Μαλαισιοφλυαρίες

[GTS]

Ολίγα ναι. Ανοστα όχι. Μέχρι πότε θα είσαι Μαλαισία, γιατί σε ένα μήνα περίπου θα σκάσω μύτη και εγώ, αν και δεν θα μείνω για πολύ.

Δηλαδή Δημήτρη, πάρτε κράνη και μαζέψτε προμήθειες στα υπόγεια....εγώ σας προειδοποίησα.

 

[delmem2233]

Πιτσιρίκια που παίζουν μπάντμιντον στη μέση του δρόμου, χαρτοσυλλέκτες (ιδέα δεν έχω πώς λέγονται. Εννοώ εκείνους που μαζεύουν χαρτιά/εφημερίδες και τα πηγαίνουν για ανακύκλωση) που σουλατσάρουν με τα μίνιβάν τους και καλούν τον κόσμο σε τρεις διαφορετικές γλώσσες (Bahasa Melayu, Κινέζικα και Αγγλικά) να τους δώσει παλιές εφημερίδες, μουσουλμανίτσες που τσιρίζουν κάθε φορά που παίκτες της Αργεντινής μπαίνουν στην περιοχή της Γερμανίας... Εικόνες/ήχοι/εμπειρίες μοναδικά μαλαισιανές.
Η πιο πρόσφατη φορά που είδα παιδιά να στήνουν αυτοσχέδιο γήπεδο μπάντμιντον στη μέση δρόμου, ήταν σήμερα το μεσημέρι, επιστρέφοντας από το μαγαζί που πήγαμε να φάμε το πολυαγαπημένο μου char kway teow. Το... κακό είναι ότι κάθε φορά που βλέπω παιδιά να παίζουν μπάντμιντον, με πιάνουν τα γέλια. Ανώριμο και ίσως προσβλητικό εκ μέρους μου (ευτυχώς η φίλη μου έχει χιούμορ), όμως το βρίσκω... πώς να το θέσω λεπτά και διακριτικά;... το βρίσκω ελαφρώς... γελοίο (να χαρώ λεπτότητα και διακριτικότητα...) το πιο δημοφιλές άθλημα σε μία χώρα να είναι το μπάντμιντον, δημοφιλές σε σημείο ο κόσμος να είναι καθηλωμένος στις τηλεοράσεις σε μεγάλες διοργανώσεις, και να στήνεται σε ατελείωτες ουρές για να αγοράσει εισιτήριο αν οι αγώνες διοργανώνονται εδώ, στη Μαλαισία, όπως είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω τον Μάιο, όταν η Κουάλα Λουμπούρ διοργάνωσε το περίφημο “Thomas Cup”, δεύτερη παγκοσμίως σε σημασία διοργάνωση στο μπάντμιντον, μετά το Παγκόσμιο Κύπελλό τους. Το λατρεύουν, κι είναι καλοί σ' αυτό. Γι' αυτό, την επόμενη φορά που κάποιος από εσάς έρθει στη Μαλαισία, ας μην ξαφνιαστεί αν δει σε μεγάλο κατάστημα με αθλητικά είδη, η... γωνιά με είδη μπάντμιντον να μην είναι απλά γωνιά, αλλά η ψυχή του καταστήματος...
Αυτό που συμβαίνει κάθε φορά που ο χαρτοσυλλέκτης περνά με το μίνιβάν του μπροστά από το σπίτι μας, είναι ότι μου θυμίζει ένα από εκείνα που πραγματικά με ενθουσιάζουν στη Μαλαισία: το ότι αυτή η χώρα είναι τέσσερις (τουλάχιστον) χώρες σε μία. Ο τύπος καλεί με το μεγάφωνό του τον κόσμο να του πουλήσει παλιές εφημερίδες, στη γλώσσα των Malays, φυσικά, ειδικά σε αυτήν τη γειτονιά που οι Malays αποτελούν πλειοψηφία, στα Κινέζικα, μια και το κινέζικο στοιχείο είναι όχι κυρίαρχο μεν στην περιοχή, έντονο όμως, και στα Αγγλικά, προφανώς επειδή δε μιλάει τη γλώσσα των λίγων Ινδών που ζουν στην περιοχή. Αυτήν την... ανάγκη να “καλυφθούν” όλες οι φυλές τη βλέπεις παντού, στις διαφημίσεις για παράδειγμα, είτε στον δρόμο, είτε στην τηλεόραση. Στα 30 δευτερόλεπτα ενός τηλεοπτικού σποτ για μία συγκεκριμένη μάρκα καφέ που “παίζει” πολύ στα ημίχρονα των αγώνων του μουντιάλ, θα δεις να περνούν από την οθόνη Malays (οι γυναίκες όπως και δήποτε με το κεφάλι καλυμμένο), Malaysian Chinese (με τις γυναίκες άνετες να φορούν φούστες και οτιδήποτε άλλο “δυτικό”), Malaysian Indian (κάπου προς το τέλος της διαφήμισης), ΚΑΙ Δυτικοί, οι οποίοι πλέον αποτελούν σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού της Κουάλα Λουμπούρ, και μάλιστα κομμάτι δυνατό σε αγοραστική δύναμη. Αυτές είναι οι “τέσσερις χώρες σε μία” που εδαφικά απαρτίζουν τη Μαλαισία, κι επαναλαμβάνω το “τέσσερις τουλάχιστον” που ανέφερα νωρίτερα, επειδή στην πραγματικότητα η Μαλαισία είναι πολύ πιο πλούσια/πολύπλοκη/”γεμάτη”/μπελαλίδικη πολιτισμικά. Ανάλογα με την οπτική γωνία του ο καθένας, διαλέγει ένα-δύο από αυτά, και αφήνει τα υπόλοιπα στην άκρη.
Όσο για τις μουσουλμανίτσες από το δίπλα σπίτι που τσίριζαν χθες το βράδυ κάθε φορά που ο Μέσι, ο Ιγκουαΐν, ο Τέβες και οι υπόλοιποι Αργεντινοί έμπαιναν στην περιοχή της Γερμανίας, στάθηκαν αφορμή να παρακολουθήσουμε το παιχνίδι σε άλλο κανάλι από εκείνο στο οποίο συνήθως βλέπουμε τους αγώνες του μουντιάλ. Το κανάλι στο οποίο οι δίπλα έβλεπαν το παιχνίδι ήταν δύο δευτερόλεπτα “μπροστά”, κι έτσι αν έβαζε γκολ η Αργεντινή, οι τσιρίδες τους θα μας έκαναν χαλάστρα. Πρώτα θα ακούγαμε τα ουρλιαχτά τους, και μετά από δύο δευτερόλεπτα θα βλέπαμε το γκολ στο δικό μας κανάλι. Football Crazy χαρακτήρισα τη Μαλαισία πριν από μερικές ημέρες. Επαυξάνω. Τους... πονάει όμως ότι η Ιαπωνία είναι ποδοσφαιρικά εκεί που είναι, με μία αξιοπρεπέστατη εθνική ομάδα και το καλύτερο πρωτάθλημα της Ασίας, ενώ εδώ η εθνική ομάδα είναι... ανέκδοτο. Όσο για το πρωτάθλημά τους, στις εφημερίδες της Δευτέρας καταλαμβάνει χώρο αρκετό μόνο για 250-300 λέξεις και μία μικρή φωτογραφία. Και πολύ του είναι... Η ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι πριν από αρκετά χρόνια που η Μαλαισία αποτελούσε δύναμη στο ποδόσφαιρο της Ασίας και το πρωτάθλημά τους “φύσαγε”, οι ανύπαρκτοι τότε ποδοσφαιρικά Ιάπωνες ήρθαν εδώ, στην ταπεινή (μπροστά στην Ιαπωνία) Μαλαισία, και διδάχθηκαν από τους Μαλαισιανούς πώς να χτίσουν υποδομές, πώς να φτιάξουν ανταγωνιστικό πρωτάθλημα, πώς, πώς, πώς... Οι Ιάπωνες αποδείχθηκαν άριστοι μαθητές, κι είναι σήμερα εκεί που είναι. Όσο για το ποδόσφαιρο της Μαλαισίας, διαλύθηκε από διαδοχικά σκάνδαλα στημένων αγώνων, κι ακόμη... κουτουλάει.
Dim Kyr, όταν έρθεις στα λημέρια μου θα είμαι εδώ. Έχω εισιτήριο για Τζακάρτα, για 18 Αυγούστου, είναι 50-50 να πάω/να μην πάω, όμως πριν από τις 18 Αυγούστου θα είμαι κατά 99% εδώ. Καλώς να ορίσεις/τε, και θα χαρώ να σας δω από κοντά.


Χαιρετίσματα σε γνωστούς και αγνώστους...

 

[marydim]

Καταπληκτικά κείμενα όπως ακριβώς τα θυμάμαι από παλιά.
Συνέχισε να μας γράφεις ότι σου αρέσει. Τρελαινόμαστε να σε διαβάζουμε.

 

[dim kyr]

Δημήτρη μου αρέσουν πάρα πολύ αυτά που γράφεις, διότι μου βγάζουν μια χαλαρότητα και μια φοβερή περιγραφή της καθημερινότητας στην μακρυνή Μαλαισία. Βλέπεις την χωρά εκ των εσω και οχι σαν απλός τουρίστας. Αν θέλεις θα βρεθούμε στην KL στις 9 Αυγ. κοντά στην China town (αν σε βολεύει). Λεπτομέρειες θα σου στείλω με π.μ. Να συνεχίζεις να γράφεις και να περνάς καλά. Περαστικά στην φίλη σου και φιλιά στις γάτες της....

 

[Bahari]

Δημήτρη σ'ευχαριστούμε πολύ για τις σκηνές από την καθημερινότητα σας που με πολύ ωραίο τρόπο μας περιγράφεις. Εύχομαι ολόψυχα "περαστικά" στη φίλη σου και η ζωή σας πολύ γρήγορα να επανέλθει σε φυσιολογικούς ρυθμούς

 

[Eleni_]

Τέτοιου είδους ταξιδιωτικά ημερολόγια - ιστορίες συνήθως μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον! Και κατά την προσωπική μου άποψη, λοιπόν, το συγκεκριμένο φαγητό μάλλον νόστιμο το λες και όχι άνοστο...Περαστικά στη φίλη σου!

 

[maιra1]

Μαλαισιοκαθημερινότητα καταπληκτική!!! Ο καλύτερος τρόπος να νιώσουμε........από μακριά ένα υπέροχο ταξιδιωτικό οδοιπορικό. Σιδερένια η φίλη σου και σε ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ

 

[delmem2233]

Βραδάκι, με τον ανεμιστήρα στο ταβάνι στο 30% της δύναμής του, τη μεγάλη παραθυρόπορτα που βλέπει στον δρόμο ανοικτή, τα γατάκια να... δειπνούν στο στήθος της μαμάς τους, μία πανύψηλη φραπεδιά μπροστά μου, και τη φίλη μου αριστερά να ξεφυλλίζει ένα βιβλίο στα Αγγλικά που αγόρασε σήμερα, για το πόσο ευγνώμονες θα έπρεπε να ήταν οι άνθρωποι παντού επί γης στους Έλληνες για όσα πρόσφεραν στην ανθρωπότητα οι αρχαίοι πρόγονοί μας. Εγώ έχω κολλήσει τις δύο τελευταίες ημέρες στο “Man and boy”, ένα βιβλίο για κάποιον 30άρη που ξενοπηδάει μία φορά, το μαθαίνει η γυναίκα του, και τον παρατάει, κι η φίλη μου διαβάζει για το αρχαίο δωδεκάθεό μας, για τις μούσες, για τον Μαραθώνα...

Γιατί όμως άραγε;... Γιατί δεν καίγομαι να πάρω στα χέρια μου το βιβλίο για τα επιτεύγματα των αρχαίων Ελλήνων, όμως έχω ήδη βάλει στο τραπεζάκι δίπλα στη δική μου πλευρά του κρεβατιού ένα βιβλίο για τη Μαλαισία της τελευταίας δεκαετίας του 19ου αιώνα, και του πρώτου μισού του 20ού αιώνα; Μήπως επειδή ήδη ξέρω τα πάντα για την αρχαία Ελλάδα, και κανένα βιβλίο δεν μπορεί να μου προσφέρει κάτι καινούργιο; Anything but. Τα πολύ-πολύ-πολύ βασικά ξέρω για την αρχαία Ελλάδα, κι είμαι βέβαιος ότι μόλις τελειώσει το βιβλίο η φίλη μου, σε τεστ γνώσεων για τους αρχαίους προγόνους μου θα με έβαζε κάτω. Τότε; Γιατί; Ίσως επειδή οι Αμερικάνοι έχουν δίκιο όταν λένε ότι “το γρασίδι είναι πάντα πιο πράσινο στην άλλη πλευρά του φράκτη”...

Όταν γνωστοί/συγγενείς/πρώην συνάδελφοι με ρωτάνε αν είναι “όμορφα” στη Μαλαισία, απαντάω με μισόλογα. Έχω όντως δει όμορφα μέρη στη Μαλαισία, όταν όμως έκλεινα τα μάτια και σκεφτόμουν αυτήν τη χώρα τον Μάιο και τον Ιούνιο, τις μερικές εβδομάδες που πέρασα στην Θεσσαλονίκη μεταξύ των δύο ταξιδιών εδώ, την “Bolehland”, τη χώρα του “μπορώ” (boleh), δεν την έφερνα στο μυαλό μου σαν “ωραία”, αλλά σαν “τρελά ενδιαφέρουσα”. Κάτι ανέφερα επί τούτου προχθές. Δίνοντας νέο παράδειγμα, θα... επικαλεστώ μία κουβέντα περί ανέμων και υδάτων που είχαμε με τη φίλη μου χθες το βράδυ. Δημοτικό πήγε σε κινέζικο σχολείο. Γυμνάσιο πήγε σε δημόσιο, όπου τα μαθήματα γίνονται στη γλώσσα των Malays. Μόνο που... ένα από τα φαινόμενα της ζωής στη σύγχρονη Μαλαισία, είναι να ευνοούνται προκλητικά οι Malays, και οι Κινέζοι με τους Ινδούς να... βολεύονται με τα αποφάγια. Στο σχολείο για παράδειγμα, κάθε χρόνο δίνονται υποτροφίες από εξαιρετικές ιδιωτικές σχολές, με την παρότρυνση του κράτους. Στη συντριπτική πλειοψηφία τους, εκείνοι που “τσιμπάνε” τις υποτροφίες είναι Malays. Έτσι, τα δύο τελευταία χρόνια του γυμνασίου, η φίλη μου είχε καταλήξει να βρίσκεται σε μία τάξη στην οποία είχαν μείνει μόνο Κινέζοι (κι ελάχιστοι Ινδοί), μια και όλοι οι Malays είχαν μεταπηδήσει σε πολύ καλύτερα, ιδιωτικά σχολεία. Η ειρωνεία της υπόθεσης ήταν ότι οι καθηγητές στο σχολείο της ήταν Malays, και μένοντας πιστοί στο πρόγραμμα του δημόσιου σχολείου, έκαναν τα μαθήματα στην Bahasa Melayu, άσχετα αν το 90% των μαθητών ήταν Κινέζοι. Πείτε με περίεργο, αλλά ιστορίες σαν αυτήν είναι που καθιστούν τη Μαλαισία γαργαλιστικά ενδιαφέρουσα για μένα.

Η Μαλαισία με βάζει σε σκέψεις... Αν αράδιαζα μία-μία τις περιπτώσεις στην καθημερινή ζωή που οι Malays ευνοούνται και οι Κινέζοι get screwed (για να το θέσω όσο πιο λάιτ μπορώ), είμαι βέβαιος ότι αρκετοί εξ υμών θα... επαναστατούσατε για λογαριασμό των Κινέζων, θα βγαίνατε από τα ρούχα σας με την έκταση της αδικίας. Το εύκολο είναι να καταδικάσουμε τους Malays σαν απύθμενα άδικους και να τους ρίξουμε στην πυρά. Όμως... Σκεφτείτε πώς θα αισθανόσασταν εσείς, αν το ημερολόγιο έδειχνε 2040, οι γείτονές μας οι Αλβανοί αποτελούσαν το 35% του πληθυσμού της Ελλάδας, είχαν βρει τρόπο να βάλουν χέρι στο μεγαλύτερο κομμάτι του πλούτου της χώρας, και γενικά είχαν φθάσει στο σημείο να αποτελούν κράτος εν κράτει... Οι Malays είχαν φθάσει στο σημείο κάποια στιγμή να είναι σχεδόν... απόκληροι της κοινωνίας στην ίδια τη χώρα τους. Κομπάρσοι, δευτεράντζες, δίχως πολλή περηφάνια να τους έχει απομείνει. Μία μέρα, ο τροχός άρχισε να γυρίζει. Άρχισαν να κάνουν τη χώρα πάλι “δική τους”, περισσότερο χώρα των Malays, και λιγότερο χώρα των Κινέζων (και των Ινδών, οι οποίοι, δύσμοιροι, ήταν ανέκαθεν στον πάτο του βαρελιού). Άλλες φορές το έκαναν με εύσχημο τρόπο, άλλες όχι. Κρίνοντας όμως από το πώς βλέπει τα πράγματα η φίλη μου, οι Κινέζοι έχουν... συμβιβαστεί με τα νέα δεδομένα, κι αντί να κλαίγονται για το πώς ήταν τα πράγματα πριν από κάποια χρόνια και πώς κατέληξαν τώρα, εκτιμούν πολύ το ότι ζουν σε μία χώρα στην οποία αισθάνονται ασφαλείς (ίσως επειδή είναι ακόμη τόσο πολλοί), με το βιοτικό επίπεδό τους να βελτιώνεται. Όχι με τους ρυθμούς που βελτιώνεται η ζωή των Malays, αλλά... έστω.

Το “βάρυνα” το κείμενο... Θα κλείσω με την... παλικαριά που έκανα προχθές. Για να βάλω κάτι στο στόμα μου, πρέπει να μυρίζει ωραία (ή έστω όχι άσχημα), να looks ok (να μην αποστρέφω το βλέμμα μου από αηδία), και ΑΝ αυτά τα δύο προαπαιτούμενα ικανοποιούνται, τότε το βάζω στο στόμα μου. Προχθές πήγα κόντρα σε αυτήν την... αρχή μου, αφήνοντας τον adventurous ταξιδιώτη μέσα μου να κάνει μία εξαίρεση. Ο αδερφός της φίλης μου μας έφερε ντούριαν... Το ντούριαν που λόγω μυρωδιάς έχει... επικηρυχτεί σε ξενοδοχεία στη Μαλαισία, στη Σιγκαπούρη, στην Ινδονησία, στην Ταϊλάνδη. Το ντούριαν που κάνει τον βρομερότερο υπόνομο της βρομερότερης πόλης του κόσμου να μυρίζει σαν κατάστημα Sephora. Κι όμως... Μετά από δύο λεπτά με ένα ντούριαν στο δωμάτιο, η μυρωδιά αρχίζει να περνάει απαρατήρητη (προφανώς επειδή η μύτη έχει συνηθίσει). Το βλέπεις. Ανοιγμένο. Με το φαγώσιμο κομμάτι του στο εσωτερικό να μοιάζει με κάτι που έχει πασαλειφτεί με παχύρευστο σάλιο αγελάδας. Προσπερνάς και την όψη του... Κι εκεί που νομίζεις ότι το μόνο που έχει μείνει είναι να το βάλεις στο στόμα σου και να τελειώνει το βάσανο, συνειδητοποιείς ότι αποτελεί πρόκληση ακόμη και το να το κρατήσεις στο χέρι σου, έτσι... απωθητικό όπως φαντάζει και το αισθάνεσαι να γλιστράει στα δάκτυλά σου. Μια αηδία, μια αηδία και μισή, μια... μητέρα όλων των αηδιών, μέχρι που το βάζεις στο στόμα σου... Τότε... Χμμμ... Δεν θα πω ψέματα, δεν ανέβηκε στην εκτίμησή μου τόσο ώστε να το θεωρώ αγαπημένο μου φρούτο, δεν θα γλείψω τα χείλη μου βλέποντας άλλον να τρώει ντούριαν, όμως... να που “καθάρισα” τρία κομμάτια, δύο επιπλέον από το πρώτο που έβαλα στο στόμα. Αντί να τρέξω να καθαρίσω τα χέρια μου και να αδειάσω το μισό Listerine μου, συνέχισα να τρώω, και στο τέλος έγλειψα και τα δάκτυλά μου. Μετά από αυτό, κι έχοντας επίσης συνηθίσει πλέον να οδηγώ με το τιμόνι στα δεξιά, νομίζω ότι είμαι έτοιμος να κάνω αίτηση για χορήγηση μαλαισιανού διαβατηρίου...

Τις ευχές για περαστικά τις μετέφερα στη φίλη μου, και σας ευχαριστεί όλους. Ευχαριστώ κι εγώ για όσα καλά μου γράψατε κάποιοι τις δύο τελευταίες ημέρες. Όσο για τα περί περί Αλβανών και σκεπτικισμού, μην τα πάρετε σαν δείγμα ξενοφοβίας εκ μέρους μου. Μακριά από μένα αυτά... Απλά, βλέπω πράγματα εδώ που με βάζουν σε σκέψεις, και το έχω σαν αρχή να αποφεύγω τις εύκολες καταδίκες και να βλέπω κάθε κατάσταση, στο μέτρο του δυνατού, από την οπτική γωνία όσο γίνεται περισσότερων... εμπλεκομένων. Αυτό είναι όλο...


Ελαφρώς προμεσονύχτια χαιρετίσματα από Κουάλα Λουμπούρ.

 

[xenos]

Φοβερη εμπειρια το ντουριαν,Το ξερω αλλα δεν τοχω δοκιμασει.
Ηρωας παντως που δοκιμασες.

 

[babaduma]

Καταλαβαίνω και συμφωνώ με τον Δημήτρη στη στάση του απέναντι στο ντούριαν! Ακριβώς την ίδια αντιμετώπιση είχα κι εγώ και δοκίμασα από ευγένεια όταν μου πρόσφεραν (και για τον επιπλέον λόγο ότι είπαν ότι το αγόρασαν για μένα). Δεν ενθουσιάστηκα αλλά δε μου ήταν το ίδιο δύσκολο όσο αρχικά το να πάρω και δεύτερο κομμάτι. Το σίγουρο είναι ότι, έστω κι έτσι, το γευστικό αποτέλεσμα δεν επιβεβαιώνει την αρχική απωθητική αντίδραση.

Στην κορυφή των γευστικών μου προτιμήσεων στα φρούτα της περιοχής παραμένουν πάντα τα υπέροχα mangosteens.

http://www.ars-grin.gov/npgs/images/may/magazine/Mangosteen%20Fruit.jpg

 

[dim kyr]

Δημήτρη, ακόμα μια φορά μας ταξίδεψες στην ευχάριστη και χαλαρή ρουτίνα της Μαλαισίας.. Ευχαριστούμε.

 

[delmem2233]

Δεν ξέρω πόσοι εξ υμών έχετε βρεθεί σε μουσουλμανικές χώρες, γενικά πόσοι έχετε ακούσει απαγγελία του Κορανίου, και πώς σας φάνηκε, πώς σας ακούστηκε, προσωπικά όμως με... ηρεμεί, με χαλαρώνει, και... χωρίς ίχνος ειρωνικής διάθεσης, είναι το καλύτερο υπνωτικό για μένα. Το διάστημα Ιανουάριος-Μάιος έμεινα αρκετά βράδια σε χόστελ, στην Κουάλα Λουμπούρ και στη Μελάκα, και κάθε βράδυ συντονιζόμουν (χρησιμοποιώντας το κινητό τηλέφωνο σαν ραδιόφωνο), στον σταθμό που “παίζει” Κοράνι σχεδόν 24 ώρες το 24ωρο. Μέσα σε λίγη ώρα είχα αποκοιμηθεί, ακόμη και σε κοιτώνες με φασαρία, με αναμμένα φώτα, με θορυβώδεις πόρτες να ανοιγοκλείνουν κάθε δύο λεπτά. Και στην πολύωρη πτήση από Κάιρο για Κουάλα Λουμπούρ, αν δεν ήταν ο σταθμός με το Κοράνι, δεν θα είχα κοιμηθεί ούτε λεπτό. Και τούτη τη στιγμή, ακούγοντας τη “λειτουργία” από το μεγάφωνο του κοντινού τζαμιού, αισθάνομαι σαν να... κατεβάζω ταχύτητα, να αφήνω κάποιον πνιγμένο στα αμάξια αυτοκινητόδρομο, και να στρίβω στην έξοδο που μας βγάζει στην ήσυχη γειτονιά που είναι το σπίτι της φίλης μου...


Προχθές το πρωί πήγαμε σε ένα πανεπιστημιακό νοσοκομείο για πληροφορίες για τη θεραπεία που σε λίγες ημέρες πρέπει να αρχίσει η φίλη μου. Περιμένοντας, χαζεύαμε στην τηλεόραση μία παλιά μαλαισιανή ταινία, από τη δεκαετία του '60, πιθανότατα. Εντυπωσιακό... Είχα διαβάσει και μου είχαν πει ότι τα πράγματα στη χώρα μέχρι πριν από 10-15 χρόνια ήταν πολύ διαφορετικά, όσον αφορά τους μουσουλμάνους, το πώς ντύνονταν οι γυναίκες, το πώς αντιλαμβάνονταν γενικά οι Μαλαισιανοί το ισλάμ, όμως αυτά τα 15-20 λεπτά της ταινίας που χάζεψα προχθές, μου έκαναν τεράστια εντύπωση. Η ιστορία εκτυλισσόταν σε κάποιο χωριό. Καμία (μα καμία) γυναίκα δεν είχε το κεφάλι καλυμμένο, πρόσωπο/χέρια/πόδια από το γόνατο και κάτω ήταν σε... κοινή θέα, σε μία σκηνή ένα ζευγάρι έκανε... αγκαλίτσες σε κρεβάτι, και σε άλλη σκηνή άλλος άνδρας χάιδευε την ίδια γυναίκα. Σήμερα, σε μαλαισιανή σαπουνόπερα, πολύ-πολύ δύσκολα θα δεις μουσουλμάνα να μην έχει καλυμμένο το κεφάλι και από δέρμα να δείχνει περισσότερο από τα δάκτυλά της. Για αγγίγματα μεταξύ μελών του αντίθετου φύλλου, ούτε κουβέντα. Κι όλα αυτά, στο... αποκορύφωμα μίας αλλαγής που όπως μου έχουν πει, άρχισε μετά την επίθεση στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης, σε συνδυασμό με τη στρατηγική επιλογή της τότε ηγεσίας της χώρας να στρέψει τον κόσμο σε μία πιο... συντηρητική εκδοχή του ισλάμ...


Πήγαμε λοιπόν στο νοσοκομείο, πήραμε όλες τις πληροφορίες που χρειαζόμασταν, και μετά πήγαμε καρφί σε ένα παραδοσιακό κινέζικο φαρμακείο. Η επιστήμη... επιστήμη, και η παράδοση... παράδοση. Ο γιατρός/φαρμακοποιός είναι γιος του γιατρού/φαρμακοποιού στον οποίο πήγαινε και ο πατέρας της φίλης μου. Της εξήγησε τι ακριβώς περιείχε κάθε σακουλάκι, και πώς θα τη βοηθήσει. Το περιεχόμενο θα μπορούσε να το αποκαλέσει κανείς... βότανα, με την πολύ ευρεία έννοια του όρου. Όση ώρα τους άκουγα να μιλάνε στα Κινέζικα, σκεφτόμουν ότι στην Ελλάδα τα... βότανα και άλλα συναφή γιατροσόφια, κάποιοι τα λοιδορούν, κάποιοι τα θεωρούν ξεπερασμένα, ίσως και μέσο για να ξεγελάσει κάποιος καπάτσος άτομα με ασθένεια, άτομα απελπισμένα για κάτι που θα τους βοηθήσει να αντιμετωπίσουν το πρόβλημά τους. Εδώ, όχι. Εδώ οι “παραδοσιακοί” Κινέζοι γιατροί/φαρμακοποιοί αντιμετωπίζονται με απόλυτο σεβασμό. Ένας στους δύο Chinese Malaysian πιστεύει ότι η δική τους παραδοσιακή ιατρική μπορεί να τον βοηθήσει, και το άλλο 50% πιστεύει ότι ακόμη κι αν δεν προκύψουν απτά αποτελέσματα καλυτέρευσης της κατάστασης ενός ασθενούς, δεν τον βλάπτει να δοκιμάσει. Προσωπικά, θα δοκίμαζα. Επειδή όντως, “δεν θα είχα να χάσω τίποτα”, κι επιπλέον επειδή η σούπα που φτιάχνει η φίλη μου με όσα της έδωσε ο φαρμακοποιός της, δε μυρίζει κι άσχημα...


Γενικά έχω την αίσθηση ότι στη Μαλαισία ο κόσμος θεωρεί δεδομένα, πράγματα που στην Ελλάδα αντιμετωπίζουμε άλλοτε με τεράστιο σκεπτικισμό, κι άλλοτε με ειρωνική διάθεση. Συχνά-πυκνά μπορεί να διαβάσει κανείς σε τοπικές εφημερίδες ιστορίες για πνεύματα, νεκρών που λόγω του τρόπου με τον οποίο είχαν πεθάνει, είχαν “κολλήσει” σε κάποιο μέρος, και εμφανίζονταν σε ζωντανούς, συνήθως ζητώντας έμμεσα βοήθεια. Σε κανένα από τα σχετικά ρεπορτάζ που έχω διαβάσει, δεν έχω... μυριστεί ειρωνική διάθεση από την πλευρά του συντάκτη, ούτε ίχνος σκεπτικισμού. Υπήρχε “ξερή” περιγραφή του γεγονότος ως ακριβώς τέτοιου, ως “γεγονότος”, και στο τέλος πάντα υπήρχε αναφορά στο τι οι τοπικές αρχές είχαν σκοπό να κάνουν για να επιλύσουν το πρόβλημα, να βοηθήσουν τα πνεύματα να “ξεκολλήσουν” από το μέρος στο οποίο είχαν εγκλωβιστεί. Τόσο απλά...


Έχω αποφασίσει κάθε φορά που γράφω, κάθε 2-3 μέρες, να πιάνομαι από ό,τι έχει συμβεί αυτές τις ημέρες, και κάπως έτσι να δίνω σύντομες περιγραφές καταστάσεων στη Μαλαισία. Σαν να σας είχα απέναντί μου νοερά, κουβεντιάζοντας για πράγματα που συμβαίνουν εδώ. Όσοι πιστοί, παραμείνετε “συντονισμένοι”...


Μέχρι την επόμενη φορά...