tita
Member
- Μηνύματα
- 732
- Likes
- 223
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ανταρκτική
Αν και δεν νομίζω ότι θα μου βγει πολύ καλό, γιατί είναι σε μορφή σημειώσεων, λέω να το ποστάρω και ό,τι γίνει.
Θα προσπαθήσω λοιπόν να περιγράψω μία καθημερινή μέρα εδώ. Ίσως και πιο αναλυτικά από ότι χρειάζεται...
Το πρωί σηκώνομαι κατά τις 8παρά, το αργότερο 8 και κάτι. Θα κάνω το ντουζ μου αν χρειάζεται, θα φάω το πρωινό μου ή θα πιω τον καφέ μου, θα κοιτάξω για κανά 5-10’ κπ σελίδες στο internet και μετά θα φύγω. Αν έχω μαζέψει αρκετά ανακυκλώσιμα, θα τα πάρω να τα ρίξω στον κίτρινο κάδο μπροστά από την πολυκατοικία, στον μπλε τα χαρτιά, στον καφέ τα φαγητά και τα υπόλοιπα στον μεγάλο, τον μαύρο.
Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, ποτέ δεν φοράω το μπουφάν μου μέσα στο σπίτι, οπότε με το που βγαίνω από την κεντρική είσοδο, πάντα είμαι σε ένα στυλ παράξενο, προσπαθώντας να φορέσω το μπουφάν μου και να βάλω τα ακουστικά από το mp3 μου. Πάλι για έναν ανεξήγητο λόγο, πάντα κοιτάω το ρολόι που βρίσκεται σε μια κολόνα(πώς γράφεται;;
, κοντά στο περίπτερο. Περνάω τα φανάρια και σε 2’ βρίσκομαι στο σταθμό του S-Bahn. Στην είσοδο, υπάρχει συνήθως μία κυρία που πουλάει την καθημερινή εφημερίδα, και έχει απλωμένες στον πάγκο τις εφημερίδες. Φοράει συγκεκριμένα ρούχα/πανοφόρι, λογικά στα χρώματα της εφημερίδας. Καμιά φορά, φέρνει και το λάπτοπ της μαζί της, διότι προφανώς υπάρχει ασύρματο ίντερνετ εκεί και έτσι το εκμεταλλεύεται. Με το που μπαίνεις στο σταθμό, τον τελευταίο μήνα συναντάς μία παράξενη κατασκευή, σε μορφή φράουλας. Στην αρχή νόμιζα ήταν διαφημιστικό, αλλά μια μέρα είδα ότι το χρησιμοποιούν ως «πάγκο» για να πουλάνε φράουλες. Ακριβώς απέναντι, από πάντα, υπάρχει μία άλλη κυρία, που πουλάει φράουλες, σε κανονικό πάγκο, όπως αυτοί της λαϊκής. Α, ξέχασα, στο ενδιάμεσο, υπάρχει και το κλασικό μαγαζάκι που πουλάει σάντουιτς και καφέ, σε στυλ everest. Πανάκριβο. Το ένα σάντουιτς κάνει πάνω από 2.5 ευρώ. Για πρώτη φορά συνάντησα εδώ τόσο ακριβό πράγμα!
Στο σταθμό πάνω δεν έχει κάτι ιδιαίτερο να περιγράψω. Είναι όπως οι περισσότεροι σταθμοί, και ίσως λόγω της υπερυψωμένης θέσης του έχει και καλή θέα. Αν και είναι σταθμός όπου απαγορεύεται το κάπνισμα, έχω πετύχει αρκετές περιπτώσεις που καπνίζουν. Αλλά κατά τη γνώμη μου δεν ενοχλεί, καθότι είναι ανοιχτός χώρος. Τι άλλο...ε, το κλασικό, ότι δίπλα από τα καθίσματα υπάρχουν πάντα οι 4 διαφορετικοί κάδοι ανακύκλωσης.
5122_1184359891748_1310774789_513359_2619795_n.jpg (image)
Από εκεί και πέρα, κάνω κανα 40’ για να φτάσω στη δουλειά, οπότε είτε ακούω τη μουσική μου, είτε περιεργάζομαι τους γύρω, είτε διαβάζω κάτι, είτε σκέφτομαι πώς θα λύσω το πρόβλημα που θα έχω εκείνη την περίοδο. Εδώ νομίζω ότι αξίζει να επισημάνω ότι οι Βερολινέζοι γενικά κοιτάνε έντονα, χωρίς αυτό να είναι παρεξηγήσιμο. Υπάρχει γενικά η άποψη, την οποία έχω δει και σε κάποια φόρουμ, ότι το Βερολίνο είναι γνωστό γιατί «people are staring at you». Αυτό νομίζω οφείλεται στο γεγονός ότι υπάρχουν τόσοι διαφορετικοί άνθρωποι, από διαφορετικές χώρες, και καθενός το πρόσωπο αλλά και η εμφάνιση/στυλ, έχει ενδιαφέρον. Βέβαια από την Ελλάδα είχα μια συνήθεια στους κάπως παράξενους/διαφορετικούς, να προσπαθώ να φανταστώ τι δουλειά κάνουν, και εδώ έπιασα τον εαυτό μου να κάνει το ίδιο μερικές φορές. Κάτι ακόμα που μου αρέσει, είναι ότι κάθε μέρα βλέπω ένα σχολείο, δημοτικό ή νηπιαγωγείο, να συνοδεύεται από τις δασκάλες του και να πηγαίνουν κάπου. Χαίρομαι που βλέπω τα παιδάκια ήσυχα, να κοιτάνε τη δασκάλα στα μάτια, χωρίς να φωνάζουν ή να προκαλούν προβλήματα, όπως επίσης χαίρομαι που βλέπω παιδάκια διαφορετικών εθνικοτήτων να κάνουν πιο στενή παρέα. Δηλαδή ένα γερμανάκι να είναι χέρι χέρι με ένα μαυράκι ή ένα παιδάκι από την Ασία κλπ. Αυτή η διαφορετικότητα μου αρέσει πολύ, σε αντίθεση με την ΝΥ που εκεί, δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν κολλούσαν πολύ οι άνθρωποι μεταξύ τους. Βέβαια αυτό είναι τελείως προσωπική άποψη. Μία μέρα είχαμε μία συζήτηση με τον Ινδό και με μια φίλη από την Ελλάδα και το αναλύαμε. Η γνώμη μου είναι η εξής: νομίζω ότι εδώ, στο Βερολίνο, ενώ υπάρχουν τόσοι πολλοί λαοί, παρόλο που κρατάει ο καθένας στοιχεία της φυλής του, βρίσκονται σε γερμανική νοοτροπία. Ενώ στη ΝΥ, και ίσως στην Αμερική γενικότερα, δεν υπάρχει αυτό που αποκάλεσα «προσωπικότητα». Δλδ κατ’εμέ το Βερολίνο έχει προσωπικότητα, παρόλη την ποικιλία. Γιατί όλοι θα σεβαστούν το χώρο που βρίσκονται, από όποια χώρα και αν έρχονται θα μιλάνε σχετικά πιο χαμηλόφωνα, δεν θα βρωμίζουν τόσο, θα κάνουν την τρέλα τους, θα δώσουν το στίγμα τους, αλλά με έναν ήπιο τρόπο. Στην ΝΥ αντίθετα, υπάρχει πλήρης ελευθερία, οπότε ο καθένας έχει το γκέτο του, και ο κάθε λαός τα δικά του. Αποκτούν αμερικάνικα στοιχεία όπως η απελευθέρωση των πάντων ή η ξενοφοβία, αλλά δεν υπάρχει «προσωπικότητα». Για να το θέσω κάπως αλλιώς: στο Βερολίνο υπάρχουν πολλοί διαφορετικοι λαοί, αλλά επικρατεί η γερμανική κουλτούρα. Στην Αμερική, υπάρχουν πολλοί λαοί, και ο καθένας κάνει το δικό του. Όχι ότι είναι αυτό κακό οπωσδήποτε, απλά εμένα δεν με εκφράζει τόσο. Ίσως γιατί δεν θα μου άρεζε και εμένα όταν έρθει κπ στη χώρα μου να προσπαθεί με έντονο τρόπο να κρατήσει στοιχεία της κουλτούρας του και να μην προσπαθεί να προσαρμοστεί στον ελληνικό τρόπο ζωής.
--------
Επειδή αν αρχίσω να γράφω για το τρένο, θα χρειαστώ άλλες πόσες σελίδες, ας συνεχίσω στην καθημερινότητά μου.
Όταν φτάνω στο σταθμό, συνήθως στο ίδιο τρένο, στο ίδιο ή σε άλλο βαγόνι είναι και άλλοι συνάδερφοι. Υπάρχει άλλος ένας Έλληνας εδώ, ο οποίος όμως είναι στους θεωρητικούς, οπότε δεν τον βλέπω καθημερινά. Είναι και μεταδιδακτορικός αν δεν κάνω λάθος, οπότε είναι σε..άλλο επίπεδο! Στο κτήριο, στο ισόγειο βρίσκονται οι ηλεκτρονικάριοι, στον 1ο οι πειραματικοί φυσικοί και στον 2ο οι θεωρητικοί φυσικοί. Σημαδιακό; δεν ξέρω! Αλλά εμείς το λέμε και γελάμε με το επίπεδο που βρίσκεται ο καθένας.
Από το σταθμό μέχρι το κτήριο είναι περίπου 4'. Πάμε ανά 2-3 άτομα συνήθως, ώστε να μπορούμε να μιλάμε. Επειδή στην περιοχή εκείνη δεν υπάρχουν πολλοί νέοι, έχουμε πλάκα όταν ερχόμαστε, γιατί είναι σαν να πηγαίνει εκδρομή ένα σχολείο. Καμια 10-15 άτομα με τσάντες στην πλάτη, σχηματίζοντας υπο-ομάδες. Οι περισσότεροι κόβουμε δρόμο από το δασάκι, και εμένα μου αρέσει γιατί νιώθεις πραγματικά ότι βρίσκεσαι στη φύση. Περπατάς μέσα στο δάσος για να πας στη δουλειά, λες και πας εκδρομή. Ο χώρος έχει φύλακα, και δεν επιτρέπεται η είσοδος σε όσους δεν γνωρίζει ο φύλακας. Πρέπει να υπάρχουν στο σύνολο γύρω στους 6-7, οι οποίοι δουλεύουν σε βάρδιες. Τα πρωινά συνήθως είναι ένας ευχάριστος τύπος, που μας χαιρετά πολύ εγκάρδια. Εντάξει, κουβέντα δεν πιάνουμε, όπως θα γινόταν στην Ελλάδα, αλλά και πάλι, το χαμόγελο το έχουν στα χείλη. Από εκεί και πέρα, ο καθένας κάνει τη διαδρομή που πιστεύει ότι είναι η πιο σύντομη. Άλλοι πηγαίνουν από έξω και άλλοι από την κύρια είσοδο, και μετά ο καθένας στο γραφείο του. Δεν υπάρχει το ελληνικό: άντε, έλα να πιούμε ένα καφέ στο γραφείο κλπ. Μπαίνουμε μέσα, ανοίγουμε PC, laptops κλπ και αρχίζουμε δουλειά.
Εγώ συνήθως στο πρώτο μισάωρο χρειάζομαι καφέ, οπότε πάω και παίρνω από το μηχάνημα, γιατί ντρέπομαι να πάω στο γραφείο που έχει καφετέρια, καφέ και τα σχετικά. Εκείνο το γραφείο το λέμε "Headquarters"- "τα κεντρικά". Υπάρχει ψυγείο, βρύση, φούρνος μικροκυμάτων, 2 είδη καφετιέρας, ποτήρια, πιάτα κλπ. Όμως επειδή είναι ταυτόχρονα και ο χώρος εργασίας 3-4 ατόμων, δεν μου αρέσει να πηγαίνω εκεί, γιατί νιώθω ότι τους ενοχλώ. Αυτοί μπορεί να μην αισθάνονται έτσι, αλλά εγώ αν είχα τον καθένα να μπαίνει όποτε θέλει στο χώρο που δουλεύω, δεν θα μπορούσα να αποδώσω με τίποτα. Μου είπαν τα παιδιά ότι κάποια στιγμή και αυτοί δεν άντεξαν, και είχαν βάλει σημείωμα:"Η χρήση του φούρνου και του ψυγείου, να γίνεται μόνο την ώρα του φαγητού, 12:00-13:00". Εκεί είναι και ο χώρος που γίνονται τα "πάρτυ", δηλαδή όποτε έχει κάποιος γεννέθλια ή κτ άλλο, φέρνουν κέικ, παγωτό, σαμπάνια κλπ και μετά το φαγητό, στη 1μμ πάμε για να ευχηθούμε και να κεραστούμε, για κανα μισάωρο-σαρανταπεντάλεπτο.
Εδώ να αναφέρω και ένα άλλο γεγονός που τιμήσαμε εκεί. Μια μέρα, μας έστειλαν mail ότι αύριο στις 11 θα έρθει ο Caspar και θα υπάρχει κεικ και παγωτό. Όταν διάβασα το όνομα γέλασα, γιατί μου θύμισε φαντασματάκι και έναν από τους τρεις μάγους. Μετά, είδα την επισυναπτόμενη φωτογραφία, και κατάλαβα ότι πρόκειτο για το νεογέννητο μωρό ενός συναδέρφου. Κάποιος ζήλεψε και απάντησε σε όλους μας: "και εγώ χθες έκανα τα πρώτα μου γεννέθλια, οπότε θα φέρω και εγώ το δικό μου κέικ". Τελικά επειδή δεν το πέτυχε, το έφαγε σχεδόν μόνος του. Ζητούσε και ευχές, αλλά εκείνη τη μέρα το κέντρο της προσοχής το είχε το μωράκι, το οποίο πραγματικά θα ήθελα να ξέρω τι σκεφτόταν όταν μας έβλεπε όλους να το κοιτάμε και να τρώμε στην υγειά του.
Ο καφές στο μηχάνημα όπως έχω αναφέρει παλιότερα, κάνει 50λεπτά και έχει διάφορα είδη. Από κλασικό καφέ, καπουτσίνο, latte και άλλα 5-6 είδη, όπως και σοκολάτα ή σοκολατούχο γάλα. ΦΥΣΙΚΑ δεν έχει φραπεδια...σνιφ σνιφ σνιφ. Γενικά, ό,τι έχει ειναι ζεστό. Α, εχει και ζεστό νερό για το τσάι σου αν θελεις, αλλά φυσικά είναι δωρεάν αυτό. Έλα ντε όμως που τώρα στις ζέστες δεν μπορείς να πιεις ζεστό καφε. Μου είχε κανει πολύ εντύπωση, και ρώτησα τι πίνουν το καλοκαίρι. Και με απόλυτη φυσικότητα, ο Ε μου απαντά: "απλά περιμένουμε να φτάσει η θερμοκρασία του καφέ στη θερμοκρασία περιβάλλοντος. Όποια είναι αυτή!". Μου φάνηκε πολύ παράξενο, αλλά πλέον το συνήθισα και το κάνω και εγώ, ελείψει φραπέ. Προσπάθησα να τους εξηγήσω πώς πίνουμε τον φραπέ, αλλά δεν ξέρω αν κατάλαβαν. "Τελευταία φορά που άκουσα frape ήταν τη δεκαετία του '80 που είχε βγει η διαφήμιση neskafe frape", γέλασε ο Ε. Αφού έφαγα όλο το Βερολίνο να βρω μιξεράκι-σεικερ, αυτό που ήθελα, δεν βρήκα τιποτα και έτσι μου το έστειλαν οι δικοί μου όταν ήρθε μία συμφοιτήτριά μου να με επισκεφτεί. Απόοοολαυση! Αύριο θα πάω τα εξαρτήματα στο γραφείο, αφού μου είπαν ότι δεν τους πειράζει, και θα απολαμβάνω την φραπεδιά μου. Αλλά πρέπει να θυμηθώ να αγοράσω καλαμάκια. Και αν τον πετύχω, θα τους φτιάξω και έναν να μάθουν τι καφέ βγάζει η Θεσσαλονίκη!
Να αναφέρω ότι το μηχάνημα του καφέ βρίσκεται στο δωμάτιο αλληλογραφίας, εκεί δλδ που ο καθένας έχει το χώρο που του έρχεται η αλληλογραφία του, και εκεί μπορείς ακόμα να διαβάσεις την εφημερίδα σου ή κπ περιοδικό. Εφημερίδες υπάρχουν καθημερινά κρεμασμένες σε ένα είδος κρεμάστρας, τις διαβάζεις και τις επιστρέφεις ξανακρεμώντας τες στη θέση τους.
Στις 12:05 περίπου, περνάει όποιος τύχει και "μαζεύει" το κόσμο για φαγητό. Επειδή ο πιο πεινάλας είναι ο Ινδός, είναι ο πρώτος που έρχεται, περνάει έξω από κάθε γραφείο και ρωτάει: "lunch?". Εμείς που είμαστε στο τελευταίο γραφείο της μίας πτέρυγας, ακούμε το "lunch?lunch?lunch?" που λέει στους άλλους, και ετοιμαζόμαστε σιγά σιγά. Υπάρχουν κάποιοι που πάντα τρώνε στο γραφείο τους ή στα "κεντρικά", και συνήθως πρόκειται για τους παντρεμένους νέους. Οι υπόλοιποι, αν τύχει να έχουμε κάτι μαζί μας το τρώμε όπου θέλουμε ή τις περισσότερες φορές πάμε όλοι μαζί στην "καντίνα", ένα είδος εστιατορίου. Βρίσκεται σε άλλο κτήριο, κοντά στην είσοδο. Έχει τραπέζια και έξω και μέσα, οπότε ανάλογα με το καιρό, επιλέγουμε πού θα καθήσουμε. Υπάρχει μία πάγια τακτική όμως: οι πειραματικοί κάθονται με τους πειραματικούς, οι θεωρητικοί με τους θεωρητικούς κλπ. Και μάλιστα ανά πείραμα ή γκρουπ. Δλδ μια φορά που ο καθηγητής άργησε και δεν είχε θέση, μας λέει:"αχ, κάντε λιγο χώρο. Αλλιώς θα αναγκαστώ να φάω με τους ATLAS (πειραματικούς του CERN που τους κοροϊδεύουμε κάπως)". Κάποτε ήταν το πολύ 10 άτομα, οπότε χωρούσαν όλοι σε ένα τραπέζι ή σπάζαν σε 2 μικρά. Αλλά μετά το Μάιο, έχουμε γίνει στο σύνολο καμιά 20αριά άτομα που τρώμε μαζί (25-27 θα είμαστε όλοι όλοι μαζί), οπότε κοντεύουμε να μη χωράμε όλοι. Πλέον πρόσεξα ότι τις τελευταίες μέρες πάμε σε μια πλευρά που τα τραπέζια σχηματίζουν Γ για να χωρέσουμε ολοι. Αλλά λίγο πιο εκεί είναι τα σπασικλάκια οι θεωρητικοί. Τους ξεχωρίζεις από τις φάτσες τους: γυαλάκια, πουκαμισάκι, σχετικά καλό παντελονάκι(οχι τζιν δλδ), δεν γελάνε πολύ, και είναι οι περισσότεροι περασμένης ηλικίας, δλδ πάνω από 35.
http://2.bp.blogspot.com/_tL7lzo0Mkac/SkPKyfsfLRI/AAAAAAAAAEk/-QNV7xVa2WM/s1600-h/Picture+024.jpg
Το φαγητό: τι να πω....μου λέγαν ότι δεν ειναι τόσο καλό, αλλά δεν το πίστευα. Εμένα μου άρεζε. Τώρα όμως δεν ξέρω τι έγινε, και έχουν περίεργη έμπνευση στα φαγητά, με αποτέλεσμα να μην είναι πάντα πετυχημένα. Πειραματίζονται φαίνεται. Σήμερα είχε για τους χορτοφάγους (που πάντα είναι σαν μπουφές, σερβιρίζονται μόνοι τους) κολοκυθάκι με μια άσπρη αραιή σάλτσα πάνω(και ειναι και το πιο ακριβό πάντα των χορτοφάγων) και για τους άλλους μία αηδία σαν ωμό ψάρι και το 2ο μενού έλεγε "bolognese". Ε, οι περισσότεροι πήραμε αυτό. Συγγνώμη, αλλά αυτό δεν ήταν bolognese. Ήταν μακαρόνια με κιμά. Και εμένα να βάλεις να το φτιάξω, πιο νόστιμο θα το φτιάξω. Δεν το έφαγα όλο, δεν μπόρεσα, αλλά ευτυχώς είχα φάει καλό πρωινό. Ο Ινδός μου άρχισε το κύρηγμα για τα παιδάκια της Αφρικής, επειδή είχα αφήσει το μισό πιάτο. Και του είπα ότι από αύριο θα μαγειρεύω εγώ.
-Α, θα κάνεις δικό σου εστιατόριο εδώ; Κάνε, κάνε! Μπας και φάμε σαν άνθρωποι. Βέβαια μετά θα φαλιρίσει η "καντίνα", αλλά δεν πειράζει.
-Ε, εάν δω ότι είναι σκούρα τα πράγματα με τη φυσική, λέω να ανοίξω κανα εστιατόριο. Αλλά όχι στο Βερολίνο, στην Αμερική, που ο κόσμος τρώεει πολύ!
Και μετά πιάσαμε κουβέντα για το ποιά είναι η καλύτερη δουλειά. Κατ'εμέ είναι μία που μπορείς να κοιμάσαι με τις ώωωωρες και να πληρώνεσαι για αυτό.
Με εκείνα και με τα άλλα, όπως γίνεται συνήθως στο τραπέζι, το θέμα πήγαινε από εδώ και από εκεί, και καταλήξαμε στα ελληνικά νησιά. Ο Μάικ έλεγε ότι του άρεσε στη Σαντορίνη, και περιέγραφε πώς ήταν το σπίτι που έμενε. Ο Ινδός λέει: "ααα, δεν μου αρέσει! Δεν θα ήθελα να ζω σε τετοιο μέρος"
-Γιατι; όπως το λέει ακούγεται υπέροχο
-Ακριβώς! Είναι τέλειο. Δεν θα μπορούσα να δουλέψω. Όλη τη μέρα θα τεμπέλιαζα! Απαπα...τα μισώ κάτι τέτοια μέρη!
Μετά το φαγητό, πάμε, αφήνουμε πισω τους δίσκους μας (σημερα περιμενε και ο ωραίος ο σερβιτόρος να τα γυρισουμε όλοι για να πάει την τροχηλάτη διάταξη με τους δίσκους μέσα, για πλύσιμο, αλλά έτσι όπως καθόταν πάνω από τα κεφάλια μας σαν τον Χάρο, μας τρόμαξε λίγο). Όταν είναι καλός ο καιρός, πάμε στη λίμνη. Εκεί υπάρχουν παγκάκια, καρέκλες και καμιά φορά και τραπέζι, για αυτούς που θέλουν να φάνε το φαγητό τους εκεί. Τους τελευταιους μήνες έχουμε και πολλές πάπιες, αλλά γέμισαν τον τόπο με σκ@τουλ@κι@.
http://3.bp.blogspot.com/_tL7lzo0Mkac/SkPKOamIwzI/AAAAAAAAAEU/qSjzbkWtpds/s1600-h/Picture+029.jpg
http://2.bp.blogspot.com/_tL7lzo0Mkac/SkPKeXmHU7I/AAAAAAAAAEc/5bFD7LeOEM8/s1600-h/Picture+030.jpg
http://4.bp.blogspot.com/_tL7lzo0Mkac/SkPLPOeOnrI/AAAAAAAAAEs/VXUTtoEtVgk/s1600-h/Picture+031.jpg
http://1.bp.blogspot.com/_tL7lzo0Mkac/SkPLeMzzfUI/AAAAAAAAAE0/_JMf8FlXoHc/s1600-h/Picture+027.jpg
http://2.bp.blogspot.com/_tL7lzo0Mkac/SkPLql4WoXI/AAAAAAAAAE8/XcwwchwDVW8/s1600-h/Picture+032.jpg
http://1.bp.blogspot.com/_tL7lzo0Mkac/SkPL00yUspI/AAAAAAAAAFE/ftww-bd4LYg/s1600-h/Picture+033.jpg
Θα προσπαθήσω λοιπόν να περιγράψω μία καθημερινή μέρα εδώ. Ίσως και πιο αναλυτικά από ότι χρειάζεται...
Το πρωί σηκώνομαι κατά τις 8παρά, το αργότερο 8 και κάτι. Θα κάνω το ντουζ μου αν χρειάζεται, θα φάω το πρωινό μου ή θα πιω τον καφέ μου, θα κοιτάξω για κανά 5-10’ κπ σελίδες στο internet και μετά θα φύγω. Αν έχω μαζέψει αρκετά ανακυκλώσιμα, θα τα πάρω να τα ρίξω στον κίτρινο κάδο μπροστά από την πολυκατοικία, στον μπλε τα χαρτιά, στον καφέ τα φαγητά και τα υπόλοιπα στον μεγάλο, τον μαύρο.
Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, ποτέ δεν φοράω το μπουφάν μου μέσα στο σπίτι, οπότε με το που βγαίνω από την κεντρική είσοδο, πάντα είμαι σε ένα στυλ παράξενο, προσπαθώντας να φορέσω το μπουφάν μου και να βάλω τα ακουστικά από το mp3 μου. Πάλι για έναν ανεξήγητο λόγο, πάντα κοιτάω το ρολόι που βρίσκεται σε μια κολόνα(πώς γράφεται;;
, κοντά στο περίπτερο. Περνάω τα φανάρια και σε 2’ βρίσκομαι στο σταθμό του S-Bahn. Στην είσοδο, υπάρχει συνήθως μία κυρία που πουλάει την καθημερινή εφημερίδα, και έχει απλωμένες στον πάγκο τις εφημερίδες. Φοράει συγκεκριμένα ρούχα/πανοφόρι, λογικά στα χρώματα της εφημερίδας. Καμιά φορά, φέρνει και το λάπτοπ της μαζί της, διότι προφανώς υπάρχει ασύρματο ίντερνετ εκεί και έτσι το εκμεταλλεύεται. Με το που μπαίνεις στο σταθμό, τον τελευταίο μήνα συναντάς μία παράξενη κατασκευή, σε μορφή φράουλας. Στην αρχή νόμιζα ήταν διαφημιστικό, αλλά μια μέρα είδα ότι το χρησιμοποιούν ως «πάγκο» για να πουλάνε φράουλες. Ακριβώς απέναντι, από πάντα, υπάρχει μία άλλη κυρία, που πουλάει φράουλες, σε κανονικό πάγκο, όπως αυτοί της λαϊκής. Α, ξέχασα, στο ενδιάμεσο, υπάρχει και το κλασικό μαγαζάκι που πουλάει σάντουιτς και καφέ, σε στυλ everest. Πανάκριβο. Το ένα σάντουιτς κάνει πάνω από 2.5 ευρώ. Για πρώτη φορά συνάντησα εδώ τόσο ακριβό πράγμα!Στο σταθμό πάνω δεν έχει κάτι ιδιαίτερο να περιγράψω. Είναι όπως οι περισσότεροι σταθμοί, και ίσως λόγω της υπερυψωμένης θέσης του έχει και καλή θέα. Αν και είναι σταθμός όπου απαγορεύεται το κάπνισμα, έχω πετύχει αρκετές περιπτώσεις που καπνίζουν. Αλλά κατά τη γνώμη μου δεν ενοχλεί, καθότι είναι ανοιχτός χώρος. Τι άλλο...ε, το κλασικό, ότι δίπλα από τα καθίσματα υπάρχουν πάντα οι 4 διαφορετικοί κάδοι ανακύκλωσης.
5122_1184359891748_1310774789_513359_2619795_n.jpg (image)
Από εκεί και πέρα, κάνω κανα 40’ για να φτάσω στη δουλειά, οπότε είτε ακούω τη μουσική μου, είτε περιεργάζομαι τους γύρω, είτε διαβάζω κάτι, είτε σκέφτομαι πώς θα λύσω το πρόβλημα που θα έχω εκείνη την περίοδο. Εδώ νομίζω ότι αξίζει να επισημάνω ότι οι Βερολινέζοι γενικά κοιτάνε έντονα, χωρίς αυτό να είναι παρεξηγήσιμο. Υπάρχει γενικά η άποψη, την οποία έχω δει και σε κάποια φόρουμ, ότι το Βερολίνο είναι γνωστό γιατί «people are staring at you». Αυτό νομίζω οφείλεται στο γεγονός ότι υπάρχουν τόσοι διαφορετικοί άνθρωποι, από διαφορετικές χώρες, και καθενός το πρόσωπο αλλά και η εμφάνιση/στυλ, έχει ενδιαφέρον. Βέβαια από την Ελλάδα είχα μια συνήθεια στους κάπως παράξενους/διαφορετικούς, να προσπαθώ να φανταστώ τι δουλειά κάνουν, και εδώ έπιασα τον εαυτό μου να κάνει το ίδιο μερικές φορές. Κάτι ακόμα που μου αρέσει, είναι ότι κάθε μέρα βλέπω ένα σχολείο, δημοτικό ή νηπιαγωγείο, να συνοδεύεται από τις δασκάλες του και να πηγαίνουν κάπου. Χαίρομαι που βλέπω τα παιδάκια ήσυχα, να κοιτάνε τη δασκάλα στα μάτια, χωρίς να φωνάζουν ή να προκαλούν προβλήματα, όπως επίσης χαίρομαι που βλέπω παιδάκια διαφορετικών εθνικοτήτων να κάνουν πιο στενή παρέα. Δηλαδή ένα γερμανάκι να είναι χέρι χέρι με ένα μαυράκι ή ένα παιδάκι από την Ασία κλπ. Αυτή η διαφορετικότητα μου αρέσει πολύ, σε αντίθεση με την ΝΥ που εκεί, δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν κολλούσαν πολύ οι άνθρωποι μεταξύ τους. Βέβαια αυτό είναι τελείως προσωπική άποψη. Μία μέρα είχαμε μία συζήτηση με τον Ινδό και με μια φίλη από την Ελλάδα και το αναλύαμε. Η γνώμη μου είναι η εξής: νομίζω ότι εδώ, στο Βερολίνο, ενώ υπάρχουν τόσοι πολλοί λαοί, παρόλο που κρατάει ο καθένας στοιχεία της φυλής του, βρίσκονται σε γερμανική νοοτροπία. Ενώ στη ΝΥ, και ίσως στην Αμερική γενικότερα, δεν υπάρχει αυτό που αποκάλεσα «προσωπικότητα». Δλδ κατ’εμέ το Βερολίνο έχει προσωπικότητα, παρόλη την ποικιλία. Γιατί όλοι θα σεβαστούν το χώρο που βρίσκονται, από όποια χώρα και αν έρχονται θα μιλάνε σχετικά πιο χαμηλόφωνα, δεν θα βρωμίζουν τόσο, θα κάνουν την τρέλα τους, θα δώσουν το στίγμα τους, αλλά με έναν ήπιο τρόπο. Στην ΝΥ αντίθετα, υπάρχει πλήρης ελευθερία, οπότε ο καθένας έχει το γκέτο του, και ο κάθε λαός τα δικά του. Αποκτούν αμερικάνικα στοιχεία όπως η απελευθέρωση των πάντων ή η ξενοφοβία, αλλά δεν υπάρχει «προσωπικότητα». Για να το θέσω κάπως αλλιώς: στο Βερολίνο υπάρχουν πολλοί διαφορετικοι λαοί, αλλά επικρατεί η γερμανική κουλτούρα. Στην Αμερική, υπάρχουν πολλοί λαοί, και ο καθένας κάνει το δικό του. Όχι ότι είναι αυτό κακό οπωσδήποτε, απλά εμένα δεν με εκφράζει τόσο. Ίσως γιατί δεν θα μου άρεζε και εμένα όταν έρθει κπ στη χώρα μου να προσπαθεί με έντονο τρόπο να κρατήσει στοιχεία της κουλτούρας του και να μην προσπαθεί να προσαρμοστεί στον ελληνικό τρόπο ζωής.
--------
Επειδή αν αρχίσω να γράφω για το τρένο, θα χρειαστώ άλλες πόσες σελίδες, ας συνεχίσω στην καθημερινότητά μου.
Όταν φτάνω στο σταθμό, συνήθως στο ίδιο τρένο, στο ίδιο ή σε άλλο βαγόνι είναι και άλλοι συνάδερφοι. Υπάρχει άλλος ένας Έλληνας εδώ, ο οποίος όμως είναι στους θεωρητικούς, οπότε δεν τον βλέπω καθημερινά. Είναι και μεταδιδακτορικός αν δεν κάνω λάθος, οπότε είναι σε..άλλο επίπεδο! Στο κτήριο, στο ισόγειο βρίσκονται οι ηλεκτρονικάριοι, στον 1ο οι πειραματικοί φυσικοί και στον 2ο οι θεωρητικοί φυσικοί. Σημαδιακό; δεν ξέρω! Αλλά εμείς το λέμε και γελάμε με το επίπεδο που βρίσκεται ο καθένας.
Από το σταθμό μέχρι το κτήριο είναι περίπου 4'. Πάμε ανά 2-3 άτομα συνήθως, ώστε να μπορούμε να μιλάμε. Επειδή στην περιοχή εκείνη δεν υπάρχουν πολλοί νέοι, έχουμε πλάκα όταν ερχόμαστε, γιατί είναι σαν να πηγαίνει εκδρομή ένα σχολείο. Καμια 10-15 άτομα με τσάντες στην πλάτη, σχηματίζοντας υπο-ομάδες. Οι περισσότεροι κόβουμε δρόμο από το δασάκι, και εμένα μου αρέσει γιατί νιώθεις πραγματικά ότι βρίσκεσαι στη φύση. Περπατάς μέσα στο δάσος για να πας στη δουλειά, λες και πας εκδρομή. Ο χώρος έχει φύλακα, και δεν επιτρέπεται η είσοδος σε όσους δεν γνωρίζει ο φύλακας. Πρέπει να υπάρχουν στο σύνολο γύρω στους 6-7, οι οποίοι δουλεύουν σε βάρδιες. Τα πρωινά συνήθως είναι ένας ευχάριστος τύπος, που μας χαιρετά πολύ εγκάρδια. Εντάξει, κουβέντα δεν πιάνουμε, όπως θα γινόταν στην Ελλάδα, αλλά και πάλι, το χαμόγελο το έχουν στα χείλη. Από εκεί και πέρα, ο καθένας κάνει τη διαδρομή που πιστεύει ότι είναι η πιο σύντομη. Άλλοι πηγαίνουν από έξω και άλλοι από την κύρια είσοδο, και μετά ο καθένας στο γραφείο του. Δεν υπάρχει το ελληνικό: άντε, έλα να πιούμε ένα καφέ στο γραφείο κλπ. Μπαίνουμε μέσα, ανοίγουμε PC, laptops κλπ και αρχίζουμε δουλειά.
Εγώ συνήθως στο πρώτο μισάωρο χρειάζομαι καφέ, οπότε πάω και παίρνω από το μηχάνημα, γιατί ντρέπομαι να πάω στο γραφείο που έχει καφετέρια, καφέ και τα σχετικά. Εκείνο το γραφείο το λέμε "Headquarters"- "τα κεντρικά". Υπάρχει ψυγείο, βρύση, φούρνος μικροκυμάτων, 2 είδη καφετιέρας, ποτήρια, πιάτα κλπ. Όμως επειδή είναι ταυτόχρονα και ο χώρος εργασίας 3-4 ατόμων, δεν μου αρέσει να πηγαίνω εκεί, γιατί νιώθω ότι τους ενοχλώ. Αυτοί μπορεί να μην αισθάνονται έτσι, αλλά εγώ αν είχα τον καθένα να μπαίνει όποτε θέλει στο χώρο που δουλεύω, δεν θα μπορούσα να αποδώσω με τίποτα. Μου είπαν τα παιδιά ότι κάποια στιγμή και αυτοί δεν άντεξαν, και είχαν βάλει σημείωμα:"Η χρήση του φούρνου και του ψυγείου, να γίνεται μόνο την ώρα του φαγητού, 12:00-13:00". Εκεί είναι και ο χώρος που γίνονται τα "πάρτυ", δηλαδή όποτε έχει κάποιος γεννέθλια ή κτ άλλο, φέρνουν κέικ, παγωτό, σαμπάνια κλπ και μετά το φαγητό, στη 1μμ πάμε για να ευχηθούμε και να κεραστούμε, για κανα μισάωρο-σαρανταπεντάλεπτο.
Εδώ να αναφέρω και ένα άλλο γεγονός που τιμήσαμε εκεί. Μια μέρα, μας έστειλαν mail ότι αύριο στις 11 θα έρθει ο Caspar και θα υπάρχει κεικ και παγωτό. Όταν διάβασα το όνομα γέλασα, γιατί μου θύμισε φαντασματάκι και έναν από τους τρεις μάγους. Μετά, είδα την επισυναπτόμενη φωτογραφία, και κατάλαβα ότι πρόκειτο για το νεογέννητο μωρό ενός συναδέρφου. Κάποιος ζήλεψε και απάντησε σε όλους μας: "και εγώ χθες έκανα τα πρώτα μου γεννέθλια, οπότε θα φέρω και εγώ το δικό μου κέικ". Τελικά επειδή δεν το πέτυχε, το έφαγε σχεδόν μόνος του. Ζητούσε και ευχές, αλλά εκείνη τη μέρα το κέντρο της προσοχής το είχε το μωράκι, το οποίο πραγματικά θα ήθελα να ξέρω τι σκεφτόταν όταν μας έβλεπε όλους να το κοιτάμε και να τρώμε στην υγειά του.
Ο καφές στο μηχάνημα όπως έχω αναφέρει παλιότερα, κάνει 50λεπτά και έχει διάφορα είδη. Από κλασικό καφέ, καπουτσίνο, latte και άλλα 5-6 είδη, όπως και σοκολάτα ή σοκολατούχο γάλα. ΦΥΣΙΚΑ δεν έχει φραπεδια...σνιφ σνιφ σνιφ. Γενικά, ό,τι έχει ειναι ζεστό. Α, εχει και ζεστό νερό για το τσάι σου αν θελεις, αλλά φυσικά είναι δωρεάν αυτό. Έλα ντε όμως που τώρα στις ζέστες δεν μπορείς να πιεις ζεστό καφε. Μου είχε κανει πολύ εντύπωση, και ρώτησα τι πίνουν το καλοκαίρι. Και με απόλυτη φυσικότητα, ο Ε μου απαντά: "απλά περιμένουμε να φτάσει η θερμοκρασία του καφέ στη θερμοκρασία περιβάλλοντος. Όποια είναι αυτή!". Μου φάνηκε πολύ παράξενο, αλλά πλέον το συνήθισα και το κάνω και εγώ, ελείψει φραπέ. Προσπάθησα να τους εξηγήσω πώς πίνουμε τον φραπέ, αλλά δεν ξέρω αν κατάλαβαν. "Τελευταία φορά που άκουσα frape ήταν τη δεκαετία του '80 που είχε βγει η διαφήμιση neskafe frape", γέλασε ο Ε. Αφού έφαγα όλο το Βερολίνο να βρω μιξεράκι-σεικερ, αυτό που ήθελα, δεν βρήκα τιποτα και έτσι μου το έστειλαν οι δικοί μου όταν ήρθε μία συμφοιτήτριά μου να με επισκεφτεί. Απόοοολαυση! Αύριο θα πάω τα εξαρτήματα στο γραφείο, αφού μου είπαν ότι δεν τους πειράζει, και θα απολαμβάνω την φραπεδιά μου. Αλλά πρέπει να θυμηθώ να αγοράσω καλαμάκια. Και αν τον πετύχω, θα τους φτιάξω και έναν να μάθουν τι καφέ βγάζει η Θεσσαλονίκη!
Να αναφέρω ότι το μηχάνημα του καφέ βρίσκεται στο δωμάτιο αλληλογραφίας, εκεί δλδ που ο καθένας έχει το χώρο που του έρχεται η αλληλογραφία του, και εκεί μπορείς ακόμα να διαβάσεις την εφημερίδα σου ή κπ περιοδικό. Εφημερίδες υπάρχουν καθημερινά κρεμασμένες σε ένα είδος κρεμάστρας, τις διαβάζεις και τις επιστρέφεις ξανακρεμώντας τες στη θέση τους.
Στις 12:05 περίπου, περνάει όποιος τύχει και "μαζεύει" το κόσμο για φαγητό. Επειδή ο πιο πεινάλας είναι ο Ινδός, είναι ο πρώτος που έρχεται, περνάει έξω από κάθε γραφείο και ρωτάει: "lunch?". Εμείς που είμαστε στο τελευταίο γραφείο της μίας πτέρυγας, ακούμε το "lunch?lunch?lunch?" που λέει στους άλλους, και ετοιμαζόμαστε σιγά σιγά. Υπάρχουν κάποιοι που πάντα τρώνε στο γραφείο τους ή στα "κεντρικά", και συνήθως πρόκειται για τους παντρεμένους νέους. Οι υπόλοιποι, αν τύχει να έχουμε κάτι μαζί μας το τρώμε όπου θέλουμε ή τις περισσότερες φορές πάμε όλοι μαζί στην "καντίνα", ένα είδος εστιατορίου. Βρίσκεται σε άλλο κτήριο, κοντά στην είσοδο. Έχει τραπέζια και έξω και μέσα, οπότε ανάλογα με το καιρό, επιλέγουμε πού θα καθήσουμε. Υπάρχει μία πάγια τακτική όμως: οι πειραματικοί κάθονται με τους πειραματικούς, οι θεωρητικοί με τους θεωρητικούς κλπ. Και μάλιστα ανά πείραμα ή γκρουπ. Δλδ μια φορά που ο καθηγητής άργησε και δεν είχε θέση, μας λέει:"αχ, κάντε λιγο χώρο. Αλλιώς θα αναγκαστώ να φάω με τους ATLAS (πειραματικούς του CERN που τους κοροϊδεύουμε κάπως)". Κάποτε ήταν το πολύ 10 άτομα, οπότε χωρούσαν όλοι σε ένα τραπέζι ή σπάζαν σε 2 μικρά. Αλλά μετά το Μάιο, έχουμε γίνει στο σύνολο καμιά 20αριά άτομα που τρώμε μαζί (25-27 θα είμαστε όλοι όλοι μαζί), οπότε κοντεύουμε να μη χωράμε όλοι. Πλέον πρόσεξα ότι τις τελευταίες μέρες πάμε σε μια πλευρά που τα τραπέζια σχηματίζουν Γ για να χωρέσουμε ολοι. Αλλά λίγο πιο εκεί είναι τα σπασικλάκια οι θεωρητικοί. Τους ξεχωρίζεις από τις φάτσες τους: γυαλάκια, πουκαμισάκι, σχετικά καλό παντελονάκι(οχι τζιν δλδ), δεν γελάνε πολύ, και είναι οι περισσότεροι περασμένης ηλικίας, δλδ πάνω από 35.
http://2.bp.blogspot.com/_tL7lzo0Mkac/SkPKyfsfLRI/AAAAAAAAAEk/-QNV7xVa2WM/s1600-h/Picture+024.jpg
Το φαγητό: τι να πω....μου λέγαν ότι δεν ειναι τόσο καλό, αλλά δεν το πίστευα. Εμένα μου άρεζε. Τώρα όμως δεν ξέρω τι έγινε, και έχουν περίεργη έμπνευση στα φαγητά, με αποτέλεσμα να μην είναι πάντα πετυχημένα. Πειραματίζονται φαίνεται. Σήμερα είχε για τους χορτοφάγους (που πάντα είναι σαν μπουφές, σερβιρίζονται μόνοι τους) κολοκυθάκι με μια άσπρη αραιή σάλτσα πάνω(και ειναι και το πιο ακριβό πάντα των χορτοφάγων) και για τους άλλους μία αηδία σαν ωμό ψάρι και το 2ο μενού έλεγε "bolognese". Ε, οι περισσότεροι πήραμε αυτό. Συγγνώμη, αλλά αυτό δεν ήταν bolognese. Ήταν μακαρόνια με κιμά. Και εμένα να βάλεις να το φτιάξω, πιο νόστιμο θα το φτιάξω. Δεν το έφαγα όλο, δεν μπόρεσα, αλλά ευτυχώς είχα φάει καλό πρωινό. Ο Ινδός μου άρχισε το κύρηγμα για τα παιδάκια της Αφρικής, επειδή είχα αφήσει το μισό πιάτο. Και του είπα ότι από αύριο θα μαγειρεύω εγώ.
-Α, θα κάνεις δικό σου εστιατόριο εδώ; Κάνε, κάνε! Μπας και φάμε σαν άνθρωποι. Βέβαια μετά θα φαλιρίσει η "καντίνα", αλλά δεν πειράζει.
-Ε, εάν δω ότι είναι σκούρα τα πράγματα με τη φυσική, λέω να ανοίξω κανα εστιατόριο. Αλλά όχι στο Βερολίνο, στην Αμερική, που ο κόσμος τρώεει πολύ!
Και μετά πιάσαμε κουβέντα για το ποιά είναι η καλύτερη δουλειά. Κατ'εμέ είναι μία που μπορείς να κοιμάσαι με τις ώωωωρες και να πληρώνεσαι για αυτό.
Με εκείνα και με τα άλλα, όπως γίνεται συνήθως στο τραπέζι, το θέμα πήγαινε από εδώ και από εκεί, και καταλήξαμε στα ελληνικά νησιά. Ο Μάικ έλεγε ότι του άρεσε στη Σαντορίνη, και περιέγραφε πώς ήταν το σπίτι που έμενε. Ο Ινδός λέει: "ααα, δεν μου αρέσει! Δεν θα ήθελα να ζω σε τετοιο μέρος"
-Γιατι; όπως το λέει ακούγεται υπέροχο
-Ακριβώς! Είναι τέλειο. Δεν θα μπορούσα να δουλέψω. Όλη τη μέρα θα τεμπέλιαζα! Απαπα...τα μισώ κάτι τέτοια μέρη!
Μετά το φαγητό, πάμε, αφήνουμε πισω τους δίσκους μας (σημερα περιμενε και ο ωραίος ο σερβιτόρος να τα γυρισουμε όλοι για να πάει την τροχηλάτη διάταξη με τους δίσκους μέσα, για πλύσιμο, αλλά έτσι όπως καθόταν πάνω από τα κεφάλια μας σαν τον Χάρο, μας τρόμαξε λίγο). Όταν είναι καλός ο καιρός, πάμε στη λίμνη. Εκεί υπάρχουν παγκάκια, καρέκλες και καμιά φορά και τραπέζι, για αυτούς που θέλουν να φάνε το φαγητό τους εκεί. Τους τελευταιους μήνες έχουμε και πολλές πάπιες, αλλά γέμισαν τον τόπο με σκ@τουλ@κι@.
http://3.bp.blogspot.com/_tL7lzo0Mkac/SkPKOamIwzI/AAAAAAAAAEU/qSjzbkWtpds/s1600-h/Picture+029.jpg
http://2.bp.blogspot.com/_tL7lzo0Mkac/SkPKeXmHU7I/AAAAAAAAAEc/5bFD7LeOEM8/s1600-h/Picture+030.jpg
http://4.bp.blogspot.com/_tL7lzo0Mkac/SkPLPOeOnrI/AAAAAAAAAEs/VXUTtoEtVgk/s1600-h/Picture+031.jpg
http://1.bp.blogspot.com/_tL7lzo0Mkac/SkPLeMzzfUI/AAAAAAAAAE0/_JMf8FlXoHc/s1600-h/Picture+027.jpg
http://2.bp.blogspot.com/_tL7lzo0Mkac/SkPLql4WoXI/AAAAAAAAAE8/XcwwchwDVW8/s1600-h/Picture+032.jpg
http://1.bp.blogspot.com/_tL7lzo0Mkac/SkPL00yUspI/AAAAAAAAAFE/ftww-bd4LYg/s1600-h/Picture+033.jpg
