Ισπανία Μικρές Μαδριλένικες ιστορίες

[Traveller]

Τελικά η μύηση ήταν σχετικά εύκολη. Το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν να εγκαταλείψω βιβλία, περιοδικά, τηλεοράσεις και με μόνο, πολύτιμο σύμμαχο το youtube, να αφοσιωθώ σε εντατική Θαρθουελαθεραπεία. Καταλαβαίνω πως πολλοί προπετείς θα μιλήσουν για ιδιοτυπία χαρακτήρα, για τζάμπα χάσιμο χρόνου, για ψύλλους στα άχυρα, αλλά για μένα ήταν θέμα τιμής, δεν θα μπορούσα να απολαύσω τις βόλτες μου στα στενοσόκακα της Τσουέκα αν δεν έμπαινα πρώτα στο κλίμα της Θαρθουέλα. Μετά από εντατική μελέτη 2-3 ημερών μπορούσα πλέον να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα. Ο μπάρμπα Φεδερίκο Τσουέκα είχε την μουσική στο αίμα του. Ήταν χαρισματικός άνθρωπος, ταλαντούχος και γρήγορα έπιασε τον σφυγμό της εποχής του. Πράγματι, εκεί γύρω στα τέλη του 19ου αιώνα, ο απλός κόσμος, η φτωχολογιά, ζητούσε ένα δικό της λαϊκό τρόπο διασκέδασης, που θα συνδύαζε την κωμωδία και τον χορό με την ανάλαφρη μουσική και θα διακωμωδούσε τις σχέσεις των τάξεων και τα προβλήματα της καθημερινότητας. Κάπως έτσι λοιπόν γεννήθηκε ή σωστότερα αναγεννήθηκε, η Ισπανική Οπερέτα, η περίφημη Θαρθουέλα. Και λέω αναγεννήθηκε γιατί σαν είδος υπήρχε από τον 17ο αιώνα, αλλά ο Τσουέκα την αναβίωσε, την ανέπτυξε και την έκανε μόδα χαρίζοντας στην κόσμο σπουδαία έργα που παίζονται ακόμη και σήμερα. Πραγματικά παρότι Θαρθουέλες έχουν να γραφούν εδώ και δεκαετίες, το κοινό τους παραμένει φανατικό και παρακολουθεί με ιδιαίτερη προσήλωση τις εντυπωσιακές αυτές παραστάσεις που συχνότατα παρουσιάζονται στα θέατρα της Μαδρίτης. Φυσικά ο Τσουέκα ήταν δεν ήταν μόνος του σε αυτό το μουσικό ταξίδι αναβίωσης, μια που και άλλοι σύγχρονοί του καλλιτέχνες, υπηρέτησαν με συνέπεια το είδος, αλλά σίγουρα πρέπει ήταν ο καλύτερος και ο αγαπητότερος. Το γιατί απλούστατο. Χάρη στις Θαρθουέλες του κέρδισε μια θέση στην αιωνιότητα δίνοντας το όνομά του σε μια από τις πιο δημοφιλείς γειτονιές της Μαδρίτης, την Τσουέκα.


Μόλις είχα βγει από τον σταθμό του μετρό και βρισκόμουν πλέον στην καρδιά της Τσουέκα, στην ομώνυμη πλατεία. Κάθισα σε ένα μικρό καφέ και παρατήρησα με ενδιαφέρον τα κτήρια που την πλαισίωναν. Γουστόζικες πολυκατοικίες των αρχών του 20ου αιώνα, καταστήματα, μπαράκια. Αν το ξεχειλώσεις λίγο και αφήσεις την φαντασία σου να κάνει άλματα, μπορεί και να βρεις ομοιότητες με του Ψυρρή. Παλιές λαϊκές συνοικίες και οι δύο, στο κέντρο της πόλης, γεμάτες εργαστήρια, σιδηρουργεία, παλιατζήδικα, υποβαθμισμένες, γνώριζαν την απαξίωση και την παρακμή μέχρι τα τέλη του 80. Οι καιροί όμως έχουν γυρίσματα και μοιραία η ανάγκη για νέα, ατμοσφαιρικά και καθημερινά στέκια τις ανέσυρε από την λήθη και τις επανέφερε στο προσκήνιο, χαρίζοντάς τους μια άνευ προηγουμένου δημοφιλία. Κάπου εδώ όμως οι ομοιότητες σταματούν. Σήμερα του Ψυρρή αργοπεθαίνει ενώ η Τσουέκα συνεχώς ανανεώνεται και επιβιώνει μια χαρά. Στην αρχή σαν στέκι πρωτοεμφανιζόμενων καλλιτεχνών και ψυχή της μεταδικτατορικής Μαδρίτης, μετά κέντρο της γκέι σκηνής της πόλης και τώρα σαν ένας ζωντανός καλόγουστος αχταρμάς νεολαίας, γεμάτος μπαράκια, εστιατόρια, μαγαζιά…

 

[Traveller]

Η συμβία μου, με ένα θελκτικό μειδίαμα, επέτεινε την ταραχή μου. Απολαμβάνοντας αργά μια ακόμη κουταλιά πεπονόσουπας διανθισμένης με ολόφρεσκες δαντέλες από χαμόν σεράνο μου ψιθύρισε.

- Απόλαυσε άφοβα, είναι υπέροχη.

- Μα φυσικά, συναίνεσα με ενθουσιασμό, δεν τρως κάθε μέρα φρέσκο μπακαλιάρο σοτέ με συνοδεία σάλτσας μάνγκο, είναι πραγματικά ένα μυθικό πιάτο…

- Μην γίνεσαι πεζός, μου αντέτεινε. Η εκθαμβωτική νεαρά απέναντί σου φαίνεται πως έχει αποδράσει από φιγουρίνι, είναι κρίμα να αδιαφορείς για το υπερθέαμα…

Με πήρε χαμπάρι σκέφτηκα και συνέχιζα να κάνω τον ανήξερο. Ο τραπεζοκόμος λίγα λεπτά πριν, είχε σερβίρει τα κυρίως πιάτα και την στιγμή που κάναμε μια πρόποσή στην υγεία της προσφιλούς μας Μαδρίτης, ωσάν κατακόκκινος τυφώνας που παρασέρνει τα πάντα στο διάβα του, ενεμφανίσθει από το πουθενά μια θυελλώδης κοκκινομάλλα, περίπου 22 Μαίων, και σκόρπισε τον πανικό στους τυχερούς – άτυχους θαμώνες του εστιατορίου μας. Και δεν έφτανε αυτό, η καλλίπυγος δεσποσύνη, αδιαφορώντας για την ταραχή που προκαλούσε στους θαυμαστές της, διέσχισε ολόκληρη την αίθουσα του εστιατορίου και κάθισε ακριβώς απέναντι μου, στο διπλανό τραπέζι. Αν και δεν πρέπει να ξεπερνούσε το 1,60 ήταν ένα πραγματικό θαύμα της φύσης. Τον κατακόκκινο χείμαρρο της κόμμωσης πλαισίωναν δυο εκφραστικότατα μάτια στο χρώμα του κάρβουνου, ενώ τα τεράστια σαρκώδη χείλη της, βαμμένα κι αυτά στο κόκκινο της φωτιάς, κόλαζαν και τον πιο φανατικό Τζιχαντιστή. Οι ενδυματολογικές επιλογές της ακροβατούσαν υπέροχα ανάμεσα στο σικ και το χυδαίο . Ένα μικροσκοπικό τζην σορτσάκι αγκάλιαζε δυο Πραξιτέλεια οπίσθια, ενώ ένα λευκό μπουστάκι μόλις που συγκρατούσε τις τέλειες καμπύλες ενός ηλιοκαμένου πληθωρικού στήθους. Όλο αυτό το θείο σύνολο πλαισιώνονταν από δυο εντυπωσιακά φιδωτά δωδεκάποντα πέδιλα τα οποία αναδείκνυαν τις καλοσμιλευμένες γάμπες. Για να το πω πεζοδρομιακά το όλο σύνολο ήταν στημένο έγκλημα.

Το θέατρο όπου ελάμβανε χώρα όλη αυτή ευφάνταστη παράσταση ήταν το Bazaar, ένα από τα καλύτερα value for money εστιατόρια όχι μόνο της Τσουέκα, αλλά ολόκληρης της Μαδρίτης. Μετά την σύντομη χαλάρωση στην πλατεία, το μνημόσυνο στην Θαρθουέλα και την δυστυχή ως προς του Ψυρρή σύγκριση, αποφασίσαμε με την συμβία μου να χαθούμε στα περιλάλητα σοκάκια της Τσουέκα. Χαζέψαμε τα δεκάδες καταστήματα της calle Fuencarral που έσφυζε νεολαία και καταλήξαμε στα αυτονόητα, δεν είμαστε πια teenagers για να μας συγκινήσουν. Με αυτή την πικρή διαπίστωση βρεθήκαμε στο λατρευτό Mercado San Anton. Όχι δεν θα τρώγαμε εκεί, το Bazaar ήταν ο στόχος μας, αλλά μια βόλτα σε ένα από τα ωραιότερα μερκάδο της Ισπανικής πρωτεύουσας είναι το απόλυτο must όταν βολτάρεις στην Τσουέκα. Αδιαφορήσαμε για το σούπερ μάρκετ του ισογείου, πήραμε τις κυλιόμενες και μετά το απαραίτητο window shopping στα deli του πρώτου ορόφου αποθέσαμε τα ταλαιπωρημένα σαρκία μας στις ντιζαινάτες πολυθρόνες του εξώστη. Μόλις που σουρούπωνε και η μαβιά Τσουέκα στον ορίζοντα μας χαμογελούσε. Η μουσική παιάνιζε ρυθμούς αλαργινούς, ο κόσμος χαλάρωνε και τα mojitos κέρδιζαν στα σημεία τις σανγκρίες. Με λίγα λόγια το μέρος ήταν unbeatable και θα είναι κορόιδο όποιος το χάσει. Είχε πάει εννιά και όταν με βαριά καρδιά αποφασίσαμε να ξεκουνηθούμε. Μην μπορώντας να αντισταθούμε στο όλο σκηνικό κλείσαμε τραπέζι για το αυριανό βράδυ. Τα mojitos μπορεί να ήταν άριστα αλλά με αυτά δεν χορταίνεις και η κουζίνα του Le Cocina de San Anton πιστέψτε με δεν καθόλου άσχημη. To Bazaar ήταν δυο βήματα μακριά και η κράτηση μας περίμενε. Από εκεί και μετά τα πράγματα μπερδεύονται. Θυμάμαι πολύ καλά τον μπακαλιάρο σωτέ, το μειδίαμα της συμβίας, τον κόκκινο τυφώνα απέναντι μου και σαν σε όνειρο το δεύτερο μπουκάλι ροζέ Rioha και ακόμα πιο αμυδρά δυο daiquiri... ροδάκινο ήταν θαρρώ... το πως γυρίσαμε στη βάση μας παραμένει μυστήριο... Τι όμορφα που περνάνε τα βράδια στη Μαδρίτη…

 

[makisg]

μήπως διαβάζω Ζεραρ ντε Βιλιε και δεν το κατάλαβα???? είσαι απίθανος.

 

[ευαγγελια]

Right on time Αναμενω αμιγκο , δωσε ! Vamos

 

[hydronetta]

Τρελλαίνομαι, οι ιστορίες αποκτούν μια άλλη διάσταση. Ηδονιστική!
Τι όμορφα που περνάνε τα βράδια και στην Αθήνα…

 

[LULLU]

ιδιατερο γραφτο με ιδιατερο στυλ...καιρο ειχα να δω γραφομενο σου..

 

[vickokka]

Μαδρίτη και άνοστη δε γίνεται!...περιμένουμε τη συνέχεια.

 

[elenara88]

εχεις βεβαια και μια αλλη ισπανοφωνη χωρα να μας τελειωσεις αλλα σε συγχωρουμε και σε παρακολουθουμε... αγαπαμε Μαδριτη!

 

[Traveller]

- Μηλάδα?

- Ναι μηλάδα, αρκετά με τις καταχρήσεις πια, ομνύω να αρχίσω πιο καλή ζωή, μηλάδα και μάλιστα διπλή…

Το έλεγα και το εννοούσα εκείνη την στιγμή, αλλά μέσα μου κρατούσα πολλές πισινές αναλογιζόμενος το συγκλονιστικό ποίημα του Καβάφη…

Ομνύει κάθε τόσο ν’ αρχίσει πιο καλή ζωή.
Aλλ’ όταν έλθ’ η νύχτα με τες δικές της συμβουλές,
με τους συμβιβασμούς της, και με τες υποσχέσεις της·
αλλ’ όταν έλθ’ η νύχτα με την δική της δύναμι
του σώματος που θέλει και ζητεί, στην ίδια
μοιραία χαρά, χαμένος, ξαναπηαίνει.

Μετά το χθεσινοβραδινό Βατερλώ, όπου Ριόχες, μοχίτα και σανγκρίες συνωμότησαν για να με κατεδαφίσουν, το επόμενο πρωί, μυστηριωδώς ανέκαμψα και συνέχισα να φυλάττω Θερμοπύλες, μεθερμηνευόμενον δεν με χωρούσαν τα ντουβάρια. Φαίνεται πως η σχέση πάθους που διατηρώ μακρόθεν με την πρωτεύουσα της Ισπανίας, με θωρακίζει από τις ποταπές επιθέσεις των αλκοολούχων ποτών και με διατηρεί σε υπεραρίστη κατάσταση. Επειδή όμως ο χρόνος είναι πανδαμάτωρ θεώρησα καλό το μεσημεριανό περιδρόμιασμα να συνοδευτεί με κάτι light, η νύχτα με τους συμβιβασμούς και με τες υποχέσεις της ήταν ακόμη μακριά…

Το μέρος ήταν ένα πολυκαιρισμένο καπηλιό. Κανονικό καπηλιό, σκοτεινό, με τεράστια βαρέλια στη μιαν άκρη, γεμάτα και άδεια μπουκάλια μπερδεμένα στα ακριανά ράφια και φωτογραφίες με πόστερ αλλοτινών καιρών ανάκατα, να στολίζουν τους τοίχους. Το μωσαϊκό ή τα πλακάκια που έντυναν το δάπεδο, θα σας γελάσω τι ήταν από τα δύο, ταίριαζαν γάντι με τις παλιομοδίτικες καρέκλες, τα μασίφ τραπέζια, τις βίντατζ λάμπες που κρέμονταν από το ταβάνι και τους σερβιτόρους που πηγαινοέρχονταν ασταμάτητα, με βαριεστημένο ύφος και ασφυκτιούσαν μέσα σε λευκά πουκάμισα περασμένων δεκαετιών. Το όλο σκηνικό συμπλήρωναν 2-3 θηριώδη ψυγεία προθήκες, όμοια και απαράλλακτα με αυτά που κοσμούσαν τις παραδοσιακές ταβέρνες τις δεκαετίες του 50 και του 60 στην Ελλάδα. Με άλλα λόγια το Casa Mingo ήταν ένα γοητευτικό, ζωντανό απολίθωμα μιας άλλης εποχής, εποχής που διακρίνονταν για την απλότητα και ειλικρίνεια των υπηρεσιών της. Το menuκαι στα αγγλικά παρακαλώ, μάλλον μας ήταν άχρηστο γιατί ξέραμε από πριν τι θα πάρουμε, αλλά προσγειώθηκε στο τραπέζι μας με μια αστραπιαία κίνηση του τραπεζοκόμου. Στο Casa Mingo έρχεσαι για το ψητό κοτόπουλο και για τίποτε άλλο, η μάλλον και για κάτι ακόμα, για τον ονομαστό του μηλίτη, την μηλάδα που λέγαμε πρωτύτερα. Αν είσαι στο τσακίρ κέφι και πιστεύεις ότι εκτός από μισό κοτόπουλο θα μπορέσεις να καταβροχθίσεις και κάτι ακόμη, οι τυροκροκέτες σου κλείνουν ανερυθρίαστα το μάτι, όπως και το λουκάνικο που βουτηγμένο στον μηλίτη προκαλεί τους απανταχού καλοφαγάδες.

Εξωτερικά η Ermita San Antonio dela Florida είναι ένα μικρό, συμπαθητικό, νεοκλασικό εκκλησάκι, σαν κι αυτά που συναντάς κατά δεκάδες στην Ισπανική γη. Κτισμένο περί τα τέλη του 18ου αιώνα κρύβει δυο μυστικά στο εσωτερικό του που είναι παραπάνω από σίγουρο πως θα ιντριγκάρουν τους λάτρεις της τέχνης. Το πρώτο αφορά τις τοιχογραφίες που κοσμούν τον κεντρικό τρούλο. Πρόκειται για μια σειρά σπάνιων τοιχογραφιών, οι οποίες απεικονίζουν θαύματα του Αγ. Αντωνίου της Πάδοβα και τις οποίες φιλοτέχνησε ο μεγάλος Γκόγια. Το δεύτερο έχει να κάνει με τον ίδιο τον Γκόγια προσωπικά. Εδώ βρίσκεται η τελευταία κατοικία του. Η σορός του μεταφέρθηκε από το Μπορντό που πέθανε το 1828, στην Ermita San Antonio dela Florida το 1919 και από τότε αυτό το ταπεινό παρεκκλήσι είναι ένα ακόμα λαμπερό αστέρι που κοσμεί τον φωτοβόλο πολιτιστικό γαλαξία της Μαδρίτης.

Η Ermita San Antonio dela Florida βρίσκεται σε απόσταση βολής από το Casa Mingo κι έτσι εύκολα μπορεί κανείς να την επισκεφθεί πριν ή μετά τις θυσίες που θα κάνει στους θεούς των καλοφαγάδων.

 

[pigi_dikaiou]

Ολο και ανεβαζεις τον πηχυ...συντροφε!!!

 

[elenikar]

Ειχαμε καιρο να σε διαβασουμε ...υπεροχος οπως παντα!

 

[TEARY29]

viva espania! Μαγευτική ή απλά βασίλισσα!