Μαρόκο Μαρόκο: για ερημο ξεκινήσαμε, Ατλαντικό καταλήξαμε!

[fantasia13]

Σε ευχαριστω για την ομορφη ξεναγηση εφερες στο μυαλο μου ξανα ολες τις ομορφρες εικονες του Μαροκου !!!!!!

 

[panius]

1η μέρα στη Ραμπάτ

Πρωί - πρωί αφήνουμε πίσω μας τη γλυκιά Εσσαουίρα και παίρνουμε το λεωφορείο για να επιστρέψουμε στο Μαρακές. Από εκεί θα πάρουμε το τρένο για την πρωτεύουσα. Τα λεωφορεία της Supratours σε αφήνουν ακριβώς στον σιδηροδρομικό σταθμό του Μαρακές οπότε απολαύσαμε τη διαδρομή χαλαροί και χωρίς άγχος. Φτάνοντας στο Μαρακές διαπιστώσαμε για μια ακόμη φορά πόσο πολύ έχει επωφεληθεί αυτή η πόλη από τον τουρισμό. Εδώ το χρήμα φαίνεται. Φωνάζει για την ακρίβεια! Πολυτελείς επαύλεις ορθώνονται στα περίχωρα, ενώ νέες οικοδομές χτίζονται με φρενήρεις ρυθμούς, δυστυχώς ακόμα και μέσα στο μεγάλο δάσος φοινίκων που περιβάλει την πόλη στα βορειοανατολικά. Αυτό το δάσος ήταν και το τελευταίο "εξωτικό" τοπίο που είδαμε στο Μαρόκο φεύγοντας με το τρένο. Δεν θέλω να σκέφτομαι τα τοπία που θα αντίκριζαν τα ματάκια μας πίσω από την οροσειρά του Άτλαντα! Τέλος πάντων...πάμε για άλλα...

Από εδώ και πέρα θα αντικρίζαμε πιο γνώριμες εικόνες, μεσογειακές: ελαιόδεντρα, αμπέλια (αν και το φημισμένο μαροκινό κρασί δεν καταφέραμε να το βρούμε πουθενά), ακόμα και καταπράσινα λιβάδια που σου έφερναν στο νου Κεντρική Ευρώπη. Περίπου 4 ώρες ήταν η διαδρομή μέχρι Καζαμπλάνκα και μετά θέλαμε άλλη μία ώρα μέχρι τη Ραμπάτ. Τα περίχωρα της Καζαμπλάνκα μας φάνηκαν πολύ αδιάφορα, μίζερα και τριτοκοσμικά. Ακριβώς αντίθετη η εικόνα στη Ραμπάτ. Φροντισμένο αστικό τοπίο, με χαμηλά κτήρια, αρκετό πράσινο και φαρδείς δρόμους. Εντύπωση που γίνεται ακόμα πιο έντονη στη διαδρομή από Ραμπάτ για Φες που κάναμε 2 ημέρες μετά. Στο σταθμό, επιτέλους, βρήκαμε κυλιόμενη σκάλα!!! Τα πάντα γύρω μας προσέδιδαν αέρα αστικού πολιτισμού, κάτι που εμένα πολύ μου άρεσε, καθότι το κρυολόγημά μου είχε αρχίσει να γίνεται πιο σοβαρό και είχα ανάγκη χαλαρών και ξεκούραστων ρυθμών.
Έξω από το σταθμό μια πανέμορφη λεωφόρος γεμάτη ζωή μας καλωσόρισε. Οι τεράστιοι φοίνικες που την πλαισίωναν ήταν τυλιγμένοι με φωτεινά λαμπάκια, δίνοντας μια νότα χριστουγεννιάτικη στη μουσουλμανική πόλη.

Στο τέλος της λεωφόρου, ο μιναρές του μεγαλύτερου τζαμιού στην πόλη επιβάλλεται με το μέγεθος και το ύψος του. Χτισμένος στα τέλη του 18ου αιώνα στο βόρειο μέρος του τζαμιού, ο βασιλιάς Χασάν ο 2ος τον αποσυναρμολόγησε και τον ξανάχτισε πέτρα - πέτρα στο νότιο μέρος τη δεκαετία του '60, προκειμένου να ευθυγραμμιστεί ο μιναρές με τον άξονα της λεωφόρου και να δημιουργηθεί έτσι η εντυπωσιακή θέα που βλέπετε παρακάτω:

Περπατώντας την μικρή απόσταση μέχρι το ξενοδοχείο, δεν γινόταν να μην προσέξουμε την πληθώρα εστιατορίων και ταχυφαγίων, όπου αγοράσαμε τον θρυλικό πια φρεσκότατο χυμό πορτοκάλι, σε space περιβάλλον με μοντέρνα, αφαιρετική διακόσμηση. Το ξενοδοχείο όπου καταλύσαμε ήταν κι αυτό εξίσου μινιμαλιστικά μοντέρνο, πεντακάθαρο, φθηνό και με καταπληκτικό μπουφέ στο πρωινό, με πλούσια ποικιλία ευρωπαϊκών και μαροκινών εδεσμάτων. Ίσως η πιο άνετη διαμονή μας σε όλο το ταξίδι! (Β&Β Rabat Medina)

Η σούπερ άνετη κρεβατάρα του ξενοδοχείου!

Η Ελευθερία, μόλις είδε το υπέροχο δωμάτιο με το ακόμα πιο υπέροχο μπάνιο με τις μεγάλες επιφάνειες, τους γρανίτες και τους τεράστιους καθρέπτες ενθουσιάστηκε! Με ύφος που δεν σήκωνε αντίρρηση μου ανακοίνωσε πως τις επόμενες 2 ώρες θα κάνει το μποτέ της, να μην τολμήσουμε να την ενοχλήσουμε και με πέταξε έξω από το δωμάτιο με συνοπτικές διαδικασίες. Ελλείψει στέγης, πήρα τους δρόμους. Κατέβηκα την εντυπωσιακή λεωφόρο Μοχάμεντ V με τους φοίνικες, πέρασα το κτήριο του κοινοβουλίου, την Κεντρική Τράπεζα και κατέληξα στα τείχη της παλιάς μεδίνας. Η μεδίνα της Ραμπάτ είναι πολύ tourist friendly! Έχει 2 ευθείς κεντρικούς άξονες που διασταυρώνονται κάθετα και κυκλοφορείς άνετα, χωρίς κίνδυνο να χαθείς. Η αλήθεια είναι ότι δεν πολυκυκλοφορήσαμε εντός της μεδίνας, περπατήσαμε όμως αρκετά κατά μήκος των τειχών της τα οποία προσφέρονται για βόλτα με τις περίτεχνες ιστορικές πύλες, τις ευρύχωρες πλατείες και τα πεζοδρόμια που εφάπτονται σε αυτά.

Γυρίζοντας στο ξενοδοχείο, ρωτάμε στη ρεσεψιόν που θα πάνε αύριο οι τρέντυ ραμπατιανοί να γιορτάσουνε την Πρωτοχρονιά, πού πετάνε τα πυροτεχνήματα, σε ποια πλατεία μαζεύονται και ανοίγουν τις σαμπάνιες και όλα τα σχετικά. Α, όλα κι όλα! Εδώ ολόκληρη Σαχάρα χάσαμε για χάρη του ρεβεγιόν! Δεν θα συμβιβαζόμασταν με τίποτα λιγότερο από περιβάλλον Times Square! Φανταστείτε το σοκ μόλις μας είπαν: "Στην Ραμπάτ ΔΕΝ γιορτάζουμε Πρωτοχρονιές!" και εννοούσαν: "Ου να χαθείτε παλιοδυτικοί με τις πρόστυχες γιορτές σας!"
kill me now!

 

[kroupita]

Πολυ ωραια ιστορια!! Τη διαβαζω χαμογελαστη...
Συμπονω την Ελευθερια οσο δεν παει αλλο... αυτη ειναι που ιπταται σε μια φωτο? Ειδες το ντους με νερο αποχετευσης? Σου δινει φτερα ενα πραμα...
Επισης, εσυ δεν ησουν που στην Ινδια παλι εψαχνες για τουρτα για καποια γενεθλια??

Εδω Ελευθερία!!!!!Το είχα σβήσει απο τη μνήμη μου ,ανατρίχιασα και μόνο στη σκέψη,παω για ντουζάκι!!!!Όσο για την κυριούλα που έπινε απο το μπλέντερ......

Σε ευχαριστώ @varioAthens ! Και εμείς τη συμπονάμε. Σκέψου, της κρύψαμε οτι βρήκα μυγάκι μέσα στη σούπα, την οποία έφαγα χωρίς να πω κουβέντα διαφορετικά θα έμενε τελείως νηστική!!! Πράγματι, και στην Ινδία τούρτα ψάχναμε! Στα πιο άκυρα μέρη ψάχνουμε τούρτες!!!

Πάντως ο Βερμέρος οδηγός μας στη Φες, μεγάλο λαμόγιο!!! Η Εσσαουίρα πράγματι, διαμαντάκι!!!

Άχαχαχαχα!!! Πες του ότι δεν είναι βόρεια Αφρική, αλλά δυτική! Ή μάλλον άσε! Θα πει ότι έχει έμπολα εκεί (οι δικοί μου έτσι έλεγαν: "Πού πας, μέσα στον Έμπολα!!!")

Τι ΕΙΠΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΥΓΑΚΙ??????????????????????????????????

 

[varioAthens]

Εδω Ελευθερία!!!!!Το είχα σβήσει απο τη μνήμη μου ,ανατρίχιασα και μόνο στη σκέψη,παω για ντουζάκι!!!!Όσο για την κυριούλα που έπινε απο το μπλέντερ......

Eλα βρε Ελευθερια!! Καλωσορισες!!
Πες μου κατι… δεν πιστευω να ξαναπας με panius ταξιδι, ε? ε?

 

[kroupita]

Eλα βρε Ελευθερια!! Καλωσορισες!!
Πες μου κατι… δεν πιστευω να ξαναπας με panius ταξιδι, ε? ε?

Είναι σχέση εξάρτησης..μόλις χθες τον αφησα απο το ταξίδι μας στη Ρώμη,(ΠΟΥ ΘΑ ΒΡΩ ΚΑΛΥΤΕΡΟ???)ψάχνουμε ήδη τον επόμενο προορισμό......τα θέλει κι εμένα ο .....γκγκγχου μου!χιχιχιχι

 

[jousis]

ΠΟΥ ΘΑ ΒΡΩ ΚΑΛΥΤΕΡΟ???

Το δύσκολο κομμάτι ήταν να εγγραφείς. Είσαι σε καλό δρόμο.

 

[panius]

Τι ΕΙΠΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΥΓΑΚΙ??????????????????????????????????

Ένα εστιατόριο βρήκες να σου αρέσει... σταφίδα ήτανε!

Eλα βρε Ελευθερια!! Καλωσορισες!!
Πες μου κατι… δεν πιστευω να ξαναπας με panius ταξιδι, ε? ε?

Και γιατί παρακαλώ; Να λες πάλι καλά που πάει μαζί μου. Ας μην ήμουν εγώ, και ακόμα θα την ψάχναμε στην Κων/πολη στην επιστροφή!

Το δύσκολο κομμάτι ήταν να εγγραφείς. Είσαι σε καλό δρόμο.

Εσένα, γιατί σου μιλάω και σε λαϊκάρω θύμισέ μου;;;

Είναι σχέση εξάρτησης..μόλις χθες τον αφησα απο το ταξίδι μας στη Ρώμη,(ΠΟΥ ΘΑ ΒΡΩ ΚΑΛΥΤΕΡΟ???)ψάχνουμε ήδη τον επόμενο προορισμό......τα θέλει κι εμένα ο .....γκγκγχου μου!χιχιχιχι

Πες και για την τέλεια ξενάγηση που σου έκανα στο Βατικανο!!!

 

[kroupita]

Που θα βρω καλύτερο απο τον Panius λοιπόν,ναι η ξενάγηση λοιπόν.....Μου εμειναν πολλά απο αυτήν. Ηταν λοιπόν διάχυτη γύρω μας η έπαρση της παπικής αλαζονείας....Σωστά τα λέω???

 

[panius]

Ναι, καθώς και οι αληθινοί Ελβετοί από την Ελβετία. Εδώ όμως γράφουμε για Μαρόκο. Γράψε κι εσύ τίποτα! Συνείσφερε στο έργο μου!!! Nice photo BTW!

 

[jousis]

Εσένα, γιατί σου μιλάω και σε λαϊκάρω θύμισέ μου;;;

Γιατί είσαι ακομπλεξαριστος

 

[panius]

Rabat New Yeat's Eve

Πρωινό παραμονής Πρωτοχρονιάς στην πρωτεύουσα του Μαρόκου. Στο διάσημο αρτο-ζαχαροπλαστείο Mejestic, στο κέντρο της πόλης, γίνεται το "έλα να δεις"! Μεγάλοι πάγκοι έχουν στηθεί και όμορφα διακοσμημένες τούρτες σε καλούν να τις αγοράσεις. Φαίνεται ότι είναι θεσμός στο Μαρόκο, να αγοράζεις τούρτα για να μπει με το καλό το νέο έτος. Οι πάντες κυκλοφορούν με κουτιά από τα διάφορα ζαχαροπλαστεία στο δρόμο για το σπίτι, το ίδιο κι εμείς: πήραμε μια λαχταριστή σοκολατένια τουρτίτσα, την οποία και βαφτίσαμε "βασιλόπιτα". Βάλαμε και φλουρί μέσα, εννοείται!

Ακόμα δεν είχαμε αποφασίσει πως θα γιορτάζαμε το βράδυ, κρατάγαμε όμως την αισιοδοξία μας, συμφωνώντας πως στη χειρότερη περίπτωση θα πηγαίναμε σε κάποιο ξενοδοχείο διεθνούς αλυσίδας να τα πιούμε εκεί.


Βάλαμε την τούρτα στο ψυγείο του δωματίου και βγήκαμε να γνωρίσουμε την πόλη και τα μνημεία της. Την μεδίνα, όπως προείπα, δεν την περπατήσαμε πολύ. Εντύπωση πάντως μας έκανε ο οχτάγωνος μιναρές ενός κεντρικού τζαμιού στην παλιά πόλη, που ξέφευγε από το σύνηθες πρότυπο των τετράγωνων μιναρέδων στο Μαρόκο.

Συνεχίζοντας, κατα μήκος των τειχών της μεδίνας, προς την κατεύθυνση της θάλασσας, φτάσαμε στο πιο ενδιαφέρον, ίσως, αξιοθέατο της Ραμπάτ. Το κάστρο Ουντάια (Oudaia Kashbah). Εφάπτεται της μεδίνας, αλλά περιτειχίζεται από τα δικά του τείχη και έτσι όπως είναι χτισμένο στην ακροθαλασσιά προσφέρει υπέροχη θέα, τόσο προς στον ωκεανό, όσο και προς στην πόλη. Χρονολογείται από το 1600, όμως μεγάλα τμήματά του είναι πολύ παλαιότερα. Η κεντρική πύλη του κάστρου είναι του 12ου αιώνα, έργο των Αlmohavid (μην ακούσω "ποιοι είναι αυτοί"! Είναι στα SOS του 2ου κεφαλαίου) και οι ομοιότητες με την αντίστοιχη πύλη του Μαρακές είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Είναι πολύ σημαντικό μνημείο καθώς θεωρείται αρχέτυπο αρχιτεκτονικό έργο εκείνης της περιόδου.

Μέσα στα τείχη του κάστρου, μια ολόκληρη συνοικία, με παλιά σπιτάκια, στενά φιδογυριστά καλντερίμια και γαλάζια πορτοπαράθυρα, ζει στους δικούς της ήρεμους ρυθμούς. Μοναδική παραφωνία, οι διάφοροι "καλοθελητές" που σε περιμένουν πίσω από την πύλη για να σε πείσουν "σώνει και καλά" ότι θα χαθείς αν τριγυρνάς μόνος σου, ή ότι το κάστρο κλείνει σε μισή ώρα και καλό θα είναι να πας μαζί τους, να προλάβεις να δεις τουλάχιστον τα καλύτερα. Απλά αγνοήστε τους και προχωρήστε αγέρωχοι. Αφιερώστε αρκετή ώρα εδώ, καθώς είναι ότι καλύτερο έχει να προσφέρει η πρωτεύουσα του Μαρόκου στον διψασμένο για φωτογραφίες τουρίστα:

εντυπωσιακά τείχη,

"κυκλαδίτικα" σοκάκια,

όμορφη θέα από όλες τις πλευρές, την οποία απολαμβάνεις καλύτερα από το διάσημο καφέ Maure, πίνοντας το τσαγάκι σου και απολαμβάνοντας υπέροχες ποικιλίες μαροκινών γλυκών. Μη ζητήσετε καταλόγους και άλλα τέτοια άχρηστα. Με το που κάτσεις, θα σου έρθει κατευθείαν το τσάι, και ένας τεράστιος ασημένιος δίσκος, να διαλέξεις τα γλυκά της αρεσκείας σου.
Έχοντας απολαύσει την πανοραμική θέα της περιοχής του τζαμιού του Χασάν, αποφασίσαμε να πάμε ποδαράτοι μέχρι εκεί.
Το τζαμί και ο πύργος του Χασάν είναι το έμβλημα της Ραμπάτ και ένα από τα πιο σημαντικά μνημεία σε όλο το Μαρόκο. Αρκετά παλιό ώστε να έχει ιστορικό ενδιαφέρον (χτισμένο το 1190 από τους γνωστούς σε όλους μας πια Almohavids ) το τζαμί αυτό θεμελιώθηκε για να σπάσει κάθε ρεκόρ! Ο μιναρές του θα ξεπέρναγε σε ύψος ακόμα και αυτόν της Κόρδοβας στην Ισπανία, που τότε ήταν η πρωτεύουσα του ισλαμικού κόσμου! Δυστυχώς, ο αλμοχαβιδός ηγέτης με τις υπέρμετρες φιλοδοξίες απόθανε στη μέση της κατασκευής και ο μιναρές έμεινε μισοτελειωμένος. Σαν να μην έφτανε αυτό, γκρεμίστηκε και το τζαμί σε έναν ισχυρό σεισμό, η Ραμπάτ παρήκμασε και έμεινε έτσι η Κόρδοβα να γελάει σατανικά μέχρι που της κόπηκε το γέλιο όταν οι μουσουλμάνοι πήραν πόδι από την Ισπανία και το τεράστιο τζαμί της έγινε χριστιανικός ναός.

Ακόμα και ως ερείπιο όμως, το μνημείο επιβάλλεται με το μέγεθός του! Ο χώρος της προσευχής με τις σωζόμενες κολόνες είναι τεράστιος! Από εδώ, ο βασιλιάς Μοχάμεντ ο 5ος διακήρυξε την ανεξαρτησία του Μαρόκου από τους Γάλλους, και οι υπήκοοί του τον τίμησαν δεόντως, φτιάχνοντας στον ίδιο χώρο ένα υπέρλαμπρο μαυσωλείο μετά το θάνατό του! Δεν λυπήθηκαν τα έξοδα καθόλου! Μάρμαρα από την Ιταλία, σκαλιστή ξύλινη οροφή από μαόνι, γρανίτες, βιτρό, χρωματιστά πλακάκια, α-πί-στευ-τη καλιδοσκοπική διακόσμηση στους τοίχους, μαρμάρινες κρήνες και εντυπωσιακή βασιλική φρουρά με πλουμιστά άλογα, βαριές στολές και βελούδινες κάπες.

Το μαυσωλείο του βασιλιά είναι ότι πιο εξτραβαγκάντ θα δει κανείς στο, κατά τα άλλα low profile Μαρόκο. Ακόμα και το τεράστιο τζαμί της Καζαμπλάνκα δεν μου προκάλεσε αυτή την αίσθηση υπερβολής που αποκόμισα εδώ.

Συνεχίσαμε κουρασμένοι με τα πόδια προς το ξενοδοχείο, περνώντας μέσα από την καινούργια πόλη, η οποία χτίστηκε τη δεκαετία του ‘30. Λευκά αρτ νουβό κτήρια, μια εντυπωσιακή καθολική εκκλησία, δροσερές πλατείες.

Η ώρα είχε πάει 6 το απόγευμα και δεν είχαμε καταλήξει τι θα κάνουμε το βράδυ. Τα εορταστικά προγράμματα στα μεγάλα ξενοδοχεία και κέντρα ήταν όλα κλεισμένα και οι τιμές απλησίαστες! 80 ευρώ το άτομο! Σίγουρα αφορούσαν τους ξένους και μια πολύ περιορισμένη ντόπια ελίτ. Η συντριπτική πλειοψηφία των Μαροκινών θα κάθονταν σπίτια τους, να κόψουν την πρωτοχρονιάτικη τουρτίτσα και να πάνε νωρίς για νάνι.

Η Ελευθερία επιστράτευσε το Internations, μια παγκόσμια διαδικτυακή κοινότητα, όπου ντόπιοι σε διάφορα μέρη του κόσμου, ενημερώνουν, οργανώνουν συναντήσεις, events κλπ. Άλλη απογοήτευση εκεί! Μας παρακαλούσαν οι Ραμπατιανοί, αν βρούμε κάτι να πούμε και σε αυτούς να έρθουν μαζί μας!

Δεν πήγαινε άλλο! Βγαίνουμε με την Ελευθερία έξω με σκοπό να ρωτήσουμε οποιονδήποτε νέο, μοντέρνο, μαροκινό να μας κατευθύνει. Ας πάμε και σε φαστφουντάδικο σε mall! Έλεος δηλαδή! Για μια ακόμη φορά, απογοήτευση! Οι πιο μοντέρνοι νέοι που βρίσκαμε είχαν μούσι αραχνοφωλία, πουκάμισο κουμπωμένο μέχρι το λαιμό, και μάυρο πεδιλάκι στην πατούσα. Και όχι, δεν ήταν χίπστερ! Περπατάγαμε σαν χαμένοι, μέχρι που ένας γυναικείος ώμος με σκουντάει και μια γλυκιά φωνή μου ζητάει συγγνώμη στα γαλλικά. Δυο κοπελίτσες και ένα αγοράκι μας προσπερνούν βιαστικά: εφαρμοστά τζινάκια, μοντέρνα κουρέματα, σακίδια στους ώμους. Φοιτητούδια είναι μωρέ! «Ελευθερία, πάνω τους!!!!» Μαθαίνουν ότι είμαστε Έλληνες και αρχίζουν: «WoW!!! Μύκονοοοοοοοος»!!! Τους ρωτάμε πού θα πάνε το βράδυ και μας λένε σε σπίτι! Γενικά, η νεολαία στο Μαρόκο δεν έχει τις ελευθερίες τις δικές μας. Θα πάνε στα mall νωρίς, θα οργανώσουν συγκεντρώσεις σε σπίτια και το πολύ – πολύ να βγουν τα αγόρια άνω των 20 μέχρι τα μεσάνυχτα. Μας πρότειναν πάντως τα παιδιά, καλά να είναι, να πάμε στο λιμάνι στο Le Dhow, ένα ξύλινο σκαρί πολύ όμορφο, σαν πειρατικό καράβι, όπου έχει εστιατόριο και μπαρ. Με 20 ευρώ είσοδο και άλλα είκοσι για κάθε έξτρα ποτό θα μπορούσαμε να γιορτάσουμε στο μπαρ του πλοίου. Ο κύβος ερρίφθη.

Το πλοίο ήταν να κάθεσαι να το χαζεύεις! Πανέμορφο! Είχε live 2 πολύ ταλαντούχους μουσικούς που έπαιζαν κυρίως αραβο-αφρικάνικους ρυθμούς με γαλλικούς στίχους. Στο πάνω επίπεδο ήταν το εστιατόριο όπου η ελίτ της Ραμπάτ, ντυμένη με γκαρνταρόμπα σαπουνόπερας δεκαετίας ’80 τσούγκριζε πανάκριβα κρυστάλλινα ποτήρια. Εμείς πιάσαμε θέσεις στο μπαρ και θαυμάσαμε τις ικανότητες των κοριτσιών εκεί, που σίγουρα θα είχαν θητεύσει για κάποιο διάστημα στα μεγάλα κλαμπ της Γαλλίας ή της Ισπανίας.

Με το που μπήκε ο νέος χρόνος η παρέα μεγάλωσε. Κάθε λογής αυστραλο-ευρωπαίος ερχόταν και μας αγκάλιαζε, μας ευχόταν, μας φιλούσε και εμείς ανταποδίδαμε. Αυτοί οι λαοί, δίνουν πολύ μεγάλη σημασία στην αλλαγή του χρόνου. Σίγουρα περισσότερο απ’ ότι εμείς. Άντε λοιπόν, καλό χρόνο να ‘χουμε!
Την επόμενη φεύγουμε για Φεζ!

 

[kroupita]

Ξέχασες να πείς ,οτι τις τούρτες δεν αρκεί να τις δούμε για να τις διαλέξουμε ,αλλα πρέπει να τεστάρουμε την αντοχη τους ενάντια στο δείκτη ,μέσο , παράμεσο η και ολόκληρη τη χούφτα!Το ίδιο ισχύει και για τις μύγες ,βεβαίως-βεβαίως!Οπότε η επιλογή της πρωτοχρονιάτικης Βασιλειό-τουρτας ανεβάζει το ανιχνεφτικό ταλέντο σε άλλο επίπεδο!Ποια δεν έχει αποτυπώματα πάνω?Που περπατάν λιγότερες μύγες,σε ποια δε λείπει κανένα νούμερο απο το έτος? Παρόλα αυτά γευστικότατη και φρεσκότατη!