giannoula
Member
- Μηνύματα
- 1.301
- Likes
- 2.449
- Επόμενο Ταξίδι
- who knows???
αυτοί τα λεφτά για τόσο κατ που τα βρίσκουν;;;;;
Υεμένη Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια χώρα που τη λέγαν Υεμένη
- Thread starter hydronetta
- Ημερομηνία δημιουργίας
hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.164
- Likes
- 14.535
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Έλα μου ντε. Γι'αυτό είναι μέγιστο κοινωνικό πρόβλημα
hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.164
- Likes
- 14.535
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Αποφάσισα ότι ενδιαμέσως από τα κεφάλαια της ιστορίας να ανατρέχω στη διεθνή επικαιρότητα και να ανασύρω ενδιαφέροντα άρθρα που να αναδεικνύουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα αυτή σε πολιτικό κι ανθρωπιστικο επίπεδο
Ζητώ συγγνώμη για τα αγγλικά αλλά στην Ελλάδα ο Ianis - Yanis μονοπωλεί το ενδιαφερον κι ετσι κάτι τετοια περνούν στα ψιλά.
Κρίση νερού λοιπόν στην Υεμένη εν έτει 2015 όπου το 90% των υδάτινων πόρων χρησιμεύουν για την άρδευση φυτειών κάτ....
http://www.progressivepilgrim.net/?p=1742
Κι ένα άρθρο για το κατ από τη μεριά ενός δυτικού ταξιδευτή δοσμένη με λίγο χιουμορ αλλά και δόση αλήθειας
http://www.wanderingearl.com/chewing-qat-with-locals-in-yemen/
Ζητώ συγγνώμη για τα αγγλικά αλλά στην Ελλάδα ο Ianis - Yanis μονοπωλεί το ενδιαφερον κι ετσι κάτι τετοια περνούν στα ψιλά.
Κρίση νερού λοιπόν στην Υεμένη εν έτει 2015 όπου το 90% των υδάτινων πόρων χρησιμεύουν για την άρδευση φυτειών κάτ....
http://www.progressivepilgrim.net/?p=1742
Κι ένα άρθρο για το κατ από τη μεριά ενός δυτικού ταξιδευτή δοσμένη με λίγο χιουμορ αλλά και δόση αλήθειας
http://www.wanderingearl.com/chewing-qat-with-locals-in-yemen/
Last edited:
hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.164
- Likes
- 14.535
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Tσάι στου Παζολίνι
O Mπαρμπα Πάνος αισθάνθηκε να αιωρείται σαν αετός πάνω από τις βουνοκορφές της Υεμένης.
Ζύγιασε τα φτερά του προσεκτικά στον αέρα κι αφού χόρτασε το μάτι του τις αετοφωλιές-χωριά, άρχισε την κάθοδό του προς τις δυτικές ακτές της χώρας πετώντας πάνω από ρεματιές όπου οι καλοκυράδες έκαναν τη μπουγάδα τους.
Η εμποροζωοπανήγυρη στο σκονισμένο Beit al-Faqih αποτελεί από τα αξιοθέατα της διαδρομής στο δρόμο προς την Ερυθρά Θάλασσα.
Δεν καταφέραμε να δούμε κάτι από τη πόλη καθώς χαθήκαμε ανάμεσα στο πλήθος. Τα πάντα ήταν προς πώληση, οι δρόμοι ασφυκτιούσαν από κίνηση, όμως εκείνο που είχε περισσό ενδιαφέρον ήταν το παζάρι των ζώων.
Σ’ένα πανδαιμόνιο από βελάσματα, μουγκρίσματα, ανθρώπινες φωνές, κατσίκια, γελάδια αλλά και πανάκριβες καμήλες ήταν προς κοινή θέα και διαθέσιμα προς πώληση. Επικρατούσε ένα αλαλούμ, συχνά έκανες προσπάθεια ν’ ανοίξεις δρόμο ανάμεσα από σώματα και ζώα, πατώντας πάνω σ’ενα στρώμα χώματος ανάμεικτο με σκουπίδια και κοπριά.
Ο συνταξιδιώτης μου αισθάνθηκε δυσφορία κι ανασφάλεια. Είμασταν κατάμονοι, κραδαίνοντας μηχανές στα χέρια ανάμεσα σ’ένα πλήθος που επιδιδόταν σε μια φρενίτιδα αγοραπωλησίας.
Ευτυχώς κανενός παρανοϊκού μυαλού δεν ξύπνησε η ιδέα ότι η απαγωγή δύο ελλήνων ήταν αρκούντως προσοδοφόρα. Εν έτει 2006 επικρατούσε η ψευδαίσθηση ευημερίας και θα μπορούσαμε να εξασφαλίσουμε από τις τράπεζες ένα απαγωγοδάνειο για να καλύψουμε τα λύτρα.
Στην επίπεδη, σκονισμένη πόλη της Zabid μέσα στη ζέστη του καταμεσήμερου κάναμε την επόμενη στάση. Μια πόλη που έχει χαρακτηριστεί σαν Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO (απειλούμενο) και θεωρείται από τα πιο θερμά σημεία του πλανήτη. Ιδρύθηκε το 819 μΧ, σύντομα έγινε κέντρο Ισλαμικών και λοιπών επιστημονικών σπουδών. Κυκλική σε σχήμα, είναι ένας λαβύρινθος από σοκκάκια.
Λίγα θυμίζουν τα αλλοτινά μεγαλεία. Τον 14ο αιώνα υπήρχαν πάνω από 230 τζαμιά και μαντράσσες (κορανικές σχολές), σήμερα απομένουν 86 συνολικά. Τα τείχη που κύκλωναν την πόλη είναι ερείπια, μόνο τέσσερις πύλες στέκουν ακόμα, ενώ τα περίφημα παλιά σουκ δεν σφύζουν από ζωή. Στα παλιά χρόνια ήταν διαμορφωμένη σε γειτονιές ανάλογα με το επαγγελματική ιδιότητα: αλλού οι έμποροι, αλλού οι καλλιτέχνες, οι αξιωματούχοι ή οι λόγιοι.
Η αρχιτεκτονική εδώ διαφέρει. Τα σπίτια χτισμένα από τούβλα, είναι βαμμένα σε λευκό χρώμα, έχουν διαφορετική διαρρύθμιση όμως κι αυτά έχουν περίτεχνη διακόσμηση εξωτερικά αλλά κι εσωτερικά.
Μιας και ήταν η ώρα της μεσημεριανής ραστώνης, η είσοδος στα τζαμιά αδύνατη, αρκεστήκαμε να περιφερόμαστε στα στενά απολαμβάνοντας την αρχιτεκτονική των σπιτιών παρέα με τα αμέτρητα παιδιά που ξυπόλυτα τριγυρνούσαν στα στενά.
Μοναδική εξαίρεση έναντι φιλοδωρήματος ήταν η επίσκεψη στο περίτεχνα διακοσμημένο εσωτερικό ενός αρχοντικού όπου έμενε ο σκηνοθέτης Πιερ Πάολο Παζολίνι όταν έκανε μέρος των γυρισμάτων της ταινίας του «Il fiore delle Mille a una Notte” (aka Arabian Nights).
Ο Πιερ Πάολο υπήρξε ερωτευμένος με την Υεμένη χαρακτηρίζοντάς την ως την πιο όμορφη χώρα στο κόσμο.
Στο γοητευτικό μικρό diwan του αρχοντικού χαλαρώσαμε κι ήπιαμε το τσάι μας.
Αντί να κινηθούμε παραλιακά, η πυξίδα έδειξε ανατολικά και προς το εσωτερικό της χώρας. Φτάσαμε στη πολυπληθή πόλη Taizz όπου η μέριμνα ήταν να βρεθεί κατάλυμμα.
Οι αρχικές εντυπώσεις από την Taizz ήταν οι χειρότερες. Έμοιαζε σαν να είναι ένας κεντρικός δρόμος με άσφαλτο, αδιάφορα κτήρια, με όλα τα παρακείμενα στενά μέσα στην σκόνη.
Το ξενοδοχείο που καταλύσαμε ήταν κολοφώνας αισθητικής: παχιά χαλιά, καναπέδες... αλλά όλα επενδεδυμένα με χοντρό διαφανές πλαστικό!
Να δείχνουμε το γκλάμουρ αλλά να μην καθαρίζουμε κιόλας κάθε λίγο και λιγάκι. Σερβιρε και πρωινό, βέβαια, σε τραπέζι στρωμένο με τραπεζομάντηλο, πολυτέλειες δηλαδή.
Μόνο που το σέρβις ήταν για κλάματα. Το κάθε είδος ερχόταν με χρονοκαθυστέρηση και μετά από παράκληση δική μας. «Λείπει η ζάχαρη» του λέγαμε. Πήγαινε έφερνε με το ραχάτι του ζάχαρη. «Θα θέλαμε και λίγο γάλα». Πηγαινε έφερνε με το ραχάτι του γάλα. «Μαχαίρι ν’αλείψουμε το τυράκι;». Πήγαινε έφερνε με το ραχάτι του ένα μαχαίρι. Το τι πέρα δώθε έκανε δεν λέγεται. Και φανταστείτε είμασταν οι μοναδικοί θαμώνες που έπαιρναν πρωινό εκείνη τη στιγμή.
Ο Ibn Batutta λοιπόν, τραβελστορίτης του 14ου αιώνα, είχε χαρακτηρίσει την Taizz σαν μια από τις μεγαλύτερες κι ομορφότερες πόλεις. Μεγάλη για τα δεδομένα της Υεμένης εξακολουθεί να είναι, για το δεύτερο δεν παιρνω κι όρκο.
Για να μας εντυπωσιάσει για το μέγεθος της γενέτειράς του ο Σουλτάν πήρε αρχικά το φιδογυριστό δρόμο προς το το κορφοβούνι Jabal Sabir στα 3,000 μέτρα υψόμετρο.
Ενδιαφέρουσες και φωτογενείς οι αντηρίδες στα ψηλά...
...σπίτια στις πλαγιές κυριολεκτικά να επικρέμονται...
...εντυπωσιακό το κάστρο Qalat al-Qahira (απρόσιτο ως στρατιωτική βάση)...
....κάποιες όμορφες πινελιές τζαμιών και μιναρέδων αλλά η συνολική εικόνα του αστικού τοπίου αποκαρδιωτική.
Τουλάχιστον μας αποζημίωσε με επίσκεψη σε ένα από τα τζαμιά της για τα οποία η Taizz είναι γνωστή. Το ιστορικό τζαμί Al-Ashrafiya ήταν απλά πανέμορφο στις λεπτομέρειές του.
Από τη πύλη Bab Al Kabir κάναμε και μια σύντομη βόλτα στα απομεινάρια της παλιάς πόλης με τα μαγαζιά και τους υπαίθριους μικροπωλητές.
Ο Σουλτάν εν τω μεταξύ είχε αδράξει την ευκαιρία να επισκεφθεί συγγενείς κι εμείς μόνοι στο «lobby” του ξενοδοχείου ξεφυλλίζαμε τον lonely planet συσκεπτόμενοι φωναχτά ως κλασσικοί νεοέλληνες πού θα μπορούσαμε να δειπνήσουμε.
Μια αντρική φωνή με το γνώριμο μεσογειακό κελάρισμα «Είστε από την Ελλάδα;» μας έκανε να ξαφνιαστούμε κι απορημένοι να κοιτάξουμε τον κύριο που συνοδευόταν από τρείς κυρίες αναμφίβολα κεντροευρωπαϊκής καταγωγής.
Ο κύριος μας συστήθηκε. Ήταν ελληνας χειρουργός σε νοσοκομείο της Γερμανίας και αναλάμβανε με την ομάδα του κατά χρονικά διαστήματα να προσφέρει τις ιατρικές του υπηρεσίες προς όφελος των παιδιών της Υεμένης, παρέχοντας τη δυνατότητα σε δύσκολα περιστατικά της νοσηλείας στην Γοτθολάνδη.
Η πρότασή του για δείπνο ήταν αρκούντως δελεαστική.
Πηγαίνουμε στη ψαραγορά. Διαλέγουμε ότι μας αρέσει και μετά καθόμαστε σε μια από τις υπαίθριες ψησταριές όπου αναλαμβάνουν να σου ψήσουν το ψαράκι παρέχοντάς σου κι όλα τα υπόλοιπα παρελκόμενα (ποτά, ψωμί).
Μετά την επιλογή των ιχθύων, καθήσαμε στο πάγκο, μας άπλωσαν τις εφημερίδες που εκτελούσαν χρέη τραπεζομάντηλου και μέσα σε μια όμορφη χαρωπή ατμόσφαιρα ξεκοκοκκαλίσαμε τα ψαράκια με τα δάχτυλά μας γιατί και μαχαιροπήρουνα δεν διέθετε το μαγαζί.
Από τα γεύματα που ο μπαρμπα Πάνος θα θυμόταν μεχρι τα βαθειάάάά γεράματα.
O Mπαρμπα Πάνος αισθάνθηκε να αιωρείται σαν αετός πάνω από τις βουνοκορφές της Υεμένης.
Ζύγιασε τα φτερά του προσεκτικά στον αέρα κι αφού χόρτασε το μάτι του τις αετοφωλιές-χωριά, άρχισε την κάθοδό του προς τις δυτικές ακτές της χώρας πετώντας πάνω από ρεματιές όπου οι καλοκυράδες έκαναν τη μπουγάδα τους.
Η εμποροζωοπανήγυρη στο σκονισμένο Beit al-Faqih αποτελεί από τα αξιοθέατα της διαδρομής στο δρόμο προς την Ερυθρά Θάλασσα.
Δεν καταφέραμε να δούμε κάτι από τη πόλη καθώς χαθήκαμε ανάμεσα στο πλήθος. Τα πάντα ήταν προς πώληση, οι δρόμοι ασφυκτιούσαν από κίνηση, όμως εκείνο που είχε περισσό ενδιαφέρον ήταν το παζάρι των ζώων.
Σ’ένα πανδαιμόνιο από βελάσματα, μουγκρίσματα, ανθρώπινες φωνές, κατσίκια, γελάδια αλλά και πανάκριβες καμήλες ήταν προς κοινή θέα και διαθέσιμα προς πώληση. Επικρατούσε ένα αλαλούμ, συχνά έκανες προσπάθεια ν’ ανοίξεις δρόμο ανάμεσα από σώματα και ζώα, πατώντας πάνω σ’ενα στρώμα χώματος ανάμεικτο με σκουπίδια και κοπριά.
Ο συνταξιδιώτης μου αισθάνθηκε δυσφορία κι ανασφάλεια. Είμασταν κατάμονοι, κραδαίνοντας μηχανές στα χέρια ανάμεσα σ’ένα πλήθος που επιδιδόταν σε μια φρενίτιδα αγοραπωλησίας.
Ευτυχώς κανενός παρανοϊκού μυαλού δεν ξύπνησε η ιδέα ότι η απαγωγή δύο ελλήνων ήταν αρκούντως προσοδοφόρα. Εν έτει 2006 επικρατούσε η ψευδαίσθηση ευημερίας και θα μπορούσαμε να εξασφαλίσουμε από τις τράπεζες ένα απαγωγοδάνειο για να καλύψουμε τα λύτρα.
Στην επίπεδη, σκονισμένη πόλη της Zabid μέσα στη ζέστη του καταμεσήμερου κάναμε την επόμενη στάση. Μια πόλη που έχει χαρακτηριστεί σαν Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO (απειλούμενο) και θεωρείται από τα πιο θερμά σημεία του πλανήτη. Ιδρύθηκε το 819 μΧ, σύντομα έγινε κέντρο Ισλαμικών και λοιπών επιστημονικών σπουδών. Κυκλική σε σχήμα, είναι ένας λαβύρινθος από σοκκάκια.
Λίγα θυμίζουν τα αλλοτινά μεγαλεία. Τον 14ο αιώνα υπήρχαν πάνω από 230 τζαμιά και μαντράσσες (κορανικές σχολές), σήμερα απομένουν 86 συνολικά. Τα τείχη που κύκλωναν την πόλη είναι ερείπια, μόνο τέσσερις πύλες στέκουν ακόμα, ενώ τα περίφημα παλιά σουκ δεν σφύζουν από ζωή. Στα παλιά χρόνια ήταν διαμορφωμένη σε γειτονιές ανάλογα με το επαγγελματική ιδιότητα: αλλού οι έμποροι, αλλού οι καλλιτέχνες, οι αξιωματούχοι ή οι λόγιοι.
Η αρχιτεκτονική εδώ διαφέρει. Τα σπίτια χτισμένα από τούβλα, είναι βαμμένα σε λευκό χρώμα, έχουν διαφορετική διαρρύθμιση όμως κι αυτά έχουν περίτεχνη διακόσμηση εξωτερικά αλλά κι εσωτερικά.
Μιας και ήταν η ώρα της μεσημεριανής ραστώνης, η είσοδος στα τζαμιά αδύνατη, αρκεστήκαμε να περιφερόμαστε στα στενά απολαμβάνοντας την αρχιτεκτονική των σπιτιών παρέα με τα αμέτρητα παιδιά που ξυπόλυτα τριγυρνούσαν στα στενά.
Μοναδική εξαίρεση έναντι φιλοδωρήματος ήταν η επίσκεψη στο περίτεχνα διακοσμημένο εσωτερικό ενός αρχοντικού όπου έμενε ο σκηνοθέτης Πιερ Πάολο Παζολίνι όταν έκανε μέρος των γυρισμάτων της ταινίας του «Il fiore delle Mille a una Notte” (aka Arabian Nights).
Ο Πιερ Πάολο υπήρξε ερωτευμένος με την Υεμένη χαρακτηρίζοντάς την ως την πιο όμορφη χώρα στο κόσμο.
Στο γοητευτικό μικρό diwan του αρχοντικού χαλαρώσαμε κι ήπιαμε το τσάι μας.
Λεπτομέρεια από την οροφή
Αντί να κινηθούμε παραλιακά, η πυξίδα έδειξε ανατολικά και προς το εσωτερικό της χώρας. Φτάσαμε στη πολυπληθή πόλη Taizz όπου η μέριμνα ήταν να βρεθεί κατάλυμμα.
Οι αρχικές εντυπώσεις από την Taizz ήταν οι χειρότερες. Έμοιαζε σαν να είναι ένας κεντρικός δρόμος με άσφαλτο, αδιάφορα κτήρια, με όλα τα παρακείμενα στενά μέσα στην σκόνη.
Το ξενοδοχείο που καταλύσαμε ήταν κολοφώνας αισθητικής: παχιά χαλιά, καναπέδες... αλλά όλα επενδεδυμένα με χοντρό διαφανές πλαστικό!
Να δείχνουμε το γκλάμουρ αλλά να μην καθαρίζουμε κιόλας κάθε λίγο και λιγάκι. Σερβιρε και πρωινό, βέβαια, σε τραπέζι στρωμένο με τραπεζομάντηλο, πολυτέλειες δηλαδή.
Μόνο που το σέρβις ήταν για κλάματα. Το κάθε είδος ερχόταν με χρονοκαθυστέρηση και μετά από παράκληση δική μας. «Λείπει η ζάχαρη» του λέγαμε. Πήγαινε έφερνε με το ραχάτι του ζάχαρη. «Θα θέλαμε και λίγο γάλα». Πηγαινε έφερνε με το ραχάτι του γάλα. «Μαχαίρι ν’αλείψουμε το τυράκι;». Πήγαινε έφερνε με το ραχάτι του ένα μαχαίρι. Το τι πέρα δώθε έκανε δεν λέγεται. Και φανταστείτε είμασταν οι μοναδικοί θαμώνες που έπαιρναν πρωινό εκείνη τη στιγμή.
Ο Ibn Batutta λοιπόν, τραβελστορίτης του 14ου αιώνα, είχε χαρακτηρίσει την Taizz σαν μια από τις μεγαλύτερες κι ομορφότερες πόλεις. Μεγάλη για τα δεδομένα της Υεμένης εξακολουθεί να είναι, για το δεύτερο δεν παιρνω κι όρκο.
Για να μας εντυπωσιάσει για το μέγεθος της γενέτειράς του ο Σουλτάν πήρε αρχικά το φιδογυριστό δρόμο προς το το κορφοβούνι Jabal Sabir στα 3,000 μέτρα υψόμετρο.
Ενδιαφέρουσες και φωτογενείς οι αντηρίδες στα ψηλά...
...σπίτια στις πλαγιές κυριολεκτικά να επικρέμονται...
...εντυπωσιακό το κάστρο Qalat al-Qahira (απρόσιτο ως στρατιωτική βάση)...
....κάποιες όμορφες πινελιές τζαμιών και μιναρέδων αλλά η συνολική εικόνα του αστικού τοπίου αποκαρδιωτική.
Τουλάχιστον μας αποζημίωσε με επίσκεψη σε ένα από τα τζαμιά της για τα οποία η Taizz είναι γνωστή. Το ιστορικό τζαμί Al-Ashrafiya ήταν απλά πανέμορφο στις λεπτομέρειές του.
Από τη πύλη Bab Al Kabir κάναμε και μια σύντομη βόλτα στα απομεινάρια της παλιάς πόλης με τα μαγαζιά και τους υπαίθριους μικροπωλητές.
Ο Σουλτάν εν τω μεταξύ είχε αδράξει την ευκαιρία να επισκεφθεί συγγενείς κι εμείς μόνοι στο «lobby” του ξενοδοχείου ξεφυλλίζαμε τον lonely planet συσκεπτόμενοι φωναχτά ως κλασσικοί νεοέλληνες πού θα μπορούσαμε να δειπνήσουμε.
Μια αντρική φωνή με το γνώριμο μεσογειακό κελάρισμα «Είστε από την Ελλάδα;» μας έκανε να ξαφνιαστούμε κι απορημένοι να κοιτάξουμε τον κύριο που συνοδευόταν από τρείς κυρίες αναμφίβολα κεντροευρωπαϊκής καταγωγής.
Ο κύριος μας συστήθηκε. Ήταν ελληνας χειρουργός σε νοσοκομείο της Γερμανίας και αναλάμβανε με την ομάδα του κατά χρονικά διαστήματα να προσφέρει τις ιατρικές του υπηρεσίες προς όφελος των παιδιών της Υεμένης, παρέχοντας τη δυνατότητα σε δύσκολα περιστατικά της νοσηλείας στην Γοτθολάνδη.
Η πρότασή του για δείπνο ήταν αρκούντως δελεαστική.
Πηγαίνουμε στη ψαραγορά. Διαλέγουμε ότι μας αρέσει και μετά καθόμαστε σε μια από τις υπαίθριες ψησταριές όπου αναλαμβάνουν να σου ψήσουν το ψαράκι παρέχοντάς σου κι όλα τα υπόλοιπα παρελκόμενα (ποτά, ψωμί).
Μετά την επιλογή των ιχθύων, καθήσαμε στο πάγκο, μας άπλωσαν τις εφημερίδες που εκτελούσαν χρέη τραπεζομάντηλου και μέσα σε μια όμορφη χαρωπή ατμόσφαιρα ξεκοκοκκαλίσαμε τα ψαράκια με τα δάχτυλά μας γιατί και μαχαιροπήρουνα δεν διέθετε το μαγαζί.
Από τα γεύματα που ο μπαρμπα Πάνος θα θυμόταν μεχρι τα βαθειάάάά γεράματα.
isabelle
Member
- Μηνύματα
- 904
- Likes
- 4.184
Αχ Zabid... Αχ Taiz... Αχ, βαχ και ξανά αχ!
hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.164
- Likes
- 14.535
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
"Θάλαττα, θάλαττα"
Η επόμενη μέρα προβλεπόταν μακρά και το κοντέρ έπρεπε να γράψει αρκετά χιλιόμετρα. Τελικός προορισμός η παραλία του Bir Ali στις ακτές του Ινδικού ωκεανού στον κόλπο του Aden.
Ξεκινώντας νωρίς το πρωί πήραμε το δρόμο βόρεια, με στάση στην πόλη Jibla, άλλο ένα κόσμημα της υεμενίτικης αρχιτεκτονικής, φωλιασμένη στην κορφή ενός λόφου.
Με χιλιόχρονη ιστορία, η πόλη έγινε γνωστή σαν κέντρο Ισλαμικών σπουδών ειδικά την εποχή της βασίλισσας Arwa al-Sulayhi που έχτισε τζαμιά σχολεία, δρόμους και γέφυρες, κάτι που της χάρισε και το προσωνύμιο «Η μικρή βασίλισσα του Σαβά»
Στο ομώνυμο τζαμί της βασιλίσσης κάναμε μια μικρή περιήγηση στους εξωτερικούς χώρους για να περπατήσουμε στη συνέχεια στα δρόμους της παλιάς πόλης συνοδεία παιδιών που έδειχναν να απολαμβάνουν την παρουσία μας.
Τα παιδιά στην Υεμένη θα μου αφήσουν πάντα μια γλυκειά ανάμνηση. Ήταν φασαριόζικα, χαμογελαστά και το μόνο επίμονο αίτημά τους ήταν «σούρα, σούρα» (φωτογραφία) ή «κάλαμα, κάλαμα» (στυλό, για να γράφουν).
Από την Jibla ξεκίνησε ο εφιάλτης. Κύριος οίδε τι είδους πολεμοχαρείς φύλαρχοι καιροφυλαχτούσαν και τα μπλόκα του στρατού ήταν συχνά με τη συνοδεία ενόπλου επιβεβλημένη. Όταν μάλιστα σε κάποιο κομμάτι της διαδρομής προπορεύτηκε ένα τζιπ με ενόπλους να κραδαίνουν απειλητικά ένα οπλοπολυβόλο, ανατρίχιασα σύγκορμος. «Μα πού στα κομμάτια είχα έρθει;»
Η αδρεναλίνη είχε χτυπήσει κόκκινο καθώς είχα τη συνεχή αγωνία ότι σε κάθε στροφή του δρόμου ελοχεύει το κακό. Όμως όλα κύλησαν ομαλά και με εμφανή ανακούφιση τους αποχαιρετήσαμε μαζί με ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό ως μπαξίσι για τις υπηρεσίες τους.
Η κάθοδος από το ψηλό οροπέδιο προς τον ωκεανό μας επιφύλασσε κι ανεπανάληπτες εικόνες θαρρείς και πετούσαμε πάνω από τα σύννεφα.
Τα άνυδρα βουνά ή τα γόνιμα wadi εναλλασόμενα μ'εντυπωσιακά χωριά έδωσαν τη θέση τους σε ηφαίστεια κι αμμώδεις εκτάσεις.
Σταδιακά όσο πλησιάζαμε στη θάλασσα άρχισαν να πληθαίνουν και τα ψαροχώρια με τις αναλογες πραμάτειες τους.
Φτάσαμε στη παραλία του Bir Ali με σχετική καθυστέρηση καθώς μας έπιασε λάστιχο στο δρόμο. Ήταν η μόνη περίπτωση που μου φάνηκε χρήσιμος ο ένοπλος συνοδός μας καθώς έβαλε ένα χεράκι.
Ίσα που προλάβαμε το φως του ήλιου πριν πέσει το δειλινό κι η θάλασσα σαν σειρήνα μας κάλεσε στην αγκαλιά της, πριν απολαύσουμε σιωπηλοί τα υπέροχα χρώματα του ηλιοβασιλέματος.
Δείπνησαμε στο γειτονικό χωριό Bir Ali. Η διαδικασία γνωστή. Φρέσκο ψάρι από την αγορά, ψήσιμο και φαγητό με τα χεράκια μας πάνω στην εφημερίδα- τραπεζομάντηλο. Μην χάνουμε και τις καλές μας συνήθειες!
Ο μπαρμπα Πάνος σταμάτησε για λίγο, έβγαλε ένα γλυκό αναστεναγμό γεμάτο νοσταλγία και συνέχισε...
Η διαδρομή δίπλα από τον ωκεανό απέκτησε ενδιαφέρον καθώς η φύση μεταμορφώθηκε. Μαυριδερά βουνά ορθώνονταν στον ορίζοντα σιωπηλοί μάρτυρες της ηφαιστειογενούς δραστηριότητας στην περιοχή.
Κάπου εκεί στα χαμένα ξαφνικά το μάτι μας πήρε μια μεγάλη ομάδα αφρικανών.
"Είναι Σομαλοί λαθρομετανάστες που καταφθάνουν με πλοιάρια από τη χώρα τους" μας εξήγησε ο Σουλτάν. Διερωτήθηκα πόσο απελπισμένος μπορεί να έιναι κανείς για να αναζητά τη γη της επαγγελίας στην Υεμένη, μια από τις φτωχότερες χώρες του κόσμου. Γιατί για να διασχίσουν όλη την έρημο και να βρεθούν στο Ριγιάντ της Σαουδικής Αραβίας το έκοβα χλωμό.
Φτάσαμε στην Al Mukalla ένα από τα σημαντικότερα λιμάνια της Υεμένης, όπου και κάναμε μια στάση για ένα πλούσιο πρωινό με κατσικάκι σερβιρισμένο παραδοσιακά πάνω σε εφημερίδα.
Παρά την ιστορία της, η πόλη δείχνει σχετικά σύγχρονη κι αδιάφορη.
Κι επειδή κάθε λιμάνι και καημός, ο Σουλτάν προσφέρθηκε να μας βρει "παρέα" καθώς στην Al Mukalla πλεονάζουν οι μοναχικές υπάρξεις των οποίων οι σύζυγοι έχουν ξενιτευτεί και χρειάζεται να συμπληρώσουν το οικογενειακό εισόδημα.
Αρνηθήκαμε ευγενικά, κάναμε μια μακρά στάση για να γίνει το απαραίτητο σερβις στο αυτοκίνητο ατενίζοντας ένα γοητευτικό πυργόσπιτο πάνω σ'ενα βράχο και συνεχίσαμε.
"Σ'ένα wadi γεμάτο θαύματα παιδιά μου!" είπε ο μπαρμπα Πάνος και το πρόσωπό του φωτίστηκε
Η επόμενη μέρα προβλεπόταν μακρά και το κοντέρ έπρεπε να γράψει αρκετά χιλιόμετρα. Τελικός προορισμός η παραλία του Bir Ali στις ακτές του Ινδικού ωκεανού στον κόλπο του Aden.
Ξεκινώντας νωρίς το πρωί πήραμε το δρόμο βόρεια, με στάση στην πόλη Jibla, άλλο ένα κόσμημα της υεμενίτικης αρχιτεκτονικής, φωλιασμένη στην κορφή ενός λόφου.
Με χιλιόχρονη ιστορία, η πόλη έγινε γνωστή σαν κέντρο Ισλαμικών σπουδών ειδικά την εποχή της βασίλισσας Arwa al-Sulayhi που έχτισε τζαμιά σχολεία, δρόμους και γέφυρες, κάτι που της χάρισε και το προσωνύμιο «Η μικρή βασίλισσα του Σαβά»
Στο ομώνυμο τζαμί της βασιλίσσης κάναμε μια μικρή περιήγηση στους εξωτερικούς χώρους για να περπατήσουμε στη συνέχεια στα δρόμους της παλιάς πόλης συνοδεία παιδιών που έδειχναν να απολαμβάνουν την παρουσία μας.
Τα παιδιά στην Υεμένη θα μου αφήσουν πάντα μια γλυκειά ανάμνηση. Ήταν φασαριόζικα, χαμογελαστά και το μόνο επίμονο αίτημά τους ήταν «σούρα, σούρα» (φωτογραφία) ή «κάλαμα, κάλαμα» (στυλό, για να γράφουν).
Από την Jibla ξεκίνησε ο εφιάλτης. Κύριος οίδε τι είδους πολεμοχαρείς φύλαρχοι καιροφυλαχτούσαν και τα μπλόκα του στρατού ήταν συχνά με τη συνοδεία ενόπλου επιβεβλημένη. Όταν μάλιστα σε κάποιο κομμάτι της διαδρομής προπορεύτηκε ένα τζιπ με ενόπλους να κραδαίνουν απειλητικά ένα οπλοπολυβόλο, ανατρίχιασα σύγκορμος. «Μα πού στα κομμάτια είχα έρθει;»
Η αδρεναλίνη είχε χτυπήσει κόκκινο καθώς είχα τη συνεχή αγωνία ότι σε κάθε στροφή του δρόμου ελοχεύει το κακό. Όμως όλα κύλησαν ομαλά και με εμφανή ανακούφιση τους αποχαιρετήσαμε μαζί με ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό ως μπαξίσι για τις υπηρεσίες τους.
Η κάθοδος από το ψηλό οροπέδιο προς τον ωκεανό μας επιφύλασσε κι ανεπανάληπτες εικόνες θαρρείς και πετούσαμε πάνω από τα σύννεφα.
Τα άνυδρα βουνά ή τα γόνιμα wadi εναλλασόμενα μ'εντυπωσιακά χωριά έδωσαν τη θέση τους σε ηφαίστεια κι αμμώδεις εκτάσεις.
Σταδιακά όσο πλησιάζαμε στη θάλασσα άρχισαν να πληθαίνουν και τα ψαροχώρια με τις αναλογες πραμάτειες τους.
Φτάσαμε στη παραλία του Bir Ali με σχετική καθυστέρηση καθώς μας έπιασε λάστιχο στο δρόμο. Ήταν η μόνη περίπτωση που μου φάνηκε χρήσιμος ο ένοπλος συνοδός μας καθώς έβαλε ένα χεράκι.
Ίσα που προλάβαμε το φως του ήλιου πριν πέσει το δειλινό κι η θάλασσα σαν σειρήνα μας κάλεσε στην αγκαλιά της, πριν απολαύσουμε σιωπηλοί τα υπέροχα χρώματα του ηλιοβασιλέματος.
Δείπνησαμε στο γειτονικό χωριό Bir Ali. Η διαδικασία γνωστή. Φρέσκο ψάρι από την αγορά, ψήσιμο και φαγητό με τα χεράκια μας πάνω στην εφημερίδα- τραπεζομάντηλο. Μην χάνουμε και τις καλές μας συνήθειες!
Ο μπαρμπα Πάνος σταμάτησε για λίγο, έβγαλε ένα γλυκό αναστεναγμό γεμάτο νοσταλγία και συνέχισε...
Η διαδρομή δίπλα από τον ωκεανό απέκτησε ενδιαφέρον καθώς η φύση μεταμορφώθηκε. Μαυριδερά βουνά ορθώνονταν στον ορίζοντα σιωπηλοί μάρτυρες της ηφαιστειογενούς δραστηριότητας στην περιοχή.
Κάπου εκεί στα χαμένα ξαφνικά το μάτι μας πήρε μια μεγάλη ομάδα αφρικανών.
"Είναι Σομαλοί λαθρομετανάστες που καταφθάνουν με πλοιάρια από τη χώρα τους" μας εξήγησε ο Σουλτάν. Διερωτήθηκα πόσο απελπισμένος μπορεί να έιναι κανείς για να αναζητά τη γη της επαγγελίας στην Υεμένη, μια από τις φτωχότερες χώρες του κόσμου. Γιατί για να διασχίσουν όλη την έρημο και να βρεθούν στο Ριγιάντ της Σαουδικής Αραβίας το έκοβα χλωμό.
Φτάσαμε στην Al Mukalla ένα από τα σημαντικότερα λιμάνια της Υεμένης, όπου και κάναμε μια στάση για ένα πλούσιο πρωινό με κατσικάκι σερβιρισμένο παραδοσιακά πάνω σε εφημερίδα.
Παρά την ιστορία της, η πόλη δείχνει σχετικά σύγχρονη κι αδιάφορη.
Κι επειδή κάθε λιμάνι και καημός, ο Σουλτάν προσφέρθηκε να μας βρει "παρέα" καθώς στην Al Mukalla πλεονάζουν οι μοναχικές υπάρξεις των οποίων οι σύζυγοι έχουν ξενιτευτεί και χρειάζεται να συμπληρώσουν το οικογενειακό εισόδημα.
Αρνηθήκαμε ευγενικά, κάναμε μια μακρά στάση για να γίνει το απαραίτητο σερβις στο αυτοκίνητο ατενίζοντας ένα γοητευτικό πυργόσπιτο πάνω σ'ενα βράχο και συνεχίσαμε.
"Σ'ένα wadi γεμάτο θαύματα παιδιά μου!" είπε ο μπαρμπα Πάνος και το πρόσωπό του φωτίστηκε
Last edited:
hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.164
- Likes
- 14.535
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Borealis
Member
- Μηνύματα
- 3.820
- Likes
- 7.710
Άφωνος...οι φωτογραφίες όλα τα λεφτά
varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 6.147
- Likes
- 10.947
Εκπληκτικες εικονες… βγαλμενες απο παραμυθι!!
Με καθηλωσες για αλλη μια φορα!! Το εχω ξαναπει: εισαι ταξιδιωτικο ινδαλμα. Τελος.
Με καθηλωσες για αλλη μια φορα!! Το εχω ξαναπει: εισαι ταξιδιωτικο ινδαλμα. Τελος.
hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.164
- Likes
- 14.535
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Τα εύσημα για τις φωτογραφίες ανήκουν κυρίως στον snapper που εβγαλε τις περισσότερες (τότε κυκλοφορούσαμε με μια Pentax dslr...). Αλλά είναι και η Υεμένη παράδεισος για ένα φωτογράφο.
Όχι δα και ίνδαλμα. Άλλωστε δεν είμαι ο μόνος που έχει πάει Υεμένη. Απλά υπήρξα τυχερός που το έπραξα όταν ήταν εφικτό, παρά τους όποιους περιορισμούς και αποφάσισα να το μοιραστώ μαζί σας. Για μένα ο,τι αυθεντικότερο έχει να δείξει η Αραβία.
Είναι κρίμα να έχουμε τόσες προσλαμβανόμενες εικόνες από Ευρώπη και σχεδόν καμιά από άλλες τόσο ενδιαφέρουσες χώρες που πλέον έχουν καταστεί κι απαγορευτικές για επίσκεψη...
Last edited:
emouli
Member
- Μηνύματα
- 1.239
- Likes
- 3.531
- Ταξίδι-Όνειρο
- Καταρράκτες Βικτώρια, ε;
Έλα μπαρμπα Πάνο πες την αλήθεια τώρα που είμαστε μεταξύ μας, μην ντρέπεσαι... Δεν υπάρχει αυτή η χώρα, έτσι δεν είναι; Την επινόησες και μας δείχνεις φωτογραφίες από ζαχαρόσπιτα, ε; Πάντως είσαι πολύ καλός, παραλίγο να το χάψω! 
hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.164
- Likes
- 14.535
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Λυπάμαι που θα σε πικράνω αλλά δεν ακόμα δεν έχω διδακτορικό στο photoshop. παρότι διαθέτω αρκετή φαντασία.Έλα μπαρμπα Πάνο πες την αλήθεια τώρα που είμαστε μεταξύ μας, μην ντρέπεσαι... Δεν υπάρχει αυτή η χώρα, έτσι δεν είναι; Την επινόησες και μας δείχνεις φωτογραφίες από ζαχαρόσπιτα, ε; Πάντως είσαι πολύ καλός, παραλίγο να το χάψω!
Eίναι απολύτως μα απολύτως αληθινή...
Εκπομπές Travelstories
Τελευταίες δημοσιεύσεις
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
Γουατεμάλα Μεξικό Οι ψίθυροι της φωτιάς και των κυμάτων- Τελ. μήνυμα: tripakias