Ισπανία Μαύρη αγορά στη Μαδρίτη-Γυναίκες μόνες ψάχνουν

[Twinkie]

Flamenco ή μήπως όχι;

Κοιτώντας κάποιες μέρες αφού επέστρεψα από το ταξίδι, τα διάφορα αναμνηστικά που είχα μαζέψει από τη Μαδρίτη, βρίσκονταν στο σάκο και αρκετά από παραστάσεις flamenco σε θέατρα, μπαράκια, χοροθέατρα και γενικώς αμέτρητα μέρη που θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν τον παραδοσιακό χορό της Ισπανίας που κρατάει η ιστορία του κυρίως από τους τσιγγάνους της Ανδαλουσίας και της Μούρθια.

Καθ’ ότι πριν το ταξίδι δεν είχε γίνει καμία προσπάθεια κράτησης για καμία παράσταση ή οτιδήποτε άλλο πολιτιστικό, είχαμε αφήσει στη μοίρα του και το flamenco. Τελικώς τη μόνη παράσταση του εντυπωσιακού χορού που είδα, ήταν στις μπροσούρες των διαφημιστικών. Εκείνο το βράδυ λοιπόν, αναζητήσαμε και μάθαμε πως πέσαμε στον μήνα του flamenco καθώς στη Μαδρίτη γίνεται πολυήμερο φεστιβάλ κάθε χρόνο με διαφορετικές παραστάσεις σχεδόν κάθε μέρα. (Festival Suma Flamenco Madrid).
Όπως μπορεί εύκολα να καταλάβει κανείς, όλες οι παραστάσεις ήταν κλεισμένες και στους χώρους που μπορούσαμε να βρούμε θέση, δεν ήταν προσβάσιμοι. Η αλλαγή πλεύσης έλεγε έτσι πως εκείνο το βράδυ θα βολτάραμε στο κέντρο της πόλης, που έσφυζε από ζωή λόγω των ημερών και ενώ είχε πια βραδιάσει η Puerta Del Sol είχε ακόμα εργάτες που ετοίμαζαν αυτές τις κερκίδες από το πρωί και φυσικά οι άσχετες δεν είχαμε ακόμα μάθει τον λόγο ύπαρξής τους.

Με ένα παγωτό ανά χείρας, πήραμε όλη την Arenal και βγήκαμε άλλη μια φορά στην Plaza Mayor ,που δεν την χορταίνεις, με τα όμορφα κτίριά της, τα αναρίθμητα μαγαζάκια της, την πολυκοσμία της και το απέραντο πλάτος του πλακόστρωτου της πλατείας της.
Χαθήκαμε σε όλα τα γύρω στενά, είδαμε ωραίες εκκλησίες και μνημεία και σταμπάραμε την Casa Ciriaco, το μαγαζί που θα τρώγαμε την επόμενη, με παραδοσιακή μαδριλένικη κουζίνα. Το ποδαράτο δεν το φοβηθήκαμε- γενικώς στην Μαδρίτη εκείνες τις μέρες- αλλά ειδικώς το βράδυ και φτάσαμε ως την Gran Via που είναι ό,τι λέει το όνομά της. Μεγάλη. Όχι απόκοσμη, αλλά λαμπερή, φωταγωγημένη, σε κάποια σημεία της ίσως άσχημη- καθώς εκείνη την εποχή έκαναν κάποια έργα- αλλά γενικώς ένας ευχάριστος δρόμος όπου χωμένο μέσα σε ένα στενό ήταν το μπαράκι που μας είχαν πει.

Σε έναν πολυεπίπεδο χώρο λοιπόν, με δυο μουσκουλάδες στο εξωτερικό του για πόρτα, συρροή κόσμου να περιμένει έξω, απορήσαμε όταν φτάσαμε για τον αρχικό λόγο ύπαρξής μας εκεί. Ένα ποτό θέλαμε να πιούμε, όχι να γίνουμε ντίρλα από μπόμπες- τελικά- και να δούμε να φεύγουν από τη τσέπη 15 ευρουλάκια επειδή εκείνη τη βραδιά όπως αργότερα ανακαλύψαμε υπήρχε σόου στο μαγαζί- που ούτε το 5λεπτό του δεν είδαμε. Το τι σόου ήταν δεν κατάλαβα ποτέ. Η κοσμοσυρροή έξω, αστραπιαία διαλύθηκε στα τρία επίπεδα του μαγαζιού με αποτέλεσμα να βρεθούμε εμείς και άλλοι δέκα στο ένα από αυτά, πίνοντας κάτι σαν ποτό και ακούγοντας ίσως την πιο απαίσια μουσική που έχω αφουγκραστεί. Η άρνησή μου ήταν τέτοια, που το όνομα του μαγαζιού φυσικά δεν το συγκράτησα αφού δεν θα μου ξαναχρειαζόταν.

Απογοητευμένες από την επιλογή μας να ακούσουμε τον Ισπανό που μας πρότεινε το μέρος λες και μας έκοψε party girls ένα πράγμα, επιστρέψαμε από άλλη πλευρά περιμετρικά της Mayor και με μεγάλη έκπληξη έβλεπα το ένα μαγαζί να κλείνει πίσω από το άλλο. Μάλλον είχαν μάθει πως ερχόμαστε, αλλιώς δεν εξηγείται 12 η ώρα κάποια μπαράκια να βάζουν λουκέτο.

Ανάμεσα σε σιδεριές, λουκέτα και ελάχιστους περαστικούς λοιπόν κι έπειτα από μια ώρα σχεδόν πεζοπορίας στο πουθενά- που είχε τη γοητεία του δε μπορώ να πω- ήχησε στα αυτιά μας επιτέλους όμορφη μελωδία από ένα που ήθελε να γίνει μπαρ αλλά δεν ήταν. Μικρό το κακό, καθώς με το που μπήκαμε μέσα, αντικρίσαμε τρεις νεαρούς χορευτές και μια χορεύτρια να σηκώνουν τους ελάχιστους θαμώνες για έναν χορό μαζί τους. Το κλίμα ήταν οικογενειακό, ήμασταν οι μόνες τουρίστριες στο μαγαζί, το σέρβις γινόταν από έναν φίλο των παιδιών και οι μουσικές επιλογές ήταν από τη πλευρά των φιλοξενούμενων. Χορέψαμε σάλσα, μάμπο ενώ μια Ισπανίδα σηκώθηκε σε κάποια στιγμή και έκανε κάποια βήματα flamenco.

Παράσταση μπορεί να μην είδαμε, αλλά το αυθεντικό και απρόσμενο αυτό μαγαζί ήταν το καλύτερο κλείσιμο μετά από μια κουραστική μέρα με κάποιες λάθος επιλογές και αρκετό ποδαρόδρομο…

 

[nera_gr]

Πολύ ωραίες οι εικόνες από Μαδρίτη και η βραδιά στο "μπαράκι". Ανυπομονώ να μάθω αν νικησε η πλεονεξία νίκησε τη λογική και τι κάνατε με τα εισιτήρια!!!

 

[XRISTOS71]

Ετσι ηταν οι μουσκουλάδες ????

οι έτσι

 

[KLEOPATRA]

Δε μου λες Twinkie μου trance-rave επαιζε το μαγαζι με τους γομαραδες?
Γιατι εγω ειμαι partygirl γιαυτο το λεω...χιχιχιιχχι
Ευτυχως τελικα που βρηκατε ωραιο μαγαζακι και περασατε ομορφα και μεινατε ευχαριστημενες .Εγω προσωπικα ,ενω τρελαινομαι να βλεπω λατιν χορους ,το να ακουω μονο και συνεχομενα λατιν μουσικη σε ενα μαγαζι ..μου φερνει πονοκεφαλο.

 

[Twinkie]

nera: Ευχαριστώ nera μου, εν αναμονή των επόμενων κεφαλαίων!

xristos: χαχαχα, πραγματικά θα σε χρίσω συμπαρουσιαστή της ιστορίας με τις καίριες φωτογραφικές παρεμβάσεις σου. Σαν το ν. 2 ήτο

Kleo: Μωρέ όλα τ' ακούω κι γώ, δεν έχω πρόβλημα, το συνεχόμενο επίσης το βαριέμαι αλλά εκεί δεν παλευόταν. Ούτε trance το λες, ούτε rave το λες, ένα πράμα άστα να πάνε..

 

[KLEOPATRA]

Τι εγινε βρε κοριτσι?Αναμενουμε τη συνεχεια.

 

[Twinkie]

Fiesta, Toros και μια δόση θλίψης

Ξύπνημα με απορριμματοφόρο έχω κάνει, με σεισμό επίσης, με φωνές και ξυπνητήρια καλά άπειρα, με εμβατήρια και τυμπανοκρουσίες ωστόσο ποτέ. Είναι τρομακτικό το ομολογώ. Νόμιζα πως είτε έβλεπα όνειρο- εφιάλτη καλύτερα- είτε είχε μπουκάρει η συμφωνική ορχήστρα της Μαδρίτης στο ταπεινό μας hostal. Κι όμως τίποτα τα δύο φυσικά δεν συνέβαινε, απλά οι εορτασμοί της πόλης για την Fiesta de la Comunidad είχαν μόλις ξεκινήσει κι εμείς οι άσχετες και αδιάβαστες Ελληνίδες, κοιμόμασταν τον ύπνο του δικαίου(μεταφορικά και κυριολεκτικά).

Η 2α Μαίου λοιπόν, ημέρα γιορτής της πρωτεύουσας της Ισπανίας, βρήκε εμάς όπως και πολύ κόσμο σχεδόν στο επίκεντρο των εμβατηρίων και εκδηλώσεων της Μαδρίτης, κάτι που συμβαίνει σε αρκετές πλατείες της πόλης και σχεδόν όλη την ημέρα. Από την Puerta del Sol– όπου τελικώς καταλάβαμε για ποιόν λόγο στήνονταν επιμελώς οι εξέδρες και τα σταντ δυο μέρες νωρίτερα- έως και την Plaza del Mayo, την Plaza de Espagna και την Gran Via, γινόταν το αδιαχώρητο.
Η Πρωτομαγιά στη Μαδρίτη ωχριούσε μπροστά σε αυτό το «υπερθέαμα» που γινόταν την επομένη. Ακούγαμε τραγούδια, εμβατήρια, διάφορους πολιτικούς να μιλούν, τον Δήμαρχο να καλωσορίζει ντόπιους και τουρίστες στην περίφημη γιορτή της πόλης και περιπλανηθήκαμε στους δρόμους της να πιάσουμε την ατμόσφαιρα.
Η 2α Μαίου θεωρείται επίσημη αργία στην πόλη, κι έτσι όλα τα μουσεία, μαγαζιά και τουριστικού ενδιαφέροντος πράγματα ήταν κλειστά. Η μέρα είχε περπάτημα και μετακινήσεις με μετρό από την μια μαδριλένικη γειτονιά στην άλλη, όπου βλέπεις εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις μια πανομοιότυπη πρωτεύουσα που μπορεί να μην απολαμβάνει ολόκληρη τα αρχιτεκτονικά θαύματα στη γειτονιά του Prado ή του κέντρου, ωστόσο είναι ιδιαίτερα προσεγμένη.
Το κέντρο της Μαδρίτης έσφυζε από ζωή, ωστόσο και οι λίγο απομακρυσμένες περιοχές της, είχαν κόσμο που κατευθυνόταν σε slow motion απολαμβάνοντας την γενναιοδωρία του Ήλιου με τους 30 βαθμούς να υπενθυμίζουν στη δική μας παρέα πως είχαν στα δωμάτια αφημένα από δυο παλτό έκαστη…

Επόμενη στάση μας ήταν ο σιδηροδρομικός σταθμός Atocha όπου ο αρχικός σκοπός ήταν μια μονοήμερη στο Τολέδο. Την πόλη που έζησε και πέθανε ο Ελ Γκρέκο αλλά και το σύμπλεγμα πολιτισμών από τους Άραβες και τους Εβραίους έως τους Ρωμαίους. Είχα ακούσει τόσα και τόσα γι’ αυτήν την μοναδικής ομορφιάς πόλη τόσο κοντά στη Μαδρίτη που δεν διαπραγματευόμουν την επίσκεψή της, ωστόσο έχω γράψει εξ αρχής όταν κάνουμε σχέδια οι θεοί γελούν. Μόλις φτάσαμε, μας είπε ο ευγενέστατος κατ’ τα άλλα υπάλληλος στον γκισέ των εισιτηρίων πως μόλις είχε φύγει το τρένο και πως το επόμενο θα ήταν σε τρεις περίπου ώρες. Εδώ άλλα κι άλλα είχαν συμβεί σε αυτό θα κολλάγαμε; Φύγαμε για περιπλάνηση και θα επιστρέφαμε αργότερα για το ταξιδάκι μας στο «χωριό με τις φράουλες» όπως μας είχαν πληροφορήσει…

Οι φίλοι μας από την Κρήτη, μας είχαν ενημερώσει πως η δική τους μέρα θα περιστρεφόταν γύρω από το Retiro για άλλη μια φορά αλλά και στο Palacio Real ενώ ένας από την παρέα τους ήθελε να παρακολουθήσει ταυρομαχία.
Στο άκουσμα και μόνο η Barbunzel έβαλε τις φωνές από την αηδία ενώ εγώ πιο ψύχραιμη απλά είπα πως αν η πλειοψηφία θέλει, ας περάσουμε μια βόλτα. Η αλήθεια είναι πως περισσότερο ήθελα να δω την Plaza del Toros και το Las Ventas που λέγεται πως είναι από τα πιο όμορφα κτίρια –έστω γι’ αυτόν τον θλιβερό σκοπό της ταυρομαχίας, στην Ισπανία.
Το κτίσμα είναι όντως όμορφο, με κεραμιδί τοιχώματα ενώ εξωτερικά υψώνονται δύο επιβλητικά αγάλματα ταυρομάχων. Η ιστορία της Ισπανίας αποτυπώνεται παντού.
-«Κορίτσια τι θα γίνει, θα δούμε καμιά μερίδα;» είπε ο Κ., το παιδί που εξ αρχής ήθελε πιο πολύ από περιέργεια από ότι κατάλαβα στη συνέχεια να δει μια ταυρομαχία εφόσον βρισκόταν όπως είπε, στον τόπο τους. Οι δικοί του συμφώνησαν, εμείς είχαμε τις αμφιβολίες μας και τελικώς μας έβγαλαν εισιτήρια για να μπούμε στο εσωτερικό της Las Ventas και να δούμε μια αμφιθεατρική αρένα, με εξέδρες για τον απλό λαό και θεωρεία για τους αξιωματούχους της πόλης.

Το κοινό ήταν κυρίως μεσήλικες Ισπανοί όπου μου έκανε μεγάλη εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο πανηγύριζαν προτού καν βγει στην αρένα ο ταύρος και ο υποτίθεται δαμαστής του. Δίπλα μας καθόταν ένα ζευγάρι Ισπανών όπου ο κύριος μάλιστα έδινε εκείνη τη στιγμή τα στοιχήματά του στον από πάνω του. Όταν ανακοινώθηκε η έναρξη της ταυρομαχίας με έπιασε ένα σφίξιμο στο στομάχι γι’ αυτό που θα ακολουθούσε αν και ποτέ δεν είχα δει live μια «μερίδα».
Δεν άντεξα ούτε πέντε λεπτά. Άκουγα το πλήθος να ζητωκραυγάζει κάθε φορά που ο ταυρομάχος πλησίαζε τον ταύρο κουνώντας πέρα δώθε την φούξια μπέρτα του και με έπιανε θλίψη. Δεν ξέρω αν τα παιδιά είδαν την νίκη του ταυρομάχου ή όχι γιατί με το που κατάλαβα πως πλησίαζε εκείνη η στιγμή, σηκώθηκα και βγήκα έξω από την αρένα για να πάρω καθαρό αέρα.

Δεν θα πω σε κανένα μην πας γιατί πολύ απλά μπορεί να μην συμμεριζόμαστε όλοι την ίδια άποψη για αυτό το «εθνικό σπορ» των Ισπανών, ωστόσο το μόνο που μπορώ να μεταφέρω είναι πως το θέαμα είναι θλιβερό και περισσότερο ακόμα- όπως μου μετέφεραν τα παιδιά που έμειναν ως τέλους- όταν το κοινό σηκώνεται όρθιο τη στιγμή που ο ταύρος φεύγει αιμόφυρτος από την αρένα. Η πολιτιστική κληρονομιά μιας χώρας θέλω να πιστεύω πως δεν βασίζεται στη βάναυση μεταχείριση των ζώων, ωστόσο οι Ισπανοί όπως κατάλαβα μάλλον το βλέπουν όπως εμείς τον φραπέ Κυριακή μεσημέρι στην παραλία. Τόσο απλά, αλλά τόσο θλιβερά.

Μετά από αυτή την λάθος κατ’ εμέ επιλογή, που μου έδωσε ωστόσο μια γερή δόση εμπειρίας, χρειαζόμουν «οξυγόνο» κι έτσι πρότεινα να μπούμε σε κάποια πράσινη όαση ενός πάρκου ή έστω να περπατήσουμε μακριά από την Plaza del Toros.
Πήραμε το μετρό και κατεβήκαμε στην Opera για ακόμη έναν περίπατο, εκεί που βρίσκεται το Teatro Real, το Palacio Real αλλά και η Plaza de Oriente με το ομώνυμο καφέ, όπου ο καιρός ήταν ιδανικός για περατζάδα ενώ το μάτι μας έπεσε σε δυο έφιππους αστυνομικούς που έμοιαζαν λες και είχαν βγάλει τα άλογα για βόλτα. Οι δυο λυγερόκορμοι άνδρες ήταν από τη Βασιλική φρουρά κι έκοβαν βόλτες περιμετρικά του Παλατιού, το οποίο λόγω της αργίας δεν μπορούσε να φιλοξενήσει κόσμο εκείνη την μέρα.

Ξαφνικά θυμήθηκα πως η ώρα είχε πια περάσει και πως κάτι είχαμε πει να κάναμε εκείνο το απόγευμα. –«Καλέ, στο Τολέδο θα πάμε;;;» ξεστόμισα και μόλις είδα τις φάτσες των κοριτσιών κατάλαβα πως το παιχνίδι ήταν χαμένο. Μόνο με ελικόπτερο προλαβαίναμε το τρένο από την Atocha κι έτσι αφήσαμε γι άλλη μια φορά τη μέρα μας στα χέρια της πόλης και όχι στα δικά μας..

 

[KLEOPATRA]

Αχου κριμα για το Τολεδο.Εχω δει και εχω ακουσει τα καλυτερα.
Πηγατε τουλαχιστον καποια απο τις επομενες μερες?
Οσο για τις ταυρομαχιες τα εχουμε ξαναπει σε αντιστοιχο thread
Τουλαχιστον καποιοι απο του ισπανους εχουν αρχισει να ξυπνουν απο τη νιρβανα τους.Υπαρχουν αντιπαραθεσεις για το θεμα αυτο και ελπιζω να αλλαξει καποια στιγμη.

 

[Twinkie]

Όχι Κλεοπάτρα μου δυστυχώς...και την επομένη πάλι το χάσαμε το τρένο(δεν μας ήθελε μάλλον το Τολέδο)...

 

[dim kyr]

Λοιπόν. Εχουμε και λέμε. Ειδατε κάτι νεαρούς απο την Κρήτη, γνωρίσατε έναν μπάρμαν, επικεντρωθήκατε στους γυμνασμένους πορτιέριδες του μπαρ και εντοπίσατε τους καλογυμνασμένους έφιππους αστυνομικούς.
Μάλιστα. Δεν αφήσατε αξιοθέατο για αξιοθέατο!
Για πάμε παρακάτω....

 

[Twinkie]

Μα αναρωτιόμουν που πήγε αυτό το κορίτσι! Κιούρκα; Κιούρκα;;
Με παρεξηγείται κυρα dim...Τόσα αξιοθέατα σας έχω γράψει , εκεί το μυαλό σας;;;
Λάθος μου φαίνεται ξεκίνησε η όλη ιστορία

 

[dim kyr]

Τόσα αξιοθέατα σας έχω γράψει , εκεί το μυαλό σας;;;

Εκεί!!! Που θες να είναι? Στους ταύρους? Περιμένουμε να διανθιστεί η ιστορία και απο φωτο αθλητικού περιεχομένου...