Μαλαισιοφλυαρίες

[LULLU]

αυτη και αν ειναι αναλυση!!!!!!!!!!!!!!! ευχαριστω!!!!!!!!

 

[delmem2233]

Από πέρσι τον Απρίλιο που άρχισα αυτό το ταξίδι (με τρεις διακοπές λίγων εβδομάδων στην Θεσσαλονίκη για να δουν οι γονείς μου τον κανακάρη τους, το μοναχοπαίδι τους), έχω μείνει σε κάθε λογής καταλύματα, από χόστελ της κακιάς ώρας (στο νησί Samui, τον Απρίλιο, όπου πιτσιρικάς Αυστραλός που έμενε στον ίδιο κοιτώνα με μένα έσκασε μύτη με Ταϊλανδέζα που είχε “συναντήσει” σε “μπαρ”, αλλά όσο κι αν το πάλεψε δεν μπορούσε να του σηκωθεί, λόγω του πολύ αλκοόλ που είχε καταναλώσει, έτσι, για να θυμηθώ μία μόνο περίπτωση), μέχρι πεντάστερο ξενοδοχείο (στην πόλη Kota Bharu της Μαλαισίας, τον Μάρτιο, “ευγενική χορηγία” της οργανωτικής επιτροπής ποδηλατικού αγώνα, τον οποίο κάλυψε για την εφημερίδα της η φίλη μου). Επίσης, φιλοξενούμενος από μέλη του couchsurfing.org, έμεινα σε σπίτια όλων των... κατηγοριών, από υπερ-ταπεινή μονοκατοικία στην Ασουνσιόν, μέχρι σπίτι “καλοστεκούμενης” οικογένειας σε γειτονιά ευκατάστατων Βραζιλιάνων στο Μπέλο Οριζόντε. Η θέα όμως που απολαμβάνω καθώς γράφω τούτες τις γραμμές, έχει να ζηλέψει μόνο από τη θέα που είχα στο ξενοδοχείο μου στο Σαν Πέδρο Λα Λαγκούνα, στη Γουατεμάλα, εκεί που έπαιρνα πρωινό ξαπλωμένος σε αιώρα στη “βεράντα” μου, έχοντας τη λίμνη Ατιτλάν από κάτω μου, και μία καταπράσινη απότομη βουνοπλαγιά στην απέναντι πλευρά της λίμνης... Είμαι στον δέκατο όροφο του Suasana Sentral Condominium, εκατό μέτρα από τον KL Sentral, τον κεντρικό -πλέον, μια και ο παλιός, κομψός, σιδηροδρομικός σταθμός της πόλης έχει περιοριστεί σε ρόλο κομπάρσου- σταθμό της Κουάλα Λουμπούρ. Πρώην αφεντικό της φίλης μου έφυγε για λίγες εβδομάδες, και μας άφησε τα κλειδιά του διαμερίσματός του. Ακριβώς από κάτω μας υπάρχει ένα μεγάλο εργοτάξιο, με δεκάδες εργάτες να δουλεύουν από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ, κτίζοντας ένα ακόμη μεγάλο εμπορικό κέντρο. Αριστερά, τα “τουβλόσπιτα”, σήμα κατατεθέν του Brickfields, της περιοχής που στην Κουάλα Λουμπούρ η πλειοψηφία των κατοίκων είναι Ινδοί. Απέναντι, ευθεία και δεξιά, ρεστοράν με ινδικό φαγητό. Αριστερά, πέρα από τα “τουβλόσπιτα” των Ινδών, μία εκκλησία, και μία γέφυρα που συνδέει τις δύο πλευρές του ποταμού Klang. Πέρα δεξιά, το Cititel, το ξενοδοχείο δίπλα στο Mid Valley, ένα από τα μεγαλύτερα εμπορικά κέντρα της Κουάλα Λουμπούρ. Τέταρτη μέρα σήμερα, και κοντεύω να αραχνιάσω στην καρέκλα δίπλα στην τεράστια τζαμαρία, χαζεύοντας τη θέα. Για την ακρίβεια δεν πρόκειται για καρέκλα, αλλά για κουνιστή πολυθρόνα. Λες και είμαι 75άρης. Η κουβέρτα πάνω στα πόδια μου λείπει, και τα εγγόνια τριγύρω μου να τους λέω ιστορίες...
Κι όμως, μέσα σε αυτόν τον... οικιστικό και κατασκευαστικό οργασμό, κυρίαρχο χρώμα είναι το πράσινο. Η πρώτη εντύπωσή μου όταν πρωτοπάτησα το πόδι μου στην Κουάλα Λουμπούρ τον Ιανουάριο, ήταν ότι η πόλη είναι... φυτεμένη στην καρδιά ζούγκλας. Παρά τους ουρανοξύστες, παρά τα τεράστια condominium complexes, παρά τα γιγαντιαία εμπορικά κέντρα, παρά τα αναρίθμητα τετραγωνικά μέτρα που “φαγώθηκαν” από το δάσος που από... πάντα υπήρχε εδώ, για να κτιστούν σπίτια, μαγαζιά, κι ένας δαιδαλώδης ιστός δρόμων-λεωφόρων-flyovers, αυτή η πόλη παραμένει εντυπωσιακά πράσινη, χρώμα-εικόνα με την οποία δένει αρμονικά ο μεγάλος αριθμός... παράξενων πουλιών που βλέπω συχνά-πυκνά σε διάφορα σημεία της πόλης, πουλιά που δεν ξέρω τα ονόματά τους, ξέρω όμως ότι όμοιά τους δεν έχω δει πουθενά στην Ελλάδα. Προσθέστε σε αυτά τα τρία διαφορετικά skin colors των τριών βασικών φυλών που ζουν στη Μαλαισία, και καταλαβαίνετε φαντάζομαι γιατί αυτή η πόλη φαντάζει τόσο... εξωτική στα μάτια μου.
Όσο για το... ταπεινό condo complex που έχουμε κάνει σπίτι μας για λίγες ημέρες (“ταπεινό” σε σύγκριση με γειτονικά που κτίστηκαν αργότερα, μετά το 2000, και είναι ακόμη μεγαλύτερα, ακόμη πιο πολυτελή), να σας πω ότι στον έκτο όροφό του έχει μεγάλη πισίνα, σούπερ εξοπλισμένο γυμναστήριο, δύο “γήπεδα” σκουός (για το οποίο στη Μαλαισία τρελαίνονται), μπαρ/ρεστοράν, και τουαλέτες/αποδυτήρια ανδρών-γυναικών με, μεταξύ άλλων, δωμάτια σάουνας(!). Και δωρεάν ασύρματο ίντερνετ, για τους κολλημένους με το ίντερνετ εξ ημών. Τι ξέχασα;... Α, την barbecue area, και την παιδική χαρά για τα ινδάκια (οι περισσότεροι ένοικοι εδώ, κρίνοντας από τον κόσμο που έχω δει στα -δύο- λόμπι και στο ασανσέρ, είναι ευκατάστατοι Ινδοί). Κερασάκι στην τούρτα; Επειδή στο διπλανό εργοτάξιο θα δουλεύουν αύριο όλο το βράδυ, προσφέρουν στους ενοίκους των διαμερισμάτων που “βλέπουν” στο εργοτάξιο δωρεάν διανυκτέρευση με πρωινό μπουφέ στο γειτονικό υπερπολυτελές Meridien, το ξενοδοχείο με τη μεγαλύτερη πισίνα στην Κουάλα Λουμπούρ. It's a dirty job (το να “σέρνεσαι” σε χλιδάτο ξενοδοχείο επειδή κάποιοι θα ρίχνουν μπετά όλο το βράδυ κάτω από το σπίτι σου), but... somebody's got to do it... Τους χλιδάτους πολύ εμίσησαν, τη χλιδή όμως, (σχεδόν) ουδείς...
Στον έκτο όροφο λοιπόν, πλατσουρίζοντας στην πισίνα, αν ξαπλώσεις ανάσκελα βλέπεις πανύψηλα κτίρια τριγύρω σου, με μεγάλο κομμάτι των προσόψεών τους να είναι γυάλινο, κάτι που κάνει κάθε κτίριο στα μάτια μου να φαντάζει πιο εντυπωσιακό. Ο ορισμός όμως του “εντυπωσιακού” είναι να στρέφεις το βλέμμα σου στην πλευρά των πύργων Πετρόνας, ειδικά από την ώρα που έχει πέσει ο ήλιος και μετά, πριν όμως φύγουν από τα γραφεία τους οι εργαζόμενοι στους πάνω-πάνω ορόφους, και σβήσουν τα φώτα. Κατά τις οκτώ το βράδυ, χθες, χάζευα τον Menara KL στα αριστερά, να παίρνει διαφορετικά χρώματα (πληροφοριακά το εισιτήριο εκεί το βρήκα πολύ τσιμπημένο, και το ακόμη πιο απογοητευτικό ήταν ότι τα τζάμια ήταν σε κάκιστη κατάσταση, πολύ βρόμικα, κάτι που δε σε... εμπνέει να χαρείς τη θέα και να βγάλεις φωτογραφίες), και τους Πετρόνας λίγο δεξιά. Και κάπου μεταξύ του... πλατσουρίζοντα στην πισίνα Δημήτρη και των Πετρόνας, ένας πανύψηλος γερανός, σε άλλο εργοτάξιο, μεταξύ του KL Sentral και της αφετηρίας της γραμμής του monorail. Άρχισα να σκέφτομαι, εκμεταλλευόμενος την... χαλαρότητα των στιγμών. Η θέα των γερανών πάντα... γαργάλιζε κάτι μέσα μου. Κάποιοι τους βλέπουν και βλαστημούν, επειδή χαλάνε φωτογραφίες, έτσι ψηλοί και άχαροι που “βόσκουν” στον αέρα. Εμένα με ενθουσιάζουν. Γιατί όμως; Σκέφτηκα ότι αυτό συμβαίνει επειδή η κίνηση του γερανού σημαίνει καινούργια κατασκευή, δημιουργία κάτι νέου. Η ύπαρξη ενός γερανού σε ένα εργοτάξιο σημαίνει ότι... κάτι κινείται, κάτι καινούργιο γεννιέται, κι όταν είναι έτοιμο, καινούργια σπίτια θα είναι έτοιμα προς κατοίκηση, ένα νέο εμπορικό κέντρο θα έχει φυτρώσει, ένα καινούργιο στάδιο θα έχει κατασκευαστεί, λίγο ακόμη θα έχουν προχωρήσει οι εργασίες στο μετρό μας στη Θεσσαλονίκη, κάτι τέλος πάντων θα έχει προστεθεί στο προφίλ μίας πόλης. Στη Θεσσαλονίκη μού αρέσει να βλέπω γερανούς, μου αρέσει κάθε φορά που πηγαίνω στο Cosmos (στο εμπορικό κέντρο στον δρόμο προς το αεροδρόμιο) που βλέπω κάτι καινούργιο να έχει ξεπηδήσει από ένα κομμάτι γης που μέχρι πρότινος ήταν... πέντε θάμνοι και αγριόχορτα. Αποτελούν οι γερανοί μονάδα μέτρησης της βελτίωσης της ποιότητας ζωής σε μία πόλη; Υποθέτω όχι. Αν αποκτούσαμε τεράστια condo complexes και πέντε ακόμη εμπορικά κέντρα στη Θεσσαλονίκη ξαφνικά θα γινόμασταν οι πιο ευτυχισμένοι πολίτες στον κόσμο; Προφανώς όχι. Έστω κι έτσι όμως, οι... χορογραφίες των γερανών με εξιτάρουν, επειδή με κάνουν να αισθάνομαι ότι “κάτι αλλάζει”, “κάτι νέο δημιουργείται”. “Αλλαγή”, και “νέο”, δύο λέξεις που κάθε στέλεχος διαφημιστικής εταιρείας θα σας πει ότι αποτελούν all time classics για να γαργαλίσει ο διαφημιστής το ενδιαφέρον του κόσμου, αλλά και για να κερδίσει πολιτικός την προτίμηση επικείμενου ψηφοφόρου. Σηκώνει συζήτηση το θέμα των γερανών και το πώς εννοεί ο καθένας το “κάτι νέο γεννιέται”... Για την ώρα, θα αφήσω τις... γερανικές ανησυχίες μου κατά μέρους, θα ανεβάσω αυτό το κείμενο, και θα συνεχίσω, από την wifi area του έκτου ορόφου πλέον, όπου “μετακόμισα” στα μισά του κειμένου, να χαζεύω τη θέα, κλείνοντας το μάτι στο Meridien στα διακόσια μέτρα αριστερά... Η φτώχεια (η... κάνουλα από την οποία έσταζαν χρήματα τους μήνες της ανεργίας μου έχει σχεδόν κλείσει, το μπάτζετ μου είναι πλέον ΠΟΛΥ περιορισμένο, και είμαι αναγκασμένος να κάνω σούπερ συνετή διαχείριση των χρημάτων μου) θέλει καλοπέραση...

 

[delmem2233]

Το 24ωρο στο Le Meridien ήταν χαλλλαρό, η θέα από το δωμάτιό μας στον 24ο όροφο “ουάου... Καλύτερα κι από το Sky Bridge των Πετρόνας” (ok, με μία τοσοδούλα δόση υπερβολής), ο βραδινός all-you-can-eat μπουφές σκέτος πειρασμός, ο πρωινός “αν-πρόλαβες-να-χωνέψεις-από-το-χθεσινοβραδινό-όργιο-ρίξου-και-φάε—πάλι-μέχρι-σκασμού” μπουφές ακόμη πιο πλούσιος, η πισίνα που το ξενοδοχείο “μας” μοιράζεται με το δίδυμο Hilton όντως μεγάλη (βρήκα το θράσος μέχρι και τη μίνι τσουλήθρα να χρησιμοποιήσω, εγώ και καμιά 15αριά πιτσιρίκια που γελούσαν κάθε φορά που... κολλούσα, και χρειαζόταν να σπρώξω για να φθάσω στο νερό), όμως αυτό που θα έχω να θυμάμαι περισσότερο είναι η μπανιέρα στο δωμάτιό μας. Ήταν μία απλή μπανιέρα, τίποτα το εντυπωσιακό, όμως μου έδωσε την ευκαιρία να ικανοποιήσω ένα απωθημένο μου. Έφηβος ακόμα, είχα δει μία φωτογραφία με τον... βίος και πολιτεία Αρκάν, σε κάποιο ξενοδοχείο του Βελιγραδίου (νομίζω), μέσα σε μπανιέρα, με την μπανιέρα δίπλα σε wall-to-wall τζάμι, και σούπερ θέα, επειδή το δωμάτιο ήταν ψηλά. Από τότε μου καρφώθηκε να βρεθώ στη θέση του μία μέρα, να αράξω σε μπανιέρα και να έχω μια ολόκληρη πόλη για θέα. Όλα αυτά τα χρόνια που μεσολάβησαν, κυρίως ταξιδεύοντας για δουλειά, είχα την τύχη να μείνω σε ακριβά ξενοδοχεία με πολλούς ορόφους, όμως μπανιέρα ακριβώς δίπλα σε wall-to-wall τζάμι μόνο εδώ βρήκα, και περιττό να “πω” ότι... μούλιασα εκεί μέσα.
Ώρες μέσα στην μπανιέρα, ακόμη περισσότερες στην κουνιστή πολυθρόνα στο condo που φιλοξενηθήκαμε τις τελευταίες ημέρες, αραλίκι άνευ προηγουμένου, όμως όλα αυτά παίρνουν αύριο το πρωί -προσωρινό- τέλος, μια και ο τεμπελάκος γράφων του συγκεκριμένου κειμένου ξαράχνιασε τον σάκο του, και επιτρεπούσης της εντυπωσιακής ανταπόκρισης της φίλης του στην θεραπεία που άρχισε πριν από έναν μήνα, έχει την πολυτέλεια να χρησιμοποιήσει τα προ καιρού αγορασμένα εισιτήρια για Ινδονησία. Η φίλη μου μάλιστα τα πηγαίνει τόσο περίφημα με την θεραπεία της, που όχι μόνο μπορώ να την αφήσω μόνη της μερικές ημέρες, αλλά άνετα μπορεί να ταξιδέψει κι η ίδια. Την άλλη βδομάδα θα συναντηθούμε στο Bandung, και μαζί θα πάμε στην Yogyakarta για λίγες ημέρες, πριν επιστρέψει εκείνη στην KL, και συνεχίσω εγώ μόνος μου στην Ιάβα για άλλη μία βδομάδα, πριν... μαζευτώ κι εγώ με τη σειρά μου στις 6 Σεπτεμβρίου στην Κουάλα Λουμπούρ. Σχεδόν εξήντα μέρες πέρασαν από τη δεύτερη άφιξή μου στη Μαλαισία εντός του 2010, όμως... πιστέψτε με, οι δύο τελευταίοι μήνες μόνο... βόλτα στο πάρκο δεν ήταν. Η πλάκα είναι ότι στις 28 Ιουνίου που έγραψα το πρώτο κείμενό μου από την Κουάλα Λουμπούρ, έγραψα μεταξύ άλλων ότι το να πάμε στην Καμπότζη τον Ιούλιο, όπως είχαμε κανονίσει, ήταν τόσο απίθανο όσο το να κατακτούσε το Παγκόσμιο Κύπελλο η Σλοβακία, που την ίδια μέρα έπαιζε νοκ-άουτ αγώνα με την Ολλανδία. Έγραψα επίσης ότι το να πάμε στην Ινδονησία τον Αύγουστο φάνταζε τόσο πιθανό/απίθανο όσο το να κατακτούσε το Μουντιάλ η Ισπανία (που τότε, λόγω ήττας από την Ελβετία στην πρεμιέρα, είχε πάψει να θεωρείται αδιαφιλονίκητο φαβορί). Η Σλοβακία αποκλείστηκε το ίδιο βράδυ, και η Ισπανία κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο...
Κάτι τελευταίο... Μετά το 24ωρο στο Le Meridien, επιστρέψαμε στο σπίτι της φίλης μου, μακριάαααα από το κέντρο της Κουάλα Λουμπούρ. Όπως έχω πει και στην ίδια, στη... γειτονιά της... ζορίζομαι, επειδή είναι πολύ “country side” για τα γούστα μου. Είμαι των πόλεων, γι' αυτό και, για παράδειγμα, θα περάσω τις πέντε επόμενες ημέρες στην Τζακάρτα, κι όχι σε κάποιο μικρότερο μέρος κοντά στην Τζακάρτα, ούτε σε κάποιο από τα νησάκια βόρεια της πόλης. Πόλη δώσε μου, και την ψυχή μου πάρε, πόλη, κι ας είναι σκέτο... μπιπμπιπχανείο, όπως περιγράφεται η Τζακάρτα. Να όμως που έχοντας λείψει από το σπίτι της φίλης μου για μία σχεδόν βδομάδα, με έπιασα να ανυπομονώ να επιστρέψουμε, να ανοίξουμε την αυλόπορτα για να παρκάρουμε το αυτοκίνητο στην αυλή της, να μας υποδεχθεί η... οικογένεια των γατιών με την οποία μοιραζόμαστε το σπίτι, να κάνω ντουζ με την... κανάτα στο μικροσκοπικό μπάνιο της, κι όχι στη χλιδάτη μπανιέρα του Le Meridien, να φτιάξω ένα ζεστό milo (όποιος έχει χρόνο για σκότωμα, ας ψάξει “milo” στη wikipedia, και θα ξαφνιαστεί βλέποντας πώς πήρε το όνομά του ένα από τα πιο δημοφιλή ροφήματα της Μαλαισίας), και να καθίσω απέναντι από τη μικρή τηλεόρασή “μας” για να δούμε το Λίβερπουλ-Άρσεναλ, μικρή και παλιά, όχι σαν την τεράστια και τελευταία λέξη της τεχνολογίας σαν αυτήν που είχαμε στο δωμάτιό μας στο ξενοδοχείο. Το πώς αισθάνθηκα φθάνοντας στο σπίτι, με ξάφνιασε, με ανησύχησε, με έκανε να χαμογελάσω, ακόμη και να ψιλοτρομάξω, όμως πάνω απ' όλα με έκανε να αισθανθώ καλά με την επιλογή μου να έρθω δεύτερη φορά στη Μαλαισία, και γενικά να συνεχίσω αυτό το ταξίδι που άρχισε πέρσι μέσα Απριλίου, ταξίδι που όπως έχω γράψει κι από άλλες χώρες στις οποίες πήγα πριν πατήσω στη νοτιοανατολική Ασία, αποφάσισα να το κάνω όχι μόνο για να “περάσω καλά”, αλλά και για να μάθω περισσότερα για τον εαυτό μου, “δοκιμάζοντάς” με σε καταστάσεις πρωτόγνωρες. Ό,τι καινούργιο βιώνω, το θεωρώ κέρδος, κι ας μην είναι απαραίτητα στην κατηγορία “χαρούμενη ανάμνηση”.
Το κόβω εδώ, γιατί αν συνεχίσω, θα καταλήξω να γράψω ολόκληρο αυτοψυχαναλυτικό σεντόνι...


“Τα λέμε” από Ινδονησία!


Παράκληση προς όποιον ασχολείται με τα των ιστοριών στο καλό μας travelstories.gr: τις “Μαλαισιοφλυαρίες” μου θα τις συνεχίσω επιστρέφοντας από την Ινδονησία (λέω αύριο να αρχίσω ξεχωριστή ιστορία αποκλειστικά για τις 20 μέρες που θα περάσω στην Ιάβα), γι' αυτό παρακαλώ, pretty-please, να μη μου τις μετακινείστε από τις “ιστορίες σε εξέλιξη”. Terima kasih! (ευχαριστώ πολύ!)

 

[xenos]

Περιμενουμε τις αφηγησεις σου απο Ινδονησια.!!!
Καλα να περνας 10900km

 

[babaduma]

Να προσυπογράψω με τα 2 χέρια όσα έγραψε ο Δημήτρης για το Meridien και να προσθέσω ότι τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για το Hilton στο οποίο έμεινα 4 βράδυα πέρυσι τέτοια εποχή. Ανεπανάληπτη εμπειρία με λιγότερα από 60 ευρώ (!) τη βραδυά!

@Δημήτρη: Επειδή μόλις πριν λίγες μέρες επέστρεψα από Java και τα έχω φρέσκα, αν θελήσεις κάτι από κεντρική ή ανατολική (διαμονή, φαγητό, οδηγό, κλπ. κλπ.) στείλε μου π.μ. να σου δώσω ονόματα, διευθύνσεις και τηλέφωνα. Να περάσετε υπέροχα!

 

[delmem2233]

Πλάκα έχω... Πάνε 75 μέρες από την τελευταία φορά που ανέβασα κείμενο σε αυτήν την ιστορία, εδώ και 48 ώρες δεν είμαι καν στη Μαλαισία (“μαζεύτηκα”, προσωρινά, στην Θεσσαλονίκη), όμως “με τρώει” να γράψω ένα τελευταίο κείμενο εδώ... Λες και... στάζει η βρύση, οι σταγόνες κάνουν εκείνον τον εκνευριστικό θόρυβο που με τρελαίνει, και για να κοιμηθώ πρέπει πρώτα να σηκωθώ, να πάω στην κουζίνα, και να σφίξω τη βρύση για να σταματήσει να στάζει... Όχι ότι το βλέπω σαν υποχρέωση. Απλά... θα αισθανθώ καλύτερα αν βάλω ένα (ψιλο)πρέπον τέλος στην ιστορία.
Δύο μέρες τώρα, στην Θεσσαλονίκη, κάθε φορά που περνάω δρόμο, πρώτα κοιτάω δεξιά, και μετά αριστερά. Όταν οδηγώ και χρειάζεται να αλλάξω ταχύτητα, τον λεβιέ τον ψάχνω με το αριστερό χέρι στα αριστερά μου, μάταια φυσικά, μια και εκεί, στα “δικά μας” τα αμάξια, βρίσκεται η... πόρτα του οδηγού, βεβαίως-βεβαίως. Κι όταν κάθομαι να φάω τα λαχταριστά φαγητά της μάνας μου, για να κόψω κάτι, αντί για μαχαίρι χρησιμοποιώ κουτάλι (“it's not part of our eating culture”, μου εξήγησαν στη Μαλαισία, όταν ρώτησα γιατί δεν χρησιμοποιούν μαχαίρι για να κόβουν το φαγητό). Για να μην “πω” για τη διαφορά ώρας, τις έξι ώρες που μας χωρίζουν, και με έκαναν το πρώτο βράδυ να κοιμηθώ από τις οκτώ, και να μην ανοίξω καν τα μάτια όταν, με την τηλεόραση ανοικτή, άκουσα τον τύπο στο κανάλι που μετέδιδε το Μίλαν-Ρεάλ να ουρλιάζει για το γκολ της ισοφάρισης στις καθυστερήσεις. Με άλλα λόγια, in a way, ακόμη στη Μαλαισία είμαι.
Σκέφτομαι πώς να κάνω αυτό το κείμενο χρηστικό, πώς να φανεί χρήσιμο σε κάποιον που θα το διαβάσει, είτε σύντομα είτε μετά από καιρό... Σε κάποια κείμενά μου από τη Μαλαισία, έπλεξα το εγκώμιο της χώρας, και της Κουάλα Λουμπούρ συγκεκριμένα, επομένως αν κάποιος είναι στη διαδικασία συλλογής πληροφοριών πριν από ταξίδι εκεί και ξεψαχνίζει ιστορίες για τη συγκεκριμένη χώρα, λογικά τα “μπράβο” μου και τα “εύγε” μου για τη Μαλαισία τα έχει ήδη διαβάσει. Τι να προσθέσω; Ό,τι και να πω, δεν θα είμαι αντικειμενικός, επειδή έζησα τη συγκεκριμένη χώρα, και ειδικά την Κουάλα Λουμπούρ, πολύ διαφορετικά απ' ότι τη ζει κάποιος που πηγαίνει για διακοπές εκεί, για λίγες ημέρες. Αυτό που μου βγαίνει να προτείνω, είναι αυτό που προτείνω για κάθε προορισμό. Αν θέλετε να πάρετε μία γεύση από Μαλαισία που να ξεφεύγει από τα τετριμμένα, επικοινωνήστε με κόσμο που ζει εκεί, και δοκιμάστε κάποιες από τις ιστοσελίδες μέσω των οποίων μπορείς να φιλοξενηθείς, σχεδόν παντού, πλέον, στον κόσμο. Αυτό που κάνει τη συγκεκριμένη εμπειρία στη Μαλαισία ακόμη πιο rewarding, είναι ότι, αν θέλεις, μπορείς να πάρεις πρωινό με Malay τρώγοντας το “δικό του” nasi lemak, μεσημεριανό με Malaysian Chinese τρώγοντας το “δικό του” char kway teow, μπορείς να πας για καφεδιά το απόγευμα ή ποτό το βράδυ με expats που έχουν κάνει την Κουάλα Λουμπούρ σπίτι τους και σου δίνουν τη δική τους οπτική της πόλης/χώρας, και πριν πέσεις για ύπνο να μοιραστείς late night supper (όπως το λένε εκεί), με Malaysian Indian, σε mamak stall, τρώγοντας το “δικό του” roti (κατά προτίμηση pisang, με μπανάνα. Το αγαπημένο μου). Σχεδόν δέκα μήνες στη Νοτιοανατολική Ασία, δεν πήγα σε όλες τις χώρες, πήγα όμως σε μερικές, και το (επαναλαμβάνω, κάθε άλλο παρά αντικειμενικό) συμπέρασμα/διαπίστωσή μου είναι ότι η Μαλαισία, λόγω της συνύπαρξης τόσο διαφορετικών φυλών, είναι η πιο ενδιαφέρουσα χώρα, τουλάχιστον για εκείνον που σε ένα ταξίδι του δεν θέλει μόνο εξωτικές παραλίες (τις οποίες η Μαλαισία διαθέτει σε πληθώρα), αλλά “φτιάχνεται” εξίσου παρατηρώντας τον κόσμο, διαφορετικό κόσμο, και ερχόμενος σε επαφή μαζί του. Η Σιγκαπούρη είναι μία μικρογραφία (kind of) της Μαλαισίας όσον αφορά τη συνύπαρξη διαφορετικών φυλών, αλλά τα της Σιγκαπούρης θα τα γράψω σε άλλο, σύντομο, κείμενο.
Οποιαδήποτε στιγμή κάποιος χρειαστεί κάποια πληροφορία και νομίζει ότι μπορώ να βοηθήσω, είμαι στη διάθεσή του. Αυτονόητο, αλλά... δεν κάνει κακό καμιά φορά να αναφέρουμε και τα αυτονόητα.
Όσο για τη δική μου εμπειρία εκεί, το να τη μοιραστώ με βάζει σε δίλημμα, όπως συνέβαινε κάθε φορά που έγραφα για το πώς ζούσα τη μαλαισιανή “περιπέτειά” μου όσο ακόμη ήμουν εκεί. Όταν διαβάζω ιστορίες άλλων, με ενδιαφέρει όχι ο τόπος σαν γεωγραφικό μήκος και πλάτος, αλλά ο τόπος σαν μέρος στο οποίο εκείνος που γράφει το κείμενο πέρασε στιγμές που “δίνει” έχοντας βουτήξει πρώτα τα δάκτυλά του στο πώς τον έκαναν να αισθανθεί εκείνα που έκανε/έζησε. Με ενδιαφέρουν οι προσωπικές ιστορίες έτσι όπως εκτυλίχθηκαν σε έναν τόπο (αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους λάτρεψα την πρόσφατη ιστορία του Γιώργου από τη Βενεζουέλα, για παράδειγμα), περισσότερο από τον τόπο αυτόν καθεαυτόν. Όταν όμως πρόκειται για τις δικές μου ιστορίες, τη στιγμή που “ανεβάζω” ένα κείμενο με σκέψεις μου, το έχω ήδη μετανιώσει , επειδή σκέφτομαι ότι ο καθένας έχει ήδη πολλά στο μυαλό του, και το τελευταίο που θέλει να κάνει είναι να σπαταλήσει πέντε λεπτά διαβάζοντας τις δικές μου παρλαπίπες . Anyway! Θα “πω” μόνο ότι το διάστημα που πέρασα στη Μαλαισία από τον Ιούνιο μέχρι και προχθές, ήταν μεν σούπερ ενδιαφέρον, ένα Μάθημα με το “Μ” κεφαλαίο, άλλο τόσο όμως ήταν, μαζί με τον ενάμιση χρόνο που πέρασα σαν στρατιώτης, το πιο δύσκολο της ζωής μου, ουσιαστικά για τον ίδιο λόγο. Σαν φαντάρος, εκείνο που με πέθαινε ήταν ότι αισθανόμουν φυλακισμένος, επειδή δεν είχα την ελευθερία ανά πάσα στιγμή να είμαι οπουδήποτε ήθελα. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, ο στρατός ΕΙΝΑΙ ένα είδος φυλακής. Πέρα από τα καλά και τα άσχημά του, γεγονός είναι ότι αν στις τέσσερις τα ξημερώματα σου τη δώσει να μπεις στο αμάξι σου και να πας βόλτα, δεν μπορείς να το κάνεις, είσαι... χωροταξικά περιορισμένος , κι αυτό είναι μία μορφή φυλάκισης. Στην Κουάλα Λουμπούρ κανείς δε με ανάγκασε να μείνω τόσο καιρό, παρά μόνο ο ίδιος ο εαυτός μου. Having said that, αν είχαμε σήμερα 26 Ιουνίου και με κάποιον μαγικό τρόπο ήξερα με λεπτομέρειες πώς θα κυλούσαν οι τέσσερις (και κάτι) τελευταίοι μήνες, πάλι θα την είχα πάρει τη δεύτερη πτήση (μέσα σε λίγους μήνες) για Μαλαισία, παρά τις αμέτρητες φορές που αισθάνθηκα ψυχοπλακωμένος και στα πρόθυρα κατάθλιψης. Κάποια πράγματα αξίζουν ακόμη και να ψυχοπλακωθούμε γι' αυτά... Γι' αυτό υπάρχει η Λατινική Αμερική(...), για να πηγαίνεις εκεί με μαυρισμένη την ψυχή, και μέσα σε λίγες ημέρες να αισθάνεσαι άλλος άνθρωπος...
Στη Μαλαισία θα ξαναπάω. Απλά... το ξέρω. Το αισθάνομαι. Όπως ξέρω ότι μια μέρα θα πάω ξανά στο Ρίο ντε Ζανέιρο, όχι όμως και στο Salvador da Bahia, άσχετα αν το τελευταίο είναι η αγαπημένη μου πόλη στη Βραζιλία. Μπορεί να πέσω κι έξω . Ο χρόνος θα δείξει... Για να πάω όμως οπουδήποτε (αλλού, πέρα από κάποιο νοσοκομείο με πολλαπλά κατάγματα), καλά θα κάνω να αρχίσω άμεσα να κοιτάω πρώτα αριστερά και ΜΕΤΑ δεξιά, όταν περνάω σαν πεζός, δρόμο στην Θεσσαλονίκη...

 

[dim kyr]

Αλλο ένα υπέροχο κείμενο απο τα χέρια του Δημήτρη.
Καλώς ήρθες φίλε μου, και μην ξεχνάς, κάτι είχες τάξει και για Κίνα... περιμένω.... και φρόντισε να κοιτάς απο την σωστή πλευρά του δρόμου γιατί η Λατινική Αμερική σε περιμένει....

 

[astral]

Άργησα να την ανακαλύψω, αλλά τη διάβασα όλη χωρίς ανάσα!
Δημήτρη γράφεις καταπληκτικά!!!

 

[Defkalion]

Μεταφέρθηκε στις Ιστορίες της Ασίας.