Βολιβία Περού Μήνας του μέλιτος χωρίς πολύ μέλι. Περού – Βολιβία.

[underwater]

Frida και πάλι μπράβο για την ιστορία! Είναι καταπληκτική!

Έχω πρασινίσει ελαφρώς από τη ζήλια μου για το υπέροχο ταξίδι σας αλλά εντάξει, δεν θα με παρεξηγήσεις φαντάζομαι!

Περιμένουμε τη συνέχεια!

 

[FRIDA08]

Ημέρα 17η Γύρω από το Salar

Ξύπνημα με τις κότες, πράγμα που δεν ήταν και ιδιαίτερα δύσκολο, καθώς είχαν κοιμηθεί με τις κότες. Πήραν πρωινό, φόρτωσαν όλα τα μπαγκάζια στο τζιπ και ξεκίνησαν για την περιπλάνηση στη γύρω περιοχή.

Η εναλλαγή των τοπίων σε συνδυασμό με την ιδιαιτερότητα των φαινομένων είναι κάτι που δεν αφήνει αδιάφορο τον επισκέπτη. Αφού πέρασαν από την σημαντικά μικρότερη αλυκή Chiguana, συνέχισαν για το ενεργό ηφαίστειο Ollague.



Ήταν σε πολύ κοντινή απόσταση από τη γειτονική Χιλή και κινούνταν παράλληλα με τη σιδηροδρομική γραμμή που οδηγούσε σε αυτή.



Πέρασαν από βραχώδεις καθώς και ορεινές περιοχές, κυρίως άγονες ή με πολύ χαμηλή βλάστηση. Με διάφορους γεωλογικούς σχηματισμούς και στάσεις για να δουν από κοντά ζώα της περιοχής.





Μπήκαν σε έναν ορεινό όγκο και περίπου κάθε 5 λεπτά περνούσαν από λίμνες με διαφορετικό χρώμα η καθεμία. Εξαιτίας των μικροοργανισμών τα νερά άλλοτε έπαιρναν χρώμα άσπρο, άλλοτε μπλε, άλλοτε πράσινο και άλλοτε κόκκινο.





Σε μια από αυτές τις λίμνες σταμάτησαν για φαγητό σε στυλ πικ-νικ σε Βολιβιανή έκδοση. Το πιάτο στο χέρι, τα τάπερ ανοιγμένα στο πορτ παγκάζ του τζιπ και χωρίς καρό τραπεζομάντηλο.



Αφού έφαγαν, συνέχισαν την πορεία τους στην έρημο Siloli. Μοναδικά τοπία και γύρω στις 15:00 έβλεπαν την LagunaColorada (χρωματιστή λίμνη) και μια μπάρα ανέκοψε την πορεία τους. Κατέβηκαν από το τζιπ και πλήρωσαν το αντίτιμο των 150Bs έκαστος για την είσοδο στο εθνικό πάρκο.

Η λίμνη είναι κατακόκκινη. Και στις φωτογραφίες που είχαν δει έτσι φαινόταν, αλλά μέχρι να την αντικρίσουν δεν το πίστευαν ότι είναι πραγματικά τόσο κόκκινη.



Μπροστά στη λίμνη ήταν το κατάλυμα που θα περνούσαν τη βραδιά. Μέχρι να ξεφορτώσουν όλα τα συμπράγκαλα από το τζιπ στο τραπέζι είχε στρωθεί ζεστός καφές και τσάι με κουλουράκια.

Πήγαν μια βόλτα με τα πόδια ως τη λίμνη ενώ ο ήλιος κρυβόταν στο πίσω βουνό. Στην περιοχή -ειδικά όταν ο ήλιος πέφτει- επικρατούν πολύ χαμηλές θερμοκρασίες που το βράδυ φτάνουν και τους -20 βαθμούς.

Παγωμένοι επέστρεψαν στο κατάλυμα. Το ότι θα ήταν καταφύγιο και θα κοιμόταν και οι 6 στο ίδιο δωμάτιο το ήξεραν. Ότι θα επικρατούσε τέτοιο χάλι στις τουαλέτες που δεν θα είχαν νερό το διαπίστωναν σιγά - σιγά.



Ευτυχώς, στον χώρο που ήταν τα τραπέζια άναψαν κάτι μικρές ξυλόσομπες και η κατάσταση γινόταν κάπως υποφερτή με το κρύο. Όταν γύρω στις 19:30 σερβιρίστηκε και η καυτή χορτόσουπα, είχαν σχεδόν ξεχάσει ότι νομοτελειακά θα πρέπει κάποια στιγμή να επισκεφτούν τις τουαλέτες. Το δεύτερο πιάτο ήταν μακαρόνια με κόκκινη σάλτσα που και αυτά ήταν πολύ νόστιμα. Γενικά το φαγητό στην εκδρομή ήταν ευχάριστη έκπληξη. Και το κρασί που έφερε η μαγείρισσα πάνω στο τραπέζι εξίσου. Όταν τελείωσε το πρώτο μπουκάλι, οι Βολιβιανοί εμφάνισαν ακόμα ένα και η παρέα έδεσε για τα καλά. Οι βολιβιανοί σε λίγο έφεραν και ένα επιτραπέζιο στρατηγικής που ονομάζεται «Κινέζικες Ντάμες» και η νύχτα προμηνύονταν μακριά.

Όλοι οι άλλοι πήγαν για ύπνο εκτός από την παρέα των 6 που συνέχισαν να παίζουν και να πειράζονται. Ώσπου έμειναν από ξύλα.

- Θα σβήσει η σόμπα, χρειαζόμαστε ξύλα, είπε η Φ στον οδηγό τους που περνούσε από εκεί.
- Δεν έχει άλλα ξύλα, της απάντησε, ελπίζοντας πως θα το διαλύσουν. Είχε πάει και 23:00.
- Δεν σε πιστεύω, του είπε.

Αυτός γέλασε αλλά δεν της έδωσε και πολύ σημασία.

Οι τρεις γενναίοι άντρες της παρέας βγήκαν στην παγωνιά προς αναζήτηση καύσιμης ύλης. Η σοδειά ήταν μικρή σε αυτή την ερημιά, αλλά τους κράτησε ζεστούς για καμιά ώρα ακόμα, οπότε πήγαν όλοι μαζί για ύπνο, τυλιγμένοι με όσα ρούχα και σκεπάσματα είχαν.

Α! Το παιχνίδι το κέρδισε ο Β και η Φ ήρθε 4η.

 

[FRIDA08]

Ημέρα 18η Γύρω από το Salar - Uyuni

Πριν το ρολόι δείξει 05:30 ο οδηγός χτύπησε την πόρτα τους και το ξύπνημα μέσα σε αυτή την παγωνιά ήταν βάρβαρο. Μισή ώρα αργότερα είχαν φορτώσει τα πράγματα στο τζιπ και άφηναν πίσω τους την Laguna Colorada, μερικά σημεία της οποίας ήταν τώρα παγωμένα.

Πριν καλά - καλά διανύσουν 500 μέτρα, από το καπό του αυτοκινήτου άρχισαν να βγαίνουν καπνοί και μετά ΜΠΑΜ! Και το παρμπρίζ γέμισε νερά.

Η Φ δεν είναι απαισιόδοξη γενικά, αλλά λίγο το άγριο ξύπνημα, λίγο το κρύο σκεφτόταν: Δεν ξεμπερδεύουμε εύκολα από εδώ. Αυτό που είχε συμβεί -μάλλον- ήταν ότι ζεστάθηκαν τα νερά του αυτοκινήτου και πέταξε την τάπα του ψυγείου.

Ο οδηγός μαζί με τους 3 γενναίους (όπως έχουμε ξαναπεί) άντρες βγήκαν στον δρόμο προς αναζήτηση της τάπας και οι τρεις γυναίκες με τη μαγείρισσα έκαναν τις ανήσυχες μέσα στο αυτοκίνητο. Τελικά, μετά από κανένα μισάωρο μάταιης αναζήτησης πέρασε ένα ίδιο αυτοκίνητο και τους έδωσε μία τάπα. Έδωσαν και ότι νερό είχαν και δεν είχαν για να συμπληρώσουν τα νερά στο ψυγείο και ξεκίνησαν.

Η πρώτη στάση έγινε περίπου 20 λεπτά αργότερα σε μια περιοχή με geyser. Δεν υπάρχει νερό που εκτινάσσεται, μόνο πολύ πυκνός ατμός. Η κυβέρνηση σκέφτεται να εκμεταλλευτεί τη γεωθερμία αλλά προς το παρόν δεν έχουν κάνει κάτι. Η μυρωδιά κλούβιου αυγού, πιθανότατα από το θειάφι δεν ήταν πολύ ευχάριστη, αλλά τουλάχιστον ζεστάθηκαν από τον ατμό.



Συνέχισαν για τα open air θερμά λουτρά στην όχθη μιας λίμνης. Στο οίκημα δίπλα στη λίμνη πήραν πρωινό και μετά πήγαν στην πισίνα με τους 29,5 βαθμούς. Πέρα από την πισίνα δεν υπήρχαν άλλες υποδομές (αποδυτήρια κ.ά.) και μια και οι φίλοι μας είχαν πρόσφατη την εμπειρία από το Colca Canyon, αρκέστηκαν να βουτήξουν μόνο τα πόδια τους στην πισίνα.





Η ώρα πέρασε και πήραν τον δρόμο της επιστροφής. Μετά από μια σύντομη στάση στη Laguna Colorada, συνέχισαν περνώντας από τα βράχια του Dali με πραγματικά σουρεαλιστικούς σχηματισμούς.



Συνέχισαν την πορεία τους διαγράφοντας ουσιαστικά έναν κύκλο στην περιοχή Lipez στο νοτιοδυτικό άκρο της Βολιβίας. Μετά από 2 μέρες χωρίς σήμα στα κινητά, τα κινητά χτύπησαν σχεδόν ταυτόχρονα αλλά το σήμα ήταν από τη Χιλή. Το τοπίο άλλαζε για ακόμα μια φορά με ρυάκια και χαμηλούς θάμνους να κυριαρχούν.



Άλλη μια στάση σε ένα χωριό, όπου τους σερβιρίστηκε το γεύμα και η τελευταία στάση στο χωριό San Cristobal που συντηρείται από τα ορυχεία της περιοχής, πριν φτάσουν γύρω στις 17:00 στο Uyuni.

Αφού αποχαιρέτησαν την ωραία παρέα, έψαξαν τρόπο να υλοποιήσουν τη σκέψη που είχαν κάνει εξ’ αρχής. Να ακυρώσουν τα αεροπορικά που είχαν κλείσει για την επόμενη το πρωί, να πάρουν το λεωφορείο που ξεκινούσε σε 2 ώρες και έφτανε στις 07:00 στη Λα Παζ. Έτσι κατάκοποι μεν, θα προλάβαιναν να κάνουν την εκδρομή στο Death Road δε.

Αφού πήγαν στο συνεργαζόμενο γραφείο με αυτό που έκλεισαν τα αεροπορικά, στη συνέχεια στα γραφεία της αεροπορικής, προσπάθησαν πολλές φορές να επικοινωνήσουν με τη Λα Παζ και δεν κατάφεραν τίποτα, μια και όλοι έλεγαν ότι δεν ήταν αρμόδιοι, αποφάσισαν να μην μπουν στο λεωφορείο για 11 ώρες, να χάσουν 100 ευρώ ο καθένας που είχαν δώσει για το αεροπορικό, να πληρώσουν άλλα 20 ευρώ για το λεωφορείο και να μην κάνουν κάτι που όλοι τους περιέγραφαν ως εφιαλτικό, δηλαδή να περάσουν τη νύχτα σε ένα παλιό λεωφορείο σε έναν χείριστο δρόμο και έτσι εγκατέλειψαν το πλάνο.

Βρήκαν ένα ξενοδοχείο να περάσουν τη βραδιά και έκαναν κράτηση στο Tonito’s για να δοκιμάσουν την καλύτερη (κατά πως λέγεται) πίτσα στη Βολιβία. Καλά εδώ που τα λέμε η Βολιβία δεν έχει και καμιά μακρά παράδοση στην πίτσα, η οποία ήταν απλώς καλή. Για να λέμε και την αλήθεια όμως η Φ δεν ήταν και πολύ καλά οπότε τίποτα δεν της πολυάρεσε. Ο Β όμως, που ήταν μια χαρά, τη βρήκε απλά καλή.

Κατά τις 03:00 η Φ πετάχτηκε από το κρεβάτι για λόγο που είχε να της συμβεί από όταν ήταν 13 και πέρασε το υπόλοιπο βράδυ αγκαλιά με την τουαλέτα. Το δωμάτιο το έλουζε το κόκκινο φως από το ψηφιακό θερμόμετρο ακριβώς απέναντι από το παράθυρό τους που στις 04:00 έδειχνε -12.

 

[chris7]

Frida, ευχαριστούμε.
Πήραμε και τη σημερινή μας δόση.

 

[LULLU]

.. γραφη αψογη και φωτογραφιες πολυ καλες ..ζηλευτο ταξιδι σιγουρα!!!!

 

[FRIDA08]

Ημέρα 19η Λα Παζ

Ένα ζεστό τσάι χρειαζόταν η Φ αλλά την ώρα που έφυγαν από το ξενοδοχείο ήταν όλα κλειστά. Έξω από τα γραφεία της Amaszonas πήραν το λεωφορείο για το αεροδρόμιο για 7 Bs ο καθένας.

Η υπάλληλος, που την προηγούμενη το απόγευμα, τους έλεγε στα γραφεία της εταιρείας ότι είναι αναρμόδια για να τους ακυρώσει τα εισιτήρια, ήταν τώρα συνοδός στο λεωφορείο και στη συνέχεια στον γκισέ της εταιρείας για το check in.

Η Φ ξάπλωσε σε ημιθανή κατάσταση από την εξάντληση σε κάτι καθίσματα και ο Β παρέλαβε τα χειρόγραφα εισιτήρια χωρίς καν να εμφανιστεί η Φ στο check in. Θα μου πείτε γνωστοί ήταν όλοι βρε αδερφέ.

Μπήκαν στο αεροπλάνο και σε 45 λεπτά ήταν στη Λα Παζ. Το σέρβις αυτή τη φορά ήταν ακόμη φτωχότερο περιλαμβάνοντας μόνο νερό. Το τσαγάκι που τόσο χρειαζόταν η Φ έμεινε γι αργότερα. Στο αεροδρόμιο επιτέλους βρήκαν τσάι και κάτι να φαν και πήραν ταξί για το ξενοδοχείο τους. Στο La Loge δεν είχε δωμάτιο και έτσι πήγαν στο γειτονικό Madre Tierra.

Η Φ ξάπλωσε και κοιμήθηκε αλλά όταν ξύπνησε δεν ήταν και πολύ καλύτερα. Ο Β αμήχανος έβλεπε τηλεόραση, κάτι κινούμενα σχέδια με πράσινα μπαρμπαδάκια. Η Φ παρακολούθησε για λίγο την TV και τα πράσινα μπαρμπαδάκια άρχισαν να βγαίνουν από την τηλεόραση και να πηγαίνουν προς το παράθυρο (είχε παραισθήσεις). Η κατάστασή της είχε πλέον ονοματεπώνυμο: Νόσος του υψομέτρου. Δεν αγνόησε τα συμπτώματα, αγνοούσε όμως τι μέρα ήταν όταν ζήτησε από τον Β να πάει στο φαρμακείο και να ζητήσει χάπια για τη νόσο. Ήταν Κυριακή. Όλα ήταν για άλλη μια φορά κλειστά. Τελικά, τους έδωσαν από το ξενοδοχείο 2 χάπια και προς το βράδυ άρχισε να συνέρχεται, αφού είχε περάσει όλη τη μέρα στο κρεβάτι.


Tips:
1. Το ξενοδοχείο Madre Tierra ήταν πολύ καθαρό και περιποιημένο με ωραίο πρωινό. Κόστος 360 Bs/ βραδιά. Hotel Madre Tierra
2. Καλό είναι πριν ξεκινήσετε ένα ταξίδι σε μεγάλα υψόμετρα να μιλήσετε με τον γιατρό σας για τη Νόσο του υψομέτρου και να είστε προετοιμασμένοι για το ενδεχόμενο να την αντιμετωπίσετε. Είναι μια πολύ σοβαρή κατάσταση που δεν πρέπει επ’ ουδενί να αμελήσετε.

 

[skoumpi]

Και έλεγα και εγώ "μα όλα πήγαν τέλεια σε αυτό το ταξίδι;" Έκτος δηλαδή από την απεργία όλα τα υπόλοιπα μια χαρά;;;
Είναι δυνατόν μέλος του travelstories και να μην έχει τις πρέπουσες περιπέτειες; χα χα!!

 

[alma]

Από τις πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες που έχω διαβάσει.Μπράβο Φρίντα.

 

[villi]

Mιλάμε για το πιο ανατρεπτικό γαμήλιο ταξίδι που έχω διαβάσει.Ιδίως το κομμάτι της Βολιβίας πρέπει να ήταν τέλειο και εξαντλητικό ταυτόχρονα!Πάντως οι εικόνες σε καθηλώνουν...μπράβο σας παιδιά είστε για τα δύσκολα σίγουρα!

 

[KIKI]

Πολυ ωραιο το κομμάτι για τη Βολιβία !! Σε ευχαριστω ....

 

[FRIDA08]

Ημέρα 20η La Paz - Cuzco

Μετά την ολοήμερη ξάπλα, η Φ ήταν αισθητά καλύτερα. Πήραν πρωινό στο ξενοδοχείο και σταμάτησαν ένα ταξί που για 60Bs τους πήγε για άλλη μια φορά στο αεροδρόμιο El Alto.

Πλήρωσαν τον φόρο εξόδου από τη χώρα και στήθηκαν στην ουρά για να πάρουν την σφραγίδα εξόδου από το immigration office. Ο ένας και μοναδικός υπάλληλος που εξυπηρετούσε 2 πτήσεις είχε σαν μότο «Αργά βαδίζω, ζωή κερδίζω» και έτσι οι φίλοι μας ανέβηκαν τρέχοντας στο αεροπλάνο λίγο πριν την απογείωση.

Για άλλη μια φορά με την Amaszonas. Μετριότατο service, πληρότητα γύρω στο 70%, μία αεροσυνοδός, Bombardier CRJ 200.

Μια ωρίτσα αργότερα έφτασαν στο Cuzco. Πέρασαν – πολύ πιο γρήγορα αυτή τη φορά - από το Immigration office και πήραν ταξί που τους οδήγησε στο ξενοδοχείο Niños 1. Μέχρι να πιούν ένα mate de coca στην ωραία εσωτερική αυλή, το δωμάτιό τους ετοιμάστηκε. Άφησαν τα πράγματα και βγήκαν να γνωρίσουν το όμορφο Cuzco.



Έκαναν ωραίες βόλτες, αλλά για τη Φ η νόσος του υψομέτρου ήταν παρούσα και έκανε επιτακτική την ανεύρεση φαρμακείου. Έφτασαν στη γειτονιά με τα φαρμακεία, πήραν ένα κουτί με χάπια για τη νόσο και μετά τη λήψη (και επίδραση) του χαπιού, συνέχισαν το πρόγραμμά τους.



Έκαναν για πολλοστή φορά συνάλλαγμα και πήγαν στα γραφεία της Sas Travel για να αποπληρώσουν το υπόλοιπο της εκδρομής στο Machu Picchu που είχαν κλείσει μέσω Internet. Το τακτοποίησαν και έκλεισαν ακόμη μία εκδρομή για την Ιερή κοιλάδα για την επόμενη μέρα.



Γύρισαν στο ξενοδοχείο και έφαγαν πολύ ωραία στο όμορφο εστιατόριό του. Το κρεβάτι ήταν δελεαστικά κοντά και η μέρα πολύ μεγάλη.



Tips:

1. Το Niños Hotel (προφέρεται νίνιος) κοστίζει 50$ τη βραδιά χωρίς πρωινό. Είναι κουκλίστικο και αποτελεί μέρος ή μάλλον την αρχή της φιλανθρωπικής προσπάθειας μιας Ολλανδέζας που πήγε στο Περού για να βοηθήσει τα παιδιά των δρόμων, εξ’ ού και το όνομα. Ni?os Hotels and Hacienda at Cusco
2. Ακόμη και να μην μείνετε στο ξενοδοχείο αξίζει τον κόπο να επισκεφτείτε το εστιατόριο για γεύμα, πρωινό ή ένα από τα εξαιρετικά σνακ που διαθέτουν. Τα περισσότερα είδη: λαχανικά, stevia, φρούτα, ακόμη και το ψωμί το παρασκευάζουν οι εργαζόμενοι στο ξενοδοχείο που είναι τα παιδιά που μεγάλωσαν με το πρόγραμμα και τώρα εργάζονται σε αυτό.
3. Το εισιτήριο La Paz- Cuzco κόστισε 249$ για τον καθένα. Ακριβούτσικο το ξέρω αλλά σε γλιτώνει από ώρες μέσα στο λεωφορείο. Η κράτηση είχε γίνει 2 μήνες πριν την πτήση.

 

[cathy-κι]

Πόσες ημέρες είναι το ταξίδι?? Το διάβασα κάπου στην αρχή και μου διέφυγε??? Τελικά αλήθεια σας ζηλεύω.. πολύ
Και όσο περνούσαν οι μέρες αναρωτιόμουν.. στο Machu Picchu δε θα πάτε?? Αλλά το ταξίδι έχει πολύ ενδιαφέρον... ακόμη!!