poised
Member
- Μηνύματα
- 1.071
- Likes
- 8.954
-
Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Μάιο - Σεπτέμβριο 2020 !
- Thread starter Παρίσακτος
- Ημερομηνία δημιουργίας
Παρίσακτος
Member
- Μηνύματα
- 258
- Likes
- 2.839
Δυστυχώς(?) δεν το επιβεβαίωσα προσωπικά, αν κι είχα πάμπολλες ευκαιρίες (ιδίως στα λασπόνερα), οπότε αρκέστηκα στους ειδικούς
Πέρα από την πλάκα, στο Βιετνάμ είναι ονομαστός ο καφές που παράγεται από νυφίτσες (που τρώνε κόκκους καφέ και παράγουν... τη δική τους εκδοχή). Δοκίμασα και τον βρήκα πεντανόστιμο (και δεν είμαι φαν του καφέ).
Αντίστοιχα υπάρχει κι η εκδοχή από ελεφάντινα περιττώματα, που νομίζω είναι ακόμη πιο ακριβή, αλλά δεν έχω προσωπική εμπειρία.
Παρίσακτος
Member
- Μηνύματα
- 258
- Likes
- 2.839
Chiang Mai, στην πόλη των εκατοντάδων ναών (ΙΙ)
Το απόγευμα, μετά την εκδρομή κι αφότου ξεκουράσαμε για λίγο τα σαρκία μας, επισκεφτήκαμε με τη Ζ. και τον Ν. την Κυριακάτικη αγορά, που έτρωγες νόστιμα και φθηνά (ειδικά κάτι σπρινγκ ρολς να γλείφεις και τα δάχτυλά σου).
Γενικά οι δυο τους μιλούσαν μεταξύ τους στα γαλλικά κι είπα να τεστάρω τις γνώσεις μου, μετά από δέκα χρόνια αχρησίας. Βέβαια μιλούσαν γρήγορα και μασούσαν τα μισά, ιδίως ο Γάλλος. Κι από την άλλη, όλο «ω πουτάν και ω πουτάν», τα ακαδημαϊκά μου γαλλικά δεν με είχαν προετοιμάσει για τέτοιο συρφετό αργκό. Μα πόσο αθυρόστομοι κι αυτοί οι Γάλλοι, θυμάμαι να σκέφτομαι, τη γηπεδική διάλεκτο δεν τη λέμε τυχαία «γαλλικά».
Εκεί πετύχαμε παράσταση με τραγούδια και χορούς παιδιών, που θύμιζε talent show, όπου συγκέντρωναν χρήματα από τον κόσμο. Μου έκανε εντύπωση που ένα κοριτσάκι, που ξεκίνησε με ένα αγγλόφωνο τραγούδι και συνέχισε με δυο ταϊλανδέζικα (μέχρι που φύγαμε), έριχνε συνεχώς ματιές στο κουτί εθελοντικής συνεισφοράς, λες κι αυτό ήταν κάποιου είδους ψήφος σ’ εκείνη. Το πρόσωπό της έλαμψε όταν ένας ηλικιωμένος άνδρας πλησίασε τη σκηνή και της έδωσε ένα χαρτονόμισμα, με την επιδεξιότητα που κι οι δικοί μας παππούδες μας έχωναν στη χούφτα χαρτζιλίκι. Κάποια κορίτσια που χόρευαν, μόλις σταμάταγαν, τρέχανε στην επιτροπή (από κριτές ή διοργανωτές ή εκπροσώπους Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων) και αδειάζανε το κουτί, το περιεχόμενο του οποίου με τόσο κόπο είχαν κερδίσει. Οριακά το λες και παιδική εργασία στη χώρα του χαμογέλου.
Την επόμενη μέρα αποφασίσαμε να δούμε τον δημοφιλέστερο ναό της περιοχής: τον Doi Suthep. Πήραμε songthaew, στο οποίο η Μαροκινή επιχείρησε να κάνει παζάρια, μαθημένη ενδεχομένως στην τέχνη από μικρή. Δεν κατάφερε να κάνει κάτι καλύτερο από 60 μπατ, αλλά τουλάχιστον έκανε τον οδηγό να ξεκινήσει χωρίς να χρειαστεί να περιμένουμε να γεμίσει, οπότε μάλλον πετυχημένο το παζάρι της. Η διαδρομή δεν ήταν και μικρή.
Μεγάλο σύμπλεγμα ναών, θεωρητικά με καλή θέα, πράγμα που δεν καταφέραμε να επιβεβαιώσουμε λόγω νέφους, burning season γαρ, όπου καίνε το έδαφος για να βρούνε μανιτάρια(!) όπως μάθαμε.
Γενικά πολύ χρυσάφι, ήταν από τους πιο πλούσιους ναούς που πετύχαμε.
Αποφασίσαμε να κάνουμε μια μικρή πεζοπορία που ξεκινούσε από εκεί κοντά και κατέληγε σε κάποιους άλλους παρατημένους ναούς. Ο Ν. δεν ήταν προετοιμασμένος, φορώντας σαγιονάρες, οπότε τον παρατήσαμε εκεί. Εγώ κι η Ζ. συνεχίσαμε, κάνοντας μια στάση για χυμό (λίτσι φορ έβερ), όπου η Ζ. ζήτησε τρεις φορές «φυσικό χυμό χωρίς ζάχαρη», αλλά μάλλον η έλλειψη ζάχαρης είναι προσβολή στην ταϊλανδέζικη κουλτούρα, οπότε το πήρε όπως το προόριζε η φύση, γλυκό σαν πετιμέζι.
Γενικά πιο γιόλο δεν θυμάμαι να έχω πεζοπορήσει, αλλά για μας είναι η ζωή. Στο μεταξύ ο Ν., που η Ζ. τον είχε γνωρίσει μόλις την προηγούμενη μέρα αν είχα καταλάβει καλά, της έστελνε κατεβατά σαν παρεξηγημένος γκόμενος ότι δεν έπρεπε να συνεχίσουμε χωρίς αυτόν κι έπρεπε να τον έχουμε ενημερώσει για τα πλάνα της εκδρομής μας ώστε να έχει έρθει πιο προετοιμασμένος, ή ακόμη καλύτερα να τα αναβάλαμε.
Το φρούτο ήταν αυτός ο τύπος;
Δεν πτοηθήκαμε βέβαια, κάναμε κανονικά τη βόλτα μας μέσα στο δάσος, μάλιστα περάσαμε κι από τον ναό Wat Umong, που μου έδωσε ένα κλάσμα της εμπειρίας που θα ήταν το Siem Reap. Σαν εγκαταλελειμμένος ναός, με πολλές παγόδες σε χαραμάδες των οποίων ξεφύτρωναν τούφες χορτάρι, υπόγειοι ναοί-τούνελ, όπου ερχόταν κόσμος και προσκυνούσε μπροστά σε χρυσά αγάλματα του Βούδα.
Πέρασα πολύ όμορφα, η παρέα είναι πάντα σημαντικές σε τέτοιες δραστηριότητες. Θα φεύγαμε κι οι δυο για Μπανγκόκ με λεωφορείο το ίδιο βράδυ, οπότε το απόγευμα πήραμε μαζί grab. Η οδηγός μας ήταν μάλλον νέα (σε εμπειρία, όχι απλώς σε ηλικία), καθώς έκανε κανά εφτάλεπτο να κάνει αναστροφή σε έναν δρόμο που δεν περνούσαν αυτοκίνητα. Η διαδρομή ήταν 89 μπατ, η Ζ. άφησε 100+5+2+2=109, όπως θα άφηνε ένας Έλληνας που κάνει την πράξη ελπίζοντας να λάβει ένα εικοσόμπατο. Αντ’ αυτού της επιστράφησαν 20 μπατ σε μονόλεπτα (δηλαδή ούτε καν να τις επιστρέψει τα 9 περισσευούμενα μπατ όπως τα παράλαβε). Το «πλάκα μου κάνεις;» στο πρόσωπο της Ζ. ήταν παραπάνω από εμφανές αλλά η οδηγός δεν έδωσε σημασία.
Συνολικά ένα γεμάτο τριήμερο χωρίς κάποιο ευτράπελο. Αποχαιρέτισα τον Βορρά της Ταϊλάνδης, έτοιμος να απολαύσω και το βαρύ της πυροβολικό, τα τροπικά νησιά.
Το απόγευμα, μετά την εκδρομή κι αφότου ξεκουράσαμε για λίγο τα σαρκία μας, επισκεφτήκαμε με τη Ζ. και τον Ν. την Κυριακάτικη αγορά, που έτρωγες νόστιμα και φθηνά (ειδικά κάτι σπρινγκ ρολς να γλείφεις και τα δάχτυλά σου).
Γενικά οι δυο τους μιλούσαν μεταξύ τους στα γαλλικά κι είπα να τεστάρω τις γνώσεις μου, μετά από δέκα χρόνια αχρησίας. Βέβαια μιλούσαν γρήγορα και μασούσαν τα μισά, ιδίως ο Γάλλος. Κι από την άλλη, όλο «ω πουτάν και ω πουτάν», τα ακαδημαϊκά μου γαλλικά δεν με είχαν προετοιμάσει για τέτοιο συρφετό αργκό. Μα πόσο αθυρόστομοι κι αυτοί οι Γάλλοι, θυμάμαι να σκέφτομαι, τη γηπεδική διάλεκτο δεν τη λέμε τυχαία «γαλλικά».
Εκεί πετύχαμε παράσταση με τραγούδια και χορούς παιδιών, που θύμιζε talent show, όπου συγκέντρωναν χρήματα από τον κόσμο. Μου έκανε εντύπωση που ένα κοριτσάκι, που ξεκίνησε με ένα αγγλόφωνο τραγούδι και συνέχισε με δυο ταϊλανδέζικα (μέχρι που φύγαμε), έριχνε συνεχώς ματιές στο κουτί εθελοντικής συνεισφοράς, λες κι αυτό ήταν κάποιου είδους ψήφος σ’ εκείνη. Το πρόσωπό της έλαμψε όταν ένας ηλικιωμένος άνδρας πλησίασε τη σκηνή και της έδωσε ένα χαρτονόμισμα, με την επιδεξιότητα που κι οι δικοί μας παππούδες μας έχωναν στη χούφτα χαρτζιλίκι. Κάποια κορίτσια που χόρευαν, μόλις σταμάταγαν, τρέχανε στην επιτροπή (από κριτές ή διοργανωτές ή εκπροσώπους Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων) και αδειάζανε το κουτί, το περιεχόμενο του οποίου με τόσο κόπο είχαν κερδίσει. Οριακά το λες και παιδική εργασία στη χώρα του χαμογέλου.
Την επόμενη μέρα αποφασίσαμε να δούμε τον δημοφιλέστερο ναό της περιοχής: τον Doi Suthep. Πήραμε songthaew, στο οποίο η Μαροκινή επιχείρησε να κάνει παζάρια, μαθημένη ενδεχομένως στην τέχνη από μικρή. Δεν κατάφερε να κάνει κάτι καλύτερο από 60 μπατ, αλλά τουλάχιστον έκανε τον οδηγό να ξεκινήσει χωρίς να χρειαστεί να περιμένουμε να γεμίσει, οπότε μάλλον πετυχημένο το παζάρι της. Η διαδρομή δεν ήταν και μικρή.
Μεγάλο σύμπλεγμα ναών, θεωρητικά με καλή θέα, πράγμα που δεν καταφέραμε να επιβεβαιώσουμε λόγω νέφους, burning season γαρ, όπου καίνε το έδαφος για να βρούνε μανιτάρια(!) όπως μάθαμε.
Γενικά πολύ χρυσάφι, ήταν από τους πιο πλούσιους ναούς που πετύχαμε.
Αποφασίσαμε να κάνουμε μια μικρή πεζοπορία που ξεκινούσε από εκεί κοντά και κατέληγε σε κάποιους άλλους παρατημένους ναούς. Ο Ν. δεν ήταν προετοιμασμένος, φορώντας σαγιονάρες, οπότε τον παρατήσαμε εκεί. Εγώ κι η Ζ. συνεχίσαμε, κάνοντας μια στάση για χυμό (λίτσι φορ έβερ), όπου η Ζ. ζήτησε τρεις φορές «φυσικό χυμό χωρίς ζάχαρη», αλλά μάλλον η έλλειψη ζάχαρης είναι προσβολή στην ταϊλανδέζικη κουλτούρα, οπότε το πήρε όπως το προόριζε η φύση, γλυκό σαν πετιμέζι.
Γενικά πιο γιόλο δεν θυμάμαι να έχω πεζοπορήσει, αλλά για μας είναι η ζωή. Στο μεταξύ ο Ν., που η Ζ. τον είχε γνωρίσει μόλις την προηγούμενη μέρα αν είχα καταλάβει καλά, της έστελνε κατεβατά σαν παρεξηγημένος γκόμενος ότι δεν έπρεπε να συνεχίσουμε χωρίς αυτόν κι έπρεπε να τον έχουμε ενημερώσει για τα πλάνα της εκδρομής μας ώστε να έχει έρθει πιο προετοιμασμένος, ή ακόμη καλύτερα να τα αναβάλαμε.
Το φρούτο ήταν αυτός ο τύπος;
Δεν πτοηθήκαμε βέβαια, κάναμε κανονικά τη βόλτα μας μέσα στο δάσος, μάλιστα περάσαμε κι από τον ναό Wat Umong, που μου έδωσε ένα κλάσμα της εμπειρίας που θα ήταν το Siem Reap. Σαν εγκαταλελειμμένος ναός, με πολλές παγόδες σε χαραμάδες των οποίων ξεφύτρωναν τούφες χορτάρι, υπόγειοι ναοί-τούνελ, όπου ερχόταν κόσμος και προσκυνούσε μπροστά σε χρυσά αγάλματα του Βούδα.
Πέρασα πολύ όμορφα, η παρέα είναι πάντα σημαντικές σε τέτοιες δραστηριότητες. Θα φεύγαμε κι οι δυο για Μπανγκόκ με λεωφορείο το ίδιο βράδυ, οπότε το απόγευμα πήραμε μαζί grab. Η οδηγός μας ήταν μάλλον νέα (σε εμπειρία, όχι απλώς σε ηλικία), καθώς έκανε κανά εφτάλεπτο να κάνει αναστροφή σε έναν δρόμο που δεν περνούσαν αυτοκίνητα. Η διαδρομή ήταν 89 μπατ, η Ζ. άφησε 100+5+2+2=109, όπως θα άφηνε ένας Έλληνας που κάνει την πράξη ελπίζοντας να λάβει ένα εικοσόμπατο. Αντ’ αυτού της επιστράφησαν 20 μπατ σε μονόλεπτα (δηλαδή ούτε καν να τις επιστρέψει τα 9 περισσευούμενα μπατ όπως τα παράλαβε). Το «πλάκα μου κάνεις;» στο πρόσωπο της Ζ. ήταν παραπάνω από εμφανές αλλά η οδηγός δεν έδωσε σημασία.
Συνολικά ένα γεμάτο τριήμερο χωρίς κάποιο ευτράπελο. Αποχαιρέτισα τον Βορρά της Ταϊλάνδης, έτοιμος να απολαύσω και το βαρύ της πυροβολικό, τα τροπικά νησιά.
evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.780
- Likes
- 14.867
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Άντε να πάρεις μπρος ξανά. Μέχρι να τελειώσεις την ιστορία θα μας ξαναβρεί πανδημία.
lonelytraveller
Member
Που είσαι και έχω χάσει τον ύπνο μου;;
annoula
Member
- Μηνύματα
- 462
- Likes
- 1.143
Εντάξει, γράφεις εκπληκτικά.
Παρίσακτος
Member
- Μηνύματα
- 258
- Likes
- 2.839
Koh Kood – Εξερευνώντας τον τελευταίο παράδεισο της Ταϊλάνδης (Ι)
Με το που έφτασε το λεωφορείο στην Μπανγκόκ, ξεχύθηκα πρώτος πρώτος στον δρόμο, χωρίς να χαιρετίσω κανέναν, πήγα στο ταξιδιωτικό γραφείο που με είχε φέρει στην πρωτεύουσα ώστε να κανονίσω το πήγαινε στο νησί Kood. Ήταν κλειστό, οπότε αναζήτησα τα γραφεία της ακτοπλοϊκής εταιρείας, της Boonsiri ferry, που το λεωφορειάκι της θα μας πήγαινε στο λιμάνι, λεωφορείο που με τη σειρά του όπου να 'ναι θα έφευγε, πιο τελευταία στιγμή δεν μπορούσα να έχω πάει, χα-λα-ρά, μου ζήτησαν να περιμένω, στο μεταξύ έψαξα money exchange, καθώς δεν ήξερα τι θα έπαιζε στο νησί από ανταλλαγή συναλλάγματος ή ΑΤΜ, αλλά καμία επιτυχία, και τελικά πήρα την τελευταία θέση στο πλοίο, όπως μου είπαν.
Το φέρι κουνούσε πολύ, αλλά όχι κάτι πρωτοφανές για κάποιον που έχει χρησιμοποιήσει τα ελληνικά πλοία. Παρ’ όλα αυτά δεν είναι όλοι οι Ταϊλανδοί μαθημένοι· μια γυναίκα που το μισό της κατακόκκινο πρόσωπο είχε ένα βαθούλωμα δεν σταμάτησε να αδειάζει το στομάχι της σε μια λεκάνη.
Το νησί μας υποδέχτηκε με έναν χρυσό Βούδα να δεσπόζει πάνω από τον πρώτο οικισμό, που ήταν μια σειρά από ξύλινα καλύβια που στηρίζονταν σε δοκάρια πάνω στο νερό.
Έφτασα στο δωμάτιο που είχα κλείσει, που ήταν το οικονομικότερο που είχα βρει και το ακριβότερο όλου του ταξιδιού, καθώς ήταν «ιδιωτικό δωμάτιο με κοινόχρηστο μπάνιο», άλλαξα ρούχα, νοίκιασα ένα ποδήλατο και πήγα στην πλησιέστερη παραλία για μια βουτιά. Η μέρα ήταν συννεφιασμένη οπότε δεν κάθισα για το ηλιοβασίλεμα.
Χωρίς ιδιαίτερα απρόοπτα, επέστρεψα στο δωμάτιο κι έφαγα στο μαγαζί που βρισκόταν απέναντι και κοιμήθηκα σχετικά νωρίς. Ή τουλάχιστον προσπάθησα, καθώς από τους φτιαγμένους από τσιγαρόχαρτο τοίχους δεν υπήρχε και πολλή ιδιωτικότητα, μέχρι και ανάσες ή χασμουρητά άκουγες. Οπότε δεν κατάφερα να κοιμηθώ πολύ, αλλά αποφάσισα να νοικιάσω μηχανάκι και να εξερευνήσω το νησί.
Γενικά πρώτη φορά οδηγούσα σε δεξιοτίμονη χώρα που μιας και το μηχανάκι παραμένει ίδιο δεν κατάλαβα καμιά σημαντική διαφορά. Βέβαια ομολογώ ότι δυο τρεις φορές μετά από γέμισμα βενζίνης, ξεχνιόμουν και έμπαινα στην ανάποδη λωρίδα, μέχρι που εμφανιζόταν στη λωρίδα μου όχημα από το αντίθετο ρεύμα, όπου με ξυπνούσε. Πιθανότατα θα το έχουν κατά νου κι οι κάτοικοι με τόσους τουρίστες, δεν θα ήμουν ο πρώτος ούτε κι ο τελευταίος.
Στο μεταξύ έψαξα μια τράπεζα για να μου κάνει συνάλλαγμα που μου είχαν προτείνει από το δωμάτιο (GSB), την οποία κανείς σχεδόν δεν μπορούσε να την τοποθετήσει με ακρίβεια στον χώρο, όποιον κι αν ρωτούσα με έστελνε αλλού, μία στο νοσοκομείο, μία στη μέση του πουθενά, μέχρι και στο μίνι μάρκετ που ήταν δίπλα στην τράπεζα ρώτησα και με έστειλαν αλλού(!). Πάντως τα κατάφερα τελικά μετά από 5-6 κύκλους γύρω της να κεντράρω με επιτυχία, άλλαξα συνάλλαγμα με καλή σχετικά ισοτιμία και πήγα στην πρώτη παραλία της μέρας, την Ao Ngam Kho κι άραξα σε μια ξαπλώστρα.
Στο μεταξύ είχα κλείσει για δύο βράδια το "δωμάτιό" μου, αλλά αναζήτησα κι άλλα bungalows σε περίπτωση που αποφάσιζα να το ζήσω με μεγαλύτερη πολυτέλεια, φάση σπιτάκι πάνω στο κύμα, αλλά για το μπάτζετ που είχα το οικονομικότερο είχε κρύο νερό (σαν αυτό που είχα ήδη), δεν ήταν ακριβώς πάνω στο κύμα αλλά στα δυο βήματα (ή την κάνεις την πολυτέλεια α λα Μαλδίβες ή άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε), χωρίς πόρτα, στην διπλή και βάλε τιμή, στην λιγότερο εντυπωσιακή παραλία απ’ όσες είδα στο νησί (Bang Bao Beach). Και το κερασάκι στην τούρτα τα επιχειρήματα ενός Γερμανού τουρίστα που ερχόταν κάθε χρόνο στο ίδιο μπάνγκαλοου, μιας και το νησί είχε τα «καλύτερα νερά της χώρας»: του άρεσε πολύ που ήσουν μες στη φύση και που έβλεπες μαϊμούδες και κάτι τεράστιες σαύρες σαν κροκόδειλους(!) να σουλατσάρουν ανενόχλητες, αλλά τουλάχιστον δεν σε πείραζαν αν δεν τις πείραζες. Μεγάλη ανακούφιση, αλλά όχι ευχαριστώ, δεν θα πάρω.
Στην ίδια παραλία κάθισα να φάω κιόλας. Εκεί μου έπιασαν την κουβέντα δύο Ταϊλανδοί από το Τρατ, την επαρχία στην οποία υπάγονταν και τα συγκεκριμένα νησιά κοντά στα σύνορα με την Καμπότζη. Ο ένας τους μου δήλωσε ότι ήταν vice governor και θα παρακολουθούσε στο νησί την επόμενη μέρα ένα κοινοτικό meeting· έδειχνε ενθουσιασμένος που μου μιλούσε, παρότι φαινόταν πολυταξιδεμένος.
Έπειτα μια δροσερή μπύρα Chang στο Viewpoint bar, ένα επιπλέον μπαρ με ωραία θέα στο ηλιοβασίλεμα, όπου μπορούσες να το απολαύσεις με τα πόδια σου να απλώνονται στο κενό, λίγα μέτρα πάνω από τη θάλασσα.
Στο νησί κάθισα τέσσερα βράδια, στο ίδιο δωμάτιο. Ομολογώ ότι στην αρχή, εκείνη την πρώτη ολόκληρη μέρα, το νησί δεν με κέρδισε, το «στην Ελλάδα έχουμε καλύτερες παραλίες» ήταν το μότο των πρώτων ωρών, μου φάνηκε περίεργο που το νερό ήταν στην θερμοκρασία του αέρα, με αποτέλεσμα η μόνη διαφορά όταν βουτούσες να ήταν η φυσική κατάσταση του στοιχείου που σε περιέβαλλε. Επίσης θα προτιμούσα τις παραλίες λιγότερο ρηχές, να μην χρειάζεται να περπατήσεις εκατό μέτρα για να μην φτάνεις να πατάς. Είχα προσδοκίες ότι θα έβρισκα τον τροπικό παράδεισο κι ίσως αυτό να απείχε από την πραγματικότητα.
Ή ίσως και όχι, σκεφτόμουν το δεύτερο βράδυ (το πέρας της πρώτης ολόκληρης μέρας στο νησί), όπως κάθισα σε κάτι βραχάκια που είχε αποκαλύψει η βραδινή παλίρροια, με ένα σμίρνοφ, στο άκουσμα των κυμάτων σχεδόν κάτω από τα πόδια μου, στην όψη των αστερισμών που παρά την φωτορύπανση διακρίνονταν εντυπωσιακοί, στους ήχους της φύσης και του νερού, στην ηρεμία και τη μοναξιά που κάτι τέτοιες στιγμές μοιάζει συντροφικότερη από ποτέ. Και τότε έγινε το κλικ κι αυτό το νησί άρχισα να το βλέπω διαφορετικά, να εκτιμώ την αφτιασίδωτη γοητεία του και να αντιλαμβάνομαι γιατί τόσοι άνθρωποι που ήδη είχα γνωρίσει ή θα γνώριζα τις επόμενες μέρες είχαν ερωτευτεί αυτό το μέρος κι έρχονταν κάθε χρόνο.
Με το που έφτασε το λεωφορείο στην Μπανγκόκ, ξεχύθηκα πρώτος πρώτος στον δρόμο, χωρίς να χαιρετίσω κανέναν, πήγα στο ταξιδιωτικό γραφείο που με είχε φέρει στην πρωτεύουσα ώστε να κανονίσω το πήγαινε στο νησί Kood. Ήταν κλειστό, οπότε αναζήτησα τα γραφεία της ακτοπλοϊκής εταιρείας, της Boonsiri ferry, που το λεωφορειάκι της θα μας πήγαινε στο λιμάνι, λεωφορείο που με τη σειρά του όπου να 'ναι θα έφευγε, πιο τελευταία στιγμή δεν μπορούσα να έχω πάει, χα-λα-ρά, μου ζήτησαν να περιμένω, στο μεταξύ έψαξα money exchange, καθώς δεν ήξερα τι θα έπαιζε στο νησί από ανταλλαγή συναλλάγματος ή ΑΤΜ, αλλά καμία επιτυχία, και τελικά πήρα την τελευταία θέση στο πλοίο, όπως μου είπαν.
Το φέρι κουνούσε πολύ, αλλά όχι κάτι πρωτοφανές για κάποιον που έχει χρησιμοποιήσει τα ελληνικά πλοία. Παρ’ όλα αυτά δεν είναι όλοι οι Ταϊλανδοί μαθημένοι· μια γυναίκα που το μισό της κατακόκκινο πρόσωπο είχε ένα βαθούλωμα δεν σταμάτησε να αδειάζει το στομάχι της σε μια λεκάνη.
Το νησί μας υποδέχτηκε με έναν χρυσό Βούδα να δεσπόζει πάνω από τον πρώτο οικισμό, που ήταν μια σειρά από ξύλινα καλύβια που στηρίζονταν σε δοκάρια πάνω στο νερό.
Έφτασα στο δωμάτιο που είχα κλείσει, που ήταν το οικονομικότερο που είχα βρει και το ακριβότερο όλου του ταξιδιού, καθώς ήταν «ιδιωτικό δωμάτιο με κοινόχρηστο μπάνιο», άλλαξα ρούχα, νοίκιασα ένα ποδήλατο και πήγα στην πλησιέστερη παραλία για μια βουτιά. Η μέρα ήταν συννεφιασμένη οπότε δεν κάθισα για το ηλιοβασίλεμα.
Χωρίς ιδιαίτερα απρόοπτα, επέστρεψα στο δωμάτιο κι έφαγα στο μαγαζί που βρισκόταν απέναντι και κοιμήθηκα σχετικά νωρίς. Ή τουλάχιστον προσπάθησα, καθώς από τους φτιαγμένους από τσιγαρόχαρτο τοίχους δεν υπήρχε και πολλή ιδιωτικότητα, μέχρι και ανάσες ή χασμουρητά άκουγες. Οπότε δεν κατάφερα να κοιμηθώ πολύ, αλλά αποφάσισα να νοικιάσω μηχανάκι και να εξερευνήσω το νησί.
Γενικά πρώτη φορά οδηγούσα σε δεξιοτίμονη χώρα που μιας και το μηχανάκι παραμένει ίδιο δεν κατάλαβα καμιά σημαντική διαφορά. Βέβαια ομολογώ ότι δυο τρεις φορές μετά από γέμισμα βενζίνης, ξεχνιόμουν και έμπαινα στην ανάποδη λωρίδα, μέχρι που εμφανιζόταν στη λωρίδα μου όχημα από το αντίθετο ρεύμα, όπου με ξυπνούσε. Πιθανότατα θα το έχουν κατά νου κι οι κάτοικοι με τόσους τουρίστες, δεν θα ήμουν ο πρώτος ούτε κι ο τελευταίος.
Στο μεταξύ έψαξα μια τράπεζα για να μου κάνει συνάλλαγμα που μου είχαν προτείνει από το δωμάτιο (GSB), την οποία κανείς σχεδόν δεν μπορούσε να την τοποθετήσει με ακρίβεια στον χώρο, όποιον κι αν ρωτούσα με έστελνε αλλού, μία στο νοσοκομείο, μία στη μέση του πουθενά, μέχρι και στο μίνι μάρκετ που ήταν δίπλα στην τράπεζα ρώτησα και με έστειλαν αλλού(!). Πάντως τα κατάφερα τελικά μετά από 5-6 κύκλους γύρω της να κεντράρω με επιτυχία, άλλαξα συνάλλαγμα με καλή σχετικά ισοτιμία και πήγα στην πρώτη παραλία της μέρας, την Ao Ngam Kho κι άραξα σε μια ξαπλώστρα.
Στο μεταξύ είχα κλείσει για δύο βράδια το "δωμάτιό" μου, αλλά αναζήτησα κι άλλα bungalows σε περίπτωση που αποφάσιζα να το ζήσω με μεγαλύτερη πολυτέλεια, φάση σπιτάκι πάνω στο κύμα, αλλά για το μπάτζετ που είχα το οικονομικότερο είχε κρύο νερό (σαν αυτό που είχα ήδη), δεν ήταν ακριβώς πάνω στο κύμα αλλά στα δυο βήματα (ή την κάνεις την πολυτέλεια α λα Μαλδίβες ή άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε), χωρίς πόρτα, στην διπλή και βάλε τιμή, στην λιγότερο εντυπωσιακή παραλία απ’ όσες είδα στο νησί (Bang Bao Beach). Και το κερασάκι στην τούρτα τα επιχειρήματα ενός Γερμανού τουρίστα που ερχόταν κάθε χρόνο στο ίδιο μπάνγκαλοου, μιας και το νησί είχε τα «καλύτερα νερά της χώρας»: του άρεσε πολύ που ήσουν μες στη φύση και που έβλεπες μαϊμούδες και κάτι τεράστιες σαύρες σαν κροκόδειλους(!) να σουλατσάρουν ανενόχλητες, αλλά τουλάχιστον δεν σε πείραζαν αν δεν τις πείραζες. Μεγάλη ανακούφιση, αλλά όχι ευχαριστώ, δεν θα πάρω.
Στην ίδια παραλία κάθισα να φάω κιόλας. Εκεί μου έπιασαν την κουβέντα δύο Ταϊλανδοί από το Τρατ, την επαρχία στην οποία υπάγονταν και τα συγκεκριμένα νησιά κοντά στα σύνορα με την Καμπότζη. Ο ένας τους μου δήλωσε ότι ήταν vice governor και θα παρακολουθούσε στο νησί την επόμενη μέρα ένα κοινοτικό meeting· έδειχνε ενθουσιασμένος που μου μιλούσε, παρότι φαινόταν πολυταξιδεμένος.
Έπειτα μια δροσερή μπύρα Chang στο Viewpoint bar, ένα επιπλέον μπαρ με ωραία θέα στο ηλιοβασίλεμα, όπου μπορούσες να το απολαύσεις με τα πόδια σου να απλώνονται στο κενό, λίγα μέτρα πάνω από τη θάλασσα.
Στο νησί κάθισα τέσσερα βράδια, στο ίδιο δωμάτιο. Ομολογώ ότι στην αρχή, εκείνη την πρώτη ολόκληρη μέρα, το νησί δεν με κέρδισε, το «στην Ελλάδα έχουμε καλύτερες παραλίες» ήταν το μότο των πρώτων ωρών, μου φάνηκε περίεργο που το νερό ήταν στην θερμοκρασία του αέρα, με αποτέλεσμα η μόνη διαφορά όταν βουτούσες να ήταν η φυσική κατάσταση του στοιχείου που σε περιέβαλλε. Επίσης θα προτιμούσα τις παραλίες λιγότερο ρηχές, να μην χρειάζεται να περπατήσεις εκατό μέτρα για να μην φτάνεις να πατάς. Είχα προσδοκίες ότι θα έβρισκα τον τροπικό παράδεισο κι ίσως αυτό να απείχε από την πραγματικότητα.
Ή ίσως και όχι, σκεφτόμουν το δεύτερο βράδυ (το πέρας της πρώτης ολόκληρης μέρας στο νησί), όπως κάθισα σε κάτι βραχάκια που είχε αποκαλύψει η βραδινή παλίρροια, με ένα σμίρνοφ, στο άκουσμα των κυμάτων σχεδόν κάτω από τα πόδια μου, στην όψη των αστερισμών που παρά την φωτορύπανση διακρίνονταν εντυπωσιακοί, στους ήχους της φύσης και του νερού, στην ηρεμία και τη μοναξιά που κάτι τέτοιες στιγμές μοιάζει συντροφικότερη από ποτέ. Και τότε έγινε το κλικ κι αυτό το νησί άρχισα να το βλέπω διαφορετικά, να εκτιμώ την αφτιασίδωτη γοητεία του και να αντιλαμβάνομαι γιατί τόσοι άνθρωποι που ήδη είχα γνωρίσει ή θα γνώριζα τις επόμενες μέρες είχαν ερωτευτεί αυτό το μέρος κι έρχονταν κάθε χρόνο.
Παρίσακτος
Member
- Μηνύματα
- 258
- Likes
- 2.839
Koh Kood – Εξερευνώντας τον τελευταίο παράδεισο της Ταϊλάνδης (ΙΙ)
Η διαμονή μου στο Koh Kood ήταν ξεκούραστη και χωρίς ιδιαίτερες περιπέτειες κι ακόμη κι αν ένα κομμάτι μου ήθελε λίγη παραπάνω δράση, νομίζω πως ένα μεγαλύτερο μέρος του εαυτού μου είχε ανάγκη από ηρεμία κι εξερεύνηση χωρίς απρόοπτα. Ανακάλυψα τις περισσότερες παραλίες του νησιού, ενώ πήγα και στους καταρράκτες που δεν είχαν πολύ νερό, ίσα για να κάνω μερικές βουτιές σαν τον Ταρζάν. Η φύση γύρω ήταν ωραία και δεν είχε πολύ κόσμο· δεν είχε είσοδο ο χώρος, μόνο μια γυναίκα καθόταν και πουλούσε νερά εκεί όπου ξεκινούσε το μονοπάτι.
Λογικά κάπου εκεί κάτι με τσίμπησε στον κρόταφο και πρήστηκε ελαφρώς, όπως παρατήρησα στον καθρέφτη όταν επέστρεψα στο χόστελ. Αναζήτησα καλού κακού τα συμπτώματα της μηνιγγίτιδας γιατί αν για κάτι με είχε πλέον προετοιμάσει το ταξίδι αυτό ήταν… για τα χειρότερα.
Οι διαδρομές με το μηχανάκι ήταν όμορφες, μες στη ζούγκλα. Άλλοτε περνούσες μέσα από πυκνή βλάστηση, άλλοτε πάνω από αυτοσχέδιες γέφυρες που ήλπιζες να μην υποχωρήσουν υπό το βάρος σου, άλλοτε γλιστερές κατηφόρες, αλλά είχαμε επιβιώσει από ένα Ha Giang Loop, εκεί θα κολλούσαμε;
Η Secret Sunset beach ήταν από τις ωραιότερες παραλίες του νησιού, χωρίς κανένα resort (μη χαίρεστε, ήδη χτίζονταν κάτι μπάνγκαλοους, τους λευκούς σκελετούς των οποίων ήδη μπορούσες να θαυμάσεις). Το ωραίο με την παραλία, πέρα από τα όμορφα νερά της ήταν ότι μπορούσες να κολυμπήσεις στο νησάκι απέναντι και το εξερευνήσεις, πράγμα που έκανα αφότου ζήτησα σε μια κοπέλα που καθόταν κοντά μου να προσέχει τα πράγματά μου. Όταν λέω κοντά μου, καμιά δεκαριά μέτρα, που για τα δεδομένα των άδειων παραλιών ήταν σχεδόν κολλητά.
Είκοσι λεπτά αργότερα έφτασα στο νησάκι απέναντι, το Ko Raet, όπου το νερό δεν ήταν τόσο καθαρό· υπήρχε κάτι σαν ύφαλος, πιθανόν κοραλλιογενής, ενώ κι ένας κορμός ξεπηδούσε από το νερό, και στον βυθό έβλεπες πεταμένες μπουκάλες, σκουπίδια, φύλλα. Στα πρώτα βήματα υπήρχε μια υπερυψωμένη παράγκα, πάνω σε δοκάρια, όπου ένας τύπος δούλευε. Τον ρώτησα αν έχει παπούτσια για να μπορέσω να φτάσω στην άλλη πλευρά, να εξερευνήσω το νησί κι ο τύπος έβγαλε τις παντόφλες του και μου τις έδωσε. Αιφνιδιάστηκα, πραγματικά δεν περίμενα τέτοια αντίδραση και μου προξενεί εντύπωση –πλέον– που τις φόρεσα κανονικά.
Το οποίο ήταν σωστή κίνηση, δεδομένου ότι το έδαφος ήταν γεμάτο θραύσματα γυαλιού και σκουπίδια διαφόρων ειδών. Πέρασα δίπλα από κάποια σκυλιά που γάβγιζαν σαν μουρλά μόλις σίμωσα, αλλά ήταν δεμένα και τα προσπέρασα χωρίς κίνδυνο.
Η άλλη πλευρά ήταν μόνο βράχια και το περπάτημα πάνω τους ήταν δύσκολο, καθώς τα παντόφλια μού ήταν μεγάλα και γλιστρούσαν στα πόδια μου. Ζωύφια σαν ψαλίδες έτρεχαν μανιασμένα σε σκιερούς βράχους, ενώ σκουρόχρωμα καβούρια με πρασινωπές ανταύγειες έμεναν ακίνητα μόλις η φιγούρα μου πλησίαζε. Ήταν ενδιαφέρον που στη Secret Sunset Beach τα ξαδέλφια τους ήταν λευκά, να είναι καλά η εξέλιξη των ειδών.
Το τοπίο συνέχιζε με τον ίδιο τρόπο, οπότε κάνα δεκάλεπτο αργότερα πήρα τον δρόμο της επιστροφής, επέστρεψα τα παπούτσια στον καλό Ταϊλανδό από τη Σαμάρεια, και κολύμπησα πίσω στον παράδεισό μου, μέχρι το απόγευμα.
Η εξερεύνησή μου την επόμενη μέρα θα ξεκινούσε με την A-na-lay Beach, μια όμορφη παραλία με ήρεμα και βαθιά νερά για δεδομένα Ταϊλάνδης, που παρά το ότι ήταν σε resort, σαν ιδιωτική παραλία, την απόλαυσα και την επισκέφτηκα και το τελευταίο μου πρωινό, για μια αποχαιρετιστήρια βουτιά.
Επόμενη στάση στην Klong Hin Beach που δεν με ξετρέλανε, καθώς είχε λίγο κυματάκι, αλλά στο βάθος φαινόταν η Neverland, όποτε έφυγα κατευθείαν για εκείνη.
Πολύ όμορφη παραλία.
Στο τέρμα της υπήρχε μονοπάτι που οδηγούσε μέσα από τη ζούγκλα σε έναν επιπλέοντα οικισμό, ο οποίος με τη σειρά του οδηγούσε στην παραλία Ao Phrao. Εκεί ήπια κι ένα lychee ice blend που θα σφράγιζε την αγάπη για το συγκεκριμένο φρούτο.
Η Ao Phrao αποδείχτηκε από τις αγαπημένες μου παραλίες του νησιού,
Μετά από κάνα δίωρο επέστρεψα στην Χώρα του Ποτέ κι έριξα άλλες δυο βουτιές κι εκεί.
Κατά τις πέντε παρά ξεκίνησα για τον δεύτερο επιπλέοντα οικισμό του νησιού, το Ao Yai. Κρατούσα σφιχτά το κινητό μου όσο περπατούσα πάνω στα δοκάρια που βρίσκονταν στον αέρα, φοβισμένος μην μου γλιστρήσει και πέσει στον βυθό, με αποτέλεσμα να έχανα όλες μου τις φωτογραφίες, πέρα από τον βασικό μου τρόπο επικοινωνίας και κατ’ επέκταση επιβίωσης.
Εκεί έφαγα σαλάτα μέδουσας με ρύζι, γνώρισα και μια οικογένεια Γάλλων από ένα χωριό κοντά στις Κάννες που κάθισαν στο τραπέζι μου (είχα αρχίσει να χάνω τον λογαριασμό με τόσους Νότιους Γάλλους). Η κόρη τους έκανε ένα εξάμηνο ανταλλαγής φοιτητών στην Μπανγκόκ κι αυτό στάθηκε μια καλή ευκαιρία για τους υπόλοιπους να την επισκεφτούν και να κάνουν και το ταξιδάκι τους.
Τους αποχαιρέτησα λίγο μετά το ηλιοβασίλεμα, που πήρα τον δρόμο για την επιστροφή, μέσα στη ζούγκλα, που πλέον είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει.
Η διαμονή μου στο Koh Kood ήταν ξεκούραστη και χωρίς ιδιαίτερες περιπέτειες κι ακόμη κι αν ένα κομμάτι μου ήθελε λίγη παραπάνω δράση, νομίζω πως ένα μεγαλύτερο μέρος του εαυτού μου είχε ανάγκη από ηρεμία κι εξερεύνηση χωρίς απρόοπτα. Ανακάλυψα τις περισσότερες παραλίες του νησιού, ενώ πήγα και στους καταρράκτες που δεν είχαν πολύ νερό, ίσα για να κάνω μερικές βουτιές σαν τον Ταρζάν. Η φύση γύρω ήταν ωραία και δεν είχε πολύ κόσμο· δεν είχε είσοδο ο χώρος, μόνο μια γυναίκα καθόταν και πουλούσε νερά εκεί όπου ξεκινούσε το μονοπάτι.
Λογικά κάπου εκεί κάτι με τσίμπησε στον κρόταφο και πρήστηκε ελαφρώς, όπως παρατήρησα στον καθρέφτη όταν επέστρεψα στο χόστελ. Αναζήτησα καλού κακού τα συμπτώματα της μηνιγγίτιδας γιατί αν για κάτι με είχε πλέον προετοιμάσει το ταξίδι αυτό ήταν… για τα χειρότερα.
Οι διαδρομές με το μηχανάκι ήταν όμορφες, μες στη ζούγκλα. Άλλοτε περνούσες μέσα από πυκνή βλάστηση, άλλοτε πάνω από αυτοσχέδιες γέφυρες που ήλπιζες να μην υποχωρήσουν υπό το βάρος σου, άλλοτε γλιστερές κατηφόρες, αλλά είχαμε επιβιώσει από ένα Ha Giang Loop, εκεί θα κολλούσαμε;
Η Secret Sunset beach ήταν από τις ωραιότερες παραλίες του νησιού, χωρίς κανένα resort (μη χαίρεστε, ήδη χτίζονταν κάτι μπάνγκαλοους, τους λευκούς σκελετούς των οποίων ήδη μπορούσες να θαυμάσεις). Το ωραίο με την παραλία, πέρα από τα όμορφα νερά της ήταν ότι μπορούσες να κολυμπήσεις στο νησάκι απέναντι και το εξερευνήσεις, πράγμα που έκανα αφότου ζήτησα σε μια κοπέλα που καθόταν κοντά μου να προσέχει τα πράγματά μου. Όταν λέω κοντά μου, καμιά δεκαριά μέτρα, που για τα δεδομένα των άδειων παραλιών ήταν σχεδόν κολλητά.
Είκοσι λεπτά αργότερα έφτασα στο νησάκι απέναντι, το Ko Raet, όπου το νερό δεν ήταν τόσο καθαρό· υπήρχε κάτι σαν ύφαλος, πιθανόν κοραλλιογενής, ενώ κι ένας κορμός ξεπηδούσε από το νερό, και στον βυθό έβλεπες πεταμένες μπουκάλες, σκουπίδια, φύλλα. Στα πρώτα βήματα υπήρχε μια υπερυψωμένη παράγκα, πάνω σε δοκάρια, όπου ένας τύπος δούλευε. Τον ρώτησα αν έχει παπούτσια για να μπορέσω να φτάσω στην άλλη πλευρά, να εξερευνήσω το νησί κι ο τύπος έβγαλε τις παντόφλες του και μου τις έδωσε. Αιφνιδιάστηκα, πραγματικά δεν περίμενα τέτοια αντίδραση και μου προξενεί εντύπωση –πλέον– που τις φόρεσα κανονικά.
Το οποίο ήταν σωστή κίνηση, δεδομένου ότι το έδαφος ήταν γεμάτο θραύσματα γυαλιού και σκουπίδια διαφόρων ειδών. Πέρασα δίπλα από κάποια σκυλιά που γάβγιζαν σαν μουρλά μόλις σίμωσα, αλλά ήταν δεμένα και τα προσπέρασα χωρίς κίνδυνο.
Η άλλη πλευρά ήταν μόνο βράχια και το περπάτημα πάνω τους ήταν δύσκολο, καθώς τα παντόφλια μού ήταν μεγάλα και γλιστρούσαν στα πόδια μου. Ζωύφια σαν ψαλίδες έτρεχαν μανιασμένα σε σκιερούς βράχους, ενώ σκουρόχρωμα καβούρια με πρασινωπές ανταύγειες έμεναν ακίνητα μόλις η φιγούρα μου πλησίαζε. Ήταν ενδιαφέρον που στη Secret Sunset Beach τα ξαδέλφια τους ήταν λευκά, να είναι καλά η εξέλιξη των ειδών.
Το τοπίο συνέχιζε με τον ίδιο τρόπο, οπότε κάνα δεκάλεπτο αργότερα πήρα τον δρόμο της επιστροφής, επέστρεψα τα παπούτσια στον καλό Ταϊλανδό από τη Σαμάρεια, και κολύμπησα πίσω στον παράδεισό μου, μέχρι το απόγευμα.
Η εξερεύνησή μου την επόμενη μέρα θα ξεκινούσε με την A-na-lay Beach, μια όμορφη παραλία με ήρεμα και βαθιά νερά για δεδομένα Ταϊλάνδης, που παρά το ότι ήταν σε resort, σαν ιδιωτική παραλία, την απόλαυσα και την επισκέφτηκα και το τελευταίο μου πρωινό, για μια αποχαιρετιστήρια βουτιά.
Επόμενη στάση στην Klong Hin Beach που δεν με ξετρέλανε, καθώς είχε λίγο κυματάκι, αλλά στο βάθος φαινόταν η Neverland, όποτε έφυγα κατευθείαν για εκείνη.
Πολύ όμορφη παραλία.
Στο τέρμα της υπήρχε μονοπάτι που οδηγούσε μέσα από τη ζούγκλα σε έναν επιπλέοντα οικισμό, ο οποίος με τη σειρά του οδηγούσε στην παραλία Ao Phrao. Εκεί ήπια κι ένα lychee ice blend που θα σφράγιζε την αγάπη για το συγκεκριμένο φρούτο.
Η Ao Phrao αποδείχτηκε από τις αγαπημένες μου παραλίες του νησιού,
Μετά από κάνα δίωρο επέστρεψα στην Χώρα του Ποτέ κι έριξα άλλες δυο βουτιές κι εκεί.
Κατά τις πέντε παρά ξεκίνησα για τον δεύτερο επιπλέοντα οικισμό του νησιού, το Ao Yai. Κρατούσα σφιχτά το κινητό μου όσο περπατούσα πάνω στα δοκάρια που βρίσκονταν στον αέρα, φοβισμένος μην μου γλιστρήσει και πέσει στον βυθό, με αποτέλεσμα να έχανα όλες μου τις φωτογραφίες, πέρα από τον βασικό μου τρόπο επικοινωνίας και κατ’ επέκταση επιβίωσης.
Εκεί έφαγα σαλάτα μέδουσας με ρύζι, γνώρισα και μια οικογένεια Γάλλων από ένα χωριό κοντά στις Κάννες που κάθισαν στο τραπέζι μου (είχα αρχίσει να χάνω τον λογαριασμό με τόσους Νότιους Γάλλους). Η κόρη τους έκανε ένα εξάμηνο ανταλλαγής φοιτητών στην Μπανγκόκ κι αυτό στάθηκε μια καλή ευκαιρία για τους υπόλοιπους να την επισκεφτούν και να κάνουν και το ταξιδάκι τους.
Τους αποχαιρέτησα λίγο μετά το ηλιοβασίλεμα, που πήρα τον δρόμο για την επιστροφή, μέσα στη ζούγκλα, που πλέον είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει.
lonelytraveller
Member
🫶
Παρίσακτος
Member
- Μηνύματα
- 258
- Likes
- 2.839
Ιντερλούδιο – Ιστορίες από το Koh Kood
Το προτελευταίο μου βράδυ στο Koh Kood έφαγα στην ταβέρνα απέναντι από το ας-το-πούμε-μοτέλ μου. Δίπλα μου μια Ισπανίδα, της οποία το όνομα ποτέ δεν έμαθα ή συγκράτησα, ένας Ιταλός, ο Κ., και ένας Ελβετός, ο Σ. –που είχα αρχικά παρερμηνεύσει ότι ήταν Σουηδός, όταν είχαμε πρωτομιλήσει στο ταξί τη μέρα που ήρθαμε μαζί με το πλοίο, μιας και το είπε στα γαλλικά, πράγμα που όμως δεν ήταν τόσο εκτός πραγματικότητας, καθώς όντως είχε καταγωγή από τη Σουηδία.
Η Ισπανίδα, που την είχα πετάξει με το μηχανάκι την προηγούμενη μέρα στην πλησιέστερη παραλία για να μην κατεβαίνει μόνη της την κατηφόρα, ήταν από την Ίμπιζα και θα πήγαινε σύντομα στο Μπαλί, να συναντήσει τον γιό της που ήταν εκεί με τα πεθερικά του. Την επόμενη μέρα θα έφευγε για την Μπανγκόκ κι από εκεί θα πήγαινε στο Koh Chang της Andaman Sea, όχι στο γειτονικό συνονόματο. Είχε περίσσευμα ρευστού που ήθελε να μας πουλήσει, αν μας ενδιέφερε, καθώς είχε βάλει στο ΑΤΜ ένα παραπάνω μηδενικό (άουτς). Και μόνο οι χρεώσεις της τράπεζάς της ήταν κάνα 45άρι ευρώ. Αποχώρησε νωρίτερα από τους υπόλοιπους εκείνο το βράδυ.
Ο Σ. στο παρελθόν ήταν σε κάποια αθλητική ακαδημία, μέχρι που είχε ένα ατύχημα στο ποδόσφαιρο και τραυμάτισε σοβαρά το γόνατό του, κάτι που του στέρησε τη δυνατότητα να παίζει ενώ τον έβγαλε κι εκτός σχολής. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η κοπέλα του τον χώρισε, πράγμα που δεν βοήθησε την ψυχολογική του κατάσταση. Ο λόγος που έκανε εκείνο το ταξίδι ήταν για να βρει έναν τρόπο να ξαναγίνει χαρούμενος, να βρει τον παλιό του εαυτό. Από εκεί που αισθανόταν άτρωτος ξαφνικά έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του, μας εξιστόρησε όταν μείναμε μόνο οι άντρες της παρέας.
Την επόμενη μέρα θα πήγαινε στη Neverland Beach, που θα έμενε τα επόμενα τέσσερα βράδια και μου πρότεινε να επισκεφτώ, το οποίο και θα έκανα.
Ο Κ. που ζούσε κοντά στο Σαν Ρέμο περνούσε τα τελευταία χρόνια τους χειμώνες του στο νησί. Ήταν μεγάλος σε ηλικία, χορευτής ασιατικών χορών, ζωγράφος, ενώ πιθανόν εργαζόταν και στις κατασκευές κτιρίων. Ήταν ένας άνθρωπος που αφηνόταν συχνά στο συναίσθημα, παρορμητικός, εχθρός του αναλυτικού τρόπου σκέψης, παρότι μου εκμυστηρεύτηκε ότι εκτίμησε τη διορατικότητά μου όταν μοιράστηκα κάποιες σκέψεις μου για την κατάστασή του (που δεν ήταν παρά απόρροια ανάλυσης). Είχε ερωτευτεί πολλούς και πολλές, καθότι αμφιφυλόφιλος. Κάποτε είχε σπίτι στη Μινόρκα, το οποίο όμως πούλησε μόλις συνειδητοποίησε ότι ο κύκλος του εκεί δεν ήταν ειλικρινής, ενώ δεν θεωρούσε κανένα μέρος σπίτι του, όλα ήταν παροδικά.
Είχε ζήσει στο παρελθόν και στο γειτονικό Koh Chang αλλά είχε κακές αναμνήσεις από το νησί εκείνο καθώς είχαν πυροβολήσει τους φίλους του εκεί και ποτέ δεν έμαθε το γιατί. Κι από τόσα μέρη που είχε γυρίσει, το Koh Kood του είχε κλέψει την καρδιά.
«Οι άνθρωποι εδώ χαμογελούν αυθεντικά;» τον ρώτησα χωρίς να διευκρινίσω αν εννοούσα στο νησί ή στη χώρα.
«Είναι θέμα κουλτούρας, να είναι πάντα χαρούμενοι, μακριά από αρνητικές σκέψεις, δεν πρέπει να συζητάνε καν για αρνητικά πράγματα».
Αλλά ακόμη και το Koh Kood είχε πάψει πλέον να τον γεμίζει. Ίσως επειδή φέτος δεν είχαν έρθει κι οι φίλοι του κι αισθανόταν μόνος του.
«Ακόμη και το νησί αυτό άλλαξε πλέον, παλιά υπήρχαν μόνο μηχανάκια, τώρα βλέπεις κι αυτοκίνητα. Άλλαξαν κι οι ίδιοι οι κάτοικοι». Κατηγορούσε τον τουρισμό για την αλλαγή. «Κάποτε είχε ηρεμία το νησί. Τώρα όλο βαβούρα. Μηχανάκια παντού, ξέρεις πόσοι τουρίστες σκοτώνονται στον δρόμο έτσι που τρέχουν;»
Ήταν ενδιαφέρον πώς κι οι δυο συνομιλητές μου μίλησαν εκείνο το βράδυ για εκείνο που τους βασάνιζε. Αναζητούσαν έναν τρόπο να αισθανθούν πλήρεις. Διέκρινα σημάδια κατάθλιψης, κι ας μην το αποκαλούσε κανείς τους έτσι. Άραγε πόσο διέφερα από εκείνους τους δυο ταξιδιώτες; Τον εαυτό μου δεν έψαχνα κι εγώ σε εκείνο το ταξίδι, μόνος στην άλλη άκρη της γης, να δοκιμάζω τα όρια της ελευθερίας μου και των δυνάμεών μου, μόνος απέναντι στις κακουχίες; Κι άραγε τον είχα βρει;
Μα από την άλλη ίσως αυτό να είναι κάθε ταξίδι, μια συνεχής αναζήτηση του εαυτού σου. Και του άλλου. Των ορίων σου και του κόσμου που σε περιβάλλει.
* * *
Στο τέλος είχαμε μείνει μόνο εγώ κι ο Κ., ενώ τα φώτα είχαν κλείσει κι απολαμβάναμε την ησυχία και τη σιωπή στο μισοσκόταδο, παρά τις προσωρινές διακοπές από διερχόμενα οχήματα. Μοιράστηκα τις σκέψεις μου, αυτό που θεωρούσα ότι θα τον βοηθήσει και με άκουσε με προσοχή.
«Μου αρέσει όπως μιλάς», είπε σκεπτικός, μες στην απαλή ζάλη του αλκοόλ.
Παρ’ όλα αυτά, ήταν αρκετά διαφορετικός από μένα. Πίστευε στην ενέργεια, μια αύρα που μας περιβάλλει όλους, είπε ότι ο Σ. ήταν μία τίγρης κι εγώ ένα πτηνό, απαλό, ίσως μαύρο.
«Κοράκι;» μάντεψα μιας κι υπήρχαν αρκετά στο νησί.
«Αετός», κατέληξε, ξαφνιάζοντάς με.
Η λογική μου δεν κατανοούσε τη δική του λογική, αλλά ήταν μια όμορφη στιγμή, από τις ομορφότερες του ταξιδιού εκείνη η βραδιά.
Οι άνθρωποι είμαστε ιστορίες. Και τα ταξίδια ιστορίες είναι.
Κι όταν μπορείς να μοιράζεσαι τα ταξίδια σου, η ιστορία σου να μπλέκεται στην ιστορία του άλλου, τότε η πλοκή αποκτά άλλο ενδιαφέρον.
Το προτελευταίο μου βράδυ στο Koh Kood έφαγα στην ταβέρνα απέναντι από το ας-το-πούμε-μοτέλ μου. Δίπλα μου μια Ισπανίδα, της οποία το όνομα ποτέ δεν έμαθα ή συγκράτησα, ένας Ιταλός, ο Κ., και ένας Ελβετός, ο Σ. –που είχα αρχικά παρερμηνεύσει ότι ήταν Σουηδός, όταν είχαμε πρωτομιλήσει στο ταξί τη μέρα που ήρθαμε μαζί με το πλοίο, μιας και το είπε στα γαλλικά, πράγμα που όμως δεν ήταν τόσο εκτός πραγματικότητας, καθώς όντως είχε καταγωγή από τη Σουηδία.
Η Ισπανίδα, που την είχα πετάξει με το μηχανάκι την προηγούμενη μέρα στην πλησιέστερη παραλία για να μην κατεβαίνει μόνη της την κατηφόρα, ήταν από την Ίμπιζα και θα πήγαινε σύντομα στο Μπαλί, να συναντήσει τον γιό της που ήταν εκεί με τα πεθερικά του. Την επόμενη μέρα θα έφευγε για την Μπανγκόκ κι από εκεί θα πήγαινε στο Koh Chang της Andaman Sea, όχι στο γειτονικό συνονόματο. Είχε περίσσευμα ρευστού που ήθελε να μας πουλήσει, αν μας ενδιέφερε, καθώς είχε βάλει στο ΑΤΜ ένα παραπάνω μηδενικό (άουτς). Και μόνο οι χρεώσεις της τράπεζάς της ήταν κάνα 45άρι ευρώ. Αποχώρησε νωρίτερα από τους υπόλοιπους εκείνο το βράδυ.
Ο Σ. στο παρελθόν ήταν σε κάποια αθλητική ακαδημία, μέχρι που είχε ένα ατύχημα στο ποδόσφαιρο και τραυμάτισε σοβαρά το γόνατό του, κάτι που του στέρησε τη δυνατότητα να παίζει ενώ τον έβγαλε κι εκτός σχολής. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η κοπέλα του τον χώρισε, πράγμα που δεν βοήθησε την ψυχολογική του κατάσταση. Ο λόγος που έκανε εκείνο το ταξίδι ήταν για να βρει έναν τρόπο να ξαναγίνει χαρούμενος, να βρει τον παλιό του εαυτό. Από εκεί που αισθανόταν άτρωτος ξαφνικά έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του, μας εξιστόρησε όταν μείναμε μόνο οι άντρες της παρέας.
Την επόμενη μέρα θα πήγαινε στη Neverland Beach, που θα έμενε τα επόμενα τέσσερα βράδια και μου πρότεινε να επισκεφτώ, το οποίο και θα έκανα.
Ο Κ. που ζούσε κοντά στο Σαν Ρέμο περνούσε τα τελευταία χρόνια τους χειμώνες του στο νησί. Ήταν μεγάλος σε ηλικία, χορευτής ασιατικών χορών, ζωγράφος, ενώ πιθανόν εργαζόταν και στις κατασκευές κτιρίων. Ήταν ένας άνθρωπος που αφηνόταν συχνά στο συναίσθημα, παρορμητικός, εχθρός του αναλυτικού τρόπου σκέψης, παρότι μου εκμυστηρεύτηκε ότι εκτίμησε τη διορατικότητά μου όταν μοιράστηκα κάποιες σκέψεις μου για την κατάστασή του (που δεν ήταν παρά απόρροια ανάλυσης). Είχε ερωτευτεί πολλούς και πολλές, καθότι αμφιφυλόφιλος. Κάποτε είχε σπίτι στη Μινόρκα, το οποίο όμως πούλησε μόλις συνειδητοποίησε ότι ο κύκλος του εκεί δεν ήταν ειλικρινής, ενώ δεν θεωρούσε κανένα μέρος σπίτι του, όλα ήταν παροδικά.
Είχε ζήσει στο παρελθόν και στο γειτονικό Koh Chang αλλά είχε κακές αναμνήσεις από το νησί εκείνο καθώς είχαν πυροβολήσει τους φίλους του εκεί και ποτέ δεν έμαθε το γιατί. Κι από τόσα μέρη που είχε γυρίσει, το Koh Kood του είχε κλέψει την καρδιά.
«Οι άνθρωποι εδώ χαμογελούν αυθεντικά;» τον ρώτησα χωρίς να διευκρινίσω αν εννοούσα στο νησί ή στη χώρα.
«Είναι θέμα κουλτούρας, να είναι πάντα χαρούμενοι, μακριά από αρνητικές σκέψεις, δεν πρέπει να συζητάνε καν για αρνητικά πράγματα».
Αλλά ακόμη και το Koh Kood είχε πάψει πλέον να τον γεμίζει. Ίσως επειδή φέτος δεν είχαν έρθει κι οι φίλοι του κι αισθανόταν μόνος του.
«Ακόμη και το νησί αυτό άλλαξε πλέον, παλιά υπήρχαν μόνο μηχανάκια, τώρα βλέπεις κι αυτοκίνητα. Άλλαξαν κι οι ίδιοι οι κάτοικοι». Κατηγορούσε τον τουρισμό για την αλλαγή. «Κάποτε είχε ηρεμία το νησί. Τώρα όλο βαβούρα. Μηχανάκια παντού, ξέρεις πόσοι τουρίστες σκοτώνονται στον δρόμο έτσι που τρέχουν;»
Ήταν ενδιαφέρον πώς κι οι δυο συνομιλητές μου μίλησαν εκείνο το βράδυ για εκείνο που τους βασάνιζε. Αναζητούσαν έναν τρόπο να αισθανθούν πλήρεις. Διέκρινα σημάδια κατάθλιψης, κι ας μην το αποκαλούσε κανείς τους έτσι. Άραγε πόσο διέφερα από εκείνους τους δυο ταξιδιώτες; Τον εαυτό μου δεν έψαχνα κι εγώ σε εκείνο το ταξίδι, μόνος στην άλλη άκρη της γης, να δοκιμάζω τα όρια της ελευθερίας μου και των δυνάμεών μου, μόνος απέναντι στις κακουχίες; Κι άραγε τον είχα βρει;
Μα από την άλλη ίσως αυτό να είναι κάθε ταξίδι, μια συνεχής αναζήτηση του εαυτού σου. Και του άλλου. Των ορίων σου και του κόσμου που σε περιβάλλει.
* * *
Στο τέλος είχαμε μείνει μόνο εγώ κι ο Κ., ενώ τα φώτα είχαν κλείσει κι απολαμβάναμε την ησυχία και τη σιωπή στο μισοσκόταδο, παρά τις προσωρινές διακοπές από διερχόμενα οχήματα. Μοιράστηκα τις σκέψεις μου, αυτό που θεωρούσα ότι θα τον βοηθήσει και με άκουσε με προσοχή.
«Μου αρέσει όπως μιλάς», είπε σκεπτικός, μες στην απαλή ζάλη του αλκοόλ.
Παρ’ όλα αυτά, ήταν αρκετά διαφορετικός από μένα. Πίστευε στην ενέργεια, μια αύρα που μας περιβάλλει όλους, είπε ότι ο Σ. ήταν μία τίγρης κι εγώ ένα πτηνό, απαλό, ίσως μαύρο.
«Κοράκι;» μάντεψα μιας κι υπήρχαν αρκετά στο νησί.
«Αετός», κατέληξε, ξαφνιάζοντάς με.
Η λογική μου δεν κατανοούσε τη δική του λογική, αλλά ήταν μια όμορφη στιγμή, από τις ομορφότερες του ταξιδιού εκείνη η βραδιά.
Οι άνθρωποι είμαστε ιστορίες. Και τα ταξίδια ιστορίες είναι.
Κι όταν μπορείς να μοιράζεσαι τα ταξίδια σου, η ιστορία σου να μπλέκεται στην ιστορία του άλλου, τότε η πλοκή αποκτά άλλο ενδιαφέρον.
lonelytraveller
Member
Επιτέλους!
Last edited:
evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.780
- Likes
- 14.867
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Από τα ωραιότερα κ πιο αληθινά λόγια που έχουν ειπωθεί εδώ μέσα
Εκπομπές Travelstories
