Ελ Σαλβαδόρ Νικαράγουα Ονδούρα Λίμνες και Ηφαίστεια

[travelbreak]

αδιάβαστος

Γενικά σε αυτό το ταξίδι πήγα αδιάβαστος, ή τέλος πάντων λίγο διαβασμένος. Διάφορα έκτακτα γεγονότα τον Δεκέμβριο και στις γιορτές δεν με άφησαν να έχω χρόνο για μία πλήρη προετοιμασία.
Όπως λέει και η Ντίνα: και πάλι καλά.

 

[travelbreak]

Πρώτο ηφαίστειο και Αρχαιολογικοί Χώροι.

Ξυπνήσαμε πάλι πολύ πρωί στο δωμάτιο και ετοιμάσαμε την αναχώρηση μας από το ξενοδοχείο. Η ώρα που φύγαμε ήταν επτά και βάλαμε πρώτο στόχο την πλατεία Salvador del Mundo με το μνημείο Monument to the Divine Savior of the World που ήταν κοντά σε εμάς να τη δούμε και μετά θα φεύγαμε από την πόλη. Παρκάραμε πρόχειρα και τραβήξαμε μερικές φωτογραφίες στην πλατεία και φύγαμε γρήγορα για να δούμε το ηφαίστειο San Salvador.

Δεν ήταν μακριά από την πόλη, αλλά ο δρόμος είχε κάποια κίνηση και δεν ήταν και πολύ φαρδύς. Έτσι φτάσαμε κατά τις 8:30. Το ηφαίστειο, ο κρατήρας δηλαδή, βρίσκεται μέσα στο πάρκο Bocheron. Πληρώσαμε μία είσοδο δύο δολαρίων το άτομο και άλλα τόσα για το αυτοκίνητο και μπήκαμε μέσα. Ανεβήκαμε μία σκάλα και σε 5 λεπτά βρισκόμασταν πάνω στον κρατήρα, στο χείλος του. Όμως το θέαμα αν και ήταν όμορφο για μας ήταν απογοητευτικό. Μέσα στον κρατήρα δεν βλέπαμε τίποτα γιατί υπήρχε μία λευκή ομίχλη. Όμως ένας δυνατός ήλιος σηκωνόταν και ήταν ολοφάνερο ότι δεν θα αργούσε να διαλυθεί αυτή η πάχνη. Ρωτήσαμε και κάποιον άνθρωπο εκεί και μας είπε ότι σε μία ώρα θα είχε φύγει.

Πράγματι σε μισή ώρα είχε φύγει και μπορούσαμε να δούμε στο βάθος του κρατήρα κυρίως δέντρα και μία μικρή στρογγυλή τρύπα. Ωστόσο είχαμε παραγγείλει ένα μεγάλο καφέ, σε ένα καφενείο που υπήρχε εκεί, και απολαμβάναμε το τοπίο. Μας άρεσε επίσης που μιλήσαμε και με μερικούς ντόπιους, χωρίς να πούμε όμως σπουδαία πράγματα. Απολαύσαμε το τοπίο και γύρω από τον κρατήρα είχε μόνο ένα μικρό μονοπάτι που δεν ήταν μεγαλύτερο από 200 μέτρα. Δεν ήταν όπως σε άλλα ηφαίστεια που το μονοπάτι μπορεί να ήταν και λίγα χιλιόμετρα.

Φύγαμε χαρούμενοι πάντως από εκεί και βάλαμε σαν επόμενο προορισμό τον αρχαιολογικό χώρο του San Andres. Η αρχαιολογικοί χώροι που είδαμε αυτή τη μέρα ήταν τρεις και ήταν όλοι σχετικά μικροί και υποδεέστεροι από εκείνους που είχαμε δει στο Μεξικό ή στο Τικάλ στη Γουατεμάλα. Όμως ό,τι έχει κάθε μέρος αυτό απολαμβάνεις και εμάς μας άρεσαν.

Μετά το San Andres πήγαμε στον αρχαιολογικό χώρο Joya de Ceren. Εκεί δεν υπήρχαν πυραμίδες αλλά υπήρχε ένα χωριό το οποίο θάφτηκε το 600 μ.Χ. από τις στάχτες ενός ηφαιστείου εκεί κοντά. Έτσι σήμερα αυτό που υπήρχε είναι οι ανασκαφές στα σπίτια των κατοίκων, που είχαν μείνει άθικτα.

Επόμενη στάση ήταν ο αρχαιολογικός χώρος του Ταζουμάλ, Tazumal. Για να πας εκεί περνάς από την πόλη της Σάντα Άννα. Εκεί υπήρχε μία πολύ μεγάλη πυραμίδα και το θέαμα για μας ήταν συγκλονιστικό. Καθίσαμε λίγο σε ένα παγκάκι να πάρουμε την αύρα του τοπίου. Οι είσοδοι σε αυτούς τους χώρους ήταν αντίστοιχα πέντε, δέκα και άλλα πέντε δολάρια το άτομο. Συνήθως δίνεις και 1€ για το παρκάρισμα του αυτοκινήτου.

Μετά και από αυτό τον αρχαιολογικό χώρο πήγαμε στην Santa Ana για να παραλάβουμε το δωμάτιο. Το μικρό ξενοδοχείο ήταν πολύ όμορφο και βρίσκεται μέσα στην παλιά πόλη και πολύ κοντά στο κέντρο. Είχε πάρκινγκ για το αυτοκίνητο, αλλά ήταν σε μία απόσταση 200 μέτρων από εκεί. Το δωμάτιο ήταν πολύ καλό και αφού αφήσαμε τα πράγματα και η ώρα ήταν περίπου 5 φύγαμε για μία βόλτα να δούμε την ομορφιά αυτής της πόλης. Οι δρόμοι ήταν ευθείς και κάθετοι μεταξύ τους και τα σπίτια ήταν συνήθως με το ισόγειο μόνο. Η πλατεία ήταν μία αποκάλυψη για εμάς με τον καθεδρικό ναό, που τόσο μεγάλο δύσκολα βρίσκεις σε όλο τον κόσμο. (Βέβαια οι ναοί που επισκεφτήκαμε στις χώρες αυτού του ταξιδιού ήταν όλοι σχετικά μεγάλοι.) Είδαμε πολύ όμορφες εικόνες με τους ντόπιους, που όμως δυστυχώς δεν είχαν παραδοσιακές στολές όπως σε άλλες χώρες της Κεντρικής Αμερικής, ας πούμε στην Γουατεμάλα. Αφού κάναμε τις βόλτες, μόλις νύχτωσε γυρίσαμε πίσω στο δωμάτιο.

 

[travelbreak]

Επίσκεψη στο Κοπάν της Ονδούρας.

Από καιρό είχα κανονίσει για τη σημερινή ημέρα να πάμε στην Ονδούρα και να δούμε τον αρχαιολογικό χώρο του Κοπάν, που θεωρείται ως ο πλέον καλλιτεχνικός χώρος των Μάγιας. Αυτό γιατί έχει λεπτεπίλεπτα ανάγλυφα. Τα περισσότερα πρακτορεία κάνουν το μικρό αυτό ταξίδι από το San Salvador σε ένα διήμερο. Όμως το πρακτορείο Salvadorean Tours είχε ένα μικρό ταξίδι μίας ημέρας. Δεν το σκέφτηκα και πολύ όταν το έκλεισα γιατί είδα ότι και στα διήμερα πακέτα δεν έβλεπες περισσότερα πράγματα. Στον αρχαιολογικό χώρο σε άφηναν 2 με 3 ώρες και τις υπόλοιπες ώρες των δύο ημερών έμενες είτε στο ξενοδοχείο είτε σε πήγαιναν σε μέρη χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Έχοντας πλέον την εμπειρία πιστεύω ότι κάναμε το καλύτερο. Άλλωστε θα υπήρχε και πρόβλημα αφού θα είχαμε νοικιάσει το αυτοκίνητο και δύο μέρες δεν θα το μετακινούσαμε διόλου. Τουλάχιστο τώρα έμεινε ακινητοποιημένο μονάχα τη μία μέρα που πήγαμε εκεί.

Το κόστος για το σημερινό μικρό ταξίδι ήταν σχεδόν 300€ και για τους δύο μαζί. Φυσικά άμα λογαριάσεις και τη μία μέρα επιπλέον που αναγκαστήκαμε να μείνουμε στο ταξίδι το κόστος ανεβαίνει σίγουρα στα 200€ το άτομο. Κοντά στα 250 θα έλεγα αν υπολογίσουμε και το αυτοκίνητο που ήταν νοικιασμένο γι’ αυτή τη μέρα που δεν μετακινήθηκε. Από το πρακτορείο η κοπέλα με την οποία μιλούσα μου είχε στείλει το τηλέφωνο και το όνομα του οδηγού 2-3 μέρες πριν. Όμως μία μέρα πριν, το απόγευμα, μου το άλλαξε και μου έδωσε κάποιον άλλον. Εγώ επικοινώνησα μέσω whatsApp με τον άνθρωπο αυτό και μου είπε ότι θα ήταν στην ώρα του έξω από το ξενοδοχείο μας.

Αυτό ήταν πολύ καλό, διότι το πρακτορείο που οργάνωνε την εκδρομή έλεγε ότι δύσκολα θα μπορούσε το αυτοκίνητο να μας μαζέψει από το ξενοδοχείο μας. Μάλιστα αν αυτό γινόταν, θα έπρεπε να πληρώσουμε επιπλέον 10 δολάρια. Επίσης να σημειώσω ότι η αναχώρηση του συγκεκριμένου πρακτορείου γινόταν είτε από το San Salvador είτε από τη Santa Ana, πάντα ημέρα Σάββατο. Εμείς, λόγω του προγράμματος που είχα κάτι, τους είπαμε ότι θέλαμε να είχαμε αναχώρηση από τη Santa Ana. Έτσι ο καημένος οδηγός μας ξεκίνησε μόνος του από το San Salvador που έμενε και ήρθε με μία καθυστέρηση 10 λεπτών έξω από το ξενοδοχείο μας για να μας μεταφέρει. Ήταν ένας πενηντάρης που δεν αποκλείεται να ήταν μουσουλμάνος αφού το μικρό του όνομα ήταν Ομάρ. Επίσης να πω ότι τα προγράμματα που είχα δει στα άλλα πρακτορεία πήγαιναν στο Copan από το δρόμο που ενώνει την Ονδούρα με το El Salvador. Όμως αυτό που έκλεισα εγώ πήγαινε μέσω Γουατεμάλας. Έτσι αν και περνάγαμε περισσότερα σύνορα, γλιτώναμε αρκετό χρόνο, αφού ο δρόμος ήταν από εκεί πολύ καλύτερος. Σύμφωνα με τον google maps σίγουρα δεν θα προλαβαίναμε σε μία μέρα από την άλλη διαδρομή, η οποία διαρκούσε πάνω από 6 ώρες. Εμείς με όλες τις διαδικασίες δεν ξεπεράσαμε τις 4,5. Τα βλέπουμε στον επόμενο χάρτη.

Από την Santa Ana ξεκινήσαμε περίπου στις 5:30 μέσα στο σκοτάδι. Μέχρι να ξημερώσει η διαδρομή δεν είχε κανένα ενδιαφέρον αφού δεν βλέπαμε τίποτα. Μάλιστα το πρόβλημα ήταν ότι είχε κάποια κίνηση, και με τα φώτα όλα τα αυτοκίνητα στη μεγάλη σκάλα αναμμένα, υπήρχε θέμα. Αλλά και όταν ξημέρωσε τα πράγματα δεν ήταν και πολύ καλύτερα αφού κυκλοφορούσαν στους δρόμους πολλές τεράστιες νταλίκες που κουβαλούσαν κοντέινερ με μήκος τα 12 μέτρα.

Τα σύνορα τα περάσαμε σχετικά εύκολα και χωρίς μεγάλες καθυστερήσεις. Ακόμα πιο εύκολη ήταν η επιστροφή. Οι ντόπιοι δεν χρειάζονται διαβατήριο και περνάνε τα σύνορα μόνο με την αστυνομική τους ταυτότητα. Λίγο πριν τις 10 φτάσαμε στον αρχαιολογικό χώρο και κατευθείαν μας πήρε μία κοπέλα ξεναγός για να μας εξηγήσει κάποια πράγματα για το χώρο. Εγώ της εξήγησα ότι θα ήθελα να το κάναμε λίγο στα γρήγορα για να έχω χρόνο μετά να επιστρέψω και να τραβήξω φωτογραφίες με την Ντίνα. Πράγματι μας τελείωσε μέσα σε μία ώρα και 15 λεπτά. Έτσι εμείς μείναμε άλλη μία ώρα και 45 λεπτά για να τραβήξουμε φωτογραφίες όπως εμείς τις θέλαμε σε όλο το χώρο.

Ο χώρος ήταν επιβλητικός και με τρομερά μεγάλο ενδιαφέρον. Το πιο περίεργο ήταν ότι υπήρχαν ακόμα άπειρες πυραμίδες θαμμένες κάτω από τα χώματα και μέσα σε αυτές υπήρχαν οι ρίζες των δένδρων. Αφού η ξεναγός μας εξήγησε αυτά που έπρεπε για το χώρο, μόνοι μας κάναμε βόλτες ανάμεσα στα αρχαία μνημεία τραβώντας φωτογραφίες όπως εμείς θέλαμε. Λόγω της ημέρας, που ήταν Σάββατο, είχε αρκετούς ντόπιους επισκέπτες. Όμως δεν ήταν και τόσο πολλοί που να σε ενοχλούν.

Το γήπεδο για να παίζουν πελότα:

Θέλαμε να επισκεφθούμε και κάποια τούνελ από εκείνη την εποχή των Μάγιας, αλλά δυστυχώς ήταν κλειστά. Μια σκέψη επίσης που κάναμε για να επισκεφθούμε το μουσείο δεν ευδοκίμησε. Έτσι κάπου στις μία το μεσημέρι φύγαμε με τον Ομάρ για να πάμε να επισκεφθούμε το χωριό Κοπάν και να αγοράσουμε κάποια σουβενίρ που θέλαμε, αφού στον αρχαιολογικό χώρο ήταν πολύ ακριβά. Το χωριό είχε το ενδιαφέρον του αλλά και εκεί τα σουβενίρ ήταν αρκετά ακριβά, όπως και όλα τα είδη γενικώς. Φυσικά η Ονδούρα είχε το δικό της νόμισμα, ενώ βέβαια το Εl Salvador είχε ως νόμισμα το αμερικάνικο δολάριο. Θεωρητικά είχε και το Bit coin.

Το απόγευμα κάπου στις 5 φτάσαμε στο ξενοδοχείο στη Σάντα Άννα. Να πω επίσης ότι ο οδηγός δεν μιλούσε σχεδόν καθόλου αγγλικά και οι περισσότερες συνεννοήσεις γινόταν μέσα από το google translate. Ευτυχώς που το είχαμε και αυτό και μπορούμε και συνεννοούμαστε με κάποιους ανθρώπους. Ο οδηγός ήταν πολύ ευγενικός και μας είπε ότι είχε οικογένεια. Μας έδειξε μία φωτογραφία με τη γυναίκα του, έναν γιο 22 ετών και μία κόρη 16 ετών, όπως μας είπε. Το θέμα ήταν ότι σχεδόν όλοι στην οικογένεια ήταν υπέρβαροι ίσως και παχύσαρκοι. Δυστυχώς αυτό το βλέπουμε πολύ σε τούτη τη χώρα. Δηλαδή πάρα πολλούς ανθρώπους παχύσαρκους. Σίγουρα φταίει η κακή διατροφή.

Οι θερμοκρασίες που αντιμετωπίσαμε στη χώρα ήταν αρκετά καλές. Το πρωί είχαμε γύρω στους 15 με 20 βαθμούς ενώ κατά τη διάρκεια της ημέρας πήγαινε μέχρι και λίγο πάνω από τους 30. Όμως ακόμα και το μεσημέρι δεν νιώθεις την υπερβολική ζέστη. Για παράδειγμα στο Κοπάν που κάναμε τρεις ώρες βόλτες δεν ζεσταθήκαμε καθόλου. Τα πρωινά όταν φεύγουμε από το δωμάτιο φοράμε ή ένα ελαφρύ μπουφάν ή εγώ ένα μακρύ πουκάμισο που έχω. Το θέμα ήταν ότι δεν κάνει τόση ζέστη ώστε να φορώ κοντό παντελόνι. Και μάλιστα έχω φέρει αρκετά. Ευτυχώς έχω φέρει και τέσσερα παντελόνια μακριά. Πάντα αυτά φοράω γιατί τα κοντά πρέπει να τα φορέσεις από τις 9:00 και μετά μέχρι τις 17:00 που κάνει ζέστη. Εμείς όμως πάντα φεύγουμε πολύ νωρίτερα. Στη Νικαράγουα όμως ήταν πιο ζεστά και φορούσα συνέχεια κοντά.

Είπα ότι η Ονδούρα ήταν αρκετά ακριβή σε σχέση ακόμα και με την Ελλάδα στα σουβενίρ που θέλαμε να αγοράσουμε. Ευτυχώς το Εl Salvador ήταν αρκετά φθηνότερο και αγοράσαμε πολλά πράγματα. Δεν ήξερα πως θα τα κουβαλήσουμε στο τέλος γιατί με τις βαλίτσες μας ήμασταν οριακά. Σκεφτόμασταν από την Νικαράγουα να αγοράσουμε άλλη μία βαλίτσα για να χωρέσουν όλα αυτά τα πράγματα. Τελικά δεν το κάναμε γιατί η Νικαράγουα και ακριβή χώρα ήταν και δεν είχε ενδιαφέρουσες αγορές.

Μετά το Κοπάν, αφού γυρίσαμε στο μικρό ξενοδοχείο μας, καθίσαμε λίγο να ξεκουραστούμε και μετά φύγαμε για να πάμε στην γνωστή πλατεία που βρίσκεται στα 5 λεπτά από το ξενοδοχείο μας. Δεν είχαμε αποφασίσει εάν θα τρώγαμε έξω ή θα αγοράζαμε από το σουπερμάρκετ κάτι να το φάμε στο δωμάτιο. Η νύχτα είχε πέσει και τα εμπορικά καταστήματα ήταν κλειστά. Ανοιχτά ήταν μόνο κάποια fast food και άλλα φαγάδικα όπως και τα σουπερμάρκετ Selectos.

Η κίνηση στους δρόμους ήταν υποτονική και ίσως θα έπρεπε να φοβόμασταν και λίγο. Όμως προχωρήσαμε μέχρι την πλατεία και εκεί είχε πάρα πολύ κόσμο. Μάλιστα πολλές παρέες ήταν εκείνες που αγόραζαν τεράστιες πίτσες και τις έτρωγαν στα παγκάκια ή πάνω στο λίγο γρασίδι που είχε. Εμείς κάναμε μία βόλτα να δούμε αν θα βρίσκαμε κάποιο μαγαζί που να ήταν συμπαθές. Τα μαγαζιά τύπου kfc δεν μας άρεσαν ποτέ. Ήμασταν τυχεροί που βρήκαμε ένα πολύ ωραίο και μεγάλο μαγαζί με ωραία διαμορφωμένους χώρους και ήταν για ποτό ή για φαγητό.

Δεν χρειάστηκε να περιμέναμε πολύ μέχρι να αποφασίσουμε ότι θα καθόμασταν να φάμε εκεί. Είχε διάφορα πράγματα και αποφασίσαμε να πάρουμε μία μεσαία πίτσα, η οποία αποδείχτηκε αρκετά μεγάλη, και να πάρουμε και μία μερίδα τάκος. Παραγγείλαμε και δύο τεράστιες μπύρες που θα ήταν περίπου 700ml η κάθε μία και τα καθαρίσαμε όλα. Το κόστος ήταν 25 δολάρια. Έχω πει ότι το επίσημο νόμισμα ήταν το αμερικάνικο δολάριο και επίσης και το bitcoin το οποίο όμως δεν ξέρω πώς δουλεύει. Φαντάζομαι μόνο όταν πληρώσεις με κάρτα. Το μαγαζί όπως είπα ήταν δίπλα στην κεντρική πλατεία και ονομαζόταν Keka’s Place 1950. Το συστήνω ανεπιφύλακτα γιατί μας άρεσε πάρα πολύ και τα παιδιά εκεί ήταν πολύ εξυπηρετικά. Κάπως έτσι πέρασε η βραδιά μας και περίπου στις 8 περάσαμε από το σουπερμάρκετ να πάρουμε μερικές μπύρες και νερό καθώς και ψωμί, τυρί, σαλάμι για να έχω εγώ όπως κάθε μέρα για τα σάντουιτς που φτιάχνω.

Δεν είχα προσαρμοστεί ακόμα στο ωράριο της Κεντρικής Αμερικής, που ήταν 8 ώρες αργότερα από τις Ελλάδας, και έτσι συνήθως εμένα με πιάνει η πείνα το πρωί. Το αργότερο μέχρι το μεσημέρι. Γι’ αυτό θέλω μέχρι το μεσημέρι να έχω φάει κάποια πράγματα γιατί το βράδυ μετά δεν πεινάω. Παρόλα αυτά βέβαια τρώγω και το βράδυ κανονικά.

 

[silversurfer]

Μεγάλη ζημιά στις χώρες της Κεντρικής Αμερικής έχει κάνει η εξάρτησή τους απο την κοκα κολα, σε κάποιες περιοχες ειναι πιο ευκολο κ φθηνο να βρεις κολα παρα νερό !!!
(για το σχόλιο για την παχυσαρκία)

 

[travelbreak]

Μεγάλη ζημιά στις χώρες της Κεντρικής Αμερικής έχει κάνει η εξάρτησή τους απο την κοκα κολα, σε κάποιες περιοχες ειναι πιο ευκολο κ φθηνο να βρεις κολα παρα νερό !!!
(για το σχόλιο για την παχυσαρκία)

Δεν εξηγείται αλλιώς. Φυσικά τρώνε και πολύ πρόχειρο φαγητό που και αυτό συντελεί γιατί έχει κυρίως τα βλαβερά κορεσμένα λιπαρά.
Η τιμές του νερού και των αναψυκτικών ήταν παρόμοιες. Μόνο που δεν θυμάμαι ακριβώς τις τιμές αυτές γιατί δεν πίνουμε αναψυκτικά.

 

[travelbreak]

Λίμνη Coatepeque και αναζήτηση ηφαίστειου Santa Ana

Το μικρό ξενοδοχείο που μέναμε βρισκόταν όπως είπα στο κέντρο της Santa Ana. Ήταν σχετικά μικρό αλλά ήταν πολύ όμορφο. Απ’ έξω δεν μοιάζει καθόλου με ξενοδοχείο γιατί βρισκόταν κολλητά σε ένα μεγάλο κτίριο, όσον αφορά βέβαια στην έκταση, γιατί δεν είχε ούτε καν πρώτο όροφο. Είχε μία πόρτα από την οποία μπαίνεις και τελικά ήταν μετά σα να βρίσκεσαι σε μία μονοκατοικία. Είχε ένα αίθριο το οποίο είχε διαστάσεις περίπου 10x15 μέτρα και σ’ αυτό υπήρχε γρασίδι και τρία τραπέζια για να κάθονται οι πελάτες του ξενοδοχείου. Είχε επίσης μία ωραία διακόσμηση με λουλούδια και παλιά γεωργικά εργαλεία. Γύρω από αυτό το αίθριο υπήρχαν 7 με 8 δωμάτια όπως και κάποια άλλα δωμάτια του προσωπικού. Φυσικά υπήρχε και η ρεσεψιόν και μία κοινόχρηστη κουζίνα. Όταν είσαι στο δρόμο για να μπεις μέσα χτυπάς το κουδούνι και πάντα ένα πιτσιρικάς έρχεται και ανοίγει την πόρτα. Δεν είχαμε δηλαδή κάποιο κλειδί για την εξώπορτα, παρά μόνο για το δωμάτιό μας. Ένα μειονέκτημα που είχε το δωμάτιο ήταν ότι είχε ξύλινους τοίχους και έτσι ακούγαμε τους διπλανούς μας όταν μιλούσαν, όπως το πρώτο βράδυ ή όταν ροχάλιζαν όπως το δεύτερο. Το δωμάτιο ήταν ευρύχωρο αλλά η τουαλέτα ήταν επιεικώς στενή. Σε όλα αυτά το πιο ωραίο ήταν το αίθριο που μπορούμε να καθίσουμε να πιούμε ένα καφέ ή να κοιτάξουμε το internet. Πληρώναμε 45 δολάρια Αμερικής την κάθε βραδιά και θα μέναμε συνολικά 4 βραδιές. Ήδη είχαν περάσει η μισές.

Για σήμερα είχαμε αποφασίσει να ανέβουμε στο ηφαίστειο Santa Ana. Θεωρείται ίσως το πιο ενδιαφέρον ηφαίστειο της χώρας και εννοείται ότι είχε μία σχετικά εύκολη πρόσβαση. Το άλλο ηφαίστειο που είδαμε, δηλαδή το San Salvador είχε πανεύκολη ανάβαση 5 λεπτών. Όμως η θέα δεν είχε κανένα μεγάλο ενδιαφέρον, αν και πολύ όμορφη. Πάντως το Santa Ana πραγματικά ήταν ενδιαφέρον.

Είχα ενημερωθεί από ένα τύπο στο διαδίκτυο που είχε ταξιδέψει και είχε εμπειρία από το ηφαίστειο αυτό. Έτσι πήγαινα βαδίζοντας σε χαρτογραφημένα νερά. Έτσι νόμιζα δηλαδή. Σύμφωνα με αυτόν, όλα τα γκρουπ ξεκινούσαν στις 11:00 το πρωί με κάποιον οδηγό. Βέβαια αυτό ήταν λίγο παράξενο γιατί θα μαζευόταν όλος ο κόσμος μία συγκεκριμένη ώρα. Αλλά και εγώ δεν το έψαξα περισσότερο και ούτε όταν το διάβαζα σκέφτηκα ότι ήταν περίεργο για να είναι αληθινό. Μάλιστα έλεγε ότι θα έπρεπε ο επισκέπτης να φροντίσει να είναι εκεί μία ώρα πριν την αναχώρηση, δηλαδή στις 10:00. Αυτό είχα βάλει και εγώ σαν στόχο.

Από το ξενοδοχείο φύγαμε στις 7:00 το πρωί και επειδή ήταν αρκετά νωρίς ακόμα για το ηφαίστειο, αποφασίσαμε να πάμε να δούμε την γνωστή λίμνη Coatepeque. Θεωρείται ότι ήταν πολύ όμορφη και αξίζει τον κόπο να κάνει κάποιος και μία βόλτα με βάρκα. Όντως και εμείς αυτό κάναμε. Φτάσαμε εκεί λίγο πριν τις 8:00. Προσπαθούσαμε να βρούμε μία πρόσβαση προς τη λίμνη αλλά αυτό ήταν δύσκολο με εξαίρεση μονάχα ένα σημείο. Αφού κάναμε λίγες βόλτες χωρίς να βρούμε άλλη πρόσβαση καταλήξαμε σε αυτό. Γενικά η πρόσβαση στις λίμνες σε όλες αυτές τις χώρες ήταν δύσκολη. Ήθελε ή ψάξιμο ή να μπεις στον ιδιωτικό χώρο μιας επιχείρησης και να μείνεις ή να φας σε αυτήν.

Παρκάραμε κάπου το αυτοκίνητο και σε 50 μέτρα ήταν η όχθη της λίμνης. Φαινόταν σαν να υπήρχε εκεί κάποιο χωριό αν και τα περισσότερα κτίσματα ήταν αποκλειστικά καταστήματα τα οποία προσέφεραν φαγητό η ποτό. Βέβαια ήταν πολύ νωρίς ακόμα για να είχαν κόσμο και ίσως ήμασταν και οι πρώτοι που έφτασαν στο σημείο ως επισκέπτες και όχι ως εργαζόμενοι. Ρωτήσαμε τον κύριο που μας παραχώρησε τον χώρο για το πάρκινγκ και μας είπε να ρωτήσουμε στην παραλία για βαρκάδα. Δεν αργήσαμε να βρούμε κάποιον άνθρωπο που είχε μία βάρκα και μας είπε ότι για μισή ώρα ήθελε 20 δολάρια. Δεν κάναμε και πολλά παζάρια γιατί θεωρούσα ότι έπρεπε να βιαστούμε, και μπήκαμε στη βάρκα. Φυσικά ήμασταν οι δυο μας, αφού δεν υπήρχαν άλλοι επισκέπτες.

Κάναμε μία υπέροχη βόλτα στα πολύ ήρεμα νερά και είδαμε την ανατολική πλευρά της λίμνης, που ήταν πολύ όμορφη αλλά είχε πολλά ξενοδοχεία και άλλες ιδιοκτησίες που δεν άφηναν την πρόσβαση προς το νερό. Η ώρα πέρασε γρήγορα και εμείς χαρήκαμε την βόλτα μας.

Να και ο βαρκάρης μας:

Νάμαστε και μαζί:

Και η λίμνη από ψηλά:

Αν και θεωρήσαμε ότι ήταν ακόμα νωρίς, είπαμε να πάμε προς το ηφαίστειο Santa Ana . Ήξερα ότι θα έπρεπε να κατευθυνθώ στο ηφαίστειο Cerro Verde. Εκεί κοντά βρίσκονται 3 ηφαίστεια. Τα δύο που προανέφερα καθώς και το Izalco. Ήταν λίγο παράξενο που ενώ ήθελες να πας στο ηφαίστειο Santa Ana έπρεπε να ξεκινήσεις προς το πάρκο του ηφαιστείου Cerro Verde. Σε αυτό το πάρκο ήταν ήδη πολύς κόσμος μαζεμένος που μπορεί να βρισκόταν εκεί και από την προηγούμενη μέρα αφού είδαμε πολλές στημένες σκηνές. Οδηγώντας ως εκεί με το αυτοκίνητο ρωτούσαμε πως θα πάμε στον προορισμό μας και όλοι μας έδειχναν να προχωρήσουμε προς τα εμπρός. Προχωρήσαμε και εμείς πληρώνοντας και ένα φθηνό εισιτήριο για την είσοδό μας στο πάρκο, αξίας ενός ευρώ το άτομο και άλλο τόσο για το αυτοκίνητο, και παρκάραμε όπου βρήκαμε.
Στο δρόμο για το ηφαίστειο:

Βγήκαμε έξω και αρχίσαμε να ρωτάμε τι πρέπει να κάνουμε για να ανέβουμε στο ηφαίστειο που θέλαμε. Κανείς δεν μπορούσα να μας δώσει μια σαφή απάντηση. Οι περισσότεροι εκεί είχαν πάει για να παίξουν ή για κατασκήνωση. Τελικά ένας τύπος πήρε ένα τηλέφωνο και ένας μεταφραστής μας είπε στα αγγλικά ότι έπρεπε να γυρίσουμε προς τα πίσω και σε μία απόσταση περίπου 300 μέτρων θα βρίσκαμε την άκρη σε αυτό που ζητούσαμε. Πήγαμε λοιπόν και ρωτώντας κάποιους τύπους, μας είπαν να πληρώσουμε 1,25 δολάρια για να περάσουμε από έναν δικό τους ιδιόκτητο χώρο και να πάμε στην είσοδο για το ηφαίστειο. Εκείνη την ώρα ερχόταν και μία παρέα τουριστών οι οποίοι είχαν αρχηγό και τον ρωτήσαμε τι γίνεται. Ήταν μία κοπέλα και μας είπε να της δώσουμε από 4 δολάρια ο καθένας μας και να την ακολουθήσουμε. Θα το κάναμε ευχαρίστως, γιατί βλέπαμε ότι όλοι προχωρούσαν και εμείς θα μέναμε πίσω. Τότε καταλάβαμε ότι αυτό με τις 11:00 δεν ίσχυε. Μάλιστα λίγο αργότερα είδαμε και μία ταμπέλα που έλεγε ότι η είσοδος για την ανάβαση στο ηφαίστειο γίνεται από πολύ νωρίς το πρωί και μέχρι τις 11:00. Ήμασταν και τυχεροί δηλαδή που με το ψάξιμο η ώρα είχε πάει μόλις 10:30.

Στον επόμενο χάρτη φαίνονται τα σημεία που πρέπει να ξέρεις για να πας. Εμείς παρκάραμε στο σημείο 1. Προχωρήσαμε με τα πόδια ως το σημείο 2. Εκεί πληρώσαμε το 1,25 για να πάμε στο κέντρο επισκεπτών που είναι το σημείο 3. Εμείς πήγαμε από το κοντινό μονοπάτι που συνδέει το 2 με το 3. Ήταν στενό μονοπάτι που πας μόνο με τα πόδια. Τα αυτοκίνητα πηγαίνουν από το άλλο που βρίσκεται αριστερά και είναι πιο μακρύ. Στο 3 βγάζεις εισιτήρια και προχωράς μέσω του 4 στο ηφαίστειο.

 

[travelbreak]

Ανάβαση στο ηφαίστειο Santa Ana
Αν και κάθε ηφαίστειο έχει το δικό του ενδιαφέρον, το Santa Ana είχε το μεγαλύτερο από εκείνα που είδαμε σε αυτό το ταξίδι. Και είδαμε πολλά. Μην παραγνωρίζουμε όμως τις ιδιαιτερότητες καθενός. Το ότι είδες δύο ή τρία δε σημαίνει ότι τα έχεις δει όλα. Ίσα ίσα σε κάνει να θες να δεις κι άλλα.
Συνεχίζω λοιπόν από εκεί που είχαμε μείνει.
Εμείς επειδή δεν είχαμε μαζί μας καθόλου νερό αφήσαμε τους τουρίστες με την κοπέλα να προχωρήσουν, γιατί εγώ έπρεπε να πάω στο αυτοκίνητο να πάρω ένα μπουκάλι με νερό που είχα και το καπέλο μου. Ευτυχώς ο τύπος που μου πούλησε το εισιτήριο για να μπω στον ιδιωτικό του χώρο μου είπε ότι λίγο πιο πάνω πουλάνε νερό και έτσι ανέβηκα μαζί με την Ντίνα, ενώ οι άλλοι τουρίστες είχαν ήδη απομακρυνθεί. 200 με 300 μέτρα πιο πέρα ήταν η είσοδος για το ηφαίστειο Santa Ana. Σίγουρα η επίσημη είσοδος ήταν κάπου αλλού, αλλά ταμπέλες δεν υπήρχαν και έτσι δεν μάθαμε. Μέχρι να τακτοποιηθούμε με νερό και τουαλέτα η κοπέλα με τους τουρίστες είχε φύγει. Υπήρχαν όμως άλλοι εκεί και μάλιστα ήταν οι τελευταίοι που θα ανέβαιναν στο ηφαίστειο. Εγώ προχώρησα στο ταμείο και μου είπε ότι δεν θα πληρώσω εισιτήριο γιατί ήμουν μεγάλης ηλικίας… Μου είπε όμως ότι έπρεπε να βρω κάποιον για να ανέβω μαζί του και να τον έχω για οδηγό. Τότε εγώ βλέπω δίπλα κάτι κινέζους και τους ρωτάω αν μπορούσα να πάω μαζί τους. Ο αρχηγός τους δέχτηκε χωρίς κανένα πρόβλημα και ρώτησε και τον ντόπιο οδηγό που είχαν, ο οποίος επίσης δέχτηκε. Να διευκρινίσω ότι ο οδηγός αυτός ήταν ο οδηγός του αυτοκινήτου και όχι οδηγός όπως λέμε guide.

Η ουσία ήταν ότι τελικά κολλήσαμε σε μία δεκαριά κινέζους που με έναν guide ανέβαιναν στο ηφαίστειο και αυτοί, και ήταν από τους τελευταίους. Πάντως μαζί ήταν και ο οδηγός του αυτοκινήτου που τους μετέφερε. Δεν ξέρω αν τελικά πληρώνεις αυτόν τον guide ή όχι. Πάντως εμείς ούτε τον πληρώσαμε ούτε φιλοδώρημα του δώσαμε γιατί στην επιστροφή αυτοί προχωρούσαν γρήγορα και εγώ με τη Ντίνα μείναμε τελευταίοι και έτσι δεν ξέρουμε τι έγινε ούτε κανείς δε μας ζήτησε χρήματα. Με τους κινέζους γίναμε μία παρέα και περάσαμε μάλιστα και πολύ ωραία γιατί ήταν πολύ ευγενικοί απέναντί μας.
Οι Κινέζοι μπροστά κι εμείς πίσω:

Απέναντι φαινόταν τα ηφαίστεια της περιοχής:

Η ανάβαση στο ηφαίστειο είχε μία υψομετρική διαφορά γύρω στα 430 μέτρα την οποία καλύψαμε πολύ άνετα σε μιάμιση ώρα. Το μονοπάτι ήταν σε σχετικά καλή κατάσταση, αν και θέλει αρκετή προσοχή, ειδικά στην επιστροφή, στο κατέβασμα δηλαδή. Στην αρχή περπατάς σε ένα σχετικά ομαλό μονοπάτι και μέσα σε πυκνή βλάστηση σαν να είσαι σε ζούγκλα. Όμως στα μισά της διαδρομής η βλάστηση ελαττώνεται και τελικά εξαφανίζεται λίγο πριν φτάσεις στην κορυφή. Τίποτα όμως δεν προμηνύει το εκπληκτικό θέαμα που αντικρίζεις όταν φτάνεις στην καλντέρα του ηφαιστείου: Σε ένα αρκετά μεγάλο βάθος υπήρχε μία λίμνη, που μπορώ να πω ότι είχε μία διάμετρο ίσως λίγο λιγότερα από 200 μέτρα. Το βάθος μέχρι την επιφάνεια της λίμνης, του κρατήρα δηλαδή, ήταν υπολογίζω περίπου 200 μέτρα. Όμως τα τοιχώματα σε αυτό τον κρατήρα είχαν καταπληκτική διαστρωμάτωση και χρώματα. Και το ακόμα πιο όμορφο ήταν ότι υπήρχαν μερικά σημεία που βλέπεις το 100% της λίμνης.
Εδώ η Ντίνα με τον ντόπιο οδηγό:

Λίγο πριν φτάσουμε στην κορυφή:

Όταν φτάσαμε εκεί (μιάμιση ώρα ποδαρόδρομος) δεν υπήρχαν ούτε σύννεφα ούτε κακός καιρός. Από τη λίμνη έβγαινε ένας ελάχιστος καπνός μηδαμινός θα έλεγα. Στην καλντέρα δεν υπάρχουνε πολλά μονοπάτια που μπορείς να ακολουθήσεις αν και είδαμε κάποιους οι οποίοι είχαν απομακρυνθεί περισσότερο από ένα χιλιόμετρο. Όμως δεν ακολουθούσαν κάποιο συγκεκριμένο μονοπάτι, αλλά απλά τα χώματα που έβρισκαν για να πατούν.

Οι Κινέζοι της παρέας εκστασιασμένοι:

Μείναμε λίγο περισσότερο από μία ώρα θαυμάζοντας το τοπίο και τραβώντας πολλές φωτογραφίες. Και οι κινέζοι φυσικά ήταν ενθουσιασμένοι. Αν και φαινόταν αρκετά νεαροί όλοι τους πρέπει να ήταν από 30 μέχρι 50 ετών. Όπως μας είπαν δούλευαν σε κατασκευές κτιρίων στο Εl Salvador. Οι περισσότεροι μιλούσαμε αγγλικά αλλά κανείς δεν τα μιλούσε πολύ καλά. Πάντως είχαμε μία πολύ καλή επαφή. Στην επιστροφή όμως αυτοί προχώρησαν λίγο πιο γρήγορα από μας και έτσι χαθήκαμε. Όταν φτάσαμε εκεί που ήταν το ταμείο και τους είχαμε συναντήσει αρχικά, όλοι είχαν φύγει εκτός από δύο. Φυσικά τους χαιρετίσαμε αυτούς τους δύο και τους ευχαριστήσαμε και τους είπαμε να μεταφέρουν και τις ευχαριστίες μας και στους υπόλοιπους για την ωραία παρέα που κάναμε. Το απόγευμα πάντως που καθίσαμε λίγο στην πλατεία της Σάντα Άννα τους είδαμε που έκαναν βόλτα. Φυσικά μιλήσαμε για λίγο, αλλά οι άνθρωποι έπρεπε να φύγουν για να πάνε στο San Salvador που έμεναν.

Μέχρι να ξεκουραστούμε, αφού φτάσαμε εκεί στο κέντρο επισκεπτών, κατέφθασαν και οι τελευταίοι ορειβάτες που κατέβηκαν και έτσι φύγαμε και εμείς. Πήγαμε και πήραμε το αυτοκίνητο για να επιστρέψουμε. Αποφασίσαμε να επιχειρήσουμε άλλη μία προσέγγιση στη λίμνη Coatepeque, αλλά αυτή τη φορά στάθηκε αδύνατον, αφού όλες οι προσβάσεις ήταν κλειστές. Σίγουρα είχε πολλά μαγαζιά που μπορείς να καθίσεις να πιείς, να φας και να έχεις από κάτω στη θέα όλη τη λίμνη, ή όση φαίνεται τέλος πάντων. Σκεφτήκαμε να καθίσουμε αλλά ήμασταν τόσο κουρασμένοι που αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο μας στην Santa Ana. Μόνο κάναμε μερικές στάσεις για φωτογραφίες, που και αυτό ήταν δύσκολο.

Μόλις φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας, πριν αλλάξουμε ρούχα, κάναμε μία μικρή βόλτα στην κοντινή μας γνωστή πλατεία και ψωνίσαμε και λίγα φρούτα και ντομάτες για να φάμε κάποια σάντουιτς που είχαμε ετοιμάσει από την προηγούμενη μέρα και ξεχάσαμε να τα πάρουμε μαζί μας το πρωί. Την ώρα που βράδιαζε καθίσαμε στο αίθριο του ξενοδοχείου και τα φάγαμε σε ένα πολύ ωραίο περιβάλλον. Εννοείται ότι ήπιαμε και τέσσερις μπύρες.

Η θέα της λίμνης Coatepeque από ψηλά:

Αυτές ήταν οι ιστορίες της σημερινής μας μέρας που είχε τα προβλήματά της, αλλά η ανταμοιβή ήταν πολύ μεγάλη αφού το θέαμα που απολαύσαμε ήταν υπέροχο.

Στον επόμενο χάρτη φαίνονται οι διαδρομές με τη λίμνη και τα ηφαίστεια. Φαίνεται μικρός ο χρόνος αλλά στην πραγματικότητα ήταν πολύ μεγαλύτερος. Οι δρόμοι ήταν στενοί και είχαν κίνηση που τώρα δε φαίνεται.

 

[arabickostas]

Δεν εξηγείται αλλιώς. Φυσικά τρώνε και πολύ πρόχειρο φαγητό που και αυτό συντελεί γιατί έχει κυρίως τα βλαβερά κορεσμένα λιπαρά.
Η τιμές του νερού και των αναψυκτικών ήταν παρόμοιες. Μόνο που δεν θυμάμαι ακριβώς τις τιμές αυτές γιατί δεν πίνουμε αναψυκτικά.

Παρα πολλες ομορφες φωτογραφιες....

Σχετικα με τη παχυσαρκια που ανεφερες θα ηθελα να κανω το εξης σχολιο. Μενοντας μονιμα στις ΗΠΑ και εχοντας παει σε αρκετους προορισμους ανα τη Καραιβικη, αυτο που διαπιστωσα ειναι οτι εκτος απο τις Ολλανδικες Αντιλλες, στις οποιες συνηθως τα προιοντα ειναι Ολλανδικες εισαγωγες, ολες οι αλλες περιοχες πουλανε κατα πληστον, αμερικανικα προιοντα τα οποια ειναι γεματα συντηρητικα, βλαβερα λιπαρα κτλ. Σε γενικες γραμμες η ΕΕ εχει πολυ καλυτερα προιοντα απο τις ΗΠΑ σε επιπεδο σουπερ μαρκετ, αλλα στις περιοχες κοντα στις ΗΠΑ οπως πχ η Καραιβικη, δεν εχουν πολλες επιλογες οποτε μοιραια η διατροφη τους ειναι πολυ ανθυγιεινη...

 

[travelbreak]

Βόλτες στον Ruta de la Flores

Για τη σημερινή ημέρα είχαμε βάλει στο πρόγραμμα τον γύρο του δρόμου των λουλουδιών, στα ισπανικά Ruta de la Flores. Από την πόλη που μέναμε, την Σάντα Άννα δηλαδή, ο κύκλος αυτός ήταν περίπου 150 χλμ δρόμος για να δεις όλες τις πόλεις και τα χωριά που περιελάμβανε. Αποφασίσαμε να το κάνουμε δεξιόστροφα όπως κοιτάμε το χάρτη και πρώτο προορισμό έβαλα το Sonsonate. Για κάποιο λόγο το τηλέφωνο δεν μου εμφάνιζε το σημείο που είχα βάλει εγώ στο πρόγραμμά μου και το είχα εκτυπώσει. Βάζοντας αυτό μαζί και μία βλακεία δικιά μου εμφανίζονταν στο χάρτη δύο σημεία με το ίδιο όνομα. Αποφάσισα βλακωδώς να πάω και στα δύο. Αυτό ήταν χάσιμο σχεδόν μίας ώρας γιατί το google maps σε πηγαίνει από τους πιο σύντομους δρόμους και έτσι βρεθήκαμε σε χωματόδρομους και μάλιστα αρκετά κακούς. Και το χειρότερο ήταν ότι δεν βγήκαμε εκεί που θέλαμε. Ήταν σαν να θέλεις να πας ας πούμε στο Ρέθυμνο και εσύ να πηγαίνεις στο Σπήλι Ρεθύμνου (απλά επειδή γράφεται στο χάρτη μαζί με το Ρέθυμνο). Το google δηλαδή μας πήγε σε ένα χωριό πολύ μικρό και άσχετο τελείως που ήταν στην επαρχία Sonsonate, πού είχε πρωτεύουσα με το ίδιο ακριβώς όνομα. Αφού ταλαιπωρηθήκαμε στους χωματόδρομους χωρίς αποτέλεσμα, παρηγορηθήκαμε λέγοντας ότι τουλάχιστον είδαμε την όμορφη φύση και τις καλλιέργειες της χώρας αυτής.

Επιτέλους φτάσαμε στην ομώνυμη πόλη, αλλά δεν θέλαμε να πάμε να τη δούμε γιατί είχαμε ήδη κουραστεί και φοβόμασταν ότι μπορεί να μην ήταν αυτό που ζητούσαμε. Δεν το μετανιώσαμε όμως γιατί είδαμε πολλά χωριά και πόλεις όλη τη μέρα αυτή, που είχαν παρόμοιες ομορφιές. Σε αυτό το γύρο που κάναμε τελικά και οδηγήσαμε για περισσότερα από 200 χιλιόμετρα, είδαμε πολύ όμορφες πόλεις και χωριά με αποικιακό στυλ. Αυτό σημαίνει ότι σε όλα υπήρχε μία μεγάλη όμορφη πλατεία και γύρω-γύρω υπήρχαν μαγαζιά και υπηρεσίες του δήμου καθώς και μία μεγάλη εκκλησία. Μπορεί να ήταν παρόμοια αυτά που είδαμε αλλά με χαρά βλέπαμε το ένα μετά το άλλο γιατί πάντα υπήρχε διαφορά μεταξύ τους. Ήταν αλήθεια ότι δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο από αυτά ως το πιο όμορφο. Αν όμως κάποιος με πίεζε, μάλλον θα του έλεγα ότι το πιο πολύ ενδιαφέρον είχε το Aτάκο, Ataco. Εκεί είχε τα πιο πολλά μαγαζιά που είδαμε και τα πιο ωραία. Ως ιστορικό κέντρο δεν νομίζω ότι ξεχωρίζει στην ομορφιά από τα υπόλοιπα. Και μερικές εκκλησίες που είδαμε δεν ήταν καλύτερες από τις υπόλοιπες στα άλλα χωριά.

Εγώ σε ένα από τα πρώτα που σταματήσαμε βρήκα και τις περίφημες πουπούσας και έφαγα 4 για πρωινό. Έκαναν 1,4 δολάρια και οι τέσσερις. Γευστικά δεν με εντυπωσίασαν αλλά είχαν κάτι ιδιαίτερο. Από τις κυρίες στη φωτογραφία τις αγόρασα:

Τα χωριά που σταματήσαμε ήταν τα ακόλουθα με την σειρά: Nahuizalco, Salcoatitan, Juayua, Apaneca, Ataco και Ahuachapan. Στο τελευταίο την πατήσαμε όπως και στο Sonsonate. Δηλαδή ενώ περάσαμε από την ίδια την πόλη συνεχίσαμε για κάποιο χωριό στο οποίο βρεθήκαμε μετά από 20 λεπτά. Εκεί δεν υπήρχε τίποτα να δούμε και γυρίσαμε πίσω και κάναμε μία ωραία στάση στο Ahuachapan.

Τρώνε και πολλά γλυκά αυτοί οι άνθρωποι. Πως να μην παχαίνουν!

Κάπως έτσι τέλειωσε ο γύρος και μετά από ακόμα μία ώρα οδήγηση βρεθήκαμε στο ξενοδοχείο μας. Η περιοχή αυτή ήταν πάρα πολύ τουριστική και παντού βρίσκεις καταστήματα να πουλάνε σουβενίρ. Όμως οι τιμές τους ήταν αρκετά υψηλές και γι’ αυτό δεν αγοράσαμε τίποτα. Όμως εκτός από τους ωραίους δρόμους με τα χαμηλά πολύχρωμα σπίτια είδαμε και ωραίες αγορές. Επιτέλους είδαμε και κάποιες γυναίκες να φορούν παραδοσιακές στολές, που όμως δεν είχαν μεγάλο ενδιαφέρον.

Η σημερινή μέρα δεν ήταν τόσο κουραστική όσο χθες, αλλά μου ήρθε και μια μικρή ζαλάδα με την πολλή οδήγηση. Ειδικά της δύο πρώτες ώρες που δεν κάναμε καμία στάση και αναρωτιόμασταν για το πού πηγαίναμε, ήταν μεγάλο βάσανο. Όσο όμως προχωρούσε η μέρα και βλέπαμε πόσο όμορφα ήταν τα μέρη που πηγαίναμε, όλος αυτός ο κόπος ξεχάστηκε.

Να αναφέρω επίσης ότι είχα σημειώσει να δούμε κοντά στο χωριό Juayua τους καταρράκτες Las siete Cascades. Ξεκινήσαμε να πάμε αλλά ένα χιλιόμετρο πριν φτάσουμε σταματήσαμε και επιστρέψαμε γιατί ο δρόμος έγινε πολύ άσχημος και επικίνδυνος ακόμα και για το λίγο ψηλό αυτοκίνητο που είχαμε. Άλλωστε δεν ξέραμε πόσο περπάτημα χρειαζόταν για να πάμε μέχρι τους καταρράκτες, που τελικά δεν ήταν και τόσο διάσημοι όσο τα ίδια τα χωριά.

Τα γκράφιτι σε αυτές τις χώρες είναι υπέροχα:

Η μέρα μας τελείωσε με μία βόλτα στην Santa Ana, και ενώ είχαμε σκοπό να καθίσουμε κάπου να πιούμε μία μπύρα δεν το κάναμε. Ο λόγος ήταν ότι τα μαγαζιά που είχε στην πόλη δεν είχαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και εάν τελικά καθόμασταν κάπου, αυτό θα ήταν το μαγαζί που καθίσαμε δυο μέρες πριν και φάγαμε την πίτσα. Γι’ αυτό ψωνίσαμε πάλι από τα σουπερμάρκετ super selectos και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο. Είχαμε ένα πολύ ωραίο δείπνο στο αίθριο του ξενοδοχείου μας. Σε αυτό το αίθριο πότε πότε κάθεται και κανένας από τους άλλους ενοίκους του ξενοδοχείου, αλλά συνήθως καθόμαστε μόνοι μας. Ένας λόγος που θέλαμε να καθίσουμε έξω στην πόλη ήταν για να περάσει λίγο η ώρα και να μην κοιμηθούμε πάλι από τις 9 ή τις 10. Δεν το καταφέραμε.

Να και ο γύρος του Δρόμου των Λουλουδιών:

 

[gkalla]

Καθημερινή απόλαυση! Πρωινό καφεδάκι κι ιστορία του @travelbreak .

 

[agmi]

Για την παχυσαρκια οπως είπατε manteca (λαρδί) κ' Coca Cola επι το πλειστον, μαζι με αλλα αναψυκτικα. Ο διαβητης επισης καλπαζει! Λαδί αν κ'σε αφθονία aceite vegetal δεν χρησιμοποιούν!

 

[travelbreak]

Καθημερινή απόλαυση! Πρωινό καφεδάκι κι ιστορία του @travelbreak .

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Τις πρώτες μέρες ήμουν επηρεασμένος ακόμα από το jet lag με αποτέλεσμα να ανεβάζω τις ιστορίες λίγο πιο αργά. Τώρα όμως που έχω έρθει στα συνηθισμένα βιολογικά μου δεδομένα, ξυπνάω λίγο νωρίτερα. Αρκεί φυσικά να μην έχω κάτι άλλο που πρέπει να κάνω. Έτσι και εγώ πίνοντας το δικό μου καφεδάκι ανεβάζω τις ιστορίες.