Μια βόλτα στα νησιά μαζί σου, μια βόλτα στην άγονη γραμμή

[psilos3]

κουλό αλλά είναι τα Σπήλια

Ευχαριστώ για τη διόρθωση, καλά κάνεις και το λες γιατί οι πληροφορίες στο Internet είναι καμιά φορά αναξιόπιστες.

 

[psilos3]

Γαύδος

Επίσκεψη : Ιούλιος 2023

Διάρκεια: 2 ημέρες



Είναι κάποια νησιά της χώρας μας που αντικειμενικά το να φτάσεις ως εκεί αποτελεί αρκετά δύσκολο εγχείρημα, απαιτώντας συνδυασμό αρκετών παραγόντων και μέσων (αεροπλάνα/λεωφορεία/κτελ), καθώς επίσης και ευνοϊκές καιρικές συνθήκες, ειδικά δε όταν μιλάμε για ξεχωριστό πέλαγος. Αυτός είναι ο λόγος που η Γαύδος «καθυστέρησε» τόσο στα ταξιδιωτικά πλάνα, καθώς κάθε φορά στράβωνε και κάτι, με το 2023 να είναι εν τέλει το καταλυτικό έτος.

Ο άγραφος νόμος των νησιών βέβαια που λέει ότι «όσο πιο δύσκολα τόσο πιο ωραία» αποδείχτηκε για άλλη μια φορά αληθής, μιας και το μαρτυρικό και βασανισμένο εκτός των άλλων νησάκι που αποτελούσε ακόμα ένα τόπο εξορίας, κρύβει μεγάλες συγκινήσεις και άγνωστες στο ευρύ κοινό ομορφιές. Παράδεισος στην κυριολεξία, ένα μαγικό μέρος -ορισμένοι εικάζουν πως είναι το νησί της μάγισσας Κίρκης- που δε γίνεται να μη σε συνεπάρει.

Ήταν λοιπόν μοιραίο να φτάσουμε με τόση ταλαιπωρία για να αγαπήσουμε το νησάκι των 140 μόνιμων κατοίκων τόσο πολύ; Ήταν απλά ένα απωθημένο, ή κάτι άλλο βαθύτερο που υποσυνείδητα βγαίνει στην επαφή με τέτοια νησιά της άγονης γραμμής; Είναι οι άνθρωποι, η αύρα, η ομορφιά της απλότητας ή μήπως όλα μαζί;


Ημέρα Πρώτη


Μετά κόπων, βασάνων, ατελείωτου ξενυχτιού, μπυρών, πλοίων, τρένων, μιας συναυλίας στο ΟΑΚΑ που μεσολάβησε υπό καύσωνα, ταξί, αεροπλάνων, κτελ κι άλλων κτέλ και δύσκολου δρόμου, βρισκόμασταν επιτέλους στο λιμάνι της Χώρας Σφακίων, πίνοντας καφέ περιμένοντας την πολυπόθητη αναχώρηση του πλοίου της ΑΝΕΔΥΚ που θα μας οδηγούσε στη Γη της επαγγελίας. Και να σκεφτεί κανείς ότι 24 ώρες πριν είχαμε ξυπνήσει σ’ ένα άλλο νησί, του Αργοσαρωνικού αυτή τη φορά, το Αγκίστρι:



Τα μποφόρ παραδόξως δεν υπήρχαν ούτε για δείγμα, με αποτέλεσμα η πλεύση να ‘ναι παραπάνω από γαλήνια, γεγονός παράδοξο τουλάχιστον για Λιβυκό, με τη Γαύδο να ξεπροβάλει μέσα απ’ τη θαλασσινή ομίχλη σχεδόν μια ώρα μετά:

Το συνολικό δρομολόγιο κράτησε παραπάνω από δυόμισι ώρες, με το πλοίο να παίρνει τη χαρακτηριστική δεξιά στροφή και να μπαίνει επιτέλους στο λιμάνι της Καραβέ:

Η συγκίνηση μας μεγάλη, καθώς μετά από χρόνια σχεδιασμών και προσμονής θα πατούσαμε ακόμα ένα δύσβατο νησάκι. Κατεβήκαμε τάχιστα ψάχνοντας το λεωφορείο που θα μας οδηγούσε προς το μέρος διαμονής:

Αφού περάσαμε σχεδόν όλο το οδικό δίκτυο του νησιού και είδαμε αρκετά μέρη με το δρομολόγιο, κατεβήκαμε στο πολύ ωραίο μέρος στα ψηλά που βρισκόταν τα δωμάτια και η ταβέρνα:

Ξεκουραστήκαμε λίγες ώρες μιας και ήταν απαραίτητο μετά από σχεδόν 30 ώρες αυπνίας και απογευματάκι πλέον βγήκαμε στο δρόμο, βλέποντας με άλλο μάτι τις εικόνες της άγονης και όμορφης, σχεδόν Κρητικής θα έλεγα γης:

-Σταθείτε ρε κοπέλια να πούμε και μια κουβέντα, μας φώναξε ένας ηλικιωμένος βοσκός την ώρα που κατεβαίναμε το Χωματόδρομο. –Έρχεστε, επισκέπτεστε το νησί μας, αφήνετε λεφτά και σας ευχαριστούμε γι’ αυτό, όμως θέλουμε οι ντόπιοι να λέμε και καμιά κουβέντα που και που!

Χαιρετήσαμε τον ευγενέστατο κύριο και πιάσαμε δεξιά το δρόμο προς την παραλία του Κόρφου, που δεν αργήσαμε να φτάσουμε από πάνω της:

Θαυμάστε νερά, δεν έχω να πω κάτι άλλο. Θάλασσα που όταν οι καιρικές συνθήκες ευνοούν είναι να την πιείς στο ποτήρι:

Η ώρα πλησίαζε τις 7 με τη ζέστη να ‘χει αρχίσει σιγά-σιγά να υποχωρεί. Απαρνηθήκαμε με δυσκολία τη βουτιά μιας και ο χρόνος δεν έφτανε και πήγαμε στη διπλανή ταβέρνα να προμηθευτούμε παγωμένα νερά:

Ο στόχος μας ήταν συγκεκριμένος και ξέραμε ότι παρόλη την κούραση μας δε θα ‘χαμε άλλη ευκαιρία, μπαίνοντας παραδίπλα στο σηματοδοτημένο μονοπάτι που ξεκινούσε από ‘κεί, εν μέσω κεδρόδασους και μερικών κατασκηνωτών που το ‘χαν ως έδρα.

Το πρώτο χιλιόμετρο βγήκε σχετικά εύκολα, έχοντας πλέον ανέβει ύψος με την παραλία στην πλάτη μας αυτή τη φορά:

Με διαφοροποιήσεις κύλησαν και τα υπόλοιπα δυόμισι χιλιόμετρα, άλλοτε με βατή πεζοπορία:

Κι άλλοτε με κάτι όπως αυτό:

Περνώντας ένα μισογκρεμισμένο μητάτο μετά από ώρα και μια μονόλεπτη στάση, είδαμε επιτέλους την ταμπέλα που ψάχναμε από την αρχή:

Δεν είμασταν όμως κοντά όπως μπορείτε να δείτε, είχαμε ακόμη να κατέβουμε το μονοπάτι και να φτάσουμε αρχικά στην περιβόητη αλατολίμνη, αποξηραμένη όπως είναι λογικό αυτή την εποχή:

Με μια μεγάλη ανείπωτη χαρά μετά από τόσο κόπο, ανεβήκαμε το βράχο του ακρωτηρίου με το διάσημο σύμβολο που επιτέλους βρισκόταν μπροστά μας:

Να και η φανταστική παραλία της Τρυπητής, στα χρώματα του σούρουπου:

Ήταν πλέον γεγονός. Πατούσαμε στο νοτιότερο σημείο της Ευρωπαϊκής ηπείρου. Από κει και πέρα, μόνο Αφρική:

Ανεβήκαμε για τις καθιερωμένες φωτογραφίες στην καρέκλα, έργο Σοβιετικών πυροσβεστών που αποζητούσαν ένα καθαρότερο περιβάλλον μετά το δυστύχημα του Τσέρνομπιλ για όσους δε γνωρίζουν, βλέποντας παράλληλα την απίστευτη ομορφιά της θάλασσας, τον απόκρημνων βράχων και του τοπίου εν γένει:

Χρόνος για στάση δεν υπήρχε, καθώς εκκρεμούσε η μια ώρα και κάτι πεζοπορίας για την επιστροφή, έτσι αποχαιρετώντας το υπέροχο αυτό μέρος ξαναμπήκαμε στο μονοπάτι όπου στο τελευταίο 20λεπτο μας έπιασε και το σκοτάδι:

Φτάσαμε στην ωραία ταβέρνα απ’ την οποία ξεκινήσαμε κατάκοποι και ιδρωμένοι, πολύ ευχαριστημένοι όμως. Ένα παγωμένο νερό κι άλλη μια μπύρα μας άξιζε, πριν συνεχίσουμε τον πολύ ανηφορικό δρόμο προς τα δωμάτια:

Ένα ζευγάρι Γάλλων έκανε το καλό και μας φόρτωσε στο αυτοκίνητο, κάνοντας έτσι το έργο μας ευκολότερο. Μπήκαμε αρχικά στην πολύ όμορφη ταβέρνα κι αφού μελετήσαμε τον κατάλογο δώσαμε στη Μ. που εκτελούσε και χρέη σερβιτόρας εκτός από σπιτονοικοκυρά μια βαρβάτη παραγγελία. Πάμε να κάνουμε μια ντουζάρα κι ερχόμαστε, τα λέμε σε 15 λεπτά!

Τι να σας λέω για το νησί, που εκτός των άλλων συνδυάζει και τα καλά της Κρητικής κουζίνας, συνοδείας παγωμένης πάντα τσικουδιάς:

Δε χρειαζόμασταν πολλά για τη συνέχεια. Νιώθαμε -και τα είχαμε- όλα. Μια βότκα στην αυλή κάτω από τον έναστρο ουρανό συνοδεία εξαιρετικής μουσικής ήταν ότι έπρεπε για κλείσιμο…


Ημέρα Δεύτερη


Ευχαριστηθήκαμε ύπνο και ξυπνώντας σχετικά νωρίς πίναμε τον καφέ μας στο εστιατόριο του συγκροτήματος των δωματίων. Είχαμε καταλάβει καλά πως Γαύδος δίχως αμάξι δε βγαίνει, τουλάχιστον αν δεν έχεις χρόνο και θες να δεις το νησί, οπότε κάναμε ταχέως τα κουμάντα μας και λίγη ώρα μετά το τζιπάκι μας περίμενε απ’ έξω:



(Προτιμήστε να έχετε δικό σας αμάξι, να νοικιάσετε από Κρήτη, να το φέρετε από Αθήνα/υπόλοιπη Ελλάδα/Ευρώπη/Ασία/Ωκεανία, παρά να νοικιάσετε απ’ αυτόν τον @@###ΧΧΧΧ όπως εμείς).

Πρώτο δρομολόγιο προς Καστρί με στάση στο διάσημο φούρνο του νησιού που πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφτείτε, όχι μόνο για να φάτε πρωινό όπως εμείς αλλά και για να ψωνίσετε εκλεκτά τοπικά προϊόντα:

Δεν ήμασταν για βόλτα στο χωριό μιας και θα επανερχόμασταν αργότερα, έτσι συνεχίσαμε προς Άμπελο και το γνωστό φάρο του νησιού, πιο πολύ για να μάθουμε το δρόμο, μιας και ήταν κάτι που επίσης θα το βλέπαμε το απόγευμα:

Ενημερωθήκαμε πως τα πάντα ήταν κλειστά όπως ξέραμε κι εμείς, βγάζοντας μερικές φωτογραφίες και αναχωρώντας προς την παραλία του Αγίου Ιωάννη:

Η μέρα ήταν επίσης ιδιαίτερα ζεστή με το θερμόμετρο να γυροφέρνει τους 40, έτσι μια στάση δροσιάς στα καφέ/εστιατόρια πριν την παραλία ήταν επιβεβλημένη:

Έτσι κι αλλιώς δυστυχώς ο καιρός δεν ευνοούσε για μπάνιο όπως την προηγούμενη, με το βορεινό άνεμο να δημιουργεί έντονο κυματισμό στις θάλασσες. Και 40 βαθμοί και χωρίς βουτιά...

Το ίδιο συνέβαινε όπως μπορείτε να δείτε σε μεγαλύτερο βαθμό και στη διπλανή παραλία του Σαρακήνικου, δίνοντας μας την ευκαιρία για συνέχιση του πλάνου μας νωρίτερα απ' ότι υπολογίζαμε:

Η επόμενη επίσκεψη άλλωστε αφορούσε ένα «αξιοθέατο» που ήθελα πολύ να δω. Είναι γνωστό πως η Γαύδος αποτέλεσε -και αυτή- ακόμα ένα νησί μαρτυρίου και ντροπής, με αρκετούς εξόριστους να φιλοξενούνται σ’ αυτήν (μεταξύ τους και ο μετέπειτα ηγέτης του ΕΛΑΣ Άρης Βελουχιώτης) κατά τη διάρκεια της Βασιλο-Μεταξικής δικτατορίας αλλά και νωρίτερα, έχοντας ως στόχο την εξόντωση τους από τις κακουχίες και τις ασθένειες όπως η Γαυδιώτικη ελεονοσία.

Το συγκεκριμένο οίκημα είναι πλέον ιδιωτικό και περιστοιχίζεται από καφέ μπαρ και ενοικιαζόμενα δωμάτια, σε μια κατάσταση που πραγματικά δε θέλω να σχολιάσω:

Τουλάχιστον το κτίσμα είναι αυτούσιο, όπως δηλαδή το έφτιαξαν οι εξόριστοι κατά τη δεκαετία του 30, με τα ίδια τους τα χέρια:

Περιηγήθηκα και έβγαλα τις φωτογραφίες μου συγκινημένος, όσο ο ιδιοκτήτης προσπαθούσε να μας ψήσει να επιστρέψουμε μετά τις έξι που άνοιγε το κατάστημα:

Ξαναμπήκαμε στο αυτοκίνητο με σκοπό την επίσκεψη μας και στο διπλανό Σαρακήνικο, ώσπου άκουσα τον Νίκο να μου λέει «να το ωραίο καφενεδάκι πάνω στο δρόμο που είδαμε χθες από το λεωφορείο φίλε», με το χέρι μου να πηγαίνει κατευθείαν στο φλάς και το πόδι μου στο φρένο. Ήταν ώρα για δύο τίμια:

Θα θέλαμε να μείνουμε εκεί για ώρα ωστόσο το πρόγραμμα ήταν συγκεκριμένο, αποφασίζοντας να κάνουμε μια προσπάθεια για μπανάκι εφόσον ήταν εφικτό, συνεχίζοντας οδηγώντας λίγο πιο κάτω ως την παραλία του Σαρακήνικου:

Όπως εύκολα καταλαβαίνετε τα σχέδια πήγαν περίπατο κατευθείαν, μη βλέποντας κανέναν μέσα στη θάλασσα. Πιάσαμε την κουβέντα μ’ ένα ζευγάρι που ‘χαμε γνωρίσει την προηγούμενη στην Τρυπητή και κατευθυνθήκαμε προς κάποιο σκιερό μέρος:

Ευτυχώς η περιοχή έχει αρκετές δροσερές ταβέρνες, μία εκ των οποίων φιλοξένησε κι εμάς για λίγες ώρες, όπου γνωρίσαμε και τον κύριο Τ. ,ιδιοκτήτη και γνώστη του νησιού από τον οποίον μάθαμε πολλά κι ενδιαφέροντα πράγματα.

Ειδικότερα τα τελευταία χρόνια, υπάρχει στη Γαύδο (ναι ακόμα και σ’ ένα τόσο μικρό νησί) μια ανοικτή κόντρα μεταξύ της δημοτικής αρχής, κατασκηνωτών και ορισμένων από τους ντόπιους που έχει εν μέρει διχάσει την τοπική κοινωνία. Δημόσια ντους ξηλώθηκαν, ο γυμνισμός σε κάποιες παραλίες απαγορεύτηκε, με κάποιους εκ των κατοίκων να κάνουν δυσάρεστες σκέψεις περί υπερ-τουριστικοποίησης του νησιού στο άμεσο μέλλον…

• Κέρνα μια παγωμένη τα παιδιά!
• Ευχαριστούμε Τ.
• Ελάτε και το βράδυ, έχουμε ανοικτό μπαράκι
• Βεβαίως

Η βουτιά τελικώς έγινε στην παραλία του Κόρφου, με το ζόρι, στα ρηχά και πολύ προσεκτικά, θυμίζοντας μου την Ικαρία προ 12ετίας. Ποντάραμε ότι δε θα έπιανε εκεί ο αέρας έχοντας στο μυαλό μας την προηγούμενη μέρα, αδίκως όπως αποδείχτηκε:

Θα ‘χε πάει περίπου έξι το απόγευμα όταν πήραμε τον ανηφορικό δρόμο για το Καστρί, παρκάροντας στον κεντρικό του :

Θέλαμε να τσιμπήσουμε κάτι, ωστόσο μια αναγνωριστική έπρεπε να γίνει με τα πόδια:

Κύριο στοιχείο του χωριού (αλλά και του νησιού) όπως μπορείτε να διαπιστώσετε είναι τα πλίνθινα κτίσματα, με την κιτρινωπή αυτή πέτρα που δίνει ιδιαίτερο και παλιακό χρώμα στο μέρος:

Φτάσαμε και ως το δεύτερο ταβερνείο στο οποίο μας υποδέχτηκε η ιδιοκτήτρια λέγοντας μας ότι δεν είχε ανοίξει ακόμη, κάτι που θα γινότανε στις επτά. Γενικώς ο περισσότερος κόσμος φτάνει από εκείνη την ώρα στο χωριό και μετά, κυριότερα για φαγητό:

Γυρίσαμε προς τα πίσω και το ανοικτό μεζεδοπωλείο/καφενείο με το όνομα «Ρακοπαγίδα του Στρατή». Υπήρχε περίπτωση να μη καθίσουμε; Τι λέτε;

Μπήκα να παραγγείλω μια παγωμένη μαζί με μεζέ, πιάνοντας αμέσως την κουβέντα με τους ντόπιους που εκείνη την ώρα έπιναν τον καφέ τους. Δέκα λεπτά μετά κατέφτασαν στο πεζούλι όπου καθόμασταν τα Κρητικά καλιτσουνάκια με την τσικουδιά. Όνειρο:

Αυτές είναι οι εικόνες από την «πρωτεύουσα» της Γαύδου. Εικόνες μοναδικές, ξεχωριστές, σπάνιες. Από τη μία το δημαρχείο, κι από την άλλη τα κατσίκια να κυκλοφορούν αμέριμνα μες τα χαλάσματα:

Είχε φτάσει όμως η ώρα για ακόμα ένα αξιοθέατο που είδατε και προηγουμένως, έτσι πήραμε τον δρόμο των δύο περίπου χιλιομέτρων για τον φάρο, με τον ήλιο να έχει αρχίσει ήδη την κάθοδο του:

Αρκετές παρέες είχαν πιάσει τα καλύτερα πόστα μπροστά στην υπέροχη αυτή θέα του Λιβυκού, στη Γαύδο όμως υπάρχει χώρος για όλους:

Μείναμε λίγο κι επιστρέψαμε στο καφενεδάκι για να πιούμε μια μπυρίτσα, αλλάζοντας κουβέντες μ’ έναν ντόπιο αλλά δυστυχώς και με τον του γραφείου ενοικίασης αυτοκινήτου. Μπήκα να παραγγείλω άλλες δύο, βλέποντας μια πολύ ωραία τοιχογραφία με τους ανέμους, κάτι που έχω συναντήσει κι άλλες φορές σε νησιά:

Φυσικά μια επίσκεψη στον φάρο – μουσείο εκ των έσω είναι επιβεβλημένη. Εικόνες και πληροφορίες από τύπους φάρων ανά την Ελλάδα φιλοξενούνται σ’ αυτό, σε μια πολύ ωραία και προσεγμένη έκθεση:

Ανεβήκαμε από τη στριφογυριστή σκάλα και ως το ψηλότερο σημείο του φάρου και τη λυχνία του, βλέποντας τη θέα μέσα κι έξω από τα τζάιμια:

Με ελάχιστη διάρκεια ημέρας να απομένει πλέον μπήκαμε στο αμάξι για την επιστροφή. Δύο κοπέλες μας ρώτησαν πολύ ευγενικά αν μπορούμε να τις κατεβάσουμε μιας και το λεωφορείο δεν έκανε το δρομολόγιο (κάτι που συμβαίνει συχνά) και με μεγάλη χαρά τις πήγα μέχρι τον Άη Γιάννη. Στο γυρισμό βεβαίως μια στάση στο μπαράκι του Τ. δίπλα απ’ την ταβέρνα για μπυρίτσες, καλές μουσικές και συζήτηση με την Ικαριώτισα (!) barwoman ήταν επιβεβλημένη:

Που καταλήξαμε; Γύρω στις 11 στην «δική μας» ταβέρνα μπροστά απ’ τα δωμάτια…

• Μαρία ξέρεις, αυτούς τους 5 μεζέδες, σε δέκα είμαστε εδώ

Μερικές βότκες κάτω από τον έναστρο ουρανό έδωσαν το καλύτερο τέλος στην υπέροχη αυτή μέρα, αλλά και γενικότερα στο νησί…


Αναχώρηση


Κατεβήκαμε στο λιμάνι νωρίς και την ώρα που ο Νίκος μπήκε στην ουρά για τα εισιτήρια επιστροφής, την ίδια ώρα που εγώ παρέδιδα το αυτοκίνητο και πλήρωνα παράλληλα κι ένα μεγάλο ποσό για χρήση καυσίμου, μιας και βενζινάδικο στο νησί δεν υπάρχει.

Ο καιρός όπως είναι λογικό είχε στρώσει την ημέρα που φεύγαμε. Θαυμάστε νερά στην παραλία της Καραβέ:

Ήπιαμε τα φραπεδάκια μας περιμένοντας την αναχώρηση, με περίεργες ιδέες να μπαίνουν στο μυαλό μου όταν είδα το κολλημένο χαρτί στην πόρτα με την ένδειξη «Ζητείται προσωπικό». Βρε λες; Στις 12 ακριβώς το μικρό πλοίο ξεκίνησε το ταξίδι του για τις ακτές της Κρήτης, σε γαλήνια στην αρχή θάλασσα και υπέροχα γαλάζια νερά:

Βάλαμε πλώρη με τη διάρκεια του ταξιδιού να είναι μια ώρα λιγότερη απ’ αυτήν που κάναμε όταν ήρθαμε, μ' ένα παιδί απ’ το πλήρωμα να μας μοιράζει τσίχλες, μιας και ένα πεντάρι θα μας έβρισκε λίγο αργότερα. Σ’ ένα κανονικό πλοίο δε θα καταλάβαινε κανείς τίποτα, όχι όμως στο μικρό και στενόμακρο αυτό σκαρί:

Η Γαύδος άνηκε πλέον στο παρελθόν, με τη νοσταλγία γι’ αυτό το ονειρεμένο μέρος να με πιάνει από τη στιγμή κιόλας που λύσαμε. Όχι ούτε τη χόρτασα ούτε μου έφτασε, ήθελα να χα πολύ περισσότερο χρόνο σ’ αυτόν τον επίγειο παράδεισο της χώρας μας, σ’ ένα νησί εντελώς μοναδικό και ξεχωριστό που δεν υπάρχει περίπτωση να βρει κανείς όμοιο του.

Γαύδο μου τα ξαναλέμε, ελπίζω σύντομα!

 

[psilos3]

Μεγανήσι

Επίσκεψη : Αύγουστος 2023

Διάρκεια: 1 ημέρα



Να που μετά από τόσα κεφάλαια και τόσες περιγραφές, ήρθε η ώρα να προστεθεί το πρώτο από το Ιόνιο, ελπίζοντας παράλληλα πως δε θα ναι το μόνο στο μελλοντικό διάστημα των νησιωτικών περιηγήσεων.

Είναι αλήθεια πως το Μεγανήσι είναι το πιο εύκολο σε πρόσβαση σε σχέση με τα μικρά νησιά του Ιονίου που απασχολούν αυτή την ιστορία, ωστόσο απ’ ότι διαπιστώνω δεν είναι τόσο γνωστό, ιδιαίτερα σε μας τους Βόρειους. Που να ξέρουν βέβαια (ούτε ‘γω το ήξερα) για πόσο κοσμικό νησάκι πρόκειται, κάτι που κατάλαβα αρχικά ψάχνοντας για διαμονή, με τις τιμές να είναι ασύλληπτα ακριβές για τέτοιο μέρος, αλλά και τη διαθεσιμότητα που ήταν στα ύψη.

Για μένα δεν ήταν άγνωστος στόχος, το είχα στα υπόψιν από το 2020, που άρχισα να λοξοκοιτώ και προς Ιόνιο μεριά, ξέροντας ότι για να φτάσω ως εκεί η Λευκάδα αποτελεί μονόδρομο. Έτσι, με αυτή την ευκαιρία έβαλα δύο ακόμα νησιά στη λίστα μου μιας και δεν είχα δει ακόμα ούτε την Λευκάδα, κάτι που με βόλεψε πολύ.



Ημέρα πρώτη:



Η υπερβολική κίνηση στους δρόμους της Λευκάδας, η καθυστέρηση και η δυσκολία εύρεσης του δρόμου που οδηγεί στο λιμάνι του Νυδρίου με άγχωσαν ιδιαίτερα, μιας και έπρεπε να ‘μαι νωρίτερα λόγω του αυτοκινήτου. Ευτυχώς πρόλαβα στο τσακ κι αμέσως ανέβηκα στο κατάστρωμα χαλαρώνοντας επιτέλους μετά από ώρα:



Το πλοίο δεν άργησε να ξεκινήσει, με ‘μένα να μένω στη θέση μου για φωτογραφικές λήψεις στην έτσι κι αλλιώς ολιγόλεπτη θαλάσσια διαδρομή:

Ίσα που φωτογράφισα τα ιστιοπλοϊκά δίπλα στις υπέροχες θάλασσες του Σκορπιού, όταν το πλοίο έκοψε ταχύτητα για να μπει σιγά-σιγά στο λιμάνι με το όνομα «Σπήλια»,

επίνειο ουσιαστικά του Σπαρτοχωρίου, που βρίσκεται κρεμασμένο από πάνω του:

Πήγα γρήγορα στο πολύ ωραίο δωμάτιο που βρισκόταν πιο κοντά στον δεύτερο οικισμό το Βαθύ, κι αφού τακτοποιήθηκα πήρα το αυτοκίνητο και ξαναβγήκα τους δρόμους, διαπιστώνοντας κατευθείαν πως χωρίς μέσο είναι αρκετά δύσκολο να δεις το νησί, παρόλο που 'ναι τόσο μικρό. Οι διαδρομές ωστόσο ήταν χαρακτηριστικές του Ιονίου, ανάμεσα σε ελιές αλλά και γενικότερα πράσινο ως εκεί που φτάνει το μάτι σου:

Δεν ήταν λίγες οι στιγμές που σταματούσα προκειμένου να φωτογραφήσω, μιας και τα σημεία θέασης πάνω στο δρόμο ήταν αρκετά. Η ομορφιά του νησιού μου είχε κάνει ήδη εντύπωση, κάτι που δε περίμενα να συμβεί σ’ αυτόν το βαθμό:

Η διαδρομή που είχα επιλέξει κατέληγε στον ναό του Αγίου Ιωάννη που ήταν στη λίστα μου κι έκανα μια μικρή στάση για να τον δω μαζί με το τοπίο μπροστά του:

Από το σημείο εκείνο ξεκινά και ο παραλιακός δρόμος από τον οποίο θα συνέχιζα:

Ήταν άλλωστε μεσημέρι, ποθούσα μια δροσερή βουτιά κι ένα ποιοτικό καφεδάκι, κάτι που συνδυάστηκε τέλεια σε μια από τις καλύτερες παραλίες του μικρού αυτού Ιονίου νησιού, πιο συγκεκριμένα στην «Αμμόγλωσσα» η οποία μπορείτε να καταλάβετε από πού πήρε το όνομα της στις επόμενες φωτογραφίες, από ψηλά αλλά και από το ύψος του νερού:

Απόλαυση πραγματική το μπανάκι και το χάζι στην παραλία κάτω απ’ τη σκιά. Ήθελα να μείνω κι άλλο, ωστόσο ο χρόνος μου ήταν συγκεκριμένος:

Πάνω στον παραλιακό δρόμο μπορεί βέβαια κάποιος να συναντήσει πολλά μικρά κολπάκια, άλλωστε προσβάσιμα για τον κόσμο, άλλοτε μόνο για τα σκάφη:

Ο «περιφερειακός» του νησιού με έβγαλε μπροστά στο Σπαρτοχώρι, στο πάρκινγκ του οποίου άφησα το αυτοκίνητο και συνέχισα με το πόδι, κάτι που σας συμβουλεύω να κάνετε σε κάθε οικισμό του νησιού προκειμένου να μη μπλέξετε στα στενά σοκκάκια:

Όμορφες γειτονιές, καλοδιατηρημένα πλακόστρωτα και πέτρινα σπιτάκια περνούσαν από τα μάτια μου και τον φακό της μηχανής:

Εξάλλου δε πρόκειται για ένα νησί που δεν έχει κόσμο όλο το χρόνο, μιας και οι μόνιμοι κάτοικοι ξεπερνούν τους χίλιους.

Η στάση δροσιάς ήταν απαραίτητη πριν προχωρήσω στην απαιτητική συνέχεια του προγράμματος:

Μπήκα στο αμάξι και πήρα πάλι τους δρόμους συνεχίζοντας τις στάσεις συχνά πυκνά για φωτογραφικά στιγμιότυπα:

Προφανώς και δε μιλάμε για μεγάλες αποστάσεις στο Μεγανήσι. Όλα είναι δίπλα, οι δρόμοι όμως έχουν πολλές στροφές και ανηφόρες/κατηφόρες. Μέσα σε οκτώ χιλιόμετρα είχα φτάσει κιόλας στην άλλη άκρη και την παραλία «Λιμονάρι» αντικρύζοντας αυτή την υπέροχη εικόνα:

Πόσο μπορεί να αντισταθεί κάποιος σε τέτοια νερά μου λέτε;

Αυτές είναι οι παραλίες των μικρών νήσων του Ιονίου και σε μια τέτοια θα συνέχιζα κι εγώ μετά την δροσερή βουτιά αλλά και το οδηγικό παίδεμα που με ανάγκαζε να περάσω μέσα από το Κατωμέρι, τον τρίτο οικισμό του νησιού, προκειμένου να βρεθώ στο «Φανάρι», ακόμα μια παραλία με σκιά και ωραία γαλαζοπράσινα νερά που υπήρχε στη λίστα μου:

Βουτιά για άλλη μια φορά κι αμέσως μια παγωμένη στο μπαράκι από πάνω, μιας και είχε περάσει ώρα:

Το Βαθύ ήταν δίπλα και με την πείνα που είχα το είδα ευκαιρία σαν επίσκεψη. Πάρκαρα και πάλι εκτός πριν ξεκινήσει η κοσμοσυρροή και το έκοψα με το πόδι φωτογραφίζοντας. Νάτα και τα στενάκια διπλής παρακαλώ κατεύθυνσης, τα οποία θα περνούσα κι εγώ αλλά ακόμα δε το ξερα:

Όμορφο το λιμανάκι περιτριγυρισμένο από σπίτια, αρκετές ψαρόβαρκες αλλά ακόμα περισσότερα σκάφη, κάτι που μόνο σπάνιο δεν είναι απ’ ότι κατάλαβα στο Ιόνιο:

Πήρα μια μπυρίτσα κι έκανα στάση αφού είχα βγάλει τις φωτογραφίες μου:

Μέχρι να κατευθυνθώ προς το μέρος που μου ‘χαν συστήσει για την παραγγελία φαγητού, το οποίο θα έπαιρνα σε πακέτο για οικονομία χρόνου:

Όταν πήγα να πάρω το αυτοκίνητο κατάλαβα ότι είχα μπλέξει, αφενός γιατί τα στενά ήταν πολύ κλειστοφοβικά, αφετέρου γιατί είχε πεζοδρομηθεί η παραλιακή κι έπρεπε να κάνω τον κύκλο του χωριού, κάτι που βρήκα με τη σχετική βοήθεια, κάνοντας στάση για μια πανοραμική λήψη του λιμανιού:

Μπανάκι, φαγητό, λίγες ακόμη βόλτες με τα πόδια και μερικές βότκες για βραδινό ήταν αυτό που χρειαζόμουν στο υπέροχο μέρος όπου βρισκόμουν.

Μακάρι να μπορούσα να σας δείξω σε φωτογραφία τον γεμάτο άστρα ουρανό του νησιού στην απέραντη γαλήνη του τοπίου, όμως αυτό δε γίνεται… Κρατάω το συναίσθημα για μένα.



Ημέρα Δεύτερη – αναχώρηση


Το πρωί ήμουν στο πόδι από νωρίς, για να δω ότι προλάβω μιας και είχα αποφασίσει να γυρίσω Θεσσαλονίκη πριν τις 9 το βράδυ. Κατέβηκα μια βολτούλα ξανά στο Βαθύ, από την απέναντι μεριά της προβλήτας αυτή τη φορά:

Ωραία σπιτάκια και από κείνη την πλευρά του οικισμού, μονοκατοικίες με κεραμίδια και όμορφες αυλές:

Πήρα το αμάξι και κατηφόρισα προς το λιμάνι, σκεπτόμενος να κάνω και μια βουτιά αν μου την έδινε. Εδώ είναι μια μικρή παραλία – προβλήτα - restaurant για σκαφάτους με το όνομα Καρνάγιο, κι αμέσως μετά η παραλία «Άμμος»

Φτάνοντας στο ψηλότερο σημείο πριν το λιμάνι πήρα την απόφαση να μη μπω στη διαδικασία της βουτιάς όσο κι αν το ήθελα, παρόλο που τα πρασινωπά νερά στην παραλία στα Σπήλια φαινόντουσαν παραπάνω από δελεαστικά:

Αντ’ αυτού πήγα στο λιμάνι να πιάσω σειρά για το αυτοκίνητο αν και ήταν αρκετά νωρίτερα από την ώρα αναχώρησης και κατόπιν έκανα δεξιά στο πολύ ωραίο παραλιακό καφέ:

Το πλοίο ξεκίνησε με 20λεπτη περίπου καθυστέρηση, με την εικόνα του Σπαρτοχωρίου να μ’ αφήνει ακριβώς όπως με καλωσόρισε την προηγούμενη μέρα:

Άφηνα πίσω μου το Μεγανήσι χαρούμενος που κατάφερα να το δω κι έκανα επιτέλους την αρχή στα μικρά νησιά του Ιονίου,

δίνοντας την υπόσχεση ότι θα ξαναπεράσω, μιας κι αυτή η «γειτονιά» στα μάτια μου παρουσιάζει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον!

 

[psilos3]

Αλόννησος

Επίσκεψη : Αύγουστος 2023

Διάρκεια: 2 ημέρες



Οι Σποράδες αποτελούσαν ένα κεφάλαιο που έπρεπε επίσης να κλείσει μιας και υπήρχαν εκκρεμότητες. Εντάξει, είχα επισκεφτεί τη Σκιάθο δύο φορές, είχα περάσει ένα γεμάτο τετραήμερο στη Σκύρο, ωστόσο στη Σκόπελο δεν είχα περάσει παρά μόνο μια μέρα οπότε ήθελα να την δω διεξοδικά, κι εν προκειμένω την Αλόννησο που αφορά και την κάτωθι αφήγηση την οποία δεν είχα δει ποτέ.

Είναι βλέπετε η κλασσική δικαιολογία που υπάρχει μες το μυαλό μου η οποία κατατάσσει τέτοιου είδους νησιά που βρίσκονται κοντά σχετικά στη Θεσσαλονίκη στην κατηγορία «εντάξει μωρέ, δίπλα είναι, κάποια στιγμή θα πάμε», που κάθε φορά με κάνει και εκτίθεμαι όπως για παράδειγμα στην περίπτωση της Σαμοθράκης.

Με χαρά διαπίστωσα ότι και η Αλόννησος μπαίνει στον ίδιο παρονομαστή, των μικρών ωραίων και ιδιαίτερων νησιών που επιμελώς παραμελούσα κι επιτέλους αποκατέστησα την αλήθεια τους στα μάτια μου. Αυτό είναι το νησάκι που θα σας περιγράψω σε λίγες γραμμές, χωρίς ακόμα να έχω αποφασίσει αν θα κάνω κάτι αντίστοιχο με τη Σκόπελο. Θα δείξει..


Ημέρα πρώτη:


Αν ήδη βρίσκεσαι σε κάποιο από τα νησιά του συμπλέγματος, το μόνο που δε σε αγχώνει (μάλλον) είναι η μεταξύ τους επικοινωνία. Έτσι κι εμείς, πολύ χαλαροί και μετά από ένα ωραίο καφεδάκι και μια εξαιρετική τοπική πίτα, αφήναμε πίσω μας τη Σκόπελο, ξεκινώντας για μια 40λεπτη περίπου πλεύση.

Η Αλόννησος δεν άργησε να φανεί στα μάτια μας, με την Χώρα της σκαρφαλωμένη πάνω στο λόφο να μου κλέβει από την πρώτη στιγμή την καρδιά:

Το πλοίο είχε ξεκινήσει ήδη τη στροφή του αφήνοντας πίσω τις βραχονησίδες που χωρίζουν τα δύο νησιά, προσεγγίζοντας γρήγορα το λιμάνι με το όνομα Πατητήρι:

Ακόμα ένας νησιώτικος οικισμός που μπαίνει στην κατηγορία «συγγνώμη που με είδατε», μια κατηγορία που λατρεύω γιατί έχει να δώσει πολύ. Βρεθήκαμε με τους υπόλοιπους δύο της παρέας που ερχόταν απευθείας από Θεσσαλονίκη (με την πανάκριβη ακτοπλοϊκή σύνδεση να τα λέμε όλα) κι αναχωρήσαμε για το σπίτι προκειμένου να ετοιμαστούμε:

Με μικρή για τα δεδομένα μας κωλυσιεργία βγήκαμε μεσημέρι πλέον στο δρόμο έχοντας ως στόχο τις παραλίες και την εξερεύνηση του νησιού, με την αρχή να γίνεται από την μακρινή του «Αγίου Δημητρίου». Ας μιλήσει η εικόνα:

Θαυμάσια καταγάλανα νερά που δε μπορούσε να τα χορτάσει κανείς μας, σε συνδυασμό με φυσική σκιά, σε μια παραλία που πραγματικά δε θέλεις να φύγεις:

Δικαιολογημένα αργήσαμε κι εμείς να φύγουμε όπως καταλαβαίνετε, συνεχίζοντας ως την παραλία του «Τζώρτζη Γιαλού» που ήταν ρηχή και δε μας έκανε το κλικ:

Αντιθέτως καταλήξαμε στον διπλανό «Λεφτό Γιαλό» για ένα πολύ ωραίο καφεδάκι και την απογευματινή μας βουτιά στα καταπράσινα, γαλήνια νερά του. Είναι η ώρα που ευχαριστιέμαι τη θάλασσα περισσότερο ίσως από κάθε άλλη:

Η απόφαση μας ήταν να ανεβούμε την πρώτη αναγνωριστική μας βόλτα στη χώρα έτσι όπως ήμασταν, προκειμένου να πιούμε καμιά παγωμένη μπυρίτσα την ώρα που πέφτει ο ήλιος και να τσιμπήσουμε κάτι. Αφήσαμε το αυτοκίνητο αρκετά μακριά από το πάρκινγκ μιας και υπήρχε κοσμοσυρροή, και θαυμάζοντας την περιμετρική θέα ξεκινήσαμε να μπαίνουμε στην Χώρα (Παλιά Χώρα για να τα λέμε ως έχουν) από την δεύτερη είσοδο και το πλακόστρωτο δρομάκι:

Αν και τα δεδομένα που έχω συνηθίσει είναι κάπως διαφορετικά, τολμώ να πω ότι η Χώρα αυτού του νησιού μου άρεσε από την πρώτη στιγμή (όπως αντίστοιχα είχε γίνει με τη Σκύρο). Μικρή, προσεγμένη, με υπέροχη θέα, φυτά, όμορφα σπιτάκια, όλα όσα σε κάνουν να συμπαθήσεις αμέσως έναν τόπο:

Δεν αργήσαμε καθόλου να φτάσουμε στο κέντρο της μιας και οι αποστάσεις ήταν μικρές όπως καταλαβαίνετε, με πλήθος κόσμου να ‘χει ξεκινήσει ήδη τη βραδινή του βόλτα, την ίδια ώρα που εμείς ήμασταν ακόμα με τα μαγιό. Πόσο τα γουστάρω κάτι τέτοια…

Σας θυμίζει κάτι το παρακάτω σημείο;

Μήπως τώρα καλύτερα; Αυτή δεν είναι η πρώτη εικόνα που συναντά κανείς όταν ψάχνει για την Αλόννησο;

Προχωρήσαμε προς το ψηλότερο σημείο και μια μικρή πλατεία με ανεμπόδιστη περιμετρικά θέα προς όλα τα σημεία της Παλιάς Χώρας:

Στο απέναντι ακριβώς σημείο σταθήκαμε προκειμένου να δούμε το μνημείο (από τέτοια γεμάτη η χώρα μας αλίμονο) των εκτελεσθέντων κατοίκων από τους ναζί:

Και προχωρήσαμε προς τα ενδότερα, σ’ έναν πολύ όμορφο δρόμο που θύμιζε και λίγο Κυκλάδες, γεμάτο εστιατόρια και όμορφα μαγαζάκια λαϊκής τέχνης:

Ο μικρός πεζόδρομος καταλήγει σ’ ένα μαγαζί με την καλύτερη θέα της χώρας όπως λένε, στο οποίο δεν καθίσαμε, άλλα επιστρέψαμε σιγά-σιγά προς τα πίσω:

Κατεβήκαμε στην αρχή περίπου του οικισμού όπου στρωθήκαμε για φαγητό σ’ ένα μαγαζί απέναντι από την πέτρινη εκκλησία «Γεννήσεως του Χριστού», σύμβολο της Παλιάς Χώρας που στέκει εκεί από τον 17ο αιώνα:

Οι ώρες κύλησαν ευχάριστα, με τη νύχτα να ολοκληρώνεται στο Πατητήρι, στο μόνο κατάστημα που πήγαινε μέχρι αργά και σίγουρα δεν ήταν στα γούστα μας. Λεπτομέρειες...



Ημέρα Δεύτερη


Η επόμενη μέρα μας υποδέχτηκε με συννεφιά και ψιλόβροχο, καιρό αν μη τι άλλο περίεργο όταν μιλάμε για 13 Αυγούστου, ωστόσο τις καλές παρέες και δη τις αντροπαρέες φίλων δε τις ξενερώνει τίποτα όπως είναι γνωστό.

Ήπιαμε ένα καφεδάκι με την ησυχία μας και νωρίς το μεσημέρι κατηφορίσαμε –υπό τις ίδιες συνθήκες- στις παραλίες του νησιού, αρχής γενομένης από την παραλία της «Μηλιάς» όπου κάναμε και την πρώτη μας στάση. Επιμείναμε, καθίσαμε πάνω από μια ώρα, ο καιρός όμως δε μας έψηνε για μπάνιο, οπότε ήπιαμε τη μπυρίτσα μας, θαυμάσαμε τα ωραία νερά κι αποχωρήσαμε:

Εξίσου αναποτελεσματική ήταν και η κάθοδος μας στην διπλανή παραλία της «Χρυσής Μηλιάς» αυτή τη φορά, με τα μικρά κύματα να την καθιστούν αποτρεπτική:

Έτσι νομοτελειακά κατευθυνθήκαμε προς το «Κοκκινόκατστρο» που ήταν έτσι κι αλλιώς ψηλότερα στη λίστα της ημέρας. Παρκάραμε το αυτοκίνητο και κατεβήκαμε ποδαράτοι, με τη θάλασσα να φαίνεται από μακριά πολλά υποσχόμενη, παρόλη τη συννεφιά της ημέρας:

Δε θέλει και μεγάλη σκέψη άλλωστε προκειμένου να καταλάβει κανείς αυτό που ισχυρίζονται οι περισσότεροι, πως το Κοκκινόκαστρο είναι η καλύτερη παραλία της Αλοννήσου, στο οποίο τείνω να συμφωνήσω:

Κάποιες σταδιακές εμφανίσεις του ήλιου έκαναν το τοπίο καλύτερο και το μπάνιο απολαυστικότερο, τόσο που αναρωτιόμασταν πόσο όμορφα μπορεί να είναι με πλήρη ηλιοφάνεια:

Ήπιαμε τις μπύρες μας στην καντίνα και γύρω στις έξι αναχωρήσαμε προς την επόμενη στάση της ημέρας, το χωριό «Στενή Βάλα», μικρό ψαράδικο λιμανάκι και δημοφιλή προορισμό σκαφάτων μεταξύ άλλων:

Κάναμε μια βόλτα στη παραλιακή του χωριού προτού καταλήξουμε στο καφέ προκειμένου να σκοτώσουμε άλλη μια ώρα συζητώντας και πίνοντας καφεδάκι:

Ψωνίσαμε κάποια πράγματα απ’ το μάρκετ και αποχωρήσαμε, την ίδια ώρα που στις ψαροταβέρνες άρχισε να γίνεται ένας μικρός χαμός. Πολύ το ζήλεψα αυτό το ψάρι που καθαρίζονταν με προορισμό το κατάστρωμα κάποιου ιστιοπλοϊκού:

Γυρίσαμε προς το σπίτι να ετοιμαστούμε έχοντας ήδη αποφασίσει να ετοιμαστούμε και ν’ ανεβούμε ξανά στην Παλιά Χώρα για φαγητό και ποτό, κάτι που έγινε σχετικά νωρίς, παρκάροντας στην αρχή του δρόμου αυτή τη φορά όντας ψυλλιασμένοι για το τι θα γινόταν στο παρκινγκ. Μετά από 300-400 μέτρα μπήκαμε από την κύρια είσοδο του οικισμού κάνοντας τις πρώτες αναγνωριστικές βόλτες:

Αρκετός κόσμος και εκείνη τη μέρα πηγαινοέρχονταν στο πολύ ωραίο κεντρικό στενό της Παλιάς Χώρας, δίχως όμως να είναι σε καμία περίπτωση ενοχλητικός:

Στον οικισμό επικρατούσε σεβασμός και ησυχία, δείγμα της ποιότητας που έβγαζε το νησί κάτι που καταλαβαίνει πολύ καλά ο επισκέπτης:

Συνεχίσαμε τις βόλτες μας προς το τέλος της κεντρικής οδού, το πανέμορφο σημείο που σας περιέγραφα στο προηγούμενο κεφάλαιο, κι αφού κάναμε και τα απαραίτητα ψώνια κατεβήκαμε προς τα κάτω προκειμένου να καθίσουμε για φαγητό:

Χάρηκα ιδιαίτερα που είδα πολύ κόσμο στο περιμετρικό πεζούλι της εκκλησίας, γεγονός χαρακτηριστικό στα νησιά:

Όσο για την κατάληξη της βραδιάς; Οι πληροφορίες μου από τον μπουζουξή της «Ανατολής» στη Σκόπελο αποδείχτηκαν πολύ σωστές, καταλήγοντας στο μόνο μαγαζί της παλιάς Χώρας που είχε ζωντανή μουσική:

Το πώς μπλέξαμε παραμένει ακόμα αδιευκρίνιστο, αν και παραδέχομαι ότι δεν είναι η πρώτη (και μάλλον όχι η τελευταία) φορά που μας συμβαίνει.

Καλή παρέα, μπαρ γεμάτα, σωστή μουσική, τι άλλο μπορεί να χρειάζεται κάποιος για να περάσει καλά στις διακοπές του και γενικότερα στη ζωή του;



Ημέρα Τρίτη – αναχώρηση


Η βαριά ζαλάδα του –όχι και τόσο πρωινού ξυπνήματος- ήταν φυσικό επακόλουθο, προκειμένου να πακετάρουμε και να κατέβουμε προς τα κάτω. Ορίστε το Πατητήρι από ψηλά, ελπίζω να καταλαβαίνετε την ατάκα μου γι’ αυτό στην αρχή της εξιστόρισης:

Η συννεφιά μας ακολουθούσε για ακόμα μία ημέρα, όχι ότι μας ένοιαζε και πολύ μιας και αλλάζαμε νησί. Πήραμε φαγητό και τα καφεδάκια μας και κατηφορίσαμε προς το λιμάνι:

Κομματάκι συμπαθέστερο το χωριό από θαλάσσης, οφείλω να το παραδεχτώ αλλά όχι ν’ αναθεωρήσω:

Το πλοίο της χειρότερης εταιρείας του Αιγαίου (μεγάλος ο ανταγωνισμός γι’ αυτόν τον τίτλο δε λέω) ήρθε με καθυστέρηση όπως πάντα, κόλλησε την προπέλα του στην άμμο και βγήκε εκτός λειτουργίας…

Με την πατροπαράδοτη Ελληνική μέθοδο του ντελάλη, ενημερωθήκαμε πως έπρεπε να πάμε στο πρακτορείο και να αντικαταστήσουμε τα εισιτήρια για το επόμενο, με σειρά προτεραιότητας που έπρεπε ήδη να έχουμε φτιάξει έξω από το πρακτορείο. Όποιος πρόλαβε, αν άκουσε, μιας και η ενημέρωση θεωρείται είδος πολυτελείας, με τους τουρίστες να μη μπορούν να καταλάβουν τι παίζει. Welcome to Greece!

Προφανώς και προλάβαμε το πλοίο λίγο πριν αναχωρήσει, τελευταίοι και καταϊδρωμένοι, ατενίζοντας την Αλόννησο πίσω μας, ευτυχώς με μια μπύρα στο χέρι:

Αν μου ‘φτασαν οι μέρες εκεί; Μάλλον όχι, θα ‘θελα λίγο ακόμα. Αν θα ξαναπάω; Μα θέλει και ρώτημα τώρα που είδα πόσο ωραία είναι;

 

[thanos75]

Έχω επισκεφθεί 2 φορές τη Σκόπελο: την πρώτη φορά, τη δεκαετία του 90 δεν θα ξεχάσω πρώτο βράδυ στο νησί, κάπου 10 Αυγούστου, να ρίχνει μια απίστευτη καταιγίδα με τρελά κεραυνιδια. Στη δεύτερη επίσκεψή μου στο νησί προ δεκαετίας περίπου, Ιούλιο του 2012, μια από τις μέρες που μείναμε στο νησι είδαμε επίσης μπόρα αστάθειας. Γενικώς, άλλο κλίμα οι Σποράδες...πηλιορειτικο να το πω....βορειοελλαδιτικο να το πω....
Βέβαια, για αυτό έχουν και τόσο πράσινο

 

[psilos3]

Έχω επισκεφθεί 2 φορές τη Σκόπελο: την πρώτη φορά, τη δεκαετία του 90 δεν θα ξεχάσω πρώτο βράδυ στο νησί, κάπου 10 Αυγούστου, να ρίχνει μια απίστευτη καταιγίδα με τρελά κεραυνιδια. Στη δεύτερη επίσκεψή μου στο νησί προ δεκαετίας περίπου, Ιούλιο του 2012, μια από τις μέρες που μείναμε στο νησι είδαμε επίσης μπόρα αστάθειας. Γενικώς, άλλο κλίμα οι Σποράδες...πηλιορειτικο να το πω....βορειοελλαδιτικο να το πω....
Βέβαια, για αυτό έχουν και τόσο πράσινο

Ακριβώς φίλε, άλλο κλίμα και εντελώς διαφορετικές καιρικές συνθήκες, ακόμα κι από νησί σε νησί.
Η Σκόπελος μας υποδέχτηκε επίσης με βροχή, την ίδια ώρα που απέναντι στη Σκιάθο είχε χαρά θεού.
Ομοίως και στην Αλόννησο, όσο στη Σκόπελο είχε λιακάδα. Δε βγάζεις άκρη...
Καλό όμως είναι να το έχουν κατά νου αυτό όταν σχεδιάζουν για Σποράδες και να ναι προετοιμασμένοι.

 

[psilos3]

2023: (Αμοργός πράξη τέταρτη)



Ένα απροσδόκητο ευχάριστο γεγονός, ο γάμος μιας φίλης θα με οδηγούσε για τέταρτη φορά, πέντε ολόκληρα χρόνια μετά την τελευταία μου επίσκεψη (ρε πως περνάνε τ’ άτιμα) και δύο χρόνια μακριά απ’ τις Κυκλάδες (ανεπίτρεπτο για το άτομο μου), σ’ ένα από τα αγαπημένα μου νησιά.

Τι κι αν η Αμοργός αποτελεί πάντα μια επιλογή και μια σταθερά, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα να συνδυαστεί όπως καταλαβαίνετε, ειδικότερα αν ψάχνεσαι σε άλλα σημεία του νησιωτικού χάρτη όπου δεν υφίσταται σύνδεση. Παράλληλα, δε πρόκειται για ένα μέρος που μπορείς να κάνεις το τσακ μέσα στην τρέλα σου και να κατέβεις έτσι, για ένα τριήμερο που λέει ο λόγος, μιας και η πρόσβαση σ’ αυτήν είναι ιδιαιτέρως ακριβή κι επίπονη.

Η ευτυχής συγκυρία όμως ήρθε ίσως την κατάλληλη στιγμή, σ’ ένα ιδιαίτερα παραγωγικό καλοκαίρι που θα συνέχιζε για λίγες μέρες σε -όχι και τόσο- κοντινά νησιά. Πέρα απ’ τον σκοπό αυτό καθ’ αυτό, υπήρχε και μεγάλο παρεϊστικο δέλεαρ, αλλά και το ίδιο το νησί, που μέχρι να ξαναβρεθώ σ’ αυτό δεν είχα καταλάβει πόσο μου ‘χε λείψει.

Μη περιμένετε πολλές περιγραφές και προτάσεις. Οι συνθήκες ήταν ιδιαίτερες, οι μέρες μόνο δύο και περιορισμένες. Εκτός αυτού, για τρίτη συνεχόμενη φορά αρκέστηκα στη Χώρα της και μόνο, που με καλύπτει σε απόλυτο βαθμό.

Πάμε λοιπόν να δούμε παρέα την Αμοργό για άλλη μια φορά απ’ τα μάτια μου, προσπαθώντας να προσεγγίσω (όσο κι αν γίνεται) αυτό το μοναδικό συναίσθημα του νησιού.



Ημέρα πρώτη – Άφιξη


Και τις βόλτες μου στην πρωινή έρημη Νάουσα τις έριξα, για να πιώ το καφεδάκι μου και να φωτογραφίσω μέχρι να έρθει το πλοίο στην Παροικιά:

Και τις φωτογραφίες μου νοσταλγώντας τα νησάκια τις έβγαλα, μόλις πιάσαμε λιμάνι σε Νάξο και Κουφονήσια:

Ώσπου το Μεγάφωνο φώναξε τη λέξη «Κατάπολα», μ’ εμένα να στήνομαι με ανυπομονησία στον Καταπέλτη:

Μέχρι και το Ξυλοκερατίδι απέναντι φάνταζε τέλειο, όπως πολλά σ’ αυτόν τον τόπο:

Ξενυχτισμένος όπως ήμουν και με τέτοια ταλαιπωρία από πλοίο και πολύ πρωινή πτήση, δε σκέφτηκα τίποτε άλλο από την ξεκούραση. Εντάξει, μια μπύρα για το καλωσόρισμα και μετά την ξεκούραση. Έπρεπε ν’ αντέξω την απαιτητική νύχτα που είχα μπροστά μου.

Νωρίς το βραδάκι και μετά από ανασύνταξη δυνάμεων ξεκινήσαμε με το μηχανάκι προς τη Χώρα, από τα μισά περίπου του δρόμου όπου και ήταν το κατάλυμα. Εκεί ακριβώς, ανεβαίνοντας ως συνοδηγός και κοιτώντας απέναντι μου την φωτισμένη Χώρα, έπαθα το πρώτο σοκ, λες και πήγαινα πρώτη φορά. Η συγκίνηση ήταν τεράστια, καταλαβαίνοντας πόσο πολύ μου έλειψε.

Παρκάραμε και συνεχίσαμε με τα πόδια, ξεκινώντας από την κάτω είσοδο της Χώρας σ’ ένα σημείο που έχουν γραφτεί πολλές υπέροχες στιγμές στο παρελθόν, δέκα χρόνια μετά την πρώτη μου φορά στην Αμοργό:

Το περπάτημα στον κεντρικό πεζόδρομο της πανέμορφης αυτής χώρας είναι κάτι που όλοι οφείλετε να κάνετε, όλες τις ώρες τις ημέρας.

Τα πρώτα μαγαζιά εστίασης δεν άργησαν να φανούν στο οπτικό μας πεδίο, όπως και οι πρώτες χαιρετούρες με τα παιδιά από το Τραντζιστοράκι. – Τι έγινε ψηλέ, καλώς ήρθες, τα μάθαμε, μας ενημέρωσε ο άλλος (αναφερόμενοι στον φίλο μου τον Νίκο που είχε αφιχθεί νωρίτερα με παρέα).

Ο κόσμος είχε ελαττωθεί φανερά, τουλάχιστον σε πρώτη εκτίμηση, αν και σε τέτοιου τύπου νησιά παίζουν αυτά. Τέλη Αυγούστου βλέπετε:

Συνεχίσαμε περνώντας από τα γνωστά, ωραία σημεία του νησιού που μου ξυπνούσαν αλλεπάλληλα αισθήματα νοσταλγίας,

καταλήγοντας στην πλατεία πάνω απ’ το καθ’ οδόν:

Μπύρα, μεζέ και ρεμπέτικο φίλε μέχρι να βρεθούμε με τους υπόλοιπους, αποκρίθηκα στον Κώστα που σιγά μην έφερνε αντίρρηση μιας κι αυτός είναι τέτοιος και χειρότερος:

Ειδυλλιακή ατμόσφαιρα με τον κόσμο να τραγουδάει και να γίνεται ένα, όπως συνηθίζει να συμβαίνει πάντα στα στέκια της Αμοργού, λίγο πριν φύγουμε κι εμείς για τη συνέχεια και το προγαμιαίο γλέντι:

Ήπιαμε, διασκεδάσαμε, γνωρίσαμε όσους δε ξέραμε (μια χούφτα άνθρωποι για τον γάμο) κι όταν μείναμε οι λίγοι κι εκλεκτοί κατά τις τρεις προχωρήσαμε στη συνέχεια. Και συνέχεια στην Αμοργό σημαίνει Τζιτζίκι, ένα μπαρ που πλέον δεν έχει σχέση με την προ δεκαετίας εκκίνηση του, αλλά αποτελεί το after πανηγύρι της Χώρας. Είχα δει εξάλλου νωρίτερα την Μ. που έχει το κατάστημα και χαιρετηθήκαμε, δε γινόταν να μη περάσω:

Κάπως έτσι, με αρκετά ακόμα ποτάκια και το ξημέρωμα να έρχεται απ’ το παράθυρο, έκλεισε η πρώτη μέρα στην Αμοργό. Είχαμε ευτυχώς κι άλλο…


Ημέρα δεύτερη, ο Γάμος 7 η αναχώρηση


Ξύπνημα, καφέ και τυρόπιτα από τον παραδοσιακό φούρνο και κατέβασμα με τα πόδια για τη βόλτα ως το δωμάτιο στην επιστροφή, από τον κεντρικό δρόμο που ενώνει Χώρα με Κατάπολα:

Νωρίς το απόγευμα ετοιμαστήκαμε εν μέσω βαρεμάρας και hangover και ξαναπήραμε το αντίθετο δρομολόγιο ως την είσοδο:

Η εκκλησία περίμενε στολισμένη ενόψει το μυστηρίου που θα ακολουθούσε σε λίγες ώρες:

Ήταν μια εξαίσια ευκαιρία για βόλτες σ’ αυτόν τον πανέμορφο οικισμό, ξεκινώντας από τα στενάκια που περνούν μπροστά από την Καλλιστώ προς το κάστρο:

Δρόμοι που όσες φορές κι αν τους έχω περπατήσει στη ζωή μου πάντα μ’ εντυπωσιάζουν. Ατόφια Κυκλαδίτικη αρχιτεκτονική, το μεγάλο ατού της Χώρας Αμοργού:

Ξαναβγήκαμε στον κεντρικό πεζόδρομο κάνοντας τις απαραίτητες στάσεις, για φωτογραφικούς και «δροσιστικούς» λόγους:

Μέχρι που φτάσαμε ως τη Λόζα προκειμένου να βρούμε τους υπόλοιπους δύο άντρες της παρέας, μιας και τα κορίτσια ήταν απασχολημένα με τα του γάμου.

• Καθήστε να πιούμε μια ψημένη, χρόνο έχουμε.
• Εννοείται αυτό, κι όχι μόνο μία

Οι ώρες πέρασαν ευχάριστα με το γάμο ν΄ ακολουθεί, τηρώντας πιστά όλα τα νησιώτικα έθιμα, με μουσικές και πολύ συγκινιτική διάθεση

Το σούρουπο ήρθε, με τα φώτα της Χώρας ν’ ανάβουν δίνοντας αυτή τη χαρακτηριστική ατμόσφαιρα που μας έκανε να λατρέψουμε την Αμοργό.

Ήπιαμε τις μπυρίτσες μας και αναχωρήσαμε, με μια μικρή στάση στο Τραντζιστοράκι για ψημένες με τα παιδιά. Ξάφνου άκουσα τη γλυκιά μελωδία του μπουζουκιού σε συνδυασμό με το τραγούδι του Τσιτσάνη, κάτι που ευτυχώς συμβαίνει συχνά σ’ αυτό το μέρος.

• Μας παίρνει μία με τα παιδιά έτσι;
• Όχι ρε, ξεκινάει το τραπέζι του γάμου σε λίγο
• Καλά εντάξει, πάω να φέρω…

Η συνέχεια της νύχτας μας βρήκε ως το ξημέρωμα σε μια παρέα, ορχήστρα και καλεσμένοι 40-50 άνθρωποι όλοι κι όλοι. Έτσι είναι οι γάμοι στα νησιά:

Σε κάποια φάση σηκώθηκα να κάνω μια βόλτα να ξεμουδιάσω, μόνος μες την απόλυτη σχεδόν ησυχία, φτάνοντας ως την άλλη είσοδο της χώρας και τον Καλογερικό, κάτω από τους ανεμόμυλους, με τα συναισθήματα μου να ‘ναι σε μεγάλη ένταση, επιβεβαιώνοντας άλλη μια φορά αυτό που με συνδέει τόσα χρόνια με το νησί και δε μπορώ να περιγράψω…

Ο χρόνος μας στην Αμοργό όμως κόντευε να τελειώσει, μιας και σηκωθήκαμε λίγο πριν τις τέσσερις από το γλέντι και το πλοίο που θα μας οδηγούσε στο επόμενο νησί και τα Δωδεκάνησα έφευγε στις έξι το πρωί. Ίσα που προλάβαμε να ετοιμαστούμε με λίγα λόγια και να κατέβουμε ως τα Κατάπολα:

Μη με ρωτήσετε αν θα ξαναπάω στην Αμοργό. Την απάντηση μπορείτε να τη βρείτε εύκολα μόνοι σας…

 

[psilos3]

2023: (Λέρος πράξη τέταρτη)



Ακόμα ένα αγαπημένο νησάκι. Ένα μέρος το οποίο είχα δει ήδη τρεις φορές, ωστόσο υπήρχαν μεγάλες κι ανοικτές εκκρεμότητες, αρκετές από τις οποίες είχα την ευκαιρία να καλύψω, μιας και οι τελευταίες δύο επισκέψεις ήταν πολύ μικρές και περιορισμένες στη νυχτερινή περιήγηση.

Η σύνδεση μεταξύ Κυκλάδων και Δωδεκανήσου μου έδινε την ευκαιρία, κι από τη στιγμή που παρέα αγαπημένων φίλων θα συνέχιζε εκεί τις διακοπές της μετά την Αμοργό δε το σκέφτηκα ούτε λεπτό προκειμένου ν’ ακολουθήσω το ίδιο δρομολόγιο.

Πλέον δηλώνω πολύ ευχαριστημένος μιας κι ανακάλυψα επιπλέον πλευρές του νησιού και συνάμα άνοιξα κι άλλα κεφάλαια για το μέλλον. Ενός νησιού σαφώς αδικημένου, με το στίγμα που για πολλούς και διάφορους λόγους που αποδόθηκε στη Λέρο να την ακολουθεί μέχρι σήμερα.



Ημέρα πρώτη:


Το πλοίο έφτασε επιτέλους στο Λακκί μετά από μια κουραστική διαδρομή 3,5 ωρών που ξεκίνησε στις έξι το ξημέρωμα από τα Κατάπολα.

Πήραμε ταξί με προορισμό τον Πλάτανο, όπου λίγη ώρα κι έναν καφέ μετά χωριστήκαμε προκειμένου να μπούμε στα δωμάτια μας για ξεκούραση. Προσωπικά χάρηκα αφενός γιατί βρήκα ίσως το καλύτερο δωμάτιο που έχω μείνει στη Λέρο, με απίστευτη θέα προς το κάστρο και τον οικισμό, αλλά και προς τη θάλασσα:

Επίσης όμως χάρηκα γιατί γνώρισα τον Μ, ιδιοκτήτης του συγκροτήματος, φιλόξενος, ευχάριστος, ωραίος τύπος και πολύ κατατοπιστικός με άμεσες πληροφορίες για το νησί και τ’ αξιοθέατα του.

Μετά τον απαραίτητο υπνάκο ξεκίνησα το απόγευμα προκειμένου να συναντήσω τα παιδιά στην πλατεία του Πλατάνου, κάνοντας και βόλτα στο χωριό:

Κατεβήκαμε ως την Αγιά Μαρίνα να τσιμπήσουμε κάτι και αμέσως πήραμε ταξί γύρω στις 7 με προορισμό το κάστρο του Παντελίου, το σημαντικότερο φρουριακό συγκρότημα της Λέρου:

Το κάστρο αποτελεί ένα από τα πιο καλοδιατηρημένα κάστρα στον Ελλαδικό χώρο και βρίσκεται σε στρατηγική θέση ανάμεσα στα δύο φυσικά λιμάνια της Αγίας Μαρίνας και του Παντελίου, χαρίζοντας μια εξαιρετική θέα περιμετρικά:

Ανεβήκαμε τα σκαλιά προς τον εσωτερικό χώρο όπου βρίσκεται ο ναός της Παναγίας:

Και θαυμάσαμε την απίστευτη θέα προς τους ανεμόμυλους & τα χωριά του νησιού:

Ήταν η ώρα που ο ήλιος έκανε τη βουτιά του χαρίζοντας απίστευτες εικόνες για πολλές φωτογραφικές λήψεις:

Το κάστρο έκλεινε, αναγκάζοντας μας να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής με τα πόδια αυτή τη φορά. Προχωρήσαμε ως την άκρη του λόφου και την εκκλησία του προφήτη Ηλία, βλέποντας και το αγαπημένο μου παγκάκι με τη θέα προς την Αγιά Μαρίνα, που το θυμόμουν (όπως και τα περισσότερα) από την προηγούμενη φορά:

Είχαμε πάρει κατεύθυνση προς τους ανεμόμυλους του νησιού, στους οποίους φτάσαμε μετά από εύκολο περπάτημα λιγότερο του ενός χιλιομέτρου:

Βγάλαμε τις φωτογραφίες στη θέα του ηλιοβασιλέματος και κατεβήκαμε τα σκαλιά του πρώτου ανεμόμυλου προκειμένου να μπούμε στο φοβερό κοκτειλ μπαρ που βρίσκεται εκεί:

Χρειάστηκε φυσικά να περιμένουμε λίγο μέχρι να βρεθεί χώρος βλέποντας την υπέροχη θέα που χαρίζει το μέρος, και καθίσαμε να πιούμε ένα ποτό, κάτι που συνηθίζουν να κάνουν όλοι όσοι επισκέπτονται το κάστρο αυτή την ώρα:

Νωρίς το βράδυ πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, επιχειρώντας και σε νυχτερινές λήψεις στο καταπληκτικό τοπίο όπου βρισκόμασταν:

Κατεβαίναμε το δρομάκι κάτω από το λόφο του κάστρου που οδηγούσε πολύ σύντομα και πάλι στον Πλάτανο:

Το κτήριο του Δημαρχείου είναι ότι πιο ωραίο σε μια πλατεία που δε σε τρελαίνει κιόλας:

Πήρα μια παγωμένη πακέτο κι έκατσα να την πιώ στο δωμάτιο όσο ετοιμαζόμουν, απέναντι από αυτή την εκπληκτική νυχτερινή θέα:

Όσο για τη συνέχεια; Αφού είδαμε ότι τα πράγματα στην Αγιά Μαρίνα και το αγαπημένο μας μπαρ ήταν ήσυχα, αποφασίσαμε να πάρουμε το δρόμο για το Παντέλι, προκειμένου να πάμε σε μια απόλυτα καλοκαιρινή, λιτή και όμορφη μαγαζάρα με το όνομα «Savana» σύσταση του οποίου είχα πάρει νωρίτερα από τον Μ.

Έτσι άλλωστε πρέπει να είναι τα καλοκαιρινά τα μπαρ. Με ωραίο κόσμο, δροσερά ποτά, παγωμένες μπύρες και εξαιρετικές ροκ μουσικάρες:

Αυτά λέγαμε όσο ανεβαίναμε την Ανηφόρα προς τον Πλάτανο, γύρω στις τρεις το ξημέρωμα, σχεδιάζοντας παράλληλα την επόμενη μέρα…

Ημέρα Δεύτερη


Το πρωινό ξύπνημα ήταν επιβεβλημένο, μιας και υπήρχαν αρκετά σχέδια για τη συγκεκριμένη μέρα τα οποία έπρεπε να υλοποιηθούν. Το πρώτο πράγμα που έπρεπε να κάνουμε για να συμβεί φυσικά αυτό ήταν να νοικιάσουμε αυτοκίνητο, κάτι που έγινε με ευκολία ψάχνοντας στα γραφεία στην Αγιά Μαρίνα, τρώγοντας παράλληλα κι ένα πρωινάκι:

Κατεβήκαμε μέχρι το λιμάνι, παραλάβαμε και τσεκάραμε παράλληλα το αυριανό δρομολόγιο του πλοίου και κατόπιν αναχωρήσαμε με κατεύθυνση το Λακκί, παρατηρώντας τους αμέτρητους ευκάλυπτους του νησιού (κρατήστε αυτή την πληροφορία).

Προορισμός μας δεν ήταν άλλος από το μουσείο – τούνελ το οποίο ήθελα διακαώς να δω εδώ και χρόνια κι επιτέλους είχα την ευκαιρία.

Εκδώσαμε τα εισιτήρια και κατευθείαν μπήκαμε προς την είσοδο της υπόσκαφης πρώην Ιταλικής αποθήκης, παρατηρώντας τα εκθέματα:

Το μουσείο ουσιαστικά είναι αφιερωμένο στην πολιορκία της Λέρου από τους Ναζί, την Ιταλική κατοχή, κυριότερα όμως τη μάχη του νησιού, δεύτερη μεγαλύτερη στον Ελλαδικό χώρο μετά από αυτή της Κρήτης:

Ο χώρος είναι από αυτούς που μου αρέσουν από την πρώτη στιγμή, νομίζω ο καταλληλότερος για τέτοιου είδους μουσεία, γεμάτος πολύ πλούσιο υλικό.

Μεταξύ άλλων κι ένα αναμνηστικό μετάλλιο που μου είναι ιδιαίτερα οικείο βλέποντας το τόσα χρόνια στο σπίτι του παππού:

Στο μέσο περίπου της διαδρομής υπάρχει και μία δεύτερη, ίσως λίγο μεγαλύτερη στοά:

Η οποία οδηγεί σε ακόμα περισσότερα εκθέματα, ακόμα και νάρκη που έβλεπα πρώτη φορά στη ζωή μου:

Σημαντικές είναι και οι προσφορές πολιτών στο μουσείο, γεμίζοντας το εξοπλισμό και τεκμήρια της μάχης και της πολιορκείας:

Η περιήγηση ολοκληρώνεται με την προβολή ενός πολύ ωραίου φιλμ που εξηγεί την ιστορία της μάχης και της πολιορκίας του νησιού το οποίο βομβαρδίστηκε ανελέητα επί μέρες, με τους κατοίκους να καταφεύγουν σε σπηλιές προκειμένου να σωθούν. Πρακτικά το ζητούμενο ήταν το μεγάλης σημασίας φυσικό λιμάνι του Λακκίου:

Βγήκαμε στον εξωτερικό χώρο βλέποντας τα άρματα και το πολεμικό αεροσκάφος, συζητώντας παράλληλα με δύο κυρίες, υπεύθυνες του χώρου απ’ ότι κατάλαβα:

Πέρα των πολύ ωραίων πληροφοριών που μας έδωσαν για τη συνέχεια, μάθαμε και την ιστορία του χώρου αλλά λύσαμε επίσης και την απορία της ύπαρξης των ευκαλύπτων.

• Είναι ένα δέντρο που καταναλώνει υπερβολική ποσότητα νερού, κάτι που χρησιμοποίησαν οι Ιταλοί προκειμένου να αποξηράνουν το έλος και να κατασκευάσουν εν τέλει το λιμάνι στο Λακκί.

Έτσι, απολύτως καταρτισμένοι μπήκαμε στο αυτοκίνητο προκειμένου να συνεχίσουμε, όντας πλέον γνώστες του επόμενου προορισμού. Ένας προορισμός πολύ δύσκολος που έχει αφήσει το αποτύπωμα του πάνω στη Λέρο, το ψυχιατρείο του νησιού:

Περιηγηθήκαμε έξω από τα εγκαταλελειμμένα κτήρια της ντροπής, αποφεύγοντας για ευνόητους λόγους να εισέλθουμε σ’ αυτά:

Ήταν τέλη της δεκαετίας του 50, όταν το Ελληνικό κράτος σε μια ακόμη πράξη υπεκφυγής, πέταξε στο νησί περί τους 3000 ψυχικά νοσούντες, με την επίβλεψη μόνον τεσσάρων (!) ιατρών, στη λογική του «δεν υπάρχει πρόβλημα αν ξεφορτωθείς το πρόβλημα», τακτική που ακολουθείται έως σήμερα. Στο ψυχιατρείο εργάστηκαν όπως είναι φυσικό οι -μη καταρτισμένοι- κάτοικοι του νησιού, αρκετοί εκ των οποίων υποφέρουν και είναι με ψυχοφάρμακα ως τις μέρες μας, με όλα όσα είδαν κι έκαναν στο κολαστήριο με τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης.

Η διεθνής κατακραυγή, οι αλλεπάλληλες καταγγελίες από τις αρχές του 80 ακόμα και ένα ντοκυμανταίρ που παρουσίασε τη σκληρή αλήθεια στις αρχές του 90, δίνουν επιτέλους λύση στο τεράστιο πρόβλημα του ασύλου σχεδόν 35 χρόνια μετά, με την πρόσληψη ιατρών και καταρτισμένου προσωπικού.

(μια βόλτα στο ίντερνετ θα σας πείσει, με τις εικόνες να είναι ιδιαίτερα σκληρές).

Πλέον στα κτήρια που έχουν απομείνει σε λειτουργία φιλοξενούνται περίπου 200 ασθενείς, με κάποιους εξ αυτών να βρίσκονται πλέον σε σπίτια εντός των οικισμών του νησιού στα πλαίσια της κοινωνικής επανένταξης.

Δίπλα ακριβώς σε μια εικόνα αντίστοιχης ντροπής (δεν αλλάζει) το άσυλο του σήμερα…

Αυτό όμως που δε γνωρίζαμε ήταν ότι παραδίπλα βρίσκεται η βίλα του δικτάτορα Μουσολίνι, ο οποίος θεωρούσε πολύ σημαντικό γεωπολιτικό σημείο το νησί.

Εκεί ήταν και η επόμενη επίσκεψη μας, με τις εικόνες εγκατάλειψης να κυριαρχούν:

Το αμάξι ήταν τελικά άκρως απαραίτητο, δίνοντας μας ευελιξία και στην αλλαγή σχεδίων. Αφού είχαμε φτάσει ως εκεί ήταν κρίμα να μην επισκεφτούμε το παρεκκλήσι της Παναγιάς Καβούρδενας, που βρισκόταν λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω:

Δυστυχώς όμως ήταν κλειστό με αποτέλεσμα να μη μπορούμε να δούμε τον εσωτερικό του χώρο και την ξακουστή εικόνα του:

Οι ώρες όμως είχαν περάσει και η Αυγουστιάτικη ζέστη ήταν αφόρητη, οπότε η παραλία και οι βουτιές του μεσημεριού ήταν κάτι παραπάνω από νομοτελειακό ζήτημα. Παρκάραμε στο χωματόδρομο πάνω από τα «Δύο Λισκάρια» βλέποντας τα όμορφα ταβερνάκια που με δυσκολία απαρνηθήκαμε:

Βλέπετε τα νερά ήταν τόσο δελεαστικά που δεν αντισταθήκαμε λεπτό, όλα βέβαια με φόντο το κάστρο, σ’ ένα σκηνικό που μου θύμισε λίγο Αστυπάλαια:

Ήπιαμε μια παγωμένη και αναχωρήσαμε σε μια ώρα περίπου για το βορρά του νησιού και τα καλύτερα που ‘χαμε μπροστά μας.

Για αρχή ένα πέρασμα από την παραλία του «Μπλεφούτη» για μια – δυο φωτογραφίες όπως επίσης και για ψώνια, με τις πολύ φθηνές και παγωμένες μπύρες να ‘ναι μεγάλο δέλεαρ:

Και για τη συνέχεια ένα στόχο που είχα από το 2017 και τον εκπλήρωνα επιτέλους το 2023. Παρκάραμε το αυτοκίνητο μπροστά από το εκκλησάκι και ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε τον κατηφορικό δρόμο πεζή:

Η καλύτερη παραλία του νησιού με το όνομα «Αγιά Κιουρά» και τα διάσημα κρυστάλλινα διαυγή νερά της ήταν επιτέλους στα πόδια μας:

Όταν λέμε φανταστικά νερά και απολαυστικό μπάνιο το εννοούμε:

Μείναμε ως τις έξι, επιχειρώντας χωρίς αποτέλεσμα να πάμε στη Νησίδα του Αρχάγγελου που βρίσκεται απέναντι και την εξαιρετική της ταβέρνα, μιας και το θαλάσσιο ταξί που έκανε τη συγκεκριμένη μεταφορά ήταν γεμάτο. Κρίμα, αλλά ας μείνει κάτι και για την επόμενη φορά…

Έτσι αποφασίσαμε να κατέβουμε ως τα Άλιντα για ένα μαγαζί του οποίου τη σύσταση είχαμε πάρει και πάλι από τον Μ. (μ΄ έφτιαξε το παλικάρι στο νησί) προκειμένου να πιάσουμε ένα ωραίο τραπέζι στην άμμο. Η πανδαισία θαλασσινών -κι όχι μόνο- που σερβιρίστηκε μετά από λίγο ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμασταν:

Η μέρα βλέπετε είχε λίγη ακόμη συνέχεια, δε τελείωνε αν δε βλέπαμε ηλιοβασίλεμα, και που καλύτερα από το διάσημο ξωκλήσι του Αγίου Ισιδώρου λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω. Εικόνα γνωστή θέλω να πιστεύω στους περισσότερους:

Με προσοχή λόγω γλίστρας προχωρήσαμε στο τσιμεντένιο πέρασμα κι ανεβήκαμε στο όμορφο εκκλησάκι περιμένοντας τον ήλιο να πέσει, κάτι που δεν άργησε να συμβεί:

Ίσα που είχαν ανάψει τα φώτα όταν πήραμε το δρόμο της επιστροφής:

Έκανα στάση για να ψωνίσω μερικές μπύρες προκειμένου να τις απολαύσω σ’ αυτό το υπέροχο νυκτερινό τοπίο που είχα στη βεράντα του δωματίου μου, ενώ εν τω μεταξύ ο Μ. ήρθε να με χαιρετήσει και να ρωτήσει αν πήγαν όλα καλά, πιάνοντας πάλι την ωραία κουβέντα σχετικά με τη ζωή στο νησί και τις διαφορές που αυτή έχει με τη δική μου.

Έμαθα γι’ ακόμα μια φορά πολύ ωραία πράγματα για τη Λέρο τα οποία συγκράτησα και υποσχέθηκα να τα ψάξω εκτενέστερα, κάτι που ξεκίνησα ήδη να κάνω. Πέρα όλων των άλλων άξιων αναφοράς σημείων που έμαθα για την επόμενη μου επίσκεψη, δε θα ξεχάσω τα λόγια του για το νησί:

• Ευχή και κατάρα τα κτήρια των Ιταλών φίλε για τον τόπο μας. Από τη μία πάντα αρκετός μόνιμος κόσμος και σταθερή δουλειά, από την άλλη στην αρχή οι εξόριστοι, μετά τα ορφανοτροφεία της Φρειδερίκης (ή Φρίκης όπως έλεγε ο σοφός λαός), πάλι εξόριστοι, μετά ψυχασθενείς και τώρα οι μετανάστες. Πολλά αλλάζουν αλλά το στίγμα μένει πάντα πάνω στη Λέρο…

Χαιρετηθήκαμε εγκάρδια με τον Μ. και κατέβηκα μέχρι το Παντέλι και το ωραίο μπαράκι για να βρω τα παιδιά. Ήταν νωρίς και είχε ακόμα αρκετό κόσμο στις παραλιακές ταβέρνες:

Καθίσαμε σ’ ένα εξωτερικό τραπεζάκι πίνοντας τις μπύρες μας (τοπικές παρακαλώ μεταξύ άλλων), μεταφέροντας τους όσα ενδιαφέροντα άκουσα κι έμαθα:

Θα ήταν περασμένες δύο όταν πήραμε το δρόμο της επιστροφής, στον έναστρο ουρανό κάτω από τους Ανεμόμυλους.

Αναχώρηση

Με μια πελώρια νύστα καθώς δεν ήταν ακόμα ούτε οκτώ το πρωί, στέκομαι στο κατάστρωμα του «Leros Express» και φωτογραφίζω. Ευτυχώς το λιγοστό κούνημα δε θα κρατήσει για πολύ, μιας και ο επόμενος προορισμός μας είναι κανένα μισάωρο, σκέφτομαι.

Αυτό που δε σκέφτομαι ακόμα είναι το πότε θα επιστρέψω στη Λέρο, γιατί δε πιστεύω να ‘χετε απορία αν θα το κάνω η όχι;

Αρκεί μια και μόνο ανάγνωση στον τίτλο του κεφαλαίου…

 

[thanos75]

Υπέροχες εικόνες και περιγραφές από ένα νησί που θέλω πολύ να επισκεφθώ. Θα κρατήσω τη φράση που σου είπε ο Μ "πολλά αλλάζουν αλλά το στίγμα μένει στη Λέρο, είτε λέγεται εξόριστος, είτε σχιζοφρενής, είτε πρόσφυγας". Έχει δίκιο, αρκεί να μπορούμε να ανοίγουμε την αγκαλιά μας και την καρδιά μας σε ανθρώπους που είναι λιγότερο προνομιουχοι. Στη Λέρο έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής της και ειναι θαμμένη μια πολύ ξεχωριστή γυναίκα: Η 'γερόντισσα' Γαβριηλια Παπαγιαννη, η οποία αγιοκαταταχθηκε πριν λίγες μέρες και μάλιστα προχθές η Λέρος δέχθηκε την τίμια καρα της. Είναι θαμμένη στην Παναγία του Κάστρου. Δεν είμαι της θρησκείας υπερβολικά (παρ' όλο που πιστεύω γενικά, αν και πολύ προσωπικά, χωρίς να είμαι ιδιαιτερως της εκκλησίας), αλλά η ζωή αυτής γυναίκας και η βιοθεωρια της ήταν απίστευτη. Ήταν μια από τις πρώτες Ελληνίδες που σπούδασαν στο πανεπιστήμιο, υπήρξε νοσηλευτρια και έκανε πολλά ταξίδια σε όλο το κόσμο, ειδικά στην Ινδία. Ασπάστηκε τον ορθοδοξο μοναχισμο, αν και συχνά δεχόταν τα βέλη της εκκλησίας, γιατί ενώ συναναστρεφοταν με αλλοθρησκους (ινδουιστες, μουσουλμανους, κλπ) δεν τους εστρεφε (κοινώς προσηλυτιζε) στο χριστιανισμό. Εκείνη τους απαντούσε "Μα έχουν το Θεό ήδη μέσα τους, όπως κι αν τον λένε". Κατηγορήθηκε επίσης για πρακτικές γιογκι, διαλογισμού και για το ότι ήταν χορτοφάγος!!!!. Πίστευε δε και στην αμνηστευση της ομοφυλοφιλίας.
Πραγματικά το θεωρώ πολύ ελπιδοφόρο που την αγιοκατεταξε η Εκκλησία. Για περισσότερες λεπτομέρειες εδω
Η Μοναχή Γαβριηλία Παπαγιάννη έγινε Αγία - Ποιοι την κατηγορούσαν για πρακτικές "Γκουρού"

 

[psilos3]

Υπέροχες εικόνες και περιγραφές από ένα νησί που θέλω πολύ να επισκεφθώ.

Να το βάλεις στο πρόγραμμα φίλε, το νησί είναι πολυδιάστατο και ιστορικό, αξίζει την επίσκεψη και μάλιστα να πω κάπου εδώ ότι είναι από τα νησιά που κατ' εξοχήν σέβονται και τον Έλληνα τουρίστα κρατώντας όσο γίνεται τις τιμές χαμηλά.

Θα κρατήσω τη φράση που σου είπε ο Μ "πολλά αλλάζουν αλλά το στίγμα μένει στη Λέρο, είτε λέγεται εξόριστος, είτε σχιζοφρενής, είτε πρόσφυγας".

Εγώ να δεις πως την κράτησα...
Κυριότερα λόγω του ψυχιατρείου αλλά και για τους υπόλοιπους λόγους που αναφέρεις το νησί είναι στιγματισμένο ακόμα και στις μέρες μας και γίνεται μεγάλος αγώνας για να ανατραπεί αυτό. Είμαι πολύ χαρούμενος που γνώρισα -ακόμα- έναν άνθρωπο της Λέρου που μου πε τα πράγματα ως έχουν βάζοντας τα στη σωστή τους διάσταση. Όρεξη να χεις για έρευνα.

Στη Λέρο έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής της και ειναι θαμμένη μια πολύ ξεχωριστή γυναίκα: Η 'γερόντισσα' Γαβριηλια Παπαγιαννη, η οποία αγιοκαταταχθηκε πριν λίγες μέρες και...

Πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, ξεκίνησα ήδη να διαβάζω σχετικά, σ' ευχαριστώ. Αν κι εγώ δεν είμαι της θρησκείας τέτοιες αναφορές τις αντιμετωπίζω πάντα μ' ενδιαφέρον.

 

[gkalla]

Προσωπικά χάρηκα αφενός γιατί βρήκα ίσως το καλύτερο δωμάτιο που έχω μείνει στη Λέρο, με απίστευτη θέα προς το κάστρο και τον οικισμό, αλλά και προς τη θάλασσα

Δώσε όνομα καταλύματος μιας και το νησί είναι στα προσεχώς (εδώ και χρόνια )

Η 'γερόντισσα' Γαβριηλια Παπαγιαννη, η οποία αγιοκαταταχθηκε πριν λίγες μέρες και...

Πάντα κρατάω μικρό καλάθι σε τούτους του «άγιους» ανθρώπους αλλά η αγιοποίηση από την ορθόδοξη εκκλησία συνήθως επικυρώνει την αρνητική πλευρά τους, τουλάχιστόν στα μάτια μου. Με χαρακτηριστικότερη περίπτωση φυσικά τον Παΐσιο.

 

[psilos3]

Δώσε όνομα καταλύματος μιας και το νησί είναι στα προσεχώς (εδώ και χρόνια )

Μετά χαράς, τσέκαρε το villa bella Leros.