Υεμένη Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια χώρα που τη λέγαν Υεμένη

[fantasia13]

Ασε που ειδα το χαρτη σου και επαθα εγκεφαλικο !!!!!!!

 

[hydronetta]

Αυτός ο χάρτης μπορεί να σε διαφωτίσει:

Με πράσινο οι αντάρτες Σιιτες Houthi του βορρά, κόκκινο οι Σουννίτες κυβερνητικοί και με γκρι η Αλ Κάιντα.
Το λευκό το μόνο ήρεμο γιατί απλά είναι ακατοίκητο

 

[Rosa]

Iσαβέλλα, για να ξέρεις, δεν είσαι η μόνη, αυτή τη Τζίμπλα την έχω κι εγώ στο μάτι...

 

[fantasia13]

Στο λευκο με βλεπω να πηγαινω......και παλι σε ευχαριστω

 

[hydronetta]

Στο λευκο με βλεπω να πηγαινω......και παλι σε ευχαριστω

Πάντως για να μην κινδυνολογώ ρίξε μια ματιά στο thorn tree του lonely planet όπου φαίνεται ότι κάποιοι το αποτολμούν, κάποια πρακτορεία εξασφαλίζουν τουρ στη Σαναα και στα δυτικά (Βουνά haraz) και βέβαια Σοκότρα (που κι αυτή τη συνιστω ανεπιφύλακτα)
https://www.lonelyplanet.com/thorntree/forums/middle-east/yemen

 

[fantasia13]

Θα το δω....αλλα που να παω μονη γυναικα εκει

 

[hydronetta]

Πάντως για να μην κινδυνολογώ ρίξε μια ματιά στο thorn tree του lonely planet όπου φαίνεται ότι κάποιοι το αποτολμούν, κάποια πρακτορεία εξασφαλίζουν τουρ στη Σαναα και στα δυτικά (Βουνά haraz) και βέβαια Σοκότρα (που κι αυτή τη συνιστω ανεπιφύλακτα)
https://www.lonelyplanet.com/thorntree/forums/middle-east/yemen

Μόνο με τοπικό τουριστικό πρακτορείο είναι εφικτό όπως κατάλαβα κι όχι πλέον για όλες τις περιοχές. Αν βρεις παρέα θα είναι καλύτερα και φθηνότερα (όποιος έχει το σθένος). Αλλά αν είναι όντως εφικτό Σανα'α, βουνά haraz και Σοκότρα είναι εξαιρετικές επιλογές.

 

[hydronetta]

Ένα wadi γεμάτο θαύματα
(αφιερωμένο στην isabelle μου)

Οι επαΐοντες στα της Αραβίας, θα γνωρίζουν ότι wadi στα αραβικά σημαίνει κοιλάδα. Άλλοτε στενή, άλλοτε φαρδιά λουρίδα γης ανάμεσα σε βουνά, όπου μπορεί να κυλάει έστω κάποιο ρέμα σε περιόδους έντονων βροχοπτώσεων.
Wadi υποδηλώνει νερό, το νερό συνεπάγεται βλάστηση και ο συνδυασμός των δύο, ανθρώπινη παρουσία.

Η διαδρομή προς το Wadi Hadramawt, έναν από τους πόλους έλξης των επισκεπτών στην Υεμένη, ήταν αρχικά μια σχετικά πληκτική πορεία πάνω σε οροπέδιο, απολύτως άδειο και χωρίς κίνηση πριν την σύντομη κάθοδο προς το πρώτο wadi. To γοητευτικό Wadi Da’wn.

Σταθήκαμε λίγο πριν την είσοδο του wadi Da'wn να απολαύσουμε τη θέα με τους απόκρημνους ορεινούς όγκους ν’αγκαλιάζουν τους φοίνικες και τα σπίτια φτιαγμένα από λασπότουβλα αν και στην αρχή πολλά φάνταζαν σύγχρονες κατασκευές.

Όμως όσο κυλούσαν τα χιλιόμετρα, η μια όμορφη πόλη εναλλασσόταν από άλλη ομορφότερη: Al Hajarayn, Sif… άλλες σκαρφαλωμένες στους κάθετους βράχους του wadi, άλλες ντύνοντας βουνά με την απαράμιλλη αισθητική σπιτιών με παστέλ χρώματα.

Στο δρόμο συναπαντήσαμε και τις γυναίκες που δουλεύουν στα χωράφια, με τα ολόμαυρα abaya να καλύπτουν κάθε σπιθαμή του κορμιού τους φορώντας τα χαρακτηριστικά ψηλόλιγνα καπέλα madhallas. Αγνοώντας ότι μοιάζουν με μάγισσες Φούρκες, έπεσαν στην αντίληψη των τουριστοπαπαράτσι, τόσο που τα πήραν στο κρανίο κι έλαβαν δραστικά μέτρα.
Αποφασίσατε λοιπόν να σταματήσετε το αμάξι και να τις φωτογραφίσετε; Το πιθανότερο να καταλήξετε με σπασμένο παρμπριζ ή με κρανιοεγκεφαλική κάκωση από τις πέτρες που πετάνε σ’όποιον αποτολμά να σηκώσει το φακό της μηχανής του για να τις απαθανατίσει (κάτι που σας διαβεβαιώ ισχύει).

Αν και όχι το ίδιο φωτογενείς, αλλά εξίσου διάσημοι στη χώρα είναι και οι τουβλοπλάστες της περιοχής. Σποραδικά βλέπει κανείς εκτάσεις τούβλων από λάσπη να ξεραίνονται κάτω από τον καυτό ήλιο της Αραβίας.

Σε αντίθεση με το Wadi Da’wn, το γόνιμο Wadi Ηadramawt είναι φαρδύ (ως 12 χλμ) και το μακρύτερο της Αραβικής χερσονήσου (165 χλμ) και φιλοξενεί σημαντικές κι ενδιαφέρουσες πόλεις της ανατολικής Υεμένης.
Για τη προέλευση του ονόματος Hadramawt υπάρχουν πολλές εικασίες.
Η μια σημαίνει "o θάνατος έχει έρθει” (hadara mawt) προς τιμήν ενός πολεμοχαρούς φύλαρχου ή κάποιου προφήτη που πέθανε εδώ.
H άλλη από τον Hazarmawet,απόγονο του Νώε.
Εγώ όμως, που κάθε κύτταρό μου είναι Ελλάδα (όπως και του Ιωάννη Μελισσανίδη) κι αναζητά στα πάντα ένα ψήγμα ελληνικότητας, θα συμφωνήσω στην πιθανότερη εκδοχή του ελληνικού όρου «υδρεύματα» που αφορούσε οχυρωμένα πηγάδια νερού που υπήρχαν στο wadi.
Οι κάτοικοι του wadi, οι hadramis,ανήκουν σε πολλές φυλές αν κι η αριστοκρατία τους περηφανεύεται ότι έχει δεσμούς αίματος με τον Προφήτη Μωάμεθ. Σήμερα ζουν σε πυκνοδομημένες πόλεις κατά μήκος των ξεροπόταμων, ασχολούνται με αγροτικές εργασίες ή στα οροπέδια με την κτηνοτροφία. Το μέλι του wadi θεωρείται το καλύτερο στην Υεμένη (και ακριβό επίσης σαν σπεύσαμε να το αγοράσουμε).

Το κατάλυμα στη περιοχή που μας φιλοξένησε για δυό βραδιές ήταν το Hotel BMC. Σαν τα KFC μου ακουγόταν κι όντως και μια παραδοσιακή πινελιά δεν είχε και ήταν 6 χλμ από κέντρο της πόλης Sayun στην ερημιά.
Υπήρχε η ελπίδα ότι εκεί θα συναντούσαμε κι άλλους ταξιδιώτες. Τόσο που ο συνοδοιπόρος μου αποφάσισε να ντυθεί τα καλά του (βλέπε ασκόνιστα) για το δείπνο ώστε να κάνει καλή εντύπωση στα γκρουπ των γοτθοσαξωνοφράγκων. Άνθρακες ο θησαυρός. Ψυχή ζώσα δεν πάτησε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου κι ξέμεινε αμανάτι υπό καταιγισμό πειραγμάτων, αλλά καθαρός και απαστράπτων!

Ξεκινήσαμε την ξενάγηση στην περιοχή από την κοντινή πόλη Sayun.

Aνάμεσα στα γοητευτικά πλίνθινα σπίτια και τα νεκροταφεία, σαν γαμήλια τούρτα ξεπετάγεται το Παλάτι του Σουλτάνου Al-Katheri του 1920 το οποίο είναι ένα ταπεινό για τα δεδομένα της Υεμένης κτήριο.. ούτε λίγο ούτε πολύ έχει πάνω 90 δωμάτια!

Από το 1985 λειτουργεί σαν μουσείο όπου στο ισόγειο υπάρχουν εκθέματα που χρονολογούνται από την Εποχή του Λίθου (γεγονός που καθιστά το Hadramawt ένα από τα αρχαιότερα κατοικημένα μέρη στο κόσμο), πλάκες με γοητευτική σημιτική γραφή του 9ου αι. πΧ καθώς και ισλαμική τέχνη από τον Μεσαίωνα.

Στους άλλους δύο ορόφους υπάρχει μια νοσταλγική έκθεση με φωτογραφίες από ταξιδιώτες της περιοχής το 1930, καθώς και εθνογραφικό μουσείο. Η οροφή του παλατιού θα αποζημιώσει τον επισκέπτη του με απρόσκοπτη θέα προς τη πόλη της Sayun.

Στα 35 χλμ η γειτονική Tarim έζησε μέρες ευημερίας ως πρωτεύουσα βασιλείων στα αρχαία χρόνια και σαν σημαντικό κέντρο Ισλαμικών σπουδών όπως η Jibla και η Zabid. Το γκλάμουρ ενσαρκώνεται στο Παλάτι Al-Kaf το οποίο είναι ένας γοητευτικός αχταρμάς διαφορετικών αρχιτεκτονικών στυλ: art-nouveau, art deco, μπαρόκ, νοτιοασιατικό και χαντραμί προς τιμήν της περιοχής.

Όμως αξίζει το κόπο να κάνει κανείς τόσα χιλιόμετρα στην άλλη άκρη της χώρας, μέσα από επικίνδυνους γι' απαγωγή δρόμους, για να δει όλα κι όλα δυό πρώην παλάτια ή κάποια γοητευτικά χωριά μέσα στα wadi;

Όχι βέβαια, αν εδώ δεν υπήρχε «η βεντέτα», η «σταρ» του Wadi Hadramawt.
Η πόλη που μαζί με τη Sana’a είναι ο ονειρεμένος προορισμός για κάθε ταξιδευτή στην Υεμένη.
Εσκεμμένα άφησα στο τέλος της περιγραφής μου το Shibam που το μόνο που μοιράζεται με το Shibam έξω από τη Sana’a είναι η απλή συνωνυμία.
Διότι το Shibam είναι από τα μέρη που δεν ξεχνάς ποτέ γιατί απλούστατα, όμοιό του δεν υπάρχει πουθενά.
Υπάρχει άραγες αλλού ένα... Μανχάτταν στη μέση της ερήμου;;;;

Μνημείο Παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO από το 1982 και δικαίως (αλλοιώς θα τραβούσα τις γουρουνότριχές μου). Με ιστορία που ξεκινά από τον 4 αι. πΧ.
Πώς να περιγράψει κανείς με λόγια σαν βλέπει να ορθώνονται μπρος στα μάτια του πάνω από 500 πλίνθινοι οκταόροφοι «ουρανοξύστες» στοιβαγμένοι ο ένας δίπλα στον άλλον;

Και πώς η ομορφιά μπορεί να μετουσιωθεί σε λέξεις σαν το μοναδικό αυτό αστικό τοπίο βάφεται με γήινα χρώματα σαν ο δίσκος του ήλιου γέρνει πίσω από τα βουνά του wadi;

Εμείς απλά καθίσαμε αρχικά στο λόφο στην αντίπερα μεριά ατενίζοντας αυτό το μαγευτικό θέαμα που νοιώθεις ότι είναι εξωπραγματικό.
Μετά χαθήκαμε μέσα στα σκονισμένα στενά του.
Μαζί με τα παιδιά και τις κατσίκες που ήταν οι μόνιμοι συνοδοί μας.

Το παλάτι του Σουλτάνου​

Σηκώναμε το βλέμμα μας κι απαθανατίζαμε μικρές γοητευτικές λεπτομέρειες: ένα διακοσμημένο παράθυρο, μια περίτεχνη πόρτα, ένα τζαμί, μια μαυροντυμένη φιγούρα να χάνεται στα σοκάκια...
Αφήνω το φακό του snapper να σας ταξιδέψουν σ‘αυτή τη μυθική πόλη.
Τα λόγια περιττεύουν.
Μιλούν οι εικόνες του παραμυθιού που λέγεται: Shibam, το Μανχάτταν της Ερήμου!

Ο μπαμπα Πάνος μ’ενα ονειροπόλο βλέμμα, άφησε γι’άλλη μια φορά ένα γλυκό αναστεναγμό.
Μόνο που σύντομα η γλύκα γένηκε πίκρα.
Το διαμάντι του Shibam κοσμούσε πια τα χέρια της Al Qaeda…

 

[hydronetta]

Επέστρεφε...

Ο μπαρμπα Πάνος χαμογέλασε σαν θυμήθηκε.

H επιστροφή από το Wadi Hadramawt στη Sana’a ήταν μέσω της ερήμου Ramlat as-Sab’atayn. 600 χλμ και βάλε. Μόνο που η διαδρομή αυτή ήταν στο μυαλό μας συνώνυμη του τρόμου. Στο κομμάτι αυτό είχαν συμβεί οι περισσότερες απαγωγές τουριστών.
Αδύνατον να μπορέσω να χαλαρώσω και να απολαύσω τις εικόνες της ερήμου.
Κάστρα που καταρρέουν στο χρόνο, μοναχικές κορφές, καμήλες...

Μετά από (αισίως) απροβλημάτιστα μονότονα 400 χλμ φτάσαμε στη Marib.

Σκονισμένη, παρακμιακή, με μια ένταση να πλανάται, θέλει κόπο να φανταστείς ότι εκεί άνθισε ένας σπουδαίος πολιτισμός. Ήταν η κοιτίδα του βασιλείου του Σαβά.

Το Arsh Bilqis είναι αρχαιολογικός χώρος με ιστορία 4 χιλιετιών. Χτίστηκε το 2000 πΧ και ήταν αφιερωμένος στη λατρεία του φεγγαριού. Οι κολώνες που παραμένουν ως σήμερα όρθιες είναι το σήμα κατατεθέν του χώρου.

Ένας στρατιώτης έστεκε φύλακας στην είσοδο και μας συνόδεψε στην σύντομη περιήγησή μας. Πάλι αναρωτήθηκα: «Μα σφάζονται πια εδώ κι έχω συνοδό που οπλοφορεί;». Κέρασα τον μοναχικό στρατιώτη ένα τσιγάρο, χαλαρώσαμε όλοι μαζί στη σκιά ενός δέντρου μέσα στο μεσημέρι κι αμέσως κινήσαμε για το κέντρο της πόλης.
Σκιαχτήκαμε εκεί στη Μarib, να το κρύψω; Τα πρόσωπα ήτανε βλοσυρά και κάθε ώμος κουβάλαγε κι από ένα καλάσνικοφ. Σιωπηλοί κι αμήχανοι τσιμπήσαμε γρήγορα στα υπαίθρια τραπέζια ενός εστιατόριου τριγυρισμένοι από οπλοφόρους. Ούτε σκέψη να βγάλουμε τις φωτογραφικές μηχανές. Ανακουφισμένοι πήραμε το δρόμο επιστροφής για τη Sana’a.


Οι μέρες που απέμειναν στη Sana’a ήταν χαλαρές. Περπατήσαμε πάλι γνωστά σοκάκια, χαθήκαμε στα σουκ και κάναμε γνωριμίες. Οι αλλοδαποί ήταν λιγοστοί κι εύκολα τους διέκρινες. Δεν ήταν δύσκολο για ένα γάλλο φοιτητή αραβικής γλώσσας, κοκκαλιάρη με μύτη σαν ράμφος πτηνού, να μας εντοπίσει και να μας πιάσει τη κουβέντα.
Το θέμα των ημερών ήταν τα προσβλητικά για τους μουσουλμάνους σκιτσάκια που είχαν εκδοθεί σε δανέζικη εφημερίδα. Οι ιμάμηδες εξαπέλυαν πύρινους λόγους και μοιράζανε φυλλάδια έξω από τα τζαμιά μετά τη προσευχή της Παρασκευής. Κάποιοι ξένοι, ξανθοί γαλανομάτηδες, έδειχναν πανικόβλητοι. Ενσάρκωναν τους βλάσφημους σταυροφόρους κι αγωνιούσαν για την ακεραιότητά τους. Εμείς πάλι χαλαροί, αποδεχθήκαμε την πρόσκληση του γάλλου να τον συνοδεύσουμε για μια ξεχωριστή εμπειρία σ’ένα παραδοσιακό χαμάμ της πόλης.
Χωρίς κάποιο διακριτικό, με μια σκάλα που έδειχνε να σε οδηγεί σε σκοτεινά καταγώγια, αμφιβάλλω αν θα είχαμε ποτέ την διορατικότητα ή το σθένος να τρυπώσουμε μόνοι μας σ’εκείνο το υπόγειο χαμάμ. Είμασταν οι μοναδικοί 3 πελάτες με άλλα τρία άτομα προσωπικό, όλοι νέα παλληκαράκια με χαμογελαστά πρόσωπα.
Ο γάλλος εξοικειωμένος με το χώρο, ήταν αδιαπραγμάτευτος. Το πάτωμα πλύθηκε και τρίφτηκε γερά με μπόλικο απορρυπαντικό, πριν ξαπλώσουμε τα ημίγυμνα κορμιά μας πάνω στις παμπάλαιες πέτρες. Αφού μου πασάρανε τον πιο κακορίζικο εκ των μασέρ, ξεκίνησε η ιεροτελεστία του χαμαμ: πλύσιμο, τρίψιμο, χαλάρωση στα ζεστά πατώματα. Παρά τη δυσκολία στη συνεννόηση, οι νεαροί έδειχναν μονίμως χαρούμενοι κι ήταν ομιλητικοί και φιλικότατοι.
Όλα κυλούσαν σε μια χαλαρή ατμόσφαιρα ώσπου ξαφνικά... επήλθε το απόλυτο σκότος. Μπλάκ άουτ. Τα παλληκάρια ξεκαρδισμένα από τα γέλια και μέσα στην αναμπουμπούλα της στιγμής, βρήκαν την λύση. Έψαξαν, βρήκαν κι άναψαν κεριά. Και γεννήθηκε η στιγμή, η μικρή σχεδόν μυστηριακή στιγμή που είναι αδύνατον να σβηστεί από τη μνήμη μου όσα χρόνια κι αν περάσουν. Το χλωμό φως των κεριών να τρεμοπαίζει αντανακλώντας τις σκιές μας πάνω στους τοίχους και το πέτρινο υγρό δάπεδο σ’ένα παμπάλαιο ανατολίτικο χαμάμ στην Sana’a. Μαγεία!


Ο μπαρμπα Πάνος σταμάτησε τη διήγησή του και φάνηκε να χάνεται για λίγο στις θύμησες που ζωντάνευαν νοσταλγικά σαν ταινία μπροστά στα μάτια του.


Οι γνωριμίες μας όμως επεφύλασσαν και τα καλύτερα.

Ρεμβάζοντας ένα μεσημεράκι έξω από το ξενοδοχείο πίνοντας το τσάι μου, με πλησίασε διακριτικά ένας άνδρας, μια ευγενική φυσιογνωμία, ντυμένος τη παραδοσιακή φορεσιά της Υεμένης. Μετά από συζήτηση περί ανέμων και υδάτων και για τις εντυπώσεις μου από τη χώρα, μου συστήθηκε ως εργαζόμενος του κρατικού αερομεταφορέα Yemenia. Καθώς με αποχαιρετούσε μου απηύθυνε μια πρόσκληση που θα θυμάμαι όσο ζω: «Θα ήταν χαρά αλλά και τιμή μου να έρθετε για φαγητό στο σπίτι μου».
Κοκκάλωσα, σχεδόν βούρκωσα από την ανεπιτήδευτη ευγένεια και την φιλοξενία αυτού του ανθρώπου. Δεν υπήρχε για μας καλύτερο δώρο μόλις μια μέρα πριν την αναχώρησή μας.

Το σπιτικό του ήταν μιας δρασκελιάς δρόμος από το ξενοδοχείο μας.

Στο χαμέ καθιστικό αράξαμε πάνω στα χαλιά μαζί με τους άντρες και τα παιδιά του σογιού που είχε προσκαλέσει προς τιμήν μας. Οι περισσότεροι τους ευγενέστατοι καλλιεργημένοι άνθρωποι κάτι που αποδεικνυόταν από το καλό επίπεδο της αγγλικής γλώσσας που μιλούσαν.
Τα πλούσια εδέσματα έκαναν τη εμφάνισή τους πάνω σε τεράστια ταψιά. Οι κυράδες του σπιτιού αόρατες. Μόνο ένα γυναικείο χέρι ανασήκωνε το μπερντέ παραδίδοντας στους άντρες το φαγητό. Δεν είναι κοινωνικά πρέπον να συγχρωτιστείς με μια γυναίκα αν δεν το επιτρέψει ο σύζυγος.

Μετά το πλούσιο γεύμα, μετακινηθήκαμε στο mafraj όπου απλωθήκαμε στις μαξιλάρες, μας σερβίρισαν τσάι και ξεκινήσαμε μια χαλαρή κουβέντα. Μόνο που ένας ξάδελφος που μασούσε κατ μας προέκυψε λίγο εριστικός. Κοιτώντας μας με μισό μάτι έφερε την κουβέντα στο Ισλαμ επιζητώντας την αντιπαράθεση. Συνετά καταφέραμε να αποφύγουμε το σκόπελο παραθέτοντας απλά τις απόψεις μας γιατί και άθεοι να δηλώναμε για ν’αποφύγουμε παντελώς τη κουβέντα μάλλον θα χειροτέρευε τα πράγματα. Ήταν έτοιμος για προσηλυτισμό. Δεν μπορώ δε να σκεφτώ τι θα συνέβαινε αν ξυπνούσε ο Homo Οrthodoxus Ellinarus μέσα μου. Τζιχάντ!
Ο οικοδεσπότης, ο μόνος που δεν μασούλαγε κατ, παρέμενε σιωπηλός. Συναισθανόμενος την αμηχανία μας, μιλώντας ανέλπιστα τη φωνή της λογικής με μια ολύμπια ηρεμία στη φωνή του, έβαλε χέρι στον ξάδελφο: «Οι καλεσμένοι μας δεν είναι μουσουλμάνοι, ας τους σεβαστούμε. Δεν κρίνω σκόπιμο να συνεχιστεί άλλο αυτή η κουβέντα»
Τους αποχαιρετήσαμε όλους και στην εξώθυρα έσφιξα στην αγκαλιά μου κι ευχαρίστησα τον οικοδεσπότη κοιτώντας τον βουρκωμένος.
Για την καλή του τη καρδιά, την ανεπιτήδευτη ευγένεια, τη φιλοξενία, την γλυκύτητα, τη σύνεση...

Εκεί ο μπαρμπα Πάνος σταμάτησε την αφήγησή του απότομα.
Αναλογίστηκε τη πολύπαθη ιστορία της Υεμένης.
"Τι να κάνει άραγες εκείνη η φιλόξενη ψυχή; Ζεί ακόμα στη πόλη του ή εξαθλιωμένος σ’ενα κοντέινερ σε κάποια γη της επαγγελίας;" αναρωτήθηκε φωναχτά και χάθηκε στις σκέψεις του.
"Τι να κάνουν άραγες κείνα τα παιδιά; Πρόλαβαν να παίξουν ή τους βάλαν στα χέρια καλάσνικοφ και τα’μαθαν να μισούν και να σκοτώνουν;"

Ένοιωσε ένα κόμπο να τον πνίγει και δάκρυα να του γεμίζουν μ’αλμύρα το στόμα.
Συγχωρέστε τον. Είναι γέρος κι οι γέροι είναι ευσυγκίνητοι και δακρύζουν εύκολα.

Μπρος στα μάτια του αίφνης ζωντάνεψε ένα τσουνάμι από εικόνες ζοφερές: εωσφόροι δήμιοι στο όνομα Θεών ή εθνών, εξαθλιωμένοι μετανάστες, ανέλπιδα θύματα επιδημιών, άριοι πατριδοκάπηλοι και πολιτικοί κομπορήμμονες, οσφυοκάμπτες επαίτες.
Μιλιούνια με μίσος, απελπισία ή αλαζονεία ζωγραφισμένα στα πρόσωπά τους. Μα ακόμα χειρότερα με φόβο. Κι ο φόβος ήξερε ο μπαρμπα Πάνος πως είχε πάντα μέλλον.

Ο κόσμος ποτέ δεν θα ήταν ίδιος μ’εκείνον που κάποτε γνώρισε.
Αυτό τον πόνεσε πολύ. Κι ο πόνος της ψυχής είναι πιο δυνατός κι απ’αυτόν της σάρκας!

Ξαφνικά αισθάνθηκε πολύ κουρασμένος για να συνεχίσει την ιστορία του. Άλλωστε τα είχε πεί σχεδόν όλα. Δεν άντεχε το γέρικο μυαλό κι η καρδιά του. Δεν είναι τα γεράματα για συγκινήσεις.
Έκλεισε τα μάτια κι αφέθηκε να βυθίζεται στο τραγουδιστό κάλεσμα του Μορφέα.

Τα παιδιά νυχοπατώντας βγήκαν απ’το δωμάτιο κι εγώ, έσκυψα και τον σκέπασα με τη κουβερτούλα του.
Φίλησα απαλά τα χέρια του, χάιδεψα τρυφερά το πρόσωπο του και του ψιθύρισα συνομωτικά στ’αυτί:
«Όνειρα γλυκά παραμυθά μου. Γαλήνεψε κι ονειρέψου τον κόσμο όπως τον αγάπησες. Τον Κόσμο, Τον Μικρό, Τον Μέγα...»

ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΙΟΥ



Το ακόλουθο βίντεο είναι αφιερωμένο στα παιδιά της Υεμένης. Το επιμελήθηκε ο snapper, τον οποίο κι ευχαριστώ από καρδιάς για τις όμορφες φωτογραφίες που τράβηξε και έτσι μπόρεσε να οπτικοποιηθεί το παραμύθι του μπαρμπα Πάνου.

ΕΠΙΜΥΘΙΟ​

Σαν γράφονταν τούτες οι γραμμές (Μάρτης 2015) η Υεμένη είναι μια τριχοτομημένη χώρα.
Τη πρωτεύουσα Sana’a έχουν καταλάβει σιίτες αντάρτες Ηouthi από το βορρά, προς τεράστια δυσαρέσκεια του σουννιτικού πληθυσμού και κυρίως των μεγαλογειτόνων τους, ουαχαμπιστών σαουδαράβων. Οι Houthi αντιπαλεύονται την Σαουδική Αραβία και τον σύμμαχό τους τις ΗΠΑ , οι δε κατηγορούν το Ιράν για πατρονάρισμα.

Ο εκλεγμένος πρόεδρος της χώρας (απ’αυτούς που πετυχαίνουν ρεκόρ 99.8% στις εκλογές) και εκλεκτός της Δύσης, μετά από κατ’οίκον περιορισμό, την έκανε στα κλεφτά για το Aden.

Οι ξένες πρεσβείες εκκενώθηκαν.

Η χώρα ταλανίζεται ανάμεσα σε αντιμαχόμενες φατρίες και κατά περιοχές λειτουργεί ως παράρτημα της Al Qaeda (την δόξα της οποίας εποφθαλμιά η ISIS με ό,τι αυτό συνεπάγεται).

Η Υεμένη του μπαρμπα Πάνου φαίνεται να βαδίζει νομοτελειακά στο διαμελισμό.

 

[babaduma]

Σ' ευχαριστώ φίλε μου. Δεν είμαι σε θέση να γράψω τίποτ' άλλο...

 

[giannismits]

Ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
Χάρηκα που είδα ένα άλλο πρόσωπο του μπαρμπα Πάνου από αυτό που ξέρω.
Και πάνω απ' όλα χαίρομαι που μέσα από την παραμυθένια ιστορία σου, γνώρισα μια παραμυθένια χώρα που δυστυχώς δεν υπάρχει πια!

 

[dimosf]

Νάστε καλά με αυτά που είδα και διάβασα!! ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!! Τίποτα άλλο.

Υ.Γ. Χθες όλη μέρα σε κανάλια και ιντερνετ έπαιζε η εικόνα εκείνου του παιδιού που εκτέλεσε τον σχεδόν έφηβο αραβοϊσραηλινό. Τι αντίθεση με τα υπέροχα χαμόγελα στο βίντεο του snapper. Πως γίνεται αυτά τα χαμόγελα να δίνουν τη θέση τους σε βλέμματα γεμάτα μίσος;