duty_free
Member
- Μηνύματα
- 963
- Likes
- 3.817
Παντα οταν εβλεπα ταινιες, ελληνικες κυριως κι οχι του πεταματου παραγωγες, μου εκανε εντυπωση και με ξενιζε η φαση να μπουκαρει ο γοης στο μπαρ η η φαμ φαταλ και με το τσιγαρο αναναφτο στο στομα να παραγγελνει:
Ενα ουισκι!
Μα τι ενα ουισκι ρε μαστορα, αναρωτιομανε παντοτε κι απο ηλικιες μαλιστα πολυ μονοψηφιες, σε φαση ερευνης του ελληνικου ινστιτουτου μεθης Ορεστης Μακρης περι το οτι πολυ ενωρις πιπτουσιν στα ξυδια τα ελληνοπουλα!
Παντα λοιπον ανερωτιομην οταν εβλεπα διαφορα φιλμς· ποιος επι τελους μπαινει σε ενα μπαρ και δεν λεει μιαν αμστελ, μιαν μπαντβαιζερ, μιαν ερντινγκερ, μιαν παουλανερ αλλα...:
Μιαν μπυρα!
Και εριχνα ψογους στους σκηνοθετας· ποσο ανυπαρκτη η επαφη των με το περιβαλλον, που ζουν τελος παντων, δεν θαναι καθολου απιθανο στα εργα των αντι κιλων να αναφερουν δραμια κι οκαδες, ενω θα θετουν πτυελοδοχεια σε χωρους δημοσιων υπηρεσιων και τα τσιγαρα θα μετριουνται σε εικοσιενα στα πακετα – ακομα κι ετσι, θα καιγωνται.
Ολο αυτο το στορυ στο απομυθοποιει, στο ισιωνει, στο δικαιολογει μια επισκεψις στην Μαδριτη.
Σε κατι ταχυφαγοταβερνεια [οπου ο εντονος λευκος φωτισμος σε κανει να νομιζεις οτι εισαι στον ευαγγελισμο η στο σωτηρια, οι δυνατες κι αδιακοπες φωνες περιξ σε ταραζουν μη αφηνοντας να διασκεδασεις το σφιξιμο που επερχεται καθημερινως στη δουλεια κλπ κλπ κλπ και η διαρρυθμιση θυμιζει λαρτζοσυνη εποχων ισχνων αγελαδων οπως σιελ φθηνα πλακακια στους τοιχους λες και δεν ειναι ταβερνειον αλλα καμπινες (=WC)] μπαινεις μεσα, ανθιζεις το μπουενος ντιας (με το ντου του ντιας οχι ακριβως ντου αλλα να κλεινει λιγο το ματι σε ενα τραχυ δου) λες κατι για μπυρ και χωρις περαιτερω τζιριτζατζουλες, ο (στο κατωφλι του μεσηλικισμου) καπελας [μυστακοφορος βεβαιως (αλλα μοχι αυτον τον ντεμεκ χιπστερικον μυστακα, αλλα πυκνον ζορικον τεστοστερονατον τοιουτον) ημικαραφλας (με την σκεψη να φαινεται να αφησει μαλλουρα, χαιτη δηλαδη, με τετοιο τροπο που να πιανει την ακρη της και να την φερνει χλαααααπ στην αλλη ακρη καλυπτων τοιουτοτροπως το ξυπολητο κεφαλι) σου φερνει μπροστα ενα ποτηρι μπυρα με την ορθην αναλογια υγρου κι αφρου μα και την δεουσα χυθεισα ποσοτητα μπυρος στον παγκο.
Πολυ γραφικη φαση κατι τετοια ταβερνεια. Αν μαλιστα, καπνοι απο τσιγαρα κατεκλυζαν την αιθουσα, η εικονα θα ειχε κατι απο φελλινικα ή ρενουαρικα συμπαντα.
Ευγενεις οι ισπανοι. Ευγενεις με το παλαιο στυλ που δεν συνανταται πλεον στας αθηνας. Η τυπισσα την οποιαν στο ταξιδι συνοδευα, το επαιζε ξερετε τωρα, δεν θελω να τσιμπησω διοτι θα φαμε σε λιγο κλπ κλπ – ας μην ετι σεξιστικοσχολιασω διοτι θα πεσουτε να με φατε ωσαν λαδερον ταπας. Μα γω, τσετλεμαν περιοπης ολο και κατι μαδουσα απο το μπακαλιαρακι μου και την ταιζα λιαν τρυφερειως και διαρρηδην λιγωτικως. Ο πτερωτος χοντρουλης θεος ειχε αποθεσει το βελος του σε μιαν κολωνα και μας κυττουσε με ενα χαμογελο ικανοποιησης να σφραγιζει τα τροφαντα χειλη του. Ο δε μαστωρ στον παγκο μας μπανιστηρισε και τσουπ, ιδου αλλο ενα πηρουνακι. Ομοιως, στο ιδιο φαγαδικο· ημανε εφαπτομενος στον παγκο αφου ετρωγα κι επινα, η προειρηθεισα δεσποινις ητο λιγο πιο πισω, την παιρνει γραμμη ενας παραδιπλα μου τυπος και μας (της) ειπε: ω ελατε, καθησατε προσεγγισατε τον παγκο, αραξατε μαλλον στον παγκο, μη σας γυρνουμε και την πλατην ημων και της παρεχωρησε την θεση. Εγω βεβαιως, υπερηφανος νεοελλην, ολιγον κουτσαβακης, ολιγον κονιορδος, ολιγον καγκουρας κι ολιγον απο αυτα τα τρια, ημανε ετοιμος να αφησω με θορυβο την μπυρα στον παγκο κι αφου θα σκουπιζα λιγα πεταματα ζυθου (ενεκα η αδρανεια και το αποτομον) στα πετα του σακακιου μου, θα υιοθετουσα ζαμπετειον υφακι στην φωνη και μαγκακο δεν γλιεπεις; η μαμαζελ συνοδευεται, πως της ειδες δηλαδης, ο υιος του παρτα ολα εισαι; Αλλα ηταν τοσο τραγανα ραφινε το μπακαλιαρακι με χωρις την παραμικραν υποψιαν λαδιλας, τοσο ταμαμ η δεουσα θερμοκρασια της μπυρος που δεν ειχα χρονο για να χυσω την προσοχη μου καπου αλλαχου, σιγα τωρα μενεσγκο βρισκεις κι αλλου, μα μπυρα σε σωστη θερμοκρασια και σενιο μπακαλιαρακι, οχι!
Τα εγγλεζικα δεν τα μιλουν ουτε για πλακα, ουτε καν και για να γαρδελισουν ενωπιον καποιας καλλιπυγου μανταμιτσας. Κι ενταξει, δεν βρισκεσαι σε καποιο πωποχωρι καπου στα πυρηναια οπου σου εσκασε ο λαστιχος, στο πλαι της επαρχιακιας οδου το τουτου και να διερχεται καποιος αγροτης με το ιτρακτερ και αιντε να συνεννοηθεις. Μιλαμε για πωλητες, εστιατορες, σχετιζομενους με τα τουριστικα στο καρακεντρο, πανω στην πλαθα μαγιορ! Θεωρω οτι ο γλωσσικος σωβινισμος ειναι το κατι αλλο, πολυ τρανεστερος του γαλλικου ο οποιος κατ εμε δεν υπαρχει, αυτο το πηγα στο παρισι, μιλησα εγγλεζικα και δεν μου απαντησαν ειναι μυθος – κατ εμε παντα. Τα σπανιολικα ειναι η δευτερη πιο διαδεδομενη παγκοσμιως γλωσσα και ισως γι αυτο να τους εγγλεζομιλας κι αυτοι περι καστιγιανικων να τυρβαζουν. Το ενδιαφερον παντως στην φαση αυτη ειναι οτι τους τονιζεις, τους λες πως δεν ομιλεις την ισπανικην (στα ισπανικα) αλλα αυτοι ναααα, συνεχιζουν σπανιολικα – χολα! Ειναι ομως ευγενεις, διαθετουν αυτο που τονιζομε επηρμενα οτι μονον οι ελληνες εχομε (φιλοτιμο) και δεν παιζει να μην σε βοηθησουν ακομα, ειτε δια της νοηματικης, δια της ισπανικης και ειτε ποιος αλλος τροπος επικοινωνιας υπαρχει; Ε, αυτος!
Οι δρομοι στα κεντρικα τους μερη θυμιζουν διαδηλωση. Η ερμου σαββατο πρωι ειναι γατακι αρτι γεννηθεν που ουτε χασμουρητο δεν θα ελεγες το κατα καποιο τροπο νιαουρισμα του συγκριτικως με π.χ. το συμπλεγμα μεταξυ μοντερα γραν βια πρεσιαδος και σολ. Ο κοσμος λιγο αβαν γκαρντ, λιγο περιεργου, γυρνοβολα ειτε στο χασιμο ειτε ψαχνοντας καμιαν εξαλλον αφτερια στις μειζονες πλατειες οπως η σολ και η πλαθα μαγιορ. Ειναι πιο ανοικτοι στο θεμα της φιλομοφυλιας· ομοφυλα ζευγη κυκλοφορουσιν πιο λευτερως απο οτι στα ιδια. Απο μασες διεπιστωσα οτι και στα εξοχως τουριστικα μερη δεν θα απογοητευθεις. Η παεγια με δυο κουταλια σερβιριζομενη απο τον τραπεζοκομο μεταλλασσεται σε κατι πιο χορταστικο ενω μαστ για την Μαδριτη ειναι η επισκεψις στην αγορα σαν μιγκελ. Ειναι μια ας πουμε βαρβακειος αγορα πιο μαζεμενη τετραγωνως, η οποια πλεον μετεξελιχθη απο χονδρικης πουλησεως σε λιανικη και πιο συγκεκριμενως μην το τυλιξουτε θα το φαμε εδω. Προκειται για παγκους που πουλανε θαλασσινα (ειδα γυαλιστερες, αχινους, χαβιαρια) πουλανε και κρεατικα (χοιρινο βεβαιως βεβαιως) για αμεσον καταναλωσιν. Εχει και κρασαδικα, μπυραριες, πωπω, πολυ σουπερ φασις. Οι ισπανοι κανουν κεφι το ορθιο. Τρωγουν και πινουν ορθιως στα φαγαδικα. Ακομα κι εκει που δεν ειναι διαρρυθμισμενα ορθαδικως, σε εστιατορια, τα καθισματα δεν ειναι τοσο βολικα για να αραξεις τρεις και τεσσερις ωρες οπως κανουμε εδω στα νεοταβερνεια κυριως δε στα ουζομεζεδοπωλειοτσιπουραδικα.
Περα λοιπον απο την φροντιδα της γαστρας, επι της οδου μοντερα (οδος συνδεουσα την πλατεια σολ με την γκραν βια και μαλιστα στο μερος οπου εχει εξοδο/σταση το μετρο) μπορει καποιος να βρει ιερειες της αφροδιτης ωστε να ακουσει το μπιραλαχ στα σπανιολικα· ηταν πραγματι εντυπωσιακο να βλεπεις κυριες να (προσπαθουν να) ισορροπουν σε τεραστιες πλατφορμες και μυτεροτατα τακουνια διαλαλωντας (στο αθορυβο ωστοσο) την σαρκινη πραγματεια των ωρα δωδεκατη μεσημβρινη με μειρακια μετα των γονεων των να βολταρουν διπλα τρωγοντες παγωτο χωνακι. Δηλαδη φτου ρε γαμωτο, ηθελα να κανω τα ψωνια μου, αλλα ντρεπομουν να με δει τοσος κοσμος να προσεγγιζω την εγχρωμον του ερωτος επιτηδευματιαν!
Μετα λοιπον απο την φροντιδα και του δευτερου σημειου του σωματος μας (το υπογαστριον μετα απο το στομαχι) σειρα εχει το τριτο, ο νους - το μυαλο - το πνευμα. Τα μουσεια τους ακομα και για τον πιο ασχετο (φανταστειτε εναν εικοσαρη απο την Νεαπολη Θεσσαλονικης, με μπολικα νταλγκαδιαρικα τατου, μελος του φαν κλαμπ Παντελιδη και Παολας, διαθετων χιουνται με λασπωτηρες, ζαντολαστιχα 50 εκατοστων, εξατμισιν ζεμπριν και πετσετακι κατι σαρκ στο ταμπλω – συμπαθατε ουδεις ψογος για αυτους τους συνελληνες, αλλωστε υπηρξα κι εγω τετοιος) αποτελουν σημειο ελξης και ενδιαφεροντος. Τρια τα μειζονα· το πραδο, το θυσεν και το της βασιλισσης σοφιας οπερ καιτοι βασιλοφρον διαθετει μονδερνα τεχνη απο αυτην που παντα μας κανει να συνοφρυονομεθα για το τι εστι τεχνη όπως μαλιστα δοκιμιασε ο Χενρυ Τζαίημς. Πριν πατε στο πρωτο, αγορασατε κοινο για τα τρια, κατι θα γλυτωσετε ευρικως.
Ενα μεγα παρκο δεσποζει επισης στο κεντρο τους, είναι το ρετιρο το οποιον διαθετει λιμνουλα στην οποιαν διατιθενται βαρκουλες για ρομαντικες κωπηλασιες οπου τρακαιρνεις συχνακις με αλλες βαρκες και κανεις κυκλους περιξ του εαυτου σου (οπου εαυτος = βαρκα) Παρακατω, ενας κηπος (ροζαλεντα) γιοματος τριανταφυλλιες, αν πατε ανοιξη θα παθετε κοκο μπλοκο με τις μυρωδιες, μην ειστε παντως αλλεργικοι με τα ανοιξιατικα σκηνικα της γυρης.
Τελος, το Μπερναμπεου, το σπιτι της βασιλισσας Ρεαλ (πλεονασμος, ναι) επισης αξιζει επισκεψης. Κάθε τι εκει, ειναι υποβλητικον, θα ψαρωσει ακομα και τις γυναικες απο αυτες που δεν ξερουν πραμμα περι οφφσαιντ – αν ανηκουτε στην κατηγορια αυτη ισως και σκαμπασετε κατιτις, της επισκεψεως περατωθεισης.
Απο φωτογραφιες νομιζω οτι περιττευει ανεβασμα μιας και οι συνφορουμιται εχουν ηδη ανεβασει παμπολλες και ενδιαφερουσες, οπως επισης συμβουλες για νυκτεριναδια, φαγαδικα κλπ. Η Μαδριτη ειναι κοντινος προορισμος, δεν ανηκει (νομιζω) στους τοπ 5 της ευρωπης αλλα μολις τελειωσει η εκδρομη αφηνει μια γλυκεια αναμνηση στους επισκεπτες της διοτι εχει προσπαθησει και η ιδια η πολη να εντυπωσιασει τον επισκεπτη. Δεν μοιαζει διολου στην ντιβα Παρίσι, η την αλεγκρο Ρωμη, η το τζεντλεμανικο Λονδινο, πολεις οι οποιες κατα καποιο τροπο διαθετουν υφος ξιπασμενης καλλονης.
Ενα ουισκι!
Μα τι ενα ουισκι ρε μαστορα, αναρωτιομανε παντοτε κι απο ηλικιες μαλιστα πολυ μονοψηφιες, σε φαση ερευνης του ελληνικου ινστιτουτου μεθης Ορεστης Μακρης περι το οτι πολυ ενωρις πιπτουσιν στα ξυδια τα ελληνοπουλα!
Παντα λοιπον ανερωτιομην οταν εβλεπα διαφορα φιλμς· ποιος επι τελους μπαινει σε ενα μπαρ και δεν λεει μιαν αμστελ, μιαν μπαντβαιζερ, μιαν ερντινγκερ, μιαν παουλανερ αλλα...:
Μιαν μπυρα!
Και εριχνα ψογους στους σκηνοθετας· ποσο ανυπαρκτη η επαφη των με το περιβαλλον, που ζουν τελος παντων, δεν θαναι καθολου απιθανο στα εργα των αντι κιλων να αναφερουν δραμια κι οκαδες, ενω θα θετουν πτυελοδοχεια σε χωρους δημοσιων υπηρεσιων και τα τσιγαρα θα μετριουνται σε εικοσιενα στα πακετα – ακομα κι ετσι, θα καιγωνται.
Ολο αυτο το στορυ στο απομυθοποιει, στο ισιωνει, στο δικαιολογει μια επισκεψις στην Μαδριτη.
Σε κατι ταχυφαγοταβερνεια [οπου ο εντονος λευκος φωτισμος σε κανει να νομιζεις οτι εισαι στον ευαγγελισμο η στο σωτηρια, οι δυνατες κι αδιακοπες φωνες περιξ σε ταραζουν μη αφηνοντας να διασκεδασεις το σφιξιμο που επερχεται καθημερινως στη δουλεια κλπ κλπ κλπ και η διαρρυθμιση θυμιζει λαρτζοσυνη εποχων ισχνων αγελαδων οπως σιελ φθηνα πλακακια στους τοιχους λες και δεν ειναι ταβερνειον αλλα καμπινες (=WC)] μπαινεις μεσα, ανθιζεις το μπουενος ντιας (με το ντου του ντιας οχι ακριβως ντου αλλα να κλεινει λιγο το ματι σε ενα τραχυ δου) λες κατι για μπυρ και χωρις περαιτερω τζιριτζατζουλες, ο (στο κατωφλι του μεσηλικισμου) καπελας [μυστακοφορος βεβαιως (αλλα μοχι αυτον τον ντεμεκ χιπστερικον μυστακα, αλλα πυκνον ζορικον τεστοστερονατον τοιουτον) ημικαραφλας (με την σκεψη να φαινεται να αφησει μαλλουρα, χαιτη δηλαδη, με τετοιο τροπο που να πιανει την ακρη της και να την φερνει χλαααααπ στην αλλη ακρη καλυπτων τοιουτοτροπως το ξυπολητο κεφαλι) σου φερνει μπροστα ενα ποτηρι μπυρα με την ορθην αναλογια υγρου κι αφρου μα και την δεουσα χυθεισα ποσοτητα μπυρος στον παγκο.
Πολυ γραφικη φαση κατι τετοια ταβερνεια. Αν μαλιστα, καπνοι απο τσιγαρα κατεκλυζαν την αιθουσα, η εικονα θα ειχε κατι απο φελλινικα ή ρενουαρικα συμπαντα.
Ευγενεις οι ισπανοι. Ευγενεις με το παλαιο στυλ που δεν συνανταται πλεον στας αθηνας. Η τυπισσα την οποιαν στο ταξιδι συνοδευα, το επαιζε ξερετε τωρα, δεν θελω να τσιμπησω διοτι θα φαμε σε λιγο κλπ κλπ – ας μην ετι σεξιστικοσχολιασω διοτι θα πεσουτε να με φατε ωσαν λαδερον ταπας. Μα γω, τσετλεμαν περιοπης ολο και κατι μαδουσα απο το μπακαλιαρακι μου και την ταιζα λιαν τρυφερειως και διαρρηδην λιγωτικως. Ο πτερωτος χοντρουλης θεος ειχε αποθεσει το βελος του σε μιαν κολωνα και μας κυττουσε με ενα χαμογελο ικανοποιησης να σφραγιζει τα τροφαντα χειλη του. Ο δε μαστωρ στον παγκο μας μπανιστηρισε και τσουπ, ιδου αλλο ενα πηρουνακι. Ομοιως, στο ιδιο φαγαδικο· ημανε εφαπτομενος στον παγκο αφου ετρωγα κι επινα, η προειρηθεισα δεσποινις ητο λιγο πιο πισω, την παιρνει γραμμη ενας παραδιπλα μου τυπος και μας (της) ειπε: ω ελατε, καθησατε προσεγγισατε τον παγκο, αραξατε μαλλον στον παγκο, μη σας γυρνουμε και την πλατην ημων και της παρεχωρησε την θεση. Εγω βεβαιως, υπερηφανος νεοελλην, ολιγον κουτσαβακης, ολιγον κονιορδος, ολιγον καγκουρας κι ολιγον απο αυτα τα τρια, ημανε ετοιμος να αφησω με θορυβο την μπυρα στον παγκο κι αφου θα σκουπιζα λιγα πεταματα ζυθου (ενεκα η αδρανεια και το αποτομον) στα πετα του σακακιου μου, θα υιοθετουσα ζαμπετειον υφακι στην φωνη και μαγκακο δεν γλιεπεις; η μαμαζελ συνοδευεται, πως της ειδες δηλαδης, ο υιος του παρτα ολα εισαι; Αλλα ηταν τοσο τραγανα ραφινε το μπακαλιαρακι με χωρις την παραμικραν υποψιαν λαδιλας, τοσο ταμαμ η δεουσα θερμοκρασια της μπυρος που δεν ειχα χρονο για να χυσω την προσοχη μου καπου αλλαχου, σιγα τωρα μενεσγκο βρισκεις κι αλλου, μα μπυρα σε σωστη θερμοκρασια και σενιο μπακαλιαρακι, οχι!
Τα εγγλεζικα δεν τα μιλουν ουτε για πλακα, ουτε καν και για να γαρδελισουν ενωπιον καποιας καλλιπυγου μανταμιτσας. Κι ενταξει, δεν βρισκεσαι σε καποιο πωποχωρι καπου στα πυρηναια οπου σου εσκασε ο λαστιχος, στο πλαι της επαρχιακιας οδου το τουτου και να διερχεται καποιος αγροτης με το ιτρακτερ και αιντε να συνεννοηθεις. Μιλαμε για πωλητες, εστιατορες, σχετιζομενους με τα τουριστικα στο καρακεντρο, πανω στην πλαθα μαγιορ! Θεωρω οτι ο γλωσσικος σωβινισμος ειναι το κατι αλλο, πολυ τρανεστερος του γαλλικου ο οποιος κατ εμε δεν υπαρχει, αυτο το πηγα στο παρισι, μιλησα εγγλεζικα και δεν μου απαντησαν ειναι μυθος – κατ εμε παντα. Τα σπανιολικα ειναι η δευτερη πιο διαδεδομενη παγκοσμιως γλωσσα και ισως γι αυτο να τους εγγλεζομιλας κι αυτοι περι καστιγιανικων να τυρβαζουν. Το ενδιαφερον παντως στην φαση αυτη ειναι οτι τους τονιζεις, τους λες πως δεν ομιλεις την ισπανικην (στα ισπανικα) αλλα αυτοι ναααα, συνεχιζουν σπανιολικα – χολα! Ειναι ομως ευγενεις, διαθετουν αυτο που τονιζομε επηρμενα οτι μονον οι ελληνες εχομε (φιλοτιμο) και δεν παιζει να μην σε βοηθησουν ακομα, ειτε δια της νοηματικης, δια της ισπανικης και ειτε ποιος αλλος τροπος επικοινωνιας υπαρχει; Ε, αυτος!
Οι δρομοι στα κεντρικα τους μερη θυμιζουν διαδηλωση. Η ερμου σαββατο πρωι ειναι γατακι αρτι γεννηθεν που ουτε χασμουρητο δεν θα ελεγες το κατα καποιο τροπο νιαουρισμα του συγκριτικως με π.χ. το συμπλεγμα μεταξυ μοντερα γραν βια πρεσιαδος και σολ. Ο κοσμος λιγο αβαν γκαρντ, λιγο περιεργου, γυρνοβολα ειτε στο χασιμο ειτε ψαχνοντας καμιαν εξαλλον αφτερια στις μειζονες πλατειες οπως η σολ και η πλαθα μαγιορ. Ειναι πιο ανοικτοι στο θεμα της φιλομοφυλιας· ομοφυλα ζευγη κυκλοφορουσιν πιο λευτερως απο οτι στα ιδια. Απο μασες διεπιστωσα οτι και στα εξοχως τουριστικα μερη δεν θα απογοητευθεις. Η παεγια με δυο κουταλια σερβιριζομενη απο τον τραπεζοκομο μεταλλασσεται σε κατι πιο χορταστικο ενω μαστ για την Μαδριτη ειναι η επισκεψις στην αγορα σαν μιγκελ. Ειναι μια ας πουμε βαρβακειος αγορα πιο μαζεμενη τετραγωνως, η οποια πλεον μετεξελιχθη απο χονδρικης πουλησεως σε λιανικη και πιο συγκεκριμενως μην το τυλιξουτε θα το φαμε εδω. Προκειται για παγκους που πουλανε θαλασσινα (ειδα γυαλιστερες, αχινους, χαβιαρια) πουλανε και κρεατικα (χοιρινο βεβαιως βεβαιως) για αμεσον καταναλωσιν. Εχει και κρασαδικα, μπυραριες, πωπω, πολυ σουπερ φασις. Οι ισπανοι κανουν κεφι το ορθιο. Τρωγουν και πινουν ορθιως στα φαγαδικα. Ακομα κι εκει που δεν ειναι διαρρυθμισμενα ορθαδικως, σε εστιατορια, τα καθισματα δεν ειναι τοσο βολικα για να αραξεις τρεις και τεσσερις ωρες οπως κανουμε εδω στα νεοταβερνεια κυριως δε στα ουζομεζεδοπωλειοτσιπουραδικα.
Περα λοιπον απο την φροντιδα της γαστρας, επι της οδου μοντερα (οδος συνδεουσα την πλατεια σολ με την γκραν βια και μαλιστα στο μερος οπου εχει εξοδο/σταση το μετρο) μπορει καποιος να βρει ιερειες της αφροδιτης ωστε να ακουσει το μπιραλαχ στα σπανιολικα· ηταν πραγματι εντυπωσιακο να βλεπεις κυριες να (προσπαθουν να) ισορροπουν σε τεραστιες πλατφορμες και μυτεροτατα τακουνια διαλαλωντας (στο αθορυβο ωστοσο) την σαρκινη πραγματεια των ωρα δωδεκατη μεσημβρινη με μειρακια μετα των γονεων των να βολταρουν διπλα τρωγοντες παγωτο χωνακι. Δηλαδη φτου ρε γαμωτο, ηθελα να κανω τα ψωνια μου, αλλα ντρεπομουν να με δει τοσος κοσμος να προσεγγιζω την εγχρωμον του ερωτος επιτηδευματιαν!
Μετα λοιπον απο την φροντιδα και του δευτερου σημειου του σωματος μας (το υπογαστριον μετα απο το στομαχι) σειρα εχει το τριτο, ο νους - το μυαλο - το πνευμα. Τα μουσεια τους ακομα και για τον πιο ασχετο (φανταστειτε εναν εικοσαρη απο την Νεαπολη Θεσσαλονικης, με μπολικα νταλγκαδιαρικα τατου, μελος του φαν κλαμπ Παντελιδη και Παολας, διαθετων χιουνται με λασπωτηρες, ζαντολαστιχα 50 εκατοστων, εξατμισιν ζεμπριν και πετσετακι κατι σαρκ στο ταμπλω – συμπαθατε ουδεις ψογος για αυτους τους συνελληνες, αλλωστε υπηρξα κι εγω τετοιος) αποτελουν σημειο ελξης και ενδιαφεροντος. Τρια τα μειζονα· το πραδο, το θυσεν και το της βασιλισσης σοφιας οπερ καιτοι βασιλοφρον διαθετει μονδερνα τεχνη απο αυτην που παντα μας κανει να συνοφρυονομεθα για το τι εστι τεχνη όπως μαλιστα δοκιμιασε ο Χενρυ Τζαίημς. Πριν πατε στο πρωτο, αγορασατε κοινο για τα τρια, κατι θα γλυτωσετε ευρικως.
Ενα μεγα παρκο δεσποζει επισης στο κεντρο τους, είναι το ρετιρο το οποιον διαθετει λιμνουλα στην οποιαν διατιθενται βαρκουλες για ρομαντικες κωπηλασιες οπου τρακαιρνεις συχνακις με αλλες βαρκες και κανεις κυκλους περιξ του εαυτου σου (οπου εαυτος = βαρκα) Παρακατω, ενας κηπος (ροζαλεντα) γιοματος τριανταφυλλιες, αν πατε ανοιξη θα παθετε κοκο μπλοκο με τις μυρωδιες, μην ειστε παντως αλλεργικοι με τα ανοιξιατικα σκηνικα της γυρης.
Τελος, το Μπερναμπεου, το σπιτι της βασιλισσας Ρεαλ (πλεονασμος, ναι) επισης αξιζει επισκεψης. Κάθε τι εκει, ειναι υποβλητικον, θα ψαρωσει ακομα και τις γυναικες απο αυτες που δεν ξερουν πραμμα περι οφφσαιντ – αν ανηκουτε στην κατηγορια αυτη ισως και σκαμπασετε κατιτις, της επισκεψεως περατωθεισης.
Απο φωτογραφιες νομιζω οτι περιττευει ανεβασμα μιας και οι συνφορουμιται εχουν ηδη ανεβασει παμπολλες και ενδιαφερουσες, οπως επισης συμβουλες για νυκτεριναδια, φαγαδικα κλπ. Η Μαδριτη ειναι κοντινος προορισμος, δεν ανηκει (νομιζω) στους τοπ 5 της ευρωπης αλλα μολις τελειωσει η εκδρομη αφηνει μια γλυκεια αναμνηση στους επισκεπτες της διοτι εχει προσπαθησει και η ιδια η πολη να εντυπωσιασει τον επισκεπτη. Δεν μοιαζει διολου στην ντιβα Παρίσι, η την αλεγκρο Ρωμη, η το τζεντλεμανικο Λονδινο, πολεις οι οποιες κατα καποιο τροπο διαθετουν υφος ξιπασμενης καλλονης.
