Ελ Σαλβαδόρ Νικαράγουα Ονδούρα Λίμνες και Ηφαίστεια

[travelbreak]

Λαδί αν κ'σε αφθονία aceite vegetal δεν χρησιμοποιούν!

Αυτό δεν το κατάλαβα που αναφέρεις. Το aceite vegetal είδα ότι είναι φυτικό λάδι βέβαια.

 

[go2dbeach]

Ευχαριστούμε όλοι οι άρρωστοι με την περιοχή! Υπέροχες εικόνες

 

[travelbreak]

Ευχαριστούμε όλοι οι άρρωστοι με την περιοχή! Υπέροχες εικόνες

Νομίζω άρρωστοι είμαστε κι εμείς. Αν δε μου ξεφεύγει κανένα, έχουμε κάνει επτά ταξίδια στη Λατινική Αμερική. Και δεν είναι και κοντά!

 

[travelbreak]

Αρχαιολογικός χώρος Cihuatan και βαρκάδα στη λίμνη Suchitlan

Σήμερα ήταν μία σχετικά χαλαρή ημέρα, αφού δεν είχαμε να κάνουμε πολλά χιλιόμετρα. Η απόσταση από την Santa Ana στο Suchitoto ήταν μόλις 73 χιλιόμετρα σύμφωνα με το google maps. Εμείς βέβαια κάναμε λίγο περισσότερα γιατί κάναμε μία μικρή παράκαμψη για να δούμε τον αρχαιολογικό χώρο Cihuatan. Σίγουρα δεν ήταν και ο πιο σημαντικός του Εl Salvador όμως είχε αρκετό ενδιαφέρον για μας.

Πληρώνοντας την κλασική είσοδο των 5 δολαρίων το κάθε άτομο, συν ένα δολάριο για το πάρκινγκ του αυτοκινήτου μπήκαμε στο χώρο. Τα πιο σημαντικά μέρη που είχε για να δούμε ήταν μία μετρίου μεγέθους πυραμίδα και δύο γήπεδα για να παίζουν το ποδόσφαιρο της εποχής, την λεγόμενη πελότα, οι Μάγιας. Ο χώρος ήταν πολύ περιποιημένος και καθαρός αλλά δεν είχαν γίνει ιδιαίτερες αναστηλώσεις.

Ένα άλλο ενδιαφέρον που είδαμε εκεί ήταν κάποια περίεργα δέντρα και ειδικά ένα που είχε περίεργους καρπούς στρογγυλούς σαν μεγάλα μήλα αλλά με τεράστια πυκνότητα που νόμιζες ότι ήταν πέτρες.

Η διαδρομή μέχρι εκεί, αλλά και γενικότερα οι δρόμοι που κάναμε είχαν αρκετή ομορφιά. Γενικά η χώρα ήταν πολύ πράσινη και όλοι οι δρόμοι ήταν μέσα στα δέντρα και πολύ συχνά μέσα στη ζούγκλα. Δεν μπορώ να πω όμως ότι η ποιότητα των δρόμων στην επαρχία ήταν καλή, αφού η μέση ταχύτητα που είχαμε συνήθως κυμαινόταν από 20 μέχρι 40 χιλιόμετρα την ώρα. Άλλο βέβαια όταν μπαίνεις στον εθνικό δρόμο με δύο λωρίδες κυκλοφορίας που συνδέει την πρωτεύουσα με κάποιες πόλεις. Τότε τα όρια ταχύτητας ήταν μέχρι 90 χιλιόμετρα την ώρα, αλλά και πάλι αυτοί οι δρόμοι περνούν μέσα από κατοικημένες περιοχές και αναγκαστικά κόβεις ταχύτητα.

Εμείς το πρωί φύγαμε λίγο μετά τις 7:00 από το ξενοδοχείο και κατευθυνθήκαμε προς τον προορισμό μας. Αφού είχαμε κάνει δρόμο μισής ώρας θυμηθήκαμε ότι ξεχάσαμε στο ψυγείο κάποια φρούτα και άλλα φαγώσιμα μαζί με μία μπύρα. Αναρωτηθήκαμε για λίγο αν έπρεπε να πάμε να τα πάρουμε. Σκεφτήκαμε ότι τελικά δεν αξίζει τον κόπο, αφού η αξία τους δεν ήταν πάνω από 10 δολάρια. Δεν άξιζε ούτε τον κόπο ούτε το χρήμα, να μπούμε σε μία τέτοια ταλαιπωρία και αφού «κλάψαμε» λίγο αυτά που χάσαμε, συνεχίσαμε την πορεία μας κανονικά.

Όταν τελειώσαμε από τον αρχαιολογικό χώρο, ήταν αρκετά νωρίς για να πάμε στο ξενοδοχείο και συγκεκριμένα λίγο μετά τις 10:00. Αποφασίσαμε όμως να κατευθυνθούμε στο Suchitoto στο οποίο είχαμε κάποια λίγα πράγματα να κάνουμε. Φτάσαμε στην πόλη και συνεχίσαμε τρία ακόμα χιλιόμετρα μέχρι το μικρό λιμάνι της τεχνητής λίμνης Suchitlan. Η λίμνη αυτή δημιουργήθηκε με το φράγμα που έγινε στον ποταμό Lempa. Ήταν αρκετά μεγάλη και πανέμορφη όπως την είδαμε. Οι οδηγοί για την περιοχή συστήνουν μία βαρκάδα σε αυτήν την λίμνη. Αυτό κάναμε και εμείς μόλις πήγαμε. Ένας ντόπιος μας πλησίασε και μας έδειξε σε ένα πίνακα τις δυνατότητες που είχαμε. Ξεκινούσαν οι βαρκάδες από μισή ώρα με κόστος 20 δολάρια για όλους και ανέβαινε μετά το κάθε τέταρτο ή τα 20 λεπτά με το κόστος να ανεβαίνει περίπου 5$. Εμείς λοιπόν προτιμήσαμε να κάνουμε τη βαρκάδα της μίας ώρας με τα 30 δολάρια. Δεν το μετανιώσαμε καθόλου.

Εγώ κάπου είχα διαβάσει ότι είχε ενδιαφέρον το χωριό San Francisco Lempa. Γι’ αυτό ζήτησα από το βαρκάρη, παρ’ ό,τι δεν ήταν στο πρόγραμμά του, να μας περάσει από αυτό το χωριό που δεν ήταν καθόλου μακριά από ένα μικρό λιμάνι που ήταν εκεί, αλλά ούτε και από το σημείο που ξεκινήσαμε. Μάλλον δεν άξιζε την επίσκεψη αυτό το χωριό αν και δεν το είδαμε. Ίσως δεν είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Απλά ο τύπος στο internet που το σύστηνε, το έκανε γιατί ήταν το μοναδικό μέρος που πήγε στη λίμνη, με ένα μικρό φέριμποτ που κάνει τη διαδρομή από το Suchitoto μέχρι απέναντι. Ο βαρκάρης δεν είχε διάθεση πάντως να μας περιμένει μέχρι να πάμε ως εκεί και να επιστρέψουμε.

Μετά ο βαρκάρης μας πήγε προς την κατεύθυνση που ήταν πολλά όμορφα νησάκια και χιλιάδες από πουλιά. Τα περισσότερα θαλασσοκόρακες και πελεκάνοι (αν και μου φάνηκαν μικροί για αυτό το πουλί). Θαλασσοκόρακες έχουμε κι εμείς στην Ελλάδα και είναι ένα είδος κορμοράνου με μαύρο χρώμα και λιγότερο μακρύ λαιμό. Το θέαμα με τα πουλιά ήταν καταπληκτικό και τραβήξαμε εκατοντάδες φωτογραφίες και πολλά κλιπάκια με το βίντεο. Η ώρα πέρασε χωρίς να το καταλάβουμε και περίπου στις 12:30 γυρίσαμε πίσω στο λιμάνι.

Εδώ ο πελεκάνος έχει ένα ψάρι στο ράμφος του:

Στον επόμενο χάρτη φαίνεται η βαρκάδα που κάναμε στη λίμνη και τα σημεία που επισκεφθήκαμε αυτή τη μέρα

.

​

 

[travelbreak]

Βόλτα στο Suchitoto

Καθίσαμε σε ένα παγκάκι να δούμε την όμορφη θέα και επειδή ήταν ακόμα νωρίς για το check-in στο ξενοδοχείο, αποφασίσαμε να πάμε σε έναν καταρράκτη που βρισκόταν κοντά. Είχε το όνομα Los Tercios. Το χαρακτηριστικό του ήταν ότι εκεί που ήταν ο καταρράκτης και πέφτει το νερό οι πέτρες ήταν από βασάλτη με εκείνα τα χαρακτηριστικά εξάγωνα στο σχήμα της πέτρας. Πράγματι ήταν σα να αποτελείται από κολώνες με εξαγωνική διατομή, που η διάμετρος ας πούμε του εξάγωνου (του περιγεγραμμένου κύκλου είναι το σωστό) ήταν κοντά στο μισό μέτρο. Πήγαμε βέβαια γιατί ήταν πολύ κοντά, όμως δεν υπήρχε καθόλου νερό. Αυτό δεν μας πείραξε γιατί σίγουρα και να υπήρχε το νερό δεν θα ήταν μεγάλος ο καταρράκτης και ίσως να εμπόδιζε την ορατότητα των όμορφων πετρωμάτων. Για να πάμε όμως μέχρι εκεί είχαμε περάσει μέσα από την πόλη του Cuchitoto και είχαμε δει ότι ήταν πολύ όμορφη.

Στο σημείο που πήγαμε για να δούμε τον καταρράκτη, ένα άλλο πολύ ενδιαφέρον που είχε ήταν η θέα προς την λίμνη. Βέβαια η λίμνη ήταν τεράστια και κατά κάποιο τρόπο μακρόστενη και με δαιδαλώδεις ακτές και πάρα πολλά νησάκια. Από εκεί πάνω βλέπαμε ένα κομμάτι και μάλιστα το κομμάτι που είχαμε πάει λίγο νωρίτερα τη βαρκάδα. Από ψηλά είχε μία άλλη ομορφιά. Φυσικά δεν βλέπεις τα πουλιά αν και σε κάποια σημεία που ήταν εκατοντάδες μαζεμένα, βλέπεις ότι υπήρχε μία άσπρη περιοχή που σίγουρα ήταν από το χρώμα των πελεκάνων.

Λίγο μετά τις δύο φτάσαμε στο ξενοδοχείο και πήραμε ένα καταπληκτικό μεγάλο δωμάτιο που είχε και μία μικρή κουζίνα. Ο άνθρωπος που μας υποδέχτηκε ήταν πολύ ευγενικός (ο Ησαΐας) και μιλούσε και λίγα αγγλικά. Το καλό που είχε επίσης ήταν ότι μπορούσαμε και είχαμε ακριβώς έξω από την είσοδο του δωματίου το αυτοκίνητό μας.

Επειδή δεν είχαμε φαγητό μιας και είχε μείνει στο ψυγείο του προηγούμενου ξενοδοχείου, ψάξαμε στο internet και βρήκαμε κάποια σουπερμάρκετ τα οποία όμως έκλειναν στις 5:00 το απόγευμα. Γι’ αυτό φύγαμε κατευθείαν και πήγαμε σε ένα από αυτά που απείχε 800 m από το ξενοδοχείο. Ψωνίσαμε διάφορα πράγματα και μπύρες και έτσι γυρίσαμε να τα αφήσουμε στο δωμάτιο.

Ξεκουραστήκαμε μία ώρα και στις 5 επιστρέψαμε στην πόλη για να κάνουμε βόλτα στα όμορφα στενά της. Ήταν κλασική αποικιοκρατική πόλη, πάρα πολύ όμορφη, με χρώμα όπως η Santa Ana και άλλα χωριά που επισκεφθήκαμε. Αφού περπατήσαμε μία ώρα περίπου, μέχρι να νυχτώσει, αποφασίσαμε να καθίσουμε να πιούμε μία μπύρα στην πλατεία. Ωραία ήταν αλλά λίγο μετά τις 7:00 επιστρέψαμε στο δωμάτιο για να φάμε τα διάφορα που είχαμε αγοράσει.

Πέρασε και αυτή η μέρα. Είδαμε ενδιαφέροντα πράγματα, αλλά κυρίως την πόλη που μένουμε και τη λίμνη με τα πουλιά που ήταν κάτι πολύ ιδιαίτερο. Εμένα πάντα μου αρέσουν οι βαρκάδες, γιατί όλο και κάτι θα έχουν διαφορετικό να σου δώσουν από ό,τι μία διαδρομή στο δρόμο.

Να συμπληρώσω μερικά γενικά για το Ελ Σαλβαδόρ λίγο πριν φύγουμε από τη χώρα.

Οι άνθρωποι μου φαίνονται αρκετά καλοί και συνήθως χαιρετάνε τους περαστικούς όπως εμείς. Εννοώ ότι λένε μία καλημέρα ή ένα καλό απόγευμα. Είχαμε ακούσει ότι παλιότερα υπήρχε μεγάλη εγκληματικότητα στη χώρα, κάτι το οποίο τώρα βέβαια εμείς δεν διαπιστώσαμε, αφού δεν μας έτυχε κάτι. Μπορεί να φταίει η φυλακή που έκανε ο πρόεδρος Μουκέλε που την τρέμουν όλοι οι εγκληματίες της χώρας. Φυσικά βλέπαμε μεγάλη αστυνόμευση σχεδόν παντού και ειδικά στις πόλεις. Το ίδιο συνέβαινε και στους αρχαιολογικούς χώρους όπου σε πολλά σημεία βλέπεις οπλισμένους αστυνομικούς. Γενικώς βράδυ δεν περπατήσαμε ιδιαίτερα και δεν οδηγήσαμε κιόλας. Ας πούμε, στο Suchitoto επειδή ξέραμε ότι θα επιστρέφαμε στο ξενοδοχείο νύχτα προτιμήσαμε να πάρουμε το αυτοκίνητο, ακόμα και για μόλις 500 μέτρα.

Εμείς στις 8 μέρες που μείναμε στη χώρα ξοδέψαμε 750 δολάρια Αμερικής. Τα έξοδα αυτά αφορούσαν τα ξενοδοχεία, την βενζίνη του αυτοκινήτου, το φαγητό μας, τις εισόδους όπου πήγαμε, τα πάρκιν, τα φιλοδωρήματα και τις βαρκάδες. Ουσιαστικά αυτά ήταν τα έξοδα, με εξαίρεση βέβαια το κόστος της ενοικίασης του αυτοκινήτου.

Γενικά ήταν μία φθηνή χώρα αν και ορισμένα πράγματα στο σουπερμάρκετ τα είδα ακριβά. Για παράδειγμα ένα βρεφικό γάλα και στην Ελλάδα κοστίζει 18€, η ίδια συσκευασία κοστίζει 32 δολάρια. Μιλάμε για το γάλα της Νestle για μωρά άνω των 6 μηνών και βάρος 800 γραμμάρια. Επίσης μερικά ωμά κρέατα είδα ότι κοστίζουν ακριβά στο σουπερμάρκετ. Η βενζίνη πουλιέται με το γαλόνι και όχι με το λίτρο. Η 95άρα κοστίζει περίπου 3,80 δολάρια το γαλόνι, άρα έρχεται ελάχιστα κάτω από ένα ευρώ το λίτρο ($1). Ένα γαλόνι είναι 3,8 λίτρα. Το diesel ήταν λίγο φθηνότερο αφού κοστίζει 3,40.

Εντύπωση προκαλούσαν στα χωριά και στις μικρές πόλεις τα μικρά ταξί. Ήταν αυτοκίνητα τα οποία είχαν μήκος το πολύ 2 μέτρα και πλάτος ίσως και λιγότερο από 1,5 μέτρο. Το έψαξα και είδα ότι είχαν κινητήρα 217 κυβικών εκατοστών με ένα κύλινδρο. Είχαν ισχύ περίπου 10 kw, ζυγίζουν 400 κιλά και έχουν ρεζερβουάρ 8 λίτρων για βενζίνη. Είδα σε ένα μαγαζί ότι πωλούνται λίγο πάνω από 8.000 δολάρια άρα 8.000€. Ονομάζονται Qute. Κατασκευάζονται στην Ινδία, αλλά ήταν πολύ διαδεδομένα στο El Salvador. Στην πρωτεύουσα αντί για μικρά ταξί υπήρχαν τα γνωστά τουκτουκ. Φυσικά υπήρχαν και κανονικά ταξί. Εννοώ με αυτοκίνητα κανονικού μεγέθους. Δεν χρησιμοποιήσαμε κάτι από αυτά οπότε δεν ξέρω να πω τίποτε για το κόστος μετακίνησης.

Η χώρα ήταν μία έκπληξη για μας διότι ήταν πολύ όμορφη. Είχε πολλά να δεις, κυρίως από φυσικά τοπία αλλά και μικρά αρχαιολογικά μέρη των Μάγιας. Είναι μία καταπράσινη χώρα και όπου και να πας βλέπεις δάση και ζούγκλα. Φυσικά υπήρχαν και καλλιέργειες οπότε εκεί η βλάστηση ήταν πιο χαμηλή, αλλά υπήρχαν δένδρα ακόμα και μέσα σε αυτές. Είδαμε πολλές μικρές φυτείες καφέ. Για τους δρόμους έχω να πω ότι ήταν σχετικά καλοί, άσχετα αν σε πολλές περιπτώσεις γίνονται επισκευές ή κατασκευές και ήταν μια μικρή ταλαιπωρία η μετακίνηση. Αυτό που μας εντυπωσίασε ήταν ότι στο Ruta de la Flores σχεδόν σε όλα τα χωριά που σταματήσαμε γινόταν ανάπλαση του ιστορικού κέντρου με τους δρόμους τριγύρω από την κεντρική πλατεία να σκάβονται και κυρίως να τους κάνουν πεζόδρομους.

Επισκεφτήκαμε τη χώρα την ξηρή περίοδο που είναι από τον Νοέμβριο μέχρι τον Μάιο. Ήταν η εποχή που υπήρχε αρκετή ζέστη αλλά δεν υπήρχε μεγάλη υγρασία και οι βροχές ήταν σπάνιες. Τους υπόλοιπους 6 μήνες του χρόνου οι βροχές είναι πιο συχνές και είναι η υγρή περίοδος. Νομίζω τότε θα έχει και πιο χαμηλές θερμοκρασίες. Την ημέρα οι θερμοκρασίες δεν πηγαίνουν νομίζω πάνω από 35 βαθμούς αν και εμείς δεν είδαμε πάνω από 32 και αυτό έγινε μόνο στον Ειρηνικό Ωκεανό. Τα βράδια στα δωμάτια εκτός από το σεντόνι, τις πιο πολλές φορές χρειαζόταν και μία μικρή κουβέρτα. Αδίκως έψαχνα όταν έκλεινα να βρω δωμάτια με κλιματισμό, αφού άλλωστε σχεδόν ποτέ δεν τον χρησιμοποιήσαμε. Και όταν αυτό έγινε, έγινε για λίγη ώρα το απόγευμα.

Η χώρα σίγουρα ήταν φτωχή, αλλά οι άνθρωποι δουλεύουν σκληρά για να έχουν αυτά που χρειάζονται. Είδαμε βέβαια αρκετούς ζητιάνους, αλλά δεν ήταν ποτέ απαιτητικοί. Όμως πιστεύω ότι για να έχουν τόσο καλούς δρόμους και να φτιάχνουν τις πόλεις τους και τα χωριά τους, υπάρχει χρήμα και αυτό διατίθεται για κοινωφελείς σκοπούς. Επίσης είδαμε πολλά κέντρα υγείας με κόσμο να περιμένει, που σημαίνει ότι υπήρχε και αυτή η σημαντική παροχή στον κόσμο. Στους επαρχιακούς δρόμους είδαμε ότι τα χόρτα που ήταν δεξιά και αριστερά από αυτούς ήταν πάντα καθαρισμένα. Αυτό σημαίνει ότι προσέχουν και θέλουν να ήταν καθαροί. Και φυσικά δεν το κάνουν γιατί φοβούνται τις πυρκαγιές. Αυτό μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Επίσης πρόσεχαν πολύ στους δρόμους οι οποίοι περνούν μέσα από χωριά ή κοντά από σχολεία. Αυτό που κάνουν ήταν να βάζουν σαμαράκια τα οποία λέγονται τούμουλο, túmulo πληθυντικός túmulos. Εμείς δεν τα έχουμε συνηθίσει στη χώρα μας και γι’ αυτό πολλές φορές περνούσα πάνω από αυτά με σχετικά μεγάλη ταχύτητα. Ή μπορεί να τα έβλεπα τελευταία στιγμή και έπιανα απότομο φρενάρισμα.

Γενικά δεν είδαμε στην χώρα να φορούν παραδοσιακές στολές. Το μόνο αξιοσημείωτο ήταν κάποια λίγα χρωματιστά φορέματα στις γυναίκες και μία παραδοσιακή ποδιά με πολλές τσέπες. Άρα δεν υπήρχε κάτι ιδιαίτερο.

 

[agmi]

Αυτό δεν το κατάλαβα που αναφέρεις. Το aceite vegetal είδα ότι είναι φυτικό λάδι βέβαια.

Ισως να μην το διατυπωσα καλα, αν και υπαρχει πληθωρα φυτικου λαδιου, ολα σχεδον τα κανουν με λαρδι (manteca) που και που mantequilla (μαργαρινη ή βουτυρο χωρις να το διαχωριζουν δηλ. το φυτικο & το ζωικο).

 

[travelbreak]

Παραλίες στο Ειρηνικό και ξανά στο Σαν Σαλβαδόρ.

Το πρωί ξυπνήσαμε κατά τα γνωστά και είχαμε σκοπό να πάμε άλλη μία βόλτα στο όμορφο Suchitoto. Όμως θεωρήσαμε ότι το είχαμε δει πλήρως το προηγούμενο απόγευμα και αποφασίσαμε να μην επαναλάβουμε τη βόλτα. Η αλήθεια ήταν ότι δεν είχαμε και πολλά πράγματα να κάνουμε τούτη τη μέρα και γι’ αυτό θα θέλαμε να ξαναδούμε την όμορφη μικρή πόλη. Όμως αποφασίσαμε να πάμε σε κάποιες παραλίες του Ειρηνικού Ωκεανού κοντά στο Σαν Σαλβαδόρ. Η διαμονή αυτή τη μέρα ήταν ξανά το Σαν Σαλβαδόρ.

Το μικρό ξενοδοχείο που μείναμε στο Suchitoto είχε πάρα πολύ ωραίο δωμάτιο και απολαύσαμε έναν ζεστό ελληνικό καφέ στο ηλεκτρικό μπρίκι που κρατάμε και κάνουμε κάθε πρωί τον καφέ μας. Η κουζίνα είχε ό,τι ήθελες για να φτιάξεις ένα πρωινό ή ακόμα και να μαγειρέψεις. Εκείνο που πιο πολύ μου άρεσε ήταν που είχε ένα ηλεκτρικό είδος που είχε μεταλλική επιφάνεια για να ψήνεις είτε πίτες είτε και κρέας πιστεύω. Μακάρι να έβρισκα ένα τέτοιο στην Ελλάδα γιατί θα ήταν πολύ χρήσιμο ακόμα και για να κάνεις μπάρμπεκιου στην κουζίνα.

Κάπου στις 7:30 φορτώσαμε το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε. Να σημειώσω εδώ ότι το αυτοκίνητο το παρκάραμε ακριβώς έξω από την πόρτα του μικρού διαμερίσματος μας. Αυτό ήταν ωραίο και γιατί στο φόρτωμα - ξεφόρτωμα δεν είχαμε πρόβλημα αλλά και γιατί δεν χρειαζόταν κάποιο περπάτημα ή να ρωτήσουμε αν είχαμε ελεύθερο χώρο για να φύγουμε ή να μπούμε στο πάρκινγκ. Το θέμα του περπατήματος το είχαμε στην Σάντα Άννα αφού το πάρκινγκ ήτανε δυο τετράγωνα πιο μακριά. Μάλιστα έπρεπε να πάρουμε έναν υπάλληλο του ξενοδοχείου για να μας ανοίξει και να κλείσει την πόρτα του πάρκινγκ. Στο δε San Salvador το πάρκινγκ μεν ήταν ακριβώς στην πόρτα του ξενοδοχείου, αλλά φοβόμασταν ότι μπορεί το πρωί να ήταν κάποιος άλλος μπροστά και να μη μας άφηνε να φύγουμε από το πάρκινγκ.

Φεύγοντας βάλαμε στον πλοηγό μία από τις πιο γνωστές παραλίες της χώρας στον Ειρηνικό Ωκεανό με το όνομα Playa El Tunco ή Surf city. Ταλαιπωρηθήκαμε αρκετά για να φτάσουμε, διότι ο δρόμος περνούσε μέσα από το Σαν Σαλβαδόρ. Την ώρα που ήμασταν εκεί η κίνηση ήταν μεγάλη. Επίσης να πω ότι οι δρόμοι στο San Salvador είχαν ένα πρόβλημα αφού σε πολλές περιπτώσεις είχαν μικρά κολωνάκια και δεν μπορείς να τα περάσεις και να αλλάξεις λωρίδα. Εκτός από αυτό υπήρχε και το πρόβλημα ότι ακόμα και το google maps δεν ήταν καλά ενημερωμένο για όλα τα σταυροδρόμια.

Αφού εκνευρίστηκα λίγο, κατάφερα και πέρασα στον κεντρικό δρόμο που πηγαίνει στον ωκεανό. Μετά από 2,5 ώρες συνεχούς οδήγησης φτάσαμε στη γνωστή παραλία. Πληρώσαμε τρία δολάρια για το πάρκινγκ αλλά ήμασταν μέσα στην αμμουδιά σχεδόν. Αρχίσαμε τις βόλτες και μας άρεσε πάρα πολύ. Πρώτον γιατί ήταν όμορφη παραλία έχοντας όχι μόνο αμμουδιά αλλά και αρκετά βράχια, δεύτερον γιατί είχε πολλούς και πολλές με ιστιοσανίδα να προσπαθούν να καβαλήσουν τα κύματα και τρίτον γιατί είχε ωραία μαγαζιά σε ένα από τα οποία καθίσαμε. Μάλιστα ήταν και πολύ φθηνό αφού ένας καφές και ένα αναψυκτικό έκαναν μόνο 3,5 δολάρια.

Με τη βόλτα, πέρασαν συνολικά δύο ώρες και αποφασίσαμε να πάμε και σε κάποια άλλη παραλία της περιοχής η οποία βρισκόταν σε απόσταση 13 km. Όμως στο δρόμο βρήκαμε τρομερή κίνηση και αποφασίσαμε να κάνουμε αναστροφή και να βάλουμε τον πλοηγό να μας οδηγήσει στο ξενοδοχείο μας στο San Salvador. Στις δύο ακριβώς είχαμε φτάσει και μείναμε στο ίδιο δωμάτιο που είχαμε μείνει και πέντε μέρες πριν. Είχα κανονίσει από την προηγούμενη παραμονή μας εκεί, να μας κρατήσουν ένα δωμάτιο.

Χωρίς να είμαστε και τόσο πολύ κουρασμένοι αράξαμε για περίπου 2 ώρες και μετά με τα πόδια είπαμε να πάμε σε μία απόσταση 2 χιλιομέτρων από το ξενοδοχείο για να δούμε 2 ενδιαφέροντα σημεία που προτείνουν για τους επισκέπτες της πόλης. Το ένα ήταν η Λεωφόρος των Ηρώων, που καθόλου δεν καταλάβαμε γιατί την ονόμασαν έτσι, αφού περπατώντας για τουλάχιστο 500 μέτρα δεν είδαμε κάτι σχετικό με το όνομά της. Μόνο μαγαζιά με γρήγορο φαγητό και διάφορα άλλα καταστήματα είδαμε. Εκεί κοντά ήταν και η γνωστή στο Εl Salvador αλυσίδα εμπορικών κέντρων με το όνομα ΜetroCentro.

Αφού κάναμε λίγες βόλτες και στον δρόμο τον Ηρώων αλλά και στο εμπορικό κέντρο, πήραμε το δρόμο της επιστροφής γιατί είχαμε αγχωθεί που ξεχάσαμε να κάνουμε check-in για την πτήση της επόμενης ημέρας. Υπενθυμίζω ότι φεύγαμε για τη Νικαράγουα. Μόλις φτάσαμε στο ξενοδοχείο έκανα το check in και πήρα τα boarding pass. Με την Avianca αυτή η διαδικασία ήταν λίγο δύσκολη γιατί την κάνεις στα ισπανικά. Ευτυχώς είχα μαζί μου δυο κινητά, και το ένα το χρησιμοποιούσα για μεταφραστή (με το σύστημα των φωτογραφιών φυσικά για πιο γρήγορα).
Το πρωί είχαμε πολύ πρωινό ξύπνημα και αναχώρηση για τη Μανάγουα.
Η μέρα σήμερα φαίνεται ότι δεν είχε και πάρα πολλά, αλλά όταν είναι η τελευταία σου μέρα σε μία χώρα, που θεωρητικά έχεις δει όσα ήταν στο πρόγραμμα, μια χαρά ήταν.

Πριν κλείσω να πω ότι την τελευταία μέρα στη χώρα είδαμε δύο ατυχήματα. Το ένα ήταν ένα ΙΧ πού είχε πέσει σε ένα χαντάκι, χωρίς όμως να πάθουν κάτι σοβαρό ή επιβαίνοντες, γιατί το χαντάκι δεν ήταν μεγάλο. Το άλλο όμως ατύχημα ήταν σοβαρό, γιατί ένας οδηγός μοτοσυκλέτας είχε πέσει και ήταν ξαπλωμένος στο έδαφος. Όταν φτάσαμε εμείς στο σημείο έφθανε και το ασθενοφόρο από την αντίθετη κατεύθυνση. Πάντως όπως έχω αναφέρει ήδη, ήταν πολύ προσεκτικοί οι οδηγοί στη χώρα. Στις πόλεις δεν έβλεπες άνθρωπο πάνω σε μοτοσυκλέτα χωρίς κράνος. Στα χωριά όμως ήταν σπάνιο να φορούν κράνος.

 

[travelbreak]

Πτήση και άφιξη στη Νικαράγουα.

Σήμερα είχαμε ένα άγχος, γιατί είχαμε την πτήση από το Εl Salvador μέχρι την Νικαράγουα, που ήταν σχετικά πρωί. Συγκεκριμένα στις 08:15. Όμως έπρεπε να παραδώσουμε το αυτοκίνητο στην εταιρεία Εuropcar. Είχα κανονίσει η παράδοση να γίνει περίπου στις 6:00 το πρωί. Και να φανταστεί κανείς ότι η απόσταση του αεροδρομίου ήταν περίπου 44 χλμ από το ξενοδοχείο μας. Μάλλον από υπερβολική σιγουριά έβαλα το ξυπνητήρι 4:20 για να φύγουμε λίγο μετά τις 5:00. Τελικά όμως φύγαμε σχεδόν στις 5:30. Έπρεπε να σταματήσω να βάλω και βενζίνη. Αυτό ήταν μία μικρή καθυστέρηση 5 λεπτών. Ο πλοηγός μου έδειχνε ότι θα φτάναμε στις 6:17. Αυτό με έκανε να ανησυχώ λίγο γιατί εκεί στο αεροδρόμιο δεν ήξερα τι με περίμενε.

Πράγματι φτάσαμε γύρω στις 6:20 και βάλαμε όπως-όπως κάπου το αυτοκίνητο, αφού δεν μπορούσα να προσεγγίσω το σημείο που μου είχε πει ο εκπρόσωπος της εταιρείας ενοικίασης ότι έπρεπε να πάω να το αφήσω. Το πάρκαρα και άρχισα να ψάχνω στο πάρκιν κάποιον εκπρόσωπο της εταιρείας. Δεν υπήρχε πουθενά κανένας αλλά ευτυχώς βρήκα έναν τύπο ο οποίος ήταν του αεροδρομίου και ήθελε να με εξυπηρετήσει. Πήρε τηλέφωνο την εταιρεία, και του είπαν ότι θα στείλουν κάποιον άνθρωπο εκεί για να παραλάβει το αυτοκίνητο. Η ώρα περνούσε, όμως κανένας δεν ερχόταν. Γι’ αυτό και εγώ μετά από 10 λεπτά αναμονής πήγα για να βρω το γραφείο ενοικίασης. Ευτυχώς βρήκα το σημείο που είχα παραλάβει το αυτοκίνητο και εκείνη την ώρα ερχόταν ο τύπος από τη Εuropcar για να το παραλάβει και αυτός από μένα. Πήγαμε μαζί μέχρι το αυτοκίνητο όπου έμεινα μέχρι να το τσεκάρει κανονικά, και αφού διαπίστωσε ότι δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα, μου έδωσε να υπογράψω σε ένα tablet και έφυγα για να πάμε προς την πτήση μας.

Η ώρα πλέον είχε φτάσει 7 και γι’ αυτό πήγα να ρωτήσω αν μπορούμε να προσπεράσουμε μία τεράστια ουρά που υπήρχε και απευθυνόταν σε όλες τις πτήσεις της Avianca. Ένας τύπος στον γκισέ μου είπε να περιμένω στην ουρά για μισή ώρα και μετά, αν δεν είχα προλάβει να παραδώσω τη βαλίτσα μου (τρελός παπάς σε βάφτισε!) τότε θα με φώναζαν για να προχωρήσω στο check in πιο νωρίς. Τι να κάνω κι εγώ, πήγα με τη Ντίνα σε μία ουρά χιλίων ατόμων και περίμενα. Ρώτησα έναν ντόπιο πίσω μου που ήξερε αγγλικά και μου είπε ότι η δική του πτήση ήταν στις 9, δηλαδή 45 λεπτά μετά από τη δική μας.

Για καλή μου τύχη εκείνη τη στιγμή μία κοπέλα της Avianca ήρθε και κάτι έλεγε στα ισπανικά το οποίο φυσικά δεν κατάλαβα. Έτσι βρήκα την ευκαιρία να τη ρωτήσω αν απευθυνόταν στην πτήση για Μανάγουα που ήταν στις 8:15. Εκείνη επειδή δεν ήξερε καλά αγγλικά μου ζήτησε να της δείξω την πτήση μου. Μόλις είδε το boarding pass, το οποίο είχα βγάλει από την προηγούμενη μέρα, με πήρε μαζί με την Ντίνα και μας πήγε σε ένα γκισέ για να περάσουμε πιο γρήγορα τη βαλίτσα μας.

Στις 7:20 είχαμε μπει μέσα και προχωρούσαμε προς την πύλη από όπου θα έφευγε η πτήση μας. Και εκεί είχε μεγάλη καθυστέρηση γιατί περνούσαν τις χειραποσκευές ξανά από έναν ακόμα πιο ενδελεχή έλεγχο. Περιμέναμε και εκεί κάμποση ώρα και μόλις τέλειωσε και αυτός ο έλεγχος είχαν ήδη αρχίσει οι πρώτοι επιβάτες να μπαίνουν στο αεροπλάνο. Και εμείς χωρίς άλλη καθυστέρηση μπήκαμε στην ουρά και 15 λεπτά πριν πετάξουμε είχαμε καθίσει στις θέσεις μας που φυσικά ήταν τυχαίες και δεν ήταν η μία κοντά στην άλλη.

Τελικά δηλαδή όλα πήγαν καλά, αλλά αυτό θα πρέπει να μας γίνει μάθημα. Παρ' ολίγο να την πατήσουμε στην αναχώρηση από την Αθήνα και το ίδιο θα παθαίναμε και στο Σαν Σαλβαδόρ αυτή τη μέρα. Από το ξενοδοχείο έπρεπε να ξεκινήσουμε μία ώρα νωρίτερα για να μην είχαμε άγχος. Αυτό όμως που κάνουν κάποιες αεροπορικές εταιρείες και βάζουν στην ίδια ουρά τους επιβάτες για όλες τις πτήσεις τους επιβάτες, είναι πολύ άσχημο, γιατί ενδέχεται να περιμένεις πάρα πολλή ώρα. Η εταιρείες φυσικά γλιτώνουν προσωπικό αλλά αν είσαι και λίγο μάγκας μπορείς να πας πιο αργά για την πτήση σου και σίγουρα θα σε φωνάξουν, για να περάσεις από αυτές τις τεράστιες ουρές. Μας είχε τύχει άλλη μία φορά με την Aegean, όταν νομίζω πηγαίναμε στο Βουκουρέστι. Μετά όμως το σταμάτησε. Αρκεί φυσικά να μην τύχεις σε Αμερικάνους. Αυτό που μας έτυχε στην επιστροφή αναιρεί αυτά που έλεγα τώρα. Εκείνοι σε βάζουν στην ουρά και ας χάσεις το αεροπλάνο σου. Δύσκολα συγκινείται κάποιος υπάλληλος.

Φτάσαμε στη Managua κανονικά στην ώρα μας, δηλαδή περίπου στις 9 και ξεκινήσαμε τις διαδικασίες για τον έλεγχο των διαβατηρίων. Δεν νομίζω ότι χρειάστηκε πουθενά το χαρτί που είχα φτιάξει πριν φύγουμε και το οποίο ζητούσε το προξενείο της Νικαράγουα στην Αθήνα. Γενικά οι διαδικασίες ήταν πολύ γρήγορες στο αεροδρόμιο.

Εκεί που περιμέναμε στον ιμάντα την βαλίτσα μας, αποφάσισα να πάω να αλλάξω χρήματα σε ένα γραφείο. Δεν έγραφε όμως πουθενά την τιμή του συναλλάγματος και όταν ρώτησα αν με συμφέρει να αλλάξω δολάρια ή ευρώ η κοπέλα χαμογέλασε χωρίς να μου δώσει καμία απάντηση. Μάλλον δεν καταλάβαινε τι εννοούσα. Τέλος πάντων πίστευα ότι δεν θα με έκλεβε και της είπα να αλλάξω 300€. Εκείνη με χαμόγελο μου είπε ότι θα μου έδινε κάτι λιγότερο από 9.000 κόρδοβες, πού ήταν το επίσημο νόμισμα στην Νικαράγουα. Πάντως από την πρώτη μέρα διαπιστώνεις ότι μπορείς να πληρώνεις σχεδόν τα πάντα και με δολάρια Αμερικής. Μάλιστα σου δίνουν και ρέστα από το ίδιο νόμισμα. Εν τω μεταξύ στο γραφείο που περίμενα να μου δώσει τα χρήματα έβλεπα τις τιμές για κάθε νόμισμα σε μια ηλεκτρονική κυλιόμενη μπάρα. Ξάφνου βλέπω ότι η αλλαγή του ευρώ γίνεται με κάπου 43 κόρδοβες. Κάνω τον πολλαπλασιασμό με τα 300€. Και διαπιστώνω ότι έπρεπε να μου δώσει πάνω από 12.000 κόρδοβες. Όταν της το λέω μου απάντησε ότι έτσι ήταν και αν μου άρεσε. Γι’ αυτό της είπα ότι θέλω να ακυρώσω την αγορά.

Έφυγα λοιπόν και πήγα σε ένα μηχάνημα ΑΤΜ το οποίο όμως δεν μου έδωσε χρήματα, δεν ξέρω για ποιο λόγο. Δίπλα όμως, αφού πήραμε τη βαλίτσα, ήταν ένα ανταλλακτήριο και είχε κάμποσα άτομα που άλλαζαν χρήματα. Πήγα και εγώ στη σειρά μου και άλλαξα 100€ για να ξέρω τι μου γίνεται. Η αγορά έγινε με κάτι λιγότερες από 36 κόρδοβες για κάθε ευρώ. Πάντως κάπου εκεί ήταν η τιμή ανταλλαγής. Το διαπίστωσα και σε μία αγορά που έκανα με την κάρτα Revolut και ανταλλαγή έγινε με 37,50 κόρδοβες το 1€. Έτσι αποφάσισα όπου μπορώ να χρησιμοποιώ την Revolut και όπου δεν μπορώ να πληρώνω με δολάρια, αφού το ευρώ μάλλον δεν το ξέρουν καν. Ευτυχώς κρατούσα αρκετά δολάρια μαζί μου.

Μετά πήγα να παραλάβω το αυτοκίνητο από την Hertz, το οποίο είχα κλείσει ι αρκετό καιρό πριν. Καλού κακού στο ταμείο έκλεισα και πλήρη ασφάλιση και πλήρωσα συνολικά πάνω από 900 δολάρια για 12 μέρες. Η ασφάλιση ήταν τα μισά. Όταν έκλεινα το αυτοκίνητο οι διάφορες εταιρείες που υπήρχαν, δυστυχώς δεν διευκρίνιζαν τις καλύψεις της ασφάλειας. Έτσι επειδή φοβήθηκα λίγο την κίνηση στην Νικαράγουα, αποφάσισα να πάρω αυτή την πλήρη κάλυψη. Τελικά βέβαια δεν ήταν και 100% πλήρης αφού τα πρώτα 100 δολάρια τα πληρώνω εγώ και επίσης αν συμβεί οτιδήποτε πρέπει να φωνάξω την Ηertz για να διαπιστώσει τι είχε γίνει. Άντε τώρα να συμβεί κάτι σε ένα μέρος που δεν υπήρχε και σήμα για το τηλέφωνο. Καλή δύναμη. Έβαλα και μια καινούργια κάρτα στο τηλέφωνο. Ήταν για 15 μέρες, 7GB και πλήρωσα 7 ευρώ.

Εγώ είχα κλείσει ένα μικρό αυτοκίνητο, τύπου i10 ή Yaris αλλά τελικά μου έδωσαν ένα αυτόματο Kia Rio. Φυσικά δεν είχε καμία σχέση με το προηγούμενο Creta Hyundai. Ήταν μικρότερο, αν και το πορτ μπαγάζ νομίζω χωρούσε περισσότερα πράγματα. Φορτώσαμε τα πράγματα και φύγαμε με κατεύθυνση την πόλη Γρανάδα, που θα μέναμε την πρώτη μας βραδιά στη χώρα.