Ισπανία Μαύρη αγορά στη Μαδρίτη-Γυναίκες μόνες ψάχνουν

[KIKI]

πολυ ωραια και απολαυστικη η ιστορια σου !!!
μου θυμισε παλιες στιγμες με το γυιο μου σε παρομοιες περιπτωσεις εξω απο τα γηπεδα , οταν εκανε το ίδιο και εγω μεσα στο πανικο νομιζα οτι θα μας κλεισουν φυλακη !!!
εσεις πεσατε και σε Ισραηλιτες , οι καλιτεροι στα παζαρια , αντε να βγαλεις κερδος απο Εβραιο

 

[astral]

Αααχ..φιουου...πάνε και τα εισιτήρια.
Και μετά, και μετά?

 

[dim kyr]

Δηλαδή βρε φιλενάδα , ούτε ένα ευρώ κέρδος? τίποτα? μούφα? μηδέν? τζαμπέ? Και εγω περίμενα ότι με την διαφορά θα "βγάζατε" ενα ταξιδακι μέχρι την Γαλλική Πολυνησία. Κρίμα. Πολύ κρίμα. Σας έφαγε ο Σιωνισμός.

 

[YBONNH]

Τεσσερεις μερες στη Μαδριτη, τιποτα δεν εχει παει οπως το σχεδιαζατε...
ουτε το πιο απλο, οπως το να προλαβεις το τρενο.
Περιμενατε να βγαλετε κερδος απ τα εισητηρια;
με ποια λογικη;

 

[Twinkie]

Kiki: Άσε και το είχα κατά νου συνεχώς μην καταλήξουμε στο μπουντρούμι...Αυτό να μου πεις...Από εκεί θα βγάζαμε;

astral: Επειδή εξελίσεσσαι σε καλό κορίτσι(λέμε τώρα), δεν θα αργήσει η συνέχεια.

dim: Ποιά Γαλλική Πολυνησία κούκλα μου; Ούτε στο Μπραχάμι δεν πηγαίναμε με δαύτους. Πάλι καλά να λες που τα δώσαμε.

ΥΒΟΝΝΗ: Και να πω πως είχαμε σχεδιάσει και τίποτα; Ανοργανωσιά παιδί μου στο έπακρο...Πρώτο και τελευταίο ταξίδι τόσο χύμα...Σωστά, σιγά μη βγάζαμε άκρη με τα εισιτήρια.

 

[Twinkie]

Από το ένα παλάτι, στο «άλλο»

Ένα από τα επιβλητικότερα και ομορφότερα κτίρια της Μαδρίτης, είναι το Palacio Real, το βασιλικό Παλάτι, κατοικία των Ισπανών Βασιλιάδων για αρκετά χρόνια. Το τωρινό κομψοτέχνημα ολοκληρώθηκε στα τέλη του 18ου αιώνα, αφού πριν στη θέση του βρισκόταν το αρχικό «σπίτι» των πρώτων πολιτών της χώρας, ένα μεσαιωνικό κάστρο που κάηκε στις αρχές του 18ου αιώνα. Το δεύτερο μεγαλύτερο παλάτι της Ευρώπης- αν δεν απατώμαι- ήταν έτοιμο λοιπόν να μας υποδεχτεί στην τεράστια έκτασή του την επομένη το πρωί με το αντίτιμο των 8 ευρώ.

Προσβάσιμο από τον σταθμό Opera του μετρό, το Palacio Real στέκει μεγαλοπρεπώς σε ένα ήρεμο και γαλήνιο οικοδομικό τετράγωνο όπου το περιβάλλει ο υπέροχος Καθεδρικός της Αλμουδένα, η Plaza Oriente και πίσω του το περίφημο Campo del Moro, το δεύτερο μεγαλύτερο πράσινο πάρκο μετά από αυτό του Retiro.
Οι αίθουσες πολλές, το μάτι αναζητούσε συνεχώς καινούρια πράγματα στο εσωτερικό του παλατιού, που πλέον χρησιμοποιείται μόνο και σε κάποιες εορταστικές εκδηλώσεις, καθώς η βασιλική οικογένεια κατοικεί στα ανάκτορα λίγο έξω από το κέντρο της Μαδρίτης. Έτσι, το κοινό είναι ευπρόσδεκτο να θαυμάσει τις ευρύχωρες και τεράστιες αίθουσες, όπου κάποιες από αυτές φιλοξενούν συλλογή όπλων, πορσελάνων, κινέζικων βάζων, αριστουργημάτων από διάσημους ζωγράφους όπως ο Goya ενώ τη μεγαλύτερη εντύπωση που έκανε η μακρόστενη μεγάλη αίθουσα της τραπεζαρίας όπως και το «βασιλικό» φαρμακείο όπου το χρυσό κυριαρχούσε.
Ξεναγηθήκαμε μόνες μας στις αίθουσες του παλατιού, ενώ κατά την έξοδό μας χαζέψαμε τον υπέροχο καθεδρικό της Αλμουδένα αντικριστά του παλατιού όπως φυσικά και τους Κήπους του Σαμπατίνι από την βόρεια πλευρά. Το προαύλιο του Παλατιού είναι τεράστιο, όπου σταθήκαμε τυχερές να δούμε και έφιππους της βασιλικής φρουράς να καλπάζουν ρυθμικά ως την νότια πλευρά του ανάκτορου προκειμένου όπως σκεφτήκαμε να κάνουν αλλαγή φρουράς.

Γοητευμένες από το Παλάτι αλλά και όλο τον περιβάλλοντα χώρο του, κατευθυνθήκαμε στην Plaza Oriente όπου μπορείς να απολαύσεις τον καφέ σου και ειδικά αν έχεις σύμμαχο τον καιρό, να περιηγηθείς ανάμεσα στα προσεκτικά κουρεμένα φυτά και χαμηλά δέντρα. Η πισινή πλευρά της πλατείας, οδηγεί στο Teatro Real, το όμορφο κτίριο της Όπερας που φιλοξενεί παραστάσεις και είναι ορατό ακόμα κι από το Παλάτι ενώ βγαίνει και στην Calle Arenal, τα γνωστά μας λημέρια για εκείνες τις μέρες στην Μαδρίτη. Αδράξαμε λοιπόν την ευκαιρία και κάναμε περπατητό φυσικά όλο το δρόμο για να καταλήξουμε τελικώς στους πεζόδρομους γύρω από την Solκαι την απόσβεση των χρημάτων από τα πουλημένα (επιτέλους) εισιτήρια.

Το Corte Ingles είναι ένα, αν όχι το μεγαλύτερο, πολυκατάστημα στην καρδιά της ισπανικής πρωτεύουσας όπου η Ε. έδωσε ρεσιτάλ καταναλωτισμού στην σχεδόν δίωρη παραμονή της στο μαγαζί. Ακριβή και φθηνή αγορά υπάρχει, γενικώς για όλα τα πορτοφόλια το κέντρο της Μαδρίτης ενδείκνυται αν έχετε ένστικτα όπως της φίλης μας ενώ ανά σχεδόν τετραγωνικό υπάρχει και κάποιο καφέ να ξεκουραστείτε.
Η ζέστη είχε πια ξεπεράσει και τις προσδοκίες μας κι έτσι εγώ με την Barbunzel αναζητούσαμε μανιωδώς σαγιονάρες ή έστω ένα παπούτσι να ξεσκάσει το πόδι από τα αθλητικά ρε αδερφέ, γιατί στο μυαλό μας εκείνη τη μέρα είχαμε κι άλλες περιηγήσεις και πραγματικά το all star δεν αντεχόταν με τίποτα.

Η σκέψη μας λοιπόν, ήταν απλή, φυσικά όμως όπως και όλα τα υπόλοιπα σε αυτό το ταξίδι, έγινε σύνθετη. Παναθηναϊκό δεν είδαμε στο finalfour, αγώνα δεν είδαμε στο Vicente Calderon, αλλά το Bernabeu θα το βλέπαμε όπως και δήποτε. Το επιβλητικό καμάρι της Μαδρίτης, Santiago Bernabeu, έδρα της Ρεάλ Μαδρίτης μας περίμενε για το τουρ, τη μπουτίκ και την αύρα του πως θα βλέπαμε ένα από τα ιστορικότερα ποδοσφαιρικά στολίδια παγκοσμίως.
Η ώρα είχε περάσει, η Ε. βρισκόταν σε ακόμη ένα μαγαζί, και το τελευταίο τουρ γινόταν στις έξι το απόγευμα. Επειδή δεν θέλαμε για άλλη μια φορά να βρεθούμε προ εκπλήξεως, όπως με το Toledo, παίρνω τη Barbu, βουτάμε ένα ταξί για να προλάβουμε την ώρα και αρχίζουμε το σαφάρι μέσα στην πόλη με τον συμπαθέστατο ταξιτζή μάλλον να καταλαβαίνει την αγωνία μας και να πηγαίνει σαν συνάδελφό του στην Κωνσταντινούπολη.

Στο παρά πέντε προλαβαίνουμε να βγάλουμε εισιτήριο, να πάρουμε θέση και με άλλα έξι άτομα, να αρχίσουμε την περιήγηση στο εντυπωσιακό γήπεδο. Τα λόγια είναι περιττά για το μουσείο της «Βασίλισσας της Ευρώπης». Αναρίθμητα Κύπελλα σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ, Ευρωπαϊκά, φωτογραφίες, μετάλλια, παπούτσια και μπάλες από μια άλλη εποχή, θρύλοι του παγκοσμίου ποδοσφαίρου να σε «κοιτούν» από σωσμένες παλιές φωτογραφίες και αφίσες, τεράστιες τηλεοράσεις να δείχνουν τους θριάμβους της ομάδας όπως και δημοσιεύματα εφημερίδων. Μια ξεχωριστή αίθουσα μόνο καταλαμβάνει η τροπαιοθήκη, άλλη μια για την ιστορία της ομάδας, όπου υπάρχει και ακούγεται ο ύμνος της Ρεάλ ενώ έπειτα από αρκετά χαμόγελα και γουρλωμένα μάτια, φτάσαμε στο σημείο όπου θα βγαίναμε στο εξωτερικό του γηπέδου να …μυρίσουμε χορτάρι.

Ένα καθαρά ποδοσφαιρικό γήπεδο, χωρίς στίβο, με διαζώματα, προσεγμένο, καθαρό, μπλε και άσπρες κερκίδες, βασιλικές πραγματικά διαστάσεις. Από έντονο μπλε με το έμβλημα της Ρεάλ ήταν οι πολυθρόνες στους πάγκους της ομάδας, όπου καθόσουν και νόμιζες εκτός από ότι ήσουν προπονητάρα, πως θα σου έκαναν και μασάζ. Το τουρ ήταν μοναδικό, η ατμόσφαιρα σε συνέπαιρνε και για εμάς που είχαμε βρεθεί για αθλητικούς σκοπούς ουσιαστικά στη Μαδρίτη, ήταν ό,τι καλύτερο ειδικώς μετά από ένα χαμένο final four.
Βγήκαμε έξω και με το μετρό αυτή τη φορά με την ομώνυμη στάση Santiago Bernabeu πήραμε τον δρόμο της επιστροφής ανακουφισμένες που προλάβαμε, γοητευμένες που το είδαμε και χαρούμενες που το ζήσαμε.

 

[dim kyr]

Αυτό μου αρέσει και εμένα βρε παιδί μου. Στο γήπεδο να μην υπάρχει στίβος γύρωθεν , αλλά οι θεατές. Εδω τα δικά μας, σαν τραβεστί γήπεδα ποδοσφαίρου είναι. ΄Βλέπω αγγλικά γήπεδα με την γιαγιά δίπλα απο το γρασίδι (άψογο πάντα) να παρακολουθεί αγώνα και παράληλα να πλέκει ζιπουνάκια και ζηλεύω....

 

[astral]

astral: Επειδή εξελίσεσσαι σε καλό κορίτσι(λέμε τώρα), δεν θα αργήσει η συνέχεια.

Χμμμ....4 ημέρες μετά... δηλαδή αν αργούσε η συνέχεια, πότε θα ήταν? Τον Μάιο???

...το μάτι αναζητούσε συνεχώς καινούρια πράγματα στο εσωτερικό του παλατιού...

Να φανταστώ τι αναζητούσε το "μάτι" (μετά από όλα αυτά που έχω διαβάσει) ή όχι??


Άσχετο: αυτά τα ρημάδια τα Desigual που τα λατρεύω κι εδώ είναι πανάκριβα, στην Ισπανία σε τι τιμές κυμαίνονται?

 

[KLEOPATRA]

Σχετικα με τα desigual
Φιλη Μαδριλενα μου λεει οτι παιζουν στα ιδια αντε λιγο παρακατω. Τωρα αν εχουν και κανενα outlet δεν το ξερω.
Οσο για τα εισητηρια αγαπητη μου συγγραφινα :τι φορουσατε βρε αθεοφοβες ?δεν σας ειπα να τα πεταξετε λιγο εξω?Ακομα και οι Εβραιοι πειθονται....Με το Αll Star του Τσε Γκεβαρα που να ανεβει η τιμη μανουλα μου?

 

[Twinkie]

Dim: Γειά σου ρε φίλη ποδοσφαιρόφατσα! Πέστα πέστα....τουλάχιστον ελπίζω όταν φτάσουμε στην ηλικία της αγγλίδας γιαγιάς να τα χαρούμε κι εμείς αυτά...λέμε τώρα

astral: Αντιπαρέρχομαι το σχόλιο περί Μαίου, και σου λέω πως για τη συγκεκριμένη μάρκα δεν γνωρίζω αφού δεν τα τίμησα ωστόσο ενδεικτικά θα σου αναφέρω πως τα H & M προτού έρθουν εδώ ήταν φθηνότερα όπως το ίδιο ισχύει και για τα Tous. (γύρω στο 20 με 30% αν θυμάμαι καλά).

Kleo: Τώρα αφού κάναμε τη δουλειά μας, και τα all star τα βάλαμε και χωρίς ξε και ξω μια χαρά την βρήκαμε την άκρη

 

[Twinkie]

Μαδρίτη- Μιλάνο…Αθήνα

Όταν ξυπνάς πρωί είναι δύσκολο, όταν ξυπνάς πρωί για να πας δουλειά πολύ δύσκολο. Επίσης όταν έχεις καταναλώσει το προηγούμενο βράδυ αλκόολ. Αρκετό. Όταν όμως ξυπνάς πρωί με hangoverγια την τελευταία μέρα του ταξιδιού είναι ανυπόφορο.
Το τελευταίο βράδυ στη Μαδρίτη, το περάσαμε στο «lemon της Μαδρίτης», όπως το ονομάσαμε, το μικρό μπαράκι που κρυβόταν πίσω από τον πεζόδρομο της Sol και μας θύμιζε το ιστορικό αγαπημένο για το πρώτο ποτό, μαγαζί της Ίου. Ε και ήπιαμε. Ήπιαμε να ξεχάσουμε πως φεύγουμε μάλλον. Γελάσαμε, χορέψαμε, καθίσαμε, παρατηρήσαμε το πλήθος. Δώσαμε και μια παραγγελιά στον τύπο που έβαζε τη μουσική να ακούσει και η Ε. το «Suavemente» της και φύγαμε αρκετή ώρα αργότερα για τον τελευταίο ύπνο στη Μαδρίτη.

Κάπως έτσι, ανυπόφορα, σηκωθήκαμε νωχελικά από τα κρεβάτια μας, μαζέψαμε τη πραγμάτια μας και με μεγάλους αναστεναγμούς, βγήκαμε στην για ακόμη μια ημέρα ηλιόλουστη Μαδρίτη με προορισμό του αεροδρόμιου του Μπαράχας. Το ταξίδι θα ξεκινούσε αρκετά νωρίς το πρωί από την ισπανική πρωτεύουσα και στην Αθήνα θα βρισκόμασταν βράδυ. Πως; Με την επτάωρη αναμονή στο Malpensa του Μιλάνου για την πτήση της Αιγαιοπελαγίτικης. Βαλίτσες με ροδάκια, πατατούκες ανά χείρας, τα γνωστά μας αθλητικά στο πόδι, η πόλη για μια ακόμα μέρα έβραζε σαν καζάνι Μάιο μήνα και η Barbu να προσπαθεί να συνετίσει την σπασμένη βαλίτσα της..
Η πτήση από τη Μαδρίτη στο Μιλάνο, έμοιαζε με μονό εσπρέσσο. Ούτε που την καταλάβαμε. Έτσι είναι. Όταν πας σου φαίνεται αιώνας, όταν γυρνάς όμως….μια στιγμή. Κούραση με την πραγματική έννοια της λέξης δεν υπήρχε ωστόσο μια μίνι ταλαιπωρία στο Μπαράχας την φάγαμε με καθυστέρηση στο check in και στην αναχώρηση, κάτι που έκανε την Ε. να ξεστομίσει την αλησμόνητη ατάκα «Θέλω το σπίτι μου» κι εγώ με γουρλωμένο μάτι να της λέω…. «Μη λες πολλά, θα παρακαλάς να ξαναπερπατήσεις χιλιόμετρα στη Goya» όπως κι έγινε αφού την επόμενη μέρα ήρθε σε όλων τα χείλη η γνωστή έκφραση «Γιατί γύρισα»;;;

Η κατακόρυφη πτώση της θερμοκρασίας άμα την άφιξή μας στο Malpensa, μας προσγείωσε λίγο στην πραγματικότητα της αντίστροφης μέτρησης για την επιστροφή μας στα πάτρια εδάφη. Μας είχαν άλλωστε ενημερώσει πως την ώρα που εμείς απολαμβάναμε τον ήλιο στη Μαδρίτη, η Αθήνα είχε συννεφιά και 5-6 βαθμούς λιγότερους. Και τώρα τι κάνουμε, είπαμε με μια φωνή όταν κοιτάξαμε ασυναίσθητα το ρολόι και συνειδητοποιήσαμε πως δεν θα αντέχαμε τόσες ώρες στο αεροδρόμιο, τη στιγμή που το Μιλάνο ήταν τόσο κοντά! Πήραμε λοιπόν το Malpensa Express από το Terminal 1 και σε σαράντα λεπτάκια με roundtripγύρω στα 15 ευρώ φτάσαμε στο κέντρο του Μιλάνου.
Μέσα σε τέσσερις ωρίτσες καταφέραμε να δούμε το επιβλητικό πανέμορφο- δεν έχω λόγια- Duomo με την τεραστίων διαστάσεων πλατεία του γεμάτη από κόσμο και τα υπέροχα πυργάκια του, τη Σκάλα του Μιλάνο, να περπατήσουμε και να μείνουμε με το στόμα ανοιχτό στην Galleria Vittorio Emmanouele, την υπέροχη στοά με τα ψηφιδωτά, μάρμαρα και μοναδικής ομορφιάς καταστήματα, πραγματικό στολίδι αλλά και να γευτούμε αυθεντικό στο πόδι εσπρεσσάκι παρέα με Panini και ένα παγωτό nocciola. Να δούμε βιαστικούς και καλοντυμένους Μιλανέζους να περπατούν γρήγορα στα πλακόστρωτα και στους δρόμους αλλά και να «θαυμάσουμε» την κίνηση στους δρόμους, κόντευε μεσημέρι, και μου θύμισε λίγο Αθήνα το μποτιλιάρισμα.
Σε μισή μέρα βρεθήκαμε από την Μαδρίτη στο Μιλάνο με τελικό προορισμό την Αθήνα και καθόλου δεν μας φάνηκε η πολύωρη αναμονή για την πτήση στην Ελλάδα.

Αποκόμματα από το Παλάτι της Μαδρίτης, παραστάσεις flamengo, χάρτες, κάρτες από ξενοδοχεία έως και εστιατόρια- καφέ και αρένες, αμέτρητες φωτογραφικές στιγμές, στοιβαγμένα με ψώνια, ρούχα και λιωμένα παπούτσια στριμώχνονταν στις βαλίτσες μας, τη στιγμή που αυτές «προσγειώθηκαν» στον ιμάντα του «Ελευθέριος Βενιζέλος» και σήμαναν την έναρξη της ρουτίνας και της καθημερινότητας.
Σκεφτόμουν τις στιγμές της «μαύρης αγοράς», του μπερδέματος, του λάθος προσανατολισμού, το χαμένο τρένο για το Τολέδο, τη fiesta της Ρεάλ, τα πάρκα και τους ποδαρόδρομους και χαμογελούσα. Η κατάληξη του ταξιδιού –εκεί όπου το περίμενα αγχώδες λόγω των εισιτηρίων, όπως και ίσως ελλιπές σε κάποια πράγματα- την βρήκα μοναδική.
Μου άρεσε που χαθήκαμε, μου άρεσε που τίποτα δεν πήγε όπως το «πρόγραμμα θα έλεγε», μην σας πω πως μου άρεσε και τελικά που δώσαμε τα εισιτήρια στη τιμή τους και τελικά ο απατεώνας κρύφτηκε καλά μέσα μου. Το διασκεδάσαμε, το γελάσαμε, είδαμε μια πανέμορφη πόλη, ζήσαμε κάποιες στιγμές που δεν τις περιμέναμε, γνωρίσαμε όμορφους ανθρώπους- όπως τα παιδιά από τα Χανιά και καταλάβαμε πως τελικά ακόμη κι αν ο Παναθηναϊκός δεν πήγε στο final four, μας «χάρισε» ένα μοναδικό ταξίδι εν αγνοία του…


(H ιστορία ολοκληρώνεται με φωτογραφίες τις επόμενες ημέρες…)

 

[dim kyr]

Twinkie μου, τα πολλά τα λόγια είναι φτώχια. Ευχαριστώ για την υπέροχη ιστορία που μας χάρισες.

υγ Πάντως φέτος δεν βλέπω να αγοράζεις εισιτήρια για τον ΠΑΟ, πάλι πάτο θα πιάσει, τουλάχιστον στο ποδόσφαιρο)