Η πτήση από το Νairobi για την Τana και το service της Air Madagascar ξεπέρασαν κάθε προσδοκία. Ήταν άψογα.
Χωρίς πολλές διαδικασίες βγάλαμε visa και βγήκαμε στον χώρο υποδοχής του αεροδρομίου της Τana. Ζέστη και ζεστά αβίαστα χαμόγελα, καλοσυνάτοι άνθρωποι.
Ένα όνειρο δικό μου και της συντρόφου μου κάναμε πραγματικότητα. Τα σχέδια μας στην Μαδαγασκάρη περιελάμβαναν και μια διαδρομή 6 ημερών από την Τana στην Morodava, που περιελάμβανε και 3 μέρες διαδρομή μέσα από το ποτάμι Tsiribichina. Έπρεπε λοιπόν να βρούμε κάποιον ντόπιο για οδηγό. Σ΄ αυτό μας βοήθησε ένα παιδί, ο Ολιβιέ, με δυνατό γέλιο που γνωρίσαμε στην έξοδο του αεροδρομίου και προσφέρθηκε να μας δώσει πληροφορίες και να μας βρεί οδηγό.
Ομολογουμένως δεν περίμενα ότι το Ανταναναρίβο θα ήταν τόσο όμορφη και ενδιαφέρουσα πόλη. Χτισμένη πάνω και στους πρόποδες μιας συστάδας λόφων στο μέσον μιας πεδινής έκτασης, με κτίρια επηρεασμένα από την Γαλλική αρχιτεκτονική
( η Μαδαγασκάρη ήταν Γαλλική αποικία), δρόμους πλακόστρωτους φιδίσιους που σε κάθε στροφή σού αποκάλυπταν μια θέα καταπληκτική. Η υπαίθρια αγορά εκτεινόταν γύρω από την λεωφόρο της Ανεξαρτησίας μέχρι την κορυφή του λόφου της Hill vile. ( Sangai Hotel 15 ευρω per room).
Την επομένη συναντηθήκαμε με τον Ολιβιέ και τον Νάινα που θα ήταν ο οδηγός μας στην 6ήμερη διαδρομή, (Τana – Atsirabe – Miadrivatzo – Morodava.), και αποφασίσαμε για αναχώρηση την επομένη το πρωί.
Ο σταθμός των λεωφορείων ( mini bus υπάρχουν μόνο ) ήταν σε ένα χωράφι στα όρια της πόλης. Θα φεύγαμε για Atsirabe μόνο όταν γέμιζε ασφυκτικά το mini bus (μέτρησα 20 άτομα για 10 θέσεις). Η φύση και τα χωριά με τα σοβαντισμένα με χώμα σπίτια ήταν χάρμα οφθαλμών. Χωριά, ορυζώνες, γελαστά πρόσωπα, χέρσες ακαλλιέργητες εκτάσεις, zebu, και κόκκινο παντού κόκκινο. Το ταξίδι αν και ολοήμερο δεν ήταν καθόλου ανιαρό.
Το Atsirabe είναι μια μικρή πόλη αποικιακού στυλ με ωραία φύση και τα παραδοσιακά push-push (αμαξίδια 2 ατόμων που τα τραβάνε άνθρωποι). Αφήσαμε τα πράγματά μας στο μικρό ξενοδοχείο και βγήκαμε για περίπατο και για να αγοράσουμε προμήθειες για την 3ήμερη διαδρομή στο ποτάμι. Την άλλη μέρα το πρωί βρεθήκαμε στο σταθμό λεωφορείων περιμένοντας κάτω από τον καυτό ήλιο το mini bus μας να γεμίσει και να ξεκινήσουμε για ένα μικρό χωριό το Miadrivatzo, το πιο ζεστό μέρος της Μαδαγασκάρης, από ότι μας είπε ο οδηγός μας.
Στα 200 χιλιόμετρα της διαδρομής δεν συναντήσαμε παρά ελάχιστα αυτοκίνητα. Τα χωριά όσο απομακρυνόμαστε από την Atsirabe είναι πιο πρωτόγονα.
Η ζωή των κατοίκων που είναι αγρότες βασίζεται αποκλειστικά και μόνο στα χέρια τους. Δεν υπάρχει ούτε ένα γεωργικό μηχάνημα ή εργαλείο πέρα από μια τσάπα για να τους βοηθάει στην καλλιέργεια της γης. Οι μεταφορές γίνονται με τα zebu.Οι πιο πλούσιοι διαθέτουν κάρο με ρόδες ενώ οι φτωχότεροι αρκούνται σε μια ξύλινη κατασκευή κάτι σαν έλκηθρο που το τραβάνε βόδια (zebu).
Ήταν νύκτα όταν φτάσαμε στο Miadrivatzo και αφού δώσαμε μια σκληρή μάχη με τα κουνούπια και όλα τα άλλα διάφορα πετούμενα και μη που κατοικοέδρευαν στο δωμάτιο του ξενοδοχείου πριν από μας, πέσαμε ξεροί για ύπνο. Το πρωί χαράματα αντικρίσαμε το χωριό με τα σπίτια του διάσπαρτα ανάμεσα σε πυκνή βλάστηση και το ποτάμι κόκκινο από την λάσπη να περνάει λίγο έξω από αυτό. Ψωνίσαμε νερό, τσιγάρα και με τα push-push φορτωμένα με όλες τις προμήθειες μας φύγαμε για την αποβάθρα.
Η βάρκα μας ήταν ένας κορμός δέντρου σκαλισμένος επιδέξια και χωρούσε ίσα-ίσα τον οδηγό μας, τους 2 κωπηλάτες, εμάς τους 3 ( εμένα την Κατερίνα και την Εύα την κόρη της 10 χρ.), τις προμήθειες μας, και τον εξοπλισμό που χρειαζόμασταν.
Το Tsiribichina είναι ένα ποτάμι που πηγάζει από τα βουνά στο κέντρο της Μαδαγασκάρης .και εκβάλει στην δυτική πλευρά του νησιού, απέναντι από τις ακτές τις Αφρικής. Τα νερά του είναι κόκκινα από τις λάσπες που κουβαλάει, αλλά αυτό δεν εμποδίζει τους ντόπιους ούτε να κάνουν μπάνιο μέσα σ΄ αυτό, ούτε και να πίνουν από αυτό το νερό. Στο μεγαλύτερο πλάτος του είναι 500 μέτρα ενώ το πιο στενό του σημείο είναι περίπου 80 μέτρα. Το πιο βαθύ του μέρος είναι 12 μέτρα.
Με συντροφιά το μισό χωριό που είχε μαζευτεί στην αποβάθρα να χαζέψει τους ξένους, φορτώσαμε τα πράγματά μας και ξεκινήσαμε.
Η διαδρομή στο ποτάμι διάρκεσε 3 μέρες. Πηγαίναμε με την ροή του νερού διανύοντας 70Km περίπου ημερησίως. Τα μεσημέρια σταματάγαμε κοντά σε χωριά δίπλα στην όχθη για φαγητό που το ετοίμαζαν ο οδηγός μας και οι 2 κωπηλάτες.
Το φαγητό μας περιελάμβανε λαχανικά, ψωμί, φρούτα που είχαμε αγοράσει από την
Atsirabe , κοτόπουλο και ψάρι που αγοράζαμε από τα χωριά στην διαδρομή ή ψαρεύαμε μόνοι μας. Το βράδυ πάλι στήναμε την σκηνή μας δίπλα στην όχθη ανάβαμε φωτιά και απολαμβάναμε την σιγαλιά και τα χρώματα της δύσης, ή χαζεύοντας την νυχτερινή έξοδο των νυχτερίδων αλεπούδων όπως τις έλεγαν οι ντόπιοι – κάτι τεράστιες νυχτερίδες στο μέγεθος μιας μικρής αλεπούς – που είχαν τις φωλιές τους στα κοιλώματα του τεράστιου ασβεστολιθικού βράχου που υψώνονταν στην απέναντι όχθη. Όποτε κι αν σταματάγαμε είχαμε επισκέπτες από τα κοντινά χωριό. Πρώτα έρχονταν τα παιδιά και αργότερα και κάποιοι μεγάλοι. Κρατάγαμε καραμέλες μπαλόνια μολύβια και τους προσφέραμε αλλά και χωρίς αυτά οι άνθρωποι ήταν πολύ φιλικοί και επικοινωνούσαμε μέσω του οδηγού μας. Τα χωριά αυτά δεν διαθέτουν απολύτως τίποτα παρά μόνο λίγες καλύβες με καλάμια για τοίχους και αχυρένιες στέγες. Ούτε νερό παρά μόνο από το ποτάμι ούτε ηλεκτρικό ούτε τηλέφωνα ούτε δρόμους(ο μόνος δρόμος είναι το ποτάμι ). Τίποτα. Οι άνθρωποι όμως εξακολουθούν να είναι άνθρωποι. Ζούν από τα ψάρια που υπάρχουν άφθονα στο ποτάμι από το γάλα και κρέας των zebu και καλλιεργώντας καλαμπόκι, λαχανικά και ρύζι στις εύφορες εκτάσεις δίπλα στην όχθη. Εργαλεία δεν είχαν παρά μόνο πέτρινα τεράστια γουδιά για να μετατρέπουν το καλαμπόκι σε αλεύρι. Ήταν ευτυχισμένοι. Τους ζήλεψα. Η χλωρίδα και πανίδα ήταν πλουσιότατη. Ερωδιοί, λεμούριοι, χαμαιλέοντες, κροκόδειλοι ήταν συνοδοί μας στο ποτάμοι.
Την 3η μέρα αποβιβαστήκαμε σε ένα από αυτά τα χωριά, αποχαιρετήσαμε τους κωπηλάτες μας (χρειαζόταν 10 μέρες κουπί για να επιστρέψουν στο Miadrivatzo), φορτώσαμε τα πράγματα μας και τα βρώμικα κορμιά μας, παρόλο το ντουζάκι στον καταρράχτη, σε ένα κάρο που το τράβαγαν 2 zebu και το οδηγούσε ένας αλλήθωρος ντόπιος και άρχισε η 3ωρη περιπέτεια μέχρι να φτάσουμε σε ένα κεφαλοχώρι 250 περίπου κατοίκων την Antsiraraka που είχε μέρος να κοιμηθούμε – hotel J - και συνδεόταν με ένα χωματόδρομο 200 Km με την Morodava. Περάσαμε μέσα από ποτάμια, βάλτους, και λάσπες. Στην Antsiraraka αντικρίσαμε για πρώτη φορά ένα από τα ισχυρά κίνητρα για να κάνουμε αυτή την διαδρομή. Τα baobab. Τα baobab είναι δέντρα που τα συναντάμε στην Μαδαγασκάρη και σε ορισμένες περιοχές της δυτικής Αφρικής. Υπάρχουν 9 είδη. Στο συγκεκριμένο είδος ο κορμός του μοιάζει με τεράστιο μπουκάλι 30 μέτρα ύψος με περιφέρεια που φτάνει μέχρι και τα 8 μέτρα και κλαδιά που μοιάζουν με ρίζες. Είναι σαν να βλέπεις ένα δέντρο μπηγμένο στη γη ανάποδα.
Η επομένη μέρα ήταν η τελευταία και πιο «χλιδάτη». Με ένα τζίπ 4Χ4 κάναμε την διαδρομή μέχρι την Morodava διασχίζοντας το δάσος με τα baobab. Το βράδυ μας βρήκε σε ένα αρκετά καλό ξενοδοχείο της Morodava ( Baobab café hotel 32 ευρώ) , να απολαμβάνουμε καθαροί και «γεμάτοι» ένα φλιτζάνι καλό καφέ και ένα υπέροχο δείπνο. Την επομένη παίρναμε το αεροπλάνο για άλλο μέρος της Μαδαγασκάρης. Το Nosy be. Όλα τα έξοδα του 6ήμερου ταξιδιού και για τα 3 άτομα μας κόστισε 500 ευρώ.
Μανώλης
Χωρίς πολλές διαδικασίες βγάλαμε visa και βγήκαμε στον χώρο υποδοχής του αεροδρομίου της Τana. Ζέστη και ζεστά αβίαστα χαμόγελα, καλοσυνάτοι άνθρωποι.
Ένα όνειρο δικό μου και της συντρόφου μου κάναμε πραγματικότητα. Τα σχέδια μας στην Μαδαγασκάρη περιελάμβαναν και μια διαδρομή 6 ημερών από την Τana στην Morodava, που περιελάμβανε και 3 μέρες διαδρομή μέσα από το ποτάμι Tsiribichina. Έπρεπε λοιπόν να βρούμε κάποιον ντόπιο για οδηγό. Σ΄ αυτό μας βοήθησε ένα παιδί, ο Ολιβιέ, με δυνατό γέλιο που γνωρίσαμε στην έξοδο του αεροδρομίου και προσφέρθηκε να μας δώσει πληροφορίες και να μας βρεί οδηγό.
Ομολογουμένως δεν περίμενα ότι το Ανταναναρίβο θα ήταν τόσο όμορφη και ενδιαφέρουσα πόλη. Χτισμένη πάνω και στους πρόποδες μιας συστάδας λόφων στο μέσον μιας πεδινής έκτασης, με κτίρια επηρεασμένα από την Γαλλική αρχιτεκτονική
( η Μαδαγασκάρη ήταν Γαλλική αποικία), δρόμους πλακόστρωτους φιδίσιους που σε κάθε στροφή σού αποκάλυπταν μια θέα καταπληκτική. Η υπαίθρια αγορά εκτεινόταν γύρω από την λεωφόρο της Ανεξαρτησίας μέχρι την κορυφή του λόφου της Hill vile. ( Sangai Hotel 15 ευρω per room).
Την επομένη συναντηθήκαμε με τον Ολιβιέ και τον Νάινα που θα ήταν ο οδηγός μας στην 6ήμερη διαδρομή, (Τana – Atsirabe – Miadrivatzo – Morodava.), και αποφασίσαμε για αναχώρηση την επομένη το πρωί.
Ο σταθμός των λεωφορείων ( mini bus υπάρχουν μόνο ) ήταν σε ένα χωράφι στα όρια της πόλης. Θα φεύγαμε για Atsirabe μόνο όταν γέμιζε ασφυκτικά το mini bus (μέτρησα 20 άτομα για 10 θέσεις). Η φύση και τα χωριά με τα σοβαντισμένα με χώμα σπίτια ήταν χάρμα οφθαλμών. Χωριά, ορυζώνες, γελαστά πρόσωπα, χέρσες ακαλλιέργητες εκτάσεις, zebu, και κόκκινο παντού κόκκινο. Το ταξίδι αν και ολοήμερο δεν ήταν καθόλου ανιαρό.
Το Atsirabe είναι μια μικρή πόλη αποικιακού στυλ με ωραία φύση και τα παραδοσιακά push-push (αμαξίδια 2 ατόμων που τα τραβάνε άνθρωποι). Αφήσαμε τα πράγματά μας στο μικρό ξενοδοχείο και βγήκαμε για περίπατο και για να αγοράσουμε προμήθειες για την 3ήμερη διαδρομή στο ποτάμι. Την άλλη μέρα το πρωί βρεθήκαμε στο σταθμό λεωφορείων περιμένοντας κάτω από τον καυτό ήλιο το mini bus μας να γεμίσει και να ξεκινήσουμε για ένα μικρό χωριό το Miadrivatzo, το πιο ζεστό μέρος της Μαδαγασκάρης, από ότι μας είπε ο οδηγός μας.
Στα 200 χιλιόμετρα της διαδρομής δεν συναντήσαμε παρά ελάχιστα αυτοκίνητα. Τα χωριά όσο απομακρυνόμαστε από την Atsirabe είναι πιο πρωτόγονα.
Η ζωή των κατοίκων που είναι αγρότες βασίζεται αποκλειστικά και μόνο στα χέρια τους. Δεν υπάρχει ούτε ένα γεωργικό μηχάνημα ή εργαλείο πέρα από μια τσάπα για να τους βοηθάει στην καλλιέργεια της γης. Οι μεταφορές γίνονται με τα zebu.Οι πιο πλούσιοι διαθέτουν κάρο με ρόδες ενώ οι φτωχότεροι αρκούνται σε μια ξύλινη κατασκευή κάτι σαν έλκηθρο που το τραβάνε βόδια (zebu).
Ήταν νύκτα όταν φτάσαμε στο Miadrivatzo και αφού δώσαμε μια σκληρή μάχη με τα κουνούπια και όλα τα άλλα διάφορα πετούμενα και μη που κατοικοέδρευαν στο δωμάτιο του ξενοδοχείου πριν από μας, πέσαμε ξεροί για ύπνο. Το πρωί χαράματα αντικρίσαμε το χωριό με τα σπίτια του διάσπαρτα ανάμεσα σε πυκνή βλάστηση και το ποτάμι κόκκινο από την λάσπη να περνάει λίγο έξω από αυτό. Ψωνίσαμε νερό, τσιγάρα και με τα push-push φορτωμένα με όλες τις προμήθειες μας φύγαμε για την αποβάθρα.
Η βάρκα μας ήταν ένας κορμός δέντρου σκαλισμένος επιδέξια και χωρούσε ίσα-ίσα τον οδηγό μας, τους 2 κωπηλάτες, εμάς τους 3 ( εμένα την Κατερίνα και την Εύα την κόρη της 10 χρ.), τις προμήθειες μας, και τον εξοπλισμό που χρειαζόμασταν.
Το Tsiribichina είναι ένα ποτάμι που πηγάζει από τα βουνά στο κέντρο της Μαδαγασκάρης .και εκβάλει στην δυτική πλευρά του νησιού, απέναντι από τις ακτές τις Αφρικής. Τα νερά του είναι κόκκινα από τις λάσπες που κουβαλάει, αλλά αυτό δεν εμποδίζει τους ντόπιους ούτε να κάνουν μπάνιο μέσα σ΄ αυτό, ούτε και να πίνουν από αυτό το νερό. Στο μεγαλύτερο πλάτος του είναι 500 μέτρα ενώ το πιο στενό του σημείο είναι περίπου 80 μέτρα. Το πιο βαθύ του μέρος είναι 12 μέτρα.
Με συντροφιά το μισό χωριό που είχε μαζευτεί στην αποβάθρα να χαζέψει τους ξένους, φορτώσαμε τα πράγματά μας και ξεκινήσαμε.
Η διαδρομή στο ποτάμι διάρκεσε 3 μέρες. Πηγαίναμε με την ροή του νερού διανύοντας 70Km περίπου ημερησίως. Τα μεσημέρια σταματάγαμε κοντά σε χωριά δίπλα στην όχθη για φαγητό που το ετοίμαζαν ο οδηγός μας και οι 2 κωπηλάτες.
Το φαγητό μας περιελάμβανε λαχανικά, ψωμί, φρούτα που είχαμε αγοράσει από την
Atsirabe , κοτόπουλο και ψάρι που αγοράζαμε από τα χωριά στην διαδρομή ή ψαρεύαμε μόνοι μας. Το βράδυ πάλι στήναμε την σκηνή μας δίπλα στην όχθη ανάβαμε φωτιά και απολαμβάναμε την σιγαλιά και τα χρώματα της δύσης, ή χαζεύοντας την νυχτερινή έξοδο των νυχτερίδων αλεπούδων όπως τις έλεγαν οι ντόπιοι – κάτι τεράστιες νυχτερίδες στο μέγεθος μιας μικρής αλεπούς – που είχαν τις φωλιές τους στα κοιλώματα του τεράστιου ασβεστολιθικού βράχου που υψώνονταν στην απέναντι όχθη. Όποτε κι αν σταματάγαμε είχαμε επισκέπτες από τα κοντινά χωριό. Πρώτα έρχονταν τα παιδιά και αργότερα και κάποιοι μεγάλοι. Κρατάγαμε καραμέλες μπαλόνια μολύβια και τους προσφέραμε αλλά και χωρίς αυτά οι άνθρωποι ήταν πολύ φιλικοί και επικοινωνούσαμε μέσω του οδηγού μας. Τα χωριά αυτά δεν διαθέτουν απολύτως τίποτα παρά μόνο λίγες καλύβες με καλάμια για τοίχους και αχυρένιες στέγες. Ούτε νερό παρά μόνο από το ποτάμι ούτε ηλεκτρικό ούτε τηλέφωνα ούτε δρόμους(ο μόνος δρόμος είναι το ποτάμι ). Τίποτα. Οι άνθρωποι όμως εξακολουθούν να είναι άνθρωποι. Ζούν από τα ψάρια που υπάρχουν άφθονα στο ποτάμι από το γάλα και κρέας των zebu και καλλιεργώντας καλαμπόκι, λαχανικά και ρύζι στις εύφορες εκτάσεις δίπλα στην όχθη. Εργαλεία δεν είχαν παρά μόνο πέτρινα τεράστια γουδιά για να μετατρέπουν το καλαμπόκι σε αλεύρι. Ήταν ευτυχισμένοι. Τους ζήλεψα. Η χλωρίδα και πανίδα ήταν πλουσιότατη. Ερωδιοί, λεμούριοι, χαμαιλέοντες, κροκόδειλοι ήταν συνοδοί μας στο ποτάμοι.
Την 3η μέρα αποβιβαστήκαμε σε ένα από αυτά τα χωριά, αποχαιρετήσαμε τους κωπηλάτες μας (χρειαζόταν 10 μέρες κουπί για να επιστρέψουν στο Miadrivatzo), φορτώσαμε τα πράγματα μας και τα βρώμικα κορμιά μας, παρόλο το ντουζάκι στον καταρράχτη, σε ένα κάρο που το τράβαγαν 2 zebu και το οδηγούσε ένας αλλήθωρος ντόπιος και άρχισε η 3ωρη περιπέτεια μέχρι να φτάσουμε σε ένα κεφαλοχώρι 250 περίπου κατοίκων την Antsiraraka που είχε μέρος να κοιμηθούμε – hotel J - και συνδεόταν με ένα χωματόδρομο 200 Km με την Morodava. Περάσαμε μέσα από ποτάμια, βάλτους, και λάσπες. Στην Antsiraraka αντικρίσαμε για πρώτη φορά ένα από τα ισχυρά κίνητρα για να κάνουμε αυτή την διαδρομή. Τα baobab. Τα baobab είναι δέντρα που τα συναντάμε στην Μαδαγασκάρη και σε ορισμένες περιοχές της δυτικής Αφρικής. Υπάρχουν 9 είδη. Στο συγκεκριμένο είδος ο κορμός του μοιάζει με τεράστιο μπουκάλι 30 μέτρα ύψος με περιφέρεια που φτάνει μέχρι και τα 8 μέτρα και κλαδιά που μοιάζουν με ρίζες. Είναι σαν να βλέπεις ένα δέντρο μπηγμένο στη γη ανάποδα.
Η επομένη μέρα ήταν η τελευταία και πιο «χλιδάτη». Με ένα τζίπ 4Χ4 κάναμε την διαδρομή μέχρι την Morodava διασχίζοντας το δάσος με τα baobab. Το βράδυ μας βρήκε σε ένα αρκετά καλό ξενοδοχείο της Morodava ( Baobab café hotel 32 ευρώ) , να απολαμβάνουμε καθαροί και «γεμάτοι» ένα φλιτζάνι καλό καφέ και ένα υπέροχο δείπνο. Την επομένη παίρναμε το αεροπλάνο για άλλο μέρος της Μαδαγασκάρης. Το Nosy be. Όλα τα έξοδα του 6ήμερου ταξιδιού και για τα 3 άτομα μας κόστισε 500 ευρώ.
Μανώλης
manolis.
:roll:
