Περού Με τις "ευλογίες" του Βιρακότσα και της Πατσαμάμα…στο Περού!

[Sassenach77]

Τα παρακάτω είχα σκοπό να τα αναφέρω στο τέλος της ιστορίας, αλλά πλέον είναι καλύτερα να τα πω τώρα (αφού το θέσατε το θέμα), γιατί αν περιμένω το τέλος....

Στην συγγραφή της ιστορίας έχω χρησιμοποιήσει τα παρακάτω:

Βιβλία

• "Πέτρος ο Κρητικός και η κατάκτηση του Περού" - Χαράλαμπος Κόρακας - Εκδόσεις Αίλολος (2013).

Το βιβλίο αυτό ήταν δώρο ενός αγαπημένου μου φίλου για το επικείμενο τότε ταξίδι μου στο Περού. Το συνιστώ με κλειστά μάτια!!!
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ καλέ μου άνθρωπε, ήταν το καλύτερο κατευόδιο για το ταξίδι!!!

• "Οι Ίνκας" – Henri Favre – Εκδόσεις Καρδαμίτσα (1994)

Εάν θέλει κάποιος να μάθει περισσότερες λεπτομέρειες για τον πολιτισμό των Ίνκας, τα αίτια της ανόδου, την εξάπλωση και τέλος για την πτώση της Αυτοκρατορίας, είναι μια καλή πηγή.

• "Αρχαίοι πολιτισμοί του Περού" – A.Gilardi, F.F.Figares, Γ.Α.Πλάνας – Εκδόσεις Νέα Ακρόπολη (2003)

Χάνει λίγο στην μετάφραση, αλλά περιέχει εικονογράφηση και σχέδια για καλύτερη κατανόηση.

• "Ιστορία της Λατινικής Αμερικής, από το τέλος της αποικιοκρατίας μέχρι σήμερα" – Μαρία Δαμηλάκου – Εκδόσεις Αιώρα.(2015)
• "Ο Κόσμος των Ίνκας" - Bertrand Flornoy - Εκδόσεις Κάκτος (1991)
• "The conquest of the Incas" - John Hemming - Mariner Books publishing (2003)

@panlek30 το βιβλίο που έχω στα χέρια μου είναι 624 σελίδες και απο αυτές έχω διαβάσει τις 385 και ναι, έχει δίκιο ο Γιώργος, είναι ένα βιβλίο άξιο ανάγνωσης!!! Το "βίβλος" που λέει, είναι ένας σχολιασμός στο οπισθόφυλλο του βιβλίου απο τον Brian S. Bauer, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόις στο Σικάγο και κορυφαίο αρχαιολόγο των Ίνκας. Και κάποια στιγμή πρέπει να το συνεχίσω για να το τελειώσω...

Άλλα

• Στοιχεία από το προσωπικό ημερολόγιο που κράτησα κατά την διάρκεια του ταξιδιού και αφορούν τις ξεναγήσεις που λάβαμε σε κάποια αξιοθέατα.
• Στοιχεία από φυλλάδια που μας έδωσαν σε μουσεία και άλλους αρχαιολογικούς χώρους, καθώς και από επεξηγήσεις εκθεμάτων σε αυτά (πάντα βγάζω φώτο και κάποιες επεξηγήσεις μουσείων & αρχαιολογικών χώρων)
• Στοιχεία από επίσημες ιστοσελίδες μουσείων και αρχαιολογικών χώρων
• Ταξιδιωτικός οδηγός – Lonely Planet
• Ταξιδιωτικός οδηγός – Explorer (με βοήθησε στην μετάφραση ορισμένων ονομάτων από τα Ισπανικά στα Ελληνικά)
• Wikipedia - Μου χρησίμευσε κυρίως για την άντληση στοιχείων του κλίματος του Περού και ελάχιστα για ιστορικά στοιχεία καθώς όλα τα παραπάνω ήταν υπεραρκετά!
• Περιοδικά Geo και National Geographic

Τα βιβλία που έχω αλλά δεν έχω διαβάσει ακόμα, λέω να μην τα αναφέρω γιατί δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη.

 

[panlek30]

Ουαου! Πραγματικα ποσο διαβασμα εχεις ριξει! Πολυ ωραια! Βεβαια για να ειμαι ειλικρινης δεν μπορουσα ποτε να διαβασω τοσα πραγματα σχετικα με ενα πραγμα γιατι βαριεμαι και ευκολα...

 

[Sassenach77]

Ουαου! Πραγματικα ποσο διαβασμα εχεις ριξει! Πολυ ωραια! Βεβαια για να ειμαι ειλικρινης δεν μπορουσα ποτε να διαβασω τοσα πραγματα σχετικα με ενα πραγμα γιατι βαριεμαι και ευκολα...

Δεν διαβάστηκαν όλα αυτά σε λίγες μέρες, και το ένα πίσω απ' το άλλο, αλίμονο! Και θεωρούμαι απο τους "νορμάλ διαβαστερούς" ανθρώπους

Έχω δει μια γνωστή να διαβάζει ένα βιβλίο 600ων σελίδων σε 6 ώρες, στην παραλία....Ντάξει, τόσο φρίκ δεν είμαι

 

[Sassenach77]

Το κεφάλαιο αυτό αποτελείται αποκλειστικά από ιστορικά στοιχεία για τον πολιτισμό των Ίνκας, τα οποία δίνουν μία συνοπτική εικόνα της οργάνωσης της αυτοκρατορίας τους και επεξηγούν μερικώς την μεγάλη σημασία των αρχαιολογικών χώρων της Ιερής Κοιλάδας και όχι μόνο.

Όποιος θέλει μπορεί απλά να το παρακάμψει. Είναι η τελευταία εκτενή αναφορά σε ιστορικά στοιχεία.


Πολιτισμός των Ίνκας: 13ος αιώνας μ.Χ. – 1533

Η αυτοκρατορία των Ίνκας υπήρξε η μεγαλύτερη αυτοκρατορία στην Αμερική, πριν από την ανακάλυψη της ηπείρου από τους Ευρωπαίους. Η πρωτεύουσα της ήταν το Κούσκο, στο μέσο των υψιπέδων του σημερινού Περού. Ο πολιτισμός των Ίνκας αναδύθηκε στις αρχές του 13ου αιώνα. Διήρκεσε τρεις περίπου αιώνες, ενώ το 1572 οι Ισπανοί είχαν κατακτήσει όλη την αυτοκρατορία τους, ξεκινώντας το 1533 με την σύλληψη και το θάνατο του αυτοκράτορα Αταουάλπα. Από τα μέσα του 15ου αιώνα μέχρι τις αρχές του 16ου αιώνα, οι Ίνκας είχαν προσαρτήσει στην αυτοκρατορία τους το μεγαλύτερο μέρος της δυτικής Νότιας Αμερικής, με ραχοκοκαλιά τις Άνδεις. Τα εδάφη που είχαν κατακτήσει, κάλυπταν έκταση πάνω από 2.000.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα και περιελάμβαναν εδάφη των σημερινών χωρών της Κολομβίας , του Ισημερινού , του Περού , της Βολιβίας , της Χιλής και της Αργεντινής.

Η επίσημη ονομασία της αυτοκρατορίας ήταν το Ταουαντισούγιο (Tahuantinsuyo), που σημαίνει “τα τέσσερα σημεία του κόσμου” και στην κορυφή της πυραμίδας εξουσίας του βρίσκονταν ο ένας και απόλυτος μονάρχης, ο Ίνκα, ο οποίος θεωρούνταν γιος του θεού Ήλιου και από αυτόν πηγάζει το όνομα ολόκληρης της εθνότητας των Ίνκας. Δύο νοητές γραμμές που διασταυρώνονταν στο κέντρο της πρωτεύουσας Κούσκο, διαιρούσαν την αυτοκρατορία σε τέσσερις τομείς.: Το βορειοδυτικό Τσιντσασούγιου (Chinchasuyu), το βορειοανατολικό Αντισούγιου (Antisuyu), το νοτιοδυτικό Κουντισούγιου (Kuntisuyu) και το νοτιοανατολικό Κογιασούγιου (Kollasuyu).

Machu Picchu

Από που ερχόταν αυτός ο λαός;
Οι απόψεις για την καταγωγή των Ίνκας έχουν τις ρίζες τους στη μυθολογία, είναι μπερδεμένες και είναι προϊόν προφορικών παραδόσεων, καθώς οι Ίνκας δεν έχουν αφήσει καθόλου γραπτά. Οι χρονολογίες που χρησιμοποιούνται είναι όλες υποθετικές και βασισμένες σε αυτές τις προφορικές παραδόσεις.

Σύμφωνα με τη παράδοση όλες οι εθνότητες των Άνδεων, έτσι και οι Ίνκας αναγνώριζαν μία κοινή φυλετική μήτρα (paqarina), από την οποία κατάγονταν ο πρόγονος-ιδρυτής τους. Η paqarina των Ίνκας ήταν η σπηλιά του Paqariqtampu (Paqariq=γέννηση & Tampu=τοποθεσία, οίκημα) που βρίσκεται λίγο πιο νότια από το Cuzco. Από αυτή τη σπηλιά βγήκαν τέσσερις αδερφοί (Άγιαρ Μάνκο, Άγιαρ Κάτσι, Άγιαρ Άουκα και Άγιαρ Κούτσου) και τέσσερις αδερφές (Μάμα Όκλο, Μάμα Ράουα, Μάμα Ουάκο και Μάμα Κόρα). Ο ένας από τους αδερφούς, ο Άγιαρ Μάνκο κρατούσε ένα μαγικό ραβδί. Οι άνθρωποι θα εγκαθίστανται όπου θα τους έδειχνε το ραβδί. Μετά από πολλές περιπλανήσεις έμεινε μόνος του ο Άγιαρ Μάνκο, έχοντας ως γυναίκα του την αδερφή του Μάμα Όκλο. Μαζί, έφτασαν στη περιοχή του Κούσκο, όπου το μαγικό ραβδί καρφώθηκε στο χώμα. Γι αυτόν τον λόγο το Κούσκο ονομάστηκε «Ομφαλός του Κόσμου». Οι κάτοικοι του Κούσκο αντιστάθηκαν αλλά τελικά ο Άγιαρ Μάνκο συγκέντρωσε κάτω από την εξουσία του όλους τους πληθυσμούς της περιοχής και των περιχώρων της. Ο Άγιαρ Μάνκο ήταν ο πρώτος αυτοκράτορας των Ίνκας, γνωστός με το όνομα Μάνκο Κάπακ, θεμελιωτής της Αυτοκρατορίας τους, γιος του θεού Βιρακότσα, και εκπολιτιστής όλης της ανθρωπότητας.

Είναι μάταιο να αναζητήσει κανείς σε αυτή τη διήγηση τα πραγματικά στάδια μιας ιστορικής μετανάστευσης και τις πραγματικές συνθήκες που επικράτησαν στην εγκατάσταση των μεταναστών στο λεκανοπέδιο του Κούσκο.

Εσωτερικό Ναού του Ήλιου, Qorikancha - Κούσκο

Οι αυτοκράτορες των Ίνκας
Η Ιστορία των Ίνκας μπορεί να διαιρεθεί σε τρείς περιόδους: την Μυθική περίοδο, την Μοναρχική περίοδο και την Επεκτατική περίοδο.
Α) Μυθική περίοδος
1. Μάνκο Κάπακ
2. Σίντσι Ρόκα
Σε αυτή τη περίοδο ανήκει ο θρύλος του Μάνκο Κάπακ που ανέφερα παραπάνω. Επίσης σε αυτήν την περίοδο έχει τις ρίζες της η παράδοση, το αυτοκρατορικό αξίωμα να μεταβιβάζεται σε έναν από τους πολλούς γιους του Ίνκα, όσο αυτός βρισκόταν ακόμα στη ζωή. Το αξίωμα μεταφέρονταν πάντα σε ένα γιο που προέρχονταν από το αυτοκρατορικό ζεύγος και όχι από κάποια άλλη γυναίκα, από τις πολλές που είχε, ο Ίνκα. Ο διάδοχος του Μάνκο Κάπακ ήταν ο γιος του, Σίντσι Ρόκα.

Γενεαλογία των Ίνκας – Καθεδρικός ναός Λίμα

Β) Μοναρχική περίοδος
3. Γιόκε Γιουπάνκι
4. Μάιτα Κάπακ
5. Κάπακ Γιουπάνκι

Οι πρώτοι αρχηγοί των Ίνκας έφεραν μόνο το τίτλο του πολεμικού αρχηγού (Sinchi). Έτσι οι τρεις πρώτοι Ίνκας επιχείρησαν πολυάριθμες επιδρομές και λεηλασίες εναντίον των γύρω χωριών και πιθανότατα να απέκρουσαν και αρκετές επιθέσεις. Όπως σε όλες τις πρώιμες κοινωνίες, έτσι και σ’ αυτήν, των Ινκας, παράλληλα με τη λαμπρότητα και τη προχωρημένη οργάνωση, υπήρχαν και στοιχεία βαρβαρότητας, όπως πχ οι ανθρωποθυσίες παιδιών και η θανάτωση με ζωντανό ενταφιασμό…
Οι στρατιωτικές επιτυχίες και η προσάρτηση άλλων λαών, ενισχύει την συνομοσπονδία του Κούσκο, καθώς και της φυλής των Ίνκας στην περιοχή, μέσω αυτού του ομοσπονδιακού συστήματος.

6. Ίνκα Ρόκα
Μετά το θάνατο του Κάπα Γιουπάνκι, ο συσχετισμός των δυνάμεων μεταξύ των συμμάχων, είχε αλλοιωθεί αρκετά προς όφελος των Ίνκας. Έτσι ο Ίνκα Ρόκα μπόρεσε να συγκεντρώσει στα χέρια του τον έλεγχο της συμπολιτείας. Η λατρεία του θεού Ήλιου σε συνδυασμό με τη λατρεία του φυλετικού προγόνου των κατακτημένων λαών, επιβλήθηκε σε όλους τους συμμάχους. Η υποδούλωση αυτών στους Ίνκας ήταν κάτι αναπόφευκτο , και η απώλεια της αυτονομίας τους έγινε μέσω των ενοποιητικών τάσεων που είχε το Κράτος του Κούσκο. Ο Ίνκα Ρόκα ήταν ο πρώτος μονάρχης των Ίνκας που αξίζει πραγματικά τον τίτλο του.

7. Γιαουάρ Ουάκα
Το έργο που άφησε ο Ίνκα Ρόκα ήταν εύθραυστο και παραλίγο να εξουδετερωθεί από εξεγέρσεις που έγιναν κατά την διάρκεια της εφήμερης βασιλείας του Γιαουάρ Ουάκα. Μία συνωμοσία έθεσε τέρμα στην βασιλεία του.

8. Βιρακότσα Ίνκα
Ο Βιρακότσα Ίνκα ανέλαβε εξουσία γύρω στα 1400, και κατάφερε να εξουδετερώσει την έξαρση αυτών των αυτονομιστικών τάσεων. Έστρεψε τους ταραχοποιούς συμμάχους του, στην κατάκτηση πλουσίων εδαφών σε κόκα και καλαμπόκι, στην άνω Ουρουμπάμπα. Η εξουσία του Βιρακότσα Ίνκα, όσο και αν ήταν μεγάλη στο εσωτερικό και όσο σεβαστή μπορούσε να ήταν στο εξωτερικό, δεν εξαπλώθηκε ποτέ σε έκταση μεγαλύτερη από 40 χιλιόμετρα γύρω από το Κούσκο…

Γενεαλογία των Ίνκας – Είσοδος Sacsayhuaman

Γ) Επεκτατική περίοδος
9. Πατσακούτεκ Ίνκα
Η επεκτατική πολιτική των Ίνκας αρχίζει το 1438, όταν ο αυτοκράτορας Πατσακούτεκ προσαρτά τα εδάφη του παράκτιου και ορεινού Περού. Πρωταρχικό του μέλημα ήταν να κατατροπώσει τους Τσάνκα, μία παλιά εθνότητα, της οποίας ο πολιτισμός συνδεόταν με τους Νάσκα. Ο Βιρακότσα Ίνκα, γέρος τότε, ήθελε να εγκαταλείψει το Κούσκο, υπο την απειλή των Τσάνκα. Αλλά ένα άλλο από τα παιδιά του, ο Πατσακούτεκ αποφάσισε να υπερασπιστεί το Κούσκο. Αφανίζει τους Τσάνκα και μαζί με αυτούς αφανίζει και το μόνο εμπόδιο για την κατάκτηση όλου του άνω Περού. Ενισχυμένος από την υποστήριξη του στρατού του, ο Πατσακούτεκ καθήρεσε τον πατέρα του και πήρε την εξουσία. Στράφηκε στην αρχή προς τον Νότο, ως τη λίμνη Τιτικάκα και έβαλε τον αδερφό του, Κάπα Γιουπάνκι, να διατηρήσει την κυριαρχία των Ίνκας στους Τσάνκα. Ενώ ο Πατσακούτεκ προσαρτούσε τη λιμναία περιοχή, στο βορρά ο αδερφός του έφθασε μέχρι την Καχαμάρκα, μία κίνηση που αποσκοπούσε στην ανατροπή του Πατσακούτεκ από την εξουσία. Ο τελευταίος όμως το κατάλαβε και γυρνώντας από το νότο δολοφόνησε τον αδερφό του και στην συνέχεια έθεσε δυνάμεις για να διατηρήσει τα εδάφη που είχε κατακτήσει ο αδερφός του, βάζοντας επικεφαλή τον γιο του Τούπακ Γιουπάνκι.

10. Τούπακ Γιουπάνκι
Ο Τούπακ Γιουπάνκι έμεινε στην ιστορία ως ο αληθινός ιδρυτής της Αυτοκρατορίας των Ίνκας. Οργάνωσε την ανοικοδόμηση του Κούσκο, φτιάχνοντας συγκοινωνιακό και ταχυδρομικό δίκτυο, καθώς και μία αποτελεσματική γραφειοκρατία, που διοικούσε τις επαρχίες, στις οποίες βασίλευε «η ειρήνη των Ίνκας». Με το να ξέρει να συνταιριάζει αρμονικά την οργανωτική φρόνηση με την δημιουργική βία, πραγματοποίησε, καλύτερα απ’ όλους τους προγενέστερους του ή τους διαδόχους του, το μοντέλο του τέλειου μονάρχη που αντιπροσώπευε ο Μάνκο Κάπακ στο μύθο.
Ο Τούπακ Γιουπάνκι αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της βασιλείας του στην επέκταση της Αυτοκρατορίας. Όταν στερέωσε την εξουσία στο Κούσκο, στράφηκε προς τους λαούς των νότιων ακτών. Ενσωμάτωσε στην Αυτοκρατορία το περίφημο θρησκευτικό κέντρο Πατσακάμακ, που θεωρούνταν σεβαστό και κομβικό κέντρο διοίκησης των ακτών. Επέκτεινε τις κατακτήσεις του σε περιοχές που σήμερα ανήκουν στη Βολιβία, στην Αργεντινή και στη Χιλή. Σε αυτόν επίσης, αποδίδουν την ανοικοδόμηση σημαντικών πόλεων όπως της πόλης Βιλκασουαμάν, Καχαμάρκα, Ουανάκο, και οχυρών όπως το Σαξαουαμάν.
Παρ’ όλη τη φροντίδα του να αυξήσει το μεγαλείο της Αυτοκρατορίας, ο Τούπακ Γιουπάνκι πέθανε δολοφονημένος γύρω στο 1493.

11. Ουάινα Κάπακ
Ο Ουάινα Κάπακ, γιος του Τούπακ Γιουπάνκι, πήρε την εξουσία μετά τον θάνατο του πατέρα του. Η βασιλεία του δεν θεωρείται τόσο ένδοξη από στρατιωτικής πλευράς. Κυρίεψε στο βορρά τους Τσατσαπόγιας, μετά έστρεψε τις δυνάμεις του στο Κίτο και έφτασε ως το νότο της σημερινής Κολομβίας.
Γύρω στο 1528, ο Ουάινα Κάπακ χτυπήθηκε από μία άγνωστη συμφορά τότε, μία θανατηφόρα ασθένεια, που «θέριζε» τον πληθυσμό της νότιας Αμερικής, προερχόμενη από τους Ευρωπαίους που είχαν φτάσει στο Νέο Κόσμο. Βλέποντας το θάνατο του να έρχεται, ο αυτοκράτορας Ουάινα Κάπακ, παραβαίνοντας τις θεσμικές παραδόσεις του Ταουαντισούγιο, μοίρασε την ανώτατη αρχή του κράτους στους δύο του γιους, στον Ουάσκαρ έδωσε το Κούσκο και στον Αταουάλπα το παλιό βασίλειο του Κίτο. Πέθανε σε λίγες μέρες, αφήνοντας την Αυτοκρατορία βουτηγμένη στην πιο έντονη ανησυχία και αβεβαιότητα που γνώρισε ποτέ…

12. Ουάσκαρ
13. Αταουάλπα
Ο Ουάσκαρ ήταν γιος του Ουάινα Κάπακ από την νόμιμη σύζυγο του στο Κούσκο, ενώ ο Αταουάλπα ήταν καρπός του με μία παλλακίδα στο Κίτο, κόρη του εκθρονισμένου βασιλιά του Κίτο, την οποία αγαπούσε πολύ και έζησε μαζί της τα τελευταία του χρόνια. Οι ελπίδες του Ουάινα Κάπακ για ειρήνη μετά τον θάνατο του διαψεύστηκαν, καθώς άρχισε εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των δύο αδερφών που έμελλε να αποτελέσει και την αντίστροφη μέτρηση της Αυτοκρατορίας των Ίνκας, σε συνδυασμό με την άφιξη των Ισπανών. Μετά από αιματηρές μάχες ο Αταουάλπα αιχμαλωτίζει τον αδερφό του Ουάσκαρ, θανατώνει όλη την γενιά του αδερφού του μπροστά στα μάτια του και όλους όσους είχαν ταχθεί με το μέρος του αδερφού του. Στην συνέχεια σκότωσε τον αδερφό του και πήρε την εξουσία στα χέρια του. Ο Αταουάλπα αιχμαλωτίστηκε από τον Φραντσίσκο Πισάρο στη Καχαμάρκα και θανατώθηκε με στραγγαλισμό, αφού πρώτα ασπάστηκε τον καθολικισμό, ώστε να μην καεί το σώμα του, καθώς οι Ίνκας διατηρούσαν τις μούμιες των Αυτοκρατόρων τους.

Ιερή κοιλάδα - Αρχαιολογικός χώρος Pisac

Τα οικονονικά, κοινωνικά και διοικητικά θεμέλια της Αυτοκρατορίας των Ίνκας
Ο πληθυσμός των Άνδεων ζούσε μέσα σ’ ένα πλήθος από μικρές αγροτο-κτηνοτροφικές κολεκτίβες. Τα χωριά του ήταν διάσπαρτα σε πολύ μεγάλο ύψος, γύρω στα 3600 έως 3800 μέτρα πάνω από τη επιφάνεια της θάλασσας. Αν και πολυάριθμα χωριά υπήρχαν και ως τα 4200 μέτρα. Κάθε χωριό κατοικούνταν από ένα σύνολο οικογενειών, ενωμένων με δεσμούς συγγένειας και δεσμούς εξ αγχιστείας που αντιστοιχούσαν σε ένα ayllu. Αυτή η τοπική ομάδα, που ανέπτυσσε ενδογαμικές τάσεις, δεν ήταν ούτε φατρία, ούτε γένος. Η συνέχεια του γένους σχηματίζονταν σε «ευθεία γραμμή» και για τους άνδρες και για τις γυναίκες, ώστε οι άνδρες να να κατάγονται από τον πατέρα τους και οι γυναίκες από τη μητέρα τους. Αυτό το σύστημα της παράλληλης καταγωγής ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένο στις κεντρικές και νότιες Άνδεις.

Τα οικογενειακά κύτταρα που αποτελούσαν το ayllu αναγνώριζαν μεταξύ τους έναν αρχηγό, τον kuraka, που ήταν απόγονος του ιδρυτή της ομάδας. Ο kuraka μοίραζε τη γη, οργάνωνε τις συλλογικές εργασίες, διευθετούσε τις διαφορές.

Κάθε ayllu ανακύρητε μια πολιούχο θεότητα, την waka. Η waka έδρευε σε ένα κοντινό βουνό, σ’ ένα δέντρο ή βράχο, όπου της απέδιδαν τιμές, ώστε να αυξάνονται τα κοπάδια και να εξασφαλίζεται η συγκομιδή. Οι νεκροί τοποθετούνταν μέσα σε βραχώδεις σχισμές αυτού του ιερού βουνού, στο εσωτερικό του οποίου θα συναντούσαν τον θεοποιημένο πρόγονο. Οι λατρείες που απέδιδαν στις waka αναφέρονται λεπτομερώς απο τους Ισπανούς ιεραποστόλους, που έβαλαν τα δυνατά τους και το πείσμα τους να τις αφανίσουν…

Ιερή κοιλάδα - Αρχαιολογικός χώρος Pisac – Σχισμές βράχων που τοποθετούσαν τους νεκρούς

Κάθε ayllu κατείχε μια περιοχή γης, τη marka. Οι βοσκές της marka, που σχηματίζονταν από μεγάλες εκτάσεις στέπας και έφταναν ως τις αρχές των χιονισμένων περιοχών, έμεναν αδιαίρετες. Κάθε οικογένεια μπορούσε να χρησιμοποιήσει αυτές τις στέπες, και να βοσκήσει εκεί το κοπάδι της. Απ’ όλη τη προκολομβιανή Αμερική, οι Άνδεις ήταν η μόνη περιοχή, όπου ανέτρεφαν συστηματικά ζώα. Η βουκολική δραστηριότητα στηριζόταν στην εξημέρωση δύο προβατοειδών, του αλπακά και του λάμα.

Αντίθετα από τους βοσκότοπους, οι καλλιεργήσιμες εκτάσεις γης ήταν μοιρασμένες με κλήρο στις οικογένειες. Ο kuraka μοίραζε σε κάθε μέλος της οικογένειας μία κτηματική μονάδα, το tupu, που ήταν η αναγκαία έκταση για τη συντήρηση του. Όταν οι οικογένειες, που είχαν τη επικαρπία διαλύονταν, οι κλήροι επέστρεφαν στα κοινά κτήματα και στη συνέχεια μεταβιβάζονταν στις νέο-συσταθείσες οικογένειες. Η έκταση έπρεπε να είναι αρκετή, ώστε να εξασφαλίζει τα προς το ζην στη οικογενειακή ομάδα που αναλογούσε. Οι γειτονικές οικογένειες βοηθούσαν η μία την άλλη στη σπορά και τη συγκομιδή, στα πλαίσια της κοινοτικής αλληλεγγύης.

Το ayllu δεν ήταν η ανώτατη μορφή κοινωνικής οργάνωσης, αλλά το στοιχείο πάνω στο οποίο χτιζόταν η κοινωνία των Άνδεων. Τα διάφορα ayllu αποτελούσαν και στρατιωτικές περιφέρειες. Οι αρχηγοί των ayllu υπάγονταν στον αρχηγό του κυρίαρχου ayllu, που ενεργούσε ως kuraka όλων. Επίσης οι waka των περιφερειακών ayllu ήταν και αυτές εξαρτώμενες από την waka του κυρίαρχου ayllu, που αντιπροσώπευε την πολιούχο θεότητα όλης της περιφέρειας.

Ο πληθυσμός των ayllu, εκτός από την φροντίδα των δικών τους εδαφών, είχε και μία σειρά υποχρεώσεων απέναντι στον kuraka της περιφέρειας και προς το Κράτος. Κάθε ayllu έπρεπε να έχει μονίμως στη διάθεση του kuraka, έναν ορισμένο αριθμό εργατών, που απασχολούνταν με όλες τις εργασίες που έπρεπε να γίνουν, ώστε να καλλιεργηθούν τα εδάφη που είχε ο kuraka στην κατοχή του, με βάση τα δικαιώματα που του είχαν παραχωρηθεί από το κράτος, παρέχοντας στους εργάτες αυτούς τροφή, ρούχα, κατοικία, για όσο καιρό τους απασχολούσε. Όλοι οι ενήλικοι άνδρες κάθε ayllu ήταν υποχρεωμένοι να εργάζονται εκ περιτροπής σ’ αυτήν την υπηρεσία με το όνομα mita. Ο kuraka λοιπόν είχε την δυνατότητα να χρησιμοποιεί περιοδικά την εργατική δύναμη όλων των υπηκόων του, και μόνιμα την εργατική δύναμη ενός μέρους από αυτούς. Αυτό όμως «γεννούσε» και μία σειρά δωρεών του kuraka προς τα άτομα που αποσχολούσε, δίνοντας μέρος των αγαθών του σε αυτούς. Επίσης δεν είχε δικαίωμα ν’ αξιώσει από τους εργάτες ατομικό φόρο (δασμό). Η φορολογία παρουσιάστηκε στις Άνδεις με τον ερχομό των Ισπανών.

Ήταν ένα είδος ανταλλακτικής οικονομίας, που δημιουργούσε ένα σύστημα ανακατανομής πλούτου, το οποίο λειτουργούσε πρώτα προς όφελος αυτών που το στήριζαν, δηλαδή των ισχυρών (kapa). Πάραυτα, ήταν ένα σύστημα που δεν επέτρεπε σε κανέναν να μην εργάζεται και υπήρχε μια κοινωνική ενότητα, όπου ο καθένας εκτελούσε το έργο του και είχε συνείδηση της αξίας του ως ατομική μονάδα που συνεργαζόταν για την ανάπτυξη του λαού του.

Ιερή κοιλάδα – Αρχαιολογικός χώρος Tambomachay

Ο αντρικός πληθυσμός που ήταν καταγεγραμμένος ως ικανός, απασχολούνταν και σε άλλες δραστηριότητες, όπως οικοδομικές ή στον πόλεμο. Με την αναγκαστική εργασία οι Ίνκας έχτισαν όλες αυτές τις πόλεις που έμελλε να γίνουν οι πρωτεύουσες των επαρχιών, πόλεις γεμάτες ακτινοβολία για τις εθνότητες που τις περιέβαλαν. Επίσης με την αναγκαστική εργασία κατασκεύασαν το γιγαντιαίο δίκτυο δρόμων και γεφυρών. Αυτό το δίκτυο οργανώθηκε γύρω από δύο κύριους δρόμους. Ο πρώτος δρόμος εκτεινόταν κατά μήκος της παραλίας, από το Tumbes έως την Arequipa, με κατεύθυνση προς τη Χιλή. Ο δεύτερος δρόμος, παράλληλος στον πρώτο, ένωνε το Quito με το Tucuman στην Αργεντινή, περνώντας από τη Cajamarca, Vilcashuaman, το Cusco και διασχίζοντας τα εσωτερικά κοιλώματα της οροσειράς και το οροπέδιο. Υπήρχαν πολλές εγκάρσιες οδοί που συνέδεαν τους δρόμους αυτούς. Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι tampu. Ήταν πρόχειρα καταλύματα που χρησίμευαν ως σταθμοί-ταχυδρομεία. Ήταν εξοπλισμένα με δύο ή τρεις ταχυδρόμους τα προσόντα των οποίων ήταν εχεμύθεια και ταχύτητα! Οι ταχυδρόμοι (chaski) αποτελούσαν μια πολύ σημαντική υπηρεσία του κράτους, τόσο καλά οργανωμένη, που ακόμα και οι Ισπανοί κατακτητές την διατήρησαν!

Κατά τον ίδιο τρόπο που "ξεδιάλεγε" τους άντρες, η εξουσία "ξεδιάλεγε" και τις γυναίκες ή μάλλον τα νεαρά κορίτσια, σε παιδική σχεδόν ηλικία. Αυτές τις «διαλεγμένες γυναίκες» τις ονόμαζαν aqlla και ήταν κλεισμένες στα μοναστήρια του Ήλιου, όπου μορφώνονταν υπο τη κηδεμονία πιο ηλικιωμένων γυναικών. Περνούσαν τη ζωή τους με πολύ αυστηρή αγνότητα και πλήρη απομόνωση στην υπηρεσία της λατρείας του θεού Ήλιου. Επιτελούσαν έργο μοναδικής οικονομικής σημασίας: έγνεθαν και ύφαιναν το μαλλί από τα κοπάδια του Ήλιου. Ήταν αληθινά εργαστήρια υφαντικής, που παρήγαγαν σε μεγάλη αφθονία κάθε είδους υφάσματα και ενδύματα.

Η θρησκεία και η ηθική
Θεωρούνταν ότι ο Αυτοκράτορας, ο Ίνκα, ήταν μια γήινη εκδήλωση του θεού Ήλιου και η υπακοή και ο σεβασμός στο πρόσωπό του αποτελούσαν απόδειξη μεγάλου θρησκευτικού αισθήματος. Για κάθε πολίτη της Ινκαϊκής Αυτοκρατορίας η ζωή ήταν μια συνεχής μαθητεία και μια προετοιμασία για τη ζωή στο υπερπέραν. Αν και κάθε κατακτημένος λαός διατηρούσε τους δικούς του θεούς και λατρείες, ωστόσο η λατρεία του θεού Ήλιου Ίντι επιβαλλόταν σε όλους ως ενοποιητικό στοιχείο. Ο λαός διατηρούσε άμεση επαφή με τους θεούς μέσω των ιερέων και λαμβάνοντας μέρος στις μηνιαίες θρησκευτικές τελετές.

Η θρησκεία αποτελούσε τη βάση της ηθικής. Η ηθική ήταν αυστηρή και πάντα αποτελεσματική. Λέγεται, ότι οι χαιρετισμοί που αντάλλασσαν ήταν του τύπου: «Μην είσαι ψεύτης. Μην είσαι κλέφτης. Μην είσαι τεμπέλης». Το ψέμα προκαλούσε απέχθεια, καθώς πίστευαν ότι έφερνε μεγάλα δεινά στην Αυτοκρατορία. Ήταν κάτι πολύ κακό. Μισούσαν την κλοπή, γιατί θεωρούσαν ότι όλοι είχαν πάντα τα αναγκαία για να ζήσουν και ήταν κακό να πάρεις από κάποιον άλλον τα αγαθά που κατέχεις ήδη. Δεν ήταν πλεονέκτες. Από μικρή ηλικία μάθαιναν την αξία της ανδρείας και της εργασίας. Οπότε κάθε οκνηρία ήταν ανεπιθύμητη. Μεγαλύτερη σημασία έδιναν στις πνευματικές ασθένειες παρά στις σωματικές.

Η ακρόπολη του Machu Picchu από το Wayna Picchu

Οι τέχνες και τα γράμματα
Οι Ίνκας δεν επέφεραν μεγάλες καινοτομίες. Συνέλεξαν την κληρονομιά του παρελθόντος, κατά την διάρκεια του οποίου οι τεχνικές, που έμελλε οι ίδιοι να αναπτύξουν κατά κόρον, είχαν ήδη ανακαλυφθεί, δοκιμαστεί και φθάσει στην πιο τέλεια έκφρασή τους. Η πρωτοτυπία τους συνίσταται στον εκλεκτικό δανεισμό στοιχείων, που έκαναν και στον τρόπο με τον οποίο τα χρησιμοποίησαν και τα προώθησαν.


Λογοτεχνία, μουσική, χορός
Εντελώς αντίθετα με τους Ατζέκους, που ήταν σύγχρονοί τους, οι Ίνκας δεν ανέπτυξαν καθόλου τη γραφή. Η λογοτεχνία των Ίνκας δεν προσδιορίστηκε ποτέ! Οι θεματοφύλακες της παράδοσης, των μισο-ιστορικών, μισο-μυθικών διηγήσεων, που αποτελούν τα χρονικά του παρελθόντος των Ίνκας ήταν οι amawta. Ήταν ειδικοί καταγραφείς γεγονότων και προσώπων και συγχρόνως βάρδοι και ραψωδοί, έχοντας αποστολή να δοξάσουν και να διατηρήσουν τη μνήμη των Αυτοκρατόρων και όχι μόνο. Ανάλογα με την καταγωγή του νεκρού, διόρθωναν τα γεγονότα που μπορούσαν να αμαυρώσουν την μνήμη του, έπειτα κωδικοποιούσαν τη διήγηση σε ένα είδος εποποιίας ή σε ηρωικά τραγούδια κατορθωμάτων. Ήταν ιδιαίτερα τιμώμενα πρόσωπα και οι γενιές των Αυτοκρατόρων τους συντηρούσαν πολυτελώς. Η γνώση τους μεταβιβαζόταν από γενιά σε γενιά και αποτέλεσε την πρώτη ύλη όλων των παλαιών συγγραφέων.
Η γλώσσα kechwa ήταν εξαιρετικά κατάλληλη για την ποιητική έκφραση όλων των αποχρώσεων του αισθήματος και χρησιμοποιούνταν εκτενώς από όλους, ακόμα και από τους Αυτοκράτορες, οι οποίοι συνέθεταν και οι ίδιοι στίχους τραγουδιών. Όπως οι εποποιίες και οι θρησκευτικοί ύμνοι, οι ωδές και τα ελεγεία τραγουδιόντουσαν συχνά σε πεντατονικό ήχο, που χαρακτηρίζει ακόμη και σήμερα τη μουσική των Άνδεων. Το τραγούδι συνοδευόταν από πνευστά και καμιά φορά από κρουστά όργανα. Κανένα έγχορδο όργανο δεν φαίνεται να ήταν γνωστό στις Άνδεις, πριν από τον 16ο αιώνα.
Με τον όρο taki προσδιορίζεται ο χορός και το τραγούδι συγχρόνως, καθώς και ο στενός δεσμός που υπήρχε ανάμεσα στη λογοτεχνία, τη μουσική και τη σωματική έκφραση (χορός). Μερικοί από τους χορούς εντάσσονταν στο πλαίσιο των λατρευτικών τελετών, κατά την διάρκεια των οποίων χορευτές, ντυμένοι μασκαράδες με κουδουνάκια, έπιναν άφθονη μπίρα (chicha), για να φτάσουν σε κατάσταση μυστικιστικής έκστασης….

Αστρονομία και μαθηματικά
Όπως σε όλες τις γεωργικές κοινωνίες, η γνώση της αστρονομίας δεν ήταν παραμελημένη στις Άνδεις. Δυστυχώς όμως οι Ίνκας, δεν άφησαν κανένα γραπτό τεκμήριο , όπως έκαναν οι αρχαίοι Μεξικάνοι. Το έτος στις Άνδεις αντιστοιχούσε με το ηλιακό έτος. Σύμφωνα με τον χρονικογράφο Molina, το ηλιακό έτος άρχιζε την εποχή του θερινού ηλιοστασίου, δηλαδή τον Ιούνιο. Είχε διαιρεθεί σε 12 σεληνιακούς μήνες. Κάθε μήνα γίνονταν στη πρωτεύουσα κάποιες τελετουργικές δραστηριότητες, και μια σειρά οικονομικών δραστηριοτήτων στις επαρχίες. Ωστόσο, το ηλιακό έτος δεν συνέπιπτε ακριβώς με το κύκλο των 12 φεγγαριών. Το πρόβλημα συμφωνίας του ηλιακού χρόνου με τον σεληνιακό χρόνο απασχόλησε σοβαρά τις αρχές της Αυτοκρατορίας. Ο Βιρακότσα Ίνκα είναι ο πρώτος που πραγματοποίησε προσπάθειες αποκατάστασης του προβλήματος και θεωρείτε ως ο αληθινός εφευρέτης του Ινκαϊκού ημερολογίου. Αργότερα ο Πατσακούτι έχτισε 12 πύργους στα ανατολικά της πρωτεύουσας, για να σημαδέψει το σωστό μέρος όπου ο ήλιος ανέτελλε στην αρχή κάθε μήνα. Το ημερολόγιο δεν φαίνεται να είχε στους Ίνκας, μαντική λειτουργία τόσο μεγάλη όση είχε πχ στους Μάγια, ούτε αποτελούσε εργαλείο τεχνικής για διακυβέρνηση.
Οι υπολογισμοί που προϋποθέτουν την ανάπτυξη της αστρονομίας και την ίδρυση ενός ημερολογίου, γίνονταν με βάση το δεκαδικό αριθμητικό σύστημα. Οι πράξεις γίνονταν με ένα είδος άβακα, που περιείχε πέντε γραμμές με τέσσερις θήκες, μεταξύ των οποίων κατανέμονταν σειρές από έναν έως πέντε σπόρους καλαμποκιού. Τα αποτελέσματα αναγράφονταν σε Quipu, τα οποία εκτός από όργανα μέτρησης και αποθήκευσης δημογραφικών στοιχείων του κράτους, αποτελούσαν και μνημονευτικά όργανα για ποσότητες αγαθών και καταγραφή αριθμητικών πράξεων. Σε καμία περίπτωση τα quipu δεν μπορούν να εξομοιωθούν με λογιστικό βιβλίο, για το οποίο η ανάγνωση του αρκεί. Τα quipu ήταν κατανοητά μόνο από τον δημιουργό τους (kipukamayoq) ή από τα άτομα στα οποία είχε αυτός μεταβιβάσει προφορικά την έννοια που είχε δώσει σε καθένα από αυτά…..έχοντας δλδ μόνο προφορικές παραδόσεις, αυτό σημαίνει «πιάσε το αυγό και κούρεψε το»…

Qorikancha – The Seqe (lines) system of Cusco

Η αρχιτεκτονική και η πολεοδομία
Η μνημειακή αρχιτεκτονική των Ίνκας εντάσσεται στην αρχιτεκτονική των χωρών των άνω Άνδεων, που δημιουργήθηκε στο Kotosh, στα μέσα της 2ης χιλιετίας π.Χ., για να εξελιχθεί αργότερα, την εποχή των Chavin, και εξαπλωθεί την εποχή του πολιτισμού Tiahuanaco. H παράδοση των άνω χωρών χαρακτηρίζεται από τη χρήση της πέτρας και διαφοροποιείται έτσι από τις παράκτιες περιοχές, όπου χρησιμοποιούσαν ως οικοδομικό υλικό το τούβλο από χώμα ξεραμένο στον ήλιο (adobe).

Τα κύρια χαρακτηριστικά της Ινκαϊκής αρχιτεκτονικής είναι:

• Το αυστηρό και σοβαρό στυλ, αποκαλύπτει την αγάπη τους για την γεωμετρία. Κάποιες εικόνες φιδιών, λάμα και άλλων ζώων, λαξευμένες στα πλαίσια των θυρών ή σε πέτρες που αποτελούν μέρη των τοίχων των ναών ή ακόμα και στις λεγόμενες τσούλπες (chullpa=νεκρικός θάλαμος), προσδίδουν στοιχεία ομορφιάς.
• Η σταθερότητα, ακόμα και σε ακανόνιστους ογκόλιθους που ταιριάζουν μεταξύ τους τόσο πολύ ώστε να μην χωράει ούτε μαχαίρι στις ενώσεις τους, οι οποίες γίνονταν χωρίς κάποιο υλικό συγκόλλησης. Οι τοίχοι συνήθως παρουσιάζουν μία κλίση προς τα μέσα, ως αντισεισμική προστασία. Το πιο αδύνατο σημείο, όσον αφορά τη σταθερότητα, ήταν οι σκεπές των κτισμάτων, που πρέπει να έπεφταν συχνά, καθώς ήταν καλαμένιες και σχημάτιζαν οξεία γωνία και δεν ενώνονταν με τους τοίχους.
• Η απλότητα, είναι ένα ακόμα χαρακτηριστικό, καθώς όλα τα κτίσματα είχαν έναν όροφο, σε βάση ορθογώνια, με τραπεζοειδή πόρτα, ενώ σπάνια υπήρχαν παράθυρα, μάλλον λόγω κρύου.
• Η συμμετρία, καθώς υπάρχει σχέση αναλογίας μεταξύ ύψους των τοίχων και του πλάτους της πρόσοψης των κτιρίων. Κυριαρχούν οι ευθείες γραμμές με κάποιες εξαιρέσεις, όπως ο ναός του Ήλιου στο Μάτσου Πίκτσου, όπου κυριαρχούν οι καμπύλες.

Διακρίνονται τέσσερις τύποι κατασκευών, που ανταποκρίνονται στις εξής λειτουργίες:

• Ο τύπος των ανακτόρων. Είναι μεγάλες κατασκευές για τον Ίνκα και τους ευγενείς. Το κτίριο είναι συνήθως τετράγωνο, με τα δωμάτια γύρω από μια κεντρική αυλή.
• Ο θρησκευτικός τύπος. Το καλύτερο παράδειγμα ναού που διασώζεται είναι ο Ναός του Ήλιου στο Κούσκο ή Qorikancha. Στους ναούς, εκτός από το ιερό, που ήταν αφιερωμένο στον Ήλιο, υπήρχαν και δωμάτια αφιερωμένα στη Σελήνη, στ’ Άστρα, στο Ουράνιο Τόξο, στο Κεραυνό και στον Ανώτατο Ιερέα.
• Ο στρατιωτικός τύπος. Τα πιο ολοκληρωμένα παραδείγματα στρατιωτικής κατασκευής των Ίνκας, είναι το Σακσαουαμάν και το Ογιανταϊτάμπο, που αποτελούσαν οχυρή θέση (pukara).
• Ο αστικός τύπος. Αντίθετα από τις παραπάνω μνημειώδεις κατασκευές, η αστική αρχιτεκτονική χαρακτηρίζονταν από την απλότητα που περιέγραψα λίγο πιο πάνω και δεν είχε εξαπλωθεί στις επαρχίες της Αυτοκρατορίας. Την συναντάμε, κυρίως, στο βορρά και στο κέντρο της οροσειράς των Άνδεων. Στα παράλια του σημερινού Περού όσο και στη Βολιβία είναι πιο σπάνια η εμφάνιση της. Φαίνεται πως η πολιτική επιρροή των Ίνκας στα εδάφη του κράτους των Τσίμου και στις μεγάλες περιφέρειες των Αϊμάρα ήταν πιο αδύναμη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αστικής αρχιτεκτονικής των Ίνκας συναντάμε στην ιερή πόλη του Μάτσου Πίκτσου.

Ollantaytambo – Αρχαιολογικος χώρος

Η μεταλλουργία
Οι Ίνκας θεωρούνται «οι μάστορες των μετάλλων». Αγνοούσαν την χρήση του σιδήρου, αλλά είχαν αποκτήσει μεγάλη πείρα στην επεξεργασία του χρυσού, του ασημιού, και του χαλκού, που ήξεραν να τον αναμιγνύουν με κασσίτερο για να πετύχουν τον μπρούντζο. Χρησιμοποιούσαν ακόμη, την πλατίνα, που η Ευρώπη θα γνώριζε πολύ αργότερα, μετά το 1730.
Τα πιο συνηθισμένα κράματα γίνονταν με βάση τον χρυσό και τον χαλκό, τον χρυσό και το ασήμι, τον χαλκό και το ασήμι, τον χαλκό και τον κασσίτερο, τον χαλκό τον χρυσό και το ασήμι, λιωμένα σε ποικίλες αναλογίες.
Η μέθοδος κατασκευής που χρησιμοποιούσαν πιο συχνά ήταν του «χαμένου κεριού». Έπλαθαν με κερί το αντικείμενο που ήθελαν να φτιάξουν. Στην συνέχεια το επικάλυπταν με παχύ στρώμα αργίλου. Όταν ο άργιλος σκλήραινε, το έβαζαν στη φωτιά, όπου έλιωνε το κερί και χυνόταν έξω. Στην συνέχεια έχυναν το λιωμένο μέταλλο στο κενό που άφηνε το λιωμένο κερί. Όταν κρύωνε το μέταλλο, αρκούσε το σπάσιμο του αργίλου για να φανεί το αντικείμενο. Αυτή η μέθοδος δεν επέτρεπε την πολλαπλή παραγωγή.
Τα αντικείμενα από μέταλλο ήταν κυρίως κοσμήματα και οικιακά σκεύη, φτιαγμένα κυρίως για τις ανώτερες τάξεις. Επίσης χρησιμοποιούσαν τα μέταλλα για να κάνουν επικαλύψεις αντικειμένων με σκοπό τη διακόσμηση κυρίως. Ωστόσο τα γεωργικά εργαλεία τους ήταν φτωχά σε μέταλλα, καθώς η πλειοψηφία τους ήταν κατασκευασμένα από πέτρα. Έφτιαχναν, επίσης, πολλά τελετουργικά αντικείμενα, τα περίφημα tumi , ένα είδος μαχαιριού που το χρησιμοποιούσαν και σε ιατρικές επεμβάσεις.

 

[Sassenach77]

8 Απριλίου 2018 – Μέρος 1ο – Άφιξη στο Κούσκο

….στην αρχή, οι ανάσες που πήρα μου φάνηκαν ευεργετικές. Μετά από λίγα λεπτά αισθάνθηκα μια ελαφριά ζάλη, στην οποία δεν έδωσα σημασία. Τα 4000 μέτρα δικαιολογούσαν απόλυτα την ζάλη μου.
Ξαπλώνω πάλι για να συνεχίσω τον ύπνο μου. Τότε η απλή ζάλη έγινε δυσφορία….σηκώνομαι ξανά και περιμένω να συνέλθω. Αντί αυτού όμως, άρχισα να έχω αναγούλες…με είχε πειράξει το υψόμετρο περισσότερο από όσο υπολόγισα αρχικά! Οι βαθιές ανάσες που έπαιρνα μου προκαλούσαν μεγαλύτερη δυσφορία. Κοιτώντας τον αδερφό μου να κοιμάται ήρεμα στο δίπλα κάθισμα, σκεφτόμουν πως θα μπορέσω να πάω στη τουαλέτα του λεωφορείου, αν χρειαστεί, χωρίς να τον ξυπνήσω, καθώς καθόμουν στην εσωτερική θέση και δεν υπήρχε περίπτωση να σηκωθώ χωρίς να ξυπνήσει. Το δεύτερο και το χειρότερο που σκέφτηκα ήταν ότι, με πειράζει το υψόμετρο και ότι δεν θα μπορέσω να κάνω τις αναβάσεις που ήθελα σε μεγάλα υψόμετρα….
Τελικά αποφάσισα ότι αυτές οι σκέψεις δεν μου άρεσαν και πολύ, οπότε πήραν πόδι! Ανοίγω το φαρμακείο μου, παίρνω ένα αντιεμετικό χάπι, σηκώνω τη θέση μου, σκεπάζομαι με τη κουβέρτα, και προσπαθώ να παίρνω κανονικές ανάσες. Σύντομα το αίσθημα της αναγούλας άρχισε να υποχωρεί, ευτυχώς! Παράλληλα έκανα θετικές σκέψεις και χάζευα τη διαδρομή μέσα στο σκοτάδι, με τις απέραντες στροφές που ορισμένες φορές γινόντουσαν μεγάλες ευθείες και ξανά πάλι στροφές. Ήταν γεγονός πλέον οτι θα έκανα τη κουκουβάγια όλο το βράδυ…
Λίγο πριν το χάραμα ξύπνησε ο αδερφός μου, ο οποίος δεν είχε καταλάβει τίποτα από το υψόμετρο και ήταν φρεσκαδούρα! Του είπα τι είχε γίνει και συζητώντας πέρασε λίγο η ώρα. Μόλις ξημέρωσε άρχισα να βγάζω τις πρώτες φωτογραφίες της διαδρομής παρά την κούραση που ένιωθα….και σύντομα φτάσαμε στο Αβανκάι όπου θα κάναμε στάση για να αφήσουμε κάποιους και να πάρουμε κάποιους άλλους. Όταν το λεωφορείο μπήκε στο Αβανκάι ο οδηγός έκανε γύρους μέσα στη πόλη, λόγω των έργων που γίνονταν στους δρόμους, σταματούσε και ρωτούσε τους περαστικούς, έβριζε και φώναζε, γιατί είχε καταμπερδευτεί, ώσπου με τα πολλά κατάφερε να προσεγγίσει το σταθμό των λεωφορείων. Εκεί βρήκαμε και εμείς την ευκαιρία να κατέβουμε λίγα λεπτά από το λεωφορείο για να πάρουμε αέρα, καθώς η πόλη βρίσκεται στα 2400μ και ήταν μία ανάπαυλα απο τη μαστούρα που ένιωθα όλο το βράδυ λόγω της αϋπνίας και του υψομέτρου…

Συνεχίσαμε το δρόμο μας προς Κούσκο. Χάζευα από το παράθυρο τις πανέμορφες Άνδεις, έβγαζα που και που φωτογραφίες, ώσπου κάποια στιγμή με πήρε ο ύπνος. Δεν κράτησε πολύ ο ύπνος μου (πιο πολύ λήθαργος της μισής ώρας ήταν), οπότε συνέχισα να χαζεύω τη διαδρομή.

Κάποια στιγμή φτάσαμε στην Άντα, μία πόλη λίγο πριν το Κούσκο. Η κίνηση αρκετή και ειδικά όταν περάσαμε από τη τοπική αγορά της, που φαινόταν πολύ ενδιαφέρουσα και θα ήθελα πολύ να κάνω βόλτα αλλά δεν γινόταν δυστυχώς.

Μπήκαμε στα περίχωρα του Κούσκο….
-......τι ειν’ τούτο;;;; αναρωτιέμαι χαμηλόφωνα…
Έχοντας συνηθίσει να βλέπω φωτογραφίες από το κέντρο του Κούσκο και την παλιά πόλη, ξαφνιάστηκα με την ασχήμια των περιχώρων του…

Στις 12:30 φτάσαμε στο σταθμό. Κατεβαίνοντας από το λεωφορείο ρίχνω ένα "τάκλιν", κοινώς κόντεψα να σωριαστώ κάτω, όταν μπέρδεψα τα πόδια μου, τα οποία δεν μπορούσα να κοντρολάρω λόγω κούρασης και ευτυχώς με συγκράτησε ο αδερφός μου, ο οποίος γελούσε με τα χάλια μου. Αλλά το "σόου" μου δεν τελείωσε εκεί…
Μαζεύω τις δυνάμεις μου και το μυαλό μου, όσο μπορώ, και καλώ uber. Φτάνουμε στο Taypikala Hotel Cusco, το οποίο είχαμε κλείσει για 5 βράδια, αλλά θα κοιμόμασταν τα 4 εκεί.
Η κοπέλα που μας υποδέχτηκε στη ρεσεψιόν μιλούσε "κάτι σαν αγγλικά". Η ρεσεψιόν του ξενοδοχείου ήταν όλη από πέτρα με έναν πάγκο από χοντρό γυαλί που προεξείχε προς τα έξω αρκετά. Όταν η ρεσεψιονίστ μας ζήτησε τα διαβατήρια, σκύβω για να βγάλω το δικό μου από τη τσάντα και χτυπώ το κεφάλι μου (με το μέτωπο) στο γυαλί…Στην αρχή δεν κατάλαβα που χτύπησα γιατί η ματιά μου "προσπέρασε" το γυαλί προφανώς. Με έπιασε ο αδερφός μου για να μην πέσω (πάλι) και του είπα ότι είμαι οκ (!) ρωτώντας τον που χτύπησα…Ο καημένος είχε χλωμιάσει! Παρά το χτύπημα δεν άνοιξε καμία πληγή στο μέτωπο μου και δεν ένιωθα πόνο (σιδηροκέφαλη η δικιά σου…). Για να σταματήσω λοιπόν, να είμαι επικίνδυνη για τον εαυτό μου, η κοπέλα στη ρεσεψιόν τελείωσε γρήγορα τα διαδικαστικά και φώναξε κάποιον να με βοηθήσει με τα πράγματα μου.

Όταν μπήκα στο δωμάτιο η εικόνα του κρεβατιού που αντίκρισα ήταν άκρως δελεαστική!

Ο αδερφός μου είχε πάρει ένα κέρμα και πατούσε το μέτωπο μου για να μην βγάλω καρούμπαλο και αρνιόταν κατηγορηματικά να βγούμε κατευθείαν για βόλτα. Του έκανα τη χάρη αρχικά να ξαπλώσω. Σε ένα τέταρτο όμως είχα σηκωθεί και ντυνόμουν. Ήταν αδύνατον να μείνω στο δωμάτιο όσο κουρασμένη και αν ήμουν! Έπρεπε να διευθετήσουμε κάποια θέματα, έπρεπε να φάμε (ήμασταν νηστικοί πάνω από 12 ώρες) και το κυριότερο, ήθελα να δω το Κούσκο…

 

[Sassenach77]

8 Απριλίου 2018 – Μέρος 2ο – Κούσκο

Το πρώτο που κάναμε όταν βγήκαμε ήταν να προμηθευτούμε το λεγόμενο Turistico Boleto (130 Soles/άτομο και ισχύει για 10 μέρες) Μέσα από τα στενά κατευθυνθήκαμε στην Av El Sol 380 για να βγάλουμε τα εισιτήρια για το λεωφορείο που θα μας ανέβαζε στην ακρόπολη του Μάτσου Πίκτσου από το Aguas Calientes (24$/άτομο) και μετά στην Av El Sol 103 για να βγάλουμε το Turistico Boleto. Σε όλη τη διαδρομή χάζευα τα κτίρια γύρω μου και έβλεπα ιδίοις όμμασι επιτέλους, τις επιπτώσεις της Ισπανικής αποικιοκρατίας στην αρχιτεκτονική των Ίνκας.

Στην συνέχεια έπρεπε να λύσουμε το πρόβλημα με τα μετρητά. Κατευθυνθήκαμε προς τη κεντρική πλατεία του Κούσκο τη Plaza de Armas.

Στο κεφάλαιο "Άφιξη στη Λίμα" περιγράφω τι κάναμε εκείνη τη μέρα. Αφού λοιπόν δεν βγάλαμε άκρη με το θέμα της ανάληψης, ψάξαμε να βρούμε το πιο συμφέρον ανταλλακτήριο για να αλλάξουμε όσα ευρώ είχαμε μαζί μας.
Όλα αυτά τα κάναμε με αργό βήμα και βαριά ανάσα! Το θετικό της υπόθεσης ήταν ότι δεν με ενοχλούσε το υψόμετρο εμένα (γιατί για τον αδερφό μου δεν τίθονταν τέτοιο θέμα!) παρά την ταλαιπωρία των τελευταίων ωρών. Είχα όμως μια αδυναμία και είχε έρθει η ώρα να φάω! Βγήκαμε από τη κεντρική πλατεία με προορισμό την περιοχή San Blas. Είχα σημειώσει κάποια σημεία εστίασης και ένα από αυτά ήταν η πιτσαρία La Bodega 138 με ωραίo περιβάλλον.

Έφαγα την μακαρονάδα μου, ήπια και τη τσίτσα μοράντα μου και "αναστήθηκα"! Η μισή μου κούραση εξαφανίστηκε μόλις έφαγα….στηλώθηκα και αισθανόμουν ότι μπορώ να γυρίσω όλη τη πόλη! Το συγκεκριμένο μαγαζί είχε και μία πολύ ωραία γκάμα απο μπύρες, την οποία δυστυχώς δεν άγγιξα για ευνόητους λόγους…προσπάθησα να κάνω υπομονή και να μην υποκύψω σε τέτοιους πειρασμούς μέχρι να εγκλιματιστώ καλύτερα στα ύψη. Πληρώσαμε 62/Soles για δύο μακαρονάδες και δύο χυμούς.

Τώρα ήθελα να δω το Κούσκο. Ήθελα να δω ένα απο τα πιο σημαντικά μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco. Να το περπατήσω, να το παρατηρήσω, να το μυρίσω, να το ακούσω, να το αγγίξω!
Κινηθήκαμε προς τη πλατεία San Blas και τον ομώνυμο ναό. Στο δρόμο μας συναντήσαμε ντόπιους που προσπαθούσαν να βγάλουν τα προς το ζην από τον τουρισμό. Κάποιοι το έκαναν με σύνεση και κάποιοι σε έβλεπαν σαν δολάριο. Στα στενά πλακόστρωτα δρομάκια υπήρχαν μαγαζάκια με ότι μπορείς να φανταστείς. Μπήκα σε ένα και πήρα καραμέλες κόκας. Από εκείνη τη στιγμή και μετά είχα σε όλες τις τσέπες μου καραμέλες κόκας μέχρι να φύγω από τη χώρα.

Φτάνοντας στο ναό, έξω από την είσοδο του υπήρχαν διάφοροι "πραματευτάδες". Στην είσοδο του ναού κόψαμε το Boleto Integral με το οποίο μπορείς να δεις 6 αξιοθέατα (Cathedral, Templo del Triunfo, Templo de la Sagrada Familia, Templo de San Blas, Temblo de San Cristobal, Museo Arzobispal), το κόστος του είναι 30/Soles και ισχύει για 30 μέρες. Δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε το σύστημα των εισιτηρίων….αν θέλεις να μπεις σε δύο αξιοθέατα πχ, πρέπει να αγοράσεις το εισιτήριο για όλα! Εννοείται ότι δεν προλαβαίναμε σε ένα απόγευμα να τα δούμε όλα αυτά.
Στο ναό San Blas δεν επιτρέπονται οι φωτογραφίες στο εσωτερικό του. Έχει ένα εντυπωσιακό μπαρόκ ολόχρυσο τέμπλο που χωρίζει την αγία τράπεζα από τον υπόλοιπο ναό. Είναι μικρή εκκλησία και μία από τις πιο παλιές ενορίες του Κούσκο. Ανεβήκαμε στο καμπαναριό της και θαυμάσαμε την υπέροχη θέα προς την πόλη. Σε κάποιο σημείο του ναού είδαμε ένα πλούσια κεντημένο ιερατικό άμφιο που χρησιμοποιείται στην περιφορά του ομοιώματος του ομώνυμου αγίου της εκκλησίας. Μπόρεσα να το βγάλω φωτογραφία γιατί εκείνη τη στιγμή δεν με έβλεπε κανείς σε αυτό το σημείο που ήμουν.

Στην συνέχεια περιηγηθήκαμε στα στενά με κατεύθυνση το Museo Arzobispal. Στην ουσία είναι το Αρχιεπισκοπικό παλάτι και στεγάζει το Μουσείο Θρησκευτικής Τέχνης. Πρόκειται για ένα αποικιακό σπίτι που θεωρείται ότι χτίστηκε πάνω στο ανάκτορο του αυτοκράτορα Ίνκα Ρόκα. Βρίσκεται στη παλιά πόλη και στο βόρειο τοίχος του μπορεί κανείς να δει και να θαυμάσει τη περίφημη πέτρα με τις δώδεκα γωνίες, που αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της Ινκαϊκής αρχιτεκτονικής! Κάθισα μπροστά της, την κοίταξα, και μετά άνοιξα τα χέρια μου, την άγγιξα, και ακούμπησα όλο μου το σώμα πάνω της για να την αγκαλιάσω…αυτήν την πέτρα και όλο το Περού μαζί

Γυρίσαμε στην κεντρική πλατεία, αλλά ο Καθεδρικός ναός, ο ναός του Θριάμβου και ο ναός της Ιερής Οικογένειας είχαν ήδη κλείσει.

Κάτσαμε για λίγο στα σκαλιά μπροστά από τον Καθεδρικό και χαζεύαμε τον κόσμο που περιφέρονταν εδώ και εκεί. Μασουλήσαμε και μία μπάρα δημητριακών για να πάρουμε ενέργεια.

Επόμενη μας στάση το Μουσείο Προκολομβιανής Τέχνης. Στεγάζεται σε ένα αποικιακό αρχοντικό στο κέντρο του οποίου υπάρχει μία τελετουργική αυλή των Ίνκας, καθώς και ένα εστιατόριο. Το μουσείο αυτό διαθέτει μία μικρή συλλογή ευρημάτων, η οποία έχει μεταφερθεί από τις πλούσιες αποθήκες του Μουσείο Larco! Το μεγαλύτερο μέρος της συλλογής ανήκει στο πολιτισμό των Chimu και το υπόλοιπο σε διάφορες άλλες εθνότητες, όπως οι Nasca, οι Mochica, οι Cupisnique, οι Vicus και εθνότητες των επαρχιών Pallasca, Viru κ.α. που αναπτύχθηκαν κυρίως στις παράκτιες περιοχές του Περού. Η είσοδος στο μουσείο ήταν ελεύθερη και τα εκθέματα πανέμορφα! Άλλα ήταν κατασκευασμένα από ξύλο και βότσαλο και άλλα από ασήμι και χρυσό.

Chimu

Chimu

Cupisnique

Vicus

Όταν βγήκαμε από το μουσείο είχε πλέον βραδιάσει. Στην αρχή κάναμε μια βόλτα προς τις συνοικίες που βρίσκονται πίσω από το καθεδρικό, για να θαυμάσουμε τη νυχτερινή θέα του Κούσκο. Και μετά κατεβήκαμε ξανά στη πλατεία με σκοπό να κάτσουμε κάπου να πιούμε ένα τσάι κόκας.

Καθώς περπατούσαμε το μάτι μου έπεσε εδώ…

…και πόσο ακόμα να κάνω υπομονή δλδ;;; Παρήγγειλα ένα τσάι κόκας και μία μπύρα. Το πρώτο το έπινα για να αντέξω το δεύτερο

Όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο και ξάπλωσα στο κρεβάτι, απορούσα πως είχα αντέξει όλη μέρα και φυσικά "ναρκώθηκα" με τη μία….ήταν λύτρωση αυτός ο ύπνος! Zzzzz….

 

[interted]

Παρήγγειλα ένα τσάι κόκας και μία μπύρα. Το πρώτο το έπινα για να αντέξω το δεύτερο

Επική φώτο!

Μου θύμισες και τις καραμελίτσες της κόκας που είχα ξεχάσει. Κι εγώ τις είχα μέχρι το τέλος, ίσως να ταξίδεψε και καμιά παραπεταμένη πίσω (μεγάλη απροσεξία για ευνόητους λόγους).

 

[Sassenach77]

9 Απριλίου 2018 – Μέρος 1ο – Κούσκο - Qorikancha

Το πρωινό ξύπνημα είχε ετοιμασίες τόσο για την σημερινή μέρα όσο και για την αυριανή. Θα διανυκτερεύαμε στο Aguas Calientes το βράδυ. Ετοιμάσαμε τα ρούχα που θα χρειαζόμασταν για την αυριανή μέρα και τα οποία θα φορούσαμε και σήμερα για πρακτικούς λόγους και βάλαμε σε ένα απλό σακίδιο πλάτης ότι άλλο ήταν άκρως απαραίτητο ώστε το βάρος του σακιδίου να είναι όσο το δυνατόν μικρότερο. Στην συνέχεια πήγαμε να φάμε το πρωινό μας.

Το πρωί θα το περνούσαμε όλο στο Κούσκο και το μεσημέρι θα φεύγαμε για το Ογιανταϊτάμπο. Το ξενοδοχείο μας βρίσκονταν πολύ κοντά στο πρώτο σημείο ενδιαφέροντος για σήμερα, που ήταν ο πλουσιότερος ναός της αυτοκρατορίας των Ίνκας, η Qorikancha.

Qorikancha
Η έδρα της εξουσίας του Τουαντισούγιου ήταν το Κούσκο. Για πολύ καιρό η πόλη ήταν ένα σύνολο από καλύβες συναθροισμένες ενστικτωδώς γύρω από το αγροτικό ιερό, στο οποίο είχε εναποτεθεί η εικόνα του θεού Ήλιου. Στα μέσα του 15ου αιώνα, κατά την διάρκεια της βασιλείας του Τούπακ Γιουπάνκι, ανεγέρθη το πιο σημαντικό οικοδόμημα όλης της Αυτοκρατορίας, ο Ναός του Ήλιου ή αλλιώς η Qorikancha. Έκτοτε όλοι οι αυτοκράτορες δεν σταμάτησαν να το εξωραΐζουν κατά την διάρκεια της βασιλείας τους.

Σύμφωνα με τον Pedro Cieza de Leon, Ισπανό κατακτητή και χρονικογράφο του Περού, πρόκειται για μια μεγάλη τετράγωνη έκταση με περίμετρο 400 ποδών (120 μέτρων περίπου), χτισμένη μόνο με πέτρες, τέλεια λαξευμένες και συναρμολογημένες μεταξύ τους, χωρίς άλλη ένωση εκτός από πίσσα. Στο μισό ύψος του περιβόλου υπήρχε χρυσό γείσο, ως τέσσερις παλάμες φαρδύ. Οι πόρτες, που ήταν ολόκληρες επικαλυμμένες με χρυσό, άνοιγαν σε κήπο στρωμένο με κομμάτια λεπτού χρυσού και φυτεμένο με καλαμπόκι, που ο βλαστός, τα φύλλα και τα στάχυα ήταν επίσης χρυσά. Ανάμεσα σε αυτή τη τεχνιτή βλάστηση, βόσκουν καμια εικοσαριά χρυσά λάμα, σε φυσικό μέγεθος! Στο εσωτερικό του κήπου ορθώνονταν τέσσερα ιερά, που οι τοίχοι τους είχαν για επένδυση, εξωτερικά και εσωτερικά, πλάκες από πολύτιμο μέταλλο. Το πιο ευρύχωρο από αυτά, περιείχε το είδωλο της ηλιακής θεότητας , που το στόλιζαν ποσότητες από πολύτιμες πέτρες, τις οποίες οι Ισπανοί δεν μπόρεσαν ποτέ να αρπάξουν. Κοντά του, με τα πρόσωπα στραμμένα προς την πόλη που προστάτευαν, στέκονταν στη σειρά τα αγάλματα των αυτοκρατόρων που είχαν πεθάνει. Ήταν φτιαγμένα από άργιλο, αλλά τους είχαν βάλει τα ρούχα, τα κοσμήματα και ακόμα τα μαλλιά και κομμάτια από τα νύχια των αυτοκρατόρων (!) που παρίσταναν. Τα τρία άλλα ιερά ήταν αφιερωμένα στη Σελήνη (Killa), στον Κεραυνό (Illapa) και στο Ουράνιο Τόξο (Amarru). Κάντε εικόνα το παραπάνω στο μυαλό σας και θα έχετε μπροστά σας τον ναό….

Η Qorikancha ήταν επίσης αστρονομικό παρατηρητήριο, όπου οι ιερείς παρακολουθούσαν τις ουράνιες δραστηριότητες. Σχετικά με την αστρονομία των Ίνκας έχω γράψει στο κεφάλαιο που αφορά την ιστορία τους.

Μετά τη κατάκτηση του Περού το 1532 η Κορικάντσα πέρασε στα χέρια των κατακτητών και λεηλατήθηκε…. Όταν άρχισε η μοιρασιά της γης και των κτιρίων της πόλης μεταξύ των κατακτητών, ο Φραντσίσκο Πισάρο έδωσε τον ναό του Ήλιου στον αδερφό του Χουάν. Πριν από τον θάνατο του, ο Χουάν Πισάρο δώρησε τη Κορικάντσα στους Δομινικανούς μοναχούς, οι οποίοι αποτέλεσαν το πρώτο θρησκευτικό τάγμα του χριστιανισμού στο Περού. Ίδρυσαν το μοναστήρι Santo Domingo, χρησιμοποιώντας τις πέτρες της Κορικάντσα για τα θεμέλια του Καθολικού ναού. Μεγάλοι σεισμοί δημιούργησαν σοβαρές ζημιές στην εκκλησία, αλλά οι πέτρινοι τοίχοι των Ίνκας εξακολουθούν να αντέχουν μέχρι σήμερα λόγω της κλίσης που έχουν ως μέτρο αντισεισμικής προστασίας!

***
Πληρώσαμε το εισιτήριο, 15/Soles το άτομο και ξεκινήσαμε την βόλτα μας. Πρώτα πήγαμε αριστερά και είδαμε τον ναό του Ουράνιου Τόξου, τον ναό του Κεραυνού και μία μακέτα της Qorikancha που δείχνει πως ήταν η δόμηση της.

Βγήκαμε για λίγο στο κέντρο της αυλής, στο οποίο οι Ίνκας έκαναν τις τελετουργίες τους και το οποίο αποτέλεσε ο χώρος του αρχικού μοναστηριού.

Συνεχίσαμε περιμετρικά και μπήκαμε σε δύο χώρους που φιλοξενούν έργα τέχνης της περίφημης Σχολής του Κούσκο.

Μετά μπήκαμε στο δωμάτιο Guaman Poma de Ayala. Σε αυτό το δωμάτιο υπάρχουν αναπαραστάσεις των σχεδίων ενός αυτόχθονα χρονικογράφου του 17ου αιώνα, που αναφέρονται στο τελετουργικό ημερολόγιο της αυτοκρατορίας των Ίνκας. Το ημερολόγιο εμφανίζεται στα αριστερά, συμπεριλαμβανομένων των κύριων εορτασμών, ενώ στα δεξιά φαίνεται ο ετήσιος αγροτικός κύκλος.

Guaman Poma de Ayala

Στη συνέχεια ακολουθούν οι δύο μεγάλοι ναοί των Ίνκας, ο ναός της Σελήνης και ο ναός των Άστρων. Δυστυχώς από το ναό της Σελήνης έχει απομείνει μόνο ο ένας από τους τέσσερις τοίχους. Στον ναό των Άστρων διακρίνονται διακοσμητικές τοιχογραφίες απο το καιρό της αποικιοκρατίας. Επίσης υπάρχει μία διπλή τελετουργική θύρα.

Ανάμεσα στους δύο ναούς υπάρχει ένας διάδρομος που οδηγεί πίσω τους. Εκεί υπάρχουν κάποια εκθέματα που σχετίζονται με την Ινκαϊκή αστρονομία. Οι πίνακες “Milky way in Inca Astronomy” και “ The Seqe system of Cusco” του Miguel Araoz Cartagena είναι χαρακτηριστικοί.

Milky way in Inca Astronomy

Ο πρώτος πίνακας του καλλιτέχνη δείχνει τον Γαλαξία πάνω από το Κούσκο, τους μήνες Ιούλιο και Αύγουστο, όταν ο ουρανός ήταν καθαρός και τα περισσότερα από τα αστρονομικά φαινόμενα ήταν εμφανή από τους Ίνκας και μπορούσαν να τα παρατηρήσουν.

Στον πολιτισμό των Άνδεων ο Γαλαξίας ονομάζεται "mayu" (ουράνιος ποταμός) και οι σκοτεινές κηλίδες σε αντίθεση με το ανοιχτό φόντο του Γαλαξία δημιουργούν σκιές ζώων που πάνε να πιούν νερό στον ποταμό. Αυτά τα σημεία ονομάζονται "yana phuyu" (μαύρα σύννεφα). Στη δεξιά πλευρά του πίνακα ξεχωρίζει το μεγάλο φίδι (machaguay). Στο κέντρο δύο μικρές φιγούρες, το Yutu (πέρδικα) και Hamp'atu (φρύνος). Από τα αριστερά προς τα δεξιά η αλεπού (Atoq) με κόκκινα μάτια κυνηγάει ένα λάμα με μπλέ μάτια. Τα λαμπερά μπλέ μάτια αντιστοιχούν στα άστρα Alpha και Beta Centauri. Κάτω από τη κοιλιά του λάμα, σε ανάποδη θέση, είναι το μωρό λάμα. Η φιγούρα με τα σηκωμένα χέρια είναι ο βοσκός των λάμα του οποίου τα πόδια συμπίπτουν με τα πίσω πόδια της αλεπούς. Η σύμπτυξη αυτή εκφράζει μια άλλη ερμηνεία των άστρων από άλλες εθνότητες των Άνδεων.

Ο δεύτερος πίνακας του καλλιτέχνη απεικονίζει ένα διάγραμμα

The Seqe system of Cusco

Το σημείο απ’ όπου ξεκινούν όλες οι γραμμές είναι η Qorikancha. Τα μικρότερα σημεία που τέμνουν τις γραμμές αναπαριστούν ιερά σημεία και θεότητες των Ίνκα (waka), που εδρεύουν είτε σε κάποιο βουνό ή δέντρο, είτε σε ένα βράχο, όπου τους αποδίδονταν τιμές. Τα τέσσερα χρώματα στον πίνακα αντιπροσωπεύουν τα τέσσερα σημεία της αυτοκρατορίας Tawantinsuyu. Το πορτοκαλί χρώμα αντιστοιχεί στο Cinchaysuyu, το κίτρινο στο Antisuyu, το πράσινο (εγώ μπλέ το βλέπω, αλλά στις επεξηγήσεις το λέει πράσινο…) στο Κollasuyu και το κόκκινο στο Kuntisuyu.

Ο καλλιτέχνης θέλησε να αποδώσει με αυτόν τον τρόπο το μέγεθος της αυτοκρατορίας των Ίνκας και την σημασία του Ιερού Ναού του Ήλιου (Qorikancha) στο Κούσκο ως "ομφαλό του κόσμου".

Στη επόμενη φωτογραφία φαίνεται ένα έκθεμα που βρίσκεται στον ίδιο χώρο με τους παραπάνω πίνακες.

Το έργο βασίζεται σε ένα χειρόγραφο του 1613, ενός ντόπιου χρονικογράφου με το όνομα Joan de Santa Cruz – Pachacuti Yamqui Salcamaygua, ο οποίος κατάγονταν από τις επαρχίες Canas και Canchis νότιοανατολικά του Κούσκο. Απεικονίζει τις διάφορες θεότητες που λατρεύονταν στη Qorikancha από τους Ίνκας. Το σχέδιο αυτό έγινε αρκετά χρόνια μετά την πτώση της αυτοκρατορίας των Ίνκας και κατ’ επέκταση την καταστροφή του ναού, οπότε το πιο πιθανό είναι ο Salcamaygua να βασίστηκε στις προφορικές παραδόσεις για την δημιουργία του.

Προχωρώντας φτάσαμε στο "Solar Drum" δλδ στα Ινκαϊκά τείχη που διασώζονται μέχρι σήμερα και έχουν ημικυκλικό σχήμα. Πίσω από αυτά εντός του ναού στεγάζονταν ο ναός του Ήλιου. Από το σημείο αυτό έχεις θέα προς τους κήπους και τη πόλη.

Ανεβήκαμε στον δεύτερο όροφο, όπου φιλοξενούνται διάφορες μικρές εκθέσεις στους χώρους, αλλά και περιμετρικά του κτιρίου

***
Επόμενη στάση μας ήταν το Μουσείο Ίνκα.

Στην είσοδο κόψαμε εισιτήριο 10/Soles το άτομο και μας είπαν ότι μπορούσαμε να έχουμε και ξεναγό του μουσείου με 10/Soles συνολικά. Την ώρα που μιλούσα με τον αδερφό για να αποφασίσουμε αν θα πάρουμε και ξεναγό, μας πλησιάζουν δύο κοπέλες και μας προτείνουν να μοιραστούμε την ξενάγηση μαζί τους, δλδ 2.5 Soles το άτομο. Φυσικά κατανεύσαμε αμέσως και ξεκινήσαμε τις χαιρετούρες και τις συστάσεις. Και οι δύο κοπέλες ήταν από Εσθονία, η μία σπούδαζε στη Λίμα και η άλλη είχε έρθει από το Ταλίν για να τη δει. Σε λίγα λεπτά ήρθε και ο ξεναγός μας, ο οποίος για αγγλόφωνη ξενάγηση αποδείχτηκε όχι και τόσο…αγγλόφωνος! Οι φωτογραφίες απαγορεύονταν μέσα στο μουσείο και οι επεξηγήσεις στα εκθέματα ήταν σχεδόν ανύπαρκτες, εξου και η πρόταση για ξεναγό από το εκδοτήριο εισιτηρίων του μουσείου.

Το μουσείο φιλοξενεί αναπαραστάσεις και αντικείμενα της καθημερινότητας και των συνηθειών των Ίνκας, καθώς και αναπαραστάσεις Ινκαϊκών τάφων και τρόπων ταφής. Για να πω την αλήθεια περίμενα δω κάτι καλύτερο από κούκλες ντυμένες με στολίδια, χωρίς επεξηγήσεις και με έναν όχι και τόσο αγγλόφωνο ξεναγό, που εγώ και η μία κοπέλα που είχε έρθει από το Ταλίν, τον βοηθούσαμε να μας εξηγήσει αυτά που ήδη ήξερα…ενώ ο αδερφός μου και η άλλη κοπέλα βρίσκονταν στη κοσμάρα τους, προχωρώντας μπροστά και αγνοώντας μας επιδεικτικά.

Σε ένα σημείο του μουσείου υπάρχουν μακέτες διαφόρων τοποθεσιών της ιερής κοιλάδας. Εκεί επιτρέπονταν οι φωτογραφίες όπως μας ενημέρωσε ο ξεναγός μας.

Στο τέλος του μουσείου χαιρετήσαμε τις κοπέλες και φύγαμε γρήγορα γρήγορα για να διευθετήσουμε μια εκκρεμότητα που είχαμε για τα δύο τουρ που θα κάναμε όταν θα επιστρέφαμε στο Κούσκο και μετά έπρεπε να βρούμε μεταφορικό μέσο να φύγουμε για Ollataytampo.

 

[Sassenach77]

Επική φώτο!

Μου θύμισες και τις καραμελίτσες της κόκας που είχα ξεχάσει. Κι εγώ τις είχα μέχρι το τέλος, ίσως να ταξίδεψε και καμιά παραπεταμένη πίσω (μεγάλη απροσεξία για ευνόητους λόγους).

Στο αεροδρόμιο κατα την επιστροφή, ο αδερφός μου άρχισε να ψάχνει όλες τις τσέπες μου, όταν βγάζοντας απο το μπουφάν μου εγώ το διαβατήριο, έπεσε μια καραμελίτσα....
Άκουσα όλα τα "καντήλια" του κόσμου και μου έλεγε οτι, όταν φτάσουμε Ελλάδα θα με πάει για αποτοξίνωση! Φαντάσου πόσες καραμέλες είχα φάει....

 

[Sassenach77]

9 Απριλίου 2018 – Μέρος 2ο – Ollataytampo & Aguas Calientes

Μετά το Μουσείο Ίνκα πήγαμε πρώτα να εξοφλήσουμε τα τουρ που είχαμε κλείσει και μετά στο ξενοδοχείο να πάρουμε τα σακίδια μας που είχαμε έτοιμα από το πρωί. Όσο ήμασταν στο ξενοδοχείο δοκιμάσαμε να καλέσουμε uber για Ογιανταϊτάμπο, ώστε να τσεκάρουμε το κόστος. Μας το έβγαζε γύρω στα 12-16 ευρώ. Είχα βρει ότι τα λεωφορειάκια που πάνε στο Ογιανταϊτάμπο από το Κούσκο κοστίζουν περίπου 20/S το άτομο, δλδ λίγο πιο φθηνά από το uber. Χωρίς πολύ σκέψη, καλέσαμε uber. Σε λίγη ώρα ήταν μπροστά από το ξενοδοχείο και εμείς με τα σακίδια στο ώμο έτοιμοι να ξεκινήσουμε για Ογιανταϊτάμπο.

Οι πρώτες εικόνες της διαδρομής ήταν τα περίχωρα της πόλης, που δεν έχουν καμία σχέση με την εικόνα του κέντρου.

Ο κύριος που οδηγούσε (ταξί είχε έρθει με την κλήση στο uber) δεν ήξερε αγγλικά, αλλά αποδείχτηκε πολύ πρόθυμος να μας κάνει ακόμα και ξενάγηση! Έτσι λοιπόν με τα λίγα αγγλικά του αυτός και τα ακόμα πιο λίγα ισπανικά μου εγώ συστηθήκαμε. Στη διάρκεια της διαδρομής με έβλεπε που έβγαζα φώτο και με ρώτησε αν θέλω να σταματήσει για να βγάλω φώτο. Του είπα ναι. Μετά από λίγο έστριψε εκτός διαδρομής και μας πήγε σε ένα σημείο που είχε φανταστική θέα! Βέβαια εκτός από φανταστική θέα είχε και πλανόδιους μικροπωλητές, τουαλέτες κτλ. Ήξερε τι έκανε. Μείναμε 10 λεπτά και συνεχίσαμε.

Λίγα χιλιόμετρα μετά την Ουρουμπάμπα ο οδηγός μου λέει κάτι που δεν καταλαβαίνω και σταματάει. Τον κοιτάω και μου δίνει να καταλάβω ότι σταματάμε για φωτογραφίες. Βγαίνουμε από το αυτοκίνητο και κοιτάμε γύρω μας. Η Ιερή Κοιλάδα έχει πανέμορφα τοπία! Αλλά εκείνο το σημείο ήταν δίπλα στον ποταμό Ουρουμπάμπα και στην απέναντι όχθη διέκρινα ένα σταθμό τρένων. Και τίποτα άλλο.

Οκ, λέμε, αλλά τι το αξιοπερίεργο έχει εδώ; Γυρνώ προς το μέρος του φίλου μας και σηκώνει το κεφάλι δείχνοντας μας ψηλά στο βουνό. Σε εκείνο το σημείο το βουνό ήταν αρκετά απόκρημνο και από τα βράχια του κρέμονταν κάτι "κάψουλες"…

Με ένα στόμα και μια φωνή ρωτάμε και οι δύο "τι είναι αυτό;;;". Και μας απαντάει γελώντας, "ξενοδοχείο"! Κοιτιόμαστε με τον αδερφό μου και γελάμε. Αρχίσαμε να κάνουμε αστεία λέγοντας ότι, κάποιοι λίγοι που διαθέτουν ελικόπτερο πάνε να μείνουν εκεί, ενώ εμείς οι ταπεινοί" θα έπρεπε να σκαρφαλώσουμε και δεν συμφέρει γιατί θα χρειαζόταν πολλές ώρες το μπες – βγες στο ξενοδοχείο
Όταν γυρίσαμε Ελλάδα το έψαξα και είδα ότι είναι το Skylodge Adventure Suites . Δεν είναι ανάγκη να έχεις ελικόπτερο για να το προσεγγίσεις, αλλά σίγουρα θα πρέπει να διαθέσεις ένα ευκαταφρόνητο ποσό για να μείνεις, να μην είσαι υψοφοβικός και να έχεις αρκετή τρέλα για να διασχίσεις το μονοπάτι που οδηγεί εκεί. Άνετα θα πήγαινα να μείνω αν είχα χρήματα για "πέταμα".
Η επόμενη μας στάση ήταν και η τελευταία καθώς είχαμε φτάσει στο προορισμό μας. Ο οδηγός μας άφησε στη κεντρική πλατεία του χωριού και έφυγε. Το uber τελικά μας κόστισε 14,39€ για δύο άτομα.

To Ογιανταϊτάμπο είναι ένα πανέμορφο χωριό που βρίσκεται περίπου 72 χλμ βορειοδυτικά του Κούσκο στην άνω κοιλάδα του ποταμού Ουρουμπάμπα. Στη γύρω περιοχή υπάρχουν πολλά ερείπια των Ίνκας, αλλά ο κύριος αρχαιολογικός χώρος βρίσκεται πέρα από τη περιοχή Araqhama σε ένα λόφο που ονομάζεται Cerro Bandolista.

Η σημερινή μας επίσκεψη είχε σκοπό να δούμε το χωριό, χωρίς τον αρχαιολογικό χώρο. Να το περπατήσουμε, να φάμε, και μετά να πάρουμε το τρένο για το Άγουας Καλιέντες. Θα ακολουθούσε και δεύτερη επίσκεψη, η οποία θα αφορούσε μόνο τον αρχαιολογικό χώρο, την μεθεπόμενη μέρα.

Το πρώτο πράγμα που κάναμε όταν φτάσαμε ήταν να φάμε, γιατί είχαμε λυσσάξει από τη πείνα. Στην τύχη διαλέξαμε το Inti Killa. Όταν μπήκαμε πήγαμε κατευθείαν στον επάνω όροφο και κάτσαμε σε ένα τραπέζι που είχε θέα στον αρχαιολογικό χώρο. Γύρω γύρω στους τοίχους είχε όμορφες φωτογραφίες με θέμα την γύρω περιοχή και την ιστορία της. Φάγαμε τη μακαρονάδα μας, απολαύσαμε τη θέα μας, ήπιαμε τη μπύρα μας και πληρώσαμε 17,46€.

Είχε έρθει η ώρα για τη βόλτα μας. Επιστρέψαμε στη κεντρική πλατεία του χωριού και ξεκινήσαμε. Μπήκαμε μέσα στα στενά και χαζεύαμε τα μονοπάτια, τα λουλούδια, την αρχιτεκτονική των σπιτιών, τα αρδευτικά κανάλια και τους ανθρώπους.

Κάποια στιγμή βγήκαμε πάλι στη πλατεία και πήραμε άλλη κατεύθυνση για να συνεχίσουμε τη βόλτα μας και να καταλήξουμε μπροστά από τον αρχαιολογικό χώρο. Εκεί τα μαγαζάκια πολλά με κάθε λογής πραμάτεια. Περπατώντας είδαμε σε μία στέγη δυο ταυράκια! Εκείνη τη στιγμή δεν ήξερα τι είναι, αλλά αργότερα στο ταξίδι έμαθα.

Η ώρα είχε πάει 6 παρά και σιγά σιγά πήραμε το δρόμο για το σταθμό.

Τα εισιτήρια του τρένου τα είχα κλείσει από Ελλάδα μέσω της Perurail. Δεν υπήρχε τρένο κατευθείαν από Κούσκο για Αγουας Καλιέντες έως και τις 30 Απριλίου. Ή εταιρεία ναυλώνει λεωφορεία μέχρι το Ογιανταϊτάμπο και από εκεί παίρνεις το τρένο για Άγουας Καλιέντες και το αντίστροφο. Επειδή όμως θέλαμε να μπούμε πρωί στο Μάτσου Πίκτσου, έπρεπε να διανυκτερεύσουμε στο Άγουας Καλιέντες. Οπότε διαμόρφωσα το πρόγραμμα μας έτσι ώστε να πάρουμε το τελευταίο τρένο από Ογιανταϊτάμπο για Άγουας Καλιέντες ενώ την επιστροφή την έκλεισα από Άγουας Καλιέντες μέχρι το Κούσκο συμπεριλαμβάνοντας έτσι και το λεωφορείο από Ογιανταϊτάμπο για Κούσκο. Το κόστος ήταν 108,60€/άτομο.
Η αναχώρηση ήταν για τις 6:30. Μας σφράγισαν το εισιτήριο και κατευθυνθήκαμε στη πλατφόρμα περιμένοντας να έρθει το τρένο.

Εκείνη την ώρα άρχισε να ψιχαλίζει και να νυχτώνει. Κάτσαμε σε ένα παγκάκι και απολαμβάναμε το ψιλόβροχο που έπεφτε, αλλά σταμάτησε γρήγορα. Η επιβίβαση στο τρένο έγινε μια χαρά. Όταν ξεκινήσαμε ήρθε μια συνοδός, μας έδωσε ένα μπισκοτάκι σφραγισμένο σε σακουλάκι και μας ρώτησε τι θέλουμε να πιούμε μεταξύ καφέ, τσάι κόκας και αναψυκτικού. Ήπιαμε το τσαγάκι μας, φάγαμε το γλυκάκι και μετά χαλαρώσαμε μέχρι να φτάσουμε. Τα βαγόνια του τρένου έχουν παράθυρα και στις οροφές, αλλά καθώς ήταν βράδυ δεν βλέπαμε τίποτα. Σχολιάζαμε τις φιγούρες που υπήρχαν στα υπόλοιπα σημεία του βαγονιού και έδειχναν σκηνές της Ινκαϊκής παράδοσης.

Όταν φτάσαμε και κατεβήκαμε από το τρένο γινόταν λίγο της τρελής από κόσμο. Υπήρχαν πολλοί ξενοδόχοι με μία ταμπέλα στο χέρι και περίμεναν τους πελάτες τους.

Είχα δει που περίπου είναι το κατάλυμα μας και κατευθυνθήκαμε προς τα εκεί. Ήταν το Adelas Hostal (25$/άτομο με πρωινό και πληρώσαμε μετρητά στο κατάλυμα). Βρίσκεται ακριβώς δίπλα στις όχθες του ποταμού Ουρουμπάμπα. Δώσαμε τα στοιχεία μας και ανεβήκαμε στο δωμάτιο μας. Το δωμάτιο είχε ένα βασικό μειονέκτημα που δημιουργούσε δύο προβλήματα. Τα παράθυρα του ήταν συρταρωτά και στο κενό ανάμεσα τους χωρούσαν τα δάχτυλα μου…αυτό σημαίνει πρακτικά ότι δεν είχε μόνωση για θέρμανση, οπότε ότι θέρμανση υπήρχε στο δωμάτιο εξανεμίζονταν προς τον Ουρουμπάμπα (!), τον οποίο τον ακούγαμε "καμπάνα"! Ο ποταμός Ουρουμπάμπα γίνεται αρκετά ορμητικός όταν φτάνει στο Άγουας Καλιέντες, άρα και θορυβώδης…και εμείς βρισκόμασταν δίπλα του ακριβώς! Με τα πολλά ξαπλώσαμε κατά τις 10, καθώς έπρεπε να σηκωθούμε στις 4:00 το χάραμα.…


Ο Νικηφόρος Βρεττάκος είχε γράψει κάποτε οτι, "Κάθε βουνό είναι ένα ποίημα που σου γυρεύει να το ακούσεις"!....και εγώ σε λίγες ώρες θα "άκουγα" ένα από τα ομορφότερα ποιήματα του κόσμου!

 

[Sassenach77]

10 Απριλίου 2018 – Μέρος 1ο – Machu Picchu

Ήταν από τις λίγες φορές στη ζωή μου που δεν παραπονέθηκα για το τόσο πρωινό ξύπνημα! Σηκώθηκα κατευθείαν σαν να περίμενα στον ύπνο μου πότε θα χτυπήσει το ξυπνητήρι. H προσμονή μου ήταν μεγάλη…Ετοιμαστήκαμε κατευθείαν χωρίς να λέμε και πολλά. Κατεβήκαμε στο ισόγειο του καταλύματος και φάγαμε το πρωινό μας. Το πρωινό ήταν καλούτσικο και φάγαμε όσο περισσότερο μπορούσαμε για να μας κρατήσει για όλη την υπόλοιπη μέρα.

Πήραμε τα σακίδια μας και κατευθυνθήκαμε προς την αφετηρία των λεωφορείων που σε ανεβάζουν στον αρχαιολογικό χώρο. Όταν είδα πόσο κόσμο έχει η ουρά χλώμιασα…Ήταν 5:15 το πρωί, και η ουρά ήταν ήδη πολύ μεγάλη! Απορήσαμε πραγματικά και αναρωτιόμασταν, τι ώρα έπρεπε να σηκωθούμε;;;…Πήγαμε στο τέλος της ουράς και στηθήκαμε. Ευτυχώς είχαμε βγάλει ήδη τα εισιτήρια για το λεωφορείο. Απέναντι από το σημείο που ήμασταν υπάρχει ένα όμορφο γλυπτό σε ένα βράχο που απεικονίζει κάποιο θέμα των Ίνκας. Ήταν όμορφα φωτισμένο και έμεινα να το κοιτάζω μέχρι που κάποια στιγμή αντιλήφθηκα ότι η ουρά προχωρούσε πάρα πολύ γρήγορα.

Ανεβήκαμε στο λεωφορείο μετά από αναμονή 20 λεπτών περίπου και ξεκινήσαμε αμέσως. Είχε φωτίσει ο ουρανός πλέον και βλέπαμε κατά την διαδρομή όμορφες εικόνες.

Φτάνοντας στην είσοδο είχε επίσης πολύ κόσμο, γιατί μόλις είχαν ανοίξει τις πόρτες και τότε ο κόσμος έμπαινε μέσα. Μπήκαμε πάλι ανάμεσα στο πλήθος. Βγάλαμε τα εισιτήρια και τα διαβατήρια μας για έλεγχο. Η ώρα ήταν 06:10 (μετρούσα ακόμα και το λεπτό που είχα διαθέσιμο για να δω το Μάτσου Πίκτσου) και μόλις περνούσα την είσοδο του αρχαιολογικού χώρου…μετά από επιθυμία πολλών ετών!
Τα εισιτήρια μας για το Μάτσου Πίκτσου τα έβγαλα από το επίσημο και κατά τ’άλλα δύσχρηστο σάιτ δύο μήνες πρίν το ταξίδι. Διαλέξαμε την επίσκεψη του αρχαιολογικού χώρου μαζί με την ανάβαση στο Ουάινα Πίκτσου και το κόστος ήταν 208,06/Soles το άτομο , δλδ (τότε) 53,30€/άτομο. Δεν πήραμε ξεναγό στην είσοδο, όχι γιατί δεν θα ήταν χρήσιμος, αλλά γιατί δεν ήθελα να έχω κανέναν πάνω από το κεφάλι μου σε αυτήν την επίσκεψη. Ήθελα να το δω με την ησυχία μου και με τον δικό μου ρυθμό, να απολαύσω τη κάθε στιγμή! Αλλά για να μην ξεχνιόμαστε, έκανα την ξεναγό στον αδερφό μου, καθώς είχα μελετήσει κάποια πράγματα από πριν.

Όταν μπήκα μέσα κρατούσα ακόμα στα χέρια μου το εισιτήριο και μου λέει τότε ο αδερφός μου να χαμογελάσω και να κρατήσω το εισιτήριο μπροστά μου, όπως κρατάνε οι κατάδικοι τα νούμερα στην φυλακή, για να με βγάλει φωτογραφία. Ε, δεν ήθελε και πολύ, μας έπιασε σπαστικό γέλιο καθώς παίζαμε με τα εισιτήρια και βγάζαμε φωτογραφίες…Τα παιδία παίζει εν ολίγοις! Κάποια στιγμή ήρθε ένας υπεύθυνος και μας έκανε παρατήρηση να προχωρήσουμε γιατί εμποδίζαμε το κόσμο να περάσει, λέει. Τρίχες! Μια χαρά περνούσε ο κόσμος και δεν εμποδίζαμε κανέναν. Μπαίνοντας στον αρχαιολογικό χώρο, είχα μπροστά και στα δεξιά μου τις καλύβες που βρίσκονται δίπλα στις μεγάλες αγροτικές καλλιέργειες (αναβαθμίδες) των Ίνκας, στην ανατολική πλευρά του βουνού, αριστερά μου είχα ένα μονοπάτι που οδηγούσε στη καλύβα του επιστάτη και μπροστά, πέρα από τις καλύβες, στο βάθος, έβλεπα την κορυφή από το Ουάινα Πίκτσου και τίποτα άλλο… Πήραμε αριστερά το μονοπάτι για να ανέβουμε πιο ψηλά και να ακολουθήσουμε την φορά του ρολογιού, καθώς ο αρχαιολογικός χώρος είναι οριοθετημένος με πασαλάκια και σχοινιά.

Αυτό που αντίκρισα δεν είχε καμία σχέση με όσες φωτογραφίες και αν είχα δεί τόσα χρόνια, γιατί απλά αυτό που έβλεπα δεν ήταν φωτογραφία, και εγώ έπρεπε να πιστέψω ότι αυτό που έχω μπροστά μου είναι αληθινό!...έμεινα να κοιτάζω βουβή, έχοντας κατεβάσει όλους του διακόπτες…

Machu Picchu – Το «Παλιό Βουνό»
Σε ύψος 2440μ, η «ουράνια» πόλη των Ίνκας χτίστηκε, περί το 1450μΧ, στο «Παλιό Βουνό» ή αλλιώς στη γλώσσα κέτσουα, στο Μάτσου Πίκτσου! Σήμερα τα ερείπια της πόλης αυτής δεν έχουν κανένα άλλο όνομα πέρα από το όνομα του βουνού που τα φιλοξενεί…

Η Ιερή πόλη των Ίνκας εγκαταλείφθηκε περίπου 120 χρόνια μετά την ίδρυση της, όταν ο Μάνκο Ίνκα κατέφυγε στη Βιλκαμπάμπα, στην ακρόπολη του Βίτκος, την οποία και έκανε πρωτεύουσα του νέου μικρού Κράτους των Ίνκας, στο οποίο η αυτοκρατορική παράδοση, με ένα σχήμα όσο γινόταν πιο χονδροειδές, κάτι σαν παρωδία, θα συνεχιζόταν ως το 1572μΧ.
Πάνω από 400 χρόνια, το Μάτσου Πίκτσου έμεινε στην αφάνεια, άθικτο, διατηρημένο τέλεια, σαν πέτρινο όνειρο! Δεν αναφέρεται σε κανένα από τα χρονικά των Ισπανών κατακτητών, γιατί αγνοούσαν την ύπαρξη του. Εκτός από μερικούς γερμανούς τυχοδιώκτες στη δεκαετία του 1860, οι οποίοι προφανώς λεηλατούσαν την περιοχή με την άδεια της κυβέρνησης του Περού, μόνο κάποιοι ντόπιοι Κέτσουα γνώριζαν την ύπαρξη του.
Το 1911 ο αμερικάνος ιστορικός Hiram Bingham αναζητώντας το τελευταίο προπύργιο των Ίνκας, τη Βιλκαμπάμπα, νόμιζε ότι το βρήκε στο Μάτσου Πίκτσου. Λόγω της πυκνής βλάστησης, η ομάδα του Bingham αρκέστηκε μόνο στη χαρτογράφηση του χώρου. Επέστρεψε το 1912 και το 1915 για να εκτελέσει το δύσκολο έργο της εκκαθάρισης του πυκνού δάσους, όταν ανακάλυψε επίσης κάποια από τα ερείπια στο λεγόμενο Inca Trail. Ο περουβιανός αρχαιολόγος Luis E Valcárcel ανέλαβε περαιτέρω μελέτες το 1934, όπως και μια περουβιανό-αμερικάνικη εκστρατεία υπό τον Paul Fejos το 1940 και το 1941.

Παρά τις μελέτες που έχουν γίνει μέχρι σήμερα, η Ιερή πόλη του Μάτσου Πίκτσου κρατά καλά τα μυστικά της, κρύβοντας το πραγματικό σκοπό της δημιουργίας της! Υπάρχουν διάφορες θεωρίες για την ύπαρξη της πόλης. Μια πιο πρόσφατη θεωρία λέει πως ο χώρος ήταν ένα βασιλικό καταφύγιο ή το παλάτι του αυτοκράτορα Πατσακούτεκ, που εγκαταλείφθηκε κατά τη διάρκεια της ισπανικής εισβολής. Πιστεύεται επίσης, ότι η πόλη ήταν ένα πολιτικό, θρησκευτικό και διοικητικό κέντρο. Η θέση της και το γεγονός ότι έχουν ανακαλυφθεί τουλάχιστον οκτώ σημεία πρόσβασης σε αυτήν, υποδηλώνει ότι αποτελούσε εμπορικό κόμβο μεταξύ της Αμαζονίας και των ορεινών περιοχών. Τέλος, λόγω της υψηλής ποιότητας της πέτρας, που χρησιμοποιήθηκε για την ανέγερση της πόλης, αλλά και της αφθονίας του διάκοσμου, θεωρείται ότι ήταν κάποτε μία πόλη ζωτικής σημασίας και μεγάλο τελετουργικό κέντρο.

Το 1983 η Ιερή πόλη του Μάτσου Πίκτσου ανακηρύχθηκε Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco.

***

Απο τις σκέψεις μου με έβγαλε ο αδερφός μου, όταν είδε ένα κύμα ομίχλης να ανεβαίνει από τη κοιλάδα του ποταμού προς την ακρόπολη. Ανέβαινε σιγά σιγά από τη κοιλάδα, αγκαλιάζοντας την πλαγιά του βουνού με κατεύθυνση τον αρχαιολογικό χώρο. Τα πρώτα λάμα είχαν ξεπροβάλει μέσα στον αρχαιολογικό χώρο και ο αδερφός μου εκστασιασμένος τραβούσε βίντεο και εγώ φωτογραφίες.
Τότε ήταν που άναψε η ένδειξη στην κάμερα ότι η κάρτα μνήμης είναι πλήρης…Τα εγκεφαλικά είδα να μου έρχονται από κάθε κατεύθυνση και ανεξέλεγκτα! Ο λόγος ήταν ότι δεν είχα άλλη κάρτα μαζί μου, όχι γιατί την είχα ξεχάσει, αλλά γιατί δεν το είχα προβλέψει (!) Που πας ρε καραμήτρο στο Περού με μία 64αρα κάρτα μνήμης μόνο;;; Αργότερα ανακάλυψα ότι είχα βάλει καταλάθος μία ρύθμιση στη κάμερα, με την οποία σε κάθε λήψη δημιουργούνταν δύο αρχεία φωτογραφιών και έτσι γέμιζε πιο γρήγορα η κάρτα μνήμης. Ο αδερφός μου προσπάθησε να με παρηγορήσει λέγοντας μου ότι θα αγοράσουμε κάρτα όταν κατέβουμε στο χωριό και θα βγάλουμε φωτογραφίες με τα κινητά μας. Έκατσα σε μια γωνιά και για ένα 20λεπτο έσβεινα περιττές φωτογραφίες από την κάμερα για να εξοικονομήσω χώρο, ώστε να έχω και κάποιες όμορφες λήψεις από τον αρχαιολογικό χώρο…

Καθώς η ομίχλη κάλυπτε την κεντρική πλατεία της πόλης, εμείς κινηθήκαμε πιο ψηλά, προς την Καλύβα του Επιστάτη της πόλης. Πρόκειται για μια κατασκευή, η οποία έχει αναστηλωθεί, ανοιχτή από τη μία πλευρά, τοποθετημένη πριν από την κύρια είσοδο της πόλης, σε μία τέλεια θέση ώστε ο φύλακας να έχει ορατότητα προς πάσα κατεύθυνση.

Λίγα μέτρα πιο πέρα από την καλύβα του επιστάτη βρίσκεται ο Ταφικός Βράχος. Πρόκειται για έναν μεγάλο σκαλιστό βράχο, που θεωρείται ότι χρησιμοποιούνταν είτε για θυσίες λάμα, είτε για την μουμιοποίηση των ευγενών.

Πάνω από το βράχο αυτό έχουν βρεθούν πολλοί τάφοι, οι οποίοι περιείχαν κυρίως σκελετούς γυναικόπαιδων.

Το σημείο που βρίσκονται η καλύβα του επιστάτη και ο ταφικός βράχος, είναι το καλύτερο σημείο λήψης φωτογραφιών ολόκληρης της πόλης. Οι φωτογραφίες που βλέπουμε σε ταξιδιωτικούς οδηγούς και περιοδικά να δείχνουν την χαρακτηριστική εικόνα του Μάτσου Πίκτσου είναι τραβηγμένες από αυτό το σημείο.

Η Ιερή πόλη του Μάτσου Πίκτσου χωρίζεται σε δύο τομείς. Τον άνω ή αστικό τομέα, απ’ όπου ακτινοβολούν τα στοιχεία που συνδέονται με τη λατρεία του ουρανού και του εκπροσώπου του (Ναός του Ήλιου, Intihuatana κτλ) και τον κάτω ή «βιομηχανικό» τομέα, ο οποίος είναι αφιερωμένος στις καθημερινές εργασίες και την λατρεία της Γης και της Σελήνης. Ο αρχαιολογικός χώρος είναι σηματοδοτημένος έτσι ώστε να σε οδηγεί, μετά την καλύβα του επιστάτη, μέσω μιας κεντρικής πύλης, στον άνω τομέα της πόλης.

Κατηφορίσαμε με προορισμό τον Ναό του Ήλιου. Μέσα από σκάλες και μονοπάτια, μπαίναμε και βγαίναμε από κτίρια και θύρες, κοιτώντας προς πάσα κατεύθυνση και θαυμάζοντας το μεγαλείο του πολιτισμού των Ίνκας. Είτε κοιτώντας προς τις αγροτικές αναβαθμίδες, είτε προς την κεντρική πλατεία και τον κάτω τομέα η θέα ήταν απίστευτη!

Φτάσαμε πρώτα στο Παλάτι της Πριγκίπισσας , το οποίο βρίσκεται δεξιά από το Ναό του Ήλιου, καθώς κατεβαίνεις.

Μετά πήγαμε στον Ναό του Ήλιου. Είναι το μοναδικό κυκλικό κτίριο, χτισμένο πάνω σε ένα βράχο, που είναι ορατός εντός του κτιρίου από ψηλά και εκτός του κτιρίου αν κινηθείς περιμετρικά του. Ολόκληρος ο περιμετρικός τοίχος κλίνει προς τα μέσα. Έχει θαλάμους για τις προσφορές ή τα είδωλα. Επίσης, οι αρχαιολόγοι πιστεύουν ότι ήταν αστρονομικό παρατηρητήριο. Έχει δύο μεγάλα παράθυρα ευθυγραμμισμένα με τα σημεία απ’ όπου ανατέλλει ο ήλιος στο θερινό και το χειμερινό ηλιοστάσιο.

Κάτω από τον βράχο, πάνω στον οποίο είναι χτισμένος ο Ναός του Ήλιου, βρίσκεται ο Βασιλικός Τάφος. Οι Σκάλες συμβόλιζαν για τους Ίνκας τη Μητέρα Γη, τη Πατσαμάμα, μία από τις βασικότερες θεότητες των Ίνκας. Επίσης συμβόλιζε τα τρία επίπεδα ύπαρξης στον κόσμο. Το φίδι (κάτω κόσμος), το πούμα (το παρόν πάνω στη γη) και ο κόνδορας ( ο ουράνιος κόσμος). Η Πατσαμάμα με τις ενέργειες της οδηγούσε τα παιδιά της προς ανώτερα στάδια ύπαρξης. H χρήση αυτής της ταφικής σπηλιάς δεν είναι διευκρινισμένη και δεν έχει βρεθεί καμία μούμια.

Συνεχίζεται…

 

[Sassenach77]

10 Απριλίου 2018 – Μέρος 2ο – Machu Picchu

Στη συνέχεια κατεβαίνοντας τις σκάλες που υπάρχουν μετά τον Ναό του Ήλιου, συναντήσαμε τη Τελετουργική Κρήνη και στη συνέχεια το Βασιλικό Τομέα. Όπως και σε άλλους χώρους της αυτοκρατορίας, έτσι και στο Μάτσου Πίκτσου υπήρχε ένα εκπληκτικό σύστημα κρηνών, που μετέφερε το νερό από μία κεντρική πηγή σε όλη τη πόλη. Η κρήνη που βρίσκεται ανάμεσα στον Βασιλικό τομέα και τον Ναό του Ήλιου θεωρείται ότι χρησίμευε στις τελετουργίες του ναού. Τα κτίρια του Βασιλικού τομέα ονομάστηκαν έτσι λόγω της εγγύτητας τους με τον Ναό του Ήλιου και της υψηλής ποιότητας στην λιθοδομή τους.

Έχοντας κατέβει στο επίπεδο της κεντρικής πλατείας της πόλης, η θέα απέναντι στις εργατικές κατοικίες και στο Ουάινα Πίκτσου ήταν διαφορετικά υπέροχη!

Ανεβήκαμε ξανά ψηλά και περάσαμε από το Λατομείο για να φτάσουμε στην Ιερή πλατεία. Λίγο πριν την πλατεία υπάρχει στα δεξιά ένα κηπάκος να το πω( ; ), στον οποίο φαίνεται ποια ήταν η βλάστηση της πόλης.

Φτάνοντας στην ιερή πλατεία, στα δεξιά, βλέπεις το Ναό των Τριών Παραθύρων. Είναι μια κατασκευή με τρεις τοίχους και ανοιχτή προς την πλευρά της πλατείας. Η ανατολική πλευρά της βλέπει προς την κεντρική πλατεία της πόλης, μέσα από τρία μεγάλα τραπεζοειδή παράθυρα από λευκό γρανίτη. Στις ισημερίες και τα ηλιοστάσια το φως του ήλιου περνούσε από τα παράθυρα φωτίζοντας τον χώρο του ναού, τονίζοντας έτσι την δημιουργία του σύμπαντος από τον θεό Βιρακότσα, τον Κύριο του Κόσμου, ο οποίος ήταν εκεί για να ευλογήσει τη θυσία του Λευκού Λάμα από τον ιερέα του ναού, σύμφωνα με την Ινκαϊκή μυθολογία.

Στη βόρεια πλευρά της ιερής πλατείας υπάρχει ο Κύριος Ναός. Πρόκειται για μία ακόμα κατασκευή με τρεις τοίχους, τέλεια λαξευμένους, με εσωτερικούς θαλάμους στο πάνω μέρος και έναν τεράστιο ογκόλιθο στη βάση του ενός τοίχου, κατά πάσα πιθανότητα για θυσίες. Το δεξιό τμήμα έχει υποστεί καθίζηση λόγω του εδάφους σε εκείνη τη πλευρά. Απέναντι από τον κύριο ναό βρίσκονται τα ερείπια της Κατοικίας του Ιερέα. Πίσω από το Κύριο Ναό βρίσκεται το Σκευοφυλάκιο. Είναι ένας μικρός χώρος, η είσοδος του οποίου βρίσκεται πλευρικά του κυρίους ναού, με τον ίδιο τύπο λιθοδομής με αυτόν, που πιθανόν χρησιμοποιούνταν για την φύλαξη των ιερών αντικειμένων. Εντυπωσιακή είναι η κατασκευή της εισόδου που αποτελείτε από δυο τεράστιους λαξευμένους ογκόλιθους, που ο καθένας έχει 32 γωνίες, αλλά αν ξεκινήσεις το μέτρημα, κάθε φορά βγάζεις διαφορετικό αριθμό γωνιών… Μέσα στο σκευοφυλάκιο βρίσκεται και ένας πέτρινος πάγκος.

Συνεχίζοντας, ανεβήκαμε τις σκάλες που οδηγούν στο Intihuatana. Η λέξη σημαίνει στα κέτσουα "αυτό που δένει τον ήλιο" και πρόκειται για ένα μεγάλο βράχο σκαλισμένο με περίεργο τρόπο, στο άνω μέρος του οποίου υψώνεται μια πέτρινη προεξοχή, σαν οβελίσκος, που η αστρονομική του λειτουργία δεν έχει εξακριβωθεί εντελώς. Εικάζεται ότι χρησίμευε ως ηλιακό ρολόι, για να μετράνε την θέση του ήλιου στις ισημερίες και να καθορίζουν κατόπιν τον κύκλο της σποράς. Γύρω υπάρχουν μερικά κτίρια, πιθανόν αφιερωμένα στη Σελήνη και τα Άστρα που συνόδευαν τον Ήλιο στην ουράνια πορεία του.

Συνεχίζοντας βόρεια φτάσαμε στον Ιερό Βράχο. Πρόκειται για έναν βράχο που βλέπει προς το Ουάινα Πίκτσου. Αυτός ο βράχος ήταν αφιερωμένος στη Σελήνη, που όπως και ο Ήλιος, ήταν φύλακας της ιερής πόλης. Στα δεξιά του ιερού βράχου υπάρχει μία καλύβα ανακατασκευασμένη σύμφωνα με τα υλικά που χρησιμοποιούσαν οι Ίνκας. Αριστερά του ιερού βράχου βρίσκεται η είσοδος στο Ουάινα Πίκτσου.

Το εισιτήριο μας για το Ουάινα Πίκτσου ήταν για τις 10:00 και η ώρα ήταν 9:45. Οπότε κατευθυνθήκαμε προς τον κάτω τομέα να χαζέψουμε για λίγα λεπτά. Φτάσαμε στις Τρεις Πόρτες και χαζεύαμε τριγύρω τα κτίρια. Όταν γυρίσαμε προς την είσοδο του Ουάινα Πίκτσου μας σταμάτησε ένας φύλακας, ο οποίος μας είπε ότι δεν επιτρέπεται να γυρίσεις πίσω…Ορίστε; (!) Δεν το γνωρίζαμε. Έβγαλα το εισιτήριο μου και του έδειξα ότι έχουμε κλείσει για ν’ ανέβουμε στο Ουάινα Πίκτσου, οπότε και μας άφησε να γυρίσουμε.

Wayna Picchu – Το «Νέο Βουνό»
Στην είσοδο του Ουάινα Πίκτσου δείξαμε τα εισιτήρια μας, υπογράψαμε σε ένα βιβλίο εισόδου, το οποίο χρησιμεύει, αν κατάλαβα σωστά, για να ξέρουν πόσοι και ποιοι έχουν μπει στο βουνό και ξεκινήσαμε την ανάβαση. Αν δεν επιστρέψεις σε αναζητούν για να δουν που γκρεμοτσακίστηκες Η ευθύνη είναι καθαρά ατομική, του καθενός που περνάει την είσοδο του βουνού.

Βγάλαμε ρούχα, βάλαμε τα κινητά και την κάμερα στα σακίδια μας, κοινώς ετοιμαστήκαμε για "κατσικίσιο" σκαρφάλωμα. Φωτογραφίες επομένως έχω ελάχιστες και οι περισσότερες είναι από τη κορυφή. Πως και πως το περιμέναμε αυτό και θέλαμε να το απολαύσουμε! Η διαδρομή αρχικά είναι πανεύκολη. Περπατάς σε ένα μονοπάτι και ανεβαίνεις σκαλοπάτια χαμηλά και όχι απότομα. Το έδαφος ήταν αρκετά υγρό και γλιστερό και ο καιρός έδειχνε να χαλάει. Συνεχίσαμε κανονικά, προσέχοντας ποιον είχαμε εμπρός και πίσω μας. Από ένα σημείο και μετά τα σκαλοπάτια γίνονται πιο απότομα και στενά. Σε πολλά σημεία έχει σχοινιά για να σε βοηθούν στο ανέβασμα και σε κάποια σημεία το μονοπάτι ανοίγει κάποιες φορές και αυτά τα σημεία χρησιμοποιούνται συνήθως ως passing places, αρκεί να σου κόβει κιόλας…

Κάποια στιγμή το μονοπάτι διασταυρώνεται με ένα άλλο μονοπάτι που οδηγεί στον Ναό της Σελήνης. Το οποίο δυστυχώς ήταν κλειστό…ξενέρωσα άσχημα! Ένας λόγος που ήθελα να ανέβω στο βουνό ήταν για να δω το ναό αυτόν, που βρίσκεται πίσω από το βουνό. Με αρκετή απογοήτευση συνέχισα να ανεβαίνω και σε λίγα λεπτά φτάσαμε στις καλύβες που υπάρχουν λίγο πριν την κορυφή. Εκεί η ανάβαση είναι δύσκολη και σε κάποια σημεία επικίνδυνη. Θέλει προσοχή.

Όταν φτάσαμε στη κορυφή η θέα ήταν ανεπανάληπτη και η ικανοποίηση που ένιωθα ήταν μέγιστη! Ήταν από τις πιο γαμάτες εμπειρίες ever.-

Στην κορυφή μείναμε ένα μισάωρο. Κάποια στιγμή άρχισε να ψιχαλίζει, αλλά γρήγορα σταμάτησε. Βρήκαμε ένα σημείο με ωραία θέα και στρωθήκαμε να φάμε το γλυκάκι μας για να πάρουμε ενέργεια και να "ρουφήξουμε" όσες πιο πολλές εικόνες μπορούσαμε!

Για να πω την αλήθεια ήθελα να κάτσω λίγο ακόμα αλλά έπρεπε να κατέβουμε. Το μονοπάτι συνεχίζει και κάνει ένα κύκλο (ας πούμε) από τη κορυφή, μέχρι ένα σημείο, όπου βρίσκει το κεντρικό μονοπάτι πάλι για να επιστρέψεις. Σε αυτό το κομμάτι του μονοπατιού το διασκεδάσαμε αρκετά! Στο μεγαλύτερο μέρος του κυλιόμασταν κάτω ώστε να μπορέσουμε να κατέβουμε τα απότομα σκαλιά και να περάσουμε ανάμεσα από βράχους, για να κόψουμε δρόμο και να το κάνουμε αλα Ίνκας Είχαμε γίνει με λάσπες απο πάνω ως κάτω.
Στο Ουάινα Πίκτσου ξοδέψαμε 2,5 ώρες και κάτι. Όταν φτάσαμε κάτω στην είσοδο, υπογράψαμε ότι βγήκαμε και συνεχίσαμε την περιήγηση μας στον κάτω τομέα του Μάτσου Πίκτσου

Συνέχεια Machu Picchu
Πρώτη στάση ήταν πάλι οι Τρείς Πόρτες. Πρόκειται για ένα γρουπ κτιρίων στο κάτω τομέα που έχει τρεις πόρτες και πιθανολογείται ότι χρησίμευαν ως αποθηκευτικοί χώροι ή υπνοδωμάτια εργατών. Στον κάτω ή «βιομηχανικό» τομέα έχουν βρεθεί και αρκετά quipus, γεγονός που ενισχύει την πεποίθηση ότι εδώ έμεναν εργάτες, γυναικόπαιδα, δάσκαλοι κτλ

Συνεχίσαμε την περιήγηση μας για αρκετή ώρα ανάμεσα στα κτίρια και τα μονοπάτια. Κατεβήκαμε και ανεβήκαμε αρκετές φορές…

…όταν φτάσαμε στον τομέα των φυλακών βρήκαμε και το Ναό του Κόνδορα. Ο ναός πήρε το όνομα του από τους δύο βράχους που μοιάζουν με φτερά κόνδορα, του οποίου το κεφάλι αποτελεί ένας ανάγλυφος βράχος στο δάπεδο του ναού. Η εικόνα είναι πανέμορφη! Η περιοχή αυτή ονομάστηκε Φυλακές από τον Μπίνγκχαμ, επειδή βρήκε υπόγεια υγρά μπουντρούμια και κόγχες. Οι σύγχρονοι ιστορικοί πιστεύουν πως ήταν βωμοί όπου τοποθετούσαν τις μούμιες στις τελετές προς τιμήν του Κόνδορα, μία από τις σημαντικότερες θεότητες των Ίνκας.

Είχαμε φτάσει πάλι στη τάφρο που χωρίζει το τμήμα της πόλης από τις αγροτικές αναβαθμίδες, αλλά στο κάτω μέρος της. Ανεβήκαμε τα σκαλιά και κατευθυνθήκαμε προς την έξοδο. Ήμασταν ήδη 7 ώρες εντός του αρχαιολογικού χώρου. Η ώρα ήταν 13:10 όταν βγήκαμε με ένα χαμόγελο ΝΑ!
Έξω από τον αρχαιολογικό χώρο υπάρχουν τουαλέτες. Το κόστος ήταν 2/Soles. Πήραμε γρήγορα γρήγορα το λεωφορείο για το χωριό, χωρίς να περιμένουμε καθόλου. Το τρένο μας θα αναχωρούσε στις 14:50, οπότε κάναμε μια βόλτα στην αγορά του Άγουας Καλιέντε και πήραμε μια κάρτα μνήμης για την κάμερα ευτυχώς σε τιμή Ελλάδας, ακριβά όμως για Περού. Δυστυχώς δεν θα είχαμε χρόνο την άλλη μέρα για αγορές, οπότε αναγκαστικά έπρεπε να πάρουμε από εδώ. Πήγαμε στο σταθμό των τρένων και επιβιβαστήκαμε κατευθείαν. Η διαδρομή ήταν όμορφη. Αυτή τη φορά απολαύσαμε τις εικόνες που δεν βλέπαμε το προηγούμενο βράδυ. Ήπια το τσάι κόκας, χωρίς να βγάλω κουβέντα σε όλη την διαδρομή, με τις εικόνες να περνούν μπροστά μου και τις σκέψεις μου σε ένα όμορφο «ποίημα» που λέγεται Μάτσου Πίκτσου! Εκείνη τη στιγμή ήμουν η προσωποποίηση της χαράς, η οποία με συνοδεύει κάθε φορά που νοσταλγώ το ταξίδι αυτό!

Στο Ollantaytambo επιβιβαστήκαμε μετά από μία μικρή καθυστέρηση στο λεωφορείο μας και αναχωρήσαμε για Κούσκο. Όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας πλυθήκαμε, καθάρισα τα ρούχα μας από τις λάσπες, ο bro πήγε να αγοράσει κάρτα για το κινητό και μετά ντυθήκαμε και βγήκαμε για φαγητό και βόλτα στο νυχτερινό Κούσκο.
Φάγαμε στο La Retama . Το διαλέξαμε γιατί είχε ωραία θέα στη κεντρική πλατεία. Ήθελα να δοκιμάσω κούι, οπότε το παρήγγειλα. Το πιάτο που μου έφεραν ήταν προσεγμένο εμφανισιακά, αλλά γευστικά δεν μου άρεσε καθόλου…αυτό το κατά τ’ άλλα συμπαθές τετράποδο δεν έχει πολύ κρέας, έτσι μου φάνηκε εμένα τουλάχιστον, και ήταν μαγειρεμένο με πάρα πολλά μπαχαρικά, κάτι που δεν με ενθουσιάζει εμένα…Οι γλυκοπατάτες και το καλαμπόκι που το συνόδευαν ήταν άνοστα τελείως… Αν δεν ήμουν νηστική όλη μέρα δεν θα το έτρωγα, αλλά είχα λιμοκτονήσει κυριολεκτικά! Ήπιαμε τις μπύρες μας, πληρώσαμε 113/Soles ~ 27€ και στην συνέχεια κάναμε βόλτα στα στενά τριγύρω και κοιτούσαμε τα μαγαζιά και τον λιγοστό κόσμο που περνούσε.

Ήταν μία όμορφη νύχτα…!