Λεττονία Λετονία: Στο μεταίχμιο δυο κόσμων

[Dorotija]

Πρωί στο γραφείο και όπως κάθε μέρα, με το που φτάνω ανοίγω πρώτα το Outlook και στη συνεχεία το Mozilla για να αρμενίσω στον ηλεκτρονικό τύπο και να διαβάσω τα διεθνή νέα. Κάποια στιγμή, το μάτι μου πέφτει στην παρακάτω είδηση: «Μεγάλα συλλαλητήρια στη Λετονία με αφορμή την οικονομική κρίση που μαστίζει τη χώρα» Ευθύς στέλνω mail στη Ramona: «Βλέπω έχετε αναταραχές εκεί απάνω…» «Ε, ναι, μου απαντά. Προσπαθούμε να γίνουμε Ευρώπη..βλέπεις όμως, δεν τα καταφέρνουμε και τόσο καλά. Αλλά μην ανησυχείς, δεν απογοητευόμαστε εύκολα εμείς εδώ στη Ρίγα.»

Ρίγα.

Δυο συλλαβές μονάχα και το μυαλό εγκαταλείπει το γραφείο και φεύγει, καλπάζει, πετάει, φτάνει μέχρι τις ακτές της Βαλτικής, σέρνεται στα πλακόστρωτα στενά της Παλιάς Πόλης, βουτάει στον ποταμό Daugava, σκαρφαλώνει στα δέντρα της Sigulda και ξαπλώνει στις παραλίες της Jurmala… Ρίγα, η πρωτεύουσα της Λετονίας, η μεσαία από τις χώρες της Βαλτικής. Ρίγα, στο μεταίχμιο δυο κόσμων, με ένα σοσιαλιστικό παρελθόν, ένα δυτικό μέλλον, κι ένα παρόν που ακόμα το ψάχνει. Προς το παρόν, αναδεικνύει τις ομορφιές της, κρύβει τις ασχήμιες της όπως-όπως κάτω από το χαλί και παίρνει το πιο ναζιάρικο ύφος της, για να προσελκύσει τον όμορφο νέο που ακούει στο όνομα: Τουρισμός.

Εν αρχή ην… η Air Baltic

Το πώς έτυχε το ταξίδι στη Ρίγα, πόσο δούλεψα και πόσο πάλεψα για να το πραγματοποιήσω τελικά, ανήκουν σε μιαν άλλη ιστορία. Το ζήτημα είναι ότι, ένα γλυκό απόγευμα του περσινού Οκτώβρη στεκόμουν με την ταυτοτητούλα μου στο χέρι μπροστά στο check in της Air Baltic, έκπληκτη ακούγοντας την χαμογελαστή υπάλληλο να με καλεί στο γκισέ της business! Και να την λοιπόν, η αφεντιά μου στρογγυλοκαθισμένη στο πρώτο πρώτο κάθισμα του αεροπλάνου, με μια κουρτίνα να με διαχωρίζει από τους υπόλοιπους, τα πόδια απλωμένα βολικά στο χώρο μπροστά και ένα φιλέτο κοτόπουλο να περιμένει στο πιάτο, βαθέως σκεπτόμενη με ποιο από τα -δυο!- λευκά κρασιά που μου πρότεινε ο ξανθούλης, κούκλος αλλά ξενέρωτος Λετονός αεροσυνοδός θα ήταν καλύτερο να το συνοδεύσω… Αργότερα θα μάθαινα πως η δική μου εμπειρία στην AirBaltic, ουδεμία σχέση είχε με τις business των άλλων μεγάλων εταιρειών, αλλά για κάποιον του budget μου, που πετάει με low cost και κυκλοφορεί με λεωφορεία (για να μην πω με τα πόδια), ακόμα και αυτό φάνηκε η υπέρτατη πολυτέλεια! Τρεις ωρες και ένα τεταρτο αργότερα, προσγειωνόμουν στη λετονική πρωτεύουσα..

Η Ρίγα είχε φορέσει από νωρίς τα χειμωνιάτικα της, και μόλις βγήκα από το αεροπλάνο το κρύο μου έδειξε τα δόντια του για τα καλά. Έτρεξα να χωθώ στο, κάπως απόκεντρο, ξενοδοχείο μου, ενώ έξω είχε ήδη αρχίσει η βροχή… ήταν το Elefant hotel Elefant Hotel - The Elefant Hotel Riga is a first class design hotel, with restaurant, bar, meeting and conference facilities. - English, ένα business hotel πολύ προσεγμένο, καλαίσθητο, μοντέρνο και άνετο, αλλά κάπως ψυχρό όπως μου φαίνονται πάντα αυτού του είδους τα ξενοδοχεία, με το ίντερνετ σε κάθε χώρο να τρέχει σαν παλαβό, αλλά με όλα τα δωμάτια πανομοιότυπα. Πριν κοιμηθώ, άνοιξα διάπλατα τις κουρτίνες για να ρουφήξω τις πρώτες εικόνες της πόλης- τα τεράστια, άχαρα κτήρια από κόκκινο τούβλο, χτισμένα στη σειρά ως εκεί που φτάνει το μάτι, πολύ απείχαν από τις πανέμορφες γραφικές εικόνες που χάζευα με τις ώρες στο ίντερνετ όταν κατάστρωνα το πρόγραμμα του ταξιδιού. «Τι μυστικά μου κρύβεις;» ρώτησα την πόλη πριν τραβήξω τις κουρτίνες, μα εκείνη δεν μου αποκρίθηκε…

 

[Rosa]

Καινούργια ιστορία από τη Ντόροθυ!!! Εξαιρετικά!!!

Πες μας, πες μας, τι μυστικά σου έκρυβε τελικά?????? Είμαστε όλο αυτιά!

 

[ΕΡΣΗ]

Καινουργια ιστορια απο τη Dorothy! Τελεια! Για να δουμε τι εκτος των καθιερωμενων θα μας πεις γι αυτον τον προορισμο!

 

[mariath]

Μμμμ θα μάθουμε και το μυστικό για το καλύτερο μοχίτο στη Ρίγα;

 

[taver]

Αργότερα θα μάθαινα πως η δική μου εμπειρία στην AirBaltic, ουδεμία σχέση είχε με τις business των άλλων μεγάλων εταιρειών,

Ε, εντός Ευρώπης όλες πάνω κάτω ίδιες υπηρεσίες προσφέρουν στη Business - οι διαφορές είναι πολύ μικρές... Μόνο όταν μπαίνουν στο παιγνίδι τα υπερατλαντικά και οι εταιρίες του κόλπου και της άπω ανατολής, αλλάζουν τα πράγματα.

 

[Dafni]

Να μια χώρα που ενώ δεν είναι και παρα πολύ μακριά δεν είναι πολύ γνωστή στους περισσότερους....περιμένω με ενδιαφέρον την ξενάγηση στη λετονία...

 

[marydim]

Υπέροχα! Η Ρίγα μπαίνει στο μικροσκόπιο της Dorothy και μας αποκαλύπτει τα μυστικά της.

 

[Dorotija]

Vecriga

Το επόμενο πρωί (αλλά πολύ πρωί… ) κατηφορίζουμε ως τις όχθες του ποταμού Daugava που ορίζει το σύνορο της Παλιάς Πόλης. Στην είσοδο των τειχών μας περιμένει, μαζί με τη Ραμόνα, η εμβληματική φυσιογνωμία του ξεναγού. Πλατύγυρο καπέλο, μαντήλι στο πέτο, φουλάρι μεταξωτό στο λαιμό και στο ρυτιδιασμένο πρόσωπο του χαραγμένο ένα μόνιμο ύφος αναπόλησης… χαμογελαστός παρόλα αυτά, με πήρε από το χέρι και περάσαμε στα ενδότερα…

Παλιά Πόλη

Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Unesco και δεν απορώ γιατί. Τόση δα ζουζουνα, πλακόστρωτη όλη, με τα αυτοκίνητα να απαγορεύονται δια ροπάλου και τσουχτερό εισιτήριο για όσους ήθελαν σώνει και ντε να βάλουν μέσα το τετράτροχο. Εμείς που είμαστε νομοταγείς πολίτες το αφήνουμε απέξω και βολτάρουμε με τα ποδάρια μας. Τώρα αρχίζω και αναγνωρίζω τις εικόνες που έβλεπα κατά την προετοιμασία του ταξιδιού. Τώρα ξεδιπλώνονται μπροστά στα μάτια μου κουκλίστικα αρχοντικά, πυργόσπιτα και παλάτια, art nouveau και νεοκλασικά κτήρια, με πολύχρωμες προσόψεις, περίτεχνη διακόσμηση, προσεγμένα, κομψά, πανέμορφα. Νιώθω σαν την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων και ρουφάω κάθε εικόνα. Ναι, αυτά που έβλεπα πριν έρθω είναι αληθινά. Τι κι αν είναι λιλιπούτεια; Είναι κούκλα!

Εμείς κάναμε θεαματική είσοδο στην Dom Square και τον καθεδρικό του Αγ. Πέτρου με τα κόκκινα τούβλα –ένα σήμα κατατεθέν της Παλιάς Πόλης. Αρκετά επιβλητικός, κι ενώ ακούω με το ένα αυτί την ιστορία του, το μάτι μου έπεσε.. που λέτε? Στο διπλανό στενάκι… και στο Cuba bar... Δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλο.. καταλάβατε πιστεύω.. το βράδυ θα έρθουμε εδώ ξανά για ρεπορτάζ. Για σημειώστε αυτό το δρομάκι, Jauniela, κρύβει κι άλλες εκπλήξεις…

Προχωράμε παρακάτω στον δαιδαλώδη πλακόστρωτο λαβύρινθο, εγώ να χαζεύω τα πολύχρωμα αρχοντικά σπίτια και ο ξεναγός να φλυαρεί ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ για το τώρα το χτες και το αύριο της πόλης.. ντρέπομαι να πω ότι άκουσα τα μισά.. ήταν το πρώτο μου ουσιαστικά ταξίδι και η ομορφιά της πόλης με είχε συνεπάρει. Στάση στην Ratslaukums, η αλλιώς Πλατεία Δημαρχείου με τα επιβλητικά γοτθικά κτήρια (το House of Blackheads κερδίζει τον τίτλο του πιο πολυφωτογραφημένου κτηρίου της παλιάς πόλης) ενώ το βλέμμα κλέβει λίγο παρακεί ένα άχαρο, βαρύ, τεράστιο κτήριο. Τι είναι τούτη η παραφωνία καλέ ανάμεσα στα διαμαντάκια; Occupation Museum, μας ενημερώνει ο ξεναγός, ή αλλιώς Μουσείο Κατοχής. Ένα μουσείο αφιερωμένο στα 40 και πλέον χρόνια που η χώρα ανήκε στη Σοβιετική Ένωση. Αν ρωτήσετε τους Λετονούς, θα σας πουν ότι τα χρόνια εκείνα από το 44 έως περίπου το 91 τα θεωρούν ίσως και συνώνυμα της γερμανικής κατοχής. Παρόλα αυτά το ρωσικό στοιχείο είναι παντού διάχυτο, η ρωσική μιλιέται καλύτερα από τα αγγλικά ενώ υπάρχουν και αυτοί που στο τέλος της κουβέντας θα σου πούνε: «Σάμπως τώρα περνάμε καλά; Στο ευρώ ελπίζουμε….»







Από την πλατεία Δημαρχείου παίρνουμε την kalku iela που θα μας οδηγήσει στην πλατεία Livu. Η πιο ζωντανή πλατεία της παλιάς πόλης κατά τη γνώμη μου, γεμάτη νεολαία, είναι πλαισιωμένη από επιβλητικά κτήρια ενώ στους γύρω δρόμους υπάρχουν αμέτρητα μπαράκια και clubs. Σε μια άκρη ξεχωρίζουν τα Small Guild και Great Guild, δυο δημοφιλή concert halls, κι εδώ πρέπει να πούμε ότι η Λετονία έχει τόσο μεγάλη αγάπη προς τη μουσική, και τόσο πλούσια μουσική κουλτούρα που της χάρισε το προσωνύμι «The Land that Sings». Μεγάλοι και μικροί, μετά τον απογευματινό καφέ ή πριν τη βραδινή έξοδο για φαγητό, κάνουν μια στάση εδώ να παρακολουθήσουν μια μουσική παράσταση. Έτσι κι εμείς, καταβάλλοντας ένα αντίτιμο της τάξης των 3 lat (περίπου 4,5 ευρώ) παρακολουθήσαμε το ίδιο βράδυ ένα κονσέρτο με πειραματικές διασκευές κλασικών έργων, παρέα με πολλούς άλλους νέους της πόλης που μετά βγήκαν για το ποτάκι τους. Πως είναι το δικό μας Μέγαρο Μουσικής; Καμία σχέση!

Στάση σε έναν από τους υπαίθριους πάγκους πάνω στην πλατεία για να αγοράσουμε κομμάτια από κεχριμπάρι, ένα από τα κυριότερα εξαγώγιμα προϊόντα της Βαλτικής.

-Και γιατί είναι τόσο φτηνό? Ρωτάω την κυρά με το πολύχρωμο πλεχτό σκουφάκι. Στη χώρα μου είναι πανάκριβα…
-Μα γιατί εδώ τα ξεβράζει το κύμα στις ακτές κατά δεκάδες…

Τέλος πάντων, γνήσια ή όχι, παίρνουμε η καθεμία από ένα δεμένο σε μενταγιόν έτσι για το καλό, κι ενώ χαζεύουμε από μακριά, έξω από τα όρια της Παλιάς Πόλης το Μνημείο Ελευθερίας της Ρίγας, άξαφνα ξεκινάει δυνατή βροχή! Το εξασκημένο σε τέτοια πράγματα μάτι μου όμως το έχει σταμπάρει από πριν… κι έτσι αποχαιρετούμε τον καλό ξεναγό μας και τρέχουμε να προστατευτούμε στο Rigensis, Tirgonu iela 8, ένα εκπληκτικό αρτοποιείο που μοσχοβολάει φρέσκο ψωμί, μυρωδάτο λάτε και βουτυρένια γλυκίσματα…



κι όσο η βροχή επιμένει, γιατί εδώ είναι Βαλτικές, δεν είναι παίξε γέλασε, μουσκεμένες αλλά ευτυχισμένες μετακομίζουμε με τη Ramona στο 6 της Audeju iela, και στο Coffee Art, μικρό ατμοσφαιρικό καφέ σε αποχρώσεις του μαύρου και του κόκκινου, για μια κούπα ζεστό black balsam! Ναι, εδώ στη Ρίγα το απαρνήθηκα (σχεδόν..) το αγαπημένο μου mojito, για τα μάτια αυτού του εκπληκτικού ζεστού ποτού με βότανα, που κάποτε χρησιμοποιούνταν για φαρμακευτικούς λόγους. Μπορείτε να το βρείτε και με καφέ.. εμείς επιλέξαμε την αλκοολική εκδοχή, όχι τίποτε άλλο αλλά κάπως έπρεπε να αντιμετωπίσουμε το τσουχτερό κρύο… (χμ… σας βλέπω που χαμογελάτε όλο σημασία, να σας ενημερώσω λοιπόν ότι είχε 7 βαθμούς Οκτώβρη μήνα.. ) Σε ένα μάτι που κάνει η βροχή, αποφασίζουμε να φύγουμε.. άλλωστε εδώ θα είμαστε πάλι το βράδυ… στάση για λίιιιιγο ακόμα black balsam στο, διαμορφωμένο σαν παλιό εργαστήριο αλχημιστή Magic Bar since1752 - BLACK MAGIC in RIGA και στη συνέχεια, στην προσπάθεια να φύγουμε, χανόμαστε για τα καλά στον λαβύρινθο των στενών, μέχρι που, με την παρέμβαση της Ramona, καταφέρνουμε να περάσουμε τα τείχη… Η παλιά πόλη είναι τόση δα κι όμως στην αρχή τουλάχιστον καταφέρνει να σε μπερδέψει.. Αφήνουμε το μεσαιωνικό παραμύθι πίσω μας, ώρα να αναμετρηθούμε με τη νέα πόλη…

 

[KIKI]

πολυ ομορφη αφηγηση για μια αγνωστη για μενα πολη ...
μπραβο Ντοροθυ ...
περιμενω τη συνεχεια ....

 

[taver]

Άραγε θα ολοκληρωθεί ποτέ αυτή η ιστορία?

 

[Dorotija]

Άραγε θα ολοκληρωθεί ποτέ αυτή η ιστορία?

Έχεις φρέσκες παρατηρήσεις να κάνεις, ε?

Η αλήθεια είναι, με αφορμή το ταξίδι σου, την είχα ξαναθυμηθεί και είχα αρχίσει να γράφω για Art Nouveau District και Νέα Πόλη. Σίγουρα θα την τελειώσω προτού φύγω. That's a promise!

 

[kalspiros]

Έλα μου ντε? Βέβαια Ντοροθυ προσεκτικά.. πλέον είναι σε θέση να σε παρακολουθεί στενά και το διεισδυτικό βλέμμα του Taver....... δεν είδες τι έπαθα εγώ με την Sighisoara?