Μαρόκο Μαυριτανία Σενεγάλη Λάρισα-Dakar με vespa

[8avos]

Η αλήθεια είναι ότι δεν ταξίδευε η οικογένειά μου και δεν είμαι τόσο μικρούλης να ΄χω παππού

Chefchaouen:το ανάγνωσμα.Τρίτη απογευματάκι και είχαμε φτάσει στον προορισμό μας.Μετά από 150 περίπου χιλιόμετρα είχαμε σβήσει κινητήρες.Το κάμπιγκ αμέσως μας ενθουσίασε,πόσο δε όταν μας το κοστολόγησε με 50 ντιράμ το άτομο ανά ημέρα.Πρωτού καν στήσουμε σκηνάκια δήλωσα πως εκεί έπερεπε να μείνουμε μέχρι την παρασκευή τουλάχιστον!Να το κάνουμε σάββατο είπε ο συνταξιδιώτης.Έτσι και έγινε.Είχαμε τέσσερις διανυκτερεύσεις μπροστά μας,στο ιδιαίτερα γραφικό χωριό του Μαρόκο,με τα μπλέ χρώματα της μεδίνας του σαν από νησί βγαλμένα,με τα πλούσια σε χασισοφυτείες εδάφη του,όπου οι ντόπιοι υπερηφανεύοταν για τις σοδειές τους και με τον πλούσιο αέρα του,λάτρεις του βουνού γαρ!

Άνοιγμα για πρώτη φορά σ αυτό το ταξίδι οι τέντες μας,ντουζάκι και ύπνος νωρίς νωρίς για ΄μενα,social media για τον -Σ-. Βράδυ,καταμεσής του ύπνου ξεκίνησαν τα μεγάφωνα να "καλούν" τους πιστούς για προσευχή,ρε κακό μπελά που βρήκαμε!!Έκτοτε και για τους επόμενους μήνες είχαμε συνηθίσει τη φωνή των μουεζίνηδων σε βαθμό που καταλαβαίναμε την ώρα,μιας που οι μουσουλμάνοι καλούνται πέντε φορές την ημέρα να σταματήσουν την όποια δραστηριότητα και στο άκουσμα-κάλεσμα αυτό να γυρίσουν προς την Μέκκα και να προσευχηθούν.Βέβαια η εξέλιξη τους έφαγε και αυτούς και αυτό είναι απλά η θεωρία.Το πρωί,ηλιόλουστο και σαφώς η ψυχολογία ανεβασμένη στα τέρματα,φόρεσα αθλητική περιβολή για το πρωινό μου τρεξιματάκι που τόσο είχα πεθυμήσει.Εικόνες απείρου κάλους όταν οι κελεμπιοφόροι βαποράκια που τρέχαν δίπλα μου,για να προωθήσουν φούντα ή έστω μια επίσκεψή μου στην φυτεία τους.Δεν ένοιωσα βέβαια απειλή ή έστω δυσσαρέσκεια ούτε για ένα λεπτό μιας που είχε την πλάκα του το όλο θέμα.Ντουζάκι και πρωινή εξόρμηση.Οι δρόμοι σημαιοστολισμένοι λες και είχαν επέτειο,για πολλές σημαίες όμως.Πίνουμε το τσάι μέντας και παραγγέλνουμε και από μια κρέπα,απίστευτη με ζάχαρη και κανέλλα.Τελικός απολογισμός 1.5 ευρώ ο καθ ένας.Πως να μην το αγαπήσεις το Μαρόκο όταν το μόνο που ζητάει ο ταξιδιώτης είναι φθήνια.Ψώνια φαγώσιμα και όχι περιττά,γυρίσαμε-γυρίσαμε σαν πιτσιρίκια σε λούνα παρκ.Επιστροφή και ανανέωση για την επόμενη μέρα.

Την επομένη είδαμε και ένα BMW ενός Ολλανδού ο οποίος έχει πουλήσει το σπίτι και έκλεινε 2.5 χρόνια μονάχος του στο δρόμο με την αγαπημένη του μοτό.Τον περιμαζέψαμε και αυτόν για να δούμε τρείς αυτοί την φορά την μικρή αλλά ιδιαίτερη μεδίνα.Κάπου εδώ να διευκρινήσω ότι ο συνταξιδιώτης μου -Σ- αφιερώνει,σαν Γοματιανός-το ταξίδι του,στα προβλήματα του χωριού του με τα μεταλλεία και την εξόρυξη χρυσού στην Ιερισσό.Εξ ού και το "S.O.S. Halkidiki" που έχει ράψει στο πίσω μέρος του τζάκετ του.Οι θεματολογίες της συζήτησης που ανέπτυξε ο -Σ- κούρασαν τον Ολλανδό και έφυγε,μιας που περιορίζοταν στα μεταλλεία και την κρίση στη χώρα μας.Τα συνήθη θέματα των ταξιδιωτών είναι ανταλλαγή πληροφοριών για τους επόμενους προορισμούς και αυτό δεν φάνηκε να μας απασχολεί τόσο .Έτσι συνεχίσαμε οι δυό μας.Φάγαμε ένα εξαίρετο κοτοπουλάκι και συνεχίσαμε για τσαγάκι.Στην περατζάδα πάνω,βλέπουν το τζάκετ του -Σ- ένα ζευγάρι Ελλήνων νεαρών,που ήρθαν μας πλησίασαν και μιας που εμείς είχαμε τελειώσει το τσαγάκι,μας πρότειναν να τους συνοδεύσουμε για δείπνο.Το παλικάρι ήταν αξιωματικός του ναυτικού και ζήτησε απ την κοπέλα του να τον συνοδεύσει μιας που σ αυτήν την αποστολή χώραγε η συντροφιά της και θα ήταν για κάποιες μέρες μόνο.Έμοιαζε για κρουαζιέρα παρά για κάτι άλλο γι αυτό και η κοπέλα του ακολούθησε.Δυστυχώς ο -Σ- αρνήθηκε την προσφορά των παιδιών,παρ όλο που εγώ δήλωσα ότι θα τους ακολούθαγα Έτσι τους άφησα και εγώ συνεχίζοντας με τον συνταξιδιώτη μου,παρατηρώντας λεπτομέρειες που διαφοροποιούσαν τους δυο μας από κάποια θέματα,ευτυχώς όχι ουσίας.

Μουσεία,μνημεία,γενικότερα δεν ακολουθήσαμε μιας που στο διάβα μας θα βρίσκαμε πολλά και δεν είχαμε διάθεση να πληρώνουμε,ούτε έστω μικρό αντίτιμο για την είσοδό μας σε αυτά.Την επόμενη και τελευταία μέρα την αφιερώσαμε στην πλήρη απαξίωση των πάντων,στην φουλ κοινωνική μας δικτύωση και στην κοινωνικοποίηση με άλλους Overlanders που μοιραζόμασταν το ίδιο κάμπιγκ.Ιστορίες κάθε λογής!!

 

[happy_dreamer]

Τρελό ταξίδι!! Εμπειρία ζωής........Και πολύ ωραίες φωτογραφίες.
Μπράβο! Ευχομαι και εις άλλες τέτοιες φοβερές εμπειρίες!

 

[8avos]

Τρείς αλλαγές ώρας μας κάνανε να μην ξέρουμε πότε ξυπνάμε και τι μας συμβαίνει.Και εννοώ τρείς.Η πρώτη λόγω τέλος Οκτώβρη,δεύτερη λόγω Ιταλίας και τρίτη λόγω Μαρόκο!Έτσι πέρασαν οι μέρες και ήρθε η ώρα να ξεστήσουμε και να προχωρήσουμε σιγούλια-σιγούλια.Επόμενος προορισμός Ραμπάτ,για την απόκτηση βίζας όπου και θα επιτρέποταν η είσοδός μας σε Μαυριτανικό έδαφος.Η Ραμπάτ όμως κάθε άλλο παρά οικονομική πόλη ήταν και έτσι προχωρήσαμε και δεν ξέραμε ακριβώς που θα καταλήγαμε.Το μόνο σίγουρο κάπου οικονομικά.

Kenitra-Rabat:Αναχώρηση σάββατο πρωί πρός την πρωτεύουσα Ραμπάτ.Το μόνο σίγουρο ότι κάτι έπρεπε να κάνουμε με τον ύπνο μας,γιατί ενώ η θερμοκρασία έφτανε τους 26 βαθμούς το πρωί το βράδυ πάτωνε στους 8.Έτσι η ενημέρωσή μας για τις ημερίσιες θερμοκρασίες μόλις που μας επέτρεψαν να χουμε υπνόσακους.Ούτε πυζάμες ή κάτι άλλο να κοιμόμαστε μιας και λέμε καλοκαίρι πια,θα σκάμε!!!

Ξεκινήσαμε από τα βουνά Rif και κατηφορίζαμε,το πόσες εναλλαγές είχε το Μαροκάκι μας ξετρέλανε.Φτωχό πολύ όμως και πλούσιο στις πόλεις,κόσμος με γαιδουράκια και ποδηλάτες με εξοπλισμό Ολυμπιακών προδιαγραφών,παιδάκια ξυπόλητα με μπιτόνια να μαζεύουν νερό και κυρίες λουσαρισμένες,Λαμποργκίνι στη Ραμπάτ και Μακντόναλντς.Μας θύμισε Σοββιετικού τύπου αντιθέσεις.

Ηλιόλουστη μέρα,ότι έπρεπε να ανέβει η ψυχολογία μου ξανά.Τελικά φτάσαμε στην Κενίτρα που μας υπέδειξε το gps,μιας που υπήρχε κάμπιγκ το οποίο κόστιζε μόλις 3 ευρώ.Βέβαια το ότι ήταν σαν πάρκιγκ με τουαλέτες χειρότερες και απ του καραβιού,με τη μουσική να παίζει στη διαπασών έταιρου καταστήματος,ολημερίς και ολονυχτίς,καθόλου δεν μας απασχόλησε μιας που η αναζήτηση καταλλύματος στην πρωτεύουσα σύμφωνα με το διαδίκτυο ήταν ανύπαρκτη κάτω από 40 ευρώ σε χόστελ.Οι τρείς διανυκτερεύσεις στο πάρκιγκ,εεεεε στην Κενίτρα είχαν ώς κυρίαρχο μέλημα την μετάβαση των δυο μας με μια βέσπα 40 χλμ νοτιότερα για την απόκτηση βίζας,όπως και έγινε αυθημερόν μάλιστα μιας που η απόκτησή των,δεν ήταν τόσο προβληματική όσο κατέγραφαν άλλοι ταξιδιώτες.Κόστος βίζας 31 ευρώ.Οι ανησυχίες μας οξύνθηκαν όταν η ενημέρωση του Στέργιου έλεγε για πιθανή απόκτηση και για Σενεγαλέζικη βίζα.Στο 6ωρο κενό που δημιουργήθηκε έως ότου ξαναπάρουμε τα διαβατήρια στα χέρια μας,επισκεφθήκαμε την Ελληνική πρεσβεία όπου ο ευγενάστατος υπάλληλος κ.Πειστικός τον οποίο είχαν επισκεφθεί οι ταξιδιώτες πρότυπά μας,Τεμπερίδης-Νέτου καθώς και οι the pin project προσπάθησε να μας κατατοπίσει αλλά δυστυχώς οι πληροφορίες του δεν ήταν επαρκής.

Επιστροφή το απόγευμα της ίδια μέρας στο κάμπιγκ,αγορά τροφίμων και ειδών ανάγκης από υπερκατάστημα,Marjan το όνομα αυτού και ετοιμασία για αναχώρηση της επόμενης μέρας.

 

[8avos]

Fes: Είχαμε βάλει πλώρη για την επόμενη στάση των διακοπών μας.Μια βδομάδα πια στο Μαρόκο και είμασταν μες την τρέλα.Η Κενίτρα με το πολυκατάστημά της μας φάνηκε χρήσιμη ώστε να λύσουμε το θέμα του νυχτερινού ύπνου,φόρμες χοντρές βαμβακερές για τον Σ. και μια φλις κουβερτούλα των 3 ευρώ για μένα.Η 200% υγρασία της Κενίτρα ήταν παρελθόν για τα κορμιά μας,τα οποία μπουκώναμε με φαγητό για να μην πάθουμε καμμιά ασιτία στην Αφρική και έχουμε και άλλα.

Τρίτη πρωί λοιπόν,βενζινάδικο δυτικών προδιαγραφών εταιρείας Afriquia,κατεύθυνση ανατολικά μέσω επαρχιακού,ταχύτητα κοντά στα 80 και απόλαυση του road trip.Απλά,εικόνες τόσο ποικίλες που σίγουρα δεν το αλλάζαμε με τίποτα.Αν δεν διασχίσεις το ενδιάμεσο της απόστασης δυο πόλεων,σίγουρα θα βγούν λάθος συμπεράσματα.




Τόσος χρόνος κατά την οδήγηση,μόνος με διάφορες σκέψεις κάτω απ το κράνος,συνηθίζοντας την απείθαρχη οδήγηση των Μαροκινών αλλά κορνάροντάς μας πάντα για να μας σκάσουν ένα χαμόγελο όπου μπορούμε εύκολα να διακρίνουμε τα αποτελέσματα της εύπορης γης των φυτείων.Ανύπαρκτα δόντια.

Απόγευμα φτάσαμε στο πλούσιο συγκρότημα ενοικιαζόμενων Diamand Vert,ένα κάμπιγκ υψηλών standarts πανάκριβο μέχρι εκείνη τη στιγμή για μας,6 ευρώ η βραδιά αλλά μας παρείχε πέραν των λουσάτων ντουζ ακόμη και πλυντήριο το οποίο αφού έμαθα πως λειτουργεί,να ναι καλά η μαμά μέχρι εκείνη τη στιγμή για την ασχετοσύνη μου,κάθε μέρα έπαιρνε φωτιά και για τις υπόλοιπες τρείς μέρες μας.Μόνο εμείς δεν μπήκαμε μέσα.Η επομένη αφιερώθηκε στην ξεκούρασή μας.Το χρειαζόμασταν!

Την μεθεπόμενη,μετά το πρωινό μου τρέξιμο,στο πάρκο δίπλα απ το κάμπιγκ με ανθρώπους κάθε λογής βγήκαμε πρωινή εξόρμηση για καφεδάκι.Η Φές,σίγουρα αν προσγειωθείς σ αυτή με το αεροπλάνο,θα σε παραπλανήσει.Νεον φώτα στα μαγαζιά,πολυκαταστήματα,απίστευτη καθαριότητα στο κέντρο της,σηματοδότες ακόμη και για τους ποδηλάτες και ανάπηρους,σίγουρα δεν είναι αυτό το Μαρόκο.Η Φες υπήρξε πρωτεύουσα του Μαρόκο μέχρι και το 1912.Η Μεδίνα της Φες γράφεται ότι αποτελεί το μεγαλύτερο αστικό κέντρο χωρίς αυτοκίνητα στον κόσμο.Περίπου το 80 τοις εκατό του πληθυσμού (1 εκ. συνολικά) κατοικεί εντός της Μεδίνας. Σήμα κατατεθέν της πόλης τα βυρσοδεψεία. Η εικόνα των χρωματιστών χτιστών στέρνων όπου μέσα βάφονται τα δέρματα από κατσίκα,πρόβατο,μοσχάρι και καμήλα είναι χαρακτηριστική όπως και η έντονη δυσοσμία.

Δεν σκαλίσαμε πολύ τη Μεδίνα,μιας που θορυβηθήκαμε μην τυχόν και χανόμασταν σ αυτή την αχανή έκταση.Επιστρέφοντας στο κάμπιγκ,βρήκαμε ένα γκρούπ Άγγλων κυρίως,οι οποίοι ταξίδευαν με μια εταιρεία όπου τους παρείχε σκηνές,φαγητό σε ένα road trip με ένα Renault φορτηγό από Λονδίνο-Κειπ Τάουν-Κάιρο σε 42 βδομάδες.Το γκρούπ αποτελούταν κυρίως από γυναίκες και προς έκπληξή μας ο μέσος όρος όλων εκεί ήταν ίσως τα 30.Τις γυναίκες οι Μαροκινοί φροντίζουν να τις κρύβουν τόσο καλά που νομίζαμε ότι είμασταν νεοσύλλεκτοι στο στρατό ξανά.Ο οδηγός τους είχε ως υποχρέωσή του να ταίζει τα μέλη του γκρούπ,έτσι έβγαλε ένα καζάνι απ το φορτηγό,άναψε φωτιά,μαζευτήκανε γύρω της,μας καλέσανε αλλά συνεχίσαμε το πρόγραμμά μας.Συζητήσεις με τον συνταξιδιώτη μου για την κουλτούρα των ευρωπαίων όσον αφορά τα ταξίδια δεν οδήγησε πουθενά φυσικά,μιας που εκείνη την περίοδο είμασταν ήδη τέσσερις Έλληνες στην Αφρική με μοτό,τα ποσοστά ήταν υπέρ μας .Έτσι η άποψή μου βάση μίνι στατιστικών ήταν αισιόδοξη για τους Έλληνες ταξιδευτές ...Την επόμενη μέρα αφού ψωνίσαμε ξανά στην αγαπημένη αλυσίδα Marjan σαν γνήσια δυτικά καταναλωτικά όντα που συρρέουν σαν τα ποντίκια στη φάκα,είχαμε και μίνι night life άποψη.
Επιδερμικά πάντα μην πάθει και τίποτα ο προυπολογισμός μας .

 

[8avos]

Midelt-middle Atlas: Ήταν ο επόμενος προορισμός μας σύμφωνα με αυτά που είχε δεί ο συνταξιδιώτης.Κάτι αξιόλογο μπορεί να μην είχε αυτή η νέα πόλη,ούτε καν σουκ ή κάσμπα αλλά θα παίρναμε μια "τζούρα" από Άτλαντα και διανυκτέρευση στους πρόποδές του.Πεζοπορίες και λοιπά δεν υπήρχαν στο πρόγραμμα,αλλά εγώ όπου μπορούσα,όπως ήδη θα καταλάβατε προσπαθούσα πρωτίστως να ασκούμαι και δευτερευόντως να χω μια άλλη αντίληψη του κάθε μέρους με το τζόκιγκ.

Τα χιλιόμετρα από Φες ήταν 200 και συνήθως υπολογίζαμε πολλαπλάσιο αυτού που προτείνοταν σε χρόνο μιας και για να μειώσουμε όσο το δυνατόν το κόστος καυσίμου ρίξαμε την τελική μας ταχύτητα στα 60 !!!Πρώτη φορά και για τους δυο μας πιάναμε τέτοιες ταχύτητες αλλά η βεσπούλα του -Σ- πήγαινε στα 4.5lt/100km αυτονομία έτσι και η δική μου στο τραγικό 2.7lt/100km.

Κάπου εδώ να αναφέρω ότι ο λόγος που ταξιδεύω είναι καθαρά ψυχαγωγικός κυρίως.Δλδ. δεν ενημερώνομαι τρελά για τον κάθε προορισμό,δεν τρέφω αυταπάτες ότι θα "ζήσω σαν ντόπιος" στις λίγες μέρες που θα μείνω και κυρίως δεν προσπαθώ να περάσω μυνήματα σε κανέναν,μια πιασάρικη δικαιολογία που ζητάγαν τα μέσα στα οποία "θέλαμε" να προβληθούμε,ένα θέμα με το οποίο είχα αρκετές ενστάσεις αλλά η μόνη άλλη λύση θα ήταν να ξεκινάγανε δύο ομοεθνείς,με δύο ίδια οχήματα,με κατεύθυνση την ίδια ήπειρο.Από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν παίρναμε ούτε ευρώ παρεπιπτόντως.

Ξεκινάμε σάββατο πρωί λοιπόν με ελαφρύ αεράκι μιας και ο καιρός άλλαξε.Μου λέει ο -Σ- σήμερα δώσαν βροχές στον μεσαίο Άτλαντα.Όταν ταξιδεύεις μαζί μου δεν υπάρχουν βροχές,του απαντάω μιας και το 2011 στο ταξίδι μου για Νορβηγία από τις 26 μέρες μόνο τις 2 έβρεξε,τι μεγαλύτερη απόδειξη !Ανηφορίζαμε ώσπου σταματήσαμε να βάλουμε τα χειμωνιάτικα γάντια.

Η φύση απίστευτη.Φτάσαμε στο Ιφράν.Ότι και να μου περιέγραφε κάποιος,αν δεν το βλεπα με τα μάτια μου δεν θα το πίστευα.Δεν είχε καμμία σχέση με το Μαρόκο που χαμε δει παρά μόνο το ότι υπήρχαν σημαίες Μαροκινές παντού.Θύμιζε Αλπικές πόλεις το τοπίο,οι δρόμοι πεντακάθαροι,κάδοι παντού,πάθαμε πλάκα.Βέβαια αργότερα μάθαμε οτι είναι θέρετρο του βασιλιά οπότε υπήρχε μια βάσιμη εξήγηση.Συνεχίζοντας,η ζέστη που ξέραμε έδινε τη θέση της στο κρύο,στο πολύ κρύο όμως.Μέσα από μια υπέροχη διαδρομή με δέντρα κέδρων.Εκεί είδαμε για πρώτη φορά πιθήκους "αδέσποτους" και ωραίους.Στην αρχή νομίζαμε ότι μπορεί να ταν κάτι σαν μπάλα σκουπιδιών αλλά κάναμε λάθος.

Το τοπίο κόντευε να γίνει σεληνιακό.Πρώτη φορά είδα βουνά σε σχήμα τραπέζιο.Το κόκκκινο χώμα επικρατούσε παντού καθώς βάφανε τα σπίτια στο χρώμα του εδάφους,χαρακτηριστικό φαινόμενο στο Μαρόκο.Σταματήσαμε πιο κάτω που είδαμε πάρα πολλούς πίθηκους να τους χαζέψουμε.Περάσαν ίσα με 2.5 ώρες χωρίς λόγο,απλά ταίζαμε τα πιθήκια.Σταματήσαμε ξανά πιο κάτω.Η θερμοκρασία στο ταμπλό της βέσπα μου έδειχνε πέντε βαθμούς.Μου λέει ο -Σ- θέλω να μου κάνεις μια χάρη!-Τι; του λέω.-Να κατασκηνώσουμε ελεύθερο κάμπιγκ .-Ελεύθερα του λέω,μπορείς να μείνεις.Δεν θα πάθω κρυοπαγήματα με το καλημέρα.Έχω ένα ταξίδι να ευχαριστηθώ.Και για ποιό λόγο του λέω;Η διανυκτέρευση είναι ήδη πάνφθηνη.-Για την εμπειρία μου λέει.-Μπααα.Δεν θέλω τέτοιες εμπειρίες .

Όση ώρα οδηγούσαμε πενάγαμε απίστευτα ρυάκια,καταυλισμούς,παιδάκια που μας χαιρετάγαν στο πέρασμά μας λές και έιμασταν επίσημοι!Κυρίως για τέτοια συναισθήματα ταξιδεύω με το μηχανάκι.Διαφορετικά!Που με κάνουν να νοιώθω πρωταγωνιστής στο ίδιο μου το έργο.

Σταματήσαμε σε ένα ψητοπωλείο,κλασσικά μιας που την ημέρα της οδήγησης είχαμε street food απαραιτήτως.Τις υπόλοιπες μαγειρεύαμε.Εκεί σε μια προσπάθεια να καταλάβουμε την τιμή του φαγητού πρωτού κάτσουμε,μιας που δεν βλέπεις πουθενά αναγραφόμενες τιμές,έρχεται ένας τύπος να μας λέει-εμείς εδώ είμαστε Βερβέροι,από τις πρώτες φυλές του πλανήτη,που πουλάμε πέτρες που βρεθήκαν από άλλους πλανήτες,πάρτε γιατί είμαστε φτωχαδάκια να βοηθήσετε τα παιδάκια μου,μπλα μπλα μπλα.Εγώ με την ντάγκλα απ το ταξίδι που είχα,φαινόταν σαν να τον άκουγα,μιας που δεν τον έδιωχνα,οπότε γυρνά ο Σ. ευχαριστούμε αλλά δεν θα πάρουμε,σηκώνεται έξαλλος ο τύπος και τον αρχίζει,-Αλί Μπαμπά δεν είσαι καλός άνθρωπος,νόμιζε ότι εμένα μ έπεισε και θα αγόραζα και ο Σ. του χάλασε το συνοικέσιο.

Τρώγωντας,συνεχίσαμε προς την πόλη,η οποία το κυρίως αντικείμενο που είχε να επιδείξη ήτανε χαλιά τα οποία δεν μας αφορούσαν.Πέφτοντας το φώς της ημέρας το τοπίο γινόταν ακόμη πιο ελκυστικό.

Φτάνοντας στην μικρή αυτή πόλη,ψάξαμε κατάλυμμα και έπειτα από ένα τύπο που ήθελε να το παίξει μεσάζοντας,για πρώτη φορά στο ταξίδι μας είχαμε τέτοιου είδους "ενόχληση",κατευθυνθήκαμε σε ένα πανδοχείο παζαρεύοντας την τιμή από τα 25 ευρώ το δίκλινο στα 12 ! Μείωση που μας έκανε να μείνουμε τρείς βραδιές.Η πόλη των 40000 περίπου κατοίκων εκτός του κρύου δεν είχε κάτι να μας εξιτάρει.Καθήσαμε να ανασυγκροτηθούμε μέχρι να ξεκινήσουμε για τον επόμενο προορισμό μιας που είχαμε ήδη τις βίζες για Μαυριτανία και έπρεπε να είμαστε λίγο συνεπείς στις ημερομηνίες.

 

[8avos]

Ξύπνημα πρωινό,μας ανοίγει ο ξενοδόχος το μικρό καφενεδάκι στο οποίο μας επέτρεπε να παρκάρουμε τα βεσπάκια κατά τη νύχτα αποφεύγοντας καρδιοχτύπια και δρόμο ξανά.Οι προβλέψεις του καιρού για βροχή είχαν πέσει στο κενό,ο καιρός ήταν φίλος μας και ήθελε το καλό μας.Αρχίσαμε να κατηφορίζουμε με κατεύθυνση ένα πολύ γνωστό χωριό στους τουρίστες,λόγω γειτνίασης με την έρημο,Merzouga το όνομα αυτού.Η διαδρομή για άλλη μια φορά μας άφηνε με το στόμα ανοιχτό,ούτε είχαμε ξαναοδηγήσει αλλά ούτε και μπορούσαμε να την εξομοιώσουμε σε άλλη χώρα,έτσι τα φιδίσια δρομάκια ανάμεσα στα επιβλητικά τραπέζια βουνά με το κόκκινο χώμα και τα πλήνθινα χτιστά σπίτια στα χωριουδάκια που διασχίζαμε συνέθεταν πανέμορφες εικόνες στα μάτια μας με δώρο τους φοίνικες κατά μήκος του οδικού δικτύου.

Merzouga:
Κατεβαίνοντας η θερμοκρασία είχε ανέβει αισθητά αλλά όχι αφόρητα,βλέποντας τους αμμόλοφους στο βάθος του οπτικού μας πεδίου και τις καμήλες να κινούνται σε κοπάδια κοιτάγαμε ο ένας τον άλλον με τον Σ. και χαζογελάγαμε με τον άθλο που χαμε καταφέρει με τα βεσπάκια μας.
Εξερευνήσαμε λίγο την περιοχή και ψάξαμε να βρούμε το καταλληλότερο Auberge (σημαίνει δωμάτια) σύμφωνα πάντα με τα οικονομικά μας.Τελικά το Ocean de dunes ήταν το ομπέρζ (Auberge) το οποίο μας φιλοξένησε για τρία βράδια με τιμή τα 3 ευρώ ανά άτομο.Οι ιδιοκτήτες εκπληκτικά φιλικοί αλλά η σκόνη της όλης κατάστασης δεν μας ξετρέλανε για αρχή.Μας κέρασε λίγο berber whiskey δίνοντάς μας τσαγάκι όχι του βουνού αλλά βερβέρικο και νάνι.

Ξυπνήσαμε αμφότεροι ο Σ. προτιμώντας να κάνει σούζες στην έρημο και εμένα απλά να χαλαρώνω

στην κορυφή του ψηλότερου αμμόλοφου της περιοχής.Το χωριό ουσιαστικά δεν είχε τίποτα,αλλά οι ντόπιοι ; σου πουλάγανε βόλτα με καμήλες και διανυκτέρευση στα βάθη της ερήμου κάτω από τον έναστρο αφρικάνικο ουρανό.Ενοικίαση buggie για 100 ευρώ την ώρα,σανίδες snowboard για σκίσιμο των αμμόλοφων.Κάτι για φαγητό τύπου εστιατορίου δεν υπήρχε,ίσως στα ξενοδοχεία.Με την σκόνη γίναμε αμέσως φίλοι και την είχαμε μέχρι και στο γάλα μας.Αυτό που μας "έτσουξε" ήταν η θερμοκρασία η οποία ήταν στους 6 βαθμούς αναγραφόμενη στο θερμόμετρο της βέσπα μου και το βράδυ χτυπούσαμε δόντι στην κυριολεξία,αφού οι τύποι που χανε το κάμπιγκ κάθε βράδυ που φοράγαμε όλο τον εξοπλισμό για να κοιμηθούμε αυτοί νόμιζαν ότι θα την κάναμε

Οι ιδιοκτήτες μας είπαν τα χειρότερα για την Μαυριτανία,μιας και είναι οι υπάιτιοι για την απομάκρυνση του φημισμένου αγώνα αντοχής Paris-Dakar από το αφρικάνικο έδαφος μετά από αποκεφαλισμό Γάλλων δημοσιογράφων.Έτσι η Μερζούγκα που ήταν περιοχή από την οποία πέρναγε το ράλλυ τώρα πια γι αυτούς θυμίζει πόλη φάντασμα με τον τουρισμό να έχει πέσει στο ναδίρ.Για την τελευταία νύχτα είχαμε δώρο αποκεφαλισμούς στη συζήτηση και δεν ξέρω κατά πόσο ανυπομονούσαμε να αξιοποιήσουμε τις βίζες!

Έτσι αποχαιρετήσαμε την χαλαρότητα που μας έδωσε αυτό το μέρος.

 

[8avos]

Το πρωινό ξύπνημα ήταν πονοκέφαλος,δυστυχώς όχι για μένα.Ο Σ. σε μια συνομιλία του από τη Φες ακόμη,με τον Ηλία Βροχίδη κατά κόσμον mad nomad,του χε πει να προσπαθούσαμε να ρίχναμε και άλλο τον ημερήσιο προυπολογισμό μας,χρησιμοποιώντας είτε ελεύθερο camping είτε το couchsurfing.Ο Σ. λοιπόν είχε στείλει διάφορα mail και έλαβε απάντηση από τον Abdel στην Ouarzazate.

Ouarzazate:ήταν ο επόμενος σταθμός μόνο υπήρχε μια ιδιαιτερότητα.Η απόσταση ανάμεσα στις δύο πόλεις ήτανε 360 χλμ. και αυτά θα πρεπε να βγούν σε μια μέρα.Πράγμα που σημαίνει ότι η αναχώρηση έπρεπε να γίνει πρωί,εδώ κολάει ο πονοκέφαλος .Μου λέει ο Σ. "θα με ξυπνήσεις πρωί" όπως και έγινε.Κατά ένα μυστήριο τρόπο ήταν η μοναδική μέρα που ξεκινήσαμε 11.30 να καλύψουμε αυτή την απόσταση.Σαφώς και ξεχάσαμε τα 60 στο κοντέρ και φλερτάραμε με τα 90-100.Ειδικά δε όταν πιάσαμε κάτι ανηφόρες με κόντρα αέρα ο Σ κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό λόγω κατανάλωσης.

Στάση για ανεφοδιασμό μετά τις ανηφόρες και τον κόντρα αέρα για αποφυγή εγκεφαλικού κυρίως.

Άποψη της Αφρικανικής πεδιάδας πριν την πόλη στόχο !

Η διαδρομή που πλέον είχαμε συνιθίσει να κινούμαστε,ανάμεσα σε βουνά τύπου Μετέωρα.

Εκείνη τη μέρα το μεσημεριανό μας γεύμα είχε πάει περίπατο λόγω βιασύνης μας και κυρίως δικής μου μιας που ο Σ. ήταν πιο άνετος και έλεγε στην τελική αν δεν φτάναμε να στήναμε κάπου έξω τα σκοινάκια μας.Εμένα βέβαια ούτε που πέρναγε κάτι τέτοιο απ το μυαλό μου στην παρούσα φάση τουλάχιστον.Η βιασύνη μου επίσης δικαιολογούταν λόγω των ικανοτήτων των Μαροκινών οδηγών στην οδηγική μάχη ,εεεε ικανότητα εννοούσα χωρίς να έχω περιέργεια σε νυχτερινό περιβάλλον να δω το πως θα κινιούταν,περιτό να πω ότι τα φώτα των οχημάτων τους ίσως τα άναβαν σε κάποια φάση αλλά σε καμμία περίπτωση δεν τα είδαμε ανοιχτά μόλις έδυε ο ήλιος.

Η πόλη έτοιμη να μας υποδεχτεί φορώντας τα καλά της.

Η Ουαρζαζάτ είναι στα 1100 μέτρα υψόμετρο και τουριστική ατραξιόν είναι η κάσμπα διαφυλασσόμενη απ την unesco όπου γυρίζονται ταινίες.Κανένα ενδιαφέρον μέχρι εδώ.Επίσης μάρτη με απρίλη συνήθως,γίνεται ένας υπερΜαραθώνιος (Marathon des sables) περνώντας και απ την πόλη,πράγμα εξαιρετικά ενδιαφέρον για μένα αλλά λάθος εποχή.

Στο μικρό gps μπήκε η διεύθυνση του οικοδεσπότη και βουρ στο σπίτι!Τελικά μετά από λίγο ανακαλύψαμε ότι η διεύθυνση ήταν στον εργασιακό του χώρο όπου μας προέτρεψε να φύγουμε όλοι μαζί κλείνοντας την επιχείρηση στην οποία εργάζοταν.Φαγητό σε παρακείμενο εστιατόριο του κλασικού κοτόπουλου μαζί με πατάτες και σαλάτα marocain.Η ιδιαιτερότητα ήταν ότι όπου ζητάγαμε κοτόπουλο,μας το βγάζαν απ τη σούβλα ολόκληρο αλλά στο πιάτο μας ερχότανε μόνο το ένα μπούτι,ίσως νόμιζαν ότι οι τουρίστες τρελαίνονται γι αυτό το σημείο του πτηνού αποκλείοντας το ενδεχόμενο να προτιμάμε κάτι άλλο,στήθος ας πούμε.

Κλείνοντας ο φίλος,τον φορτώνω στο βεσπάκι και κινούμαστε για το σπίτι το οποίο βρίσκοταν κάπου 5 χιλιόμετρα έξω απ το κέντρο.Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν ότι παρατήρησα γυναίκες για πρώτη φορά κατά τα δυτικά πρότυπα και μάλιστα με αποκαλυπτικά μίνι και μπότες,πράγμα ασυνίθιστο μιας που αμέσσως καταλαβαίνεις οτι ο ρόλος της γυναίκας στο Μαρόκο είναι δούλας και κυράς.Η απάντησή του μας διαφώτισε ότι ήταν εκδιδόμενες !!! και κάναν πιάτσα.Σε μια μίνι συνομιλία on vespa τον ρώτησα για το μισθό ο οποίος άγγιζε τα 150 ευρώ και δεν παραπονιέται γι αυτό.Επίσης σε επικείμενη ερώτησή μου είναι πολύ ευχαριστημένοι με τον βασιλιά και όσο και αν τον "πίεσα" η δυναστεία κρατά χρόνια στο Μαρόκο,τόσο ώστε να πίνουν νερό στο όνομα του Μοχάμεντ του έβδομου-όγδωου κάτι τέτοιο τέλος πάντων.

Πήγαμε στο σπίτι μέσα σε κάτι φτωχογειτονιές,όπου το ένα ήταν στοιβιασμένο πάνω στο άλλο

Στα δεξιά όπου και η φατσούλα της συζήγου διακρίνεται η είσοδος του σπιτιού που διαμέναμε.

αφού ξεφορτώσαμε τα πράγματα,ζητήσαμε κάτι τύπου πάρκιγκ.Σαφώς κάτι τέτοιο δεν υπήρχε αλλά σκαρφίζοντας κάτι μας προέτρεψε να τον ακολουθήσουμε.Μας πήγε σε διπλανό σπίτι και συννενοήθηκε να βάλουμε τα μηχανάκια μας σ ένα διάδρομο του σπιτιού!!!Δεν αισθανθήκαμε άνετα αλλά δεν χωρούσε αμφισβήτηση,βγήκε λοιπόν όλη η γειτονιά να μας κοιτά,να χαζολογά βοηθώντας μας παράλληλα να καταφέρουμε να τα στριμώξουμε χωρίς να γρατσουνιστούν.(Συνειρμοί κατά την αντίδραση αντίστοιχων δυτικών νοοτροπιών απλά έπεσαν στο κενό).

Τακτοποιώντας και τα οχήματα,πάμε πια να γνωρίσουμε τη φαμίλια.Η σύζηγος,η αδερφή της και ένα αγοράκι με την αδερφούλα ήταν η φαμίλια του Αμπντέλ.Εκεί θα γινόμασταν μάρτυρες ενός γεγονότος τύπου "λογοδοσίματος" μιας που την κουνιάδα του θα επισκέφτοταν ο αγαπητικός με τους δικούς του.

Ο Αμπντέλ (οικοδεσπότης) με τον πιτσιρικά του.

Εμείς απλά καθόμασταν και μας είπε για όσο διαρκούσε η επίσκεψη να μη μιλάμε !! σαν εκκλησία ένα πράγμα,αλλά ανα διαστήματα μας ενημέρωνε για την έκβαση των διαδικαστικών.Η γυναίκα του είχε βγάλει ένα μπώλ μέλι,μερέντα,κανέλλα,κρέπες (πίτες) που τις γέμιζες με ότι ήθελες,ξηρούς καρπούς,τσάι σαφώς,γάλα,καφέ.Ο Σ. θέλησε να αποθανατίσει τη στιγμή αλλά προσπάθησε να συγκρατηθεί ο οικοδεσπότης για να μην τον βρίσει.Σε τρία τέταρτα έληξε η επίσκεψη και ο χώρος ήταν πια έτοιμος να μας κοιμίσει.Βγάζοντας ο Σ. τον εξοπλισμό και θέλοντας να φορτίσει κάμερες και μηχανές,ο φίλος θέλησε να του δωρίσουμε μια action camera από τις τρείς βλέποντάς τες σε μέγεθος σπιρτόκουτου και θεωρώντας οτι δεν είχαν αξία για να έχουμε τόσες μαζί μας !!! ο Σ τα χασε προς στιγμήν,αλλά έγω κομψά του ανέφερα οτι είναι δανεικές από φίλους και θα επιστρέφοταν.Έτσι του δωσα ένα ζευγάρι παπούτσια δεύτερα που είχα περισσευάμενα.Με τον Σ αποφασίσαμε να φύγουμε την επομένη και να αφήσουμε τις αντίστοιχες επισκέψεις σε αυτά τα κράτη λόγω οξύμωρου σχήματος.

 

[ggonholidays]

Φοβερα ενδιαφέρον το ταξίδι σας!!!! Περιμενω τη συνέχεια.

 

[8avos]

Ωπ ωπ,τι έχουμε εδώ;Πελάτης...
ggonholidays:χαίρομαι που σου φαίνεται ενδιαφέρον γιατί εγώ και
ο κύκλος μου το αντιμετωπίζουμε πολύ "κοινά".

 

[8avos]

Εχθές μέσω διαδικτύου συνομίλησα με τον Σ. και πολύ το χάρηκα που όλα πάνε καλά
γι αυτόν και τη βεσπούλα του.Βρίσκεται στο Κογκό και μου πε λίαν συντόμως αναχωρεί
για το 'Μεγάλο Κογκό΄ μαζί μ ένα πολυεθνικό παρεάκι ευρωπαίων.

Μου διευκρίνησε ένα θέμα που συζητάγαμε και στο Μαρόκο αλλά το είχα ξεχάσει.Ο μισθός του
Αμπντέλ ήτανε 50 ευρώ και όχι 150 όπως γράφω μιας που όπως κοίταξε στις δικές του σημειώσεις
ο μισθός των 150 είναι "προνομιακός".

 

[8avos]

Ξυπνώντας λοιπόν το Σάββατο 23 Νοέμβρη αναφωνήσαμε να αδειάσουμε τη γωνιά του σπιτικού του Αμπντέλ,αφού πήραμε τη δόση μας και από Μαροκινή φιλοξενία και να συνεχίσουμε πρός
Marakech:Κοιτάζοντας τον χάρτη βλέπαμε ότι είμαστε σχεδόν στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος με την Κρήτη,οπότε κάποια στιγμή θα έπρεπε να τραβήξουμε λίγο ακόμα το "γκαζάκι".

Βγάλαμε τα βεσπάκια απ το χώλ του γείτονα,φορτώσαμε τα πράγματα,φορτώσαμε και τον οικοδεσπότη να τον πάμε στη δουλειά,με μας να ψαχνόμαστε σε παρακείμενο φούρνο πρωτού τραβήξουμε τον δρόμο της καθόδου.Οι φούρνοι είναι λιγοστοί στο Μαρόκο,αλλά υπάρχουν στις κύριες πόλεις του.Συνήθως είναι υπό την μορφή των παλιών χτιστών ξυλόφουρνων όπου υπαίθρια πωλούνται τα στρόγγυλα παραδοσιακά ψωμάκια.Η τιμή αυτών είναι στα 15 λεπτά περίπου,αλλά γενικά τα βρίσκεις παντού.Οι φούρνοι επίσης έχουν πολλά μαρμελαδοειδή και σιροπιαστά,σπανίως δε με σοκολάτα.

Η διαδρομή ανέβηκε μέχρι τα 2200 υψόμετρο λόγω περάσματος από τον ψηλό Άτλαντα.Ο καιρός για άλλη μια φορά ήταν με το μέρος μας εκτός από κάτι συννεφάκια που μαζευόντουσαν και άλλαζαν άρδην το κατά τ άλλα διαυγές τοπίο.



Ο δρόμος υποδειγματικός και η διαδρομή δεν μας άφηνε να βαρεθούμε,παντού βέβαια υπήρχαν οι "βερβέροι" όπου πουλάγανε τα πρώτα πετρώματα (ρε μανία με τις πέτρες!).Περνώντας μέσα από το σύννεφο και παραμένωντας για αρκετά χιλιόμετρα μέσα σε αυτό,τα αδιάβροχα ήταν απαραίτητα.Στάση για το καθιερωμένο μας τσιμπούσι με τον kofte να δίνει και να παίρνει,συμπληρώνοντας με πατάτες τηγανιτές,σαλάτα μαροκέν και μπόλικο ψωμί.Το απογευματάκι φτάσαμε στην πολύβουη πόλη Μαρακές ψάχνοντας απ ευθείας το κάμπιγ,το οποίο μας ενθουσίασε μόλις το αντικρύσαμε

Αμέσσως με το που είδα την όψη της πισίνας και αφού έστησα τη σκηνή μου βούτηξα για να ανακουφιστώ ψυχολογικά κυρίως.Πάλι καλά που δεν είχα θέματα με την καρδιά γιατί η κίνηση αυτή δεν ήταν και η σοφότερη.Όπως και να χει ο σχεδόν Δεκέμβρης στο Μαρόκο είναι χειμώνας και όχι καλοκαίρι,απλά η ηλιοφάνεια είναι έντονη.Με το που φάγαμε ο Σ. πήγε να πάρει το χρόνο του στο "κρεβάτι" του και γω έκατσα παραγγέλνοντας ένα ποτήρι κρασί !! στο λόμπυ του κάμπιγκ συνομιλώντας με τους pin project θυμίζοντας τους μόλις ενάμισυ χρόνο πριν βρισκόταν αυτοί στη θέση μας,ενώ την ίδια περίοδο περιπλανιόταν κάπου ανάμεσα Τανζανίας και Ζανζιβάρης σκεφτόμενοι να "τραβήξουν χειρόφρενο" αλλάζοντας τον τρόπο αντίληψης του ταξιδιού τους.

Στο Μαρακές μείναμε μια βδομάδα.Κυρίως για να ξεκαθαρίσουμε τη σύγχυση που προκλήθηκε από το γεγονός αν χρειάζεται ή όχι βίζα η Σεννεγάλη για ευρωπαίους πολίτες.Ο Σ. παντού διάβαζε ότι χρειάζεται και η διαδικασία είχε ως εξής: στέλνεις μειλ με τον αριθμό κατάθεσης της κάρτας σου και τα στοιχεία διαμονής σου στη Σεννεγάλη,σου ρχεται πρώτο απαντητικό μέιλ και αναμένεις και δεύτερο.Εκτυπώνοντας και τα δυο μειλ που σου χουν σταλεί πηγαίνεις στην πρεσβεία να πάρεις τη βίζα σου.Κάτι τέτοιο βέβαια δεν ισχύει,το μάθαμε αργότερα καθώς για αρκετό καιρό είχαμε το άγχος του τι θα κάνουμε στην περίπτωση που δεν μας στέλναν δεύτερο μέιλ,εξ ου και η τόσο πρόωρη κινητοποίηση.

Εγώ για όσο μείναμε καθημερινώς επισκεφτόμουνα το κέντρο και χανόμουν στα σουκς.Έσπαγα πλάκα με την όλη κατάσταση στην πλατεία Ελ Φνα και γενικά "τριβόμουνα" με τον κόσμο.Το μόνο
που έπρεπε να προσέχω ήταν το πάρκιγκ της βέσπας μου,μιας που μαζεύανε μηχανάκια αλόγιστα.Έτσι ρωτούσα και ξαναρωτούσα,το ασφυκτικά περιπολούμενο από αστυνομικούς κέντρο,για να μην ψάχνω αργότερα.Είχα βρεί και έναν παρκαδόρο,οι οποίοι δεν είναι τίποτ άλλο από άνεργους που επιβλέπουν διαγραμμισμένους απ τον δήμο ή την αστυνομία χώρους και παίρνουν το κάτιτις τους απ τους "πελάτες",μιας που τιμή δεν σου ορίζει κανείς για πάρκιγκ!

Περιπλανηθήκαμε κάμποσες φορές στο εμπορικό τους Marjan τύπου Carrefour ένα πράμα,μιας που σύμφωνα με τους "πιν προτζεκτ" δεν θα ξαναβρίσκαμε αντίστοιχο κατάστημα στο διάβα μας και θα έπρεπε να εξοπλιζόμαστε από "λαικές".Εκεί ήταν και η πρώτη φορά που έκανα ανάληψη από ATM στο ταξίδι,με τη μια εκ των δύο καρτών που κουβαλούσα,η μεν πρώτη maestro και η δεύτερη ήταν visa.Ο πρώτος μήνας είχε βγεί με 500 ευρώ !!! και έκανα ανάληψη άλλα 180 ευρώ ήτοι 2000 ντιράμ μιας που ήταν και το όριο ανάληψης των εκεί ΑΤΜ.



Το συνοθύλευμα και το μιξ των καταστάσεων στην πλατεία,με τράβαγε τόσο που με έκανε καθημερινό παρατηρητή της κατάστασης.Ετοιμάσαμε και τα fische ξεκινώντας το πιο δυνατό σημείο της εκδρομής μου,η απόκοσμη και απομακρυσμένη Δ.Σαχάρα.Μακριά πια απ΄τον τουρισμό,παρά μπαίνοντας στο "πετσί" των νομάδων.

Bye bye λοιπόν Μαροκάκι.

 

[marstay]

Συγχαρητήρια για το μοναδικό σας ταξίδι! Δεν ήξερα ότι το Marathon des sables περνάει από Ουαρζαζάτ, πολύ ενδιαφέρουσα πληροφορία (τουλάχιστον για τυχόν δρομείς αναγνώστες)...

Υ.Γ. Αφού έριξα λίγο διάβασμα, η διαδρομή του υπερμαραθωνίου της άμμου, αλλάζει κάθε χρόνο αλλά πάντα είναι κοντά στην Ουαρζαζάτ. Επίσης προσπαθούν να κρατούν κρυφή την διαδρομή οι διοργανωτές μέχρι πριν την έναρξη του αγώνα.