Ερυθραία Μια άγνωστη στο κέρας της Αφρικής

[KLEOPATRA]

Παντα αυτα τα παιδια της Αφρικης με συγκλονιζουν...αυτα τα τεραστια, υγρα ματια και τα ακομα πιο τεραστια χαμογελα παρα τη φτωχια και την ενδεια τους .Συγχαρητηρια και στους δυο σας!

 

[chris7]

Υπέροχα!!!!!!!!!!!!!!!
babaduma and hydronetta θαυμάσιο δίδυμο.

 

[Runvel]

Φοβερός!!! Τέλεια ιστορίες και όμορφες εικόνες!

 

[demie]

Συνδυαστική ταξιδιωτική ιστορία από 2 εξαίρετους συγγραφείς-ταξιδιώτες!

Σάς ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο σας, τις πληροφορίες κ που μάς μεταφέρετε τόσο έντονα εικόνες κ συναισθήματα!

 

[malysa]

Τα κείμενα και των 2 (hydronetta & babaduma) και κυρίως οι συναισθηματικές πινελιές που έβαλαν, μου θύμισαν για άλλη μία φορά, γιατί λατρεύω ΑΦΡΙΚΗ... σε ανταμείβει με συναισθήματα και αναμνήσεις που δεν ξεχνάς ποτέ!
Μπράβο και στους 2 σας !

 

[DRAKFIREMAN]

πολύ ωραία περιγραφή όπως πάντα.Είχα συμμετάσχει σε ένα πάρτυ στη φοιτητική εστία στα Ιλίσια το 2000 που είχαν διοργανώσει πολίτες με καταγωγή από την Ερυθραία. ήμασταν 2 Έλληνες και γύρω στους 70 πολίτες από την Ερυθραία. ¨ετυχα άριστης υποδοχής και χόρεψα παραδοσιακούς χορούς από την Ερυθραία.Απίστευτοι άνθρωποι.Να είσαι καλά αγαπητό γουρουνάκι που επανέφερες στη μνήμη μου αυτή την υπέροχη εμπειρία!

 

[KIKI]

τι ωραια ιστορία και όπως πάντα υπεροχες φωτογραφίες ....

 

[soudianos]

Μαύρους με ιταλικά χαρακτηριστικά δεν είδατε; Θα μου μείνει αξέχαστος ο τύπος σ ενα μπαρ στην Άσμαρα

 

[hydronetta]

Εις το βουνό ψηλά εκεί, είν'εκκλησιά ερημική

Γεμάτοι από συναισθήματα, το επόμενο πρωινό αποχαιρετίσαμε τη παραθαλάσσια Massawa και κινήσαμε πάλι για τα υψίπεδα της Asmara, με το πρόγραμμα να προβλέπει επίσκεψη σ'ένα από τα ιστορικά ορθόδοξα μοναστήρια της περιοχής.

Διασχίσαμε τη πολυπληθή πολίχνη Ginda όπου κάναμε στάση για να απολαύσουμε ένα καφεδάκι και κυρίως για να ξεκλέψω μερικές εικόνες της καθημερινότητας με το φακό της μηχανής.

Πήραμε σταδιακά την ανωφέρεια σ'ένα τοπίο άνυδρο και κατάξερο. Σποραδικά μικρά χωριά και κόσμος να περπατά ασταμάτητα κατά μήκος του δρόμου συχνά βαριά φορτωμένος. Σαν δεν έχεις τα μέσα το περπάτημα είναι η μόνη (κι αρχέγονη) λύση.

Φτάσαμε στη πόλη Nefasit. Ήταν η βάση μας για την ανάβαση στο βουνό όπου έδρευε το ιστορικό μοναστήρι Debre Bizen. Εδώ ισχύει το άβατο σύμφωνα με τις επιταγές του ιδρυτή της, ο οποίος είχε ένα θεματάκι αφού δήλωνε: "μάλλον κοιτάζω το πρόσωπο ενός λιονταριού στα μάτια μιας γυναίκας.". ¨Εκτοτε κάθε θηλυκό, με εξαίρεση τις όρνιθες, στερούνται εισόδου.

Aπό το επίπεδο της πόλης δεν φαινόταν ούτε υποψία του μοναστηριού που βρισκόταν 825 μέτρα ψηλότερα.

“Και πόσο χρόνο θα κάνουμε για να φτάσουμε στο μοναστήρι;”

“Μπα 1,5-2 ώρες το πολύ. Οι ντόπιοι το κάνουν σε συντομότερο χρόνο γιατί κόβουν δρόμο από μονοπάτια” απάντησε ο οδηγός μας.

Κι αρχίσαμε σιγά σιγά να ανηφορίζουμε.

Όσο ανεβαίναμε τόσο η θέα γινόταν πανοραμικότερη, επικρατούσε ενθουσιασμός στην ομάδα…

…αλλά και μια απορία: “Κρυμμένο το έχετε το μοναστήρι”

“Μετά από κείνη τη γωνία θα φανεί”

Αποτελεί όμως νομοτέλεια ότι μετά από μια γωνία δρόμου ή κάβο, υπάρχει... μια άλλη γωνία ή κάβος.

Γωνία, στη γωνία ανεβαίναμε και το μοναστήρι άφαντο. Σκύψαμε το κεφάλι και σαν τα υποζύγια συνεχίζαμε απνευστί την ανάβαση μέσα στο καταμεσήμερο.

Ήταν λίγες εκατοντάδες μέτρα πριν το τέρμα σαν πρωτοαντικρύσαμε τα πρώτα κτήρια της μονής. Είχαν όμως περάσει σχεδόν 3 ώρες από τότε που ξεκινήσαμε και είμασταν λόγω ζέστης κι υψομέτρου σε κατάσταση μεταξύ φθοράς κι αφθαρσίας. Tου babaduma να πονάει το σηκώτι, εμένα δε να μου έρχονται σκοτοδύνες.

Δίνοντας κουράγιο ο ένας στον άλλον καλύψαμε και τα τελευταία μέτρα.

Όσο κι αν ο καιρός δεν το προοιώνιζε, εντούτοις εις τα ψηλά εκεί υπήρχε συννεφιά και συχνά τα κτήρια χάνονταν μέσα σ'ενα απόκοσμο πέπλο θολούρας.

Ολόκληρη μοναστική πολιτεία το Debre Bizen που ιδρύθηκε από το 1361. Είναι στην πραγματικότητα ένα μικρό χωριό από πέτρινα σπίτια κι υποστατικά των μοναχών. Εδώ διαβιούν μερικές δεκάδες μοναχοί που επέλεξαν να ζήσουν μια λιτή ζωή, καθώς κι ένας αριθμός μαθητών στο θρησκευτικό σχολείο του.Αυτοί είναι οι θεματοφύλακες της συλλογής με περισσότερα από 1.000 μεσαιωνικά χειρόγραφα.

Ευημερούσε, πριν οι κομισάριοι πολιτισμού της κομμουνιστικής Derg που κυβέρνησε την Ερυθραία στην δεκαετία του 1970-80, κατασχέσει το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του μετατρέποντάς το σε στρατιωτική βάση.

Ίσως να έφταιγε η ώρα της μέρας που φτάσαμε, μοναχούς είδαμε ελάχιστους κι αυτοί ήταν αρκετά απόμακροι.

Μας υποδέχθηκαν δόκιμοι μου μας φίλεψαν στο αρχονταρίκι της μονής.

Δυστυχώς ούτε το εσωτερικό των εκκλησιών, ούτε και το κειμήλια της μονής καταφέραμε να δούμε. Αρκεστήκαμε να περιφερόμαστε γύρω γύρω απαθανατίζοντας τα φωτογενή πέτρινα κτήρια…

… και ν'απολαμβάνουμε την αίσθηση σαν να πετάμε πάνω από τα σύννεφα που στο μεταξύ είχαν κυκλώσει το βουνό.

Η κάθοδος ήταν συντομότερη κι ευκολότερη.

Αναλογιζόμουνα πόσοι ντόπιοι κάνουν αυτό το ανέβα-κατέβα σε τακτική βάση. Και μάλιστα σε υποπολλαπλάσιο χρόνο απ'όσο χρειαστήκαμε.
Μετά δεν είναι να αναρωτιέται κανείς γιατί αυτοί στο ανατολικό κέρας της Αφρικής σαρώνουν τα μετάλλια στους δρόμους μεγάλων αποστάσεων.

 

[fotast]

Καλά που συνέχισες την ιστορία και την ανακάλυψα!

Μπράβο και στους δύο σας που δίνετε "εικόνες"(φώτο και κείμενα/σχόλια) από μέρη που δεν πρόκειται να πάμε ποτέ.Τυχεροί που τα προλάβατε και τα είδατε.

 

[hydronetta]

Dekemhare: Αrt deco ιταλικής έμπνευσης

Μετά από μια νύχτα ανάπαυλας στη πρωτεύουσα Asmara, μας προτάθηκε να κάνουμε μια μονοήμερη εκδρομή προς τα νοτιοανατολικά αυτή τη φορά στη πόλη Dekemhare που είχε κάποιο αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον.
Ούτως ή άλλως άλλες επιλογές δεν υπήρχαν καθώς οι κρατικές ταξιδιωτικές οδηγίες είχαν πολύ περιορισμένο εύρος περιοχών που θα μπορούσες ανεμπόδιστα να επισκεφθείς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η παραθαλάσσια περιοχή της Dankalia, φυσική συνέχεια του εκπληκτικού αιθιοπικού Danakil με σαφές γεωλογικό ενδιαφέρον, ούσα στα σύνορα με τον ακατονονόμαστο εχθρό, ήταν εξ'αρχής “ευαίσθητη” κι απαγορευμένη ζώνη.

Το Dekemhare αναπτύχθηκε από τους Ιταλούς ως βιομηχανικό και διαμετακομιστικό κέντρο με σύγχρονες για την εποχή υπηρεσίες κι ήταν γνωστό για τους αμπελώνες της καθώς και τα εργοστάσια ψωμιού και ζυμαρικών (Ιταλοί είναι αυτοί, πως θα ζήσουν χωρίς καλό κρασί και πάστα). Το 1938 η πόλη είχε 12.000 κατοίκους, από τους οποίους οι μισοί ήταν Ιταλοί. Αυτοί αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την περιοχή με το τέλος του Β' Παγκοσμίου πολέμου κι έκτοτε η ανάπτυξη έμεινε όνειρο απατηλό.

Οι μέρες ευημερίας έληξαν άδοξα λίγο αργότερα καθώς η πόλη σε μεγάλο βαθμό καταστράφηκε στον πόλεμο ανεξαρτησίας της Ερυθραίας (1961-1991) αλλάζοντας χέρια μεταξύ της αιθιοπικής κυβέρνησης και των ανταρτών του Απελευθερωτικού Μετώπου της Ερυθραίας.

Βρεθήκαμε την ώρα που όλα τα μαθητούδια σχολούσαν από τα πρωινά μαθήματα κι έτσι οι δρόμοι της πόλης είχαν πλημμυρίσει από ομοιόμορφες πολύχρωμες μαθητικές στολές.

Η ιταλική επιρροή ήταν σημαντική, εμφανής ακόμα και σήμερα καθώς πολλά κτίρια κατασκευάστηκαν μεταξύ 1936 και 1938 οθόνη σ'ένα διακριτικό art deco στυλ. Αισθητικό ταξίδι πίσω στο χρόνο, στην Ιταλία του μεσοπολέμου.

Χαλαρά βολτάραμε στους δρόμους πέριξ της πλατείας κι απολαύσαμε το ποτό μας στο Bar Costello σε σκηνικό που θύμισε ελληνικές ταινίες του '70.

Η πόλη κι η περιοχή δεν διέθετε άλλα (προσβάσιμα) αξιοθέατα κι έτσι χαλαρά πήραμε το δρόμο της επιστροφής από άλλο δρόμο μέσω πάλι Nefasit. O οδηγός όλο περηφάνεια μας έδειχνε πότε μια γέφυρα πότε τους καχεκτικούς πορτοκαλαιώνες της περιοχής (είπα να τον πάμε Πελοπόννησο να δει τι εισίν χωράφια με πορτοκαλιές).

Κι εδώ το μόνο ενδιαφέρον ήταν οι πολύχρωμες φιγούρες που αστμάτητα κινούνταν στους δρόμους για τον καθημερινό επιούσιο. Ζωή δύσκολη σε μια χώρα περίκλειστη.

Στο Nefasit…

στη σκιά του βουνού με το μοναστήρι που μας βγήκε η γλώσσα ν'ανεβούμε κάναμε μια στάση και μπορέσαμε λίγο να περιδιαβούμε τους δρόμους ώστε να ξεκλέψουμε λίγες εικόνες απ'τη ζωή της κωμόπολης.

Η επιστροφή στο οροπέδιο της Asmara έγινε μέσα από τους ορεινούς όγκους που φιλοξενούν την πρωτεύουσα της Ερυθραίας. Τοπίο γυμνό, σχετικά άνυδρο.

Στην Asmara πλέον χαλαρώσαμε στα γνώριμα στέκια, μαζί με όλους του κατοίκους της να ξεχύνονται στους δρόμους.

Ήταν το τελευταίο μας βράδυ στη χώρα κι η επόμενη μέρα μας επιφύλασσε μια ξεχωριστή εμπειρία.
Βόλτα με τον παραδοσιακό “μουτζούρη”....

 

[fotast]

Πολύ ωραία και πάλι.

Από περιέργεια,καθόλου ΄Ελληνες πετύχατε;Υπήρχε Ελληνική κοινότητα στην Asmara όπως και στην Αιθιοπία.Κάπου είχα διαβάσει για έναν Ελληνό-Αυστραλό που επισκέπτεται ξεχασμένες και μικρές κοινότητες Ελλήνων στην Αφρική και Ασία.