Μαλαισιοφλυαρίες

[delmem2233]

Προφανώς, στις δεσμεύσεις μου (“ένα κείμενο για την εκδρομή μας σήμερα, ένα αύριο, ένα μεθαύριο”) είμαι πιο αναξιόπιστος κι από πολιτικό κατά τη διάρκεια προεκλογικής περιόδου, όμως... επιτρέψτε μου να ξεροβήξω casually, να σφυρίξω ανέμελα, και να αρχίσω...


Δεν πεινάν στο Pulau Pinang


Σαχλός τίτλος-λογοπαίγνιο που μου δίνει την ευκαιρία να το παίξω έξυπνος και να γράψω ότι το νησί (pulau) που όσοι ξένοι επισκέπτονται τη Μαλαισία αποκαλούν Πενάνγκ (Penang), στα Μαλαισιανά το όνομά του το προφέρουν “Πινάν”. Το g στο τέλος των λέξεων το τρώει η μαρμάγκα, όπως και το h, όπως και το k. Βασίλισσα/Βασιλιάς (οι κυρίες προηγούνται) όλων των παραδειγμάτων, το teh tarik, σήμα κατατεθέν (ένα από τα) μεταξύ των ροφημάτων στη Μαλαισία, το όνομα του οποίου ακούγεται περισσότερο σαν “τε ταρέ(ι)”. Μαλαισιανών παρένθεση κλείνει.
Όπως περνάς τη γέφυρα που συνδέει το νησί με τη mainland, το βλέμμα σου δεν μπορεί παρά να καρφωθεί στο βάθος, δεξιά, στον πύργο Komtar, το ψηλότερο με και μπιπ-μπιπ τις διαφορές κτίριο στο νησί. Την πρώτη φορά που πήγαμε στο νησί, τον Φεβρουάριο, όταν πρωτοείδα τον Komtar να ξεχωρίζει από όλα τα υπόλοιπα κτίρια όπως φαντάζομαι ξεχώριζε ο Παναγιώτης Φασούλας από όλους τους υπόλοιπους συμμαθητές του στο Δημοτικό), το μόνο που είπα ήταν ένα καραφιλοσοφημένο “Α” (μίλησε η πολυετής ενασχόλησή μου με τη δημοσιογραφία, τρομάρα μου). Το είπα δε με τέτοιο τρόπο, λες και δίπλα υπήρχε 75% θαυμαστικό έκπληξης, και 25% ερωτηματικό, εξίσου μεγάλης έκπληξης. Ένα παρόμοιο “Α” είχα “πετάξει” την πρώτη φορά που με φίλησε κοπέλα (σιγά μην έβρισκα τα κότσια να τη φιλήσω εγώ πρώτος... ΧΑ!). Τι πάω και θυμάμαι...
Anyway, όπως πλησιάζεις την Georgetown, την πρωτεύουσα του νησιού, τον Komtar τον βλέπεις διαρκώς όλο και να μεγαλώνει, όπως πηγαίνεις πιο κοντά του. Από τη μία εντυπωσιακό, από την άλλη αστείο, αν μεταξύ εσού και του Komtar υπάρχει μία τεράστια διαφημιστική πινακίδα με το πρόσωπο του Λιονέλ Μέσι, και μία δεδομένη στιγμή ο Komtar βρίσκεται ακριβώς από πίσω του, πάνω από το κεφάλι του, ψηλός-ψηλός και σχετικά λευκός, λες κι ο Μέσι είναι σεφ και φοράει ένα από εκείνα τα αστεία πανύψηλα καπέλα...
Georgetown λοιπόν... Μεγάλη, δεν μπορείς να την πεις. Μικρή, ούτε. Αν ήταν ποδοσφαιρικό γήπεδο της Θεσσαλονίκης, δεν θα ήταν ούτε το σχετικά μεγάλο και “κρύο” για ποδοσφαιρικούς αγώνες (λόγω των κουλουάρ γύρω από το χορτάρι) Καυτανζόγλειο, ούτε το γηπεδάκι στα σύνορα Πυλαίας-Κωνσταντινουπολίτικων που ο γράφων πέρασε λίγα εφηβικά χρόνια παίζοντας σε ερασιτεχνική ομάδα της Τούμπας. Θα ήταν το Χαριλάου (“Κλεάνθης Βικελίδης”, whatever), μεσαίων διαστάσεων, “ζεστό”, τέλειο για ποδόσφαιρο. Ομοίως, η Georgetown είναι τέλεια για βόλτα. Δεν είναι “ένας δρόμος πάνω-κάτω, τον κάναμε είκοσι φορές, άντε να τα μαζέψουμε να φύγουμε”, ούτε “πού να τραβηχτούμε τώρα μιάμιση ώρα στην κίνηση για να πάμε στο κέντρο, και μετά άλλη μία για να βρούμε πάρκινγκ”. Περπατώντας αργά, μέσα σε λιγότερο από μία ώρα μπορείς να έχεις ολοκληρώσει έναν άκρως απολαυστικό κύκλο του κέντρου της πόλης, έχοντας δοκιμάσει τη φημισμένη κουζίνα του νησιού, έχοντας χαζέψει μια ντουζίνα πανέμορφους κινέζικους ναούς και ακόμη πιο εντυπωσιακά κτίρια κινέζικων (κάτι σαν) “συντεχνιών”, κυρίως όμως, έχοντας γεμίσει τα πνευμόνια σου με αέρα πολύ... χαλαρό, πολύ carefree, πολύ “χαλαρά θα μπορούσα να περάσω μια βδομάδα με δέκα μέρες εδώ”.
Κάναμε λοιπόν τη βόλτα μας, φάγαμε τις λιχουδιές μας, διαβάσαμε τα phrasebooks μας (εγώ Malay, εκείνη Greek), χαζέψαμε τους πολλούς backpackers, που εδώ βρίσκουν έναν παράδεισο, να μοιράζονται τραπεζάκια σε απλά φαγάδικα του δρόμου με Chinese Malaysian (που εδώ αποτελούν τεράστια πλειοψηφία), και κάποια στιγμή επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο (Tune Hotel, αδερφάκι της Air Asia), σε δωμάτιο από το παράθυρο του οποίου τον Komtar τον είχαμε “φάτσα”, κάτι που εκμεταλλευτήκαμε για να βγάλουμε αστείες φωτογραφίες...

Την επόμενη μέρα, την περασμένη Παρασκευή ήταν, 16 του μήνα, μπήκαμε νωρίς στο αμάξι, έχοντας αποφασίσει να κάνουμε τον γύρο του νησιού, σταματώντας σχεδόν σε κάθε χωριό-χωριουδάκι-μισογκρεμισμένο παράπηγμα. Τραβήξαμε νότια, στο μικροσκοπικό Batu Maung, στη νοτιοανατολικότερη μυτούλα του νησιού. Ψαροχώρι διαβάσαμε, δίπλα στη θάλασσα, πάνω στον “ring road” του νησιού, “ψηθήκαμε”. Τελικώς, το χωριουδάκι έβγαλε από μέσα μου τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ τις πρώτες ημέρες κάθε διαπραγμάτευσης για νέα συλλογική σύμβαση εργασίας. Το... επέστρεψα στους κατοίκους του ως απαράδεκτο, όπως κάνει με τις προτάσεις των εργοδοτών ο εκάστοτε νούμερο ένα εργατοπατέρας. Δεν είμαι judgmental, ούτε “δεν είμαι ΕΓΩ ρατσιστής. ΑΥΤΟΙ είναι μαύροι”, όταν ταξιδεύω βλέπω “ομορφιά” (ως αντικείμενο παρατήρησης) σε οτιδήποτε, όμως δεν αντέχω τα “παραθαλάσσια” μέρη που για να βγεις στην θάλασσα πρέπει πρώτα να... λύσεις μία σειρά γρίφων για τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσεις. Για να μην το κουράσω περισσότερο, στο “παραθαλάσσιο” Batu Maung, πρόσβαση στην θάλασσα έχουν μόνο οι ψαράδες. Αν είσαι έφηβος και θες να βγάλεις τη φιλεναδίτσα σου βόλτα, να καθίστε σε παγκάκι με θέα την θάλασσα και να μοιραστείτε μισό μάνγκο, πρέπει να έχεις “ρόδες”, έστω και ποδήλατο, για να πας σε άλλο παραθαλάσσιο χωριό του νησιού.
Από το Batu Maung τραβήξαμε δυτικά (για το αντίθετο θα χρειαζόμασταν ψαρόβαρκα), και μέσω του μικροσκοπικού Teluk Kumbar καταλήξαμε στο μικροσκοπικότερο Gertak Sanggul, στη νοτοδυτική μυτίτσα του νησιού, ακολουθώντας έναν δρόμο που μου θύμισε Σιθωνία. Φιδίσιος, με βουνοπλαγιά στη μια πλευρά, και θάλασσα (έστω κι όχι τιρκουάζ) στην άλλη. Το χωριουδάκι είναι ουσιαστικά μία σειρά από μονοκατοικίες, όλες στην ίδια πλευρά του δρόμου. Στην άλλη, στα 20-30 μέτρα, η θάλασσα. Και δεμένες στα πρώτα δέντρα όπως βγαίνεις από τη θάλασσα, πολλές ψαρόβαρκες, που με τα μπλε και κόκκινά τους μου θύμισαν Βιετνάμ, Nha Trang, Cat Ba, Hoi an... Ήσυχα, ήσυχα, ήσυχα. Ψυχή τριγύρω μας. Φθάνοντας στην είσοδο του χωριού είχαμε δει αυτοκινητοπομπή, στην κεφαλή της οποίας υπήρχε ένα βανάκι με τη σωρό κατοίκου του χωριού. Οι... Μητσοτάκηδες, συνδέσαμε την άφιξή μας στο νησί με τον θάνατο ενός καψερού κατοίκου του κούτσικου Gertak Sanggul, το οποίο όμως, ανεπιτυχές χιούμορ-aside, θα το θυμάμαι και θα σκάω ένα χαμογελάκι, επειδή λατρεύω τα ήσυχα παραθαλάσσια μέρη στα οποία μπορείς να καθίσεις στην άκρη μίας ταπεινής ξύλινης αποβάθρας και να βουτήξεις στα πόδια σου στο νερό, με πολύ-πολύ πράσινο τριγύρω σου (η παραλία στο χωριουδάκι είναι σαν μία πράσινη πολυθρόνα, με ψηλούτσικα κατάφυτα “μπράτσα” δεξιά κι αριστερά, και μία εξίσου καταπράσινη “λοφογραμμή” στην πλάτη σου).
Πίσω στο αμάξι, και βόρεια. Στο Sungai Pinang, στο οποίο η γέφυρα πάνω από τον ποταμό (αυτό σημαίνει sungai), σου προσφέρει ωραία θέα στην πρασινοτάτη αυλή του διπλανού όμορφου τζαμιού), στρίψαμε αριστερά. Γιατί; Επειδή έχω λόξα με τα last frontier μέρη, με μέρη που βρίσκονται στο... τέλος της γραμμής, στο τέλος ενός δρόμου. Όταν πήγα στη νότια Ινδία, δε διανοήθηκα καν να αφήσω εκτός itinerary το Kanyakumari (ή όπως αλλιώς γράφεται τέλος πάντων), στο southernmost tip της Ινδίας, το οποίο κατέληξα για λίγη ώρα να μοιραστώ, με τα πόδια στη μικρή αμμώδη παραλία, με Ινδουιστές για τους οποίους το μέρος είναι τόπος λατρείας. Από όλη την αχανή ρωσική επικράτεια, η πόλη που με συναρπάζει σαν... ιδέα περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη, είναι το Βλαδιβοστόκ, στο τέλος του Υπερσιβηρικού. Κι από τις Ηνωμένες Πολιτείες, απωθημένο έχω το να πάω με αμάξι από τη Φλόριντα νότια μέχρι το τελευταίο εκ των νησιών Keys. Κολλήματα είναι αυτά. Στην περίπτωση του Pinang, η δίψα μου για “πιο πέρα δεν πάει” μέρη, μας έβγαλε -και- στο Pantai Acheh, ένα ακόμη παραθαλάσσιο χωριουδάκι, στο οποίο, ακολουθώντας τον έναν και μοναδικό δρόμο του χωριού, βγήκαμε κυριολεκτικά στην... αυλή ενός σπιτιού. “Πιο πέρα, δεν πήγαινε”. Η δυσκολία της φίλης μου να περπατήσει, μας απέτρεψε από το να λύσουμε ένα ακόμη κατεβατό γρίφων για να βρούμε δίοδο προς τη θάλασσα. Όμως, φάγαμε από ένα γιαμ-γιαμ πιάτο char kway teow (όταν φύγω από τη Μαλαισία θα είμαι σε θέση να γράψω βιβλίο αποκλειστικά για το συγκεκριμένο φαγητό, έχοντας δοκιμάσει ένα πιάτο σε 10+ πόλεις της χώρας, και σε 20+ μαγαζιά στην Κουάλα Λουμπούρ), χαζέψαμε τις αυλές των κινέζικων μονοκατοικιών, ήπιαμε το κινέζικο τσάι μας, και φύγαμε ικανοποιημένοι, υπό τα “θα χάθηκαν τα παιδιά” βλέμματα των υπόλοιπων πελατών του super simple φαγάδικου που καθίσαμε για το μεσημεριανό μας. Τουρίστες εκεί βλέπουν πιο σπάνια απ' ότι βλέπουν χιόνι στην Κουάλα Λουμπούρ...
Φυσικά, το ότι φάγαμε μεσημεριανό στο Pantai Acheh, δε σημαίνει ότι ένα τέταρτο αργότερα δεν μπορούσαμε να φάμε και “Μεσημεριανό ΙΙ: the Sequel” στο Balik Pulau. Έχοντας περάσει αρκετό χρόνο στο βόρειο κομμάτι του νησιού τον Φεβρουάριο, είπαμε αυτήν τη φορά να το αφήσουμε στην άκρη. Έτσι επιστρέψαμε στο Balik Pulau, από το οποίο είχαμε περάσει νωρίτερα on our way προς Pantai Acheh. Balik Pulau = μεγαλύτερη “πόλη” (λέμε τώρα...) στην ενδοχώρα του νησιού, στοιχείο φυσικά που ελάχιστα μέτρησε στην απόφασή μας να σταματήσουμε. Γιατί ακριβώς σταματήσαμε; Επειδή “it's a good place for lunch, and the local specialty, laksa balik pulau, is a must”, σύμφωνα με τον Lonely Planet μου. Και laksa δοκιμάσαμε, και χυμό nutmeg (άλλο σήμα κατατεθέν της πόλης), και μισό τόνο mangosteen και rambutan (φρούτα) αγοράσαμε. Παρεμπιπτόντως, αρκετά ξενοδοχεία στη Μαλαισία έχουν απαγορευτικό όχι μόνο για το durian (λόγω μυρωδιάς), αλλά και για το mangosteen, το οποίο μπορεί να είναι yummy, αλλά αν στάξει σε λευκό σεντόνι, λένε ότι δεν μπορείς να καθαρίσεις τον λεκέ, τον πωπό σου κάτω να χτυπάς...
Σε αυτόν τον 100 παρά ένα χιλιόμετρα κάτι σαν κύκλο του νησιού που κάναμε, αφήσαμε the best for last. Πριν επιστρέψουμε στην Georgetown, πήγαμε στο Air Itam, για να επισκεφτούμε τον Kek Lok Si, μεγαλύτερο βουδιστικό ναό της Μαλαισίας. Από τα highlight αυτής της εκδρομής. Αισθανόμενος ντροπή, ακολούθησα τους άλλους οδηγούς και πάρκαρα το αυτοκίνητό μας στο πάρκινγκ στην κορυφή του λόφου που καταλαμβάνει το σύμπλεγμα των κτιρίων που πλαισιώνουν τον ναό. Ντροπή, επειδή το “ουάαααου” άγαλμα της Kuan Yin που δεσπόζει στην κορυφή του λόφου ήταν πέντε μέτρα μακριά από το σημείο που άφησα το αμάξι. Είναι σαν να παρκάρεις δέκα βήματα από τα σκαλοπάτια του Παρθενώνα. Αλλά, αφού πάρκαραν οι ντόπιοι, ποιοι ήμασταν εμείς να πάμε κόντρα στο κύμα; (και να ανέβουμε μία ατελείωτη απότομη ανηφόρα με τα πόδια). Αν δεν είσαι των ναών, στον συγκεκριμένο μπορείς τουλάχιστον να απολαύσεις την πανοραμική θέα προς την Georgetown. “Εκεί είναι το ξενοδοχείο μας, εκεί φάγαμε χθες, εκεί είδαμε εκείνο το χαριτωμένο καφέ με τους σούπερ χυμούς, εκεί το ένα, εκεί το άλλο...” Κι αν ο ουρανός είναι καλός, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να επιλέξεις τη μέγιστη δυνατή ανάλυση στη φωτογραφική μηχανή σου για τις φωτογραφίες σου, επειδή μία από αυτές μπορεί να είναι το επόμενο wallpaper σου, και κάποιες θα αξίζει να τις εκτυπώσεις και να τις κρεμάσεις στους τοίχους του σπιτιού σου. Αν δεν είσαι των ναών, και ο ουρανός είναι μουντός (εμείς φανήκαμε τυχεροί), τότε δεν μπορείς παρά να αποζημιωθείς για τον χρόνο σου εκεί, γέρνοντας πίιιισω το κεφάλι σου για να δεις όοολο το άγαλμα της Kuan Yin, της Θεάς του Ελέους. Είναι τεράστιο, as επιβλητικό as it gets, όμως εκείνο που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν η αίσθηση... πραότητας, γαλήνης, και “αναλαφρότητας” (πού 'σαι Μπαμπινιώτη να με θαυμάσεις) που εκπέμπει το πρόσωπο της θεάς. Το ότι κάποιοι Κινέζοι προσεύχονταν στη βάση του πανύψηλου αγάλματος με τα κόκκινα sticks τους στις ενωμένες παλάμες τους, έκανε τις στιγμές πιο... αληθινές, πιο αυθεντικές. Σημείωση: το τεράστιο άγαλμα είναι πλέον “φασκιωμένο” εντός 16 πυλώνων, μετά από παρότρυνση (διαβάζεται και “διαταγή”) των μουσουλμανικών θρησκειόσκυλων της Μαλαισίας, που πριν από λίγα χρόνια έκριναν ότι το άγαλμα της θεάς προσέβαλε τις μουσουλμανικές ευαισθησίες της χώρας, κι έτσι, αφού δεν μπορούσαν να καλύψουν το κεφάλι της και να την κάνουν “καλή μουσουλμάνα”, απαίτησαν να κατασκευαστεί “σκεπή” πάνω από το κεφάλι της. Έτσι προέκυψε το “κιόσκι” με τις 16 τεράστιες κολόνες που περιβάλει και σκεπάζει πλέον το άγαλμα...
Το διήμερό μας στο νησί ολοκληρώθηκε με επίσκεψη στο Gurney Drive, παραλιακό μέρος στην Georgetown, φημισμένο για το pasar malam του με τα δεκάδες φαγάδικά του, αρκετά εκ των οποίων τιμήσαμε και καταχαρήκαμε. Δεν είναι τυχαίο ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου έχω πατήσει τα 85 κιλά, κι όταν με βλέπω στον καθρέφτη μου φαίνεται ότι κάτω από το φανελάκι μου έχω τρυπώσει ένα μαξιλάρι...
Αύριο (χα-χα-χα... Το μονολεκτικό ανέκδοτο της ημέρας) το τρίτο και τελευταίο κομμάτι, με τα περί Taiping, Kuala Kangsar, και Ipoh.

 

[Rosa]

Τι να πω, βρε Δημήτρη...ό,τι κι αν γράφεις, δε χορταίνω να το διαβάζω...Να 'σαι καλά και μια αγκαλιά από μένα στη φίλη σου...

 

[Rebequita]

Σε διαβαζω φανατικα ακομα και στην Ταυλανδη...

 

[delmem2233]

Small word of advice: αν είστε με αυτοκίνητο στη Μαλαισία και δεν καίγεστε να είστε στον προορισμό σας μία συγκεκριμένη ώρα, σνομπάρετε τους αυτοκινητόδρομους και προτιμήστε τους δευτερεύοντες δρόμους. Πηγαίνεις μεν λιγότερο γρήγορα, όμως το σκηνικό εκατέρωθεν των δρόμων είναι πανέμορφο και πολύ ενδιαφέρον, κι ακριβώς επειδή πηγαίνεις πιο αργά, έχεις την ευκαιρία να το απολαύσεις περισσότερο. Για να μην αναφέρω τα δεκάδες ρίνγκιτ που γλιτώνεις μη χρησιμοποιώντας τους αυτοκινητόδρομους (και τους σταθμούς διοδίων τους)...
Αυτό κάναμε αφήνοντας το νησί Pinang, με προορισμό το Taiping. Επειδή ναι μεν έχω περάσει αρκετό χρόνο στη Μαλαισία όμως σε καμία (μα καμία) περίπτωση δε με θεωρώ ειδήμονα επί της χώρας, παραδέχομαι ότι μέχρι πριν από λίγες ημέρες το όνομα της συγκεκριμένης μικρής πόλης δε μου έλεγε τίποτα. Αν συμμετείχα σε παιχνίδι γεωγραφικών γνώσεων και κάποιος με ρωτούσε πού βρίσκεται το Taiping, πιθανότατα θα απαντούσε “στην Κίνα”. Το καλό όμως (ένα από τα πολλά) του να μοιράζεσαι τον χρόνο σου σε μία χώρα με ντόπιο (αν είσαι άνδρας και τον μοιράζεσαι με ντόπια τόσο το καλύτερο -πονηρό winkάκι), είναι ότι σου ανοίγει τα μάτια και σου προκαλεί ενδιαφέρον για μέρη που υπό διαφορετικές συνθήκες θα τα περνούσες χωρίς να... ακουμπήσεις. Πήγαμε λοιπόν. Εντύπωση πρώτη: “αν είχα σε αυτήν την πόλη μαγαζί με χρώματα και μπογιές, θα είχα προ πολλού πουλήσει ένα νεφρό μου για να τα φέρω βόλτα”. Για το ξενοδοχείο μας στο Taiping είχαμε διαβάσει στον οδηγό μου ότι “drips with faded character”. Φθάνοντας εκεί συνειδητοποιήσαμε ότι αυτό ισχύει για όλη την πόλη. Έχεις την αίσθηση ότι την τελευταία φορά που έστω κι ένας ιδιοκτήτης ακινήτου έβαψε το σπίτι/μαγαζί του, η χώρα τελούσε ακόμα υπό βρετανική διοίκηση. Το Taiping συνοδεύεται από τον τίτλο της πόλης που έχει πάρει τις περισσότερες παρθενιές στη Μαλαισία, είναι πόλη που μετράει 31 πρωτιές, 31 “πράγματα” συνέβησαν στη Μαλαισία για πρώτη φορά εδώ (από την έκδοση εφημερίδων στα Μαλαισιανά, στα Κινέζικα, στα Ταμίλ, μέχρι την ίδρυση πυροσβεστικού σώματος). Όπως την... έκοψα όμως, η πόλη πρέπει να προσθέσει και 32η “πρωτιά”. Πρέπει να είναι η πρώτη πόλη στη Μαλαισία στην οποία επί 50 χρόνια οι κάτοικοί της δε μύρισαν ούτε μία φορά τη μυρωδιά φρέσκου χρώματος σε τοίχο...
Αν “ακούγομαι” σαν να παραπονιέμαι, I'm truly not. Αυτό το... dripping with faded character το λατρεύω με τη μία, κι ειδικά το ξενοδοχείο μας, το Peking, με κερδίζει με την πρώτη ματιά. Ξύλινο, κάποτε λευκό, τώρα πλέον γκριζούλικο, με πολύχρωμα παράθυρα, και μια παρέα μεσήλικων Chinese Malaysians στο... λόμπι να χαζεύουν κινέζικη σαπουνόπερα στην τηλεόραση. Διαλέγουμε δωμάτιο με πανύψηλο ταβάνι, τρία πολύχρωμα παράθυρα, παμπάλαια ντουλάπα, τα πάντα όπως ήταν το... 1960, με μοναδική σούπερ μοντέρνα προσθήκη το ντουζ. Και θέα το βουνό, με την κορυφογραμμή του να φαίνεται και να μην φαίνεται, έτσι συννεφιασμένος όπως είναι ο ουρανός. Το Taiping έχει τον τίτλο -και- της πιο... υγρής πόλης στη Μαλαισία. Σε μία χώρα στην οποία η μέση ετήσια βροχόπτωση της λιγότερο “βρεγμένης” πόλης κάνει τη μέση ετήσια βροχόπτωση της Θεσσαλονίκης να μοιάζει λοφίσκος δίπλα στα Ιμαλάια, φανταστείτε πόσο βρέχει στο καραμουσκεμένο Taiping. Χάρη όμως σε αυτήν την ποσότητα βροχής η πόλη έχει να περηφανεύεται για ένα από τα πιο εντυπωσιακά πάρκα που έχω δει στη Μαλαισία. Περιοχή με ορυχεία στο ανατολικό άκρο της πόλης, μετατράπηκε προς τα τέλη του 19ου αιώνα σε πάρκο με λίμνες. Αυτό που βλέπεις κάνοντας τον γύρο των λιμνών περπατώντας στη δυτική πλευρά τους, είναι τεράστια δέντρα στην αριστερή πλευρά του δρόμου να απλώνουν τα πελώρια κλαδιά τους πάαανω από τον δρόμο, και να γέρνουν ακριβώς πάνω από το νερό της λίμνης, στα 15 μέτρα από τον κορμό του δέντρου, σχηματίζοντας καμάρες στο ύψος της... Καμάρας της Θεσσαλονίκης. Στη δε απέναντι πλευρά, ανατολικά, έχεις το βουνό, κι ένα κομμάτι κάπου στη βάση του μονίμως άσπρο. Είναι το σημείο όπου βρίσκεται ένας μικρός καταρράκτης, στη βάση του οποίου έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεται αγκυροβολημένο σε μόνιμη βάση ένα μικρό σύννεφο. Πα-νέ-μορ-φα...
Κυριακή πρωί, είμαστε αναγκασμένοι να συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι δεν μπορούμε να μείνουμε περισσότερο στο Taiping, μια και Δευτέρα πρωί είχαμε ραντεβού σε νοσοκομείο. Πριν επιστρέψουμε όμως στην Κουάλα Λουμπούρ, φροντίζουμε να κάνουμε τρεις στάσεις, με πρώτη σε μία άλλη Κουάλα, την Kangsar. Η πόλη μοιάζει με το Taiping όσο μοιάζει η Ουρανούπολη με το πρώτο μοναστήρι που συναντάς εισερχόμενος στο Άγιο Όρος. Το Τaiping είναι μία 90 (και βάλε) τοις εκατό κινέζικη πόλη, όπου Κινεζούλες τριγυρνούν με τα μίνι τους και ζευγαράκια ταΐζουν ο ένας τον άλλο όλο νάζι και “love is in the air” διάθεση. Η Kuala Kangsar είναι 90 (και βάλε μπόλικο ακόμη) τοις εκατό Malay, και μουσουλμανική. Η φίλη μου μου λέει από την πρώτη στιγμή ότι αισθάνεται, έτσι όπως κρατιόμαστε χέρι-χέρι, ότι κάποιοι από αυτούς που μας κοιτάζουν επίμονα είναι έτοιμοι να της ορμήξουν, να μας βάλουν να περπατάμε στο ένα μέτρο ο ένας από τον άλλο, και να της καλύψουν το κεφάλι και τους ώμους. Αν δεν έπρεπε να την κρατάω συνέχεια για να τη βοηθάω στο περπάτημα, θα της άφηνα το χέρι. Υπό τις... υπάρχουσες συνθήκες όμως, γράφω τους religiously correct κανόνες της πόλης στα παλιά μου τα παπούτσια. Δεν καθόμαστε πολύ. Μόνο όσο χρόνο χρειάζεται για να χαζέψουμε ένα όμορφο τζαμί (Ubudiah) στα νοτιοανατολικά της πόλης, και να φάμε cendol (τριμμένος πάγος με διάφορα μέσα, στην κατηγορία “παγωτό”, αλλά τόσο πλούσιο, αν πάρεις το “special”, που μπορεί να αποτελέσει πλήρες γεύμα).
Επόμενος προορισμός το Ipoh, μία ακόμη άκρως κινέζικη πόλη, την άφιξή μας όμως στο οποίο τρενάρουμε για τα... μάτια ενός ναού που τυχαία προσέχουμε στα αριστερά μας, 5-6 χιλιόμετρα πριν μπούμε στην πόλη. Λέγεται Perak Tong. Τον είχαμε δει σε φωτογραφίες, είχαμε “τσιμπηθεί” μαζί του, περνούσαμε ακριβώς από μπροστά του, οπότε... Ιδρύθηκε από Βουδιστή μοναχό πριν από 80 και κάτι χρόνια, όμως οι τοιχογραφίες και τα αγάλματα στο εσωτερικό του ναού/σπηλιά παραπέμπουν και σε άλλες θρησκείες, κυρίως τον Ινδουισμό. Είναι... σκαλισμένος στη βάση ενός τεράστιου βράχου, με την κορυφή του βράχου να υψώνεται δεκάδες μέτρα πάνω από το ψηλότερο σημείο της εισόδου του ναού. Η ατμόσφαιρα είναι ήσυχη, επιβλητική. Στα αριστερά ένα ατελείωτο κατεβατό με κινέζικα ονόματα ατόμων που έχουν συνεισφέρει οικονομικά στη συντήρηση του χώρου. Υπάρχει ένας πάγκος στον οποίο μπορείς κάτι να αγοράσεις για να αφήσεις λίγα ρίνγκιτ, όμως οι δύο “υπάλληλοι” είναι ακριβώς το αντίθετο του “φορτικοί”. Κανείς θα τους χαρακτήριζε ίσως και... αδιάφορους. Το ίδιο και ο αποκοιμισμένος “υπάλληλος” στη βάση των 480 (σύμφωνα με τον οδηγό μου) σκαλοπατιών προς την κορυφή του βράχου. Η φίλη μου με προτρέπει να ανέβω, και την αφήνω δίπλα στο αμάξι, να διαβάσει το βιβλίο της (“Αρχαία Ελλάδα: έρωτας και σεξ” παρακαλώ, στα Κινέζικα). Τα σκαλοπάτια δεν τα μέτρησα, ήμουν απασχολημένος με το να τραβάω φωτογραφίες και να προσέχω να μην κάνω μούσκεμα τη μηχανή μου με τον ιδρώτα που έσταζε από το πηγούνι μου. Όπως έγραψα και προχθές, για πρώτη φορά στη ζωή μου είμαι 85 κιλά, κι αν ανεβαίνεις σκαλοπάτια απότομα και πολλά, τα 85 κιλά τα αισθάνεσαι 185... Με τα πολλά, αφού έβγαλα κάτι μαϊμούδες φωτογραφίες από κάθε πιθανή γωνία, έφθασα στην κορυφή, κι εκεί θυμήθηκα πώς αισθάνθηκα όταν ανέβηκα πριν από λίγα χρόνια στο Σκολιό, τη δεύτερη ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου. Όσο ανεβαίνεις βλαστημάς την ώρα και τη στιγμή που άρχισες την ανάβαση, αλλά στο τέλος, blissssss...
Ipoh, επιτέλους. Στο “Ίπο” πήγαμε κυρίως για να φάμε στο παλαιότερο Old Town White Coffee, εμπειρία που από... ιστορικής πλευράς είναι σαν να τρως Goody's στο “κατάστημά” τους στη συμβολή Δελφών με Μαρτίου, στη Θεσσαλονίκη. Αν δεν κάνω λάθος, αυτό είναι το πρώτο-πρώτο Goody's που λειτούργησε, όταν ακόμη πήγαινα Δημοτικό. Μπορεί να κάνω και λάθος. Σούπερ το γεύμα, όμως το Ipoh θα το θυμάμαι κυρίως για δύο άλλους λόγους. Πρώτα, για τον σούπερ συναρπαστικό στα μάτια του geek Δημήτρη clock tower του. Βλέπει “φάτσα” το μεγαλύτερο τζαμί της πόλης, και θα ήταν ένας απλός clock tower, όχι worthy περισσότερο από μία φωτογραφία, αν κάπου στη μέση του δεν υπήρχαν ζωγραφισμένες φιγούρες τεράστιων προσωπικοτήτων της παγκόσμιας ιστορίας. Βλέπω τον Βούδα, τον Κονφούκιο, τον Χριστό, φιγούρες που είμαι βέβαιος ότι ανήκουν σε αρχαίους Έλληνες όμως -ντροπή μου- δεν μπορώ να πω στη φίλη μου ποιοι ακριβώς είναι, βλέπω φιγούρες που παραπέμπουν στην αρχαία Αίγυπτο και Βαβυλώνα (όχι ότι έχω ιδιαίτερες γνώσεις ιστορίας... Απλά οι φιγούρες που βλέπω κάνουν το μυαλό μου αυθόρμητα να τις συνδέσει με ιστορικές εποχές και περιοχές), μέχρι και φιγούρα γυμνόστηθης γυναίκας μπορεί να δει κανείς, όμως η φιγούρα που με... εξιτάρει περισσότερο είναι... εκείνη που λείπει. Ο clock tower ανεγέρθη όταν η πόλη ήταν ακόμη υπό βρετανική διοίκηση. Ο τότε διοικητής, δολοφονήθηκε, ο δρόμος μπροστά από τον πύργο πήρε το όνομα εκείνου που τον σκότωσε (όταν η Μαλαισία έγινε ανεξάρτητο κράτος), και φυσικά το πρώτο που έκαναν οι μουσουλμάνοι Μαλαισιανοί ήταν να... σβήσουν τη φιγούρα του Μωάμεθ. Εκεί λοιπόν που υπήρχε η φιγούρα του, τώρα υπάρχει το... απόλυτο κενό. Πείτε με σπασικλάκι, αλλά την ιστορία τη βρήκα σούπερ ενδιαφέρουσα.
Το άλλο για το οποίο θα θυμάμαι το Ipoh, είναι η εικόνα μιας ντουζίνας πολυτελών αυτοκινήτων να είναι στημένα σε ουρά και να περιμένουν να σερβιριστούν μέσα στο αμάξι, τι λέτε; Ένα ποτήρι γάλα σόγιας, σήμα κατατεθέν του Funny Mountain Soya Bean, ενός μαγαζιού 2Χ3, χωρίς υπερβολή. Φανταστείτε ένα μαγαζί σκέτη... τρύπα, με μία ουρά 12-13 πελατών στο όρθιο, και τουλάχιστον δέκα αυτοκινήτων από έξω, κι όχι... ό,τι κι ό,τι αυτοκινήτων, αλλά τελευταία μοντέλα Volvo, BMW, Mercedes... Αλλόφρονες οι υπάλληλοι έτρεχαν για να τους προλάβουν όλους. Εννοείται ότι δοκιμάσαμε. Δροσερό, γευστικό, αλλά... τον χαμό δεν τον κατάλαβα. Τις φωτογραφίες που έβγαλα τις χάρηκα πολύ περισσότερο...
Βάζοντας επίλογο στα της εκδρομής μας, κι απευθυνόμενος κυρίως σε εκείνους που δεν έχουν ακόμη κοπιάσει στη Νοτιοανατολική Ασία, “λέω” ότι η Μαλαισία είναι αυτό ακριβώς που λένε οι ταξιδιωτική οδηγοί, δηλαδή μία πολύ “βατή” και manageable “πύλη υποδοχής” για τον first timer σε αυτή τη γωνιά του πλανήτη. Αν κάποιος θέλει να “τραβηχτεί” στη ΝΑ Ασία σόλο, ή ζευγάρι/παρέα χωρίς να ακολουθήσει πρόγραμμα ταξιδιωτικού γραφείου, αλλά το σκέφτεται, νομίζοντας ότι τα πράγματα εδώ είναι... ζόρικα, του/της λέω ότι, πολύ απλά, δεν είναι. Ο κόσμος μιλάει Αγγλικά (κάτι που η προσωπική εμπειρία μου στο Βιετνάμ και όσα έχω διαβάσει και ακούσει για Καμπότζη και Λάο, δεν ισχύει για τον μέσο Βιετναμέζο/Καμποτζιανό/Λαοτιανό), η ηπειρωτική Μαλαισία είναι πολύ πιο εύκολα “γυρίσημη” από τη σημαντικά μεγαλύτερη σε έκταση Ταϊλάνδη, τα πάντα είναι πιο φθηνά απ' ότι στη Σιγκαπούρη, και οι Μαλαισιανές πόλεις είναι κάθε άλλο παρά... αχούρια, τίτλο που οι ίδιοι οι Ινδονήσιοι απονέμουν στην Τζακάρτα και τις άλλες μεγάλες πόλεις της πατρίδας τους. Δε λέω ότι η Μαλαισία αξίζει μία επίσκεψη περισσότερο από το Βιετνάμ ή την Καμπότζη για παράδειγμα, δε λέω ότι πρόκειται για επί γης παράδεισο, ούτε ότι νικάει κατά κράτος όλες τις υπόλοιπες χώρες της περιοχής σε one on one μονομαχίες δυνατών/αδύνατων σημείων. Λέω μόνο ότι ο σκεπτικός ταξιδιώτης που έχει συνδέσει τη ΝΑ Ασία με αρκετά “ναι μεν, αλλά...”, φεύγοντας από τη Μαλαισία θα έχει ξεφορτωθεί πολλά από αυτά, και στο αεροπλάνο της επιστροφής θα αρχίσει λιγότερο προβληματισμένα να σχεδιάζει επόμενο ταξίδι στην περιοχή. That's all...


Χαιρετίσματα σε όλους, όπως πάντα ευχαριστώ ΠΟΛΥ-ΠΟΛΥ-ΠΟΛΥ για τα μηνύματα-σχόλιά σας, και... hasta la próxima (τον λάτρη της Λατινικής Αμερικής και των Ισπανικών δεν μπορείς να τον βγάλεις από μέσα μου...)

 

[mariath]

Δημήτρη, όσες φορές και να το πούμε νομίζω ότι δεν είναι ποτέ αρκετό. Σ' ευχαριστούμε που μοιράζεσαι και αυτό το ταξίδι μαζί μας. Οι εμπειρίες σου είναι και για μας πολύτιμες όσο και για σένα. Να είστε καλά.

 

[delmem2233]

Διάβαζα πριν από λίγο τα νέα από Ελλάδα στο in.gr. Seems like τα πρατήρια καυσίμων... στεγνώνουν με ανησυχητικό ρυθμό, στην Θεσσαλονίκη “μου” οι μη νεοδημοκράτες συσπειρώνονται για να “γλιτώσουν” την πόλη από άλλα τέσσερα χρόνια μπλε διοίκησης του δήμου, και ο προπονητής του Άγιαξ δήλωσε ότι θέλει σκορ πρόκρισης από αύριο, στο Άμστερνταμ, κόντρα στον ΠΑΟΚ (επίσης) “μου”. Εδώ πάλι, στη Μαλαισία, τα... ζόρια μας είναι άλλα. Μόλις άρχισαν οι εκπτώσεις, και οι Μαλαισιανοί έχουν... ξαμολυθεί να αγοράσουν ό,τι μπορούν να αγοράσουν, ακόμη κι αν δεν το χρειάζονται, αρκεί να πρόκειται για “ευκαιρία”. Οι εφημερίδες προβάλουν το θέμα των ευκατάστατων Μαλαισιανών που “τα σκάνε” σε γραφεία συνοικεσίων για να τους βρουν σύζυγο από το Βιετνάμ (τις κοπέλες από το οποίο τις προτιμούν από τις Κινέζες και τις Ινδονήσιες), ενώ από μέρα σε μέρα περιμένουμε να εκδοθεί “fatwa”, κάτι σαν “μουσουλμανική ντιρεκτίβα”, που θα καλεί τους “πιστούς” να μην φορούν φανέλες της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (επειδή πάνω της φιγουράρουν διαβολάκια) και ομάδων που στο σήμα τους υπάρχει σταυρός (Βραζιλία, Αγγλία, Πορτογαλία, και πάει λέγοντας). Η κάθε γωνιά του πλανήτη, με τα ζόρια της...
Χθες ρώτησα τη φίλη μου ποιο, ένα, χαρακτηριστικό των Malays θα άλλαζε, αν μπορούσε. Χωρίς να το πολυσκεφτεί, μου είπε ότι θα ήθελε να αλλάξει το πόσο “αργοί” είναι οι Malay συμπατριώτες της. Ανεβοκατέβασα συγκαταβατικά το κεφάλι. I see her point. Τις προάλλες πήγαμε σε ένα ταχυδρομείο για να παραλάβει δύο δέματα, και η Malay κυρία που μας “εξυπηρέτησε” μού θύμισε τον αείμνηστο Μίμη Φωτόπουλο στο “Σταμάτης και Γρηγόρης” (συμπρωταγωνιστής ο επίσης λατρεμένος Νίκος Σταυρίδης). Αν δεν θυμάστε την ταινία, τότε ας πούμε ότι η κυρία έμοιαζε να παίζει... κατενάτσιο, πώς το λένε, να... ροκανίζει τον χρόνο, στις καθυστερήσεις αγώνα στον οποίο η ομάδα της κέρδιζε, κι απλά έκανε ό,τι έπρεπε για να φάει τον χρόνο μέχρι να σφυρίξει ο διαιτητής τη λήξη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα του πόσο “slow motion” είναι οι Malays. Μετά, της είπα εγώ τι θα άλλαζα στους Chinese Malaysians, τους της δικής της φυλής δηλαδή. Οι Κινέζοι, παντού όπου τους έχω “πετύχει” στον κόσμο, μου δίνουν την αίσθηση ότι είναι μονίμως βιαστικοί, στην τσίτα, και υπέρ του δέοντος (για τα ελληνικά “χαλαρά” δεδομένα μου) ευθείς, σε σημείο αγένειας. Στην πραγματικότητα δεν είναι αγενείς, αυτό το “what you want?” που σου πετάνε όταν κάθεσαι σε κινέζικο να φας δεν είναι προτροπή να τα μαζέψεις και να φύγεις στη στιγμή επειδή δεν είσαι καλοδεχούμενος, παρά απλά... δείγμα του πόσο “μπαμ μπαμ μπαμ” κάνουν τα πάντα, χωρίς small talk, χωρίς γλυκανάλατες εισαγωγές, χωρίς “thank you for coming, have a good day” αποχαιρετισμούς. Απλά, έτσι είναι, και δεν θα με πείραζε αν ήταν λίγο πιο... χαλαροί. Στο τέλος συμφωνήσαμε ότι οι Ινδοί της Μαλαισίας είναι κάπου στη μέση, κάτι που μας αρέσει, και στους δύο. Πηγαίνεις σε mamak stall για φαγητό, κάποιος έρχεται αμέσως να πάρει παραγγελία (όχι όμως στα malay μαγαζιά που μπορεί να περάσει και πεντάλεπτο μέχρι να σε προσέξουν), τις παραγγελίες τις πετυχαίνουν (όχι όπως στα malay μαγαζιά όπου μία στις δύο φορές μάς φέρνουν άλλα αντί άλλων), καλείς να πληρώσεις, έρχονται με τη μία, τους τα ακουμπάς, και σου πετάνε κι ένα “thank you, thank you”, συνοδευόμενο από χαμογελάκι παρακαλώ.
Από την άλλη (ειλικρινά, πιστέψτε με, τις απεχθάνομαι τις γενικεύσεις, αλλά... τέλος πάντων, κουβέντα να γίνεται...), οι Malays της ανατολικής ακτής είναι σκέτες γλύκες. Σε πόλεις όπως η Kota Bharu και η Kuala Terengganu, εκεί όπου οι Malays αποτελούν μεγάλη πλειοψηφία, σαν ξένος αισθάνεσαι μία πολύ ευχάριστη... ζεστασιά. Άγνωστοι σε χαιρετούν, σου χαμογελούν, παιδιά σε ρωτούν από πού είσαι, και ναι μεν τα πράγματα γίνονται αααρρργγγάαα, αλλά... who cares? Οι Malays ανοίγονται, είναι προσιτοί, μου θυμίζουν πολύ ζεστούς ανθρώπους που συναντάει κανείς σε περιοχές της ελληνικής επαρχίας. Όσο για τους Κινέζους, αν το small talk ήταν ολυμπιακό άθλημα, είναι βέβαιο ότι ούτε καν θα έπιαναν το όριο για να συμμετέχουν στους Αγώνες, όμως θαυμάζω το πόσο efficient είναι. Δείτε τη Σιγκαπούρη, μία “χώρα” που... καλώς ή κακώς, τη θαυμάζω. Μία χώρα που δεν θα ήταν αυτό που είναι σήμερα, αν οι Malays, και όχι οι Κινέζοι, αποτελούσαν πλειοψηφία. Στο money making και στο succeeding επαγγελματικά οι Κινέζοι στα μάτια μου φαντάζουν Βραζιλιάνοι ποδοσφαιριστές, ή Αφρο-Αμερικάνοι μπασκετμπολίστες. Μια στο τόσο θα συναντήσεις έναν μαύρο Αμερικάνο που μπάλα του μπάσκετ έχει δει μόνο στην τηλεόραση, ή Βραζιλιάνο που βλέπει μπάλα ποδοσφαίρου και βγάζει σπυράκια, όμως οι περισσότεροι, έστω και λίγο, το... κατέχουν το αντικείμενο, έστω και σε “μια στο τόσο παίζω με τους φίλους μου” επίπεδο. Παρομοίως, οι Κινέζοι (ειδικά της Διασποράς), είναι δοσμένοι στο να πετύχουν επαγγελματικά, οικονομικά, κι αυτό, χωρίς να το ζηλεύω σε επίπεδο “μακάρι κι εγώ να ήμουν έτσι”, δεν μπορώ παρά να το εκτιμώ και να τους το αναγνωρίζω. Κλείνοντας το θέμα, “λέω” τούτο: αν είχα επιχείρηση στη Μαλαισία, τις θέσεις-κλειδιά πιθανότατα θα της εμπιστευόμουν σε Κινέζους. Μετά τη δουλειά όμως, παρέα θα έκανα με Malays. Κι όταν πεινούσαμε, θα τους κέρναγα φαγητό σε ινδικό (που να μην τις απεχθανόμουν κιόλας τις γενικεύσεις...).

 

[delmem2233]

Πουλάω το σπίτι (που δεν έχω), το αυτοκίνητο (που δυστυχώς έχω), γενικά ρευστοποιώ όλη την περιουσία μου (την ποια; ), και ποντάρω τα πάντα δεχόμενος ως απόδοση το πενιχρό 1,01, στο ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου σε τούτο: ένα καλό -για σένα, όχι απαραίτητα για όλους- βιβλίο, σού αλλάζει τη διάθεση. Σάββατο, 31 Ιουλίου, μέρα 37η από τότε που πήρα την δεύτερη μέσα σε λίγους μήνες πτήση από Αθήνα για Κουάλα Λουμπούρ, και... θέτοντάς το όσο πιο “ελαφριά” μπορώ, τα κέφια μου από το πρωί που ξύπνησα ήταν χειρότερα κι από του Μητσοτάκη κάθε φορά που βλέπει στην τηλεόραση τη μούρη του Σαμαρά. Το πάλεψα με κάτι τρικ να “ανέβω” λίγο, δεν έπιασε τίποτα (με εξαίρεση κάτι μακρόσυρτα γεμάτα ηδονή “μμμμμμ” όσο έτρωγα το sushi που αγόρασα νωρίτερα από το γειτονικό Carrefour), μέχρι που πήρα στα χέρια μου ένα από τα βιβλία του Clarkson, ενός πανύψηλου τύπου που κάποιοι ίσως έχετε πετύχει -τουλάχιστον- στο ζάπινγκ, στον ΣΚΑΪ. Είναι ο βασικός παρουσιαστής του “Top Gear”, εκπομπή της οποίας έγινα πρόπερσι φανατικός όχι επειδή είμαι κολλημένος με τα αυτοκίνητα (κάθε άλλο παρά), αλλά επειδή, simply put, σε κάθε επεισόδιο, έσκαγα στα γέλια. Τον τύπο τον λατρεύω για τον ίδιο λόγο που έχω βάλει στην κορυφή της λίστας των αγαπημένων μου travel writers τον Αμερικάνο Bill Bryson. Το κοινό χαρακτηριστικό στοιχείο τους είναι ότι κάθε δεύτερη πρότασή τους είναι βουτηγμένη στο χιούμορ. Κάνουν ακόμη και τα πιο απλά και βαααρεεετάαα θέματα να φαντάζουν καρασυναρπαστικότατα, κι αυτό είναι κάτι που το εκτιμώ πολύ περισσότερο από άλλα στοιχεία που μπορεί να έχει ένας συγγραφέας. Λένε ότι κορυφαίος travel writer των τελευταίων 100 χρόνων είναι ο Paul Theroux. Κλείσε με σε ένα δωμάτιο, δέσε με σε μία καρέκλα, ανάγκασέ με να διαβάσω Paul Theroux, και μέσα σε λιγότερο από ένα τέταρτο θα έχω βάλει τα κλάματα. Πείτε με “ιερόσυλο”. Guilty as charged... Αυτό που ξέρω είναι ότι μετά από 40 σελίδες Jeremy Clarkson, γεννήθηκε μέσα μου η επιθυμία να στρώσω τον πισινό μου σε μία καρέκλα κι επιτέλους, μετά από τέσσερις μέρες, να γράψω κάτι εδώ. Αν είχα περάσει την τελευταία ώρα διαβάζοντας 40 σελίδες βιβλίου του Theroux, το πιθανότερο είναι να έμπαινα στο ίντερνετ και να ερχόμουν στο travelstories.gr όχι για να γράψω, αλλά για να σβήσω κι αυτά που ήδη έχω γράψει, έναν (και κάτι) χρόνο τώρα...
Όσοι με... θυμάστε από πέρσι, από Λατινική Αμερική, ίσως να θυμάστε και το πόσο κολλημένος ήμουν -κι εξακολουθώ να είμαι- με τα Ισπανικά, τα Πορτογαλικά, γενικά με οτιδήποτε έχει να κάνει με γλώσσες. Στα Μαλαισιανά μέχρι στιγμής έχω αναφερθεί ελάχιστα, επειδή θυμάμαι τον Ζαμπούνη που λέει ότι ένας από τους κανόνες του savoir vivre είναι να μην τσιγκουνεύεσαι κοπλιμέντα όταν σου αρέσει κάτι, αλλά να κάνεις μόκο όταν αυτό που έχεις να πεις δεν είναι θετικό. Η αλήθεια είναι πώς τα Μαλαισιανά μού θυμίζουν το περίφημο “πόνεσαν τα μάτια μου” που λέμε οι ποδοσφαιρόφιλοι μετά από ένα οικτρό παιχνίδι. Τα Μαλαισιανά, πολύ απλά, “πονάν τ' αυτιά μου”. Αν με ρωτήστε, είναι η Γεωργία Βασιλειάδου των γλωσσών, με τα Ισπανικά να τα κατατάσσω στην κατηγορία Τζένη Καρέζη, και τα Πορτογαλικά στην κατηγορία Μάρθα Καραγιάννη -στα νιάτα της, εννοείται- λιγότερο γοητευτικά από τα Ισπανικά, αλλά πολύ πιο σέξι (γούστα είναι αυτά). Having said that, έχοντας κερδίσει το στοίχημα στην αρχή της προηγούμενης παραγράφου, μαζεύω τα κέρδη μου και ποντάρω τα πάντα ξανά στο ότι υπάρχει μία ευρωπαϊκή χώρα οι κάτοικοι της οποίας ταξιδεύουν στη Μαλαισία, έρχονται, θέλοντας και μη, σε επαφή με τα Μαλαισιανά, κι αισθάνονται ανείπωτα δικαιωμένοι. Ποια; Η Γερμανία... Σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ πού είχα δει ένα σούπερ αστείο κείμενο που άρχιζε στα Αγγλικά, σταδιακά άλλαζε σε Αγγλικά μεν, αλλά γραμμένα με γερμανικό τρόπο, και στο τέλος κατέληγε στα Αγγλικά μεν, αλλά με γραφή 100% γερμανική. Εξηγούμαι. Ο... juice στα Μαλαισιανά είναι jus, το college είναι kolej. Ο σταθμός των toll (διοδίων) είναι tol, και ο post code είναι poskod. Οk, η προφορά του j είναι διαφορετική απ' ότι στα Γερμανικά, και το c εδώ είναι παχύ τσ, όμως... η λογική της γραφής των δύο γλωσσών μου φαίνεται παρόμοια. Γιατί να μπλέξουμε με το c που στα Αγγλικά μπορεί να είναι κ αλλά μπορεί να είναι και σ, και να μην προτιμήσουμε το πολύ πιο straight forward k, από τη στιγμή που ο ήχος που θέλουμε να αποτυπώσουμε είναι αυτός του κ; Τι δουλειά έχουμε να γράψουμε δύο l, από τη στιγμή που ο ήχος δεν είναι διπλός; Ένα l φθάνει. Και γιατί να βασανιζόμαστε με ge, από τη στιγμή που το e στο τέλος δεν προφέρεται, κι απλά χρειαζόμαστε ένα γράμμα για τον ήχο (παχύ) τζ; Γιατί λοιπόν college, κι όχι απλά kolej; Με τους Μαλαισιανούς είμαι...
Κατά τ' άλλα, χθες η φίλη μου πήρε συνέντευξη από έναν Indian Malaysian εκπαιδευτή άγριων ζώων (Jothi Ratnam είναι το όνομά του), και δεν έχασα την ευκαιρία να καθίσω μαζί τους. Έμαθα ότι σημαντικός αριθμός τίγρεων, σε όλο τον κόσμο, είναι φορέας της... τιγρίσιας εκδοχής του HIV (άκου να δεις...), ότι στην μαλαισιανή ύπαιθρο ο κόσμος αποφεύγει να προφέρει τη λέξη “τίγρης” (οι Κινέζοι προτιμούν το “βασιλιάς του βουνού”), επειδή φοβούνται ότι η προφορά και μόνο της λέξης θα προσελκύσει τίγρεις στα μέρη τους, κι ότι οι Μαλαισιανές γυναίκες του πρώτου μισού της δεκαετίας του '70 είναι οι πιο σέξι που έχει δει στη ζωή του ο 50χρονος πλέον συνεντευξιαζόμενός μας. Το τελευταίο το έμαθα αφού τελείωσε η φίλη μου τις ερωτήσεις της για τα άγρια ζώα, κι έπιασα εγώ την κουβέντα με τον κοσμογυρισμένο Jothi γύρω από το πώς ήταν η Μαλαισία παλιά, πώς είναι σήμερα, πώς του φαίνεται κάθε φορά που έρχεται από τη Γαλλία όπου περνάει σχεδόν ένα εξάμηνο κάθε χρόνο. Μας είπε ότι μέχρι τα μισά περίπου εκείνης της δεκαετίας, οι Malay γυναίκες ήταν σούπερ σέξι, όχι μόνο λόγω φυλετικών χαρακτηριστικών (καφέ δέρμα, σαρκώδη χείλη), αλλά κυρίως επειδή τους άρεσε πολύ να φορούν παραδοσιακές φορεσιές που τόνιζαν της καμπύλες τους, με πολλά από τα ρούχα τους να είναι διαφανή. Μετά, σε κάποιες περιοχές οι γυναίκες άρχισαν να καλύπτονται, κι η πρώτη αντίδραση ακόμη και των μουσουλμάνων ήταν να γελάσουν με το πόσο οπισθοδρομικό τους φάνηκε. Μετά, οι καλυμμένες γυναίκες αυξήθηκαν, κι άλλο, κι άλλο, για να φθάσουμε σήμερα στο σημείο να υπάρχει Πολιτεία της Μαλαισίας στα ανατολικά, στην οποία στα σούπερ μάρκετ για παράδειγμα, οι άνδρες πελάτες στέκονται σε μία ουρά, και οι γυναίκες σε άλλη. Ή στο σημείο κάποιοι μουσουλμάνοι θρησκειοπατέρες να συνιστούν στους πιστούς τους να μην ανταλλάσσουν χειραψίες με μη μουσουλμάνους, βασικά με τους Κινέζους, επειδή οι Κινέζοι είναι “βρόμικοι”, τρώνε χοιρινό, και δεν σκοτώνουν τα ζώα με τον τρόπο που υποδεικνύει η μουσουλμανική παράδοση. Γελάσαμε και οι τρεις μιλώντας για την κατάσταση στα σούπερ μάρκετ ακόμη και στην Κουάλα Λουμπούρ, όπου εκατοντάδες τετραγωνικά μέτρα είναι γεμάτα από “Halal” προϊόντα, μέχρι και οι οδοντόπαστες πρέπει να είναι “Halal”, με τα μη Halal προϊόντα (βασικά μπύρες και κάτι κρέατα/τυριά) να είναι... κρυμμένα σε μία γωνιά/αποθήκη, στην οποία όταν μπαίνεις, θυμάσαι τις ημέρες που πιτσιρικάς πήγαινες σε μαγαζί με περιοδικά και στα... μουλωχτά έριχνες κλεφτές ματιές στα ράφια με περιοδικά που η μαμά σου θα σου τις έβρεχε αν ήξερε ότι είχες πάρει στα χέρια σου...
Απογευματάκι. Σε λίγο είμαστε για επιδρομή σε pasar malam, βραδινή αγορά, στην οποία βασικά θα δοκιμάσουμε μια ντουζίνα λιχουδιές, βάζοντας σε μία σακούλα άλλες τόσες για το ποδοσφαιρικό παιχνίδι που θα πάμε να δούμε αργότερα. Μη βιαστείτε να με... κατηγορήστε ότι “τραβάω” τη φουκαριάρα τη φίλη μου “στα ποδόσφαιρα”. Εκείνη είναι πιο “τρελή” από μένα για την “bola” (κι όχι “ball”)...

 

[Rosa]

Ακόμα ένα υπέροχο κομμάτι...Thenx!

 

[dim kyr]

Τι θα γίνει με τα κόκκινα χαλιά? Τα έστρωσες?

 

[delmem2233]

“Ουρητές” της σημαίας μας, γήπεδα-τρυπητήρια, και αυτοί οι “πονηροί” Σιγκαπουριανοί


Πριν από λίγες ημέρες βρήκαμε “διαφημιστικό” σφηνωμένο στην καγκελόπορτά μας. Τίποτα το “κοσμοσυνταρακτικό” μέχρι εδώ. Το “διαφημιστικό” ήταν περί ενός τύπου ο οποίος, λέει, πήρε έμμεσα εντολή, μέσω οράματος, από έναν Ινδουιστή μοναχό, να παίξει συγκεκριμένα νούμερα στην κρατική λοταρία της Μαλαισίας, νούμερα που όπως μπορείτε να φανταστείτε όντως έπαιξε, και, φυσικά, φυσικότατα, κέρδισε μία περιουσία. Ξανά, τίποτα το αξιοσημείωτα αξιοσημείωτο μέχρι εδώ. Η... πλάκα όμως της υπόθεσης, είναι ότι το “διαφημιστικό” ήταν στα Μαλαισιανά, και η φίλη μου μένει σε μία residential area γύρω στα 20 χιλιόμετρα από τους πύργους Petronas, περιοχή στην οποία οι Malays αποτελούν τεράστια πλειοψηφία, οι Κινέζοι είναι ελάχιστοι και δακτυλοδεικτούμενοι, και τα “ζευγάρια” αποτελούμενα από Κινέζα και Δυτικό (έχω ένα τέτοιο στο μυαλό μου), όταν περπατούν στη γειτονιά, αποτελούν λόγο ικανό να κάνει πιτσιρίκια να σταματούν το παιχνίδι τους και να κοιτούν (η κατάλληλη λέξη στα Αγγλικά είναι stare), λες και βλέπουν εξωγήινους. Ποιο είναι το big deal γύρω από το ότι το φυλλάδιο ήταν στα Μαλαισιανά; Ας το θέσω έτσι: ο τύπος που σκαρφίστηκε το συγκεκριμένο φυλλάδιο και φρόντισε να το μοιράσει στα Μαλαισιανά, είναι σαν Έλληνα που θα σκαρφιζόταν παρόμοιο τρόπο για να βγάλει χρήματα και θα μοίραζε φυλλάδια σε κατοίκους ακριτικών νησιών που οι άνθρωποι λίγο-πολύ φυλάττουν Θερμοπύλες, λέγοντάς τους ότι ο τρόπος για να γίνουν πλούσιοι είναι να... ουρήσουν πάνω σε μία ελληνική σημαία... Το gambling απαγορεύεται για τους μουσουλμάνους, και ως gambling λογίζεται ακόμη και η λοταρία. Γι' αυτό στα μαγαζιά που πουλάνε λαχνούς βλέπεις μόνο Κινέζους και Ινδούς, και ποτέ, μα ποτέ, μα ποτέ, Malays. Η φίλη μου λέει ότι κάποιοι, απλά, ζητάνε από Κινέζους γνωστούς τους να παίξουν για εκείνους, όμως γενικά τα τυχερά παιχνίδια απαγορεύονται δια ροπάλου για τους μουσουλμάνους, και το να μοιράζεις σε μία 90% μουσουλμανική γειτονιά φυλλάδια παροτρύνοντας τους μουσουλμάνους κατοίκους να αλλάξουν τη ζωή τους κερδίζοντας στη λοταρία, είναι no-no-no. Γι' αυτό και ο τύπος ανέφερε μεν στο φυλλάδιο το όνομα ενός ινδουιστικού ναού, όμως το δικό του το όνομα δεν υπήρχε πουθενά, και η φωτογραφία του ήταν 50% καλυμμένη από μία παχιά μαύρη λωρίδα...
On another note, η είσοδος σε ποδοσφαιρικό γήπεδο στη Μαλαισία, για να το θέσω σούπερ απλά και δίχως ίχνος φαντασίας, έχει πλάκα. Αν κρατάς στα χέρια ομπρέλα, κάποιος τύπος στην είσοδο σου λέει να την αφήσεις έξω, να την κρεμάσεις σε κάποιο σύρμα, οπουδήποτε. Αν όμως κουβαλάς μικρό σακίδιο στην πλάτη, δεν μπαίνει στον... κόπο να τον ανοίξει και να δει, έστω για τα μάτια του κόσμου βρε αδερφέ, τι έχεις μέσα. Ναι μεν δηλαδή ομπρέλα δεν μπορείς να περάσεις στο γήπεδο, ένα περίστροφο όμως, άνετα. Μπαίνοντας δε, έχοντας περάσει από τον εξονυχιστικό (γκούχου-γκούχου) έλεγχο στην είσοδο, βλέπεις ταμπέλες που σε ενημερώνουν ότι δεν επιτρέπεται η βρώση και η πόση τροφών και αναψυκτικών που δεν τα έχεις προμηθευτεί από τα επίσημα κυλικεία του γηπέδου. Ανακεφαλαιώνω: σε ποδοσφαιρικό γήπεδο στη Μαλαισία, δεν επιτρέπεται να μπεις με ομπρέλα και να καταναλώσεις τρόφιμα/αναψυκτικά πέραν εκείνων που πωλούνται από τα επίσημα κυλικεία, όμως άνετα μπορείς να μπεις με ένα μικρό οπλοστάσιο, και φαγητό ικανό να θρέψει εσένα, την παρέα σου, τον πίσω και τον μπροστά σου. Αρκεί, προφανώς, να μη μυρίζει πολύ, περίπτωση στην οποία υποθέτω ότι ο... κέρβερος φρουρός της εισόδου, θα ζητήσει το... κατιτίς του για να σε αφήσει να περάσεις. Ωραίοι...
Κλείνω με τούτο: οι εφημερίδες της Μαλαισίας με κάνουν και γελάω. Δεν υπάρχει περίπτωση να κυκλοφορήσουν μία μέρα χωρίς να έχουν ένα έστω ρεπορτάζ που να καταδεικνύει την ανωτερότητα της Μαλαισίας έναντι της Σιγκαπούρης σε κάποιον, οποιονδήποτε, τομέα, ή να μην... ξεμπροστιάζει τους Σιγκαπουριανούς για κάποια... κατάπτυστη συμπεριφορά τους. Το θέμα που “έπαιξε” πολύ σήμερα είναι η εφαρμογή ενός νέου νόμου, που υποχρεώνει τους βενζινοπώλες σε όλη τη χώρα (ουσιαστικά όμως πρόκειται για νόμο που “φωτογραφίζει” τη νοτιότερη Πολιτεία της χώρας, την Johor, την κοντινότερη στη Σιγκαπούρη), να πουλούν τη φθηνότερη βενζίνη (αυτή που κοστίζει 1,85 ρίνγκιτ το λίτρο), μόνο σε ιδιοκτήτες αυτοκινήτων με πινακίδες Μαλαισίας, κι όχι άλλων χωρών (δηλαδή της Σιγκαπούρης). Οι εφημερίδες σήμερα έχουν φωτογραφίες με οδηγούς αυτοκινήτων με σιγκαπουριανές πινακίδες να γεμίζουν το ρεζερβουάρ τους στη νότια Μαλαισία, εικόνες που λογικά από εδώ και στο εξής θα περιοριστούν στο ελάχιστο, μια και η καμπάνα για τους παραβάτες βενζινοπώλες μπορεί να ισούται μέχρι και με αφαίρεση της άδειας λειτουργίας τους. Προς τι η βαβούρα; Πολύ απλά, πρόκειται για το τελευταίο επεισόδιο στο γεμάτο ίντριγκα σίριαλ με πρωταγωνιστές τις Κυβερνήσεις των δύο χωρών. Κάθε τρεις και λίγο, η Σιγκαπούρη παίρνει κάποιο μέτρο που “πονάει” τους Μαλαισιανούς, αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η Μαλαισία να πάρει κάποιο μέτρο που να πονάει τους Σιγκαπουριανούς (πολλοί εκ των οποίων έρχονταν μέχρι τώρα μια φορά στο τόσο στη Μαλαισία για να γεμίζουν το ρεζερβουάρ τους με πάμφθηνη βενζίνη, κι επέστρεφαν στο νησί τους), κάτι που με τη σειρά του έδινε πάτημα στη Σιγκαπούρη να πάρει κόντρα μέτρο για να “πονέσει” ξανά τους Μαλαισιανούς, και πάει λέγοντας... Τρώγονται μεταξύ τους... Τουλάχιστον όμως οι μεν δεν εξαπολύουν πυραύλους, και οι δε δεν απαντούν με αεροπορικές επιδρομές, όπως κάποιοι πολύ πιο τσαμπουκαλεμένοι εχθροί στη Μέση Ανατολή...
Rosa μου, αφενός halo (hello), κι αφετέρου, όταν έρθεις στη Μαλαισία, αγοράσεις κάτι και θέλεις την απόδειξη για σουβενίρ, ζήτησε τη resit (και όχι receipt) σου .
Δήμητρα, η φιλαρμονική του δήμου έχει ενημερωθεί, και κάνει πρόβες τον εθνικό μας ύμνο. Η φίλη μου έχει ετοιμάσει λίστα με τα μέρη που πρέπει να σας πάω για φαγητό, ανάλογα με το τι προτιμάτε (κινέζικο, ινδικό, μπλα-μπλα-μπλα). Για κοπιάστε...

 

[dim kyr]

Αυτό με την Σιγκαπούρη Δημήτρη δεν το εγνώριζα. Πίστευα ότι είχαν καλή γειτονία σε όλους τους τομείς. Αλλωστε πολλοί Μαλαισιανοί δεν δουλευουν στην Σιγκαπούρη? Αλλά αφού είναι πταίσματα... δεν πειράζει.
Ας έρθω στο θέμα φιλαρμονικής. Θελω τους καλύτερους!! Μην κουβαλήσεις τίποτα δευτεράτζες....... σε έφαγα. Και μην ξεχάσεις τα χαλιά, -κόκκινα παρακαλώ- και ένας σημαιοστολισμός δεν θα με χάλαγε. Είδες? δεν ζητάω πολλά . Θα τα πούμε απο κοντά την Δευτέρα το απόγευμα.

 

[delmem2233]

Σκόρπιες σκέψεις, γραμμένες στο food court του εμπορικού κέντρου “The Gardens” (γι' αυτό και το όνομα του συγκεκριμένου food court, παίζοντας με τις λέξεις, είναι “food garden”)...


Είναι δύο και μισή το μεσημέρι-απόγευμα, και το... μπουλούκι έχει φύγει. Μέχρι πριν από μισή ώρα ήταν πολύ δύσκολο να βρεις τραπέζι, αν και ο χώρος είναι τεράστιος. Από το σημείο που κάθομαι μπορώ να δω “μαγαζιά” με κουζίνα από την Ταϊλάνδη, την Ινδονησία, την Ιαπωνία, και φυσικά μαγαζιά με κινέζικη, ινδική, και malay κουζίνα. Στα δεξιά υπάρχει ένα “κιόσκι” με αναψυκτικά και λοιπά ροφήματα. Από τα ηχεία ακούμε αμερικάνικη ποπ (ξενέρωμα). Παιδιά που δουλεύουν εδώ, παιδιά πιθανότατα από την Ινδονησία και τη Μυανμάρ, καθαρίζουν το... ρημαδιό που άφησαν πίσω τους οι εκατοντάδες πελάτες που όπως κάθε μέρα, γέμισαν το μέρος από τις δώδεκα και για δύο ώρες. Κάποιες παρέες έχουν απομείνει, με ένα ζευγάρι να μου έχει τραβήξει την προσοχή από τη στιγμή που κάθισα. Στη Μαλαισία πέρασα το μεγαλύτερο διάστημα του προηγούμενου ταξιδιού μου στη ΝΑ Ασία, από τον Ιανουάριο μέχρι τον Μάιο, και ήδη σε αυτό το δεύτερο ταξίδι μετράω 45 μέρες παραμονής στη χώρα. Το ζευγάρι που μου έχει τραβήξει την προσοχή είναι “ξεχωριστό” επειδή όσο κι αν προσπαθώ να θυμηθώ παρόμοια ζευγάρια, δεν μπορώ να θυμηθώ περισσότερα από 2-3, όλο αυτό το διάστημα που έχω περάσει στη Μαλαισία. “Παρόμοια”=μικτά, ζευγάρια που ο ένας από τους δύο είναι για παράδειγμα Malay, και ο άλλος/άλλη Chinese Malaysian ή Indian Malaysian. Τώρα που το σκέφτομαι, και τα 3-4 μικτά ζευγάρια που έχω δει στη Μαλαισία, είναι 50% Chinese Malaysian, και 50% Chinese Indian. Αν το σκεφτεί κανείς, είναι εντυπωσιακό. Απειροελάχιστα μικτά ζευγάρια σε μία χώρα στην οποία το πρώτο που βλέπεις κυκλοφορώντας στο εντυπωσιακό αεροδρόμιο της πρωτεύουσάς της (το KLIA, το μεγάλο, όχι το LCTT, εκεί κοντά, που χρησιμοποιεί η Air Asia), είναι τεράστιες αφίσες χαμογελαστών μελών και των τριών φυλών της Μαλαισίας να σε καλωσορίζουν στη χώρα όπου “όλα τα μέλη των διαφορετικών φυλών ζουν μαζί αρμονικά και ειρηνικά”... Στις ΗΠΑ που οι μαύροι (κανείς από τους 4-5 “African-American” που ξέρω δεν έχουν πρόβλημα με το “μαύρος”. Με το “νέγρος” έχουν πρόβλημα), οι Λατίνοι, οι Ασιάτες, και φυσικά οι αυτόχθονες διαμαρτύρονται συχνά-πυκνά για διακρίσεις σε βάρος τους, τα μικτά ζευγάρια κάνουν θραύση. Στην “παράδεισος επί γης” (επιτρέψτε μου να βήξω αποδοκιμαστικά) Μαλαισία, τα μικτά ζευγάρια είναι... δακτυλοδεικτούμενα...
Τις τελευταίες ημέρες πέρασα αμέτρητες ώρες σε βιβλιοπωλεία διαβάζοντας (λαθραναγνώστης του κερατά) βιβλία, για τη Μαλαισία, τη Σιγκαπούρη, και την Ινδονησία. Ένα που τελείωσα πριν από λίγο είναι ενός “δικού μας”, κάποιου “Ioannis Gatsiounis”, πατριωτάκι μας γεννημένο στη Νέα Υόρκη, προφανώς από Έλληνες γονείς, ο οποίος ήρθε πριν από πέντε χρόνια στη Μαλαισία, τη βρήκε σούπερ ενδιαφέρουσα, και εγκαταστάθηκε εδώ, δουλεύοντας σαν free lancer για διάφορα μέσα. Το βιβλίο που υπολογίζω να τελειώσω αύριο (ανέφερα ότι περνάω ΠΟΛΛΕΣ ώρες σε βιβλιοπωλεία εσχάτως) είναι γραμμένο από πρώην υπουργό δικαιοσύνης. Δεν θα σας κουράσω με λεπτομέρειες γιατί βρήκα το βιβλίο του ενδιαφέρον. Θα σας “πω” όμως τούτο: κάπου στο βιβλίο του ασχολείται με το ζήτημα του ποιος τελικά είναι “Malay”, και προς τεράστια έκπληξή μου, βρήκα αναφορά στον... ποιον λέτε; Τον Μέγα Αλέξανδρο!!! Διαβάστε στη wikipedia περί “Malay Annals” και θα πάρετε μια ιδέα. Υπάρχει ένας θρύλος (προφανώς) ότι οι σημερινοί Malays είναι παιδιά που οι πρόγονοί τους ήταν... σπόροι των στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ιστορικοί που ασχολήθηκαν εκτενώς με το θέμα υποστηρίζουν ότι το πρόσωπο που περιγράφεται στα Malay Annals ΔΕΝ είναι ο Μέγας Αλέξανδρος, όμως ακόμη κι αν έχουν δίκιο, το βρίσκω εντυπωσιακό πώς σε κείμενα που γράφτηκαν πριν από αιώνες, κάποιοι εκτίμησαν ότι οι Malays ήταν απόγονοι Μακεδόνων...
Αφήνοντας τον Μέγα Αλέξανδρο στην άκρη, αυτό που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει είναι το πόσο, μέσω των Αγγλικών, τα Ελληνικά έχουν επηρεάσει τα Μαλαισιανά. Οι ταμπέλες σε νοσοκομεία όπου οι περισσότερες από τις μισές λέξεις είναι ελληνικές, δε μου προκαλούν εντύπωση, σε αντίθεση με τη φίλη μου που όταν κάθομαι και της εξηγώ γιατί η κάθε λέξη σημαίνει αυτό που σημαίνει (σπάζοντας τις λέξεις σε κομμάτια, εξηγώντας της τι σημαίνει η κάθε μία στα Ελληνικά). Οι περιπτώσεις που κεντρίζουν το ενδιαφέρον μου περισσότερο είναι αυτές σαν την ταμπέλα που είδα τις προάλλες στον κτηνίατρο που πήγαμε επειδή αρρώστησε ένα γατάκι μας. Οι Αμερικάνοι πηγαίνουν τα κατοικίδιά τους στου “vet's”. Οι Μαλαισιανοί τα πηγαίνουν σε “klinik haiwan” . “Κλινική” για “χαϊβάνια”. Γενικά, οι αραβικές λέξεις που χρησιμοποιούν στα Μαλαισιανά είναι πολλές, κι είναι φυσικά οι ίδιες που κι εμείς (ας όψονται οι γείτονές μας οι Τούρκοι) χρησιμοποιούμε, με διαφορετική προφορά και καταλήξεις. Ντουνιάς, χαμπάρια, και άλλες... Το “klinik haiwan” έχει περάσει στην κορυφή των αγαπημένων μου ταμπελών στη Μαλαισία...
Ρώτησα χθες τη φίλη μου τι αμάξι μπορεί να οδηγεί ο ιδιοκτήτης ενός mamak stall, κάτι σαν ρεστοράν (πολύ low-key όμως), με ινδικό κυρίως φαγητό. Μου είπε ένα μοντέλο εγχώριας αυτοκινητοβιομηχανίας, αντίστοιχο του οποίου θα χαρακτήριζα ένα Audi A6, αυτοκίνητο που λίγο-πολύ, μπορεί να καταταχθεί στην κατηγορία “πολυτελές”. Τη ρώτησα τι αμάξι μπορεί να οδηγεί ένας υπάλληλος σε mamak, και μου είπε ότι μετά από οικονομίες μηνών ΙΣΩΣ θα μπορούσε να αγοράσει ένα μηχανάκι. Σκέφτηκα τα παιδιά που δουλεύουν σε Goody's στην Ελλάδα. Δεν αμφιβάλω ότι οι ιδιοκτήτες των κατά τόπους Goody's στην Ελλάδα μπορούν να οδηγούν Audi Α6, όμως έχω την εντύπωση ότι το χάσμα μεταξύ του ενός “έχοντα” και των πολλών-πολλών περισσότερων “μη εχόντων” δεν είναι τόσο τεράστιο. Νομίζω, ή τουλάχιστον θέλω να πιστεύω, ότι με συνετή διαχείριση του -είμαι βέβαιος όχι μεγάλου- εισοδήματός του, εργαζόμενος στα Goody's μπορεί με δόσεις να αγοράσει αυτοκίνητο, κι όχι μηχανάκι. Όπως και να έχει, το θέμα ξύπνησε τον... αμπελοφιλόσοφο μέσα μου, και σκέφτηκα ότι αυτό το χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών, ή στην περίπτωση των ΠΟΛΥ πλούσιων και ΠΟΛΥ φτωχών στη Μαλαισία, είναι ένα από τα μεγαλύτερα δεινά που μπορεί να αντιμετωπίζει μία χώρα. Αν τα χαμηλότερα στρώματα έχουν το ένα δέκατο αυτών που απολαμβάνουν τα ανώτερα -οικονομικά πάντα- στρώματα, αλλά έστω κι έτσι έχουν αρκετά για να ζουν άνετα και να προσφέρουν στην οικογένειά τους αυτά που κάθε γονιός θέλει να προσφέρει στην οικογένειά του (στα μάτια μου η Σιγκαπούρη είναι μία τέτοια χώρα), τότε το πρόβλημα δεν είναι μεγάλο. Η ζωή μου στην Θεσσαλονίκη μέχρι τη μέρα που έμεινα άνεργος μπορεί να χαρακτηριστεί “ταπεινή”, αλλά προσωπικά δεν είχα κανένα απολύτως παράπονο για το ότι έβγαζα πολύ-πολύ λιγότερα από πολλούς-πολλούς άλλους, ακόμη και στο ίδιο δημοσιογραφικό συγκρότημα με μένα. Η διαφορά στις αμοιβές μας ήταν θέμα ΚΑΙ μισθολογικών κλιμάκων (όχι μόνο, όμως), αλλά... anyway, ήμουν ικανοποιημένος επειδή τα σχετικά λίγα μού έφθαναν για να ζω άνετα. Αν όμως ήμουν Ινδονήσιος στη Μαλαισία με μισθό πείνας; Πώς θα αισθανόμουν; Η πείνα μου όμως θα ήταν πιθανότατα μικρότερη από την πείνα μου σε κάποιο χωριό της ινδονησιακής υπαίθρου. Θα ήταν αυτό αρκετό για να μην αισθάνομαι screwed? Δεν ξέρω...
Σε αυτές και άλλες παρόμοιες ερωτήσεις πλανήθηκε ο νους μου (τι έκανε ποιος; ), ίσως ακριβώς επειδή περνάω τόσες ώρες διαβάζοντας κυρίως για το “τι παίζει” στη Μαλαισία. Στο θέμα έχω αναφερθεί και σε προηγούμενο κείμενο, όμως... μένοντας πιστός στον geek εαυτό μου, επανέρχομαι. Στη Μαλαισία κάποιοι πολίτες, οι Malays, με τη βούλα, είναι πιο... ίσοι από όλους τους υπόλοιπους. Στις αρχές της δεκαετίας του '70 αποφασίστηκε να δοθούν επιπλέον προνόμια στους Malays, μπας και καλύψουν το χάσμα -οικονομικά- που τους χώριζε από τους Κινέζους που ζούσαν εδώ και τους Ευρωπαίους που έκαναν μπίζνες. Οι υποτροφίες για τους Malays άρχισαν να πέφτουν βροχή, όταν ήθελαν να αγοράσουν σπίτι το αγόραζαν με σημαντική έκπτωση σε σύγκριση με μη Malay που ενδιαφερόταν για το ίδιο σπίτι, ενώ η Κυβέρνηση άρχισε να μοιράζει άδειες και προμήθειες σε Malays, προκειμένου να κτιστεί σιγά-σιγά μία μεσαία τάξη με εισόδημα αντίστοιχο των Chinese Malaysian. Αυτό όμως που στην ουσία πέτυχαν οι κυβερνώντες, ήταν να κάνουν λίγους Malays ζάμπλουτους, και αρκετούς καλοστεκούμενους μεν, αλλά, absolutely worthless (το γράφω στα Αγγλικά επειδή η φράση που μου έρχεται στα Ελληνικά είναι περισσότερο προσβλητική). Παράδειγμα: Malay κάνει χρήση της ειδικής νομοθεσίας, αναλαμβάνει μέσω της εταιρείας του να... για παράδειγμα, τοποθετήσει υπολογιστές σε ένα καινούργιο κυβερνητικό κτίριο, ο ίδιος και οι άμεσοι συνεργάτες του, λίγοι, τσιμπάνε χοντρά λεφτά, όμως αμέσως μετά κάνουν... πάσα την εργολαβία σε εταιρεία Κινέζων, ή ξένων, επειδή πολύ απλά δεν υπάρχουν Malays αρκετά καταρτισμένοι για να κάνουν οποιαδήποτε δουλειά απαιτεί γνώσεις, πραγματικές γνώσεις, γνώσεις που αποκτάς στρώνοντας τον πωπό σου στο διάβασμα επί χρόνια, κι όχι απλά μια καλή γνωριμία σε ένα υπουργείο. Χωρίς να θέλω να θίξω τους Malays, τολμώ να πω ότι πολλοί, πάρα πολλοί, ζουν άνετα, ψωνίζουν αβέρτα, πηγαίνουν για διακοπές στο εξωτερικό, και οδηγούν πολυτελή αυτοκίνητα, με μοναδικό προσόν το ότι... είναι Malays, κι εκμεταλλεύονται τη σκανδαλώδη υπέρ τους νομοθεσία, πουλώντας ουσιαστικά αέρα. Όσο για το επίπεδο της μόρφωσής τους, τα στοιχεία είναι εντυπωσιακά. Ο μέσος νεαρός Malay ούτε καν καλά Αγγλικά μιλάει, ακριβώς επειδή ξέρει ότι για να “πετύχει” οικονομικά στη ζωή του θα χρειαστεί απλά να δικτυωθεί με κάποιον πολιτικό και να τσιμπήσει κάποιες άδειες/προμήθειες. Οι Chinese Malaysian από την άλλη, στα 18 τους μιλάνε τέσσερις γλώσσες, αν όχι πέντε. Cantonese, επειδή είναι η πιο διαδεδομένη “κινέζικη” γλώσσα στην Κουάλα Λουμπούρ. Mandarin, επειδή αυτή είναι η “κινέζικη” γλώσσα στην οποία γίνονται τα μαθήματα στα σχολεία τους. Malay, επειδή είναι επίσημη γλώσσα της χώρας, και διδάσκεται στα σχολεία. Φυσικά Αγγλικά, και μάλιστα πολύ καλά, άσχετα αν η προφορά τους είναι πολύ βαριά. Πέραν αυτών, οι περισσότεροι έχουν έναν τουλάχιστον γονιό με καταγωγή από περιοχή της Κίνας όπου μιλάνε άλλη γλώσσα, πέρα από Mandarin και Cantonese. Προσθέστε σε αυτές τις γλώσσες και τα Ιαπωνικά, μαθήματα για τα οποία πολλές οικογένειες φροντίζουν να κάνουν τα παιδιά τους, κι έχετε πολίτες οι οποίοι στα 18 τους είναι εφοδιασμένοι να... κατακτήσουν τη ΝΑ Ασία. Και στα 23-24 τους, έχοντας σπουδάσει, έχοντας μοχθήσει για να πάρουν το πτυχίο τους, όχι πτυχίο-χάρισμα από κάποιο κρατικό πανεπιστήμιο, είναι περιζήτητοι, εντός κι εκτός Μαλαισίας. Ηθικό δίδαγμα: αυτό που φαντάζει ευμενής ειδική μεταχείριση (επιπλέον προνόμια για τους Malays), λόγω... κατάχρησής του μπορεί να καταλήξει σε σφαίρες και στα δύο πόδια, και σε καταδίκη να περάσει κάποιος (όχι κυριολεκτικά, αλλά μεταφορικά) τη ζωή του σε αναπηρικό καροτσάκι. Την εικόνα την δανείζομαι από λεγόμενα πρώην ηγέτη της Μαλαισίας, ο οποίος αναγνωρίζει πλέον, στα γεράματά του, ότι οι Malays έχουν επαναπαυθεί, και δεν κάνουν καμία προσπάθεια να... κερδίσουν το ψωμί τους, αντί να πηγαίνουν κάθε τρεις και λίγο στο “συσσίτιο” αδειών/προμηθειών των πολιτικών και των υπουργείων...
Αρκετά μαλαισιοφλυάρισα και σήμερα. Το “Borders” (βιβλιοπωλείο) ακριβώς δίπλα, με περιμένει...


Χαιρετίσματα σε όλους


(Το κείμενο το “ανεβάζω” με 24 ώρες καθυστέρηση, Τρίτη απόγευμα. Σε αυτές τις 24 ώρες που μεσολάβησαν από την ώρα που το έγραψα, ΤΟ highlight ήταν οι τρεις ώρες που η φίλη μου κι εγώ περάσαμε χθες το βράδυ με τη Δήμητρα (dim _kyr) και τον Φάνη της , κοντά στο ξενοδοχείο τους στην -κακώς αποκαλούμενη έτσι, αλλά τέλος πάντων- Chinatown της Κουάλα Λουμπούρ. Τα παιδιά ήρθαν χθες το απόγευμα στη Μαλαισία, και ήδη είναι στο Λάο. Ήταν η πρώτη face to face εμπειρία μου με κόσμο από το travelstories.gr, και δίχως δεύτερη σκέψη μπορώ να πω ότι ήταν εξαιρετική. Μακάρι να συναντήσω στο μέλλον κι άλλα μέλη τόσο πωρωμένα με τα ταξίδια όσο η Δήμητρα “μας” και ο Φάνης. Καλά να περνάνε!).