Με ποιά αφορμή αγαπήσατε τα ταξίδια;

[turms]

εγώ den έχω ιδέα τι πως k γιατί.
Με τους γονείς κλασικά πηγαίναμε διακοπές το καλοκαίρι. Εκτος ελλάδας ποτε.
Θυμάμαι μονο ότι στην 6 δημοτικού ονειρευόμουνα να πάω να ζήσω στην καραϊβική k να δουλέψω ως skipper σε ιστιοπλοϊκά. είχα μαλώσει με την μάνα μου για αυτό, k από τα νεύρα μου είχα σπάσει την τζαμαρία από την πόρτα της κουζίνας.
Είχα από τότε μια επιθυμία να ζήσω εκτος ελλάδας. Δεν ξέρω όμως αν το ένιωθα αυτό επειδή ήθελα τα ταξίδια, η αν ήθελα τα ταξίδια επειδή επειδή ήθελα να ζήσω έξω k δεν γινόταν.
μετά κάποια ταξίδια ως φίλαθλος εκτος ελλάδος, ένα άρπα κόλα στην οργάνωση interrail (έφευγα Κυριακή βραδυ k ως κυριακή μεσημέρι δεν είχα τίποτα ετοιμάσει εκτος από ένα εισιτήριο), μια γυναικα, μια διαμονή 6 μηνών στην Ιταλία, μετά ένα μεταπτυχιακό στο HB, k μετά "το πλοίο είχα σαλπάρει".
Κάτι έκανε κλικ μέσα μου k όταν γύρισα δεν με χωρούσε ο τόπος.

 

[pepakos]

Από μικρός για μένα διακοπές σήμαινε πλοίο.
7-8 χρονών κάναμε οικογενειακό ταξίδι στην ιταλία οργανωμένα με πρακτορείο, με πλοίο από Πάτρα και λεωφορείο. Ήταν και το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό προφανώς.
Αν και ταλαιπωρία γιατί ήμασταν σε ένα λεωφορείο συνεχώς, για μένα ήταν σαν να ζώ σε παραμύθι.
Μάλιστα ένας ξάδερφός μου, μου πήρε δώρο και μια φανένα Juventus του Del Piero, εκεί ένιωσα την απόλυτη έκσταση ! (μετά από λίγα χρόνια βέβαια την μίσησα λόγω της 7αρας αλλά δε βαριέσαι...)

Από τότε μπήκε το μικρόβιο μέσα μου, αν και το επόμενο ταξίδι στο εξωτερικό άργησε αρκετά χρόνια - στα 22-23 μου - με παρέα ψιλο''ασχετη" , πάλι Ιταλία - Ρώμη !
Αν και άγνωστος μεταξύ αγνώστων , πέρασα υπέροχα, αγάπησα ακόμη περισσότερο τα ταξίδια , και πλέον ταξιδεύουμε με το έτερον ήμισυ, όσο πιο συχνά μπορούμε και μας το επιτρέπουν και οι συνθήκες.

 

[varioAthens]

εγώ den έχω ιδέα τι πως k γιατί.
Με τους γονείς κλασικά πηγαίναμε διακοπές το καλοκαίρι. Εκτος ελλάδας ποτε.
Θυμάμαι μονο ότι στην 6 δημοτικού ονειρευόμουνα να πάω να ζήσω στην καραϊβική k να δουλέψω ως skipper σε ιστιοπλοϊκά. είχα μαλώσει με την μάνα μου για αυτό, k από τα νεύρα μου είχα σπάσει την τζαμαρία από την πόρτα της κουζίνας.
Είχα από τότε μια επιθυμία να ζήσω εκτος ελλάδας. Δεν ξέρω όμως αν το ένιωθα αυτό επειδή ήθελα τα ταξίδια, η αν ήθελα τα ταξίδια επειδή επειδή ήθελα να ζήσω έξω k δεν γινόταν.
μετά κάποια ταξίδια ως φίλαθλος εκτος ελλάδος, ένα άρπα κόλα στην οργάνωση interrail (έφευγα Κυριακή βραδυ k ως κυριακή μεσημέρι δεν είχα τίποτα ετοιμάσει εκτος από ένα εισιτήριο), μια γυναικα, μια διαμονή 6 μηνών στην Ιταλία, μετά ένα μεταπτυχιακό στο HB, k μετά "το πλοίο είχα σαλπάρει".
Κάτι έκανε κλικ μέσα μου k όταν γύρισα δεν με χωρούσε ο τόπος.

Συγγνωμη 12 χρονων εσπασες την τζαμαρια? Ημαρτον καλε
Παντως πλακα-πλακα ενας συμμαθητης μου που εμενε σταθερα σε καθε ταξη και οι καθηγητες τοτε τον χλευαζαν γιατι δεν θα περναγε πανεπιστημιο (τρομερα παιδαγωγικο στυλ) εγινε skipper και ειναι καλοκαιρι Ελλαδα και χειμωνα Καραιβικη, βλεπω αυτα που ανεβαζει και θελω να τραβηξω τις κοτσιδες αυτων των καθηγητων για τον σχολικο προσανατολισμο που μας εκαναν.

 

[McElk]

Η γειτονιά που μέναμε από όταν ήμουν νήπιο ήταν πολύ κοντά σε σιδηροδρομική γραμμή και σταθμό. Έβλεπα τα τραίνα που περνούσαν, μετρούσα τα βαγόνια και χαιρετούσα με ενθουσιασμό τους επιβάτες στα παράθυρα. Ήταν τότε τα παλιά τραίνα με ατμομηχανές και φανταζόμουν τον εαυτό μου μηχανοδηγό.

Τρίτη με Τετάρτη δημοτικού έπεσε στα χέρια μου το μυθιστόρημα του Ιουλίου Βερν «Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες». Πρέπει να το διάβασα ίσαμε … 80 φορές! (το έχω ακόμη!!)

 

[turms]

Συγγνωμη 12 χρονων εσπασες την τζαμαρια? Ημαρτον καλε
Παντως πλακα-πλακα ενας συμμαθητης μου που εμενε σταθερα σε καθε ταξη και οι καθηγητες τοτε τον χλευαζαν γιατι δεν θα περναγε πανεπιστημιο (τρομερα παιδαγωγικο στυλ) εγινε skipper και ειναι καλοκαιρι Ελλαδα και χειμωνα Καραιβικη, βλεπω αυτα που ανεβαζει και θελω να τραβηξω τις κοτσιδες αυτων των καθηγητων για τον σχολικο προσανατολισμο που μας εκαναν.

κάπως έτσι. Μάλωνα με την μάνα μου, k έφυγε κλείνοντας την πόρτα k λέγοντας κάτι, k όπως έκλεινε η πόρτα την κλώτσησα...k φυσικά έσπασε το τζαμι...

καλά για τον φίλο σου τι να πω...όνειρο (αν k πλέον το γύρισα στο βουνό k δεν ζηλεύω)

 

[underwater]

Την αγάπη μου για τα ταξίδια την οφείλω από τη μία στην έμφυτη περιέργεια και διάθεση εξερεύνησης που έχω και από την άλλη στους γονείς μου, οι οποίοι ήταν οι ίδιοι (και σε ένα βαθμό παραμένουν) δεινοί ταξιδιώτες.

Σαν παιδί, όπως και πολλά ακόμα μέλη, είχα τρέλα με τη γεωγραφία, τους άτλαντες, τους χάρτες. Αγαπούσα τα ντοκιμαντέρ και τις ταινίες με μακρινούς τόπους και ευχομουν να βρεθώ σε κάποιους από αυτούς.

Με τους γονείς μου και την αδερφή μου κάναμε πολλά πολλά ταξίδια εντός Ελλάδος, ενώ από ένα σημείο και μετά οι γονείς ξεκίνησαν να ταξιδεύουν και εξωτερικό, αλλά χωρίς εμάς. Οι ιστορίες τους και τα σουβενίρ που έφερναν με έκαναν να ονειρεύομαι τη στιγμή που θα πατούσα κι εγώ το ποδάρι μου εκτός της μικρής μας χώρας. Κι αυτό συνέβη όταν τελείωσα το Γυμνάσιο και πήγα 12 μερες στην Αγγλία, σε εκπαιδευτικό ταξίδι οργανωμένο από το φροντιστήριο των αγγλικών μου. Δε μείναμε σε κάποιο κολλέγιο όπως συνηθιζόταν, αλλά με βάση το Λονδίνο γυρίσαμε πολλές πόλεις της Αγγλίας με δύο νεοτατους συνοδούς. Θυμάμαι με δέος τη στιγμή της προσγείωσης στο Χίθροου την ώρα που ξημέρωνε, τις μυρωδιές, την ενέργεια του νέου μέρους, το μετρό, το rollercoaster στο Brighton (δεν είχα ξανανέβει), τις ιστορίες για τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη, τα διαφορετικά και συχνά "εξεζητημένα" στυλ που έβλεπα στο δρόμο και τα οποία δεν σχολίαζε κανείς, ενώ ήξερα ότι στην Ελλάδα θα αποτελούσαν αφορμή για πολλά κακεντρεχη σχόλια. Και σαν εκείνο το πρώτο μου ταξίδι να με δίδαξε τη σημασία του να κοιτάμε τη δουλειά μας και να αφήνουμε τους άλλους ανθρώπους να ζουν τη ζωή τους αν αυτά που κάνουν δεν παραβιάζουν με κάποιο τρόπο τη δική μας.

Ακολούθησαν αρκετά ακόμα εφηβικά ταξίδια εξωτερικό, αυτή τη φορά οικογενειακά. Roadtrips στη Σκανδιναβία, Κεντρική Ευρώπη, γύρος της Ιταλίας. Θυμάμαι τον ενθουσιασμό μου κάθε φορά που φτάναμε στο λιμάνι της Πάτρας και επιβιβαζόμασταν στο πλοίο για Ανκόνα.

Μπαίνοντας στο πανεπιστήμιο τα ταξίδια με τους γονείς μειώθηκαν, ενώ παράλληλα άρχισα να ταξιδεύω με φοιτητικες ομάδες σε κοντινούς προορισμούς εκτός Ευρώπης σε πολύ χαμηλές τιμές. Παρότι σιχαίνομαι τα ομαδικά ταξίδια, τα συγκεκριμένα τα χάρηκα. Έχει μια μαγεία ένα ταξίδι με παιδιά 20 χρόνων στα πρώτα τους βήματα προς την εξερεύνηση του κόσμου. Μια ιδιαίτερη ενέργεια. Λίγο μετά το πέρας των προπτυχιακών μου σπουδών έκανα και το πρώτο μου σόλο στο εξωτερικο. Μιλάνο για να συμμετάσχω σε workcamp.

Ψάχνοντας για μεταπτυχιακό, η αλήθεια ειναι ότι η ταξιδιάρα ψυχή μου ήθελε να το κάνει σε μια ξένη χώρα, να ζήσω για κάποιο διάστημα σε μια διαφορετική κουλτούρα. Κάπως έτσι επέλεξα τη Σκωτία. Η αλήθεια είναι ότι πάντα με μάγευε σα χώρα, ενώ και τα δίδακτρα τότε για τους φοιτητές από την ΕΕ ήταν πολύ φθηνότερα από ο, τι κάτω στην Αγγλία. Γύρισα πολλά μέρη της Σκωτίας, αγάπησα τη φύση, την ενέργεια, τους ανθρώπους, αλλά το βασικότερο κομμάτι της εκεί εμπειρίας μου ήταν το άνοιγμα των οριζόντων μου. Είναι πολύ ενδιαφέρον να βλέπεις ότι οι φοιτητές από το Ανατολικό Μπλοκ έχουν τις καλύτερες επιδόσεις και λαμβάνουν βραβεία, όταν στη χώρα σου συνδέονται με την παρακμη, την εξαθλίωση, τη σεξεργασια ως μόνη επιλογή. Να μη μιλήσω για τη διαπίστωση ότι ο Πακιστανός μπορεί να είναι επιτυχημένος καθηγητής πανεπιστημίου, διευθυντής τραπέζης, επιχειρηματίας και γενικώς άνθρωπος που μπορεί να κάνει πλήθος διαφορετικές δουλειές από το να καθαρίζει τζάμια. Ηταν 2007, η Ελλάδα ήταν στην κοσμαρα της και στην φούσκα της και αν έμαθα κάτι μετά από ένα χρόνο στη Σκωτία είναι να είμαι ταπεινή και να αναγνωρίζω ότι το αν ένας άνθρωπος θα καταλήξει σε μια συνθήκη υψηλού κοινωνικού στάτους ή αντίστοιχα στην προσφυγιά είναι απλά θέμα τύχης.

Αναπόφευκτα μετά από την εμπειρία μου στη Σκωτία τα ταξίδια μου άλλαξαν προσανατολισμό. Ναι, θα πάω ένα τριήμερο στην Δυτική Ευρώπη να δω μουσεία τέχνης και να φάω λιχουδιές, αλλά η βάση των ταξιδιωτικών μου ενδιαφεροντων έγιναν τα Βαλκάνια, η Μέση Ανατολή, οι χώρες της πρώην ΕΣΣΔ. Έχω ταξιδέψει σε 4 ηπείρους, κατά βάση κάνοντας backpacking, ενίοτε σόλο κι ελπίζω να συνεχίσω έτσι για πολλά πολλά χρόνια ακόμα.

 

[alma]

Μικρή αγαπούσα να πηγαίνω στο ίδιο μέρος,καθώς όπως για όλα τα παιδιά το σημαντικό ήταν κυρίως η παρέα.Πάντα όμως είχα κάψα να δω κ άλλα μέρη.Άρχισα με τα ελληνικά νησιά που μου ασκούσαν κ μου ασκούν ακόμα τεράστια ελξη.

Στην εφηβεία μου πήγαμε Λονδίνο κ παρότι μας έκατσε μια στραβή,το αγάπησα κ έγινε προορισμός που πήγα αμέτρητες φορές μετά.

Στη συνέχεια είδα διάφορες χώρες, ήθελα να γυρίσω εδώ κ εκεί, μα με σημάδεψε η Πορτογαλία, όπου πάω πάντα με τον άντρα μου. 15 μέρες καθόμαστε κάθε φορά (είπαμε Slow travel ) κ δεν μας φτάνει. Νοσταλγική, μελαγχολική κ χαρωπή ταυτόχρονα. Με μια ηρεμία που δεν τη βρήκαμε σε πολλά μέρη. Οι Αζόρες μου θυμίζουν παράδεισο.
Δεν είναι πως δεν εκτιμώ άλλες χώρες της Ευρώπης.Όμως δεν με ενθουσίασε η Ιρλανδία π.χ. κ ας γύρισα μεγάλο μέρος της. Ούτε το -συμπαθές κατά τ'αλλα -Βέλγιο.

Δεν είχαμε ποτέ κάψα να δούμε την Ισλανδία επίσης.Είναι στον πάτο της ταξιδιωτικής μας λίστας....Μπορεί να πάω κάποτε, όταν θα είμαι πια μεγάλη ή έστω μεσήλικας.Πάντως όχι τώρα.

Τώρα πια ξέρω πως την αγάπη μου για τα ταξίδια την τροφοδοτούν κυρίως συγκεκριμένοι προορισμοί κ όχι να τα δω όλα.

Καλοκαίρι σε απομακρυσμένα μικρονήσια είναι το απωθημένο μου.Τα γύρισα σχεδόν όλα μα έχω απωθημένο λίγα όπως Κίναρο κ Λεβιθα.

Θέλω στη ζωή μου να με αξιώσει ο Θεός να ξαναπάω στους Αγίους Τόπους,κανένα μέρος δεν μου έχει φέρει τόσα ειλικρινή λυτρωτικά δάκρυα.

Θέλω να ξαναπάω Λατινική Αμερική,Ρωσία, Καύκασο.Ξέρω πια τι μου αρέσει,τι με ελκύει.