη βέβαια, αποκομίζοντας όλο και καλύτερες εντυπώσεις κοιτώντας πέρα από τα στάνταρντ της (βλέπε Ρώμη, Φλωρεντία), συνιστώντας την μια από τις καλύτερες αν όχι την ιδανική επιλογή ταξιδιωτικά για πολλούς λόγους.

10. Τέλος, αναφορικά με το solo ταξίδι εκεί πιστεύω ότι είναι εξαιρετική και βολική ευκαιρία να αρχίσει κάποιος το σπορ, βάση της ευκολίας, της ασφάλειας αλλά και της εγγύτητας που παρέχει η Ιταλία. Νομίζω μάλιστα ότι ο βορράς και τέτοιου τύπου πόλεις (Μπέργκαμο, Μπρέσια κα) ενδείκνυνται για ξεκίνημα.