KLEOPATRA
Member
- Μηνύματα
- 5.870
- Likes
- 2.265
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ειρηνικος ..παντου
Και οπως ειπα και παραπανω ,το περιεχομενο να ειναι ανευ μπλουζων ..οχι ντυμενο σαν τις αλλες.
Ισπανία Μαύρη αγορά στη Μαδρίτη-Γυναίκες μόνες ψάχνουν
- Thread starter Twinkie
- Ημερομηνία δημιουργίας
Twinkie
Member
- Μηνύματα
- 1.142
- Likes
- 327
- Επόμενο Ταξίδι
- Με το νου
- Ταξίδι-Όνειρο
- Στα πέντε σημεία της Γης
A si Real Madrid
Το Vicente Calderon είναι το δεύτερο μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό γήπεδο της Μαδρίτης και έδρα της έτερης ομάδας της πρωτεύουσας, Ατλέτικο.
Εκείνη τη μέρα λοιπόν, όπου σχεδόν τα πάντα ήταν κλειστά, το ποδόσφαιρο γιόρταζε καθώς αγώνες γινόντουσαν κανονικά και σε μια έξαρση της στιγμής μετά από τις παέγιες που είχαμε γευτεί αποφασίσαμε μήπως δούμε και κάτι εκτός από ταυρομαχία σε αυτή τη Μαδρίτη επιτέλους.
Αφού ο καιρός το επέτρεπε κάναμε όλο τον δρόμο μέχρι εκεί ποδαράτο, περνώντας και μέσα από πλακόστρωτα αλλά διασχίζοντας και κάποιες λεωφόρους ενώ αν και η ώρα πλησίαζε για τον αγώνα, δεν βλέπαμε ψυχή να κυκλοφορεί προς το γήπεδο, όταν πια πήραμε την τελική ευθεία για αυτό, της Calle 30. Ή που έχουν μπει μέσα όλοι, ή που δεν παίζει εδώ σήμερα ρε παιδιά σκέφτομαι και με το που φτάνουμε οι απορίες μας λύθηκαν από τους πλανόδιους που μοσχοπουλούσαν κασκόλ της Ατλέτικο περιμετρικά του γηπέδου.
Αν αρχίσει ο αγώνας, δεν μπαίνεις μέσα μας είπε…ειδικά αν δεν έχεις βγάλει εισιτήριο. Πέντε λεπτά του ρολογιού είχαν περάσει, όχι παραπάνω και τελικώς Ατλέτικο live δεν είδαμε, παρά μόνο περπατήσαμε γύρω γύρω όλο το γήπεδο, ακούγοντας συνθήματα των οπαδών της, βγάζοντας φωτό και καταλήγοντας μετά από κάποια πεζοπορία σε μια όμορφη πλατεία που κοντά της βρίσκονται οι Κήποι της Concha Piquer.
Στο καφέ που καθίσαμε λίγο αργότερα γέμισε κόσμο και αρκετούς τουρίστες ενώ ο κύριος που μας πήρε τη παραγγελία, έγινε αμέσως η λατρεία μας. Άρχισε να μας μιλάει τόσο γρήγορα ισπανικά περιμένοντας μάλιστα και να του δώσουμε βιαστικά την παραγγελία μας, που μας έπιασαν τα γέλια, τη στιγμή που η Ε. έκανε φιλότιμες προσπάθειες να του εξηγήσει τι ακριβώς θα θέλαμε.
Το σέρβις του ωστόσο μαρτυρούσε πως μας συμπάθησε εξίσου, αφού όποτε περνούσε από το τραπέζι μας, μας έριχνε κι από ένα τρανταχτό γέλιο ενώ του ξέφευγε και καμιά δύσκολη ισπανική λέξη επίτηδες..
Η παρέα των παιδιών που καθόταν στο διπλανό τραπέζι, μας κοιτούσε λες και είχαμε προσγειωθεί από τον Άρη, ενώ το ένα πιτσιρίκι από αυτά, μας πλησίασε αμήχανα για να μας ρωτήσει από πού είμαστε καθώς είχε εντυπωσιαστεί από τη γλώσσα. «Ποπο πόσο γρήγορα μιλάτε εσείς οι Έλληνες δύσκολα ακούγονται»… Τώρα για το δύσκολο να συμφωνήσω, για το γρήγορο να μιλάει ο Ισπανός, που κάναμε χρυσό τον κυριούλη να βάλει φρένο πριν λίγο, δεν το κατάλαβα απλά φαντάζομαι πως ακόμα και για τους γρηγορότατους Ισπανούς τα ελληνικά μοιάζουν με γλωσσοδέτη.
Εκτός Μαδρίτης ακόμα δυστυχώς δεν έχω πάει στην Ισπανία για να κρίνω σωστά, ωστόσο οι άνθρωποί της μου έβγαζαν μια οικειότητα και μου έφερναν και λίγο σε εμάς, καθώς τίποτα απ’ όσα συνέβησαν σε αυτό το ταξίδι δεν μου ξένισε, ούτε σε συμπεριφορά αλλά ούτε και σε συνήθειες.
Περάσαμε πολύ όμορφα εκείνο το απόγευμα αλλά τίποτα δεν μπορούσε να μας προϊδεάσει για ότι θα ακολουθούσε το βράδυ. Flamenco δεν είχαμε καταφέρει να δούμε, το Toledo το χάσαμε λόγω τρένου και δικής μας αργοπορίας και φυσικά ανοργανωσίας, αλλά μια fiesta την είδαμε! Και τι fiesta….
Η Ρεάλ Μαδρίτης λοιπόν, εκείνο το βράδυ με τη νίκη που πέτυχε την ώρα που εμείς προσπαθούσαμε ανεπιτυχώς να μπούμε στο Βιθέντε Καλντερόν, γιόρτασε το πρωτάθλημα και αυτό που έγινε το βράδυ στη Gran Via μόνο κατά παραγγελία θα μπορούσαμε να το είχαμε κάνει..
Πληροφορηθήκαμε λοιπόν σωστά και επιτυχώς αυτή τη φορά, πως οι φίλαθλοι της Ρεάλ θα κατακλύσουν το βράδυ την Plaza de Espana, κλείνοντας τους δρόμους και όλη την Gran Via, καθώς θα περνούσε το ανοιχτό πούλμαν με όλη την ποδοσφαιρική ομάδα για να γιορτάσει με τους Ισπανούς οπαδούς την κατάκτηση ακόμη ενός τίτλου.
Οι εικόνες μου θύμισαν Euro 2004 στην Ομόνοια. Πολύς κόσμος, εμβατήρια, μεγάφωνα, μικροπωλητές κατά μήκος της πλατείας να πουλούν μπύρες, εδέσματα, κασκόλ, φανέλες, κιόσκια με κάθε λογής πράγματα, γενικώς μεγάλη οργάνωση σε σχέση με αυτό που περίμενα για μια fiesta ομάδας.
Όλο το κέντρο της Μαδρίτης είχε ντυθεί στα λευκά και τα μοβ, τα χρώματα των «μερένγκες» ενώ από τα μεγάφωνα ακουγόταν ήδη το γνωστό και χιλιοπαιγμένο «We are the champions» που τραγουδιόταν με έναν μοναδικά αστείο τρόπο από τους παρευρισκόμενους οπαδούς της Ρεάλ.
Κάτι που υπάρχει οφείλω εδώ να πω και σε βιντεάκι με τις φωνές των φίλων μας να τραγουδούν ρυθμικά «γουί αρ τε τσάμπιονς οφ τε γουόοορλτ» και εμείς να μη μπορούμε να συγκρατήσουμε τα γέλια μας. Έπειτα από μιάμιση ώρα και 4 μπύρες, έκανε και την εμφάνισή του το ανοιχτό πούλμαν της «Βασίλισσας» με όλους τους παίκτες να χαιρετούν και να γιορτάζουν με το εκστασιασμένο πλήθος που έβλεπε τα ινδάλματά του από τόσο κοντά.
-«Πες στο ψηλό μπροστά σου να κάνει πιο δίπλα να βγάλω φωτό τον Cannavaro»
-«Και που είμαστε κούκλα μου; Σε αξιοθέατο; Σιγά μη μου δώσει και τη θέση του, να παρακαλάς μη πέσουν πάνω μας όλοι αυτοί μπροστά όπως έχουν στριμωχτεί. Ένα βήμα μόνο χρειάζεται».
-«Ω καλά, θα πάω από εκεί θα τους βγάλω όλους και τη κούπα μαζί και εσύ κάτσε πίνε μπύρες».
Όπως και έκανα τελικά. Ήταν τόσος ο χαμός που τελικά όταν έκανε τη βόλτα του το πούλμαν, χαθήκαμε κιόλας και βρεθήκαμε λίγο αργότερα όταν έσπασε ο περισσότερος κόσμος φωνάζοντας στα ελληνικά γιατί από οπτικό πεδίο μηδέν εις το πηλίκο η υπόθεση.
«Ορίστε είδαμε και τη fiesta μας, κάναμε και τη βόλτα μας στο Calderon, πήγες και στα πάρκα σου, μόνο το Τολέδο χάσαμε»… ψέλλισε η Ε. και κατάλαβε από το δολοφονικό μου βλέμμα πως πέταξε κοτσάνα και μου θύμισε την ανοργανωσιά μας ακόμη μια φορά..
Η επόμενη, ήταν η «μεγάλη» μέρα για εμάς στη Μαδρίτη, η μέρα που θέλαμε να πιστεύουμε πως θα φύγουν από πάνω μας τα εισιτήρια και τα χρήματα θα δοθούν σε φιλανθρωπίες του στυλ ψώνια.
Το Vicente Calderon είναι το δεύτερο μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό γήπεδο της Μαδρίτης και έδρα της έτερης ομάδας της πρωτεύουσας, Ατλέτικο.
Εκείνη τη μέρα λοιπόν, όπου σχεδόν τα πάντα ήταν κλειστά, το ποδόσφαιρο γιόρταζε καθώς αγώνες γινόντουσαν κανονικά και σε μια έξαρση της στιγμής μετά από τις παέγιες που είχαμε γευτεί αποφασίσαμε μήπως δούμε και κάτι εκτός από ταυρομαχία σε αυτή τη Μαδρίτη επιτέλους.
Αφού ο καιρός το επέτρεπε κάναμε όλο τον δρόμο μέχρι εκεί ποδαράτο, περνώντας και μέσα από πλακόστρωτα αλλά διασχίζοντας και κάποιες λεωφόρους ενώ αν και η ώρα πλησίαζε για τον αγώνα, δεν βλέπαμε ψυχή να κυκλοφορεί προς το γήπεδο, όταν πια πήραμε την τελική ευθεία για αυτό, της Calle 30. Ή που έχουν μπει μέσα όλοι, ή που δεν παίζει εδώ σήμερα ρε παιδιά σκέφτομαι και με το που φτάνουμε οι απορίες μας λύθηκαν από τους πλανόδιους που μοσχοπουλούσαν κασκόλ της Ατλέτικο περιμετρικά του γηπέδου.
Αν αρχίσει ο αγώνας, δεν μπαίνεις μέσα μας είπε…ειδικά αν δεν έχεις βγάλει εισιτήριο. Πέντε λεπτά του ρολογιού είχαν περάσει, όχι παραπάνω και τελικώς Ατλέτικο live δεν είδαμε, παρά μόνο περπατήσαμε γύρω γύρω όλο το γήπεδο, ακούγοντας συνθήματα των οπαδών της, βγάζοντας φωτό και καταλήγοντας μετά από κάποια πεζοπορία σε μια όμορφη πλατεία που κοντά της βρίσκονται οι Κήποι της Concha Piquer.
Στο καφέ που καθίσαμε λίγο αργότερα γέμισε κόσμο και αρκετούς τουρίστες ενώ ο κύριος που μας πήρε τη παραγγελία, έγινε αμέσως η λατρεία μας. Άρχισε να μας μιλάει τόσο γρήγορα ισπανικά περιμένοντας μάλιστα και να του δώσουμε βιαστικά την παραγγελία μας, που μας έπιασαν τα γέλια, τη στιγμή που η Ε. έκανε φιλότιμες προσπάθειες να του εξηγήσει τι ακριβώς θα θέλαμε.
Το σέρβις του ωστόσο μαρτυρούσε πως μας συμπάθησε εξίσου, αφού όποτε περνούσε από το τραπέζι μας, μας έριχνε κι από ένα τρανταχτό γέλιο ενώ του ξέφευγε και καμιά δύσκολη ισπανική λέξη επίτηδες..
Η παρέα των παιδιών που καθόταν στο διπλανό τραπέζι, μας κοιτούσε λες και είχαμε προσγειωθεί από τον Άρη, ενώ το ένα πιτσιρίκι από αυτά, μας πλησίασε αμήχανα για να μας ρωτήσει από πού είμαστε καθώς είχε εντυπωσιαστεί από τη γλώσσα. «Ποπο πόσο γρήγορα μιλάτε εσείς οι Έλληνες δύσκολα ακούγονται»… Τώρα για το δύσκολο να συμφωνήσω, για το γρήγορο να μιλάει ο Ισπανός, που κάναμε χρυσό τον κυριούλη να βάλει φρένο πριν λίγο, δεν το κατάλαβα απλά φαντάζομαι πως ακόμα και για τους γρηγορότατους Ισπανούς τα ελληνικά μοιάζουν με γλωσσοδέτη.
Εκτός Μαδρίτης ακόμα δυστυχώς δεν έχω πάει στην Ισπανία για να κρίνω σωστά, ωστόσο οι άνθρωποί της μου έβγαζαν μια οικειότητα και μου έφερναν και λίγο σε εμάς, καθώς τίποτα απ’ όσα συνέβησαν σε αυτό το ταξίδι δεν μου ξένισε, ούτε σε συμπεριφορά αλλά ούτε και σε συνήθειες.
Περάσαμε πολύ όμορφα εκείνο το απόγευμα αλλά τίποτα δεν μπορούσε να μας προϊδεάσει για ότι θα ακολουθούσε το βράδυ. Flamenco δεν είχαμε καταφέρει να δούμε, το Toledo το χάσαμε λόγω τρένου και δικής μας αργοπορίας και φυσικά ανοργανωσίας, αλλά μια fiesta την είδαμε! Και τι fiesta….
Η Ρεάλ Μαδρίτης λοιπόν, εκείνο το βράδυ με τη νίκη που πέτυχε την ώρα που εμείς προσπαθούσαμε ανεπιτυχώς να μπούμε στο Βιθέντε Καλντερόν, γιόρτασε το πρωτάθλημα και αυτό που έγινε το βράδυ στη Gran Via μόνο κατά παραγγελία θα μπορούσαμε να το είχαμε κάνει..
Πληροφορηθήκαμε λοιπόν σωστά και επιτυχώς αυτή τη φορά, πως οι φίλαθλοι της Ρεάλ θα κατακλύσουν το βράδυ την Plaza de Espana, κλείνοντας τους δρόμους και όλη την Gran Via, καθώς θα περνούσε το ανοιχτό πούλμαν με όλη την ποδοσφαιρική ομάδα για να γιορτάσει με τους Ισπανούς οπαδούς την κατάκτηση ακόμη ενός τίτλου.
Οι εικόνες μου θύμισαν Euro 2004 στην Ομόνοια. Πολύς κόσμος, εμβατήρια, μεγάφωνα, μικροπωλητές κατά μήκος της πλατείας να πουλούν μπύρες, εδέσματα, κασκόλ, φανέλες, κιόσκια με κάθε λογής πράγματα, γενικώς μεγάλη οργάνωση σε σχέση με αυτό που περίμενα για μια fiesta ομάδας.
Όλο το κέντρο της Μαδρίτης είχε ντυθεί στα λευκά και τα μοβ, τα χρώματα των «μερένγκες» ενώ από τα μεγάφωνα ακουγόταν ήδη το γνωστό και χιλιοπαιγμένο «We are the champions» που τραγουδιόταν με έναν μοναδικά αστείο τρόπο από τους παρευρισκόμενους οπαδούς της Ρεάλ.
Κάτι που υπάρχει οφείλω εδώ να πω και σε βιντεάκι με τις φωνές των φίλων μας να τραγουδούν ρυθμικά «γουί αρ τε τσάμπιονς οφ τε γουόοορλτ» και εμείς να μη μπορούμε να συγκρατήσουμε τα γέλια μας. Έπειτα από μιάμιση ώρα και 4 μπύρες, έκανε και την εμφάνισή του το ανοιχτό πούλμαν της «Βασίλισσας» με όλους τους παίκτες να χαιρετούν και να γιορτάζουν με το εκστασιασμένο πλήθος που έβλεπε τα ινδάλματά του από τόσο κοντά.
-«Πες στο ψηλό μπροστά σου να κάνει πιο δίπλα να βγάλω φωτό τον Cannavaro»
-«Και που είμαστε κούκλα μου; Σε αξιοθέατο; Σιγά μη μου δώσει και τη θέση του, να παρακαλάς μη πέσουν πάνω μας όλοι αυτοί μπροστά όπως έχουν στριμωχτεί. Ένα βήμα μόνο χρειάζεται».
-«Ω καλά, θα πάω από εκεί θα τους βγάλω όλους και τη κούπα μαζί και εσύ κάτσε πίνε μπύρες».
Όπως και έκανα τελικά. Ήταν τόσος ο χαμός που τελικά όταν έκανε τη βόλτα του το πούλμαν, χαθήκαμε κιόλας και βρεθήκαμε λίγο αργότερα όταν έσπασε ο περισσότερος κόσμος φωνάζοντας στα ελληνικά γιατί από οπτικό πεδίο μηδέν εις το πηλίκο η υπόθεση.
«Ορίστε είδαμε και τη fiesta μας, κάναμε και τη βόλτα μας στο Calderon, πήγες και στα πάρκα σου, μόνο το Τολέδο χάσαμε»… ψέλλισε η Ε. και κατάλαβε από το δολοφονικό μου βλέμμα πως πέταξε κοτσάνα και μου θύμισε την ανοργανωσιά μας ακόμη μια φορά..
Η επόμενη, ήταν η «μεγάλη» μέρα για εμάς στη Μαδρίτη, η μέρα που θέλαμε να πιστεύουμε πως θα φύγουν από πάνω μας τα εισιτήρια και τα χρήματα θα δοθούν σε φιλανθρωπίες του στυλ ψώνια.
astral
Member
- Μηνύματα
- 776
- Likes
- 140
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού - Αργεντινή
Ααααα...εδώ θα συμφωνήσω κι εγώ με τη φίλη σου: Cannavaro και ξερό ψωμί!
(ααχ τι παιδιά βγάζει η Ιταλία
)
(ααχ τι παιδιά βγάζει η Ιταλία
)
dim kyr
Member
- Μηνύματα
- 2.066
- Likes
- 6.317
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μπαγκλαντες
Μάλιστα! Κι άλλα αξιοθέατα, με κορυφαίο τον cannavaro!
Ομολόγησε, δεν πήγες για την Μαδρίτη στην Ισπανία. Άλλα είχες στο μυαλό σου......
Twinkie
Member
- Μηνύματα
- 1.142
- Likes
- 327
- Επόμενο Ταξίδι
- Με το νου
- Ταξίδι-Όνειρο
- Στα πέντε σημεία της Γης
Τις μπύρες στη προκειμένη. Η Ε. ήθελε τον Cannavaro...
Μα ό,τι κι αν γράψω αγαπημένη μου, το μάτι σας εκεί θα πέφτει αυτομάτως.. "χάλασε" από την αρχή η συνταγή. Με το που ανέφερα τη λέξη κοιλιακούς
Μα ό,τι κι αν γράψω αγαπημένη μου, το μάτι σας εκεί θα πέφτει αυτομάτως.. "χάλασε" από την αρχή η συνταγή. Με το που ανέφερα τη λέξη κοιλιακούς
Άσ'την να λέει, Twinkie! Στο κάτω κάτω δεν είναι ύποπτο που πρώτη διαβάζει τις ιστορίες σου; Περιμένει πότε θα δείξεις έναν κοιλιακό, έναν παίχτη, ένα λαβ στόρι, κάτι βρε αδερφέ! Ζηλεύει η κυρία Dym Kyr γιατί ταξιδεύει πάντα με τον Γκιούλιβερ και δεν μπόρεσε να χτυπήσει ούτε έναν Λαοτιανό φέτος το καλοκαίρι!
Παρεμπιπτόντως, μια χαρά σας έκατσε η γιορτή της Βασίλισσας!!! Είχα πετύχει κάτι αντίστοιχο στη Ρώμη όταν πήρε το πρωτάθλημα η Roma. Φοβερή γιορτή! Δεν πειράζει που δεν πήγατε Τολέδο, αυτή τη φορά η επίσκεψη στην Ισπανία ήταν αφιερωμένη στη στρογγυλή θεά. Καλά να 'στε να ξαναπάτε!
Παρεμπιπτόντως, μια χαρά σας έκατσε η γιορτή της Βασίλισσας!!! Είχα πετύχει κάτι αντίστοιχο στη Ρώμη όταν πήρε το πρωτάθλημα η Roma. Φοβερή γιορτή! Δεν πειράζει που δεν πήγατε Τολέδο, αυτή τη φορά η επίσκεψη στην Ισπανία ήταν αφιερωμένη στη στρογγυλή θεά. Καλά να 'στε να ξαναπάτε!
Twinkie
Member
- Μηνύματα
- 1.142
- Likes
- 327
- Επόμενο Ταξίδι
- Με το νου
- Ταξίδι-Όνειρο
- Στα πέντε σημεία της Γης
χαχαχαχαχαχχαχαχχαχχα
zmaria
Member
Twinkie, άργησα πολύ να "ανακαλύψω" την ιστορία και την διάβασα μονορούφι. Ήταν για μένα ότι έπρεπε... Κοριτσοπαρέα στην αγαπημένη μου Ισπανία, στην Μαδρίτη που της έχω και κάποια αδυναμία, σάλσα σε μπαράκι μέσα στα στενά, κοιλιακοί κτλ γύρω γύρω και συνέχεια (ναι συνέχεια)και τσουπ να σε διαβάζω εγώ την κατάλληλη στιγμή. Καναβάρο και ξερό ψωμί.. Πως με πέτυχες, πως με πέτυχες...
Πέρα από τα χαριτωμένα, η Μαδρίτη είναι φοβερή πόλη, με ιδιαίτερη ζωντάνια κι ανυπομονώ να ξαναπάω (σύντομα ελπίζω). Τολέδο κρίμα που δεν πήγατε, είναι πραγματικά φανταστικό... Δεν πειράζει, ευκαιρία για να ξαναπάς.. (έχε στο νου σου και την Γρανάδα-Ανδαλουσία- όλα τα λεφτά)
Είπαμε, αγαπάμε Ισπανία.
Υ.Γ. Μ' αρέσει πολύ ο τρόπος που γράφεις, έχει κάτι το συναισθηματικό κι αυθόρμητο, λες και διαβάζω ημερολόγιο.. Το χα προσέξει και για την Πόλη όταν έγραφες. Μπράβο σου!
Πέρα από τα χαριτωμένα, η Μαδρίτη είναι φοβερή πόλη, με ιδιαίτερη ζωντάνια κι ανυπομονώ να ξαναπάω (σύντομα ελπίζω). Τολέδο κρίμα που δεν πήγατε, είναι πραγματικά φανταστικό... Δεν πειράζει, ευκαιρία για να ξαναπάς.. (έχε στο νου σου και την Γρανάδα-Ανδαλουσία- όλα τα λεφτά)
Είπαμε, αγαπάμε Ισπανία.
Υ.Γ. Μ' αρέσει πολύ ο τρόπος που γράφεις, έχει κάτι το συναισθηματικό κι αυθόρμητο, λες και διαβάζω ημερολόγιο.. Το χα προσέξει και για την Πόλη όταν έγραφες. Μπράβο σου!
Twinkie
Member
- Μηνύματα
- 1.142
- Likes
- 327
- Επόμενο Ταξίδι
- Με το νου
- Ταξίδι-Όνειρο
- Στα πέντε σημεία της Γης
Zmaria σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και να ξέρεις έχω ήδη στο μυαλό μου τις περιοχές που λες στην Ισπανία για τα επόμενα ταξίδια...Από τώρα τα ονειρεύομαι
KLEOPATRA
Member
- Μηνύματα
- 5.870
- Likes
- 2.265
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ειρηνικος ..παντου
Αντε βρε πουλακι μου μ αυτα τα εισητηρια ...αντε πια να μαθουμε αν τα ξεφορτωθηκατε τα ρημαδια.
Πολυ ωραια θα ηταν και τα αξιοθεατα -φιλαθλοι φανταζομαι ,που ειδατε στη φιεστα.
Τοσοι αντρες μαζεμενοι!
Πολυ ωραια θα ηταν και τα αξιοθεατα -φιλαθλοι φανταζομαι ,που ειδατε στη φιεστα.
Τοσοι αντρες μαζεμενοι!
Twinkie
Member
- Μηνύματα
- 1.142
- Likes
- 327
- Επόμενο Ταξίδι
- Με το νου
- Ταξίδι-Όνειρο
- Στα πέντε σημεία της Γης
Η στιγμή της αλήθειας
Η διάθεση με την οποία ξυπνήσαμε την επόμενη το πρωί στο hostal οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στον καλοκαιρινό καιρό της Μαδρίτης, ασυνήθιστο για εκείνη την εποχή οι 30 βαθμοί, αλλά και στην χθεσινοβραδυνή fiesta της Ρεάλ που τελείωσε με κι άλλες μπύρες, κι άλλα γέλια και ένα μπαράκι στα σοκάκια της Gran Via, αυτή τη φορά στα γούστα μας και στα..πορτοφόλια μας.
Η πόλη λοιπόν, μετά από μια Πρωτομαγιά, μια Fiesta de la Comunidad, μια fiesta της Ρεάλ και εμάς να περιφερόμαστε άλλοτε σαν άδικες κατάρες κι άλλοτε με τεράστια χαμόγελα στις φάτσες μας, ήταν έτοιμη να ζήσει και τους τελικούς του γεγονότος για το οποίο αρχικώς είχαμε σχεδιάσει το ταξίδι. Απόψε θα γινόταν ο τελικός του final four της Euroleague και φυσικά ο χρόνος μας τελείωνε. Τα εισιτήρια έπρεπε να δοθούν και ει δυνατόν άμεσα και με το «καπέλο» τους αν ήταν εφικτό. Σε τέτοιες διοργανώσεις γνωρίζαμε πως ο κόσμος μαζεύεται από νωρίς στα περίχωρα του γηπέδου, γιορτάζοντας, κάνοντας πηγαδάκια να γνωριστούν μεταξύ τους, τραγουδώντας, πίνοντας και τρώγοντας έως ότου μπουν στο γήπεδο.
Οι επιλογές μας δεν ήταν πολλές. ΤΣΣΚΑ Μόσχας και Μακάμπι Τελ Αβίβ θα διεκδικούσαν το Κύπελλο και οι προσευχές μας πήγαιναν ή στους λίγους Ρώσους ή σε Ισραηλινούς που ψοφάνε να δουν την ομάδα τους και θέλουν τα εισιτήρια. Η αλήθεια είναι πως τον όγκο των φιλάθλων τον κάλυπτε αυτός των Ελλήνων που είχαν καπαρώσει αρκετά εισιτήρια αλλά κι αυτός των Ισραηλινών τελικά, καθώς από τις άλλες ομάδες και δη της ρωσικής, υπήρχαν ελάχιστοι φίλαθλοι. Τόσο στο γήπεδο όσο και στην πόλη μέσα, είδαμε περισσότερα διακριτικά με κίτρινο χρώμα, αυτό της Μακάμπι, παρά της ΤΣΣΚΑ, αν και ήταν αδιαφιλονίκητο φαβορί.
Ξεκινήσαμε αμήχανα στην αρχή και με περισσότερη σιγουριά στη συνέχεια τον δρόμο για το Palacio de los Deportes, σταματώντας με το μετρό στην γνωστή μας πια Goya, για ακόμη ένα ποδαράτο πλάι στα κλειστά καταστήματα αλλά τις γεμάτες οδούς. Κυριακή γαρ, ο καιρός σύμμαχος, οι Μαδριλένοι είχαν βγει παγανιά για όμορφες βόλτες και φαγητάκι στα αρκετά πάρκα της πρωτεύουσας.
Όταν φτάσαμε στον περιβάλλοντα χώρο του αθλητικού συγκροτήματος, είδαμε γνωστές φάτσες, μεταξύ των οποίων και ο Κωστής, ο αισιόδοξος Παναθηναϊκός με τα δέκα εισιτήρια προς πώληση….
-«Καλώς τες, βρήκατε άκρη τελικά ή τώρα θα κάνετε τη δουλειά;». Σοβαρά σας γράφω, νόμιζα πως έκανα το deal του αιώνα εκείνες τις μέρες. Ούτε η μαφία τέτοια ορολογία και μυστικοπάθεια. Η Barbunzel που είχε καλά φυλαγμένα τα τρία εισιτήρια στην τσάντα της, έβγαλε τον κλειστό φάκελο και δείχνοντάς τον στον Κωστή, αυτός κατάλαβε πως τελικώς δεν ήταν ο μόνος που περίμενε τελευταία στιγμή.
Κάναμε ένα τσιγάρο, δύο, τρία, έναν καφέ, κουβέντα στη κουβέντα, η ώρα είχε περάσει και η ιστορία επαναλαμβανόταν. Εμείς με το puppyβλέμμα, ο Κωστής τον χαβά του να μην αγχώνεται με τίποτα- «παλιός» στο επάγγελμα μάλλον- και κάποιοι που μας πλησίαζαν να θέλουν τα εισιτήρια κοψοχρονιά. Τρία τον αριθμό, δυο να πληρώσουν…
Κι εκεί που νόμιζα πως απλά η ιστορία επαναλαμβανόταν, τελικώς έπαθα και déjà vu ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα, καθώς αυτοί οι μορφονιοί της Polizia πάλι έκαναν τις βόλτες τους και έκοβαν κίνηση. Είχε δοθεί σύρμα, δεν εξηγούταν αλλιώς τόσο πολύ αστυνόμευση, πως κάποιοι(σφυρίζω αδιάφορα) είχαν άσχημες και σίγουρα παράνομες προθέσεις. Στο μυαλό όλων μας είχε ποτίσει η ιδέα από τις προάλλες πως θα πορευτούμε με τις ενδείξεις των υπολοίπων, όπερ και σήμαινε θα πουλήσουμε μεν τα εισιτήρια, αλλά θα βγάλουμε και το κατιτίς παραπάνω για τον κόπο μας(πάλι σφυρίζω αδιάφορα).
Ο κόσμος σύρρεε- τόση ώρα που είχε περάσει- στο Palacio de los Deportesκαι εμείς σταμπάραμε τους Μακαμπιανούς, Μακαμπαίους, πείτε τους όπως σας βολεύει. Τα ονόματα λίγη σημασία είχαν. Με την διακριτική παρουσία της αστυνομίας προσπαθούσαμε κι εμείς να είμαστε όσο δυνατόν πιο αδιάφορες γίνεται περπατώντας δήθεν από τουριστικό ενδιαφέρον στην περίμετρο του γηπέδου.
-«Έλα σας βρήκα αγοραστή», κάνει σε κάποια φάση η Barbu που είχε καρφώσει 3 Ισραηλινούς να κοντοζυγώνουν στο γήπεδο έχοντας στα μάτια την αναζήτηση.
-«Και τώρα δηλαδή τι κάνουμε; Πάμε εμείς εκεί; Έρχονται αυτοί προς τα εδώ; Τα δίνουμε όντως παραπάνω;»
-«Αν είχα όλες τις απαντήσεις, πίστεψέ με, θα τα είχαμε πουλήσει ως τώρα. Άντε πάμε και ο θεός βοηθός»
-«Γειά σας, μήπως θέλετε εισιτήρια;» είπα χωρίς να το πολυσκεφτώ στα αγγλικά.
-«Θέλουμε, η τιμή τους όμως ποια είναι. Είναι τα ακριβά;»
-«Όχι, τα πιο φτηνά είναι ρε φιλαράκι, αλλά θα μας δώκεις και κάτι παραπάνω»¨
-«No, nomadam. Και οι άλλοι από εκεί μου δίνουν 200 ευρώ το ένα. Αν ήταν έτσι θα τα είχα πάρει»
-«Έλα κορίτσια, πολύ το αργούμε το θέμα και μας βλέπω στο μπουντρούμι στα σίγουρα».
-«Εντάξει, πάρτα στη τιμή τους» λέει η Barbu και μόνο που δε με άκουσε όλη η πλατεία του γηπέδου.
-«Τι λες χριστιανή μου; Ποια τιμή τους; Τόσες μέρες δεν τα δώσαμε για να τα πάρουν τώρα στη τιμή τους; Δεν τον άκουσες τον άλλο με τα δέκα; Διπλάσια τιμή και βάλε θα τα δώσει» είπα κι εκείνη τη στιγμή ένιωσα τουλάχιστον απατεώνας. Το χτύπημα στη μέση από την Ε. που με λίγα λόγια μου έλεγε να σκάσω, με έκανε να βγω από τις σκέψεις μου, καθώς εκείνη την ώρα οι μορφονιοί βρίσκονταν στα 100 μέτρα από εμάς.
-«Όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται, δεν κοιτούν εμάς. Τόσος κόσμος εδώ πέρα, σε μας θα τη πέσουν;»
Το βιολί μου εγώ να μην κάνω πίσω με τίποτα. Το αποτέλεσμα; Είχαν πλησιάσει άλλοι επίδοξοι μνηστήρες τους Ισραηλινούς και την είχαν κάνει στη στιγμή.
-«Πάρτα. Να δω τώρα τι κατάλαβες; Ψάξε εσύ βρες άλλους τώρα μέσα στο χαμό».
Έφαγα τη μούντζα μου, έβαλα την ουρά κάτω απ’ τα σκέλια και το βούλωσα αναζητώντας μόνη μου πια άλλους επιτήδειους καθώς τα κορίτσια είχαν σηκώσει τα χέρια ψηλά.
Η ώρα είχε πλησιάσει, ο μικρός τελικός απείχε δυο ώρες για να αρχίσει και εμείς είχαμε φάει σχεδόν όλη τη μέρα μας εκεί δίχως αποτέλεσμα. Ταλαιπωρημένες με τον ήλιο να γλύφει τα πρόσωπά μας τόση ώρα, είχαν κοκκινίσει μύτες, μάγουλα, το μακό φαινόταν μπουφάν και το στομάχι διαμαρτυρόταν. Σαν από μηχανής θεός, έρχεται κάποια στιγμή ένας τύπος, Μακαμπιανός φυσικά να μας ρωτήσει κάτι εντελώς άσχετο με τον αγώνα.
«Μήπως ξέρετε από εδώ πώς μπορώ να πάω στην "Cuccineria”»;
Έλα μου; Πως το πες; Τι ν τούτο; Πείνασε το πουλάκι μου και ψάχνει μαμ; Δεν μπορούσα να φανταστώ τι άλλο θα μπορούσε να ήταν εκτός από ταβέρνα τύπου. Αφού είπαμε σε χορωδία ένα ξεψυχισμένο όχι ήθελε και άλλες ερωτήσεις. Μας νομίζει Ισπανίδες; Είπε με χαρά η Ε. που είχε σίγουρα ξεχάσει τον αρχικό λόγο ύπαρξής μας εκεί.
Άντε ρίχτο να δούμε τι θα καταλάβουμε….
-«Μήπως έχετε εισιτήρια για τους αγώνες;» Ε, πες το άνθρωπέ μου τόση ώρα, σε είχαμε παρεξηγήσει. Φυσικά, φυσικά, τρία μοσχομυριστά, ευωδιάζει η πλαστικούρα, τα φτηνιάρικα μωρέ. Πάρτα, πάρτα να πάνε στα κομμάτια!
Φωνάζει περιχαρής τους φίλους τους, ανοίγουν τα πορτοφόλια και τα μοβ και κίτρινα χαρτονομίσματα έκαναν παρέλαση!
Εκεί πια γνώριζα πως είχε έρθει η στιγμή να αυτομουντζωθώ. Πίστεψα πως ήταν η μοναδική μας ευκαιρία, του τα δώσαμε στην τιμή τους, ούτε ευρώ παραπάνω, ούτε έξοδα αποστολής, τίποτα κι αυτός απλά έβγαλε ένα από τα πολλά κίτρινα και κάτι ψιλά(100ευρω) να μας πληρώσει. Με είχε πιάσει η μεγαλομανία μου, το ομολογώ. :roll:
Θα μου πείτε βρήκες και εσύ ευκαιρία να βγάλεις κάτι παραπάνω. Φτου σου κι όλα τα συναφή. Θα το δεχτώ. Δεν το συνηθίζω, δεν μου έχει ξανατύχει άλλωστε, αλλά με είχε συνεπάρει η όλη ιστορία και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα.
Φεύγουν οι τρεις φίλοι από το Ισραήλ και εμείς είχαμε μείνει με τα πόδια κολλημένα στο έδαφος να τους κοιτάμε κι αυτή τη φορά το puppyπου έχασε το κόκκαλό του, το ντυθήκαμε άψογα, αφού έτσι νιώθαμε.
-«Έλα εντάξει, δεν πειράζει, πάρτο από την καλή του πλευρά».
-«Γιατί, έχει και τέτοια;»
-«Τα ξεφορτωθήκαμε παιδί μου. Αυτό δεν θέλαμε; Ορίστε, ούτε γάτα, ούτε ζημιά, ούτε αστυνομία, τίποτα. Όλα καλά. Αύριο θα κάνουμε απόσβεση».
Δεν μπορούσα να κάνω και πολλά η αλήθεια είναι, οπότε ξεκινήσαμε για επιστροφή στο κέντρο. Μαύρη αγορά δεν κάναμε, τουλάχιστον όπως αυτή ορίζεται, ωστόσο αποτινάξαμε τον ζυγό των εισιτηρίων και πλέον είχαμε την ελευθερία να περνούσαμε άλλες σχεδόν δυο μέρες στη Μαδρίτη χωρίς σκέψεις για άλλες παρανομίες..
Η διάθεση με την οποία ξυπνήσαμε την επόμενη το πρωί στο hostal οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στον καλοκαιρινό καιρό της Μαδρίτης, ασυνήθιστο για εκείνη την εποχή οι 30 βαθμοί, αλλά και στην χθεσινοβραδυνή fiesta της Ρεάλ που τελείωσε με κι άλλες μπύρες, κι άλλα γέλια και ένα μπαράκι στα σοκάκια της Gran Via, αυτή τη φορά στα γούστα μας και στα..πορτοφόλια μας.
Η πόλη λοιπόν, μετά από μια Πρωτομαγιά, μια Fiesta de la Comunidad, μια fiesta της Ρεάλ και εμάς να περιφερόμαστε άλλοτε σαν άδικες κατάρες κι άλλοτε με τεράστια χαμόγελα στις φάτσες μας, ήταν έτοιμη να ζήσει και τους τελικούς του γεγονότος για το οποίο αρχικώς είχαμε σχεδιάσει το ταξίδι. Απόψε θα γινόταν ο τελικός του final four της Euroleague και φυσικά ο χρόνος μας τελείωνε. Τα εισιτήρια έπρεπε να δοθούν και ει δυνατόν άμεσα και με το «καπέλο» τους αν ήταν εφικτό. Σε τέτοιες διοργανώσεις γνωρίζαμε πως ο κόσμος μαζεύεται από νωρίς στα περίχωρα του γηπέδου, γιορτάζοντας, κάνοντας πηγαδάκια να γνωριστούν μεταξύ τους, τραγουδώντας, πίνοντας και τρώγοντας έως ότου μπουν στο γήπεδο.
Οι επιλογές μας δεν ήταν πολλές. ΤΣΣΚΑ Μόσχας και Μακάμπι Τελ Αβίβ θα διεκδικούσαν το Κύπελλο και οι προσευχές μας πήγαιναν ή στους λίγους Ρώσους ή σε Ισραηλινούς που ψοφάνε να δουν την ομάδα τους και θέλουν τα εισιτήρια. Η αλήθεια είναι πως τον όγκο των φιλάθλων τον κάλυπτε αυτός των Ελλήνων που είχαν καπαρώσει αρκετά εισιτήρια αλλά κι αυτός των Ισραηλινών τελικά, καθώς από τις άλλες ομάδες και δη της ρωσικής, υπήρχαν ελάχιστοι φίλαθλοι. Τόσο στο γήπεδο όσο και στην πόλη μέσα, είδαμε περισσότερα διακριτικά με κίτρινο χρώμα, αυτό της Μακάμπι, παρά της ΤΣΣΚΑ, αν και ήταν αδιαφιλονίκητο φαβορί.
Ξεκινήσαμε αμήχανα στην αρχή και με περισσότερη σιγουριά στη συνέχεια τον δρόμο για το Palacio de los Deportes, σταματώντας με το μετρό στην γνωστή μας πια Goya, για ακόμη ένα ποδαράτο πλάι στα κλειστά καταστήματα αλλά τις γεμάτες οδούς. Κυριακή γαρ, ο καιρός σύμμαχος, οι Μαδριλένοι είχαν βγει παγανιά για όμορφες βόλτες και φαγητάκι στα αρκετά πάρκα της πρωτεύουσας.
Όταν φτάσαμε στον περιβάλλοντα χώρο του αθλητικού συγκροτήματος, είδαμε γνωστές φάτσες, μεταξύ των οποίων και ο Κωστής, ο αισιόδοξος Παναθηναϊκός με τα δέκα εισιτήρια προς πώληση….
-«Καλώς τες, βρήκατε άκρη τελικά ή τώρα θα κάνετε τη δουλειά;». Σοβαρά σας γράφω, νόμιζα πως έκανα το deal του αιώνα εκείνες τις μέρες. Ούτε η μαφία τέτοια ορολογία και μυστικοπάθεια. Η Barbunzel που είχε καλά φυλαγμένα τα τρία εισιτήρια στην τσάντα της, έβγαλε τον κλειστό φάκελο και δείχνοντάς τον στον Κωστή, αυτός κατάλαβε πως τελικώς δεν ήταν ο μόνος που περίμενε τελευταία στιγμή.
Κάναμε ένα τσιγάρο, δύο, τρία, έναν καφέ, κουβέντα στη κουβέντα, η ώρα είχε περάσει και η ιστορία επαναλαμβανόταν. Εμείς με το puppyβλέμμα, ο Κωστής τον χαβά του να μην αγχώνεται με τίποτα- «παλιός» στο επάγγελμα μάλλον- και κάποιοι που μας πλησίαζαν να θέλουν τα εισιτήρια κοψοχρονιά. Τρία τον αριθμό, δυο να πληρώσουν…
Κι εκεί που νόμιζα πως απλά η ιστορία επαναλαμβανόταν, τελικώς έπαθα και déjà vu ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα, καθώς αυτοί οι μορφονιοί της Polizia πάλι έκαναν τις βόλτες τους και έκοβαν κίνηση. Είχε δοθεί σύρμα, δεν εξηγούταν αλλιώς τόσο πολύ αστυνόμευση, πως κάποιοι(σφυρίζω αδιάφορα) είχαν άσχημες και σίγουρα παράνομες προθέσεις. Στο μυαλό όλων μας είχε ποτίσει η ιδέα από τις προάλλες πως θα πορευτούμε με τις ενδείξεις των υπολοίπων, όπερ και σήμαινε θα πουλήσουμε μεν τα εισιτήρια, αλλά θα βγάλουμε και το κατιτίς παραπάνω για τον κόπο μας(πάλι σφυρίζω αδιάφορα).
Ο κόσμος σύρρεε- τόση ώρα που είχε περάσει- στο Palacio de los Deportesκαι εμείς σταμπάραμε τους Μακαμπιανούς, Μακαμπαίους, πείτε τους όπως σας βολεύει. Τα ονόματα λίγη σημασία είχαν. Με την διακριτική παρουσία της αστυνομίας προσπαθούσαμε κι εμείς να είμαστε όσο δυνατόν πιο αδιάφορες γίνεται περπατώντας δήθεν από τουριστικό ενδιαφέρον στην περίμετρο του γηπέδου.
-«Έλα σας βρήκα αγοραστή», κάνει σε κάποια φάση η Barbu που είχε καρφώσει 3 Ισραηλινούς να κοντοζυγώνουν στο γήπεδο έχοντας στα μάτια την αναζήτηση.
-«Και τώρα δηλαδή τι κάνουμε; Πάμε εμείς εκεί; Έρχονται αυτοί προς τα εδώ; Τα δίνουμε όντως παραπάνω;»
-«Αν είχα όλες τις απαντήσεις, πίστεψέ με, θα τα είχαμε πουλήσει ως τώρα. Άντε πάμε και ο θεός βοηθός»
-«Γειά σας, μήπως θέλετε εισιτήρια;» είπα χωρίς να το πολυσκεφτώ στα αγγλικά.
-«Θέλουμε, η τιμή τους όμως ποια είναι. Είναι τα ακριβά;»
-«Όχι, τα πιο φτηνά είναι ρε φιλαράκι, αλλά θα μας δώκεις και κάτι παραπάνω»¨
-«No, nomadam. Και οι άλλοι από εκεί μου δίνουν 200 ευρώ το ένα. Αν ήταν έτσι θα τα είχα πάρει»
-«Έλα κορίτσια, πολύ το αργούμε το θέμα και μας βλέπω στο μπουντρούμι στα σίγουρα».
-«Εντάξει, πάρτα στη τιμή τους» λέει η Barbu και μόνο που δε με άκουσε όλη η πλατεία του γηπέδου.
-«Τι λες χριστιανή μου; Ποια τιμή τους; Τόσες μέρες δεν τα δώσαμε για να τα πάρουν τώρα στη τιμή τους; Δεν τον άκουσες τον άλλο με τα δέκα; Διπλάσια τιμή και βάλε θα τα δώσει» είπα κι εκείνη τη στιγμή ένιωσα τουλάχιστον απατεώνας. Το χτύπημα στη μέση από την Ε. που με λίγα λόγια μου έλεγε να σκάσω, με έκανε να βγω από τις σκέψεις μου, καθώς εκείνη την ώρα οι μορφονιοί βρίσκονταν στα 100 μέτρα από εμάς.
-«Όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται, δεν κοιτούν εμάς. Τόσος κόσμος εδώ πέρα, σε μας θα τη πέσουν;»
Το βιολί μου εγώ να μην κάνω πίσω με τίποτα. Το αποτέλεσμα; Είχαν πλησιάσει άλλοι επίδοξοι μνηστήρες τους Ισραηλινούς και την είχαν κάνει στη στιγμή.
-«Πάρτα. Να δω τώρα τι κατάλαβες; Ψάξε εσύ βρες άλλους τώρα μέσα στο χαμό».
Έφαγα τη μούντζα μου, έβαλα την ουρά κάτω απ’ τα σκέλια και το βούλωσα αναζητώντας μόνη μου πια άλλους επιτήδειους καθώς τα κορίτσια είχαν σηκώσει τα χέρια ψηλά.
Η ώρα είχε πλησιάσει, ο μικρός τελικός απείχε δυο ώρες για να αρχίσει και εμείς είχαμε φάει σχεδόν όλη τη μέρα μας εκεί δίχως αποτέλεσμα. Ταλαιπωρημένες με τον ήλιο να γλύφει τα πρόσωπά μας τόση ώρα, είχαν κοκκινίσει μύτες, μάγουλα, το μακό φαινόταν μπουφάν και το στομάχι διαμαρτυρόταν. Σαν από μηχανής θεός, έρχεται κάποια στιγμή ένας τύπος, Μακαμπιανός φυσικά να μας ρωτήσει κάτι εντελώς άσχετο με τον αγώνα.
«Μήπως ξέρετε από εδώ πώς μπορώ να πάω στην "Cuccineria”»;
Έλα μου; Πως το πες; Τι ν τούτο; Πείνασε το πουλάκι μου και ψάχνει μαμ; Δεν μπορούσα να φανταστώ τι άλλο θα μπορούσε να ήταν εκτός από ταβέρνα τύπου. Αφού είπαμε σε χορωδία ένα ξεψυχισμένο όχι ήθελε και άλλες ερωτήσεις. Μας νομίζει Ισπανίδες; Είπε με χαρά η Ε. που είχε σίγουρα ξεχάσει τον αρχικό λόγο ύπαρξής μας εκεί.
Άντε ρίχτο να δούμε τι θα καταλάβουμε….
-«Μήπως έχετε εισιτήρια για τους αγώνες;» Ε, πες το άνθρωπέ μου τόση ώρα, σε είχαμε παρεξηγήσει. Φυσικά, φυσικά, τρία μοσχομυριστά, ευωδιάζει η πλαστικούρα, τα φτηνιάρικα μωρέ. Πάρτα, πάρτα να πάνε στα κομμάτια!
Φωνάζει περιχαρής τους φίλους τους, ανοίγουν τα πορτοφόλια και τα μοβ και κίτρινα χαρτονομίσματα έκαναν παρέλαση!
Εκεί πια γνώριζα πως είχε έρθει η στιγμή να αυτομουντζωθώ. Πίστεψα πως ήταν η μοναδική μας ευκαιρία, του τα δώσαμε στην τιμή τους, ούτε ευρώ παραπάνω, ούτε έξοδα αποστολής, τίποτα κι αυτός απλά έβγαλε ένα από τα πολλά κίτρινα και κάτι ψιλά(100ευρω) να μας πληρώσει. Με είχε πιάσει η μεγαλομανία μου, το ομολογώ. :roll:
Θα μου πείτε βρήκες και εσύ ευκαιρία να βγάλεις κάτι παραπάνω. Φτου σου κι όλα τα συναφή. Θα το δεχτώ. Δεν το συνηθίζω, δεν μου έχει ξανατύχει άλλωστε, αλλά με είχε συνεπάρει η όλη ιστορία και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα.
Φεύγουν οι τρεις φίλοι από το Ισραήλ και εμείς είχαμε μείνει με τα πόδια κολλημένα στο έδαφος να τους κοιτάμε κι αυτή τη φορά το puppyπου έχασε το κόκκαλό του, το ντυθήκαμε άψογα, αφού έτσι νιώθαμε.
-«Έλα εντάξει, δεν πειράζει, πάρτο από την καλή του πλευρά».
-«Γιατί, έχει και τέτοια;»
-«Τα ξεφορτωθήκαμε παιδί μου. Αυτό δεν θέλαμε; Ορίστε, ούτε γάτα, ούτε ζημιά, ούτε αστυνομία, τίποτα. Όλα καλά. Αύριο θα κάνουμε απόσβεση».
Δεν μπορούσα να κάνω και πολλά η αλήθεια είναι, οπότε ξεκινήσαμε για επιστροφή στο κέντρο. Μαύρη αγορά δεν κάναμε, τουλάχιστον όπως αυτή ορίζεται, ωστόσο αποτινάξαμε τον ζυγό των εισιτηρίων και πλέον είχαμε την ελευθερία να περνούσαμε άλλες σχεδόν δυο μέρες στη Μαδρίτη χωρίς σκέψεις για άλλες παρανομίες..
Εκπομπές Travelstories
