Smaragda53
Member
- Μηνύματα
- 1.047
- Likes
- 2.260
- Επόμενο Ταξίδι
- αχ, μακάρι νάξερα!
- Ταξίδι-Όνειρο
- Πολυνησία
Λονδίνο, αρχές Δεκεμβρίου 1976. ΄Εχοντας ξεμπερδέψει με το Bachelor, κάνουμε με τον φίλο μου και συμφοιτητή μου μεταγραφή στο Πανεπιστήμιο της Θεσ/νίκης για τα δύο τελευταία χρόνια. Μετά από ένα ωραίο ελληνικό καλοκαίρι λοιπόν, ανεβήκαμε και πάλι στο Λονδίνο να τελειώσουμε με τα γραφειοκρατικά και να μαζέψουμε όλο το συμπράγκαλο που είχε μαζευτεί με τα χρόνια. Και τώρα? Πως μεταφέρουν όλ΄αυτά τα πράγματα στην Αθήνα και μετά στη Θεσ/νίκη?
Φαεινή ιδέα του φίλου μου: "Θ΄αγοράσουμε αυτοκίνητο, τα μεταχειρισμένα στην Αγγλία πωλούνται φθηνά". Μέσω αγγελίας λοιπόν πηγαίνουμε σε μια σκοτεινή κι απόμακρη γειτονιά του Λονδίνου σε μια πίσω βρώμικη αυλή και κάτι μαγκλαράδες μας πουλάνε για 200 λίρες (πάμφθηνα) ένα "τσίλικο" Austin 1100. Οπως φεύγαμε, τους είδα που μας κοίταζαν και γελάγανε, αλλά σκέφθηκα ότι έχουν χαρούμενο θυμικό. Μυαλό κουκούτσι το φοιτηταριό!
Κάνουμε μια βόλτα για να συνηθίσει ο φίλος μου το δεξί τιμόνι και χωρίς να ελέγξουμε τίποτα, το φορτώνουμε κάργα. Πορτ μπαγκάζ, πίσω κάθισμα και στη σχάρα ένα ποδήλατο. Παίρνουμε κι έναν χάρτη της Ευρώπης, νερό, τσιπς, ζαμπόν και ένα μάτσο καρότα για τις βιταμίνες! Μετράμε τα λεφτά μας ουουου! μας φτάνουν καλέ και μια που θα κάνουμε τέτοιο ταξίδι δε σταματάμε να δούμε και μερικά μέρη που τα έχουμε καυμό? Τη Rochamp του Le Corbusier π.χ. που ήταν στου διαβόλου τη μάνα καθώς και το Ντουμπρόβνικ και άλλες πόλεις. Θα γυρίζαμε από Γιουγκοσλαβία λοιπόν και θα κοιμόμαστε όλα τα βράδια μέσα στ΄αμάξι. Φαγητό είχαμε! Κρύο? ΄Ενα καλό είχε το 1100, η θέρμανση δεν χάλασε ποτέ.
1η ΜΕΡΑ
Φθάνουμε χαρούμενοι στο Dover κάτω από καταρρακτώδη βροχή και μας κάνουν το αυτοκίνητο φύλο και φτερό στο τελωνείο. Χάνουμε το ένα πλοίο, χάνουμε το δεύτερο, πήγε 11 το βράδυ μέχρι να σαλπάρουμε για Calais. Περνάμε τη Δουνκέρκη, τη Lille οπου αφήνουμε την εθνική οδό, το Douai, το Cambrai -εδώ μας βρίσανε γιατί ο φίλος μου ξέχασε ότι στην Ευρώπη έχουν αριστερό τιμόνι και πήρε λάθος μια πλατεία, St Quentin, Laon όπου είδαμε και τον φωτισμένο καθεδρικό και μπαίνουμε Reims. Σκοτάδι πήχτρα. Σταματήσαμε σ΄ένα μεγάλο άνοιγμα, κουκουλωθήκαμε με κάτι sleeping bags και ξεραθήκαμε καθιστοί στα μπροστινά καθίσματα. Αχ νιάτα!
2η ΜΕΡΑ
Το πρωί που ξυπνήσαμε, είδαμε ότι είχαμε παρκάρει ακριβώς μπροστά από τον περίφημο καθεδρικό της Reims. Ο αέρας μύριζε ζεστό καφέ και κρουασάν κι εμείς ξεκινήσαμε γεμάτοι αισιοδοξία. Διασχίσαμε διάφορες μάλλον αδιάφορες πόλεις στον Μάρνη ποταμό, όταν ξαφνικά ένας παράξενος θόρυβος μας ανάγκασε να σταματήσουμε. Ανοίγει ο φίλος μου τη μηχανή, κοιτάζει δεξιά, αριστερά, πάνω , κάτω, ξύνει τον σβέρκο του, δεν καταλαβαίνει τίποτα. Με τα χίλια ζόρια και το Austin να αγκομαχάει φθάνουμε σ΄ένα συνεργείο εκεί κοντά, όπου μας λένε ότι έχει χαλάσει το λουρί και θέλει άλλαγμα, αλλά πρέπει να το φέρουν από άλλη πόλη και περιμένετε. Τέλος πάντων μας το άλλαξαν, αφήσαμε και το 1/4 των χρημάτων μας εκεί, αλλά με το καινούργιο λουρί το αυτοκίνητο πετάει και πετάμε κι εμείς. Βλέπουμε τα φρούρια της Langres, περνάμε τη Vesoul και επιτέλους κατά το σούρουπο φθάνουμε στην πολυπόθητη Ronchamps. ΄Ισα που προλάβαμε να δούμε το εσωτερικό αυτής της εκπληκτικής εκκλησίας γιατί ο φύλακας έκλεινε. Χρυσό τον έκανα να μας αφήσει λίγο ακόμα χρόνο, ήταν ανένδοτος. Αρκεστήκαμε στο επίσης καταπληκτικό εξωτερικό της.
Συνεχίζουμε λοιπόν, ενώ πέφτει το σκοτάδι και μαζί του μια τρομερή ομίχλη. Για να καταλάβετε τρέλα, ο φίλος μου έσβηνε τα φώτα του αυτοκινήτου για να απολαύσουμε το ομιχλώδες τοπίο. Μα τι στο καλό είχαμε στα κεφάλια μας?
Φθάνουμε Besancon όπου πολύ μας άρεσε η νυχτερινή ατμόσφαιρα και μπήκαμε σ΄ένα καφέ γεμάτο ντόπιους να πιούμε ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Ωραία πράγματα γιατί ύστερα από λίγο άρχισε να χιονίζει. Φθάνοντας στο
Pontarlier, 10 χλμ. από τα ελβετικά σύνορα, δεν βλέπαμε πια τη μύτη μας, παρκάραμε σ΄ένα πλάτωμα και κοιμηθήκαμε τέζα.
3η ΜΕΡΑ
Το πρωί κάνουμε να ξεκινήσουμε, τίποτα, το αυτοκίνητο νεκρό. Πάλι ο φίλος μου άνοιξε τη μηχανή κι έξυσε τον σβέρκο του, τίποτα! Εντωμεταξύ το χιόνι να πέφτει ασταμάτητα. Πάντως κάποιον φύλακα άγγελο πρέπει να είχαμε σε όλο το ταξίδι γιατί στα 20 μέτρα υπήρχε συνεργείο. Πάω και λέω στον υπάλληλο (άψογο και πεντακάθαρο μέσα στη φόρμα του με το πιο ξινό ύφος του κόσμου -σύνορα με Ελβετία γαρ) να μας βοηθήσει να σπρώξουμε τ΄αμάξι μέχρι το συνεργείο. Αρνήθηκε κατηγορηματικά. Το σπρώξαμε εμείς οι δυο, μ΄όλα τα πράγματα πάνω του, μέσα στο χιόνι. Η δύναμή μας από τα νεύρα μας είχε πολλαπλασιαστεί!
"Κάτι έχουν οι πλατίνες" μας λέει ο μη μου άπτου, τις ψεκάζει με κάτι εκεί πέρα και μας ζητάει τόσα γαλλικά λεφτά όσα ΔΕΝ είχαμε. "΄Ακου", του λέω "σου αφήνουμε το ρολόι του φίλου μου ενέχυρο, να πάμε σε μια τράπεζα ν΄αλλάξουμε χρήματα". "Είναι Δευτέρα κι οι τράπεζες είναι κλειστές στη Γαλλία", μας λέει. Και τώρα? Τελικά βρέθηκε η λύση. Σε 10 χλμ. από εκεί ήταν τα σύνορα με Ελβετία και οι τράπεζες στην Ελβετία είναι ανοιχτές τη Δευτέρα. Μπήκαμε στην Ελβετία, πήγαμε στην τράπεζα, αλλάξαμε χρήματα, ξαναμπήκαμε στη Γαλλία, πληρώσαμε τον ΜΑ--ΚΑ και πήραμε πίσω το ρολόι που ήταν μάλλον ακριβούτσικο τότε και ανέπνευσε κι ο φίλος μου!
Σ΄αυτό πάντως το συνεργείο του Pontarlier είδα μια σκηνή που δεν την πίστευαν τα μάτια μου. ΄Ηρθε μια κυρία μεσήλικη με τις γούνες και τα κοσμήματά της και ζήτησε να αλλάξουν και τις 4 ρόδες. ΄Οσην ώρα τις αλλάζανε, αυτή καθόταν μέσα στο πανάκριβο αυτοκίνητό της κρατώντας το τιμόνι και με το βλέμμα της στο κενό. Ασύλληπτο!
Τέλος πάντων το 1100 δούλευε πάλι κι εμείς φύγαμε κατά 80% πιο φτωχοί. Μπήκαμε πάλι Ελβετία, περάσαμε τη Λωζάνη, είδαμε τη λίμνη, αλλά ο οδηγός είχε πια κουραστεί πολύ. Του λέω "σταμάτα εδώ που είναι ωραία, να ξεκουραστούμε". "Μπα", μου λέει "θα σταματήσω πιο κάτω που θάναι πιο ωραία". Πως του ήρθε και το είπε? Εκείνη την ώρα διασχίζαμε το Vevey, είδα ένα μεγάλο πράγμα να έρχεται καταπάνω μας, χτύπησα το κεφάλι στο ταβάνι (ευτυχώς με έσωσε η ζώνη), ακινητοποιούμαστε και τι βλέπω? ΄Ολη η αριστερή μπροστινή πόρτα, εκεί που καθόμουν δηλαδή, θρύψαλα και μια διπλή νταλίκα να έχει σταματήσει μπροστά της. Ο φίλος μου ευτυχώς άθικτος είχε προλάβει κι είχε στρίψει κι έτσι δεν τη φάγαμε μετωπικά.
Μέσα σε ελάχιστα λεπτά καταφθάνουν αστυνομία, πρώτων βοηθειών, μας εξετάζουν, δεν είχαμε τίποτα. Ο νταλικιέρης εκεί στη θέση του, ακούνητος ούτε που ήρθε να ρωτήσει πως είμαστε, αν χτυπήσαμε, τίποτα. Και μη χειρότερα! Φορτώνουν το αμάξι σ΄ένα γερανό, εμάς σ΄ένα βαν και μας πάνε στην αστυνομία όπου, επειδή μιλάω γαλλικά, λένε σε μένα τα μαντάτα. "Εσείς φταίγατε για το τρακάρισμα και θα πληρώσετε τόσα ελβετικά φράγκα πρόστιμο". "Δεν έχουμε λεφτά" τους λέω, "να πάρουμε την πρεσβεία". "Είναι Δευτέρα σήμερα και οι πρεσβείες στην Ελβετία είναι κλειστές". Ε, αυτό ήταν, έβλεπα και τον φίλο μου που ήταν άσπρος σαν πανί και δεν καταλάβαινε γρυ γαλλικά, "πανάθεμά σας" είπα από μέσα μου κι έμπηξα τα κλάματα.
"Δεν έχουμε λεφτά" τους λέω "και τι θα πει η μαμά μου" και μπουχουχού, ήμουνα και νοστιμούλα, ήταν κι άλλες εποχές τότε, ο Ελβετός αστυνομικός έπεσε! Ασύλληπτο? Με παίρνει και με πάει σε κάτι άλλα κτήρια, περνάμε αυλές και καμάρες και φθάνουμε μπροστά σ΄έναν κύριο, τι ήταν αυτός ούτε που κατάλαβα. Ανώτερος πάντως απ΄τον αστυνομικό. Ξανά κλάμματα εγώ "θα σας πληρώσουμε το πρόστιμο από την Ελλάδα" τους λέω. "Καλά, αλλά αν δεν το πληρώσετε και θελήσετε να ξαναέρθετε Ελβετία, θα σας φυλακίσουμε". Ακόμα το περιμένουν βέβαια.
Γυρίζουμε πίσω στον φίλο μου, μας παίρνει ο αστυνομικός, μας πάει σ΄ένα γκαράζ και μας παρουσιάζει το αυτοκίνητο, του οποίου η πόρτα έχασκε μεν, αλλά η μηχανή δούλευε κανονικά. Μάγια πρέπει να του είχα κάνει εκείνου του αστυνομικού γιατί έβαλε και μας μπάλωσαν όμορφα την πόρτα μ΄ένα χοντρό χαρτόνι, χώσαμε κι ένα sleeping bag και ξεκινήσαμε με τις ευχές της ελβετικής αστυνομίας!
Φυσικά τα σχέδια άλλαξαν άρδην. Θα πηγαίναμε κατευθείαν Μιλάνο, να πάρουμε τηλέφωνο τους γονείς να στείλουν λεφτά. Στο Μιλάνο έμενε κι ένας οικογενειακός φίλος που θα μας βοηθούσε. Στο Martigny αρχίσαμε ν΄ανεβαίνουμε τις ΄Αλπεις. Στο Chamonix μπήκαμε στο τούνελ κι εκεί δώσαμε τα προτελευταία μας λεφτά στα διόδια. Στα σύνορα μας κοιτάζανε σαν ούφο. Τρακαρισμένο αμάξι και φορτωμένοι κάργα και μ΄ένα ποδήλατο στη σχάρα. Στην Aosta πια σταματήσαμε και ξεραθήκαμε στον ύπνο.
4η ΜΕΡΑ
Το πρωί, εκεί κοντά στην Ivrea το αυτοκίνητο ξαναχαλάει εν μέσω εθνικής οδού. Ανοίγει και πάλι τη μηχανή ο φίλος μου και κοιτάζει, τι κοιτάζει να πάρει που ιδέα δεν έχει κι έναν έλεγχο δεν έκανε πριν ξεκινήσουμε? Νευριασμένη πετάγομαι έξω και κάνω autostop. Σταματάει μπροστά μου Mercedes (άλλοι καιροί τότε, άλλα ήθη) με ευγενέστατο Ιταλό μεσήλικα που μας πάει μέχρι το διόδια. Εκεί καλούν γερανό, σταματάει ο υπάλληλος μια BMW αυτή τη φορά που μας γυρίζει πίσω στ΄αυτοκίνητο που το είχαμε παρατήσει φορτωμένο σε μιαν άκρη της εθνικής οδού. ΄Ερχεται ο γερανός, φορτώνει το αμάξι κι εμάς μαζί του και μας πάει σε συνεργείο στην Ivrea. Αυτοί οι Ιταλοί! Υπέροχοι! Κι αν αναρωτιέστε πως συνεννούμασταν, τους μιλούσα γαλλικά με ιταλικές καταλήξεις και με καταλάβαιναν μια χαρά. Ιταλοί! Μα καμιά σχέση με τους Ελβετούς!
Εκεί στο συνεργείο ανακάλυψαν ότι οι πλατίνες ήταν για πέταμα και θέλαν άλλαγμα. Με τι λεφτά όμως? Η πενία τέχνας κατεργάζεται. Τους λέω, "κρατήστε τα στοιχεία μας, θα πάμε στο Μιλάνο, θα πάρουμε λεφτά και θα σας τα στείλουμε". Δέχθηκαν αμέσως. Κι εμείς όμως τους τα στείλαμε αμέσως.
Τώρα που τα γράφω όλ΄αυτά, μου φαίνονται κι εμένα απίστευτα κι όμως γίνανε έτσι ακριβώς και δεν γράφω και πολλές λεπτομέρειες αλλά μόνο τα βασικά.
Με τρακαρισμένο λοιπόν αμάξι, αλλά με μηχανή και θέρμανση εντάξει, μπήκαμε βράδυ πια στο Μιλάνο και χωρίς να δούμε τίποτα, παρκάραμε κάπου και κοιμηθήκαμε μέσα στην ανασφάλεια. Δεν είχαμε πια ούτε λεφτά ούτε φαγητό.
5η ΜΕΡΑ
Το άλλο πρωί πήγαμε στο κεντρικό ταχυδρομείο να τηλεφωνήσουμε Αθήνα (τότε έτσι γινόταν) και είχαν απεργία! ΄Ετσι χωρίς λεφτά και χωρίς φαί κάναμε βόλτα στο παγωμένο Μιλάνο, είδαμε τον καθεδρικό, τη στοά Vittorio Emanuelle, τη Σκάλα, τα μαγαζιά με τα δεράτινα και μόλις νύχτωσε, από τις 4 το απόγευμα, χωθήκαμε μέσα στο αμάξι να ριμαδοκοιμηθούμε.
6η ΜΕΡΑ
Μόλις ξημέρωσε, τρέξαμε στο ταχυδρομείο. Ευτυχώς η απεργία είχε λήξει. Πήραμε τηλέφωνα στην Αθήνα με χρέωση δική τους, ανέπνευσαν οι γονείς μας που είχαν τόσες μέρες να πάρουν νέα μας και μας είπαν να πάμε στο Ιταλό φίλο τους να μας δώσει χρήματα. ΄Οντως πήραμε το τραμ (μας χάρισαν και τα εισιτήρια), μας κέρασε ο φίλος καφέ και γλυκό, έστειλε ένα υπάλληλο να πληρώσει το συνεργείο στην Ivrea και μας έδωσε λεφτά να φάνε κι οι κότες. Είπαμε τότε να γυρίσουμε με καράβι από Ανκόνα, αλλά -ω του θαύματος- είχαν απεργία. Από το Πρίντεζι τότε! Απεργία κι εκεί. Η Γιουγκοσλαβία λοιπόν ήταν μονόδρομος. Αποχαιρετήσαμε τον φίλο μας και φύγαμε καρφί για σύνορα χωρίς ν΄αγοράσουμε ούτε σάντουιτς. Είχαμε πάθει πια τέτοια ανασφάλεια με τα χρήματα και το αυτοκίνητο, που λέγαμε καλύτερα να τα κρατήσουμε μην πάθουμε πάλι καμιά βλάβη.
Μπαίνουμε στη Γιουγκοσλαβία βράδυ πια, αράζουμε κάπου κοντά στα σύνορα και κοιμόμαστε χωρίς να βάλουμε μπουκιά στο στόμα μας. Η αλήθεια είναι ότι ύστερα από τόσες περιπέτειες μας είχε κοπεί το αίσθημα της πείνας.
Τόσες μέρες διασχίζαμε την Ευρώπη χωρίς λεφτά, άφαγοι, άπλυτοι, χωρίς τουαλέτα, με τα ίδια ρούχα, κάνοντας ύπνο καθιστοί και με την αριστερή πόρτα κλεισμένη με χαρτόνι, μέσα στο κρύο. Ωραίο ταξίδι! Μπράβο μας!
7η ΜΕΡΑ
Ξημερώνει ο Θεός τη μέρα κι εμείς ξεκινάμε να διασχίσουμε την εθνική της Γιουγκοσλαβίας που εκείνη την εποχή ήταν δυο στενές λωρίδες με άπειρα φορτηγά που προσπερνούσαν το ένα το άλλο σαν παλαβά. Σημειωτέον το 1100 δεν μπορούσε να τρέξει πάνω από 60 χλμ. την ώρα! Και χιόνια, χιόνια παντού στον απέραντο σκοτεινό κάμπο. Περνάμε Ζάγκρεμπ και το Βελιγράδι με το καλό κι εκεί στα περίχωρα σ΄ένα γκαράζ πέφτουμε για ύπνο ανάμεσα στα μεγαθήρια. Εκεί που τον γλυκοπέρναμε, μας χτυπάει το τζάμι ένας γερμανός φορτηγατζής απελπισμένος (το ότι ξέρω γλώσσες πολύ μας βοήθησε στο ταξίδι), πήγε για φαί και τον κατάκλεψαν, του δώσαμε κάτι λίγα να τηλεφωνήσει στην εταιρία του να δει τι θα κάνει κι όπου φύγει-φύγει. Σταματήσαμε σε μια ερημιά για ύπνο.
8η ΜΕΡΑ
Από τα ξημερώματα στο δρόμο, δεν κρατιόμασταν πια να φθάσουμε σπίτια μας. Σε καμιά ωρίτσα όμως στοπ! ΄Οσο πήγαινε το μάτι αυτοκίνητα και φορτηγά σταματημένα λόγω του πυκνού χιονιού. Περιμένουμε, περιμένουμε, δεν κουνιόταν τίποτα. Πετάγομαι έξω, σκαρφαλώνω στην πόρτα ενός γερμανικού φορτηγού "τι συμβαίνει?" ρωτάω. Μου λέι ο νταλικιέρης "δε ρίξανε αλάτι και τώρα έχει μια ουρά 13 χλμ. μπροστά. Από που είσαι? Από Ελλάδα? Α, εκεί έχετε ωραίους δρόμους!". Φαντάσου λοιπόν πως ήταν η εθνική της Γιουγκοσλαβίας το 1976, που η δική μας εθνική που είχε τότε τα χάλια της, φαινόταν ωραία στους Γερμανούς!
Κάπου 5 ώρες περιμέναμε, άρχισε να σουρουπώνει όταν φθάσαμε στη Νις την ώρα που σχόλαγαν τα εργοστάσια. ΄Ηταν τόσο θλιβερό το θέαμα των κουρασμένων εργατών που πατούσαν μέσα στις παγωμένες λάσπες για να πάνε σπίτια τους, που δεν το ξέχασα ποτέ.
Στα Σκόπια πια είχε νυχτώσει εντελώς, ενώ στο Tito Veles χάσαμε τον δρόμο για τα σύνορα με Ελλάδα απ΄την κούραση. ΄Οταν περάσαμε τους Εύζωνους, μου ήρθε να φιλήσω το χώμα. Εκεί μας οδήγησαν οι ΄Ελληνες τελωνειακοί κάπου προστατευμένα και κοιμηθήκαμε. Ελλάδα επιτέλους!
9η ΜΕΡΑ
Ξημέρωσε και οι βροχές της Αγγλίας, οι ομίχλες της Γαλλίας, οι σκοτεινοί ουρανοί της Ελβετίας, το κρύο της Ιταλίας και τα χιόνια κι η μουντάδα της Γιουγκοσλαβίας εξαφανίστηκαν από τη μνήμη. ΄Ενας λαμπρός χειμωνιάτικος ήλιος σε καταγάλανο ουρανό μας γέμισε αισιοδοξία και χαρά. Και μαζί μ΄αυτά επέστρεψε και το αίσθημα της πείνας. Πρέπει να είχαμε να φάμε περίπου 3 μέρες. Σταματήσαμε στον Καραβόμυλο στο τότε μικρό και ταπεινό ταβερνάκι δίπλα στη θάλασσα και φάγαμε πρώτη φορά με μαχαίρι και πιρούνι ζεστό φαί μετά από 9 μέρες. Πατάτες βραστές και χόρτα. Βάλσαμο!
Μέχρι να φτάσουμε στα Καμμένα Βούρλα, είχε πάρει να νυχτώνει. ΄Ηταν χειμώνας, πηγαίναμε και με 60 χλμ κι εκεί στο ύψος της Βαρυμπόμπης ένας γλυκός ύπνος πήρε τον φίλο μου στο τιμόνι και το αμάξι βγήκε στο αντίθετο ρεύμα. Θα το ξαναπώ! Φύλακα άγγελο είχαμε μαζί μας. Πρώτος δεν ερχόταν κανείς απ΄το αντίθετο ρεύμα, δεύτερον άρχισα να ουρλιάζω για να ξυπνήσει. Ευτυχώς τη γλυτώσαμε. Αυτό πια θάταν που θάταν. Να περάσουμε τόσα και να την πατήσουμε 18 χλμ απ΄τα σπίτια μας. Αυτό το συμβάν δεν το έμαθαν ποτέ οι γονείς μας!
Μ΄άφησε ο φίλος μου στην πόρτα του πατρικού μου σπιτιού με όλα μου τα συμπράγκαλα στις 11 το βράδυ κι έφυγε για το δικό του πατρικό. ΄Επεσα στην αγκαλιά των γονιών μου, έκανα ένα μπάνιο κι έπεσα ψόφια για ύπνο.
Την άλλη μέρα που ζυγίστηκα, είχα χάσει 9 κιλά. 9 κιλά σε 9 μέρες!
Υ.Γ. Μετά από 6 μήνες το 1100 έσπασε τελείως κάπου 10 χλμ. απ΄την Θεσ/νίκη.
Αλλά αυτό είναι μια άλλη περιπέτεια!
Φαεινή ιδέα του φίλου μου: "Θ΄αγοράσουμε αυτοκίνητο, τα μεταχειρισμένα στην Αγγλία πωλούνται φθηνά". Μέσω αγγελίας λοιπόν πηγαίνουμε σε μια σκοτεινή κι απόμακρη γειτονιά του Λονδίνου σε μια πίσω βρώμικη αυλή και κάτι μαγκλαράδες μας πουλάνε για 200 λίρες (πάμφθηνα) ένα "τσίλικο" Austin 1100. Οπως φεύγαμε, τους είδα που μας κοίταζαν και γελάγανε, αλλά σκέφθηκα ότι έχουν χαρούμενο θυμικό. Μυαλό κουκούτσι το φοιτηταριό!
Κάνουμε μια βόλτα για να συνηθίσει ο φίλος μου το δεξί τιμόνι και χωρίς να ελέγξουμε τίποτα, το φορτώνουμε κάργα. Πορτ μπαγκάζ, πίσω κάθισμα και στη σχάρα ένα ποδήλατο. Παίρνουμε κι έναν χάρτη της Ευρώπης, νερό, τσιπς, ζαμπόν και ένα μάτσο καρότα για τις βιταμίνες! Μετράμε τα λεφτά μας ουουου! μας φτάνουν καλέ και μια που θα κάνουμε τέτοιο ταξίδι δε σταματάμε να δούμε και μερικά μέρη που τα έχουμε καυμό? Τη Rochamp του Le Corbusier π.χ. που ήταν στου διαβόλου τη μάνα καθώς και το Ντουμπρόβνικ και άλλες πόλεις. Θα γυρίζαμε από Γιουγκοσλαβία λοιπόν και θα κοιμόμαστε όλα τα βράδια μέσα στ΄αμάξι. Φαγητό είχαμε! Κρύο? ΄Ενα καλό είχε το 1100, η θέρμανση δεν χάλασε ποτέ.
1η ΜΕΡΑ
Φθάνουμε χαρούμενοι στο Dover κάτω από καταρρακτώδη βροχή και μας κάνουν το αυτοκίνητο φύλο και φτερό στο τελωνείο. Χάνουμε το ένα πλοίο, χάνουμε το δεύτερο, πήγε 11 το βράδυ μέχρι να σαλπάρουμε για Calais. Περνάμε τη Δουνκέρκη, τη Lille οπου αφήνουμε την εθνική οδό, το Douai, το Cambrai -εδώ μας βρίσανε γιατί ο φίλος μου ξέχασε ότι στην Ευρώπη έχουν αριστερό τιμόνι και πήρε λάθος μια πλατεία, St Quentin, Laon όπου είδαμε και τον φωτισμένο καθεδρικό και μπαίνουμε Reims. Σκοτάδι πήχτρα. Σταματήσαμε σ΄ένα μεγάλο άνοιγμα, κουκουλωθήκαμε με κάτι sleeping bags και ξεραθήκαμε καθιστοί στα μπροστινά καθίσματα. Αχ νιάτα!
2η ΜΕΡΑ
Το πρωί που ξυπνήσαμε, είδαμε ότι είχαμε παρκάρει ακριβώς μπροστά από τον περίφημο καθεδρικό της Reims. Ο αέρας μύριζε ζεστό καφέ και κρουασάν κι εμείς ξεκινήσαμε γεμάτοι αισιοδοξία. Διασχίσαμε διάφορες μάλλον αδιάφορες πόλεις στον Μάρνη ποταμό, όταν ξαφνικά ένας παράξενος θόρυβος μας ανάγκασε να σταματήσουμε. Ανοίγει ο φίλος μου τη μηχανή, κοιτάζει δεξιά, αριστερά, πάνω , κάτω, ξύνει τον σβέρκο του, δεν καταλαβαίνει τίποτα. Με τα χίλια ζόρια και το Austin να αγκομαχάει φθάνουμε σ΄ένα συνεργείο εκεί κοντά, όπου μας λένε ότι έχει χαλάσει το λουρί και θέλει άλλαγμα, αλλά πρέπει να το φέρουν από άλλη πόλη και περιμένετε. Τέλος πάντων μας το άλλαξαν, αφήσαμε και το 1/4 των χρημάτων μας εκεί, αλλά με το καινούργιο λουρί το αυτοκίνητο πετάει και πετάμε κι εμείς. Βλέπουμε τα φρούρια της Langres, περνάμε τη Vesoul και επιτέλους κατά το σούρουπο φθάνουμε στην πολυπόθητη Ronchamps. ΄Ισα που προλάβαμε να δούμε το εσωτερικό αυτής της εκπληκτικής εκκλησίας γιατί ο φύλακας έκλεινε. Χρυσό τον έκανα να μας αφήσει λίγο ακόμα χρόνο, ήταν ανένδοτος. Αρκεστήκαμε στο επίσης καταπληκτικό εξωτερικό της.
Συνεχίζουμε λοιπόν, ενώ πέφτει το σκοτάδι και μαζί του μια τρομερή ομίχλη. Για να καταλάβετε τρέλα, ο φίλος μου έσβηνε τα φώτα του αυτοκινήτου για να απολαύσουμε το ομιχλώδες τοπίο. Μα τι στο καλό είχαμε στα κεφάλια μας?
Φθάνουμε Besancon όπου πολύ μας άρεσε η νυχτερινή ατμόσφαιρα και μπήκαμε σ΄ένα καφέ γεμάτο ντόπιους να πιούμε ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Ωραία πράγματα γιατί ύστερα από λίγο άρχισε να χιονίζει. Φθάνοντας στο
Pontarlier, 10 χλμ. από τα ελβετικά σύνορα, δεν βλέπαμε πια τη μύτη μας, παρκάραμε σ΄ένα πλάτωμα και κοιμηθήκαμε τέζα.
3η ΜΕΡΑ
Το πρωί κάνουμε να ξεκινήσουμε, τίποτα, το αυτοκίνητο νεκρό. Πάλι ο φίλος μου άνοιξε τη μηχανή κι έξυσε τον σβέρκο του, τίποτα! Εντωμεταξύ το χιόνι να πέφτει ασταμάτητα. Πάντως κάποιον φύλακα άγγελο πρέπει να είχαμε σε όλο το ταξίδι γιατί στα 20 μέτρα υπήρχε συνεργείο. Πάω και λέω στον υπάλληλο (άψογο και πεντακάθαρο μέσα στη φόρμα του με το πιο ξινό ύφος του κόσμου -σύνορα με Ελβετία γαρ) να μας βοηθήσει να σπρώξουμε τ΄αμάξι μέχρι το συνεργείο. Αρνήθηκε κατηγορηματικά. Το σπρώξαμε εμείς οι δυο, μ΄όλα τα πράγματα πάνω του, μέσα στο χιόνι. Η δύναμή μας από τα νεύρα μας είχε πολλαπλασιαστεί!
"Κάτι έχουν οι πλατίνες" μας λέει ο μη μου άπτου, τις ψεκάζει με κάτι εκεί πέρα και μας ζητάει τόσα γαλλικά λεφτά όσα ΔΕΝ είχαμε. "΄Ακου", του λέω "σου αφήνουμε το ρολόι του φίλου μου ενέχυρο, να πάμε σε μια τράπεζα ν΄αλλάξουμε χρήματα". "Είναι Δευτέρα κι οι τράπεζες είναι κλειστές στη Γαλλία", μας λέει. Και τώρα? Τελικά βρέθηκε η λύση. Σε 10 χλμ. από εκεί ήταν τα σύνορα με Ελβετία και οι τράπεζες στην Ελβετία είναι ανοιχτές τη Δευτέρα. Μπήκαμε στην Ελβετία, πήγαμε στην τράπεζα, αλλάξαμε χρήματα, ξαναμπήκαμε στη Γαλλία, πληρώσαμε τον ΜΑ--ΚΑ και πήραμε πίσω το ρολόι που ήταν μάλλον ακριβούτσικο τότε και ανέπνευσε κι ο φίλος μου!
Σ΄αυτό πάντως το συνεργείο του Pontarlier είδα μια σκηνή που δεν την πίστευαν τα μάτια μου. ΄Ηρθε μια κυρία μεσήλικη με τις γούνες και τα κοσμήματά της και ζήτησε να αλλάξουν και τις 4 ρόδες. ΄Οσην ώρα τις αλλάζανε, αυτή καθόταν μέσα στο πανάκριβο αυτοκίνητό της κρατώντας το τιμόνι και με το βλέμμα της στο κενό. Ασύλληπτο!
Τέλος πάντων το 1100 δούλευε πάλι κι εμείς φύγαμε κατά 80% πιο φτωχοί. Μπήκαμε πάλι Ελβετία, περάσαμε τη Λωζάνη, είδαμε τη λίμνη, αλλά ο οδηγός είχε πια κουραστεί πολύ. Του λέω "σταμάτα εδώ που είναι ωραία, να ξεκουραστούμε". "Μπα", μου λέει "θα σταματήσω πιο κάτω που θάναι πιο ωραία". Πως του ήρθε και το είπε? Εκείνη την ώρα διασχίζαμε το Vevey, είδα ένα μεγάλο πράγμα να έρχεται καταπάνω μας, χτύπησα το κεφάλι στο ταβάνι (ευτυχώς με έσωσε η ζώνη), ακινητοποιούμαστε και τι βλέπω? ΄Ολη η αριστερή μπροστινή πόρτα, εκεί που καθόμουν δηλαδή, θρύψαλα και μια διπλή νταλίκα να έχει σταματήσει μπροστά της. Ο φίλος μου ευτυχώς άθικτος είχε προλάβει κι είχε στρίψει κι έτσι δεν τη φάγαμε μετωπικά.
Μέσα σε ελάχιστα λεπτά καταφθάνουν αστυνομία, πρώτων βοηθειών, μας εξετάζουν, δεν είχαμε τίποτα. Ο νταλικιέρης εκεί στη θέση του, ακούνητος ούτε που ήρθε να ρωτήσει πως είμαστε, αν χτυπήσαμε, τίποτα. Και μη χειρότερα! Φορτώνουν το αμάξι σ΄ένα γερανό, εμάς σ΄ένα βαν και μας πάνε στην αστυνομία όπου, επειδή μιλάω γαλλικά, λένε σε μένα τα μαντάτα. "Εσείς φταίγατε για το τρακάρισμα και θα πληρώσετε τόσα ελβετικά φράγκα πρόστιμο". "Δεν έχουμε λεφτά" τους λέω, "να πάρουμε την πρεσβεία". "Είναι Δευτέρα σήμερα και οι πρεσβείες στην Ελβετία είναι κλειστές". Ε, αυτό ήταν, έβλεπα και τον φίλο μου που ήταν άσπρος σαν πανί και δεν καταλάβαινε γρυ γαλλικά, "πανάθεμά σας" είπα από μέσα μου κι έμπηξα τα κλάματα.
"Δεν έχουμε λεφτά" τους λέω "και τι θα πει η μαμά μου" και μπουχουχού, ήμουνα και νοστιμούλα, ήταν κι άλλες εποχές τότε, ο Ελβετός αστυνομικός έπεσε! Ασύλληπτο? Με παίρνει και με πάει σε κάτι άλλα κτήρια, περνάμε αυλές και καμάρες και φθάνουμε μπροστά σ΄έναν κύριο, τι ήταν αυτός ούτε που κατάλαβα. Ανώτερος πάντως απ΄τον αστυνομικό. Ξανά κλάμματα εγώ "θα σας πληρώσουμε το πρόστιμο από την Ελλάδα" τους λέω. "Καλά, αλλά αν δεν το πληρώσετε και θελήσετε να ξαναέρθετε Ελβετία, θα σας φυλακίσουμε". Ακόμα το περιμένουν βέβαια.
Γυρίζουμε πίσω στον φίλο μου, μας παίρνει ο αστυνομικός, μας πάει σ΄ένα γκαράζ και μας παρουσιάζει το αυτοκίνητο, του οποίου η πόρτα έχασκε μεν, αλλά η μηχανή δούλευε κανονικά. Μάγια πρέπει να του είχα κάνει εκείνου του αστυνομικού γιατί έβαλε και μας μπάλωσαν όμορφα την πόρτα μ΄ένα χοντρό χαρτόνι, χώσαμε κι ένα sleeping bag και ξεκινήσαμε με τις ευχές της ελβετικής αστυνομίας!
Φυσικά τα σχέδια άλλαξαν άρδην. Θα πηγαίναμε κατευθείαν Μιλάνο, να πάρουμε τηλέφωνο τους γονείς να στείλουν λεφτά. Στο Μιλάνο έμενε κι ένας οικογενειακός φίλος που θα μας βοηθούσε. Στο Martigny αρχίσαμε ν΄ανεβαίνουμε τις ΄Αλπεις. Στο Chamonix μπήκαμε στο τούνελ κι εκεί δώσαμε τα προτελευταία μας λεφτά στα διόδια. Στα σύνορα μας κοιτάζανε σαν ούφο. Τρακαρισμένο αμάξι και φορτωμένοι κάργα και μ΄ένα ποδήλατο στη σχάρα. Στην Aosta πια σταματήσαμε και ξεραθήκαμε στον ύπνο.
4η ΜΕΡΑ
Το πρωί, εκεί κοντά στην Ivrea το αυτοκίνητο ξαναχαλάει εν μέσω εθνικής οδού. Ανοίγει και πάλι τη μηχανή ο φίλος μου και κοιτάζει, τι κοιτάζει να πάρει που ιδέα δεν έχει κι έναν έλεγχο δεν έκανε πριν ξεκινήσουμε? Νευριασμένη πετάγομαι έξω και κάνω autostop. Σταματάει μπροστά μου Mercedes (άλλοι καιροί τότε, άλλα ήθη) με ευγενέστατο Ιταλό μεσήλικα που μας πάει μέχρι το διόδια. Εκεί καλούν γερανό, σταματάει ο υπάλληλος μια BMW αυτή τη φορά που μας γυρίζει πίσω στ΄αυτοκίνητο που το είχαμε παρατήσει φορτωμένο σε μιαν άκρη της εθνικής οδού. ΄Ερχεται ο γερανός, φορτώνει το αμάξι κι εμάς μαζί του και μας πάει σε συνεργείο στην Ivrea. Αυτοί οι Ιταλοί! Υπέροχοι! Κι αν αναρωτιέστε πως συνεννούμασταν, τους μιλούσα γαλλικά με ιταλικές καταλήξεις και με καταλάβαιναν μια χαρά. Ιταλοί! Μα καμιά σχέση με τους Ελβετούς!
Εκεί στο συνεργείο ανακάλυψαν ότι οι πλατίνες ήταν για πέταμα και θέλαν άλλαγμα. Με τι λεφτά όμως? Η πενία τέχνας κατεργάζεται. Τους λέω, "κρατήστε τα στοιχεία μας, θα πάμε στο Μιλάνο, θα πάρουμε λεφτά και θα σας τα στείλουμε". Δέχθηκαν αμέσως. Κι εμείς όμως τους τα στείλαμε αμέσως.
Τώρα που τα γράφω όλ΄αυτά, μου φαίνονται κι εμένα απίστευτα κι όμως γίνανε έτσι ακριβώς και δεν γράφω και πολλές λεπτομέρειες αλλά μόνο τα βασικά.
Με τρακαρισμένο λοιπόν αμάξι, αλλά με μηχανή και θέρμανση εντάξει, μπήκαμε βράδυ πια στο Μιλάνο και χωρίς να δούμε τίποτα, παρκάραμε κάπου και κοιμηθήκαμε μέσα στην ανασφάλεια. Δεν είχαμε πια ούτε λεφτά ούτε φαγητό.
5η ΜΕΡΑ
Το άλλο πρωί πήγαμε στο κεντρικό ταχυδρομείο να τηλεφωνήσουμε Αθήνα (τότε έτσι γινόταν) και είχαν απεργία! ΄Ετσι χωρίς λεφτά και χωρίς φαί κάναμε βόλτα στο παγωμένο Μιλάνο, είδαμε τον καθεδρικό, τη στοά Vittorio Emanuelle, τη Σκάλα, τα μαγαζιά με τα δεράτινα και μόλις νύχτωσε, από τις 4 το απόγευμα, χωθήκαμε μέσα στο αμάξι να ριμαδοκοιμηθούμε.
6η ΜΕΡΑ
Μόλις ξημέρωσε, τρέξαμε στο ταχυδρομείο. Ευτυχώς η απεργία είχε λήξει. Πήραμε τηλέφωνα στην Αθήνα με χρέωση δική τους, ανέπνευσαν οι γονείς μας που είχαν τόσες μέρες να πάρουν νέα μας και μας είπαν να πάμε στο Ιταλό φίλο τους να μας δώσει χρήματα. ΄Οντως πήραμε το τραμ (μας χάρισαν και τα εισιτήρια), μας κέρασε ο φίλος καφέ και γλυκό, έστειλε ένα υπάλληλο να πληρώσει το συνεργείο στην Ivrea και μας έδωσε λεφτά να φάνε κι οι κότες. Είπαμε τότε να γυρίσουμε με καράβι από Ανκόνα, αλλά -ω του θαύματος- είχαν απεργία. Από το Πρίντεζι τότε! Απεργία κι εκεί. Η Γιουγκοσλαβία λοιπόν ήταν μονόδρομος. Αποχαιρετήσαμε τον φίλο μας και φύγαμε καρφί για σύνορα χωρίς ν΄αγοράσουμε ούτε σάντουιτς. Είχαμε πάθει πια τέτοια ανασφάλεια με τα χρήματα και το αυτοκίνητο, που λέγαμε καλύτερα να τα κρατήσουμε μην πάθουμε πάλι καμιά βλάβη.
Μπαίνουμε στη Γιουγκοσλαβία βράδυ πια, αράζουμε κάπου κοντά στα σύνορα και κοιμόμαστε χωρίς να βάλουμε μπουκιά στο στόμα μας. Η αλήθεια είναι ότι ύστερα από τόσες περιπέτειες μας είχε κοπεί το αίσθημα της πείνας.
Τόσες μέρες διασχίζαμε την Ευρώπη χωρίς λεφτά, άφαγοι, άπλυτοι, χωρίς τουαλέτα, με τα ίδια ρούχα, κάνοντας ύπνο καθιστοί και με την αριστερή πόρτα κλεισμένη με χαρτόνι, μέσα στο κρύο. Ωραίο ταξίδι! Μπράβο μας!
7η ΜΕΡΑ
Ξημερώνει ο Θεός τη μέρα κι εμείς ξεκινάμε να διασχίσουμε την εθνική της Γιουγκοσλαβίας που εκείνη την εποχή ήταν δυο στενές λωρίδες με άπειρα φορτηγά που προσπερνούσαν το ένα το άλλο σαν παλαβά. Σημειωτέον το 1100 δεν μπορούσε να τρέξει πάνω από 60 χλμ. την ώρα! Και χιόνια, χιόνια παντού στον απέραντο σκοτεινό κάμπο. Περνάμε Ζάγκρεμπ και το Βελιγράδι με το καλό κι εκεί στα περίχωρα σ΄ένα γκαράζ πέφτουμε για ύπνο ανάμεσα στα μεγαθήρια. Εκεί που τον γλυκοπέρναμε, μας χτυπάει το τζάμι ένας γερμανός φορτηγατζής απελπισμένος (το ότι ξέρω γλώσσες πολύ μας βοήθησε στο ταξίδι), πήγε για φαί και τον κατάκλεψαν, του δώσαμε κάτι λίγα να τηλεφωνήσει στην εταιρία του να δει τι θα κάνει κι όπου φύγει-φύγει. Σταματήσαμε σε μια ερημιά για ύπνο.
8η ΜΕΡΑ
Από τα ξημερώματα στο δρόμο, δεν κρατιόμασταν πια να φθάσουμε σπίτια μας. Σε καμιά ωρίτσα όμως στοπ! ΄Οσο πήγαινε το μάτι αυτοκίνητα και φορτηγά σταματημένα λόγω του πυκνού χιονιού. Περιμένουμε, περιμένουμε, δεν κουνιόταν τίποτα. Πετάγομαι έξω, σκαρφαλώνω στην πόρτα ενός γερμανικού φορτηγού "τι συμβαίνει?" ρωτάω. Μου λέι ο νταλικιέρης "δε ρίξανε αλάτι και τώρα έχει μια ουρά 13 χλμ. μπροστά. Από που είσαι? Από Ελλάδα? Α, εκεί έχετε ωραίους δρόμους!". Φαντάσου λοιπόν πως ήταν η εθνική της Γιουγκοσλαβίας το 1976, που η δική μας εθνική που είχε τότε τα χάλια της, φαινόταν ωραία στους Γερμανούς!
Κάπου 5 ώρες περιμέναμε, άρχισε να σουρουπώνει όταν φθάσαμε στη Νις την ώρα που σχόλαγαν τα εργοστάσια. ΄Ηταν τόσο θλιβερό το θέαμα των κουρασμένων εργατών που πατούσαν μέσα στις παγωμένες λάσπες για να πάνε σπίτια τους, που δεν το ξέχασα ποτέ.
Στα Σκόπια πια είχε νυχτώσει εντελώς, ενώ στο Tito Veles χάσαμε τον δρόμο για τα σύνορα με Ελλάδα απ΄την κούραση. ΄Οταν περάσαμε τους Εύζωνους, μου ήρθε να φιλήσω το χώμα. Εκεί μας οδήγησαν οι ΄Ελληνες τελωνειακοί κάπου προστατευμένα και κοιμηθήκαμε. Ελλάδα επιτέλους!
9η ΜΕΡΑ
Ξημέρωσε και οι βροχές της Αγγλίας, οι ομίχλες της Γαλλίας, οι σκοτεινοί ουρανοί της Ελβετίας, το κρύο της Ιταλίας και τα χιόνια κι η μουντάδα της Γιουγκοσλαβίας εξαφανίστηκαν από τη μνήμη. ΄Ενας λαμπρός χειμωνιάτικος ήλιος σε καταγάλανο ουρανό μας γέμισε αισιοδοξία και χαρά. Και μαζί μ΄αυτά επέστρεψε και το αίσθημα της πείνας. Πρέπει να είχαμε να φάμε περίπου 3 μέρες. Σταματήσαμε στον Καραβόμυλο στο τότε μικρό και ταπεινό ταβερνάκι δίπλα στη θάλασσα και φάγαμε πρώτη φορά με μαχαίρι και πιρούνι ζεστό φαί μετά από 9 μέρες. Πατάτες βραστές και χόρτα. Βάλσαμο!
Μέχρι να φτάσουμε στα Καμμένα Βούρλα, είχε πάρει να νυχτώνει. ΄Ηταν χειμώνας, πηγαίναμε και με 60 χλμ κι εκεί στο ύψος της Βαρυμπόμπης ένας γλυκός ύπνος πήρε τον φίλο μου στο τιμόνι και το αμάξι βγήκε στο αντίθετο ρεύμα. Θα το ξαναπώ! Φύλακα άγγελο είχαμε μαζί μας. Πρώτος δεν ερχόταν κανείς απ΄το αντίθετο ρεύμα, δεύτερον άρχισα να ουρλιάζω για να ξυπνήσει. Ευτυχώς τη γλυτώσαμε. Αυτό πια θάταν που θάταν. Να περάσουμε τόσα και να την πατήσουμε 18 χλμ απ΄τα σπίτια μας. Αυτό το συμβάν δεν το έμαθαν ποτέ οι γονείς μας!
Μ΄άφησε ο φίλος μου στην πόρτα του πατρικού μου σπιτιού με όλα μου τα συμπράγκαλα στις 11 το βράδυ κι έφυγε για το δικό του πατρικό. ΄Επεσα στην αγκαλιά των γονιών μου, έκανα ένα μπάνιο κι έπεσα ψόφια για ύπνο.
Την άλλη μέρα που ζυγίστηκα, είχα χάσει 9 κιλά. 9 κιλά σε 9 μέρες!
Υ.Γ. Μετά από 6 μήνες το 1100 έσπασε τελείως κάπου 10 χλμ. απ΄την Θεσ/νίκη.
Αλλά αυτό είναι μια άλλη περιπέτεια!
