Πακιστάν "Μη ξεχάσεις ν'αγοράσεις σεντόνια και πετσέτες για τα προικιά!" (by hydronetta & isabelle)

[Dimitris_A]

όπως και να το κάνουμε είσαι από τους καλύτερους συγγραφείς του φόρουμ , χαίρεται ο κόσμος να διαβάζει τις ιστορίες σου ! Γράφεις τόσο ωραία που είναι σαν να ταξιδεύει κανείς μαζί σας !

 

[isabelle]

Τι γίνεται εδώ; Είπα να κάνω μια γύρα στο Αιγαίο πριν πλακώσουν τα πλήθη και να που στο μεταξύ χάνω πακιστανικά επεισόδια;
Όχι μόνο απολαυστικός αλλά επιπροσθέτως άοκνος, επιμελής και ακατάβλητος. Τι γουρουνάκι γεμάτο προσόντα είναι αυτό τέλος πάντων!

 

[hydronetta]

Αρχαία χωριά, κάστρα και… σεμινάριο γάμου

Σαν ξημέρωσε, η Ισαβέλλα καταριόταν Θεούς και Δαίμονες: βροχή!
Η προβλεπόμενη εκδρομή προς τον παγετώνα έπρεπε να αναβληθεί καθώς οι ορεινοί χωματόδρομοι γίνονταν απροσπέλαστοι λασπόδρομοι υπό τέτοιες συνθήκες. Ελέγξαμε το δελτίο καιρού που προέβλεπε καθαρό ουρανό κατά το απόγευμα κι αποφασίσαμε να τροποποιήσουμε το πρόγραμμα ξεσκονίζοντας τις σημειώσεις μας.

Υπό ψιλόβροχο κατηφορίσαμε κοντά στο ποτάμι στο Ganish, το αρχαιότερο χωριό στην καρδιά της Hunza, τουλάχιστον 900 ετών. Εδώ πριν την αποικιοκρατία μένανε κραταιοί υπερασπιστές του κρατιδίου της Hunza, που διατηρούσαν μόνιμα ένα όπλο κι ένα καρβέλι ψωμί δίπλα από τις πόρτες τους. Σαν τα τύμπανα από το γειτονικό φρούριο Altit έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου, προαναγγέλλοντας την προσέγγιση επιδρομέων, κάθε πολεμιστής τα άδραχνε και κατέφευγε στις επάλξεις του φρουρίου.

Ο Kachu αναζήτησε έναν γηραιό ντόπιο να μας ξεναγήσει στα σοκάκια του χωριού. Στο μαγαζάκι του, όπως και στα γειτονικά, η ματιά μου συνέλαβε σε περίοπτη θέση κάδρα κι αφίσες με φυσιογνωμίες γνωστών σιιτών αγιατολλάχ (βλέπε Χομεϊνί). Σιίτες λοιπόν η πλειονότητα του πληθυσμού, όπως κι ο Kachu.

Το παλιό χωριό Ganish σήμερα περιλαμβάνει περίπου 32 παραδοσιακά σπίτια, σφιχταγκαλιασμένα μέσα στους περιμετρικούς τοίχους του φρουρίου. Παρατηρητήρια ξεπηδούν στην περίμετρο αυτή, αν και σήμερα λιγοστά παραμένουν.
Διαβήκαμε την αρχαία πύλη εισόδου του χωριού που καθρεπτιζόταν πάνω στο νερό της δεξαμενής και σκιαζόταν από γιγαντιαίες ιτιές.

Η παρουσία μας έγινε ήδη αντιληπτή από τα παιδιά που ξεκίνησαν το παιχνίδι τους με το φακό. Το ίδιο κι η εφηβική φιγούρα που χαμογελούσε συνεσταλμένα κάτω από τη μαντήλα της.

Αρχίσαμε να περιδιαβαίνουμε τα πλακόστρωτα στενά.

Απλωμένες μπουγάδες σε αρχέγονες οικιστικές κατασκευές, με τα υποστατικά για τα ζωντανά σε στενό συγχρωτισμό με τα δωμάτια των κατοίκων.

Κι ανάμεσα σ'αυτό το πρωτόγονο συνονθύλευμα, ανακαλύπταμε μικρά περίτεχνα σκαλισμένα ξύλινα τζαμιά. Μια πινελιά υψηλής καλαισθησίας. Η βροχή που έπεφτε ασταμάτητα, δεν στάθηκε ικανή να μειώσει στο ελάχιστο τον ενθουσιασμό μας. Αντικρύζαμε επιτέλους κάτι παλιακό και συνάμα ζωντανό, όχι μουσειακό, και νοιώθαμε να διακτινιζόμαστε σ'ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο.

Ίδιο σκηνικό και στο κοντινό κάστρο Altit, κατά 300 χρόνια πρότερο του Baltit που είχαμε επισκεφθεί, το παλιότερο από τα κάστρα του Baltistan.

Xτίστηκε στη κορφή του λόφου πάνω από το ποτάμι, αρχικά ως παλάτι, αλλά κάποια στιγμή προστέθηκε ένας αμυντικός πύργος-παρατηρητήριο μετατρέποντάς το σε οχυρό. Στον απόηχο των μεγάλων κοινωνικο-πολιτικών αλλαγών στα τέλη του 20ου αιώνα, το φρούριο έχασε τη δόξα του, κατάντησε γιαπί, πριν (μαντέψτε ποιός...) το ίδρυμα Aga Khan αναλάβει την διάσωσή του.

Ο κύριος που ανέλαβε την ξενάγηση εδώ ήταν ορειβάτης και παρά τα γκρίζα του μαλλιά, μας επέδειξε τις ικανότητες του να κρέμεται στο κενό πλέκοντας επιδέξια τα πόδια του γύρω από το ξύλινο μπαλκόνι του κάστρου. Μου σηκώθηκε η τρίχα κάγκελο στο θέαμα... Με την ίδια επιδεξιότητα πηδούσε σαν το κατσίκι από βράχο σε βράχο θέλοντας να μας δείξει τι παράτολμα πράγματα έκαναν οι πρόγονοί του. Πόσοι ροβόλησαν κατά το ποτάμι επιχειρώντας τέτοιες απερισκεψίες δεν ξέρω. Ξανά η τρίχα κάγκελο μόνο στην ιδέα να ισορροπώ καταμεσίς ενός βράχου με το κενό να χάσκει απ'όλες τις πλευρές. Είπαμε από κινητικό συντονισμό βαθμολογούμαι κάτω από τη βάση.

Ιδού ο… βράχος ιδού και το πήδημα​

Μπορεί το εσωτερικό του να μη επιφύλασσε κάποια έκπληξη…

Η πριγκηπική παστάδα, χαμαί, με τη φουφού στα πόδια της​

…αυτό που το έκανε ιδιαίτερο ήταν ότι βρισκόταν στην καρδιά του οικισμού Altit Khun, πάλαι ποτέ πολύβουης πόλης-σταθμού για τους εμπόρους και τα καραβάνια που ταξίδευαν στο δρόμο του μεταξιού.

Από το κάστρο είχαμε μια πανοραμική άποψη του αρχαίου οικισμού και των βουνών της κοιλάδας.

Δεν χάσαμε και την ευκαιρία να χαθούμε στα στενά του οικισμού. Παρά την σύσταση να μην φωτογραφίζουμε, εμείς το χαβά μας.

Ένα αστέρι γεννιέται

Yπό τους ήχους ξέφρενης πακιστανικής μουσικής, καθώς κάπου στηνόταν το γλέντι επικείμενου γάμου.


Περί γάμου στο Πακιστάν

Είπα γάμος, θυμήθηκα τη σχετική με το θέμα πρόσφατη ιστορία στο φόρουμ μας, και λέω να τη κάνω την εκτενή παρένθεση, καθώς το μελέτησα πολύ, το συζήτησα το θέμα και γιατί έχω μεγάλο κόλλημα με τους παραδοσιακούς γάμους και τα γλέντια (εφόσον βέβαια αφορά άλλους…). Όπου γάμος και χαρά το γουρούνι πρώτο!
Είναι μπούσουλας, με πολλές παραλλαγές αναλόγως τοπικών κοινωνιών και budget.

Πρώτον ισχύει ο κανόνας “μικρός μικρός παντρέψου” διότι η καλογερική ή τα παντρολογήματα στα όψιμα -άντα σε κάνουν ολίγον... εξωγήινο. Άμα πεις ότι είσαι διαζευγμένος, σε κοιτάνε όλοι περίλυποι. Το ίδιο αν δεν έχεις σπείρει και 5-6 κουτσούβελα. Aνύπανδρος; ανήκουστο, κάποιο κουσούρι θα έχεις.

Προς ενημέρωση εγχώριων ενδιαφερομένων που ενηλικιώθηκαν με τη μπουκιά στο στόμα από τη μανούλα τους σαν πρίγκηπες (πιπέρι! προσφώνηση απαγορευμένη), οι καλύτερες νύφες είναι οι γυναίκες των Kalash. Δούλες και κυρές, έχουν κορώνα στο κεφάλι τους τον σύζυγό τους.

Δεύτερον οι γάμοι διέπονται από δημοκρατικότατες διαδικασίες: είναι αυστηρά προκαθορισμένοι από τα σόγια της νύφης και του γαμπρού. Στους ενδιαφερόμενους δεν πέφτει και λόγος άλλωστε. Το κοινωνικό και μορφωτικό status παίζει σημαντικό ρόλο στην επιλογή. Τι νομίζατε δούλοι κι αφεντάδες γίναμε ένα;
Στην καλύτερη των περιπτώσεων το ζευγάρι μπορεί να έχει το τελικό λόγο, ενώ “ξετσίπωτες” πρακτικές όπως έρωτες, ραντεβουδάκια κι άλλα τέτοια μελιστάλαχτα είναι προνόμια των πρωτευουσιάνων που έχουν διαφθαρεί από αστικές δυτικότροπες συνήθειες. Όλα κι όλα, εδώ τηρούνται τα έθιμα κι οι παραδόσεις κι υπάρχει μια διαδικασία.

Στάδιον πρώτο, τα προξενιά. Η οικογένεια του γαμπρού μαζί με τους υπερήλικες του σογιού, επισκέπτονται το σπίτι της νύφης για να ζητήσουν το χέρι της μαζί με τον απαραίτητο Λαλαούνη κι άλλα δώρα. Αφού διαβάσουν στίχους από το Κοράνι, το ρίχνουν στο τσακίρ κέφι πίνοντας τσάι κι αναψυκτικά.

Στάδιον δεύτερο: ο αρραβών. Σε στενό οικογενειακό κύκλο, βέρες κι άλλα καρατοειδή ανταλλάσσονται μεταξύ γαμπρού και νύφης κι αποφασίζεται η ημερομηνία του γάμου. Σχετική απόφαση, διότι αφενός ο γαμπρός πρέπει να μαζέψει ένα σκασμό λεφτά για την προετοιμασία κι αφετέρου πρέπει να συντονιστούν κι οι θειές από το Λονδίνο που είναι απαραίτητο να παρεβρίσκονται.

Στάδιον τρίτον: Καθημερινά bachelor parties στο σπίτι της νύφης που διαρκούσαν μέρες ως βδομάδες μετά χορού και ασμάτων. Γλέντια τώρα, γιατί μετά πλήξη μεταξύ κατσαρόλας και σφουγγαρόπανου στη καλύτερη.

Στάδιον τέταρτον: Η τελετή του Λαδιού και της Χέννας 1-2 μέρες πριν τον γάμο. Οι φιλενάδες της νύφης αναλαμβάνουν να διακοσμήσουν με χένα τα χέρια και τα πόδια της. Αυτό θεωρείται ότι φέρνει καλή τύχη και μακροζωία στον έγγαμο βίο της. Στο γαμπρό επιφυλάσσεται λιγότερο καλλιτεχνική τύχη αφού τον μπουκώνουν με γλυκά και τον μετατρέπουν σε λαδοποντικό ρίχνοντας λάδι στα μαλλιά του.

Στάδιον πέμπτον: Τα προικιά. Θέλησες τη περιστέρα μας, την μονάκριβή μας κόρη; Ξεπαραδιάσου γαμπρέ. Εκτός μετρητών δεκτά και έπιπλα, λευκά είδη, κανά σπίτι ή οικόπεδο και βέβαια χρυσός που ποτέ δεν χάνει την αξία του.

Στάδιον έκτον: Η πομπή του γαμπρού στο σπίτι της νύφης σε άμαξα ή σύμφωνα με το πνεύμα της εποχής σε αυτοκίνητο με γιρλάντες. Μουσικές και νταβαντούρια κι ο γαμπρός γίνεται δεκτός με βροχή ροδοπέταλων.

Στάδιον έκτον: Μετά την επίσημη υποδοχή του γαμπρού στό σπίτι της νύφης, συνήθως θα λάβει χώρα η Nikah, η θρησκευτική τελετή σύμφωνα με το ισλαμικό τυπικό κι η υπογραφή του γαμήλιου συμβολαίου. Η τελετή συνοδεύεται με άφθονη μασαμπούκα όπου το κρέας έχει την τιμητική του.

Στάδιον έβδομον: Η αποκάλυψη του προσώπου της ανέγγιχτης παρθένου στον γαμπρό καθότι τόση ώρα ήταν ακριβοθώρητη, σιωπηλή και χαμηλοβλεπούσα. Αφού κι εδώ μπουκωθούν με γλυκά, δέχονται τα συγχαρίκια μετά δώρου υπό μορφή χρηματικού ποσού σε μπιλιετάκι (Cretan style)

Στάδιον όγδοον: Την ξαποστείλαμε τη τσούπρα και δεν μας έμεινε στο ράφι. Δάκρυα και συγκίνηση μιας κι αποχωρίζεται η μάνα από τη κόρη στο πατρικό της σπίτι. Λίγη ευλογία με το Κοράνι πάνω από το κεφάλι της νύφης, πριν εξέλθει ως “κόρη” το κατώφλι του πατρικού. Σιδεροκέφαλη!

Στάδιον ένατον: Η πρώτη νύχτα του γάμου, στο σπίτι της οικογένειας του γαμπρού. Η νυφική παστάδα στρωμένη με ροδοπέταλα κι η νύφη μαντηλοσκεπής αναμένει τον καλό της που επιδεικνύει αξιοθαύμαστη αυτοσυγκράτηση ξεπροβοδίζοντας όλο το σόι. Τα περαιτέρω τα αφήνω στην φαντασία σας. Για σεντόνια κι άλλα τέτοια γραφικά δεν βρήκα αναφορές, αλλά τολμούν στο Πακιστάν οι νύφες να είναι... “χαλασμένες”;

Στάδιον δέκατον: Η γαμήλια δεξίωση, ως ανδρόγυνο πλέον. Σημαντική στιγμή καθώς παίρνουν την ευλογία των γονέων τους. Υπερπαραγωγή κιόλας να μην έχουν να λένε οι κακιές γλώσσες. Η νύφη φορά βαρύτιμο φόρεμα μέσα στα πετράδια (χορηγία της οικογένειας του γαμπρού όπως κι όλη η δεξίωση βεβαίως).

Στάδιον ενδέκατον: Ηoneymoon!! (μάλλον λέξη άγνωστη εκτός αστικών κέντρων)

Συμπέρασμα, ο γαμπρός την έχει χρυσοπληρώσει τη νύφη, άρα οι εγχώριοι ενδιαφερόμενοι που αναζητούν παραδοσιακές συζύγους αλλά δεν αντέχει το πορτοφόλι τους ας το ξανασκεφτούν να βρούν σύζυγο από το Πακιστάν (λέμε τώρα).
Καλή κι η Μαριγούλα κι ας μην φτιάχνει γεμιστά σαν της μαμάς.
Αλλά μην ανησυχείτε παλληκάρια μου. Μάνα είναι μόνο μία και πάντα πρόθυμη να ετοιμάσει ένα ταψί μαμαδογεμιστά για τον παντρεμένο κανακάρη της.
Διότι η Μαριγούλα χρυσό κι άγιο κορίτσι μεν, αλλά από νοικοκυροσύνη δεν πιάνει μία μπροστά στη μανούλα. Η ανεπρόκοπη!

Άλλο ένα φορτηγό για τα μάτια σας και μόνο​

Πολυκάβαλο​

 

[Yorgos]

Καταπληκτικό το χωριό και φοβερές οι φωτό, μπράβο σας!

 

[mikrh tsopana]

Έχω μία απορία τεχνικής φύσεως. Οι φιλενάδες της νύφης είναι απόφοιτοι(ή απόφοιτες; ) καλών τεχνών; Όχι γιατί φαντάζομαι εμένα (που θεωρούμαι να έχω και μια κάποια σχέση με ζωγραφική, θεωρούμαι είπα) να πρέπει να ζωγραφίσω τα χέρια μιας φίλης μου. Όχι λουλούδια, ούτε 3(το 3 τυχαίος αριθμός) τελίτσες σε ευθεία δε θα μπορώ να κάνω.

 

[KLEOPATRA]

Παντα αξιος.Και ιδιαιτερως εργατικος θα ελεγα.Αμαυρωνεις την κακη φημη των οκνηρων χοιρων.Αλλα μια απορια.Το κοριτσακι τη στολη της Χιονατης που τη βρηκε;

 

[hydronetta]

Παντα αξιος.Και ιδιαιτερως εργατικος θα ελεγα.Αμαυρωνεις την κακη φημη των οκνηρων χοιρων.Αλλα μια απορια.Το κοριτσακι τη στολη της Χιονατης που τη βρηκε;

Είδες προκοπή καλοκαιριάτικα;
Έλα μου ντε! Απόκριες πάντως δεν έχουν εκεί!

Έχω μία απορία τεχνικής φύσεως. Οι φιλενάδες της νύφης είναι απόφοιτοι(ή απόφοιτες; ) καλών τεχνών; Όχι γιατί φαντάζομαι εμένα (που θεωρούμαι να έχω και μια κάποια σχέση με ζωγραφική, θεωρούμαι είπα) να πρέπει να ζωγραφίσω τα χέρια μιας φίλης μου. Όχι λουλούδια, ούτε 3(το 3 τυχαίος αριθμός) τελίτσες σε ευθεία δε θα μπορώ να κάνω.

Δεν μου πέρασε από το μυαλό να το ρωτήσω, αλλοιώς θα σου έδινα σαφή απάντηση. Ισως να υπάρχει και εξειδικευμένο προσωπικό κάτι σαν τις κομμώτριες. Πάντως είδα στο Ισλαμαμπαντ να ζωγραφίζει μια γυναίκα το χέρι της φίλης της με χέννα.

 

[hydronetta]

Η ομορφιά στο πηγαιμό για το Passu

Η στάση για ένα ζεστό τσάι ήταν επιβεβλημένη μετά από τόση υγρασία και ψιλόβροχο. Ο καλός μας Kachu, παρέμενε κατηφής μιας ο καιρός έκανε τα τερτίπια του χαλώντας το ταξίδι μας. Βλέποντας όμως τον ουρανό που σταδιακά ξάνοιγε, άρχισε περιχαρής ν'αναθαρρεύει.

Το πλάνο ήταν να κινηθούμε βορειοδυτικά προς τις εσχατιές της Karakoram Ηighway που συνδέει το Πακιστάν με την Κίνα.

Λίγα χιλιόμετρα έξω από το Karimabad, πάνω στο δρόμο και υπό τη σκέπη του κάστρου Altit, εντοπίσαμε τους Ιερούς Βράχους Haldeikish.

Οι βράχοι (απομεινάρια σπηλιών), με εικόνες και επιγραφές ήδη από τον 1ο αιώνα μΧ, είναι κατ'ουσίαν ένα «βιβλίο επισκεπτών» της κοιλάδας Hunza. Σκαλισμένες είναι τοπικές παραδόσεις, αναφορές για βουδιστές προσκυνητές, για βασιλιάδες, για...ένα κινέζο πρέσβη που βρέθηκε εδώ τον 6ο αιώνα, θιβετιανούς κατακτητές του 8ου αιώνα. Αυτά όλα στα κιτάπια μας. Διότι ο χώρος ήταν αφύλαχτος, κι ως εκ τούτου ήταν αδύνατο να αποκρυπτογραφήσουμε χωρίς βοήθεια πού και ποια γραφή είναι Σογδιανή και ποιά Θιβετιανή. Το μόνο προφανές στα μάτια μας ήταν οι άπειροι σκαλιστοί αίγαγροι.

Με το εντυπωσιακό κάστρο Altit να μας θωρεί από ψηλά…​

Συνεχίσαμε βαθύτερα στη κοιλάδα, δίπλα στη κοίτη του γάργαρου ποταμού Hunza.

Εκεί που πρότερα οι κατσικόδρομοι σκαρφάλωναν πάνω σ'απότομες κι επισφαλείς πλαγιές κι η κίνηση των οχημάτων εξασφαλιζόταν με πλωτά μέσα, πλέον οι πολυπράγμονες κινέζοι έχουν φτιάξει σειρά από τούνελ που επιτρέπουν την απρόσκοπτη κίνηση προς τα δυτικά συνορά τους.
Μπαίναμε, βγαίναμε στα τούνελ ώσπου κάποια στιγμή σ'ένα από αυτά ακινητοποιηθήκαμε. Όλο περιέργεια οι ντόπιοι, ακόμα πιο περίεργοι εμείς, βγήκαμε να δούμε τι συμβαίνει.
Στον μονής κατεύθυνσης δρόμο που είχε διανοιχθεί πάνω στον πάγο (λόγω των σφοδρών χιονοπτώσεων του χειμώνα), ο άξονας ενος φορτηγού είχε σπάσει. Αλλού η ρόδα, αλλού το φορτηγό. Αποτέλεσμα να έχουν ακινητοποιηθεί πλήρως όλα τα οχήματα και στα δυό ρεύματα κυκλοφορίας.
Οδική βοήθεια ανύπαρκτη εκεί στο πουθενά, μόνοι οι πανταχού παρόντες ένοπλοι. Απελπιστήκαμε ότι ή θα ξεροσταλιάσουμε μέσα στη τρύπα του τούνελ ή θ'αναγκαστούμε να γυρίσουμε πίσω. Όμως πίσω έχει η αχλάδα την ουρά, αφού άλλη γνώμη είχαν οι ντόπιοι που δεν πτοούνται από τέτοιες κακοτυχίες.
Πήραν άμεσα την κατάσταση στα χέρια τους. Άδραξαν τα φτυάρια που άλλαζαν συνεχώς χέρια σπάζοντας το πάγο και δημιουργώντας ένα παράδρομο-παγοδρόμιο δίπλα από το φορτηγό. Παραινέσεις, φωνές, ιαχές, πανηγυρισμοί από το πλήθος των ακροβολισμένων συμμετεχόντων (λες κι είμασταν σε πανηγύρι) και τα αυτοκίνητα άρχισαν να τσουλάνε πάνω στο πάγο προσπερνώντας το λαβωμένο φορτηγό. Άγχος κι εκνευρισμός... μηδέν! Τους έβγαλα το καπέλο.

Όσο συνεχίζαμε το δρόμο μας, τόσο ο ήλιος ξεκινούσε το κρυφτούλι με τα σύννεφα που γίνονταν όλο και πιο αραιά, ίσα για να γράφουν στο φακό της μηχανής.
Προσπεράσαμε χωριά θαμένα κάτω από τα νερά της τεχνητής λίμνης για να φτάσουμε στην ψιλοαδιάφορη πολίχνη Gulmit.

Το πλάνο προέβλεπε διανυκτέρευση σ'ένα ξενώνα πάνω στη κοντινή λίμνη Borith κι αφού υπήρχε χρόνος είπαμε να ρίξουμε μια ματιά.
Παρά την γοητευτική ανηφορική διαδρομή με τις αντηρίδες…

…η λίμνη δεν ήταν ανάλογη των προσδοκιών μας…

Ούτε σκέψη για διανυκτέρευση στην πανσιόν πλησίον της λίμνης κι ευθύς αποφασίστηκε να συνεχίσουμε όσο το απογευματινό φως ήταν σύμμαχος.

Ε από δω και πέρα αρχίσανε τα... βαρουφάκια, σαγωνοπτωτικά (jawdropping) “ουάου”. Κάθε στροφή του δρόμου ως το χωριό Passu ήταν και μια άλλη καρτποσταλική εικόνα, ηδονικά πλασμένη για τα μάτια μας θαρρείς και μόνο.

Απολαμβάναμε τη μεγαλοπρέπεια της φύσης αδιατάραχτα πέρα από τα λιγοστά οχήματα που διέσχιζαν το οδόστρωμα. Το τοπίο απλωνόταν μπροστά, πλάι, πίσω μας. Τότε κατάλαβαμε ότι το να το ζεις είναι μοναδικό. Ούτε οι λέξεις ούτε καν οι αποσπασματικές εικόνες μπορούν να συνθέσουν αυτό που οι αισθήσεις μας ρουφούσαν άπληστα.

Βάλθηκα ν'ακολουθώ σαν τον σκύλο κατά πόδας την Ισαβέλλα φωτογραφίζοντας με τη σειρά μου ότι εκείνη είχε απαθανατίσει ήδη, τσαταλιάζοντας τα νεύρα της. Μέσα στην πλεονεξία ήμουν, μπας και κανά πλάνο της είναι καλύτερο από το δικό μου. Ευτυχώς που ο Κώστας αν κι έμπειρος φωτογράφος είχε παραδώσει όπλα. Πώς να καδράρει αυτό το μεγαλείο της φύσης μέσα από το στενό πλαίσιο ενός σκόπευτρου μηχανής;

Στα έκπληκτα μάτια μας πια απλωνότανε η κοιλάδα του Passu.

Μαγεμένοι, με συνοπτικές διαδικασίες αποφασίσαμε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να διανυκτερεύσουμε αλλού.
Tακτοποιηθήκαμε στον ξενώνα Passu Inn όπου (όπως ίσχυε παντού) συμπληρώσαμε στο βιβλίο επισκεπτών τα στοιχεία μας. Μόλις 6 ταξιδιώτες πριν από μας είχαν καταλύσει από την αρχή του χρόνου...

Με την Ισαβέλλα κάναμε μια βόλτα προς το ποτάμι απαθανατίζοντας τους εκπληκτικούς ορεινούς όγκους….

…και μετά χαθήκαμε μέσα στα στενά και τα μποστάνια του χωριού.

Αφού δειπνήσαμε με τη γνωστή συνταγή (ρύζι, λαχανικά, κοτόπουλο) με μερίδες που θα έτρωγαν κι άλλοι τόσοι….

Είχαμε ΚΑΙ καρπούζι… που το χρυσοπληρώσαμε τελικά!​

….απολαύσαμε για λίγο τα χρώματα του δειλινού που έβαφαν τον ουρανό και τις χιονισμένες βουνοκορφές σ'ενα βαθύ λουλακί.

Ήταν η ώρα που μόλις χάραζαν τ'αστέρια στον πεντακάθαρο πια ουρανό…

Passu…μ'ενα γλυκό αναστεναγμό!​

 

[chris7]

Πανέμορφες φωτογραφίες.

 

[hydronetta]

Πανέμορφες φωτογραφίες.

Και που να το ζεις… αχ αχ

 

[giannismits]

Εδώ μιλάμε για αριστούργημα όχι αστεία!
Έπαθα την πλάκα μου με τα τοπία
Έχει ακόμα ζουμί η ιστορία?

 

[panius]

Απλά πανέμορφα!!!! Σε τι υψόμετρο είναι αυτή η κοιλάδα;