soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.755
- Likes
- 6.505
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Μπροστά μου βρίσκεται το τοξωτό υδραγωγείο της μονής κτισμένο με έξοδα του Ελληνορουμάνου ηγεμόνα της Βλαχίας Σ. Κατακουζηνού την περίοδο 1679-1688. Σήμερα, στις γεμάτες με νερό δεξαμενές του κολυμπούν χρυσόψαρα. Με στεγνό καινούργιο μπλουζάκι προχωρώ κάτω από τη μεγάλη κληματαριά που σκεπάζει τον καθαρό πλακόστρωτο διάδρομο και φτάνει μέχρι την είσοδο της μονής. Η σκιά της είναι όαση στις δύο το μεσημέρι, για μένα και για την παρέα τριών ατόμων που ήλθε πριν λίγο από το κοντινό μοναστήρι του Παντοκράτορα το οποίο βρίσκεται βορειότερα σε απόσταση μιας ώρας πορεία.
Εδώ στο πέτρινο παγκάκι κάτω από τη σκιά, ένας λεπτός, ξερακιανός, και ευγενικός μοναχός μας φέρνει καφεδάκια και κρύο νερό. Κάποιος βγάζει ένα πακέτο με τα τσιγάρα.- «Όχι εδώ, θεωρείται χώρος της μονής, επιτρέπεται πίσω από κείνο τον τοίχο». Αργότερα είδα ότι το «καπνιστήριο» είναι ένας σκιερός χώρος με παγκάκια και τραπέζι, σ’ ένα σημείο με καταπληκτική θέα προς το Αιγαίο, και που από κάτω φαίνονται οι ακτογραμμές της παραλίας και η άσπρη γραμμή του κύματος να ξεσπά πάνω τους. Είναι το «μπαλκόνι», ένας δροσερός χώρος της μονής, για καπνιστές και μη.
Στο στενό εσωτερικό χώρο του Σταυρονικήτα που είναι το μικρότερο σε όγκο από τα μοναστήρια του Α.Ο., δεν μπορεί να φτάσει ίχνος δροσερής αύρας στις ζεστές μέρες του Καλοκαιριού.
Αναμονή με συντροφιά τον μοναχό μέχρι να μας τακτοποιήσουν. Συζήτηση κοινωνικοθεολογική και εμπειρίες από επισκέπτες. Τότε βρίσκω την ευκαιρία : –Ποια είναι η διαφορά του Ορθόδοξου μοναχού από ένα Βουδιστή, Ινδουιστή κλπ; - Οι δεύτεροι επιδιώκουν στην καλυτέρευση της προσωπικότητας του ατόμου, του εαυτού τους. Οι Ορθόδοξοι στην πνευματική εξομοίωση με την Αγ. Τριάδα.
Μου προτείνει να διανυχτερεύσω παρόλο που δεν είχα κλείσει, αλλά δηλώνω ότι θα μείνω μόνο για τον εσπερινό. Επειδή αρχίζει στις 1830 ζητώ και με βάζει σε κάποιο μικρό χώρο αναμονής στο τρίτο όροφο όπου υπάρχουν μερικά βιβλία. Μετά από λίγο μου παραχωρεί ένα διπλανό δωμάτιο διανυχτέρευσης για να ξεκουραστώ καλύτερα. Ένα κρεβάτι, τραπέζι, καρέκλα. Από το παράθυρο του δωματίου βλέπω μπροστά να απλώνεται όλο το βορειοανατολικό Αιγαίο, αλλά κάτω κάθετα από μένα, ανοίγεται ένα κενό γύρω στα 80 μέτρα που φτάνει μέχρι το βράχο πάνω στον οποίο έχει κτιστεί η μονή, κι’ όπου πάνω του ξεσπούν τα κύματα. Είναι ένα δωμάτιο από τα δεκάδες, που βλέπουμε στην αρχιτεκτονική δομή των μοναστηριών του Άθως που αιωρούνται πάνω στα βράχια. Είναι ένα μοναδικό θέαμα μια ξεχωριστή εμπειρία διαμονής σε κατάλυμα διακοπών…. Τα λίγα εκατοστά που με χωρίζουν από την άβυσσο, το ρήγμα που βλέπω στο ταβάνι, το βιβλίο που βρίσκω και διαβάζω για τις καταστροφές που έχει υποστεί η μονή στους περασμένους αιώνες, από σεισμούς, πυρκαγιές, πειρατές κι αλλόθρησκους δεν μ αφήνουν να ηρεμήσω παρόλο την πρωινή μου κούραση και να πάρω κάποιο υπνάκο στην τρίωρη εδώ παραμονή μου.
Το μοναστήρι κτίστηκε τον 10ο αιώνα από κάποιο Σταύρο και Νικήτα, από τους οποίους πήρε το όνομα προς τιμή του Αγ. Νικολάου του «Στρειδά» στον οποίο είναι αφιερωμένη και η κεντρική εκκλησία. Πήρε το όνομα «Στρειδάς» γιατί όταν έβγαλαν την εικόνα του από τη θάλασσα, ένα στρείδι ήταν κολλημένου πάνω της στο μέτωπο του αγίου. Είναι μια ψηφιδωτή εικόνα
Ο Εσπερινός γίνεται με το γνωστό τελετουργικό όπως στην Ιβήρων. Οι μοναχοί εδώ είναι λιγότεροι.. Οι αγιογραφίες έχουν την παλαιότητα τους, και όλες είναι έργα του Θεοφάνη του Κρήτα από το 1546 μ.Χ. Διακρίνω δύο φορητές εικόνες του αγιογράφου που βρίσκονται δεξιά κι αριστερά από την είσοδο προς τον κύριο ναό, τοποθετημένες σε τέτοιο ύψος, που να μην τις φτάνουν οι πιστοί, για να μην αλλοιώνονται από την επαφή. Η εικόνα του ευαγγελιστή Λουκά σε εικονογραφημένου χειρόγραφο (τετραευαγγέλιο) 950μ.Χ. είναι δείγμα κλασικίζουσας νοοτροπίας αγιογραφίας σε χειρόγραφα (ψαλτήρια ευαγγέλια κ.α.) της εποχής.
Το βραδινό στις επτάμιση αποτελείται από σούπα κριθαράκι, άσπρο τυρί, σαλάτα, ελιές, ωραιότατο μαύρο ψωμί εδώ, και θαυμάσιο μαύρο κρασί που η γεύση του τείνει προς τα γαλλικά κρασιά με μια ελαφριά τάση προς τη γλυκιά. Κι εδώ έχουμε το συνεχές τροπάριο κατά τη διάρκεια του δείπνου, που αυτή την φορά ο αναγνώστης μοναχός είναι ακριβώς πίσω μου, κι έτσι ακούω τα περί του βίου και της διδασκαλίας του αποστόλου Παύλου. Ο μοναχός όμως έχει πάρει φόρα… δεν προσέχει ότι όλοι έχουν τελειώσει το δείπνο τους, κι αναγκάζεται ο ηγούμενος και τον διακόπτει…
Στις οκτώ παρά πέντε λεπτά αποχαιρετώ μοναχούς και λαϊκούς και φορτωμένος το σακίδιο ξανά χωρίς νερό, αναχωρώ ξεκούραστος ορεξάτος και βιαστικός για να φτάσω πριν νυχτώσει στη σκήτη όπου έμεινα το πρώτο βράδυ. Μονοπάτια τώρα δεν έχει και παίρνω τον οδικό δρόμο. Η όρεξη μου κόβεται σύντομα καθότι βρίσκομαι σε συνεχή ανήφορο. Σε πολλά σημεία ο δρόμος είναι γεμάτος χώματα και μάταια προσπαθώ να βρω στερεό έδαφος. Παπούτσια, μπατζάκια είναι κατασκονισμένα. Κάποια στιγμή ισιώνει και η πορεία γίνεται ευκολότερη πάνω σ ένα υψίπεδο γεμάτο με μεγάλα δένδρα που φτάνουν μέχρι τους μακρινούς λόφους στο βάθος του ορίζοντα, και είναι σκοτεινοί αυτή την ώρα του δειλινού. Μου στέλνουν ένα δροσερό, ευωδιαστό, νυχτερινό άρωμα, και η βιαστική αγχώδης μου πορεία μετατρέπεται σε απολαυστικό περίπατο αναψυχής. Δεν κράτησε όμως πολύ και ξαναμπαίνω σε ανηφόρες, χώματα, τσιμεντόστρωτο, με προσπερνούν δυο αυτοκίνητα που σηκώνουν σύννεφα από σκόνη, γίνομαι ξανά μούσκεμα στο ιδρώτα. Τέλος, βλέπω στ΄ αριστερά μου την μικρή ποθητή πινακίδα που έψαχνα σ΄ όλη τη διαδρομή: «Προς Μονή Κουτλουμουσίου». Έτσι αποφεύγω να ανέβω στις Καριές και να ξανακατέβω για να πάω στην σκήτη. Τώρα βρίσκομαι σε μονοπάτι που τα κοντινά δένδρα το σκοτεινιάζουν περισσότερο από το δρόμο. Όμως μετά από είκοσι λεπτά ξεχωρίζω στο μισοσκόταδο τη σκήτη στο βάθος σε μια ρεματιά. Φτάνω στις εννιά και τέταρτο μετά από πορεία μιας ώρα και είκοσι λεπτά. Πέντε λεπτά πριν σκοτεινιάσει. τελείως. Εκείνο το βράδυ κοιμάμαι στην ξύλινη βεράντα, πάνω σ΄ ένα καναπέ αφού πρώτα στρώνω πάνω του μια κουβέρτα. Μερικές δεκάδες μέτρα από μένα βρίσκεται μια σκοτεινή πλαγιά κατάφυτη από δένδρα του δάσους και πάνω της ταξιδεύει το φωτεινό φεγγάρι. Η ησυχία είναι εκνευριστική…
Mε το λεωφορείο από τις Καριές πάμε στο λιμανάκι της Δάφνης με εισιτήριο 3,5 ευρώ. Το καραβάκι «Άξιον Εστί» στην ώρα του με εισιτήριο 7,5 ευρώ θα μας πάει στην Ουρανούπολη όπου το λεωφορείο για την Θεσσαλονίκη περιμένει τους προσκυνητές κι αναχωρεί αμέσως. Τιμή εισιτηρίου από Θεσσαλονίκη για Ουρανούπολη 22 ευρώ μετ΄ επιστροφής (11+11).
Προς το παρόν ταξιδεύουμε ξανά στα παράλια του Α.Ο. με τα μοναστήρια, τις σκήτες, και τους πύργους. Ξεχωρίζει κι εντυπωσιάζει το Ρωσικό μοναστήρι ή Αγ. Παντελεήμονος με τους μεγαλοπρεπείς τρούλους των εκκλησιών του. Εδώ μου λένε ότι υπάρχει η μεγαλύτερη εν λειτουργία καμπάνα στον κόσμο βάρους 13 τόνους.
Κάθε μοναστήρι έχει τις ιδιαιτερότητες του που σε καλούν να τις γνωρίσεις, μέχρι βέβαια ενός σημείου που επιτρέπει ο κανονισμός του. Το Άθως προσφέρει τα πάντα στον επισκέπτη. Θρησκεία, φυσιολατρία, ιστορία, εικαστικές τέχνες, αρχιτεκτονική, συλλεκτική, έρευνα, θρύλους και παραδόσεις. Ο καθείς παίρνει αυτό που τον ενδιαφέρει..-
Εδώ στο πέτρινο παγκάκι κάτω από τη σκιά, ένας λεπτός, ξερακιανός, και ευγενικός μοναχός μας φέρνει καφεδάκια και κρύο νερό. Κάποιος βγάζει ένα πακέτο με τα τσιγάρα.- «Όχι εδώ, θεωρείται χώρος της μονής, επιτρέπεται πίσω από κείνο τον τοίχο». Αργότερα είδα ότι το «καπνιστήριο» είναι ένας σκιερός χώρος με παγκάκια και τραπέζι, σ’ ένα σημείο με καταπληκτική θέα προς το Αιγαίο, και που από κάτω φαίνονται οι ακτογραμμές της παραλίας και η άσπρη γραμμή του κύματος να ξεσπά πάνω τους. Είναι το «μπαλκόνι», ένας δροσερός χώρος της μονής, για καπνιστές και μη.
Στο στενό εσωτερικό χώρο του Σταυρονικήτα που είναι το μικρότερο σε όγκο από τα μοναστήρια του Α.Ο., δεν μπορεί να φτάσει ίχνος δροσερής αύρας στις ζεστές μέρες του Καλοκαιριού.
Αναμονή με συντροφιά τον μοναχό μέχρι να μας τακτοποιήσουν. Συζήτηση κοινωνικοθεολογική και εμπειρίες από επισκέπτες. Τότε βρίσκω την ευκαιρία : –Ποια είναι η διαφορά του Ορθόδοξου μοναχού από ένα Βουδιστή, Ινδουιστή κλπ; - Οι δεύτεροι επιδιώκουν στην καλυτέρευση της προσωπικότητας του ατόμου, του εαυτού τους. Οι Ορθόδοξοι στην πνευματική εξομοίωση με την Αγ. Τριάδα.
Μου προτείνει να διανυχτερεύσω παρόλο που δεν είχα κλείσει, αλλά δηλώνω ότι θα μείνω μόνο για τον εσπερινό. Επειδή αρχίζει στις 1830 ζητώ και με βάζει σε κάποιο μικρό χώρο αναμονής στο τρίτο όροφο όπου υπάρχουν μερικά βιβλία. Μετά από λίγο μου παραχωρεί ένα διπλανό δωμάτιο διανυχτέρευσης για να ξεκουραστώ καλύτερα. Ένα κρεβάτι, τραπέζι, καρέκλα. Από το παράθυρο του δωματίου βλέπω μπροστά να απλώνεται όλο το βορειοανατολικό Αιγαίο, αλλά κάτω κάθετα από μένα, ανοίγεται ένα κενό γύρω στα 80 μέτρα που φτάνει μέχρι το βράχο πάνω στον οποίο έχει κτιστεί η μονή, κι’ όπου πάνω του ξεσπούν τα κύματα. Είναι ένα δωμάτιο από τα δεκάδες, που βλέπουμε στην αρχιτεκτονική δομή των μοναστηριών του Άθως που αιωρούνται πάνω στα βράχια. Είναι ένα μοναδικό θέαμα μια ξεχωριστή εμπειρία διαμονής σε κατάλυμα διακοπών…. Τα λίγα εκατοστά που με χωρίζουν από την άβυσσο, το ρήγμα που βλέπω στο ταβάνι, το βιβλίο που βρίσκω και διαβάζω για τις καταστροφές που έχει υποστεί η μονή στους περασμένους αιώνες, από σεισμούς, πυρκαγιές, πειρατές κι αλλόθρησκους δεν μ αφήνουν να ηρεμήσω παρόλο την πρωινή μου κούραση και να πάρω κάποιο υπνάκο στην τρίωρη εδώ παραμονή μου.
Το μοναστήρι κτίστηκε τον 10ο αιώνα από κάποιο Σταύρο και Νικήτα, από τους οποίους πήρε το όνομα προς τιμή του Αγ. Νικολάου του «Στρειδά» στον οποίο είναι αφιερωμένη και η κεντρική εκκλησία. Πήρε το όνομα «Στρειδάς» γιατί όταν έβγαλαν την εικόνα του από τη θάλασσα, ένα στρείδι ήταν κολλημένου πάνω της στο μέτωπο του αγίου. Είναι μια ψηφιδωτή εικόνα
Ο Εσπερινός γίνεται με το γνωστό τελετουργικό όπως στην Ιβήρων. Οι μοναχοί εδώ είναι λιγότεροι.. Οι αγιογραφίες έχουν την παλαιότητα τους, και όλες είναι έργα του Θεοφάνη του Κρήτα από το 1546 μ.Χ. Διακρίνω δύο φορητές εικόνες του αγιογράφου που βρίσκονται δεξιά κι αριστερά από την είσοδο προς τον κύριο ναό, τοποθετημένες σε τέτοιο ύψος, που να μην τις φτάνουν οι πιστοί, για να μην αλλοιώνονται από την επαφή. Η εικόνα του ευαγγελιστή Λουκά σε εικονογραφημένου χειρόγραφο (τετραευαγγέλιο) 950μ.Χ. είναι δείγμα κλασικίζουσας νοοτροπίας αγιογραφίας σε χειρόγραφα (ψαλτήρια ευαγγέλια κ.α.) της εποχής.
Το βραδινό στις επτάμιση αποτελείται από σούπα κριθαράκι, άσπρο τυρί, σαλάτα, ελιές, ωραιότατο μαύρο ψωμί εδώ, και θαυμάσιο μαύρο κρασί που η γεύση του τείνει προς τα γαλλικά κρασιά με μια ελαφριά τάση προς τη γλυκιά. Κι εδώ έχουμε το συνεχές τροπάριο κατά τη διάρκεια του δείπνου, που αυτή την φορά ο αναγνώστης μοναχός είναι ακριβώς πίσω μου, κι έτσι ακούω τα περί του βίου και της διδασκαλίας του αποστόλου Παύλου. Ο μοναχός όμως έχει πάρει φόρα… δεν προσέχει ότι όλοι έχουν τελειώσει το δείπνο τους, κι αναγκάζεται ο ηγούμενος και τον διακόπτει…
Στις οκτώ παρά πέντε λεπτά αποχαιρετώ μοναχούς και λαϊκούς και φορτωμένος το σακίδιο ξανά χωρίς νερό, αναχωρώ ξεκούραστος ορεξάτος και βιαστικός για να φτάσω πριν νυχτώσει στη σκήτη όπου έμεινα το πρώτο βράδυ. Μονοπάτια τώρα δεν έχει και παίρνω τον οδικό δρόμο. Η όρεξη μου κόβεται σύντομα καθότι βρίσκομαι σε συνεχή ανήφορο. Σε πολλά σημεία ο δρόμος είναι γεμάτος χώματα και μάταια προσπαθώ να βρω στερεό έδαφος. Παπούτσια, μπατζάκια είναι κατασκονισμένα. Κάποια στιγμή ισιώνει και η πορεία γίνεται ευκολότερη πάνω σ ένα υψίπεδο γεμάτο με μεγάλα δένδρα που φτάνουν μέχρι τους μακρινούς λόφους στο βάθος του ορίζοντα, και είναι σκοτεινοί αυτή την ώρα του δειλινού. Μου στέλνουν ένα δροσερό, ευωδιαστό, νυχτερινό άρωμα, και η βιαστική αγχώδης μου πορεία μετατρέπεται σε απολαυστικό περίπατο αναψυχής. Δεν κράτησε όμως πολύ και ξαναμπαίνω σε ανηφόρες, χώματα, τσιμεντόστρωτο, με προσπερνούν δυο αυτοκίνητα που σηκώνουν σύννεφα από σκόνη, γίνομαι ξανά μούσκεμα στο ιδρώτα. Τέλος, βλέπω στ΄ αριστερά μου την μικρή ποθητή πινακίδα που έψαχνα σ΄ όλη τη διαδρομή: «Προς Μονή Κουτλουμουσίου». Έτσι αποφεύγω να ανέβω στις Καριές και να ξανακατέβω για να πάω στην σκήτη. Τώρα βρίσκομαι σε μονοπάτι που τα κοντινά δένδρα το σκοτεινιάζουν περισσότερο από το δρόμο. Όμως μετά από είκοσι λεπτά ξεχωρίζω στο μισοσκόταδο τη σκήτη στο βάθος σε μια ρεματιά. Φτάνω στις εννιά και τέταρτο μετά από πορεία μιας ώρα και είκοσι λεπτά. Πέντε λεπτά πριν σκοτεινιάσει. τελείως. Εκείνο το βράδυ κοιμάμαι στην ξύλινη βεράντα, πάνω σ΄ ένα καναπέ αφού πρώτα στρώνω πάνω του μια κουβέρτα. Μερικές δεκάδες μέτρα από μένα βρίσκεται μια σκοτεινή πλαγιά κατάφυτη από δένδρα του δάσους και πάνω της ταξιδεύει το φωτεινό φεγγάρι. Η ησυχία είναι εκνευριστική…
Mε το λεωφορείο από τις Καριές πάμε στο λιμανάκι της Δάφνης με εισιτήριο 3,5 ευρώ. Το καραβάκι «Άξιον Εστί» στην ώρα του με εισιτήριο 7,5 ευρώ θα μας πάει στην Ουρανούπολη όπου το λεωφορείο για την Θεσσαλονίκη περιμένει τους προσκυνητές κι αναχωρεί αμέσως. Τιμή εισιτηρίου από Θεσσαλονίκη για Ουρανούπολη 22 ευρώ μετ΄ επιστροφής (11+11).
Προς το παρόν ταξιδεύουμε ξανά στα παράλια του Α.Ο. με τα μοναστήρια, τις σκήτες, και τους πύργους. Ξεχωρίζει κι εντυπωσιάζει το Ρωσικό μοναστήρι ή Αγ. Παντελεήμονος με τους μεγαλοπρεπείς τρούλους των εκκλησιών του. Εδώ μου λένε ότι υπάρχει η μεγαλύτερη εν λειτουργία καμπάνα στον κόσμο βάρους 13 τόνους.
Κάθε μοναστήρι έχει τις ιδιαιτερότητες του που σε καλούν να τις γνωρίσεις, μέχρι βέβαια ενός σημείου που επιτρέπει ο κανονισμός του. Το Άθως προσφέρει τα πάντα στον επισκέπτη. Θρησκεία, φυσιολατρία, ιστορία, εικαστικές τέχνες, αρχιτεκτονική, συλλεκτική, έρευνα, θρύλους και παραδόσεις. Ο καθείς παίρνει αυτό που τον ενδιαφέρει..-
)
