Μαλαισία (και Ταϊβάν, και Φιλιππίνες, και Ιάβα, και, και, και...) για εννιά -τουλάχιστον- μήνες

[mariath]

Σ' ευχαριστώ. Τίποτα άλλο.

 

[delmem2233]

Σύντομος χαιρετισμός από την “Ιούλιο μήνα ήρθες. Τι περίμενες, Joe?”, βροχερή Μανίλα (το “Joe” σηκώνει εξήγηση, αλλά όχι σήμερα), βασικά για να αναφέρω ότι το έξι βδομάδων σεργιάνι μου (ενίοτε σκαρφάλωμα σε απότομες βουνοπλαγιές) σε Ταϊβάν και Φιλιππίνες, φθάνει στο τέλος του. Μεθαύριο, Παρασκευή, επιστρέφω σπίτι (μην μπερδεύεστε, την Κουάλα Λούμπουρ εννοώ), γεμάτος διάθεση για γράψιμο.


Hasta pronto (τις τρεις τελευταίες εβδομάδες στις “Pilipinas”, θέλοντας και μη -θέλοντας, θέλοντας...- μου... βγήκε το ισπανικό)

 

[mariath]

Θα κάνουμε υπομονή να γυρίσεις να μας τα πεις όλα!

 

[delmem2233]

Ταϊπέι, η ομορφότερη άσχημη Πρωτεύουσα του “πρώτου κόσμου”

Κάνοντας πετάλι την τελευταία μέρα μας στην Πρωτεύουσα της Ταϊβάν, ποδηλατώντας από τον ξενώνα μας μέχρι τον “Ταϊπέι 101”, τον ουρανοξύστη-σήμα κατατεθέν όχι μόνο της πόλης, αλλά ολόκληρης της “Δημοκρατίας της Κίνας”, σκεφτόμουν τι τίτλο θα έβαζα σε ένα κείμενο για την Ταϊπέι. Σκεφτόμουν τα κτήρια, τα οποία στη συντριπτική πλειοψηφία τους είναι απλά θλιβερά, λες και εκείνοι που τα σχεδίασαν είχαν βάλει στοίχημα ποιος θα “κατάφερνε” να ξεπεράσει όλους τους υπόλοιπους σε έλλειψη φαντασίας, σε κακογουστιά, σε επιλογή καταθλιπτικών χρωμάτων για την πρόσοψη. Η φίλη μου, η οποία έχει ζήσει στην Ταϊπέι αρχές της περασμένης δεκαετίας, με είχε... προειδοποιήσει ότι τα πολύ-πολύ περισσότερα κτήρια στην πόλη είναι ά-σχη-μα. Νόμιζα ότι υπερέβαλε. Δεν υπερέβαλε. Καθόλου. Μα καθόλου...

Για να πάμε όμως στον “Ταϊπέι 101” (και να “ακουμπήσουμε” από 12-13 ευρώ για να ανέβουμε στους δύο ορόφους από τους οποίους τα αυτοκίνητα στους γύρω δρόμους μοιάζουν τόοοσο μικροσκοπικά, πόσο μάλλον οι πεζοί), χρησιμοποιούσαμε δύο από τα εκατοντάδες ποδήλατα που η πόλη διαθέτει δωρεάν σε όποιον μα όποιον θέλει να τα χρησιμοποιήσει. Κι αντί να είμαστε στην άκρη ενός δρόμου, ανησυχώντας για κάποιο λεωφορείο που μπορεί να ερχόταν “πατητό” από πίσω μας, ποδηλατούσαμε πάνω στο πεζοδρόμιο, μέρος του οποίου έχει μετατραπεί σε ποδηλατόδρομο, ποδηλατόδρομο ΤΟΣΟ αψεγάδιαστο, με ράμπες (προφανώς όχι μόνο για τα ποδήλατα, αλλά και για άτομα σε αναπηρικά αμαξίδια) σε κάθε μα κάθε διασταύρωση με δρόμο, που φαίνεται “ΠΟΛΥ καλός για να είναι αληθινός”. Κι όμως, είναι.

Σκέφτηκα τα ατελείωτα χιλιόμετρα που κάναμε δίπλα στα ποτάμια της Ταϊπέι, καβάλα σε ποδήλατα, “καταπίνοντας” το ένα παραποτάμιο πάρκο μετά το άλλο, μακριά από αυτοκίνητα, μακριά από θόρυβο μηχανών, χαζεύοντας δεκάδες κόσμου να παίζει μπάσκετ σε αμέτρητα άριστα διατηρημένα γηπεδάκια. Σκέφτηκα ακόμα πώς φαίνεται η πόλη το βράδυ, τότε που ο ήλιος δίνει τη σκυτάλη στα μιλιούνια φωτεινών πινακίδων, που κάνουν την πρόσοψη ακόμα και του αθλιότερου κτηρίου να μοιάζει... χαριτωμένη, με τους σχεδόν καλλιγραφικούς παραδοσιακούς κινεζικούς χαρακτήρες που χρησιμοποιούν κατά κανόνα οι Ταϊβανέζοι, σε αντίθεση με τους Κινέζους της “Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας” που εδώ και χρόνια έχουν υιοθετήσει τους πιο λιτούς, “απλοποιημένους” χαρακτήρες.

Κάπως έτσι, κατέληξα στο ότι στον τίτλο θα έπρεπε οπωσδήποτε να συμπεριλάβω τη λέξη “άσχημη”, όμως, έστω και... αυτο-αναιρούμενος, θέλοντας να φανώ δίκαιος με την πόλη, έπρεπε να σφηνώσω ανάμεσα στο “Ταϊπέι” και το “άσχημη” το “ομορφότερη”. Το “Πρωτεύουσα του πρώτου κόσμου” έχει να κάνει με το ότι δεν έχω πάει ακόμα στην Αφρική, δεν ξέρω πώς είναι η... Λουάντα και η Κινσάσα (αν και τις τελευταίες ημέρες διάβασα αρκετά στο “Last Train to Zona Verde”, του Paul Theroux), οπότε περιορίζω τον χαρακτηρισμό για τις Πρωτεύουσες των καλώς ή κακώς αποκαλούμενων “πρωτοκοσμικών” χωρών, στο κλαμπ των οποίων σαφώς και ανήκει η Πρωτεύουσα μίας χώρας η οποία από πολλές απόψεις δεν έχει να ζηλέψει τίποτα (μάλλον το αντίθετο ισχύει...) από Πρωτεύουσες “πρωτοκοσμικών” ευρωπαϊκών χωρών...

Στην Ταϊπέι περάσαμε σχεδόν μια βδομάδα με το που φθάσαμε στην Ταϊβάν, και 24 ώρες ακριβώς πριν πετάξουμε για Φιλιππίνες. Στον δρόμο προς το αεροδρόμιο, έναν αυτοκινητόδρομο με τόσα... πατώματα που μοιάζει βγαλμένος από φουτουριστική ταινία, εικόνα από την οποία το μόνο που έλειπε ήταν αυτοκίνητα να αιωρούνται λίγο πάνω από την άσφαλτο, αντί να... τσουλάνε με ρόδες πάνω του, έβαλα στην Ταϊπέι βαθμό που προσέγγιζε το “άριστα”. Από τη στιγμή που φθάσαμε, αισθάνθηκα, σαν επισκέπτης της πόλης, ότι αντιμετωπιζόμουν σαν βασιλιάς. Δωρεάν ίντερνετ (πηγαίνεις σε κέντρο τουριστικών πληροφοριών και σου δίνουν κωδικό για το πανεθνικό δίκτυο ασύρματου ίντερνετ, με αμέτρητα σημεία πρόσβασης), δωρεάν ποδήλατο (η πρώτη μισή ώρα, και μετά 25 λεπτά του ευρώ κάθε επόμενο μισάωρο), αμέτρητα χιλιόμετρα ποδηλατόδρομοι για να το χαρείς, value for money κατάλυμα σε πολύ βολικό σημείο της πόλης, άφθονα φθηνά φαγάδικα, μια ντουζίνα επιλογές για απολαυστικές μονοήμερες εκδρομές, φιλικότατοι και εξυπηρετικότατοι ντόπιοι, οι οποίοι ξεπερνούν τις προσδοκίες σου κάθε φορά που ζητάς πληροφορία ή πληρώνεις για κάποια υπηρεσία, αναρίθμητες δωρεάν πεντακάθαρες τουαλέτες, κάτι που από τότε που με θυμάμαι να ταξιδεύω έχω συμπεριλάβει στη λίστα των πραγμάτων που βρίσκοντάς τα κάπου αισθάνομαι ότι είμαι σε “πολύ πολιτισμένο” μέρος, και η λίστα των θετικών συνεχίζεται, τόσο που φαντάζει να μην έχει τέλος...

Η Ταϊπέι με “κέρδισε”, και ναι μεν δεν άρχισα να ψάχνω για νέα εισιτήρια για εκεί με το που επέστρεψα στην Κουάλα Λούμπουρ από τις Φιλιππίνες, όμως ένα δεύτερο ταξίδι εκεί το έχω ήδη στο μυαλό μου, για να χαρώ την πόλη έτσι όπως πρέπει. Το... γαμώτο στην περίπτωση των 7-8 ημερών που πέρασα εκεί τον Ιούνιο, ήταν ότι τον περισσότερο χρόνο, αντί να χαίρομαι την πόλη, ήμουν είτε τσατισμένος, είτε απλά κακόκεφος, παλεύοντας να συγκρατήσω τις αντιδράσεις μου για να μην αρπαχτούμε άσχημα με τη Μαλαισιανή φίλη μου, “παρέα” με την οποία πήγα στην Ταϊβάν. Η... διαταραγμένη (πολύ πριν πετάξουμε για Ταϊπέι) μεταξύ μας “χημεία”, άφησε βαριά τη σκιά της στις πολύ-πολύ περισσότερες ημέρες που περάσαμε μαζί εκεί, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το πόσο χάρηκα(...) αυτές τις τρεις εβδομάδες στο νησί.

Αρχίζω σήμερα, με σκοπό να αφιερώσω 5-6 κείμενα στην Ταϊβάν, κι άλλα τόσα στις Φιλιππίνες. Έχω μέχρι τις 26 του μήνα, μέρα που πετάω για Ινδονησία. Κυκλοθυμίας μου επιτρεπούσης, οι 25 επόμενες ημέρες πρέπει να φανούν αρκετές για τα 11-12 κείμενα που θέλω να ανεβάσω.

Χαιρετίσματα από Κουάλα Λούμπουρ, στην οποία επιτέλους μπορούμε να δούμε ξανά τον ουρανό γαλάζιο. Επί μέρες η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική, λόγω του καπνού από τις αμέτρητες φωτιές στη διπλανή μας Σουμάτρα. Εταιρείες, κάποιες εκ των οποίων μαλαισιανές, κόβουν δέντρα και τα καίνε, προκειμένου να χρησιμοποιήσουν τις εκτάσεις για πολύ προσοδοφόρες καλλιέργειες, κυρίως φοινικέλαιο. Οι εταιρείες θησαυρίζουν, η ινδονησιακή Κυβέρνηση έκανε τον Κινέζο, κι η μαλαισιανή απλά... συνέστησε στον κόσμο να αποφεύγει την άσκοπη παραμονή σε ανοιχτούς χώρους, ακόμα και το περπάτημα...

 

[delmem2233]

Danshui, Keelung, γραμμή Pingxi, διαμάντια στο στέμμα της Ταϊπέι

Πριν ακόμα πετάξουμε για Ταϊπέι, διαβάζοντας για την πόλη και για τη γύρω περιοχή, κάνοντας λίστα με το τι ήθελα να δω και να κάνω εκεί, παίρνοντας ιδέες για μονοήμερες εκδρομές, αισθανόμουν ότι ήμουν σε ρεστοράν πεντάστερου ξενοδοχείου, προ ατελείωτου “all you can eat buffet”, με ένα χαρτάκι στα χέρια μου, που μου επέτρεπε να βάλω στο πιάτο ό,τι ήθελα, πρώτα σε φαγητό (Ταϊπέι), και μετά σε φρούτα και γλυκά (γύρω περιοχή). Η Πρωτεύουσα της Ταϊβάν δεν είναι η μοναδική μεγαλούπολη στον κόσμο που μπορεί να σε κρατήσει πλήρως... απασχολημένο από μόνη της για μέρες, ούτε η μοναδική που με βάση εκείνη μπορείς να κάνεις διψήφιο αριθμό πολλά υποσχόμενων μονοήμερων εκδρομών. Υπάρχει όμως κάτι που κάνει την Ταϊπέι να ξεχωρίζει, κι αυτό είναι το πόσο ΕΥΚΟΛΟ σου το κάνουν οι Ταϊβανέζοι να πας σε αυτά τα δέκα μέρη που προσφέρονται για μονοήμερες...

Θες να πας στο Danshui για βόλτα με το ποδήλατο δίπλα στο ποτάμι, μέχρι το σημείο που φθάνεις στην ανοικτή θάλασσα; Πάρε μια -ξεχειλωμένη- γραμμή του μετρό, για να πας εκεί ξέγνοιαστα, γρήγορα, κι ευχάριστα, με όμορφη θέα δεξιά-αριστερά. Θέλεις να πας στο Keelung (που μου θύμισε Βαλπαραΐσο, Χιλή, με τα... φαινομενικά ετοιμόρροπα κτήριά του σε απότομες πλαγιές), λιμάνι βορειοανατολικά της Ταϊπέι; Πάρε μια γραμμή του προαστιακού, με εισιτήριο όχι πάνω από ένα ευρώ. Θέλεις να κάνεις τη μονοήμερη με το τρενάκι που πηγαίνει από ένα χαριτωμένο χωριό σε άλλο; Πάρε ένα “hop on-hop off” εισιτήριο για όλη τη μέρα, με κάτι περισσότερο από ένα ευρώ, και πάρε το τρενάκι όσες φορές θέλεις. Θέλεις να πας στην ακτή βορειοδυτικά της Ταϊπέι, όπου κάθε λίγα χιλιόμετρα όλο και κάτι υπάρχει που αξίζει να σταματήσεις για να δεις; Πάρε μία ειδική “hop on-hop off” λεωφορειακή γραμμή με ημερήσιο εισιτήριο στα δύο ευρώ, για να μην μπλέκεις με τοπικά λεωφορεία που δεν περνούν τακτικά. Και πάει λέγοντας...

Το Danshui αποδείχθηκε χαριτωμένο, με χαρωπό κόσμο στον παραλιακό πεζόδρομό του, τοπικές λιχουδιές που κάθε λίγα λεπτά σε κάνουν να λες “ok, μία ακόμα, μία ακόμα. Μετά, τέλος. Ή, τέλος πάντων, ΜΙΑ ακόμα”, ευχάριστη θέα προς την απέναντι πλευρά του ποταμού, μέρος από εκείνα στα οποία το μόνο που χρειάζεται να κάνεις για να χαρείς τον χρόνο σου, είναι να... αφεθείς στη γενικότερη περιρρέουσα χαλαρή ατμόσφαιρα, να... πας με το κύμα. Καλοδεχούμενο μπόνους της εκδρομής εκεί, ήταν το... “μασάζ στα μάτια” από μια ντουζίνα όμορφων πολυώροφων κτηρίων, στον δρόμο προς εκεί. Υπό διαφορετικές συνθήκες τα 10-12 “αξιοπρεπή” (εμφανισιακά) κτήρια, θα με είχαν αφήσει αδιάφορο. Μετά από μερικές ημέρες στην Ταϊπέι όμως, στην “πώς γίνεται ΜΙΑ πόλη να έχει ΤΟΣΑ άθλια κτήρια; Πόνεσαν τα μάτια μου” Ταϊπέι, ακόμα κι ένα “συμπαθητικό” πολυώροφο κτήριο, μου τράβηξε την προσοχή.

Το Keelung ήταν ο πρώτος προορισμός μας για μονοήμερη, και με το που φθάσαμε αισθάνθηκα ότι τελικά ΚΑΙ οι Ταϊβανέζοι είναι... κοινοί θνητοί. Έχοντας περάσει ήδη κάποιες ημέρες στην Ταϊπέι, έχοντας εντυπωσιαστεί από τα εξωπραγματικά πεζοδρόμιά τους (μπορεί να σας φαίνεται παράξενο πώς μπορεί τα πεζοδρόμια μίας πόλης να είναι highlight, όμως ακόμα και σήμερα εξακολουθώ να υποκλίνομαι στο τι δουλειά έχουν ρίξει οι της Ταϊπέι στο να κάνουν τα πεζοδρόμιά τους τόσο τακτοποιημένα και φιλικά προς τους ποδηλάτες, που... μοιάζουν με ουτοπία), τη σχεδόν παντελή έλλειψη σκουπιδιών σε κοινή θέα, τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια που ήταν παρκαρισμένα με... θρησκευτική ευλάβεια ακριβώς εκεί που υποδείκνυαν γραμμές στο έδαφος, έχοντας λοιπόν εντυπωσιαστεί από αυτά και πολλά άλλα, αναρωτιόμουν αν οι Ταϊβανέζοι είναι... από άλλον πλανήτη. Τα σκουπίδια στο Keelung (λίγα, αλλά ορατά), τα μπάζα, επίσης ορατά, σε χώρους εργασιών (ενώ στην Ταϊπέι θα ήταν επιμελώς καλυμμένα), τα “χύμα” παρκαρισμένα αυτοκίνητα και μηχανάκια, μικρές λεπτομέρειες, μου έδωσαν να καταλάβω ότι η Ταϊπέι είναι όντως “περίπτωση”, είναι μία αξιοζήλευτη εξαίρεση, και όχι ο κανόνας.

Κατά τ' άλλα, το Keelung έχει όλα όσα θέλω να έχει ένα μέρος για να με αφήσει με ένα ανόητο χαζοχαρούμενο χαμόγελο ικανοποίησης στο τέλος μίας μονοήμερης. Είναι εύκολα προσβάσιμο από την πόλη-βάση μου (εν προκειμένω, την Ταϊπέι). Είναι πάνω στη θάλασσα (τεράστιο συν). Το Keelung έχει δε ΚΑΙ ποτάμι (δύο σμπάροι με ένα τρυγόνι). Τα μέρη που κυρίως αξίζει να δεις, τα περπατάς εύκολα και γρήγορα. Έχει λόφο με πανοραμική θέα. Έχει δρόμους με ατελείωτο χάζι. Έχει και φαγάδικα όχι σε κάθε δεύτερη, αλλά σε κάθε... μιάμιση γωνία. Από τη δύση του ήλιου και μετά, δε, σε έναν συγκεκριμένο δρόμο, στήνεται “βραδινή αγορά” (σήμα κατατεθέν της Ταϊβάν), φημισμένη σε όλη τη χώρα, από την εποχή των Γιαπωνέζων ακόμα, στην οποία αν είσαι της... δοκιμής και του πειραματισμού (στο φαγητό τουλάχιστον), είναι σαν να έχεις πεθάνει (κτύπα ξύλο) κι έχεις πάει στον παράδεισο. Παρά την έμφυτη τάση μου να μουρμουρίζω και να ξετρυπώνω κάτι αρνητικό σχεδόν στα πάντα, στο Keelung ειλικρινά δεν “μπόρεσα” να “στραβώσω” με τίποτα...

Η τρίτη και τελευταία μονοήμερη που κάναμε ήταν στη γραμμή Pingxi, το... τρενάκι που ανέφερα νωρίτερα. Παίρνεις ένα τρένο από την Ταϊπέι, σε 40-45 λεπτά είσαι στον σταθμό που αρχίζει αυτή η τουριστική σιδηροδρομική γραμμή (με μήκος όχι μεγαλύτερο από 12-13 χιλιόμετρα), αγοράζεις ένα εισιτήριο για όλη τη μέρα με ένα ευρώ και κάτι, και από εκεί και πέρα... από σένα εξαρτάται, από το homework που έχεις κάνει, πού θα κάνεις στάση, για πόση ώρα, και για πού θα τραβήξεις μετά. Πρώτα κατεβήκαμε σε μία στάση από την οποία περπατήσαμε πάνω στο βουνό σε τρεις καταρράκτες. Επιστρέψαμε, πήραμε το επόμενο τρένο, και κατεβήκαμε σε ένα χωριό το οποίο οι περισσότεροι Ταϊβανέζοι επισκέπτονται για να... στείλουν στον ουρανό ένα μίνι “αερόστατο”, πάνω στο οποίο έχουν γράψει μία ευχή, ή απλά ένα μήνυμα. Η γραμμή του τρένου είναι πλημμυρισμένη από κόσμο που κάνει αυτό ακριβώς, γράφει ευχές, ανάβει μια φλόγα στο εσωτερικό του “αερόστατου”, και το αφήνει να... πετάξει. Τρίτη και τελευταία στάση, σε άλλο χωριό με κτίσματα που έχουν μείνει σχεδόν ανέπαφα από την εποχή που κουμάντο στην Ταϊβάν έκαναν οι Γιαπωνέζοι. Άλλο... feeling, διαφορετική ατμόσφαιρα. Κοινό τους, το ότι όλοι, και στα δύο χωριά, όλο και κάτι φαγώσιμο κρατούσαμε στο χέρι, μια και οι πειρασμοί είναι, πολύ απλά, πανταχού παρόντες.

Οι τρεις εκδρομές με βάση την Ταϊπέι, με έκαναν να εκτιμήσω την πόλη ακόμα περισσότερο. Πείτε με κολλημένο αθλητικογράφο και γενικά... “αθλητάνθρωπο”, όμως την Ταϊπέι τη βλέπω σαν παίκτη του μπάσκετ (ίσως επειδή στη χώρα ΛΑΤΡΕΥΕΤΑΙ το συγκεκριμένο άθλημα, δεύτερο πίσω μόνο από το μπέιζμπολ), αξιοζήλευτα προικισμένο στο σκοράρισμα (η ίδια η πόλη μπορεί άνετα να σου γεμίσει πολύ ευχάριστα πολλές ημέρες), ο οποίος όμως είναι άλλο τόσο “γενναιόδωρος” με τους συμπαίκτες τους (γύρω περιοχές), “ταΐζοντάς” τους με “πάρε-βάλε” ασίστ (κάνοντάς το ΤΟΣΟ εύκολο να αφήσεις την πόλη και να κάνεις ξέγνοιαστες εκδρομές).


Αισθάνομαι ότι θα μπορούσα να συνεχίσω να πλέκω το εγκώμιο της Ταϊπέι με... κείμενα επί κειμένων, όμως θα κλείσω με μία τελευταία εντύπωση-ανάμνηση. Ποτέ μέχρι να πάω στην Ταϊπέι, δεν είχα δει, και ίσως να μη δω ποτέ στο μέλλον, πόλη άλλη με τόσο... αναπτυγμένη τη νοοτροπία τού “κάλλιο γαϊδουρόδενε, παρά γαϊδουρογύρευε”. Έχω ήδη αναφέρει τα διαδοχικά περιποιημένα πάρκα δίπλα στα ποτάμια που διασχίζουν την πόλη. Ανάμεσα στα πάρκα (και φυσικά στα ποτάμια) και στα πρώτα κτήρια, υπάρχει τείχος ύψος πολλών μέτρων, και κάθε λίγα χιλιόμετρα υπάρχουν τεράστιες θύρες, οι οποίες, προφανώς, αν χρειαστεί (και χρειάζεται συχνά στην... ταλαιπωρημένη από τυφώνες Ταϊβάν), κλείνουν, θωρακίζοντας την πόλη, θυμίζοντας απόρθητο -σχεδόν- φρούριο. Επίσης, σηκώνοντας το κεφάλι, οπουδήποτε είσαι στην πόλη, βλέπεις σειρήνες σε ταράτσες κτηρίων, από αυτές που χρησιμοποιούνται σε ακραίες περιπτώσεις που σημαίνεται συναγερμός. Στη Θεσσαλονίκη, ΜΙΑ φορά στη ζωή μου άκουσα σειρήνα, και ήταν φυσικά δοκιμή, προγραμματισμένη. Εννοείται ότι δεν έχω δει ποτέ σειρήνα στην Ελλάδα. Στην Ταϊπέι, είναι διάσπαρτες και εύκολα ορατές, “θυμίζοντας” σε όλους ότι η Ταϊβάν απειλείται κάθε χρόνο από καταστροφικούς (μοιραία, αναπόφευκτα) τυφώνες, από σεισμούς, αλλά κι από έναν ακόμα “κίνδυνο” εκ δύσης, ο οποίος επί δεκαετίες έχει αποφύγει να πάρει πίσω... με το στανιό αυτό που αισθάνεται ότι του ανήκει, (η Κίνα, την Ταϊβάν), αλλά κανείς δεν μπορεί να ξέρει πότε θα το επιδιώξει...

 

[delmem2233]

Suao, Hualien, φαράγγι Ταρόκο, κανακέματος συνέχεια στην ανατολική ακτή

Όταν αγοράσαμε τα εισιτήρια της Air Asia για Ταϊβάν τον Μάρτιο, η ιδέα (την οποία τώρα σκέφτομαι και γελάω με το πόσο... αφελείς ήμασταν όταν τη σκαρφιστήκαμε) ήταν να κάνουμε με ποδήλατα τον γύρο του νησιού, μία απόσταση που μπορεί να μην είναι και... Κάιρο-Κέιπ Τάουν, όμως ΕΙΝΑΙ κάποιες εκατοντάδες χιλιόμετρα, με μεγάλο μέρος των οποίων να είναι ανηφόρα, ειδικά στην ορεινή ανατολική πλευρά του νησιού. Ναι μεν “είμαστε των ποδηλάτων”, και η φίλη μου και εγώ, ναι μεν τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα καβαλάμε τα ποδήλατά μας και πηγαίνουμε κάπου γύρω από την Κουάλα Λούμπουρ για να... ξεχαρμανιάσουμε ποδηλατικώς, όμως ούτε εκείνη ούτε εγώ είχαμε/έχουμε εμπειρία από... bicycle touring, να χρησιμοποιούμε ειδικά ποδήλατα με φορτωμένα πάνω τους όλα τα πράγματά μας και να διανύουμε όλες τις αποστάσεις από προορισμό σε προορισμό κάνοντας πετάλι, με ήλιο ή βροχή, με απαλό αεράκι ή άνεμο που σε παίρνει και σε σηκώνει. Ήταν σαν να ξέραμε από πέντε λέξεις σε μία κατά τα άλλα ακαταλαβίστικη για εμάς γλώσσα, ας πούμε... Αραβικά, και ξέροντας εκείνες τις πέντε λέξεις να βάλαμε πλώρη να... γράψουμε άρθρο για τις κλιματικές αλλαγές στον πλανήτη, θέλοντας να το δημοσιεύσουμε σε επιστημονικό περιοδικό. Όπα...

Σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφέρω ότι το bicycle touring στην Ταϊβάν, είναι ό,τι το island hopping στην Ελλάδα. Δε νομίζω να πέφτω έξω γράφοντας ότι αυτό που οι περισσότεροι ξένοι που επισκέπτονται τη χώρα μας έχουν στο μυαλό τους, είναι να περάσουν τον χρόνο τους εκεί πηγαίνοντας από το ένα νησί στο άλλο, ειδικά αν είναι η πρώτη φορά τους στην Ελλάδα, και θέλουν μέσα σε 10-15 μέρες να δουν τα “must”, ας πούμε Μύκονο, Σαντορίνη, κάποια ακόμα νησιά των Κυκλάδων, και χρόνου επιτρέποντος, Κρήτη. Η Ελλάδα θεωρείται παράδεισος για να κάνεις island hopping. Παρομοίως, η Ταϊβάν είναι σήμερα ίσως Ο προορισμός για να χαρείς την αγάπη σου για το ποδήλατο. Αν οι Ταϊβανέζοι “κανακεύουν” τον τουρίστα μια φορά, τον ΠΟΔΗΛΑΤΗ τουρίστα τον κανακεύουν δέκα, προσφέροντάς σου τόσες μα τόσες διευκολύνσεις. Mια ιδέα μόνο σας δίνω, κάθε αστυνομικό τμήμα είναι κι ένα μικρό καταφύγιο για τους ποδηλάτες, στο οποίο μπορείς να φουσκώσεις λάστιχα, να γεμίσεις το μπουκάλι σου με νερό, να χρησιμοποιήσεις εργαλεία για να επισκευάσεις το ποδήλατό σου αν χρειάζεται κάτι, ακόμη και να περάσεις τη βραδιά δωρεάν, αν ταξιδεύεις με ultra low budget.

Όταν λοιπόν, προ αναχώρησης για Ταϊβάν, συνειδητοποιήσαμε ότι... ήμασταν στην καρακοσμάρα μας νομίζοντας (σοβαρά, το σκέφτομαι τώρα και γελάω σαν χάχας...) ότι “τον είχαμε” τον γύρο του νησιού με ποδήλατα, σκαρφίστηκα plan B. Θα ταξιδεύαμε με τρένα και λεωφορεία, και θα χρησιμοποιούσαμε πόλεις σαν βάσεις, για δύο-τρεις ημέρες, για να κάνουμε ποδήλατο στις γύρω περιοχές. Με αυτήν τη σκέψη σαν οδηγό, έπρεπε να βρω την ιδανικότερη πόλη στην ανατολική ακτή. Η επιλογή, αν διαβάσεις έναν τουριστικό οδηγό και 3-4 σχετικά μπλογκ στο ίντερνετ, προφανής. Hualien, πόλη το όνομα της οποίας στο δικό μου λεξιλόγιο ισοδυναμεί πλέον με αυτό που λέμε “πλήρες πακέτο”...

Το να περνάς χρόνο στο Hualien, είναι σαν να είσαι επικείμενος αγοραστής αυτοκινήτου, να έχεις κάτι κατά νου, να είσαι δηλαδή ήδη θετικά προδιατεθειμένος πηγαίνοντας στην αντιπροσωπεία, κι εκεί όχι μόνο εντυπωσιάζεσαι από το πώς είναι από κοντά το αυτοκίνητο που είχες στο μυαλό σου (και στο οποίο μπαίνεις πρώτη φορά), αλλά επιπλέον οι της αντιπροσωπείας σού λένε “επιπλέον 15% έκπτωση, 60 άτοκες δόσεις, δωρεάν σέρβις για πέντε χρόνια, και πέντε δώρα, όχι για να διαλέξτε ένα από αυτά, αλλά για να τα πάρετε και τα πέντε”. Το μόνο που δε σου προσφέρουν είναι παράδοση του αυτοκινήτου στο σπίτι από τον ίδιο τον πρόεδρο της αυτοκινητοβιομηχανίας, παρέα με την περσινή Μις Υφήλιος...

Δωμάτιο, σούπερ, με περίπου 25 ευρώ τη βραδιά. Ποδήλατα, δωρεάν, από την ιδιοκτήτρια του ξενώνα. Επιλογές για βόλτες με ποδήλατο, προς κάθε κατεύθυνση. Βαθμός δυσκολίας διαδρομών, μικρός έως μέτριος, μόνο. Απόλαυση... Βόρεια, πήγαμε μέχρι το στρατιωτικό αεροδρόμιο, ποδηλατώντας δίπλα στη θάλασσα. Νότια, περάσαμε ώρες κάνοντας βόλτα εν μέσω χωραφιών, σε μία περιοχή με δικό του δίκτυο ποδηλατόδρομων, ναι, ακόμα και ανάμεσα στα χωράφια. Νότια και δυτικά, πεταλιές μέχρι μία λίμνη, και μετά γύρος της λίμνης στο ρελαντί, ξέγνοιαστα, σταματώντας κάθε λίγα μέτρα για misty φωτογραφίες (έβρεξε λίγο, αλλά όχι τόσο που να μας... μουλιάσει τη βόλτα). Και, κερασάκι στην τούρτα, φαράγγι Ταρόκο, το νούμερο ένα αξιοθέατο της Ταϊβάν (με εξαίρεση προφανώς τον Ταϊπέι 101, τον ουρανοξύστη που βλέπετε κάθε πρωτοχρονιά στην τηλεόραση στο βίντεο με σώου πυροτεχνημάτων από όλο τον κόσμο), το με διαφορά πιο όμορφο μέρος που είδα στην Ταϊβάν, ίσως επειδή λείπουν παντελώς τα κατά κανόνα κακάσχημα κτήρια που βλέπεις σε πόλεις, και τα μόνα κτίσματα που είναι μπολιασμένα στο επιβλητικό φυσικό τοπίο είναι κουκλίστικοι ναοί, σφηνωμένοι σε απότομες, ή μάλλον κυριολεκτικά κατακόρυφες, βουνοπλαγιές.

Προσθέστε σε αυτά το πόσο ευχάριστη είναι η ίδια η πόλη, με τα παραθαλάσσια πάρκα της, το ποτάμι της, την χαλαρή ατμόσφαιρά της, τα πάμφθηνα φαγάδικά της, προσθέστε και το πόσο “έγραψε” η ιδιοκτήτρια του ξενώνα μας με κάτι που έκανε το πρωί που φύγαμε (η αναχώρησή μας ήταν πολύ νωρίς, πολύ πριν σερβιριστεί το πρωινό, κι η κυρία μάς ετοίμασε σακούλες με πρωινό και τις άφησε στο ψυγείο μας από το προηγούμενο βράδυ, επειδή “κανείς δε φεύγει από τον ξενώνα μου με άδειο το στομάχι”), κι έχετε μια καλή ιδέα τού γιατί σκέφτομαι σήμερα Hualien και νοερά του βγάζω το καπέλο σαν ταξιδιώτης...

Όσο για το... μικρούλι Suao, σταθμό του ταξιδιού μας μεταξύ Ταϊπέι και Hualien, το επέλεξα επειδή μου έκαναν κλικ κάποιες φωτογραφίες που είδα στο ίντερνετ από το λιμάνι του, γεμάτο ψαροκάικα και ψαρόβαρκες. Το είδα παραλιακό, το είδα πάνω στη γραμμή του τρένου από Ταϊπέι για Hualien, η φίλη μου βρήκε δωμάτιο με 10 ευρώ(!), σε σπίτι οικογένειας (η μαμά της οποίας μάς έκανε επί δύο μέρες να αισθανόμαστε σαν παιδιά της), είδαμε ότι έχει και “ψωμί” για βόλτες με ποδήλατο, οπότε... “γιατί όχι;” Κατάληξη; Αντί για μία βραδιά, μείναμε δύο, και δε μείναμε ακόμη περισσότερες, επειδή έπρεπε να συνεχίσουμε προς Hualien (στο οποίο μείναμε επίσης περισσότερο απ' όσο είχαμε προϋπολογίσει, με αποτέλεσμα να “πηδήξουμε” την υπόλοιπη ανατολική ακτή, και να πάρουμε τρένο απευθείας για τη νοτιοδυτική ακτή, για την οποία θα γράψω -επίσης “ύμνο”- στο επόμενο κείμενο).

Το ίδιο το Suao αποδείχθηκε απλά συμπαθητικό. Το επίνειό του ήταν που μας κέρδισε. Περιμέναμε να βρούμε ένα λιμάνι γεμάτο κίνηση, χρώματα και μυρωδιές, ιδανικό για φωτογραφίες. Βρήκαμε αυτό (αλλά πολύ πιο “ουάου”), βρήκαμε όμως και δύο παραλίες, η μία μικρή και γραφική, η άλλη πλατιά και επιβλητική, έτσι όπως έχει πράσινους λόφους στις δύο άκρες της, πλάτος γύρω στα τριάντα μέτρα, και ψηλά κύματα να σκάνε αδιάκοπα στην καμπύλη ακτή. “Κουφό” της επίσκεψής μας στη συγκεκριμένη παραλία, η ύπαρξη καφετέριας στο ένα άκρο της, μαγαζί που έμοιαζε βγαλμένο από κυκλαδίτικο νησί, με τον μπλε τρούλο του, το ολόλευκο “καμπαναριό” του, φυσικά τους ολόλευκους επίσης τοίχους του, σκαλοπάτια, τα πάντα, και με τους διακοσμητικούς γλάρους του. Κι από δίπλα ένας μικρός ανεμόμυλος, θυμίζοντας Μύκονο. “Ελληνικό σπίτι”, ή κάπως έτσι, έγραφε μία ταμπέλα στην είσοδό του, στα Κινέζικα. Και το εσωτερικό του, κάτι σαν ελληνική ταβέρνα, με το λευκό και το μπλε να κυριαρχούν, και τους τοίχους γεμάτους από αστερίες και ψαράδικα δίχτυα.

Τρίτο κείμενο για Ταϊβάν, τρίτος “ύμνος”. Αν έχω αρχίσει να σας ξενερώνω πλέκοντας μονότονα το εγκώμιο του νησιού που γύρισα όσο πρόλαβα μέσα σε τρεις εβδομάδες, κάντε υπομονή μια βδομαδούλα μέχρι να αρχίσω να γράφω για τις επίσης τρεις εβδομάδες που πέρασα στις Φιλιππίνες(...).


Χαιρετίσματα από Κουάλα Λούμπουρ, όπου ο μήνας του Ραμαζανιού φθάνει στο τέλος του (κι οι μουσουλμάνοι θα επιστρέψουν στο να τρώνε και κατά τη διάρκεια της ημέρας, κι όχι μόνο προ ανατολής και μετά δύσης ηλίου), προσωπικά όμως εκείνο που με ενθουσιάζει περισσότερο είναι ότι το Σάββατο που μας έρχεται θα δω “ζωντανά” Μέσι και Νεϊμάρ, Μπαρσελόνα εναντίον Εθνικής Μαλαισίας. Καλή εμπειρία ήταν και το προ λίγων εβδομάδων Μαλαισία-Τσέλσι 1-4, όμως άλλο Τσέλσι (και μάλιστα ελλιπής), κι άλλο ΠΛΗΡΗΣ ΜΠΑΡΣΑ... Δε βλέπω την ώρα (και καθόλου δε με πειράζει που δε θα ξαναδώ τα περίπου 25 ευρώ του εισιτηρίου).

 

[_antonis_]

Χαιρετίσματα από Κουάλα Λούμπουρ, όπου ο μήνας του Ραμαζανιού φθάνει στο τέλος του (κι οι μουσουλμάνοι θα επιστρέψουν στο να τρώνε και κατά τη διάρκεια της ημέρας, κι όχι μόνο προ ανατολής και μετά δύσης ηλίου), προσωπικά όμως εκείνο που με ενθουσιάζει περισσότερο είναι ότι το Σάββατο που μας έρχεται θα δω “ζωντανά” Μέσι και Νεϊμάρ, Μπαρσελόνα εναντίον Εθνικής Μαλαισίας. Καλή εμπειρία ήταν και το προ λίγων εβδομάδων Μαλαισία-Τσέλσι 1-4, όμως άλλο Τσέλσι (και μάλιστα ελλιπής), κι άλλο ΠΛΗΡΗΣ ΜΠΑΡΣΑ... Δε βλέπω την ώρα (και καθόλου δε με πειράζει που δε θα ξαναδώ τα περίπου 25 ευρώ του εισιτηρίου).

Εκτός του ότι δεν έχω ιδέα απο ποδήλατο (ισορροπία ξέρω, είπαμε, αν και είμαι ανισόρροπος, αλλά δεν το'χω το άθλημα), έχω να πώ ότι η παραπάνω πληροφορία με το ραμαζάνι με βοήθησε πολύ τώρα.

Κατέβηκα στον αύλιο χώρο εδώ που δουλεύω γιατί έπρεπε να πάω να ελέγξω κάτι και με το που βγαίνω (εντός οικοπέδου εννοείται) βλέπω έναν γονατιστό να κοιτάει στο υπερπέραν. Λέω αυτό ήταν, μας πέρασαν όντως για ψυχιατρική κλινική εδώ.
Μπαίνω σε ένα γραφείο κάτω ενός συναδέλφου που είχε έρθει κάποιος απ'έξω και λέω εσύ τον έφερες αυτόν; Λέει όχι, εδώ ήταν όταν ήρθα. Λέει ο συνάδελφος μήπως είναι τίποτα μουσουλμάνος και έχουν ραμαζάνι; Λέω και τι το πέρασε εδώ, τζαμί; Ήταν 10:02 το πρωί. Εγώ φυσικά στην αρχή έκανα την πάπια, τρελός νόμιζα ότι ήταν. Ε μετά σηκώθηκε και έφυγε. Θα μου πείς τι σχέση έχει αυτό, ε με το ραμαζάνι ντε, δεν ήξερα αν είχαν μέχρι τώρα που το είδα γραμμένο...

 

[delmem2233]

Kaohsiung, η... Θεσσαλονίκη της Ταϊβάν

Την ημέρα που πήραμε τρένο από Hualien για Kaohsiung, έπρεπε να ξυπνήσουμε στις πέντε, και να είμαστε στον -πολύ κοντινό στον ξενώνα μας- σιδηροδρομικό σταθμό λίγο πριν τις έξι. Υπό διαφορετικές συνθήκες, όντας μουρτζούφλης από τη φύση μου, θα ήμουν “σπασμένος”, αμίλητος, κι απλά μηχανικά θα έκανα όλα εκείνα που συνοδεύουν το άδειασμα ενός δωματίου (τσεκάρισμα μην ξεχάσουμε τίποτα και κουτουλάμε την γκλάβα μας στον τοίχο αργότερα) και τη μετάβαση στο σημείο αναχώρησης. Οι αφίξεις οπουδήποτε σε... άγριες ώρες, δε με πειράζουν σχεδόν ποτέ, επειδή πάντα υπάρχει η... φλόγα του ότι φθάνω σε ένα νέο μέρος. Τις αναχωρήσεις όμως σε άγριες ώρες, δεν τις ζω με την ίδια... εσωτερική φλόγα. Σταυρώστε με...

Το συγκεκριμένο πρωινό όμως, αντί να έχω κάτι μούτρα “ΝΑ”, σφύριζα(!), και μουρμούριζα στιχάκια από τραγουδάκια που λένε οι οπαδοί ποδοσφαιρικών ομάδων στην Αργεντινή (και παντού αλλού στη Νότια Αμερική, αλλά εγώ λατρεύω περισσότερο τη μελωδικότητα των Αργεντινών), κάτι που κάνω μόνο όταν είμαι σε πραγματικά καλή διάθεση. Η φίλη μου, που με ξέρει αρκετά καλά πια, ξαφνιάστηκε και με ρώτησε προς τι τα κέφια. Της είπα την αλήθεια. Ήμουν ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΕΝΟΣ που το τρένο που θα παίρναμε, είχε προορισμό το Kaohsiung...

Έχοντας διαβάσει (μάλλον... ξετινάξει) τον οδηγό του Lonely Planet για Ταϊβάν πριν το ταξίδι μας εκεί, το μέρος που μου... έκανε κλικ περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο, ήταν το Kaohsiung. Διάβασα για μία πόλη πάνω στη θάλασσα, η οποία μάλιστα έχει και δικό της νησί, η οποία τα τελευταία χρόνια... συμμαζεύτηκε, καθάρισε το ποτάμι της, από... αποχωρητήριο το έκανε βάση δίπλα στο οποίο δημιουργήθηκαν πάρκα για τσάρκα και χάζι, διάβασα για τα ποδήλατα που η πόλη δίνει δωρεάν στους κατοίκους και τους επισκέπτες της, για τις δύο παραλίες εντός των ορίων της πόλης, διάβασα για τη γενικότερη... χαλαρή διάθεση, χαλαρότερη από εκείνη που επικρατεί στην Ταϊπέι, τους κάπως πιο αργούς ρυθμούς, τη μικρότερη... βιασύνη του κόσμου να πάει από εδώ εκεί. Διάβαζα, διάβαζα, διάβαζα, και το μόνο που έλειπε από το κείμενο-περιγραφή του Kaohsiung ήταν ένας αστερίσκος, με παραπομπή στο τέλος της σελίδας, που να έγραφε “*εσύ, ΕΣΥ, Δημήτρη!, που διαβάζεις αυτές τις σελίδες, τι άλλο περιμένεις για να πας στο Kaohsiung;!”

Η πόλη με κέρδισε με το “καλώς τον”. Βγαίνοντας από τον σταθμό των τρένων, είσαι ήδη στο κέντρο μίας πολύ ζωντανής περιοχής. Μερικά βήματα αριστερά, πήραμε μετρό για τον ξενώνα μας, που ήταν 70-80 μέτρα από τον ουρανοξύστη-σήμα κατατεθέν της πόλης, ξενώνας, παρεμπιπτόντως, τον οποίο χωρίς δεύτερη σκέψη κατατάσσω στους πέντε καλύτερους που έχω μείνει, οπουδήποτε στον κόσμο. Στα 100 μέτρα είχαμε σταθμό από τον οποίο μπορούσαμε να δανειστούμε ποδήλατο, δωρεάν για την πρώτη ώρα, περίπου 25 λεπτά του ευρώ για κάθε επιπλέον μισάωρο, όμως δεν πληρώσαμε ποτέ, επειδή οι αποστάσεις στο Kaohsiung είναι σχετικά μικρές, και καλύπτονται εύκολα σε λιγότερο από 60 λεπτά. Βόλτα δίπλα στο ποτάμι, επίσκεψη σε ένα μουσείο που η φίλη μου χάρηκε σαν παιδί (αφιερωμένο στους Hakka, Κινέζους, από περιοχή της Κίνας στην οποία βρίσκονται οι ρίζες και της φίλης μου), περισσότερη βόλτα, και κατάληξη σε “night market”, οι οποίες είναι ένα από τα top χαρακτηριστικά της Ταϊβάν, και προσφέρουν... υπαίθριο shopping, φαγητό, και πολύ-πολύ χάζι. Κάπως έτσι, η πρώτη μέρα στο Kaohsiung πέρασε ξέγνοιαστα-ξέγνοιαστα-ξέγνοιαστα, κι οι επόμενες δύο ημέρες αποδείχθηκαν ακόμη πιο... χαλαρωτικές για τα τεντωμένα (για λόγους άσχετους με τη χώρα) νεύρα μου.

Μία ολόκληρη μέρα περάσαμε στο νησί (παίρνεις πλοιάριο και σε πέντε λεπτά είσαι απέναντι), και μία στη λίμνη βόρεια του κέντρου της πόλης, λίμνη τριγυρισμένη από κινέζικους ναούς και... να τα πω “αγάλματα”;, φανταστείτε Κινέζους “αγίους” (εντελώς καταχρηστικός ο όρος, καμία σχέση με την έννοια που η λέξη έχει για τους Χριστιανούς Αγίους), αλλά και τεράστιους δράκους και τίγρεις, τόσο μεγάλους που περπατάς μέσα τους, μπαίνεις από το στόμα τους (κατά προτίμηση), χαζεύεις τοιχογραφίες δεξιά-αριστερά για περίπου 20 μέτρα, και βγαίνεις από τον... πωπό τους. Η λίμνη δεν είναι τεράστια, όμως είναι μεγαλούτσικη, για να κάνεις τον κύκλο σταματώντας σε κάθε ναό (κάποιοι εκ των οποίων είναι κτισμένοι στο εσωτερικό της λίμνης, και είναι προσβάσιμοι από μακριές “αποβάθρες”) χρειάζεσαι αρκετό χρόνο, ειδικά αν σταματήσεις δύο-τρεις φορές για να γευθείς τοπικές λιχουδιές. Κι εκεί που έχεις ολοκληρώσει τον κύκλο της, βλέπεις ότι η ώρα έχει περάσει, ο ήλιος έχει πέσει αρκετά, κι αν είσαι όπως εγώ, λάτρης της λήψης φωτογραφιών, αρχίζεις δεύτερο κύκλο, για να βγάλεις φωτογραφίες με πολύ διαφορετικό (και ασύγκριτα καλύτερο για φωτογραφίες) φωτισμό, εκείνο του “αργά το απόγευμα, που ο ήλιος κάνει τα χρώματα να φαίνονται πιο 'ζεστά'”.

Όσο για το νησί, περάσαμε ώρες κάνοντας ποδήλατο (νοικιάσαμε για όλη τη μέρα με κάτι περισσότερο από δύο ευρώ), και πάλι δεν προλάβαμε παρά να καλύψουμε ένα μόνο μέρος του. Μακρόστενο, το πλάτος του είναι κατά κανόνα ελάχιστες εκατοντάδες μέτρα, με ατελείωτο ποδηλατόδρομο στη νότια πλευρά του, να αγναντεύεις την ανοικτή θάλασσα, και εκατοντάδες πλοιάρια αραγμένα σε αποβάθρες στη βόρεια πλευρά του, ό,τι πρέπει για φωτογραφίες, με τα πλοιάρια μπροστά, και τον ουρανοξύστη-έμβλημα της πόλης πίσω, στο βάθος. Τι να προσθέσω;... Ακόμα και με σκοτούρες στο μυαλό, ακόμα και με διάφορα “γαμώτο” να τα δίνουν όλα για να σου κάνουν χαλάστρα, το νησί Cijin λειτουργεί... μυοχαλαρωτικά. “Άδειασα” τόσο από έγνοιες, που κάποια στιγμή τρύπωσα ανάμεσα σε μερικές δεκάδες παιδάκια που έπαιζαν με το νερό που ξεπηδούσε από πίδακες στο έδαφος σε ένα παραθαλάσσιο πάρκο, κι απλά... στάθηκα εκεί, έγινα λούτσα. Η μόνη διαφορά μου με τους μπόμπιρες ήταν ότι εγώ δεν τσίριζα όταν πεταγόταν το νερό (και είχα το διπλάσιο/τριπλάσιο ύψος από εκείνους. Και φορούσα όλα τα ρούχα μου).

Με αυτά και μ' αυτά, φθάνω στον τίτλο αυτού του κειμένου. Στη Θεσσαλονίκη δεν έχουμε νησί “φάτσα” στην παραλία μας (αν και κάποια στιγμή, κάπου διάβασα την πρόταση κάποιων, υποθέτω μεταξύ σοβαρού και αστείου, να δημιουργήσουμε ένα τεχνητό, το “Θεσσαλονήσι”), δεν έχουμε μετρό (μην αρχίσω τώρααααα... #*&%$^!!!), δεν έχουμε ποτάμι και δωρεάν ποδήλατα για να κάνουμε τσάρκα δίπλα του, δεν έχουμε ουρανοξύστη κάποιων δεκάδων ορόφων και observation deck στην κορυφή του, όμως το... feeling είναι παρόμοιο. Το Kaohsiung είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ταϊβάν, στην οποία μπορείς να χαρείς όλα όσα μπορεί κανείς να χαρεί σε μία πόλη, χωρίς όμως να χρειάζεται να διανύεις τεράστιες αποστάσεις για να πας από το Α στο Β. Είναι μεν πόλη, αλλά έχεις την αίσθηση ότι είσαι σε ένα -πολύ μεγάλο- χωριό, στο οποίο καβαλάς ένα ποδήλατο και σε λίγη ώρα είσαι εκεί που θέλεις (κάτι που έχω περάσει χρόνια κάνοντας στη Θεσσαλονίκη). Και κάθε φορά που καθόμασταν κάπου για φαγητό, ή ρωτούσαμε κάποιον κάτι, ή έπρεπε να τακτοποιήσουμε κάποια εκκρεμότητα που είχε να κάνει με οτιδήποτε, αισθανόμουν ότι οι συνομιλητές μας είχαν λίγο περισσότερο χρόνο για κουβέντα, λίγη περισσότερη διάθεση, για μία ερώτηση παραπάνω (“από πού είστε; Ααα... Μαλαισία και Ελλάδα”), για μία διευκρίνηση παραπάνω, ακόμα-ακόμα και για ένα χαμόγελο παραπάνω, ίσως επειδή ο θόρυβος τριγύρω ήταν συνήθως μικρότερος (λιγότερα αυτοκίνητα, λιγότερη κίνηση, λιγότερα κορναρίσματα), ίσως επειδή δε βιάζονταν τόσο να μας “ξεπετάξουν” και να συνεχίσουν αυτό που έκαναν πριν τους πλησιάσουμε, ή ίσως απλά επειδή βλέπουν πολύ λιγότερους ξένους τουρίστες απ' όσους βλέπουν στην Ταϊπέι, κι έχουν μεγαλύτερη περιέργεια να μάθουν για σένα, και φυσικά για το πώς σου φαίνεται η πόλη τους (στο μουσείο του Hakka πολιτισμού, μέχρι και δώρο μου έκαναν, κι ιδρώσαμε να βάλουμε τέλος στις ερωτήσεις τους για εμάς). ¿Qué sé yo?... (πρέπει να με παρακολουθείτε από τις ημέρες μου στο Μπουένος Άιρες για να καταλάβετε πού κολλάει αυτό). Με αυτήν την εντύπωση έμεινα, ίσως και μεγαλοποιώντας κάπως τα θετικά τού Kaohsiung, όπως συμβαίνει καμιά φορά όταν πηγαίνουμε σε ένα μέρος με ΠΟΛΥ θετική προδιάθεση, και βλέπουμε εκεί τις υψηλές προσδοκίες μας να “ματσάρονται”, να καλύπτονται, και μάλιστα το μέρος να είναι ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ “ουάου” απ' ότι περιμέναμε...

Ένα κείμενο μου μένει για Ταϊβάν, με Tainan, και... διθυραμβικό απολογισμό των τριών εβδομάδων μου στο νησί.

Χαιρετίσματα από Κουάλα Λούμπουρ. Αν ξέρετε κανέναν μουσουλμάνο, πείτε του “σελάματ Χάρι Ράγια” (μη φοβάστε, δε θα τον βρίζετε, καλό είναι).

 

[delmem2233]

Η Ταϊνάν των εκπλήξεων, η Ταϊβάν των “για βγάλσιμο καπέλου” εντυπώσεων

Έχοντας “κολλήσει” στην αρχή του ταξιδιού στην Ταϊπέι για περισσότερο απ' όσο είχαμε υπολογίσει, έχοντας... ξανακολλήσει στην ανατολική ακτή επίσης περισσότερο απ' όσο είχαμε υπολογίσει, κι έχοντας ξαναματακολλήσει στο Kaohsiung για (καταντάω προβλέψιμος ή νομίζω; ) ακόμη περισσότερο απ' όσο είχαμε φανταστεί όταν καταστρώσαμε το πλάνο του ταξιδιού, μεταξύ Kaohsiung και επιστροφής στην Ταϊπέι για ένα τελευταίο 24ωρο πριν την πτήση για Φιλιππίνες, μας έμεναν δύο μέρες. Μπορούσαμε να... βάλουμε φωτιά στον πισινό μας, να πατήσουμε ένα “τώρα τρέχουμε!” πλήκτρο, και να στριμώξουμε σε 48 ώρες κάποια από τα μέρη που είχαμε προσημειώσει σαν πιθανούς προορισμούς μας, ή, όπως και τελικά κάναμε, να το πάρουμε στο χαλαρό, να πάμε σε ΕΝΑ μέρος, και να το δούμε με την άνεσή μας. Έτσι, Ταϊνάν...

Αν το Kaohsiung είναι μία μικρότερη εκδοχή της Ταϊπέι, το Tainan είναι μία μικρογραφία του Kaohsiung. Το κέντρο της πόλης είναι το... κλασικό πολύβουο κέντρο κάθε ταϊβανέζικης πόλης, με τα αμέτρητα φαγάδικα, τα 7Eleven κάθε μερικές δεκάδες μέτρα, τα καταστήματα με ρούχα και παπούτσια (στα με αθλητικά είδη, μπαίνοντας, αντί για φανέλες ποδοσφαιρικών ομάδων, βλέπεις φανέλες ομάδων ΝΒΑ -αμερικάνικο μπάσκετ- και αμερικάνικων ομάδων μπέιζμπολ. Το ποδόσφαιρο είναι... πάμπτωχος συγγενής στην Ταϊβάν), και, σε έναν συγκεκριμένο δρόμο, μαζεμένα μαγαζιά με νυφικά, τα οποία στην πλειοψηφία τους είχαν στις ταμπέλες τους εικόνες από κυκλαδίτικα νησιά(!). Γενικά, το... κυκλαδίτικο έχει πολλή (ΠΟΛΛΗ) πέραση στην Ταϊβάν, ειδικά μεταξύ της νεότερης γενιάς.

Το κομμάτι που κάνει την Tainan να κερδίζει έξτρα πόντους είναι το παραθαλάσσιό του. Όταν έχεις να περάσεις συγκεκριμένο χρόνο σε μία χώρα, προφανώς ψάχνεις για προορισμούς που να... ξεχωρίζουν από τον “σωρό” (το “σωρό” τον εννοώ όχι επιτιμητικά, αλλά ποσοτικά). Είναι σαν να ανοίγεις επιχείρηση και να προσλαμβάνεις κόσμο, χόστελ ας πούμε, που το έχω απωθημένο να ανοίξω ένα στη Θεσσαλονίκη. Εκατό αξιόλογα άτομα μπορούν να υποβάλουν βιογραφικό και να περάσουν από συνέντευξη. Αν έχεις μόνο 7-8 θέσεις εργασίας να καλύψεις, ψάχνεις μεταξύ των εκατό για εκείνους που να έχουν το κάτι παραπάνω, να μιλάνε καλά μία γλώσσα παραπάνω, να είναι ένα κλικ πιο εξωστρεφείς, πιο επικοινωνιακοί, πιο... κάτι. Το παραθαλάσσιο κομμάτι της Ταϊνάν ήταν εκείνο το “κάτι παραπάνω” που με έκανε να πω “ωραία θα είναι για δύο μέρες”. Ήταν, όντως.

Δεν ήταν μάλιστα μόνο “ωραία”, ήταν και γεμάτος εκπλήξεις ο χρόνος μας εκεί. Μία από αυτές, το ότι στο κομμάτι της πόλης κοντά στη θάλασσα μπορέσαμε να δανειστούμε ποδήλατα, δωρεάν, όχι από κάποιο μαγαζί, όχι από κάποιον ξενώνα, αλλά από το... αστυνομικό τμήμα(!) της περιοχής. Κι όμως... Δίπλα στην είσοδό του υπήρχαν τέσσερα ποδήλατα. Η φίλη μου διάβασε σε μία ταμπέλα ότι ήταν διαθέσιμα σε οποιονδήποτε, αρκεί να άφηνες μία ταυτότητα ή διαβατήριο στον αστυνομικό που καθόταν στο πρώτο γραφείο μπαίνοντας στο κτήριο. Τόσο απλά, σε δύο λεπτά είχαμε δικά μας δύο ποδήλατα για τις επόμενες 4-5 ώρες, εντελώς δωρεάν. Δείγμα κι αυτό του σε τι... ποδηλατομάνα έχει εξελιχθεί η Ταϊβάν, η οποία, ούτως ή άλλως, είναι η χώρα με τη μεγαλύτερη παγκοσμίως κατασκευή ποδηλάτων.

Άλλη έκπληξη είχε να κάνει με τον χυμό ζαχαροκάλαμο που μας κέρασε ένας τύπος που είχε μαγαζί που πουλούσε αποκλειστικά αυτό, χυμό ζαχαροκάλαμου. Πώς του ήρθε; Περνούσαμε από μπροστά του την ώρα που άνοιγε το μαγαζί, κοντοσταθήκαμε στην τζαμαρία του που είναι καλυμμένη από φωτογραφίες δικές του με ξένους πελάτες του, πιάσαμε κουβέντα, φάνηκε εντυπωσιασμένος ακούγοντας ότι είμαι Έλληνας, δεν είχε στη... συλλογή του φωτογραφία με Έλληνα, μας ζήτησε να βγούμε μία (με την αγέλαστη στις 9,5 από τις δέκα φωτογραφίες μουτσούνα μου), και στο καπάκι μάς κέρασε από ένα μεγάλο ποτήρι του χυμού που μέχρι να γίνω 89 και να χάσω τελείως τη μνήμη μου, θα μου θυμίζει τις τέσσερις λατρεμένες εβδομάδες που πέρασα Δεκέμβρη του 2006 στη νότια Ινδία...

Κάνοντας ταμείο για τις τρεις εβδομάδες που πέρασα στην Ταϊβάν, όπως εδώ και 4-5 κείμενα έχετε προφανώς καταλάβει, δεν έχω παρά σχεδόν αποκλειστικά θετικές εντυπώσεις να μοιραστώ. Από τη στιγμή που πατήσαμε στο αεροδρόμιο της Ταϊπέι, μέχρι τη στιγμή που επιβιβαστήκαμε στο αεροπλάνο για Φιλιππίνες, η Ταϊβάν με έκανε να αισθανθώ ότι... εκτιμούσε την παρουσία μου εκεί, ότι χαιρόταν που με είχε επισκέπτη, ότι έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να κάνει την παραμονή μου εκεί όσο γινόταν περισσότερο ευχάριστη, ξέγνοιαστη.

Επιπλέον, πολύ-ΠΟΛΥ σημαντικό, επί τρεις εβδομάδες, κάθε φορά που έβαζα το χέρι στην τσέπη, αισθανόμουν ότι αυτό για το οποίο πλήρωνα, άξιζε τα λεφτά του, ήταν “value for money”. Ούτε μία φορά δεν αισθάνθηκα ότι μου... έπιασαν τον πισινό, ότι με παραχρέωσαν, ότι με... έπιασαν κότσο. Αντίθετα, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μου τιμές για προϊόντα και υπηρεσίες στις αρκετές χώρες στις οποίες έχω πάει, έχοντας γνώμη για το πόσο κάθε προϊόν και υπηρεσία έπρεπε να κοστίζει σε μία χώρα σαν την Ταϊβάν, κάθε φορά που πλήρωνα για κάτι, αισθανόμουν ότι η “Δημοκρατία της Κίνας” ήταν πολύ καλή μαζί μου, και, ακόμη σημαντικότερο, πολύ ειλικρινείς, οι άνθρωποί της, οι οποίοι σε μισή ντουζίνα περιπτώσεις μού επέστρεψαν χρήματα εκεί που δεν το περίμενα, επειδή αυτό που είχα αγοράσει κόστιζε λιγότερο απ' όσο νόμιζα (όταν δεν είχα την κινεζομιλούσα φίλη μου δίπλα, η επικοινωνία με τους Ταϊβανέζους ήταν κάποιες φορές... ζήτημα).

Κι έτσι έφθασα στο μοναδικό, ίσως, “αγκάθι” που μπορεί να “τρυπήσει” κάποιον αν ταξιδέψει στην Ταϊβάν. Το ζήτημα της γλώσσας... Ναι μεν οι νεότεροι Ταϊβανέζοι μιλάνε, σε μεγάλο ποσοστό, Αγγλικά, όμως η δική μου εμπειρία λέει ότι η επικοινωνία είναι δύσκολη, είτε επειδή το επίπεδό τους είναι χαμηλό, είτε επειδή είναι κάποιας ηλικίας, και πέρα από Κινέζικα μιλάνε... Γιαπωνέζικα. Με τη φίλη μου να μιλάει τρεις κινέζικες γλώσσες, μία εκ των οποίων είναι η επικρατούσα στην Ταϊβάν, προφανώς η ζωή μου έγινε παιχνιδάκι στον τομέα της επικοινωνίας με τους ντόπιους. Η συμβολή της επίσης στο να βρούμε εξαιρετικά φθηνά καταλύματα ήταν καθοριστική, μια και τα βρήκαμε σε ιστοσελίδες αποκλειστικά στα Κινέζικα, χωρίς ίχνος λατινικών χαρακτήρων. Πόσο θα είχα... μαρτυρήσει στην Ταϊβάν χωρίς τα Κινέζικα της φίλης μου; Δεν μπορώ να ξέρω. ΞΕΡΩ όμως ότι μια χαρά τα έφερα βόλτα το 2010 στην Κίνα, χωρίς εκείνη.

Καταλήγοντας, στους Ταϊβανέζους βγάζω το καπέλο. Είκοσι μέρες εκεί, ΔΥΟ μόλις ανθρώπους συνάντησα, από τους δεκάδες με τους οποίους είχαμε πάρε-δώσε, που να με έκαναν να σκεφτώ “αυτός-αυτή είναι πιο κρυόμπλαστρος-κρυόμπλαστρη κι από μένα”. Στη συντριπτικότατη-τατη-τατη πλειοψηφία τους, οι Ταϊβανέζοι με άφησαν με “κάποιον λάκκο έχει η φάβα, too good to be true” εντυπώσεις, κι αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους αισθάνομαι ότι κάποια μέρα θα επιστρέψω στο νησί τους, ΜΟΝΟΣ, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, χωρίς να επηρεάζω τη διάθεση συνταξιδιώτη μου, και χωρίς να επηρεάζεται η δική μου διάθεση από συνταξιδιώτη.

Μετά την... πενταλογία για Ταϊβάν, εντός των ημερών αρχίζω την πενταλογία για Φιλιππίνες. Προϊδεάζω γράφοντας ότι... βγαλσίματα καπέλων, πλεξίματα εγκωμίων, και υποκλίσεις, τέλος(...).

Χαιρετίσματα από Κουάλα Λούμπουρ. Την επόμενη φορά που θα γράψω (μάλλον την Τρίτη), θα... έχω να λέω ότι είδα ζωντανά τον Μέσι και την Μπαρσελόνα. Αύριο βράδυ, στο εκατό χιλιάδων θέσεων εθνικό στάδιο της Κουάλα Λούμπουρ, το οποίο φοβάμαι ότι ούτε 50.000 ψυχές δε θα έχει, λόγω τιμών εισιτηρίων, και “balik kampung” (όρος στα Μαλαισιανά που σημαίνει “επιστροφή στο χωριό”. Αυτές τις ημέρες αμέτρητοι Μαλαισιανοί -βασικά οι μουσουλμάνοι Malays- που ζουν στις πόλεις, εκμεταλλεύονται τις γιορτές για να πάνε να δουν τους δικούς τους στον τόπο καταγωγής τους). Μέσι ΚΑΙ Νεϊμάρ βεβαίως, όμως technically τον Νεϊμάρ τον έχω ήδη δει, στα 17 του(!), σε ένα εφιαλτικό για τη Σάντος “του” παιχνίδι με την Ατλέτικο Μινέιρο στο Μπέλο Οριζόντε, τον Σεπτέμβριο του 2009. Βίσκα ελ Μπάρσα!

 

[LULLU]

..ευχαριστουμε που μας κρατας ενημερους για το ταξιδι οπως ειναι και οπως το ζεις...περα απο τη ζηλεια που εχω αρχιζω να ονειρευομαι Ταιπευ..θα αρχισω εντατικα μαθηματα γλωσσας και ποδηλατου..δυστυχως λογω ατυχηματος στη παιδικη μου ηλικια τα παρατησα απο το να κοβω ποδηλατοβολτες...

 

[deka]

Δημήτρη, παρακολουθούμε τις ανταποκρίσεις σου με ενδιαφέρον.
Να είσαι καλά!

 

[delmem2233]

Φιλιππινέζικο... “αυτογκόλ από τα αποδυτήρια”

Το κείμενο που διαβάζεις αυτήν τη στιγμή, αναγνώστη μου, το γράφω 12 Αυγούστου. Στις Φιλιππίνες ήμουν από τις 29 Ιουνίου μέχρι τις 19 Ιουλίου. Προς τι η παράθεση αυτών των φαινομενικά ανούσιων ημερομηνιών; Επειδή στην περίπτωση ΕΙΔΙΚΑ των Φιλιππίνων, το πότε έφυγα από τη χώρα, και το ότι έχουν ήδη μεσολαβήσει πάνω από τρεις εβδομάδες από τότε, έχει τη σημασία του. Αν έγραφα κάθε δύο-τρεις ημέρες ενώ ήμουν στις Φιλιππίνες, νομίζω ότι θα “ακουγόμουν” κατά κανόνα απηυδισμένος. Το ότι για τις Φιλιππίνες αρχίζω να γράφω σήμερα, και τα... τελικά συμπεράσματά μου θα τα γράψω σε περίπου δέκα μέρες, όταν υπολογίζω να τελειώσω τα κείμενα για τις τρεις εβδομάδες μου εκεί, το θεωρώ “πιο δίκαιο” για τις Φιλιππίνες, μια και τις τρεις τελευταίες εβδομάδες έκανα την αυτοκριτική μου, προβληματισμένος, ειλικρινά, για το γιατί η συγκεκριμένη χώρα μού... κάθισε ΤΟΣΟ στραβά...

Ο τίτλος έχει να κάνει με την άφιξή μας στο Κλαρκ, το αεροδρόμιο-βάση της Air Asia στις Φιλιππίνες. Όταν αγοράσαμε τα εισιτήρια, τρεις (και βάλε) μήνες νωρίτερα, ξέραμε ότι το αεροπλάνο μας θα προσγειωνόταν στο Κλαρκ βολική ώρα το απογευματάκι. Στις εκατό μέρες που μεσολάβησαν, η Air Asia είχε κρίνει ότι τη συνέφερε πολύ περισσότερο να προσγειώνονται τα αεροπλάνα της στο Κλαρκ στη μία και μισή μετά τα μεσάνυχτα, με όλα τα αρνητικά που αυτό συνεπάγεται (έλλειψη φθηνών εναλλακτικών για αναχώρηση από το αεροδρόμιο, “τζάμπα” λεφτά για διανυκτέρευση -ακόμα και στο πλησιέστερο ξενοδοχείο να πας για να περάσεις τη βραδιά, μέχρι να ξεμπερδέψεις από το αεροδρόμιο, έχουν ήδη περάσει σχεδόν όλες οι βραδινές ώρες, για τις οποίες έχεις πληρώσει στο φουλ). Είχαμε αποφασίσει να πάμε “καρφί” στον πλησιέστερο σταθμό λεωφορείων, στο Dau, λίγα χιλιόμετρα από το αεροδρόμιο, και να πάρουμε το πρώτο λεωφορείο για βορρά, για Vigan. Είχαμε συμβιβαστεί με την “περασμένα μεσάνυχτα” άφιξή μας στο Κλαρκ, με το ότι θα παίρναμε αναγκαστικά ταξί για το Dau, με το ότι μπορεί να περιμέναμε μία ώρα, δύο ώρες, μπορεί και περισσότερο, για το πρώτο λεωφορείο που θα περνούσε πηγαίνοντας προς Vigan, είχαμε συμβιβαστεί με το ότι θα περνούσαμε τη βραδιά στο λεωφορείο, και... μισή μέρα αργότερα θα φθάναμε στον προορισμό μας. Επιλογή μας ήταν,είχαμε συμβιβαστεί με αυτά, όμως την υποδοχή-τιμωρία στο Κλαρκ, δεν την είχαμε... υπολογίσει...

Μία ώρα και 45 λεπτά για να περάσουμε από έλεγχο διαβατηρίων... Επαναλαμβάνω (περισσότερο για να το γράψω και να το “πω” κι εγώ ο ίδιος στον εαυτό μου, μπας και το πιστέψω έστω και σήμερα), μία ώρα και 45 λεπτά για να περάσουμε από έλεγχο διαβατηρίων... Ένα αεροπλάνο, μόνο το δικό μας, γεμάτο μεν, αλλά ΕΝΑ, και τρεις άνθρωποι για να ελέγξουν τα διαβατήρια, τρεις, δηλαδή... ένας, μία, μία κοπέλα, η οποία φαινόταν προσηλωμένη στη δουλειά της, ενώ οι δύο άνδρες συνάδελφοί της έμοιαζαν να ενδιαφέρονται περισσότερο για το μήκος των τριχών στη μύτη τους, παρά για την ουρά του κόσμου που ενώ περνούσαν λεπτά επί λεπτών, έμοιαζε να παραμένει το ίδιο μεγάλη... Μία ώρα και 45 λεπτά, τα οποία φαίνονται... τρεις και μισή ώρες, αν αρχίζουν να μετράνε στη μία και μισή μετά τα μεσάνυχτα, με τα μάτια σου να κλείνουν από τη νύστα, και με τον εκνευρισμό σου (μου) να μεγαλώνει λεπτό με το λεπτό. Τρεις ελεγκτές διαβατηρίων, έξι-εφτά “φρουροί” σε δωμάτιο δίπλα στους “στημένους” επιβάτες, να βλέπουν τηλεόραση αραγμένοι σε πολυθρόνες, με τα πόδια πάνω σε γραφεία. Με αυτά και μ' αυτά, με το που πάτησα στις Φιλιππίνες, με το που άρχισα να... θαυμάζω τον επαγγελματισμό των Φιλιππινέζων, αισθάνθηκα ότι η χώρα με... τιμωρούσε για την επιλογή μου να πετάξω εκεί...

Βγαίνοντας από το αεροδρόμιο, σχεδόν στις τρεις και μισή πλέον, με τα νεύρα μου τσιτωμένα (μία, ώρα, και, 45, λεπτά, για, να, περάσουμε, από, έλεγχο, διαβατηρίων), είδαμε αυτό που περιμέναμε. Οδηγούς ταξί να μας πλευρίζουν. Είχαμε εναλλακτική; Υπήρχαν διαθέσιμα jeepneys (ας πούμε “φθηνά μίνι λεωφορεία”) εκείνη την ώρα από το αεροδρόμιο προς σταθμό λεωφορείων Dau; Δεν ξέραμε. Δεν είδαμε πουθενά. Με τη “δε *αμιέται...” διάθεση ανθρώπων που φθάνουν στον προορισμό τους “άγρια” ώρα, και μόλις έχουν περάσει σχεδόν δύο βασανιστικές ώρες στο όρθιο (περιμένοντας για κάτι που στις περισσότερες χώρες δεν παίρνει περισσότερο από κάποια λεπτά, άντε 15, 20, άντε μισή ώρα, άντε και ΣΑΡΑΝΤΑ ΛΕΠΤΑ), κάναμε αυτό που λένε στα Αγγλικά “bite the bullet”, “δαγκώσαμε τη σφαίρα”, συμβιβαστήκαμε με το ότι έπρεπε να πάρουμε ταξί (τελευταία των τελευταίων επιλογών μου, ανέκαθεν, επιλογή στα όρια της “μισητής”), με τον γράφοντα να έχει αρχίσει ήδη να αισθάνεται ότι του έλειπε η “άρχοντά μου! Εγώ, εδώ, για σένα. Εσύ απλά χαλάρωσε και άσε με εμένα να σε περιποιηθώ. Δε θέλω σκοτούρες στο μυαλουδάκι σου”, Ταϊβάν...

Σε δέκα λεπτά ήμασταν στον σταθμό των λεωφορείων του Dau. Το αεροπλάνο μας είχε προσγειωθεί στις Φιλιππίνες σχεδόν δυόμιση ώρες νωρίτερα, η... efficiency (ξερόβηχας...) των Φιλιππινέζων στον έλεγχο των διαβατηρίων μάς είχε “προσγειώσει” επίσης στο “εδώ Φιλιππίνες, όχι Ταϊβάν”, όμως νομίζω ότι η πραγματική “προσγείωση” από την πρωτοκοσμική Ταϊβάν στις... (ας αποφύγω να αντικαταστήσω το “πρωτο” με κάποιο άλλο πρώτο μισό της λέξης) Φιλιππίνες, ήταν η θέα τού πώς είναι ο σταθμός των λεωφορείων στο Dau, σημειώνω, πολύ σημαντικό, στις τέσσερις σχεδόν, πλέον. μετά τα μεσάνυχτα, ώρα, για να είμαστε ειλικρινείς, που ελάχιστοι σταθμοί λεωφορείων οπουδήποτε στον κόσμο, είναι στα... καλύτερά τους (μπορώ να σκεφτώ μια ντουζίνα σταθμούς λεωφορείων στη Βραζιλία και στις Ηνωμένες Πολιτείες, για να αναφέρω τυχαία δύο αναπτυγμένες ή ραγδαία αναπτυσσόμενες χώρες, που έμοιαζαν... λιγότερο ευχάριστοι από τον σταθμό στο Dau, ακόμα και μέρα-μεσημέρι, πόσο μάλλον κάπου ανάμεσα στα μεσάνυχτα και την ανατολή του ήλιου).

Αμέσως, νέο “πλεύρισμα” από νεαρό που ήταν ένας από τους... κι εγώ δεν ξέρω πόσους, που “αναλαμβάνουν” να σε “βοηθήσουν” να καθίσεις κάπου και να περιμένεις το λεωφορείο σου, για την ώρα άφιξης φυσικά του οποίου δεν έχουν σαφή ιδέα, μια και στις Φιλιππίνες, όπως διαπίστωσα επί τρεις εβδομάδες, τα δρομολόγια τηρούνται τόσο πιστά, όσο και οι προεκλογικές υποσχέσεις κομμάτων από τα στελέχη τους ΜΕΤΑ τις εκλογές...

Καθισμένοι ανάμεσα σε μια ντουζίνα άστεγους που χρησιμοποιούσαν τα παγκάκια για κρεβάτια (εικόνα σχεδόν αδιανόητη στην Ταϊβάν), περιμέναμε πάνω από μία ώρα. Το πρώτο λεωφορείο που πέρασε με προορισμό το Vigan, δεν το πήραμε, επειδή κατάλαβα ότι η φίλη μου θα μου το... χτυπούσε μέχρι να πατήσω μαύρο χιόνι (όχημα που έμοιαζε λες και την εποχή, μεταπολεμικά, που οι Αμερικάνοι άρχισαν την εγκατάσταση στις Φιλιππίνες, εκείνο ήταν ήδη παλιό). Στο δεύτερο, αποκαμωμένοι, και θέλοντας, απλά, πολύ απλά, να φύγουμε από τον σταθμό του Dau, επιβιβαστήκαμε, στριμωχτήκαμε, και γύρω στις πέντε το πρωί αρχίσαμε επιτέλους το πολύωρο ταξίδι προς Vigan...

Αυτές ήταν οι πρώτες ώρες μου στις Φιλιππίνες, η... πηγή άντλησης πρώτων εντυπώσεων. Η κατάπτυστη κατάσταση στο αεροδρόμιο, το... δάγκωμα της σφαίρας με το ταξί, η “πού ήμασταν πριν από λίγες ώρες, και πού είμαστε τώρα” ατμόσφαιρα παρακμής στον σταθμό του Dau, το “τέτοια λεωφορεία, ούτε στη Βολιβία” μέσο ταξιδιού στο Vigan... Έ-ξο-χα...

Κλείνοντας το κείμενο, δίνω δίκιο σε όσους εδώ και κάποιες παραγράφους σκέφτονται “εσύ φταις, που το έριξες στη σύγκριση μεταξύ Ταϊβάν και Φιλιππίνων. Εσύ φταις...” Αν κάποιος το σκέφτηκε, του δίνω δίκιο. Το να στραβώνεις ενδόμυχα με τις Φιλιππίνες επειδή δεν είναι Ταϊβάν, είναι σαν να κατσαδιάζεις μωρό μερικών μηνών, Ελληνάκι, επειδή δεν μπορεί να συλλαβίσει όχι το δικό του όνομα, αλλά το όνομα-γλωσσοδέτης μωρού από την Ισλανδία. Έλα μου όμως που ακριβώς πριν πατήσω στις Φιλιππίνες, ήμουν στην Ταϊβάν, κι όσο κι αν ήξερα, κι αν καταλάβαινα, ότι ήταν λάθος να τις συγκρίνω, το έκανα. Αυτή η διαρκής σύγκριση μεταξύ ταξιδιωτικού παραδείσου Ταϊβάν και (... ... ...) Φιλιππίνων, ήταν ένας από τους τρεις λόγους που καθόρισαν τις εντυπώσεις με τις οποίες έμεινα από τις “Pilipinas”, λόγοι που με έκαναν να βάλω τόσο χαμηλό βαθμό στη χώρα-δεύτερο σταθμό του συγκεκριμένου ταξιδιού, χωρίς πραγματικά να αξίζει ΤΟΣΟ χαμηλό βαθμό (γράφω ΣΗΜΕΡΑ, τρεις και κάτι εβδομάδες μετά την αναχώρηση-δραπέτευση από τις Φιλιππίνες).

Το επόμενο κείμενο θα είναι για το Vigan, ένα από τα... “θύματα” των τριών λόγων που προανέφερα (βασικά τον έναν ανέφερα, και τους άλλους δύο θα τους μοιραστώ στο επόμενο κείμενο, μια και ήδη έχω “ξεχειλώσει” το σημερινό).

Χαιρετίσματα από Κουάλα Λούμπουρ. Αν κάποιος ποδοσφαιρόφιλος “ψήνεται” να διαβάσει τις εντυπώσεις μου από το προχθεσινοβραδινό φιλικό της Μπαρσελόνα εδώ, τον παραπέμπω στο karagiannis76.blogspot.gr. Αφού δεν αξιώνομαι να ανοίξω δικό μου μπλογκ, γράφω, μετά από πρόσκλησή του, στο μπλογκ φίλου και πρώην συνεργάτη. Εντός της ημέρας θα δημοσιεύσει το κείμενο που του έστειλα πριν από λίγες ώρες.