Πακιστάν "Μη ξεχάσεις ν'αγοράσεις σεντόνια και πετσέτες για τα προικιά!" (by hydronetta & isabelle)

[GTS]

Κανονικά ναι. Αλλά καλού κακού, ίσως καλύτερα ν' αλλάξεις διαβατήριο.

Το 2019 τότε

 

[hydronetta]

Στους Kalash (ΙΙ)

Το επόμενο πρωί το σκηνικό έμοιαζε σουρεαλιστικό.
Ενώ εγώ τέντωνα το κορμί μου μουδιασμένο από το βραδινό ύπνο, έξω από το δωμάτιο, χαμέ στο αίθριο κοιμόταν μακάρια ο νεαρός ένοπλος φρουρός μας. Kουκουλωμένος σαν τη μούμια, δεν ξυπνούσε ούτε με σφαίρες. Φοβάμαι ότι αν έκαναν ντου οι Ταλιμπάν θα μας έπαιρναν σηκωτούς κι αυτός χαμπάρι δεν θα έπαιρνε.
Η αλήθεια, βαριά δουλειά να φυλάς 3 θεοπάλαβους έλληνες που τους κατσικώθηκε η ιδέα μια ωραία πρωία να πάρουν τα όρη και τα λαγκάδια στο Πακιστάν. Η φύλαξή μας από επιδρομές αλλοφύλων απαιτούσε εγρήγορση. Κι αυτός διέθετε τόση, που σε κάθε ευκαιρία ασχολιόταν με το κινητό του.
Δεν μας πήρε πολύ να καταλάβουμε ότι τα συχνά τηλεφωνήματα και μηνύματα προέρχονταν από τη σύζυγο. Η οποία τον είχε κατά πως φαίνεται σούζα! Συμπαθητικό παλικάρι δεν λέω, αλλά από τσαγανό μηδέν (όπως λένε στο χωριό μου στη Λέσβο: σαν κουρτσέλ’ , σαν κουρτσελ’). Μπορεί την σύζυγο να μην την είδαμε σε φωτογραφία, αντίθετα ο ένοπλος όλο περηφάνια μας έδειξε στο κινητό τη κορούλα του, μια πιτσιρίκα ούτε 3 ετών. Αν φαντάζεστε να ποζάρει ένα γλυκό μουτράκι ντυμένο σε ροζ μπονμπόν φρου φρου φορεματάκι αγκαλιά με μια Barbie, είστε μακρυά νυχτωμένοι. Με ροζ μπον μπον μαντήλα ήταν καλυμμένο το νήπιο και γουρλώσαμε ομαδικώς με φρίκη τα μάτια μας. Βαθιά θρησκευόμενος μας προέκυψε λοιπόν ο ένοπλος συνοδός μας, κάτι που εξηγούσε και τις μοναχικές -διακριτικές γονυκλισίες μετ’επικλήσεων στον Ύψιστο.

Ξεκινήσαμε την περιήγησή μας στη παραποτάμια μεριά του χωριού (στο μουσουλμανικό τομέα) και τα τετράποδα των ντόπιων μας υποδέχτηκαν διακοσμημένα ασορτί με φανταχτερά λιλιά, παρατηρώντας έκπληκτα να τα απαθανατίζουμε.

Πριν ξεκινήσουμε την βόλτα μας στον οικισμό των Kalash (στην άνω μεριά) ο Aμίρ μας ξενάγησε πρώτα στα λείψανα του ξενοδοχείου στο οποίο ήταν διευθυντής για χρόνια. Υπήρξε κι αυτό το θύμα της καταστροφικής πλημμύρας που είχε συμβεί πριν λίγα χρόνια. Όμορφος χώρος στις δόξες του, αλλά πλέον τα μπανγκαλόους κι οι κήποι του ήταν μισοθαμμένα κάτω από τόνους λάσπης και πέτρας. Με πόνο καρδιάς μας έδειξε με πόση περισσή επιμέλεια φρόντιζε τους κήπους με τα τριαντάφυλλα.

Στον ανηφορικό δρόμο προς τον οικισμό των Kalash συναντήσαμε μία μικρή ομάδα γυναικών μαζί με τα παιδιά τους. Μιας κι οι καλοκυράδες με τα παιδόπουλα μας συναπάντησαν ευγενικά, ευκαιρία βρήκαμε να επιδοθούμε σ’ένα καταιγισμό φωτογραφιών. Αναμφίβολα οι γυναίκες των Kalash είναι αυτές που με τις φανταχτερές φορεσιές τους κεντρίζουν το βλέμμα του επισκέπτη. Πρόκειται για φαρδιά μαύρα βαμβακερά φορέματα, έξοχα κεντημένα από τις ίδιες, με λουλουδάτα ή γεωμετρικά μοτίβα στο ποδόγυρο, στις άκρες των μανικιών και το μπούστο.

Περιδέραια από χάντρες κρέμονται από το λαιμό και το κεφάλι τους διακοσμείται από ένα διάδημα με μακριά ουρά φτιαγμένο από χιλιάδες πολύχρωμες χάντρες, συχνά κι από μικρά κοχύλια ή κουμπιά. Τα κελύφη πιστεύεται ότι ενσαρκώνουν προσευχές για τη γονιμότητα.

​

Στην είσοδο του χωριού συστηθήκαμε με την ξεναγό μας, φίλη του Αμίρ. Μια σεμνή κοπελούδα με επαρκή αγγλικά για να μπορούμε να επικοινωνούμε.

Τα σπίτια των Κalash, είναι αμφιθεατρικά χτισμένα στην πλαγιά του βουνού, με πέτρες που συμπλέκονται με χοντρούς κορμούς δέντρων και με συνδετικό υλικό τη λάσπη. Θαρρείς κι η οροφή ενός σπιτιού είναι μπαλκόνι για τους αποπάνω.

Αρχίσαμε ν’ανηφορίζουμε στα χωμάτινα στενά περνώντας ανάμεσα σε αυλές.

Από την αρχαιότητα, χάρις στην απομόνωση που βίωναν, οι Kalash ασκούν μια μορφή αρχαίου Ινδουισμού. Θρησκεία πρωτο-ινδο-ιρανική, πολυθεϊστική, με τελετουργικά θυσίας ως ευχαριστία στους θεούς. H φύση παίζει ένα πολύ σημαντικό και πνευματικό ρόλο στην καθημερινή τους ζωή. Ως μέρος της θρησκευτικής παράδοσης τους, προσφέρουν θυσίες και οργανώνουν φεστιβάλ μέσα στη χρονιά για να εκφράσουν στις θεότητες τις ευχαριστίες για την αφθονία των αγαθών. Οι θεοί μάλλον κωφεύουν μπροστά στην απειλή της φυλετικής τους υπόστασης από την μουσουλμανική λαίλαπα….

Η κοπέλα μας ξενάγησε αρχικά στο λιτό χώρο λατρείας των Kalash για να καταλήξουμε στο τέρμα του χωριού με πανοραμική θέα τη κοιλάδα.

Εκεί θα γνωρίζαμε και δυο γλυκύτατους υπερήλικες που μπήκαν στον κόπο να πάρουν αργά αργά τα ανηφορικά σκαλοπάτια για να μας συναντήσουν. Eις εξ’αυτών, με το κεφάλι σε οξεία γωνία με ον δεξί του ώμο, μας συστήθηκε σαν ο ποιητής του χωριού.

Κατεβαίνοντας τα δρομάκια ανάμεσα στα σπίτια του χωριού κάναμε στάση για να χαζέψουμε τις καλοκυράδες που ακάματα ύφαιναν ή έραβαν στολές.

​

Καταλήξαμε στο ποτάμι παίρνοντας το δρόμο για το Μουσείο-Σχολείο-Πολιτιστικό κέντρο-Υγειονομικό σταθμό του χωριού. Ένα εξαιρετικής αισθητικής κτίσμα του οποίου την είσοδο κοσμεί πλάκα όπου αναγράφεται ένα καταβατό χορηγών, έλληνες όλοι, επώνμοι-ανώνυμοι και γενικώς, οι οποίοι προφανώς έσπευσαν να συνδράμουν τα ξεχασμένα αδέλφια στις ακόμα πιο ξεχασμένες κοιλάδες του Ινδοκαύκασου.

Η ελληνική μας καταγωγή και η μνεία του ονόματος του Λερούνη, ήταν το διαβατήριο για να μας τρατάρουν το εισιτήριο εισόδου στο Μουσείο.
Μετά την ξέναγηση στα εκθέματα του Μουσείου (σωσμένα από διάφορα χωριά στις κοιλάδες των Kalash), η επίσκεψη συνεχίστηκε στην αίθουσα του σχολείου.

Ενώ εγώ χάζευα τα βιβλία, πλήρης εθνικής περηφάνειας καθώς φαρδιά πλατιά στο οπισθόφυλλο αναγραφόταν ότι η εκτύπωσή τους έγινε με τη χορηγία του Hellenic Aid, η Ισαβέλλα ξεκίνησε να εκφράζει ανερυθρίαστα τον θαυμασμό της για τον δάσκαλο. Και για να λέμε του στραβού του δίκιο, με λίγα κιλά παραπάνω (διότι την ανατομία του μυοσκελετικού συστήματος μελετούσες πάνω του), λίγους μήνες γυμναστήριο για γράμμωση κοιλιακών θα μπορούσε κιόλας να κοσμεί περιοδικά μόδας. Αυτός όμως μας προέκυψε ευγενικός, γλυκομίλητος, ήρεμος σαν το αρνί και κυρίως ανυποψίαστος για τη μύχια αναίσχυντη λαγνεία της αλλόθρησκης επισκέπτριας. Μας υποδέχθηκε τυλίγοντας γύρω από το λαιμό μας ένα χειροποίητο πλεχτό ζωνάρι δείγμα ότι είμαστε καλοδεχούμενοι.

Ακολούθησε επίσκεψη στη βιβλιοθήκη του Μουσείου-Σχολείου-Πολιτιστικού κέντρου-Υγειονομικού σταθμού και καταλήξαμε στο μπαλκόνι όπου χαζέψαμε για λίγο τα παιδιά των Kalash που με τις πολύχρωμες στολές τους παρατάσσονταν στο προαύλιο πριν αποχωρήσουν.

Με την Ισαβέλλα αποφασίσαμε να συνεχίσουμε την περιήγηση στο γειτονικό χωριό. Κι εκεί οι υπέργηροι μας καλοδέχτηκαν στην είσοδο.

Περπατήσαμε ανάμεσα στα σπίτια και τα δρομάκια όπου επικρατούσε οργασμός λάτρας ενόψει του επικείμενου ανοιξιάτικου φεστιβάλ. Στο δρόμο επιστροφής, κατά την έξοδο συναντήσαμε κι έναν καλοζωισμένο ιμάμη, με απαστράπτον σαλβάρ καμίζ, φερμένο από τη πόλη (άραγε ποιός ο σκοπός επίσκεψης;.... )

Περιδιαβήκαμε πάλι τα στενά του χωριού, ψωνίσαμε από τις καλοκυράδες, απαθανατίσαμε κάμποσα περίτεχνα διαδήματα και στολές πριν καταλήξουμε στο νεκροταφείο του χωριού λαβωμένο κι αυτό από τις πλημμύρες.

Το βράδυ κι ενώ ο ουρανός έδειχνε βαρύς, η μικρή μας ομάδα πήρε την ομόφωνη απόφαση πουρνό πουρνό την επόμενη μέρα να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής προς το Chitral και να μην κινηθούμε σ’άλλα χωριά της κοιλάδας.
Το πλάνο ήταν να διασχίσουμε κατά τον ίδιο τρόπο που είχαμε έρθει το ρέμα και να συναντήσουμε τον καλό μας Kachu στην αντίπερα όχθη. Αυτά θεωρητικά, διότι στην πράξη αυτό που αντικρίσαμε ήταν το ξύλινο γεφύρι να έχει καταρρεύσει κατά το ήμισυ στο ορμητικό ρέμα αποκόπτοντας την πρόσβαση ένθεν κακείθεν.

Κι ενώ θα μπορούσαμε με ολίγη χάρη αθλητού ενόργανης γυμναστικής να υπερπηδήσουμε το ρέμα ισορροπώντας στην καταρρέουσα γέφυρα, ουδείς δεν έκανε το πρώτο βήμα. Καταντήσαμε να ξεροσταλιάζουμε σιγοβράζοντας από τσαντίλα εμείς, στωικότατοι κι απαθείς οι ντόπιοι, περιμένοντας να έρθει ο επικεφαλής, να ελέγξει την κατάσταση και να βρεί λύση. Η λύση που δόθηκε, δεν χρειαζόταν να είσαι και καμιά διάνοια να την σκεφτείς. Απλώς τοποθετήθηκε μια σανίδα ανάμεσα στην καταρρέουσα γέφυρα και την όχθη για να διαβούμε το ρέμα με "ασφάλεια".
Σουρρεάλ καταστάσεις κι εδώ με έναν γηραιό να επιβλέπει την ασφαλή διέλευση ενός κονβόι από... πολύχρωμες μπούρκες!

Η οδήγηση στον σαθρό χωματόδρομο δεν φειδόταν συγκινήσεων και πάλι. Ειδικά σαν νοιώθαμε τις ρόδες του αυτοκινήτου να απέχουν εκατοστά από το κενό στην άκρη του δρόμου με την φουσκωμένη ρεματιά να βρυχάται σαν άλλη Χάρυβδη έτοιμη να μας καταπιεί!

και δια χειρός Ισαβέλλας:

Ιδού λοιπόν κι εγώ με τα συμπληρώματά μου. Αρχής γενομένης από τα κατορθώματα του μπόντυ γκαρντ μας (ο αλλάχ να τον κάνει τέτοιο…) που, εκτός από τους μακάριους ύπνους του κατά τις ώρες φύλαξής μας, επέδειξε επιπροσθέτως το άκρως επαγγελματικό ρεφλέξ να παραχωρήσει στον Ζυρ το καλασνίκοφ του για μερικές top gun φωτογραφήσεις.

Σιγά τώρα! Πώς κάνετε έτσι; Ένα αθώο γεμάτο όπλο ήταν όλο κι όλο, πού βλέπετε δηλαδή την επικινδυνότητα στο να το περιφέρεται ελεύθερα από άσχετο χέρι σε άσχετο χέρι;

Με ενισχυμένο το αίσθημα ασφαλείας ως απόρροια της ως άνω υποδειγματικής επαγγελματικής συμπεριφοράς του πρασινοφρουρού μας (εκ του ισλαμικού πρασίνου, εννοείται, δεν φαντάζομαι να πήγε αλλού ο νους σας, επήραμε το δρόμο για το εγγύτερο προς εμάς Καλασοχώρι όπως ήδη ανέφερε ο hydronetta.

Ιδού λοιπόν και μερικά ενσταντανέ από τη δική μου σοδειά:

Η στοργική αδερφή

Τι θέλετε εσείς εδώ και τι ζητάτε από μένα;

Η χαρωπή γιαγιά

Κι άλλη γιαγιά, περίπου σοβαρή αυτή

Και μια ακόμη, μαζί με τον εγγόνι. Πόσο πιο ξανθό πια!

Όπως μας τόνισε ο Αμίρ, «οι Καλάς είναι ξύπνιοι άνθρωποι, γι αυτό και χτίζουν τα χωριά τους ψηλά, μακριά από το ποτάμι. Όχι όπως οι μουσουλμάνοι που επιμένουν να χτίζουν τα σπίτια τους χαμηλά στην κοιλάδα, γι αυτό και κάθε τόσο πλημμυρίζουν». (Θυμίζω ότι ο Αμίρ είναι Ισμαηλίτης, μια ιδιαίτερα φιλελεύθερη εκδοχή του Ισλάμ, εξ ου και η μάλλον, ας πούμε … αποστασιοποιημένη ματιά του πάνω στους εν αλλάχ αδελφούς του των άλλων ρευμάτων. )

Στις απάνω γειτονίτσες

Μάνα Μητέρα Μαμά

Στάση για ξεδίψασμα

Στιγμιότητα από τη συνάντηση με τους περίφημους παππούδες. Κανονικό Γολγοθά ανέβηκαν μόνο και μόνο για να μας χαιρετίσουν.

Το καλωσόρισμα είχε και αγκάλιασμα

Και μια φωτογραφία παππού και εγγονού

Μ' αυτά και μ' εκείνα, φτάνουμε στην επίμαχη επίσκεψη στο σχολείο των Καλάς όπου το απεχθές γουρούνι δεν έχασε την ευκαιρία να με διαβάλει, διαστρεβλώνοντας αναίσχυντα τα απολύτως μητρικά μου αισθήματα για τον δάσκαλο και αποδίδοντάς μου άλλα σκοτεινά κίνητρα οιδιπόδειας υφής. Οποία παραχάραξις της αληθείας! Αλλά τι να περιμένει κανείς από ένα γουρούνι, πέρα από βρώμικες σκέψεις;

Ορίστε και μια φωτογραφία τρουα καρ, την οποία τράβηξα, εννοείται, αποκλειστικά προς ενημέρωση του φόρουμ και ουχί βεβαίως επειδή τάχα μου ζαχάρωνα το εν λόγω μωρό, που μόνο αγνές και αμόλυντες σκέψεις θα μπορούσε να γεννήσει σε μία υποδειγματικής πιστότητας σύζυγο όπως η υποφαινόμενη.

Απόδειξη των παραπάνω είναι ότι στη συνέχεια έστρεψα το ενδιαφέρον μου αποκλειστικά στα μαθητούδια

Κι αφού τώρα πια σας έπεισα, είμαι σίγουρη γι αυτό, ότι δάσκαλο και μαθητές τους είδα όλους σαν παιδιά μου και μόνο, ας προσθέσω και μερικές φωτό από την απογευματινή βόλτα στο έτερο Καλασοχώρι της κοιλάδας.

Το έχω ξαναπεί ότι στο Πακιστάν συνάντησα από τα πλέον εκφραστικά πρόσωπα που έχω δει στον ανά τον κόσμο περιπλανήσεις μας;

Τόσα πολλά πορτραίτα δεν θυμάμαι να έχω ξαναβγάλει σε ταξίδι

Και μία φωτό δράσης. Με άψογο στυλ, ο προσωπικός μας σωματοφύλακας εκτελεί δοκιμαστικό άλμα πάνω από τον αφρισμένο ποταμό πριν την τοποθέτηση της σανίδας (σωτηρίας).

 

[LULLU]

νασε καλα για τα γραφομενα και τις φωτο...καλημεραααααααααααα

 

[isabelle]

Ιδού λοιπόν κι εγώ με τα συμπληρώματά μου. Αρχής γενομένης από τα κατορθώματα του μπόντυ γκαρντ μας (ο αλλάχ να τον κάνει τέτοιο…) που, εκτός από τους μακάριους ύπνους του κατά τις ώρες φύλαξής μας, επέδειξε επιπροσθέτως το άκρως επαγγελματικό ρεφλέξ να παραχωρήσει στον Ζυρ το καλασνίκοφ του για μερικές top gun φωτογραφήσεις.

Σιγά τώρα! Πώς κάνετε έτσι; Ένα αθώο γεμάτο όπλο ήταν όλο κι όλο, πού βλέπετε δηλαδή την επικινδυνότητα στο να το περιφέρεται ελεύθερα από άσχετο χέρι σε άσχετο χέρι;

Με ενισχυμένο το αίσθημα ασφαλείας ως απόρροια της ως άνω υποδειγματικής επαγγελματικής συμπεριφοράς του πρασινοφρουρού μας (εκ του ισλαμικού πρασίνου, εννοείται, δεν φαντάζομαι να πήγε αλλού ο νους σας, ε πήραμε το δρόμο για το εγγύτερο προς εμάς Καλασοχώρι όπως ήδη ανέφερε ο hydronetta.

Ιδού λοιπόν και μερικά ενσταντανέ από τη δική μου σοδειά:

Η στοργική αδερφή

Τι θέλετε εσείς εδώ και τι ζητάτε από μένα;

Η χαρωπή γιαγιά

Κι άλλη γιαγιά, περίπου σοβαρή αυτή

Και μια ακόμη, μαζί με τον εγγόνι. Πόσο πιο ξανθό πια!

Όπως μας τόνισε ο Αμίρ, «οι Καλάς είναι ξύπνιοι άνθρωποι, γι αυτό και χτίζουν τα χωριά τους ψηλά, μακριά από το ποτάμι. Όχι όπως οι μουσουλμάνοι που επιμένουν να χτίζουν τα σπίτια τους χαμηλά στην κοιλάδα, γι αυτό και κάθε τόσο πλημμυρίζουν». (Θυμίζω ότι ο Αμίρ είναι Ισμαηλίτης, μια ιδιαίτερα φιλελεύθερη εκδοχή του Ισλάμ, εξ ου και η μάλλον, ας πούμε … αποστασιοποιημένη ματιά του πάνω στους εν αλλάχ αδελφούς του των άλλων ρευμάτων. )

Στις απάνω γειτονίτσες

Μάνα Μητέρα Μαμά

Στάση για ξεδίψασμα

Στιγμιότυπα από τη συνάντηση με τους περίφημους παππούδες. Κανονικό Γολγοθά ανέβηκαν μόνο και μόνο για να μας χαιρετίσουν.

Το καλωσόρισμα είχε και αγκάλιασμα

Και μια φωτογραφία παππού και εγγονού

 

[LULLU]

το πιο μισητο ταξιδιωτικο τριοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο..μας αποδεκατησατε!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

[isabelle]

το πιο μισητο ταξιδιωτικο τριοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο..μας αποδεκατησατε!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Το λες για μας που ρισκάραμε τη ζωή μας για να σου ανοίξουμε το δρόμο; Φτού σου και ντροπή σου!
Σου έχουμε έτοιμο πακέτο λέμε! Τράβα λοιπόν για κει το γρηγορότερο όσο αντέχουν οι συνθήκες!

 

[isabelle]

Μ' αυτά και μ' εκείνα, φτάνουμε στην επίμαχη επίσκεψη στο σχολείο των Καλάς όπου το απεχθές γουρούνι δεν έχασε την ευκαιρία να με διαβάλει, διαστρεβλώνοντας αναίσχυντα τα απολύτως μητρικά μου αισθήματα για τον δάσκαλο και αποδίδοντάς μου άλλα σκοτεινά κίνητρα οιδιπόδειας υφής. Οποία παραχάραξις της αληθείας! Αλλά τι να περιμένει κανείς από ένα γουρούνι, πέρα από βρώμικες σκέψεις;

Ορίστε και μια φωτογραφία τρουα καρ, την οποία τράβηξα, εννοείται, αποκλειστικά προς ενημέρωση του φόρουμ και ουχί βεβαίως επειδή τάχα μου ζαχάρωνα το εν λόγω μωρό, που μόνο αγνές και αμόλυντες σκέψεις θα μπορούσε να γεννήσει σε μία υποδειγματικής πιστότητας σύζυγο όπως η υποφαινόμενη.

Απόδειξη των παραπάνω είναι ότι στη συνέχεια έστρεψα το ενδιαφέρον μου αποκλειστικά στα μαθητούδια

Κι αφού τώρα πια σας έπεισα, είμαι σίγουρη γι αυτό, ότι δάσκαλο και μαθητές τους είδα όλους σαν παιδιά μου και μόνο, ας προσθέσω και μερικές φωτό από την απογευματινή βόλτα στο έτερο Καλασοχώρι της κοιλάδας.

Το έχω ξαναπεί ότι στο Πακιστάν συνάντησα από τα πλέον εκφραστικά πρόσωπα που έχω δει στον ανά τον κόσμο περιπλανήσεις μας;

Τόσα πολλά πορτραίτα δεν θυμάμαι να έχω ξαναβγάλει σε ταξίδι

Και μία φωτό δράσης. Με άψογο στυλ, ο προσωπικός μας σωματοφύλακας εκτελεί δοκιμαστικό άλμα πάνω από τον αφρισμένο ποταμό πριν την τοποθέτηση της σανίδας (σωτηρίας).

 

[hydronetta]

Ορίστε και μια φωτογραφία τρουα καρ, την οποία τράβηξα, εννοείται, αποκλειστικά προς ενημέρωση του φόρουμ και ουχί βεβαίως επειδή τάχα μου ζαχάρωνα το εν λόγω μωρό, που μόνο αγνές και αμόλυντες σκέψεις θα μπορούσε να γεννήσει σε μία υποδειγματικής πιστότητας σύζυγο όπως η υποφαινόμενη.

Ποίαν έτι χρείαν έχομεν μαρτύρων (και δη των πλέον αξιόπιστων όπως ο ροζουλί χοίρος) όταν η ιδία η εν πολλαίς (ταξιδιωτικές) αμαρτίαις περιπεσούσα αποκαλεί τον δάσκαλο μωρό για ζαχάρωμα;
Ως βράχος ηθικής, έμπλεος οδύνης παρά την αγάπη προς το πρόσωπό της, όφειλα να καταγγείλω στο πανελλήνιον το ηθικόν ολίσθημα Ταξις και ηθική!

 

[isabelle]

Ποίαν έτι χρείαν έχομεν μαρτύρων (και δη των πλέον αξιόπιστων όπως ο ροζουλί χοίρος) όταν η ιδία η εν πολλαίς (ταξιδιωτικές) αμαρτίαις περιπεσούσα αποκαλεί τον δάσκαλο μωρό για ζαχάρωμα;
Ως βράχος ηθικής, έμπλεος οδύνης παρά την αγάπη προς το πρόσωπό της, όφειλα να καταγγείλω στο πανελλήνιον το ηθικόν ολίσθημα Ταξις και ηθική!

Ιδού λοιπόν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα συνειδητής δημοσιογραφικής στρέβλωσης προς εξυπηρέτηση - προφανέστατα - των σκοτεινών κύκλων του διεθνούς κεφαλαίου, της ντόπιας πλουτοκρατίας και των εγχώριων λακέδων τους, ενάντια στη λαϊκή οικογένεια και τα δίκαια των εργαζόμενων (φράση βγαλμένη απ' ευθείας από το KKE generator το οποίο ευχαριστούμε http://ironprison.blogspot.gr/2010/05/kke-generator-v10.html).

Και το "τάχα μου", που προηγείται του "ζαχάρωνα το εν λόγω μωρό" και νοηματοδοτεί εντελώς αντίστροφα την φράση, πού πήγε; Έκανες πώς δεν το είδες, και το έφαγες στα γρήγορα γουρουνάκι, ε; Όλα στο βωμό της κατασυκοφάντησης μου! Άξιος ο μισθός σου και εις ανώτερα. Άντε και στο Σκάι .

 

[hydronetta]

Ιδού λοιπόν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα συνειδητής δημοσιογραφικής στρέβλωσης προς εξυπηρέτηση - προφανέστατα - των σκοτεινών κύκλων του διεθνούς κεφαλαίου, της ντόπιας πλουτοκρατίας και των εγχώριων λακέδων τους, ενάντια στη λαϊκή οικογένεια και τα δίκαια των εργαζόμενων (φράση βγαλμένη απ' ευθείας από το KKE generator το οποίο ευχαριστούμε http://ironprison.blogspot.gr/2010/05/kke-generator-v10.html).
Και το "τάχα μου", που προηγείται του "ζαχάρωνα το εν λόγω μωρό" και νοηματοδοτεί εντελώς αντίστροφα την φράση, πού πήγε; Έκανες πώς δεν το είδες, και το έφαγες στα γρήγορα γουρουνάκι, ε; Όλα στο βωμό της κατασυκοφάντησης μου! Άξιος ο μισθός σου και εις ανώτερα. Άντε και στο Σκάι .

Προς το παρόν δέχθηκα πρόταση ως αρθρογράφος στην εφημερίδα 'Ταξιδιωτική Ηθική" μετά και από συστάσεις της @dimkyr στη συντακτική ομάδα (μα που είναι αυτή η κορινθία να με υπερασπιστεί). Επεται συνεργασία σε μεσημεριανό πάνελ με τον Φουρθιώτη

 

[isabelle]

Προς το παρόν δέχθηκα πρόταση ως αρθρογράφος στην εφημερίδα 'Ταξιδιωτική Ηθική" μετά και από συστάσεις της @dimkyr στη συντακτική ομάδα (μα που είναι αυτή η κορινθία να με υπερασπιστεί). Επεται συνεργασία σε μεσημεριανό πάνελ με τον Φουρθιώτη

Μπάι δε γουέι, καλά που μου θύμησες την εν λόγω γαργαλιστική ιστορία. Καιρός λοιπόν να τελειώνουμε με τη Γη των Αγνών, να πιάσεις να γράψεις για τη Γη της Αλαπούτσας και του Μουνάρ.

 

[Dina Z]

Αποκλεισμενη σε μια .... πλαγια του Υμηττου, λογω της απεργιας του μετρο, διαβαζω για την καταρρευση του γεφυριου σε χωριο των Kalash και φριττω!!! Που ειναι το κρατος Κυριοι;

Ευτυχως εχω εσας που με διασκεδαζετε! Αλλα εσεις δεν γραφετε ταξιδιωτικη ιστορια, εσεις δινετε παρασταση!

(Τα πορτραιτα ειναι ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ. Αλλα οπως και να το κανουμε το πορτραιτο του δασκαλου ειναι το καλυτερο - καλλιτεχνικα μιλωντας φυσικα!!!)