Ανδόρρα Γαλλία Μέσα Πυρηναία (Τουλούζη, Σπήλαιο Niaux, Κάστρο Montsegur, Oι «Κάθαροι» κ.α.) - Ανδόρα

[pattyyy]

Ονειρεύομαι μικρά, γαλλικά χωριουδάκια! Υπέροχα!

 

[dimosf]

Νάσαι καλά Αντώνη για την ιστορία και τις εντυπώσεις σου. Έχω μια ανοικτή πρόσκληση από Γάλλους φίλους για φιλοξενία στο σπίτι τους στο χωριό Vicdessos, περίπου 20 χμ. νότια του Foix. Φανταζόμουνα οτι θα είναι ωραία (από φωτογραφίες) αλλά δεν είχα και καμιά μαρτυρία. Πιθανά να μπορέσω να πάω του χρόνου.Σε ευχαριστώ και πάλι.

 

[soudianos]

Νάσαι καλά Αντώνη για την ιστορία και τις εντυπώσεις σου. Έχω μια ανοικτή πρόσκληση από Γάλλους φίλους για φιλοξενία στο σπίτι τους στο χωριό Vicdessos, περίπου 20 χμ. νότια του Foix. Φανταζόμουνα οτι θα είναι ωραία (από φωτογραφίες) αλλά δεν είχα και καμιά μαρτυρία. Πιθανά να μπορέσω να πάω του χρόνου.Σε ευχαριστώ και πάλι.

Κι εγώ ευχαριστώ dimo. Ωραία!! στoυς πρόποδες των Πυρηναίων θα πας... Βάλτο στο πρόγραμμα και νάναι καλοκαίρι.
Τώρα πας εύκολα και φτηνά στην Τουλούζη, ενώ τότε δεν υπήρχαν οι low cost (νομίζω;εγώ δεν τις ήξερα) και πληρώναμε κανονικά με μια μικρή έκπτωση αν η επιστροφή ήταν εντός ενός μηνός.
Υπάρχουν πολλά σπήλαια σ' αυτή την περιοχή με σπηλαιογραφίες, κάποιο απ αυτά είναι καλύτερο από το Niaux.

 

[soudianos]

Εδώ δύο πυλώνες με γλάστρες στο Foix







Δεν ήταν μόνο τα ηλιοτρόπια που στόλιζαν τη διαδρομής μας προς το Carcassonne. Μερικά χιλιόμετρα πριν φτάσουμε, σε μια κυκλική διασταύρωση συναντήσαμε μια ανθοστόλιστη πυραμίδα. Βρισκόταν εκεί στην ερημιά, κανένα χωριό ή φορέας δεν την διεκδικούσε. Απλά, ήταν ένα σημείο αισθητικής απόλαυσης για τους οδηγούς. Αντί της περιγραφής της σας παραθέτω την εικόνα, την τράβηξα μέσα απ’ το αυτοκίνητο, δυστυχώς δεν την πρόλαβα, την πήρα απ’ το πίσω μέρος και γι’ αυτό την κρύβουν τα δένδρα. Φανταστείτε την από μπροστά, τις ζαρντινιέρες με τις πολύχρωμες πετούνιες.




Στην ξακουστή μεσαιωνική οχυρωμένη πόλη Carcassonne η οποία βρίσκεται στην επαρχία Aude επικρατούσε κομφούζιο. Έξω από την πύλη, είχαν ένα μικρό λούνα παρκ με αλογάκια για παιδιά. Η μουσική και τραγούδια που εξέπεμπε έφτιαχνε μια ατμόσφαιρα πανηγυριού ανάρμοστο με την ιστορικότητα του χώρου. Δεν έφτανε μόνο αυτό αλλά μόλις περάσαμε την επιβλητική πύλη του κάστρου, βρεθήκαμε σε σοκάκια γεμάτα από κόσμο, με κάθε λογής τουριστικά μαγαζιά, ‘οπως φαγάδικα έτοιμου φαγητού, φτηνά αναμνηστικά κ.α. Το μνημείο πολιτιστική κληρονομιάς της Unesco είχε σ΄ αυτό τη σημείο καταπατηθεί από τις πινακίδες επώνυμων προϊόντων
Ξεφύγαμε από το πολύβουο πλήθος προχωρήσαμε προς το εσωτερικό τη πόλης, είδαμε την St Nazaire, ανεβήκαμε στην κορυφή του πιο ψηλού πύργου, απ΄ όπου απολαύσαμε πανοραμικά την πόλη και όλη την περιοχή, που σαν στρατηγικό σημείο δεν έμεινε ποτέ αμέτοχη σε πολέμους, από την Ρωμαϊκή εποχή κι’ ακόμα παλαιότερα. Το Canal du Midi, περνά από την κάτω πόλη που βρίσκεται χαμηλότερα εκτός των τειχών, ποτάμια, παλιές γέφυρες, είναι ένα μέρος που αξίζει να του αφιερώσει κάποιος δυο μέρες.

Carcassonne


Eδώ μια παλιά γέφυρα


Η πύλη της πόλη




Αντίθετα με το Carcassonne το κάστρο του Monsegur ήταν φτωχό και απλό. Όπως «φτωχούληδες κι απλοί» όπως τους λέγανε, ήταν οι τελευταίοι υπερασπιστές του.Είναι ένα κάστρο στην ερημιά, στην κορυφή ενός λόφου, μακριά από κεντρικές οδικές αρτηρίες, από ποτάμια και λίμνες, από ανθισμένα λιβάδια. Ένα κάστρο σαν αυτά που έχουμε στη χώρα μας, κτισμένα στις κορυφές των βουνών, που τα έχουμε ξεχασμένα, παραμελημένα, και αγνοούμε την ιστορία τους, Εδώ όμως, μια βασική υποδομή στέλνει τον επισκέπτη πίσω στους αιώνες των θρύλων και της ιστορίας..


Η διαδρομή ήταν η ίδια με αυτή της Foix, κι όταν την περάσαμε στρίψαμε αριστερά στον επαρχιακό δρόμο ανάμεσα σε πλαγιές, λόφους , δάση, συνεχόμενες στροφές, και σε μια απ’ αυτές φάνηκε από μακριά το κάστρο στην κορυφή ενός βουνού. Παρκάραμε, πήραμε τα νερά μας, το ενημερωτικό φυλλάδιο από το κιόσκι με τον φύλακα, εισιτήριο βέβαια δεν είχε για ταλαίπωρους ορειβάτες και ξεκινήσαμε το ανέβασμα του βουνού που λέγεται Pog, μέχρι το ύψους των 1200 μέτρων όπου βρίσκεται το κάστρο. Το μονοπάτι εναλλασσόταν από πέτρινα σκαλάκια με ξύλινο κιγκλίδωμα, πίσω μας ο χώρος του πάρκιν ολοένα και μίκραινε και μετά από αρκετές στάσεις φτάσαμε λαχανιασμένοι στη κορυφή.
Μπήκαμε μέσα πατώντας πάνω σε ερείπια, κι ενώ νομίζαμε πως θα ήμασταν οι μόνοι επισκέπτες, είδαμε καθισμένους πάνω στα χαλάσματα μια ομάδα 40 νεαρών ατόμων να ακούν με περίσσια προσοχή τον καθηγητή τους. Οι «Γάλλοι» της παρέας μας έκλεψαν μερικές πληροφορίες απ’ τον καθηγητή, κι εμείς σαν από αεροπλάνο θαυμάζαμε την γύρω περιοχή. Τα αυτοκίνητα στο πάρκιν φαινόταν απ’ εδώ μικροσκοπικά, και το ίδιο τα σπίτια του μικρού χωριού Montsegur από την άλλη πλευρά. Σε όλη την υπόλοιπη περιοχή δεν υπήρχε ένδειξη ανθρώπινης παρουσίας αλλά μόνο δάση και λαγκάδια.
Το κάστρο ήταν το τελευταίο προπύργιο των «Καθάρων».[1] Η πτώση του από τους 10,000 στρατεύματα των καθολικών το 1243, σήμανε και το τέλος των οπαδών της αίρεσης αυτής, των «φτωχούληδων του Θεού» όπως τους λέγανε. .Πάνω από 200 απ τους Καθάρους κάηκαν εδώ και μόνο ελάχιστοι κατάφεραν να διαφύγουν, παίρνοντας μαζί τους τα απόκρυφα βιβλία της αίρεσης τους και όπως εικάζεται και το Άγιο Δισκοπότηρο.

Oι Κάθαροι που το όνομα τους προέρχεται από την ελληνική λέξη «Καθαρός» ήταν αίρεση που γεννήθηκε από άλλες μικρότερες αιρέσεις στο Μεσαίωνα. Η διδασκαλία τους είχε βάση το Απόκρυφο Ευαγγέλιο του Ιωάννη. Επιδίωκαν την καθαρότητα της ψυχής και του σώματος, που πραγματοποιείται με την αποχή από τα υλικά αγαθά και τις ηδονές, από το κρέας, την ιδιοκτησία, και από το γάμο στις τάξεις των ηγετών τους. Πίστευαν σ’ ένα αυστηρό ασκητισμό που πολλές φορές είχε αποτέλεσμα τον θάνατο από την πείνα. Δεν πίστευαν στη θεϊκή υπόσταση του Χριστού, αλλά ότι το σώμα του ήταν ένα φάσμα.

Πως μπορούσε αυτή η λιτότητα να γίνει δεκτή από τους κοσμικούς καθολικούς; Η αίρεση άρχισε να αποκτά πολλούς οπαδούς, προσχώρησαν σ΄ αυτή μεγάλες περιοχές της Γαλλίας κι’ έγινε απειλητική. Με εντολή του Πάπα έπρεπε να εξοντωθούν άπαντες. Έτσι άρχισε ο διωγμός τους τον 12ο αιώνα. Αποτέλεσμα ήταν να μετατοπιστούν στις περιοχές της νότιου Γαλλίας και ιδίως στα Μέσα Πηρυναία όπου είχαν την προστασία των δουκάτων της Άλβι και της Τουλούζης. Οχυρώνονται στα προϋπάρχοντα κάστρα, κτίζουν νέα για να προστατευτούν από τους Βασιλιάδες της Γαλλίας οι οποίοι στο όνομα του καθολικισμού τους κυνηγούν αλύπητα. Το Najac που είδαμε, κτίστηκε για φόβητρο των αιρετικών. Στο Foix και στην επαρχία του έβρισκαν ασφαλές καταφύγιο. Το 1244 πέφτει το Montsegur που το είχαν σαν πρωτεύουσα τους. Το κάστρο ισοπεδώνεται, το σημερινό φτιάχτηκε στα ερείπια του παλαιού μεταγενέστερα. Την συμπλήρωση του τέλους των πιστών της αίρεσης την ανέλαβαν οι ιεροεξεταστές. Παρόλο που η αίρεση εξαφανίστηκε, την ακολουθούν οι μύθοι, οι δοξασίες, οι απόκρυφες γνώσεις που συσχετίζονται με τις ρίζες του χριστιανισμού και οι μεσαιωνικοί θρύλοι. Οι θρύλοι αυτοί διευκόλυναν αργότερα τη διείσδυση του Προτεσταντισμού στη νότιο Γαλλία.

Κι εμείς στις ερημιές της νοτίου Γαλλίας...


To πάρκιν από κάστρο


Βλέπετε κάτι; Ούτε με το μάτι ξεχώριζαν από ψηλά οι σκεπές των σπιτιών του χωριού, προσαρμοσμένες με το φυσικό περιβάλον, δηλ. το έδαφος


Κάναμε μια βόλτα στο χωριό, είδαμε το μικρό μουσείο του και στην παλαιά εκκλησία, υπάρχει ένα μοτέλ και μια ή δυο καφετερίες. Επιστρέφαμε από τον ίδιο δρόμο που ήλθαμε, και στην κεντρική λεωφόρο αντί να συνεχίσουμε δεξιά προς Τουλούζη απ’ όπου ξεκινήσαμε το πρωί, στρίψαμε αριστερά για Ανδόρα

[1] Τη λέξη την πρωτάκουσα σε αυτή εδώ την εκδρομή. Την έβρισκα μπροστά μου, σε κάθε ενημερωτικό φυλλάδιο της περιοχής. Φυσικά δεν ήξερα τι εννοούσε. Αργότερα είδα πως υπάρχουν βιβλία στα ελληνικά (Πατάκης) σχετικά με τους Καθάρους την ιστορία και τις δοξασίες τους. Στα υπόψη για αγορά.

 

[fotast]

Ευχαριστούμε για την ωραία και κατατοπιστική ιστορία με λεπτομέρειες για την επαρχιακή Γαλλία.Πάντα ειναι ενδιαφέρον να φωτίζονται περιοχές σχετικά "άγνωστες".

Για τους "Καθαρούς¨τι να πρωτοπεί κανείς,έχουν γραφεί αρκετά,πολλά απο τα οποιά στα όρια του μύθου,για την αίρεση σους και πως κάποιοι διέφυγαν απο την πολιορκία παίρνοντας μαζί τους "τα ιερά τους" πχ δισκοπότηρο κτλ.

 

[ΕΡΣΗ]

Oι Κάθαροι που το όνομα τους προέρχεται από την ελληνική λέξη «Καθαρός» ήταν αίρεση που γεννήθηκε από άλλες μικρότερες αιρέσεις στο Μεσαίωνα. Η διδασκαλία τους είχε βάση το Απόκρυφο Ευαγγέλιο του Ιωάννη. Επιδίωκαν την καθαρότητα της ψυχής και του σώματος, που πραγματοποιείται με την αποχή από τα υλικά αγαθά και τις ηδονές, από το κρέας, την ιδιοκτησία, και από το γάμο στις τάξεις των ηγετών τους. Πίστευαν σ’ ένα αυστηρό ασκητισμό που πολλές φορές είχε αποτέλεσμα τον θάνατο από την πείνα. Δεν πίστευαν στη θεϊκή υπόσταση του Χριστού, αλλά ότι το σώμα του ήταν ένα φάσμα.

[1] Τη λέξη την πρωτάκουσα σε αυτή εδώ την εκδρομή. Την έβρισκα μπροστά μου, σε κάθε ενημερωτικό φυλλάδιο της περιοχής. Φυσικά δεν ήξερα τι εννοούσε. Αργότερα είδα πως υπάρχουν βιβλία στα ελληνικά (Πατάκης) σχετικά με τους Καθάρους την ιστορία και τις δοξασίες τους. Στα υπόψη για αγορά.

Συμφωνα με μια θεωρια η αιρεση των Καθαρων συνδεεται με δυο βυζαντινες αιρεσεις: αυτη των Παυλικιανων Παυλικιανισμός - Βικιπαίδεια η οποια χρονικα προηγειται και αυτη των Βογομιλων Βογόμιλοι - Βικιπαίδεια.
Αξιζει να σημειωθει οτι η πρωτη εκτελεση δια της πυρας εγινε στον Ιπποδρομο της Κωνσταντινουπολης και οχι στη Δυση, οποως οι περισσοτεροι απο εμας νομιζουμε. Ο Αυτοκρατορας Αλεξιος Α' ο Κομνηνος εκτελεσε με αυτον τον τροπο τον αρχηγο της αιρεσης των Βογομιλων Βασιλειο το 1118. Αναφορα στο γεγονος αυτο κανει η Αννα η Κομνηνη στην Αλεξιαδα.
Θεωρειται οτι οπαδοι των Βογομιλων κατεφυγαν και στη Γαλλια οπου ανθισε η αιρεση των Καθαρων.
Βεβαια πρεπει να πουμε οτι τοσο οι Παυλικιανοι, οσο και οι Βογομιλοι ηταν αριστοι πολεμιστες, οποτε σε αυτο διεφεραν απο τους Καθαρους.

 

[soudianos]

Ζαλισμένοι τόσες μέρες από ιστορία, θρύλους, βαριεστημένοι από σπηλιές, και ερείπια, παραμορφωμένοι από επιστημονικά επιτεύγματα του ανθρώπου (τι μαρτύριο κι αυτό τρεις ώρες!) ας δώσουμε μια πιο ελαφριά νότα στην περιγραφή μας, όπως ακριβώς ήταν η συνέχεια της περιοδείας μας.

Για την Ανδόρα, είχαμε κάνει τις εξής προετοιμασίες: Είχαμε ειδοποιηθεί και φέραμε μαζί μας στο ταξίδι τα διαβατήρια, αναθέσαν οι δικοί μας την επίβλεψη των παιδιών τους στους Γάλλους θείους τους, και είχαν κάνει κράτηση δωματίων σε ξενοδοχείο από το internet.
Μισή ώρα μετά που μπήκαμε στον μεγάλο δρόμο φάνηκε μια πινακίδα με τεράστια γράμματα, σαν αυτές που έχουμε στα σύνορα μας στον Έβρο και γράφουν Κωνσταντινούπολη, αλλά εδώ έγραφε: «Βαρκελώνη».
– Μπα!!! Τη Βαρκελώνη της Ισπανίας εννοεί;
-Ναι αυτή είναι.
–Και πόση ώρα απ΄ εδώ;
-Γύρω στη μια ώρα κι΄ ’εχει πολύ καλό δρόμο.
-Οπότε τα σύνορα για Ισπανία είναι ακόμα λιγότερο.
Σε λίγο ξαναρωτώ:
-Καλά πότε θα φτάσουμε σ΄ αυτά τα Πυρηναία;
-Μα τώρα στα Πυρηναία πάνω είμαστε….

Ήμασταν λοιπόν στα Πυρηναία εδώ και πολύ ώρα, αλλά δεν το είχα καταλάβει. Γιατί; Γιατί δεν έβλεπα ούτε βράχια, ούτε γκρεμούς, ούτε κατσάβραχα και τρομαχτικές ρεματιές να σου φέρνουν ίλλιγο όπως τα βουνά της πατρίδας μας και μάλιστα τα Κρητικά. Οι ανηφόρες του δρόμου μας είχαν μικρή κλίση, οι πλαγιές ήταν καταπράσινες με μικρό χορτάρι σα γκαζόν. Ήρεμες πλαγιές που σε μερικά σημεία υπήρχαν και λουλουδάκια σα να ήταν Άνοιξη. Η μέρα ήταν ηλιόλουστη και σε κάποιες στροφές φαινόταν από το ένα μέρος ο απέραντος κάμπος της Γαλλίας Επικίνδυνες στροφές δεν είχαμε, γενικά ανεβαίναμε άνετα τα Πυρηναία, μια οροσειρά που αρχίζει από την Μεσόγειο και φτάνει μέχρι τον Ατλαντικό, και είναι φυσικό σύνορο Γαλλίας και Ισπανίας. H ψηλότερη κορυφή φτάνει τα 3400 μέτρα. Πλησιάζοντας τα σύνορα της Ανδόρας, το τοπίο άλλαζε μερικές φορές προς το άγριο, αλλά το απολαμβάναμε και δεν μας δημιουργούσε πρόβλημα.

Στα σύνορα είχαν δυο μπάρες για έλεγχο από κάθε πλευρά. Πήραμε σειρά πίσω από τα άλλα αυτοκίνητα, αργά-αργά τις περάσαμε χωρίς να μας σταματήσουν και μπήκαμε στο κρατίδιο. Εδώ είναι ο φορολογικός παράδεισος της Ευρώπης, και η χώρα του σκι για τον χειμώνα, εποχή που για τους ντόπιους είναι η τουριστική περίοδος. Η ποσότητα αφορολόγητων, όπως τσιγάρα, ποτά, κρασιά, που επιτρέπεται να βγάλεις από τη χώρα είναι ορισμένη για κάθε άτομο. Πάντα γίνεται έλεγχος στην έξοδο από τη χώρα, κυρίως όμως ελέγχονται αυστηρά οι επιβάτες των αυτοκίνητων με πινακίδα από την περιοχή του Παρισιού, γιατί οι Παριζιάνοι το παίζουν ανώτεροι και πρωτευουσιάνοι. Και οι τελωνειακοί βγάζουν το άχτι τους πάνω τους, σύμφωνα με τις πληροφορίες που μας έδωσαν. Οι επιβάτες που είναι από μακρινές περιοχές, που δεν είναι εύκολο να ξανάρθουν, όλο και κάτι παραπάνω προσπαθούν να περάσουν. Αντίθετα είναι πιο ελαστικοί στον έλεγχο στους κατοίκους των κοντινών περιοχών όπως π.χ. της Τουλούζης.

Αμέσως μετά τα σύνορα δεκάδες μαγαζιά με την επιγραφή, Tax free market, καφέ, εστιατόρια και μερικά ξενοδοχεία, έχουν δημιουργήσει ένα οικισμό πάνω στην πλαγιά για την εξυπηρέτηση των επισκεπτών που έρχονται αποκλειστικά για ψώνια.. Οι τιμές όμως εδώ είναι ακριβότερες από αυτές της πρωτεύουσας. Συνεχίσαμε την όμορφη διαδρομή μέσα στην Ανδόρα, με τις υψηλές βουνοκορφές να ορθώνονται γύρω μας, χωρίς ωστόσο να συναντάμε δυσκολία στη οδήγηση. Η χάραξη του δρόμου έχει γίνει με τέτοιο τρόπο που δεν δυσκολεύει τον οδηγό, αν εξαιρέσουμε κάποιες στροφές σε μερικά σημεία, αλλά γενικά αισθάνεσαι ασφαλής. Πως μπορούσε να γίνει διαφορετικά όταν αυτή είναι ο μοναδικός δρόμος που ενώνει την Γαλλία με την Ανδόρα, κι εξυπηρετεί χιλιάδες εκδρομείς.
Φτάσαμε στην πρωτεύουσα Andora la Vella, βρήκαμε εύκολα το ξενοδοχείο μας μέσα στην πόλη, ένα πεντάστερο με τιμή προσφοράς 40 ευρώ το δίκλινο τώρα που δεν είναι τουριστική περίοδος και σύμφωνα με την τιμή κράτησης από το internet. Έγινε όμως μια παράλειψη στη διαδικασία της κράτησης, ήταν ακόμα αρχή, και χρειαζόταν ακόμη ένα κλικ, όπως μας είπαν στη υποδοχή. Παρόλα αυτά ίσχυε η τιμή του internet, αλλά πώς να μην ίσχυε, αφού άλλους πελάτες δεν είδαμε. Ταλαιπωρημένοι από το πρωί στους δρόμους και στις ορειβασίες, δώσαμε ραντευού μετά από δύο ώρες ξεκούραση, για να πάμε για φαγητό.
Επήγαμε στο πιο κοντινό μας εστιατόριο, που ήταν ιταλικό, πήραμε από ένα βασικό μενού με ωραία παγωτά στο τέλος και δυο μπουκάλια γαλλικό κρασί σύνολο 80 ευρώ για τέσσερα άτομα. Η συνεννόηση με τον σερβιτόρο έγινε στα Γαλλικά.

Η γλώσσα που μιλιέται στην Ανδόρα είναι η καταλανική, αλλά εκτός απ΄ αυτή στα καταστήματα μιλάνε γαλλικά και αγγλικά. Η πρωτεύουσα είναι κτισμένη σε υψόμετρο 1050 μέτρων, πάνω σε μια στενή κοιλάδα περιτριγυρισμένη από βουνά και λόφους. Οι επίπεδες επιφάνειες είναι λίγες, γι΄ αυτό έχουν δημιουργηθεί τεχνικά κι΄ άλλες, ισοπεδώνοντας ένα μέρος για τις βασικές ανάγκες που χρειάζεται μια πόλη. Το χαμηλότερο υψόμετρο του κρατιδίου είναι 870μ και η πιο ψηλή κορυφή φτάνει στα 2959. Η θερμοκρασία τον χειμώνα φτάνει μέχρι τους -1ο C. Είναι κράτος αυτόνομο αλλά υπό την προστασία του προέδρου της Γαλλίας.

Τη επόμενη μέρα το πρωί ξεκινήσαμε για τα αφορολόγητα ψώνια μας στην πόλη, τα οποία κάναμε στο μοναδικό μεγάλο super market, που βρίσκεται στο κέντρο της, και που είναι το πιο κατάλληλο για αγορά τέτοιων ειδών. Ποτά, κρασιά, τσιγάρα, πούρα, είδη τροφίμων πολυτελείας όπως χαβιάρι κ.α. σε μεγάλες ποσότητες και απ’ όλες της μάρκες. Οι τιμές ήταν στο 1/3 των τιμών της Ελλάδας περίπου. Αγοράσαμε την επιτρεπτή από το τελωνείο ποσότητα, τη βάλαμε στο αυτοκίνητο, και ξεκινήσαμε για μια χαλαρή βόλτα να εξερευνήσουνε την πόλη, να χαζέψουμε τα υπόλοιπα καταστήματα με τα αρώματα, τα ρούχα κ.α., να μάθουμε τι άνθρωποι την κατοικούν.

Η μέρα είχε προχωρήσει, ή κίνηση στο μοναδικό μεγάλο δρόμο γινόταν κυρίως από ντόπιους. Ξαφνικά, αισθάνθηκα ότι βρισκόμουν σε μια ατμόσφαιρα γνωστή και οικεία, με εικόνες που κάπου, κάποτε τις είχα ξαναδεί. Ήταν ένα χρώμα λατίνο, που εξέπεμπαν τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων, οι κινήσεις τους, το ντύσιμο τους, και ιδίως η ευχάριστη στην ακοή ισπανική διάλεκτο που έβγαινε καθαρά και δυνατά από τις ελεύθερες ομιλίες των κατοίκων. Μια μεσογειακή άνετη συμπεριφορά, αλλά και με τις υπερβολές της, όπως οι καλοζωισμένοι μεσήλικες που κάπνιζαν πούρα στον δρόμο. Ήταν μια όμορφη αίσθηση από ένα σύνολο εικόνων διαφορετικές απ΄ αυτές της πόλης της Τουλούζης. Η ευχάριστη έκπληξη στο άκουσμα της ισπανικής διαλέκτου την οποία δεν είχα ακούσει για πολλά χρόνια, δεν έμεινε εκ΄ μέρους μου ανεκμετάλλευτη. Επιτέλους μετά από τόσες μέρες στη Γαλλία, «μίλησα»… κι΄ εγώ. Γιατί, που και πως να μίλαγα μέχρι τώρα, όταν είχαμε μαζί μας σχεδόν πάντα το «διερμηνέα» μας; Η μόνο φορά στην Τουλούζη ήταν όταν επήγα με τη σύζυγο στην πόλη για μια βολτούλα στο όμορφο πάρκο και για να αγοράσουμε ένα κιλό παγωτό για το σπίτι!!!

Καταλάβατε βέβαια τα θαυμαστικά οι γνωρίζοντες από Γαλλία… Οι υπάλληλοι απορούσαν και ξαναρώταγαν.-Ένα κιλό;;; -Ουί… γιές… -40 ευρώ το κιλό. Κανένα πρόβλημα. Αλλά τι είδος να πάρουμε, αφού είχαν τρία μόνο είδη, καθένα μέσα σε πλαστικά που έμοιαζαν σαν παγοκολώνες; Μια τέτοια παγοκολώνα του ενός κιλού μας έδειχνα να πάρουμε. Τ’ αφήσαμε λοιπόν κι’ αγοράσαμε τούρτα.
Ας αφήσουμε όμως τους Γάλλους με τα γαλλικά τους, κι΄ ας γυρίσουμε στα πεζοδρόμια της Ανδόρας.

 

[soudianos]

Στον κεντρικό δρόμο με τα μικρά μαγαζιά με την ελάχιστη πελατεία λόγω εποχής, οι υπάλληλοι ήταν πάντα πρόθυμοι να μας εξυπηρετήσουν. Όπως ήταν αναμενόμενο η τετραμελής παρέα μας σκορπίστηκε και ο καθείς έψαχνε το δικό του. Βρέθηκα έτσι να κυκλοφορώ μόνος και για τελευταία φορά μπαίνω σ΄ ένα μαγαζάκι με αθλητικά. Κι΄ εδώ επικρατούσε ερημιά. Η υπάλληλος με την αφεντικίνα ήταν μόνες τους. Βρήκα μια ακόμη ευκαιρία για συζήτηση στα ισπανικά. Αγόρασα το είδος που μ΄ ενδιέφερε και περίμενα να εμφανιστούν οι άλλοι. Η κοπελιά που μ΄ εξυπηρέτησε κατάγονταν από την Αργεντινή. Τότε, μπήκα στο κανάλι των περασμένων…Αρχίσαμε από το Μεξικό κατεβήκαμε νότια, μπήκαμε στο Rio dela Plata, το διεπλεύσαμε ανάμεσα από τις απέραντες εκτάσεις όπου χιλιάδες αγελάδες και άλογα έβοσκαν ελεύθερα, μπήκαμε βαθειά στο San Nicolas και στο Rosario. Περπατήσαμε στο B.Aires, με το μοναδικό κι΄ αξέχαστη εστιατόριο Estancia και τη ρώτησα γιατί έφυγε από μια τόσο όμορφη χώρα.

Κι΄ ενώ το άκουσμα της λατινοαμερικάνικης διαλέκτου με γύρισε σε άλλους τόπους και χρόνους, παρουσιάστηκε ξαφνικά μπροστά μας η υπόλοιπη τριάδα. Έμεινε άφωνος ο «δικός μας» όταν με είδε νάχω ψιλή συζήτηση. Να μιλάω…Και τότε έκανε τρεις άστοχες για ακαδημαϊκό νου ερωτήσεις: α)-Σε ποια γλώσσα της μιλάς;… β) –Σε καταλαβαίνει; Εδώ ζήτησε και πήρε την επιβεβαίωση στα γαλλικά. Και γ) αυτή κι΄ αν ήταν άστοχη, -Που έμαθες τα ισπανικά;… Σ’ αυτή την τελευταία ήθελα να απαντήσω ανάλογα, αλλά θα πρόσβαλα την αδελφή του… Με τη σειρά μου εξεπλάγην από τις απορίες του, αλλά ήταν από τις επιπτώσεις που έχει η κάθε είδους μετανάστευση…

Τα ψώνια μας τελικά ήταν μόνο κάτι αρωματάκια για δώρο σε τιμές ίδιες σχεδόν με την Γαλλία. Ακόμα δεν είχε πάει μεσημέρι, σκεφτόμασταν την επιστροφή μιας και δεν είχαμε κάτι άλλο να κάνουμε. Άνοιξα το ενημερωτικό φυλλάδιο με τις πληροφορίες που είχα πάρει από το ξενοδοχείο, και πρότεινε σαν το καλύτερο αξιοθέατο την περιοχή Arcalis Lac (το έχω σημειώσει στον χάρτη). Ο «οδηγός» μας πάντα πρόθυμος δέχτηκε να πάμε, και μετά από ένα καφέ, ξεκινήσαμε για τα βουνά της υπόλοιπης Ανδόρας.

Ο επαρχιακός δρόμος ήταν στενός, αλλά η φύση καταπληκτική. Οι καταπράσινες πλαγιές ορθώνονταν δεξιά κι αριστερά του δρόμου και σχημάτιζαν φαράγγια, συναντούσαμε συνοικισμούς και μικρά χωριουδάκια, κτισμένα δίπλα στο δρόμο όπου υπήρχε κάποια επίπεδη επιφάνεια εδάφους. Τα βουνά ήταν καθαρά, παρθένα κι’ απείραχτα από ανθρώπινη παρέβμαση. Μπήκαμε στην περιοχή Ordino η οποία συνορεύει με την Γαλλία, περάσαμε από την ομώνυμη πρωτεύουσα της.. Είναι κτισμένο στις πλαγιές του βουνού Κασαμάνια που φτάνει το ύψος των 2700 μέτρων και βρίσκεται σχεδόν στο κέντρο της Ανδόρας. Σε λίγο περάσαμε το συνοικισμό El Serrat όπου υπάρχει χιονοδρομικό κέντρο, είναι το τελευταίο χωριό πριν από το Arcalis και απέχει απ΄ αυτό έξη χιλιόμετρα. Αυτός έρχεται για σκι στο Arcalis θα πρέπει να διανυχτερεύσει στο El Serrat. Απ΄ εδώ επίσης ξεκινούν πολλές διαδρομές για πεζοπορίες πάνω σε καλοχαραγμένα μονοπάτια.

Στη διαδρομή μας τώρα το ήρεμο και πράσινο τοπίο έχει αντικατασταθεί από το γκρίζο και το άγριο των βραχωδών βουνών, μια πορεία με αρκετές συνεχείς στροφές σε τοπία που κόβουν την ανάσα κάτω όμως από μια ηλιόλουστη μέρα. Το Arcalis lac ξεχωρίζει από τα άλλα χιονοδρομικά κέντρα της Ανδόρας, γιατί πρώτον δεν υπάρχει χωριό αλλά μόνο ένα εστιατόριο, η φυσική χιονοκάληψη του διαρκεί περισσότερο, και το σπουδαιότερο είναι ότι η ύπαρξη των τριών λιμνών Tristaina μαζί με τα μονοπάτια το κάνουν προσφιλές για την καλοκαιρινή περίοδο στους λάτρεις της φύσης.

Από τον δρόμο που βρίσκεται στα 2200 μέτρα, δίνεται την δυνατότα στον επισκέπτη να φτάσει εύκολα στις τρεις λίμνες 500 μέτρα ακόμη πιο ψηλά, να πεζοπορήσει, να γνωρίσει την πλούσια πανίδα και χλωρίδα των βουνών, κι ακόμα αν έχει την εμπειρία να φτάσει μέχρι τα σύνορα με την Γαλλία. Τα βουνά του χιονοδρομικού κέντρου σχηματίζουν ένα πέταλο προς τον νότο, και εξυπηρετούν κάθε κατηγορίας σκιέρ το χειμώνα. Ανεβήκαμε μέχρι τις λίμνες, περπατήσαμε στις όχθες τους, στα μονοπάτια, κάναμε χιονόμπαλες από χιόνι που υπήρχε ακόμα σε κάποια πλαγιά, ανασάναμε καθαρό βουνίσιο αέρα, κι όλα αυτά κάτω από ένα πεντακάθαρο ουρανό. Ο σταθμός των αναβατήρων λειτουργούσε και φυσικά δεν χάσαμε την ευκαιρία. Από την αρχή που τα εντόπισε η συμβία μου η οποία πρώτη φορά έβλεπε να καλάθια να ταξιδεύουν πάνω από τα βράχια, ενθουσιάστηκε τόσο πολύ που αμέσως το βάλαμε στο πρόγραμμτα. Για μένα ήταν δεύτερη φορά. Η πρώτη μου και μοναδική ήταν στο Noborivetsu του Ηokkaido που με μετέφερε πάνω από κοχλάζον έδαφος από θειάφι, και με πήγε σε τοποθεσίες όπου ζούσαν παλιές φυλές Γιαπωνέζων. Όπως μας είχαν πει από την είσοδο, τη βροχούλα εκεί στα ψηλά δεν θα την γλυτώναμε. Αλλά, ας μπει κι΄ αυτή μέσα στην περιπέτεια, καλοκαίρι ήτανε. Πώς να χάσουμε την εμπειρία!! Νάμαστε λοιπόν στο καλάθι μας πίσω από τα άλλα άδεια, ταξιδάκι πάνω στα βράχια του βουνού, κάποια στιγμή πάνω από ένα απότομο βαθύ γκρεμνό με μυτερά βράχια, άφιξη στη κορυφή και δυστυχώς, αμέσως επιστροφή λόγω της βροχής εκεί στα ψηλά, που έβγαλε σωστή την πρόγνωση των υπαλλήλων.

Ευχαριστημένοι όλοι μας από αυτή την εκτός προγράμματος βόλτα, η οποία και για τους δικούς μας ήταν πρώτη φορά, πήραμε τον κατήφορο για την επιστροφή. Ξανά προχωρήσαμε μέσω της πρωτεύουσας Andora La Vella, πριν από τα σύνορα γεμίσαμε το ντεπόζιτο με πετρέλαιο στη μισή τιμή απ΄ ότι στην Γαλλία, περάσαμε τα σύνορα χωρίς έλεγχο κι΄ αυτή την φορά. Αποχαιρετήσαμε τις τελευταίες πλαγιές των Πυρηναίων και μπήκαμε στη απέραντη πεδιάδα της Γαλλίας και μέσω του γνωστού μας πλέον αυτοκινητόδρομου φτάσαμε Τουλούζη μετά από ένα ταξίδι δυόμιση ωρών .

Ήταν μια ευχάριστη διήμερη περιοδεία που προστέθηκε σ’ αυτές των προηγούμενων ημερών, γεμάτη με εναλλαγές τοπίων, χρωμάτων, τόπων με ιστορία, εκπλήξεις και ψυχαγωγία.-

Πρός Ανδόρα


Στα σύνορα


Αrcalis lac

 

[pattyyy]

H περιγραφή σου είναι πολύ όμορφη! Με ταξίδεψε πίσω στον χρόνο, στο ταξίδι μου στην Ανδόρα και τα όμορφα τοπία των Πυρηναίων!

 

[KIKI]

ωραια περιγραφη καπετανιε ....

Μιλησες και τα ισπανικα σου , ξαναθυμηκαμε και για τους καθαρους ....

Σε ευχαριστω πολυ ....

 

[soudianos]

Πάμε κι' ένα ταξείδι στο Canal du Midi μέσω youtube

 

[spor_os]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες της Ευρώπης.