Βιετνάμ Ταϊλάνδη Μια κορώνα για την τύχη μου

[Παρίσακτος]

Cave Trekking στις σπηλιές του Hang Tien – Μέρα Πρώτη

Ο ξεναγός έφτασε μόλις ολοκλήρωσα το πρωινό μου· πήρα την πραμάτεια μου και ανέβηκα στο πουλμανάκι. Παραλάβαμε το ζευγάρι των Ολλανδών που είχαν κλείσει την ίδια εκδρομή, καθώς και τον δεύτερο ξεναγό από το χωριό του. Ο ένας ξεναγός λεγόταν Τζουν, ο άλλος Ντον. Ιούνης και Αυγή.

Στη διαδρομή περάσαμε από λιβάδια όπου Βιετναμέζοι με τα παραδοσιακά τους κωνικά καπέλα εργάζονταν στη λασπωμένη γη. Στα χωριά απ’ όπου περάσαμε υπήρχαν και σπίτια κατασκευασμένα πάνω σε βαρέλια, που στις πλημμύρες επιπλέουν. Οι κάτοικοι, τις εποχές των πλημυρών, ανεβάζουν τους βίσωνές τους στα βουνά, παρατάνε τα σπίτια τους και μετακομίζουν στα επιπλέοντα σπίτια τους, μαζί με τα κοτόπουλά τους.

Φτάσαμε στο κέντρο επιχειρήσεων, αφήσαμε τα μπαγκάζια μας, ετοιμάσαμε τους σάκους μας με τα απαραίτητα για το διήμερο κι ενημερωθήκαμε για το τουρ με λεπτομέρειες. Στο μεταξύ ήρθαν κι άλλα γκρουπ, που θα είχαν άλλες διαδρομές στην περιοχή, όπως ημερήσιες εξορμήσεις, αλλά εμείς ξεκινήσαμε πρώτοι καθώς είχαμε δρόμο μπροστά μας.

Το όχημα, που μας μετέφερε μέσα από κακοτράχαλο χωματόδρομο που προσομοίωνε ροντέο, μας παράτησε φαινομενικά στη μέση του πουθενά. Ο ήλιος είχε ήδη κάνει την εμφάνισή του και το χάδι του με έκανε να ξεφορτωθώ τη μακρυμάνικη μπλούζα, πράγμα ευοίωνο. Ο ένας οδηγός μαζί με τον υπεύθυνο ασφαλείας μπήκε μες στη ζούγκλα αποκαλύπτοντας το μονοπάτι, οι υπόλοιποι συμμετέχοντες ακολουθήσαμε και στο τέλος της ουράς ο άλλος οδηγός.

Ο υπεύθυνος ασφαλείας ήξερε τα κατατόπια, αναγνώριζε τα δηλητηριώδη φυτά και τι έπρεπε να προσέχουμε, αλλά δεν γνώριζε αγγλικά. Οι υπόλοιποι μας πληροφορούσαν για ό,τι θεωρούσαν ενδιαφέρον ή σχετικό ή απαντούσαν στις απορίες μας· «δώσε θάρρος στον χωριάτη…» λένε και μεγαλύτερος χωριάτης από μένα στο τουρ δεν υπήρχε, βέβαια παραπάνω από πρόθυμοι εκείνοι να απαντήσουν.

Για να γίνω και λίγο δικηγόρος του διαβόλου (aka της αφεντιάς μου), δεν υπήρχε και μεγάλος ανταγωνισμός (ως προς την «χωριατοσύνη»), καθώς ήμασταν ο ελάχιστος δυνατός αριθμός που θα λάμβανε τη μέγιστη φροντίδα. Αν ήμασταν δυο άτομα, θα υπήρχε ένας μόλις οδηγός, ενώ στον μέγιστο αριθμό συμπλήρωσης του γκρουπ, πάλι δυο οδηγοί θα υπήρχαν. Λαμβάναμε private tour σε τιμές ομαδικού.

Η διαδρομή ξεκινά μέσα από λασπωμένα μονοπάτια, σμιλεμένα από το σύρσιμο κορμών από βίσωνες, παράνομη δραστηριότητα στα μέρη εκείνα, αλλά φτωχοί οι άνθρωποι και τρόπο να βγαίνει ο άρτος ο επιούσιος ψάχνουν. Η γραμμή που αφήνουν στο πέρασμά τους είναι πλημμυρισμένη με νερό, οπότε περπατάμε με ανοιχτά τα πόδια, κάθε παπούτσι και σ’ άλλη όχθη του μονοπατιού.

Στο μεταξύ μαθαίνω και τις ιστορίες των δυο οδηγών: αν και νεότεροί μου είχαν ξεκινήσει να φτιάχνουν οικογένεια, ο ένας με παιδί, ο άλλος σύντομα θα παντρευόταν.

Σταδιακά το έδαφος γίνεται πιο βραχώδες, σε σημεία απαιτείται ελαφρύ σκαρφάλωμα, περπάτημα πάνω σε πεσμένους κορμούς που λειτουργούν ως γέφυρα πάνω από το ρέμα, γενικά το ζω δίχως ενδοιασμό.

Το τοπίο ξαναγίνεται λείο, συναντάμε και ενδιαφέρουσα χλωρίδα που περιλαμβάνει λουλούδια που στο άγγιγμα τα πέταλά τους μαζεύονται, σαν να βιώνουν ξαφνικό θάνατο, μέχρι που επανέρχονται στην πρότερη μορφή τους μόλις αισθανθούν ότι ο κίνδυνος έχει παρέλθει (don’t touch me). Ή φύλλα που αν τα τρίψεις στα χέρια σου κουβαλάς για ώρα τη μυρωδιά του λεμονιού (lemongrass).

Προσπεράσαμε το καμπ που κανονικά θα κοιμόμασταν το βράδυ, για να πάμε σε ένα καλύτερο, που τύχαινε εκείνη τη μέρα να είναι άδειο. Με τη βοήθεια της βάρκας περάσαμε ένα μικρό μέρος του ποταμιού, αφήσαμε τα πράγματά μας στις σκηνές μας, κάναμε μια μικρή βόλτα στα πέριξ που περιλάμβανε και μια φυσική πισίνα με μικρό καταρράκτη, φάγαμε και κινήσαμε για μια μικρή σπηλιά, που θα μας έδινε μετά από κάνα μισάωρο την πρώτη μας δόση από τις σπηλιές του συμπλέγματος.

Στη διαδρομή σκαρφαλώσαμε, ισορροπήσαμε σε κορμούς με τη βοήθεια σχοινιών, περάσαμε ποτάμια μουσκεύοντας τα παπούτσια και τις κάλτσες. Όταν είδαμε το άνοιγμα της σπηλιάς από μακριά, φαντάστηκα ότι θα θέλαμε τουλάχιστον καμιά ώρα, διαδρομή που ούτε τέταρτο δεν διήρκησε. Μπήκαμε μέσα με τους φακούς αναμμένους στα κράνη μας κι αρχίσαμε την εξερεύνησή μας, κατεβαίνοντας στα έγκατά της.

Κάποια στιγμή φτάσαμε σε μια διακλάδωση· από τη μια πλευρά έμπαινε από ψηλά φως, δείγμα ότι υπήρχε μια τρύπα, ενώ συνέχιζε σε βάθος, μονοπάτι που δεν ακολουθήσαμε: δεν είχε εξερευνηθεί πλήρως η σπηλιά, όπως μας είπε ο Τζουν. Από την άλλη αρχίσαμε να συναντάμε δείγματα ζωής.

Υπήρχαν αράχνες, γρύλοι και νυχτερίδες, που αποτελούν το ελάχιστο δυνατό οικοσύστημα μες στα σπήλαια. Οι αράχνες καραδοκούν και τρώνε τους γρύλους που πέφτουν στον ιστό τους, οι νυχτερίδες τρέφονται με αράχνες, ενώ οι ίδιες, όταν πεθαίνουν, γίνονται τροφή για τους γρύλους. Ένας όμορφος κύκλος.

Μπαίνοντας πιο βαθιά στη σπηλιά, το κλίμα γίνεται πιο θερμό και υγρό. Βέβαια το μονοπάτι σταματούσε πριν να δούμε νερό, κι έτσι γυρίσαμε πίσω, ρίχνοντας άλλη μια ματιά στους σχηματισμούς στα τοιχώματα του σπήλαιου.

Επιστρέψαμε στο καμπ, ακολουθώντας την ίδια διαδρομή κι είχαμε ελεύθερο χρόνο μέχρι να ετοιμαστεί το δείπνο. Οι Ολλανδοί αποφάσισαν να κάνουν μια βουτιά στη βάθρα και πήγα για παρέα, χωρίς να έχω ακόμη αποφασίσει αν θα έκανα μπάνιο. Σκεφτόμουν τη μοτοποδηλατάδα στον Βορρά του Βιετνάμ, που μπορεί να ακυρωνόταν αν το κρύωμά μου χειροτέρευε πάλι· δεν ήθελα να ξαναπεράσω το κρυολόγημα πάνω που το ταξίδι έμπαινε σε μια σειρά.

Βούτηξαν οι δυο Ολλανδοί, αφού ο άντρας έφαγε μια τούμπα όσο προσπαθούσε να ισορροπήσει στις γλιστερές όχθες. Εγώ χάζευα το τοπίο κι αφέθηκα στην ηρεμία που γεννούσε. Αφού οι άλλοι βγήκαν, ντύθηκαν κι επέστρεψαν στο καμπ, αποφάσισα να αγνοήσω τον φόβο, είτε αρρώσταινα χειρότερα είτε έχανα την ευκαιρία να το κάνω, την επιλογή μου θα τη μετάνιωνα, κι επειδή, when in doubt, καλύτερα να μετανιώσεις για κάτι που έκανες, παρά για κάτι που δεν έκανες, έκανα τη βουτιά μου κι εγώ.

Το νερό δεν ήταν παγωμένο, όπως σε αντίστοιχα ελληνικά ποτάμια· ήταν σίγουρα δροσερό, αλλά το βρήκα ό,τι έπρεπε για κλείσιμο της μέρας. Απόλαυση.

Στη συνέχεια καθίσαμε για δείπνο, με BBQ κοτόπουλο, σούπα με μοσχάρι, ρύζι, τόφου με σάλτσα ντομάτας, χορταρικά και σαλατικά, ομελέτα, καθώς και happy water, όπως αποκάλεσαν το αλκοολούχο συνοδευτικό, που φαντάζομαι ήταν το δικό τους τσίπουρο. Έφαγα του σκασμού, ενώ το βράδυ μάς έμαθαν ένα παιχνίδι με χαρτιά, που θυμίζει τίτσου. Η θητεία στην ελληνική Τριτοβάθμια Εκπαίδευση απέδωσε καρπούς, τελικά, με αποτέλεσμα να κερδίσω.

Επέστρεψα στη σκηνή μου, πλήρης (από εικόνες, εμπειρίες, φαγητό), γνωρίζοντας ότι αυτή ήταν η καλύτερη μέρα του ταξιδιού μου μέχρι στιγμής. Πλήρης μα κι ενθουσιασμένος για τη συνέχεια, μιας κι αύριο θα βλέπαμε τις μεγάλες σπηλιές της εκδρομής.

 

[Παρίσακτος]

Cave Trekking στις σπηλιές του Hang Tien – Μέρα Δεύτερη

Η φούσκα μου άρχισε να παραπονιέται μετά τα μεσάνυχτα, με αποτέλεσμα να ξυπνήσω. Έκανε την ψύχρα του, αν και φορούσα ισοθερμικά, όντας καταχωνιασμένος μέσα σε δύο υπνόσακους. Η (βιολογική) τουαλέτα ήταν από έξω· είχαμε προειδοποιηθεί να χτυπάμε δυνατά την πόρτα πριν μπούμε στην αυτοσχέδια κατασκευή, για να τρομάζουμε τα ποντίκια και να μην έχουμε δυσάρεστες εκπλήξεις. Ευτυχώς λόγω της ψύχρας εκείνη τη μέρα δεν είχε κουνούπια, αλλά σε κάθε περίπτωση ήμουν προσεκτικός ανοίγοντας το φερμουάρ της σίτας, μαθημένος από αντίστοιχε περιπτώσεις στην ελληνική επικράτεια.

Μόνο μυγάκια πρόσεξα να έλκονται από το φως, αλλά ευτυχώς τίποτα αιμοβόρο δεν με καταδίωξε. Αντίστοιχες τουαλέτες έχω πετύχει και στην Ελλάδα. Η διαδικασία ήταν απλή: έκανες την ανάγκη σου, πετούσες μέσα στη λεκάνη το χαρτί που χρησιμοποιούσες, το σκέπαζες με πριονίδι ή, αν κατάλαβα καλά, με κάποιο παράγωγο ρυζιού, στοιχείο που έλκει τα ποντίκια και μπορεί να οδηγήσει σε δυσάρεστα συναπαντήματα κι αποχωρείς κύριος – ή κυρία.

Στην επιστροφή στη σκηνή μου σταμάτησα λίγο και προς το ποτάμι να χαζέψω τις σκιές που ξεπρόβαλαν κι αποκτούσαν σχήμα όσο τις κοιτούσες. Από τις εντυπωσιακότερες τοποθεσίες που έχω ξεκουράσει το κορμί μου.

Το πρωί ξύπνησα υπό τον ίδιο ήχο του κελαρυστού νερού του ποταμού, που την προηγούμενη νύχτα με είχε νανουρίσει· υπνωτικό και ξυπνητήρι δύο σε ένα η φύση. Σηκώθηκα αφότου οι αχτίδες του ήλιου είχαν πλησιάσει την είσοδο της σκηνής μου. Χάζεψα το τοπίο, αντάλλαξα δυο κουβέντες με τους συνοδοιπόρους μας και πήραμε δυνάμεις στο πρωινό γεύμα.

Ανεβήκαμε στη βάρκα για να διασχίσουμε πάλι τον ποταμό και ακολουθήσαμε τη βραχώδη διαδρομή για την πρώτη σπηλιά Hang Tien. Hang Tien σημαίνει σπηλιά των νεραϊδών στα βιετναμέζικα. Και κοιτάζοντάς την από μακριά η είσοδός της είναι εντυπωσιακή: οι σταλακτίτες στην κορυφή μοιάζουν με αραιά δόντια φαφούτας μάγισσας (ή νεράιδας, για να είμαι πιστός στην ονοματοδοσία της).

Αφού σκαρφαλώσαμε, στο εσωτερικό της σπηλιάς , περνώντας δίπλα από φυσικές πισίνες που, αν και τότε άδειες από νερό, είχαν σμιλευτεί για αιώνες από το πέρασμά του. Κατηφορίσαμε, περνώντας από ένα σημείο που κάποτε διέσχιζε ποτάμι, όπως έδειχναν σημάδια στα τοιχώματα του σπηλαίου. Πλέον παρέμενε ένα υπόγειο ποτάμι μόνο στη σπηλιά.

Οι οδηγοί μας έδειξαν στο ταβάνι του επιβλητικού σπηλαίου ένα σημείο που φέγγιζε: υπήρχε ένα άνοιγμα, που θα αποτελούσε και την έξοδό μας. Δυσκολευόμουν να τους πιστέψω ότι θα καταφέρναμε να ανέβουμε εκεί πάνω, αλλά απέκρυψα τη δυσπιστία μου.

Οι σχηματισμοί εντυπωσιακοί, αλλά ακόμη καλύτερη ήταν η αίσθηση της εξερεύνησης, σαν να ήμουν μέλος σε ομάδα expedition που ανακαλύπταμε σχεδόν πρώτοι αυτή τη σπηλιά. Υπήρχαν σε σημεία σχοινιά, οριοθετημένα τμήματα που απαγορευόταν να κινηθείς, απαγορευόταν να ακουμπάς τα πετρώματα κι έπρεπε να προσέχεις πού πατάς, αλλά υπήρχε μια αίσθηση ελευθερίας. Μια αίσθηση παλιομοδίτικης περιπέτειας.

Κάποια στιγμή μείναμε ο Ντον, το ζευγάρι κι εγώ· οι υπόλοιποι είχαν προχωρήσει μπροστά για να ετοιμάσουν ως προς την ασφάλεια το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής μες στη σπηλιά. Εγώ στεκόμουν εδώ κι εκεί, γυρνούσα πίσω κι έβλεπα βαθύ σκοτάδι, με εξίταρε η αίσθηση φευγαλέου τρόμου που με διαπερνούσε όταν οι υπόλοιποι είχαν ξεμακρύνει και στο οπτικό μου πεδίο υπήρχαν μόνο η δέσμη του φακού μου, τα τοιχώματα της σπηλιάς που όλο και στένευαν – σε κάποιο σημείο στριμωχνόσουν ανάμεσα στους βράχους για να περάσεις, η χαρά του κλειστοφοβικού– και η αφεντιά μου. Κι ίσως και κάτι ακόμη, αθέατο, να παραμονεύει αιμοβόρο στο σκοτάδι περιμένοντας οι υπόλοιποι να απομακρυνθούν αρκετά, τόσο ώστε να μην τους φτάσουν οι φωνές μου αν με πλησίαζε. Άραγε πότε θα συνειδητοποιούσαν οι υπόλοιποι την απουσία μου;

Η ιστορία που διηγούμαι μπορεί να φλερτάρει σε σημεία με το θρίλερ, αλλά ευτυχώς ουδεμία σχέση έχει με τον μεταφυσικό τρόμο. Φτάσαμε σε ένα ξέφωτο με μια ανεμόσκαλα, την οποία σκαρφαλώσαμε, αφού πρώτα είχαμε δέσει στη μέση ένα σχοινί προληπτικά. Αν και η έξοδος δεν ήταν όσο εντυπωσιακή όσο η είσοδος, ήταν μεγάλη κι αυτή, ενώ βρήκαμε και κάτι σπασμένα αγγεία, που μεταξύ αστείου και σοβαρού –ή μήπως μόνο αστείου; Ή σοβαρολογούσαν; Ποτέ δεν έμαθα– μας είπαν ότι ανήκαν σε ανθρώπους που ζούσαν στη σπηλιά πολλά χρόνια πριν.

Αφού ξαποστάσαμε, συνεχίσαμε τη βραχώδη διαδρομή για τη δεύτερη μεγάλη σπηλιά του συμπλέγματος, που είναι και μακρύτερη, φτάνοντας τα 3 χιλιόμετρα. Η διαδρομή παρέμενε πλούσια σε εικόνες, η ζούγκλα πύκνωνε γύρω μας, μέχρι και χνάρι αρκούδας είδαμε χαραγμένο στον κορμό ενός δέντρου.

Η είσοδος δεν ήταν εξίσου εντυπωσιακή, ένα μικρό άνοιγμα που με τίποτα δεν θα σε προδιάθετε για τον όγκο που έκρυβε στα έγκατά του. Κρύος αέρας έβγαινε από το στόμα της σπηλιάς κι αρχίσαμε την κατάβασή μας.

Νυχτερίδες χόρευαν πάνω από τα κεφάλια μας , όσο κατεβαίναμε αργά και προσεκτικά προς το σκοτάδι που μας κατάπινε. Εδώ κι εκεί γλιστρούσαν πέτρες κάτω από τα πόδια μας και τις ακούγαμε να κουτρουβαλάνε ρυθμικά μέχρι το τέρμα. Αφού φτάσαμε στο έδαφος, ακολουθήσαμε τις οριοθετημένες από σημαιάκια περιοχές, καθώς τα πετρώματα ήταν ευαίσθητα σε εξωγενείς παράγοντες και θα ήταν κρίμα να καταστραφούν από ασυνείδητους τουρίστες. Η διαδρομή ήταν μακριά κι έδινε ευκαιρίες για απόκοσμες φωτογραφίες.

Το μονοπάτι κατέληγε σε μια καμάρα κι ένα βάραθρο, που δεν μπορούσες να διακρίνεις μέχρι πού έφτανε. Εκεί καθίσαμε όλοι κάτω, σβήσαμε τους φακούς μας και μείναμε στο απόλυτο σκοτάδι, αυτό που δεν ξεχωρίζεις αν τα μάτια σου είναι ανοιχτά ή όχι.

Ξαφνικά άρχισε ο χώρος γύρω μας να ζωντανεύει, οι αισθήσεις μας να οξύνονται, οι ήχοι της σπηλιάς, η σταγόνα που έσκαγε πάνω στον βράχο, μια εδώ, μια πιο πέρα, η επόμενη πίσω σου, μια μυσταγωγική βροχή από ήχους, το τραγούδι των γρύλων, η υγρασία να σε τυλίγει. Η γαλήνη.

Καθίσαμε μόνο λίγα λεπτά, μα θα καθόμουν και ώρα εκεί, αν ήμουν τύπος που έκανε διαλογισμό εκεί θα είχα βρει έναν επίγειο υπόγειο παράδεισό μου. Σηκωθήκαμε ανανεωμένοι και κάναμε την αντίστροφη διαδρομή. Στο στόμιο της σπηλιάς φάγαμε να πάρουμε δυνάμεις και συνεχίσαμε με το τελευταίο κομμάτι του τρεκ.

Η πεζοπορία εδώ ήταν ένα τσικ πιο απαιτητική, όπως κατάλαβα από τις στάσεις που ζητούσαν οι συνοδοιπόροι μου. Προσωπικά, χωρίς να είμαι κανέναν έμπειρος πεζοπόρος, τη βρήκα μέτριας δυσκολίας για τον μέσο τουρίστα με αξιοπρεπή φυσική κατάσταση. Δεν θα δυσκολευτεί ιδιαίτερα, ούτε και θα βαρεθεί όμως. Υπάρχουν σημεία με ανηφόρες ή σκαρφαλώματα, αλλά η εναλλαγή στο τοπίο ή την κλίση βοηθά να αναπληρώνεις τις δυνάμεις σου. Βραχώδες έδαφος, έπειτα λασπώδες και τέλος ζούγκλα, μέχρι που φτάσαμε σε μια διακλάδωση που είχαμε προσπεράσει την προηγούμενη μέρα (που έμοιαζε τόσο μακρινή εκείνη τη στιγμή). Από εκεί κι ύστερα πήραμε ανάποδα τη διαδρομή και φτάσαμε στη μέση του πουθενά που μας είχαν αφήσει και μας περίμενε το τζιπ.

Επιστρέψαμε στα γραφεία, κάναμε μπάνιο και ήπιαμε μια μπύρα (εγώ πήρα και δεύτερη δώρο για τη χθεσινή μου νίκη στο παιχνίδι). Επιστρέψαμε στο χόστελ, απ’ όπου θα έπαιρνα το night bus για την πρωτεύουσα της χώρας, να παραλάβω το διαβατήριο και να δω τι έμελλε γενέσθαι με τη συνέχεια του ταξιδιού μου.

Αλλά εκείνη τη στιγμή δεν με ένοιαζε, ό,τι κι αν συνέβαινε. Ήμουν απλώς ευγνώμων που, παρά τις αντιξοότητες που είχαν προηγηθεί, είχα καταλήξει σε εκείνο το σημείο, εκείνη τη στιγμή κι είχα βιώσει αυτή την όμορφη και γεμάτη εικόνες εμπειρία. Κι από μόνο του εκείνο το διήμερο θα έκανε το ταξίδι να αξίζει τον κόπο.

 

[Παρίσακτος]

Αποχαιρετισμός στα όπλα

Το νυχτερινό λεωφορείο έφτασε στην πρωτεύουσα στις 7 παρά. Ήμουν με την Ι., την Ολλανδή που είχαμε συνταξιδέψει μαζί από το Hue κι είχαμε καταλήξει στο ίδιο χόστελ. Εγώ κοιμόμουν στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής – ο οδηγός, όπως με ενημέρωσε η Ι. έκοβε βόλτες στην περιοχή του Νιν Μπιν (a.k.a. το μέρος που ξεκίνησε η κατρακύλα μου), γιατί μια επιβάτιδα δεν ήξερε ότι Νιν Μπιν και Ταμ Κοκ ήταν ένα και το αυτό, οπότε προσοχή οι ενδιαφερόμενοι.

Από τον σταθμό πήγαμε με τα πόδια προς το χόστελ μου, έχοντας τον νου μας και για ταξιδιωτικά πρακτορεία, μιας κι η Ι. ήθελε να βρει λεωφορεία για Ha Giang, τον ανερχόμενο Βορρά που όλοι οι ανεξάρτητοι ταξιδιώτες είχαν επισκεφτεί ή είχαν στο πρόγραμμα και που σκόπευα κι εγώ να επισκεφτώ, στο τελευταίο κομμάτι του ταξιδιού μου στη χώρα.

Την άφησα σε ένα πρακτορείο πριν το χόστελ κι αφού άφησα την πραμάτεια μου κι άδειασα τη φούσκα μου –τα sleeper bus δεν έχουν και τις καθαρότερες τουαλέτες του κόσμου, οπότε δεν είχα κάνει καν κίνηση– τη βρήκα για να πάμε κάπου να φάμε και να πιούμε έναν καφέ. Στο μεταξύ είχε κλείσει στο δεύτερο πρακτορείο που βρήκε γιατί η εργαζόμενη στο πρώτο είχε πάθει νευρικό κλονισμό επειδή μια Γαλλίδα τουρίστρια είχε χάσει το λεωφορείο της.

Στο καφενείο που καθίσαμε, μια άλλη κυρία ενοχλούνταν από τον σάκο της Ι. και της έκανε παρατήρηση να μην είναι στη μέση, έπειτα να μην είναι κοντά της, ενώ μια άλλη πίσω της μας έκανε νοήματα να μην της δίνουμε σημασία.
«Τι έχουν πάθει όλοι σήμερα;» απόρησε η Ολλανδή.

Στο μεταξύ ήρθε κι ένας παπουτσογυαλιστής που ήθελε να πάρει τα υποδήματά μου να τα καθαρίσει, αργότερα την ίδια μέρα διάβασα ότι ήταν γνωστό scam που σου παίρνουν να σου καθαρίσουν τα παπούτσια για 1€, δίνοντάς σου παντόφλες στο μεταξύ όσο περιμένεις, και μετά για να σου τα επιστρέψουν σου ζητούν πολλαπλάσιο ποσό (ενδεικτικά 10€). Προφανώς υπάρχουν κι άνθρωποι που απλώς εργάζονται ως λούστροι, αλλά κάλλιο γαϊδουρόδενε παρά γαϊδουρογύρευε.

Στη συνέχεια, φάγαμε banh mi σε ένα μαγαζί που οι τοίχοι του ήταν γεμάτοι post-it σημειώματα. Ήταν το χειρότερο –για τα γούστα μου- σάντουιτς απ’ όσα είχα φάει στη χώρα, το χοιρινό μόνο λίπος. Συνεχίσαμε με μια βόλτα στην πόλη όπου ρωτούσα και για εκδρομή στην Perfume Pagoda, ένα μεγάλο σύμπλεγμα ναών που συγκεντρώνει μεγάλο αριθμό επισκεπτών, που με αποθάρρυναν, όμως, γιατί πέρα από ακριβή, μου είπαν ότι θα είναι και ασφυκτικά γεμάτη λόγω ΤΕΤ. Αποχαιρετιστήκαμε με την Ι. και βρέθηκα με την Κ., την Αμερικανίδα που ήμασταν μαζί στο Χάλονγκ Μπέι και στη Χόι Αν, στην τελευταία της μέρα στη χώρα.

Πέρα από το άγχος με τις αλλαγές πτήσεων, λόγω κορωνοϊού, της είχε σκάσει κι άλλο πρόβλημα: της είχαν διαρρήξει το διαμέρισμά της στην Κίνα, κι έπρεπε να λύσει κάποια γραφειοκρατικά ζητήματα εξ αποστάσεως.

Αποφασίσαμε να πάμε στο Imperial Citadel of Thăng Long, το οποίο είχα ανακαλύψει ότι ήταν μνημείο κληρονομιάς της Ουνέσκο από τον Ιούλιο του 2010, με αποτέλεσμα μαζί με αυτό να τυχαίνει να έχω επισκεφτεί τα 7 από τα 8 μνημεία της Ουνέσκο στη χώρα. Τα υπόλοιπα ήταν το μνημείο της φύσης Ha Long Bay, τα τοπία στο σύμπλεγμα σπηλιών Tràng An, η αρχαία πόλη Hội An, ο αρχαιολογικός χώρος του Mỹ Sơn, το σύμπλεγμα των αυτοκρατορικών μνημείων στη Huế και ο φυσικός δρυμός Phong Nha από τον οποίο μόλις είχα γυρίσει, ενώ δεν είχα επισκεφτεί την Ακρόπολη της Δυναστείας Hồ που βρισκόταν κοντά στο Νιν Μπιν, αλλά αφενός δεν είχα τέτοια πρεμούρα να τικάρω προορισμούς αφετέρου με την τύχη που με έδερνε δεν ήθελα να γίνω περισσότερο προκλητικός.

Ενδιαφέρων προορισμός, αν και όχι άχαστος, έκανες χαλαρά τη βόλτα σου ανάμεσα στα ερείπια ή επισκεπτόσουν αίθουσες που κάποτε λαμβάνονταν οι αποφάσεις από τον Λαϊκό Στρατό του Βιετνάμ. Εκείνη τη μέρα είχαν έρθει γαλονάδες του στρατού, μιας κι ήταν η επέτειος για τα 90 χρόνια από την ίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος του Βιετνάμ. Ανάψανε τα stick τους οι βετεράνοι σε ένα μνημείο και στη συνέχεια, περιηγήθηκαν στον χώρο· η ξενάγησή τους συνέπεφτε με τη δική μας.

Αφού ολοκληρώσαμε τη βόλτα μας, είχα τη φαεινή ιδέα να ζητήσω από έναν γεράκο να μας βγάλει μια φωτογραφία και λέω φαεινή, γιατί όταν του έδωσα το κινητό κατάλαβα ότι ο άνθρωπος είχε πάρκινσον οπότε η μόνη μη κουνημένη φωτογραφία που τράβηξε ήταν πιο λοξή κι από τη μοίρα μου.

Το απόγευμα, αφότου είχα κάνει το τσεκ ιν, ξαναβρεθήκαμε με την Κ. που είχε πιάσει κουβέντα με μια κυρία 50 χρονών που έμοιαζε κλασικά να έχει τα μισά χρόνια και πουλούσε λεμονάδες στο πάρκο. Η Κ. μιλούσε στα αγγλικά, η άλλη βιετναμέζικα μόνο, ανάθεμα κι αν κατάλαβε ποτέ η μια την άλλη.

Αφού κάναμε τη βραδινή μας βόλτα στη γιορτινή πόλη, λόγω ΤΕΤ, συνεχίσαμε να πιάνουμε κουβέντα με άτομα που δεν μιλούσαν αγγλικά: αυτή τη φορά δυο πιτσιρίκια, ένα αγόρι που ήξερε δυο τρεις φράσεις στα αγγλικά κι ένα κορίτσι που του ψιθύριζε τις απαντήσεις ή τον διόρθωνε αλλά δεν τολμούσε να πει λέξη μπροστά μας. Πού και πού η Κ. επαναλάμβανε τα βιετναμέζικα που άκουγε και το αγόρι εκστασιαζόταν νομίζοντας ότι καταλαβαίναμε.

Το βράδυ πήγαμε σε ένα τζαζ μπαρ, να βιώσουμε το Hanoi by night όπως έπρεπε, ως τελευταία βραδιά της Κ. στη χώρα· σ’ αυτό το ταξίδι, τουλάχιστον. Ο τραγουδιστής είχε μεταξένια φωνή, αγγλόφωνο ρεπερτόριο, οι θαμώνες σηκώνονταν και χορεύανε σουίνγκ ανάλογα με το κομμάτι, το κρασί μάς χαλάρωσε και παρά το άγχος της Κ. να στείλει τα απαραίτητα invoices για την διάρρηξη, περάσαμε όμορφα.

Στον δρόμο πήραμε από street food κάτι να χορτάσουμε το στομάχι και τη συνόδεψα μέχρι το χόστελ της, όπου στα σκαλιά της εισόδου ανταλλάξαμε τις τελευταίες μας κουβέντες, όσο μεγάλοι αρουραίοι ή κατσαρίδες βολόδερναν με θράσος στις άκρες του δρόμου· οι πρώτοι απτόητοι, και που τους πλησίαζα να τους τρομάξω να φύγουν, χαμπάρι δεν παίρνανε. Ίσως αναγνώριζαν ότι πιο πολύ τρομαχτικοί ήταν εκείνοι για μένα απ’ ό,τι εγώ γι’ αυτούς, έτσι γιγάντιοι που ήταν σαν γάτες.

Στην επιστροφή στο χόστελ, χάθηκα λίγο, καθώς στο gps ξέχασα να βάλω μια λέξη από το κατεβατό του ονόματος του χόστελ και κατέληξα σε άλλο(!) που ήταν μια λέξη συντομότερο. Δεν πειράζει, έκανα και τη βόλτα μου στους άδειους δρόμους της πόλης, μια συγκυρία που μάλλον σπάνια πετυχαίνει κανείς εκτός Τετ.

 

[Thalassaki]

Πάντα απολαυστικός!!!

 

[Παρίσακτος]

Η παρ’ ολίγον απόδραση

(Ίσως όχι και τόσο ταξιδιωτικό το συγκεκριμένο κεφάλαιο, αλλά δεν θα είναι και το πρώτο του είδους του στην παρούσα ιστορία)​

Το προηγούμενο βράδυ είχαμε πετύχει με την Κ. ένα escape room στην Παλιά Συνοικία της πόλης, όπου από περιέργεια είχαμε μπει, σε κάτι που έμοιαζε με σπίτι αλλά τελικά ήταν μαγαζί δωματίων απόδρασης.

Τα δωμάτια απόδρασης είναι χώροι ενός (σπάνια, πλέον) ή περισσότερων δωματίων όπου κλειδώνεσαι και, για να καταφέρεις να δραπετεύσεις, πρέπει να ξεκλειδώσεις λουκέτα και να λύσεις γρίφους ή να φέρεις σε πέρας συγκεκριμένες αποστολές.
Κάτι σαν το λοκντάουν, δηλαδή, που για να βγεις έξω, αντί για αποστολή μηνύματος στο 13033, λύνεις γρίφους.

Εν πάση περιπτώσει, είμαι φαν του σπορ εδώ και χρόνια, οπότε μιας κι εκείνη η μέρα επρόκειτο να είναι άδεια –δεν είχα μεγάλες εκκρεμότητες– μέχρι την επομένη που θα έπαιρνα πίσω το διαβατήριό μου με τη νέα visa, δεν θα ήταν κακή ιδέα να το δοκιμάσω. Ιδίως από τη στιγμή που το ίδιο πρωινό γνώρισα μια Αγγλίδα τουρίστρια, την Κ. (άλλο Κ αυτή) που την έψησε η ιδέα και γιατί όχι, συμφώνησε να πηγαίναμε το ίδιο απόγευμα.

Στο ίδιο χόστελ υπήρχε ένας Βρετανός που –σαν κι εμένα- είχε ξεμείνει στη χώρα χωρίς διαβατήριο. Για την ακρίβεια το διαβατήριό του είχε σκιστεί, γιατί όπως παραδέχθηκε ο ίδιος σε επόμενη συνάντησή μας το χρησιμοποιούσε ως κάτι ελαφρώς σημαντικότερο από κωλόχαρτο μια ζωή. π.χ. όταν έβγαινε από το campus του το έπαιρνε μαζί του αντί για πάσο, δεν το χειριζόταν με τον δέοντα σεβασμό (ποιος μιλάει και αποκολλήθηκαν δυο φύλλα λίγο πριν την πτήση, οπότε έπρεπε να πάρει καινούριο προσωρινό διαβατήριο το οποίο θα του επέτρεπε ταξίδι μέχρι και σε πέντε χώρες, καθώς και νέα visa αφού μέχρι να το παραλάμβανε θα είχε λήξει η παλιά. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, για κάποιον λόγο δεν μπορούσε να βγάλει χρήματα από τον λογαριασμό του, οπότε έβγαζε η Κ. γι’ αυτόν (που τον είχε μόλις εκείνες τις μέρες γνωρίσει στο χόστελ) και της τα επέστρεφε εκείνος διαδικτυακά.

Οπότε, το απόγευμα, αφότου τον εξυπηρέτησε κινήσαμε για το escape room που είχα βρει online κι είχαμε κάνει κράτηση – διαφορετικό από εκείνο που είχαμε πετύχει με την έτερη Κ. της άλλης πλευράς του Ατλαντικού.

Το να βρούμε το δωμάτιο ήταν μέρος του γρίφου, καθώς ο χάρτης μας έβγαλε σε ένα πολυκατάστημα, όπου κανείς δεν αναγνώριζε τη συγκεκριμένη εταιρεία, υπήρχε σούπερ μάρκετ και άλλα μαγαζιά, πουθενά όμως δεν βρίσκαμε κάποια ταμπέλα με το όνομα. Τελικά πήραμε σβάρνα τους άλλους ορόφους και το πετύχαμε λίγο πριν τα παρατήσουμε.

Εγώ είχα κλείσει για ένα δωμάτιο με θέμα τη βιετναμέζικη ιστορία, που μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον. Η υπάλληλος προσπάθησε να μας αλλάξει τη γνώμη, να πάμε στους Avengers, γιατί το συγκεκριμένο μπορεί να μας δυσκόλευε καθώς θα υπήρχαν πράγματα που δεν θα γνωρίζαμε λόγω διαφορετικής εθνικότητας.

«Δηλαδή το δωμάτιο δεν έχει όλα τα στοιχεία που χρειάζονται για να λυθεί;»
Με διαβεβαίωσε πως τα έχει κι εγώ μετά από αυτό παρέμεινα ακλόνητος: αν ήθελα να παίξω τους Avengers τους έπαιζα και στην Ευρώπη, ενώ δωμάτιο με θέμα βιετναμέζικους μύθους ή την ιστορία της χώρας πού αλλού θα το έβρισκα;
Η Κ. όντας καλοσυνάτος άνθρωπος, δεν πρόβαλε αντίσταση.

Επομένως παίξαμε και για να μην κουράζω με λεπτομέρειες, παρόλο που έχει αποτυπωθεί το συγκεκριμένο δωμάτιο βαθιά στη μνήμη μου, ήταν με διαφορά το χειρότερο δωμάτιο που έχω παίξει (κι έχω παίξει πολλά). Κακός σχεδιασμός, κακοτεχνίες, λάθη σε γρίφους ή μηχανισμούς, ανόητο σύστημα βοηθειών κι ακόμη χειρότερος τρόπος παροχής βοήθειας, έπρεπε να γνωρίζουμε πράγματα που δεν βγάζουν νόημα ή που δεν θα περίμενα να βγάζουν νόημα για το Βιετνάμ.

Ενδεικτικά: υπήρχε ένας γρίφος, μέρος του οποίου ήταν, αν θυμάμαι σωστά, να αντιστοιχίσεις φυτά και εποχές. Ε λοιπόν, το μπαμπού αντιστοιχούσε στον χειμώνα κι όχι στην άνοιξη ή το καλοκαίρι, γιατί είναι λευκό. Λευκό σαν τον χειμώνα. Δηλαδή μάθαμε ότι ο χειμώνας στο Βιετνάμ είναι λευκός. Στο Βιετνάμ που δεν χιονίζει.
Όταν το σχολίασα, η υπάλληλος χαμογέλασε αμήχανα.

Γενικά μια αποτυχία. Μας είχαν προειδοποιήσει, δεν μπορώ να πω, αλλά τίποτα δεν μας είχε προετοιμάσει για τη συγκεκριμένη πανωλεθρία. Ήμασταν τόσο φανερά απογοητευμένοι, που τελικά μας έκαναν δώρο άλλο ένα δωμάτιο.

Αν κι είχα μια υποχρέωση αργότερα το ίδιο απόγευμα, τελικά μείναμε γιατί τέτοιες ευκαιρίες δεν χάνονται κι έτσι οι Avengers δεν μας έχασαν από πελάτη τους. Χωρίς να είναι κάτι συγκλονιστικό, το θεωρήσαμε τιμιότατο και μετρίασε τις αρχικές κακές μας εντυπώσεις. Αν και πάλι έγιναν λαθάκια ή υπήρξε σημείο που καταλάβαμε ότι μας είχαν παρατήσει στην τύχη μας. Σε κάθε περίπτωση η κίνηση της εταιρείας να μας κάνει δώρο άλλο ένα, μιας κι είχαν υπάρξει αστοχίες στο προηγούμενο, δείχνει επαγγελματισμό και της το δίνω.

Το βράδυ, στην επιστροφή μας πίσω, πέτυχα τυχαία στο χόστελ την Γκ., τη Γερμανίδα ταξιδιώτισσα που ήμασταν μαζί στο Νιν Μπιν, η οποία είχε μόλις γυρίσει από το Ha Giang loop. Δεν προλάβαμε να πούμε πολλά, αλλά έδειχνε ενθουσιασμένη, οπότε οι προσδοκίες υψηλές.

Δεν ήθελα με τίποτα να το χάσω.

 

[Παρίσακτος]

Από μηχανής δαίμονας

Το πρωί ξύπνησα σχετικά αργά και έφαγα με το πάσο μου πρωινό και πήγα στο Αλλοδαπών για να πάρω το διαβατήριό μου με τη visa, διαδικασία που κράτησε δεν κράτησε πέντε λεπτά.

Η ανανέωση της visa ήταν για μέχρι την ημερομηνία της αρχικής, πράγμα που σήμαινε ότι είχα ακόμη μέχρι μια βδομάδα στη χώρα. Απογοητευτικό, ίσως έπρεπε να είχα ρωτήσει για τις επιλογές μου όταν την έβγαζα, αλλά στη φάση που ήμουν τότε δεν είχα σκεφτεί το ενδεχόμενο να μείνω περισσότερο στο Βιετνάμ.

Ρώτησα και για το Phu Quoc που στην πρεσβεία μου είχαν πει ότι δεν χρειάζεται για τους ξένους visa μήπως μπορούσα έτσι να το συνδυάσω αλλά η υπάλληλος/αστυνομικίνα δεν μου το άφησε ως επιλογή.

Κατευθύνθηκα προς τα γραφεία της JetStar, low cost εταιρείας στην περιοχή που είδα ότι είχε διαθέσιμες πτήσεις σε βολικές μέρες τόσο για να επισκεφτώ για ένα διήμερο τον νότο (Ανόι-Χο Τσι Μιν Σίτι) όσο και για να πάω από εκεί στην Ταϊλάνδη (HCMC-BGK), ως απαραίτητη στάση για να προλάβω την πτήση επιστροφής μου, που ήταν κλεισμένη εξαρχής έτσι. Η Καμπότζη είχε ήδη βγει από το πρόγραμμα εδώ και καιρό, μιας κι όσα διάβαζα για την αυστηρότητα της χώρας και τη διαφθορά στα σύνορα δεν ήταν πολύ ελπιδοφόρα, άσε που θα ήταν δύσκολο να το πουλήσω ως αναγκαία στάση. Οι δικοί μου στην Ελλάδα είχαν επικοινωνήσει με την ταϊλανδέζικη πρεσβεία και τους είχαν πει ότι «δεν θα είχα πρόβλημα», γιατί στην Ταϊλάνδη «δέχονται ακόμη κι έτσι τους Έλληνες τουρίστες, χωρίς να χρειάζεται κάτι παραπάνω». Οπότε ήθελα απλώς να επιβεβαιώσω ότι με τα έγγραφά μου δεν θα είχα θέμα σε κάποια από τις πτήσεις.

Στον δρόμο μου πέτυχα κατάστημα με ταμπέλα Vietnam Airlines από πάνω, οπότε μπήκα χωρίς να το πολυσκεφτώ. Ήταν μικρό αλλά δεν έδωσα σημασία. Αφού περίμενα να εξυπηρετηθεί ο προηγούμενος πελάτης, ήρθε η σειρά μου κι άρχισα να της λέω της υπαλλήλου το πρόβλημα, όλα χαρτί και καλαμάρι, υπάλληλο αεροπορικής έψαχνα, ψυχολόγο βρήκα, να εδώ και το διαβατήριο, να και οι ημερομηνίες που θέλω να κλείσω, όλα μέσω google translate, κάθε φράση και παύση, δηλαδή, έβλεπα και τα νεύματά της, ότι τάχα μου καταλαβαίνει, με πραγματικό ενδιαφέρον. Μέχρι που με ρωτά, με εξίσου πραγματική απορία:

«Κι εγώ πώς ακριβώς μπορώ να βοηθήσω;»

Και κάπου εκεί καταλαβαίνω το ξεφτέρι ότι δεν ήμουν σε επίσημο κατάστημα της αεροπορικής αλλά σε ταξιδιωτικό πρακτορείο που απλώς είχε κοτσάρει το όνομα της εταιρείας σαν τίτλο.

Τελικά βρίσκω την Jet Star, επαναλαμβάνω το ίδιο έργο, αυτή τη φορά χωρίς τη χρήση αυτόματου μεταφραστή, και μετά από κάμποσα τηλεφωνήματα με ενημερώνουν ότι για το ταξίδι στην Ταϊλάνδη «μάλλον» δεν θα έχω πρόβλημα, για την εσωτερική πτήση σίγουρα όχι, οπότε τους είπα ότι θα τους ενημέρωνα αφού επισκεπτόμουν και την πρεσβεία της Ταϊλάνδης στο Ανόι, να επιβεβαιώσω ότι πράγματι δεν θα είχα θέμα.

Τελικά, είχα θέμα. Έπρεπε να βγάλω visa για να επισκεφτώ τη χώρα, παρά το γεγονός ότι οι Έλληνες δεν πληρώνουμε, καθώς δεν είχα διαβατήριο. Για να είναι έτοιμο την επόμενη μέρα το απόγευμα θα έπρεπε μέσα σε μισή ώρα να έχω φωτογραφία (δεν είχα), 40 δολάρια (δεν είχα τέτοιο συνάλλαγμα πάνω μου), αποδεικτικό τραπεζικού λογαριασμού με ποσό άνω των 800$ ή των 850$ (δεν μου ήταν σαφές), εισερχόμενες κι εξερχόμενες πτήσεις στην Ταϊλάνδη (δεν τις είχα βγάλει ακόμη). Αλλιώς πηγαίναμε δυο μέρες μετά. Πράγμα που θα με ανάγκαζε να επιλέξω είτε τον Βορρά του Βιετνάμ, που ήθελα ένα τετραήμερο, είτε τη Σαϊγκόν (δηλαδή, τον Νότο).

FML.

Επέστρεψα στο χόστελ, άλλαξα συνάλλαγμα, έβγαλα φωτογραφίες, πήγα στο πρακτορείο, έβγαλα τα εισιτήριά μου. Η υπάλληλος με ενημέρωσε, πριν την αγορά, ότι το εισιτήριό μου ήταν μη refundable κι ότι αλλαγή στα στοιχεία μου μπορούσε να γίνει μέχρι 4 ώρες πριν την πτήση, με χρέωση πάντα. Παρόλο που τα στοιχεία μου ήταν ευκρινή στο προσωρινό μου διαβατήριο, ζήτησα να τα δω. Δεν μπορούσε να γυρίσει την οθόνη, δεν μου επέτρεψε να περάσω το γκισέ να τα κοιτάξω με τα ίδια μου τα μάτια, οπότε της έδωσα το κινητό μου να τα βγάλει μια φωτογραφία.

Τα κοιτάζω και βλέπω αναγραμματισμό στο επώνυμό μου. Μιλάμε για ένα τρισύλλαβο επώνυμο, χωρίς ιδιαίτερα δύσκολα σύμφωνα ή σπάνιους συνδυασμούς λατινικών χαρακτήρων, που το είχε μπροστά της όλη την ώρα και της το πρόφερα κι εγώ όταν με ρωτούσε. Εννοείται ότι αναρωτήθηκα φωναχτά: «Δηλαδή, εγώ τώρα γι’ αυτό το λάθος θα χρεωνόμουν». Δεν θυμάμαι να απαντά κάτι.

Στο μεταξύ, ζήτησα αν μπορούσαν να μου εκτυπώσουν και το άλλο έγγραφο που χρειαζόμουν για την πρεσβεία· η υπάλληλος τύπωνε για κάποιον λόγο τη μισή εικόνα, οπότε μετά από τρεις τέσσερις προσπάθειες, της ζήτησα να της δείξω πώς μπορεί να εκτυπώσει μια εικόνα κι εκεί δεν υπήρχε πρόβλημα να περάσω το γκισέ. Μάλιστα, εντυπωσιάστηκε που ήταν τόσο απλό και που, για να βγει το επιθυμητό αποτέλεσμα, δεν αρκούσαν οι επαναλαμβανόμενες εκτυπώσεις με τις ίδιες ακριβώς ρυθμίσεις.

Μιας και για το μεσημέρι η πρεσβεία είχε κλείσει, έφαγα σε ένα γωνιακό μαγαζί την αγαπημένη μου πλέον μπούντσα (bun cha), φοβισμένος ότι ηχητικά αυτό έμοιαζε και με κάτι άλλο που θα έτρωγα σύντομα.

Πάω στην πρεσβεία, δίνω τα απαραίτητα στοιχεία και περιμένω να δω αν θα γίνει δεκτή η visa, στην αναμονή στέλνω κι ένα screenshot από τα εισιτήρια στους δικούς μου πίσω, τύπου «Είναι οριστικό, δεν θα μείνω για πάντα εδώ» κι εκεί κοιτάζοντας την εικόνα παρατηρώ ότι το τυπογραφικό λάθος με το επώνυμό μου παραμένει.

Το εγκεφαλικό το γλίτωσα. Θυσίασα μόνο τρεις –λευκές πλέον- τρίχες στην κορυφή του κεφαλιού μου, ανάμνηση των δεινών που πέρασα από το ταξίδι. Πανικοβλημένα τηλέφωνα για να το φτιάξουν, αν και, τελικά, όπως είχα παρατηρήσει κι εγώ, το συγκεκριμένο λάθος ήταν στα στοιχεία επικοινωνίας μόνο κι όχι στο όνομα του εισιτηρίου, αλλά δεν ήθελα να το ρισκάρω, η υπάλληλος στο τηλέφωνο, εντωμεταξύ, να καταλαβαίνει ότι το σωστό είναι το όνομα με το τυπογραφικό… Να μην τα πολυλογώ, έγινα πιο γραφικός κι από το Χόι Αν να το διευκρινίζω.

Είχε περάσει αρκετή ώρα και μια ντουζίνα σούρτα φέρτα μέχρι να με καλέσουν. Όταν μου έκανε νόημα να πλησιάσω στην υποδοχή, δεν ήξερα αν το σκυθρωπό της πρόσωπο ήταν μόνιμη έκφραση λόγω δουλειάς ή είχε κακά μαντάτα να μου ανακοινώσει.

 

[gkalla]

δεν ήξερα αν το σκυθρωπό της πρόσωπο ήταν μόνιμη έκφραση λόγω δουλειάς ή είχε κακά μαντάτα να μου ανακοινώσει.

Cliffhunger και στις ταξιδιωτικές ιστορίες; Εεε όχι!!! Θα διαμαρτυρηθώ στις αρχές...

 

[Παρίσακτος]

Από μηχανής θεά

Στο προηγούμενο κεφάλαιο απέκρυψα, για λόγους σασπένς, ένα στοιχείο, που πιθανότατα ανατρέπει τις δαιμόνιες δυνάμεις που τρέφονται με τη δυστυχία μου. Μετά την πρώτη μου επίσκεψη στην πρεσβεία, όπου πέρασα από το χόστελ για να πάρω συνάλλαγμα να αλλάξω (από ευρώ σε δολάρια), δέκα μέτρα αφότου βγήκα από την έξοδο, πέτυχα την Κ., την κοκκινομάλλα Αγγλίδα που με είχε συνοδεύσει στο escape room της προηγούμενης μέρας. Αφού μιλήσαμε λίγο, της είπα και τον πόνο μου, και ενθυμούμενος τη βοήθεια στον Βρετανό τουρίστα που είχε καταστρέψει το διαβατήριό του, τη ρώτησα μέχρι πότε θα μείνει στην πρωτεύουσα.

Δεν χρειάστηκε και πολύ να καταλάβει πού το πήγαινα και δέχτηκε αμέσως να με βοηθήσει, να το παραλάβει η ίδια, κάτι που μου είχαν διευκρινίσει και προ ολίγου στην πρεσβεία ότι είναι εφικτό. Μόνο τα πόδια και το χώμα που πατά δεν έσκυψα να φιλήσω.

Οπότε όταν η υπάλληλος της πρεσβείας μου είπε σκυθρωπά –ούτε μια υπόνοια χαμόγελου στα χείλη της– ότι η βίζα θα έβγαινε κανονικά τη μεθεπόμενη μέρα, της έδωσα τα στοιχεία της Κ. σε ένα κείμενο ως υπεύθυνη δήλωση ότι δέχομαι να παραλάβει το διαβατήριό μου κι έφυγα κύριος από εκεί και δυο χρόνια νεότερος απ’ ό,τι όσο καθόμουν, βράζοντας στην αγωνία μου εκεί μέσα. Ήμουν ικανοποιημένος κι ας μην είχα δει κάποιο δείγμα του περίφημου thai hospitality (ή έστω αυτού του ρημαδοthai smile) όσο βρισκόμουν στην πρεσβεία. Δεν πειράζει, ήλπιζα να την ανακαλύψω -τη ταϊλανδέζικη φιλοξενία- στον τόπο που τη γέννησε.

Οπότε το σχέδιο με τις πτήσεις ήταν να πάω κανονικά στο Ha Giang μετά να έρθω στο καπάκι Ανόι, να πάρω πτήση για την πόλη του Χο Τσι Μιν, απ’ όπου θα έπαιρνα το ήδη αγορασμένο μου εισιτήριο για Μπανγκόκ. Στο μεταξύ η Κ. θα παραλάμβανε το διαβατήριό μου με τη visa και είτε θα μου το παρέδιδε είτε θα το άφηνε στη ρεσεψιόν του χόστελ απ’ όπου θα το έπαιρνα.

Ήμουν τρελός που θα εμπιστευόμουν το διαβατήριό μου σε μια –πρακτικά– άγνωστη ταξιδιώτισσα από τη Γηραιά Αλβιώνα; Μου άξιζε η πυρά που θα άφηνα την τύχη του –και, κατ’ επέκταση, την τύχη μου– σε μια κοπέλα που είχα γνωρίσει το αμέσως προηγούμενο πρωινό; Πόσες φορές σκόπευα να χάσω το διαβατήριό μου μέσα στο ίδιο ταξίδι;

Όλα αυτά τα ερωτήματα ήλπιζα να κρύβουν μόνο ευχάριστες απαντήσεις, αλλά δεν θα το μάθαινα πριν την επιστροφή μου στο Ανόι για να προλάβω την πτήση για την «συμπρωτεύουσα».

Το απόγευμα πήρα το λεωφορείο των 6 για Ha Giang, που τελικά ξεκίνησε 8, αφότου φτάσαμε σε έναν σταθμό που έπρεπε να δώσεις 3k για να μπεις σε τουαλέτες δίχως χαρτί η σαπούνι, με έναν Αμερικάνο, έναν Αυστραλό, έναν Ιρλανδό κι έναν Πορτογάλο, σαν αρχή από ανέκδοτο. Κοιμήθηκα λίγο στο νυχτερινό λεωφορείο, φτάσαμε αξημέρωτα στον προορισμό μας και κίνησα για το homestay που είχα κλείσει το περασμένο βράδυ.

Ερημιά στους δρόμους, στον ξενώνα δεν φαινόταν κανείς, έπαιρνα τηλέφωνα, χτυπούσα πόρτες, καμία ανταπόκριση. Κάποια στιγμή κάτι σαλεύει στο τραπέζι δίπλα μου λίγο πριν αρχίσει να κραυγάζει «κικιρίκου», κόβοντάς μου τη χολή. Στην 3η μου απόπειρα απάντησαν αγουροξυπνημένα στο τηλέφωνο, «θα σας περιμένουμε» μου αποκρινόταν η κοπέλα, «είμαι ήδη έξω» επέμενα εγώ, τελικά ξύπνησε κανονικά και μου άνοιξε την πόρτα.

Κοιμήθηκα και το επόμενο πρωί θα ξεκινούσε η τετραήμερη περιπέτειά μου στον βιετναμέζικο Βορρά. Ήλπιζα να επαληθεύονταν οι υψηλές μου προσδοκίες.

 

[Παρίσακτος]

Ha Giang Loop – Γενικά Στοιχεία

Περιπλάνηση στον ανερχόμενο Βορρά του Βιετνάμ, την επαρχία Ha Giang, το βορειότερο σύνορο της χώρας, με τους φιδογυριστούς δρόμους, τα απότομα βουνά, που σαν καρστικοί σχηματισμοί ξεπροβάλλουν σε κάθε στροφή, τα παρατημένα στον χρόνο χωριά, τις φυλές και τους ανθρώπους που άργησαν πολύ να δουν ξένους κι ακόμη και σήμερα παραξενεύονται στη θέα τους.

Έχοντας διαβάσει για την τουριστικοποίηση της Σάπα, αναζητούσα μια εναλλακτική που να έχει κρατήσει τον αυθεντικό της χαρακτήρα και να έχει αντίστοιχα τοπία. Όταν ανακάλυψα τη συγκεκριμένη περιοχή νόμιζα πως επρόκειτο για το καλά κρυμμένο μυστικό της χώρας. Όλοι μιλούσαν με ενθουσιασμό, την μοτοποδηλατάδα στους δρόμους της συγκεκριμένης επαρχίας πολλοί ταξιδιώτες την χαρακτήριζαν ως το αγαπημένο τους κομμάτι του ταξιδιού τους στη χώρα, οπότε οι προσδοκίες υψηλές.

Βέβαια το καλά κρυμμένο μυστικό αποδείχτηκε ο δημοφιλέστερος προορισμός ανάμεσα σε ανεξάρτητους ταξιδιώτες, μου έτυχε να μην αναγνωρίζουν τη Χιούε ή τη Χόι Αν, αλλά όλοι γνώριζαν το περίφημο loop, την κυκλική διαδρομή μέσα από τα δημοφιλέστερα αξιοθέατα της συγκεκριμένης επαρχίας.

Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να κάνεις το loop, μπορεί σε μια-δυο μέρες να δεις ό,τι σε ενδιαφέρει τρέχοντας, ή να πάρεις τον χρόνο σου να εξερευνήσεις την περιοχή μέχρι και σε μια βδομάδα (ή και περισσότερο), αν θες να ανακαλύψεις χαμένα βουνά ή φυλές που πρώτη φορά βλέπουν δυτικό άνθρωπο. Το σύνηθες είναι να ολοκληρώνεις τον κύκλο σε 3 (με την τελευταία μέρα αρκετά πιεσμένη) ή σε 4 μέρες. Εγώ προτίμησα το τελευταίο, να το απολαύσω όσο περισσότερο μπορούσα.

Κάποια διαδικαστικά στοιχεία, δεδομένου ότι δεν υπάρχουν άλλες πληροφορίες για την περιοχή στο φόρουμ:

• Για το όχημα προτίμησα 125άρι ημιαυτόματο, καθώς από αυτά έχω εμπειρία. Δεν θα πρότεινα μικρότερο, σε κάθε περίπτωση. Πολλοί νέοι δοκιμάζουν για πρώτη φορά οδήγηση στους συγκεκριμένους δρόμους, πράγμα που το θεωρώ καλή ιδέα αν έχεις τάσεις αυτοκτονίας, διαφορετικά δεν θα το πρότεινα. Μιλάμε για πολλές στροφές, για κακή ποιότητα δρόμου σε αξιοσημείωτα διαστήματα της διαδρομής, για κακές συνθήκες ορατότητας (π.χ. ομίχλη), για λάσπες που γλιστράνε, για απότομες ανηφόρες και κατηφόρες όταν θες να βγεις έξω από τους κεντρικούς δρόμους. Θέλει πολλή προσοχή, ακόμη και να ξέρεις να οδηγείς μηχανάκι – είναι, άλλωστε, διαφορετική εμπειρία από την οδήγηση σε πόλη.
• Για 4 μέρες, η ενοικίαση του παπιού κόστισε 1 εκατομμύριο ντονγκ, συμπεριλαμβανομένης της πλήρους ασφάλισης (250k/μέρα). Χωρίς αυτή, η τιμή θα έπεφτε στο μισό. Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, την περίοδο που πήγα 1 εκατομμύριο VND αντιστοιχούσε σε περίπου 45€, ποσό που δεν είναι μεγάλο κι άρα αξίζει κατά τη γνώμη μου να αγοράσει κανείς το πλήρες πακέτο, να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο. Έπρεπε να δώσω άλλο ένα εκατομμύριο εγγύηση (μικροποσό· πηγαίντε στο Βιετνάμ αν θέλετε να νιώσετε εκατομμυριούχοι), αν θυμάμαι καλά, κι επειδή δεν θυμάμαι πόσο εύκολα βρίσκει κανείς τράπεζες εκεί πέρα, ας έχει καλού κακού κάμποσα μετρητά πάνω του.
• Μαζί με μηχανάκι παίρνεις κράνος, αδιάβροχο πανωφόρι, προστατευτικά τύπου επιγονατίδες, επιαγκωνίδες. Τα τελευταία μην τα σνομπάρετε, σαν την αφεντιά μου ("Σεπαρακαλώπολύτώρα, χτεσινοί είμαστε;"), καλύτερα αχρείαστα να είναι παρά να λείψουν και να οδηγήσουν σε κάποιον τραυματισμό, όπως έμελλε να ανακαλύψω. Σου δίνουν και κάτι ελαστικά λουριά για να δέσεις τα μπαγκάζια που θα έπαιρνες μαζί σου, αφού πρώτα τα έβαζε σε νάιλον σακιά για να μην μουσκεύονται από τις ενδεχόμενες βροχές – μπορούσες να αφήσεις ό,τι δεν χρειαζόσουν στο χόστελ.
• Το παραπάνω, όπως και σε άλλες διαδρομές, γίνεται με easy rider αν κάποιος δεν επιθυμεί να οδηγήσει· ως συνοδηγός. Εγώ δεν το δοκίμασα, άλλωστε η περιπέτεια του να λουστώ τα λάθη μου ήταν στους σκοπούς του πολυτάραχου ταξιδιού μου. Παρ’ όλα αυτά είναι η λύση που προτείνω για όποιον δεν έχει ιδιαίτερη εμπειρία από μηχανοκίνητα δίκυκλα· η Ισπανίδα Ρ. μου είχε πει τα καλύτερα, καθώς οι συγκεκριμένοι οδηγοί γνωρίζουν πού να σταματήσουν και πού να σε πάνε για να δεις κρυφά διαμάντια ή ωραίες θέες. Ακόμη κι αν θες να οδηγήσεις, υπάρχει και η λύση του να πηγαίνεις σε γκρουπ, μαζί με κάποιον easy rider, ώστε να ακολουθείς κάποιον που ξέρει τα κατατόπια.

Η περιοχή έχει πολύ όμορφη φύση, οπότε να είστε έτοιμοι για πολλές στάσεις. Προσωπικά, αν είχα περισσότερες μέρες θα επιχειρούσα να εξερευνήσω και την επαρχία Cao Bang, στα σύνορα της οποίας βρίσκονται κι οι εντυπωσιακοί καταρράκτες Ban Gioc, που τους μοιράζεται το Βιετνάμ με την Κίνα. Ανήκε στη δεύτερης προτεραιότητας λίστα μου και λόγω των καθυστερήσεων δεν βρέθηκε χρόνος και γι’ αυτό. Δεν πήγα, αλλά από ιστορία κοπέλας που θα γνώριζα λίγες μέρες αργότερα, έμαθα ότι ήταν πολύ όμορφα κι η εμπειρία της, όπως τη μοιράστηκε μαζί μου, μου ήταν αρκετή. Πολλές φορές ταξιδεύουμε χωρίς να χρειαστεί να κάνουμε ούτε βήμα.

Έτοιμοι για μια περιπέτεια στον άσπιλο –ακόμη– Βορρά του Βιετνάμ, σε δρόμους που σε τυλίγει η ομίχλη, που το μάτι αντικρύζει ξαφνικά τις στροφές, που σε βρίσκει η νύχτα στον δρόμο, που σε μουσκεύει η βροχή, που άνθρωποι από διαφορετικές φυλές σε κοιτάνε με περιέργεια, που σου μιλάνε ή σου ζητάνε να φωτογραφηθείς μαζί τους, που συναντάς τις ίδιες φάτσες κι ίσως κάποτε, κάπως να δένεσαι και με κάποιους, να σας ενώνει η κοινή σας περιπέτεια;

Έτοιμοι για ένα ταξίδι μες στο ταξίδι;

 

[KIKI]

Καλως τον και ας αργησε.
Σαν το Outlander ενα πραγμα ,που περιμενουμε καθε δυο τρια χρόνια να ξαναδουμε τον Σαμ.

Ωραια γραφή και ωραίο οδοιπορικο.Μπραβο σου!

 

[mariath]

Έτοιμοι για ένα ταξίδι μες στο ταξίδι;

Εγώ πανέτοιμη. Έβαλα κράνος και ακολουθώ!

 

[psilos3]

Έτοιμοι για ένα ταξίδι μες στο ταξίδι;

Πολύ χαίρομαι που έβαλες και πάλι μπρος αυτή την καταπληκτική ιστορία που με κάνει κάθε φορά που διαβάζω να θέλω να γυρίσω στο Βιετνάμ.
Ευκαιρία να την πιάσω από την αρχή για φρεσκάρισμα.