Μονιμη κατοικια στο εξωτερικο??

[thanosth]

Βαρκελώνη και τα μυαλά στα κάγκελα...
γιατί;
επειδη ειναι Ευρωπη,εχει κλίμα(μετερεολογικά) ελληνικό, εχει ποιότητα ζωής αξιοζήλευτη και κεντρικοευρωπαικών προδιαγραφών,,, αλλα ειναι Μεσόγειος, με ο,τι καλό αυτο συνεπάγεται...
ζωή νυχτερινή υπεροχη, παραλιες και θάλασσα γρήγορα προσβάσιμες, πολιτιστικα και αθλητικά πάντα στο επικεντρο του ενδιαφέροντος. βλ. συναυλίες, καλλιτεχνικά δρώμενα, Μπαρτσελόνα.

Barcelona oleeeeee

 

[tania]

Εγώ θα έμενα τους μισούς μήνες του χρόνου στις Μαλδίδες και τους άλλους μισούς στην Νέα Υόρκη.

 

[StellAnna]

Στην Αυστρία
Όπου δήποτε στο Σαλτσκάμεργκουτ.

 

[KIKI]

Καλοκαιρι Ελλαδα και χειμωνα καπου με ζεστη .
Το δρομολογω για Κουβα ,αν αλλαξει εστω και λιγο η κατασταση και μπορω να στησω εκει μια μικρη δουλιτσα ισα για το προς το ζην ,εφυγα αμεσως ......

 

[go2dbeach]

Σαν τι να μου λείψει δηλ. βρε Ζωή? Τα καμπαρέ του Παρισιού, τα μιούζικαλ της ΝΥ ή τα θέατρα του Λονδίνου?
αρκεί να σου πω ότι πριν χρόνια, είχα ξεκινήσει να ερευνώ εταιρείες με συναφές με την επιστήμη μου αντικείμενο, στη Καραϊβική....το είχα ονομάσει "Project: Sun"

Λες να μιλαγα εγω ειδικα για Παρισι , NY-LON? Ουτε για βολτα δεν τα σκεφτομαι οχι να μου λειψουν κιολας!
Απλα ξερεις επειδη τα νησακια των Σευχελλων ειναι πολυ μικρα κι εγω θελω να μετακινουμαι..οσο για το "Project: Sun" , ευχομαι να το πραγματοποιησεις καποια μερα.
Προσφατα διαβασα δυο αρθρα για δυο ζευγαρια που εκαναν την αποπειρα να αφησουν τις μεγαλουπολεις και να ζησουν σε εξωτικα νησια. Το ενα μαζεψε τα μπογαλακια του και τωρα ζει στη Μουρεα στον ειρηνικο με το παιδακι τους. Το αλλο ζευγαρι στο Bonaire της καραιβικης..διαβασα τις συνεντευξεις οπου λενε πως πηραν την αποφαση , τις δυσκολιες που αντιμετωπισαν και το πως ειναι η ζωη τους στα νησια... Αντε και στα δικα μας , οπου επιθυμει ο καθενας!

ΚΙΚΙ εισαι αρκετα κοντα στο project:Sun!

 

[Yorgos]

Εγώ έχω ζήσει λίγο έξω, σε χώρες αρκετά διαφορετικές:
Η Βιέννη ήταν όνειρο. Απίστευτη ποιότητα ζωής, τρομερή ησυχία και κοινωνικός πολιτισμός. Όταν όμως άρχισαν να φεύγουν οι φίλοι μου (όλοι ξένοι), συνειδητοποίησα πως η πόλη είναι μάλλον άδεια και βαρετή. Τελικά το τί κάνεις και με ποιον είσαι είναι πιο σημαντικό από το πού. Όταν γύρισα και είχαν φύγει σχεδόν όλοι, δε μου έκανε σχεδόν καμία αίσθηση.

Η Ινδονησία ήταν άλλου είδους εμπειρία. Δούλευα με 14$ το μήνα, αλλά ζούσα σέ μια εκπληκτική κοινότητα, κοιμόμουν σε αιώρα με θέα την τροπική βλάστηση, περιστοιχιζόμουν από τα πιο ανιδιοτελή άτομα στον κόσμο κι έτρωγα πράγματα που δεν ξέρω πως λέγονται στα ελληνικά, μαθαίνοντας μια ενδιαφέρουσα και πανεύκολη γλώσσα. Όταν τελικά με απελάσανε (υπερέβην τη βίζα...) έβαλα τα κλάμματα. Δε γύρισα ποτέ, γιατί ωριμάζοντας αναζητώ πιο πολύπλοκες κοινωνικές πραγματικότητες και μάλλον απορώ με τον εαυτό μου που δε μου λείπει. Έχω πάντως μεγάλη περιέργεια να γυίσω για επίσκεψη μετά από τόσα χρόνια και να δω τις (σίγουρα αλλαγμένες) παλιόφατσες.

Η Ισπανία ήταν το όνειρο. Ζούσα στην πιο όμορφη πόλη του κόσμου: ούε αυτοκίνητα, ούτε διαφημίσεις, τα κινητά δεν έπιαναν, νεχτερινή ζωή όπως τη θέλω (όχι κλαμπ με μοδάτες γκόμενες), πάμφθηνη ζωή, το καλύτερο φαγητό που έχω φάει οπουδήποτε πλην Ιαπωνίας, εκπληκτικός κόσμος σε μια πόλη με 50% φοιτητόκοσμο, το πανεπιστήμιο έδινε ένα τονο intelectualismo στα πάντα και πρώτη φορά βρέθηκα σε μια πόλη που έχει ως επίκεντρο τη θρησκεία, χωρίς αυτή να είναι μειονέκτημα, κάθε άλλο, το να βλέπεις τους καταπονημένους προσκυνητές να φτάνουν από κάθε γωνιά του κόσμου ήταν συγκινητικό. Το σπίτι μου ήταν ένα ερείπιο του 1850 με εξωτερική τουαλέτα και χωρίς θέρμανση, αλλά στο πιο όμορφο μέρος του κόσμου. Αν κάποτε μείνω κάπου μόνιμα, εκεί θα είναι, ακούγοντας τους γείτονες να παίζουν γκάιντα, ζώντας τον πολιτικό παλμό και τρώγοντας τάπας και το καλύτερα θαλασσινά του κόσμου σε μουχλιασμένα υπόγεια.

Η Αγγλία, ανάξια λόγου. Πρώτη φορά αγόρασα ωτοασπίδες στη ζωή μου για να μπορώ να κοιμηθώ από τους πυροβολισμούς, το σκεφτόμουν να βγω να πάρω εφημερίδα, οι ντόπιοι μεθύστακες, ναρκομανείς και λειτουργικά αναλφάβητοι και απολίτιστοι, παππούδες έψαχναν στα σκουπίδια μου για φαγητό και στο τοπικό δημοτικό σχολείο έβαλαν ανιχνευτές μετάλλων για να μην πηγαίνουν τα πιτσιρίκια με σουγιάδες. Τριτοκοσμική, ανοργάνωτη και θλιβερή, στον αγύριστο να πάει. Ποτέ δεν ήθελα να πάω, απλά μου πληρώσανε μια υποτροφία που δε μπορούσα να αρνηθώ. Ούτε για stop-over δεν κάνει.

Η Κούβα είναι πάλι άλλη ιστορία. Έχω ζήσει περισσότερο από οπουδήποτε αλλού στο εξωτερικό, και σε πολύ διαφορετικές φάσεις. Είναι πολύ όμορφα, ανθρώπινα, τρομερά ενδιαφέροντα αλλά με πολλούς αστερίσκους (νομικούς, τεχνολογικούς, κοινωνικούς), αλλά τη νιώθω πιο σπίτι μου. Δεν έχω πια τίποτε άλλο να μάθω εκεί, αλλά το ξεκόλλημα είναι δύσκολο κι όχι για συναισθηματικούς λόγους. Πλησιάζω τα 30 και δεν ξέρω αν θα βρω αλλού καλύτερα... και μάλλον όχι και χειρότερα.

Από αυτές τις χώρες που πήγα ως backpacker, μια πουθα με ενδέφερα να ζήσω είναι η Αιθιοπία, πολύ ελκυστική για πολλούς λόγους. Η Βόρειος Κορέα με ιντριγάρισε ποικιλοτρόπως, η Καμπότζη προσφέρει έυκολη ζωή, αλλά αν ήταν να μεγαλώσω κάπου τα παιδιά που δε θα κάνω (εκτός Ισπανίας), μάλλον θα διάλεγα το Λάος. Τέτοια αρμονία δε βρίσκεις εύκολα και οι άνθρωποι είναι ό,τι καλύτερο έχω δει. Στο Περού έμεινα σε μικρά διαστήματα και είναι από τις λίγες εφικτές επιλογές χωρίς κόστος, όπως και η Χιλή, αλλά η Κούβα είναι πιο σιγουρατζίδικη κι εύκολη αυτή τη στιγμή.

Από αυτες που δεν έχω πάει πολύ, η Ιταλία σίγουρα έχει πολλά συν, παρά την έλλειψη εξωτικισμού και τη σχετική κοινοτυπία.

Άνθρωποι που ζήλεψα για την επιλογή τους ήταν μια μικρή κοινότητα Βορειαμερικανών που μεγαλώνουν τα παιδιά τους σε σκάφος, μετακινούμενοι από την Κολομβία στην Κούβα κι από το Περού στο Σαν Φρανσίσκο. Μεγάλη μαγκιά και τα παιδιά τους αποκτούν περισσότερα εφόδια κι εμπειρίες από όσους έχω γνωρίσει. Πολύ μάγκες και με πολλά βαρίδια, η επιτομή αυτό που λέμε "ζω σε μια παρέα". Γιασάν του μάγκα.

 

[go2dbeach]

Ευχαριστω για αυτο το ποστ Γιωργο...τι να πω..μπραβο σου που πλησιαζεις τα τριαντα και εχεις παει σε τοσες χωρες ετσι οπως εχεις παει. Εναι πολλοι αυτοι που εχουν επισκεφτει περιπου οσα μερη εχεις κι εσυ , αλλα καμια σχεση με σενα..
Τολμω να πω οτι σε ζηλευω!

 

[Yorgos]

Κοκκίνησα τώρα.

 

[vagantos]

Ε
Η Ισπανία ήταν το όνειρο. Ζούσα στην πιο όμορφη πόλη του κόσμου: ούε αυτοκίνητα, ούτε διαφημίσεις, τα κινητά δεν έπιαναν, νεχτερινή ζωή όπως τη θέλω (όχι κλαμπ με μοδάτες γκόμενες), πάμφθηνη ζωή, το καλύτερο φαγητό που έχω φάει οπουδήποτε πλην Ιαπωνίας, εκπληκτικός κόσμος σε μια πόλη με 50% φοιτητόκοσμο, το πανεπιστήμιο έδινε ένα τονο intelectualismo στα πάντα και πρώτη φορά βρέθηκα σε μια πόλη που έχει ως επίκεντρο τη θρησκεία, χωρίς αυτή να είναι μειονέκτημα, κάθε άλλο, το να βλέπεις τους καταπονημένους προσκυνητές να φτάνουν από κάθε γωνιά του κόσμου ήταν συγκινητικό. Το σπίτι μου ήταν ένα ερείπιο του 1850 με εξωτερική τουαλέτα και χωρίς θέρμανση, αλλά στο πιο όμορφο μέρος του κόσμου. Αν κάποτε μείνω κάπου μόνιμα, εκεί θα είναι, ακούγοντας τους γείτονες να παίζουν γκάιντα, ζώντας τον πολιτικό παλμό και τρώγοντας τάπας και το καλύτερα θαλασσινά του κόσμου σε μουχλιασμένα υπόγεια.
.

Καλωσόρισες κι εχεις πάρα πάρα πολλά να μας πεις.
Ξεκίνα αν θες με το ονομα της αγαπημένης σου πόλης στην Ισπανία. Ειναι κάποια σαν το Σαντιάγκο ντε Κομποστέλα, ας πούμε;

 

[Yorgos]

Μπίνγκο, Βαγγέλη. Ευχαριστώ για την υπόδειξη του site...

 

[vagantos]

Εγώ σε ευχαριστώ φίλε.
Γιατί το ταξίδι ονειρο μαζί σου εγινε πολύ καλύτερο ( δεν ειναι υπερβολή)
Α..στις φωτό του Περου υπάρχει κάτι δικό σου. Μια εμπανάδα - καλαμπόκι από το EL PILOTO

 

[elpihonmar]

Θα μετακόμιζα αύριο κιόλας στην ονειρεμένη Πράγα.Τρελαίνομαι μόνο και μόνο στη σκέψη.Το ψαξα για δουλειά , αλλά δεν παίζει κάτι καλό στην ειδικότητά μου. Σκοπεύω και εγώ να φύγω μόνιμα στο εξωτερικό, το ψάχνω... για να βρώ την καλύτερη περίπτωση.!!!!! είμαι της απόψης πως οπουδήποτε με σέβονται είναι καλύτερα από την Ελλάδα.