Ισπανία Με Ελ Θιδ και Πελάγιο σε Βιθκάγια και Ναβάρα.

[emouli]

Στα λιμάνια του Bay of Biscay​

Ξημερώνει Κυριακή! Και τι Κυριακή! Πασχαλιά! Πρωινό μας σερβίρει με φροντίδα μια γλυκύτατη γιαγιά, μάλλον η μητέρα του Batu (ο ιδιοκτήτης του καταλύματος). Μας μιλάει συνεχώς ισπανικά και παρόλο που εμείς δεν καταλαβαίνουμε γρι, αυτή δεν πτοείται! Πάντως με τη νοηματική, βγάλαμε μια άκρη. Μόλις τελειώνουμε το φαγητό, αποφασίζουμε να συνεχίσουμε τον καφέ μας στη προέκταση του σαλονιού (σαν μπαλκόνι) στην πλευρά του κήπου και να απολαύσουμε την φύση!



Ήρθε όμως η ώρα να μαζευόμαστε σιγά-σιγά. Φορτώνουμε τα πράγματα στο αμάξι και ακούμε τις τελευταίες συμβουλές του Batu. Αποχαιρετιζόμαστε και κατευθυνόμαστε προς τα βουνά της Covadonga. Η πρώτη στάση θα είναι στη Basilica of Santa Maria la Real de Covadonga. Εξάλλου η μέρα απαιτεί εκκλησιασμό! Να τη, λοιπόν! Πάνω σ’ ένα λόφο ξεπροβάλει με μεγαλοπρέπεια αυτή η υπέροχη εκκλησία, η οποία είναι αφιερωμένη στην Παρθένο Μαρία. Η κατασκευή της ξεκίνησε το 1877 και ολοκληρώθηκε το 1901. Επίσης τη ροζέ της εμφάνιση την οφείλει στα μάρμαρα ιδίου χρώματος που εξορύχθηκαν από τα γύρω βουνά. Έξω από την εκκλησία στέκει το άγαλμα του Πελάγιο, του πρώτου βασιλιά της Αστουρίας. Η ιστορία λέει πως στη μάχη της Covadonga το 722 μ.Χ. οι χριστιανοί με αρχηγό τον Πελάγιο πέτυχαν την πρώτη νίκη στην Ιβηρική έναντι των μουσουλμάνων (πάντα με τη βοήθεια της Παναγίας ). Τέσπα, πάμε παρακάτω.



Φτάνοντας συναντάμε αρκετό κόσμο και μάλιστα στο παρκινγκ γινόταν ένας ψιλοχαμός. Αφού παρκάρουμε, ανηφορίζουμε προς την εκκλησία. Πρέπει να έχουν κάποια γιορτή, γιατί στον περίβολο βλέπουμε να κάθεται μια μπάντα από νεαρά άτομα ντυμένα με παραδοσιακές στολές. Μέσα στην εκκλησία γίνεται λειτουργία και έχει πάρα πολύ κόσμο. Δεν μπορούμε ούτε να την φωτογραφίσουμε, ούτε να την εξερευνήσουμε. Κάνουμε μια βόλτα στην περιοχή και συνεχίζουμε τη διαδρομή μας για τις λίμνες.



Μετά από 12-13 χλμ ανάβασης στον φιδίσιο δρόμο φτάνουμε τελικά στις λίμνες. Αυτό το σημείο θεωρείται το κέντρο του Εθνικού Πάρκου των Πίκος. Είμαστε πολύ τυχεροί. Ο καιρός είναι φανταστικός και δεν έχει παρά ελάχιστα άτομα στην περιοχή. Η καθαρή μέρα μάς δίνει τη δυνατότητα να αγναντέψουμε τα γύρω βουνά και στο βάθος τον Βισκαϊκό κόλπο (ίσως και τον ωκεανό; ). Κάνουμε έναν περίπατο και καθόμαστε στους ξύλινους πάγκους μιας καντίνας με θέα την λίμνη. Ο καθαρός αέρας μας άνοιξε την όρεξη κι έτσι η κοπέλα της καντίνας ετοιμάζει ένα πιάτο με διάφορα ντόπια τυριά και αλλαντικά συνοδευόμενα από μπύρες. Περνάμε σούπερ! Σε λίγο θα πρέπει να φύγουμε, μα δεν μας κάνει καρδιά. Τι καλύτερο από το αραλίκι στη λιακάδα;
Έχουμε κανονίσει όμως κάτι σπέσιαλ. Μια επίσκεψη στο σπήλαιο Tito Bustillo. Είναι κι αυτό προϊστορικό σπήλαιο με βραχογραφίες που απεικονίζουν ζώα κτλ, μάλιστα τα ευρήματα χρονολογούνται από το 25.000 π.Χ. μέχρι το 10.000 π.Χ. Το συγκεκριμένο είναι επισκέψιμο κατόπιν κράτησης, γι’ αυτό κι εμείς είχαμε κάνει τα κουμάντα μας. Αρωγός μας ήταν ο καλός κύριος και ιδιοκτήτης του casona los caballeros. Όταν μείναμε εκεί αυτός μεσολάβησε για να γίνει η κράτηση, αφού ο ίδιος συνεννοήθηκε τηλεφωνικά με την υπάλληλο. Όπως καταλαβαίνετε μας εξυπηρέτησε αφάνταστα μιας και δεν υπήρχε περίπτωση να τα καταφέρουμε μόνοι μας.

Ξεκινάμε λοιπόν για τη Ribadesella όπου βρίσκεται το σπήλαιο. Η Ribadesella είναι ένα παραθαλάσσιο χωριό στις ακτές της Κανταβρικής θάλασσας στο οποίο μάλιστα εκβάλει ο ποταμός Sella. Η κράτηση ήταν για συγκεκριμένη ώρα, όμως εμείς δεν υπολογίσαμε καλά τον χρόνο που χρειαζόμασταν για να κατέβουμε απ’ τα βουνά. Κι έτσι φτάνουμε για ελάχιστα λεπτά καθυστερημένοι. Δυστυχώς το γκρουπ έχει ήδη μπει μέσα για να αρχίσει η ξενάγηση. Παρότι κλάφτηκα στην υπάλληλο που βρισκόταν εκεί, πως «ήρθαμε απ’ την Ελλάδα και είναι κρίμα κι άδικο να μην μπούμε» κι άλλα τέτοια, αυτή ήταν ανένδοτη. Μάλιστα και τα επόμενα γκρουπ μας είπε πως ήταν κλεισμένα. Γκαντεμιά, ρε γαμώτο! Περισσότερο σπάστηκα εγώ, επειδή εγώ είχα και την μεγαλύτερη επιθυμία να το επισκεφτώ. Γι’ αυτό κι οι υπόλοιποι σαν καλοί φίλοι με παρηγορούν και με καλοπιάνουν. Εντωμεταξύ λόγω βιασύνης δεν μπορέσαμε να δούμε καλύτερα και το Cangas de Onis. Μόνο λίγο, στα πεταχτά. Δεν πτοούμαι όμως. Τώρα πρέπει να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε. Για διαμονή έχουμε κλείσει λίγο έξω απ’ το Μπιλμπάο, αλλά μέχρι εκεί είναι πάνω από 200 χλμ. Έτσι λέμε να τη σπάσουμε στη μέση τη διαδρομή και να κάνουμε στάση στο San Vicente de la Barquera. Γι’ αυτό το μέρος είχαμε διαβάσει τις προηγούμενες μέρες σε έναν οδηγό της περιοχής που έπεσε στα χέρια μας και μας είχε φανεί ενδιαφέρον.
Ρίχνουμε μια γρήγορη ματιά λοιπόν στη Ribadesella και αφήνουμε πίσω μας την Αστουρία.

Μπαίνουμε και πάλι στη Κανταβρια και μετά από λίγο φτάνουμε στον Άγιο Βικέντιο του Λιμανιού (δική μου ελεύθερη απόδοση ).
«Ε, λοιπόν αυτή η παραθαλάσσια κωμόπολη αξίζει σίγουρα μια επίσκεψη» ήταν η πρώτη σκέψη που έκανα μόλις την πρωτοαντίκρισα.
Παρκάρουμε τ’ αυτοκίνητο κι αρχίζουμε την εξερεύνηση στα δρομάκια. Λέμε να κατευνάσουμε πρώτα την πείνα μας και να συνεχίσουμε αργότερα την βόλτα μας. Σουλατσάρουμε στον παραλιακό δρόμο χαζεύοντας τα ψαρομάγαζα που λόγω της ηλιόλουστης μέρας είναι φίσκα από κόσμο (μάλλον ντόπιους γιατί τουρίστες δεν είδαμε, αν και η περιοχή μαζεύει πολλούς Βρετανούς κυρίως το καλοκαίρι, αφού το Santander συνδέεται ακτοπλοϊκά με το Plymouth). Τελικά βρίσκουμε τραπέζι σε μια ψαροταβέρνα και καθόμαστε. Είναι Κυριακή του Πάσχα αλλά εμείς παραγγέλνουμε ψάρια, θαλασσινά και φυσικά παέγια. Εξάλλου βρισκόμαστε σε ψαρότοπο οπότε αυτή η επιλογή είναι μονόδρομος. Τρώμε καλά, πίνουμε συντηρητικά (έχουμε δρόμο, μην ξεχνιόμαστε ) και πληρώνουμε λίγα. Σειρά έχει ένα παγωτάκι και βόλτα στον λόφο. Εκεί στέκει το κάστρο με τα μεσαιωνικά τείχη και η εκκλησία Santa Maria de los Angeles, δηλαδή τα βασικά αξιοθέατα της πόλης. Αφού ανηφορίζουμε το πλακόστρωτο σοκάκι φτάνουμε στα τείχη. Από κει ψηλά η θέα είναι μαγική! Απέναντί μας ορθώνονται οι Κορυφές τις Ευρώπης, χιονισμένες και μεγαλόπρεπες! Από την άλλη πλευρά αγναντεύουμε τη θάλασσα και την Puente de la Maza. Αυτή η γέφυρα ξεκίνησε να κατασκευάζεται τον 15ο αι. και με τα 32 τόξα της ήταν η μεγαλύτερη της περιοχής εκείνη την εποχή. Είναι πανέμορφα και δεν χορταίνουμε την θέα και τον ήλιο. Όμως έχει έρθει η ώρα της αναχώρησης κι έτσι ξεκουβαλάμε σιγά-σιγά.



Η επόμενη στάση είναι λίγο έξω από το Μπιλμπάο στο ξενοδοχείο Ibaia, όπου έχουμε κλείσει δωμάτια. Το ξενοδοχείο, πρώην μοναστήρι του 17ου αι., βρίσκεται στη βασκικη εξοχή, δηλαδή μέσα στο πράσινο και είναι εξαιρετικό. Εκεί ξεκουραζόμαστε και φρεσκαριζόμαστε και όταν πια αναχωρούμε για το Μπιλμπάο έχει ήδη νυχτώσει. Φτάνουμε στην πόλη και αφού κάνουμε μια βόλτα με το αμάξι χαζεύοντας τα φωτισμένα κτίρια αποφασίζουμε να βρούμε πού χτυπάει η καρδιά της βραδινής διασκέδασης. Όχι τίποτε εξαλλοσύνες, απλά κάποιο ωραίο εστιατόριο για φαγητό και έπειτα ίσως κι ένα ποτάκι στο χαλαρό. Όμως έχει περάσει η ώρα και δεν υπάρχει έντονη δραστηριότητα στην πόλη. Ρωτάμε κάποιον ταξιτζή αλλά δεν είναι εύκολο να συνεννοηθούμε. Συμβουλευόμαστε το gps χωρίς κάποιο αποτέλεσμα. Τελικά ακολουθώντας τις πινακίδες φτάνουμε στο ιστορικό κέντρο. Παρκάρουμε και χωνόμαστε στα σοκάκια, αλλά είναι αρκετά ερημικά (και κάπως παρακμιακά μπορώ να πω) αφού, απ’ ότι φαίνεται, εδώ είναι το εμπορικό κέντρο και τέτοια ώρα όλα τα μαγαζιά είναι κλειστά. Μου ‘ρχεται στο νου το "Παράξενη πόλη" από Τρύπες και αρχίζω να το τραγουδάω. Με εμπνέει η ατμόσφαιρα του νυχτερινού Μπίλμπο. Επιστρέφουμε στο αμάξι και κινάμε γι' αλλού. Με τα πολλά βρίσκουμε μια περιοχή που έχει κάποια εστιατόρια (με αρκετό κόσμο κιόλας), όμως λόγω περασμένης ώρας οι κουζίνες τους έχουν κλείσει. Καταλήγουμε σ’ ένα πίντσος μπαρ και επιτέλους καθόμαστε να τσιμπήσουμε κάτι και να πιούμε καμιά μπύρα! Κάποια στιγμή μπαίνει μέσα ένας τύπος μάλλον μαστουρωμένος (τον οποίο είχαμε δει νωρίτερα έξω στο δρόμο να τρεκλίζει) και πλησιάζει την Α. που καθόταν στην άκρη της μπάρας. Ανήσυχη η Α. αρχίζει να μαζεύεται κι όσο μαζευόταν η ίδια τόσο την πλησίαζε ο άλλος. Έτσι η Α. παίρνει παραμάσχαλα την τσάντα της και χώνεται ανάμεσά μας. Μετά από λίγο φεύγει κι ο νεαρός, ευτυχώς χωρίς να δημιουργηθούν παρατράγουδα. Η βραδιά προχωράει με γοργούς ρυθμούς κι έτσι η παρέα ετοιμάζεται για αναχώρηση. Έχουμε όλοι ανάγκη από ύπνο. Το μοναστήρι να 'ναι καλά…

Σβήσαν τα φώτα στα στενά
του λιμανιού τα καλντερίμια σκοτεινά
και σταμάτησε η ζωή
το ψέμα το φτασιδωμένο της να ζει.


Αυτή είναι η μοναδική φωτογραφία που έχω απ' το Μπιλμπάο.

 

[chris7]

Θαυμάσιες φωτογραφίες.

 

[emouli]

Θαυμάσιες φωτογραφίες.

Είναι τα μέρη κουκλιά, γι' αυτό! Αλλιώς η μηχανή είναι της πλάκας!
Σ΄ευχαριστώ πάντως!

 

[emouli]

Τραβέρσο ανάποδο πορεία προς το Βοριά
ή
πλέων επί οίνοπα πόντον επ’ αλλοθρόους ανθρώπους​

Στον αρχικό σχεδιασμό αυτού του ταξιδιού υπήρχε η πρόβλεψη για μια πρωινή επίσκεψη στο Μπιλμπάο και μια ακόμη γνωριμία με την πόλη υπό το φως της ημέρας αυτή τη φορά. Φευ, η Λούφτυ είχε άλλα σχέδια! Η πρώτη πτήση της επιστροφής (ΒΙΟ – FRA) ήταν προγραμματισμένη για τις 6.30’ το απόγευμα, αλλά υπήρξε αλλαγή στην ώρα με αποτέλεσμα να πετάξουμε στις 2.30’ το μεσημέρι. Όπως καταλαβαίνετε αυτή η διαφορά των 4 ωρών μας έβγαλε εντελώς εκτός προγράμματος. Οπότε bye-bye Casco Viejo, Μουσείο Guggenheim, Piazza Nueva κι ένα σωρό άλλα αξιοθέατα που είχαμε σχεδιάσει να θαυμάσουμε το πρωί της Δευτέρας. Μακάρι να είχαμε μία ακόμη μερούλα στη διάθεσή μας…
Αποφασίσαμε λοιπόν να χουζουρέψουμε λίγο παραπάνω, κατόπιν να απολαύσουμε χωρίς βιασύνη το πρωινό μας σ’ αυτό το υπέροχο ξενοδοχείο και να χαλαρώσουμε χαζεύοντας το καταπράσινο τοπίο γύρω μας.



Ο χρόνος όμως δεν είναι με το μέρος μας κι έτσι βρισκόμαστε ήδη στον αυτοκινητόδρομο με κατεύθυνση προς το αεροπόρτο. Παραδίδουμε το αυτοκίνητο και πάμε για το τσεκ-ιν. Παρόλο που φτάνουμε αρκετά νωρίς στον γκισέ έχει ήδη σχηματιστεί μεγάλη ουρά, η οποία δεν προχωράει ούτε βήμα. Με τα πολλά παίρνουμε τις κάρτες επιβίβασης και στη συνέχεια κάνουμε τα ψώνια μας στα αφορολόγητα. Αφού ξοδεύουμε τα ωραία μας ευρώπουλα, επιβιβαζόμαστε στο Α320 και μετά από δυο ωρίτσες φτάνουμε στη Φρανκφούρτη. Εκεί έχουμε περίπου 5 ώρες μέχρι την επόμενη πτήση γι’ αυτό λέμε να πάμε μια βόλτα στην πόλη. Βαλίτσες δεν έχουμε να μας καθυστερούν, η διαδρομή με το τρένο είναι σύντομη οπότε δεν χάνουμε την ευκαιρία να επισκεφτούμε τη γερμανική Βαβέλ. Επιπλέον εγώ κι ο σύζυγος έχουμε έναν σημαντικότατο λόγο να πάμε στο κέντρο της πόλης. Ο λόγος δεν είναι άλλος από τον γιο μας, ο οποίος μας έχει ζητήσει για δώρο μια μπάλα ποδοσφαίρου. Στην Ισπανία δεν προκάναμε, στο αεροδρόμιο του Μπιλμπάο δεν βρήκαμε, οπότε η Φρανκφούρτη είναι η τελευταία μας ευκαιρία ώστε να μην γυρίσουμε με άδεια χέρια. (Ντροπή, τι γονείς είμαστε εμείς! ) Πράγματι μετά από λίγο αφήνουμε το άλλο ζεύγος σε ένα καφέ κι εμείς μπαίνουμε σε ένα πολυόροφο υπερκατάστημα αθλητικών ειδών. Φυσικά παθαίνω πλάκα τόσο με την ποικιλία όσο και με τις τιμές, σιχτιρίζω που δεν έχω τον απαιτούμενο χρόνο να κάνω αγορές (βλέπετε πόσο λαρτζ είμαι και δεν αναφέρομαι στο χρήμα ) και επικεντρώνομαι στην παραγγελία του μικρού. Μπίνγκο! Βρήκαμε αυτό που ήθελε (αυτό έλειπε) κι έτσι μας φεύγει ένα βάρος. Όμως εγώ έχω μπανίσει κάτι φοβερά σκέητ σε εξίσου φοβερές τιμές και θέλω να πάρουμε ένα για το παιδί. Ο Γ. ανένδοτος. Επιμένει πως θα μας δημιουργήσει θέμα η Λουφτχάνσα και δεν θα δεχτεί το σκέητ σαν χειραποσκευή.
- Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου, μη σε νοιάζει, θα το τακτοποιήσω εγώ το ζήτημα.
Τίποτε αυτός! Ακόμα απορώ γιατί τον άκουσα τότε και δεν το αγόρασα. Τέλος πάντων.

Μαζί με την μπάλα παίρνουμε κι ένα καπέλο της Άιντραχτ, πληρώνουμε και φεύγουμε. Αφού βρίσκουμε τους φίλους μας, ξεκινάμε την περιήγηση στην παλιά πόλη. Τι να πω για την πασίγνωστη Φρανκφούρτη; Την πόλη που φιλοδοξούσε να γίνει η πρωτεύουσα της Δ. Γερμανίας μετά το 1945, αλλά της πήρε την μπουκιά απ’ το στόμα το Βερολίνο. Παρόλα αυτά δεν τα πήγε κι άσχημα αφού τελικά έγινε το οικονομικό κέντρο της Ευρώπης.

Βολτάρουμε, χαζεύουμε και φωτογραφιζόμαστε σε διάφορα αξιοθέατα. Αυτή η πόλη δεν μου ασκεί καμία γοητεία. Το ιστορικό της κέντρο καταστράφηκε ολοσχερώς από τους βομβαρδισμούς κατά τον Β’ Π.Π. οπότε τα χαρακτηριστικά κτίρια που βλέπουμε, όπως το Δημαρχείο, είναι ανακατασκευασμένα. Η πολλή βαβούρα λόγω πολυκοσμίας, καθώς και οι ουρανοξύστες παρέα με τους γερανούς δεν συνθέτουν κάποιο ειδυλλιακό σκηνικό.



Όμως έχει έρθει η ώρα να γευτούμε τα διάσημα λουκάνικα με συνοδεία (τι άλλο; ) μπύρας. Ο καιρός άλλωστε ευνοεί το άραγμα με χάζι στη Rοemer Platz. Έτσι χωρίς να χάνουμε χρόνο καθόμαστε στο «Alten Limpurg» και παραγγέλνουμε διαφόρων ειδών λουκάνικα με τα παρελκόμενά τους. Μόλις την κάναμε ταράτσα, ο σύζυγος -που γνωρίζει σχετικά καλά τα κατατόπια μιας και έχει βρεθεί αρκετές φορές στην πόλη λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων- μου προτείνει να με συνοδεύσει σε έναν σύντομο περίπατο μέχρι τον Μάιν και την διάσημη σιδερένια γέφυρα, την Eiserner Steg. Πώς είναι δυνατόν να αρνηθώ μια πριβέ ξενάγηση!
Ξεκινάμε λοιπόν την όμορφη βολτούλα μας και φτάνοντας στην πεζογέφυρα, αντικρίζω με έκπληξη μια επιγραφή στα ελληνικά. Ο σπουδαιότερος ποιητής όλων, ο «δικός μας» Όμηρος δε θα μπορούσε να λείπει απ’ τη γενέτειρα του –επίσης σπουδαίου- Γκαίτε.


Στην αγκαλιά του αγαπημένου μου και με συντροφιά τον στίχο απ’ την Οδύσσεια (πάνω απ’ τα κεφάλια μας) ζω το ρομάντζο μου αγναντεύοντας πότε τη μία και πότε την άλλη πλευρά της πόλης. Δεν έχουν μείνει παρά μόνο λίγες στιγμές μέχρι την ώρα της επιστροφής. Μπορεί να είναι άχαρη αυτή η διαδικασία, αλλά με τη λαχτάρα που έχω να γυρίσω στο παιδάκι μας και το σπίτι μας δεν με πολυχαλάει!
Θέλω να κρατήσω όμως σαν τελευταία ανάμνηση αυτή τη ρομαντική στιγμή στη γέφυρα, γι’ αυτό δεν θα αναφερθώ καθόλου στην άχαρη διαδικασία της επιστροφής. Προτιμώ λοιπόν να κλείσω την εξιστόρηση αυτού του υπέροχου ταξιδιού με τις τελευταίες εικόνες απ’ την Φρανκφούρτη.



ΥΓ. Ελπίζω με αυτή την ιστορία να έδωσα το έναυσμα και σε άλλους ταξιδιώτες να επισκεφτούν αυτόν τον καταπληκτικό τόπο και να ανακαλύψουν οι ίδιοι τις ομορφιές του. Μην το καθυστερείτε λοιπόν άλλο! Κι αν χρειαστείτε κάποια βοήθεια είμαι στη διάθεσή σας!

 

[emouli]

Αφού κατάφερα να τελειώσω αυτήν την ιστορία (έστω και δυόμιση μήνες μετά) είμαι πολύ περήφανη! Παρακαλώ λοιπόν όποιον συντονιστή είναι διαθέσιμος να βάλει το θρεντ στη θέση του. Ευχαριστώ!

 

[chris7]

Πολύ ωραία και η ιστορία και οι φωτογραφίες.
Ευχαριστούμε.

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες-Ευρώπη

 

[Electro-voice]

Το ξανάκανα ....οπωσδήποτε μαζί σου