Βιετνάμ Ταϊλάνδη Μια κορώνα για την τύχη μου

[Παρίσακτος]

Εισαγωγή


Έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει. Ο φακός στο κεφάλι σου δεν είναι δυνατός· στενεύεις τα μάτια και κάθε φωσφορίζον σκουπιδάκι σού τραβά την προσοχή. Μουρμουρίζεις ασυνάρτητα στον πανικό σου, ο αέρας παγώνει στον ιδρωμένο σου λαιμό. Ψάχνεις, μα καμιά επιτυχία. Υποφωτισμένοι δρόμοι, χαντάκια, το ποτάμι στο πλάι σου, σκυλιά που γαβγίζουν επιθετικά. Μέχρι το τούνελ κι επιστροφή.
Βλέπεις ένα σπίτι με κόσμο. Μπαίνεις· είναι συγκεντρωμένοι για φαγητό, κάποιο μικρό γλέντι. Δεν ξέρω τι περιμένεις. Τους ρωτάς. Δεν γνωρίζουν αγγλικά, μα σπρώχνουν μια καρέκλα για να καθίσεις.
Δεν ξέρω τι περιμένεις, η ελπίδα σου ίσως αυτή τη φορά να μην πεθάνει τελευταία.


Ένα μεγάλο ταξίδι, υπολογισμένο στις 48 μέρες, με πρόγραμμα ανοιχτό, μόνο σίγουρες την αφετηρία στο Βιετνάμ (Ανόι) και την επιστροφή από Μπανγκόκ, κλεισμένα τα αεροπορικά με Scoot. Σόλο, το τρίτο μου τελείως σόλο ταξίδι, μετά από 2 τριήμερες πρόβες τζενεράλε στην Ευρώπη, που είχαν εξελιχθεί υπερβολικά καλά, άρα δεν κατάφεραν να με προετοιμάσουν γι’ αυτό που θα ερχόταν.

Προφανώς δεν έχει νόημα να περιγράψω εξαντλητικά όλο το ταξίδι, θα κατέληγε μυθιστόρημα, ούτε να περιγράψω όλα τα αξιοθέατα που είδα, περισσότερο ένα οδοιπορικό της ατυχίας μου, εν μέσω της απαρχής μιας μεγάλης πανδημίας, που θα επηρέαζε ολόκληρο τον πλανήτη. Αυτό δεν ήταν ταξίδι· ήταν rollercoaster.

Αλήθεια, σε πόσα ταξίδια έχετε πει «Αυτό είναι –με διαφορά από το επόμενο– το χειρότερο ταξίδι που έχω κάνει κι ελπίζω κανένα να μην το ξεπεράσει σε αθλιότητα;» και να το εννοείτε, να το πιστεύετε με μένος, λες και θα ξορκίσει την ατυχία από τα επόμενα. Να αναρωτιέστε αν πρώτον, θα καταφέρετε να επιστρέψετε στην πατρίδα σας, και δεύτερον, αν θα καταφέρετε να επιστρέψετε πίσω ζωντανοί, εξίσου σημαντικό με το πρώτο, αν όχι σημαντικότερο. Να έρχεστε σε επαφή με τα νοσοκομεία, την αστυνομία και τις δημόσιες υπηρεσίες της εκάστοτε χώρας, ώστε να ζήσετε λίγο κι εσείς σαν ντόπιος, να βιώσετε την αυθεντική εμπειρία. Με άλλα λόγια, να βιώνετε την πολυπόθητη περιπέτεια που τόσο ανυπομονούσατε να ζήσετε.

 

[travelbreak]

Η αρχή ακούγεται πολύ ενδιαφέρουσα.
Και επειδή τον τελευταίο καιρό διαβάζω(ουμε) σχεδόν μόνο κορωνοΐστικα θέματα, θα ήθελα να ξέρω από πρώτο χέρι για ένα ταξίδι στην εποχή του κορωνοϊού.

Έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει. Ο φακός στο κεφάλι σου δεν είναι δυνατός· στενεύσεις τα μάτια και κάθε φωσοφορίζον σκουπιδάκι σού τραβά την προσοχή. Μουρμουρίζεις ασυνάρτητα στον πανικό σου, ο αέρας παγώνει στον ιδρωμένο σου λαιμό. Ψάχνεις, μα καμιά επιτυχία. Υποφωτισμένοι δρόμοι, χαντάκια, το ποτάμι στο πλάι σου, σκυλιά που γαβγίζουν επιθετικά. Μέχρι το τούνελ κι επιστροφή.
Βλέπεις ένα σπίτι με κόσμο. Μπαίνεις· είναι συγκεντρωμένοι για φαγητό, κάποιο μικρό γλέντι. Δεν ξέρω τι περιμένεις. Τους ρωτάς. Δεν γνωρίζουν αγγλικά, μα σπρώχνουν μια καρέκλα για να καθίσεις.
Δεν ξέρω τι περιμένεις, η ελπίδα σου ίσως αυτή τη φορά να μην πεθάνει τελευταία.

Υπέροχη αρχή! Και αυτές οι ανορθογραφίες όταν άρχισε να σκοτεινιάζει....τρομερές!

 

[Παρίσακτος]

Σχεδιασμός Ταξιδιού – Οι Προορισμοί


Με αφορμή προσφορά της σκουτ (βάζει συχνά αντίστοιχες), έκλεισα 9 μήνες πριν (προς 10, αλλά το 9 ακούγεται καλύτερα μιας και τελικά το ταξίδι κατάφερε να με γκαστρώσει) ένα ταξίδι 48 ημερών. Βασικός στόχος ήταν να εξερευνήσω το Βιετνάμ, την Καμπότζη κι από εκεί να κινηθώ προς Ταϊλάνδη, απ’ όπου θα αναχωρούσα (οι πτήσεις είχαν βγει βολικότερες από το να επέλεγα φινάλε στο Λάος).

Οι μέρες ήταν αρκετές, οπότε πρόγραμμα δεν έφτιαξα, μια αίσθηση ότι θα κινούμουν από Βορρά προς Νότο, αλλά και πάλι χωρίς σιγουριά καθώς υπήρχαν παράγοντες που θα επηρέαζαν το ταξίδι (καιρός, Τετ). Βέβαια όσα ήθελα να δω ήταν πολλά, οπότε συνειδητοποίησα νωρίς ότι έπρεπε να είμαι επιλεκτικός. Από τη μία ήθελα να δω μια πιο off the beaten track πλευρά των χωρών που θα επισκεπτόμουν (ιδίως Βιετνάμ και Καμπότζη, που θα ήταν οι βασικοί μου προορισμοί, η Ταϊλάνδη θα έπαιζε ρόλο μπαλαντέρ ανάλογα με το πόσο γρήγορα ή αργά θα ξεμπέρδευα από τους άλλους προορισμούς), από την άλλη όταν πας σε μέρη που έχουν εντυπωσιακά/μοναδικά αξιοθέατα, η επιλογή του να μην δεις τα highlight μοιάζει δυστοπία.


Προβλεπόμενοι σταθμοί του ταξιδιού

Ανόι: Η πρωτεύουσα του Βιετνάμ, αφετηρία του ταξιδιού. Είχα υψηλές προσδοκίες· από τα λίγα που είχα δει και διαβάσει, περίμενα μια όμορφη πόλη, μαζί με τη Χόι Αν οι πιο ενδιαφέρουσες αρχιτεκτονικά, με ωραίο φαγητό, ιδιαίτερη και αποπνιχτική ατμόσφαιρα. Είχα υπολογίσει αρκετές μέρες για τη συγκεκριμένη, δεδομένου ότι αποτελεί πέρασμα για διάφορους προορισμούς του Βορρά, που ήταν και το κομμάτι της χώρας που με ενδιέφερε περισσότερο.

Χάλονγκ Μπέι: Πρακτικά Cat Ba Island και Λαν Χα Μπέι, αλλά είναι πιο πιασάρικο έτσι. Θαύμα της φύσης, πολλά κρουαζιερόπλοια, καραμάστ… αναμενόμενη απογοήτευση, οπότε είχα χαμηλές προσδοκίες, κρίμα, όμως, να είσαι εκεί και να μην το δεις. Υπήρχε κι η εναλλακτική του Bai Tu Long Bay, που είναι η λιγότερο τουριστική εκδοχή του κόλπου, αλλά ήθελε περισσότερες μέρες για να τον απολαύσεις, λόγω απόστασης, οπότε βγήκε από το πρόγραμμα.

Ha Giang: Το επονομαζόμενο loop, στον Βορρά, ένα από τα δύο πράγματα που ανυπομονούσα περισσότερο, μοτοποδηλατάδα στα όρη τα άγρια βουνά, ανάμεσα σε ατέλειωτες κοιλάδες, μυστικιστικά χωριά, απομονωμένες φυλές. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Ήταν μια εναλλακτική της Sapa που διάβαζα ότι είχε χαλάσει, αν και όσοι επισκέφτηκαν και τα 2 βρήκαν τους προορισμούς να προσφέρουν διαφορετική εμπειρία (η Σάπα τρεκ, το Ha Giang μοτοτούρ). Είχα σκεφτεί μάλιστα να έκανα μεγαλύτερη διαδρομή και να περνούσα κι από τους καταρράκτες του Ban Gioc, αν είχα 5-7 μέρες διαθέσιμες.

Ninh Binh: Το Halong Bay της στεριάς, λίγοι ναοί, καμιά βαρκάδα σε σπηλιές, όχι καραμάστ, αλλά ήθελα να πάω.

Phong Nha: Σ’ αυτό το εθνικό πάρκο βρίσκονται ορισμένες από τις μεγαλύτερες σπηλιές στον κόσμο. Συγκεκριμένα η μεγαλύτερη, για την οποία απαιτείται ένα τετραήμερο τουρ και 3,000 δολάρια, ποσό που ήταν μεγαλύτερο απ’ όσο σκόπευα να κοστίσει όλο μου το ταξίδι, με διαφημιστικό σλόγκαν α λα «Περισσότεροι έχουν σκαρφαλώσει στο Έβερεστ». Και η 3η μεγαλύτερη στον κόσμο, που με διήμερο τρεκ την χαίρεσαι για μόνο 300 ευρώ. Ομολογώ πως με είχε ψήσει και ήταν ένα από τα δύο πράγματα που είχα υπολογίσει να κοστίσει κάτι παραπάνω, αλλά χαλάλι του, πόσες φορές θα έχω ξανά αντίστοιχη ευκαιρία; Μαζί με τον βορρά, το must (θεωρούσα) του ταξιδιού.

Hue: Η βιετναμέζικη εκδοχή της απαγορευμένης πόλης, είχα διαβάσει μετριασμένα πράγματα, οπότε δεν είχα υψηλές προσδοκίες, αλλά η Κίνα ήταν πάντα ένας προορισμός που με τραβούσε, οπότε λίγο άρωμα από Άπω Ανατολή θα ήταν καλοδεχούμενό και διαφορετική εικόνα από άλλα μέρη που θα είχα επισκεφτεί μέχρι τότε.

Hoi An: Πολλά μέλη του φόρουμ το παρουσιάζουν ως, όχι μόνο ένα από τα ωραιότερα μέρη στο Βιετνάμ, αλλά ένα από τα ωραιότερα μέρη στον κόσμο. Προσδοκίες πολλές, λοιπόν, αν και περίμενα αρκετά τουριστικό, τουλάχιστον προβλεπόταν το ομορφότερο οικιστικά μέρος του ταξιδιού και λίγη χαλάρωση δεν θα έβλαπτε, ανάμεσα σε επισκέψεις σε αρχαιολογικούς χώρους (My Son) και παραθαλάσσιες μεγαλουπόλεις (Da Nang).

Ho Chi Minh City: Ήθελα να το δω, ακόμη κι αν πολλοί το κράζουν, έστω για την ιστορία του με τον πόλεμο του Βιετνάμ. Πόσο χάλια να είναι; Επίσης το Μεκόνγκ Δέλτα είναι κοντά κι αν έχω χρόνο πετάγομαι για 1-3 μέρες. Ή φεύγω νωρίτερα για Καμπότζη.


Προφανώς είχα αξιολογήσει κι άλλα μέρη αλλά κατέληξα στα παραπάνω, με διάφορες εναλλακτικές. Η έμφαση ήταν κυρίως στον Βορρά και στο κεντρικό Βιετνάμ.
Από Νότο είχα κατά νου το Mui Ne, με τις αμμοθίνες, που φαντάζομαι ότι σαν σκηνικό δεν θα είναι τόσο μοναδικό για κάποιον εκτός χώρας, και το Dalat, για το οποίο είχα διαβάσει όμορφα λόγια, αλλά φαντάζομαι ότι εντυπωσιάζει κάποιον που δεν έχει μεγάλη επαφή με τη γαλλική αρχιτεκτονική, για όποιον έχει δει το αυθεντικό, πόσο αξίζει να αφιερώσει χρόνο για τη βιετναμέζικη εκδοχή του;


Και πάμε Καμπότζη…

Πνομ Πεν: Θα αφιέρωνα δυο μέρες στην πρωτεύουσα της Καμπότζης, με έμφαση στα μνημεία των Χμερ Ρουζ, που ήθελα να επισκεφτώ. Γενικά η μαύρη ιστορία της Καμπότζης με ιντρίγκαρε, πόσο πρόσφατα είναι όσα πέρασε ο λαός αυτός και πώς κάποιες αθώες ιδέες μπορούν να καταλήξουν όπλα γενοκτονίας στα λάθος μυαλά.

Koh Rong: Κάπου εδώ ήταν ευκαιρία για χαλάρωμα σε κάποια παραλία, μετά από έναν μήνα τρεξίματος, θα μπορούσα να αφιερώσω και 4-5 μέρες αν σκόπευα να ασχοληθώ με scuba diving (σκεφτόμουν ακόμη και PADI πιστοποίηση, μιας και θα ήμουν στην περιοχή, ευκαιρία θα ήταν).

Kampot/Kep: Το πρώτο με διανυκτέρευση, το δεύτερο θα μπορούσα κι απλή βόλτα· είχα διαβάσει και κατόπι άκουσα κι ωραία πράγματα, δεν θα έβλαπτε ένα πέρασμα αν είχα χρόνο.

Σιμ Ριπ: Οκ, το νούμερο ένα αξιοθέατο της χώρας είναι οι αρχαιολογικοί χώροι του Άνγκορ, που σαφώς θα επισκεπτόμουν, καθώς και άλλοι ναοί πιο απομακρυσμένοι, που θα ήταν με σχετικά λιγότερο κόσμο.


Και κλείσιμο στην Ταϊλάνδη, είχα σταθεί μόνο στο νοτιοανατολικό κομμάτι και στην πρωτεύουσα, δεν θα είχα χρόνο για περισσότερα.

Νησιά του Τρατ: Κυρίως Koh Kood, το οποίο έχει πολυδιαφημιστεί στο φόρουμ, και σε δεύτερη μοίρα Koh Chang. Λίγη χαλάρωση στην παραλία, να τσιλάρουμε δίχως αύριο.

Μπανγκόκ: Μια σύγχρονη μεγαλούπολη, το πιο δυτικοποιημένο μέρος που θα επισκεπτόμουν, άρα ομαλότερη επιστροφή στην πραγματικότητα. Πολλά πράγματα να κάνεις, θεωρητικά έχει, τόσο μες στη χώρα όσο και εκδρομές στα πέριξ (βλ. Αγιουτάγια), 3-5 μέρες ίσως να ήταν καλές. Είχα τις προσδοκίες μου για τη συγκεκριμένη, αλλά ο περισσότερος κόσμος που συνάντησα προσπάθησε (και κατάφερε) να μου τις μειώσει.


Οι προσδοκίες μου ήταν υψηλότερες για το Βιετνάμ (ως προς φύση αλλά και την αρχιτεκτονική, που για μένα είναι σημαντικοί παράγοντες, καθώς και ιστορία), λιγότερο για την Καμπότζη (ως προς αρχαιολογικούς χώρους, αλλά και σύγχρονη ιστορία) και αρκετά λιγότερες για Ταϊλάνδη (κυρίως για παραλίες και για μια κάποια πιο φουτουριστική αίσθηση της πρωτεύουσας). Προφανώς το φαγητό θα ήταν μαστ σε όλες, ιδίως στην πρώτη και την τελευταία, που αποτελούν φημισμένες κουζίνες. Τουλάχιστον ένα ήταν σίγουρο(, με δεδομένο το χαμηλό κόστος των χωρών: δεν θα έμενα νηστικός.

 

[travelbreak]

Πάνω που ετοιμαζόμουν να σε μαλώσω που αργούσες.
Κοίτα μην κάνεις πάλι δέκα μέρες να μας γράψεις. Άμα τελειώσει το θέμα με τον κορωνοϊό δε θα έχει το ίδιο ενδιαφέρον η ιστορία σου. Σε βλέπω να γράφεις εδώ κι εκεί στο φόρουμ και αφήνεις την ιστορία σου πίσω!

 

[Παρίσακτος]

Πάνω που ετοιμαζόμουν να σε μαλώσω που αργούσες.
Κοίτα μην κάνεις πάλι δέκα μέρες να μας γράψεις. Άμα τελειώσει το θέμα με τον κορωνοϊό δε θα έχει το ίδιο ενδιαφέρον η ιστορία σου. Σε βλέπω να γράφεις εδώ κι εκεί στο φόρουμ και αφήνεις την ιστορία σου πίσω!

Γράφω εγώ εδώ κι εκεί κι αφήνω την ιστορία μισή; Πρώτον, ντροπή μου, δεύτερον, ποιος μου έχει χακάρει τον λογαριασμό;
Γιατί, δυστυχώς, τελευταία ούτε πολυμπαίνω ούτε και πολλή όρεξη να γράψω τα ταξιδιωτικά μου απομνημονεύματα έχω, οπότε όταν μου έρχεται λίγη την αξιοποιώ - να μην περιμένετε να ολοκληρωθεί η κορωνιάδα, λοιπόν, πριν το τέλος της χρονιάς, άσε που όπως πάνε τα πράγματα μπορεί η καραντίνα να μας πάει σερί και να παραμείνει μέχρι το φινάλε in η θεματολογία της. Θα προσπαθήσω πάντως να είμαι συνοπτικός, όπου μπορώ.

Και για να μειώσω τις προσδοκίες, μην περιμένετε μετα-αποκαλυπτικές περιγραφές πόλεων και μάχες για το τελευταίο κωλόχαρτο, είχα επιστρέψει πριν τον μεγάλο πανικό. Η Ευρώπη στον τομέα αυτό τα πάει (τώρα) χειρότερα.

 

[Παρίσακτος]

Σχεδιασμός Ταξιδιού – Διαδικαστικά


Ένα τόσο μεγάλο και μακρινό ταξίδι χρειάζεται και κάποια προετοιμασία.

Εμβόλια-φάρμακα: Ο καθένας οφείλει να επικοινωνήσει με τον γιατρό του ή το γραφείο ταξιδιωτικής ιατρική του ΕΟΔΥ (τηλεφωνικά αρχικά), που θα τον κατατοπίσει για τις χώρες που θα επισκεφτεί. Εγώ π.χ. πήγα στο αρμόδιο γραφείο της περιφέρειάς μου για το εμβόλιο του τύφου και μου έδωσε κι εκεί το προσωπικό κάποιες οδηγίες. Πήρα επίσης κλασικά ιμόντιουμ, πριμπεράν, παυσίπονα, αντισηπτικό σπρέι για τραυματισμούς (θα οδηγούσα και μηχανάκι), κάτι αντιβιοτικά για το αναπνευστικό σε περίπτωση που με έπιανε τίποτα, αχρείαστα να ήταν.

Ταξιδιωτική ασφάλιση: Μεγάλο ταξίδι, μακρινές χώρες, ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να σου κάτσει. Οι περισσότερες ασφάλειες ήταν ακριβές για το πλήθος ημερών που ήθελα (και το ετήσιο πρόγραμμα είχε περιορισμούς ως προς το πόσες μέρες συνεχόμενου ταξιδιού μπορούσες να κάνεις και να καλύπτεται, τουλάχιστον όσα κοίταξα, οπότε δεν με κάλυπτε) και πήγα με την Safety Wing, που κάλυπτε ιατρικά έξοδα σε περίπτωση ατυχήματος/ασθένειας κλπ (με deductible ποσό). Πιθανότατα ο κορονοϊός θα ήταν ένας αρκετά καλός λόγος για να αναθεωρήσω, αλλά δεν το έχω πολυσκεφτεί.

Διεθνές Δίπλωμα Οδήγησης: Εδώ υπάρχει διχογνωμία, πολλοί σου λένε ότι δεν το βγάζουν, ότι δεν το αναγνωρίζουν ως πιστοποίηση· μόνο το βιετναμέζικο. Άλλοι σου λένε ότι είσαι υποχρεωμένος να έχεις. Εγώ είπα να το βγάλω, να είμαι safe, δεδομένου ότι είχα σκοπό να σιχαθώ τη σέλα. Έβγαλα αυθημερόν, μέσα σε ένα δεκάλεπτο ετήσιο δίπλωμα (κόστος 50Ε), πηγαίνοντας στα γραφεία της ΕΛΠΑ με το δίπλωμα, το διαβατήριο και μια έγχρωμη φωτογραφία. Υπάρχει ετήσιο και τριετές (90Ε), εγώ έβγαλα το πρώτο καθώς ήταν το μόνο που ίσχυε και για τις 4 χώρες του ταξιδιού (είχα βάλει και το Λάος, να είμαι ασφαλής, αν το αποφάσιζα αν κινηθώ).

Χρειάστηκε τελικά;
Σπόιλερ: δεν μπορώ να είμαι σίγουρος, δεν με σταμάτησαν ποτέ, κάποιοι με ρώτησαν αν έχω πριν μου νοικιάζουν μηχανάκι, άλλους που τους ρώτησα μου είπαν ότι είμαι οκ με το διεθνές, μόνο ένας Βιετναμέζος μου είπε ότι δεν γίνεται δεκτό οτιδήποτε εκτός του βιετναμέζικου, με αποτέλεσμα να του το τρίψω στη μούρη επιδεικτικά ρωτώντας τον «Κι εδώ τι λέει; Γιατί λέει Βιετνάμ; Εεε; Σ’ άλλη χώρα βρισκόμαστε;» και να το κοιτάζει σαν χαμένος· τον έπιασα να το εξιστορεί στον συνεργάτη του λίγα λεπτά αργότερα, πιάνοντας την επανάληψη της λέξης Βιετνάμ με τόνο έκπληξης. Οπότε το 100% του αμελητέου δείγματός μου που θεωρούσε ότι δεν κάνει το διεθνές συμπεριφέρθηκε σαν να έβλεπε πρώτη φορά, αλλά αυτό δεν αποδεικνύει από μόνο του κι ότι όλοι θα το δεχτούν.

Μετακινήσεις: Είναι χώρα με πολύ βολικό σύστημα μετακινήσεων: λεωφορεία, πούλμαν, ταξί, grab (το uber της ΝΑ Ασίας), μοτοταξί (και μοτοgrab), τρένα και αεροπλάνα. Οι πτήσεις είναι πολύ φθηνές και συνήθως μπορείς να βρεις πάμφθηνες ακόμη και για την επόμενη μέρα, υπό κανονικές συνθήκες. Τίποτα από αυτά δεν ισχύει βέβαια την περίοδο του Τετ, της Βιετναμέζικης Πρωτοχρονιάς. Θες να ταξιδέψεις μεθαύριο από τη μια άκρη της χώρας στην άλλη; Είκοσι ευρώ. Θες να κάνεις την ίδια διαδρομή σε δυο μήνες από τώρα μέσα στο Τετ; 100 ευρώ και σκάσ’ τα όσο προλαβαίνεις, αν θες να μην ταξιδέψεις μεσάνυχτα ή ξημερώματα.

ΤΕΤ: Το Τετ είναι η υπεργιορτή των Βιετναμέζων, ένα κόμπο Πρωτοχρονιάς και Πάσχα, που πολλά πράγματα παραλύουν, γιατί οι περισσότεροι ντόπιοι αποφασίζουν να αφήσουν τις πόλεις και να πάνε στα χωριά τους. Οπότε οι μετακινήσεις κλείνονται νωρίς, οι δημόσιες υπηρεσίες, πολλά μαγαζιά κι εστιατόρια κλείνουν, πολλές δραστηριότητες αναστέλλονται για μια με δυο βδομάδες, τα περισσότερα πράγματα ακριβαίνουν (από μεταφορικά μέχρι ένα έξτρα ποσοστό σε φαγάδικα), η χώρα παραλύει σε γενικές γραμμές.

Προφανώς με προβλημάτισε πολύ το συγκεκριμένο γιατί έπεφτα τελείως μέσα στο Τετ, πράγμα που μου χαλούσε αρκετά το πρόγραμμα (π.χ. η Oxalis που έκανε τις εκδρομές στις σπηλιές ήταν κλειστή την περίοδο που ήταν εφικτό να είμαι στο Phong Nha, αν δεν έκανα κύκλους όλη τη χώρα δηλαδή), κάποια μέρη θα ήταν πιο ζωντανά από άλλα, από τη μια ήταν ωραίο γιατί βλέπεις έναν λαό να γιορτάζει (αν και είναι οικογενειακή γιορτή, όχι τόσο εξωστρεφής, στόχος είναι να περάσεις στιγμές με την οικογένειά σου), από την άλλη χάνεις τη βολή σου, ιδίως σε ένα ταξίδι που θες αφενός να είναι low budget (άρα δεν μπορείς να σκας τα 100ευρα τελευταία στιγμή για τις μετακινήσεις σου, αν θες να είναι με αεροπλάνο, όπως άλλες περιόδους) αφετέρου να περιλαμβάνει κάποιες εμπειρίες που δεν είναι πάντα και παντού διαθέσιμες.

Καιρός: Είχα διαβάσει ότι ο χειμώνας είναι η ιδανική περίοδος για να επισκεφτεί κανείς το Βιετνάμ, ιδίως το κεντρικό και το νότιο, καθώς τα υψίπεδα του Βορρά πιάνουν κρύο. Το καλοκαίρι και το φθινόπωρο έχουν τους μουσώνες, βροχές, καύσωνες, κλπ. Τουλάχιστον δεν θα μας φάει η ζέστη και θα μπορούμε να απολαμβάνουμε ανενόχλητοι τα αξιοθέατα και τα τοπία, σκέφτηκα. Πόσο έξω έπεσα!

Κι άλλο σπόιλερ αλλά χαλάλι του: Χίλιες φορές ο καύσωνας, που στάζουν τα μπατζάκια του μαγιό σου ιδρώτα και περπατάς σε δρόμο που σε ζαλίζει προς στιγμήν, και αναρωτιέσαι: είμαι στην έρημο; Άραγε είναι οφθαλμαπάτη η Μόνικα Μπελούτσι που με χαιρετά γυμνή φωνάζοντάς με λάγνα “bello”; Σε πιο σοβαρό τόνο, ο καιρός δεν ήταν κι ο καλύτερος δυνατός, ειδικά για βόρειο Βιετνάμ θα συνιστούσα άνοιξη ή και φθινόπωρο που θα είναι φωτογενέστεροι οι ορυζώνες.


Αγόρασα κάποια πολεμοφόδια για την πτήση (δεν είχα εισιτήριο με φαγητό – δεν το μετάνιωσα βλέποντας την ποσότητα και την ποιότητά του) και ξημερώματα βρισκόμουν στον Ε. Βενιζέλο, ενθουσιασμένος αλλά και με ένα μικρό άγχος για την εξέλιξη του ταξιδιού. Είχα την πεποίθηση ότι παρά την α-προετοιμασία μου όλα θα πήγαιναν καλά· μπορεί να ήταν η πρώτη φορά μες στο ταξίδι που έπεφτα έξω, αλλά δεν θα ήταν κι η τελευταία.

 

[evaT]

Απίθανη ιστορία! Εγώ λέω να γράψεις αναλυτικά ακόμα και για τον πόλεμο του κωλόχαρτου

 

[Παρίσακτος]

Unknown στο Ανόι

Μετά από μια μέρα σε αεροπλάνα και αεροδρόμια, που ο χρόνος πέρασε με συζητήσεις, με σνακ και ύπνο, ενώ γυρίσαμε με έναν Έλληνα και το αεροδρόμιο της Σιγκαπούρης με τους κήπους του, το κατά πολλούς ωραιότερο αεροδρόμιο στον κόσμο, προσγειώθηκα μόνος μου στο Ανόι, άγνωστος μεταξύ αγνώστων.

Αφού πήρα τα μπαγκάζια μου ξεκίνησα για την πόλη, αναζητώντας το λεωφορείο 17 που θεωρητικά είχα δει ότι θα άφηνε κοντά στο πρώτο μου χόστελ (οι δυο πρώτες διανυκτερεύσεις ήταν το μοναδικό πράγμα που είχα κλείσει από Ελλάδα). Υπήρχαν ταξί, θεωρητικά υπήρχαν και λεωφορεία για τουρίστες που δεν είχαν και τόσο μεγάλη διαφορά από τα τοπικά τους λεωφορεία, αλλά όχι, ήθελα τρομάρα μου να το ζήσω τέρμα, οπότε βάλθηκα να ρωτάω κόσμο για το συγκεκριμένο λεωφορείο, έκανα κάμποσους γύρους με τρεις σάκους στον ώμο (ήταν αρκετά, αν και ο ένας συνήθως βρισκόταν μέσα στον άλλο και τον έπαιρνα στις καθημερινές μου εξορμήσεις), οπότε λίγο η αϋπνία, λίγο το πιάσιμο από τις αεροπορικές θέσεις, λίγο το βάρος, ένιωθα την κούραση να με εξαντλεί, αλλά δεν ήμουν διατεθειμένος να χάσω την πρώτη μου μάχη.

Φτάνω σε μια στάση λεωφορείων, δείχνω τον αριθμό του λεωφορείου στο κινητό (δεν είχα αγοράσει ακόμη κάρτα οπότε δεν είχα ίντερνετ), δεν καταλαβαίναν, μέχρι που βρέθηκαν κοπέλες που κουτσομιλούσαν αγγλικά, οπότε ρώτησαν τον οδηγό ενός άλλου λεωφορείου όπου μπήκα και μου εξηγήσαν. Το λεωφορείο αυτό βρισκόταν στο άλλο terminal, των πτήσεων εσωτερικού. Οπότε πάλι πίσω, δωρεάν λεωφορείο από το terminal 2 στο 1 κι από εκεί λεωφορείο κόστους 9k ντονγκ (35 λεπτά) για το κέντρο.

Μόνο Βιετναμέζοι το χρησιμοποιούσαν, πολλοί ηλικιωμένοι έδειχναν απλώς μια κάρτα και δεν πλήρωναν εισιτήριο, παιδάκια με μάγουλα για δάγκωμα που κοιτούσαν αποχαυνωμένα τη φάτσα του παράξενου δυτικού. Γενικά πέρα από μερικά βλέμματα έκπληξης, σαν να μην περίμεναν να δούνε ξένο εκεί, δεν μπορώ να πω ότι αισθάνθηκα αξιοπερίεργο θέαμα.

Σιγά σιγά πλησιάζαμε στο κέντρο και τα μηχανάκια πλήθαιναν. Με άφησαν σε μια στάση γεμάτη κόσμο, που ταρίφες με ρωτούσαν πού θα πήγαινα, μία ή δυο φορές, δεν επέμεναν.
Εδώ να πω ότι είχα διαβάσει για πολλές απάτες και κόλπα για να κλέβουν τουρίστες, οπότε ήμουν περισσότερο υποψιασμένος απ’ όσο χρειαζόταν. Καχύποπτος θα λέγαμε (αυτό εδώ είναι προοικονομία, κακή μεν ιδίως από τη στιγμή που το αναφέρω ρητά, απαραίτητη δε γιατί θα μας χρειαστεί πολλάκις).

Με το maps. me ανά χείρας έψαξα το χόστελ που βρισκόταν στην παλιά πόλη, αλλά ο προσανατολισμός της εφαρμογής είχε πάθει τζετ λαγκ, οπότε αναγκάστηκα να ρωτήσω έναν Βορειοευρωπαϊο που πέτυχα να πίνει χαλαρός την μπύρα του πού στα κομμάτια ήμασταν ακριβώς και προς τα πού είναι η λίμνη (που ήταν η κατεύθυνση που έπρεπε να πάρω για να φτάσω στο δωμάτιο). Με βοήθησε και με τα πολλά κατέληξα στο χόστελ.

Έδωσα διαβατήριο, τακτοποιήθηκα, επέστρεψα κλειδί για να πάρω διαβατήριο (πολλοί ξενώνες κρατούσαν το διαβατήριο σαν εγγύηση) ώστε να πήγαινα να αγοράσω κάρτα σιμ. «Δεν θα είναι ανοιχτά σήμερα τα γραφεία της Viattel, είναι Κυριακή», μου είπε η ρεσεψιονίστ και μου διαφήμισε τις κάρτες που είχαν ήδη, με πακέτα που δεν με ενδιέφεραν.

Ξεκίνησα τη βόλτα μου, πανζουρλισμός στους στενούς δρόμους από μηχανάκια και πεζούς, αν και ομολογώ ότι μου πήρε κάνα πεντάρι δευτερόλεπτα να το συνηθίσω (να ’ναι καλά η Αίγυπτος που με σκληραγώγησε). Πολλά κορναρίσματα, μυρωδιές, νερό στους δρόμους κι ένα πιάτο φαΐ να σιγοβράζει έξω από κάθε μαγαζί.

Η εταιρία καρτοκινητής ήταν ανοιχτή τελικά, με λιγότερο από 12Ε αγόρασα sim με μηνιαίο πακέτο data 15GB, 25 λεπτά εσωτερικό, κάνα δεκάλεπτο διεθνείς. Κυρίως για το ίντερνετ και τις τοπικές κλήσεις το προτίμησα, σε περίπτωση που χρειαζόταν.

Δοκίμασα και το πρώτο μου γεύμα: pho στο Pho 10, γνωστό φαγάδικο που γενικά συγκέντρωνε μεγάλες ουρές, όπως θα παρατηρούσα τις επόμενες μέρες, αλλά εκείνη τη μέρα είχε μόνο 2-3 άτομα μπροστά μου. Ωραίο, το καλύτερο pho που έφαγα, αλλά δεν τρελάθηκα κιόλας, υπήρξαν άλλα πιάτα που με κέρδισαν στη συνέχεια περισσότερο.

Έπειτα μια βόλτα γύρω από τη λίμνη, όπου άνθρωποι όλων των ηλικιών κάνουν γυμναστική, είτε μόνοι τους, είτε σε γκρουπ, άλλοτε γυναικών με τη συνοδεία μουσικής α λα βιετναμέζικη ζούμπα, άλλοτε ένα παιχνίδι που έκαναν πασούλες με τα χέρια την μπάλα του μπάντμιντον· δεν υπήρξε ώρα της μέρας που να μην γυμναζόταν κάποιος παραλίμνια. Παρέες νέων, ζευγαράκια, ορισμένοι τουρίστες. Και στο κέντρο, να ξεπροβάλλει μια ερειπωμένη παγόδα, ενώ οι δρόμοι περιμετρικά είχαν κίνηση.

Κάποια στιγμή το βλέμμα μου τράβηξε ένας Βιετναμέζος νεαρός, που με κοιτούσε και μάλλον αυτή ήταν η πάσα που χρειαζόταν για να με πλησιάσει. Με ρώτησε αν χρειάζομαι κάτι, από πού είμαι. Εγώ του απαντούσα με συγκρατημένη δυσπιστία, τσέκαρα τη νοητική λίστα των απατών από τη μνήμη μου, να καταλάβω πού έμπλεκα. Τελικά ο άνθρωπος ήθελε απλά να μιλήσει, να εξασκήσει τα αγγλικά του, να με βοηθήσει σε ό,τι είχα απορία (χάρη σ’ εκείνον δοκίμασα το αγαπημένο μου φαγητό στο Βιετνάμ την επομένη), μου είπε τον πόνο του (μετά το Τετ θα έμπαινε στρατό για δύο χρόνια, να δουλεύει σε χωράφια της επαρχίας). Κάναμε τον γύρο της λίμνης. Βρεθήκαμε και συνάδελφοι.

Όπως θα έβλεπα τις επόμενες μέρες αρκετοί Βιετναμέζοι νοικιάζονταν (οι υπηρεσίες τους, μην πάει αλλού το μυαλό σας) από ξένους τουρίστες, που τους ξεναγούσαν σε μέρη και τους πήγαιναν στα «καλύτερα» μαγαζιά, πιθανόν με συμφωνημένη τιμή. Δεν ξέρω αν αποσκοπούσε σε κάτι αντίστοιχο κι ο δικός μου, αλλά σε κάθε περίπτωση η συναναστροφή μαζί του ήταν από τις καλύτερες εισαγωγές στη χώρα.

Αποχαιρετιστήκαμε, γιατί έπρεπε να επιστρέψει στην πόλη του, που ήταν κάμποσα χιλιόμετρα έξω από το Ανόι, γιατί την επομένη είχε μάθημα στη σχολή του. Επέστρεψα κι εγώ στο δωμάτιο γιατί η αλλαγή ζώνης ώρας είχε αρχίσει να με καταβάλει.

 

[travelbreak]

@Παρίσακτος μου αρέσει όπως τα γράφεις, αλλά σε αυτό το ρυθμό δεν τελειώνουν οι μέρες του ταξιδιού σου ούτε σε ένα χρόνο.

 

[poised]

το λεωφορείο 17

O "ΟΑΣΑ" Ανοίου έχει εδώ και καιρό (πάνω από χρόνο) αντικαταστήσει το 17 με καλύτερα λεωφορεία από/προς αεροδρόμιο, με AC που λειτουργεί και τα οποία πάνε την πιο σύντομη διαδρομή προς τις πιο τουριστικές περιοχές κοντά στη λίμνη. Ανακοινώνουν τις στάσεις και στα αγγλικά (με ηχώ τύπου καραόκι και ασιατική προφορά που δε καταλαβαίνεις τίποτα αλλά βγαίνουν και σε ηλεκτρονική πινακίδα που μπορείς να τα διαβάσεις) και οι στάσεις είναι κοντά σε πολύ αναγνωρίσιμα σημεία. Νομίζω πια το ονομάζουν απλά airport bus. Μιλάνε αγγλικά (εντάξει μη νομίζεις, τα στοιχειώδη) και το κόστος είναι 35k αν θυμάμαι (1.5 ευρώ).

Τζάμπα ταλαιπωρήθηκες με το 17.

Για τα άτομα γύρω από την λίμνη, πολλές φορές με έχουν προσεγγίσει νεαροί που θέλουν να εξασκήσουν τα αγγλικά τους χωρίς κανένα άλλο κρυφό λόγο - μία φωτογραφία συνήθως ζητάνε στο τέλος για να δείξουν στον καθηγητή τους ότι το έκαναν, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν θα υπάρξουν και απατεώνες που θα το εκμεταλλευτούν. Εγώ είμαι πάντα καχύποπτος πάντως.

EDIT: Το θυμήθηκα το 86 είναι το εύκολο λεωφορείο για αεροδρόμιο αλλά είναι γνωστό σαν airport bus, από αεροδρόμιο σε ρωτάνε που θες να πας (δείχνεις διεύθυνση) και σου λένε σε ποια στάση να κατέβεις (you, you, you, here).

 

[Παρίσακτος]

Πέντε λεπτά δημοσιότητας
Στο εξής θα συντομεύσω, θα γράφω πιο περιληπτικά κι επιλεκτικά τις εμπειρίες μου.

Πρωινό στο χόστελ με παρέα δυο Αργεντίνους που θα έφευγαν για το Ha Giang για το περίφημο loop. Ίσως και το πιο φημισμένο μέρος της χώρας στους κύκλους των χόστελ, δεν υπήρχε ένας που να μην το ήξερε ή να μην είχε πάει, πιο μέησντριμ πεθαίνεις. Απλώς έχει γλιτώσει προς τον παρόν από τον μαζικό τουρισμό, για τους backpackers είναι όμως must. Ο καιρός άκουγα ότι ήταν ρίσκο οπότε άρχισα να σκέφτομαι να το αφήσω για πιο μετά, ίσως μετά το Χόι Αν, να έχει περάσει το Τετ να έχει φτιάξει κι ο καιρός.

Ξεκινάω τη βόλτα στην πόλη, σχετικά ψυχρός και μουντός ο καιρός, μηχανάκια, μυρωδιές, ναούς του Κομφουκιανισμού (ναός της λογοτεχνίας), του Βουδισμού (η εντυπωσιακότερη του Tran Quoc), του Ταοϊσμού (Quan Thanh), είπα σε μια μέρα να τα χωρέσω όλα. Το εσωτερικό των ναών μου φάνηκε κιτς, ενώ βρήκα αστείο το να προσφέρουν στον βωμό των θεών τους μπανάνες και μπύρες. Το εξωτερικό καλύτερο, χωρίς να συγκλονίζομαι κιόλας.

Επίσκεψη σε φυλακές, που είχαν ορισμένα δυνατά στοιχεία σχετικά και με τον πόλεμο του Βιετνάμ, βόλτα στο ιστορικό κέντρο, γύρω από το Μαυσωλείο του Χο Τσι Μιν, πέρασμα από την train street: την πρώτη φορά μπήκα κανονικά και τη διέσχιζα απτόητος, την επόμενη αστυνομικοί δεν σε άφηναν να περάσεις αν δεν σε υιοθετούσε κάποιος μαγαζάτορας που περίμενε στα μπλόκα υποψήφια πελατεία.

Φαγητό bun cha σε ένα τυχαίο μαγαζί –κριτήριο αλάνθαστο στην πόλη και γενικότερα στην χώρα, αρκεί να βλέπεις Βιετναμέζους παππούδες στα διπλανά τραπέζια– το οποίο ήταν πολύ νόστιμο και δεν καταλαβαίνω πώς και το pho μπορεί να είναι δημοφιλέστερο πιάτο, νουντλς με κεμπάπ/κεφτεδάκια και πρασινάδες.

Ήπιαμε και το πρώτο μας καφεδάκι σε ένα χιπστεροκαφέ που ξεπήδησε από τη Χόι Αν· γενικά δεν είμαι τρελός φίλος του καφέ, από ανάγκη πίνω σπάνια, μπορώ να ζήσω χωρίς αυτόν, ενώ ας πούμε ότι το πικρό είναι η λιγότερο αγαπημένη μου από τις διαστάσεις της γεύσης. Στο Βιετνάμ ο καφές είναι φοβερός, γευστικός, έντονος σε γεύση, σχετικά γλυκός ομολογώ (ιδίως με το συμπυκνωμένο γάλα που βάζουν), μπορεί να είναι ιεροσυλία αυτό που γράφω, αλλά για μένα ισοδύναμος με τον ιταλικό. Επίσης έχουν καφέ με αυγό, παραδοσιακό της πόλης, το οποίο ακούγεται σιχαμένο αλλά ήταν αναπάντεχα νόστιμο, καφέ με παγωτό, με καρύδα, με γιαούρτι, δεν τα δοκίμασα όλα, για την ακρίβεια ήπια λίγους καφέδες αναλογικά. Το μετάνιωσα.

Το βράδυ είχε επίσκεψη στο Water Puppet Theater, το οποίο είναι κάτι σαν κουκλοθέατρο με μαριονέτες που ξεπροβάλλουν από μια πισίνα-σκηνή. Τουριστικό, πουλιέται ως ατραξιόν της πόλης, βουκολικές ιστορίες, ερωτικός χορός φοινίκων, περιπέτειες με χαρούμενο τέλος· ίσως και να είναι σπόιλερ αυτό, αλλά από την άλλη δεν καταλάβαινα και πολλά. Οι λίγοι διάλογοι ήταν στα βιετναμέζικα, όπως και οι στίχοι των τραγουδιών, δεν ξέρω αν τα ακουστικά που φορούσαν ορισμένοι ξένοι τους βοήθησαν να καταλάβουν περισσότερα. Πάντως ενδιαφέρον, αν και όχι άχαστο, δεδομένου ότι ειδικά στον νότο ήταν παραδοσιακός τρόπος ψυχαγωγίας, πιθανόν στις όχθες του Μεκόνγκ να είναι ανώτερη η εμπειρία.

Την επομένη, επίσκεψη στο μουσείο της Εθνολογίας, από τα ωραιότερα που επισκέφτηκα στο ταξίδι, όπου κάποια στιγμή στους εξωτερικούς χώρους, όπου έχουν επανασυναρμολογήσει σπίτια ενδεικτικά των διάφορων φυλών του Βιετνάμ, με σταματά Βιετναμεζάκι που ήταν σε σχολική εκδρομή κι αρχίζει να μου μιλά σε άπταιστα αγγλικά, σε σημείο που να ντρέπομαι να του απαντήσω, βομβαρδισμός ερωτήσεων, έπειτα φλας και κάμερες, ζούσα τα πέντε λεπτά δημοσιότητάς μου στη χώρα, βρέθηκα περικυκλωμένος από παιδιά και καθηγητές. Η δασκάλα θα ερχόταν τον Φλεβάρη στην Ελλάδα και με ρώτησε αν θα χρειαζόταν να πάρει και μπουφάν.

«Ναι, τον Φλεβάρη κάνει κρύο στην Ελλάδα», της εξηγώ. «Περισσότερο από εδώ. Ο καιρός εδώ είναι σαν το δικό μας φθινόπωρο». Απογοητεύτηκε. Βέβαια με όσα συνέβησαν δεν ξέρω αν τελικά κατάφερε να κάνει το ταξίδι.

Στην επιστροφή πέρασμα από τον δρόμο με τα κεραμικά, σαν γκράφιτι, τον διέσχισα με τα πόδια, πράγμα που δεν νομίζω ότι είναι κι η βέλτιστη λύση δεδομένου ότι το τοπίο είναι μια μεγάλη λεωφόρος με ομίχλη από τα καυσαέρια και δεν είναι για περπάτημα. Έπειτα στη γέφυρα Long Tien, που είναι γέφυρα που περνά το τρένο με δυο μονής λωρίδας δρόμους εκατέρωθεν, που σε κάθε μου βήμα με το έδαφος από κάτω μου να τρίζει, ενώ μηχανάκια περνούσαν ξυστά από δίπλα μου, αναρωτιόμουν αν είναι ωραίο μέρος για να αφήσει κανείς τα κόκαλά του. Τελικά επιβίωσα· οι θεοί είχαν άλλα σχέδια για τον θάνατό μου, όπως θα καταλάβαινα λίγες μέρες αργότερα.

 

[Παρίσακτος]

Εξερευνώντας το Cat Ba Island

Πρωινό ξύπνημα για Cat Ba Island, το μεγαλύτερο νησί του Halong Bay. Πρόκειται για ένα εκ των λίγων κατοικημένων νησιών του αρχιπελάγους, το οποίο αναπτύσσεται ραγδαία τα τελευταία χρόνια, καθώς προσφέρει μια low budget είσοδο στον κόλπο. Πέρα από την κομβική του θέση, η μισή του έκταση καλύπτεται από Εθνικό Πάρκο με μεγάλους διαδοχικούς καρστικούς σχηματισμούς, με μονοπάτια και ιστορικές σπηλιές, επομένως προσφέρεται για ποικίλες φυσιολατρικές δραστηριότητες.

Το ταξίδι το είχα κλείσει από το χόστελ, είναι συνηθισμένη επιλογή μεταφοράς, μαζί με τον Τ., έναν Σουηδό που η μόνη του επαφή από Ελλάδα ήταν μια επίσκεψη στη Ρόδο πολλά χρόνια πριν. Η ώρα πέρασε κάπως ευχάριστα, ενώ στο πλοίο γνώρισα και μια Ισπανίδα, τη Ρ., η οποία τα τελευταία καλοκαίρια δουλεύει στη Ρόδο. Δύο στα δύο.

Φτάσαμε ο καθένας στο μέρος που είχε κλείσει, ενώ ανταλλάξαμε στοιχεία επικοινωνίας, για να κλείναμε την επομένη την περιβόητη εκδρομή στον Κόλπο. Γενικά στο συγκεκριμένο μέρος ήταν πάμφθηνη η διαμονή, τουλάχιστον τον Γενάρη που πήγα, έβρισκες δίκλινο δωμάτιο με 1 ευρώ(!), οπότε είπα να μην περιοριστώ στα χόστελ, για την αλητεία, και με κάνα τριάρι ευρώ έκλεισα σε δωμάτιο με θέα τη θάλασσα. Τις πρώτες μέρες στο Ανόι είχα αλλάξει μια φορά χόστελ, αλλά χωρίς να είναι κανένα κακό, δεν με είχε ενθουσιάσει το κλίμα. Οπότε ήλπιζα τουλάχιστον αυτό το δωμάτιο να με αποζημίωνε. Ζωάρα, ε;

Για να μην χάσω τη μέρα, αφού παράτησα τα πράγματα στο δωμάτιο, είπα να φάω μια στα γρήγορα και να νοικιάσω μηχανάκι να πάω στον δρυμό, όσο προλαβαίνω. Τελικά δεν ήμουν και πολύ γρήγορος, καθώς όλα τα μαγαζιά στην παραλιακή μου φάνηκαν ακριβά (για δεδομένα Βιετνάμ) και τουριστικά, μπέργκερ και πατάτες τηγανητές, όχι τα καλούδια που με κακόμαθαν στο Ανόι. Ρώτησα έναν ντόπιο μια πρόταση, ακολούθησα τις οδηγίες του, δίπλα στη θάλασσα κάποιοι άνθρωποι έτρωγαν, «εδώ λες να είναι;», δεν έβλεπα και πολλές καρέκλες. Πλησιάζω. Σταμάτησαν να τρώνε και με κοίταξαν ερωτηματικά. Φαγητό, λέω, φαγητό δείχνω, «ααα» και με νοηματική μου εξηγούν ότι όχι, εδώ απλώς τρώμε, δεν είναι ταβέρνα εδώ. Κατάλαβες; Ο άπληστος δυτικός θέλει να τους φάει και το φαΐ.

Τελικά το έφαγε στο τουριστικό του το μπαν μι (σάντουιτς-φημισμένο σνακ στη χώρα), νοίκιασε και σκουτεράκι με λίγο παζάρι (70k). Κι έπρεπε να βάλει και βενζίνη.
«Όχι στον δρόμο», μου είπε ο τυπάς. Εννοούσε να βάλω από βενζινάδικο με μάνικα κι όχι από τα μπουκάλια που πουλάνε γυναίκες συνήθως στον δρόμο, φωνάζοντας γκας, γκας μόλις βλέπουν ξένο να πλησιάζει. Πρώτη φορά οδήγησα αυτόματο, μου φαινόταν παράξενο που θα είχα τα πόδια μου να κάθονται άχρηστα.

Βρήκα το βενζινάδικο μετά από κάνα δυο κύκλους που γυναίκες μού έδειχναν τα μπουκάλια τους (δεν είναι κάποιου είδους pun αυτά όσο κι αν μοιάζει). Μέχρι να αποφασίσω πόσο ήθελα να βάλω, ο τύπος που μου το γέμισε. 7000 βλέπω στην οθόνη. Δεν είχα σκοπό να το γεμίσω, αλλά για τόσο λίγο, σιγά. «Όχι, 70,000», μου λέει και μου δείχνει τον μικροσκοπικό πολλαπλασιαστή δίπλα στα μηδενικά της οθόνης. Εκεί εγώ τρελαίνομαι, ούτε 50ευρώ να μου ζητούσε, είχα και την καχυποψία που έψαχνε τρόπους να εκφραστεί, «Δεν ζήτησα να το γεμίσεις», του είπα. Ανασήκωσε τους ώμους, σαν να μην τον ενδιέφερε. Έπειτα κάνω στο μυαλό μου τη μετατροπή (ακόμη δεν είχα συνηθίσει τα ντονγκ), συνειδητοποιώ ότι μιλούσαμε για 3Ε, του τα δίνω και πάω στην ευχή του Θεού.
Ή του Διαβόλου, κρίνοντας από το πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα από εκείνη τη μέρα κι έπειτα.

Κάνω πρώτα μια στάση στο Hospital Cave, σπηλιά που χρησιμοποιήθηκε ως νοσοκομείο στον πόλεμο του Βιετνάμ, ακολουθώντας τους διαδρόμους του και μια φαρδιά κοιλότητα που είχα διαβάσει πως λειτουργούσε ως σινεμά· στον χώρο θεωρητικά υπήρχε και πισίνα.

Άφησα πίσω μου τη σπηλιά και έφτασα στο πάρκο, όπου μια γυναίκα με σταμάτησε, αναγκάζοντάς με να παρκάρω στο οικόπεδο ενός καφετζή. Είχα διαβάσει γι’ αυτό, 10k μου ζήτησε. «Τι 10, 7 ξέρω», είπα ίσα για να μην νιώσω ότι δεν το πάλεψα λίγο, έτσι να μην πιαστώ τελείως κορόιδο. Μου έκανε λίγο τον δύσκολο, προσποιούμαι ότι πάω να φύγω, σκάει χαμόγελο και συμφωνούμε.

Ξεκινάω στο πάρκο, μόνος μου στο μεγαλύτερο μέρος, ανηφορική η διαδρομή, πού και πού πετύχαινα καμιά παρέα γιαπωνέζων που έβγαζαν όλο ενθουσιασμό και σκέρτσο φωτογραφίες με θέα βράχια-checkpoints ή καμιά παρέα Αυστραλών που πεζοπορούσαν. Από το ευκολότερα προσβάσιμα viewpoint η θέα ήταν εξαιρετική, μια θάλασσα από καταπράσινα βουνά.

Το πάρκο έκλεινε στις πέντε, οπότε έχοντας μείνει τελευταίος, απολαμβάνοντας το απέραντο πράσινο και κάτι μπισκότα, πήρα στα γρήγορα τον δρόμο της επιστροφής, ελπίζοντας να μην βρεθώ πίσω από κάγκελα κι εγκλωβιστώ στη ζούγκλα του νησιού.

Μόνο εγώ κι η παρέα των Αυστραλών είχαμε μείνει στο πάρκο, ούτε φύλακα είδαμε ούτε τους παρκαδόρους. Μόνο εμείς, το ταξί τους και το μηχανάκι μου στο οικόπεδο απέναντι. Αποχαιρετιστήκαμε.

Δεδομένου ότι ο ήλιος δεν είχε ακόμη πέσει και το ντεπόζιτο ήταν γεμάτο, αποφάσισα να διασχίσω το νησί μέχρι το τέρμα του. Ωραία διαδρομή, σε φιδογυριστούς δρόμους ανάμεσα σε βράχους σαν του Κόλπου, όσο ο ήλιος έπεφτε. Μαζί του έπεφταν και μυγάκια στο πρόσωπό μου, καθώς πρακτικά διέσχιζα το εθνικό πάρκο. Τα γυαλιά ηλίου με προφύλαγαν, δεδομένου ότι το κράνος δεν είχε προστατευτικό κάλυμμα.

Πού και πού άκουγα κάτι θορύβους από την εξάτμιση, επιβράδυνα μέχρι που σταματούσαν κι ήλπιζα απλώς να μην είχε καμιά επίπτωση αυτό στη μηχανή. Η ελπίδα δεν πέθανε τελευταία· η εξάτμιση την πρόλαβε. Μου ’σβησε λίγο πριν τις τελευταίες στροφές της διαδρομής προτού δεις θάλασσα. Επέμεινα λίγο, μου έκανε τη δύσκολη η μηχανή, αλλά δεν είχα κι εναλλακτική. Ανάψε και συνέχισα, όσο το σκοτάδι άρχισε να πέφτει. Πλέον βλέπω θάλασσα και ξανασβήνει η μηχανή, ευτυχώς με το αυτόματο δεν μπλοκάρουν οι ταχύτητες, αλλιώς θα έτρωγα καμιά τούμπα.

Αυτή τη φορά είπα να μην το ρισκάρω, δεδομένου ότι ήδη είχε πέσει το φως και ο ένας μου προβολέας ήταν χαλασμένος, όπως είχα συνειδητοποιήσει εκείνη την ώρα. Η επιστροφή ήταν ένα δράμα, η θερμοκρασία είχε πέσει σχετικά, έπρεπε να κάνω μια επιλογή ανάμεσα στο να βλέπω και να πέφτουν μυγάκια στα μάτια μου ή στο να φοράω γυαλιά και όλα να είναι μαύρα κι άραχλα, αλλά με μάτια προφυλαγμένα. Ακολούθησα το ημίμετρο του μισοκατεβασμένα γυαλιά και μισόκλειστα μάτια, μέχρι που βγήκα από τον δρυμό με τα ζωύφια και έφτασα πολιτισμό.

Έκανα μια βόλτα στην πόλη, αγόρασα την εκδρομή για την επομένη που είχε διαλέξει κι η Ρ.· ο Τ. είχε βρει αντίστοιχη από το χόστελ του και θα έμενε μέσα απόψε, γιατί ένιωθε άρρωστος.
Κι έπειτα βρήκα ένα αξιοθέατο στο google map, με καλή θέα λέω θα είναι, μιας κι έχω το σκουτεράκι ας το δοκιμάσω. Νομίζω ότι ο χάρτης το έλεγε Cannon Fort. Α, οχυρό, σκέφτομαι κι εγώ με το αθώο μου μυαλό.

Ακολουθώ τη διαδρομή, με βγάζει σε ένα λιμάνι, το οποίο είχε κάγκελα για να μην περάσει κανένας άσχετος σαν την αφεντιά μου, έβλεπες μόνο ντόπιους ψαράδες στις αραγμένες τους βάρκες. Κι από φαγητό όλα κλειστά.

Βλέπω καλύτερα τον χάρτη, αα... λάθος cannon fort πήγα και βρήκα, ακολουθώ άλλη διαδρομή και από εκεί που βρισκόμουν στην πόλη, βρίσκομαι σε έναν θεοσκότεινο δρόμο με στενάκια δίπλα σε χαραδρούλες και κατσάβραχα. Τουλάχιστον θα έχει καλή θέα, παρηγορούσα τον εαυτό μου, του οποίου ο λαιμός είχε αρχίσει να στεγνώνει από τον δροσερό αέρα. Μετά από πέντε λεπτά στροφιλικίων βλέπω ένα σπίτι. Και στο σπίτι ένα σκυλί. Που με το που με βλέπει αρχίσει να γαβγίζει λυσσασμένο και να με πλησιάζει απειλητικά· έκανα να πλησιάσω, να σου πιο επιτακτικά τα γαβγίσματά του. Με τόσα που είχα ακούσει για λυσσασμένα σκυλιά στην επαρχία δεν ήθελα να το ρισκάρω, ήταν κι αρχή ακόμα του ταξιδιού. Σταματάω και βγάζω κινητό.

Κάτι δεν μου κολλούσε, μα είναι δυνατόν τέτοιο viewpoint να περνά μέσα από τις ερημιές και το σπίτι του ανθρώπου με το κωλόσκυλο που έκανε σαν να έβλεπε πρώτη φορά άνθρωπο; Κι όμως, καλά πήγαινα.

Κάποια στιγμή ο ιδιοκτήτης του σπιτιού (και του σκυλιού) βγήκε και το μάζεψε και συνέχισα τη διαδρομή μου. Μέσα στα σκοτάδια, σε δρόμους που ανέβαιναν περιμετρικά κάποιο ύψωμα. Βέβαια εγώ μόνο σκοτάδι έβλεπα, πόσο ρομαντικά κι αυτοί θέλαν να το έχουν, με κεριά μόνο στην κορυφή, εξ ου κι η τόση συσκότιση.

Φτάνω σε ένα πλάτωμα, απόλυτο σκοτάδι γύρω μου. Φτάσατε στον προορισμό σας, συνειδητοποιώ, σιχτιρίζοντας τον Γούγλιο Χάρτη. Αφήνω αναμμένη τη μηχανή - «κάνε να μην σβήσει και μείνω στην ερημιά και με φάνε τα σκυλιά» σκέφτομαι μόλις απομακρύνομαι από τη σέλα. Με τη βοήθεια του προβολέα του σκούτερ και το κινητό μου συνειδητοποιώ ότι το αξιοθέατο είναι ένα μπαζωμένο πηγάδι, ένα αίσχος που προφανώς και δεν θα ήταν στη λίστα αξιοθέατων ούτε του Αγρινίου.

Πήρα τον δρόμο της επιστροφής, χωρίς απρόοπτα αυτή τη φορά, άφησα το μηχανάκι, έφαγα στον δρόμο κι επέστρεψα στο δωμάτιό μου για να ξεκουραστώ.

Το οποίο δωμάτιο ήταν ένα χάλι ξεδιάντροπο. Ζωάρα δεν ήθελα;
Δεν είμαι περίεργος με την καθαριότητα, αλλά το αισθανόμουν σκονισμένο, η μπαλκονόπορτα έκλεινε με ένα σχοινάκι, αφήνοντας χαραμάδα δυο δάχτυλα, η επίπλωση λιτή α λα ρουμς του λετ άλλων δεκαετιών, μόνο το σεμεδάκι του έλειπε (ή και όχι, δεν μπορώ να είμαι σίγουρος, το έχω απωθήσει από τη μνήμη μου). Αλλά τουλάχιστον θα είχα ωραία θέα στη θάλασσα, ε; Και στο πλεούμενο κλαμπ. Που μέχρι τα ξημερώματα είχε στη διαπασών τη μουσική. Και δεδομένου ότι η ελπίδα μου η προδιάθεση κρυολογήματος με τον ξεραμένο λαιμό να καταπολεμηθεί με τη βοήθεια παυσίπονου και ύπνου/ξεκούρασης είχε αρχίσει να ξεθυμαίνει, η επόμενη μέρα κι η εκδρομή στο κατά πολλούς highlight της χώρας δεν προμηνύονταν ενθαρρυντικές.