• Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Μάρτιο - Αύγουστο 2020 !

Τουρκία Κωνσταντινούπολη ... by foot

demie

Member
Μηνύματα
409
Likes
796
Αρχίσαμε από το πρώτο κτίριο και μπαίνοντας το μάτι μου πήρε λοξά δεξιά ένα λέοντα από τη πομπική οδό της πύλης Ιστάρ της αρχαίας Βαβυλώνας, για να μπήξει βαθύτερα το μαχαίρι στη καρδιά μου λέγοντάς μου ‘’όλο λές ότι θά’ρθεις και θά’ρθεις, αλλά μας έχεις στη τελευταία τρύπα της φλογέρας, στο Βερολίνο είμαστε, όχι δα και στην Αμερική’’.
Να μπήξω ακόμα πιο βαθιά το μαχαίρι στην καρδιά;;;

Από Βερολίνο...
DSC00061.JPG

DSC00065.JPG
 

Action

Member
Μηνύματα
117
Likes
411
Ταξίδι-Όνειρο
Γαλλική Πολυνησία
:( :cry: και στρίψτο κιόλας! Μα θα πάωωωωωωωωωωω αλήθεια σου λέωωωωωωωω!!! Έχω ετοιμαστεί κιόλας! Να δες!
(αυτό το λέω τουλάχιστον μία δεκαετία τώρα - είδες για να περάσω στη πρώτη επιλογή που έβαλα στις πανελλήνιες;;; γιατί αν είχα μπει στη δεύτερη, θα ήταν η και η δεύτερη αγάπη μου δουλειά που θα την έκανα πολύ ευχαρίστως)

moro-se-galotses.jpg
 
Last edited:

Action

Member
Μηνύματα
117
Likes
411
Ταξίδι-Όνειρο
Γαλλική Πολυνησία
Η ώρα ήταν περασμένη και πεινούσαμε σα λύκοι! Το πιο κοντινό προτεινόμενο εστιατόριο στη περιοχή, το Soultanahmet Kofteci. Πολύ καλή επιλογή για κεφτεδάκια και ευχαριστούμε πολύ όλα τα μέλη για τη πρότασή τους (καλά μη το δένετε και κόμπο ότι μπορούσαμε να αξιολογήσουμε 100% το φαγητό, θα μπορούσαμε να είχαμε φάει ο ένας τον άλλο μέχρι να φτάσουμε). Αν και είχε αρκετό κόσμο όταν μπήκαμε, στη πλειοψηφία τους μουσουλμάνοι, το φαγητό ήρθε σχετικά γρήγορα και δεν έμεινε ψιχουλάκι. Δε μπορώ να πω το ίδιο όμως για το σιμιγδαλένιο τους χαλβά (και αυτό είναι αντικειμενικό που σας λέω και όχι γιατί είχαμε χορτάσει, εντάξει; ). Ήταν ξανθός και άγλυκος. Καμία σχέση δηλαδή με του μπαμπά μου, που χρησιμοποιεί και λίγο αλεύρι, βάζει ότι σιροπάκι από γλυκό του κουταλιού μας έχει μείνει για να πάρει το αντίστοιχο άρωμα, γαρύφαλο κανέλα και λοιπά μπαχαρικά και τον καίει μέχρι που παίρνει βαθύ σοκολατιένιο χρώμα (εντάξει εντάξει σταματάω, αλλά ο χαλβάς που φτιάχνει ο μπαμπάς μου είναι ο καλύτερος του κόσμου και απλά το αντιπαραθέτω για να σας αποδείξω πόσο αντικειμενική είναι η κρίση μου). ‘’Ο μπαμπάς σου;;; και όοοοοχι η μαμά σου;;;’’ ρωτάει η Μαρίνα και εγώ της κλείνω το μάτι καταφατικά, παίρνοντας ύφος χιλίων καρδιναλίων, ενόσω εγκαταλείπαμε το τραπέζι.

-Τι έχει το πρόγραμμα μπαρμπαστρούμφ;

- Μα τον περίπατο Νο3

- Νο 3;

- Από το Μπεγιαζίτ στον Πύργο του Γαλατά

- Και είναι πολύ αυτό;

- Μιάμιση ώρα … λέει εδώ

- Κατάλαβα , και ανασήκωσε το φρύδι.

Είχαμε αποφασίσει να εφαρμόσουμε τους περιπάτους του οδηγού το απόγευμα. Αυτό σημαίνει ότι θα χάναμε εκ των πραγμάτων μουσεία και άλλα ενδιαφέροντα αξιοθέατα που θα βρίσκαμε στο δρόμο μας (θα ήταν εις γνώσιν μας κλειστά, όχι όπως τα πρωινά), μα πιστέψτε με, πρώτη φορά στη πόλη, απλά βλέπεις τα κύρια και βασικά. Και ύστερα περπατάς και παίρνεις μία γεύση και μόνο για τις περιοχές και το τι άλλο θα μπορούσες να επισκεφτείς αν είχες περισσότερο χρόνο, αφήνοντας ως άλλος κοντορεβυθούλης σημαδάκια για να σου δείχνουν το δρόμο της επιστροφής.

Ενδιαφέρουσα η βόλτα στις γειτονιές του Μπεγιαζίτ … ενδιαφέρουσα και η ανηφόρα! Ένας κόσμος εντελώς διαφορετικός μέσα στα μικρά στενάκια, στα μαγαζάκια και στην υπαίθρια αγορά. Και όμως τόσο κοντά μας, μόλις μια ανάσα απόσταση. Άνθρωποι όλων των ηλικιών τελείωναν τις βάρδιες τους και μάζευαν τη πραμάτεια τους. Στενά γεμάτα με βιοτεχνίες επεξεργασίας δέρματος, επίπλων, ρούχων, σκευών οικιακής χρήσεως. Οι παραξενεμένες ματιές των ντόπιων στα τρία όντα με τις τεράστιες φωτογραφικές μηχανές μας έκαναν να σκεφτούμε ότι δε διαλέγουν τη συγκεκριμένη περιοχή τουρίστες για περπάτημα. Η διαπεραστική παραπονεμένη ματιά ενός γεροδεμένου αγοριού που χειριζόταν ένα είδος πρέσας στο ισόγειο μιας τέτοιας βιοτεχνίας είναι ο λόγος που κατέβασα τη μηχανή μου και την έκλεισα. Άρα λοιπόν δε θα δείτε φωτογραφίες σε αυτή τη φάση, μα ούτε και τα παιδιά είχαν κλικ εδώ, παράξενο! Και ούτε μιλούσαμε μεταξύ μας ιδιαίτερα! Σίγουρα ο καθένας για τους δικούς του λόγους!

Η ματιά του… τόσο πονεμένη! Που μου θύμισε δύο άλλα ζευγάρια μάτια στη Σμύρνη το 2010, όταν περάσαμε απέναντι, ενώ συμμετείχαμε σε μια διήμερη οργανωμένη εκδρομή από τη Χίο. Ο Ταχίρ (συμμαθητής και γείτονας της μαμάς μου) ήρθε να μας παραλάβει από το ξενοδοχείο όπου μέναμε, μας ξενάγησε στο τοπικό παζάρι και έπειτα πήγαμε στο Κορδελιό να βρούμε σε πρώτη φάση τη γυναίκα του και έπειτα τους συγγενείς του, που όλοι μαζί είχαν σπίτια σε μια γειτονιά, όντας σε όλους γνωστή ως η γειτονιά των Παργινών. Με τα γεγονότα των Σεπτεμβριανών οι χριστιανοί Παργινοί άρχισαν έναν αγώνα καταδίωξης και σφαγής όλων των μουσουλμάνων Παργινών που είχαν μείνει στη περιοχή από την εποχή της τουρκοκρατίας. Φίλοι και γείτονες, μεγαλωμένοι για γενεές μαζί, έβρισκαν διάφορους τρόπους για να τους πάρουν τη ζωή και εν συνεχεία τη περιουσία, ανεβάζοντας τους π.χ. στα δέντρα για να τους βοηθήσουν να κόψουν τους καρπούς, ενώ εκείνοι τους πυροβολούσαν σκοτώνοντάς τους από κάτω. Εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους με τη βία και φυγαδεύτηκαν υπό το φόβο του θανάτου, βρίσκοντας οποιοδήποτε μέσο για να γυρίσουν υποτίθεται στη ‘’μαμά’’ πατρίδα. Τούρκοι για τους Έλληνες και Έλληνες για τους Τούρκους. Έφτιαξαν τη ζωή τους από την αρχή και όταν η κυβέρνηση τους το επέτρεψε, άρχισαν οι νεότεροι να ταξιδεύουν προς τη (γι’αυτούς) πατρίδα. Για τη φιλοξενία τους δεν έχω λόγια. Η δε μητέρα του Ταχίρ μόλις έμαθε ότι θα πηγαίναμε, του είχε πει να μη μας αφήσει να φύγουμε αν δεν μας έβλεπε. Μια γιαγιά χωρίς χαρτιά (ανύπαρκτη για τον επίγειο κόσμο) που δε μιλούσε γρι Τουρκικά. Η συννενόηση με τα εγγόνια της αδύνατη, εκτός και προσφερόταν η νύφη ή ο γιος της να κάνει τη μετάφραση. Άνθρωποι χωρίς ταυτότητα, άνθρωποι χωρίς πατρίδα. Συνέχεια με ρωτούσε για τη γιαγιά μου, τη καλή παιδική της φίλη και το παππού μου και δε παρέλειπε να αναφέρει συχνά πυκνά την εγγονή της που έγινε μοντέλο και τώρα πια ζει στην Ελλάδα φουσκώνοντας με περηφάνεια.

Δε ξέρω τι περίεργος συνειρμός ήταν αυτός που έκανα, μα τα μάτια του είχαν την ίδια μελαγχολία, το ίδιο παράπονο, την ίδια λαχτάρα, την ίδια λύπη.
DSCN3869.JPG

DSCN3870.JPG

DSCN3871.JPG

DSCN3872.JPG

Περιπλανηθήκαμε μέχρι τη στάση του τράμ στο Μπεγιαζίτ
DSCN3873.JPG

το μουσείο καλλιγραφίας και το πανεπιστήμιο
DSCN3874.JPG

και πήραμε το δρόμο για το Σουλειμάνιγε Τζαμί
DSCN3875.JPG

DSCN3876.JPG

DSCN3880.JPG

DSCN3882.JPG

DSCN3884.JPG

DSCN3885.JPG

η θέα στο Πύργο του Γαλατά εξαιρετική από εδώ επάνω
DSCN3886.JPG

DSCN3887.JPG

DSCN3893.JPG

τα στενά γύρω από τη μεγάλη αγορά έσφυζαν από ζωή καθότι εδώ ψωνίζουν οι ντόπιοι (μη ρωτάτε για τη καθαριότητα! )
DSCN3894.JPG

DSCN3895.JPG

DSCN3897.JPG

DSCN3899.JPG

DSCN3900.JPG

DSCN3901.JPG

DSCN3902.JPG

DSCN3903.JPG

περάσαμε την υπόγεια διάβαση, όπου με έκπληξη διαπιστώσαμε ότι διαθέτει κλιματισμό και μάλιστα τελευταίας τεχνολογίας
DSCN3906.JPG
DSCN3907.JPG

η γέφυρα του γαλατά εμπρός μας
DSCN3908.JPG

DSCN3910.JPG

DSCN3911.JPG

δε το λες και καθαρό το νερό αυτό
DSCN3913.JPG

DSCN3914.JPG

DSCN3915.JPG

DSCN3916.JPG

DSCN3918.JPG

που είναι ο καλόγηρος με το ψάρι είπαμε; κανείς μας δεν ήταν διατεθειμένος να τον ψάξει, ανεβήκαμε από πάνω για να έχουμε μερικές λήψεις εδώ
DSCN3919 (2).JPG

DSCN3920.JPG

και να το Μπέγιογλου
DSCN3921.JPG

παρακάμψαμε τη ψαραγορά και περάσαμε απέναντι παίρνοντας το υπόγειο τρένο με κατεύθυνση τη πλατεία Τούνελ ( ο υπόγειος ήταν ο τρίτος στο κόσμο που λειτούργησε το 1876 μετά από αυτούς του Λονδίνου και της Νέας Υόρκης)
DSCN3922.JPG

DSCN3924.JPG

DSCN3926.JPG

DSCN3927.JPG

DSCN3928.JPG

DSCN3929.JPG

το τέλος (ή η αρχή ) της Ιστικλάλ
DSCN3930.JPG

DSCN3932.JPG

DSCN3934.JPG

για να γυρίσουμε πίσω στη λεωφόρο Γκαλίπ Ντέντε και να αρχίζουμε να κατηφορίζουμε για το Πύργο του Γαλατά
DSCN3935.JPG

DSCN3936.JPG

DSCN3937.JPG

DSCN3938.JPG

DSCN3945.JPG

DSCN3941.JPG

DSCN3942.JPG

DSCN3943.JPG

και όταν φτάσαμε διαπιστώσαμε ότι και εκεί ήταν κλειστά! Έεεεεεελλλλλααααααααααα! Ας πρωτοτυπήσουμε για μια φορά σήμερα!!!
DSCN3947.JPG

o πολύ ευγενικός φύλακας μας έδωσε μία κάρτα, σημειώσαμε πάνω τα τηλέφωνα για να κάνουμε κράτηση σε περίπτωση που θα θέλαμε να έρθουμε την επόμενη. Και γιατί κράτηση; Γιατί η ουρά αναμονής για τραπέζι αγγίζει τη μία ώρα. Μας διαβεβαίωσε ότι αν ανεβαίναμε στην ώρα μας, ο πύργος παραμένει ανοικτός ΜΟΝΟ για όσους είναι ήδη μέσα μέχρι τις δώδεκα, άρα θα μπορούσαμε να απολαύσουμε τη θέα για ώρες. Τον ευχαριστήσαμε και πήραμε το δρόμο της της επιστροφής
DSCN3950.JPG

DSCN3951.JPG

DSCN3952.JPG

DSCN3953.JPG

DSCN3954.JPG

Το σχέδιο ήταν να φτάσουμε πάλι στη γέφυρα και από εκεί να παίρναμε ένα ταξί για να μεταφέρει τα κουφάρια μας στο ξενοδοχείο. Και επειδή τα σχέδια φτιάχνονται για να χαλάνε, ένα ''and nothing else matters'' λειτούργησε ως φλογέρα και εμείς ως υπνωτισμένοι προσγειωθήκαμε στις καρέκλες ενός ξενοδοχείου μέσα σε ένα στενό (ο Θεός να το κάνει μπαράκι) με μια γιγαντοοθόνη για αθλητικά στο βάθος, φλοράλ μαξιλάρια, κεράκια στα τραπεζάκια και ένα ηχείο να κρέμεται από αυτή εδώ τη σκάλα
11999901_10205127375011782_1267188353_n.jpg

Το είδαμε παρακμιακό αλλά λέμε δε βαριέσαι, έχει τη τελειότερη μουσική. Μπύρες θέλουμε είπαμε και μία πίτσα.
DSCN3955.JPG

Και μας φέρνει τις πιο παγωμένες μπύρες που ήπιαμε σε όλο το ταξίδι με ποτήρια που άχνιζαν και τη πιο υπέροχη πίτσα, ψημένη σε ξυλόφουρνο. Η ανταμοιβή του γκαντέμη. Yeeeeeeeeeessssssssss!!!!!!!!!!!!
Σηκωθήκαμε να φύγουμε κατά τη μία, αφού είχαμε μείνει τελευταίοι και ο μακρυμάλλης ιδιοκτήτης τυπάς άρχισε να παίζει disco, μπας και πάμε σπίτια μας καμιά φορά και εκείνοι επιτέλους για ύπνο!
 
Last edited:

Action

Member
Μηνύματα
117
Likes
411
Ταξίδι-Όνειρο
Γαλλική Πολυνησία
Ημέρα 3η

Σύμφωνα με το αρχικό μας πλάνο, αυτή θα ήταν η πιο ''δύσκολη’’ ημέρα. Θα ξεκινούσαμε το πρωί και θα καταλήγαμε στο ξενοδοχείο μας βράδι, όλη μέρα στο πόδι δηλαδή. Καλά εγώ είμαι ψυχασθενής, όπως λέει και μία φίλη μου, εκείνοι πήραν μία πρώτη γεύση την προηγούμενη ημέρα, έπρεπε να το ψυλλιαστούν το πράγμα πως θα πάει. Εγώ πάντως είχα προειδοποιήσει , θα είναι μία δύσκολη ημέρα.
Τελικά όταν λένε ότι η καλή ημέρα φαίνεται από το πρωί ισχύει έτσι; Εεε αυτό ακριβώς!
Πήραμε το τραμ για το Καμπατάς. Και μετά το λεωφορείο για το Ορτάκιοι. Ρωτάω τον οδηγό αν είναι το σωστό λεωφορείο, με κοιτάει λοξά και μου κάνει ένα νεύμα. Βγάζω τη Ίστανμπουλ κάρτα μου για να τη περάσω 3 φορές (αφού είμαστε τρείς). Κοιτάζοντάς με κάπως, γυρίζει το κεφάλι από την άλλη και άρχισε κάτι να μουρμουράει. Πλέον ήμουν σίγουρη ότι δεν ήταν ιδέα μου, ο τύπος ήταν κακόκεφος ( ; ) ( ποιός θα μπορούσε να μου πει ότι έχω άδικο όταν λέω στις γυναίκες να κάνουν και κανένα χατήρι μέσα μέσα στους άνδρες τους, να γίνονται χαρούμενοι οι άνθρωποι για να μη βασανίζουν τους κακόμοιρους τους συνανθρώπους τους όταν πάνε στη δουλειά τους ε; ποιός; ) , άρα απέρριψα τη σκέψη να τον ρωτήσω πόσες στάσεις έπρεπε να μετρήσουμε, ή θα μας έλεγε εκείνος να κατέβουμε;;; …. μπαααααααα …. ( Έλληνες οδηγοί λεωφορείων, νομίζω ότι τους αγαπάω) … αφού περάσαμε τη στάση, γιατί κανείς δε κατέβαινε εκεί (και πέρασε σφαίρα, ούτε που προλάβαμε να δούμε) πατήσαμε το κουμπί για να κατέβουμε έστω και πιο πάνω, μας άφησε τελικά 2 στάσεις παραπάνω. Και περπατήσαμε προς τα πίσω χαζεύοντας τη περιοχή που φαινόταν αρκετά πλούσια κρίνοντας από τα σπίτια και τα παραλιακά μαγαζιά .

DSCN3957.JPG
DSCN3958.JPG

DSCN3959.JPG

DSCN3960.JPG

να και τα μαγαζάκια με τη ψητή γεμιστή πατάτα
DSCN3961.JPG

και φτάσαμε στο μοναδικής ομορφιάς τζαμί, στο Ορτάκιοι, χτισμένο από τον ίδιο αρχιτέκτονα που επιμελήθηκε το ανάκτορο Ντολμάμπαχτσε. Εντυπωσιακό πραγματικά και πολύ πολύ στολισμένο
DSCN3963.JPG

DSCN3964.JPG

DSCN3965.JPG

just married
DSCN3966.JPG

αχχχχχ πολίτικη κουζίνα - η ταινία
DSCN3967.JPG

11148738_1029648870412946_4316330211194536520_n.jpg

11218628_1029661507078349_4264882448751138183_n.jpg

DSCN3974.JPG

Βγήκαμε ξανά στο δρόμο προς αναζήτηση ταξί. Ο ταξιδιωτικός μας οδηγός έλεγε να πάρουμε ταξί στο ανέβασμα μέχρι το παλάτι Γιλντίζ και αυτό είχαμε σκοπό να κάνουμε, συμπληρώνοντάς το με μία βόλτα στο πάρκο κατεβαίνοντας. Παίρνουμε λοιπόν ένα διερχόμενο, μας πάει 200μ πιο κάτω, μας παίρνει 5 λίρες και μας λέει ‘’sorry guys απαγορεύονται τα αυτοκίνητα μέσα, αυτή είναι η είσοδος του πάρκου, θα πάτε όλο ευθεία επάνω’’. Λέμε εντάξει, ίσως να έχουν αλλάξει τα πράγματα από την ημερομηνία έκδοσης του ταξιδιωτικού οδηγού μέχρι σήμερα, περάσαμε τη πύλη και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε. Αυτό που με ανησηχούσε προς το παρόν ήταν οι σταγόνες της βροχής που έπεφταν αραιές μεν, αλλά έπεφταν.
DSCN3975.JPG

DSCN3976.JPG

Φτάσαμε στο περίπτερο της Μάλτας, με την όμορφη λιμνούλα
DSCN3977.JPG

DSCN3982.JPG

DSCN3980.JPG

περπατήσαμε αρκετά και βρεθήκαμε στο Περίπτερο Σαλέ. Δε θέλαμε να μπούμε καθώς μας περίμενε το ανάκτορο Ντολμάμπαχτσε, ρωτήσαμε όμως το φύλακα ποιο δρόμο θα παίρναμε για το παλάτι Γιλντίζ (έπρεπε να πάμε αριστερά σύμφωνα με το χάρτη). Και απαντάει αυτός με μεγάλη φυσικότητα: ‘’μα δεν ενώνονται οι δυο τομείς του πάρκου μεταξύ τους, υπάρχει εσωτερικός τοίχος που χωρίζει το πάρκο στα δύο. Για να επισκεφτείτε το παλάτι Γιλντίζ πρέπει να βγείτε από τη κύρια πύλη να περπατήσετε κατά μήκος του εξωτερικού τοίχου και να μπείτε από την είσοδο που έχει στο πλάι’’. Εσείς σε πόσα πάρκα έχετε πάει που να είναι χωρισμένα σε τομείς; Το φανταζόσασταν ποτέ; Ούτε εμείς. Μείναμε κόκκαλο και οι τρείς. Εεεεεεεντάξει είπαμε, ευχαριστούμε και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε για το Ντολμάμπαχτσε. Ούτε συζήτηση για δεύτερο ανέβασμα, με ψιλόβροχο. Πήραμε τον αέρα μας στο πάρκο, όμορφο και πολύ περιποιημένο, φωτογραφίσαμε τα ευφάνταστα καλάθια σκουπιδιών,
DSCN3984.JPG

DSCN3985.JPG

ενώ μας προσπέρασε ένα αυτοκίνητο και σε λίγο ακολούθησε και ένα δεύτερο. Κοιταχτήκαμε για λίγο. Φτάνοντας στη πύλη έμπαινε ένα φορτηγάκι και είδαμε ότι πλήρωσε εισιτήριο, άρα ο ταξιτζής γι’αυτό μας είπε ότι δεν επιτρέπονται αμάξια εδώ μέσα, προφανώς δε θα ήθελε να το πληρώσει και κατόπιν να μας το χρεώσει, όμως μετά το φορτηγάκι νάσου και ένα ταξί … χωρίς να πληρώσει είσοδο... Μάλιστα!!!
Ακολούθησε το αναμενόμενο ‘’στόλισμα’’ για τον ταξιτζή και για να μου περάσει η σύγχυση τσίμπησα ένα παγωτάκι.
Περάσαμε το παλάτι Τσιραγάν, που έχει μετατραπεί σε πολυτελέστατο ξενοδοχείο και χαζέψαμε την απογείωση ενός ιδιωτικού ελικοπτέρου.
DSCN3986.JPG

DSCN3987.JPG

DSCN3988.JPG

DSCN3989.JPG

Αφήσαμε πίσω τη προβλήτα στο Μπεσικτάς και το Ναυτικό Μουσείο
DSCN3990.JPG

DSCN3991.JPG

DSCN3993.JPG

DSCN3994.JPG

Και να μπροστά μας το Ντολμάμπαχτσε. Ουρά περίπου της μιάμιση ώρας. Καθήσαμε εναλλάξ μέχρι να φτάσουμε στο ταμείο και απλά παρακαλούσαμε να μη βρέξει, τουλάχιστον μέχρι να μπούμε.

DSCN3995.JPG

η αυτοκρατορική πύλη
DSCN3996.JPG

DSCN3999.JPG

DSCN4001.JPG

DSCN4002.JPG

DSCN4004.JPG

DSCN4006.JPG

DSCN4008.JPG

DSCN4010.JPG

DSCN4011.JPG

DSCN4012.JPG

DSCN4013.JPG

φορέσαμε τα φρουτς φρουτς για να μη πατήσουμε με τα παπούτσια μας στα χαλιά
DSCN4014.JPG

ενσωματωθήκαμε στο αγγλόφωνο γκρουπ και η ξενάγηση άρχισε. Φωτογραφίες δεν υπάρχουν, μια και ήταν ρητά απαγορευμένο, όμως μπορείτε να φανταστείτε ένα παλάτι στα πρότυπα των Βερσαλλιών (όχι τόσο μεγάλο, ούτε και τόσο πλούσιο, όμως το ίδιο παραστολισμένο και παραφορτωμένο). Έχουμε φωτογραφίες από το περιβάλλοντα χώρο όμως, όπου πραγματικά σε κερδίζει η επαφή του παλατιού με τη θάλασσα.
DSCN4016.JPG

DSCN4019.JPG

DSCN4020.JPG

κάθε ζευγαράκι που σέβεται τον εαυτό του να μην έχει μία selfie ;
DSCN4017.JPG

DSCN4023.JPG

DSCN4025.JPG

DSCN4027.JPG

DSCN4030.JPG

DSCN4033.JPG

Από εδώ το φέραμε από εκεί το φέραμε, πάλι πήγε πέντε παρά, πάλι νηστικοί είχαμε μείνει. Παίρνοντας την ανηφόρα για τη Ταξίμ πολύ κοντά στο ανάκτορο Ντολμάμπαχτσε και μη έχοντας κουράγιο για να ψάξουμε για κάτι καλύτερο (που σίγουρα στη Ταξίμ θα βρίσκαμε ότι θέλαμε, δε τιθόταν τέτοιο θέμα) αποφασίσαμε να φάμε σε ένα υπαίθριο εστιατόριο τύπου Goody's όσον αφορά το φαγητό μόνο, όπως θα διαπιστώναμε αργότερα. Πέρα από τη σαλάτα που σερβιρίστηκε σε μπόλ (και όχι σε πιάτο ρηχό), τα πιάτα ήταν κλασικό τυποποιημένο έτοιμο φαγητό. Όμως τέτοια ώρα τέτοια λόγια και υπό την απειλή της βροχής φάγαμε στα γρήγορα και όχι δε θα μας λείψετε, ούτε θα ξαναπεράσουμε.
DSCN4037.JPG

DSCN4036.JPG

κλασική πια αξία αυτό το ξινόγαλο
DSCN4035.JPG

- Εγώ: στανιάρατε; Πάμε σιγά σιγά;
- Μαρίνα: τι;
- Πάνος: έγερσις είπε η Μέρκελ δεν ακούς; που είναι το μυαλό σου;
Χαχαχαχαχαχαχα .... οκ .... ''γειά σου φράου Άσπα'' στο γυμναστήριο, με χαιρετάνε ναζιστικά στη διάταση για τον τετρακέφαλο στο τέλος του μαθήματος, Μέρκελ τώρα .... χμμμμ δε ξέρω εσείς πώς το μεταφράζετε, όμως όλα μου φωνάζουν ότι πρέπει να πάω στο Βερολίνο ... εγώ λέω ... !!!
 
Last edited:

Action

Member
Μηνύματα
117
Likes
411
Ταξίδι-Όνειρο
Γαλλική Πολυνησία
Το δεύτερο μισό της ημέρας μας κύλησε ομαλά. Ανεβήκαμε προς τη πλατεία Ταξίμ
DSCN4038.JPG

DSCN4039.JPG

αφήνοντας πίσω μας εκείνη την ‘’άλλη’’ Κωνσταντινούπολη που μας είχε μεταφέρει πίσω στο χρόνο. Λες και άνοιξε για εμάς η πύλη στο μέλλον και στο τέλος της ανηφόρας άρχισαν να υψώνονται μοντέρνα ξενοδοχεία, καφέ, εστιατόρια, δρόμοι που δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν από τους αντίστοιχους σε μία οποιαδήποτε ευρωπαική πόλη. Μια φίλη μου είχε πει ‘’πρέπει οπωσδήποτε να φας προφιτερόλ στο ζαχαροπλαστείο Iντσί, είναι τέεεελειο’’ ! Άρα μπορεί το SarayMuhallebicisi πάνω στη πλατεία να φημίζεται για τα γλυκά του, εμείς προτιμήσαμε να ψάξουμε για το άλλο. Έτσι φωτογραφηθήκαμε στο μνημείο της Ανεξαρτησίας
DSCN4041.JPG

DSCN4040.JPG

και αρχίσαμε να περιδιαβαίνουμε την Ιστικλάλ με το περίφημο τρενάκι
DSCN4046.JPG

παρά τις προσπάθειές τους ο κόσμος δεν έμοιαζε να νοιάζεται και πολύ (γνωστές εικόνες)
DSCN4050.JPG

πολύβουη η αγορά , με κάθε είδους καταστήματα που στεγάζονται σε εντυπωσιακά κτίρια
DSCN4052.JPG

DSCN4054.JPG

DSCN4055.JPG

το ελληνικό προξενείο
DSCN4056.JPG

DSCN4058.JPG

DSCN4059.JPG

με τη πρόσοψή του να κοσμείται με γιγαντοαφίσα το νησί της Σύμης με το διακριτικό www.visitgreece.gr
DSCN4060.JPG

η έδρα του τουρκικού κινηματογράφου
DSCN4061.JPG

και η πρώην αγορά λουλουδιών το Τσιτσέκ Πασαζί.
DSCN4062.JPG

DSCN4063.JPG

DSCN4064.JPG

DSCN4065.JPG

DSCN4067.JPG

(photo by Marina)
12029100_10205182626313030_760248407_n.jpg

η αγορά συνεχίζεται και έξω από τη σκεπαστή στοά με λογιών λογιών καλούδια
DSCN4068.JPG

DSCN4070.JPG

μπήκαμε στην Αβρούπα Πασαζί ή αλλιώς αψιδωτή αίθουσα των καθρεπτών με νεοαναγεννησιακό εσωτερικό, κλασικά αγάλματα και μαρμάρινο πάτωμα
DSCN4071.JPG

DSCN4072.JPG

DSCN4074.JPG

DSCN4073.JPG

DSCN4075.JPG
η περιοχή του Πέραν
DSCN4077.JPG

DSCN4078.JPG

DSCN4080.JPG

με όμορφα κρυμμένα καφενεδάκια
DSCN4081.JPG

DSCN4082.JPG

ανδρική υπόθεση
DSCN4084.JPG

δεν πέρασε απαρατήρητο το φυτό αυτό με τους περίεργους ... καρπούς από το βλέμμα της Μαρίνας
DSCN4086.JPG

ενώ το δικό μου άρχισε να πλανιέται στην Ιστικλάλ που φαινόταν στο βάθος. Έπρεπε να βρούμε την οδό που οδηγούσε στο ελληνορθόδοξο σχολείο ‘’Ζωγράφειον’’ και κοιτώντας το χάρτη, δε κατάλαβα ότι οι άλλοι δύο δε με ακολουθούσαν πια. Είχαν σταματήσει έξω από ένα ζαχαροπλαστείο. Γύρισα πίσω ρωτώντας τους αν όλα ήταν καλά, απαντούν μια χαρά, εδώ θα καθήσουμε. Κοιτάζω τη ταμπέλα του και εύλογα απαντάω ‘’μα εδώ είναι το MADO’’ , όταν νιώθω τα χέρια του Πάνου στους ώμους μου να με καθηλώνουν σε μια καρέκλα λέγοντάς μου: ‘’ βρε άστα αυτά που ξέρεις, σιγά μην είναι γεμάτο, έχει τραπεζάκια ελεύθερα και δε το κουνάμε από εδώ μέχρι να αναλάβουμε δυνάμεις’’. Γελούσα και όλη την επόμενη ημέρα κάθε φορά που το σκεφτόμουν.
(photo by Panos)
11873402_10204825331092459_7317965038152464387_n.jpg

βγαίνοντας ξανά στην Ιστικλάλ
DSCN4089.JPG

DSCN4091.JPG

απολαύσαμε το show των παγωτατζήδων που διασκεδάζουν με τη ψυχή τους με τα αποσβολωμένα βλέμματα των υποψήφιων τουριστών πελατών τους
DSCN4093.JPG

(photo by Panos)
11898531_1632093053714669_7409186598067410304_n.jpg

οι οδοί δεν αναγράφονται παντού, ρωτώντας όμως πας στη πόλη
DSCN4094.JPG

DSCN4095.JPG

το ελληνορθόδοξο σχολείο Ζωγράφειον
DSCN4097.JPG

DSCN4098.JPG

DSCN4099.JPG

DSCN4100.JPG

στο τέλος του δρόμου απαντήσαμε τα πολύ παλιά λουτρά, όπως αναγράφεται από το 1481. Κάναμε το κόπο να ρωτήσουμε. Η τιμή ήταν αρκετά συμφέρουσα, η πιο χαμηλή που βρήκαμε σε όλη τη πόλη, με τη βασική περιποίηση στις 30 λίρες, όταν η αντίστοιχη στα λουτρά Τσεμπερλίτας άγγιζε τις 90.
DSCN4101.JPG

DSCN4102.JPG

Εάν κάναμε όμως χαμάμ (που πιστέψτε με θα ήταν ότι έπρεπε για τα καταταλαιπωρημένα μας πόδια), θα χάναμε τον υπόλοιπο περίπατο και αποφασίσαμε να συνεχίσουμε μέχρι οι δυνάμεις μας να μας εγκαταλείψουν τελείως
κατηφορίζοντας σε μια περιοχή όπου θύμιζε έντονα αυτή των Εξαρχείων
DSCN4104.JPG

DSCN4105.JPG

περίπου
DSCN4106.JPG

DSCN4108.JPG

DSCN4110.JPG

Ψάχνοντας τη Γαλλική Οδό, ο Πάνος λιποψύχησε: ‘’βρε παιδιά δε παίρνουμε ένα ταξάκι να πάμε σπίτι, δεν αντέχω άλλο νομίζω’’ , του το υποσχέθηκα με τον όρο να βρίσκαμε τη τελευταία, όπως έδειχναν τα πράγματα, στάση για σήμερα. Και βουαλά
(photo by Marina)
12041822_10205182627073049_2097889405_n.jpg

ευχάριστα πέρασε ένα διωράκι με ζωντανή γαλλική μουσική μέσα σε ένα πανέμορφο στενό που ήταν λες και είχε βγει από παραμύθι.
DSCN4112.JPG

DSCN4113.JPG

DSCN4115.JPG

DSCN4117.JPG

DSCN4118.JPG

DSCN4120.JPG

DSCN4127.JPG

Κοιτάζοντας το ταξιδιωτικό οδηγό, οι επόμενες στάσεις θα ήταν έξι: το τέμενος Τομτόμ καπτάν με τη κρήνη του 17ου αιώνα, το οθωμανικό χυτήριο κανονιών, το τέμενος Κιλίτς Αλί Πασά, η κρήνη Τοπχανέ, η Αλί Πασαζί με τους καπνιστές ναργιλέ και το μουσείο σύγχρονης τέχνης. Και λέω ΘΑ ήταν αν είχαμε περισσότερο χρόνο και περισσότερο κουράγιο.
DSCN4126.JPG
 
Last edited:

Action

Member
Μηνύματα
117
Likes
411
Ταξίδι-Όνειρο
Γαλλική Πολυνησία
Ημέρα 4η

Πριν πέσουμε για ύπνο κάναμε μια μικρή αλλαγή στο πρόγραμμα. Ο Πάνος έπαιρνε μία αγωγή για κάτι που τον ταλαιπωρούσε και αυτό του προκαλούσε υπνηλία. Είχαμε περπατήσει και πολύ τις προηγούμενες ημέρες, άρα δε θα μπορούσα να επιμείνω περισσότερο, κατανοώντας πλήρως τη κατάσταση και αυτό θα το θυμόσαστε καλά για όσα γεγονότα ακολουθήσουν (εδώ ταιριάζει το απόφθεγμα του Χόρχε Λουίς Μπόρχε : δεν υπάρχει τρόπος να γνωρίζω αν τα γεγονότα που θα σας διηγηθώ είναι τα αίτια ή τα αποτελέσματα). Αφήσαμε λοιπόν ότι είχε απομείνει για ποδαράτο για τη Κυριακή (την τελευταία μας ημέρα) και βάλαμε τις βαρκάδες για το Σάββατο. Το πρωί Πριγκηπόνvησα, το απόγευμα Βόσπορος. Έτσι πρωί πρωί χαράματα (9 πμ) είμαστε στην αποβάθρα περιμένοντας. 3,85 τουρκικές λίρες το εισιτήριο έκαστος.
DSCN4130.JPG

DSCN4131.JPG

Πρώτα μαζευτήκανε όοοοοολοι σε αυτήν εδώ τη πόρτα
DSCN4129.JPG

και μόλις άνοιξε η απέναντι έγινε ο κακός χαμός. Βέβαια που πήγαν όλοι αυτοί δε γνωρίζουμε γιατί εμείς βρήκαμε πολύ εύκολα και άνετα να καθίσουμε. Χαζεύοντας
(photo by Marina)
11998705_10205121173856757_793399293_n.jpg

και συμμετέχοντας στη συζήτηση, όχι για να μη λέτε, γιατί πρέπει να τα δείχνουμε όλα (θα καταλάβετε παρακάτω τι εννοώ)
(photo by Marina)
12000050_10205121174216766_1661579954_n.jpg

Είχα εκτυπώσει κάποιες πληροφορίες για τα νησιά και η Μαρίνα προσφέρθηκε να μας διαβάσει καθ’οδόν.
DSCN4133.JPG

1η στάση Καντίκιοι
DSCN4135.JPG

DSCN4137.JPG

DSCN4140.JPG

και φεύγει πάλι το βαπόρι
DSCN4141.JPG

DSCN4142.JPG

Όοοοοοχι, δεν είναι αυτό που νομίζετε!!!!!! Τέτοιες φωτογραφίες κυκλοφορούν, σου βγαίνει το όνομα και μετά αρχίζει η καζούρα παρουσιάζοντας ντοκουμέντα και καλά, και εξηγώ! Κάποιοι άνθρωποι απλά αντιλαμβάνονται διαφορετικά το χώρο, αυτό είναι όλο. Έτσι μερικοί κάθονται όπως η Μαρίνα, ή ξαπλώνουν όπως εγώ. Αφού υπάρχει ο χώρος, γιατί να στριμωχνόμαστε;
(photo by Panos)
2sGvFc6sIxQ2ZtWAGOPws3xt4DQEm3zJVFB8ZyOuS9c.jpg

Φτάσαμε λοιπόν στη Χάλκη
DSCN4143.JPG

DSCN4144.JPG

DSCN4146.JPG

και ναι πρώτο λάθος, έπρεπε να πάμε πρώτα στη Πρίγκηπο και μετά στη Χάλκη. Σκεφτήκαμε όμως ότι είναι μικρό νησάκι, άρα δε θα είχαμε καθυστέρηση (λέγαμε τώρα εμείς). Αρχικά πήραμε το αλογάκι να μας πάει στη Θεολογική σχολή.
DSCN4148.JPG

DSCN4149.JPG

DSCN4152.JPG

Καλημέρα μας είπαν στην είσοδο (στα ελληνικά φυσικά)
DSCN4153.JPG

DSCN4154.JPG

αυτή την ‘’έκλεψα’’
DSCN4157.JPG

DSCN4159.JPG

DSCN4160.JPG

DSCN4162.JPG

μπόλικο δεντρολίβανο, μοσχομύριζε ο τόπος
DSCN4165.JPG

DSCN4167.JPG

ναι ναι εδώ θυμίζει Ελλάδα
DSCN4169.JPG

στο εσωτερικό
DSCN4171.JPG

DSCN4172.JPG

DSCN4173.JPG

τα εργαλεία ενός ζωγράφου
DSCN4174.JPG

DSCN4176.JPG

και εκείνον επί τον έργον
DSCN4179.JPG

οι παλιές αίθουσες διδασκαλίας
DSCN4181.JPG

αφίσες στους διαδρόμους
DSCN4183.JPG

οι υπόλοιποι επιτρεπόμενοι εσωτερικοί χώροι
DSCN4185.JPG

DSCN4186.JPG

DSCN4187.JPG

βόηθα Παναγίτσα μου τους απελπισμένους
(photo by Panos)
C0c-rYtshZAxpaCA8scuKCn--UzvRKYUYd3FJI8KIh0.jpg

DSCN4189.JPG

η κεντρική είσοδος
DSCN4193.JPG

DSCN4194.JPG

DSCN4196.JPG

DSCN4197.JPG

Μελαγχολήσαμε για λίγο κατεβαίνοντας …. Να και τα πρώτα όμορφα σπίτια
DSCN4198.JPG

DSCN4199.JPG

DSCN4200.JPG

DSCN4201.JPG

DSCN4203.JPG

DSCN4205.JPG

DSCN4207.JPG

DSCN4209.JPG

DSCN4210.JPG

DSCN4211.JPG

με πολλά από αυτά να πωλούνται συνήθως εκείνα που δεν είχαν συντηρήσει οι ιδιοκτήτες τους, είτε γιατί ήταν Ελληνικά, είτε γιατί σε κανέναν δεν ήταν χρήσιμα πια. Υπέροχο νησί, καταπράσινο. Εάν μπει κανείς στο κόπο να μεταφερθεί στα χρόνια της αίγλης θα έβλεπε να κυκλοφορούν στους δρόμους άμαξες με ζευγάρια να απολαμβάνουν τη ρομαντζάδα και άλλα πάλι το περίπατό τους, παιδάκια να παίζουν ξέγνοιαστα στις αυλές και γιαγιάδες να τους λένε παραμύθια για δράκους και βασίλισσες.
DSCN4202.JPG

DSCN4204.JPG

DSCN4206.JPG

Μέσα σε ένα από αυτά τα στενάκια βρήκαμε μια οικογένεια Ελλήνων που είχαν μόλις δύο μέρες στο νησί καταφθάνοντας από την Αθήνα για διακοπές πιθανόν στο πατρικό τους ( ; ) . Ρωτήσαμε για το τι να δούμε άλλο μας είπαν ότι ο γύρος είναι πολύ ωραίος και αξίζει πολύ η διαδρομή. Πόσο είναι περίπου ο γύρος; Περίπου ένα μισάωρο με τρία τέταρτα (άρτι αφιχθείς ο Αθηναίος με μνήμη ασθενή, όπως αποδείχτηκε). Εεε τότε ας πάμε (βρε είστε σίγουροι; ) και αρχίσαμε να περπατάμε.
DSCN4212.JPG

DSCN4215.JPG

DSCN4216.JPG

βρήκαμε τα ‘’σπιτάκια’’ των αλόγων
DSCN4217.JPG

DSCN4218.JPG

και φυσικά δε μας έκανε τίποτα εντύπωση
DSCN4219.JPG

γιατί κόσμος πήγαινε και ερχόταν, άλλοι έτρεχαν, άλλοι βάδιζαν, ζευγάρια με μωρά στα καρότσια κάνανε τη βόλτα τους, είχαμε ήδη 50 λεπτά φτάνοντας σε μια παραλία με μουσική που σου τρυπούσε τα τύμπανα από το δρόμο (πόσο μάλλον να ήσουν εκεί)
DSCN4220.JPG

Άρχισα λοιπόν εγώ για να ελαφρύνω λίγο τη κατάσταση ‘’η σημερινή προπόνηση είναι μία προσφορά του γυμναστηρίου Action‘’ , γελούσαν αλλά η καρδούλα τους το’ξερε. Μπήκαμε στο εκκλησάκι του Αγίου Σπυρίδωνα να ανάψουμε ένα κεράκι (καθότι θεοσεβούμενοι) αφήνοντας το Πάνο να αράξει στους κορμούς των δέντρων που κάποιος είχε φροντίσει να ποστιάσει για να τους λιανίσει για το χειμώνα.
DSCN4222.JPG

Δε βλέπαμε όμως τη πόλη και εκεί που σκεφτόμαστε τι θα έπρεπε να κάνουμε; Προχωράμε; Ή γυρίζουμε; Σταματάμε ένα κορίτσι που έτρεχε, τη ρωτάμε, μας λέει ότι έχουμε ακόμη να διανύσουμε τη μισή απόσταση δηλαδή άλλη μία ώρα;;; …. Απογοητευτικό! Ρωτάμε ένα ζευγάρι που περπατούσε μας λέει ‘’μισή ωρίτσα ακόμη’’. 1-1 . Περνάει ένα φορτηγό βυτίο. Χωρίς να το σκεφτώ πολύ τους πλησιάζω, ρωτάω, μου λέει το παληκάρι ‘’ουυυυυ έχετε άλλο τόσο ακόμη’’. 2-1. Τα πράγματα είχαν αρχίσει να σοβαρεύουν επικίνδυνα. Το επεξεργάστηκε ο εγκέφαλός μου για λίγο, του χαμογέλασα, του πετάρισα τις πανέμορφες βλεφαρίδες μου :p , του γλυκομίλησα, τι να έκανε και αυτός; Μας πήρε!
DSCN4223.JPG

στο δρόμο της επιστροφής πια
DSCN4224.JPG

Φτάνοντας προσφερθήκαμε να τους αφήσουμε 10 λίρες ‘’ για μια μπύρα βρε παιδιά, έτσι για το ευχαριστώ’’, τίποτα. Σε κάθε γωνιά του νησιού όλο και κάτι ελληνικό θα υπήρχε, εντύπωση όμως μας έκανε το γεγονός ότι δε τα πειράζουν τα κτίρια των Ελλήνων, τα αφήνουν με τα λουκέτα τους στις πόρτες και τα βρύα στις αυλές τους.
DSCN4225.JPG

DSCN4226.JPG

DSCN4227.JPG

Μέχρι το επόμενο δρομολόγιο βάση του πίνακα είχαμε 40 λεπτά περίπου, στον Αι Γιώργη δε προλαβαίναμε να πάμε, ευκαιρία λοιπόν για μία ομελέτα με ντομάτα και ένα τσαγάκι μήλο.
DSCN4228.JPG

Μαζί με το φαγητό μας έφερε ο ιδιοκτήτης και ένα χάρτη του νησιού. Τι το θελε; Ανακαλύπτω ότι είχαμε περπατήσει σχεδόν όλο το γύρο, μέχρι τη πλαζ ada και θέλαμε πολύ λίγο ακόμη για το μοναστήρι , δείτε και μόνοι σας
Χάλκη.jpeg

… και τώρα τι να έλεγα που με είδαν ότι έβαλα τα χέρια στα μάτια μου και μετά στο κεφάλι μου σκύβοντας!!! Χαχαχαχαχαχαχαχαχα δεν υπήρχε αυτό, απλά δεν υπήρχε!!! Το κατάπιαμε (δηλαδή τι να καταπιούμε; αμάσητο πήγε) και πήραμε το βαρκάκι για τη Πρίγκηπο.
DSCN4229.JPG

DSCN4231.JPG

δε προλάβαμε να πατήσουμε το πόδι μας στο λιμάνι και ο πιτσιρικάς που βλέπετε βρεγμένος μόλις είχε βγει … από τη θάλασσα. Τον πέταξαν οι φίλοι του μέσα αφού πρώτα του αφαίρεσαν όλα εκείνα τα αντικείμενα που κινδύνευαν με αφανισμό, πορτοφόλι, κινητό, κλειδιά. Δε διαμαρτυρήθηκε πολύ, ίσως να αναγνώριζε ότι το άξιζε.
DSCN4230.JPG

Σε αντίθεση με τη Χάλκη, η Πρίγκηπος ήταν άκρως τουριστική, παλιά σπίτια δεν υπήρχαν ούτε για δείγμα, ψαροταβέρνες, ξενοδοχεία και πλουσιόσπιτα (κρατώντας τη παλιά αρχιτεκτονική – κάτι είναι και αυτό) όμως γεμάτο.
DSCN4232.JPG

DSCN4233.JPG

DSCN4237.JPG

DSCN4238.JPG

Αυτή τη φορά αφήσαμε το Πάνο για καφέ (και μαζιίτου έμεινε και η φωτογραφική μου μηχανή, κλαψ κλαψ, πως το έπαθα εγώ αυτό - βγάλε τη καταραμένη βελόνα από το κουκλάκι μου τ ώ ρ α ), πήραμε το αλογάκι και μας πήγε το γύρο του νησιού πληρώνοντας 75 λίρες (αλμυρούτσικο).
Σταματήσαμε για λίγο στο μοναστήρι του Αι Γιώργη του κουδουνά που σταματούν για προσκύνημα Χριστιανοί και μουσουλμάνοι (κατά ένα παράδοξο τρόπο) όμως αφού φάγαμε όλο το χρόνο μας στη Χάλκη, πάλι δεν είχαμε το περιθώριο να ανέβουμε (κάποιος πολύ πολύ ευγενικός κυριούλης, παρότι δε πολυκαταλάβαινε την αγγλική μας ενημέρωσε ότι είναι 20 λεπτά να ανέβεις, είχε πολύ κόσμο στο προσκύνημα και άλλο τόσο χρόνο να κατέβεις, συν τις φωτογραφίες, συν την όποια καθυστέρηση, γιατί έχοντας εμένα μαζί όλα είναι πιθανά -μπελάδες και μη- , περίπου θα μας έπαιρνε μία ωρίτσα). Έπρεπε να πάρουμε το δρομολόγιο της επιστροφής των 4:30. Το επόμενο ήταν στις 6 και εμείς θέλαμε να κάνουμε και τη κρουαζιέρα στο Βόσπορο, ότι προλαβαίναμε δηλαδή να δούμε μέρα. (Δύο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη χωρούν; Αμ δε χωρούν – Αι Γιώργη μου, άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσι). Μετά από διαδρομή με το βαπόρι μιάμισης περίπου ώρας, έχοντας παίξει με το μωρό ενός ζευγαριού Γάλλων, έχοντας γνωρίσει ένα Βραζιλιάνο ξεναγό που ήταν παντρεμένος με μια τουρκάλα συνάδελφό του και πήγαινε και αυτός στη Πρίγκηπο για πρώτη φορά (φρεσκοπαντρεμένος, εξευρευνούσε τη περιοχή, όσο η σύζυγος δούλευε) και έχοντας δει όλα τα μηχανήματα και παντός τύπου εξαρτήματα για τη κουζίνα
DSCN4240.JPG

φτάσαμε στο Εμίνονου και μεταπηδήσαμε στο βαπόρι που μόλις αναχωρούσε για το τουρ στο Βόσπορο
DSCN4245.JPG

Αναμονή μηδέν. Ενδιαφέρουσα η βόλτα! και ξεκούραστη, αυτό που το πας!!!
And here we go
DSCN4246.JPG

DSCN4257.JPG

DSCN4258.JPG

DSCN4261.JPG

DSCN4265.JPG

DSCN4266.JPG

DSCN4270.JPG

DSCN4272.JPG

DSCN4278.JPG

DSCN4281.JPG

DSCN4283.JPG

DSCN4288.JPG

DSCN4290.JPG

DSCN4293.JPG

DSCN4297.JPG

DSCN4300.JPG

DSCN4303.JPG

DSCN4305.JPG

Ενδιαφέρουσα επίσης η όλο νόημα και απολύτως διακαιολογημένη ματιά του Πάνου ‘’άμα σε πιάσω στα χέρια μου τρελή γυμνάστρια θα σε κάνω κομματάκια’’ - αυτό λέει και ... όχι δεν είχα βαθύ ντεκολτέ
DSCN4241.JPG

Μάθημα 2ο; 3ο; 4ο; ούτε ξέρω πια σε αυτό το ταξίδι: πρώτα πάτε στη Πρίγκηπο και μετά στη Χάλκη. Στη Πρίγκηπο πάρτε χάρτη του νησιού από το τροχόσπιτο όπου στεγάζεται το γραφείο τουρισμού στο νησί.
Πρίγκηπος.jpeg


Στη Χάλκη προμηθευτείτε το χάρτη από εστιατόριο της επιλογής σας με ομελέτα ή χωρίς (ο χάρτης υπάρχει παραπάνω). Στα νησιά, αν είστε ανελέητοι περιπατητές όπως εγώ, ξεκινήστε να πάτε νωρίς, γιατί θα φάτε ολόκληρη μέρα – και δε θα πάτε και στον Αι – Γιώργη τον κουδουνά, μεγάλη η χάρη Του.

Όσον αφορά τις εκδρομές στο Βόσπορο, πέρα από όλες τις εταιρείες που υπάρχουν στην αποβάθρα Εμίνονου, η ρεσεπτιονιστ του ξενοδοχείου μας είπε (αφού είχαμε γυρίσει) ότι έχει λέει και τουρ με βαρκάκι από το Καμπατάς με μόνο 3 ή 5 λίρες. Ανεπιβεβαίωτη πληροφορία, γιαυτό όποιος αποφασίσει να το πραγματοποιήσει, ας το ελέγξει για καλό και για κακό.

Με αυτά και με αυτά πάει και αυτή η μέραααααα!!!!!!! Πως τα κατάφερα πάλι!!!!!!! :rolleyes:
DSCN4307.JPG

DSCN4306.JPG
 
Last edited:

chris7

Member
Μηνύματα
3.218
Likes
26.892
Επόμενο Ταξίδι
Λουξεμβούργο
Ταξίδι-Όνειρο
Καναδάς
Πολύ ωραίες φωτογραφίες.
Πολύ απολαυστική αφήγηση.
Περιμένουμε τη συνέχεια.
 

Action

Member
Μηνύματα
117
Likes
411
Ταξίδι-Όνειρο
Γαλλική Πολυνησία
ευχαριστώ, να είσαι καλά, αν και θεωρώ ότι η δική μου αφήγηση δε μπορεί να συγκριθεί με πολλών εδώ μέσα!!! έμεινε μόνο μία ημέρα, ήταν λίγο επεισοδιακή και αυτή, αλλά όλα καλά πραγματικά! ευχαριστώ!
 

Action

Member
Μηνύματα
117
Likes
411
Ταξίδι-Όνειρο
Γαλλική Πολυνησία
Ημέρα 5η

Κανονικά με τόση κούραση που είχα θα έπρεπε να ξυπνήσω με το ξυπνητήρι. Όμως κρύωνα πολύ και κάνοντας το κόπο να κλείσω κάποια παράθυρα είδα ότι έβρεχε ασταμάτητα. Ο ουρανός κατάμαυρος, το δρομάκι είχε μετατραπεί σε ένα μικρό ρυάκι και δεν φαινόταν να είχε τη θέληση να ‘’ξημερώσει’’. Αύγουστος, σκέφτηκα, κουνώντας το κεφάλι. Το ρολόι έδειχνε 6:42. Δε ξανακοιμήθηκα έκτοτε. Με την αλλαγή του προγράμματος της προηγούμενης ημέρας είχαμε αφήσει τη περιοχή του Εγιούπ και του Μπαλάτ. Λέγαμε να ξεκινήσουμε από το καφέ του Πιέρ Λοτί και στη συνέχεια να το περπατούσαμε προς τα κάτω, περνώντας από το νεκροταφείο, το τζαμί της Βαλιντέ Σουλτάν Μιχρισάχ κτλ κτλ και να καταλήγαμε στο Μπαλάτ, με κάποιο τρόπο. Με αυτό το κατακλυσμό δε θα πηγαίναμε πουθενά, όπως όλα έδειχναν. Με τη φασαρία που έκανα ανακατεύοντας τα χαρτιά και τους χάρτες μου, ξύπνησα και τους άλλους.

- Εσύ; Όρθια; Τόσο νωρίς;, είπε η Μαρίνα (ξέρω τι θα σκεφτείτε, έλαααα δε θέλω σχόλια, είπαμε είναι φήμες ;) ).

- Ναι, της λέω κοιτάζοντας έξω από το τζάμι και αφήνοντας έναν αναστεναγμό.

- Βρέχει πολύ εεε; Και τώρα;

- Δεν έχω ιδέα. Πιθανόν θα πάμε αν ‘’κόψει’’ λίγο, που δε το βλέπω, εδώ κοντά στα ‘’δεύτερα’’ που έχουμε αφήσει και το μεσημεράκι θα πάμε να βρούμε τους άλλους για την επιστροφή.

- Είχαμε και ‘’δεύτερα’’;

- Εεε είχαμε, ήταν πολλά για να τα δούμε όλα σε 5 μέρες. Ένα ξεσκαρτάρισμα είχαμε κάνει να δούμε τα βασικά και να περπατήσουμε τη πόλη…. Ρε συ, ήθελα να’ξερα όταν ακούς διαφημίσεις Κων/πολη 4 ημέρες μπλα μπλα μπλα, τι βλέπουν ακριβώς αυτοί οι άνθρωποι; Γιατί εμείς ‘’ξεποδαριαστήκαμε’’ και δε χαρήκαμε και τη πόλη όπως θα θέλαμε, να καπνίσουμε έναν αργιλέ βρε αδερφέ ( λέμε τώρα αν καπνίζαμε), να πηγαίναμε σε μια μιλόγκα ένα βράδι (ξέρω ξέρω, εγώ θα σας έσερνα για tango αλλά το χατηράκι μου δε θα μου το κάνατε έτσι για ένα ποτάκι στο χαλαρό; ) , να νυχτοπερπατούσαμε και λίγο … ξέρω κι εγώ;

- Καλά, ας φάμε πρωινό και βλέπουμε.

Πήραμε το πρωινό μας στον εσωτερικό χώρο, δανειστήκαμε ομπρέλες από το ξενοδοχείο και βγαίνοντας τους έδειξα το δρόμο χαράσσοντας αντίθετη πορεία από τη συνηθισμένη. Ήταν όμορφη η γειτονιά μας τελικά
DSCN4317.JPG

DSCN4318.JPG

DSCN4320.JPG

DSCN4336.JPG

Φτάσαμε στη Μικρή Αγιά Σοφιά. Κυριακή πρωί, ψυχή πουθενά. Είμαστε μόνοι μας ολότελα. Όμορφη πολύ η εκκλησία αυτή και καλοδιατηρημένη.
DSCN4337.JPG

DSCN4324.JPG

DSCN4328.JPG

DSCN4330.JPG

DSCN4332.JPG

DSCN4333.JPG

Η βροχή σταμάτησε για λίγο κλείσαμε τις ομπρέλες και κατευθυνθήκαμε για το μουσείο των ψηφιδωτών, από το μεγάλο παλάτι. Είσοδος 10 λίρες και βρεθήκαμε να χαζεύουμε τα τεράστια δάπεδα και τον τρόπο συντήρησής τους.
DSCN4343.JPG

DSCN4344.JPG

DSCN4348.JPG

DSCN4350.JPG

DSCN4356.JPG

DSCN4358.JPG

DSCN4362.JPG

DSCN4372.JPG

DSCN4385.JPG

Βγαίνοντας, είδαμε και λίγο ήλιο, αρχίσαμε να ανηφορίζουμε προς τον Ιππόδρομο, πετάω την ιδέα να ρωτήσουμε πόσο μακριά είναι το Εγιούπ, ή στη τελική μόνο το Μπαλάτ. Πετύχαμε τους υπαλλήλους του γραφείου τουρισμού να πίνουν το καφεδάκι τους στα παγκάκια απέξω. Παρόλο που δεν είχε αρχίσει η βάρδια τους, μας πληροφόρησαν ότι θα κάνετε με ένα ταξί περίπου 15’ να πάτε και θα σας πάρει από 25 – 35 λίρες, ανάλογα τη κίνηση λόγω της βροχερής ημέρας. Το σκεφτήκαμε λίγο όσο η Μαρίνα έκανε συνάλλαγμα και αποφασίσαμε βλέποντας το χάρτη να μη πάμε στο Εγιούπ, αλλά στη Μονή της Χώρας και από εκεί να το περπατήσουμε μέχρι το Φανάρι. Έτσι και κάναμε. Ο ταξιτζής είχε αρχίσει να μας κάνει και ξενάγηση ταυτόχρονα, τώρα περνάμε αυτό, τώρα περνάμε εκείνο, τι καλά που θα ήταν να τα βλέπαμε κιόλας αυτά που μας λέτε ήμουνα οριακά να ξεστομίσω εγώ, προφανώς θα χρειαστείτε υαλοκαθαριστήρες και στα πλαινά παράθυρα… Και όντως από τη βροχή που έπεφτε δε βλέπαμε ούτε στο ένα μέτρο. Φτάνουμε και το ταξίμετρο είχε γράψει 55 λίρες, ενώ είχαμε συμφωνήσει στις 30 αρχικά, παρόλα αυτά εκείνος το έβαλε να γράφει. Έπρεπε να μας είχε προβληματίσει! Αλλά ήταν πρωί ακόμη! Βγάζει η Μαρίνα να πληρώσει από τα χρήματα που μόλις είχε μετατρέψει, δίνοντάς του ένα 50 και ένα 10. Με μία ταχυδακτυλουργική κίνηση του ενός χεριού εξαφανίζει το χαρτονόμισμα των 50 και εμφανίζει ένα των 5, γυρίζει και μας λέει ότι δε του τα δώσαμε σωστά. Φασαρία, κακό, εμείς να του λέμε ότι το κορίτσι σήμερα μετέτρεψε χρήματα και ήξερε ακριβώς τι είχε μέσα στο πορτοφόλι, εκείνος να επιμένει ότι δε του τα δώσαμε σωστά, σκεφτήκαμε να πάρουμε την αστυνομία, ο χρόνος πίεζε, η βροχή έπεφτε χωρίς σταματημό, τελικά του δώσαμε και άλλο ένα χαρτονόμισμα των 50 και στην ουσία η ‘’κούρσα’’ μας κόστισε 105 λίρες. Ωραιότατα!!! Με τεράστιο εκνευρισμό περάσαμε τη πύλη της Μονής της Χώρας. Το κυρίως μέρος της ήταν δυστυχώς κλειστό, πιθανόν λόγω επισκευών και συντήρησης. Μεγάλη σε μέγεθος, εντυπωσιακά τα ψηφιδωτά, στις δόξες της θα πρέπει να ήταν πολύ όμορφη.
DSCN4397.JPG

DSCN4399.JPG

DSCN4402.JPG

DSCN4403.JPG

DSCN4406.JPG

DSCN4407.JPG

DSCN4409.JPG

DSCN4414.JPG

DSCN4416.JPG

DSCN4418.JPG

Η βροχή δεν έλεγε να σταματήσει. Τα παπούτσια μας ήταν ήδη μούσκεμα και πάνω που το συζητούσαμε καταφθάνει ένα γκρούπ ρώσων και εκεί σταματήσαμε τη γκρίνια. Μπαίνοντας μέσα οι άνθρωποι έψαχναν τρόπο να αλλάξουν ρούχα (όσοι είχαν), άρα καλά είμαστε, όχι μόνο καλά, πολύ καλά. Αποκλειστήκαμε στη Μονή για περίπου 1 ½ ώρα. Φωτογραφίσαμε, ξαναφωτογραφίσαμε εγώ σκεφτόμουν κρίμα να μην είναι αγγλόφωνο γκρούπ μια χαρά θα μου περνούσε η ώρα, καθίσαμε στο τέλος σε ένα παγκάκι και προσπαθούσαμε να καταλάβουμε το μαγικό κόλπο του ταξιτζή. Κανείς μας δε τα κατάφερε να το εξηγήσει. Ψιχάλιζε πια όταν αφήσαμε τη Μονή της Χώρας και κατευθυνθήκαμε για το Φανάρι ουσιαστικά, περνώντας μέσα από τα στενάκια στο Μπαλάτ.
DSCN4432.JPG

DSCN4433.JPG

DSCN4435.JPG

DSCN4436.JPG

DSCN4438.JPG

DSCN4440.JPG

Περπαντώντας λίγο πιο κάτω σε αυτό το στενό μας έσπασε τη μύτη η μυρωδιά φρεσκοψημένου ψωμιού. Προερχόταν από ένα φούρνο από αυτούς τους παλιακούς με την ανύπαρκτη βιτρίνα, τις μεγάλες τετράγωνες λαμαρίνες και τα ξύλινα καφάσια να ξεχειλίζουν από τις φρατζόλες. Αγοράσαμε τα πιο νόστιμα κουλουράκια ''Θεσαλονίκης'' που έχω φάει ποτέ στη ζωή μου!
DSCN4443.JPG

όπου σταθώ και όπου βρεθώ
DSCN4449.JPG

DSCN4451.JPG

DSCN4460 (2).JPG

DSCN4466.JPG

Λίγο πιο κάτω από τη Μεγάλη του Γένους σχολή απαντήσαμε ένα ζευγάρι από τη Λάρισα. Κρατούσαν στο χέρι τον ίδιο ταξιδιωτικό οδηγό με τον δικό μας. Ήταν η πρώτη τους μέρα, δεν είχαν στη διάθεσή τους κι αυτοί πολλές, 3 όλες κι όλες, συζητήσαμε λίγο για το τι μας άρεσε τι όχι, τους ευχηθήκαμε να περάσουν όμορφα και συνεχίσαμε.
DSCN4468.JPG

DSCN4470.JPG

DSCN4473.JPG

DSCN4478.JPG

Βγήκαμε στο παραλιακό δρόμο πήραμε το 99 λεωφορείο και μας άφησε στο Εμίνονου. Ήταν Κυριακή και γνωρίζαμε πολύ καλά ότι η Μεγάλη Αγορά, το Καπαλί Τσαρσί θα ήταν κλειστό. Ήταν όμως ανοικτή η αγορά των μπαχαρικών. Κατευθυνθήκαμε λοιπόν προς τα εκεί.
DSCN4471.JPG

DSCN4483.JPG

DSCN4485.JPG

Από όλο το singing in the rain που χόρεψα :p παρόλη τη κούραση και την αυπνία με εμφανή τα σημάδια της στο πρόσωπό μου
η Μαρίνα κλίκαρε μόνο τη τελική πόζα
DSCN4482.JPG

Η αγορά των μπαχαρικών. Στο λίγο χρόνο που μας είχε απομείνει, μπήκαμε να τη χαζέψουμε, χαλαρά πια. Μια αγορά όνειρο, γεμάτη χρώματα και αρώματα.
DSCN4488.JPG

DSCN4489.JPG

DSCN4490.JPG

DSCN4491.JPG

DSCN4492.JPG

DSCN4493.JPG

DSCN4495.JPG

DSCN4498.JPG

DSCN4499.JPG
 

Action

Member
Μηνύματα
117
Likes
411
Ταξίδι-Όνειρο
Γαλλική Πολυνησία
Στα παιδιά όμως είχε μείνει ανεκπλήρωτη η επιθυμία για τιραμισού. Χρόνο είχαμε άπλετο μέχρι τη συνάντησή μας με το γκρούπ για την επιστροφή. Έτσι λοιπόν βγαίνοντας από την αγορά μπαχαρικών παραγγείλαμε 3 τιραμισού σε ένα βιεννέζικο ζαχαροπλαστείο τιμημένο με πολλά βραβεία ποιότητος. Το γκαρσόνι μιλούσε άπταιστα Ελληνικά, Βούλγαρος που είχε δουλέψει στα χωράφια της Αιτωλοακαρνανίας επί δέκα συναπτά έτη (βουνό με βουνό δε σμίγει). Εξυπηρέτηση άμεση και για ότι φάγαμε και για τα πακέτα-δώρα για το σπίτι. Δε μπορώ να πω ότι τρελάθηκα με το γλυκό, όμως δεν είμαι και ο πλέον αρμόδιος άνθρωπος να κρίνω, γιατί έτσι κι αλλιώς τα γλυκά δε μου αρέσουν πολύ.
DSCN4504.JPG

DSCN4502.JPG

DSCN4505.JPG

DSCN4500.JPG

Επιστροφή στο ξενοδοχείο για να παραλάβουμε τις αποσκευές μας.
DSCN4506.JPG

Η ρεσεψιονίστ μας κάλεσε ένα ταξί το οποίο μας χρέωσε 25 λίρες μέρα μεσημέρι Κυριακής μέχρι τη πλατεία Ταξίμ. Κατεβαίνοντας δεν ήταν δυνατό να μη σχολιαστεί ο κλέφτης–ταξιτζής της προηγούμενης ημέρας. Περιμένοντας τη μηχανή του εσπρέσο να ζεσταθεί, καθότι οι Τούρκοι δε πίνουν καφέ ως γνωστό, υποδεχόμασταν σιγά σιγά στο σημείο συνάντησης και τους υπόλοιπους του γκρουπ, ρωτούσαν πως περάσαμε, τι είδαμε , που πήγαμε, δε καταλάβαμε πως πέρασε η ώρα. Οι καφέδες ήρθαν πάνω στην ώρα που θα φεύγαμε. Τελικά τους ‘’έφαγε’’ το πλαστικό (ένιωσα τυχερή τελικά που δεν πίνω πλέον καφέ). Με την αντιδήμαρχο στο δυναμικό μας , πήραμε το δρόμο της επιστροφής προς το Σαράι, τελευταία πανηγυρική ημέρα του φολκλορικού φεστιβάλ.

Αυτό που θυμάμαι στο δρόμο της επιστροφής ήταν τον οδηγό του λεωφορείου μας να εξηγεί γιατί στη συγκεκριμένη περιοχή που περνούσαμε είχαν υψωθεί ‘’τοίχοι’’ λαμαρίνας με πρόσοψη κτίρια αρχιτεκτονικού σχεδιασμού εποχής 1950. Αγοράζει λέει το τουρκικό δημόσιο όσο όσο όλα τα σπίτια των Ελλήνων στη περιοχή Πέραν. Θα τα αναπαλαιώσει και θα φτιάξει ολόκληρη γειτονιά όπου θα αναβιώσουν τα χρόνια της δόξας πριν τα Σεπτεμβριανά. Θα τα νοικιάσει σε διάφορες επιχειρήσεις ξενοδοχεία, ταβερνάκια, κτλ κτλ, δημιουργώντας ξανά το κλίμα της τότε αριστοκρατικής εποχής. Λογικά ο άνθρωπος πρέπει να είπε κι άλλα, αλλά κάτι η ταλαιπωρία των προηγούμενων ημερών, κάτι το μεσημεριανό ταξίδι με το λεωφορείο, δε μου επέτρεψαν να ακούσω, πόσο μάλλον να ρωτήσω στη συνέχεια. Παραδόθηκα άνευ όρων στην αγκαλιά του Μορφέα. Ναι τώρα ξέρω τι θα πείτε, αλλά δε μπορούσα να του αντισταθώ, πάντα στην αγκαλιά του γίνομαι τόσο ευάλωτη!!!

Φτάνοντας στο ξενοδοχείο, μετά από ένα ντουζάκι και ένα τσιμπολόγημα στα γρήγορα παρακολουθήσαμε τις παραστάσεις των χωρών που έλαβαν μέρος με τα παραδοσιακά κοστούμια τους και τις εντυπωσιακότατες παρουσίες. Φωτογραφίες με το γκρουπ των Αργεντίνων και όχι μόνο στη λήξη και με συνοπτικές διαδικασίες ετοιμαστήκαμε για ύπνο.
DSCN4517.JPG

DSCN4516.JPG

DSCN4519.JPG

Επόμενη ημέρα Ανδριανούπολη!
 

Action

Member
Μηνύματα
117
Likes
411
Ταξίδι-Όνειρο
Γαλλική Πολυνησία
Ημέρα 6η

Πακετάραμε και κατεβήκαμε για πρωινό. Πήγα κατευθείαν στο τσάι. Γέμισα το μισό φλιτζάνι, σταμάτησα, κοίταξα για λίγο τον ιδιοκτήτη, του χαμογέλασα και μετακίνησα τη κούπα στη διπλανή υποδοχή για το νερό. Μου ένευσε με ένα μειδίασμα στα χείλη, του έκανα ένα νόημα με τα χέρια ‘’είδες;, θυμάμαι!’’ και καταβρόχθισα ότι υπήρχε μπροστά μου. Στο τέλος της ημέρας θα βρισκόμαστε εντός Ελλάδος. Μας μοίρασαν τα αναμνηστικά και ξεκινήσαμε για Ανδριανούπολη.

Χτισμένη πολύ κοντά στα σύνορα με την Ελλάδα, η Ανδριανούπολη ήταν οθωμανική πρωτεύουσα επί έναν αιώνα μέχρι την άλωση της Πόλης. Φημίζεται για το ετήσιο πρωτάθλημα πάλης με λάδι που γίνεται κάθε Ιούλιο. Το πιο σημαντικό αξιοθέατό της είναι το τέμενος Βαγιαζήτ Β’ και τι άλλο; η σκεπαστή της αγορά.
DSCN4521.JPG

DSCN4523.JPG

DSCN4524.JPG

DSCN4525.JPG

το τέμενος Βαγιαζήτ Β΄
DSCN4526.JPG

DSCN4527.JPG

DSCN4531.JPG

DSCN4533.JPG

DSCN4535.JPG

DSCN4537.JPG

DSCN4539.JPG

DSCN4541.JPG

DSCN4544.JPG

το δημαρχείο
DSCN4545.JPG

Είναι μία πόλη με ήσυχους και πολύ χαλαρούς ρυθμούς, με αραιή δόμηση και χαμηλά σπίτια. Ψηλά κτίσματα υπάρχουν μόνο στη κεντρική τους οδό, εκεί όπου χτυπάει και η καρδιά της αγοράς με πολλά πολυκαταστήματα ( !!! ) .
DSCN4546.JPG

DSCN4549.JPG

DSCN4554.JPG

DSCN4557.JPG

DSCN4559 (2).JPG

Τσάι μήλο ήπιαμε άφθονο
DSCN4561.JPG

DSCN4564.JPG

DSCN4567.JPG

DSCN4570.JPG

DSCN4572.JPG

DSCN4575.JPG

DSCN4584.JPG

κι άλλη αγορά
DSCN4577.JPG

DSCN4578.JPG

DSCN4580.JPG

υπέροχα σαπουνάκια σε σχήμα φρούτων, μερικά από αυτά κοσμούν και ευωδιάζουν στο μπάνιο μου
DSCN4582.JPG

Επιστροφή στο λεωφορείο και επαναπατρισμός
DSCN4586.JPG

Σύνορα και διανυκτέρευση στη Κομοτηνή
DSCN4588.JPG

και φυσικά τι άλλο; ελληνικό φαγητό, να σας έλεγα ότι δε μου έλειψε ψέματα θα ήταν
DSCN4590.JPG

DSCN4592.JPG

πατατούλες τηγανητές περιμένοντας τη ποικιλία κρεατικών
DSCN4594.JPG

και χωριάτικη με φέτα
DSCN4595.JPG

μια μικρή βόλτα στη πόλη να πάνε λίγο παρακάτω τα κοψίδια ...
Παναθηναικός - Παναιτωλικός 0-1
DSCN4596.JPG

DSCN4597.JPG

DSCN4598.JPG


Ένα ακόμη ταξίδι έφτασε στο τέλος του. Κάθε φωτογραφία και μία ανάμνηση. Κάθε κλικ και θύμησες του παρελθόντος για ένα ακόμη προορισμό.
Μέχρι το σχεδιασμό και τη πραγματοποίηση του επόμενου.
---
Τέλος.
 

Action

Member
Μηνύματα
117
Likes
411
Ταξίδι-Όνειρο
Γαλλική Πολυνησία
Θα μπορούσε παρακαλώ κάποιος από τους moderators να μεταφέρει την ιστορία μου, η οποία έχει ξεχαστεί από πέρυσι και κινείται ανεξέλεγκτη προς πάσα κατεύθυνση στο γαλαξία του φόρουμ;
Ευχαριστώ πολύ!!!
 

Εκπομπές Travelstories

Τελευταίες δημοσιεύσεις

Booking.com

Ενεργά Μέλη

Στατιστικά φόρουμ

Θέματα
33.651
Μηνύματα
906.183
Μέλη
39.401
Νεότερο μέλος
Engie

Κοινοποιήστε αυτή τη σελίδα

Top Bottom