Γκάνα Μαύρο είναι το χρώμα (Ζώντας στην Γκάνα)

[Yorgos]

Σπύυυυυρο,


ζητώ νέα βοήθεαι, με την ελπίδα πως έχεις πρεσβεία του Τόγκο εκεί κοντά. Θέλω να βγάλω τη βίζα VTE (Visa Touristique Entente) που ισχύει για Τόγκο-Μπενίν-Νίγηρα-Μπουρκίνα και Μάλι. Θέλω να ξέρω αν μπορώ να την εκδώσω στο Τόγκο με το που θα προσγειωθώ εκεί, διότι μάλλον από τη Λομέ θα ξεκινήσω τελικώς. Η ερώτηση είναι διπλή:
1. Μπορεί Έλληνας να φτάσει στο Τόγκο χωρίς βίζα και να την πάρει επιτόπου;
2. Από την ώρα που θα μου δώσουν επιτόπου μια κανονική βίζα Τόγκο στο αεροδρόμιο, πόσο χρόνο κάνω να βγάλω μια VTE στη Λομέ;

Υπόχρεος αν το ψάξεις, εδώ η πρεσβεία του Τόγκο είναι.... διακοπές (μάλλον βλέπουν πολύ Μουντιάλ).

 

[kalspiros]

τι να δούνε πλέον από μουντιάλ? άσε μη μου τα θυμίζεις. φεύγω σε λίγες ώρες, ξέρω ότι με αμάξι από Γκάνα μπορείς να βγάλεις βίζα στα σύνορα, δεν ξέρω όταν έρχεσαι με αεροπλάνο. την δευτέρα θα ξέρω να σου πω.

άσχετο: σας έχω καινούριο μοντελάκι για φέρετρο

 

[xenos]

Ρε μαυρε ακομα στη Γκανα εισαι?
Ελα να μαυρισεις και λιγο στο Ελλαντα.

 

[kalspiros]

επίσης, η αποστολή εξετελέσθη: Kakum (πάρτε μια γεύση)


Φεύγω σήμερα Στέλιο! σας έχω αποχαιρετιστήριο σήμερα το βράδυ

 

[renata]

σοβαρά τώρα το καβουροφέρετρο ειναι κανονικό φέρετρο??
αν έχει κανένα σε γοργονα κράτα μου ένα ρε σπύρο..θα με υποχρεώσεις!

 

[getxowoman]

Σπυρο σε 25 λεπτα πετας;

Ελεφαντες ειδες;

 

[kalspiros]

Πεζός στους αιθέρες: Kakum

Πως τα κατάφερα και στρίμωξα τελευταία στιγμή Kakum και Elmina στο πρόγραμμα, ούτε που ξέρω (ή μπορεί και να μην θυμάμαι από τα lexotanil που κατέβαζα για να βγάλω την δουλειά on time). Αν μετρήσω τα εμπόδια που βγήκαν μπροστά μπορεί να ‘ταν και δέκα. Εδώ είμαι όμως, να ξυπνάω έξι παρά Σαββάτου (15 ώρες πριν την φυγή). Κάτω με περίμενε ο Wisdom (και γ..ώ τα ονόματα, έ? Καλά βέβαια ο τύπος είναι μπάζο) με την μεσαία, 12χρονη κόρη του. Φεύγουμε κατευθείαν για το Cape Coast 4, τον σταθμό, αιτία κι αφορμή για τούτο το ταξίδι. Δυσκολευτήκαμε να βγούμε από την πόλη μέσω του περιφερειακού. Όλοι μας νηστικοί αλλά με τον Wisdom να βρίσκει λύση: είχα σταμπάρει κάποιους πλανόδιους που πουλούσανε ματσάκι με μικρά κομματάκια ξύλου. Ενός ανοιχτόχρωμου συνηθισμένου ξύλου. Αγοράζει ματσάκι και βάζει ξυλάκι στο στόμα. Αρχίζει και το μασουλάει. Δεν το καταπίνει, το κάνει χυλό μέσα στο στόμα, σε σημείο που αρχίζει και ψευδίζει, μέχρι να αρχίσει η διαδικασία του φτυσίματος κομμάτι κομμάτι. «Καθαρίζουν τα ούλα και τα δόντια» μου δηλώνει και τα πετάει στο ρυπαρό (όσο δεν παίρνει) παρμπρίζ ενώ μετά από κάνα μισάωρο ξαναχρησιμοποιεί ένα. Κάτι σχολίασα ότι τα ξυλάκια μάλλον έχουν την ιδιότητα να καθαρίζουν ό,τι έρθει σε επαφή μαζί τους αλλά δεν το πιάνει το φλέγμα. Κάπου έξω από το Wineba φτάνουμε σε γεφυράκι με φουσκωμένα νερά. Με ενημερώνει ότι κατά τις δυνατές βροχές (παρεμπιπτόντως μια τέτοια έπληξε την περιοχή την προηγούμενη του ταξιδίου) αυτός ο κεντρικότατος άξονας μεταξύ πρωτεύουσας και δυτικών παραλιών αλλά και σημαντικών πόλεων (Takoradi, Secondi, Cape Coast) κλείνει. Σε τούτες τις περιπτώσεις, αυτοκίνητα περιμένουν από τις δυο πλευρές της «όχθης» και μικρή βάρκα μεταφέρει τον κόσμο από όχθη σε όχθη. Τώρα πως μπορεί μια βάρκα να ανταπεξέλθει στα ισχυρά ρεύματα που δημιουργούν οι βροχές, δεν είχα καμιά διάθεση να τον ρωτήσω. Επίσης στις άκρες των δρόμων είδα για πρώτη φορά, ντόπιους να εμπορεύονται νεκρές μικρές αντιλόπες. Ξανά μπαίνουμε στα γνώριμα από το Eastern Region, χωριουδάκια. Εδώ όλα τα σπίτια διαθέτουν μια κεραία τηλεόρασης στερεωμένη σε ένα πανύψηλο κορμό μπαμπού (το θέαμα είναι ιδιαίτερο, ένα σπίτι μια σταλιά με μια αντένα στο ύψος 5 ορόφων). Κατά την διαδρομή ρωτάω την μικρή αν γνωρίζει το Kakum στο οποίο πάμε. Δεν έχει έρθει ποτέ της στο γειτονικό region της πρωτεύουσας και δεν έχει ιδέα του τι την περιμένει. Ενημέρωση μηδέν.

Προσπερνάμε το Cape Coast και ανηφορίζουμε προς Kakum. Το χωριό ακριβώς έξω από το τουριστικότατο Kakum δεν έχει καμία μα καμία διαφορά με όλα τα υπόλοιπα χωριά! Οι άνθρωποι συνεχίζουν την ζωή τους χωρίς να προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τούτο το μεγαθήριο στην δίπλα πόρτα. Μεγάλο παρκινγκ, 5-6 λεωφορεία με Γκανέζους που έχουν κατεβεί στον δρόμο και έχουν στήσει αυτοσχέδια μπάντα με κρουστά. Τραγουδάνε και χορεύουν. Συνεχίζουμε εντός του πάρκου σε έναν αξιοπρεπέστατο χώρο με ένα μικρό μουσείο, κατάστημα με σουβενίρ, εστιατόριο- καφετέρια. Το εισιτήριο για ντόπιους ενήλικες είναι 12 cedi όταν οι ξένοι καλούνται να καταβάλλουν ένα ποσό πιο κοντά στο αναμενόμενο! 30 cedi λοιπόν εμείς οι obruni!! Ο ξεναγός πιτσιρικάς ντόπιος. Μας μιλάει αργά και καθαρά με μεγάλες παύσεις. Αγκού. Ξεκινάμε την διαδρομή μας μέσα στην ζούγκλα. Πρώτα βλέπουμε ξύλινο πινακιδάκι με το εξής θαυμάσιο μήνυμα «Take nothing but photographs, leave nothing but footprints». Μετά από δεκάλεπτη ανάβαση στον λόφο, σταματάμε οι περισσότεροι ξεθεωμένοι σε ένα κατάφυτο ξέφωτο- σύνορο του πάρκου. Εκεί ο ξεναγός μας έδωσε μερικά στοιχεία για το πάρκο όπως ότι ζει ένας τύπος πεταλούδας ο οποίος παρατηρήθηκε πρώτη φορά εδώ (εξ’ ου και το όνομα Kakumius (ή κάπως έτσι)), ότι τέτοια canopy walkways υπάρχουν άλλα τρία σε όλο τον κόσμο (Κίνα, Μαλαισία και Περού) ενώ είχε μια εμμονή να μας επισημάνει ότι θα επιβιώσουμε από το canopy! Ρε τι μας έλεγε ότι δεν έχει συμβεί κανένα ατύχημα, ότι θα επιβιώσουμε, να ξεχάσουμε κάθε φοβία, θα επιβιώσουμε, το ελέγχουν καθημερινά και θα επιβιώσουμε, τόσο πολύ δηλαδή που και φοβία να μην είχες την αποκτούσες. Άλλο ένα 5λεπτο και βλέπουμε την πρώτη γέφυρα να ξεκινάει από μια υπερυψωμένη εξέδρα. Ανεβαίνουμε και καθόμαστε μπροστά της...

Έβλεπα στα video τους επισκέπτες να κρατάνε με τα δύο τους χέρια, σφιχτά τα σχοινιά (γιωτάδες!), έβλεπα φωτογραφίες από δικούς μας ανθρώπους να περπατάνε διστακτικά στην γέφυρα (φοβητσιάρηδες!) και έρχεται ο ξεναγός να σου πει ότι αν διαπιστώσεις πως δεν μπορείς να συνεχίσεις σε τούτη την πρώτη γέφυρα, μετά το πέρας της, στρίψε αριστερά (μην ακούω σάχλες!). Σειρά μου και ορμάω... Μωρέ καλά κρατιόντουσαν όλοι τους!! Η κατάσταση είναι ιδιαίτερα άβολη! Η σανίδα είναι πολύ στενή, οι ταλαντώσεις ακίνδυνες μεν, υπαρκτές δε, τα ύψη δυσθεώρητα (40 μέτρα σε σημεία) τα γεφύρια δεν είναι παίξε γέλασε. Κρατιέσαι και με τα δύο γιατί χάνοντας την ισορροπία σου πέφτεις στο ισχυρότατο δίκτυ το οποίο όμως σου δίνει ένα close encounter με το χάος από κάτω σου.. και δεν το θες αυτό.. βήμα βήμα λοιπόν μέχρι να τελειώσουν και οι 7 γέφυρες συνολικού μήκους 350 μέτρων με τα μπαλκονάκια- στάσεις τους στις κορυφές των δέντρων. νομίζω ότι δεν αξίζει να σας κουράσω παραπάνω, μπορείτε να παρακολουθήσετε το ποσταρισμένο video στο από κάτω post.

ΠΡΟΣΕΧΩΣ: «Αθήνα – Elmina ακόμα και αυθημερόν (μια εμπειρία ζωής)» και μετά επισήμως: τέλος

 

[kalspiros]

Νησί Dodi
(http://www.travelstories.gr/188968-post203.html)

Kakum canopy walkways

Plus μια πληροφορία που οφείλω να παραθέσω και να σας προειδοποιήσω: Στα αεροδρόμια (τουλάχιστον) κάποιων αφρικανικών χωρών συμπεριλαμβανομένου και της Γκάνας, έχει παρατηρηθεί να υπάρχουν έξω ή μέσα στο αεροδρόμιο, κύριοι οι οποίοι σας ευχαριστούν που επισκεφτήκατε την χωρά και σας αποχαιρετούν με κάποιο δώρο (πχ βραχιολάκια). Αρνηθείτε και αναφέρετε το περιστατικό στις πληροφορίες αεροδρομίου. Κάποιοι από δαύτους είναι έμποροι ναρκωτικών που εισαγάγουν τις ουσίες στα αντικείμενα που σας χαρίζουν. Και βέβαια εσείς τραβάτε των παθών σας τον τάραχο από το πουθενά.

 

[kalspiros]

Καθώς το κάστρο ήταν το highlight όλου του ταξιδιού, θέλω να σας δώσω πολύ πληροφορία, κάνω την έρευνά μου και θα σας το σερβίρω έτοιμο. εν τάχει να πω ότι τούτο το απεχθές έγκλημα ξεκίνησε στην Γκάνα από τους Πορτογάλους το 1441, συνεχίστηκε από τους Δανούς για να καταργηθεί λίγα χρόνια μετά την επικράτηση των Βρετανών στην χώρα κάπου στο 1880. Παρακάτω σας παραθέτω την αφυπνιστική, συγκινητική, άβολη... πλάκα που βρίσκεται στην είσοδο του κάστρου:


«Στην αιώνια μνήμη της οδύνης των προγόνων μας
Είθε όσοι πέθαναν να αναπαυτούν εν ειρήνη
Είθε όσοι επέστρεψαν να βρήκαν τις ρίζες τους
Είθε η ανθρωπότητα να μην διαπράξει ποτέ ξανά τέτοια αδικία ενάντια στην ανθρωπότητα
Εμείς οι ζωντανοί υποσχόμαστε ότι θα το υποστηρίξουμε αυτό.»

 

[kalspiros]

Μια απαίσια ιστορία

(πριν την εξιστόριση της δικής μου εμπειρίας στο Elmina, μερικά ιστορικά στοιχεία)

Οι πρώτοι Ευρωπαίοι που ήρθαν στην Γκάνα ήταν οι Πορτογάλοι, ως προς αναζήτηση πόρων (έπαιρναν κυρίως χρυσό και πουλούσαν άλλα «χρήσιμα προϊόντα» όπως όπλα, καπνό, μπαρούτι, ποτά..) αλλά και για να καθιδρύσουν μια βάση για την περαιτέρω επέκτασή τους στις Ινδίες. Το 1482 ξεκίνησαν την ανοικοδόμηση του κάστρου του Αγίου Γεωργίου στην Elmina πάνω σε έναν τεράστιο βράχο ο οποίος ήταν ιερός για τους ντόπιους. Αυτό ήταν και το πρώτο τεμάχιο γης στην Δυτική Αφρική που πουλήθηκε σε Ευρωπαίο. Ποτέ δεν άρεσε στους ντόπιους τούτη η ατασθαλία. Μετά από έντονες πιέσεις για μια ειρηνική συνύπαρξη, ο Αφρικανός αρχηγός της περιοχής ενέδωσε. Εντός 11 χρόνων το γιγαντιαίο κάστρο ήταν έτοιμο για την αποστολή του: ο μεγαλύτερος σταθμός μεταφόρτωσης σκλάβων στην υποσαχάρια Αφρική.

Υπήρχαν κι άλλοι Ευρωπαίοι που εποφθαλμιούσαν τους πόρους της Αφρικής οδηγώντας τους Πορτογάλους στην σύνταξη της συμφωνίας “regemento” κατά την οποία αν συλλαμβάνανε ντόπιο να εξαγοράζεται ως δούλος από τρίτο (Δανούς ή οποιουσδήποτε άλλους μπορεί να εμφανιζόντουσαν στην χώρα) τον μαστιγώνανε και του έκοβαν ένα αυτί. Την δεύτερη φορά τον σκότωναν. Οι Πορτογάλοι έπρεπε να αντιμετωπίσουν τους Δανούς. Επιτέθηκαν στην Elmina 4 φορές από το 1596 μέχρι το 1637 όπου και νίκησαν. Οι ντόπιοι αρχικά ήταν χαρούμενη με τούτη την εξέλιξη μέχρι που διαπιστώσανε ότι και οι Δανοί δεν είχαν κανένα σκοπό να σταματήσουν το σκλαβοπάζαρο.

Αρχικά η μεταφορά των ντόπιων στην Ευρώπη, είχε σκοπό την απόδειξη στους εκάστοτε βασιλιάδες ότι οι κονκισταδόροι όντως ανακάλυψαν νέες περιοχές. Από το 1454 περίπου 250 Αφρικανοί μεταφέρονταν ετησίως στην Ισπανία με αποτέλεσμα το 1475 περιοχές της Ισπανίας όπως η Σεβίλλη, να έχουν υπεραρίθμους Αφρικανούς. Αυτό το πρόβλημα λύθηκε εμμέσως από τον Χριστόφορο Κολόμβο. Με την άφιξή του στην Αμερική ξεκίνησε την αδιάκοπη συγκέντρωση των πόρων της ηπείρου. Οι περισσότεροι Ινδιάνοι δεν άντεξαν την κτηνωδία των Ευρωπαίων. Παράδειγμα ο πληθυσμός της Κούβας το 1492 ήταν περίπου ένα εκατομμύριο για να πέσει 26 χρόνια μετά, στους 11.000 επιζήσαντες από την σκλαβιά. Πολλές ήταν οι φωνές που υποστήριξαν την μεταφορά Αφρικανών στην Αμερική (όπως για παράδειγμα του δομινικανού καλόγερου Bartholemew de las Casas) οι οποίοι ήταν αρκετά πιο δυνατοί σαν άνθρωποι και ήδη δουλεύανε υπό τέτοιες συνθήκες. Το 1518 15.000 Αφρικανοί μεταφέρθηκαν στην νέα γη. Κάπου στο 1538, το σκλαβοπάζαρο είχε κορυφωθεί.

Οι Ευρωπαίοι μόνοι τους δεν μπορούσαν να συλλέξουν τόσους σκλάβους. Υπήρχαν τρεις διαφορετικές τακτικές για την αιχμαλωσία τους: Ευρωπαίοι αιχμαλωτίζουν Αφρικανούς, Ευρωπαίοι συνεργάζονται με Αφρικανούς για να αιχμαλωτίσουν άλλους και Αφρικανοί που έπιαναν σκλάβους (slave raiders), τους πουλούσαν σε άλλους Αφρικανούς οι οποίοι με την σειρά τους, τους πουλούσαν στους Ευρωπαίους (το πράγμα λοιπόν είναι κάπως πιο «σκοτεινό»). Ένας όμως από τους πιο περιβόητους τρόπους, ήταν οι αιχμάλωτοι πολέμου από μάχες μεταξύ των ντόπιων φυλών. Η φυλή που συνεργαζόταν με τους λευκούς, έπρεπε να προμηθεύσει συγκεκριμένο αριθμό σκλάβων. Σε περίπτωση που δεν μπορούσαν να τηρήσουν την συμφωνία, έπρεπε να αναζητήσουν επιπλέον σκλάβους από πιο αδύναμες φυλές με τις οποίες πολεμούσαν. Οι μάχες αυτές δεν είναι απαραίτητο ότι γίνονταν κοντά στην Elmina. Κάποιοι σκλάβοι ήταν αναγκασμένοι να προχωρήσουν μέχρι και 300 μίλια μέσα στην ζούγκλα, ξυπόλητοι και κουβαλώντας τις πραμάτειες των Αφρικανών αφεντάδων. Όσοι δεν τα καταφέρνανε, εγκαταλείπονταν στην ζούγκλα για να πεθάνουν. Λόγω των κακουχιών, όταν πλησίαζαν στο κάστρο ήταν σε άθλια κατάσταση. Άυπνοι, πεινασμένοι, διψασμένοι και βρώμικοι. Γι’ αυτό τον λόγο, 50 χιλιόμετρα πριν το Elmina, έκαναν μια στάση στο Assin Manso όπου τους έπλεναν (το επονομαζόμενο last bath), τους κουρεύανε, τους άλειφαν με λάδι για να φαίνονται υγιής και τους τάιζαν για 3-4 μέρες με 3-4 γεύματα καθημερινά. Τελική πορεία το κάστρο.

Η δυτική ακτή της Αφρικής ήταν γνωστή με τον όρο «νεκροταφείο λευκών αντρών» λόγω της Μαλάριας και του κίτρινου πυρετού που θέριζε. Οι κατακτητές για αυτό τον λόγο δεν έφερναν τις γυναίκες τους μαζί. Επιδίδονταν λοιπόν σε καθημερινούς βιασμούς των γυναικών και κοριτσιών σκλάβων. Όσες έμεναν έγκυες, ελευθερώνονταν για να γεννήσουν αλλά, καθώς οι πλείστες από αυτές τις γυναίκες προέρχονταν από απομακρυσμένες περιοχές, έμεναν σε ένα άγνωστο για αυτές περιβάλλον. Οι μιγάδες που έφερναν στην ζωή, επέστρεφαν στο κάστρο για να εκπαιδευτούν. Είχαν πάντα πολύ φαγητό και ήταν οι κρίκοι μεταξύ ντόπιων και Ευρωπαίων. Στην περιοχή της Elmina υπάρχουν αρκετοί με Ευρωπαϊκά ονόματα όπως Dacosta, Dasilva, Viala, Laast κ.α.

Η κατάσταση που επικρατούσε στα μπουντρούμια και στο κάστρο είναι αναλυτικά καταγεγραμμένη από την ιστορία. Είναι όμως τόσο ανείπωτα ανατριχιαστική που απαγορεύω στον εαυτό μου την οποιαδήποτε αναφορά εδώ μέσα.

πηγή: Ato Ashun "Elmina, the castle & the slave trade"

 

[kalspiros]

Αθήνα- Elmina έστω κι αυθημερόν

Τελείωσε το Kakum τελειώνει και ο χρόνος. Το βράδυ ταξιδεύω και πρέπει να επιλέξω ή το κάστρο του Cape Coast ή του Elmina. Και τα δυο μου ακούγονται τα ίδια άρα επιλέγω ωθούμενος από τις εικόνες που είδα από google earth. Το Elmina είναι χτισμένο δίπλα από ένα ποτάμι γεμάτο ψαράδες και εικόνες καθημερινής ζωής. Άλλωστε οφείλω να αφήσω και κάτι για την επόμενη επίσκεψη στην χώρα, ας είναι το Cape Coast αυτό το κάτι. Πλησιάζοντας παραλιακά, βλέπουμε το κάστρο στο βάθος πίσω από εκατοντάδες φοίνικες κάποιοι εκ των οποίων ήταν βαμμένοι κίτρινοι για σκοπούς διαφήμισης εταιρίας κινητής τηλεφωνίας. Η παραλία αξιοπρεπέστατη ενώ η καθαρότητα των νερών, ομολογουμένως, λίγο καλύτερη από τον ναύσταθμο της Ελευσίνας. Μπαίνοντας στην κωμόπολη σου δίνεται η εντύπωση ενός τουριστικού προορισμού με μονοδρομήσεις για ευκολότερη κίνηση των οχημάτων και υποχρεωτικά περάσματα από κεντρικές πλατείες και ιδιαίτερες γειτονιές. Στην ουσία όμως του πράγματος λίγα αλλάζουν. Άλλωστε βρισκόμαστε μόλις τρεις μέρες μακριά από την κορύφωση των εορτασμών του μεγαλύτερου φεστιβάλ της περιοχής, του EdinaBakatue, άρα, λογική όλη αυτή η πυρακτωμένη ατμόσφαιρα όπου οι όχθες του ποταμού και της θάλασσας είναι ασφυκτικά γεμάτες από ανθρώπους. Πλησιάζουμε το κάστρο που δεν μαρτυράει τα 500 χρόνια ζωής του. Περνάμε το γεφύρι πάνω από το ποτάμι, σταματάμε και βγαίνοντας από το αμάξι μας ορμάει κάθε λογής επαίτης: κουτσοί γέροι, μικρά παιδιά, έφηβοι, γυναίκες. Ο οδηγός απομακρύνει όσους προλαβαίνει ενώ οι έφηβοι με ακολουθούν ως την είσοδο του κάστρου. Συστήματα Αιγυπτιακά: σου ζητάνε το όνομά σου και από πού είσαι και καλά από ενδιαφέρον. Πάνω κάτω όμως ξέρεις την εξέλιξη βγαίνοντας από το κάστρο.

Από την κεντρική είσοδο του κάστρου προχωράς έναν στενό γεφύρι πάνω από τάφρο για να φτάσεις στην εσωτερική θύρα. Πληρώνεις το εισιτήριο που είναι περίπου 6 cedi και προχωράς. Αμέσως σε προσεγγίζουν άνθρωποι του κάστρου που σου προτείνουν να περάσεις λίγη ώρα στο μουσείο του κάστρου ώσπου να συγκεντρωθεί γκρουπ. Περνάμε στην μεγάλη κεντρική αυλή του κάστρου (50x20m. περίπου) με την πρώην Πορτογαλική εκκλησία η οποία επί Δανέζικη κυριαρχία μετατράπηκε σε κέντρο αγοροπωλησιών αγαθών. Γύρω από την αυλή ορθώνονται οι δύο και σε κάποια μέρη, τρεις όροφοι του κάστρου. Το μουσείο είναι γεμάτο με ανεμιστήρες οροφής και παρουσιάζει ενδιαφέρον. Καταφθάνει άνθρωπος του κάστρου που μας ενημερώνει πολύ ευγενικά ότι θα πρέπει να φύγουμε από το μουσείο ώστε να ξεκινήσει το τουρ με το γκρουπ. Βγαίνοντας μας περιμένει ο ξεναγός, ένας πιτσιρικάς καμιά 25άρα που, όπως και ο ξεναγός του Kakum, συγκαταλέγεται στην συνομοταξία των «αγκού» καθώς μιλάει πολύ αργά πιστεύοντας πως μόνο έτσι γίνεται κατανοητός. Και ξεκινάμε:

Αρχικά αρκετά ιστορικά στοιχεία για το κάστρο και τα σκλαβοπάζαρα. Ανάγνωση της συγκινητικής πλάκας που είχα ήδη παραθέσει πιο πάνω και επίσκεψη στα κελιά. Δύο από δαύτα, αρχικά το κελί στο οποίο έκλειναν τους μεθυσμένους λευκούς. Ο ξεναγός μας βάζει όλους στο στενό κελί και κλείνει την καγκελόπορτα. Στα αριστερά του κελιού υπάρχει μεγάλο παράθυρο που δημιουργεί επαρκή εξαερισμό εντός. Μας βγάζει και μας βάζει στο κελί όπου έριχναν τους Αφρικανούς που δεν συμμορφωνόντουσαν. Κλείνει την πόρτα και ευθείς αμέσως όλες οι γυναίκες δυσανασχετούν και ζητούν να βγουν έξω. Το κελί δεν έχει παράθυρα παρά μια μικρή εγκοπή στον τοίχο στο μέγεθος δύο τούβλων που επικοινωνεί με το «καλό» κελί. Η πόρτα είναι εξολοκλήρου σιδερένια με ένα μικρό πλέγμα πάλι στο μέγεθος δυο τούβλων. Η ατμόσφαιρα είναι πνιγερή και το φως ελάχιστο. Βγαίνουμε έξω. Δίπλα ακριβώς από τα κελιά, τοίχοι με ρύση και σωλήνες πακτωμένους να προεξέχουν. Απομεινάρια από την αστυνομική σχολή που λειτουργούσαν οι Βρετανοί στο κάστρο μετά την απαγόρευση των σκλαβοπάζαρων. Μεταβολή και κατεύθυνση προς την απέναντι πλευρά του κάστρου. Εκεί ήταν που είχα εντοπίσει τις πινακίδες «Male Slave Dungeon» και «Female Slave Dungeon»

Σε όλο τον κάτω όροφο διέμεναν οι άντρες σκλάβοι. Στον πρώτο όροφο οι γυναίκες, στον δεύτερο το διοικητικό προσωπικό ενώ ο τρίτος όροφος ήταν τα διαμερίσματα του κυβερνήτη. Μπαίνουμε στα αντρικά μπουντρούμια και προχωράμε μέσα στο σκοτάδι μέχρι το τέλος τους. Εκεί υπάρχει μικρή καταπακτή από την οποία σκύβουμε και περνάμε σε ένα κλειστοφοβικό δωμάτιο που επικοινωνούσε με τον πάνω όροφο. Άλλη μια φορά σκύβουμε και περνάμε στο τελευταίο δωμάτιο. Φτάσαμε στο “point of no return”. Εδώ οι Αφρικανοί και οι Αφρικανές στοιβάζονταν και περιμένανε την υπερβολικά στενή πόρτα μπροστά τους να ανοίξει και από κει να περάσουν στα καράβια. Μέσα σε τούτο το δωμάτιο, κάποιοι άνθρωποι χάσανε την ζωή τους ενώ οι υπόλοιποι έκλαιγαν καθώς συνειδητοποιούσαν ότι εγκαταλείπουν για πάντα την χώρα και την ήπειρο που τους γέννησε.

Ανεβαίνουμε στον πάνω όροφο, στα μπουντρούμια γυναικών. Εκεί υπάρχει μια μικρή αυλή με ένα πηγάδι στο κέντρο. Όποτε επιθυμούσε ο κυβερνήτης «παρέα» έβγαινε στο περιμετρικό μπαλκόνι πάνω από την αυλή και επέλεγε την γυναίκα που θα τον ικανοποιούσε. Οι φρουροί την άρπαζαν και την έπλεναν μπροστά στις υπόλοιπες με τα βρόχινα νερά της δεξαμενής του πηγαδιού. Στην συνέχεια την ανέβαζαν από μια καταπακτή σε διαμορφωμένο χώρο απ’ όπου εκείνη ανέβαινε την σκάλα προς την κρεβατοκάμαρα του κυβερνήτη. Μετά το πέρας του βιασμού, την ξανά πέταγαν μέσα στα μπουντρούμια. Ο ξεναγός μας έβαλε στα μπουντρούμια και μας περιέγραψε την ζωή των σκλάβων εκεί μέσα. Καθώς όμως το forum είναι ανοιχτό προς πάσα κατεύθυνση, καλό θα ήταν να μην αναφερθώ σε αυτές τις λεπτομέρειες.

Το θαυμάσιο με τούτο τον ξεναγό ήταν ο αριστοτεχνικός τρόπος που χειρίστηκε όλη αυτή την ιστορία, παραδίνοντάς την στους λευκούς και στους μαύρους του γκρουπ με έναν τρόπο που απέρριπτε την οποιαδήποτε αιχμή προς την όποια κατεύθυνση.

«Απαραίτητη» επίσκεψη στην βιβλιοθήκη του κάστρου όπου έγινε η πρέπουσα διαφήμιση των βιβλίων και των διαθέσιμων dvd που σχετίζονται με το κάστρο. Ένας περίπατος γύρω από τα τείχη με θέα την Elmina και είσοδος στην εκκλησία του κάστρου η οποία ουσιαστικά ήταν ένα μεγάλο δωμάτιο σαν τραπεζαρία. Εκεί οι κατακτητές με γλαρά μάτια προσκυνούσαν τα θεία όταν κάτω από τα πόδια τους Αφρικανές ζούσαν ανείπωτα μαρτύρια. Περπάτημα στο μπαλκόνι του κυβερνήτη. Εδώ είδαμε και την καταπακτή αλλά και την ξύλινη ντελικάτη σκάλα προς τα διαμερίσματα του κυβερνήτη. Εδώ τελειώνει και η ξενάγηση, στην κρεβατοκάμαρα. Κατεβαίνουμε στην αυλή και αποχωρούμε με την ψυχή μαυρισμένη.

Απ’ έξω με εντοπίζει ο περίχαρος έφηβος, μου κάνει δώρο κοχύλι με το όνομά μου «SPILOS» και μου ζητάει να τους δώσω λεφτά για το σχολείο τους και την αθλητική ομάδα τους. Τα σχόλιά μου για τον προχθεσινό αγώνα πέφτουν στο κενό καθώς το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να πετύχουν την απάτη τους: μου δίνουν χαρτί να υπογράψω για την δωρεά μου. παραπάνω έχουν ήδη γράψει κάποια ονόματα μαζί με τις δωρεές οι οποίες κυμαίνονται στα 40 με 50 cedi, νούμερο εξωπραγματικό για τον οποιοδήποτε τουρίστα για να το δωρίσει. Έτσι όμως σε οδηγούν να τους δώσεις κάτι παραπάνω από 1 με 2 cedi. Και όντως το πέτυχαν.

Μετά από την σημερινή επίσκεψη διαπίστωσα το εξής: η Αφρικανική φυλή πριν φτάσει στην Αμερική, πέρασε αδιανόητες κακουχίες. Εκατομμύρια πεθάνανε στην πορεία προς το κάστρο, στο κάστρο και στα καράβια. Όσοι κατάφεραν να φτάσουν, ήταν σίγουρα οι πιο δυνατοί οι οποίοι συνέχισαν μια γενιά σωματικά ισχυρή και δυνατή. Όλα τα υπόλοιπα συναισθήματα και συμπεράσματα, δεν ξέρω, απλώς δεν μπορώ να τα παραθέσω ούτε να τα εκφράσω, λυπάμαι, ίσως όταν ξεθυμάνει η θύμηση. Διαφορετικά ας μαζευτούμε ένα groupάκι για μια (έστω και αυθημερόν!!) επίσκεψη στο κάστρο.

 

[xenos]

Ωραια η φωτο!!!
Καλο ταξιδι,αφηνεις την μια αραπια και ερχεσαι στην αλλη.