Λακωνία:Καστροπολιτείες, πυργόσπιτα, βουβά καλντερίμια, λιμναία σπήλαια, βυθισμένες πόλεις, απολιθωμένα φοινικοδάση και οινοπνευματί κρυστάλλινα νερά!

[Klair]

Διαδρομή: Χαρούδα-Σπήλαια Διρού-Γερολιμένας-Βάθεια-Αρεόπολη

Ξημέρωσε η 22α Αυγούστου στους Πύργους της Εδέμ. Πετάχτηκα πρώτη από το κρεβάτι και μέχρι να ξυπνήσουν και να ετοιμαστούν οι συνταξιδιώτες μου, για να πάμε όλοι μαζί για πρωινό, άρπαξα τη φωτογραφική μηχανή και βγήκα στον δρόμο. Είχα μεγάλη περιέργεια να δω την περιοχή στο φως της μέρας. Έξω από την είσοδο του καταλύματος μου έκανε εντύπωση ένα ολόκληρο “συγκρότημα” από φραγκοσυκιές.

Στα 350 μέτρα από το ξενοδοχείο βρίσκεται η εκκλησία των Ταξιαρχών, ένα εξαιρετικό δείγμα βυζαντινής εκκλησιαστικής αρχιτεκτονικής, του 11ου αιώνα, με πλούσιο τοιχογραφικό διάκοσμο. Στη διαδρομή μου προς την εκκλησία παρατήρησα σε πολλά σημεία, μέσα στα χωράφια με τις ελιές, τεράστιες πέτρες οι οποίες έχουν χρησιμοποιηθεί στην κατασκευή των μαντρών της περιοχής. Τα μεγαλιθικά της Χαρούδας είναι οι προπάτορες της αξιοθαύμαστης μανιάτικης αρχιτεκτονικής. Οι πέτρες αυτές έχουν χρησιμοποιηθεί επίσης στην κατασκευή κτιρίων της περιοχής.

Ακόμα και στο κατάλυμα είδα τέτοιες μεγάλες πέτρες ενσωματωμένες στην τοιχοποιία των Πύργων, αλλά και σε μικρογκρεμισμένα παλιά οικοδομήματα, στο πίσω μέρος του ξενοδοχείου.

Ο ναός των Ταξιαρχών περικλείεται από μάντρα

και όταν έφτασα στην εξωτερική είσοδο, είδα το κλειδί επάνω στην ξύλινη πόρτα. Χωρίς δισταγμό το έστριψα και άνοιξα, μπαίνοντας στον περίβολο της εκκλησίας. Προς μεγάλη μου έκπληξη είδα την πόρτα του ναού ανοιχτή, ενώ δύο γυναίκες σκούπιζαν και σφουγγάριζαν το εσωτερικό της εκκλησίας.

Τις καλημέρισα και εκείνες με τη σειρά τους με κάλεσαν να μπω στον ναό, για να προσκυνήσω. -”Σας ευχαριστώ, θα μπω σε λίγο, όταν στεγνώσει το δάπεδο, για να μην σας λερώσω” τους απάντησα και ανέβηκα μια στενή πέτρινη σκάλα, που οδηγούσε στην "ταράτσα" των Ταξιαρχών.

Στη συνέχεια μπήκα στο εσωτερικό και εντυπωσιάστηκα από τον τοιχογραφικό διάκοσμο της εκκλησίας.

Η μια κυρία μου έπιασε την κουβέντα. -”Ελάτε να φωτογραφίσετε και την εικόνα της Παναγίας” μου είπε. -”Αυτήν φωτογραφίζει ο περισσότερος κόσμος και είναι αυτή που υπάρχει στα καρτ ποστάλ στα μαγαζιά”.

-”Είστε εθελόντριες που φροντίζουν την καθαριότητα του ναού”? τις ρώτησα. -”Όχι, έχουμε μια βάφτιση εδώ το απόγευμα και εγώ είμαι η γιαγιά της μικρής που θα βαφτιστεί” μου είπε η πιο ομιλητική κυρία. -”Α! είναι το ζευγάρι με το κοριτσάκι που μένουν στους Πύργους της Εδέμ. Μάθαμε από χθες που ήρθαμε για τη βάφτιση” της απάντησα.

Είχαμε ήδη γνωρίσει από κοντά τους γονείς και το παιδί. Η μαμά ήταν ντόπια και ο μπαμπάς Γάλλος και είχαν έρθει μαζί με Γάλλους φίλους στη Χαρούδα για τη βάφτιση, στην εκκλησία των Ταξιαρχών. Μάλιστα η γιαγιά με κάλεσε και στο μυστήριο στις 6:00 το απόγευμα. Την ευχαρίστησα από καρδιάς για την πρόσκληση και τη φιλοξενία της, αλλά εμείς είχαμε άλλα σχέδια για το απόγευμα. Η γιαγιά όμως είχε μεγάλη όρεξη και διάθεση για κουβέντα μαζί μου και ξεκίνησε να μου λέει διάφορες ιστορίες για τον τόπο. Μου είπε και μια ιστορία για την εκκλησία των Ταξιαρχών.

Ήταν λέει κάποτε ένας πατέρας και ο γιος του και αποφάσισαν να χτίσουν από μια εκκλησία ο καθένας, κάνοντας κόντρες μεταξύ τους, για το ποιος θα φτιάξει την ωραιότερη. Ο γιος λοιπόν έφτιαξε τον Ταξιάρχη στη Χαρούδα. Όταν ο πατέρας ήρθε να δει το τελειωμένο έργο του γιου, έμεινε άφωνος από την ομορφιά της εκκλησίας και από τη στεναχώρια για την ήττα του, έπαθε έμφραγμα, κάπου στα χωράφια της περιοχής και πέθανε. Όταν το έμαθε ο γιος, έτρεξε στον πατέρα του φωνάζοντας από μακριά: -Mαύρε μου, μαύρε μου προσφώνηση που χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα στα μανιάτικα μοιρολόγια και δηλώνει τον σπαραγμό.

Λατρεύω τέτοιες επαφές με τους ανθρώπους των τόπων που επισκέπτομαι και θεώρησα τον εαυτό μου, απίστευτα τυχερό για την απροσδόκητη αυτή συνάντηση, η οποία μου άφησε τόσο γλυκά, ζεστά και γαλήνια συναισθήματα. Ευχήθηκα στη γιαγιά, να της ζήσει η εγγονούλα και έφυγα με ένα πλατύ χαμόγελο από την εκκλησία, νιώθοντας ότι είχα πιάσει τον πρώτο αριθμό του λαχείου της γνώσης.

Επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο βρήκα τους δικούς μου να κάθονται έξω στην αυλή. Μπήκαμε στη μεγάλη αίθουσα, όπου υπήρχε ένας μπουφές με τα εδέσματα του πρωινού, χωρίς κανένα απολύτως μέτρο προφύλαξης. Ο καθένας με το πιάτο του, πλησίαζε και έπαιρνε ό,τι ήθελε, σαν τις παλιές, καλές εποχές. Μάλλον στο συγκεκριμένο κατάλυμα δεν είχαν ακούσει τίποτα για τον ιό και τα σχετικά μέτρα προστασίας. Πήραμε λίγα πράγματα σε ένα πιάτο και βγήκαμε έξω, στο μεγάλο τραπέζι της αυλής για να φάμε. Εκείνη την ώρα εμφανίστηκαν και οι Γάλλοι φίλοι του ζευγαριού για το πρωινό τους, οι οποίοι έβηχαν δυνατά και ασταμάτητα, γεγονός το οποίο μας θορύβησε είναι η αλήθεια και έτσι αποφασίσαμε, ότι την επόμενη μέρα δεν θα πάρουμε πρωινό στο ξενοδοχείο, αλλά σε κάποιο μαγαζί της Αρεόπολης.

Τα μαζέψαμε γρήγορα-γρήγορα και αναχωρήσαμε για τον πρώτο προορισμό της ημέρας, τα Σπήλαια του Διρού. Είχαμε ενημερωθεί ότι λόγω covid γινόταν η μικρή διαδρομή στα Σπήλαια, η οποία περιελάμβανε 300 μέτρα λιμναίας διαδρομής και 300 μέτρα χερσαίας. Βγάλαμε το εισιτήριο των 10 ευρώ και χωρίς καμία καθυστέρηση, αφού ο κόσμος ήταν λιγοστός, μπήκαμε αμέσως στις βάρκες φορώντας μάσκες. Κάναμε τη λιμναία διαδρομή με ξεναγό τον βαρκάρη.

Στη συνέχεια ο βαρκάρης μας άφησε σε μια μικρή προβλήτα και συνεχίσαμε μόνοι μας, χωρίς ξεναγό και χωρίς καμία επιτήρηση, τη χερσαία διαδρομή του Σπηλαίου. Κατάλευκοι σταλακτίτες και σταλαγμίτες, εντυπωσιακές “κουρτίνες” και άλλοι περίεργοι σχηματισμοί στολίζουν το Σπήλαιο δημιουργώντας ένα εντυπωσιακό θέαμα.

INFO: Τα Σπήλαια Βλυχάδα Διρού είναι από τα ωραιότερα σπήλαια και βρίσκονται στα δυτικά παράλια της Λακωνικής Χερσονήσου, στον όρμο του Διρού. Κάτω από το λιτό τοπίο της Μάνης, η φύση με ασύγκριτη τέχνη και υπομονή σμίλεψε ένα θαύμα, πέρα από κάθε φαντασία. Στην περιοχή υπάρχουν δύο σπήλαια: της Βλυχάδας και της Αλεπότρυπας. Η ύπαρξη του Σπηλαίου της Βλυχάδας ήταν γνωστή στους ντόπιους από το 1900 περίπου. Κανείς όμως δεν υποψιαζόταν το θαύμα που έκρυβε στο εσωτερικό του, μέχρι το 1949 όταν οι ιδρυτές της Ελληνικής Σπηλαιολογικής Εταιρείας, Γιάννης και Άννα Πετροχείλου άρχισαν να το εξερευνούν συστηματικά. Έως το 1960 είχαν εξερευνηθεί και χαρτογραφηθεί 1.600 μέτρα. Από το 1987 η Εφορεία Παλαιοανθρωπολογίας-Σπηλαιολογίας του ΥΠ.ΠΟ άρχισε τη λεπτομερή μελέτη του Σπηλαίου και σε συνεργασία με διεθνή ομάδα σπηλαιοδυτών συνέχισε την εξερεύνηση και χαρτογράφησή του. Μέχρι σήμερα έχουν χαρτογραφηθεί 14.700 μέτρα διαδρομών. Το μεγαλύτερο τμήμα του Σπηλαίου βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια των υδάτων.

Σπήλαιο Αλεπότρυπας

Γνωστό για τα μοναδικής σπουδαιότητας ευρήματα της νεολιθικής εποχής, το Σπήλαιο της Αλεπότρυπας παρουσιάζει μοναδικό επιστημονικό ενδιαφέρον. Κι ενώ η πρώτη εξερεύνησή του το 1958 έδειξε ήδη την αρχαιολογική του σπουδαιότητα, η τουριστική του αξιοποίηση τη δεκαετία του ‘60 κατέστρεψε σημαντικά ανθρωπογενή στοιχεία. Όμως οι συστηματικές αρχαιολογικές ανασκαφές που ξεκίνησαν τη δεκαετία του ’70 έφεραν στο φως έναν «θησαυρό» από πολυάριθμα ευρήματα, μάρτυρες της ακμής μιας σπουδαίας νεολιθικής κοινότητας, που έζησε στα έγκατά του από το 5300 έως το 3200 π.Χ.

Σημαντικό εμπορικό κέντρο και ναυτικός σταθμός της εποχής, είχε συνεχή χρήση και κατοίκηση για 2.500–3.000 χρόνια. Το Σπήλαιο διαθέτει δέκα διαφορετικές αίθουσες με σταλακτίτες και σταλαγμίτες, με μεγαλύτερη αυτή των Λιμνών, με πόσιμο, ανανεώσιμο νερό που έδωσε ζωή στη νεολιθική κοινότητα της Αλεπότρυπας. Θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα νεολιθικά σπήλαια της Ευρώπης και διαθέτει νεολιθικό μουσείο, με τα ευρήματα και την ιστορία του. Λίγα μέτρα πιο πάνω από την παραλία του Διρού, το προϊστορικό Σπήλαιο της Αλεπότρυπας είναι ένα από τα περίφημα Σπήλαια του Διρού με μοναδική αρχαιολογική σπουδαιότητα αναφορικά με τη νεολιθική εποχή.

Η φυσική είσοδος του Σπηλαίου βρίσκεται λίγες δεκάδες μέτρα από τη θάλασσα. Το συνολικό μήκος των στοών του φτάνει τα 600 μέτρα, με πλάτος τα 100 μέτρα και ύψος τα 30 μέτρα. Το εσωτερικό του διαρρυθμίζεται με στοές, που οδηγούν σε δέκα διαφορετικές ευρύχωρες αίθουσες, που διαδέχονται η μια την άλλη και καλύπτονται στο μεγαλύτερο μέρος τους από σταλακτίτες, σταλαγμίτες και στρώμα διάχυτου σταλαγμιτικού υλικού. Το έδαφος είναι κατηφορικό, ανώμαλο και πολυεπίπεδο, με διαδρόμους που οδηγούν, από το ένα πλάτωμα στο άλλο. Η μεγαλύτερη αίθουσα του Σπηλαίου, είναι αυτή των Λιμνών και βρίσκεται στα ανατολικά, σε ύψος 40 μέτρων. Έχει μήκος 100 και πλάτος 60 μέτρα. Στο ανατολικό άκρο της αίθουσας υπάρχει λίμνη, πλάτους 25 μέτρων, με πόσιμο νερό, που έχει μέγιστο βάθος τα 9 μέτρα. Όπως μαρτυρούν τα ευρήματα της νεολιθικής εποχής, οι αίθουσες του Σπηλαίου χρησίμευαν ως κατοικίες.

Το Σπήλαιο που έχει σταθερή θερμοκρασία 18ο C απέχει 50 περίπου μέτρα από την παραλία του Διρού κι έχει συνολική έκταση 6.500 τ. μ. Η σημερινή τεχνητή είσοδός του βρίσκεται σε υψόμετρο 16 μέτρων. Το Σπήλαιο της Αλεπότρυπας ανακαλύφθηκε τυχαία το 1958 από έναν κυνηγό, και την ίδια χρονιά εξερευνήθηκε από το ζεύγος Πετροχείλου και την Σπηλαιολογική Εταιρεία. Το 1967 ανακαλύφθηκαν βραχογραφίες πρωτόγονων ανθρώπων, ενώ οι ανασκαφικές έρευνες που ξεκίνησαν από το 1970, από τον αρχαιολόγο Γ. Παπαθανασόπουλο έφεραν στο φως έναν θησαυρό ευρημάτων: άριστης κατασκευής λίθινα και οστέινα προϊστορικά εργαλεία, όπλα από λίθο, κόκαλο και χαλκό, οστέινα, λίθινα και ασημένια κοσμήματα, κεραμικά αγγεία, πήλινα και μαρμάρινα ειδώλια και σύνεργα υφαντικής. Ανακαλύφθηκαν επίσης ομαδικοί τάφοι, σκελετοί από ανθρώπους και θηράματα, αποθήκες και διάφορες λιθόκτιστες κατασκευές.

Σύμφωνα με τα συμπεράσματα των ερευνών, η Αλεπότρυπα χρησιμοποιήθηκε στη νεότερη και τελική νεολιθική εποχή 5300-3200 π.Χ. και είχε συνεχή κατοίκηση για 2.500-3.000 χρόνια. Νεότερες μετρήσεις τοποθετούν χρονικά τα πρώτα ευρήματα στο 6000 π.Χ. Σύμφωνα με τις επιστημονικές γνωματεύσεις, εδώ άκμασε ένα σπουδαίο νεολιθικό κέντρο, που βασίστηκε στο ναυτικό εμπόριο. Πιθανώς μια ομάδα ναυτικών της νεολιθικής εποχής, λόγω κακοκαιρίας, προσορμίστηκε στον κόλπο του Διρού, όπου εντόπισε στο βάθος του Σπηλαίου πόσιμο νερό. Έτσι η ομάδα εγκαταστάθηκε εκεί, οργανώνοντας στον μικρό κόλπο έναν εμπορικό ναυτικό σταθμό. Η ζωή της κοινότητας διακόπηκε απότομα, από ισχυρό σεισμό που έφραξε την είσοδο του Σπηλαίου. Οι εγκλωβισμένοι πέθαναν από την πείνα, ενώ οι γύρω κάτοικοι εγκατέλειψαν την περιοχή, λόγω έλλειψης πόσιμου νερού.

Τα ευρήματα υποδηλώνουν τον πλούτο, την έκταση, τη ζωντάνια και το υψηλό επίπεδο ζωής της νεολιθικής κοινότητας του Διρού και πολλά από αυτά βρίσκονται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Σπάρτης. Το Σπήλαιο που χρησιμοποιήθηκε ως καταφύγιο, κατοικία, εργαστήριο, αλλά και ως αποθήκη αγαθών, νεκροταφείο και τόπος λατρείας των νεκρών έχει αναγνωριστεί ως ένα από τα σημαντικότερα νεολιθικά σπήλαια της Ευρώπης. Διαθέτει νεολιθικό μουσείο για την ιστορία της Αλεπότρυπας και τα ευρήματα που έχουν βρεθεί σε αυτήν.

Πηγή: https://www.mythicalpeloponnese.gr/?p=2482

Δυστυχώς το νεολιθικό μουσείο με τα εκθέματα του Σπηλαίου της Αλεπότρυπας ήταν κλειστό για ανακαίνιση και δεν το επισκεφθήκαμε.

Η έξοδος από το Σπήλαιο γίνεται από έναν στενό διάδρομο-μονοπάτι, που κρέμεται πάνω από τη θάλασσα, προσφέροντας θέα στον κλειστό κόλπο του Διρού, με τις δύο μεγάλες, λευκές, βοτσαλωτές παραλίες.

Το μπάνιο μας επιλέξαμε να το κάνουμε στη μεγαλύτερη παραλία, γιατί από μακριά είδαμε ότι είχε λίγο κόσμο, διέθετε αλμυρίκια για σκιά και δεν θέλαμε να απομακρυνθούμε πολύ από την περιοχή. Φτάσαμε στην παραλία και βρήκαμε ελεύθερο αλμυρίκι για να αράξουμε κάτω από την πλούσια σκιά του. Τη στιγμή που βγάζαμε τα πράγματα από το αυτοκίνητο, σηκώνοντας ψηλά το κεφάλι και κοιτώντας στο απέναντι βουνό είδαμε πυκνό καπνό να ανεβαίνει στον ουρανό. Μόλις είχε ξεκινήσει η φωτιά στην περιοχή Λαγκάδα της Λακωνικής Μάνης.

Εγώ βούτηξα αμέσως στα γαλήνια, κρυστάλλινα νερά, ενώ ο σύζυγος και ο γιος έμειναν στη σκιά των αλμυρικιών. Στήσαμε και μια ομπρέλα στην παραλία και ξάπλωσα κάτω από τη σκιά της. Όταν σηκώθηκα για τη δεύτερη βουτιά, ο καπνός είχε πυκνώσει πάρα πολύ. Στάχτες και μαύρες καύτρες είχαν καλύψει την επιφάνεια του νερού, την παραλία και φυσικά την πετσέτα και το σώμα μου. Τους δικούς μου τους είχε πάρει ο ύπνος, κάτω από το αλμυρίκι και όταν πλησίασα για να τους ξυπνήσω, τους είδα καλυμμένους από τις στάχτες της φωτιάς.

Τα μαζέψαμε και φύγαμε, αποφασίζοντας να πάμε πάλι για φαγητό στην ταβέρνα του Βαγγέλη στη Χαρούδα. Όταν φτάσαμε εκεί, ο ιδιοκτήτης μας πληροφόρησε, ότι λόγω της πυρκαγιάς υπήρχε διακοπή ρεύματος, από την Αρεόπολη μέχρι το Ταίναρο και ήταν αδύνατον να μας εξυπηρετήσει. Όμως μας ενημέρωσε, ότι μίλησε με τη ΔΕΗ και τον πληροφόρησαν, πως θα αποκαταστήσουν την ηλεκτροδότηση την επόμενη ώρα, μέσω άλλου σταθμού. Έτσι μας έδωσε την κάρτα με το τηλέφωνο του μαγαζιού και μας είπε να του τηλεφωνήσουμε αργότερα, για να μάθουμε αν ήρθε το ρεύμα.

Επιστρέψαμε αναγκαστικά πλέον στο κατάλυμα, όπου είχαν τεθεί σε λειτουργία οι γεννήτριες, ενώ οι στάχτες είχαν καλύψει όλους τους εξωτερικούς χώρους του ξενοδοχείου. Αράξαμε για ξεκούραση, αναμένοντας τις εξελίξεις. Μάθαμε επίσης ότι ο δρόμος Αρεόπολης-Γυθείου είχε κλείσει.

Κατά τις 16:00 πήρα τηλέφωνο στην ταβέρνα και έμαθα ότι η βλάβη είχε αποκατασταθεί. Έτσι στις 17:00 βρισκόμασταν σε ένα τραπέζι, κάτω από τη σκιά ενός μεγάλου δέντρου απολαμβάνοντας το φαγητό μας, με τις στάχτες να αιωρούνται στην ατμόσφαιρα.

Χορτάτοι, αλλά ανήσυχοι και στεναχωρημένοι για την καταστροφική πυρκαγιά κινήσαμε για να γνωρίσουμε το ορμητήριο των Μανιατών πειρατών, τον Γερολιμένα, η ονομασία του οποίου πιθανότατα οφείλεται στη θεώρησή του ως, Ιερού Λιμανιού. Στη μέσα Μάνη και συγκεκριμένα στο Ακρωτήριο Κάβο Γκρόσο, ο Γερολιμένας μας υποδέχθηκε με τα ήσυχα τιρκουάζ νερά του, τη λευκή βοτσαλωτή παραλία του και τα πέτρινα σπίτια του.

Ο οικισμός είναι πανέμορφος, εκπέμποντας σήμερα ηρεμία και χαλαρότητα. Όμως αν ο επισκέπτης αφήσει τη φαντασία του, να τον ταξιδέψει πίσω σε αλλοτινά χρόνια, ταραγμένα χρόνια, τότε που ο Γερολιμένας αποτελούσε ορμητήριο πειρατών, αλλά και ξακουστό καταφύγιο ψαράδων και λιμάνι προσέγγισης σπογγαλιευτικών σκαφών, τότε θα νιώσει την πραγματική γοητεία του.

Περπατήσαμε απ΄ άκρη σ΄ άκρη τον οικισμό απολαμβάνοντας τη γραφικότητα και την απόκοσμη ομορφιά του Γερολιμένα. Ο κλειστός όρμος του, με τη λευκή παραλία στολίζεται δεξιά από γρανιτένιους βράχους και αριστερά από πέτρινα σπίτια.

Δύο σπουδαίοι Μανιάτικοι Πύργοι, που στέκονται από τα μεσαιωνικά χρόνια στην ανατολική άκρη του Γερολιμένα έχουν ανακαινιστεί και μετατραπεί σε ξενοδοχείο πολλών αστέρων.

Μέχρι και το νεκροταφείο του οικισμού είναι ιδιαίτερο και σίγουρα μοναδικό, με τους πέτρινους τάφους να μοιάζουν σαν μονόχωρα κτίσματα.

Το ηλιοβασίλεμα θα το απολαμβάναμε από την κορυφή ενός λόφου, στον οποίο είναι χτισμένο το απόλυτο Πυργοχώρι της Μάνης. Διώροφοι και τριώροφοι Πύργοι αποτελούν τη Βάθεια. Πολλοί από αυτούς τους Πύργους σήμερα ορθώνονται εγκαταλελειμμένοι, έρημοι και ρημαγμένοι με ατόφια όμως τη μοναδικότητά τους. Μοιάζουν να ακροβατούν στην άκρη του βραχώδους λόφου, ατενίζοντας το Πέλαγος και τον ήλιο που καθημερινά βουτάει στα γαλανά νερά, γέρνοντας προς τη δύση του.

Μετά τον Γερολιμένα, ανηφορίζοντας κάμποσες στροφές αντικρίσαμε τον οικισμό με τα Πυργόσπιτα, τα οποία αποτελούν μνημείο αρχιτεκτονικής παράδοσης, που επιμένει να αντιστέκεται στον χρόνο.

Υπερήφανοι Πύργοι που χτίστηκαν τον 18ο και 19ο αιώνα έχουν πολύ μικρά παράθυρα που λειτουργούσαν ως πολεμίστρες, αλλά και χαμηλές πόρτες, οι οποίες διέθεταν ζεματίστρες, για να αποτρέπουν τους εχθρούς να μπουν στους Πύργους. Σήμερα λίγοι από αυτούς κατοικούνται.

Μπήκαμε σκύβοντας από μια πολύ χαμηλή πόρτα στο εσωτερικό ενός Πύργου και είδαμε παρατημένα στρώματα αλλά και έπιπλα.

Κάναμε βόλτα στις ρούγες και στα σοκάκια που στριμώχνονται για να χωρέσουν, ανάμεσα σε ψηλούς Πύργους έχοντας θέα από τη μια πλευρά στη θάλασσα και από την άλλη στα ξερά και άγρια
βουνά.

Για το ηλιοβασίλεμα ανηφορίσαμε ακόμα πιο ψηλά στο βουνό, για να έχουμε όλο το Πυργοχώρι απλωμένο μπροστά μας. Απολαύσαμε μια πραγματική οπτασία την ώρα του δειλινού, η οποία καλύτερα να αποτυπωθεί με εικόνες, παρά με λόγια.

Nightlife στην Αρεόπολη

Επιλέξαμε για τη βραδινή μας έξοδο την Αρεόπολη, την ιστορική πόλη που διατήρησε την ανεξαρτησία της επί Τουρκοκρατίας. Έχει χαρακτηριστεί διατηρητέος οικισμός, κρατώντας το παραδοσιακό χρώμα της Μάνης και είναι η πατρίδα των Μαυρομιχαλαίων.

Παρκάραμε το αυτοκίνητο πολύ κοντά στο κέντρο της πόλης και περπατώντας ελάχιστα λεπτά, φτάσαμε έξω από τη διπλή εκκλησία της Παναγίας και του Αγίου Χαραλάμπους, στην πλατεία Καπετάν Ματαπά.

Τι ήταν αυτό που αντίκρισαν τα ματάκια μας? Μόνο “καλησπέρα και καλή βραδιά” δεν ακούσαμε φτάνοντας στον στενό, κεντρικό πεζόδρομο, ο οποίος ξεκινάει από την πλατεία Αθανάτων και τελειώνει στην είσοδο του περιβόητου Φούρνου της Μηλιάς. Η αλήθεια είναι ότι περιμέναμε να έχει ζωή η Αρεόπολη, αλλά αυτό που συνέβαινε σε αυτόν τον δρόμο, των 350 μέτρων, ομολογουμένως μας έπιασε εντελώς απροετοίμαστους.

Όλα τα πέτρινα αρχοντικά, κατά μήκος του δρόμου έχουν μετατραπεί σε ταβερνάκια, καφέ και μπαράκια. Όλα κουκλίστικα και καλόγουστα, με ωραίες διακοσμήσεις, με μεγάλες μαξιλάρες και κιλίμια ριγμένα στις πεζούλες, με φαναράκια στα πέτρινα σκαλοπάτια να ρίχνουν το απαλό φως τους στους πέτρινους τοίχους, με λουλουδιασμένες γλάστρες να στολίζουν όλες τις γωνιές, με βουκαμβίλιες γαντζωμένες στην πέτρα, με τραπεζάκια απλωμένα παντού, όλα ταιριαστά και αρμονικά, χωρίς παραφωνίες δένουν με την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική της πόλης.

Η Αρεόπολη μου έδωσε την εντύπωση σκηνικού ταινίας, όπου όλα έχουν μελετηθεί με την παραμικρή λεπτομέρεια και έχουν στηθεί με αριστοτεχνικό τρόπο, για να ακολουθήσει το γύρισμα. Δεν ξέρω και εγώ πόσες φορές ανεβοκατεβήκαμε τον συγκεκριμένο δρόμο, χωρώντας τσίμα-τσίμα να περάσουμε ανάμεσα από τα τραπέζια και τις καρέκλες, για να χορτάσουμε το παραμυθένιο σκηνικό.

Ξεχάσαμε κοινωνικές αποστασιοποιήσεις και μέτρα προστασίας μπροστά σε αυτό που ζούσαμε στην Αρεόπολη. Που και που, βλέποντας τους σερβιτόρους με τις μάσκες για κολιέ, θυμόμασταν ότι υπάρχει πανδημία, η οποία για την ώρα έχει αλλάξει τις ζωές μας.

Το Bukka με τη χαρακτηριστική βουκαμβίλια έξω από την είσοδό του είναι το πιο δημοφιλές μπαράκι αλλά και το Aula με το ιδιαίτερο περιβάλλον είναι ένας όμορφος χώρος για καφέ ή ποτό. Ο μπάρμπα Πέτρος είναι διάσημος για το γουρουνόπουλο φούρνου και τον κόκορα και όποιος θέλει παγωτό από φρέσκο γάλα δεν έχει παρά να επισκεφθεί το Παραδοσιακό. Περπατήσαμε και σε λίγο πιο απόμερα δρομάκια της πόλης, πριν καταλήξουμε σε κάποιο μαγαζί της πλατείας Αθανάτων για κρέπες και παγωτά. Δώσαμε πολύ πρωινό ραντεβού με την Αρεόπολη και όταν πλέον η νύχτα είχε προχωρήσει πολύ αναχωρήσαμε για τη Χαρούδα και τους Πύργους της Εδέμ.

 

[Klair]

Διαδρομή: Αρεόπολη-Λιμένι-Οίτυλο-Παραλία Φονέα-Καλαμάτα-Κόρφος-Αθήνα

Η 23η Αυγούστου ήταν η τελευταία μέρα αυτού του οδοιπορικού. Το πρωί ετοιμαστήκαμε γρήγορα, πληρώσαμε 110 ευρώ για τα δύο βράδια διαμονής στους Πύργους της Εδέμ και όπου φύγει-φύγει.

Φτάνοντας στην πλατεία Αθανάτων της Αρεόπολης την πρώτη καλημέρα, μας την είπε ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης.

Εδώ συγκροτήθηκαν οι πρώτες ένοπλες ομάδες και υψώθηκε η σημαία της Επανάστασης, στις 17 Μαρτίου 1821. Αυτή η σημαία ήταν λευκή και είχε διάφορα εθνικά σύμβολα. Σήμερα εκτίθεται στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο Αθηνών.

Κατηφορίσαμε τον κεντρικό δρόμο, στον οποίο επικρατούσε άκρα σιωπή και ηρεμία. Ήταν νωρίς και η λειτουργία στους Ταξιάρχες, τη Μητρόπολη της Αρεόπολης, βρισκόταν ακόμα σε εξέλιξη.

Κάτω από το λαμπρό φως του ήλιου άρχισε να ξεδιπλώνεται η ομορφιά της παραδοσιακής πόλης με τον αναλλοίωτο βυζαντινό χαρακτήρα. Η πρωτεύουσα της Μέσα Μάνης είναι απίστευτα καλοδιατηρημένη, με ένα δίκτυο πέτρινων σοκακιών, που σε προκαλούν να τα περπατήσεις και σε κάθε βήμα, σου φανερώνουν τα χνάρια της αίγλης του παρελθόντος. Πυργόσπιτα, πέτρινες μάντρες, στενά σκαλάκια και πεζούλες συμπληρώνουν τον οικιστικό ιστό, αυτού του κοσμήματος της Λακωνικής Μάνης.

Καθίσαμε για πρωινό στο CLIBA all day bar, το οποίο βρίσκεται στην ιστορική πλατεία, απ΄ όπου ξεκίνησε η μεγάλη Επανάσταση, υπό την ηγεσία του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, στις 17 Μαρτίου 1821.

Δίπλα ακριβώς στο όμορφο καφέ βρίσκεται και ο διάσημος φούρνος “Το Ψωμί της Μηλιάς”, στον οποίον ο κόσμος, αν και πρωί, σχημάτιζε ουρά για να γευτεί τα παραδοσιακά του εδέσματα.

Παραγγείλαμε club sandwiches και pancakes, αλλά ο υπάλληλος που ήταν υπεύθυνος για την ετοιμασία τους, δεν είχε πιάσει δουλειά ακόμη, οπότε θα αργούσαν κανένα μισάωρο μέχρι να μας τα σερβίρουν.

Άδραξα λοιπόν την ευκαιρία για μια βόλτα στα γύρω στενά δρομάκια και τα κοντινά αξιοθέατα. Πήρα μόνο τη φωτογραφική μηχανή και το κινητό μου και έφυγα. Πρώτος μου στόχος ήταν ο Πύργος Πικουλάκη, στον οποίο στεγάζεται το Βυζαντινό Μουσείο Μάνης. Καθ΄ οδόν προς αυτόν συνάντησα ένα κτίριο, στο οποίο υπήρχε πλακέτα που έγραφε, ότι εδώ έζησε ο Καπετάν Ματαπάς (Μιχάλης Αναγνωστάκος) γνωστός για την πλούσια δράση του, ως Μακεδονομάχος κατά τους Απελευθερωτικούς Αγώνες του Έθνους, την περίοδο 1905-1913. Το παρόν κτίριο διαμορφώθηκε σταδιακά τον 17ο και 18ο αιώνα και τον Ιούνιο του 1998 χαρακτηρίστηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού, ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο. Ήταν μια ευχάριστη και απρόσμενη έκπληξη, γιατί πουθενά δεν είχα διαβάσει για αυτό το οικοδόμημα και την ιστορική του αξία, όταν έψαχνα πληροφορίες για τα αξιοθέατα της Αρεόπολης.

Ακολούθησα πλακόστρωτα σοκάκια με προορισμό τον Πύργο Πικουλάκη

και εδώ ήταν που έφαγα το δεύτερο κόλλημα με τις πόρτες. Μετά τις πόρτες της Μονεμβασιάς, σειρά είχαν στην καρδιά και τον φωτογραφικό μου φακό οι πόρτες της Αρεόπολης. Ιδιαίτερες, περίεργες, φτωχικές, παλιές, αριστουργηματικές…. πόρτες, πολλές πόρτες…..

Ο Πύργος Πικουλάκη ο οποίος αποτελεί έναν από τους σταθμούς του “Δικτύου Μουσείων Μάνης” είναι μια οχυρή Μανιάτικη κατοικία με Πύργο και Πυργόσπιτο των προεπαναστατικών χρόνων και εδώ στεγάζεται η μόνιμη έκθεση που έχει θέμα τις “Ιστορίες θρησκευτικής πίστης της Μάνης” και αναπτύσσεται σε δύο ενότητες:

A) “Eμφάνιση και εδραίωση του Χριστιανισμού” στο ισόγειο, με ανασκαφικά ευρήματα από παλαιοχριστιανικές βασιλικές και
Β) “Η εκκλησία: τόπος λατρείας-χώρος επικοινωνίας” στον επάνω όροφο. Η ενότητα αυτή επιχειρεί να προβάλλει τα βασικά χαρακτηριστικά του Χριστιανικού ναού και τη ζωγραφική του διακόσμηση.

Το Μουσείο προς μεγάλη μου έκπληξη ήταν ανοιχτό. Πέρασα την είσοδο και τότε συνειδητοποίησα ότι δεν είχα την τσάντα μου μαζί, άρα ούτε μάσκα, ούτε χρήματα για το εισιτήριο εισόδου, το οποίο κοστίζει μόλις 3 ευρώ. Έβαλα την ουρά κάτω από τα σκέλια και αναχώρησα. Καλά να πάθω που άρπαξα μόνο τη φωτογραφική και το κινητό και έφυγα. Από την άλλη όμως, δεν περίμενα ότι κυριακάτικα, πριν καν τελειώσει η λειτουργία στους Ταξιάρχες, θα έβρισκα το Μουσείο ανοιχτό.

Δίπλα στον Πύργο Πικουλάκη συνάντησα τον ναό του Αγίου Ιωάννη των Μαυρομιχαλαίων, με τις εξαιρετικές τοιχογραφίες του 1746 και του 1868. Ο ναός δεν ήταν ανοιχτός.

Στάθηκα όμως τυχερή γιατί λίγο πιο κάτω συνάντησα την Παναγία την Γεωργιάννικη, επίσης των Μαυρομιχαλαίων, η οποία ήταν ανοιχτή και μπόρεσα να θαυμάσω, όχι μόνο τον απίστευτο λουλουδιασμένο περίβολό της, αλλά και το όμορφο τέμπλο με τις αξιόλογες εικόνες.

Συνέχισα να περιπλανιέμαι στα όμορφα σοκάκια της Αρεόπολης, συναντώντας σε κάθε μου βήμα κι άλλες πόρτες….

Δίπλα στη λιλιπούτεια πλατεία των Κουτσουλιεριανών βρίσκεται ο Άγιος Νικόλαος με δωδεκάπλευρο τρούλο και ενδιαφέροντα ξύλινο γυναικωνίτη.

Απ΄ ότι καταλαβαίνετε στην Αρεόπολη συναντάει κανείς πολλές και ιστορικές εκκλησίες αλλά κι άλλες πόρτες, πολλές πόρτες....

Επιστρέφοντας προς το BLICA all day bar πέρασα και από την Μητρόπολη των Ταξιαρχών. Η λειτουργία δεν είχε τελειώσει ακόμα και έτσι απέφυγα να μπω στο εσωτερικό. Ο ναός διαθέτει ένα καταπληκτικό πέτρινο Καμπαναριό, το οποίο είναι ο “Φάρος” και ο “Οδηγός” σου, αν χαθείς στις γειτονιές της πέτρινης πολιτείας. Σε αυτήν την εκκλησία παρακολούθησαν τη θεία λειτουργία οι Μανιάτες, πριν ορκιστούν για τον Απελευθερωτικό Αγώνα.

Το τηλεφώνημα ότι τα φαγητά σερβιρίστηκαν στο τραπέζι, με γύρισε γρήγορα-γρήγορα πίσω στο καφέ-μπαρ, όπου απολαύσαμε όλοι μαζί, ένα πλούσιο νόστιμο και χορταστικό πρωινό φαγοπότι.
Αγοράσαμε ψωμί και τοπικά καλούδια από τον Φούρνο της Μηλιάς, για τον μακρύ δρόμο της επιστροφής.

Διασχίζοντας για τελευταία φορά τον πεζόδρομο, προσπαθήσαμε με μεγάλη προσοχή και παρατηρητικότητα, να καταγράψουμε όλες τις λεπτομέρειες του κινηματογραφικού σκηνικού, που με πολλή φροντίδα και μεράκι έχουν στήσει οι επαγγελματίες της Αρεόπολης.

Αστραφτερή και κουκλίστικη η Αρεόπολη μας παρουσίασε ένα εντελώς άλλο πρόσωπο, από αυτό που είχαμε δει χθες το βράδυ. Μας άρεσε πολύ και στις δύο εκδοχές της.

Νυχτοπερπατημένη, πλανεύτρα και ξελογιάστρα, αλλά και παραδοσιακή, ιστορική και ολοφώτεινη, με τις αντανακλάσεις του ήλιου στα πέτρινα καλντερίμια, στους ψηλούς Πύργους και στις αμέτρητες εκκλησίες της μας πλάνεψε, μας μάγεψε και μας ξελόγιασε!

Φτάσαμε στον διπλό ναό της Παναγίας και του Αγίου Χαραλάμπους με το ενδιαφέρον βαθμιδωτό Καμπαναριό.

Και οι δύο εκκλησίες ήταν ανοιχτές και μπορέσαμε να δούμε το λιτό εσωτερικό τους.

Το εσωτερικό της εκκλησίας της Παναγίας

Το εσωτερικό της εκκλησίας του Αγίου Χαραλάμπους

Στην πλατεία Αθανάτων ακόμη ένας ναός μας υποδέχτηκε στο εσωτερικό του. Είναι ο ναός του Αγίου Αθανασίου.

Η Αρεόπολη έχει ιδιαίτερη βαρύτητα σαν πόλη και πιστεύω ότι της δώσαμε την προσοχή που της άξιζε. Το τελευταίο αντίο στην πόλη, που πήρε το όνομά της από τον Θεό Άρη ή (κατά άλλους) από τους αέρηδες που φυσούν μανιασμένα στην περιοχή, το είπαμε από την πλατεία Αθανάτων. Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο ξεκινήσαμε για έναν πολύ ιδιαίτερο και γραφικό προορισμό, το Λιμένι.

Ο οικισμός παρουσιάστηκε ξαφνικά μπροστά μας, ξεπροβάλλοντας από έναν μικρό κλειστό κόλπο με σμαραγδένια νερά. Το επίνειο της Αρεόπολης με τα Πυργόσπιτα είναι συνυφασμένο από πάντα, με τους Μαυρομιχαλαίους που γεννήθηκαν εδώ. Τριγύρω βουνά με ξερή, χαμηλή βλάστηση και πέτρες και στην αγκαλιά του όρμου, πάνω σε μια στενή λωρίδα πέτρινης γης στριμώχνονται, διεκδικώντας το δικό τους μερίδιο προς τα οινοπνευματί νερά, πέτρινα σπίτια και Πύργοι, αγκαλιά με λιγοστά φουντωτά δέντρα.

Ο Πύργος του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη έχει αναστηλωθεί και ορθώνεται αγέρωχος στο τοπίο.

INFO: Πρόκειται για το ιστορικό και διατηρητέο κτίριο, γνωστό επίσης και ως "Συσσίτιο" που υπήρξε πρώτη κατοικία του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, ηγεμόνα και πρωτεργάτη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Το μοναδικό αυτό Πυργόσπιτο χτίστηκε το έτος 1762 και η αποκατάστασή του ολοκληρώθηκε το έτος 2007, προς τιμήν της ηρωϊκής οικογένειας των Μαυρομιχαλαίων.

Το ειδυλλιακό όμως σκηνικό του γραφικού οικισμού, δυστυχώς τη συγκεκριμένη μέρα, περνούσε σε δεύτερη μοίρα, αφού τα βλέμματα λουομένων και επισκεπτών ήταν συνεχώς στραμμένα προς τα ανοικτά του όρμου, παρακολουθώντας με κομμένη την ανάσα, τον αγώνα που έδιναν τα εναέρια μέσα, για την κατάσβεση της καταστροφικής πυρκαγιάς, η οποία συνέχιζε από χθες, να κατακαίει τη Λακωνική γη. Τέσσερα ελικόπτερα επιχειρούσαν, βουτώντας πολλές φορές ταυτόχρονα στον κόλπο, για την κατάσβεση της φωτιάς.

Βολτάραμε σε όλον τον οικισμό, δεν είναι και μεγάλος, αλλά δεν κάναμε μπάνιο στα τιρκουάζ νερά του. Σκεφτήκαμε να κλείσουμε την πόρτα της Λακωνικής Μάνης πλατσουρίζοντας στα νερά του Οιτύλου.

Το Οίτυλο σκαρφαλώνει στην πλαγιά του βουνού, σε υψόμετρο 240 μέτρων και είναι μια από τις παλαιότερες κωμοπόλεις της Μάνης. Πήρε το όνομά του από τον Αργείο Οίτυλο, τον γιο του Αμφιάνακτα. Ο Όμηρος αναφέρει το Οίτυλο, ως μια από τις Αχαϊκές πόλεις που κυβερνούσε ο βασιλιάς Μενέλαος και είναι κατοικημένο συνεχώς από την εποχή του Ομήρου έως σήμερα. Είναι χτισμένο αμφιθεατρικά, στη δυτική όχθη του φαραγγιού, που χωρίζει τη Μέσα Μάνη από την Έξω ή Μεσσηνιακή και έχει απέναντί του τα ερείπια του Κάστρου της Κελεφάς. Από τη στρατηγική αυτή θέση ελεγχόταν το πέρασμα προς τη Μεσσηνία αλλά και όλος ο κόλπος.

INFO: Η σημασία και η αίγλη της πόλης ήταν ισότιμη με όλες τις υπόλοιπες της Λακεδαίμονος, που αναφέρονται στην Ιλιάδα από τον Όμηρο. Στη συγκεκριμένη δε περιοχή είναι η κυρίαρχη πόλη, μαζί με τη Λας.

Οἳ δ᾽εἶχον κοίλην Λακεδαίμονα κητώεσσαν,
Φᾶρίν τε Σπάρτην τε πολυτρήρωνά τε Μέσσην,
Βρυσειάς τ᾽ἐνέμοντο καὶ Αὐγειὰς ἐρατεινάς,
οἵ τ᾽ ἄρ᾽ Ἀμύκλας εἶχον Ἕλος τ᾽ἔφαλον πτολίεθρον,
οἵ τε Λάαν εἶχον ἠδ᾽Οἴτυλον ἀμφενέμοντο.

ΙΛΙΑΔΟΣ-ΡΑΨΩΔΙΑ Β΄ (στίχοι: 581-585)

Από τον Στράβωνα αναφέρεται με το όνομα Βοίτυλο, σαν σημαντική πόλη μαζί με την Ψαμμαθούντα (σημερινό Πόρτο Κάγιο) και την Ασίνη. Και ο Παυσανίας αναφέρει πως ήταν μια από τις κυριότερες πόλεις του Κοινού των Ελευθερολακώνων. Ο Παυσανίας κατά την περιήγησή του στη Λακωνία έφτασε στη Λας και κατόπιν στην Πύρριχο και την Τευθρώνη (σημερινό Κότρωνα). Η περιήγησή του στη συνέχεια έγινε δια θαλάσσης, λόγω της γεωγραφικής ιδιαιτερότητας της περιοχής, για να αποβιβαστεί στο Οίτυλο. Αφού παραθέτει αρκετά στοιχεία για την πόλη, συνεχίζει οδικώς προς τη Μεσσηνία. Διασώζονται ερείπια αρχαίων μνημείων και επιγραφές, ιδιαίτερα γύρω από την παραλία, όπου θεωρείται πως υπήρχε ναός του Σεράπιδος.

Προσωπικότητες από το Οίτυλο:

• Λυμπεράκης Γερακάρης (1644-1710), κουρσάρος στην υπηρεσία των Βενετών και των Οθωμανών.
• Ηλίας Σαλαφατίνος (1780/82-1858), αγωνιστής της Ελληνικής Επανάστασης.
• Παύλος Ραζέλος (1857-1929), στρατιωτικός και πολιτικός.
• Σωτήρης Πέτρουλας (1943-1965), μέλος της Νεολαίας Λαμπράκη που δολοφονήθηκε κατά τη διάρκεια διαδήλωσης.

Στο Οίτυλο το 1770 αγκυροβόλησε ο Ναύαρχος του Ρωσικού Στόλου Ορλώφ, που μαζί με τους Μαυρομιχαλαίους και τους Μανιάτες ξεκίνησαν τα Ορλωφικά.

Το σημερινό Νέο Οίτυλο, ένα μικρό ψαροχώρι δίπλα στη θάλασσα είναι ένας γενικά ήρεμος τουριστικός προορισμός, που συνδυάζει βουνό και θάλασσα. Ο κόλπος του Νέου Οιτύλου είναι στην ουσία μια μεγάλη οργανωμένη παραλία, ό,τι πρέπει για κολύμπι και βόλτες.

Εμείς συνεχίσαμε για το Καραβοστάσι-το επίνειο του Οιτύλου, που ονομάστηκε και «μικρό Αλγέρι» γιατί ήταν ορμητήριο πειρατών-με την ανοργάνωτη, βοτσαλωτή παραλία κάνοντας το μπάνιο μας εντελώς μόνοι. Είχαμε σε πρώτο πλάνο τον αγώνα που έδιναν τα ελικόπτερα κατά της πυρκαγιάς. Ήταν η πρώτη φορά και εύχομαι από το βάθος της καρδιάς μου να είναι και η τελευταία, που είδαμε από τόσο κοντά μια τέτοια επιχείρηση.

Μεσημέριασε και το ταξίδι πλησίαζε προς το τέλος του. Λόγω της πυρκαγιάς έγινε αλλαγή στο αρχικό σχέδιο επιστροφής προς τον Κόρφο. Η διακοπή της κυκλοφορίας σε τμήματα του δρόμου Αρεόπολης-Γυθείου, μας ανάγκασε να ακολουθήσουμε εντελώς διαφορετική πορεία. Έτσι αποχαιρετώντας τη Λακωνική Μάνη, ξεκινήσαμε από το Οίτυλο με προορισμό την Καλαμάτα. Ακολουθώντας μια εξίσου ενδιαφέρουσα, αλλά και κουραστική διαδρομή, μέσω της επαρχιακής οδού Καλαμάτας-Αρεόπολης, με πολλές στροφές και στενούς δρόμους είχε αρχίσει η αντίστρoφη μέτρηση για το καλοκαιρινό μας οδοιπορικό. Η τελευταία φωτογραφία που έκλεισε αυτό το ταξίδι-διακοπές ήταν αυτή που πήρα από τον δρόμο, κάνοντας μια μικρή στάση στη διάσημη Παραλία του Φονέα.

Στην Καλαμάτα φτάσαμε στις 16:00 κάνοντας με το αυτοκίνητο μια μικρή εξερεύνηση της πόλης. Περάσαμε πρώτα από τη μεγάλη παραλία και στη συνέχεια σταματήσαμε στο κέντρο, για να φάμε σάντουιτς.

Τα 175 Κm μέχρι τον Κόρφο τα διανύσαμε σε περίπου 2 ώρες και 10 λεπτά. Στην παραλία συναντήσαμε τη Φ. την κοπέλα του γιου μας και την αδελφή της. Βουτώντας στα ήσυχα νερά, αφήσαμε όλη την κούραση του ταξιδιού να φύγει στον πάτο της θάλασσας. Το βραδάκι βγήκαμε για φαγητό, σε ένα ταβερνάκι δίπλα στη θάλασσα, επιλέγοντας θαλασσινά, χόρτα και σαλάτα. Ήταν όλα πολύ νόστιμα και σε χορταστικές ποσότητες. Για διαμονή επιλέξαμε το ίδιο κατάλυμα, στο οποίο είχαμε κοιμηθεί και στην αρχή του ταξιδιού. Αυτήν τη φορά μάλιστα η κοπέλα μας έδωσε ένα οικογενειακό δωμάτιο και έτσι είχαμε την άπλα μας, αφού το διαμέρισμα διέθετε χωλ, δύο δωμάτια, ξεχωριστή κουζίνα, μεγάλο μπάνιο και μπαλκόνι. Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε με το πάσο μας, πήραμε το πρωινό προς μεσημεριανό θα έλεγα, σε ένα πολύ ωραίο μαγαζί δίπλα στη θάλασσα και στη συνέχεια αράξαμε στην παραλία μέχρι το απόγευμα.

Όταν έγειρε ο ήλιος και καταλάγιασε η ζέστη, παραλάβαμε το κατοικίδιο (τη γάτα του γιου μας δηλαδή) και η αναχώρηση για την Αθήνα σήμανε και το οριστικό τέλος των καλοκαιρινών διακοπών. Δεν θα γράψω επίλογο, αφού όλο το οδοιπορικό έχει αναλυθεί με κάθε λεπτομέρεια και έχουν δοθεί όλες οι πληροφορίες, που χρειάζεται ένας ταξιδιώτης, για να οργανώσει ένα παρεμφερές ταξίδι.

Θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς όλους εσάς, που διαβάσατε και στηρίξατε με likes, σχόλια, πληροφορίες και επιπλέον φωτογραφίες την ιστορία μου.

Θα ευχηθώ να επιστρέψουμε στην κανονικότητα, με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές, βρίσκοντας σιγά-σιγά τους ρυθμούς μας και ανακτώντας τις ταξιδιωτικές μας ζωές πολύ-πολύ γρήγορα. Υγεία και καλά ταξίδια παιδιά!!

 

[psilos3]

Σ΄ευχαριστώ για την εκπληκτική και άρτια (για ακόμα μια φορά) ιστορία.
Μιλούσαν τόσο πολύ οι εικόνες σου κάνοντας με να θέλω να επισκεφτώ τη Μάνη όσο το δυνατόν πιο σύντομα. Μη σου πω ότι έβγαλα ήδη το πλάνο για 28η, αλλα ας όψεται η παρέα που δεν είναι της «ταλαιπωρίας» και του δρόμου..
Είμαι σίγουρος όμως ότι με οδηγο το οδοιπορικό αυτό πολύς κόσμος και μεταξύ αυτών εγώ, θα το κάνει το ταξίδι προς τα κει.
Πάντα τέτοια εύχομαι, υγεία και καλά νέα ταξίδια.

 

[Klair]

Σ΄ευχαριστώ για την εκπληκτική και άρτια (για ακόμα μια φορά) ιστορία.

@psilos3 εγώ ευχαριστώ για την ανάγνωση και για τον σχολιασμό σου.

Μιλούσαν τόσο πολύ οι εικόνες σου κάνοντας με να θέλω να επισκεφτώ τη Μάνη όσο το δυνατόν πιο σύντομα. Μη σου πω ότι έβγαλα ήδη το πλάνο για 28η, αλλα ας όψεται η παρέα που δεν είναι της «ταλαιπωρίας» και του δρόμου

Εύχομαι να "ψήσεις" την παρέα σου και να κάνετε όλοι μαζί αυτό το υπέροχο οδοιπορικό γιατί πραγματικά αξίζει. Είναι τόσο όμορφες οι εικόνες που θα δείτε, που αυτομάτως θα ξεχάσετε την όποια "ταλαιπωρία" και θα έχετε μόνο προσμονή για τον επόμενο προορισμό. Για εμένα η μοναδική "ταλαιπωρία" αυτού του ταξιδιού ήταν η υπερβολική αυγουστιάτικη ζέστη. Αλλά στη Μάνη είσαι ταξιδιώτη μου, τι περιμένεις? Και όπως γράφει και ο ποιητής: "Αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά µόνο στον ήλιο"

Ο Οκτώβριος θα είναι ο ιδανικός μήνας από άποψη καιρού και θερμοκρασίας, να το τολμήσετε και εύχομαι να περάσετε θαυμάσια!

Είμαι σίγουρος όμως ότι με οδηγο το οδοιπορικό αυτό πολύς κόσμος και μεταξύ αυτών εγώ, θα το κάνει το ταξίδι προς τα κει.

Θα χαρώ πολύ αν αυτό το οδοιπορικό και αυτή η ιστορία αποτελέσουν οδηγό για ένα ταξίδι σε αυτά τα μέρη.

Πάντα τέτοια εύχομαι, υγεία και καλά νέα ταξίδια.

Αντεύχομαι Γιάννη!

 

[Klair]

Σίγουρα διαβάζουν travelstories:

https://l.facebook.com/l.php?u=http...kOpm0EEM3dOS9QDz5gUd6Jl16l-G29gwq7LRD8h6E&s=1

 

[psilos3]

Για εμένα η μοναδική "ταλαιπωρία" αυτού του ταξιδιού ήταν η υπερβολική αυγουστιάτικη ζέστη. Αλλά στη Μάνη είσαι ταξιδιώτη μου, τι περιμένεις? Και όπως γράφει και ο ποιητής: "Αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά µόνο στον ήλιο"
Ο Οκτώβριος θα είναι ο ιδανικός μήνας από άποψη καιρού και θερμοκρασίας, να το τολμήσετε και εύχομαι να περάσετε θαυμάσια!

Μα αυτό ακριβώς ήταν το επιχείρημα μου ως απάντηση στην ατάκα ότι «σ' αυτά τα μέρη είναι καλύτερα να πηγαίνεις καλοκαίρι», λέγοντας μάλιστα ότι με λίγη τύχη ίσα που κάνεις και μπάνιο τέλη Οκτώβρη. Δε θέλω καλοκαίρι ούτε κατά διάννοια.
Πρόλαβα δυστυχώς κι έκλεισα γι αλλού την 28η. Εγώ φταίω που πάω και μπλέκω....

Θα προσπαθήσω να τη κάνω την εκδρομή Μάρτιο ή ακόμα καλύτερα το Πάσχα, καθώς με εξιτάρει και μόνο η ιδέα να περάσω τη γιορτή αυτή άνοιξη στη Μάνη. Χώρια που οι εξτρα μέρες ευνοούν μια δύσκολη εκδρομή για μας που πρέπει να συνδυάσουμε αεροπλάνα & αυτοκίνητα.
Γύθειο ή Αρεόπολη άραγε για έδρα; Είναι κάτι που θα συζητηθεί και θα ζητηθεί η άποψη σου εκείνο το καιρό. Έχουμε ακόμα μέλλον.
Και πάλι ένα μεγάλο ευχαριστώ.

 

[Klair]

Θα προσπαθήσω να τη κάνω την εκδρομή Μάρτιο ή ακόμα καλύτερα το Πάσχα, καθώς με εξιτάρει και μόνο η ιδέα να περάσω τη γιορτή αυτή άνοιξη στη Μάνη. Χώρια που οι εξτρα μέρες ευνοούν μια δύσκολη εκδρομή για μας που πρέπει να συνδυάσουμε αεροπλάνα & αυτοκίνητα.
Γύθειο ή Αρεόπολη άραγε για έδρα; Είναι κάτι που θα συζητηθεί και θα ζητηθεί η άποψη σου εκείνο το καιρό. Έχουμε ακόμα μέλλον.

Με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνη για το Πάσχα. Μπορεί να είναι ιδιαίτερη και γοητευτική η ξεραΐλα (για εμάς που είμαστε λάτρεις του κυκλαδίτικου σκηνικού) και να ταιριάζει απόλυτα στο Λακωνικό τοπίο, αλλά και η άνοιξη θα είναι μούρλια. Θα έχουν και περισσότερη ζωντάνια τα χωριά και οι κωμοπόλεις λόγω της γιορτής, σε σχέση με τον Μάρτιο που είναι γενικά κρύος και "δύσκολος" ταξιδιωτικά μήνας.

Βγάλε πρόγραμμα και θα συζητήσουμε όταν έρθει η ώρα το θέμα της έδρας.

 

[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Κ]

Ολοκληρωμένο road trip, σπουδή πραγματική πάνω σε όλη αυτη τη μαγική περιοχή που επισκέφτηκε @Klair. Θησαυρός πληροφοριών, απίστευτες φωτογραφίες, ψαγμένη ανάλυση, μου θύμισες όμορφες στιγμές από αυτόν το καταπληκτικό προορισμό! Όσες φορές; και να πάω πάντα θέλω να γυρνάω. WELL DONE στην ιστορία σου, σε ευχαριστούμε πολύ!
@psilos3 έχω πάει μόνο καλοκαίρι, δεν γνωρίζω τι θα παίζει το Πάσχα, φαντάζομαι όμως τη μυσταγωγία, όπως και σε κάθε Επαρχιακή πόλη σε μια τόσο σημαντική γιορτή για την Ορθοδοξία. Όπως και να έχει είναι all time classic προορισμός που θα σε "γεμίσει" όμορφες εικόνες!
Υ.Γ να μείνεις Αρεόπολη!

 

[Smaragda53]

Μα αυτό ακριβώς ήταν το επιχείρημα μου ως απάντηση στην ατάκα ότι «σ' αυτά τα μέρη είναι καλύτερα να πηγαίνεις καλοκαίρι», λέγοντας μάλιστα ότι με λίγη τύχη ίσα που κάνεις και μπάνιο τέλη Οκτώβρη. Δε θέλω καλοκαίρι ούτε κατά διάννοια.
Πρόλαβα δυστυχώς κι έκλεισα γι αλλού την 28η. Εγώ φταίω που πάω και μπλέκω....

Θα προσπαθήσω να τη κάνω την εκδρομή Μάρτιο ή ακόμα καλύτερα το Πάσχα, καθώς με εξιτάρει και μόνο η ιδέα να περάσω τη γιορτή αυτή άνοιξη στη Μάνη. Χώρια που οι εξτρα μέρες ευνοούν μια δύσκολη εκδρομή για μας που πρέπει να συνδυάσουμε αεροπλάνα & αυτοκίνητα.
Γύθειο ή Αρεόπολη άραγε για έδρα; Είναι κάτι που θα συζητηθεί και θα ζητηθεί η άποψη σου εκείνο το καιρό. Έχουμε ακόμα μέλλον.
Και πάλι ένα μεγάλο ευχαριστώ.

αν πας Μάνη το ερχόμενο Πάσχα μην παραλείψεις να δεις τον επιτάφιο στην Αρεόπολη. Είναι πολύ κατανυκτικός και όλα τα σπίτια καίνε κεράκια στα παράθυρα και τις πόρτες ενώ περνάει ο επιτάφιος. Για μένα πάντως η Αρεόπολη είναι πιο όμορφη από το Γύθειο και πιο κοντά στα μέρη που αξίζει να επισκεφθείς.

 

[Klair]

Ολοκληρωμένο road trip, σπουδή πραγματική πάνω σε όλη αυτη τη μαγική περιοχή που επισκέφτηκε @Klair. Θησαυρός πληροφοριών, απίστευτες φωτογραφίες, ψαγμένη ανάλυση, μου θύμισες όμορφες στιγμές από αυτόν το καταπληκτικό προορισμό! Όσες φορές; και να πάω πάντα θέλω να γυρνάω. WELL DONE στην ιστορία σου, σε ευχαριστούμε πολύ!

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ Κωνσταντίνε!

@psilos3 έχω πάει μόνο καλοκαίρι, δεν γνωρίζω τι θα παίζει το Πάσχα, φαντάζομαι όμως τη μυσταγωγία, όπως και σε κάθε Επαρχιακή πόλη σε μια τόσο σημαντική γιορτή για την Ορθοδοξία. Όπως και να έχει είναι all time classic προορισμός που θα σε "γεμίσει" όμορφες εικόνες!

Συμφωνώ απόλυτα.

 

[Klair]

αν πας Μάνη το ερχόμενο Πάσχα μην παραλείψεις να δεις τον επιτάφιο στην Αρεόπολη. Είναι πολύ κατανυκτικός και όλα τα σπίτια καίνε κεράκια στα παράθυρα και τις πόρτες ενώ περνάει ο επιτάφιος.

Πολύ ωραία αυτή η πληροφορία!

 

[psilos3]

@ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Κ & @Smaragda53 σας ευχαριστώ, είναι πολύ ωραια όσα γράψατε και τα κρατάω.
Όπως διάβασα την ιστορία κι εγώ για έδρα Αρεόπολη το βλέπω όταν βρεθώ εκεί.
@Klair Μιας που το κουβεντιάζουμε, θεωρείς ότι σε 2μισι-τρεις μέρες παίρνει κανείς καλή γεύση από τη περιοχή; Αναφέρομαι μόνο στο μεσαίο πόδι (αν μπορώ να το θέσω έτσι) από τη Στούπα και κάτω, γιατί μέχρι εκεί έχω φτάσει..