Λακεδαιμονία

[Glosoli]

Το τηλέφωνο ήταν ξαφνικό και η απόφαση γρήγορη. Ήταν μόλις προχθές και στην άλλη γραμμή ήταν ένας καλός φίλος από το Πανεπιστήμιο, Σπαρτιάτης στην καταγωγή και η πρόταση ήταν να πάω παρέα με αυτόν για μερικές μέρες στην Σπάρτη και τη γύρω περιοχή. Μια χαρά σκέφτομαι και σε λιγότερο από μία ώρα ήταν ήδη κάτω από το σπίτι μου. Έβαλα μερικά ρούχα στο σάκο μου και έφυγα για τη Λακωνική πρωτεύουσα, μια πόλη που ποτέ δεν είχα πάει και ας είχα επισκεφθεί άλλα μέρη της Λακωνίας, προς Μονεμβασιά μεριά αλλά ερχόμενος από κάτι Αρκαδικά χωριά δεν είχα περάσει από τη Σπάρτη.

Η διαδρομή μέχρι και την Τρίπολη ήταν σε καλό εθνικό δίκτυο αλλά μόλις πήραμε τη στροφή για Σπάρτη ο φίλος μου για να κάνει πλάκα μου λέει πως από εδώ αρχίζει ένας άλλος θεός και όντως κατάλαβα τι ήθελε να πει. Ο δρόμος έπαψε να είναι εθνική οδός στα και έγινε ένας κανονικός επαρχιακός δρόμος 2 λωρίδων. Μετά από την Τρίπολη υπάρχουν πολλές ανεμογεννήτριες σε ένα βουνό οι οποίες εμένα προσωπικά και σαν εικόνα μου αρέσουν πολύ. Υπάρχουν πολλοί που δεν τους αρέσουν καθόλου. Περνάμε μερικά μικρά χωριά και αφού μπούμε στο νομό Λακωνίας μετά από μερικά χιλιόμετρα ξεπροβάλει ο μεγαλοπρεπής χιονισμένος Ταΰγετος μία εικόνα πραγματικά που την χάζευα μέχρι να φτάσουμε Σπάρτη. Ένα τόσο τέλειο βουνό στην όψη του που σου κεντρίζει το ενδιαφέρον με την ευγένεια που σου βγάζει. Αφού με είδε πως χάζευα κάναμε και μία στάση στην άκρη του δρόμου για άραγμα 10 λεπτών και η Σπάρτη φαινόταν στο βάθος κτισμένη σε μία πεδιάδα όπου ξεχώριζες γύρω της πορτοκαλιές, πολλές πορτοκαλιές και ελιές παντού.

Μετά από λίγη διαδρομή καθόδου βλέπω την ταμπέλα «Ποταμός Ευρώτας» και περνάμε μια γέφυρα πάνω από το ποτάμι και δίπλα από αυτή υπάρχει η παλιά γέφυρα της πόλης η οποία είναι κλειστή. Το ποτάμι με αρκετό νερό αλλά φάνηκε πως είναι εκτός των ορίων της σημερινής πόλης και πως απλά υπάρχει εκεί χωρίς να διαδραματίζει κάποιο ρόλο για την πόλη. Η είσοδος της πόλης κάπως άσχημη (όπως συμβαίνει και σε κάθε πόλη) αλλά μετά από μία στροφή μπαίνουμε σε έναν μεγάλο κεντρικό δρόμο εντελώς ευθεία με φοίνικες στη μέση μαγαζιά, ξενοδοχεία και τράπεζες. Ο φίλος μου λέει πως είναι η οδός Κωνσταντίνου Παλαιολόγου και πως είναι ο κύριος δρόμος της πόλης. Αφού στρίβουμε σε μία άλλη κεντρικό οδό βλέπω στα αριστερά μία πλατεία όπου πάνω της είναι ένα μεγάλο νεοκλασικό κτίριο όπου μου λέει πως είναι το παλιό Δημαρχείο της πόλης. Στις άκρες των δρόμων βλέπω κάτι δέντρα τα οποία τα περνάω για πορτοκαλιές αλλά μου λέει πως είναι νεραντζιές (πρώτη φορά ακούω αυτό το δέντρο) και μαθαίνω πως το νεράντζι δεν τρώγεται όπως το πορτοκάλι αλλά μόνο ως γλυκό κουταλιού.

Φτάνουμε στο πατρικό σπίτι του φίλου μου όπου μας περιμένουν οι γονείς του (τους οποίους είχα γνωρίσει στην Αθήνα καιρό πριν) το οποίο είναι ένα παλιό πέτρινο σπίτι στις παρυφές της πόλης με πορτοκαλιές και κυπαρίσσια να το περιβάλουν. Είναι μάλιστα και πολύ κοντά σε έναν μικρό παραπόταμο του Ευρώτα μιας και το νερό το ακούς που κυλάει από την αυλή. Είχε φτάσει απόγευμα και το τραπέζι ήταν ήδη στρωμένο με πολλά καλούδια. Πίτες με σπανάκι και άλλα χορταρικά, κόκορας μαγειρεμένος με κρεμμύδια και τυρί (κόλαση ήταν) και για το τέλος μας είχε γλυκό του κουταλιού κεράσι. Το φαγητό φυσικά το συνόδευε κρασί από το αμπέλι της οικογένειας. Σκέφτηκα πως οι νέοι Σπαρτιάτες δεν είναι και τόσο ολιγαρκής όπως οι Αρχαίοι. Μετά από όλη αυτή την πανδαισία γεύσεων είχε ξενάγηση στο σπίτι, στην αυλή του (που μάλιστα είχε και πηγάδι με βαριά τροχαλία) και άκουγα τον πατέρα του φίλου μου να μου λέει πως η Σπάρτη ήταν γεμάτη με πανέμορφα σπίτια, παλιές μονοκατοικίες και πως πλέον τις έχουν δώσει τις πιο πολλές αντιπαροχή και έχουν χτιστεί πολυκατοικίες. Μου έκαναν εντύπωση τα πολλά κυπαρίσσια μέσα στον κήπο καθώς νόμιζα πως στην επαρχία υπάρχουν μόνο σε κοιμητήρια και όχι σε αυλές σπιτιών. Μου είπαν πως ισχύει αυτό που λέω αλλά πως γενικά η περιοχή εκεί έχει πάρα πολλά. Ο κήπος είχε επίσης πολλές τριανταφυλλιές και ο φράχτης ήταν καλυμμένος με γιασεμί. Φαντάζομαι την άνοιξη που ανθίζει πόσο τέλεια θα μπορούσε να μύριζε αυτός ο τόπος.

Αφού τακτοποιήθηκα στο δωμάτιο που μου έδωσαν είπαμε να κάτσουμε λίγο σπίτι να ακούσει η οικογένεια τα νέα μας (μιας και με το φίλο μου θα πάμε μαζί για μεταπτυχιακό με το καλό) και μετά αποφασίσαμε να πάμε και μια βόλτα στη νυχτερινή Σπάρτη. Μου είπε πως δεν είναι κάτι ιδιαίτερο αλλά μέσα δεν καθόμασταν…

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 6

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 6

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[ΕΡΣΗ]

Στις άκρες των δρόμων βλέπω κάτι δέντρα τα οποία τα περνάω για πορτοκαλιές αλλά μου λέει πως είναι νεραντζιές (πρώτη φορά ακούω αυτό το δέντρο) και μαθαίνω πως το νεράντζι δεν τρώγεται όπως το πορτοκάλι αλλά μόνο ως γλυκό κουταλιού.

Βρε παλικαρι και η Αθηνα γεματη με νερατζιες ειναι....

 

[Glosoli]

Βρε παλικαρι και η Αθηνα γεματη με νερατζιες ειναι....

ενημερώθηκα και για αυτό...πάντως κανείς δεν είχε φροντίσει να μου το πει

 

[Lyda]

Ασε τι λενε οι αλλοι...πες μας πως σου φανηκε εσενα η νυχτερινη ζωη της Σπαρτης

 

[Glosoli]

Ασε τι λενε οι αλλοι...πες μας πως σου φανηκε εσενα η νυχτερινη ζωη της Σπαρτης

Κοίτα, υπάρχουν γενικά μαγαζιά (λίγο update στη μουσική τους θέλουν). Εμένα μου άρεσε πολύ 1 μπαράκι (από τα 3 της πλατείας) το Retro. Η πόλη έχει πλέον πολλούς φοιτητές για το μέγεθός της και έχει κίνηση. Για λίγες μέρες ειναί καλά.

 

[joela]

Οσο διάβαζα αυτά που έγραψες ταυτόχρονα τα έβλεπα σαν εικόνες.Μέρη που έχω περάσει άπειρες φορές και έχω αγαπήσει.(Ο άντρας μου είναι απο τη Βαμβακα της Μάνης).Ελπίζω να επισκεφθηκες Σπήλαια Διρού,Βάθυα,γερολιμένα(Αυτή είναι η πραγματικη-αυθεντική Μάνη).
Περιμένω να με μεταφέρεις και νοητά για άλλη μια φορά.

 

[stavros-serres]

Με την ιστορία σου για την Σπάρτη, αναπόφευκτα μου ήρθε στο νού η αποτρόπαια και ντροπιαστική για την χώρα μας ενέργεια νεαρών Λακεδαιμονοβλακών να πυρπολήσουν οικία μεταναστών. Είμαι βέβαιος ότι αυτό δεν εκφράζει τους Σπαρτιάτες. Πόλη με λαμπρή ιστορία γενναίων ανδρών, να ρεζιλεύεται από άνανδρες και ανέντιμες πράξεις. Είναι λυπηρό, δυστυχώς φαινόμενο των καιρών.

 

[Glosoli]

Βραδινή βόλτα στη Σπάρτη

Έτσι λοιπόν και αφού ντυθήκαμε βγήκαμε για να δούμε τη Σπάρτη by night. Αυτό που μου αρέσει σε αυτήν την πόλη είναι επειδή είναι μικρή πας παντού με τα πόδια. Με 10 λεπτά περπάτημα ήμασταν στο κέντρο της πόλης όπου στη διασταύρωση των 2 κεντρικών της δρόμων υπάρχει ένα περίεργο πράγμα σαν βαρέλι βαμμένο λευκό με μπλε ρίγες και πορτούλα. Εκεί μέσα μου είπαν πως παλιά (και μερικές φορές ακόμα) μπαίνει ο τροχονόμος για να ρυθμίζει την κυκλοφορία όταν έχει πολύ κίνηση μιας και η πόλη δεν έχει φανάρια. Κατά τη γνώμη μου δεν τα χρειάζεται κιόλας μιας και από ότι κατάλαβα ο κόσμος σέβεται τις προτεραιότητες και γενικά οι ταχύτητες μέσα στη πόλη είναι πολύ αργές.

Η πόλη έχει έναν πεζόδρομο με μαγαζιά, συγκεκριμένα θυμάμαι μία καφετέρια το Ministry, μεγάλη με ξύλο παντού κάπως αδιάφορο να κάνουμε τη δουλειά μας προσωπικό αλλά με κόσμο, πολύ κόσμο. Ωραίες κοπέλες να πηγαινοέρχονται συνέχεια και από ότι κατάλαβα ήταν η λεγόμενη περατζάδα της πόλης. Μάλιστα το τμήμα Νοσηλευτικής από το Πανεπιστήμιο της πόλης είχε και κάποιο party εκεί με αποτέλεσμα να γίνεται το αδιαχώρητο από κάποια στιγμή και μετά με κοπέλες να έχουν κυριολεκτικά ξεσαλώσει. Γρήγορο ποτό εκεί και μετά πήγαμε κατά πλατεία μεριά όπου υπάρχουν μαγαζιά να κάνεις ότι θες. Επειδή είμαστε πιο πολύ fan σε μπαράκια και όχι σε club η πλατεία διαθέτει 3 από αυτά.

Το Retro, το Bar place και το Inner City. Στο Retro όπου μας περίμεναν και κάτι φίλοι του φίλοι μου από το σχολείο πήγαμε μετά. Περάσαμε από τα άλλα δύο. Στο μεν Inner City η φάση ήταν πιο ηλεκτρονική μουσική και δεν κάτσαμε παρότι στεγάζεται σε ένα πολύ ωραίο νεοκλασικό κτίριο ενώ στο δε Bar Place η μουσική ήταν μάλλον βραδιά ελληνικού hip hop και αφού ήπιαμε 2 γύρες μπύρες είπαμε να πάμε προς Retro μεριά. Οι φίλοι του μία παρέα 5 ατόμων μαζί και με κοπέλες σε ένα μικρό πέτρινοξύλινο μπαράκι με ευγενικό προσωπικό και τέλεια μουσική. Εκείνο το βράδυ έπαιξαν ότι παλιά αμερικάνικη soul και gospel μουσική υπάρχει. Το καταδιασκέδασα γιατί είχα καιρό να ακούσω κάτι τέτοιο, ειδικά όταν έπεσε το τραγούδι Rescue me από Fontella Bass. Είχε πολύ κόσμο αλλά φάνηκε πως ήταν μεταξύ τους μόνο παρέες χωρίς να μπορείς να γνωρίσεις και πολύ εύκολα κόσμο. Κατά τις 4 το πρωί και αφού είχαμε πιει αρκετά μπορώ να πω μόλις βγήκαμε από το μαγαζί μου ήρθε μία τέλεια μυρωδιά από κάτι φρέσκο. Ήταν από το μαγαζί Mr Donut εκεί δίπλα. Μεγάλο με donut που είχαν ότι φτιάξει και είχε μυρίσει όλη η πλατεία. Πολύ νόστιμα και μάλιστα πήρα και κάτι μεγάλα μπισκότα που επίσης φτιάχνουν εκεί για το επόμενο πρωί.

Αφού κάναμε μία βόλτα στην πλατεία με το ωραία φωταγωγημένο παλιό δημαρχείο και στην οδό Παλαιολόγου όπου και εκεί το βράδυ οι πολλοί φοίνικες είναι φωταγωγημένοι που πραγματικά δίνουν μία άλλη όψη στην πόλη είπαμε να γυρίσουμε γιατί την άλλη μέρα είχε βόλτα στην καστροπολιτεία του Μυστρά και επίσης βόλτα για μάζεμα πορτοκαλιών στο αγρόκτημα της οικογένειας.

 

[Glosoli]

Μυστράς και γύρω περιοχή

Ξημέρωσε ο Θεός τη μέρα και αφού άνοιξα το παράθυρο του δωματίου που έμενα έμεινα για άλλη μία φορά κάγκελο! Από το παράθυρο είχα απίστευτη θέα με τον Ταΰγετο να ανοίγεται μπροστά μου. Είχε λίγο κρύο να πω την αλήθεια. Γενικά η Σπάρτη έχει και ανεβασμένα επίπεδα υγρασίας και από ότι μου είπαν το χειμώνα είχε βρέξει αρκετά σε σχέση με την υπόλοιπη Ελλάδα. Κατεβαίνω στον κάτω όροφο του σπιτιού και πριν προλάβω να κατέβω ακούω μία φωνή, «καλημέρα σου» ήταν έτσι αργή γυρνώ και βλέπω έναν ηλικιωμένο με τραγιάσκα στο κεφάλι. Μου λέει είμαι ο παππούς της οικογένειας. Θα σαι ο φιλοξενούμενος εσύ ε; Εγώ με ένα χαζό χαμόγελο απαντώ ναι και αφού συστηθούμε με ρωτάει αν έχω πάρει πρωινό γιατί αυτός πεινάει πάρα πολύ. Πάμε στην κουζίνα και από μία σακούλα βγάζει ένα μεγάλο καρβέλι ψωμί που παίζει να ήταν από τα πιο καλά που έχω φάει στη ζωή μου. Συνοδεύτηκε με σπιτική μαρμελάδα πορτοκάλι και φυσικά τα μπισκότα που είχα αγοράσει το προηγούμενο βράδυ δεν τα σκέφτηκα καν. Λιτό γευστικότατο πρωινό!

Αφού ξύπνησε και ο φίλος από εκεί ετοιμαστήκαμε για επίσκεψη στον Μυστρά. Μας πήγε με το αμάξι του ο παππούς του. Ένα παλιό λευκό αγροτικό που πραγματικά δεν ξέρω πως το οδήγαγε μιας και φαινόταν πολύ δύσκολο να το μανουβράρει κάποιος. Στην αρχή περάσαμε από ένα μέρος ακριβώς δίπλα από τη Σπάρτη που το μόνο που το ξεχωρίζει είναι η ταμπέλα που λέει «Μαγούλα». Περάσαμε για να αφήσει ο παππούς σε ένα φίλο του 3 σακούλες πορτοκάλια και μας είπε ο παππούς πως ελπίζει να μην είμαστε κουρασμένοι γιατί μετά ήθελε βοήθεια. Η Μαγούλα φάνηκε πως ήταν γενικά η καλή περιοχή της πόλης. Μόνο μονοκατοικίες αρκετές παλιές αλλά και αρκετές βίλες θα έλεγα. Πολύ ανοικοδόμηση η περιοχή σε μια περιοχή φίσκα στο πράσινο και παιδιά να κάνουν ποδήλατο παντού. Πάρα πολύ ωραία περιοχή για να μένει κάποιος.

Ο παππούς μας πήγε στην πάνω πύλη του λόφου που είναι ο Μυστράς. Την λεγόμενη και πύλη φρουρίου. Μέχρι να φτάσουμε εκεί είχαμε ήδη ανέβει σε κάποιο σεβαστό υψόμετρο και έβλεπες τον κάμπο από ψηλά και την Σπάρτη μέσα σε αυτόν. Ακόμα έβλεπες καθαρά τις εκκλησίες στον λόφο του Μυστρά και φτάσαμε στην πάνω πύλη του φρουρίου περνώντας από ένα μικρό χωριό με το αστείο όνομα Πικουλιάνικα. Εκεί μας άφησε ο παππούς και μετά θα μας έπαιρνε από την κάτω πύλη αφού θα είχαμε περπατήσει όλο το λόφο.

Μπαίνουμε στον αρχαιολογικό χώρο του Μυστρά και τη χαρά έχουμε και οι 2 το πάσο μας μαζί και δεν πληρώνουμε τίποτα. Για αρχή πάμε και βλέπουμε μία μικρή εκκλησία που είναι μικρογραφία της Αγίας Σοφίας από την Πόλη, έχει και το ίδιο όνομα και μετά παίρνουμε την ανηφόρα για το κάστρο στην κορυφή του λόφου. Το κάστρο που το έχτισαν Φράγκοι το 1249 και όχι Βυζαντινοί όπως πολλοί πιστεύουν. Η θέα από το κάστρο είναι φοβερή και ο αέρας που είχε επίσης. Είχε πολύ κόσμο, ειδικά Γάλλους τουρίστες, παντού άκουγες γαλλικά. Μετά πήραμε τον κατήφορο για να πάμε και στις άλλες εκκλησίες. Μου έκανε εντύπωση πως σε αντίθεση με το κάστρο της Μονεμβασιάς το εδώ κάστρο δεν κατοικείται καθόλου. Τα σπίτια που έχει άλλωστε είναι όλα γκρεμισμένα και οι μοναδικοί κάτοικοι είναι κάτι καλόγριες στο μοναστήρι της Παντάνασσας. Ένα μοναστήρι με δικό του τοίχος σας πληροφορώ το οποίο φαίνεται ξεκάθαρα και από την νέα πόλη του Μυστρά. Πεντακάθαρο και με ωραίο ελληνικό καφέ και κουραμπιέδες που μας κέρασαν οι καλόγριες. Υπάρχουν επίσης οι Άγιοι Θεόδωροι με οκτάγωνο τρούλο (δεν θυμάμαι να έχω δει κάτι τέτοιο αλλού) με φοβερές τοιχογραφίες και προσωπογραφία του Αυτοκράτορα Μανουήλ Παλαιολόγου. Επίσης θυμάμαι και μία εκκλησία τον Άγιο Δημήτριο όπου βρίσκεται και το μουσείο του Μυστρά εκεί. Με εντυπωσίασαν κάτι ολόχρυσα δακτυλίδια με ανάγλυφες παραστάσεις που είχε. Σε μία από τις εκκλησίες υπήρχε στο πάτωμα το σύμβολο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ο δικέφαλος αετός όπου πάνω σε αυτό σύμφωνα με το μύθο ορκίστηκε ο τελευταίος Βυζαντινός Αυτοκράτορας. Επίσης δεν έχει ολοκληρωθεί δυστυχώς η αναστήλωση των Παλατιών (η οποία γίνεται για πολλά χρόνια) και φαντάζομαι όταν με το καλό ολοκληρωθεί θα είναι κάτι φοβερό μιας και θα μπορείς από ότι διάβασα να πηγαίνεις παντού και να βλέπεις μάλιστα πως ήταν η κουζίνα της εποχής και τι πράγματα χρησιμοποιούσαν μέσα σε αυτή καθώς και σε όλα τα άλλα δωμάτια των παλατιών.

Τελειώνουμε την περιήγηση στο λόφο και αφού είχε προηγηθεί τηλεφώνημα ο παππούς μας περιμένει στην κάτω πύλη με όρεξη για βόλτα προς κάτι χωριά εκεί κοντά με τα ονόματα Παρόρι και Άγιος Ιωάννης. Στο Παρόρι υπάρχει και ένας χώρος με καθαρές πηγές και τέλειο ολόφρεσκο νερό να πιεις και να ξεκουραστείς. Αφού ήπιαμε και ένα ουζάκι και μιας και είχε φτάσει μεσημέρι ο παππούς είπε πως θα μας κάνει το τραπέζι σε μία ταβέρνα στον Άγιο Ιωάννη με τέλειο κατσίκι στο φούρνο με πατάτες από την περιοχή. Το κατσίκι ήταν όντος πολύ καλό όπως επίσης πολύ καλό ήταν και το τυρί που είχαν. Σαν φέτα αλλά πιο σκληρό, λευκό και παράγεται μόνο από κατσίκι. Ο παππούς αστειευόμενος μας είπε πως μας τάισε καλά γιατί μετά είχαμε δουλειά και μας ήθελε να έχουμε ενέργεια. Παρατήρησα πως ο κόσμος εδώ έχει μία πολύ ωραία προφορά. Τραβάει τα φωνήεντα και μιλάει κάπως τραγουδιστά. Δηλαδή θα πει… Πααααμεεε για κααφεεε;;; Απλά τέλειο!!!

 

[pattyyy]

Πολύ ωραία αφήγηση! Τώρα που πιάνει άνοιξη το περιμένω πώς και πώς το ταξιδάκι στη λακωνική εξοχή!

 

[Glosoli]

Αγρόκτημα και οικογενειακές στιγμές

Αφού είχαμε σκάσει στο φαί και κάτσαμε λίγο κάτω από κάτι πλατάνια για να χωνέψουμε, έπρεπε να δουλέψουμε για να δικαιολογήσουμε το φαγητό μας όπως χαριτολογώντας είπε ο παππούς. Η περιοχή ήταν γεμάτη με καρακάξες ένα πουλί με σπαστικό ήχο αλλά πολύ όμορφο πέταγμα, σχεδόν χορευτικό.

Το αγρόκτημα της οικογένειας ήταν λίγο έξω από τη Σπάρτη εφοδιασμένο με τα πάντα. Είχε ένα χώρο όπου υπήρχαν από όλα τα ζώα. Εκεί είχαν κατσίκια, 2 πρόβατα που δεν είχαν σταματήσει να βελάζουν, κουνέλια, κότες και ένα φοβερό μαύρο τσοπανόσκυλο το οποίο λόγω της δικής μου παρουσίας εκεί και επειδή ήθελα να γυρίσω στο σπίτι μου το είχαν δέσει γιατί αν ήταν ελεύθερο θα έπρεπε να σκαρφάλωνα σε κανά δέντρο γιατί δεν έδειχνε να συμπαθεί και ιδιαίτερα τους ξένους. Η όλη φάση ήταν επιστροφή στη φύση. Αφού εφοδιαστήκαμε με γάντια ξεχυθήκαμε στον απέραντο πορτοκαλεώνα. Τα γάντια ήταν πολύ χρήσιμα μιας και οι πορτοκαλιές ήταν πολύ επίμονες να μην σου δώσουν εύκολα τους καρπούς τους με γυμνά χέρια. Εκεί ακούσαμε και το παράπονο του παππού πως όταν πεθάνει όλα αυτά θα χαθούν μιας και γιος και εγγονός λόγω της δουλειάς του δεν έχουν χρόνο να ασχοληθούν. Το μέρος ήταν πραγματικά πανέμορφο. Αν και έφαγα και μια κατσάδα από τον παππού γιατί χωρίς να το καταλάβω είχα μπει μέσα στον κήπο του αγροκτήματος και είχα πατήσει πάνω σε ένα σημείο που είχε σπείρει κάτι και μου πε πως αν πατήσει κάποιος πάνω σε μέρος που έχει σπαρθεί μπορεί και να μην βγει τίποτα. Για να ανακτήσω το κύρος μου ανασκουμπώθηκα και μάζεψα 4 μεγάλες σακούλες πορτοκάλια παρακαλώ! Από παντού άκουγες πουλιά να κελαηδούν και μάλιστα εντόπισα μία δεξαμενή με νερό που υπήρχε μέσα στο αγρόκτημα γεμάτη με πουλιά και να γίνεται το σύστριγκλο!

Αφού τελειώσαμε την συγκομιδή και φορτώσαμε και μερικά ξύλα επιστρέψαμε στο σπίτι κάπως κουρασμένοι μπορώ να πω μετά το περπάτημα στον Μυστρά και όλα αυτά που κάναμε στην εξοχή. Στο σπίτι μύριζε κάτι θεσπέσιο. Ακούω το φίλο μου να λέει, Σαμουσάδες… λέω όπα όπα τι είναι αυτό; Και βγαίνει η μητέρα του από την κουζίνα με μια πιατέλα με ένα γλυκό με φύλο από ζυμάρι τυλιγμένο μαζί με καρύδια, μέλι, κανέλα και κάτι άλλα μυρωδικά. Μας λέει έτσι να τσιμπήσετε πριν το φαγητό. Ενημερωθήκαμε πως το βράδυ θα ερχόταν κόσμος στο σπίτι μιας και η κυρία του σπιτιού είχε πάρει κάποια προαγωγή στη δουλειά και θα γινόταν κάτι σαν γιορτή στο σπίτι. Μετά από μπάνιο και χαλάρωση με πιτζάμες δίπλα από το τζάκι είπαμε να πάμε να ετοιμαστούμε γιατί κόντευε η ώρα που θα ερχόταν κόσμος στο σπίτι.

Το κουδούνι άρχισε να χτυπάει και από την αρχή ακουγόταν η ίδια ερώτηση. «Το παλικάρι ποιο είναι» (το παλικάρι ήμουν εγώ) μετά από τις διάφορες συστάσεις το μάτι μου έπεσε πάνω σε μια κοπέλα που ότι είχε μπει στο σπίτι με μακριά κόκκινα μαλλιά και μερικές φακίδες στο πρόσωπο, λέω αμάν κυκλοφορούν τέτοιες κοπέλες εδώ; Μετά από τις απαραίτητες διευκρινιστικές ερωτήσεις στον φίλο μου μαθαίνω πως είναι μόνο 18 (για πιο πολύ φαινόταν παιδιά) και πως σπουδάζει και αυτή Αθήνα, λέω τέλεια όλοι μια γειτονιά δηλαδή! Ε η κλασσική παρέα «νεολαίας» που λέμε σε κάθε τραπέζι δεν άργησε να δημιουργηθεί και μετά χαράς μαθαίνω από την ίδια πως βγαίνουμε και στα ίδια μέρη. Το κρασί έρεε άφθονο και να φανταστείτε δεν είχαμε καν καθίσει ακόμα για φαγητό. Εγώ μπήκα υπεύθυνος ψησίματος της Μπουκουβάλας. Η οποία Μπουκουβάλα είναι φέτες ψωμί που την ψήνει η θερμότητα του τζακιού αφού τις στερεώσεις με πιρούνι μπροστά από το τζάκι. Μετά τις βουτάς σε φρέσκο λάδι μηδέν οξέων και βάζεις αλάτι και ρίγανη και γενικά είναι πολύ σοκ σαν γεύση!

Η ώρα του φαγητού είχε έρθει και όλοι καθίσαμε μαζί για να αρχίσει αυτό το «όργιο» γεύσεων. Ο πατέρας της κοπελιάς με είχε δει πως κοίταζα την κόρη του (καθόλου τακτ και εγώ) και φρόντισα τουλάχιστον για την ώρα που θα ήμασταν στο τραπέζι να μη δίνω στόχο και να μιλάω για γενικότητες του τύπου, τι ωραίος τόπος που είναι εδώ και τι ωραίο φαγητό που τρώμε. Ειδικά κάτι κολοκυθοανθοί που είχαν φτιάξει δεν παιζόντουσταν. Φοβερό ήταν επίσης και το παστό χοιρινό και ένα είδος λουκάνικο (δεν θυμάμαι το όνομα) που μου είπαν πως είναι μανιάτικη συνταγή. Γενικά τα πιρούνια και τα ποτήρια είχαν πάρει φωτιά και μετά από λίγο τα γέλια. Πραγματικά διαπίστωσα πως οι Σπαρτιάτες μιλάνε αρκετά ειρωνικά μεταξύ τους και άμα δεν είσαι συνηθισμένος σε αυτή κάποιος μπορεί και να παρεξηγηθεί. Μετά με το πολύ κέφι βγήκαν και στη φόρα 2 κιθάρες και μία φυσαρμόνικα και άρχισε το τραγούδι. Προς το τέλος μέχρι και cd με τσάμικα έπαιξε και χορός γύρω γύρω από το τραπέζι. Μεγάλες στιγμές, είχα πολύ καιρό να περάσω τόσο καλά σε βραδιά με οικογένειες σε σπίτι και αλήθεια ο κόσμος φάνηκε να ξέρει πώς να διασκεδάζει! Η όλη φάση τελείωσε κατά τις 2.30 το βράδυ και σε κατάσταση μέθης και χαράς πήγαμε για ύπνο, τέλεια βραδιά και τέλεια εξέλιξη μιας και πήρα και το πολυπόθητο κινητό της κοκκινομάλλας κοπελιάς.

 

[Glosoli]

Λίγο από Σπάρτη

Την άλλη μέρα ενώ είχα κοιμηθεί μόνο για 5.30 ώρες ένοιωθα πολύ ξεκούραστος. Ήταν 8.30 το πρωί και δεν ήθελα να ξυπνήσω κανέναν. Ο φίλος μου φαινόταν να κοιμάται σε κωματώδη κατάσταση και οι γονείς του μια Κυριακή έχουν οι άνθρωποι έπρεπε να κοιμηθούν. Ετοιμάζομαι και λέω σήμερα θα κάνω μόνος μου τον τουρίστα στην πόλη.

Βγαίνω από το σπίτι και αφού θυμόμουν κουτσά στραβά πώς να πηγαίνω στο κέντρο ξεκινάω. Έχω και έναν μικρό οδηγό που είχα κατεβάσει από το Internet και πρώτη μου στάση είναι ένα αρκετά μεγάλο πάρκο με μία εκκλησία χτισμένη σε ένα μικρό υψωματάκι εκεί. Ρωτάω κάτι γιαγιάδες που ήταν σε ένα παγκάκι εκεί και μου λένε πως είναι η μητρόπολη της πόλης και πως λέγεται Ευαγγελίστρια. Μεγάλη εκκλησία, φαινόταν και παλιά και ακριβώς απέναντι βρισκόταν ένα μικρό κτήριο που έλεγε πως ήταν το κτήριο του Πανεπιστημίου (με ένα τμήμα) που έχει η πόλη. Κάτι σαν αθλητικό management θα το έλεγα το Οργάνωση και Διοίκηση Αθλητισμού και δίπλα υπήρχε ένα άλλο κτήριο τα γραφεία της Μητρόπολης με εντυπωσιακή είσοδο με 2 σκάλες, πολύ χλιδή η εκκλησία στη Σπάρτη σκέφτομαι. Μπαίνω μέσα στην εκκλησία όπου είχε και λειτουργία και κάνοντας τον σταυρό μου καθολικά (μιας και είμαι καθολικός) ένοιωσα βλέμματα απορίας να με κοιτάνε. Άναψα ένα κερί και μετά από λίγο έφυγα. Κάνω μια βόλτα μέσα στο πάρκο όπου μικρά παιδιά έπαιζαν στις κούνιες και έξω από αυτό βλέπω και ένα ωραίο άγαλμα του νομοθέτη της πόλης, του Λυκούργου με την οδό μπροστά του να έχει και το όνομά του. Κατηφορίζω το δρόμο και φτάνω στην κεντρική πλατεία της πόλης. Δεν είχε πολύ κόσμο αλλά θυμόμουν πολύ καλά το μέρος. Γενικά η Σπάρτη είναι 2 δρόμοι που μεταξύ τους διασταυρώνονται. Όλοι οι άλλοι δρόμοι είναι ή παράλληλοι ή κάθετοι των 2 αυτών δρόμων. Μιλάμε για φοβερή ρυμοτομία. Στον οδηγό διαβάζω πως είναι έτσι χάρη στους Βαυαρούς και πως τα αρχικά σχέδια της πόλης ήταν να χτίσουν μία πόλη 100 000 κατοίκων.

Αμέσως πήγα στο Mr Donut για ένα καλό πρωινό. Μετά ακολουθώντας τον οδηγό μου περπάτησα την οδό Κωνσταντίνου Παλαιολόγου και έφτασα έξω από την πινακοθήκη της πόλης, την Κουμαντάρειο όπως ονομάζεται. Γενικά οι πίνακες εμένα δεν μου αρέσουν αλλά το κτήριο φαινόταν πολύ ωραίο και μπήκα μέσα. Όπως σας είπα δεν έδωσα και πολύ σημασία στα εκθέματα αλλά στο κτήριο. Αυτό το νεοκλασικό με τα ψηλά ταβάνια. Σε ένα βιβλίο μέσα στην πινακοθήκη διάβασα πως γενικά η Σπάρτη είχε πολλές ευκατάστατες οικογένειες (είχα μάλιστα διαβάσει πιο παλιά πως πριν το ελληνικό κραχ του χρηματιστηρίου το 1999 η Σπάρτη αναλογικά με τον πληθυσμό της ήταν πρώτη πόλη σε τραπεζικές καταθέσεις στην Ελλάδα) που είχε χτίσει η κάθε μία το δικό της αρχοντικό σαν αυτό της οικογένειας Κουμάνταρου. Πραγματικά αυτά τα σπίτια τα έβλεπες στη Σπάρτη. Λίγα όμως έχουν φτιαχτεί και κατοικούνται. Πολλά μένουν σαν σκιά του παρελθόντος ενώ άλλα γκρεμίζονται για να χτιστούν πολυκατοικίες (όπου η Σπάρτη κυριολεκτικά έχει πάρα πολλές καινούργιες). Συνεχίζω ευθεία και βρίσκομαι μπροστά από το στάδιο της πόλης όπου εκεί υπάρχει και ένα άγαλμα του βασιλιά Λεωνίδα. Ζητάω από έναν περαστικό να με βγάλει μία φωτογραφία (τουρίστας ήμουν) και μετά βλέπω μία ταμπέλα να λέει «Προς αρχαία Σπάρτη»

Λέω να πάω μιας και με είχαν ενημερώσει πως το μουσείο της πόλης έχει κλείσει εδώ και καιρό (για άγνωστο λόγο) και ξεκινώ μία ανηφόρα σε έναν πλακόστρωτο δρόμο. Μετά από 15 λεπτά και αφού στρίψω σε κάποια στιγμή βρίσκομαι σε μία αφύλακτη περιοχή γεμάτη με αρχαίους κίονες (μάλλον ρωμαϊκής περιόδου) και πιο κάτω ένα μισογκρεμισμένο αρχαίο θέατρο. Μεγάλη εγκατάλειψη στην αρχαία Σπάρτη. Μόνο εγώ ήμουν εκεί, ψυχή δεν υπήρχε και η ώρα ήταν κοντά 12. Αφού περιηγήθηκα εκεί για κανά μισάωρο χτυπά το τηλέφωνο και ήταν ο φίλος μου που μόλις είχε ξυπνήσει. Όταν του λέω που είμαι μου λέει καλά τρελός είσαι; Έρχομαι να σε πάρω να πάμε Γύθειο βόλτα γιατί το βράδυ φεύγουμε (έγινε κάτι με τη δουλειά). Ενώ περιμένω κάτω από μια ελιά και ενώ είχα ανεβεί το λόφο όπου έχεις μια τέλεια θέα της Σπάρτης και του Ταΰγετου εμφανίζεται ένα γκρουπ με Γάλλους και λέω πάλι καλά έρχεται ακόμα κόσμος να δει αυτό το μέρος το οποίο δυστυχώς το έχουν εγκαταλείψει οι ίδιοι οι Σπαρτιάτες.