Περιεχόμενα
Το Μέτσοβο θα είναι πάντα στην καρδιά μου, μιας και δεν θυμάμαι καλοκαίρι μέχρι τα 12 μου που να μην το έχω περάσει σε αυτό το χωριό που βρίσκεται μέσα στα έλατα. Σχεδόν αμέσως μόλις κλείνανε τα σχολεία για καλοκαίρι φορτώναμε το αυτοκίνητο και ξεκινούσαμε μια ατέλειωτη όπως φάνταζε τότε διαδρομή.
Στο σπίτι μας περίμεναν πάντα οι παππούδες και οι προπαππούδες. Η κουζίνα του σπιτιού ήταν πάντα γεμάτη από θείες και γιαγιάδες που πάντα κάτι μαγείρευαν! Αναφέρω το φαγητό και αμέσως το μυαλό μου πηγαίνει στην αγαπημένη μου πίτα τη κασιάτα (παραδοσιακή μετσοβίτικη τυρόπιτα).
Θυμάμαι τα βράδια μετά το φαγητό που μαζευόμασταν όλοι στα μπάσια και ακούγαμε τους παππούδες να διαφωνούν για το πόσα φορτηγά πέρασαν για να πάνε στη σήραγγα που τότε ξεκινούσε να φτιάχνεται.
Θα μπορούσα να μιλάω ώρες για εκείνα τα καλοκαίρια! Για τα μεσημέρια που περνούσαμε με φίλους στη βιβλιοθήκη, τα απογεύματα που μαζευόμασταν στο κάστρο, τις συναντήσεις για παιχνίδι στις βρύσες του χωριού! Για την κούνια μου στην καρυδιά! Για το γλυκό τριαντάφυλλο της θείας Λουϊζας! Για το κόκκινο κρασί του παππού! Για τα βλάχικα που ακόμα δεν καταλαβαίνω! Για τη μυρωδιά του φρεσκοκομμένου γρασιδιού, για τον θόρυβο των ξυλουργείων και τη μυρωδιά από πριονίδι! Για...για....
Πέρασαν πάνω από 15 χρόνια από το τελευταίο μου βράδυ στο Μέτσοβο και αν εκείνο το βράδυ ήξερα ότι θα κάνω 15 χρόνια να ξαναβρεθώ σε εκείνα τα μέρη δεν νομίζω να έφευγα ποτέ!
Στα πλαίσια ψυχοθεραπείας λοιπόν βρέθηκα και πάλι στο Μέτσοβο τον περασμένο Σεπτέμβρη. Δεν θέλω να κουράσω με λόγια απλά θα μοιραστώ κάποιες φωτογραφίες.
[/url]
Το Μέτσοβο όπως φαίνεται από το Ανήλιο.
Είσοδος σε εξωτερικό χώρο σπιτιού.
η πλατεία του χωριού
καταστήματα με τοπικά προϊόντα
λαϊκή αγορά δίπλα στο δημοτικό σχολείο.
Στο σπίτι μας περίμεναν πάντα οι παππούδες και οι προπαππούδες. Η κουζίνα του σπιτιού ήταν πάντα γεμάτη από θείες και γιαγιάδες που πάντα κάτι μαγείρευαν! Αναφέρω το φαγητό και αμέσως το μυαλό μου πηγαίνει στην αγαπημένη μου πίτα τη κασιάτα (παραδοσιακή μετσοβίτικη τυρόπιτα).
Θυμάμαι τα βράδια μετά το φαγητό που μαζευόμασταν όλοι στα μπάσια και ακούγαμε τους παππούδες να διαφωνούν για το πόσα φορτηγά πέρασαν για να πάνε στη σήραγγα που τότε ξεκινούσε να φτιάχνεται.
Θα μπορούσα να μιλάω ώρες για εκείνα τα καλοκαίρια! Για τα μεσημέρια που περνούσαμε με φίλους στη βιβλιοθήκη, τα απογεύματα που μαζευόμασταν στο κάστρο, τις συναντήσεις για παιχνίδι στις βρύσες του χωριού! Για την κούνια μου στην καρυδιά! Για το γλυκό τριαντάφυλλο της θείας Λουϊζας! Για το κόκκινο κρασί του παππού! Για τα βλάχικα που ακόμα δεν καταλαβαίνω! Για τη μυρωδιά του φρεσκοκομμένου γρασιδιού, για τον θόρυβο των ξυλουργείων και τη μυρωδιά από πριονίδι! Για...για....
Πέρασαν πάνω από 15 χρόνια από το τελευταίο μου βράδυ στο Μέτσοβο και αν εκείνο το βράδυ ήξερα ότι θα κάνω 15 χρόνια να ξαναβρεθώ σε εκείνα τα μέρη δεν νομίζω να έφευγα ποτέ!
Στα πλαίσια ψυχοθεραπείας λοιπόν βρέθηκα και πάλι στο Μέτσοβο τον περασμένο Σεπτέμβρη. Δεν θέλω να κουράσω με λόγια απλά θα μοιραστώ κάποιες φωτογραφίες.
[/url]
Το Μέτσοβο όπως φαίνεται από το Ανήλιο.
Είσοδος σε εξωτερικό χώρο σπιτιού.
η πλατεία του χωριού
καταστήματα με τοπικά προϊόντα
λαϊκή αγορά δίπλα στο δημοτικό σχολείο.
Η αλήθεια είναι ότι τότε δεν συνειδητοποιούσαμε πόσο όμορφα περνούσαμε. Δυστυχώς, μόνο όταν η καθημερινότητα γίνει μακρινή ανάμνηση, αποκτά ιδιαίτερη σημασία που μας χαροποιεί όταν την αναπολούμε και μας κάνει να βλέπουμε κάποια πράγματα με διαφορετικό τρόπο.
