Βολιβία Περού Μήνας του μέλιτος χωρίς πολύ μέλι. Περού – Βολιβία.

[FRIDA08]

Να ζήσετε λοιπόν και εσείς και πολλά και πάντα πτωρότυπα ταξίδια!!!

 

[FRIDA08]

Ημέρες 13η - 15η La Paz

Οι Έλληνες έχουμε βαρύ ταξιδιωτικό κάρμα. Όπερ μεθερμηνευόμενον εστί: όλα όσα κάνουμε στους τουρίστες στη χώρα μας (βλέπε απεργίες σε λιμάνια αεροδρόμια, σκουπιδιάρικα, ταξί, πορείες και άλλα) κάπου, σε κάποιο ταξίδι μας, με κάποιο τρόπο θα τα πληρώσουμε.

Αυτό όμως οι φίλοι μας δεν το είχαν νιώσει μέχρι εκείνο το πρωί που ξύπνησαν με προσμονή για την εκδρομή στο Death Road. Το ραντεβού στο Café Alexander στην Plaza de estudiantes ήταν στις 07:30 αλλά αυτοί με το χαμόγελο στα χείλη ήταν πολύ νωρίτερα εκεί.

Συγκεντρώθηκαν και ο τύπος με την πολύ πολύ Αυστραλιανή προφορά, αφού τσέκαρε τα ονόματά τους, προχώρησε στους επόμενους. Σε κάποια στιγμή, κάτι έλεγε στους υπόλοιπους του γκρουπ αλλά οι φίλοι μας ήταν στο ταμείο για σνακ και νεράκια και έτσι δεν πολυέδωσαν σημασία. Επιβιβάστηκαν στα βανάκια με τα πολύ ποιοτικά (σε τεχνικά χαρακτηριστικά) ποδήλατα στην οροφή και ξεκίνησαν.

Ο τύπος με την Αυστραλιανή προφορά ενημέρωνε (μάλλον για 2η φορά, η 1η ήταν αυτή που δεν άκουσαν πριν) ότι όλοι οι δρόμοι γύρω από τη Λα Παζ ήταν αποκλεισμένοι από τους εργαζόμενους στα ορυχεία και ότι θα έκαναν μια άλλη παρόμοια διαδρομή, που βρισκόταν εντός του αποκλεισμού.

Εκεί έσβησε το χαμόγελο από τα χείλη. Πλήρωναν το –συλλογικό και όχι ατομικό- ταξιδιωτικό τους κάρμα. Αφού τους είπαν ότι πιθανόν τις επόμενες μέρες να ανοίξει το μπλόκο, κατέβηκαν από το βανάκι, πήραν ένα ταξί και γύρισαν στο κέντρο της πόλης. Αυτή και τις επόμενες δύο μέρες θα τις περνούσαν στην Λα Παζ ρωτώντας για τα μπλόκα, προσπαθώντας να αναπροσαρμόσουν το υπόλοιπο πρόγραμμα μετά την ανατροπή του εξ αιτίας των μπλόκων, σουλατσάροντας, χαλαρώνοντας και τελικά καλοπερνώντας με στιγμές καθημερινότητας.



Η πόλη δεν έχει κάποιο αξιοθέατο –με τη δυτική έννοια του όρου- που δεν πρέπει να χάσεις. Είναι όμως από μόνη της αξιοθέατο. Χτισμένη σε μια μεγάλη χαράδρα στα 3600m είναι η ψηλότερη πρωτεύουσα στον κόσμο με τους φτωχότερους να ζουν στα ψηλότερα σημεία της πόλης και τους πιο εύρωστους να στοιβάζονται στα χαμηλότερα, μια και εκεί έχει περισσότερο οξυγόνο.





Τι έκαναν:

• Πήγαν στην αγορά Μαγείας. Είναι ένας δρόμος κάθετος στη Sagarnaga (έναν από τους κεντρικότερους δρόμους στην πόλη) που έχει υλικά και εξοπλισμό για μάγια. Βαλσαμωμένα μικρά λάμα, άλλα μέσα σε βάζα με φορμόλη, με τρίχωμα ή χωρίς, μικρά κέρινα ομοιώματα ανθρώπων, σπιτιών, οχημάτων, τραπεζών, σπιτιών, χρημάτων κ.α. Τούφες από μαλλιά, ολόκληροι αποξηραμένοι κάκτοι, ξύλα αλλά και εστίες για την καύση των παραπάνω υλικών ήταν μερικά από τα προς πώληση αγαθά. Το καλύτερο όμως ήταν ολόκληρα ράφια γεμάτα με τυποποιημένα κουτιά με υλικά μαγείας για κάθε λογής σκοπούς. Είχαν συσκευασία σαν οποιοδήποτε άλλο προϊόν γνωρίζουμε με φωτογραφίες, bar code, οδηγίες χρήσης στο πίσω μέρος και γράμματα που υποδείκνυαν τον σκοπό του σκευάσματος. Π.χ. «Για τη ερωτική σου ζωή», «Για το δάνειό σου στην τράπεζα» κ.ά. Δηλαδή υπάρχει μια ολόκληρη βιομηχανία πίσω από αυτό το κομμάτι.

• Πήγαν στο μοναστήρι του Αγίου Φραγκίσκου, που βρίσκεται στην κεντρική πλατεία της πόλης. Η εκκλησία είναι λίγο πολύ σαν όλες τις άλλες που είδαν. Δεξιά και αριστερά είχε πολλά παρεκκλήσια που σε προθήκες ήταν τοποθετημένες ολόσωμες κούκλες που αναπαριστούσαν αγίους. Οι κούκλες είναι ντυμένες με κανονικά ρούχα και τις περισσότερες φορές έχουν αληθινά μαλλιά. Όσες δε αναπαριστούν μαρτύριο είναι βαμμένες με αίμα και σχεδόν όλες έχουν στραμμένο το βλέμμα λοξά προς τα πάνω, μάλλον ζητώντας συγχώρεση. Ohhhhhhh, spooky….

• Με ένα ταξί έφτασαν ως την κοντινή Valle de la Luna (κοιλάδα του φεγγαριού), όπου το τοπίο είναι πραγματικά σεληνιακό. Λέγεται ότι στην περιοχή έκανε ασκήσεις η Nasa (εισιτήριο 15bs).

• Γυρίζοντας στην πόλη μέσα από την όμορφη περιοχή Miraflores, πήγαν στο Mirador Killy-killy, από όπου φαίνεται ολόκληρη η πόλη. Όταν έφτασαν εκεί σουρούπωνε και η πόλη τους αντάμειψε με ωραίες λήψεις.

• Τα ομοειδή μαγαζιά στη Λα Παζ είναι συγκεντρωμένα όλα στο ίδιο σημείο. Περπατώντας από τη γειτονιά με τα κουρεία, οι μπαρμπέρηδες πρότειναν στον Β να τον ξυρίσουν. Χρόνο είχαν (αφού κάθε μέρα τα νέα που έφταναν από τα μπλόκα ήταν και χειρότερα) και μπήκαν σε ένα, για να καθήσει ο Β σε μια καρέκλα και να ξυρίσει ο κουρέας με την Old school λεπίδα τα πλούσια γένια του. Άναψε το φλόγιστρο, έκαψε την λεπίδα και αφοσιώθηκε στο έργο του. Ο Β πονούσε αλλά δεν το έδειχνε μέχρι που στο τέλος του έριξε τα «κλασσικά» χτυπήματα στο πρόσωπο ενώ είχε βρέξει τα χέρια του με οινόπνευμα.

• Από τον τελευταίο όροφο του Hotel Presidente ο Β έκανε Urban Rush (έτσι το έλεγαν εκεί, δεν ξέρω αν είναι επίσημος όρος), ενώ η Φ έκανε την ψύχραιμη χωρίς μεγάλη επιτυχία. Δεμένος με συρματόσκοινο κατέβηκε τον πλαϊνό τοίχο από τον 17ο όροφο του ξενοδοχείου. Υπήρχε δυνατότητα να διαλέξει και στολή Superman, Spiderman κ.α. Κόστος 160Bs.

• Περπάτησαν πολύ, πάρα πολύ. Αυτό βέβαια στη Λα Παζ που είναι μόνο ανηφόρες και κατηφόρες δεν είναι το πλέον εύκολο. Οι φίλοι μας συχνά έπαιρναν ταξί, ανέβαιναν σε ένα σημείο αρκετά ψηλά και από εκεί κατηφόριζαν με τα πόδια. Κάθισαν σε πάρκα, χάζεψαν τους πιτσιρικάδες, έπιασαν κουβέντα με ντόπιους, ψώνισαν χαζούδια.

Για τον ουρανίσκο:

• Κατηφόρισαν στην El Prado και έστριψαν στην 20 de Oktubre στην περιοχή Sopochachi που ήταν και το ξενοδοχείο τους. Εκεί είναι το “Chocolate caliente” που έφαγαν πολύ ωραία (και πλήρωσαν 156Bs)

Συνέχισαν λίγο πιο πάνω για ποτάκι στο Diesel National, που είναι ένα Jazz bar έκπληξη. Η industrial διακόσμηση είναι υπέροχη, η ατμόσφαιρα, το προσωπικό, η μουσική δημιουργούν μια εμπειρία που θα τη θυμάσαι. Αν βρεθείτε σε αυτό το μαγαζί να παραγγείλετε “Cascada de Diablo”, είναι Σαμπούκα που της βάζουν φωτιά και τη μεταγγίζουν από το ένα ποτήρι στο άλλο. Documento sin t?tulo

• Στην περιοχή Sopochachi για άλλη μια φορά και στο εστιατόριο “La Guinguette” (εμφανώς γαλλικής επιρροής). Όλα πεντανόστιμα, ιδιαίτερα συστήνεται το κοτόπουλο με μέλι και μουστάρδα. (134Bs/2άτομα)

• Ωραία γλυκά, εκτός από το εστιατόριο La Loge, που ήταν κάτω από το διαμέρισμά τους, δεν βρήκαν πουθενά αλλού. Γενικά ενώ τα γλυκά τους -ειδικά οι τούρτες- οπτικά είναι υπερπαραγωγή, γευστικά είναι μάλλον αδιάφορα.

Για τους ανθρώπους:

Μέσα από αναποδιές, συναλλαγές, συζητήσεις και άλλα πολλά έφτασαν σε κάποια συμπεράσματα:

Οι Βολιβιανοί είναι πολύ ιδιαίτεροι. Πολλές φορές τους ζητούσαν πληροφορίες και ούτε καν γυρνούσαν να τους κοιτάξουν.



Δεν άκουσαν ούτε έναν να γκρινιάζει ή να κακολογεί τους απεργούς των ορυχείων, παρόλο που αν συνεχιζόταν ο αποκλεισμός θα προέκυπταν θέματα επάρκειας των βασικών αγαθών.



Ακόμα και οι μορφωμένοι θεωρούν ότι λίγη καλή μαγεία είναι το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο.

Θεωρούν τον Evo Morales ως το μη χείρον βέλτιστον, τους ενοχλεί που δεν είναι μορφωμένος, αλλά μάλλον τους εμπνέει ο αντιαμερικανισμός του και η πολιτική του σχετικά με την θεσμική ένωση της Νοτίου Αμερικής. Οι συχνές γιγαντοαφίσες που απεικονίζουν τον Evo και από πίσω έργα υποδομών που δεν έχουν καν αρχίσει, είναι γι αυτούς κομμάτι της πολιτικής του (σημείωση: δεν είναι προεκλογική περίοδος). Σκηνές με χωριάτισσες που σπάνε στάμνες γιατί έφτασε το δίκτυο ύδρευσης στο χωριό τους προβάλλονται συχνά πυκνά στην τηλεόραση.

Είναι αργοί και πολλές φορές ράθυμοι, μάλλον ως επίδραση του υψομέτρου. Σε μαγαζιά που πουλάν κοτόπουλο με πατάτες τηγανητές, δεν τους έδωσαν σκέτες τις πατάτες, ακόμα και όταν τους είπαν να πληρώσουν και για το κοτόπουλο και να πάρουν μόνο τις πατάτες. Είναι πρόθυμοι και φιλότιμοι, αλλά πολλές φορές έβγαινε από το στόμα των φίλων μας η φράση «Μα καλά, δεν τους κόβει;»

Tips:

1. Το Gravity tours θεωρείται το καλύτερο στον τομέα των δραστηριοτήτων του. Για την εκδρομή στο DeathRoad πλήρωσαν 110$ που τελικά πήραν πίσω. Gravity Assisted Mountain Biking - all about mountain bike rides, bike races, cycle touring and more

 

[vagantos]

Απολαυστικότατη η ιστορία σου Φρίντα αν και δε συνηθίζω - για οικονομία χρόνου- να διαβάζω ιστορίες για μέρη που έχω ήδη επισκεφτεί.
Το ΠΕΡΟΥ-ΒΟΛΙΒΙΑ όμως είναι ΑΛΛΟ ΠΡΑΓΜΑ.
Και βέβαια εκπληκτική ιδέα για γαμήλιο ταξίδι.
Να ζήσετε ( κι άλλα πολλά τέτοια ωραία)

 

[cathy-κι]

Πραγματικά χαράς στο κουράγιο σου.. Μιλάμε στο άλλο topic για Βιετνάμ.. και ταυτόχρονα συνεχίζεις την καταπληκτική ιστορία σας εδώ.. και η ώρα είναι δώδεκα το βράδυ...

Υποσημείωση.. αυτό που ζηλεύω πιο πολύ είναι ότι μάλλον ξέρετε ισπανικά.. και έχετε συνεχή επικοινωνία με ντόπιους.. αυτό είναι το μόνιμο πρόβλημα μας στη Λ. Αμερική!!
Σας ζηλεύω!!

 

[FRIDA08]

Λοιπόν, θα σου πω ένα μυστικό για τον τρόπο που γράφω τις ιστορίες και ίσως πάψεις να με ζηλεύεις. Όμως βασίζομαι στην εχεμύθειά σου…

Επειδή η ταχύτητα που πληκτρολογώ δεν είναι τέτοια που μου επιτρέπει να έχω ροή σκέψης, αρχικά γράφω χειρόγραφα την ιστορία.

Μετά την πληκτρολογώ.

Μετά την στέλνω στην αδερφή μου , που είναι φιλόλογος και μου κάνει κάποιες διορθώσεις (thanks Erm)

Μετά περνάω τις διορθώσεις που μου στέλνει η Erm (από το hermana που στα Ισπανικά σημαίνει αδερφή). Λίγα πράγματα, είπαμε δεν είμαι και στούρνος!

Μετά διαλέγω τις φωτογραφίες που θα ντύσουν την ιστορία.

Μετά τις δίνω στον Β για να τις ανεβάσει στο Internet, γιατί του λέω ότι εγώ μπερδεύομαι, στην πραγματικότητα ψιλοβαριέμαι (thanks darling).

Μετά ο Β ανεβάζει την ιστορία με τις φωτογραφίες και όταν είναι έτοιμη με φωνάζει να δω αν έχω κάποιες διορθώσεις (κενά διαστήματα και τέτοια).

Και μετά πατάω «καταχώρηση απάντησης».

Οπότε όπως μπορείς να καταλάβεις η ιστορία είναι έτοιμη από πριν…

Σε παρακαλώ όμως όλα αυτά που σου είπα θέλω να μείνουν μεταξύ μας.

Μην διαρρεύσει κάτι και σταματήσουν να με ζηλεύουν και οι υπόλοιποι που με ζηλεύουν…

 

[cathy-κι]

Μην διαρρεύσει κάτι και σταματήσουν να με ζηλεύουν και οι υπόλοιποι που με ζηλεύουν…

Πραγματικά μη διαρρεύσει.. γιατί την ιστορία σου τη διαβάζω μόνο εγώ και κάποιες δεκάδες χρήστες...

Πάντως πραγματικά.. κάνεις πολλή δουλειά... εσύ και όλη η ομάδα συγγραφής
Εγώ πάλι τα κάνω όλα μόνη μου.. γι'αυτό δεν έχω και τόσο καλό αποτέλεσμα...:roll::roll:

 

[harilander]

Λοιπόν, θα σου πω ένα μυστικό για τον τρόπο που γράφω τις ιστορίες και ίσως πάψεις να με ζηλεύεις. Όμως βασίζομαι στην εχεμύθειά σου…

Επειδή η ταχύτητα που πληκτρολογώ δεν είναι τέτοια που μου επιτρέπει να έχω ροή σκέψης, αρχικά γράφω χειρόγραφα την ιστορία.

Μετά την πληκτρολογώ.

Μετά την στέλνω στην αδερφή μου , που είναι φιλόλογος και μου κάνει κάποιες διορθώσεις (thanks Erm)

Μετά περνάω τις διορθώσεις που μου στέλνει η Erm (από το hermana που στα Ισπανικά σημαίνει αδερφή). Λίγα πράγματα, είπαμε δεν είμαι και στούρνος!

Μετά διαλέγω τις φωτογραφίες που θα ντύσουν την ιστορία.

Μετά τις δίνω στον Β για να τις ανεβάσει στο Internet, γιατί του λέω ότι εγώ μπερδεύομαι, στην πραγματικότητα ψιλοβαριέμαι (thanks darling).

Μετά ο Β ανεβάζει την ιστορία με τις φωτογραφίες και όταν είναι έτοιμη με φωνάζει να δω αν έχω κάποιες διορθώσεις (κενά διαστήματα και τέτοια).

Και μετά πατάω «καταχώρηση απάντησης».

Οπότε όπως μπορείς να καταλάβεις η ιστορία είναι έτοιμη από πριν…

Σε παρακαλώ όμως όλα αυτά που σου είπα θέλω να μείνουν μεταξύ μας.

Μην διαρρεύσει κάτι και σταματήσουν να με ζηλεύουν και οι υπόλοιποι που με ζηλεύουν…

σε λίγο θα μας πεις οτι έχεις προσλάβει και ατζέντη να σε προμοτάρει!

 

[harilander]

μήπως απο περιέργεια πήρες απο εκεινα τα μαγικά που είδες στο μαγαζί;
μ'ενδιαφέρει αυτό που ειναι "για το δανειο σου" και αν εχει "για να ξορκίσεις το αφεντικό σου"!
Ετσι απο περιέργεια να δούμε αν δουλεύει..

 

[FRIDA08]

μήπως απο περιέργεια πήρες απο εκεινα τα μαγικά που είδες στο μαγαζί;
μ'ενδιαφέρει αυτό που ειναι "για το δανειο σου" και αν εχει "για να ξορκίσεις το αφεντικό σου"!
Ετσι απο περιέργεια να δούμε αν δουλεύει..

Όχι δεν αγόρασα τίποτα, σκιάχτηκα. Και αν ήταν περίεργη η πωλήτρια και όταν αγόραζα έλεγε από μέσα της κανένα ξόρκι;:roll:
Α πα πα πα πα!!!!!

 

[FRIDA08]

Ημέρα 16η Salar de Uyuni

Με τον χαμό που είχε προκληθεί από τον αποκλεισμό και όλο τον κόσμο να στρέφεται στα αεροπορικά, καθώς το αεροδρόμιο ήταν εντός της ζώνης αποκλεισμού, αυτή ήταν η πιο άμεση ημερομηνία που βρήκαν εισιτήριο για να πάνε στο Uyuni.

Το ταξί τους περίμενε πρωί πρωί έξω από το ξενοδοχείο τους και τους οδήγησε στο El Alto, (όνομα και πράμα, καθώς είναι το ψηλότερο διεθνές αεροδρόμιο στον κόσμο στα 4050 μέτρα). Το Bombardier CRJ 200 της εταιρείας Amaszonas απογειώθηκε και σε λιγότερο από μία ώρα με μάλλον φτωχό σέρβις, αλλά πολύ πολύ πλούσιες εικόνες πάνω από το Salar, προσγειωνόταν στο Uyuni.



Όσο πλησίαζαν προς το έδαφος διέκριναν καθαρά στον χώρο του αεροδρομίου μια εξέδρα και συγκεντρωμένο κόσμο. Το μόνο ασφαλτοστρωμένο κομμάτι του αεροδρομίου ήταν ο διάδρομος προσγείωσης και το αεροπλάνο αφού προσγειώθηκε, έστριψε αριστερά και ακινητοποιήθηκε στον χωματόδρομο. Δύο - τρία σκυλιά τους περίμενα γαβγίζοντας στο έδαφος πράγμα που τους έκανε να διαπιστώσουν ότι το αεροδρόμιο δεν είχε καν περίφραξη(!)



Βρίσκονταν σε απόσταση αναπνοής από το κτήριο του αεροδρομίου αλλά ο υπάλληλος τους υποχρέωσε να ανέβουν στο παμπάλαιο λεωφορείο της γραμμής για να τους πάει μέχρι εκεί. Αργότερα κατάλαβαν ότι αυτό συνέβη για να περάσουν από τον έλεγχο χειραποσκευών. Όταν αποβιβάστηκαν από το λεωφορείο, πριν καλά καλά κοντοσταθούν για να κοιτάξουν τον συγκεντρωμένο κόσμο, ένας υπάλληλος τους υποχρέωσε να περάσουν στο κτήριο του αεροδρομίου. Εκεί τους έλεγξαν εξονυχιστικά τις χειραποσκευές (και μόνες αποσκευές τους) και τους οδήγησαν σε έναν άλλο χώρο όπου είδαν τα ονόματά τους γραμμένα σε ένα χαρτί. Αφού τους καλωσόρισε η ευγενική κυρία, τη ρώτησαν ποιος μιλούσε και γιατί ήταν συγκεντρωμένος τόσος κόσμος.

-El Presidente, τους απάντησε

Η σκέψη να παν για λίγο να τον δουν δεν εκφράστηκε καν μια και η κυρία έσπευσε να τους ενημερώσει ότι η εκδρομή είχε ήδη αρχίσει και έπρεπε να βιαστούν για να προλάβουν τους υπόλοιπους. Βιάστηκαν, λοιπόν, κι αυτοί και αφού πέρασαν για λίγο από την πόλη του Uyuni για να πάρουν τα sleeping-bags που είχαν ζητήσει, πήγαν στο κοιμητήριο των τρένων για να συναντήσουν τους υπόλοιπους 4 που θα περνούσαν μαζί τις επόμενες 3 μέρες.





Η παρέα έδειχνε πολύ ενδιαφέρουσα και όπως αποδείχθηκε αργότερα ήταν κιόλας. Ήταν η Μ και ο J, ζευγάρι νεαρής ηλικίας από τη Βολιβία που έκαναν την εκδρομή για να γνωρίσουν τη χώρα τους και η V και ο Μ, αυτή από τη Βαρκελώνη και αυτός από τη Βολιβία. Είχαν παντρευτεί και πήγαν στην πατρίδα του Μ για να γνωρίσουν το σόι αλλά και τη χώρα. Επιβιβάστηκαν στο Land Cruiser μαζί με τον οδηγό και τη μαγείρισσα και ξεκίνησαν για το Salar.

Σε λιγότερο από 10 λεπτά ήταν εκεί. Στο Salar de Uyuni. Τη μεγαλύτερη αλυκή του πλανήτη και η Φ αν είχε ουρά θα την είχε ξεριζώσει από τη χαρά της. Φωτογραφίες, φωτογραφίες, πολλές φωτογραφίες και μετά πήγαν σε ένα κτίσμα φτιαγμένο από αλάτι, κάθισαν στις καρέκλες από αλάτι και έφαγαν στο φτιαγμένο από αλάτι τραπέζι τα (ω! τι ειρωνεία) ανάλατα φαγητά που είχε η μαγείρισσα μέσα σε ισοθερμικά σκεύη.



Ξανά στο τζιπ και διέσχιζαν με ταχύτητα 100 χιλιόμετρα/ώρα την απέραντη άσπρη έκταση μέχρι που έφτασαν στο Incahuasi. Στα Κέτσουα σημαίνει “το σπίτι των Ίνκας” και είναι ένα νησί (το Salar πριν ξεραθεί ήταν λίμνη) κατάφυτο από αιωνόβιους κάκτους. Το είδος των κάκτων που φυτρώνει στο νησί μεγαλώνει 1 cm κάθε χρόνο και υπάρχουν αρκετοί που ξεπερνούν τα 7 μέτρα. Σε μια πινακίδα κάτω από έναν κάκτο έγραφε ότι είναι 12 μέτρα. Το τοπίο μαγικό. Από αυτά που κλείνεις τα μάτια και το θυμάσαι για όλη σου τη ζωή.







Πίσω στο τζιπ. Διέσχισαν όλο το Salar και ακριβώς εκεί που τελειώνει έφτασαν λίγο πριν σουρουπώσει στο, φτιαγμένο από αλάτι, κατάλυμά τους. Αφού τακτοποιήθηκαν στα δωμάτια, βγήκαν στον μεγάλο χώρο με τα τραπέζια, όπου τους περίμενε ζεστό τσάι και καφές. Ο ήλιος έδυε, το κρύο γινόταν πια αρκετά αισθητό και η ζεστή πατατόσουπα που ακολούθησε ήταν ό,τι έπρεπε.





Τελείωσαν με το φαγητό και κάθισαν όλοι μαζί γύρω από το τραπέζι για μουχαμπέτι. Είπαν, είπαν, είπαν…. Για τη Βολιβία, για τη Ισπανία, για την Ελλάδα, την κρίση, τον Morales, τη μαγεία, για τα περίεργα περίπτερα στη Λα Παζ, τον ρόλο των Ηνωμένων Πολιτειών στη Ν. Αμερική, την οικονομία, την υγεία, τις συντάξεις (που δεν υπάρχουν στη Βολιβία), τη μέριμνα για τα ΑΜΕΑ, τη νόσο του υψομέτρου, για, για, για…….. Ώσπου τα φώτα έσβησαν γύρω στις 22:00 και με τη βοήθεια κεριών μοιράστηκαν στα δωμάτια, χώθηκαν μέσα στα sleeping-bags και παραδόθηκαν στην αγκαλιά του Μορφέα.

Tips:

1. Το αεροπορικό La Paz - Uyuni με Amaszonas κόστισε 110 ευρώ. Κανονικά κοστίζει γύρω στα 90 - 100, αλλά λόγω του αποκλεισμού ανέβηκαν οι τιμές και δυσκολευτήκαν να βρουν θέσεις. Αν σκοπεύετε να κάνετε τη διαδρομή με αεροπλάνο, καλό είναι να κλείσετε εισιτήρια μέσω Internet πριν φτάσετε στη Βολιβία. Εναλλακτικά μπορείτε να το κάνετε με λεωφορείο. 11 ώρες, οι 6 σε χωματόδρομο. Δεν το έκαναν, όσοι το τόλμησαν τους είπαν ότι είναι πολύ κακή διαδρομή.
2. Η εκδρομή στο Salar κόστισε 780Bs + 150Bsο καθένας για το ιδιωτικό μπάνιο που είχαν στο πρώτο κατάλυμα. Το έκλεισαν από το ίδιο πρακτορείο που έκλεισαν τα αεροπορικά στη Λα Παζ. Η τιμή περιλαμβάνει διαμονή, διατροφή και μετακινήσεις με το τζιπ.
3. Η είσοδος στο Incahuasi ήταν 30Bs.

 

[chris7]

Frida, ευχαριστούμε πολύ.
Συνεπής κάθε βράδυ στην ώρα σου.

 

[makisg]

αφού διαβάσαμε και τη σημερινή αφήγηση μπορούμε να κοιμηθούμε ήσυχοι.