Μια βόλτα στα νησιά μαζί σου, μια βόλτα στην άγονη γραμμή

psilos3

Member
Μηνύματα
6.649
Likes
51.333
Επόμενο Ταξίδι
?
Ταξίδι-Όνειρο
Αναζητείται!
κουλό αλλά είναι τα Σπήλια :haha:
Ευχαριστώ για τη διόρθωση, καλά κάνεις και το λες γιατί οι πληροφορίες στο Internet είναι καμιά φορά αναξιόπιστες. ;)
 

psilos3

Member
Μηνύματα
6.649
Likes
51.333
Επόμενο Ταξίδι
?
Ταξίδι-Όνειρο
Αναζητείται!
Γαύδος

Επίσκεψη : Ιούλιος 2023

Διάρκεια: 2 ημέρες



Είναι κάποια νησιά της χώρας μας που αντικειμενικά το να φτάσεις ως εκεί αποτελεί αρκετά δύσκολο εγχείρημα, απαιτώντας συνδυασμό αρκετών παραγόντων και μέσων (αεροπλάνα/λεωφορεία/κτελ), καθώς επίσης και ευνοϊκές καιρικές συνθήκες, ειδικά δε όταν μιλάμε για ξεχωριστό πέλαγος. Αυτός είναι ο λόγος που η Γαύδος «καθυστέρησε» τόσο στα ταξιδιωτικά πλάνα, καθώς κάθε φορά στράβωνε και κάτι, με το 2023 να είναι εν τέλει το καταλυτικό έτος.

Ο άγραφος νόμος των νησιών βέβαια που λέει ότι «όσο πιο δύσκολα τόσο πιο ωραία» αποδείχτηκε για άλλη μια φορά αληθής, μιας και το μαρτυρικό και βασανισμένο εκτός των άλλων νησάκι που αποτελούσε ακόμα ένα τόπο εξορίας, κρύβει μεγάλες συγκινήσεις και άγνωστες στο ευρύ κοινό ομορφιές. Παράδεισος στην κυριολεξία, ένα μαγικό μέρος -ορισμένοι εικάζουν πως είναι το νησί της μάγισσας Κίρκης- που δε γίνεται να μη σε συνεπάρει.

Ήταν λοιπόν μοιραίο να φτάσουμε με τόση ταλαιπωρία για να αγαπήσουμε το νησάκι των 140 μόνιμων κατοίκων τόσο πολύ; Ήταν απλά ένα απωθημένο, ή κάτι άλλο βαθύτερο που υποσυνείδητα βγαίνει στην επαφή με τέτοια νησιά της άγονης γραμμής; Είναι οι άνθρωποι, η αύρα, η ομορφιά της απλότητας ή μήπως όλα μαζί;


Ημέρα Πρώτη


Μετά κόπων, βασάνων, ατελείωτου ξενυχτιού, μπυρών, πλοίων, τρένων, μιας συναυλίας στο ΟΑΚΑ που μεσολάβησε υπό καύσωνα, ταξί, αεροπλάνων, κτελ κι άλλων κτέλ και δύσκολου δρόμου, βρισκόμασταν επιτέλους στο λιμάνι της Χώρας Σφακίων, πίνοντας καφέ περιμένοντας την πολυπόθητη αναχώρηση του πλοίου της ΑΝΕΔΥΚ που θα μας οδηγούσε στη Γη της επαγγελίας. Και να σκεφτεί κανείς ότι 24 ώρες πριν είχαμε ξυπνήσει σ’ ένα άλλο νησί, του Αργοσαρωνικού αυτή τη φορά, το Αγκίστρι:

DSC_0082b.JPG DSC_0084.JPG

Τα μποφόρ παραδόξως δεν υπήρχαν ούτε για δείγμα, με αποτέλεσμα η πλεύση να ‘ναι παραπάνω από γαλήνια, γεγονός παράδοξο τουλάχιστον για Λιβυκό, με τη Γαύδο να ξεπροβάλει μέσα απ’ τη θαλασσινή ομίχλη σχεδόν μια ώρα μετά:

DSC_0086.JPG


Το συνολικό δρομολόγιο κράτησε παραπάνω από δυόμισι ώρες, με το πλοίο να παίρνει τη χαρακτηριστική δεξιά στροφή και να μπαίνει επιτέλους στο λιμάνι της Καραβέ:

DSC_0092.JPG

DSC_0104.JPG


Η συγκίνηση μας μεγάλη, καθώς μετά από χρόνια σχεδιασμών και προσμονής θα πατούσαμε ακόμα ένα δύσβατο νησάκι. Κατεβήκαμε τάχιστα ψάχνοντας το λεωφορείο που θα μας οδηγούσε προς το μέρος διαμονής:

DSC_0107.JPG

DSC_0108.JPG


Αφού περάσαμε σχεδόν όλο το οδικό δίκτυο του νησιού και είδαμε αρκετά μέρη με το δρομολόγιο, κατεβήκαμε στο πολύ ωραίο μέρος στα ψηλά που βρισκόταν τα δωμάτια και η ταβέρνα:

DSC_0109.JPG


Ξεκουραστήκαμε λίγες ώρες μιας και ήταν απαραίτητο μετά από σχεδόν 30 ώρες αυπνίας και απογευματάκι πλέον βγήκαμε στο δρόμο, βλέποντας με άλλο μάτι τις εικόνες της άγονης και όμορφης, σχεδόν Κρητικής θα έλεγα γης:

DSC_0111.JPG
DSC_0113.JPG


-Σταθείτε ρε κοπέλια να πούμε και μια κουβέντα, μας φώναξε ένας ηλικιωμένος βοσκός την ώρα που κατεβαίναμε το Χωματόδρομο. –Έρχεστε, επισκέπτεστε το νησί μας, αφήνετε λεφτά και σας ευχαριστούμε γι’ αυτό, όμως θέλουμε οι ντόπιοι να λέμε και καμιά κουβέντα που και που!

DSC_0114.JPG


Χαιρετήσαμε τον ευγενέστατο κύριο και πιάσαμε δεξιά το δρόμο προς την παραλία του Κόρφου, που δεν αργήσαμε να φτάσουμε από πάνω της:

DSC_0118.JPG


Θαυμάστε νερά, δεν έχω να πω κάτι άλλο. Θάλασσα που όταν οι καιρικές συνθήκες ευνοούν είναι να την πιείς στο ποτήρι:

DSC_0123.JPG


Η ώρα πλησίαζε τις 7 με τη ζέστη να ‘χει αρχίσει σιγά-σιγά να υποχωρεί. Απαρνηθήκαμε με δυσκολία τη βουτιά μιας και ο χρόνος δεν έφτανε και πήγαμε στη διπλανή ταβέρνα να προμηθευτούμε παγωμένα νερά:

DSC_0127.JPG
DSC_0128.JPG


Ο στόχος μας ήταν συγκεκριμένος και ξέραμε ότι παρόλη την κούραση μας δε θα ‘χαμε άλλη ευκαιρία, μπαίνοντας παραδίπλα στο σηματοδοτημένο μονοπάτι που ξεκινούσε από ‘κεί, εν μέσω κεδρόδασους και μερικών κατασκηνωτών που το ‘χαν ως έδρα.

DSC_0129.JPG
DSC_0136.JPG


Το πρώτο χιλιόμετρο βγήκε σχετικά εύκολα, έχοντας πλέον ανέβει ύψος με την παραλία στην πλάτη μας αυτή τη φορά:

DSC_0137.JPG


Με διαφοροποιήσεις κύλησαν και τα υπόλοιπα δυόμισι χιλιόμετρα, άλλοτε με βατή πεζοπορία:

DSC_0141.JPG


Κι άλλοτε με κάτι όπως αυτό:

DSC_0145.JPG


Περνώντας ένα μισογκρεμισμένο μητάτο μετά από ώρα και μια μονόλεπτη στάση, είδαμε επιτέλους την ταμπέλα που ψάχναμε από την αρχή:

DSC_0152.JPG
DSC_0154.JPG


Δεν είμασταν όμως κοντά όπως μπορείτε να δείτε, είχαμε ακόμη να κατέβουμε το μονοπάτι και να φτάσουμε αρχικά στην περιβόητη αλατολίμνη, αποξηραμένη όπως είναι λογικό αυτή την εποχή:

DSC_0155.JPG

DSC_0160.JPG


Με μια μεγάλη ανείπωτη χαρά μετά από τόσο κόπο, ανεβήκαμε το βράχο του ακρωτηρίου με το διάσημο σύμβολο που επιτέλους βρισκόταν μπροστά μας:

DSC_0164.JPG


Να και η φανταστική παραλία της Τρυπητής, στα χρώματα του σούρουπου:

DSC_0173b.jpg


Ήταν πλέον γεγονός. Πατούσαμε στο νοτιότερο σημείο της Ευρωπαϊκής ηπείρου. Από κει και πέρα, μόνο Αφρική:

DSC_0176.JPG


Ανεβήκαμε για τις καθιερωμένες φωτογραφίες στην καρέκλα, έργο Σοβιετικών πυροσβεστών που αποζητούσαν ένα καθαρότερο περιβάλλον μετά το δυστύχημα του Τσέρνομπιλ για όσους δε γνωρίζουν, βλέποντας παράλληλα την απίστευτη ομορφιά της θάλασσας, τον απόκρημνων βράχων και του τοπίου εν γένει:

DSC_0180f.jpg
DSC_0183b.jpg


Χρόνος για στάση δεν υπήρχε, καθώς εκκρεμούσε η μια ώρα και κάτι πεζοπορίας για την επιστροφή, έτσι αποχαιρετώντας το υπέροχο αυτό μέρος ξαναμπήκαμε στο μονοπάτι όπου στο τελευταίο 20λεπτο μας έπιασε και το σκοτάδι:

DSC_0189.JPG
DSC_0189b.jpg


Φτάσαμε στην ωραία ταβέρνα απ’ την οποία ξεκινήσαμε κατάκοποι και ιδρωμένοι, πολύ ευχαριστημένοι όμως. Ένα παγωμένο νερό κι άλλη μια μπύρα μας άξιζε, πριν συνεχίσουμε τον πολύ ανηφορικό δρόμο προς τα δωμάτια:

DSC_0189d.jpg
DSC_0189e.jpg


Ένα ζευγάρι Γάλλων έκανε το καλό και μας φόρτωσε στο αυτοκίνητο, κάνοντας έτσι το έργο μας ευκολότερο. Μπήκαμε αρχικά στην πολύ όμορφη ταβέρνα κι αφού μελετήσαμε τον κατάλογο δώσαμε στη Μ. που εκτελούσε και χρέη σερβιτόρας εκτός από σπιτονοικοκυρά μια βαρβάτη παραγγελία. Πάμε να κάνουμε μια ντουζάρα κι ερχόμαστε, τα λέμε σε 15 λεπτά!

DSC_0189f.jpg


Τι να σας λέω για το νησί, που εκτός των άλλων συνδυάζει και τα καλά της Κρητικής κουζίνας, συνοδείας παγωμένης πάντα τσικουδιάς:

DSC_0189h.jpg


Δε χρειαζόμασταν πολλά για τη συνέχεια. Νιώθαμε -και τα είχαμε- όλα. Μια βότκα στην αυλή κάτω από τον έναστρο ουρανό συνοδεία εξαιρετικής μουσικής ήταν ότι έπρεπε για κλείσιμο…


Ημέρα Δεύτερη


Ευχαριστηθήκαμε ύπνο και ξυπνώντας σχετικά νωρίς πίναμε τον καφέ μας στο εστιατόριο του συγκροτήματος των δωματίων. Είχαμε καταλάβει καλά πως Γαύδος δίχως αμάξι δε βγαίνει, τουλάχιστον αν δεν έχεις χρόνο και θες να δεις το νησί, οπότε κάναμε ταχέως τα κουμάντα μας και λίγη ώρα μετά το τζιπάκι μας περίμενε απ’ έξω:

DSC_0190.JPG

(Προτιμήστε να έχετε δικό σας αμάξι, να νοικιάσετε από Κρήτη, να το φέρετε από Αθήνα/υπόλοιπη Ελλάδα/Ευρώπη/Ασία/Ωκεανία, παρά να νοικιάσετε απ’ αυτόν τον @@###ΧΧΧΧ όπως εμείς).

Πρώτο δρομολόγιο προς Καστρί με στάση στο διάσημο φούρνο του νησιού που πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφτείτε, όχι μόνο για να φάτε πρωινό όπως εμείς αλλά και για να ψωνίσετε εκλεκτά τοπικά προϊόντα:

DSC_0192.JPG


Δεν ήμασταν για βόλτα στο χωριό μιας και θα επανερχόμασταν αργότερα, έτσι συνεχίσαμε προς Άμπελο και το γνωστό φάρο του νησιού, πιο πολύ για να μάθουμε το δρόμο, μιας και ήταν κάτι που επίσης θα το βλέπαμε το απόγευμα:

DSC_0193.JPG


Ενημερωθήκαμε πως τα πάντα ήταν κλειστά όπως ξέραμε κι εμείς, βγάζοντας μερικές φωτογραφίες και αναχωρώντας προς την παραλία του Αγίου Ιωάννη:

DSC_0195.JPG

DSC_0197.JPG


Η μέρα ήταν επίσης ιδιαίτερα ζεστή με το θερμόμετρο να γυροφέρνει τους 40, έτσι μια στάση δροσιάς στα καφέ/εστιατόρια πριν την παραλία ήταν επιβεβλημένη:

DSC_0199.JPG
DSC_0199b.jpg


Έτσι κι αλλιώς δυστυχώς ο καιρός δεν ευνοούσε για μπάνιο όπως την προηγούμενη, με το βορεινό άνεμο να δημιουργεί έντονο κυματισμό στις θάλασσες. Και 40 βαθμοί και χωρίς βουτιά...

DSC_0200.JPG

DSC_0201.JPG


Το ίδιο συνέβαινε όπως μπορείτε να δείτε σε μεγαλύτερο βαθμό και στη διπλανή παραλία του Σαρακήνικου, δίνοντας μας την ευκαιρία για συνέχιση του πλάνου μας νωρίτερα απ' ότι υπολογίζαμε:

DSC_0207.JPG


Η επόμενη επίσκεψη άλλωστε αφορούσε ένα «αξιοθέατο» που ήθελα πολύ να δω. Είναι γνωστό πως η Γαύδος αποτέλεσε -και αυτή- ακόμα ένα νησί μαρτυρίου και ντροπής, με αρκετούς εξόριστους να φιλοξενούνται σ’ αυτήν (μεταξύ τους και ο μετέπειτα ηγέτης του ΕΛΑΣ Άρης Βελουχιώτης) κατά τη διάρκεια της Βασιλο-Μεταξικής δικτατορίας αλλά και νωρίτερα, έχοντας ως στόχο την εξόντωση τους από τις κακουχίες και τις ασθένειες όπως η Γαυδιώτικη ελεονοσία.

Το συγκεκριμένο οίκημα είναι πλέον ιδιωτικό και περιστοιχίζεται από καφέ μπαρ και ενοικιαζόμενα δωμάτια, σε μια κατάσταση που πραγματικά δε θέλω να σχολιάσω:

DSC_0208.JPG


Τουλάχιστον το κτίσμα είναι αυτούσιο, όπως δηλαδή το έφτιαξαν οι εξόριστοι κατά τη δεκαετία του 30, με τα ίδια τους τα χέρια:

DSC_0209.JPG
DSC_0212.JPG


Περιηγήθηκα και έβγαλα τις φωτογραφίες μου συγκινημένος, όσο ο ιδιοκτήτης προσπαθούσε να μας ψήσει να επιστρέψουμε μετά τις έξι που άνοιγε το κατάστημα:

DSC_0218b.jpg

DSC_0219.JPG


Ξαναμπήκαμε στο αυτοκίνητο με σκοπό την επίσκεψη μας και στο διπλανό Σαρακήνικο, ώσπου άκουσα τον Νίκο να μου λέει «να το ωραίο καφενεδάκι πάνω στο δρόμο που είδαμε χθες από το λεωφορείο φίλε», με το χέρι μου να πηγαίνει κατευθείαν στο φλάς και το πόδι μου στο φρένο. Ήταν ώρα για δύο τίμια:

DSC_0223.JPG
DSC_0223b.jpg


Θα θέλαμε να μείνουμε εκεί για ώρα ωστόσο το πρόγραμμα ήταν συγκεκριμένο, αποφασίζοντας να κάνουμε μια προσπάθεια για μπανάκι εφόσον ήταν εφικτό, συνεχίζοντας οδηγώντας λίγο πιο κάτω ως την παραλία του Σαρακήνικου:

DSC_0225.JPG
DSC_0236.JPG


Όπως εύκολα καταλαβαίνετε τα σχέδια πήγαν περίπατο κατευθείαν, μη βλέποντας κανέναν μέσα στη θάλασσα. Πιάσαμε την κουβέντα μ’ ένα ζευγάρι που ‘χαμε γνωρίσει την προηγούμενη στην Τρυπητή και κατευθυνθήκαμε προς κάποιο σκιερό μέρος:

DSC_0238.JPG


Ευτυχώς η περιοχή έχει αρκετές δροσερές ταβέρνες, μία εκ των οποίων φιλοξένησε κι εμάς για λίγες ώρες, όπου γνωρίσαμε και τον κύριο Τ. ,ιδιοκτήτη και γνώστη του νησιού από τον οποίον μάθαμε πολλά κι ενδιαφέροντα πράγματα.

DSC_0241b.jpg


Ειδικότερα τα τελευταία χρόνια, υπάρχει στη Γαύδο (ναι ακόμα και σ’ ένα τόσο μικρό νησί) μια ανοικτή κόντρα μεταξύ της δημοτικής αρχής, κατασκηνωτών και ορισμένων από τους ντόπιους που έχει εν μέρει διχάσει την τοπική κοινωνία. Δημόσια ντους ξηλώθηκαν, ο γυμνισμός σε κάποιες παραλίες απαγορεύτηκε, με κάποιους εκ των κατοίκων να κάνουν δυσάρεστες σκέψεις περί υπερ-τουριστικοποίησης του νησιού στο άμεσο μέλλον…

  • Κέρνα μια παγωμένη τα παιδιά!
  • Ευχαριστούμε Τ.
  • Ελάτε και το βράδυ, έχουμε ανοικτό μπαράκι
  • Βεβαίως
Η βουτιά τελικώς έγινε στην παραλία του Κόρφου, με το ζόρι, στα ρηχά και πολύ προσεκτικά, θυμίζοντας μου την Ικαρία προ 12ετίας. Ποντάραμε ότι δε θα έπιανε εκεί ο αέρας έχοντας στο μυαλό μας την προηγούμενη μέρα, αδίκως όπως αποδείχτηκε:

DSC_0242.JPG
DSC_0245.JPG


Θα ‘χε πάει περίπου έξι το απόγευμα όταν πήραμε τον ανηφορικό δρόμο για το Καστρί, παρκάροντας στον κεντρικό του :

DSC_0248.JPG


Θέλαμε να τσιμπήσουμε κάτι, ωστόσο μια αναγνωριστική έπρεπε να γίνει με τα πόδια:

DSC_0253.JPG
DSC_0255.JPG


Κύριο στοιχείο του χωριού (αλλά και του νησιού) όπως μπορείτε να διαπιστώσετε είναι τα πλίνθινα κτίσματα, με την κιτρινωπή αυτή πέτρα που δίνει ιδιαίτερο και παλιακό χρώμα στο μέρος:

DSC_0257.JPG

DSC_0258.JPG


Φτάσαμε και ως το δεύτερο ταβερνείο στο οποίο μας υποδέχτηκε η ιδιοκτήτρια λέγοντας μας ότι δεν είχε ανοίξει ακόμη, κάτι που θα γινότανε στις επτά. Γενικώς ο περισσότερος κόσμος φτάνει από εκείνη την ώρα στο χωριό και μετά, κυριότερα για φαγητό:

DSC_0260.JPG

DSC_0262.JPG


Γυρίσαμε προς τα πίσω και το ανοικτό μεζεδοπωλείο/καφενείο με το όνομα «Ρακοπαγίδα του Στρατή». Υπήρχε περίπτωση να μη καθίσουμε; Τι λέτε;

DSC_0266.JPG
DSC_0268.JPG


Μπήκα να παραγγείλω μια παγωμένη μαζί με μεζέ, πιάνοντας αμέσως την κουβέντα με τους ντόπιους που εκείνη την ώρα έπιναν τον καφέ τους. Δέκα λεπτά μετά κατέφτασαν στο πεζούλι όπου καθόμασταν τα Κρητικά καλιτσουνάκια με την τσικουδιά. Όνειρο:

DSC_0269b.jpg


Αυτές είναι οι εικόνες από την «πρωτεύουσα» της Γαύδου. Εικόνες μοναδικές, ξεχωριστές, σπάνιες. Από τη μία το δημαρχείο, κι από την άλλη τα κατσίκια να κυκλοφορούν αμέριμνα μες τα χαλάσματα:

DSC_0272.JPG
DSC_0274.JPG


Είχε φτάσει όμως η ώρα για ακόμα ένα αξιοθέατο που είδατε και προηγουμένως, έτσι πήραμε τον δρόμο των δύο περίπου χιλιομέτρων για τον φάρο, με τον ήλιο να έχει αρχίσει ήδη την κάθοδο του:

DSC_0279.JPG

DSC_0282.JPG


Αρκετές παρέες είχαν πιάσει τα καλύτερα πόστα μπροστά στην υπέροχη αυτή θέα του Λιβυκού, στη Γαύδο όμως υπάρχει χώρος για όλους:

DSC_0284.JPG
DSC_0286.JPG


Μείναμε λίγο κι επιστρέψαμε στο καφενεδάκι για να πιούμε μια μπυρίτσα, αλλάζοντας κουβέντες μ’ έναν ντόπιο αλλά δυστυχώς και με τον :mad::mad::mad: του γραφείου ενοικίασης αυτοκινήτου. Μπήκα να παραγγείλω άλλες δύο, βλέποντας μια πολύ ωραία τοιχογραφία με τους ανέμους, κάτι που έχω συναντήσει κι άλλες φορές σε νησιά:

DSC_0292.JPG

DSC_0295.JPG


Φυσικά μια επίσκεψη στον φάρο – μουσείο εκ των έσω είναι επιβεβλημένη. Εικόνες και πληροφορίες από τύπους φάρων ανά την Ελλάδα φιλοξενούνται σ’ αυτό, σε μια πολύ ωραία και προσεγμένη έκθεση:

DSC_0297.JPG

DSC_0302.JPG


Ανεβήκαμε από τη στριφογυριστή σκάλα και ως το ψηλότερο σημείο του φάρου και τη λυχνία του, βλέποντας τη θέα μέσα κι έξω από τα τζάιμια:

DSC_0305.JPG

DSC_0308.JPG


Με ελάχιστη διάρκεια ημέρας να απομένει πλέον μπήκαμε στο αμάξι για την επιστροφή. Δύο κοπέλες μας ρώτησαν πολύ ευγενικά αν μπορούμε να τις κατεβάσουμε μιας και το λεωφορείο δεν έκανε το δρομολόγιο (κάτι που συμβαίνει συχνά) και με μεγάλη χαρά τις πήγα μέχρι τον Άη Γιάννη. Στο γυρισμό βεβαίως μια στάση στο μπαράκι του Τ. δίπλα απ’ την ταβέρνα για μπυρίτσες, καλές μουσικές και συζήτηση με την Ικαριώτισα (!) barwoman ήταν επιβεβλημένη:

DSC_0311b.jpg


Που καταλήξαμε; Γύρω στις 11 στην «δική μας» ταβέρνα μπροστά απ’ τα δωμάτια…

  • Μαρία ξέρεις, αυτούς τους 5 μεζέδες, σε δέκα είμαστε εδώ
Μερικές βότκες κάτω από τον έναστρο ουρανό έδωσαν το καλύτερο τέλος στην υπέροχη αυτή μέρα, αλλά και γενικότερα στο νησί…


Αναχώρηση


Κατεβήκαμε στο λιμάνι νωρίς και την ώρα που ο Νίκος μπήκε στην ουρά για τα εισιτήρια επιστροφής, την ίδια ώρα που εγώ παρέδιδα το αυτοκίνητο και πλήρωνα παράλληλα κι ένα μεγάλο ποσό για χρήση καυσίμου, μιας και βενζινάδικο στο νησί δεν υπάρχει.

Ο καιρός όπως είναι λογικό είχε στρώσει την ημέρα που φεύγαμε. Θαυμάστε νερά στην παραλία της Καραβέ:

DSC_0314.JPG


Ήπιαμε τα φραπεδάκια μας περιμένοντας την αναχώρηση, με περίεργες ιδέες να μπαίνουν στο μυαλό μου όταν είδα το κολλημένο χαρτί στην πόρτα με την ένδειξη «Ζητείται προσωπικό». Βρε λες; Στις 12 ακριβώς το μικρό πλοίο ξεκίνησε το ταξίδι του για τις ακτές της Κρήτης, σε γαλήνια στην αρχή θάλασσα και υπέροχα γαλάζια νερά:

DSC_0320.JPG

DSC_0323.JPG


Βάλαμε πλώρη με τη διάρκεια του ταξιδιού να είναι μια ώρα λιγότερη απ’ αυτήν που κάναμε όταν ήρθαμε, μ' ένα παιδί απ’ το πλήρωμα να μας μοιράζει τσίχλες, μιας και ένα πεντάρι θα μας έβρισκε λίγο αργότερα. Σ’ ένα κανονικό πλοίο δε θα καταλάβαινε κανείς τίποτα, όχι όμως στο μικρό και στενόμακρο αυτό σκαρί:

DSC_0324.JPG


Η Γαύδος άνηκε πλέον στο παρελθόν, με τη νοσταλγία γι’ αυτό το ονειρεμένο μέρος να με πιάνει από τη στιγμή κιόλας που λύσαμε. Όχι ούτε τη χόρτασα ούτε μου έφτασε, ήθελα να χα πολύ περισσότερο χρόνο σ’ αυτόν τον επίγειο παράδεισο της χώρας μας, σ’ ένα νησί εντελώς μοναδικό και ξεχωριστό που δεν υπάρχει περίπτωση να βρει κανείς όμοιο του.

DSC_0329.JPG


Γαύδο μου τα ξαναλέμε, ελπίζω σύντομα! :)
 

psilos3

Member
Μηνύματα
6.649
Likes
51.333
Επόμενο Ταξίδι
?
Ταξίδι-Όνειρο
Αναζητείται!
Μεγανήσι

Επίσκεψη : Αύγουστος 2023

Διάρκεια: 1 ημέρα



Να που μετά από τόσα κεφάλαια και τόσες περιγραφές, ήρθε η ώρα να προστεθεί το πρώτο από το Ιόνιο, ελπίζοντας παράλληλα πως δε θα ναι το μόνο στο μελλοντικό διάστημα των νησιωτικών περιηγήσεων.

Είναι αλήθεια πως το Μεγανήσι είναι το πιο εύκολο σε πρόσβαση σε σχέση με τα μικρά νησιά του Ιονίου που απασχολούν αυτή την ιστορία, ωστόσο απ’ ότι διαπιστώνω δεν είναι τόσο γνωστό, ιδιαίτερα σε μας τους Βόρειους. Που να ξέρουν βέβαια (ούτε ‘γω το ήξερα) για πόσο κοσμικό νησάκι πρόκειται, κάτι που κατάλαβα αρχικά ψάχνοντας για διαμονή, με τις τιμές να είναι ασύλληπτα ακριβές για τέτοιο μέρος, αλλά και τη διαθεσιμότητα που ήταν στα ύψη.

Για μένα δεν ήταν άγνωστος στόχος, το είχα στα υπόψιν από το 2020, που άρχισα να λοξοκοιτώ και προς Ιόνιο μεριά, ξέροντας ότι για να φτάσω ως εκεί η Λευκάδα αποτελεί μονόδρομο. Έτσι, με αυτή την ευκαιρία έβαλα δύο ακόμα νησιά στη λίστα μου μιας και δεν είχα δει ακόμα ούτε την Λευκάδα, κάτι που με βόλεψε πολύ.



Ημέρα πρώτη:



Η υπερβολική κίνηση στους δρόμους της Λευκάδας, η καθυστέρηση και η δυσκολία εύρεσης του δρόμου που οδηγεί στο λιμάνι του Νυδρίου με άγχωσαν ιδιαίτερα, μιας και έπρεπε να ‘μαι νωρίτερα λόγω του αυτοκινήτου. Ευτυχώς πρόλαβα στο τσακ κι αμέσως ανέβηκα στο κατάστρωμα χαλαρώνοντας επιτέλους μετά από ώρα:

DSC_0482.JPG DSC_0485.JPG

Το πλοίο δεν άργησε να ξεκινήσει, με ‘μένα να μένω στη θέση μου για φωτογραφικές λήψεις στην έτσι κι αλλιώς ολιγόλεπτη θαλάσσια διαδρομή:

DSC_0492.JPG


Ίσα που φωτογράφισα τα ιστιοπλοϊκά δίπλα στις υπέροχες θάλασσες του Σκορπιού, όταν το πλοίο έκοψε ταχύτητα για να μπει σιγά-σιγά στο λιμάνι με το όνομα «Σπήλια»,

DSC_0493.JPG

DSC_0499.JPG


επίνειο ουσιαστικά του Σπαρτοχωρίου, που βρίσκεται κρεμασμένο από πάνω του:

DSC_0510.JPG

DSC_0511.JPG


Πήγα γρήγορα στο πολύ ωραίο δωμάτιο που βρισκόταν πιο κοντά στον δεύτερο οικισμό το Βαθύ, κι αφού τακτοποιήθηκα πήρα το αυτοκίνητο και ξαναβγήκα τους δρόμους, διαπιστώνοντας κατευθείαν πως χωρίς μέσο είναι αρκετά δύσκολο να δεις το νησί, παρόλο που 'ναι τόσο μικρό. Οι διαδρομές ωστόσο ήταν χαρακτηριστικές του Ιονίου, ανάμεσα σε ελιές αλλά και γενικότερα πράσινο ως εκεί που φτάνει το μάτι σου:

DSC_0514b.jpg

DSC_0519.JPG


Δεν ήταν λίγες οι στιγμές που σταματούσα προκειμένου να φωτογραφήσω, μιας και τα σημεία θέασης πάνω στο δρόμο ήταν αρκετά. Η ομορφιά του νησιού μου είχε κάνει ήδη εντύπωση, κάτι που δε περίμενα να συμβεί σ’ αυτόν το βαθμό:

DSC_0523.JPG


Η διαδρομή που είχα επιλέξει κατέληγε στον ναό του Αγίου Ιωάννη που ήταν στη λίστα μου κι έκανα μια μικρή στάση για να τον δω μαζί με το τοπίο μπροστά του:

DSC_0525.JPG
DSC_0526.JPG


Από το σημείο εκείνο ξεκινά και ο παραλιακός δρόμος από τον οποίο θα συνέχιζα:

DSC_0528.JPG

DSC_0534.JPG


Ήταν άλλωστε μεσημέρι, ποθούσα μια δροσερή βουτιά κι ένα ποιοτικό καφεδάκι, κάτι που συνδυάστηκε τέλεια σε μια από τις καλύτερες παραλίες του μικρού αυτού Ιονίου νησιού, πιο συγκεκριμένα στην «Αμμόγλωσσα» η οποία μπορείτε να καταλάβετε από πού πήρε το όνομα της στις επόμενες φωτογραφίες, από ψηλά αλλά και από το ύψος του νερού:

DSC_0543.JPG
DSC_0549.JPG


Απόλαυση πραγματική το μπανάκι και το χάζι στην παραλία κάτω απ’ τη σκιά. Ήθελα να μείνω κι άλλο, ωστόσο ο χρόνος μου ήταν συγκεκριμένος:

DSC_0551d.jpg


Πάνω στον παραλιακό δρόμο μπορεί βέβαια κάποιος να συναντήσει πολλά μικρά κολπάκια, άλλωστε προσβάσιμα για τον κόσμο, άλλοτε μόνο για τα σκάφη:

DSC_0552.JPG


Ο «περιφερειακός» του νησιού με έβγαλε μπροστά στο Σπαρτοχώρι, στο πάρκινγκ του οποίου άφησα το αυτοκίνητο και συνέχισα με το πόδι, κάτι που σας συμβουλεύω να κάνετε σε κάθε οικισμό του νησιού προκειμένου να μη μπλέξετε στα στενά σοκκάκια:

DSC_0556.JPG

DSC_0560.JPG


Όμορφες γειτονιές, καλοδιατηρημένα πλακόστρωτα και πέτρινα σπιτάκια περνούσαν από τα μάτια μου και τον φακό της μηχανής:

DSC_0565.JPG

DSC_0566.JPG


Εξάλλου δε πρόκειται για ένα νησί που δεν έχει κόσμο όλο το χρόνο, μιας και οι μόνιμοι κάτοικοι ξεπερνούν τους χίλιους.

DSC_0568.JPG

DSC_0575.JPG

Η στάση δροσιάς ήταν απαραίτητη πριν προχωρήσω στην απαιτητική συνέχεια του προγράμματος:

DSC_0568b.jpg


Μπήκα στο αμάξι και πήρα πάλι τους δρόμους συνεχίζοντας τις στάσεις συχνά πυκνά για φωτογραφικά στιγμιότυπα:

DSC_0576.JPG
DSC_0577.JPG


Προφανώς και δε μιλάμε για μεγάλες αποστάσεις στο Μεγανήσι. Όλα είναι δίπλα, οι δρόμοι όμως έχουν πολλές στροφές και ανηφόρες/κατηφόρες. Μέσα σε οκτώ χιλιόμετρα είχα φτάσει κιόλας στην άλλη άκρη και την παραλία «Λιμονάρι» αντικρύζοντας αυτή την υπέροχη εικόνα:

DSC_0580.JPG


Πόσο μπορεί να αντισταθεί κάποιος σε τέτοια νερά μου λέτε;

DSC_0582.JPG


Αυτές είναι οι παραλίες των μικρών νήσων του Ιονίου και σε μια τέτοια θα συνέχιζα κι εγώ μετά την δροσερή βουτιά αλλά και το οδηγικό παίδεμα που με ανάγκαζε να περάσω μέσα από το Κατωμέρι, τον τρίτο οικισμό του νησιού, προκειμένου να βρεθώ στο «Φανάρι», ακόμα μια παραλία με σκιά και ωραία γαλαζοπράσινα νερά που υπήρχε στη λίστα μου:

DSC_0589.JPG


Βουτιά για άλλη μια φορά κι αμέσως μια παγωμένη στο μπαράκι από πάνω, μιας και είχε περάσει ώρα:

DSC_0592.JPG

DSC_0593b.jpg


Το Βαθύ ήταν δίπλα και με την πείνα που είχα το είδα ευκαιρία σαν επίσκεψη. Πάρκαρα και πάλι εκτός πριν ξεκινήσει η κοσμοσυρροή και το έκοψα με το πόδι φωτογραφίζοντας. Νάτα και τα στενάκια διπλής παρακαλώ κατεύθυνσης, τα οποία θα περνούσα κι εγώ αλλά ακόμα δε το ξερα:

DSC_0601.JPG


Όμορφο το λιμανάκι περιτριγυρισμένο από σπίτια, αρκετές ψαρόβαρκες αλλά ακόμα περισσότερα σκάφη, κάτι που μόνο σπάνιο δεν είναι απ’ ότι κατάλαβα στο Ιόνιο:

DSC_0604.JPG
DSC_0608.JPG


Πήρα μια μπυρίτσα κι έκανα στάση αφού είχα βγάλει τις φωτογραφίες μου:

DSC_0612.JPG

DSC_0613.JPG


Μέχρι να κατευθυνθώ προς το μέρος που μου ‘χαν συστήσει για την παραγγελία φαγητού, το οποίο θα έπαιρνα σε πακέτο για οικονομία χρόνου:

DSC_0620.JPG


Όταν πήγα να πάρω το αυτοκίνητο κατάλαβα ότι είχα μπλέξει, αφενός γιατί τα στενά ήταν πολύ κλειστοφοβικά, αφετέρου γιατί είχε πεζοδρομηθεί η παραλιακή κι έπρεπε να κάνω τον κύκλο του χωριού, κάτι που βρήκα με τη σχετική βοήθεια, κάνοντας στάση για μια πανοραμική λήψη του λιμανιού:

DSC_0623.JPG


Μπανάκι, φαγητό, λίγες ακόμη βόλτες με τα πόδια και μερικές βότκες για βραδινό ήταν αυτό που χρειαζόμουν στο υπέροχο μέρος όπου βρισκόμουν.

Μακάρι να μπορούσα να σας δείξω σε φωτογραφία τον γεμάτο άστρα ουρανό του νησιού στην απέραντη γαλήνη του τοπίου, όμως αυτό δε γίνεται… Κρατάω το συναίσθημα για μένα. :heart:



Ημέρα Δεύτερη – αναχώρηση


Το πρωί ήμουν στο πόδι από νωρίς, για να δω ότι προλάβω μιας και είχα αποφασίσει να γυρίσω Θεσσαλονίκη πριν τις 9 το βράδυ. Κατέβηκα μια βολτούλα ξανά στο Βαθύ, από την απέναντι μεριά της προβλήτας αυτή τη φορά:

DSC_0624.JPG
DSC_0625.JPG


Ωραία σπιτάκια και από κείνη την πλευρά του οικισμού, μονοκατοικίες με κεραμίδια και όμορφες αυλές:

DSC_0626.JPG


Πήρα το αμάξι και κατηφόρισα προς το λιμάνι, σκεπτόμενος να κάνω και μια βουτιά αν μου την έδινε. Εδώ είναι μια μικρή παραλία – προβλήτα - restaurant για σκαφάτους με το όνομα Καρνάγιο, κι αμέσως μετά η παραλία «Άμμος»

DSC_0631.JPG

DSC_0634.JPG


Φτάνοντας στο ψηλότερο σημείο πριν το λιμάνι πήρα την απόφαση να μη μπω στη διαδικασία της βουτιάς όσο κι αν το ήθελα, παρόλο που τα πρασινωπά νερά στην παραλία στα Σπήλια φαινόντουσαν παραπάνω από δελεαστικά:

DSC_0641.JPG

DSC_0638.JPG


Αντ’ αυτού πήγα στο λιμάνι να πιάσω σειρά για το αυτοκίνητο αν και ήταν αρκετά νωρίτερα από την ώρα αναχώρησης και κατόπιν έκανα δεξιά στο πολύ ωραίο παραλιακό καφέ:

DSC_0648.JPG

DSC_0651.JPG


Το πλοίο ξεκίνησε με 20λεπτη περίπου καθυστέρηση, με την εικόνα του Σπαρτοχωρίου να μ’ αφήνει ακριβώς όπως με καλωσόρισε την προηγούμενη μέρα:

DSC_0656.JPG


Άφηνα πίσω μου το Μεγανήσι χαρούμενος που κατάφερα να το δω κι έκανα επιτέλους την αρχή στα μικρά νησιά του Ιονίου,

DSC_0663.JPG


δίνοντας την υπόσχεση ότι θα ξαναπεράσω, μιας κι αυτή η «γειτονιά» στα μάτια μου παρουσιάζει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον! :cool:
 

psilos3

Member
Μηνύματα
6.649
Likes
51.333
Επόμενο Ταξίδι
?
Ταξίδι-Όνειρο
Αναζητείται!
Αλόννησος

Επίσκεψη : Αύγουστος 2023

Διάρκεια: 2 ημέρες



Οι Σποράδες αποτελούσαν ένα κεφάλαιο που έπρεπε επίσης να κλείσει μιας και υπήρχαν εκκρεμότητες. Εντάξει, είχα επισκεφτεί τη Σκιάθο δύο φορές, είχα περάσει ένα γεμάτο τετραήμερο στη Σκύρο, ωστόσο στη Σκόπελο δεν είχα περάσει παρά μόνο μια μέρα οπότε ήθελα να την δω διεξοδικά, κι εν προκειμένω την Αλόννησο που αφορά και την κάτωθι αφήγηση την οποία δεν είχα δει ποτέ.

Είναι βλέπετε η κλασσική δικαιολογία που υπάρχει μες το μυαλό μου η οποία κατατάσσει τέτοιου είδους νησιά που βρίσκονται κοντά σχετικά στη Θεσσαλονίκη στην κατηγορία «εντάξει μωρέ, δίπλα είναι, κάποια στιγμή θα πάμε», που κάθε φορά με κάνει και εκτίθεμαι όπως για παράδειγμα στην περίπτωση της Σαμοθράκης.

Με χαρά διαπίστωσα ότι και η Αλόννησος μπαίνει στον ίδιο παρονομαστή, των μικρών ωραίων και ιδιαίτερων νησιών που επιμελώς παραμελούσα κι επιτέλους αποκατέστησα την αλήθεια τους στα μάτια μου. Αυτό είναι το νησάκι που θα σας περιγράψω σε λίγες γραμμές, χωρίς ακόμα να έχω αποφασίσει αν θα κάνω κάτι αντίστοιχο με τη Σκόπελο. Θα δείξει..


Ημέρα πρώτη:


Αν ήδη βρίσκεσαι σε κάποιο από τα νησιά του συμπλέγματος, το μόνο που δε σε αγχώνει (μάλλον) είναι η μεταξύ τους επικοινωνία. Έτσι κι εμείς, πολύ χαλαροί και μετά από ένα ωραίο καφεδάκι και μια εξαιρετική τοπική πίτα, αφήναμε πίσω μας τη Σκόπελο, ξεκινώντας για μια 40λεπτη περίπου πλεύση.

DSC_0716.JPG


Η Αλόννησος δεν άργησε να φανεί στα μάτια μας, με την Χώρα της σκαρφαλωμένη πάνω στο λόφο να μου κλέβει από την πρώτη στιγμή την καρδιά:

DSC_0720.JPG


Το πλοίο είχε ξεκινήσει ήδη τη στροφή του αφήνοντας πίσω τις βραχονησίδες που χωρίζουν τα δύο νησιά, προσεγγίζοντας γρήγορα το λιμάνι με το όνομα Πατητήρι:

DSC_0722.JPG
DSC_0726.JPG


Ακόμα ένας νησιώτικος οικισμός που μπαίνει στην κατηγορία «συγγνώμη που με είδατε», μια κατηγορία που λατρεύω γιατί έχει να δώσει πολύ. Βρεθήκαμε με τους υπόλοιπους δύο της παρέας που ερχόταν απευθείας από Θεσσαλονίκη (με την πανάκριβη ακτοπλοϊκή σύνδεση να τα λέμε όλα) κι αναχωρήσαμε για το σπίτι προκειμένου να ετοιμαστούμε:

DSC_0728b.jpg


Με μικρή για τα δεδομένα μας κωλυσιεργία βγήκαμε μεσημέρι πλέον στο δρόμο έχοντας ως στόχο τις παραλίες και την εξερεύνηση του νησιού, με την αρχή να γίνεται από την μακρινή του «Αγίου Δημητρίου». Ας μιλήσει η εικόνα:

DSC_0729.JPG


Θαυμάσια καταγάλανα νερά που δε μπορούσε να τα χορτάσει κανείς μας, σε συνδυασμό με φυσική σκιά, σε μια παραλία που πραγματικά δε θέλεις να φύγεις:

DSC_0731.JPG

DSC_0732.JPG


Δικαιολογημένα αργήσαμε κι εμείς να φύγουμε όπως καταλαβαίνετε, συνεχίζοντας ως την παραλία του «Τζώρτζη Γιαλού» που ήταν ρηχή και δε μας έκανε το κλικ:

DSC_0734.JPG
DSC_0735.JPG


Αντιθέτως καταλήξαμε στον διπλανό «Λεφτό Γιαλό» για ένα πολύ ωραίο καφεδάκι και την απογευματινή μας βουτιά στα καταπράσινα, γαλήνια νερά του. Είναι η ώρα που ευχαριστιέμαι τη θάλασσα περισσότερο ίσως από κάθε άλλη:

DSC_0737.JPG
DSC_0739.JPG


Η απόφαση μας ήταν να ανεβούμε την πρώτη αναγνωριστική μας βόλτα στη χώρα έτσι όπως ήμασταν, προκειμένου να πιούμε καμιά παγωμένη μπυρίτσα την ώρα που πέφτει ο ήλιος και να τσιμπήσουμε κάτι. Αφήσαμε το αυτοκίνητο αρκετά μακριά από το πάρκινγκ μιας και υπήρχε κοσμοσυρροή, και θαυμάζοντας την περιμετρική θέα ξεκινήσαμε να μπαίνουμε στην Χώρα (Παλιά Χώρα για να τα λέμε ως έχουν) από την δεύτερη είσοδο και το πλακόστρωτο δρομάκι:

DSC_0742.JPG
DSC_0744.JPG


Αν και τα δεδομένα που έχω συνηθίσει είναι κάπως διαφορετικά, τολμώ να πω ότι η Χώρα αυτού του νησιού μου άρεσε από την πρώτη στιγμή (όπως αντίστοιχα είχε γίνει με τη Σκύρο). Μικρή, προσεγμένη, με υπέροχη θέα, φυτά, όμορφα σπιτάκια, όλα όσα σε κάνουν να συμπαθήσεις αμέσως έναν τόπο:

DSC_0745.JPG
DSC_0746.JPG


Δεν αργήσαμε καθόλου να φτάσουμε στο κέντρο της μιας και οι αποστάσεις ήταν μικρές όπως καταλαβαίνετε, με πλήθος κόσμου να ‘χει ξεκινήσει ήδη τη βραδινή του βόλτα, την ίδια ώρα που εμείς ήμασταν ακόμα με τα μαγιό. Πόσο τα γουστάρω κάτι τέτοια…

DSC_0748.JPG
DSC_0749.JPG


Σας θυμίζει κάτι το παρακάτω σημείο;

DSC_0752.JPG


Μήπως τώρα καλύτερα; Αυτή δεν είναι η πρώτη εικόνα που συναντά κανείς όταν ψάχνει για την Αλόννησο;

DSC_0754.JPG


Προχωρήσαμε προς το ψηλότερο σημείο και μια μικρή πλατεία με ανεμπόδιστη περιμετρικά θέα προς όλα τα σημεία της Παλιάς Χώρας:

DSC_0756.JPG

DSC_0758.JPG


Στο απέναντι ακριβώς σημείο σταθήκαμε προκειμένου να δούμε το μνημείο (από τέτοια γεμάτη η χώρα μας αλίμονο) των εκτελεσθέντων κατοίκων από τους ναζί:

DSC_0763.JPG


Και προχωρήσαμε προς τα ενδότερα, σ’ έναν πολύ όμορφο δρόμο που θύμιζε και λίγο Κυκλάδες, γεμάτο εστιατόρια και όμορφα μαγαζάκια λαϊκής τέχνης:

DSC_0765.JPG
DSC_0769.JPG


Ο μικρός πεζόδρομος καταλήγει σ’ ένα μαγαζί με την καλύτερη θέα της χώρας όπως λένε, στο οποίο δεν καθίσαμε, άλλα επιστρέψαμε σιγά-σιγά προς τα πίσω:

DSC_0771.JPG
DSC_0774.JPG


Κατεβήκαμε στην αρχή περίπου του οικισμού όπου στρωθήκαμε για φαγητό σ’ ένα μαγαζί απέναντι από την πέτρινη εκκλησία «Γεννήσεως του Χριστού», σύμβολο της Παλιάς Χώρας που στέκει εκεί από τον 17ο αιώνα:

DSC_0783.JPG


Οι ώρες κύλησαν ευχάριστα, με τη νύχτα να ολοκληρώνεται στο Πατητήρι, στο μόνο κατάστημα που πήγαινε μέχρι αργά και σίγουρα δεν ήταν στα γούστα μας. Λεπτομέρειες... :cool:



Ημέρα Δεύτερη


Η επόμενη μέρα μας υποδέχτηκε με συννεφιά και ψιλόβροχο, καιρό αν μη τι άλλο περίεργο όταν μιλάμε για 13 Αυγούστου, ωστόσο τις καλές παρέες και δη τις αντροπαρέες φίλων δε τις ξενερώνει τίποτα όπως είναι γνωστό.

Ήπιαμε ένα καφεδάκι με την ησυχία μας και νωρίς το μεσημέρι κατηφορίσαμε –υπό τις ίδιες συνθήκες- στις παραλίες του νησιού, αρχής γενομένης από την παραλία της «Μηλιάς» όπου κάναμε και την πρώτη μας στάση. Επιμείναμε, καθίσαμε πάνω από μια ώρα, ο καιρός όμως δε μας έψηνε για μπάνιο, οπότε ήπιαμε τη μπυρίτσα μας, θαυμάσαμε τα ωραία νερά κι αποχωρήσαμε:

DSC_0785.JPG
DSC_0787b.jpg


Εξίσου αναποτελεσματική ήταν και η κάθοδος μας στην διπλανή παραλία της «Χρυσής Μηλιάς» αυτή τη φορά, με τα μικρά κύματα να την καθιστούν αποτρεπτική:

DSC_0790.JPG


Έτσι νομοτελειακά κατευθυνθήκαμε προς το «Κοκκινόκατστρο» που ήταν έτσι κι αλλιώς ψηλότερα στη λίστα της ημέρας. Παρκάραμε το αυτοκίνητο και κατεβήκαμε ποδαράτοι, με τη θάλασσα να φαίνεται από μακριά πολλά υποσχόμενη, παρόλη τη συννεφιά της ημέρας:

DSC_0797.JPG


Δε θέλει και μεγάλη σκέψη άλλωστε προκειμένου να καταλάβει κανείς αυτό που ισχυρίζονται οι περισσότεροι, πως το Κοκκινόκαστρο είναι η καλύτερη παραλία της Αλοννήσου, στο οποίο τείνω να συμφωνήσω:

DSC_0800c.jpg


Κάποιες σταδιακές εμφανίσεις του ήλιου έκαναν το τοπίο καλύτερο και το μπάνιο απολαυστικότερο, τόσο που αναρωτιόμασταν πόσο όμορφα μπορεί να είναι με πλήρη ηλιοφάνεια:

DSC_0803.JPG
DSC_0805.JPG


Ήπιαμε τις μπύρες μας στην καντίνα και γύρω στις έξι αναχωρήσαμε προς την επόμενη στάση της ημέρας, το χωριό «Στενή Βάλα», μικρό ψαράδικο λιμανάκι και δημοφιλή προορισμό σκαφάτων μεταξύ άλλων:

DSC_0809.JPG
DSC_0812.JPG


Κάναμε μια βόλτα στη παραλιακή του χωριού προτού καταλήξουμε στο καφέ προκειμένου να σκοτώσουμε άλλη μια ώρα συζητώντας και πίνοντας καφεδάκι:

DSC_0814.JPG


Ψωνίσαμε κάποια πράγματα απ’ το μάρκετ και αποχωρήσαμε, την ίδια ώρα που στις ψαροταβέρνες άρχισε να γίνεται ένας μικρός χαμός. Πολύ το ζήλεψα αυτό το ψάρι που καθαρίζονταν με προορισμό το κατάστρωμα κάποιου ιστιοπλοϊκού:

DSC_0815.JPG


Γυρίσαμε προς το σπίτι να ετοιμαστούμε έχοντας ήδη αποφασίσει να ετοιμαστούμε και ν’ ανεβούμε ξανά στην Παλιά Χώρα για φαγητό και ποτό, κάτι που έγινε σχετικά νωρίς, παρκάροντας στην αρχή του δρόμου αυτή τη φορά όντας ψυλλιασμένοι για το τι θα γινόταν στο παρκινγκ. Μετά από 300-400 μέτρα μπήκαμε από την κύρια είσοδο του οικισμού κάνοντας τις πρώτες αναγνωριστικές βόλτες:

DSC_0816b (1).jpg


Αρκετός κόσμος και εκείνη τη μέρα πηγαινοέρχονταν στο πολύ ωραίο κεντρικό στενό της Παλιάς Χώρας, δίχως όμως να είναι σε καμία περίπτωση ενοχλητικός:

DSC_0816b (2).jpg


Στον οικισμό επικρατούσε σεβασμός και ησυχία, δείγμα της ποιότητας που έβγαζε το νησί κάτι που καταλαβαίνει πολύ καλά ο επισκέπτης:

DSC_0816b (5).jpg


Συνεχίσαμε τις βόλτες μας προς το τέλος της κεντρικής οδού, το πανέμορφο σημείο που σας περιέγραφα στο προηγούμενο κεφάλαιο, κι αφού κάναμε και τα απαραίτητα ψώνια κατεβήκαμε προς τα κάτω προκειμένου να καθίσουμε για φαγητό:

DSC_0816b (7).jpg


Χάρηκα ιδιαίτερα που είδα πολύ κόσμο στο περιμετρικό πεζούλι της εκκλησίας, γεγονός χαρακτηριστικό στα νησιά:

DSC_0816b (8).jpg


Όσο για την κατάληξη της βραδιάς; Οι πληροφορίες μου από τον μπουζουξή της «Ανατολής» στη Σκόπελο αποδείχτηκαν πολύ σωστές, καταλήγοντας στο μόνο μαγαζί της παλιάς Χώρας που είχε ζωντανή μουσική:

DSC_0816b (9).jpg


Το πώς μπλέξαμε παραμένει ακόμα αδιευκρίνιστο, αν και παραδέχομαι ότι δεν είναι η πρώτη (και μάλλον όχι η τελευταία) φορά που μας συμβαίνει.

DSC_0816b (10).jpg


Καλή παρέα, μπαρ γεμάτα, σωστή μουσική, τι άλλο μπορεί να χρειάζεται κάποιος για να περάσει καλά στις διακοπές του και γενικότερα στη ζωή του;



Ημέρα Τρίτη – αναχώρηση


Η βαριά ζαλάδα του –όχι και τόσο πρωινού ξυπνήματος- ήταν φυσικό επακόλουθο, προκειμένου να πακετάρουμε και να κατέβουμε προς τα κάτω. Ορίστε το Πατητήρι από ψηλά, ελπίζω να καταλαβαίνετε την ατάκα μου γι’ αυτό στην αρχή της εξιστόρισης:

DSC_0818.JPG


Η συννεφιά μας ακολουθούσε για ακόμα μία ημέρα, όχι ότι μας ένοιαζε και πολύ μιας και αλλάζαμε νησί. Πήραμε φαγητό και τα καφεδάκια μας και κατηφορίσαμε προς το λιμάνι:

DSC_0821.JPG


Κομματάκι συμπαθέστερο το χωριό από θαλάσσης, οφείλω να το παραδεχτώ αλλά όχι ν’ αναθεωρήσω:

DSC_0823.JPG
DSC_0824.JPG


Το πλοίο της χειρότερης εταιρείας του Αιγαίου (μεγάλος ο ανταγωνισμός γι’ αυτόν τον τίτλο δε λέω) ήρθε με καθυστέρηση όπως πάντα, κόλλησε την προπέλα του στην άμμο και βγήκε εκτός λειτουργίας…

DSC_0826.JPG


Με την πατροπαράδοτη Ελληνική μέθοδο του ντελάλη, ενημερωθήκαμε πως έπρεπε να πάμε στο πρακτορείο και να αντικαταστήσουμε τα εισιτήρια για το επόμενο, με σειρά προτεραιότητας που έπρεπε ήδη να έχουμε φτιάξει έξω από το πρακτορείο. Όποιος πρόλαβε, αν άκουσε, μιας και η ενημέρωση θεωρείται είδος πολυτελείας, με τους τουρίστες να μη μπορούν να καταλάβουν τι παίζει. Welcome to Greece!

Προφανώς και προλάβαμε το πλοίο λίγο πριν αναχωρήσει, τελευταίοι και καταϊδρωμένοι, ατενίζοντας την Αλόννησο πίσω μας, ευτυχώς με μια μπύρα στο χέρι:

DSC_0831.JPG


Αν μου ‘φτασαν οι μέρες εκεί; Μάλλον όχι, θα ‘θελα λίγο ακόμα. Αν θα ξαναπάω; Μα θέλει και ρώτημα τώρα που είδα πόσο ωραία είναι; :)
 
Last edited:

thanos75

Member
Μηνύματα
1.495
Likes
3.952
Επόμενο Ταξίδι
μάλλον Παρίσι
Ταξίδι-Όνειρο
Καλιφόρνια-Χαβάη
Έχω επισκεφθεί 2 φορές τη Σκόπελο: την πρώτη φορά, τη δεκαετία του 90 δεν θα ξεχάσω πρώτο βράδυ στο νησί, κάπου 10 Αυγούστου, να ρίχνει μια απίστευτη καταιγίδα με τρελά κεραυνιδια. Στη δεύτερη επίσκεψή μου στο νησί προ δεκαετίας περίπου, Ιούλιο του 2012, μια από τις μέρες που μείναμε στο νησι είδαμε επίσης μπόρα αστάθειας. Γενικώς, άλλο κλίμα οι Σποράδες...πηλιορειτικο να το πω....βορειοελλαδιτικο να το πω....
Βέβαια, για αυτό έχουν και τόσο πράσινο
 

psilos3

Member
Μηνύματα
6.649
Likes
51.333
Επόμενο Ταξίδι
?
Ταξίδι-Όνειρο
Αναζητείται!
Έχω επισκεφθεί 2 φορές τη Σκόπελο: την πρώτη φορά, τη δεκαετία του 90 δεν θα ξεχάσω πρώτο βράδυ στο νησί, κάπου 10 Αυγούστου, να ρίχνει μια απίστευτη καταιγίδα με τρελά κεραυνιδια. Στη δεύτερη επίσκεψή μου στο νησί προ δεκαετίας περίπου, Ιούλιο του 2012, μια από τις μέρες που μείναμε στο νησι είδαμε επίσης μπόρα αστάθειας. Γενικώς, άλλο κλίμα οι Σποράδες...πηλιορειτικο να το πω....βορειοελλαδιτικο να το πω....
Βέβαια, για αυτό έχουν και τόσο πράσινο
Ακριβώς φίλε, άλλο κλίμα και εντελώς διαφορετικές καιρικές συνθήκες, ακόμα κι από νησί σε νησί.
Η Σκόπελος μας υποδέχτηκε επίσης με βροχή, την ίδια ώρα που απέναντι στη Σκιάθο είχε χαρά θεού.
Ομοίως και στην Αλόννησο, όσο στη Σκόπελο είχε λιακάδα. Δε βγάζεις άκρη... :haha:
Καλό όμως είναι να το έχουν κατά νου αυτό όταν σχεδιάζουν για Σποράδες και να ναι προετοιμασμένοι.
 

psilos3

Member
Μηνύματα
6.649
Likes
51.333
Επόμενο Ταξίδι
?
Ταξίδι-Όνειρο
Αναζητείται!
2023: (Αμοργός πράξη τέταρτη)



Ένα απροσδόκητο ευχάριστο γεγονός, ο γάμος μιας φίλης θα με οδηγούσε για τέταρτη φορά, πέντε ολόκληρα χρόνια μετά την τελευταία μου επίσκεψη (ρε πως περνάνε τ’ άτιμα) και δύο χρόνια μακριά απ’ τις Κυκλάδες (ανεπίτρεπτο για το άτομο μου), σ’ ένα από τα αγαπημένα μου νησιά.

Τι κι αν η Αμοργός αποτελεί πάντα μια επιλογή και μια σταθερά, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα να συνδυαστεί όπως καταλαβαίνετε, ειδικότερα αν ψάχνεσαι σε άλλα σημεία του νησιωτικού χάρτη όπου δεν υφίσταται σύνδεση. Παράλληλα, δε πρόκειται για ένα μέρος που μπορείς να κάνεις το τσακ μέσα στην τρέλα σου και να κατέβεις έτσι, για ένα τριήμερο που λέει ο λόγος, μιας και η πρόσβαση σ’ αυτήν είναι ιδιαιτέρως ακριβή κι επίπονη.

Η ευτυχής συγκυρία όμως ήρθε ίσως την κατάλληλη στιγμή, σ’ ένα ιδιαίτερα παραγωγικό καλοκαίρι που θα συνέχιζε για λίγες μέρες σε -όχι και τόσο- κοντινά νησιά. Πέρα απ’ τον σκοπό αυτό καθ’ αυτό, υπήρχε και μεγάλο παρεϊστικο δέλεαρ, αλλά και το ίδιο το νησί, που μέχρι να ξαναβρεθώ σ’ αυτό δεν είχα καταλάβει πόσο μου ‘χε λείψει.

Μη περιμένετε πολλές περιγραφές και προτάσεις. Οι συνθήκες ήταν ιδιαίτερες, οι μέρες μόνο δύο και περιορισμένες. Εκτός αυτού, για τρίτη συνεχόμενη φορά αρκέστηκα στη Χώρα της και μόνο, που με καλύπτει σε απόλυτο βαθμό.

Πάμε λοιπόν να δούμε παρέα την Αμοργό για άλλη μια φορά απ’ τα μάτια μου, προσπαθώντας να προσεγγίσω (όσο κι αν γίνεται) αυτό το μοναδικό συναίσθημα του νησιού.



Ημέρα πρώτη – Άφιξη


Και τις βόλτες μου στην πρωινή έρημη Νάουσα τις έριξα, για να πιώ το καφεδάκι μου και να φωτογραφίσω μέχρι να έρθει το πλοίο στην Παροικιά:

DSC_0965b (1).jpg


Και τις φωτογραφίες μου νοσταλγώντας τα νησάκια τις έβγαλα, μόλις πιάσαμε λιμάνι σε Νάξο και Κουφονήσια:

DSC_0965b (3).jpg
DSC_0965b (6).jpg


Ώσπου το Μεγάφωνο φώναξε τη λέξη «Κατάπολα», μ’ εμένα να στήνομαι με ανυπομονησία στον Καταπέλτη:

DSC_0965b (9).jpg


Μέχρι και το Ξυλοκερατίδι απέναντι φάνταζε τέλειο, όπως πολλά σ’ αυτόν τον τόπο:

DSC_0965b (10).jpg


Ξενυχτισμένος όπως ήμουν και με τέτοια ταλαιπωρία από πλοίο και πολύ πρωινή πτήση, δε σκέφτηκα τίποτε άλλο από την ξεκούραση. Εντάξει, μια μπύρα για το καλωσόρισμα και μετά την ξεκούραση. Έπρεπε ν’ αντέξω την απαιτητική νύχτα που είχα μπροστά μου.

Νωρίς το βραδάκι και μετά από ανασύνταξη δυνάμεων ξεκινήσαμε με το μηχανάκι προς τη Χώρα, από τα μισά περίπου του δρόμου όπου και ήταν το κατάλυμα. Εκεί ακριβώς, ανεβαίνοντας ως συνοδηγός και κοιτώντας απέναντι μου την φωτισμένη Χώρα, έπαθα το πρώτο σοκ, λες και πήγαινα πρώτη φορά. Η συγκίνηση ήταν τεράστια, καταλαβαίνοντας πόσο πολύ μου έλειψε.

Παρκάραμε και συνεχίσαμε με τα πόδια, ξεκινώντας από την κάτω είσοδο της Χώρας σ’ ένα σημείο που έχουν γραφτεί πολλές υπέροχες στιγμές στο παρελθόν, δέκα χρόνια μετά την πρώτη μου φορά στην Αμοργό:

DSC_0967.JPG


Το περπάτημα στον κεντρικό πεζόδρομο της πανέμορφης αυτής χώρας είναι κάτι που όλοι οφείλετε να κάνετε, όλες τις ώρες τις ημέρας.

DSC_0971.JPG


Τα πρώτα μαγαζιά εστίασης δεν άργησαν να φανούν στο οπτικό μας πεδίο, όπως και οι πρώτες χαιρετούρες με τα παιδιά από το Τραντζιστοράκι. – Τι έγινε ψηλέ, καλώς ήρθες, τα μάθαμε, μας ενημέρωσε ο άλλος (αναφερόμενοι στον φίλο μου τον Νίκο που είχε αφιχθεί νωρίτερα με παρέα).

DSC_0973.JPG

DSC_0974.JPG


Ο κόσμος είχε ελαττωθεί φανερά, τουλάχιστον σε πρώτη εκτίμηση, αν και σε τέτοιου τύπου νησιά παίζουν αυτά. Τέλη Αυγούστου βλέπετε:

DSC_0975.JPG


Συνεχίσαμε περνώντας από τα γνωστά, ωραία σημεία του νησιού που μου ξυπνούσαν αλλεπάλληλα αισθήματα νοσταλγίας,

DSC_0978.JPG

DSC_0979.JPG


καταλήγοντας στην πλατεία πάνω απ’ το καθ’ οδόν:

DSC_0980.JPG


Μπύρα, μεζέ και ρεμπέτικο φίλε μέχρι να βρεθούμε με τους υπόλοιπους, αποκρίθηκα στον Κώστα που σιγά μην έφερνε αντίρρηση μιας κι αυτός είναι τέτοιος και χειρότερος:

DSC_0982.JPG

DSC_0983.JPG


Ειδυλλιακή ατμόσφαιρα με τον κόσμο να τραγουδάει και να γίνεται ένα, όπως συνηθίζει να συμβαίνει πάντα στα στέκια της Αμοργού, λίγο πριν φύγουμε κι εμείς για τη συνέχεια και το προγαμιαίο γλέντι:

DSC_0983b (1).jpg


Ήπιαμε, διασκεδάσαμε, γνωρίσαμε όσους δε ξέραμε (μια χούφτα άνθρωποι για τον γάμο) κι όταν μείναμε οι λίγοι κι εκλεκτοί κατά τις τρεις προχωρήσαμε στη συνέχεια. Και συνέχεια στην Αμοργό σημαίνει Τζιτζίκι, ένα μπαρ που πλέον δεν έχει σχέση με την προ δεκαετίας εκκίνηση του, αλλά αποτελεί το after πανηγύρι της Χώρας. Είχα δει εξάλλου νωρίτερα την Μ. που έχει το κατάστημα και χαιρετηθήκαμε, δε γινόταν να μη περάσω:

DSC_0983b (4).jpg


Κάπως έτσι, με αρκετά ακόμα ποτάκια και το ξημέρωμα να έρχεται απ’ το παράθυρο, έκλεισε η πρώτη μέρα στην Αμοργό. Είχαμε ευτυχώς κι άλλο…


Ημέρα δεύτερη, ο Γάμος 7 η αναχώρηση


Ξύπνημα, καφέ και τυρόπιτα από τον παραδοσιακό φούρνο και κατέβασμα με τα πόδια για τη βόλτα ως το δωμάτιο στην επιστροφή, από τον κεντρικό δρόμο που ενώνει Χώρα με Κατάπολα:

IMG_20230826_103949.jpg

IMG_20230826_104759.jpg


Νωρίς το απόγευμα ετοιμαστήκαμε εν μέσω βαρεμάρας και hangover και ξαναπήραμε το αντίθετο δρομολόγιο ως την είσοδο:

IMG_20230826_174215.jpg


Η εκκλησία περίμενε στολισμένη ενόψει το μυστηρίου που θα ακολουθούσε σε λίγες ώρες:

IMG_20230826_174244.jpg


Ήταν μια εξαίσια ευκαιρία για βόλτες σ’ αυτόν τον πανέμορφο οικισμό, ξεκινώντας από τα στενάκια που περνούν μπροστά από την Καλλιστώ προς το κάστρο:

IMG_20230826_174325.jpg


Δρόμοι που όσες φορές κι αν τους έχω περπατήσει στη ζωή μου πάντα μ’ εντυπωσιάζουν. Ατόφια Κυκλαδίτικη αρχιτεκτονική, το μεγάλο ατού της Χώρας Αμοργού:

IMG_20230826_174411.jpg


Ξαναβγήκαμε στον κεντρικό πεζόδρομο κάνοντας τις απαραίτητες στάσεις, για φωτογραφικούς και «δροσιστικούς» λόγους:

IMG_20230826_174538.jpg


IMG_20230826_174547.jpg

IMG_20230826_174638.jpg


Μέχρι που φτάσαμε ως τη Λόζα προκειμένου να βρούμε τους υπόλοιπους δύο άντρες της παρέας, μιας και τα κορίτσια ήταν απασχολημένα με τα του γάμου.
  • Καθήστε να πιούμε μια ψημένη, χρόνο έχουμε.
  • Εννοείται αυτό, κι όχι μόνο μία
IMG_20230826_175246.jpg

IMG_20230826_175251.jpg


Οι ώρες πέρασαν ευχάριστα με το γάμο ν΄ ακολουθεί, τηρώντας πιστά όλα τα νησιώτικα έθιμα, με μουσικές και πολύ συγκινιτική διάθεση

IMG_20230826_191619.jpg


Το σούρουπο ήρθε, με τα φώτα της Χώρας ν’ ανάβουν δίνοντας αυτή τη χαρακτηριστική ατμόσφαιρα που μας έκανε να λατρέψουμε την Αμοργό.

IMG_20230826_201853.jpg


Ήπιαμε τις μπυρίτσες μας και αναχωρήσαμε, με μια μικρή στάση στο Τραντζιστοράκι για ψημένες με τα παιδιά. Ξάφνου άκουσα τη γλυκιά μελωδία του μπουζουκιού σε συνδυασμό με το τραγούδι του Τσιτσάνη, κάτι που ευτυχώς συμβαίνει συχνά σ’ αυτό το μέρος.
  • Μας παίρνει μία με τα παιδιά έτσι;
  • Όχι ρε, ξεκινάει το τραπέζι του γάμου σε λίγο
  • Καλά εντάξει, πάω να φέρω…
IMG_20230826_211956.jpg


Η συνέχεια της νύχτας μας βρήκε ως το ξημέρωμα σε μια παρέα, ορχήστρα και καλεσμένοι 40-50 άνθρωποι όλοι κι όλοι. Έτσι είναι οι γάμοι στα νησιά:

IMG_20230826_221053.jpg


Σε κάποια φάση σηκώθηκα να κάνω μια βόλτα να ξεμουδιάσω, μόνος μες την απόλυτη σχεδόν ησυχία, φτάνοντας ως την άλλη είσοδο της χώρας και τον Καλογερικό, κάτω από τους ανεμόμυλους, με τα συναισθήματα μου να ‘ναι σε μεγάλη ένταση, επιβεβαιώνοντας άλλη μια φορά αυτό που με συνδέει τόσα χρόνια με το νησί και δε μπορώ να περιγράψω…

Ο χρόνος μας στην Αμοργό όμως κόντευε να τελειώσει, μιας και σηκωθήκαμε λίγο πριν τις τέσσερις από το γλέντι και το πλοίο που θα μας οδηγούσε στο επόμενο νησί και τα Δωδεκάνησα έφευγε στις έξι το πρωί. Ίσα που προλάβαμε να ετοιμαστούμε με λίγα λόγια και να κατέβουμε ως τα Κατάπολα:

IMG_20230827_001731b.jpg


Μη με ρωτήσετε αν θα ξαναπάω στην Αμοργό. Την απάντηση μπορείτε να τη βρείτε εύκολα μόνοι σας…
 

psilos3

Member
Μηνύματα
6.649
Likes
51.333
Επόμενο Ταξίδι
?
Ταξίδι-Όνειρο
Αναζητείται!
2023: (Λέρος πράξη τέταρτη)



Ακόμα ένα αγαπημένο νησάκι. Ένα μέρος το οποίο είχα δει ήδη τρεις φορές, ωστόσο υπήρχαν μεγάλες κι ανοικτές εκκρεμότητες, αρκετές από τις οποίες είχα την ευκαιρία να καλύψω, μιας και οι τελευταίες δύο επισκέψεις ήταν πολύ μικρές και περιορισμένες στη νυχτερινή περιήγηση.

Η σύνδεση μεταξύ Κυκλάδων και Δωδεκανήσου μου έδινε την ευκαιρία, κι από τη στιγμή που παρέα αγαπημένων φίλων θα συνέχιζε εκεί τις διακοπές της μετά την Αμοργό δε το σκέφτηκα ούτε λεπτό προκειμένου ν’ ακολουθήσω το ίδιο δρομολόγιο.

Πλέον δηλώνω πολύ ευχαριστημένος μιας κι ανακάλυψα επιπλέον πλευρές του νησιού και συνάμα άνοιξα κι άλλα κεφάλαια για το μέλλον. Ενός νησιού σαφώς αδικημένου, με το στίγμα που για πολλούς και διάφορους λόγους που αποδόθηκε στη Λέρο να την ακολουθεί μέχρι σήμερα.



Ημέρα πρώτη:


Το πλοίο έφτασε επιτέλους στο Λακκί μετά από μια κουραστική διαδρομή 3,5 ωρών που ξεκίνησε στις έξι το ξημέρωμα από τα Κατάπολα.

DSC_0001 (1)ab.jpg


Πήραμε ταξί με προορισμό τον Πλάτανο, όπου λίγη ώρα κι έναν καφέ μετά χωριστήκαμε προκειμένου να μπούμε στα δωμάτια μας για ξεκούραση. Προσωπικά χάρηκα αφενός γιατί βρήκα ίσως το καλύτερο δωμάτιο που έχω μείνει στη Λέρο, με απίστευτη θέα προς το κάστρο και τον οικισμό, αλλά και προς τη θάλασσα:

DSC_0001 (1)b.JPG
DSC_0001 (4).JPG


Επίσης όμως χάρηκα γιατί γνώρισα τον Μ, ιδιοκτήτης του συγκροτήματος, φιλόξενος, ευχάριστος, ωραίος τύπος και πολύ κατατοπιστικός με άμεσες πληροφορίες για το νησί και τ’ αξιοθέατα του.

Μετά τον απαραίτητο υπνάκο ξεκίνησα το απόγευμα προκειμένου να συναντήσω τα παιδιά στην πλατεία του Πλατάνου, κάνοντας και βόλτα στο χωριό:

DSC_0001 (8).JPG
DSC_0001 (9).JPG


Κατεβήκαμε ως την Αγιά Μαρίνα να τσιμπήσουμε κάτι και αμέσως πήραμε ταξί γύρω στις 7 με προορισμό το κάστρο του Παντελίου, το σημαντικότερο φρουριακό συγκρότημα της Λέρου:

DSC_0001 (14).JPG

DSC_0002b.JPG


Το κάστρο αποτελεί ένα από τα πιο καλοδιατηρημένα κάστρα στον Ελλαδικό χώρο και βρίσκεται σε στρατηγική θέση ανάμεσα στα δύο φυσικά λιμάνια της Αγίας Μαρίνας και του Παντελίου, χαρίζοντας μια εξαιρετική θέα περιμετρικά:

DSC_0003.JPG

DSC_0008.JPG


Ανεβήκαμε τα σκαλιά προς τον εσωτερικό χώρο όπου βρίσκεται ο ναός της Παναγίας:

DSC_0009.JPG

DSC_0004.JPG


Και θαυμάσαμε την απίστευτη θέα προς τους ανεμόμυλους & τα χωριά του νησιού:

DSC_0012.JPG
DSC_0014.JPG


Ήταν η ώρα που ο ήλιος έκανε τη βουτιά του χαρίζοντας απίστευτες εικόνες για πολλές φωτογραφικές λήψεις:

DSC_0021.JPG
DSC_0028.JPG


Το κάστρο έκλεινε, αναγκάζοντας μας να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής με τα πόδια αυτή τη φορά. Προχωρήσαμε ως την άκρη του λόφου και την εκκλησία του προφήτη Ηλία, βλέποντας και το αγαπημένο μου παγκάκι με τη θέα προς την Αγιά Μαρίνα, που το θυμόμουν (όπως και τα περισσότερα) από την προηγούμενη φορά:

DSC_0032.JPG
DSC_0035.JPG


Είχαμε πάρει κατεύθυνση προς τους ανεμόμυλους του νησιού, στους οποίους φτάσαμε μετά από εύκολο περπάτημα λιγότερο του ενός χιλιομέτρου:

DSC_0046.JPG

DSC_0047.JPG


Βγάλαμε τις φωτογραφίες στη θέα του ηλιοβασιλέματος και κατεβήκαμε τα σκαλιά του πρώτου ανεμόμυλου προκειμένου να μπούμε στο φοβερό κοκτειλ μπαρ που βρίσκεται εκεί:

DSC_0055.JPG
DSC_0057.JPG


Χρειάστηκε φυσικά να περιμένουμε λίγο μέχρι να βρεθεί χώρος βλέποντας την υπέροχη θέα που χαρίζει το μέρος, και καθίσαμε να πιούμε ένα ποτό, κάτι που συνηθίζουν να κάνουν όλοι όσοι επισκέπτονται το κάστρο αυτή την ώρα:

DSC_0058.JPG
DSC_0059.JPG


Νωρίς το βράδυ πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, επιχειρώντας και σε νυχτερινές λήψεις στο καταπληκτικό τοπίο όπου βρισκόμασταν:

DSC_0060.JPG
DSC_0064.JPG


Κατεβαίναμε το δρομάκι κάτω από το λόφο του κάστρου που οδηγούσε πολύ σύντομα και πάλι στον Πλάτανο:

DSC_0072.JPG
DSC_0077.JPG


Το κτήριο του Δημαρχείου είναι ότι πιο ωραίο σε μια πλατεία που δε σε τρελαίνει κιόλας:

DSC_0078.JPG


Πήρα μια παγωμένη πακέτο κι έκατσα να την πιώ στο δωμάτιο όσο ετοιμαζόμουν, απέναντι από αυτή την εκπληκτική νυχτερινή θέα:

DSC_0079.JPG


Όσο για τη συνέχεια; Αφού είδαμε ότι τα πράγματα στην Αγιά Μαρίνα και το αγαπημένο μας μπαρ ήταν ήσυχα, αποφασίσαμε να πάρουμε το δρόμο για το Παντέλι, προκειμένου να πάμε σε μια απόλυτα καλοκαιρινή, λιτή και όμορφη μαγαζάρα με το όνομα «Savana» σύσταση του οποίου είχα πάρει νωρίτερα από τον Μ.

DSC_0082b (4).jpg


Έτσι άλλωστε πρέπει να είναι τα καλοκαιρινά τα μπαρ. Με ωραίο κόσμο, δροσερά ποτά, παγωμένες μπύρες και εξαιρετικές ροκ μουσικάρες:

DSC_0082b (5).jpg


Αυτά λέγαμε όσο ανεβαίναμε την Ανηφόρα προς τον Πλάτανο, γύρω στις τρεις το ξημέρωμα, σχεδιάζοντας παράλληλα την επόμενη μέρα…

DSC_0082b (6).jpg



Ημέρα Δεύτερη


Το πρωινό ξύπνημα ήταν επιβεβλημένο, μιας και υπήρχαν αρκετά σχέδια για τη συγκεκριμένη μέρα τα οποία έπρεπε να υλοποιηθούν. Το πρώτο πράγμα που έπρεπε να κάνουμε για να συμβεί φυσικά αυτό ήταν να νοικιάσουμε αυτοκίνητο, κάτι που έγινε με ευκολία ψάχνοντας στα γραφεία στην Αγιά Μαρίνα, τρώγοντας παράλληλα κι ένα πρωινάκι:

DSC_0085.JPG


Κατεβήκαμε μέχρι το λιμάνι, παραλάβαμε και τσεκάραμε παράλληλα το αυριανό δρομολόγιο του πλοίου και κατόπιν αναχωρήσαμε με κατεύθυνση το Λακκί, παρατηρώντας τους αμέτρητους ευκάλυπτους του νησιού (κρατήστε αυτή την πληροφορία).

DSC_0089.JPG


Προορισμός μας δεν ήταν άλλος από το μουσείο – τούνελ το οποίο ήθελα διακαώς να δω εδώ και χρόνια κι επιτέλους είχα την ευκαιρία.

DSC_0093.JPG
DSC_0094.JPG


Εκδώσαμε τα εισιτήρια και κατευθείαν μπήκαμε προς την είσοδο της υπόσκαφης πρώην Ιταλικής αποθήκης, παρατηρώντας τα εκθέματα:

DSC_0097.JPG


Το μουσείο ουσιαστικά είναι αφιερωμένο στην πολιορκία της Λέρου από τους Ναζί, την Ιταλική κατοχή, κυριότερα όμως τη μάχη του νησιού, δεύτερη μεγαλύτερη στον Ελλαδικό χώρο μετά από αυτή της Κρήτης:

DSC_0100.JPG
DSC_0103b.jpg


Ο χώρος είναι από αυτούς που μου αρέσουν από την πρώτη στιγμή, νομίζω ο καταλληλότερος για τέτοιου είδους μουσεία, γεμάτος πολύ πλούσιο υλικό.

DSC_0110.JPG


Μεταξύ άλλων κι ένα αναμνηστικό μετάλλιο που μου είναι ιδιαίτερα οικείο βλέποντας το τόσα χρόνια στο σπίτι του παππού:

DSC_0114.JPG


Στο μέσο περίπου της διαδρομής υπάρχει και μία δεύτερη, ίσως λίγο μεγαλύτερη στοά:

DSC_0124.JPG


Η οποία οδηγεί σε ακόμα περισσότερα εκθέματα, ακόμα και νάρκη που έβλεπα πρώτη φορά στη ζωή μου:

DSC_0130.JPG
DSC_0131.JPG


Σημαντικές είναι και οι προσφορές πολιτών στο μουσείο, γεμίζοντας το εξοπλισμό και τεκμήρια της μάχης και της πολιορκείας:

DSC_0137.JPG


Η περιήγηση ολοκληρώνεται με την προβολή ενός πολύ ωραίου φιλμ που εξηγεί την ιστορία της μάχης και της πολιορκίας του νησιού το οποίο βομβαρδίστηκε ανελέητα επί μέρες, με τους κατοίκους να καταφεύγουν σε σπηλιές προκειμένου να σωθούν. Πρακτικά το ζητούμενο ήταν το μεγάλης σημασίας φυσικό λιμάνι του Λακκίου:

DSC_0141.JPG


Βγήκαμε στον εξωτερικό χώρο βλέποντας τα άρματα και το πολεμικό αεροσκάφος, συζητώντας παράλληλα με δύο κυρίες, υπεύθυνες του χώρου απ’ ότι κατάλαβα:

DSC_0145.JPG


Πέρα των πολύ ωραίων πληροφοριών που μας έδωσαν για τη συνέχεια, μάθαμε και την ιστορία του χώρου αλλά λύσαμε επίσης και την απορία της ύπαρξης των ευκαλύπτων.

  • Είναι ένα δέντρο που καταναλώνει υπερβολική ποσότητα νερού, κάτι που χρησιμοποίησαν οι Ιταλοί προκειμένου να αποξηράνουν το έλος και να κατασκευάσουν εν τέλει το λιμάνι στο Λακκί.
Έτσι, απολύτως καταρτισμένοι μπήκαμε στο αυτοκίνητο προκειμένου να συνεχίσουμε, όντας πλέον γνώστες του επόμενου προορισμού. Ένας προορισμός πολύ δύσκολος που έχει αφήσει το αποτύπωμα του πάνω στη Λέρο, το ψυχιατρείο του νησιού:

DSC_0147.JPG


Περιηγηθήκαμε έξω από τα εγκαταλελειμμένα κτήρια της ντροπής, αποφεύγοντας για ευνόητους λόγους να εισέλθουμε σ’ αυτά:

DSC_0148.JPG


Ήταν τέλη της δεκαετίας του 50, όταν το Ελληνικό κράτος σε μια ακόμη πράξη υπεκφυγής, πέταξε στο νησί περί τους 3000 ψυχικά νοσούντες, με την επίβλεψη μόνον τεσσάρων (!) ιατρών, στη λογική του «δεν υπάρχει πρόβλημα αν ξεφορτωθείς το πρόβλημα», τακτική που ακολουθείται έως σήμερα. Στο ψυχιατρείο εργάστηκαν όπως είναι φυσικό οι -μη καταρτισμένοι- κάτοικοι του νησιού, αρκετοί εκ των οποίων υποφέρουν και είναι με ψυχοφάρμακα ως τις μέρες μας, με όλα όσα είδαν κι έκαναν στο κολαστήριο με τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης.

DSC_0149.JPG


Η διεθνής κατακραυγή, οι αλλεπάλληλες καταγγελίες από τις αρχές του 80 ακόμα και ένα ντοκυμανταίρ που παρουσίασε τη σκληρή αλήθεια στις αρχές του 90, δίνουν επιτέλους λύση στο τεράστιο πρόβλημα του ασύλου σχεδόν 35 χρόνια μετά, με την πρόσληψη ιατρών και καταρτισμένου προσωπικού.


DSC_0152.JPG


(μια βόλτα στο ίντερνετ θα σας πείσει, με τις εικόνες να είναι ιδιαίτερα σκληρές).

Πλέον στα κτήρια που έχουν απομείνει σε λειτουργία φιλοξενούνται περίπου 200 ασθενείς, με κάποιους εξ αυτών να βρίσκονται πλέον σε σπίτια εντός των οικισμών του νησιού στα πλαίσια της κοινωνικής επανένταξης.

Δίπλα ακριβώς σε μια εικόνα αντίστοιχης ντροπής (δεν αλλάζει) το άσυλο του σήμερα…

DSC_0150.JPG


Αυτό όμως που δε γνωρίζαμε ήταν ότι παραδίπλα βρίσκεται η βίλα του δικτάτορα Μουσολίνι, ο οποίος θεωρούσε πολύ σημαντικό γεωπολιτικό σημείο το νησί.

DSC_0154.JPG


Εκεί ήταν και η επόμενη επίσκεψη μας, με τις εικόνες εγκατάλειψης να κυριαρχούν:

DSC_0157.JPG

DSC_0161.JPG


Το αμάξι ήταν τελικά άκρως απαραίτητο, δίνοντας μας ευελιξία και στην αλλαγή σχεδίων. Αφού είχαμε φτάσει ως εκεί ήταν κρίμα να μην επισκεφτούμε το παρεκκλήσι της Παναγιάς Καβούρδενας, που βρισκόταν λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω:

DSC_0167.JPG
DSC_0168.JPG


Δυστυχώς όμως ήταν κλειστό με αποτέλεσμα να μη μπορούμε να δούμε τον εσωτερικό του χώρο και την ξακουστή εικόνα του:

DSC_0178.JPG


Οι ώρες όμως είχαν περάσει και η Αυγουστιάτικη ζέστη ήταν αφόρητη, οπότε η παραλία και οι βουτιές του μεσημεριού ήταν κάτι παραπάνω από νομοτελειακό ζήτημα. Παρκάραμε στο χωματόδρομο πάνω από τα «Δύο Λισκάρια» βλέποντας τα όμορφα ταβερνάκια που με δυσκολία απαρνηθήκαμε:

DSC_0189.JPG


Βλέπετε τα νερά ήταν τόσο δελεαστικά που δεν αντισταθήκαμε λεπτό, όλα βέβαια με φόντο το κάστρο, σ’ ένα σκηνικό που μου θύμισε λίγο Αστυπάλαια:

DSC_0190b.jpg
DSC_0192.JPG


Ήπιαμε μια παγωμένη και αναχωρήσαμε σε μια ώρα περίπου για το βορρά του νησιού και τα καλύτερα που ‘χαμε μπροστά μας.

Για αρχή ένα πέρασμα από την παραλία του «Μπλεφούτη» για μια – δυο φωτογραφίες όπως επίσης και για ψώνια, με τις πολύ φθηνές και παγωμένες μπύρες να ‘ναι μεγάλο δέλεαρ:

DSC_0199.JPG


Και για τη συνέχεια ένα στόχο που είχα από το 2017 και τον εκπλήρωνα επιτέλους το 2023. Παρκάραμε το αυτοκίνητο μπροστά από το εκκλησάκι και ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε τον κατηφορικό δρόμο πεζή:

DSC_0201.JPG


Η καλύτερη παραλία του νησιού με το όνομα «Αγιά Κιουρά» και τα διάσημα κρυστάλλινα διαυγή νερά της ήταν επιτέλους στα πόδια μας:

DSC_0204.JPG


Όταν λέμε φανταστικά νερά και απολαυστικό μπάνιο το εννοούμε:

DSC_0210.JPG


Μείναμε ως τις έξι, επιχειρώντας χωρίς αποτέλεσμα να πάμε στη Νησίδα του Αρχάγγελου που βρίσκεται απέναντι και την εξαιρετική της ταβέρνα, μιας και το θαλάσσιο ταξί που έκανε τη συγκεκριμένη μεταφορά ήταν γεμάτο. Κρίμα, αλλά ας μείνει κάτι και για την επόμενη φορά…

Έτσι αποφασίσαμε να κατέβουμε ως τα Άλιντα για ένα μαγαζί του οποίου τη σύσταση είχαμε πάρει και πάλι από τον Μ. (μ΄ έφτιαξε το παλικάρι στο νησί) προκειμένου να πιάσουμε ένα ωραίο τραπέζι στην άμμο. Η πανδαισία θαλασσινών -κι όχι μόνο- που σερβιρίστηκε μετά από λίγο ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμασταν:

DSC_0221.JPG

DSC_0222.JPG


Η μέρα βλέπετε είχε λίγη ακόμη συνέχεια, δε τελείωνε αν δε βλέπαμε ηλιοβασίλεμα, και που καλύτερα από το διάσημο ξωκλήσι του Αγίου Ισιδώρου λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω. Εικόνα γνωστή θέλω να πιστεύω στους περισσότερους:

DSC_0225.JPG


Με προσοχή λόγω γλίστρας προχωρήσαμε στο τσιμεντένιο πέρασμα κι ανεβήκαμε στο όμορφο εκκλησάκι περιμένοντας τον ήλιο να πέσει, κάτι που δεν άργησε να συμβεί:

DSC_0233.JPG
DSC_0242.JPG


Ίσα που είχαν ανάψει τα φώτα όταν πήραμε το δρόμο της επιστροφής:

DSC_0243.JPG


Έκανα στάση για να ψωνίσω μερικές μπύρες προκειμένου να τις απολαύσω σ’ αυτό το υπέροχο νυκτερινό τοπίο που είχα στη βεράντα του δωματίου μου, ενώ εν τω μεταξύ ο Μ. ήρθε να με χαιρετήσει και να ρωτήσει αν πήγαν όλα καλά, πιάνοντας πάλι την ωραία κουβέντα σχετικά με τη ζωή στο νησί και τις διαφορές που αυτή έχει με τη δική μου.

Έμαθα γι’ ακόμα μια φορά πολύ ωραία πράγματα για τη Λέρο τα οποία συγκράτησα και υποσχέθηκα να τα ψάξω εκτενέστερα, κάτι που ξεκίνησα ήδη να κάνω. Πέρα όλων των άλλων άξιων αναφοράς σημείων που έμαθα για την επόμενη μου επίσκεψη, δε θα ξεχάσω τα λόγια του για το νησί:
  • Ευχή και κατάρα τα κτήρια των Ιταλών φίλε για τον τόπο μας. Από τη μία πάντα αρκετός μόνιμος κόσμος και σταθερή δουλειά, από την άλλη στην αρχή οι εξόριστοι, μετά τα ορφανοτροφεία της Φρειδερίκης (ή Φρίκης όπως έλεγε ο σοφός λαός), πάλι εξόριστοι, μετά ψυχασθενείς και τώρα οι μετανάστες. Πολλά αλλάζουν αλλά το στίγμα μένει πάντα πάνω στη Λέρο…
Χαιρετηθήκαμε εγκάρδια με τον Μ. και κατέβηκα μέχρι το Παντέλι και το ωραίο μπαράκι για να βρω τα παιδιά. Ήταν νωρίς και είχε ακόμα αρκετό κόσμο στις παραλιακές ταβέρνες:

DSC_0246b (2).jpg


Καθίσαμε σ’ ένα εξωτερικό τραπεζάκι πίνοντας τις μπύρες μας (τοπικές παρακαλώ μεταξύ άλλων), μεταφέροντας τους όσα ενδιαφέροντα άκουσα κι έμαθα:

DSC_0246b (3).jpg


Θα ήταν περασμένες δύο όταν πήραμε το δρόμο της επιστροφής, στον έναστρο ουρανό κάτω από τους Ανεμόμυλους.

DSC_0246b (4).jpg




Αναχώρηση

Με μια πελώρια νύστα καθώς δεν ήταν ακόμα ούτε οκτώ το πρωί, στέκομαι στο κατάστρωμα του «Leros Express» και φωτογραφίζω. Ευτυχώς το λιγοστό κούνημα δε θα κρατήσει για πολύ, μιας και ο επόμενος προορισμός μας είναι κανένα μισάωρο, σκέφτομαι.

DSC_0247.JPG


Αυτό που δε σκέφτομαι ακόμα είναι το πότε θα επιστρέψω στη Λέρο, γιατί δε πιστεύω να ‘χετε απορία αν θα το κάνω η όχι;

DSC_0252.JPG


Αρκεί μια και μόνο ανάγνωση στον τίτλο του κεφαλαίου… :cool:
 
Last edited:

thanos75

Member
Μηνύματα
1.495
Likes
3.952
Επόμενο Ταξίδι
μάλλον Παρίσι
Ταξίδι-Όνειρο
Καλιφόρνια-Χαβάη
Υπέροχες εικόνες και περιγραφές από ένα νησί που θέλω πολύ να επισκεφθώ. Θα κρατήσω τη φράση που σου είπε ο Μ "πολλά αλλάζουν αλλά το στίγμα μένει στη Λέρο, είτε λέγεται εξόριστος, είτε σχιζοφρενής, είτε πρόσφυγας". Έχει δίκιο, αρκεί να μπορούμε να ανοίγουμε την αγκαλιά μας και την καρδιά μας σε ανθρώπους που είναι λιγότερο προνομιουχοι. Στη Λέρο έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής της και ειναι θαμμένη μια πολύ ξεχωριστή γυναίκα: Η 'γερόντισσα' Γαβριηλια Παπαγιαννη, η οποία αγιοκαταταχθηκε πριν λίγες μέρες και μάλιστα προχθές η Λέρος δέχθηκε την τίμια καρα της. Είναι θαμμένη στην Παναγία του Κάστρου. Δεν είμαι της θρησκείας υπερβολικά (παρ' όλο που πιστεύω γενικά, αν και πολύ προσωπικά, χωρίς να είμαι ιδιαιτερως της εκκλησίας), αλλά η ζωή αυτής γυναίκας και η βιοθεωρια της ήταν απίστευτη. Ήταν μια από τις πρώτες Ελληνίδες που σπούδασαν στο πανεπιστήμιο, υπήρξε νοσηλευτρια και έκανε πολλά ταξίδια σε όλο το κόσμο, ειδικά στην Ινδία. Ασπάστηκε τον ορθοδοξο μοναχισμο, αν και συχνά δεχόταν τα βέλη της εκκλησίας, γιατί ενώ συναναστρεφοταν με αλλοθρησκους (ινδουιστες, μουσουλμανους, κλπ) δεν τους εστρεφε (κοινώς προσηλυτιζε) στο χριστιανισμό. Εκείνη τους απαντούσε "Μα έχουν το Θεό ήδη μέσα τους, όπως κι αν τον λένε". Κατηγορήθηκε επίσης για πρακτικές γιογκι, διαλογισμού και για το ότι ήταν χορτοφάγος!!!!😳. Πίστευε δε και στην αμνηστευση της ομοφυλοφιλίας✌.
Πραγματικά το θεωρώ πολύ ελπιδοφόρο που την αγιοκατεταξε η Εκκλησία. Για περισσότερες λεπτομέρειες εδω
Η Μοναχή Γαβριηλία Παπαγιάννη έγινε Αγία - Ποιοι την κατηγορούσαν για πρακτικές "Γκουρού"
 

psilos3

Member
Μηνύματα
6.649
Likes
51.333
Επόμενο Ταξίδι
?
Ταξίδι-Όνειρο
Αναζητείται!
Υπέροχες εικόνες και περιγραφές από ένα νησί που θέλω πολύ να επισκεφθώ.
Να το βάλεις στο πρόγραμμα φίλε, το νησί είναι πολυδιάστατο και ιστορικό, αξίζει την επίσκεψη και μάλιστα να πω κάπου εδώ ότι είναι από τα νησιά που κατ' εξοχήν σέβονται και τον Έλληνα τουρίστα κρατώντας όσο γίνεται τις τιμές χαμηλά.

Θα κρατήσω τη φράση που σου είπε ο Μ "πολλά αλλάζουν αλλά το στίγμα μένει στη Λέρο, είτε λέγεται εξόριστος, είτε σχιζοφρενής, είτε πρόσφυγας".
Εγώ να δεις πως την κράτησα...
Κυριότερα λόγω του ψυχιατρείου αλλά και για τους υπόλοιπους λόγους που αναφέρεις το νησί είναι στιγματισμένο ακόμα και στις μέρες μας και γίνεται μεγάλος αγώνας για να ανατραπεί αυτό. Είμαι πολύ χαρούμενος που γνώρισα -ακόμα- έναν άνθρωπο της Λέρου που μου πε τα πράγματα ως έχουν βάζοντας τα στη σωστή τους διάσταση. Όρεξη να χεις για έρευνα.

Στη Λέρο έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής της και ειναι θαμμένη μια πολύ ξεχωριστή γυναίκα: Η 'γερόντισσα' Γαβριηλια Παπαγιαννη, η οποία αγιοκαταταχθηκε πριν λίγες μέρες και...
Πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, ξεκίνησα ήδη να διαβάζω σχετικά, σ' ευχαριστώ. Αν κι εγώ δεν είμαι της θρησκείας τέτοιες αναφορές τις αντιμετωπίζω πάντα μ' ενδιαφέρον.
 

gkalla

Member
Μηνύματα
1.518
Likes
8.314
Επόμενο Ταξίδι
????
Ταξίδι-Όνειρο
Κούβα, Περού, Ν. Ζηλανδία
Προσωπικά χάρηκα αφενός γιατί βρήκα ίσως το καλύτερο δωμάτιο που έχω μείνει στη Λέρο, με απίστευτη θέα προς το κάστρο και τον οικισμό, αλλά και προς τη θάλασσα
Δώσε όνομα καταλύματος μιας και το νησί είναι στα προσεχώς (εδώ και χρόνια :icon_redface:)

Η 'γερόντισσα' Γαβριηλια Παπαγιαννη, η οποία αγιοκαταταχθηκε πριν λίγες μέρες και...
Πάντα κρατάω μικρό καλάθι σε τούτους του «άγιους» ανθρώπους αλλά η αγιοποίηση από την ορθόδοξη εκκλησία συνήθως επικυρώνει την αρνητική πλευρά τους, τουλάχιστόν στα μάτια μου. Με χαρακτηριστικότερη περίπτωση φυσικά τον Παΐσιο.
 

Εκπομπές Travelstories

Τελευταίες δημοσιεύσεις

Booking.com

Στατιστικά φόρουμ

Θέματα
33.651
Μηνύματα
906.115
Μέλη
39.400
Νεότερο μέλος
geotheoh

Κοινοποιήστε αυτή τη σελίδα

Top Bottom