Εν όψει τού καλοκαιριού καί επειδή τα νησιά είναι το κυρίαρχο στοιχείο των θερινών διακοπών στην Ελλάδα, σας παραθέτω μία λίστα με μικρά νησάκια, πού αξίζει τον κόπο να τα επισκεφθεί κανείς (αν βολεύει από εκεί πού θα είναι) στα πλαίσια μιάς ημερήσιας απόδρασης καί όχι μόνο.
Με πληροφορίες καί στοιχεία πού άντλησα από διάφορα άρθρα ή δημοσιεύματα.
ΨΑΡΑ
Τα Ψαρά βρίσκονται 12 μίλια βορειοδυτικά της Χίου. Μπορεί να φτάσει κανείς σε αυτά με πλοίο από την πόλη της Χίου, ή με μικρότερο πλοιάριο από τα Λημνιά, το επίνειο της Βολισσού. Στο νησί έχουν γραφτεί πολλές ιστορικές σελίδες, ένδοξες αλλά και τραγικές. Ο διάσημος επαναστάτης ναύαρχος Κανάρης καταγόταν από τα Ψαρά, και οι Ψαριανοί ήταν ανάμεσα στους πρώτους Έλληνες που επαναστάτησαν κατά των Τούρκων το 1821. Κατά το 1824, οι Τούρκοι επιτέθηκαν στο νησί και έσφαξαν περισσότερους από 15.000 Έλληνες, ενώ μόλις 3.000 κατάφεραν να διασωθούν. Το νησί δε συνήλθε ποτέ από αυτήν την πλήρη καταστροφή.
.
Σήμερα, έχει λιγότερους από 500 κατοίκους, οι οποίοι μένουν όλοι στο μοναδικό οικισμό του νησιού, το χωριό των Ψαρών. Οι επισκέπτες θα βρουν στα Ψαρά μερικά καφενεία που σερβίρουν και μεζέδες, καθώς και λίγα δωμάτια για να διανυκτερεύσουν, αλλά δεν υπάρχουν άλλες τουριστικές υπηρεσίες.
.
ΟΙΝΟΥΣΣΕΣ
δύο μίλια από τη βορειοανατολική ακτή της Χίου, είναι γνωστά με το όνομα του μεγαλύτερου από αυτά, της Οινούσσας. Στην αρχαιότητα το νησί ήταν φημισμένο για το καλό κρασί του και πιστεύεται ότι από τη ρίζα της λέξης οίνος προέρχεται και το όνομα Οινούσσες. Κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1821, οι κάτοικοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το νησί και ξαναεπέστρεψαν σε αυτό μετά το 1827. Οι δυσκολίες τους όμως δεν τελείωσαν με την επιστροφή τους στα νησιά, καθώς ο Τούρκος κατακτητής φρόντισε να είναι ιδιαίτερα αυστηρός μαζί τους. Οι δυσβάσταχτοι φόροι οδήγησαν τελικά τους περισσότερους άντρες στη θάλασσα. Πολλοί από αυτούς έγιναν αργότερα πλοιοκτήτες και σήμερα μερικοί από τους πιο πλούσιους και παγκοσμίως διάσημους εφοπλιστές κατάγονται από αυτό το μικρό νησί.
. Στις Οινούσσες βρίσκεται επίσης και μια από τις μεγαλύτερες σχολές εμπορικής ναυτιλίας της Ελλάδας. Υπάρχει ένα μικρό ξενοδοχείο, μερικά ενοικιαζόμενα δωμάτια, καφενεία, ταβέρνες, και πολλές ευχάριστες παραλίες. Υπάρχει τακτική σύνδεση με την πόλη της Χϊου και κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού πολλά ταξιδιωτικά γραφεία οργανώνουν διάφορες εκδρομές στα νησιά. Αυτές οι εκδρομές συχνά περιλαμβάνουν και προσέγγιση σε παραθαλάσσια χωριουδάκια της Χίου (όπως η Λαγκάδα με τις φημισμένες ταβέρνες της), κάνοντας τα ταξίδια αυτά έναν ιδανικό συνδυασμό θάλασσας, ήλιου και ελληνικής κουζίνας.
ΘΗΡΑΣΙΑ
Η Θηρασιά μυρίζει χωριό – άκόμη και σήμερα που η σύνδεση με την Οία είναι πιο συχνή και πιο εύκολη από παλιότερα, με φέρι μποτ και mini bus της κοινότητας. Με το που πιάνεις στο λιμάνι της Ρίβας, λες και γυρίζεις τριάντα χρόνια πίσω. Το τοπίο αγριεύει πριν ακόμη χάσεις την Καλντέρα από τα μάτια σου. Καυτός ήλιος, φραγκοσυκιές, θάμνοι, ντοματάκια και απόλυτη ερημιά. Η μυρωδιά των βοτάνων –εδώ είναι ο παράδεισός τους– πλημμυρίζει την ατμόσφαιρα. Σε λίγο ξεπροβάλλει ο Ποταμός, ο πιο μικρός από τους δύο οικισμούς του νησιού. Χρωματιστά καμπαναριά και έντονα κίτρινα, γαλάζια, τιρκουάζ, ροζ και βεραμάν σπίτια – η ατμόσφαιρα έχει κάτι από Σικελία. Ίδια εικόνα και στο Μανωλά, τον κεντρικό οικισμό. Περπατάς στα στενά δρομάκια, μυρίζεις σπιτικό φαγητό, παραμερίζεις απλωμένες μπουγάδες. Σαν να σταμάτησε ο χρόνος στη δεκαετία του '50. Το μόνο που ακούγεται είναι τα κουδούνια των ζώων και ο άνεμος. Δεν κυκλοφορεί ψυχή. Το πολύ πολύ να πετύχεις καμιά μαυροντυμένη μαντιλοφορούσα να βγαίνει από το παντοπωλείο της Ελένης Πιτσικάλη, για να ξανακρυφτεί πίσω από το σεντόνι της πόρτας της. Ή τον παπά Ηλία πάνω στο μουλάρι του. Αργότερα που καθίσαμε μαζί του στην ταβέρνα και μας κέρασε κρασί, μοιραστήκαμε τους προβληματισμούς του: «Να ανοίξει η Θηρασιά στον τουρισμό; Να αφήσουμε τους ξένους να αγοράσουνε σπίτια, ή θα καταντήσουμε σαν τους απέναντι;». Η Θηρασιά, το μικρό νησί απέναντι από την Οία, ένα από τα κομμάτια στα οποία έσπασε η προϊστορική Στρογγύλη με την έκρηξη του ηφαιστείου στα 1600 π.Χ. περίπου, ποτέ δεν «ξαναενώθηκε» με τη Σαντορίνη. Η απόκλιση των Θηρασιωτών από «τους απέναντι» είναι εντυπωσιακή. Λες και δεν έχει περάσει ούτε μέρα από τότε που δούλευαν στα πλοία του εφοπλιστή Νομικού και τράβαγαν τα σκούρα (παραθυρόφυλλα) με το που έβλεπαν ξένο. Το χειμώνα δεν μένουν εδώ περισσότερα από διακόσια άτομα. Διοικητικά η Θηρασιά αποτελεί μαζί με την Οία αυτόνομη κοινότητα (από τις λίγες στην Ελλάδα μετά τη διοικητική μεταρρύθμιση του 1999). Οι κάτοικοι, κυρίως αγρότες και ψαράδες, ζουν στους δύο οικισμούς: στο μεσόγειο Ποταμό και στην «πρωτεύουσα», το Μανωλά, που βλέπει Καλντέρα προς τη μεριά της Οίας. Τουρισμό δεν έχουν, αν εξαιρέσεις την ολιγόωρη επίσκεψη των γκρουπ που φέρνουν τα τουριστικά καΐκια. Ο Μανωλάς διαθέτει φούρνο, παντοπωλείο και δύο ταβέρνες, όπου μπορούν να σας βρουν και κάποιο δωμάτιο για διανυκτέρευση, αν τους το ζητήσετε. Τα τουριστικά καΐκια πιάνουν συνήθως στο παλιό λιμάνι, τον Κόρφο, με τις πολύχρωμες βαρκαδιές, τα σκαμμένα στο βράχο σπιτάκια με τις ξύλινες πόρτες όπου φυλάσσονται οι βάρκες. Υπάρχουν και κάποια ταβερνάκια για πρόχειρο φαγητό. Από τον Κόρφο ανεβαίνεις στο Μανωλά μόνο με τα πόδια ή με το γαϊδουράκι. Το φέριμποτ Νήσος Θηρασιά ενώνει τον Αθηνιό με τη Ρίβα, το κυρίως λιμάνι της Θηρασιάς, δύο φορές την εβδομάδα. Στη Ρίβα θα βρείτε παραλία με άμμο και λίγα ταβερνάκια. Εδώ βρίσκεται και το εκκλησάκι της Αγίας Ειρήνης, από το οποίο η Σαντορίνη πήρε κατά μια εκδοχή το όνομά της. Εκτός από το ξωκλήσι της Αγίας Ειρήνης, αξίζει να επισκεφθείτε την Παναγία του Λαγκαδιού (μονοπάτι από τον κεντρικό δρόμο λίγο πριν από τον Ποταμό) και το μοναστήρι της Κοιμήσεως, με το εντυπωσιακό χρυσό τέμπλο από τη Ρωσία (μονοπάτι από το Μανωλά).
αθηνόραμαtravel.gr - Ιούνιος 2005
ΜΟΝΗ
Το νησάκι Μονή βρίσκεται απέναντι από την Πέρδικα της Αίγινας, μολις 8 λεπτά απόσταση με βάρκα, χωρις κατοίκους, μόνο με ελάφια, αγριοκάτσικα, παγώνια καισκίουρους που έρχονται κοντά σας για να τα ταϊσετε.
Οι παραλίες έχουν βαθιά, καθαρά νερά, κατάλληλα για υποβρύχιο ψάρεμα, από
την μία πλευρά του νησιούκαι άμμο από την άλλη. Είναι πευκόφυτο, με οργανωμένη
αμμουδερή παραλία και πολλά άλλα σημεία για μπάνιο, ψάρεμα, πικ νικ, πεζοπορία, μέσα στα πεύκα και αναρρίχηση στην κορυφή του.
Υπάρχουν 2 snack bar, ηλεκτρικό ρεύμα και τηλέφωνο. Από το Πάσχα μέχρι και το τέλος Σεπτεμβρίου γίνονται τακτικά δρομολόγια από το λιμάνι της Περδικάς.
Στις καντίνες θα βρείτε καφέ,αναψυκτικά και ούζο με μεζέ.
ΝΗΣΑΚΙ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ
Το μικρό αυτό κομμάτι γης μέσα στην Λίμνη των Ιωαννίνων δεν ξεπερνά τα 800 μέτρα σε μήκος και τα 500 μέτρα σε πλάτος. Πάνω του φιλοξενεί Κοινότητα με 110 περίπου σπίτια, Βυζαντινές Μονές και τον χώρο στον οποίο σκοτώθηκε ο Αλής ο Τεπελενλής, Πασάς στα Γιάννενα από το τέλος το 18ο αιώνα έως τις αρχές το 19ο αιώνα.
Σχετικά με την εξ'αρχής ύπαρξη του Νησιού τα ιστορικά δεδομένα δεν είναι πλούσια. Τα Βυζαντινά και Μεταβυζαντινά μνημεία που σώζονται μέχρι σήμερα είναι κύριως αυτά που δίνουν στοιχεία για την Ιστορία του Νησιού από το 13ο αιώνα έως τις αρχές του 19ου αιώνα.
Και οι δύο περίοδοι ταυτίζονται με τις δύο περιόδους ακμής των Ιωαννίνων.
Τον 13ο αιώνα ιδρύθηκε το Δεσποτάτο της Ηπείρου με πρωτεύουσα την 'Αρτα και για λίγο καιρό ως πρωτεύουσα ήταν τα Γιάννενα ενώ η περίοδος του Αλή Πασά ήταν αυτή που έκανε την Ήπειρο επίκεντρο της Ευρωπαϊκής πολιτικής.
Η ύπαρξη Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Μονών είναι τα μόνο μνημεία που μπορούν να δώσουν "πληροφορίες" για την ιστορική συνέχεια του Νησιού. Από τις σημαντικότερες μονές του νησιού είναι:η μονή του Αγίου Νικολάου των Φιλανθρωπηνών και η μονή του Αγίου Παντελεήμονος.
ΤΡΙΖΟΝΙΑ
Τα Τριζόνια είναι ένα καταπράσινο νησί στον Κορινθιακό κόλπο, το μοναδικό στην περιοχή κατοικήσιμο. Γεωγραφικά ανήκει στην Στερεά Ελλάδα, στο νομό Φωκίδος. Βρίσκεται μόλις 7 ναυτικά μίλια από την Πελοπόννησο και 240 χμ από την Αθήνα. Η κοντινή του απόσταση από την πρωτεύουσα, αλλά και την Πάτρα το καθιστά ιδανικό προορισμό για ολιγοήμερες αποδράσεις μακριά από τη βουή της πόλης.
Στο νησί δεν κυκλοφορούν αυτοκίνητα και μηχανάκια και η πρόσβαση σε αυτό γίνεται οδικώς από την Αθήνα, μέσω της Εθνικής Οδού Αθηνών – Πατρών και της γέφυρας Ρίου – Αντιρρίου. Από το Αντίρριο στον δρόμο προς την Ναύπακτο, στα 35 χμ βρίσκονται τα «Χάνια». Από εκεί φεύγουν καίκια που σας πάνε στο νησί μέσα σε 5 λεπτά.
Εναλλακτικά μπορείτε να επιλέξετε την Εθνική Οδό Αθηνών – Λαμίας, να ακολουθήσετε την έξοδο προς Θήβα και από εκεί μέσω Λιβαδειάς, Αράχωβας, Δελφών και Ιτέας να φτάσετε στα «Χάνια». Η χιλιομετρική απόσταση αυτής της διαδρομής υπολογίζεται στα 250 χμ.
Γύρω από το νησί υπάρχουν άλλα 3 μικρότερα, ακατοίκητα νησάκια, ο Αϊ – Γιάννης, το Πρασούδι και το Πλανέμι. Ενώ πολύ κοντά σε αυτό βρίσκονται μεγάλες και σημαντικές πόλεις όπως το Γαλαξίδι στα 35 χμ, η Ναύπακτος στα 20 χμ, οι Δελφοί 70 χμ από το νησί και το Μεσολόγγι στα 50 χμ.
Το άγνωστο, σε πολλούς, αυτό νησί διαθέτει ένα πανέμορφο φυσικό λιμάνι, προσωρινό αγκυροβόλι για πολυτελή σκάφη. Κατά μήκος του υπάρχουν πολλές παραδοσιακές ταβέρνες, εστιατόρια και καφέ για να απολαύσετε το μαγευτικό τοπίο που απλώνεται μπροστά σας. Μπορείτε να διαλέξετε μια από τις απάνεμες παραλίες του κόλπου για το μπάνιο σας ή την βραδινή σας βόλτα.
Στην περιοχή θα βρείτε αρκετά καταλύματα που προσφέρουν όλες τις σύγχρονες ανέσεις για μια ευχάριστη διαμονή, πάντα όμως σε απόλυτο σεβασμό προς το φυσικό περιβάλλον.
ΤΡΙΚΕΡΙ
Ψαράδικο νησάκι στο νότιο άκρο του Παγασητικού Κόλπου που απέχει 12 ν.μ. από το λιμάνι του Βόλου.
Στην κορυφή του λόφου δεσπόζει το μοναστήρι της Παναγίας που χρονολογείται από το 1825. Στα αξιοθέατα του νησιού περιλαμβάνεται και η εκκλησία του Άϊ-Γιάννη που χρονολογείται απο το 1786. Αρχαιολογικά ευρήματα μαρτυρούν ότι η περιοχή είχε κατοικηθεί απο τους Μυκηναϊκούς χρόνους.
Οι παραλίες του νησιού σας προσκαλούν σε ένα ανεξάντλητο μαγευτικό ταξίδι δροσιάς. Το νησί συνδέεται καθημερινά κατά την διάρκεια του καλοκαιριού με Flying Dolphins με το λιμάνι του Βόλου και τις Βόρειες Σποράδες.
Οδικώς θα ακολουθήσετε τον δρόμο προς τον Αλογόπορο λίγο πρίν το Τρίκερι αλλά πρέπει πρώτα να τηλεφωνήσετε (24230 55210 & 55240) για να σας περάσει απέναντι καϊκι.
ΜΕΓΑΝΗΣΙ
Το Μεγανήσι απέχει μόλις 4 ναυτικά μίλια από το Νυδρί, της Λευκάδας όπου ανα τακτικά χρονικά διαστήματα αναχωρεί ferry boat με προορισμό το Μεγανήσι. Η διαδρομή, που διαρκεί 25 λεπτά, είναι μαγευτική αφού ο επισκέπτης έχει την ευκαιρία να θαυμάσει πολλά μικρά νησάκια, που είναι διάσπαρτα γύρω από το Μεγανήσι και ανάμεσά τους την Μαδουρή με το παλαιό αρχοντικό του Βαλαωρίτη και τον Σκορπιό, ιδιοκτησία της οικογένειας Ωνάση.
Το νησί διαθέτει καλό οδικό δίκτυο καθώς και τοπική συγκοινωνία.
ΑΜΜΟΥΛΙΑΝΗ
Το μοναδικό νησί που κατοικείται στην Χαλκιδική και μαγεύει κάθε επισκέπτη γιατί περιλαμβάνει ό,τι ονειρεύεται κανείς μέσα σε 4,5 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Η Αμμουλιανή απέχει 120 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη και συνδέεται με τακτικά δρομολόγια φέρυ-μπωτ (ferry boat), που διαρκούν μόνο 10 λεπτά, με την απέναντι ακτή την Τρυπητή.
Με ελάχιστα πράγματα στις αποσκευές σας θα βρείτε στην Αμμουλιανή τον επίγειο παράδεισο της ανεμελιάς και της χαλάρωσης. Το νησί αυτό είναι ένας ειδυλλιακός συνδυασμός χρυσής και ψιλής αμμουδιάς, γαλαζοπράσινης θάλασσας, βλάστησης και γιγαντόσχημων βράχων.
Οι απομονωμένοι κόλποι της αποτελούν τον ιδανικό προορισμό για όσους επιθυμούν ηρεμία και ξεκούραση, ενώ στις μεγάλες αμμουδιές μπορείτε να επιδοθείτε στα θαλάσσια σπορ
ΕΛΑΦΟΝΗΣΟΣ
Η Ελαφόνησος βρίσκεται στο νοτιοανατολικό άκρο της Πελοποννήσου με έκταση 19 τετραγωνικά χιλιόμετρα και απόσταση μόνο 570 μέτρα από την απέναντι Πελοποννησιακή ακτή της Πούντας που μαζί με άλλα 3 τετραγωνικά χιλιόμετρα γης στην Λακωνία αποτελούν την Κοινότητα Ελαφονήσου.
σημερινό της όνομα η Ελαφόνησος το αντλεί, σύμφωνα με έρευνα των Κρούπη Ηλία & Σταμούλη Ιακώβου από το πλούσιο κυνήγι που υπήρχε στην περιοχή από την αρχαιότητα καθώς όπως αναφέρεται και από τον Παυσανία πολλά ήταν τα αρχαία ιερά της Θεάς Αρτεμης στην περιοχή, και πιο συγκεκριμένα λόγο της ύπαρξης πλήθους ελαφιών κόκκινου χρώματος (CERVI). Σύμφωνα και με Βενετσιάνικους χάρτες του 15ου αιώνα η Ελαφόνησος αποτυπώνετε ως CERVI "τσέρβι" και τα Κύθηρα ως CERIGO "τσερίγκο" (όνομα που οι ντόπιοι χρησιμοποιούν ως και σήμερα για τα Κύθηρα (Τσιρίγο), κάτι που δεν έγινε και με το όνομα "Τσέρβι" για την Ελαφόνησο καθώς δεν κατοικούταν τότε). Τέλος το απέναντι χωριό Βιγκλάφια μαρτυρά με το όνομα του την αλήθεια αυτή (ΒΙΓΚΛΑ - ΕΛΑΦΙΑ) καθώς από κει, απλώνεται μπροστά μας πεντακάθαρα όλος ο κάμπος ως την Ελαφόνησο μαζί με την λιμνοθάλασσα Στρογγύλη. Ως φυσικό παρατηρητήριο λοιπόν των κόκκινων μικρόσωμων αυτών Ελαφιών δεν θα μπορούσε παρά να αποδοθεί αυτό το τοπωνύμιο. Η άποψη αυτή ενισχύεται σημαντικά παρατηρώντας το άγαλμα της Θεάς Αρτεμης στο μουσείο του Λούβρου (προερχόμενο από την Λακωνία) όπου κρατά στο ένα χέρι τα βέλη της και στο άλλο ένα μικρόσωμο τέτοιο ελάφι.
Η Ελαφόνησος ανήκει στον Νομό Λακωνίας, στα 3,7 ναυτικά μίλια ανατολικά της βρίσκεται η Νεάπολη, έδρα του Δήμου Βοιών που μαζί με τα υπόλοιπα χωριά στο νοτιοανατολικό άκρο της Πελοποννήσου, την Ακρα Μαλέα, αποτελούν τα Βάτικα. Στα 4,5 ναυτικά μίλια από το Ακρωτήρι του Φράγκου, νότια, βρίσκονται τα Κύθηρα (Τσιρίγο)
Ο πληθυσμός του νησιού είναι μερικές εκατοντάδες κάτοικοι τον χειμώνα οι οποίοι το καλοκαίρι σχεδόν διπλασιάζονται. Επίσης το νησί είναι πόλος έλξης χιλιάδων τουριστών με κορύφωση τους μήνες, Ιούλιο και Αύγουστο, όπου οι διανυχτερεύσεις ξεπερνούν τις 5.000 και οι διελεύσεις αυτοκινήτων καθημερινά φθάνουν και ξεπερνούν τις 1.600
ΦΟΥΡΝΟΙ ΙΚΑΡΙΑΣ
Οι Φούρνοι Κορσεών (ή αλλιώς Φούρνοι Ικαρίας ή απλώς Φούρνοι) είναι συστάδα νήσων, νησίδων και βραχονησίδων του ανατολικού Αιγαίου. Η Θέση τους είναι δυτικά-νοτιοδυτικά της Σάμου και ανατολικά της Ικαρίας (λίγο νότια ανάμεσα στα δύο νησιά). Συγκεκριμένα ανάμεσα στο τρίγωνο των ακρωτηρίων "Δομένικος" της Σάμου, "Φανάρι" της Ικαρίας και "Τζουλούφι" της Πάτμου.
Κυριώτερες αυτών είναι δυτικά: η Θύμαινα, το Θυμαινονήσι, το Αλαφονήσι (ή Αλατσονήσι), κεντρικά: οι Φούρνοι, το Διαπόρι (ή Κισιρία), νότια: το Στρογγυλό, το Πλατύ (ή Πλάκα), το Μακρύ (ή Μακρονήσι), και ανατολικά: ή Ανθρώ (ή Ανθρωποφάς), ο μικρός Ανθρωποφάς, η Κεδρό (ή Μικρή Ανθρωποφάς), η Αγριδιό (ή Πρασονήσι), ο Άγιος Μηνάς, ο μικρός Άγιος Μηνάς , και το Πλακάκι .
Σήμερα οι Φούρνοι έχουν 1.469 μόνιμους κάτοικους (σύμφωνα με την απογραφή του 2001). Κατοικούνται μόνιμα μόνο το κεντρικό νησί και η Θύμαινα. Κύρια ασχολία των μονίμων κατοίκων είναι η πλούσια αλιεία που σημειώνεται στη περιοχή (πέρασμα ψαριών).
Ο πληθυσμός τους αυξάνεται κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού λόγω του τουρισμού αλλά και λόγω της επιστροφής των Φουρνιωτών που ζουν σε άλλα μέρη. Παρ'όλα αυτά, το νησί προσφέρει ήρεμες και ξεκούραστες καλοκαιρινές διακοπές.
Διοικητικά οι Φούρνοι υπάγονται στο νομό Σάμου
ΣΠΙΝΑΛΟΓΚΑ
Σπιναλόγκα είναι ένα μικρό νησάκι το οποίο κλείνει από τα βόρεια τον κόλπο της Ελούντας στην Επαρχία Μεραμπέλλου του νομού Λασιθίου Κρήτης. Το αρχαίο του όνομα ήταν Καλυδών αλλά μετά την κατάληψη του από τους Ενετούς ονομάσθηκε Σπιναλόγκα. Οχυρώθηκε άριστα από τους Ενετούς τόσο από κατασκευαστικής και αρχιτεκτονικής άποψης όσο και από απόψεως αισθητικής του όλου τοπίου που και σήμερα ακόμη διατηρεί την αξεπέραστη ομορφιά του
Το 1905 χρησιμοποιήθηκε ως Λεπροκομείο όπου οδηγήθηκαν όλοι οι λεπροί της Κρήτης, οι οποίοι πρώτα βρίσκονταν απομονωμένοι στη «Μισκινιά», έξω από το Ηράκλειο, και ήταν εστία μολύνσεως και για τον υπόλοιπο λαό.
Κατά την περίοδο της Ιταλογερμανικής κατοχής οι κατακτητές δεν τολμούσαν να αφήσουν ελεύθερους τους λεπρούς και ήσαν αναγκασμένοι να τους τροφοδοτούν οι ίδιοι, δεδομένου ότι το απέναντι χωριό Πλάκα το είχαν εκκενώσει και είχαν διώξει τους κατοίκους σε άλλα χωριά, όλη δε την παράλια περιοχή την είχαν οχυρώσει με πυροβολεία, πολυβολεία, υπόγειες στοές, ναρκοπέδια γιατί φοβόντουσαν απόβαση των Άγγλων σ' εκείνο το μέρος. Ούτε ποτέ μπήκε στο νησάκι Ιταλός ή Γερμανός και γι' αυτό λειτουργούσαν παράνομα ραδιόφωνα και ο γιατρός Διευθυντής Γραμματικάκης αντέγραφε τις ειδήσεις του Λονδίνου και του Καΐρου και τις μοίραζε ως δελτία ειδήσεων στους κατοίκους.
Τελικά το 1957 έκλεισε ιαθέντων των λεπρών με την ανακάλυψη των αντιβιοτικών φαρμάκων.
Μετά το 1957 αρκετά δεκαετίες έμεινε αναξιοποίητη και μετά τον ενδιαφέρον των πολυάριθμων τουριστών άρχισε να γίνεται συστηματική αναστήλωση και επισκευή των παλαιών κτισμάτων, των οχυρωματικών ενετικών τειχών, των παλαιών οικιών, των δρόμων κλπ.
Χιλιάδες επισκέπτες επισκέπτονται κάθε χρόνο το πανέμορφο αυτό νησάκι με καραβάκια που ξεκινούν κάθε μία ώρα από τον Άγιο Νικόλαο, την Ελούντα και την Πλάκα που βρίσκεται ακριβώς απέναντι στην στεριά και απέχει περίπου 800 μέτρα.
ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ
Μακρόνησος είναι ένα μικρό νησάκι που βρίσκεται μεταξύ Κέας και Λαυρίου, παράλληλα με τις νοτιοανατολικές ακτές της Αττικής, και ανήκει διοικητικά στην Κέα.
Το σημερινό του όνομα το οφείλει στο σχήμα του καθώς το νησί είναι στενό και μακρύ. Κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν Ελένη, γιατί λέγετε ότι από εκεί πέρασε η Ωραία Ελένη όταν πήγαινε με τον Πάρη στην Τροία.
Έχει έκταση 18 τ. χλμ. και το μήκος της ακτογραμμής του φτάνει τα 28 χλμ. η υψηλότερη κορυφή του είναι 264 μ.
Σύμφωνα με τα αρχαιολογικά ευρήματα το νησί κατοικούνταν τα αρχαία χρόνια. Η Μακρόνησος έγραψε τη δική της σελίδα στην ιστορία της νεότερης Ελλάδας, αφού μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και γι πολλά χρόνια μετά αποτέλεσε τόπο εξορίας για πολλούς Έλληνες.
Σήμερα το νησί είναι ακατοίκητο αλλά επισκέψιμο. Τα εκδρομικά καραβάκια ξεκινούν από το Λαύριο.
ΧΥΤΡΑ ΚΥΘΗΡΩΝ
Απέναντι από το λιμάνι του Καψαλίου, βρίσκεται η Χύτρα, μια καταπράσινη βραχονησίδα με μοναδική χλωρίδα και πανίδα. Παρά το ότι οι ντόπιοι την αποκαλούν Χύτρα, η επίσημη ονομασία της είναι Αυγό.
Η βραχονησίδα, η οποία ανήκει στην Εγχώριο Περιουσία, ενοικιαζόταν παλαιότερα από αυτήν μέσω δημοπρασίας για την εκμετάλλευση την χορτονομής. Σε αυτή μπορεί να βρεθεί κάποιος με σκάφος αλλά λόγω της ανυπαρξίας φυσικών λιμανιών και των απότομών της βράχων, η προσέγγισή της καθίσταται ιδιαίτερα δύσκολη. Το μοναδικό τοπίο όμως αποζημιώνει για την ταλαιπωρία. Ο επισκέπτης μπορεί να δει παντού τα άνθη σεμπρεβίβες ή αλλιώς «αμάραντα των Κυθήρων» ενώ στα βράχια φωλιάζουν οι μαυροπετρίτες, ένα σπάνιο είδος πτηνών. Το πιο ενδιαφέρον όμως στοιχείο είναι η θαλάσσια σπηλιά στη νότια πλευρά του, όπου βρίσκουν καταφύγιο φώκιες
ΓΛΑΡΟΝΗΣΙΑ ΜΗΛΟΥ
Μόνιμοι κάτοικοι των τριών αυτών βραχονησίδων , που αποτελούν δημιουργήματα της υφαιστειακής λάβας , είναι οι γλάροι .Βρίσκονται στη Βόρεια πλευρά του νησιού και ο καλύτερος τρόπος για να τα θαυμάσετε από κοντά είναι η επίσκεψη με κάποιο από τα τουριστικά εκδρομικά σκάφη που ξεκινούν από τον Αδάμαντα
ΤΕΛΕΝΔΟΣ
Τέλενδος είναι ένα νησάκι του νοτίου Αιγαίου στα Δωδεκάνησα και αποτελεί δημοτικό διαμέρισμα του δήμου Καλύμνου, διότι απέχει μόνον 900 μέτρα από την Κάλυμνο! Εχει έκταση περίπου 5 τετραγωνικά χιλιόμετρα, ενώ η ακτογραμμή είναι 13 χιλιόμετρα. Ο πληθυσμός της αποτελείται από 54 εύθυμους (συνηθέστατα) και χαμογελαστούς κάτοικους (απογραφή 2001), που τις κρύες νύχτες του χειμώνα μειώνονται στο μισό. Είναι νησί άγονο και βραχώδες, αλλά με υπέροχη θάλασσα που πολύ θα σας θυμίσει Κυκλάδες. Βέβαια, υπάρχει ένα μικρό πευκοδάσος που αντιστέκεται στους αιγαιοπελαγίτικους ανέμους, έτσι ίσα ίσα για να στέκεται λίγο το μάτι. Το νησί ήταν κάποτε ενωμένο με την Κάλυμνο. Το 535 μ.Χ. χωρίστηκε από ένα δυνατό σεισμό και έκτοτε απέχουν ελάχιστα, μόλις 900 μέτρα.
Η «χώρα» της Τελένδου βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το χωριό Μυρτιές της Καλύμνου και η συγκοινωνία είναι συνεχής, με πλοιάρια από τις 7 το πρωί μέχρι τα μεσάνυχτα.
Είναι ένα από τα μέρη όπου μπορεί κάποιος να αγγίξει τη νιρβάνα της απόλυτης χαλάρωσης μακριά από τους τύπους και τα «πρέπει». Στα ατού του νησιού είναι οι κάτοικοι που είναι ευγενικοί και φιλικότατοι. Μάλιστα, τώρα τον Ιούλιο γίνεται ένα διήμερο Πολιτιστικό φεστιβάλ με συναυλία, εκθέσεις ζωγραφικής και φωτογραφίας και μοντέρνους και παραδοσιακούς χορούς.
Υπάρχουν πολλές παραλίες στο νησί, που σχεδόν όλες είναι προσβάσιμες από ξηρά, κάποιες έπειτα από «σκληρή» πεζοπορία. Ομως σε απόσταση 5 - 10 λεπτών με τα πόδια υπάρχουν παραλίες και γωνιές όπου ο ήλιος μπορεί να σας μαυρίσει παντού.
Αν κάποια στιγμή βαρεθείτε να είστε ευτυχής, άρχων και τεμπέλης μπορείτε να περάσετε απέναντι στις Μυρτιές της Καλύμνου, μέρος «ζωηρό» με μπαράκια όπου σαν άλλος Σαμψών να αγαλλιάσει η ψυχή σας μετά των αλλοφύλων, των άλλων φίλων και βέβαια των άλλων φύλων!
ΧΡΥΣΗ ή ΓΑΪΔΟΥΡΟΝΗΣΙ
Είναι ένα από τα 81 ακατοίκητα νησιά της Κρήτης. Πιο γνωστό είναι με την ονομασία Γαϊδουρονήσι. Οι κάτοικοι της Ιεράπετρας το αποκαλούν απλά "Νησί", καθώς η σχέση τους μαζί του είναι ιδιαίτερη. Βρίσκεται 8 ναυτικά μίλια νότια της Ιεράπετρας στο Λιβυκό Πέλαγος.
Είναι σχεδόν επίπεδο με κύριο χαρακτηριστικό του την πληθώρα των κοχυλιών στη βόρεια παραλία (Μπελεγρίνα), τις ξανθές παραλίες, τα γαλαζοπράσινα νερά του και το δάσος κέδρων.
Έχει μέγιστο μήκος 5 χλμ και μέσο πλάτος 1 χλμ. Το ψηλότερο μέρος είναι η κορυφή Κεφάλα στα 31 μέτρα.
Το δάσος κέδρων που υπάρχει στο νησί έχει έκταση 350 στρέμματα με μέσο όρο 14 δέντρα ανά στρέμμα ηλικίας 200 ετών.
Στο δυτικό μέρος του νησιού ο επισκέπτης μπορεί να επισκεφτεί το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου (πιθανότατα χτισμένο τον 13ο αιώνα), την παλιά αλυκή που ακόμα μαζεύει αλάτι, τους λαξευτούς τάφους της Ρωμαϊκής περιόδου, τον αρχαίο λιμενοβραχίονα και το φάρο.
Παρόλο που η ανθρώπινη παρουσία στο Γαϊδουρονήσι αναφέρεται ότι άρχισε κατά τη Μινωική Περίοδο, φαίνεται ότι το νησί δεν έχει επηρεαστεί απ' αυτήν.
Ο Stasiasmus αναφέρει ότι η Ιεράπετρα έχει ένα νησί με το όνομα Χρυσή, το οποίο έχει νερό και λιμάνι. Ο Buondelmonti (το 1945) αναφέρει ότι η Χρυσή ένα σχεδόν ακαλλιέργητο νησί με σχοίνους και κέδρους.
Ο θαλάσσιος πλούτος της Χρυσής είναι υπέροχος. Τα απολιθώματα που έχουν βρεθεί πάνω σε ηφαιστειακά πετρώματα χρονολογούνται από 350.000 έως 70.000 χρόνια, όταν το νησί ήταν ακόμα βυθισμένο στο νερό. Συνολικά έχουν βρεθεί 49 είδη απολιθωμάτων. Μεγάλος αριθμός από αυτά βρίσκονται ακόμα και σήμερα στη θαλάσσια περιοχή γύρω από τη Χρυσή σε μεγάλους πληθυσμούς με αποτέλεσμα τον κατακλυσμό των βόρειων ακτών (Μπελεγρίνα, Χατζηβόλακα, Καταπρόσωπο) με τεράστιο αριθμό κοχυλιών, που αποτελούν ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του νησιού.
700 μέτρα ανατολικά της Χρυσής βρίσκεται το Μικρονήσι, ένα βραχώδες νησάκι συνολικής έκτασης 117 στρεμμάτων. Στο Μικρονήσι φωλιάζουν εκατοντάδες χιλιάδες ζευγάρια γλάρων.
Για όλο αυτό το πανέμορφο και διατηρημένο οικοσύστημα η Χρυσή έχει ενταχθεί στο Ευρωπαϊκό πρόγραμμα προστασίας τοπίων φυσικού κάλλους (NATURA 2000).
Από τα μέσα Μαΐου έως τα τέλη Οκτωβρίου εκτελούνται καθημερινά δρομολόγια σκαφών από το λιμάνι της Ιεράπετρας στις 10:30. Μετά από ταξίδι μίας ώρας περίπου γίνεται η αποβίβαση στο νότιο μέρος του νησιού στη θέση "Βουγιού Μάτι", δίπλα στη δημοτική ταβέρνα. Από το χώρο της αποβίβασης υπάρχει μονοπάτι, που οδηγεί τον επισκέπτη στο βόρειο τμήμα του νησιού, στον όρμο της Μπελεγρίνας.
Ο επισκέπτης σε διάστημα περίπου έξι ωρών έχει το χρόνο να περιπλανηθεί στις απέραντες παραλίες, να απολαύσει τα γαλαζοπράσινα νερά, να επισκεφτεί το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου, και να αφήσει αυτό το μοναδικό οικοσύστημα να του κλέψει την καρδιά και να τον κάνει να ονειροπολήσει.
Ο επισκέπτης καλείται να σεβαστεί και να μη διαταράξει αυτό το τόσο εύθραυστο περιβάλλον. Απαγορεύεται η οποιαδήποτε μορφή ρύπανσης, η συλλογή κοχυλιών και πετρωμάτων, η μετακίνηση εκτός των οροθετημένων μονοπατιών και η κατασκήνωση
ΣΦΑΚΤΗΡΙΑ
Στενόμακρο νησί, μπροστά από τον όρμο του Ναυαρίνου, που λειτουργεί σας φυσικός κυματοθραύστης, κάνοντας το λιμάνι της Πύλου και γενικά τον κόλπο της Πύλου ένα από τα πιο ασφαλή αγκυροβόλια στη Μεσόγειο.
Είναι ιδιαίτερα γνωστό για την πλούσια ιστορία του, που αρχίζει το 425 π.Χ. με τον αποκλεισμό και τελικά την παράδοση των Σπαρτιατών που είχαν αποκλεισθεί από τους Αθηναίους.
Αλλος ένας σταθμός στην ιστορία της, είναι η σφαγή των Ελλήνων από τον Ιμπραήμ, μεταξύ των οποίων και ο φιλέλληνας Σανταρόζα το 1825, ύστερα από ηρωική αντίσταση. Στη συνέχεια το 1827 στα νερά του κόλπου και δύο χρόνια μετά την προηγούμενη νίκη του ο Ιμπραήμ θα χάσει μαζί με τον στόλο του και τις ελπίδες του να καταπνίξει την Επανάσταση, όταν θα αποκλεισθεί από τον στόλο των Μεγάλων Δυνάμεων και τελικά χάσει 60 από τα 89 πλοία του και πλήθος στρατιωτών.
Στην Σφακτηρία υπάρχουν το μνημείο των πεσόντων Ελλήνων, το μνημείο του Σανταρόζα, και το μνημείο των Ρώσων μαζί με το παρεκκλήσι του, τα οποία είναι αφιερωμένα προς τιμή των νεκρών.
ΣΤΡΟΦΑΔΕΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ
Περίπου 20 ναυτικά μίλια νότια από την Ζάκυνθο, βρίσκονται οι Στροφάδες Νήσοι (ή Στροφάδια), δύο μικρά νησιά με τεράστια ιστορική, θρησκευτική, πολιτισμική και περιβαλλοντική σημασία.
Η έκταση τους είναι 2,5 τ.χλμ. και 1,5 τ.χλμ. αντίστοιχα. Γεωλογικά, αποτελούν τη συνέχεια της Νότιας Κορυφής της Ζακύνθου, από το Ακρωτήρι Γέρακα.
Σύμφωνα με έρευνες που έγιναν στα νησιά αυτά, είναι ωκεανικά και ποτέ δεν υπήρξαν ενωμένα με άλλα νησιά ή με την ηπειρωτική Ελλάδα.Το έδαφος τους δε, είναι γονιμότατο, με πυκνή και πολύ πλούσια βλάστηση, ενω υπάρχει και αφθονία πηγαίων δροσερών νερών.
Το κτιριακό συγκρότημα του Μοναστηριού των Στροφάδων και οι δύο νησίδες, ανήκουν στην Ιερά Μονή Στροφάδων και Αγίου Διονυσίου Ζακύνθου.
Οι Στροφάδες, αποτελούν μέρος του Εθνικού Θαλάσσιου Πάρκου Ζακύνθου και ο χερσαίος καθώς και θαλάσσιος χώρος τους βρίσκεται στη διαχειριστική εποπτεία του, ενω είναι ακόμη, ενταγμένες στον κατάλογο των περιοχών NATURA της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η Ιερά Μονή Στροφάδων, ιδρύθηκε το πρώτο μισό του 13ου αιώνα, απο τον αυτοκράτορα της Νίκαιας Θεόδωρο τον Α' Λάσκαρη, αφιερωμένη στο Σωτήρα Χριστό και σύμφωνα με τον ιστορικό της Ζακύνθου Λ. Ζώη, ο Αυτοκράτορας Ιωάννης ο Παλαιολόγος ανακαίνισε το μοναστήρι γύρω στα 1440 μ.Χ. Το 1530, ή το 1538 κατά τον Χιώτη, το μοναστήρι δέχτηκε επίθεση Σαρακινών και ερημώθηκε. Το 1568, ο Ζακυνθινός κόντες Δραγανίγος Σιγούρος έγινε, με την τελετή της κουράς, Μοναχός της Μονής με το όνομα Δανιήλ. Αργότερα, γύρω στο 1570, έγινε και Ηγούμενος της Μονής. Ως Αρχιεπίσκοπος, φρόντιζε τα μοναστήρια του ποικιλοτρόπως, έως ότου πραγματοποιήθηκε η επιθυμία του, να ταφεί στη συγκεκριμένη Μονή όταν πέθανε, τις 17 Δεκεμβρίου 1622.
Το Λείψανο του Αγίου, έμεινε στα Στροφάδια μέχρι την 19η Αυγούστου του 1717, χρονιά κατά την οποία έγινε μεγάλη επίθεση των Αγαρηνών, οι οποίοι σκότωσαν και αιχμαλώτισαν τους μοναχούς. Μόνο δύο κρυμμένοι στο λόγγο γλύτωσαν, πήραν το Λείψανο του Αγίου και το έφεραν στην Ζάκυνθο και από τότε μέχρι σήμερα,παραμένει στο νησί.
Μαζί με το λείψανο του Αγίου, μεταφέρθηκε και η έδρα της Μονής των Στροφάδων στην πόλη της Ζακύνθου, όπου επίσης παραμένει μέχρι σήμερα.
Η Μονή είχε σημαντική βιβλιοθήκη και ιερά σκεύη μεγάλης αξίας. Τμήματα της βιβλιοθήκης αυτής και των ιερών σκευών, βρίσκονται σήμερα στο μοναστήρι στη Ζάκυνθο αλλά και στη Μαρκιανή βιβλιοθήκη της Βενετίας.
Για να επισκεφθείτε τα Στροφάδια, προτείνουμε αποκλειστικά την καλοκαιρινή περίοδο, όπου συνήθως διοργανώνονται αρκετά ταξίδια απο ferry boats και ημερόπλοια, ανά τακτά χρονικά διαστήματα.
ΟΘΩΝΟΙ ΚΕΡΚΥΡΑΣ
Οι Οθωνοί είναι το μεγαλύτερο από τα τρία Διαπόντια Νησιά, αποτελώντας ταυτόχρονα και το ΒΔ άκρο της χώρας, μια «εσχατιά» καταπράσινη, πανέμορφη και γαλήνια. Η έκτασή τους είναι 10,8 τετρ. χιλιόμετρα, έχουν πλάτος περίπου 3,6 χιλιόμετρα, μήκος γύρω στα 5,6 και περίμετρο ακτών 30 χιλιόμετρα. Ενας τόπος ιδανικός για ήσυχες διακοπές, βόλτες, ψάρεμα και θαλάσσια σπορ.
Στο νησί βρίσκονται διασκορπισμένοι πέντε οικισμοί, όπου ο Αμμος και το Χωριό είναι οι μεγαλύτεροι. Ομως στον παραθαλάσσιο οικισμό Αμμος με το αλιευτικό καταφύγιο «Αυλάκι», «χτυπάει η καρδιά» του νησιού. Mε άλλα λόγια, εκεί θα βρείτε δωμάτια για να διανυκτερεύσετε κι εκεί υπάρχουν ταβέρνες, μπακάλικο και καφενεία.
Κατ' αρχάς να σας πω πως το αυτοκίνητο δεν σας είναι απολύτως απαραίτητο διότι οι περισσότερες παραλίες του νησιού είναι προσβάσιμες μόνον από θάλασσα ή μονοπάτια. Από την άλλη μεριά, στο αυτοκίνητο μπορείτε να φορτώνετε πράγματα και να κάνετε λιγότερο δρόμο από τα μονοπάτια. Η απόφαση είναι δική σας.
Μπορείτε λοιπόν να κάνετε ωραίες πεζοπορίες και περιηγήσεις. Στους οικισμούς θα δείτε πολλά παλιά παραδοσιακά κτίσματα και πολλά φυτεμένα λουλούδια. Είναι μερακλήδες οι Οθωνιώτες!
Αν πάρετε το δρόμο προς την ανατολική ακτή του νησιού, μπορείτε να επισκεφθείτε το Ακρωτήρι Καστρί και το Φάρο (πάει αυτοκίνητο), που βρίσκεται σε 100 υψόμετρο πάνω από τη θάλασσα, χτισμένος από το 1872, κατεστραμμένος από τους Γερμανούς κατά την αποχώρησή τους, αλλά επιδιορθωμένος και ξαναφτιαγμένος όπως πριν
ακόμη διαδρομή που αξίζει να κάνετε είναι αυτή που ξεκινά από τον Αμμο και καταλήγει στο Χωριό. Πρόκειται για ένα πέτρινο μονοπάτι, που ξεκινάει παραλιακά και οδηγεί στο εσωτερικό του νησιού, μέσα από δρόμους με ελαιόδεντρα, ανάμεσα στα οποία συχνά θα συναντάτε παλαιά, πετρόχτιστα σπιτάκια.
Στη βόρεια ακτή του νησιού, θα επισκεφθείτε οπωσδήποτε την παραλία Φύκι. Πρόκειται για έναν αχανή όρμο, που κυριολεκτικά πνίγεται μέσα στην πυκνή βλάστηση της περιοχής.
Θα απολαύσετε ιδιαίτερα το μπάνιο σε αυτήν την περιοχή αν δεν είστε και πολύ ένθερμοι υποστηρικτές της άμμου, μια και η ακτή είναι πετρώδης, με διαλείμματα από βότσαλα που επιτρέπουν την πρόσβαση στη θάλασσα.
Στα νοτιοδυτικά άκρα του νησιού, αξίζει τον κόπο να οργανώσετε μια περιήγηση, νοικιάζοντας μια βάρκα, με τη συνοδεία κάποιου ντόπιου οδηγού κατά προτίμηση. Πρόκειται για κυριολεκτικά μαγευτικά τοπία με απόκρημνα βράχια, σπηλιές αλλά και ήρεμες παραλίες που διακόπτουν την αγριάδα του τοπίου. Γνωστότερη και εντυπωσιακότερη όλων είναι η Ασπρη Αμμος, μια παραλία με λευκή άμμο, που βρίσκεται στη σκιά ενός κατακόρυφου βράχου, που μοιάζει να έχει κοπεί ολόισια. Η λεία επιφάνεια του βράχου παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον για τους γεωλόγους, αλλά και για τους υπόλοιπους «ανειδίκευτους» θεατές· ένα τοπίο πραγματικά μοναδικό. Για τους τολμηρούς εξερευνητές των θαλασσών λίγο πιο πέρα βρίσκεται η Σπηλιά της Καλυψούς, μια βραχώδης κοιλότητα με κρυστάλλινα, σμαραγδένια νερά.
Από τη σπηλιά της Καλυψούς και μετά εκτείνονται οι δυτικές ακτές του νησιού, άγριες στην πλειοψηφία τους με πολλούς υφάλους και βραχονησίδες, που όμως πού και πού διακόπτονται από ήμερους κολπίσκους που αξίζει να επισκεφθείτε (πάντοτε με σκάφος).
Με πληροφορίες καί στοιχεία πού άντλησα από διάφορα άρθρα ή δημοσιεύματα.
ΨΑΡΑ
Τα Ψαρά βρίσκονται 12 μίλια βορειοδυτικά της Χίου. Μπορεί να φτάσει κανείς σε αυτά με πλοίο από την πόλη της Χίου, ή με μικρότερο πλοιάριο από τα Λημνιά, το επίνειο της Βολισσού. Στο νησί έχουν γραφτεί πολλές ιστορικές σελίδες, ένδοξες αλλά και τραγικές. Ο διάσημος επαναστάτης ναύαρχος Κανάρης καταγόταν από τα Ψαρά, και οι Ψαριανοί ήταν ανάμεσα στους πρώτους Έλληνες που επαναστάτησαν κατά των Τούρκων το 1821. Κατά το 1824, οι Τούρκοι επιτέθηκαν στο νησί και έσφαξαν περισσότερους από 15.000 Έλληνες, ενώ μόλις 3.000 κατάφεραν να διασωθούν. Το νησί δε συνήλθε ποτέ από αυτήν την πλήρη καταστροφή.
.
Σήμερα, έχει λιγότερους από 500 κατοίκους, οι οποίοι μένουν όλοι στο μοναδικό οικισμό του νησιού, το χωριό των Ψαρών. Οι επισκέπτες θα βρουν στα Ψαρά μερικά καφενεία που σερβίρουν και μεζέδες, καθώς και λίγα δωμάτια για να διανυκτερεύσουν, αλλά δεν υπάρχουν άλλες τουριστικές υπηρεσίες.
.
ΟΙΝΟΥΣΣΕΣ
δύο μίλια από τη βορειοανατολική ακτή της Χίου, είναι γνωστά με το όνομα του μεγαλύτερου από αυτά, της Οινούσσας. Στην αρχαιότητα το νησί ήταν φημισμένο για το καλό κρασί του και πιστεύεται ότι από τη ρίζα της λέξης οίνος προέρχεται και το όνομα Οινούσσες. Κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1821, οι κάτοικοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το νησί και ξαναεπέστρεψαν σε αυτό μετά το 1827. Οι δυσκολίες τους όμως δεν τελείωσαν με την επιστροφή τους στα νησιά, καθώς ο Τούρκος κατακτητής φρόντισε να είναι ιδιαίτερα αυστηρός μαζί τους. Οι δυσβάσταχτοι φόροι οδήγησαν τελικά τους περισσότερους άντρες στη θάλασσα. Πολλοί από αυτούς έγιναν αργότερα πλοιοκτήτες και σήμερα μερικοί από τους πιο πλούσιους και παγκοσμίως διάσημους εφοπλιστές κατάγονται από αυτό το μικρό νησί.
. Στις Οινούσσες βρίσκεται επίσης και μια από τις μεγαλύτερες σχολές εμπορικής ναυτιλίας της Ελλάδας. Υπάρχει ένα μικρό ξενοδοχείο, μερικά ενοικιαζόμενα δωμάτια, καφενεία, ταβέρνες, και πολλές ευχάριστες παραλίες. Υπάρχει τακτική σύνδεση με την πόλη της Χϊου και κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού πολλά ταξιδιωτικά γραφεία οργανώνουν διάφορες εκδρομές στα νησιά. Αυτές οι εκδρομές συχνά περιλαμβάνουν και προσέγγιση σε παραθαλάσσια χωριουδάκια της Χίου (όπως η Λαγκάδα με τις φημισμένες ταβέρνες της), κάνοντας τα ταξίδια αυτά έναν ιδανικό συνδυασμό θάλασσας, ήλιου και ελληνικής κουζίνας.
ΘΗΡΑΣΙΑ
Η Θηρασιά μυρίζει χωριό – άκόμη και σήμερα που η σύνδεση με την Οία είναι πιο συχνή και πιο εύκολη από παλιότερα, με φέρι μποτ και mini bus της κοινότητας. Με το που πιάνεις στο λιμάνι της Ρίβας, λες και γυρίζεις τριάντα χρόνια πίσω. Το τοπίο αγριεύει πριν ακόμη χάσεις την Καλντέρα από τα μάτια σου. Καυτός ήλιος, φραγκοσυκιές, θάμνοι, ντοματάκια και απόλυτη ερημιά. Η μυρωδιά των βοτάνων –εδώ είναι ο παράδεισός τους– πλημμυρίζει την ατμόσφαιρα. Σε λίγο ξεπροβάλλει ο Ποταμός, ο πιο μικρός από τους δύο οικισμούς του νησιού. Χρωματιστά καμπαναριά και έντονα κίτρινα, γαλάζια, τιρκουάζ, ροζ και βεραμάν σπίτια – η ατμόσφαιρα έχει κάτι από Σικελία. Ίδια εικόνα και στο Μανωλά, τον κεντρικό οικισμό. Περπατάς στα στενά δρομάκια, μυρίζεις σπιτικό φαγητό, παραμερίζεις απλωμένες μπουγάδες. Σαν να σταμάτησε ο χρόνος στη δεκαετία του '50. Το μόνο που ακούγεται είναι τα κουδούνια των ζώων και ο άνεμος. Δεν κυκλοφορεί ψυχή. Το πολύ πολύ να πετύχεις καμιά μαυροντυμένη μαντιλοφορούσα να βγαίνει από το παντοπωλείο της Ελένης Πιτσικάλη, για να ξανακρυφτεί πίσω από το σεντόνι της πόρτας της. Ή τον παπά Ηλία πάνω στο μουλάρι του. Αργότερα που καθίσαμε μαζί του στην ταβέρνα και μας κέρασε κρασί, μοιραστήκαμε τους προβληματισμούς του: «Να ανοίξει η Θηρασιά στον τουρισμό; Να αφήσουμε τους ξένους να αγοράσουνε σπίτια, ή θα καταντήσουμε σαν τους απέναντι;». Η Θηρασιά, το μικρό νησί απέναντι από την Οία, ένα από τα κομμάτια στα οποία έσπασε η προϊστορική Στρογγύλη με την έκρηξη του ηφαιστείου στα 1600 π.Χ. περίπου, ποτέ δεν «ξαναενώθηκε» με τη Σαντορίνη. Η απόκλιση των Θηρασιωτών από «τους απέναντι» είναι εντυπωσιακή. Λες και δεν έχει περάσει ούτε μέρα από τότε που δούλευαν στα πλοία του εφοπλιστή Νομικού και τράβαγαν τα σκούρα (παραθυρόφυλλα) με το που έβλεπαν ξένο. Το χειμώνα δεν μένουν εδώ περισσότερα από διακόσια άτομα. Διοικητικά η Θηρασιά αποτελεί μαζί με την Οία αυτόνομη κοινότητα (από τις λίγες στην Ελλάδα μετά τη διοικητική μεταρρύθμιση του 1999). Οι κάτοικοι, κυρίως αγρότες και ψαράδες, ζουν στους δύο οικισμούς: στο μεσόγειο Ποταμό και στην «πρωτεύουσα», το Μανωλά, που βλέπει Καλντέρα προς τη μεριά της Οίας. Τουρισμό δεν έχουν, αν εξαιρέσεις την ολιγόωρη επίσκεψη των γκρουπ που φέρνουν τα τουριστικά καΐκια. Ο Μανωλάς διαθέτει φούρνο, παντοπωλείο και δύο ταβέρνες, όπου μπορούν να σας βρουν και κάποιο δωμάτιο για διανυκτέρευση, αν τους το ζητήσετε. Τα τουριστικά καΐκια πιάνουν συνήθως στο παλιό λιμάνι, τον Κόρφο, με τις πολύχρωμες βαρκαδιές, τα σκαμμένα στο βράχο σπιτάκια με τις ξύλινες πόρτες όπου φυλάσσονται οι βάρκες. Υπάρχουν και κάποια ταβερνάκια για πρόχειρο φαγητό. Από τον Κόρφο ανεβαίνεις στο Μανωλά μόνο με τα πόδια ή με το γαϊδουράκι. Το φέριμποτ Νήσος Θηρασιά ενώνει τον Αθηνιό με τη Ρίβα, το κυρίως λιμάνι της Θηρασιάς, δύο φορές την εβδομάδα. Στη Ρίβα θα βρείτε παραλία με άμμο και λίγα ταβερνάκια. Εδώ βρίσκεται και το εκκλησάκι της Αγίας Ειρήνης, από το οποίο η Σαντορίνη πήρε κατά μια εκδοχή το όνομά της. Εκτός από το ξωκλήσι της Αγίας Ειρήνης, αξίζει να επισκεφθείτε την Παναγία του Λαγκαδιού (μονοπάτι από τον κεντρικό δρόμο λίγο πριν από τον Ποταμό) και το μοναστήρι της Κοιμήσεως, με το εντυπωσιακό χρυσό τέμπλο από τη Ρωσία (μονοπάτι από το Μανωλά).
αθηνόραμαtravel.gr - Ιούνιος 2005
ΜΟΝΗ
Το νησάκι Μονή βρίσκεται απέναντι από την Πέρδικα της Αίγινας, μολις 8 λεπτά απόσταση με βάρκα, χωρις κατοίκους, μόνο με ελάφια, αγριοκάτσικα, παγώνια καισκίουρους που έρχονται κοντά σας για να τα ταϊσετε.
Οι παραλίες έχουν βαθιά, καθαρά νερά, κατάλληλα για υποβρύχιο ψάρεμα, από
την μία πλευρά του νησιούκαι άμμο από την άλλη. Είναι πευκόφυτο, με οργανωμένη
αμμουδερή παραλία και πολλά άλλα σημεία για μπάνιο, ψάρεμα, πικ νικ, πεζοπορία, μέσα στα πεύκα και αναρρίχηση στην κορυφή του.
Υπάρχουν 2 snack bar, ηλεκτρικό ρεύμα και τηλέφωνο. Από το Πάσχα μέχρι και το τέλος Σεπτεμβρίου γίνονται τακτικά δρομολόγια από το λιμάνι της Περδικάς.
Στις καντίνες θα βρείτε καφέ,αναψυκτικά και ούζο με μεζέ.
ΝΗΣΑΚΙ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ
Το μικρό αυτό κομμάτι γης μέσα στην Λίμνη των Ιωαννίνων δεν ξεπερνά τα 800 μέτρα σε μήκος και τα 500 μέτρα σε πλάτος. Πάνω του φιλοξενεί Κοινότητα με 110 περίπου σπίτια, Βυζαντινές Μονές και τον χώρο στον οποίο σκοτώθηκε ο Αλής ο Τεπελενλής, Πασάς στα Γιάννενα από το τέλος το 18ο αιώνα έως τις αρχές το 19ο αιώνα.
Σχετικά με την εξ'αρχής ύπαρξη του Νησιού τα ιστορικά δεδομένα δεν είναι πλούσια. Τα Βυζαντινά και Μεταβυζαντινά μνημεία που σώζονται μέχρι σήμερα είναι κύριως αυτά που δίνουν στοιχεία για την Ιστορία του Νησιού από το 13ο αιώνα έως τις αρχές του 19ου αιώνα.
Και οι δύο περίοδοι ταυτίζονται με τις δύο περιόδους ακμής των Ιωαννίνων.
Τον 13ο αιώνα ιδρύθηκε το Δεσποτάτο της Ηπείρου με πρωτεύουσα την 'Αρτα και για λίγο καιρό ως πρωτεύουσα ήταν τα Γιάννενα ενώ η περίοδος του Αλή Πασά ήταν αυτή που έκανε την Ήπειρο επίκεντρο της Ευρωπαϊκής πολιτικής.
Η ύπαρξη Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Μονών είναι τα μόνο μνημεία που μπορούν να δώσουν "πληροφορίες" για την ιστορική συνέχεια του Νησιού. Από τις σημαντικότερες μονές του νησιού είναι:η μονή του Αγίου Νικολάου των Φιλανθρωπηνών και η μονή του Αγίου Παντελεήμονος.
ΤΡΙΖΟΝΙΑ
Τα Τριζόνια είναι ένα καταπράσινο νησί στον Κορινθιακό κόλπο, το μοναδικό στην περιοχή κατοικήσιμο. Γεωγραφικά ανήκει στην Στερεά Ελλάδα, στο νομό Φωκίδος. Βρίσκεται μόλις 7 ναυτικά μίλια από την Πελοπόννησο και 240 χμ από την Αθήνα. Η κοντινή του απόσταση από την πρωτεύουσα, αλλά και την Πάτρα το καθιστά ιδανικό προορισμό για ολιγοήμερες αποδράσεις μακριά από τη βουή της πόλης.
Στο νησί δεν κυκλοφορούν αυτοκίνητα και μηχανάκια και η πρόσβαση σε αυτό γίνεται οδικώς από την Αθήνα, μέσω της Εθνικής Οδού Αθηνών – Πατρών και της γέφυρας Ρίου – Αντιρρίου. Από το Αντίρριο στον δρόμο προς την Ναύπακτο, στα 35 χμ βρίσκονται τα «Χάνια». Από εκεί φεύγουν καίκια που σας πάνε στο νησί μέσα σε 5 λεπτά.
Εναλλακτικά μπορείτε να επιλέξετε την Εθνική Οδό Αθηνών – Λαμίας, να ακολουθήσετε την έξοδο προς Θήβα και από εκεί μέσω Λιβαδειάς, Αράχωβας, Δελφών και Ιτέας να φτάσετε στα «Χάνια». Η χιλιομετρική απόσταση αυτής της διαδρομής υπολογίζεται στα 250 χμ.
Γύρω από το νησί υπάρχουν άλλα 3 μικρότερα, ακατοίκητα νησάκια, ο Αϊ – Γιάννης, το Πρασούδι και το Πλανέμι. Ενώ πολύ κοντά σε αυτό βρίσκονται μεγάλες και σημαντικές πόλεις όπως το Γαλαξίδι στα 35 χμ, η Ναύπακτος στα 20 χμ, οι Δελφοί 70 χμ από το νησί και το Μεσολόγγι στα 50 χμ.
Το άγνωστο, σε πολλούς, αυτό νησί διαθέτει ένα πανέμορφο φυσικό λιμάνι, προσωρινό αγκυροβόλι για πολυτελή σκάφη. Κατά μήκος του υπάρχουν πολλές παραδοσιακές ταβέρνες, εστιατόρια και καφέ για να απολαύσετε το μαγευτικό τοπίο που απλώνεται μπροστά σας. Μπορείτε να διαλέξετε μια από τις απάνεμες παραλίες του κόλπου για το μπάνιο σας ή την βραδινή σας βόλτα.
Στην περιοχή θα βρείτε αρκετά καταλύματα που προσφέρουν όλες τις σύγχρονες ανέσεις για μια ευχάριστη διαμονή, πάντα όμως σε απόλυτο σεβασμό προς το φυσικό περιβάλλον.
ΤΡΙΚΕΡΙ
Ψαράδικο νησάκι στο νότιο άκρο του Παγασητικού Κόλπου που απέχει 12 ν.μ. από το λιμάνι του Βόλου.
Στην κορυφή του λόφου δεσπόζει το μοναστήρι της Παναγίας που χρονολογείται από το 1825. Στα αξιοθέατα του νησιού περιλαμβάνεται και η εκκλησία του Άϊ-Γιάννη που χρονολογείται απο το 1786. Αρχαιολογικά ευρήματα μαρτυρούν ότι η περιοχή είχε κατοικηθεί απο τους Μυκηναϊκούς χρόνους.
Οι παραλίες του νησιού σας προσκαλούν σε ένα ανεξάντλητο μαγευτικό ταξίδι δροσιάς. Το νησί συνδέεται καθημερινά κατά την διάρκεια του καλοκαιριού με Flying Dolphins με το λιμάνι του Βόλου και τις Βόρειες Σποράδες.
Οδικώς θα ακολουθήσετε τον δρόμο προς τον Αλογόπορο λίγο πρίν το Τρίκερι αλλά πρέπει πρώτα να τηλεφωνήσετε (24230 55210 & 55240) για να σας περάσει απέναντι καϊκι.
ΜΕΓΑΝΗΣΙ
Το Μεγανήσι απέχει μόλις 4 ναυτικά μίλια από το Νυδρί, της Λευκάδας όπου ανα τακτικά χρονικά διαστήματα αναχωρεί ferry boat με προορισμό το Μεγανήσι. Η διαδρομή, που διαρκεί 25 λεπτά, είναι μαγευτική αφού ο επισκέπτης έχει την ευκαιρία να θαυμάσει πολλά μικρά νησάκια, που είναι διάσπαρτα γύρω από το Μεγανήσι και ανάμεσά τους την Μαδουρή με το παλαιό αρχοντικό του Βαλαωρίτη και τον Σκορπιό, ιδιοκτησία της οικογένειας Ωνάση.
Το νησί διαθέτει καλό οδικό δίκτυο καθώς και τοπική συγκοινωνία.
ΑΜΜΟΥΛΙΑΝΗ
Το μοναδικό νησί που κατοικείται στην Χαλκιδική και μαγεύει κάθε επισκέπτη γιατί περιλαμβάνει ό,τι ονειρεύεται κανείς μέσα σε 4,5 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Η Αμμουλιανή απέχει 120 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη και συνδέεται με τακτικά δρομολόγια φέρυ-μπωτ (ferry boat), που διαρκούν μόνο 10 λεπτά, με την απέναντι ακτή την Τρυπητή.
Με ελάχιστα πράγματα στις αποσκευές σας θα βρείτε στην Αμμουλιανή τον επίγειο παράδεισο της ανεμελιάς και της χαλάρωσης. Το νησί αυτό είναι ένας ειδυλλιακός συνδυασμός χρυσής και ψιλής αμμουδιάς, γαλαζοπράσινης θάλασσας, βλάστησης και γιγαντόσχημων βράχων.
Οι απομονωμένοι κόλποι της αποτελούν τον ιδανικό προορισμό για όσους επιθυμούν ηρεμία και ξεκούραση, ενώ στις μεγάλες αμμουδιές μπορείτε να επιδοθείτε στα θαλάσσια σπορ
ΕΛΑΦΟΝΗΣΟΣ
Η Ελαφόνησος βρίσκεται στο νοτιοανατολικό άκρο της Πελοποννήσου με έκταση 19 τετραγωνικά χιλιόμετρα και απόσταση μόνο 570 μέτρα από την απέναντι Πελοποννησιακή ακτή της Πούντας που μαζί με άλλα 3 τετραγωνικά χιλιόμετρα γης στην Λακωνία αποτελούν την Κοινότητα Ελαφονήσου.
σημερινό της όνομα η Ελαφόνησος το αντλεί, σύμφωνα με έρευνα των Κρούπη Ηλία & Σταμούλη Ιακώβου από το πλούσιο κυνήγι που υπήρχε στην περιοχή από την αρχαιότητα καθώς όπως αναφέρεται και από τον Παυσανία πολλά ήταν τα αρχαία ιερά της Θεάς Αρτεμης στην περιοχή, και πιο συγκεκριμένα λόγο της ύπαρξης πλήθους ελαφιών κόκκινου χρώματος (CERVI). Σύμφωνα και με Βενετσιάνικους χάρτες του 15ου αιώνα η Ελαφόνησος αποτυπώνετε ως CERVI "τσέρβι" και τα Κύθηρα ως CERIGO "τσερίγκο" (όνομα που οι ντόπιοι χρησιμοποιούν ως και σήμερα για τα Κύθηρα (Τσιρίγο), κάτι που δεν έγινε και με το όνομα "Τσέρβι" για την Ελαφόνησο καθώς δεν κατοικούταν τότε). Τέλος το απέναντι χωριό Βιγκλάφια μαρτυρά με το όνομα του την αλήθεια αυτή (ΒΙΓΚΛΑ - ΕΛΑΦΙΑ) καθώς από κει, απλώνεται μπροστά μας πεντακάθαρα όλος ο κάμπος ως την Ελαφόνησο μαζί με την λιμνοθάλασσα Στρογγύλη. Ως φυσικό παρατηρητήριο λοιπόν των κόκκινων μικρόσωμων αυτών Ελαφιών δεν θα μπορούσε παρά να αποδοθεί αυτό το τοπωνύμιο. Η άποψη αυτή ενισχύεται σημαντικά παρατηρώντας το άγαλμα της Θεάς Αρτεμης στο μουσείο του Λούβρου (προερχόμενο από την Λακωνία) όπου κρατά στο ένα χέρι τα βέλη της και στο άλλο ένα μικρόσωμο τέτοιο ελάφι.
Η Ελαφόνησος ανήκει στον Νομό Λακωνίας, στα 3,7 ναυτικά μίλια ανατολικά της βρίσκεται η Νεάπολη, έδρα του Δήμου Βοιών που μαζί με τα υπόλοιπα χωριά στο νοτιοανατολικό άκρο της Πελοποννήσου, την Ακρα Μαλέα, αποτελούν τα Βάτικα. Στα 4,5 ναυτικά μίλια από το Ακρωτήρι του Φράγκου, νότια, βρίσκονται τα Κύθηρα (Τσιρίγο)
Ο πληθυσμός του νησιού είναι μερικές εκατοντάδες κάτοικοι τον χειμώνα οι οποίοι το καλοκαίρι σχεδόν διπλασιάζονται. Επίσης το νησί είναι πόλος έλξης χιλιάδων τουριστών με κορύφωση τους μήνες, Ιούλιο και Αύγουστο, όπου οι διανυχτερεύσεις ξεπερνούν τις 5.000 και οι διελεύσεις αυτοκινήτων καθημερινά φθάνουν και ξεπερνούν τις 1.600
ΦΟΥΡΝΟΙ ΙΚΑΡΙΑΣ
Οι Φούρνοι Κορσεών (ή αλλιώς Φούρνοι Ικαρίας ή απλώς Φούρνοι) είναι συστάδα νήσων, νησίδων και βραχονησίδων του ανατολικού Αιγαίου. Η Θέση τους είναι δυτικά-νοτιοδυτικά της Σάμου και ανατολικά της Ικαρίας (λίγο νότια ανάμεσα στα δύο νησιά). Συγκεκριμένα ανάμεσα στο τρίγωνο των ακρωτηρίων "Δομένικος" της Σάμου, "Φανάρι" της Ικαρίας και "Τζουλούφι" της Πάτμου.
Κυριώτερες αυτών είναι δυτικά: η Θύμαινα, το Θυμαινονήσι, το Αλαφονήσι (ή Αλατσονήσι), κεντρικά: οι Φούρνοι, το Διαπόρι (ή Κισιρία), νότια: το Στρογγυλό, το Πλατύ (ή Πλάκα), το Μακρύ (ή Μακρονήσι), και ανατολικά: ή Ανθρώ (ή Ανθρωποφάς), ο μικρός Ανθρωποφάς, η Κεδρό (ή Μικρή Ανθρωποφάς), η Αγριδιό (ή Πρασονήσι), ο Άγιος Μηνάς, ο μικρός Άγιος Μηνάς , και το Πλακάκι .
Σήμερα οι Φούρνοι έχουν 1.469 μόνιμους κάτοικους (σύμφωνα με την απογραφή του 2001). Κατοικούνται μόνιμα μόνο το κεντρικό νησί και η Θύμαινα. Κύρια ασχολία των μονίμων κατοίκων είναι η πλούσια αλιεία που σημειώνεται στη περιοχή (πέρασμα ψαριών).
Ο πληθυσμός τους αυξάνεται κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού λόγω του τουρισμού αλλά και λόγω της επιστροφής των Φουρνιωτών που ζουν σε άλλα μέρη. Παρ'όλα αυτά, το νησί προσφέρει ήρεμες και ξεκούραστες καλοκαιρινές διακοπές.
Διοικητικά οι Φούρνοι υπάγονται στο νομό Σάμου
ΣΠΙΝΑΛΟΓΚΑ
Σπιναλόγκα είναι ένα μικρό νησάκι το οποίο κλείνει από τα βόρεια τον κόλπο της Ελούντας στην Επαρχία Μεραμπέλλου του νομού Λασιθίου Κρήτης. Το αρχαίο του όνομα ήταν Καλυδών αλλά μετά την κατάληψη του από τους Ενετούς ονομάσθηκε Σπιναλόγκα. Οχυρώθηκε άριστα από τους Ενετούς τόσο από κατασκευαστικής και αρχιτεκτονικής άποψης όσο και από απόψεως αισθητικής του όλου τοπίου που και σήμερα ακόμη διατηρεί την αξεπέραστη ομορφιά του
Το 1905 χρησιμοποιήθηκε ως Λεπροκομείο όπου οδηγήθηκαν όλοι οι λεπροί της Κρήτης, οι οποίοι πρώτα βρίσκονταν απομονωμένοι στη «Μισκινιά», έξω από το Ηράκλειο, και ήταν εστία μολύνσεως και για τον υπόλοιπο λαό.
Κατά την περίοδο της Ιταλογερμανικής κατοχής οι κατακτητές δεν τολμούσαν να αφήσουν ελεύθερους τους λεπρούς και ήσαν αναγκασμένοι να τους τροφοδοτούν οι ίδιοι, δεδομένου ότι το απέναντι χωριό Πλάκα το είχαν εκκενώσει και είχαν διώξει τους κατοίκους σε άλλα χωριά, όλη δε την παράλια περιοχή την είχαν οχυρώσει με πυροβολεία, πολυβολεία, υπόγειες στοές, ναρκοπέδια γιατί φοβόντουσαν απόβαση των Άγγλων σ' εκείνο το μέρος. Ούτε ποτέ μπήκε στο νησάκι Ιταλός ή Γερμανός και γι' αυτό λειτουργούσαν παράνομα ραδιόφωνα και ο γιατρός Διευθυντής Γραμματικάκης αντέγραφε τις ειδήσεις του Λονδίνου και του Καΐρου και τις μοίραζε ως δελτία ειδήσεων στους κατοίκους.
Τελικά το 1957 έκλεισε ιαθέντων των λεπρών με την ανακάλυψη των αντιβιοτικών φαρμάκων.
Μετά το 1957 αρκετά δεκαετίες έμεινε αναξιοποίητη και μετά τον ενδιαφέρον των πολυάριθμων τουριστών άρχισε να γίνεται συστηματική αναστήλωση και επισκευή των παλαιών κτισμάτων, των οχυρωματικών ενετικών τειχών, των παλαιών οικιών, των δρόμων κλπ.
Χιλιάδες επισκέπτες επισκέπτονται κάθε χρόνο το πανέμορφο αυτό νησάκι με καραβάκια που ξεκινούν κάθε μία ώρα από τον Άγιο Νικόλαο, την Ελούντα και την Πλάκα που βρίσκεται ακριβώς απέναντι στην στεριά και απέχει περίπου 800 μέτρα.
ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ
Μακρόνησος είναι ένα μικρό νησάκι που βρίσκεται μεταξύ Κέας και Λαυρίου, παράλληλα με τις νοτιοανατολικές ακτές της Αττικής, και ανήκει διοικητικά στην Κέα.
Το σημερινό του όνομα το οφείλει στο σχήμα του καθώς το νησί είναι στενό και μακρύ. Κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν Ελένη, γιατί λέγετε ότι από εκεί πέρασε η Ωραία Ελένη όταν πήγαινε με τον Πάρη στην Τροία.
Έχει έκταση 18 τ. χλμ. και το μήκος της ακτογραμμής του φτάνει τα 28 χλμ. η υψηλότερη κορυφή του είναι 264 μ.
Σύμφωνα με τα αρχαιολογικά ευρήματα το νησί κατοικούνταν τα αρχαία χρόνια. Η Μακρόνησος έγραψε τη δική της σελίδα στην ιστορία της νεότερης Ελλάδας, αφού μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και γι πολλά χρόνια μετά αποτέλεσε τόπο εξορίας για πολλούς Έλληνες.
Σήμερα το νησί είναι ακατοίκητο αλλά επισκέψιμο. Τα εκδρομικά καραβάκια ξεκινούν από το Λαύριο.
ΧΥΤΡΑ ΚΥΘΗΡΩΝ
Απέναντι από το λιμάνι του Καψαλίου, βρίσκεται η Χύτρα, μια καταπράσινη βραχονησίδα με μοναδική χλωρίδα και πανίδα. Παρά το ότι οι ντόπιοι την αποκαλούν Χύτρα, η επίσημη ονομασία της είναι Αυγό.
Η βραχονησίδα, η οποία ανήκει στην Εγχώριο Περιουσία, ενοικιαζόταν παλαιότερα από αυτήν μέσω δημοπρασίας για την εκμετάλλευση την χορτονομής. Σε αυτή μπορεί να βρεθεί κάποιος με σκάφος αλλά λόγω της ανυπαρξίας φυσικών λιμανιών και των απότομών της βράχων, η προσέγγισή της καθίσταται ιδιαίτερα δύσκολη. Το μοναδικό τοπίο όμως αποζημιώνει για την ταλαιπωρία. Ο επισκέπτης μπορεί να δει παντού τα άνθη σεμπρεβίβες ή αλλιώς «αμάραντα των Κυθήρων» ενώ στα βράχια φωλιάζουν οι μαυροπετρίτες, ένα σπάνιο είδος πτηνών. Το πιο ενδιαφέρον όμως στοιχείο είναι η θαλάσσια σπηλιά στη νότια πλευρά του, όπου βρίσκουν καταφύγιο φώκιες
ΓΛΑΡΟΝΗΣΙΑ ΜΗΛΟΥ
Μόνιμοι κάτοικοι των τριών αυτών βραχονησίδων , που αποτελούν δημιουργήματα της υφαιστειακής λάβας , είναι οι γλάροι .Βρίσκονται στη Βόρεια πλευρά του νησιού και ο καλύτερος τρόπος για να τα θαυμάσετε από κοντά είναι η επίσκεψη με κάποιο από τα τουριστικά εκδρομικά σκάφη που ξεκινούν από τον Αδάμαντα
ΤΕΛΕΝΔΟΣ
Τέλενδος είναι ένα νησάκι του νοτίου Αιγαίου στα Δωδεκάνησα και αποτελεί δημοτικό διαμέρισμα του δήμου Καλύμνου, διότι απέχει μόνον 900 μέτρα από την Κάλυμνο! Εχει έκταση περίπου 5 τετραγωνικά χιλιόμετρα, ενώ η ακτογραμμή είναι 13 χιλιόμετρα. Ο πληθυσμός της αποτελείται από 54 εύθυμους (συνηθέστατα) και χαμογελαστούς κάτοικους (απογραφή 2001), που τις κρύες νύχτες του χειμώνα μειώνονται στο μισό. Είναι νησί άγονο και βραχώδες, αλλά με υπέροχη θάλασσα που πολύ θα σας θυμίσει Κυκλάδες. Βέβαια, υπάρχει ένα μικρό πευκοδάσος που αντιστέκεται στους αιγαιοπελαγίτικους ανέμους, έτσι ίσα ίσα για να στέκεται λίγο το μάτι. Το νησί ήταν κάποτε ενωμένο με την Κάλυμνο. Το 535 μ.Χ. χωρίστηκε από ένα δυνατό σεισμό και έκτοτε απέχουν ελάχιστα, μόλις 900 μέτρα.
Η «χώρα» της Τελένδου βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το χωριό Μυρτιές της Καλύμνου και η συγκοινωνία είναι συνεχής, με πλοιάρια από τις 7 το πρωί μέχρι τα μεσάνυχτα.
Είναι ένα από τα μέρη όπου μπορεί κάποιος να αγγίξει τη νιρβάνα της απόλυτης χαλάρωσης μακριά από τους τύπους και τα «πρέπει». Στα ατού του νησιού είναι οι κάτοικοι που είναι ευγενικοί και φιλικότατοι. Μάλιστα, τώρα τον Ιούλιο γίνεται ένα διήμερο Πολιτιστικό φεστιβάλ με συναυλία, εκθέσεις ζωγραφικής και φωτογραφίας και μοντέρνους και παραδοσιακούς χορούς.
Υπάρχουν πολλές παραλίες στο νησί, που σχεδόν όλες είναι προσβάσιμες από ξηρά, κάποιες έπειτα από «σκληρή» πεζοπορία. Ομως σε απόσταση 5 - 10 λεπτών με τα πόδια υπάρχουν παραλίες και γωνιές όπου ο ήλιος μπορεί να σας μαυρίσει παντού.
Αν κάποια στιγμή βαρεθείτε να είστε ευτυχής, άρχων και τεμπέλης μπορείτε να περάσετε απέναντι στις Μυρτιές της Καλύμνου, μέρος «ζωηρό» με μπαράκια όπου σαν άλλος Σαμψών να αγαλλιάσει η ψυχή σας μετά των αλλοφύλων, των άλλων φίλων και βέβαια των άλλων φύλων!
ΧΡΥΣΗ ή ΓΑΪΔΟΥΡΟΝΗΣΙ
Είναι ένα από τα 81 ακατοίκητα νησιά της Κρήτης. Πιο γνωστό είναι με την ονομασία Γαϊδουρονήσι. Οι κάτοικοι της Ιεράπετρας το αποκαλούν απλά "Νησί", καθώς η σχέση τους μαζί του είναι ιδιαίτερη. Βρίσκεται 8 ναυτικά μίλια νότια της Ιεράπετρας στο Λιβυκό Πέλαγος.
Είναι σχεδόν επίπεδο με κύριο χαρακτηριστικό του την πληθώρα των κοχυλιών στη βόρεια παραλία (Μπελεγρίνα), τις ξανθές παραλίες, τα γαλαζοπράσινα νερά του και το δάσος κέδρων.
Έχει μέγιστο μήκος 5 χλμ και μέσο πλάτος 1 χλμ. Το ψηλότερο μέρος είναι η κορυφή Κεφάλα στα 31 μέτρα.
Το δάσος κέδρων που υπάρχει στο νησί έχει έκταση 350 στρέμματα με μέσο όρο 14 δέντρα ανά στρέμμα ηλικίας 200 ετών.
Στο δυτικό μέρος του νησιού ο επισκέπτης μπορεί να επισκεφτεί το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου (πιθανότατα χτισμένο τον 13ο αιώνα), την παλιά αλυκή που ακόμα μαζεύει αλάτι, τους λαξευτούς τάφους της Ρωμαϊκής περιόδου, τον αρχαίο λιμενοβραχίονα και το φάρο.
Παρόλο που η ανθρώπινη παρουσία στο Γαϊδουρονήσι αναφέρεται ότι άρχισε κατά τη Μινωική Περίοδο, φαίνεται ότι το νησί δεν έχει επηρεαστεί απ' αυτήν.
Ο Stasiasmus αναφέρει ότι η Ιεράπετρα έχει ένα νησί με το όνομα Χρυσή, το οποίο έχει νερό και λιμάνι. Ο Buondelmonti (το 1945) αναφέρει ότι η Χρυσή ένα σχεδόν ακαλλιέργητο νησί με σχοίνους και κέδρους.
Ο θαλάσσιος πλούτος της Χρυσής είναι υπέροχος. Τα απολιθώματα που έχουν βρεθεί πάνω σε ηφαιστειακά πετρώματα χρονολογούνται από 350.000 έως 70.000 χρόνια, όταν το νησί ήταν ακόμα βυθισμένο στο νερό. Συνολικά έχουν βρεθεί 49 είδη απολιθωμάτων. Μεγάλος αριθμός από αυτά βρίσκονται ακόμα και σήμερα στη θαλάσσια περιοχή γύρω από τη Χρυσή σε μεγάλους πληθυσμούς με αποτέλεσμα τον κατακλυσμό των βόρειων ακτών (Μπελεγρίνα, Χατζηβόλακα, Καταπρόσωπο) με τεράστιο αριθμό κοχυλιών, που αποτελούν ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του νησιού.
700 μέτρα ανατολικά της Χρυσής βρίσκεται το Μικρονήσι, ένα βραχώδες νησάκι συνολικής έκτασης 117 στρεμμάτων. Στο Μικρονήσι φωλιάζουν εκατοντάδες χιλιάδες ζευγάρια γλάρων.
Για όλο αυτό το πανέμορφο και διατηρημένο οικοσύστημα η Χρυσή έχει ενταχθεί στο Ευρωπαϊκό πρόγραμμα προστασίας τοπίων φυσικού κάλλους (NATURA 2000).
Από τα μέσα Μαΐου έως τα τέλη Οκτωβρίου εκτελούνται καθημερινά δρομολόγια σκαφών από το λιμάνι της Ιεράπετρας στις 10:30. Μετά από ταξίδι μίας ώρας περίπου γίνεται η αποβίβαση στο νότιο μέρος του νησιού στη θέση "Βουγιού Μάτι", δίπλα στη δημοτική ταβέρνα. Από το χώρο της αποβίβασης υπάρχει μονοπάτι, που οδηγεί τον επισκέπτη στο βόρειο τμήμα του νησιού, στον όρμο της Μπελεγρίνας.
Ο επισκέπτης σε διάστημα περίπου έξι ωρών έχει το χρόνο να περιπλανηθεί στις απέραντες παραλίες, να απολαύσει τα γαλαζοπράσινα νερά, να επισκεφτεί το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου, και να αφήσει αυτό το μοναδικό οικοσύστημα να του κλέψει την καρδιά και να τον κάνει να ονειροπολήσει.
Ο επισκέπτης καλείται να σεβαστεί και να μη διαταράξει αυτό το τόσο εύθραυστο περιβάλλον. Απαγορεύεται η οποιαδήποτε μορφή ρύπανσης, η συλλογή κοχυλιών και πετρωμάτων, η μετακίνηση εκτός των οροθετημένων μονοπατιών και η κατασκήνωση
ΣΦΑΚΤΗΡΙΑ
Στενόμακρο νησί, μπροστά από τον όρμο του Ναυαρίνου, που λειτουργεί σας φυσικός κυματοθραύστης, κάνοντας το λιμάνι της Πύλου και γενικά τον κόλπο της Πύλου ένα από τα πιο ασφαλή αγκυροβόλια στη Μεσόγειο.
Είναι ιδιαίτερα γνωστό για την πλούσια ιστορία του, που αρχίζει το 425 π.Χ. με τον αποκλεισμό και τελικά την παράδοση των Σπαρτιατών που είχαν αποκλεισθεί από τους Αθηναίους.
Αλλος ένας σταθμός στην ιστορία της, είναι η σφαγή των Ελλήνων από τον Ιμπραήμ, μεταξύ των οποίων και ο φιλέλληνας Σανταρόζα το 1825, ύστερα από ηρωική αντίσταση. Στη συνέχεια το 1827 στα νερά του κόλπου και δύο χρόνια μετά την προηγούμενη νίκη του ο Ιμπραήμ θα χάσει μαζί με τον στόλο του και τις ελπίδες του να καταπνίξει την Επανάσταση, όταν θα αποκλεισθεί από τον στόλο των Μεγάλων Δυνάμεων και τελικά χάσει 60 από τα 89 πλοία του και πλήθος στρατιωτών.
Στην Σφακτηρία υπάρχουν το μνημείο των πεσόντων Ελλήνων, το μνημείο του Σανταρόζα, και το μνημείο των Ρώσων μαζί με το παρεκκλήσι του, τα οποία είναι αφιερωμένα προς τιμή των νεκρών.
ΣΤΡΟΦΑΔΕΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ
Περίπου 20 ναυτικά μίλια νότια από την Ζάκυνθο, βρίσκονται οι Στροφάδες Νήσοι (ή Στροφάδια), δύο μικρά νησιά με τεράστια ιστορική, θρησκευτική, πολιτισμική και περιβαλλοντική σημασία.
Η έκταση τους είναι 2,5 τ.χλμ. και 1,5 τ.χλμ. αντίστοιχα. Γεωλογικά, αποτελούν τη συνέχεια της Νότιας Κορυφής της Ζακύνθου, από το Ακρωτήρι Γέρακα.
Σύμφωνα με έρευνες που έγιναν στα νησιά αυτά, είναι ωκεανικά και ποτέ δεν υπήρξαν ενωμένα με άλλα νησιά ή με την ηπειρωτική Ελλάδα.Το έδαφος τους δε, είναι γονιμότατο, με πυκνή και πολύ πλούσια βλάστηση, ενω υπάρχει και αφθονία πηγαίων δροσερών νερών.
Το κτιριακό συγκρότημα του Μοναστηριού των Στροφάδων και οι δύο νησίδες, ανήκουν στην Ιερά Μονή Στροφάδων και Αγίου Διονυσίου Ζακύνθου.
Οι Στροφάδες, αποτελούν μέρος του Εθνικού Θαλάσσιου Πάρκου Ζακύνθου και ο χερσαίος καθώς και θαλάσσιος χώρος τους βρίσκεται στη διαχειριστική εποπτεία του, ενω είναι ακόμη, ενταγμένες στον κατάλογο των περιοχών NATURA της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η Ιερά Μονή Στροφάδων, ιδρύθηκε το πρώτο μισό του 13ου αιώνα, απο τον αυτοκράτορα της Νίκαιας Θεόδωρο τον Α' Λάσκαρη, αφιερωμένη στο Σωτήρα Χριστό και σύμφωνα με τον ιστορικό της Ζακύνθου Λ. Ζώη, ο Αυτοκράτορας Ιωάννης ο Παλαιολόγος ανακαίνισε το μοναστήρι γύρω στα 1440 μ.Χ. Το 1530, ή το 1538 κατά τον Χιώτη, το μοναστήρι δέχτηκε επίθεση Σαρακινών και ερημώθηκε. Το 1568, ο Ζακυνθινός κόντες Δραγανίγος Σιγούρος έγινε, με την τελετή της κουράς, Μοναχός της Μονής με το όνομα Δανιήλ. Αργότερα, γύρω στο 1570, έγινε και Ηγούμενος της Μονής. Ως Αρχιεπίσκοπος, φρόντιζε τα μοναστήρια του ποικιλοτρόπως, έως ότου πραγματοποιήθηκε η επιθυμία του, να ταφεί στη συγκεκριμένη Μονή όταν πέθανε, τις 17 Δεκεμβρίου 1622.
Το Λείψανο του Αγίου, έμεινε στα Στροφάδια μέχρι την 19η Αυγούστου του 1717, χρονιά κατά την οποία έγινε μεγάλη επίθεση των Αγαρηνών, οι οποίοι σκότωσαν και αιχμαλώτισαν τους μοναχούς. Μόνο δύο κρυμμένοι στο λόγγο γλύτωσαν, πήραν το Λείψανο του Αγίου και το έφεραν στην Ζάκυνθο και από τότε μέχρι σήμερα,παραμένει στο νησί.
Μαζί με το λείψανο του Αγίου, μεταφέρθηκε και η έδρα της Μονής των Στροφάδων στην πόλη της Ζακύνθου, όπου επίσης παραμένει μέχρι σήμερα.
Η Μονή είχε σημαντική βιβλιοθήκη και ιερά σκεύη μεγάλης αξίας. Τμήματα της βιβλιοθήκης αυτής και των ιερών σκευών, βρίσκονται σήμερα στο μοναστήρι στη Ζάκυνθο αλλά και στη Μαρκιανή βιβλιοθήκη της Βενετίας.
Για να επισκεφθείτε τα Στροφάδια, προτείνουμε αποκλειστικά την καλοκαιρινή περίοδο, όπου συνήθως διοργανώνονται αρκετά ταξίδια απο ferry boats και ημερόπλοια, ανά τακτά χρονικά διαστήματα.
ΟΘΩΝΟΙ ΚΕΡΚΥΡΑΣ
Οι Οθωνοί είναι το μεγαλύτερο από τα τρία Διαπόντια Νησιά, αποτελώντας ταυτόχρονα και το ΒΔ άκρο της χώρας, μια «εσχατιά» καταπράσινη, πανέμορφη και γαλήνια. Η έκτασή τους είναι 10,8 τετρ. χιλιόμετρα, έχουν πλάτος περίπου 3,6 χιλιόμετρα, μήκος γύρω στα 5,6 και περίμετρο ακτών 30 χιλιόμετρα. Ενας τόπος ιδανικός για ήσυχες διακοπές, βόλτες, ψάρεμα και θαλάσσια σπορ.
Στο νησί βρίσκονται διασκορπισμένοι πέντε οικισμοί, όπου ο Αμμος και το Χωριό είναι οι μεγαλύτεροι. Ομως στον παραθαλάσσιο οικισμό Αμμος με το αλιευτικό καταφύγιο «Αυλάκι», «χτυπάει η καρδιά» του νησιού. Mε άλλα λόγια, εκεί θα βρείτε δωμάτια για να διανυκτερεύσετε κι εκεί υπάρχουν ταβέρνες, μπακάλικο και καφενεία.
Κατ' αρχάς να σας πω πως το αυτοκίνητο δεν σας είναι απολύτως απαραίτητο διότι οι περισσότερες παραλίες του νησιού είναι προσβάσιμες μόνον από θάλασσα ή μονοπάτια. Από την άλλη μεριά, στο αυτοκίνητο μπορείτε να φορτώνετε πράγματα και να κάνετε λιγότερο δρόμο από τα μονοπάτια. Η απόφαση είναι δική σας.
Μπορείτε λοιπόν να κάνετε ωραίες πεζοπορίες και περιηγήσεις. Στους οικισμούς θα δείτε πολλά παλιά παραδοσιακά κτίσματα και πολλά φυτεμένα λουλούδια. Είναι μερακλήδες οι Οθωνιώτες!
Αν πάρετε το δρόμο προς την ανατολική ακτή του νησιού, μπορείτε να επισκεφθείτε το Ακρωτήρι Καστρί και το Φάρο (πάει αυτοκίνητο), που βρίσκεται σε 100 υψόμετρο πάνω από τη θάλασσα, χτισμένος από το 1872, κατεστραμμένος από τους Γερμανούς κατά την αποχώρησή τους, αλλά επιδιορθωμένος και ξαναφτιαγμένος όπως πριν
ακόμη διαδρομή που αξίζει να κάνετε είναι αυτή που ξεκινά από τον Αμμο και καταλήγει στο Χωριό. Πρόκειται για ένα πέτρινο μονοπάτι, που ξεκινάει παραλιακά και οδηγεί στο εσωτερικό του νησιού, μέσα από δρόμους με ελαιόδεντρα, ανάμεσα στα οποία συχνά θα συναντάτε παλαιά, πετρόχτιστα σπιτάκια.
Στη βόρεια ακτή του νησιού, θα επισκεφθείτε οπωσδήποτε την παραλία Φύκι. Πρόκειται για έναν αχανή όρμο, που κυριολεκτικά πνίγεται μέσα στην πυκνή βλάστηση της περιοχής.
Θα απολαύσετε ιδιαίτερα το μπάνιο σε αυτήν την περιοχή αν δεν είστε και πολύ ένθερμοι υποστηρικτές της άμμου, μια και η ακτή είναι πετρώδης, με διαλείμματα από βότσαλα που επιτρέπουν την πρόσβαση στη θάλασσα.
Στα νοτιοδυτικά άκρα του νησιού, αξίζει τον κόπο να οργανώσετε μια περιήγηση, νοικιάζοντας μια βάρκα, με τη συνοδεία κάποιου ντόπιου οδηγού κατά προτίμηση. Πρόκειται για κυριολεκτικά μαγευτικά τοπία με απόκρημνα βράχια, σπηλιές αλλά και ήρεμες παραλίες που διακόπτουν την αγριάδα του τοπίου. Γνωστότερη και εντυπωσιακότερη όλων είναι η Ασπρη Αμμος, μια παραλία με λευκή άμμο, που βρίσκεται στη σκιά ενός κατακόρυφου βράχου, που μοιάζει να έχει κοπεί ολόισια. Η λεία επιφάνεια του βράχου παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον για τους γεωλόγους, αλλά και για τους υπόλοιπους «ανειδίκευτους» θεατές· ένα τοπίο πραγματικά μοναδικό. Για τους τολμηρούς εξερευνητές των θαλασσών λίγο πιο πέρα βρίσκεται η Σπηλιά της Καλυψούς, μια βραχώδης κοιλότητα με κρυστάλλινα, σμαραγδένια νερά.
Από τη σπηλιά της Καλυψούς και μετά εκτείνονται οι δυτικές ακτές του νησιού, άγριες στην πλειοψηφία τους με πολλούς υφάλους και βραχονησίδες, που όμως πού και πού διακόπτονται από ήμερους κολπίσκους που αξίζει να επισκεφθείτε (πάντοτε με σκάφος).
Last edited by a moderator:
