Τουρκία Κωνσταντινούπολη ... by foot

[demie]

Αρχίσαμε από το πρώτο κτίριο και μπαίνοντας το μάτι μου πήρε λοξά δεξιά ένα λέοντα από τη πομπική οδό της πύλης Ιστάρ της αρχαίας Βαβυλώνας, για να μπήξει βαθύτερα το μαχαίρι στη καρδιά μου λέγοντάς μου ‘’όλο λές ότι θά’ρθεις και θά’ρθεις, αλλά μας έχεις στη τελευταία τρύπα της φλογέρας, στο Βερολίνο είμαστε, όχι δα και στην Αμερική’’.

Να μπήξω ακόμα πιο βαθιά το μαχαίρι στην καρδιά;;;

Από Βερολίνο...

 

[Action]

και στρίψτο κιόλας! Μα θα πάωωωωωωωωωωω αλήθεια σου λέωωωωωωωω!!! Έχω ετοιμαστεί κιόλας! Να δες!
(αυτό το λέω τουλάχιστον μία δεκαετία τώρα - είδες για να περάσω στη πρώτη επιλογή που έβαλα στις πανελλήνιες;;; γιατί αν είχα μπει στη δεύτερη, θα ήταν η και η δεύτερη αγάπη μου δουλειά που θα την έκανα πολύ ευχαρίστως)

 

[Action]

Η ώρα ήταν περασμένη και πεινούσαμε σα λύκοι! Το πιο κοντινό προτεινόμενο εστιατόριο στη περιοχή, το Soultanahmet Kofteci. Πολύ καλή επιλογή για κεφτεδάκια και ευχαριστούμε πολύ όλα τα μέλη για τη πρότασή τους (καλά μη το δένετε και κόμπο ότι μπορούσαμε να αξιολογήσουμε 100% το φαγητό, θα μπορούσαμε να είχαμε φάει ο ένας τον άλλο μέχρι να φτάσουμε). Αν και είχε αρκετό κόσμο όταν μπήκαμε, στη πλειοψηφία τους μουσουλμάνοι, το φαγητό ήρθε σχετικά γρήγορα και δεν έμεινε ψιχουλάκι. Δε μπορώ να πω το ίδιο όμως για το σιμιγδαλένιο τους χαλβά (και αυτό είναι αντικειμενικό που σας λέω και όχι γιατί είχαμε χορτάσει, εντάξει; ). Ήταν ξανθός και άγλυκος. Καμία σχέση δηλαδή με του μπαμπά μου, που χρησιμοποιεί και λίγο αλεύρι, βάζει ότι σιροπάκι από γλυκό του κουταλιού μας έχει μείνει για να πάρει το αντίστοιχο άρωμα, γαρύφαλο κανέλα και λοιπά μπαχαρικά και τον καίει μέχρι που παίρνει βαθύ σοκολατιένιο χρώμα (εντάξει εντάξει σταματάω, αλλά ο χαλβάς που φτιάχνει ο μπαμπάς μου είναι ο καλύτερος του κόσμου και απλά το αντιπαραθέτω για να σας αποδείξω πόσο αντικειμενική είναι η κρίση μου). ‘’Ο μπαμπάς σου;;; και όοοοοχι η μαμά σου;;;’’ ρωτάει η Μαρίνα και εγώ της κλείνω το μάτι καταφατικά, παίρνοντας ύφος χιλίων καρδιναλίων, ενόσω εγκαταλείπαμε το τραπέζι.

-Τι έχει το πρόγραμμα μπαρμπαστρούμφ;

- Μα τον περίπατο Νο3

- Νο 3;

- Από το Μπεγιαζίτ στον Πύργο του Γαλατά

- Και είναι πολύ αυτό;

- Μιάμιση ώρα … λέει εδώ

- Κατάλαβα , και ανασήκωσε το φρύδι.

Είχαμε αποφασίσει να εφαρμόσουμε τους περιπάτους του οδηγού το απόγευμα. Αυτό σημαίνει ότι θα χάναμε εκ των πραγμάτων μουσεία και άλλα ενδιαφέροντα αξιοθέατα που θα βρίσκαμε στο δρόμο μας (θα ήταν εις γνώσιν μας κλειστά, όχι όπως τα πρωινά), μα πιστέψτε με, πρώτη φορά στη πόλη, απλά βλέπεις τα κύρια και βασικά. Και ύστερα περπατάς και παίρνεις μία γεύση και μόνο για τις περιοχές και το τι άλλο θα μπορούσες να επισκεφτείς αν είχες περισσότερο χρόνο, αφήνοντας ως άλλος κοντορεβυθούλης σημαδάκια για να σου δείχνουν το δρόμο της επιστροφής.

Ενδιαφέρουσα η βόλτα στις γειτονιές του Μπεγιαζίτ … ενδιαφέρουσα και η ανηφόρα! Ένας κόσμος εντελώς διαφορετικός μέσα στα μικρά στενάκια, στα μαγαζάκια και στην υπαίθρια αγορά. Και όμως τόσο κοντά μας, μόλις μια ανάσα απόσταση. Άνθρωποι όλων των ηλικιών τελείωναν τις βάρδιες τους και μάζευαν τη πραμάτεια τους. Στενά γεμάτα με βιοτεχνίες επεξεργασίας δέρματος, επίπλων, ρούχων, σκευών οικιακής χρήσεως. Οι παραξενεμένες ματιές των ντόπιων στα τρία όντα με τις τεράστιες φωτογραφικές μηχανές μας έκαναν να σκεφτούμε ότι δε διαλέγουν τη συγκεκριμένη περιοχή τουρίστες για περπάτημα. Η διαπεραστική παραπονεμένη ματιά ενός γεροδεμένου αγοριού που χειριζόταν ένα είδος πρέσας στο ισόγειο μιας τέτοιας βιοτεχνίας είναι ο λόγος που κατέβασα τη μηχανή μου και την έκλεισα. Άρα λοιπόν δε θα δείτε φωτογραφίες σε αυτή τη φάση, μα ούτε και τα παιδιά είχαν κλικ εδώ, παράξενο! Και ούτε μιλούσαμε μεταξύ μας ιδιαίτερα! Σίγουρα ο καθένας για τους δικούς του λόγους!

Η ματιά του… τόσο πονεμένη! Που μου θύμισε δύο άλλα ζευγάρια μάτια στη Σμύρνη το 2010, όταν περάσαμε απέναντι, ενώ συμμετείχαμε σε μια διήμερη οργανωμένη εκδρομή από τη Χίο. Ο Ταχίρ (συμμαθητής και γείτονας της μαμάς μου) ήρθε να μας παραλάβει από το ξενοδοχείο όπου μέναμε, μας ξενάγησε στο τοπικό παζάρι και έπειτα πήγαμε στο Κορδελιό να βρούμε σε πρώτη φάση τη γυναίκα του και έπειτα τους συγγενείς του, που όλοι μαζί είχαν σπίτια σε μια γειτονιά, όντας σε όλους γνωστή ως η γειτονιά των Παργινών. Με τα γεγονότα των Σεπτεμβριανών οι χριστιανοί Παργινοί άρχισαν έναν αγώνα καταδίωξης και σφαγής όλων των μουσουλμάνων Παργινών που είχαν μείνει στη περιοχή από την εποχή της τουρκοκρατίας. Φίλοι και γείτονες, μεγαλωμένοι για γενεές μαζί, έβρισκαν διάφορους τρόπους για να τους πάρουν τη ζωή και εν συνεχεία τη περιουσία, ανεβάζοντας τους π.χ. στα δέντρα για να τους βοηθήσουν να κόψουν τους καρπούς, ενώ εκείνοι τους πυροβολούσαν σκοτώνοντάς τους από κάτω. Εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους με τη βία και φυγαδεύτηκαν υπό το φόβο του θανάτου, βρίσκοντας οποιοδήποτε μέσο για να γυρίσουν υποτίθεται στη ‘’μαμά’’ πατρίδα. Τούρκοι για τους Έλληνες και Έλληνες για τους Τούρκους. Έφτιαξαν τη ζωή τους από την αρχή και όταν η κυβέρνηση τους το επέτρεψε, άρχισαν οι νεότεροι να ταξιδεύουν προς τη (γι’αυτούς) πατρίδα. Για τη φιλοξενία τους δεν έχω λόγια. Η δε μητέρα του Ταχίρ μόλις έμαθε ότι θα πηγαίναμε, του είχε πει να μη μας αφήσει να φύγουμε αν δεν μας έβλεπε. Μια γιαγιά χωρίς χαρτιά (ανύπαρκτη για τον επίγειο κόσμο) που δε μιλούσε γρι Τουρκικά. Η συννενόηση με τα εγγόνια της αδύνατη, εκτός και προσφερόταν η νύφη ή ο γιος της να κάνει τη μετάφραση. Άνθρωποι χωρίς ταυτότητα, άνθρωποι χωρίς πατρίδα. Συνέχεια με ρωτούσε για τη γιαγιά μου, τη καλή παιδική της φίλη και το παππού μου και δε παρέλειπε να αναφέρει συχνά πυκνά την εγγονή της που έγινε μοντέλο και τώρα πια ζει στην Ελλάδα φουσκώνοντας με περηφάνεια.

Δε ξέρω τι περίεργος συνειρμός ήταν αυτός που έκανα, μα τα μάτια του είχαν την ίδια μελαγχολία, το ίδιο παράπονο, την ίδια λαχτάρα, την ίδια λύπη.

Περιπλανηθήκαμε μέχρι τη στάση του τράμ στο Μπεγιαζίτ

το μουσείο καλλιγραφίας και το πανεπιστήμιο

και πήραμε το δρόμο για το Σουλειμάνιγε Τζαμί

η θέα στο Πύργο του Γαλατά εξαιρετική από εδώ επάνω

τα στενά γύρω από τη μεγάλη αγορά έσφυζαν από ζωή καθότι εδώ ψωνίζουν οι ντόπιοι (μη ρωτάτε για τη καθαριότητα! )

περάσαμε την υπόγεια διάβαση, όπου με έκπληξη διαπιστώσαμε ότι διαθέτει κλιματισμό και μάλιστα τελευταίας τεχνολογίας

η γέφυρα του γαλατά εμπρός μας

δε το λες και καθαρό το νερό αυτό

που είναι ο καλόγηρος με το ψάρι είπαμε; κανείς μας δεν ήταν διατεθειμένος να τον ψάξει, ανεβήκαμε από πάνω για να έχουμε μερικές λήψεις εδώ

και να το Μπέγιογλου

παρακάμψαμε τη ψαραγορά και περάσαμε απέναντι παίρνοντας το υπόγειο τρένο με κατεύθυνση τη πλατεία Τούνελ ( ο υπόγειος ήταν ο τρίτος στο κόσμο που λειτούργησε το 1876 μετά από αυτούς του Λονδίνου και της Νέας Υόρκης)

το τέλος (ή η αρχή ) της Ιστικλάλ

για να γυρίσουμε πίσω στη λεωφόρο Γκαλίπ Ντέντε και να αρχίζουμε να κατηφορίζουμε για το Πύργο του Γαλατά

και όταν φτάσαμε διαπιστώσαμε ότι και εκεί ήταν κλειστά! Έεεεεεελλλλλααααααααααα! Ας πρωτοτυπήσουμε για μια φορά σήμερα!!!

o πολύ ευγενικός φύλακας μας έδωσε μία κάρτα, σημειώσαμε πάνω τα τηλέφωνα για να κάνουμε κράτηση σε περίπτωση που θα θέλαμε να έρθουμε την επόμενη. Και γιατί κράτηση; Γιατί η ουρά αναμονής για τραπέζι αγγίζει τη μία ώρα. Μας διαβεβαίωσε ότι αν ανεβαίναμε στην ώρα μας, ο πύργος παραμένει ανοικτός ΜΟΝΟ για όσους είναι ήδη μέσα μέχρι τις δώδεκα, άρα θα μπορούσαμε να απολαύσουμε τη θέα για ώρες. Τον ευχαριστήσαμε και πήραμε το δρόμο της της επιστροφής

Το σχέδιο ήταν να φτάσουμε πάλι στη γέφυρα και από εκεί να παίρναμε ένα ταξί για να μεταφέρει τα κουφάρια μας στο ξενοδοχείο. Και επειδή τα σχέδια φτιάχνονται για να χαλάνε, ένα ''and nothing else matters'' λειτούργησε ως φλογέρα και εμείς ως υπνωτισμένοι προσγειωθήκαμε στις καρέκλες ενός ξενοδοχείου μέσα σε ένα στενό (ο Θεός να το κάνει μπαράκι) με μια γιγαντοοθόνη για αθλητικά στο βάθος, φλοράλ μαξιλάρια, κεράκια στα τραπεζάκια και ένα ηχείο να κρέμεται από αυτή εδώ τη σκάλα

Το είδαμε παρακμιακό αλλά λέμε δε βαριέσαι, έχει τη τελειότερη μουσική. Μπύρες θέλουμε είπαμε και μία πίτσα.

Και μας φέρνει τις πιο παγωμένες μπύρες που ήπιαμε σε όλο το ταξίδι με ποτήρια που άχνιζαν και τη πιο υπέροχη πίτσα, ψημένη σε ξυλόφουρνο. Η ανταμοιβή του γκαντέμη. Yeeeeeeeeeessssssssss!!!!!!!!!!!!
Σηκωθήκαμε να φύγουμε κατά τη μία, αφού είχαμε μείνει τελευταίοι και ο μακρυμάλλης ιδιοκτήτης τυπάς άρχισε να παίζει disco, μπας και πάμε σπίτια μας καμιά φορά και εκείνοι επιτέλους για ύπνο!

 

[Action]

Ημέρα 3η

Σύμφωνα με το αρχικό μας πλάνο, αυτή θα ήταν η πιο ''δύσκολη’’ ημέρα. Θα ξεκινούσαμε το πρωί και θα καταλήγαμε στο ξενοδοχείο μας βράδι, όλη μέρα στο πόδι δηλαδή. Καλά εγώ είμαι ψυχασθενής, όπως λέει και μία φίλη μου, εκείνοι πήραν μία πρώτη γεύση την προηγούμενη ημέρα, έπρεπε να το ψυλλιαστούν το πράγμα πως θα πάει. Εγώ πάντως είχα προειδοποιήσει , θα είναι μία δύσκολη ημέρα.
Τελικά όταν λένε ότι η καλή ημέρα φαίνεται από το πρωί ισχύει έτσι; Εεε αυτό ακριβώς!
Πήραμε το τραμ για το Καμπατάς. Και μετά το λεωφορείο για το Ορτάκιοι. Ρωτάω τον οδηγό αν είναι το σωστό λεωφορείο, με κοιτάει λοξά και μου κάνει ένα νεύμα. Βγάζω τη Ίστανμπουλ κάρτα μου για να τη περάσω 3 φορές (αφού είμαστε τρείς). Κοιτάζοντάς με κάπως, γυρίζει το κεφάλι από την άλλη και άρχισε κάτι να μουρμουράει. Πλέον ήμουν σίγουρη ότι δεν ήταν ιδέα μου, ο τύπος ήταν κακόκεφος ( ; ) ( ποιός θα μπορούσε να μου πει ότι έχω άδικο όταν λέω στις γυναίκες να κάνουν και κανένα χατήρι μέσα μέσα στους άνδρες τους, να γίνονται χαρούμενοι οι άνθρωποι για να μη βασανίζουν τους κακόμοιρους τους συνανθρώπους τους όταν πάνε στη δουλειά τους ε; ποιός; ) , άρα απέρριψα τη σκέψη να τον ρωτήσω πόσες στάσεις έπρεπε να μετρήσουμε, ή θα μας έλεγε εκείνος να κατέβουμε;;; …. μπαααααααα …. ( Έλληνες οδηγοί λεωφορείων, νομίζω ότι τους αγαπάω) … αφού περάσαμε τη στάση, γιατί κανείς δε κατέβαινε εκεί (και πέρασε σφαίρα, ούτε που προλάβαμε να δούμε) πατήσαμε το κουμπί για να κατέβουμε έστω και πιο πάνω, μας άφησε τελικά 2 στάσεις παραπάνω. Και περπατήσαμε προς τα πίσω χαζεύοντας τη περιοχή που φαινόταν αρκετά πλούσια κρίνοντας από τα σπίτια και τα παραλιακά μαγαζιά .

να και τα μαγαζάκια με τη ψητή γεμιστή πατάτα

και φτάσαμε στο μοναδικής ομορφιάς τζαμί, στο Ορτάκιοι, χτισμένο από τον ίδιο αρχιτέκτονα που επιμελήθηκε το ανάκτορο Ντολμάμπαχτσε. Εντυπωσιακό πραγματικά και πολύ πολύ στολισμένο

just married

αχχχχχ πολίτικη κουζίνα - η ταινία

Βγήκαμε ξανά στο δρόμο προς αναζήτηση ταξί. Ο ταξιδιωτικός μας οδηγός έλεγε να πάρουμε ταξί στο ανέβασμα μέχρι το παλάτι Γιλντίζ και αυτό είχαμε σκοπό να κάνουμε, συμπληρώνοντάς το με μία βόλτα στο πάρκο κατεβαίνοντας. Παίρνουμε λοιπόν ένα διερχόμενο, μας πάει 200μ πιο κάτω, μας παίρνει 5 λίρες και μας λέει ‘’sorry guys απαγορεύονται τα αυτοκίνητα μέσα, αυτή είναι η είσοδος του πάρκου, θα πάτε όλο ευθεία επάνω’’. Λέμε εντάξει, ίσως να έχουν αλλάξει τα πράγματα από την ημερομηνία έκδοσης του ταξιδιωτικού οδηγού μέχρι σήμερα, περάσαμε τη πύλη και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε. Αυτό που με ανησηχούσε προς το παρόν ήταν οι σταγόνες της βροχής που έπεφταν αραιές μεν, αλλά έπεφταν.

Φτάσαμε στο περίπτερο της Μάλτας, με την όμορφη λιμνούλα

περπατήσαμε αρκετά και βρεθήκαμε στο Περίπτερο Σαλέ. Δε θέλαμε να μπούμε καθώς μας περίμενε το ανάκτορο Ντολμάμπαχτσε, ρωτήσαμε όμως το φύλακα ποιο δρόμο θα παίρναμε για το παλάτι Γιλντίζ (έπρεπε να πάμε αριστερά σύμφωνα με το χάρτη). Και απαντάει αυτός με μεγάλη φυσικότητα: ‘’μα δεν ενώνονται οι δυο τομείς του πάρκου μεταξύ τους, υπάρχει εσωτερικός τοίχος που χωρίζει το πάρκο στα δύο. Για να επισκεφτείτε το παλάτι Γιλντίζ πρέπει να βγείτε από τη κύρια πύλη να περπατήσετε κατά μήκος του εξωτερικού τοίχου και να μπείτε από την είσοδο που έχει στο πλάι’’. Εσείς σε πόσα πάρκα έχετε πάει που να είναι χωρισμένα σε τομείς; Το φανταζόσασταν ποτέ; Ούτε εμείς. Μείναμε κόκκαλο και οι τρείς. Εεεεεεεντάξει είπαμε, ευχαριστούμε και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε για το Ντολμάμπαχτσε. Ούτε συζήτηση για δεύτερο ανέβασμα, με ψιλόβροχο. Πήραμε τον αέρα μας στο πάρκο, όμορφο και πολύ περιποιημένο, φωτογραφίσαμε τα ευφάνταστα καλάθια σκουπιδιών,

ενώ μας προσπέρασε ένα αυτοκίνητο και σε λίγο ακολούθησε και ένα δεύτερο. Κοιταχτήκαμε για λίγο. Φτάνοντας στη πύλη έμπαινε ένα φορτηγάκι και είδαμε ότι πλήρωσε εισιτήριο, άρα ο ταξιτζής γι’αυτό μας είπε ότι δεν επιτρέπονται αμάξια εδώ μέσα, προφανώς δε θα ήθελε να το πληρώσει και κατόπιν να μας το χρεώσει, όμως μετά το φορτηγάκι νάσου και ένα ταξί … χωρίς να πληρώσει είσοδο... Μάλιστα!!!
Ακολούθησε το αναμενόμενο ‘’στόλισμα’’ για τον ταξιτζή και για να μου περάσει η σύγχυση τσίμπησα ένα παγωτάκι.
Περάσαμε το παλάτι Τσιραγάν, που έχει μετατραπεί σε πολυτελέστατο ξενοδοχείο και χαζέψαμε την απογείωση ενός ιδιωτικού ελικοπτέρου.

Αφήσαμε πίσω τη προβλήτα στο Μπεσικτάς και το Ναυτικό Μουσείο

Και να μπροστά μας το Ντολμάμπαχτσε. Ουρά περίπου της μιάμιση ώρας. Καθήσαμε εναλλάξ μέχρι να φτάσουμε στο ταμείο και απλά παρακαλούσαμε να μη βρέξει, τουλάχιστον μέχρι να μπούμε.

η αυτοκρατορική πύλη

φορέσαμε τα φρουτς φρουτς για να μη πατήσουμε με τα παπούτσια μας στα χαλιά

ενσωματωθήκαμε στο αγγλόφωνο γκρουπ και η ξενάγηση άρχισε. Φωτογραφίες δεν υπάρχουν, μια και ήταν ρητά απαγορευμένο, όμως μπορείτε να φανταστείτε ένα παλάτι στα πρότυπα των Βερσαλλιών (όχι τόσο μεγάλο, ούτε και τόσο πλούσιο, όμως το ίδιο παραστολισμένο και παραφορτωμένο). Έχουμε φωτογραφίες από το περιβάλλοντα χώρο όμως, όπου πραγματικά σε κερδίζει η επαφή του παλατιού με τη θάλασσα.

κάθε ζευγαράκι που σέβεται τον εαυτό του να μην έχει μία selfie ;

Από εδώ το φέραμε από εκεί το φέραμε, πάλι πήγε πέντε παρά, πάλι νηστικοί είχαμε μείνει. Παίρνοντας την ανηφόρα για τη Ταξίμ πολύ κοντά στο ανάκτορο Ντολμάμπαχτσε και μη έχοντας κουράγιο για να ψάξουμε για κάτι καλύτερο (που σίγουρα στη Ταξίμ θα βρίσκαμε ότι θέλαμε, δε τιθόταν τέτοιο θέμα) αποφασίσαμε να φάμε σε ένα υπαίθριο εστιατόριο τύπου Goody's όσον αφορά το φαγητό μόνο, όπως θα διαπιστώναμε αργότερα. Πέρα από τη σαλάτα που σερβιρίστηκε σε μπόλ (και όχι σε πιάτο ρηχό), τα πιάτα ήταν κλασικό τυποποιημένο έτοιμο φαγητό. Όμως τέτοια ώρα τέτοια λόγια και υπό την απειλή της βροχής φάγαμε στα γρήγορα και όχι δε θα μας λείψετε, ούτε θα ξαναπεράσουμε.

κλασική πια αξία αυτό το ξινόγαλο

- Εγώ: στανιάρατε; Πάμε σιγά σιγά;
- Μαρίνα: τι;
- Πάνος: έγερσις είπε η Μέρκελ δεν ακούς; που είναι το μυαλό σου;
Χαχαχαχαχαχαχα .... οκ .... ''γειά σου φράου Άσπα'' στο γυμναστήριο, με χαιρετάνε ναζιστικά στη διάταση για τον τετρακέφαλο στο τέλος του μαθήματος, Μέρκελ τώρα .... χμμμμ δε ξέρω εσείς πώς το μεταφράζετε, όμως όλα μου φωνάζουν ότι πρέπει να πάω στο Βερολίνο ... εγώ λέω ... !!!

 

[Action]

Το δεύτερο μισό της ημέρας μας κύλησε ομαλά. Ανεβήκαμε προς τη πλατεία Ταξίμ

αφήνοντας πίσω μας εκείνη την ‘’άλλη’’ Κωνσταντινούπολη που μας είχε μεταφέρει πίσω στο χρόνο. Λες και άνοιξε για εμάς η πύλη στο μέλλον και στο τέλος της ανηφόρας άρχισαν να υψώνονται μοντέρνα ξενοδοχεία, καφέ, εστιατόρια, δρόμοι που δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν από τους αντίστοιχους σε μία οποιαδήποτε ευρωπαική πόλη. Μια φίλη μου είχε πει ‘’πρέπει οπωσδήποτε να φας προφιτερόλ στο ζαχαροπλαστείο Iντσί, είναι τέεεελειο’’ ! Άρα μπορεί το SarayMuhallebicisi πάνω στη πλατεία να φημίζεται για τα γλυκά του, εμείς προτιμήσαμε να ψάξουμε για το άλλο. Έτσι φωτογραφηθήκαμε στο μνημείο της Ανεξαρτησίας

και αρχίσαμε να περιδιαβαίνουμε την Ιστικλάλ με το περίφημο τρενάκι

παρά τις προσπάθειές τους ο κόσμος δεν έμοιαζε να νοιάζεται και πολύ (γνωστές εικόνες)

πολύβουη η αγορά , με κάθε είδους καταστήματα που στεγάζονται σε εντυπωσιακά κτίρια

το ελληνικό προξενείο

με τη πρόσοψή του να κοσμείται με γιγαντοαφίσα το νησί της Σύμης με το διακριτικό www.visitgreece.gr

η έδρα του τουρκικού κινηματογράφου

και η πρώην αγορά λουλουδιών το Τσιτσέκ Πασαζί.

(photo by Marina)

η αγορά συνεχίζεται και έξω από τη σκεπαστή στοά με λογιών λογιών καλούδια

μπήκαμε στην Αβρούπα Πασαζί ή αλλιώς αψιδωτή αίθουσα των καθρεπτών με νεοαναγεννησιακό εσωτερικό, κλασικά αγάλματα και μαρμάρινο πάτωμα

η περιοχή του Πέραν

με όμορφα κρυμμένα καφενεδάκια

ανδρική υπόθεση

δεν πέρασε απαρατήρητο το φυτό αυτό με τους περίεργους ... καρπούς από το βλέμμα της Μαρίνας

ενώ το δικό μου άρχισε να πλανιέται στην Ιστικλάλ που φαινόταν στο βάθος. Έπρεπε να βρούμε την οδό που οδηγούσε στο ελληνορθόδοξο σχολείο ‘’Ζωγράφειον’’ και κοιτώντας το χάρτη, δε κατάλαβα ότι οι άλλοι δύο δε με ακολουθούσαν πια. Είχαν σταματήσει έξω από ένα ζαχαροπλαστείο. Γύρισα πίσω ρωτώντας τους αν όλα ήταν καλά, απαντούν μια χαρά, εδώ θα καθήσουμε. Κοιτάζω τη ταμπέλα του και εύλογα απαντάω ‘’μα εδώ είναι το MADO’’ , όταν νιώθω τα χέρια του Πάνου στους ώμους μου να με καθηλώνουν σε μια καρέκλα λέγοντάς μου: ‘’ βρε άστα αυτά που ξέρεις, σιγά μην είναι γεμάτο, έχει τραπεζάκια ελεύθερα και δε το κουνάμε από εδώ μέχρι να αναλάβουμε δυνάμεις’’. Γελούσα και όλη την επόμενη ημέρα κάθε φορά που το σκεφτόμουν.
(photo by Panos)

βγαίνοντας ξανά στην Ιστικλάλ

απολαύσαμε το show των παγωτατζήδων που διασκεδάζουν με τη ψυχή τους με τα αποσβολωμένα βλέμματα των υποψήφιων τουριστών πελατών τους

(photo by Panos)

οι οδοί δεν αναγράφονται παντού, ρωτώντας όμως πας στη πόλη

το ελληνορθόδοξο σχολείο Ζωγράφειον

στο τέλος του δρόμου απαντήσαμε τα πολύ παλιά λουτρά, όπως αναγράφεται από το 1481. Κάναμε το κόπο να ρωτήσουμε. Η τιμή ήταν αρκετά συμφέρουσα, η πιο χαμηλή που βρήκαμε σε όλη τη πόλη, με τη βασική περιποίηση στις 30 λίρες, όταν η αντίστοιχη στα λουτρά Τσεμπερλίτας άγγιζε τις 90.

Εάν κάναμε όμως χαμάμ (που πιστέψτε με θα ήταν ότι έπρεπε για τα καταταλαιπωρημένα μας πόδια), θα χάναμε τον υπόλοιπο περίπατο και αποφασίσαμε να συνεχίσουμε μέχρι οι δυνάμεις μας να μας εγκαταλείψουν τελείως
κατηφορίζοντας σε μια περιοχή όπου θύμιζε έντονα αυτή των Εξαρχείων

περίπου

Ψάχνοντας τη Γαλλική Οδό, ο Πάνος λιποψύχησε: ‘’βρε παιδιά δε παίρνουμε ένα ταξάκι να πάμε σπίτι, δεν αντέχω άλλο νομίζω’’ , του το υποσχέθηκα με τον όρο να βρίσκαμε τη τελευταία, όπως έδειχναν τα πράγματα, στάση για σήμερα. Και βουαλά
(photo by Marina)

ευχάριστα πέρασε ένα διωράκι με ζωντανή γαλλική μουσική μέσα σε ένα πανέμορφο στενό που ήταν λες και είχε βγει από παραμύθι.

Κοιτάζοντας το ταξιδιωτικό οδηγό, οι επόμενες στάσεις θα ήταν έξι: το τέμενος Τομτόμ καπτάν με τη κρήνη του 17ου αιώνα, το οθωμανικό χυτήριο κανονιών, το τέμενος Κιλίτς Αλί Πασά, η κρήνη Τοπχανέ, η Αλί Πασαζί με τους καπνιστές ναργιλέ και το μουσείο σύγχρονης τέχνης. Και λέω ΘΑ ήταν αν είχαμε περισσότερο χρόνο και περισσότερο κουράγιο.

 

[Action]

Ημέρα 4η

Πριν πέσουμε για ύπνο κάναμε μια μικρή αλλαγή στο πρόγραμμα. Ο Πάνος έπαιρνε μία αγωγή για κάτι που τον ταλαιπωρούσε και αυτό του προκαλούσε υπνηλία. Είχαμε περπατήσει και πολύ τις προηγούμενες ημέρες, άρα δε θα μπορούσα να επιμείνω περισσότερο, κατανοώντας πλήρως τη κατάσταση και αυτό θα το θυμόσαστε καλά για όσα γεγονότα ακολουθήσουν (εδώ ταιριάζει το απόφθεγμα του Χόρχε Λουίς Μπόρχε : δεν υπάρχει τρόπος να γνωρίζω αν τα γεγονότα που θα σας διηγηθώ είναι τα αίτια ή τα αποτελέσματα). Αφήσαμε λοιπόν ότι είχε απομείνει για ποδαράτο για τη Κυριακή (την τελευταία μας ημέρα) και βάλαμε τις βαρκάδες για το Σάββατο. Το πρωί Πριγκηπόνvησα, το απόγευμα Βόσπορος. Έτσι πρωί πρωί χαράματα (9 πμ) είμαστε στην αποβάθρα περιμένοντας. 3,85 τουρκικές λίρες το εισιτήριο έκαστος.

Πρώτα μαζευτήκανε όοοοοολοι σε αυτήν εδώ τη πόρτα

και μόλις άνοιξε η απέναντι έγινε ο κακός χαμός. Βέβαια που πήγαν όλοι αυτοί δε γνωρίζουμε γιατί εμείς βρήκαμε πολύ εύκολα και άνετα να καθίσουμε. Χαζεύοντας
(photo by Marina)

και συμμετέχοντας στη συζήτηση, όχι για να μη λέτε, γιατί πρέπει να τα δείχνουμε όλα (θα καταλάβετε παρακάτω τι εννοώ)
(photo by Marina)

Είχα εκτυπώσει κάποιες πληροφορίες για τα νησιά και η Μαρίνα προσφέρθηκε να μας διαβάσει καθ’οδόν.

1η στάση Καντίκιοι

και φεύγει πάλι το βαπόρι

Όοοοοοχι, δεν είναι αυτό που νομίζετε!!!!!! Τέτοιες φωτογραφίες κυκλοφορούν, σου βγαίνει το όνομα και μετά αρχίζει η καζούρα παρουσιάζοντας ντοκουμέντα και καλά, και εξηγώ! Κάποιοι άνθρωποι απλά αντιλαμβάνονται διαφορετικά το χώρο, αυτό είναι όλο. Έτσι μερικοί κάθονται όπως η Μαρίνα, ή ξαπλώνουν όπως εγώ. Αφού υπάρχει ο χώρος, γιατί να στριμωχνόμαστε;
(photo by Panos)

Φτάσαμε λοιπόν στη Χάλκη

και ναι πρώτο λάθος, έπρεπε να πάμε πρώτα στη Πρίγκηπο και μετά στη Χάλκη. Σκεφτήκαμε όμως ότι είναι μικρό νησάκι, άρα δε θα είχαμε καθυστέρηση (λέγαμε τώρα εμείς). Αρχικά πήραμε το αλογάκι να μας πάει στη Θεολογική σχολή.

Καλημέρα μας είπαν στην είσοδο (στα ελληνικά φυσικά)

αυτή την ‘’έκλεψα’’

μπόλικο δεντρολίβανο, μοσχομύριζε ο τόπος

ναι ναι εδώ θυμίζει Ελλάδα

στο εσωτερικό

τα εργαλεία ενός ζωγράφου

και εκείνον επί τον έργον

οι παλιές αίθουσες διδασκαλίας

αφίσες στους διαδρόμους

οι υπόλοιποι επιτρεπόμενοι εσωτερικοί χώροι

βόηθα Παναγίτσα μου τους απελπισμένους
(photo by Panos)

η κεντρική είσοδος

Μελαγχολήσαμε για λίγο κατεβαίνοντας …. Να και τα πρώτα όμορφα σπίτια

με πολλά από αυτά να πωλούνται συνήθως εκείνα που δεν είχαν συντηρήσει οι ιδιοκτήτες τους, είτε γιατί ήταν Ελληνικά, είτε γιατί σε κανέναν δεν ήταν χρήσιμα πια. Υπέροχο νησί, καταπράσινο. Εάν μπει κανείς στο κόπο να μεταφερθεί στα χρόνια της αίγλης θα έβλεπε να κυκλοφορούν στους δρόμους άμαξες με ζευγάρια να απολαμβάνουν τη ρομαντζάδα και άλλα πάλι το περίπατό τους, παιδάκια να παίζουν ξέγνοιαστα στις αυλές και γιαγιάδες να τους λένε παραμύθια για δράκους και βασίλισσες.

Μέσα σε ένα από αυτά τα στενάκια βρήκαμε μια οικογένεια Ελλήνων που είχαν μόλις δύο μέρες στο νησί καταφθάνοντας από την Αθήνα για διακοπές πιθανόν στο πατρικό τους ( ; ) . Ρωτήσαμε για το τι να δούμε άλλο μας είπαν ότι ο γύρος είναι πολύ ωραίος και αξίζει πολύ η διαδρομή. Πόσο είναι περίπου ο γύρος; Περίπου ένα μισάωρο με τρία τέταρτα (άρτι αφιχθείς ο Αθηναίος με μνήμη ασθενή, όπως αποδείχτηκε). Εεε τότε ας πάμε (βρε είστε σίγουροι; ) και αρχίσαμε να περπατάμε.

βρήκαμε τα ‘’σπιτάκια’’ των αλόγων

και φυσικά δε μας έκανε τίποτα εντύπωση

γιατί κόσμος πήγαινε και ερχόταν, άλλοι έτρεχαν, άλλοι βάδιζαν, ζευγάρια με μωρά στα καρότσια κάνανε τη βόλτα τους, είχαμε ήδη 50 λεπτά φτάνοντας σε μια παραλία με μουσική που σου τρυπούσε τα τύμπανα από το δρόμο (πόσο μάλλον να ήσουν εκεί)

Άρχισα λοιπόν εγώ για να ελαφρύνω λίγο τη κατάσταση ‘’η σημερινή προπόνηση είναι μία προσφορά του γυμναστηρίου Action‘’ , γελούσαν αλλά η καρδούλα τους το’ξερε. Μπήκαμε στο εκκλησάκι του Αγίου Σπυρίδωνα να ανάψουμε ένα κεράκι (καθότι θεοσεβούμενοι) αφήνοντας το Πάνο να αράξει στους κορμούς των δέντρων που κάποιος είχε φροντίσει να ποστιάσει για να τους λιανίσει για το χειμώνα.

Δε βλέπαμε όμως τη πόλη και εκεί που σκεφτόμαστε τι θα έπρεπε να κάνουμε; Προχωράμε; Ή γυρίζουμε; Σταματάμε ένα κορίτσι που έτρεχε, τη ρωτάμε, μας λέει ότι έχουμε ακόμη να διανύσουμε τη μισή απόσταση δηλαδή άλλη μία ώρα;;; …. Απογοητευτικό! Ρωτάμε ένα ζευγάρι που περπατούσε μας λέει ‘’μισή ωρίτσα ακόμη’’. 1-1 . Περνάει ένα φορτηγό βυτίο. Χωρίς να το σκεφτώ πολύ τους πλησιάζω, ρωτάω, μου λέει το παληκάρι ‘’ουυυυυ έχετε άλλο τόσο ακόμη’’. 2-1. Τα πράγματα είχαν αρχίσει να σοβαρεύουν επικίνδυνα. Το επεξεργάστηκε ο εγκέφαλός μου για λίγο, του χαμογέλασα, του πετάρισα τις πανέμορφες βλεφαρίδες μου , του γλυκομίλησα, τι να έκανε και αυτός; Μας πήρε!

στο δρόμο της επιστροφής πια

Φτάνοντας προσφερθήκαμε να τους αφήσουμε 10 λίρες ‘’ για μια μπύρα βρε παιδιά, έτσι για το ευχαριστώ’’, τίποτα. Σε κάθε γωνιά του νησιού όλο και κάτι ελληνικό θα υπήρχε, εντύπωση όμως μας έκανε το γεγονός ότι δε τα πειράζουν τα κτίρια των Ελλήνων, τα αφήνουν με τα λουκέτα τους στις πόρτες και τα βρύα στις αυλές τους.

Μέχρι το επόμενο δρομολόγιο βάση του πίνακα είχαμε 40 λεπτά περίπου, στον Αι Γιώργη δε προλαβαίναμε να πάμε, ευκαιρία λοιπόν για μία ομελέτα με ντομάτα και ένα τσαγάκι μήλο.

Μαζί με το φαγητό μας έφερε ο ιδιοκτήτης και ένα χάρτη του νησιού. Τι το θελε; Ανακαλύπτω ότι είχαμε περπατήσει σχεδόν όλο το γύρο, μέχρι τη πλαζ ada και θέλαμε πολύ λίγο ακόμη για το μοναστήρι , δείτε και μόνοι σας

… και τώρα τι να έλεγα που με είδαν ότι έβαλα τα χέρια στα μάτια μου και μετά στο κεφάλι μου σκύβοντας!!! Χαχαχαχαχαχαχαχαχα δεν υπήρχε αυτό, απλά δεν υπήρχε!!! Το κατάπιαμε (δηλαδή τι να καταπιούμε; αμάσητο πήγε) και πήραμε το βαρκάκι για τη Πρίγκηπο.

δε προλάβαμε να πατήσουμε το πόδι μας στο λιμάνι και ο πιτσιρικάς που βλέπετε βρεγμένος μόλις είχε βγει … από τη θάλασσα. Τον πέταξαν οι φίλοι του μέσα αφού πρώτα του αφαίρεσαν όλα εκείνα τα αντικείμενα που κινδύνευαν με αφανισμό, πορτοφόλι, κινητό, κλειδιά. Δε διαμαρτυρήθηκε πολύ, ίσως να αναγνώριζε ότι το άξιζε.

Σε αντίθεση με τη Χάλκη, η Πρίγκηπος ήταν άκρως τουριστική, παλιά σπίτια δεν υπήρχαν ούτε για δείγμα, ψαροταβέρνες, ξενοδοχεία και πλουσιόσπιτα (κρατώντας τη παλιά αρχιτεκτονική – κάτι είναι και αυτό) όμως γεμάτο.

Αυτή τη φορά αφήσαμε το Πάνο για καφέ (και μαζιίτου έμεινε και η φωτογραφική μου μηχανή, κλαψ κλαψ, πως το έπαθα εγώ αυτό - βγάλε τη καταραμένη βελόνα από το κουκλάκι μου τ ώ ρ α ), πήραμε το αλογάκι και μας πήγε το γύρο του νησιού πληρώνοντας 75 λίρες (αλμυρούτσικο).
Σταματήσαμε για λίγο στο μοναστήρι του Αι Γιώργη του κουδουνά που σταματούν για προσκύνημα Χριστιανοί και μουσουλμάνοι (κατά ένα παράδοξο τρόπο) όμως αφού φάγαμε όλο το χρόνο μας στη Χάλκη, πάλι δεν είχαμε το περιθώριο να ανέβουμε (κάποιος πολύ πολύ ευγενικός κυριούλης, παρότι δε πολυκαταλάβαινε την αγγλική μας ενημέρωσε ότι είναι 20 λεπτά να ανέβεις, είχε πολύ κόσμο στο προσκύνημα και άλλο τόσο χρόνο να κατέβεις, συν τις φωτογραφίες, συν την όποια καθυστέρηση, γιατί έχοντας εμένα μαζί όλα είναι πιθανά -μπελάδες και μη- , περίπου θα μας έπαιρνε μία ωρίτσα). Έπρεπε να πάρουμε το δρομολόγιο της επιστροφής των 4:30. Το επόμενο ήταν στις 6 και εμείς θέλαμε να κάνουμε και τη κρουαζιέρα στο Βόσπορο, ότι προλαβαίναμε δηλαδή να δούμε μέρα. (Δύο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη χωρούν; Αμ δε χωρούν – Αι Γιώργη μου, άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσι). Μετά από διαδρομή με το βαπόρι μιάμισης περίπου ώρας, έχοντας παίξει με το μωρό ενός ζευγαριού Γάλλων, έχοντας γνωρίσει ένα Βραζιλιάνο ξεναγό που ήταν παντρεμένος με μια τουρκάλα συνάδελφό του και πήγαινε και αυτός στη Πρίγκηπο για πρώτη φορά (φρεσκοπαντρεμένος, εξευρευνούσε τη περιοχή, όσο η σύζυγος δούλευε) και έχοντας δει όλα τα μηχανήματα και παντός τύπου εξαρτήματα για τη κουζίνα

φτάσαμε στο Εμίνονου και μεταπηδήσαμε στο βαπόρι που μόλις αναχωρούσε για το τουρ στο Βόσπορο

Αναμονή μηδέν. Ενδιαφέρουσα η βόλτα! και ξεκούραστη, αυτό που το πας!!!
And here we go

Ενδιαφέρουσα επίσης η όλο νόημα και απολύτως διακαιολογημένη ματιά του Πάνου ‘’άμα σε πιάσω στα χέρια μου τρελή γυμνάστρια θα σε κάνω κομματάκια’’ - αυτό λέει και ... όχι δεν είχα βαθύ ντεκολτέ

Μάθημα 2ο; 3ο; 4ο; ούτε ξέρω πια σε αυτό το ταξίδι: πρώτα πάτε στη Πρίγκηπο και μετά στη Χάλκη. Στη Πρίγκηπο πάρτε χάρτη του νησιού από το τροχόσπιτο όπου στεγάζεται το γραφείο τουρισμού στο νησί.

Στη Χάλκη προμηθευτείτε το χάρτη από εστιατόριο της επιλογής σας με ομελέτα ή χωρίς (ο χάρτης υπάρχει παραπάνω). Στα νησιά, αν είστε ανελέητοι περιπατητές όπως εγώ, ξεκινήστε να πάτε νωρίς, γιατί θα φάτε ολόκληρη μέρα – και δε θα πάτε και στον Αι – Γιώργη τον κουδουνά, μεγάλη η χάρη Του.

Όσον αφορά τις εκδρομές στο Βόσπορο, πέρα από όλες τις εταιρείες που υπάρχουν στην αποβάθρα Εμίνονου, η ρεσεπτιονιστ του ξενοδοχείου μας είπε (αφού είχαμε γυρίσει) ότι έχει λέει και τουρ με βαρκάκι από το Καμπατάς με μόνο 3 ή 5 λίρες. Ανεπιβεβαίωτη πληροφορία, γιαυτό όποιος αποφασίσει να το πραγματοποιήσει, ας το ελέγξει για καλό και για κακό.

Με αυτά και με αυτά πάει και αυτή η μέραααααα!!!!!!! Πως τα κατάφερα πάλι!!!!!!!

 

[chris7]

Πολύ ωραίες φωτογραφίες.
Πολύ απολαυστική αφήγηση.
Περιμένουμε τη συνέχεια.

 

[Action]

ευχαριστώ, να είσαι καλά, αν και θεωρώ ότι η δική μου αφήγηση δε μπορεί να συγκριθεί με πολλών εδώ μέσα!!! έμεινε μόνο μία ημέρα, ήταν λίγο επεισοδιακή και αυτή, αλλά όλα καλά πραγματικά! ευχαριστώ!

 

[Action]

Ημέρα 5η

Κανονικά με τόση κούραση που είχα θα έπρεπε να ξυπνήσω με το ξυπνητήρι. Όμως κρύωνα πολύ και κάνοντας το κόπο να κλείσω κάποια παράθυρα είδα ότι έβρεχε ασταμάτητα. Ο ουρανός κατάμαυρος, το δρομάκι είχε μετατραπεί σε ένα μικρό ρυάκι και δεν φαινόταν να είχε τη θέληση να ‘’ξημερώσει’’. Αύγουστος, σκέφτηκα, κουνώντας το κεφάλι. Το ρολόι έδειχνε 6:42. Δε ξανακοιμήθηκα έκτοτε. Με την αλλαγή του προγράμματος της προηγούμενης ημέρας είχαμε αφήσει τη περιοχή του Εγιούπ και του Μπαλάτ. Λέγαμε να ξεκινήσουμε από το καφέ του Πιέρ Λοτί και στη συνέχεια να το περπατούσαμε προς τα κάτω, περνώντας από το νεκροταφείο, το τζαμί της Βαλιντέ Σουλτάν Μιχρισάχ κτλ κτλ και να καταλήγαμε στο Μπαλάτ, με κάποιο τρόπο. Με αυτό το κατακλυσμό δε θα πηγαίναμε πουθενά, όπως όλα έδειχναν. Με τη φασαρία που έκανα ανακατεύοντας τα χαρτιά και τους χάρτες μου, ξύπνησα και τους άλλους.

- Εσύ; Όρθια; Τόσο νωρίς;, είπε η Μαρίνα (ξέρω τι θα σκεφτείτε, έλαααα δε θέλω σχόλια, είπαμε είναι φήμες ).

- Ναι, της λέω κοιτάζοντας έξω από το τζάμι και αφήνοντας έναν αναστεναγμό.

- Βρέχει πολύ εεε; Και τώρα;

- Δεν έχω ιδέα. Πιθανόν θα πάμε αν ‘’κόψει’’ λίγο, που δε το βλέπω, εδώ κοντά στα ‘’δεύτερα’’ που έχουμε αφήσει και το μεσημεράκι θα πάμε να βρούμε τους άλλους για την επιστροφή.

- Είχαμε και ‘’δεύτερα’’;

- Εεε είχαμε, ήταν πολλά για να τα δούμε όλα σε 5 μέρες. Ένα ξεσκαρτάρισμα είχαμε κάνει να δούμε τα βασικά και να περπατήσουμε τη πόλη…. Ρε συ, ήθελα να’ξερα όταν ακούς διαφημίσεις Κων/πολη 4 ημέρες μπλα μπλα μπλα, τι βλέπουν ακριβώς αυτοί οι άνθρωποι; Γιατί εμείς ‘’ξεποδαριαστήκαμε’’ και δε χαρήκαμε και τη πόλη όπως θα θέλαμε, να καπνίσουμε έναν αργιλέ βρε αδερφέ ( λέμε τώρα αν καπνίζαμε), να πηγαίναμε σε μια μιλόγκα ένα βράδι (ξέρω ξέρω, εγώ θα σας έσερνα για tango αλλά το χατηράκι μου δε θα μου το κάνατε έτσι για ένα ποτάκι στο χαλαρό; ) , να νυχτοπερπατούσαμε και λίγο … ξέρω κι εγώ;

- Καλά, ας φάμε πρωινό και βλέπουμε.

Πήραμε το πρωινό μας στον εσωτερικό χώρο, δανειστήκαμε ομπρέλες από το ξενοδοχείο και βγαίνοντας τους έδειξα το δρόμο χαράσσοντας αντίθετη πορεία από τη συνηθισμένη. Ήταν όμορφη η γειτονιά μας τελικά

Φτάσαμε στη Μικρή Αγιά Σοφιά. Κυριακή πρωί, ψυχή πουθενά. Είμαστε μόνοι μας ολότελα. Όμορφη πολύ η εκκλησία αυτή και καλοδιατηρημένη.

Η βροχή σταμάτησε για λίγο κλείσαμε τις ομπρέλες και κατευθυνθήκαμε για το μουσείο των ψηφιδωτών, από το μεγάλο παλάτι. Είσοδος 10 λίρες και βρεθήκαμε να χαζεύουμε τα τεράστια δάπεδα και τον τρόπο συντήρησής τους.

Βγαίνοντας, είδαμε και λίγο ήλιο, αρχίσαμε να ανηφορίζουμε προς τον Ιππόδρομο, πετάω την ιδέα να ρωτήσουμε πόσο μακριά είναι το Εγιούπ, ή στη τελική μόνο το Μπαλάτ. Πετύχαμε τους υπαλλήλους του γραφείου τουρισμού να πίνουν το καφεδάκι τους στα παγκάκια απέξω. Παρόλο που δεν είχε αρχίσει η βάρδια τους, μας πληροφόρησαν ότι θα κάνετε με ένα ταξί περίπου 15’ να πάτε και θα σας πάρει από 25 – 35 λίρες, ανάλογα τη κίνηση λόγω της βροχερής ημέρας. Το σκεφτήκαμε λίγο όσο η Μαρίνα έκανε συνάλλαγμα και αποφασίσαμε βλέποντας το χάρτη να μη πάμε στο Εγιούπ, αλλά στη Μονή της Χώρας και από εκεί να το περπατήσουμε μέχρι το Φανάρι. Έτσι και κάναμε. Ο ταξιτζής είχε αρχίσει να μας κάνει και ξενάγηση ταυτόχρονα, τώρα περνάμε αυτό, τώρα περνάμε εκείνο, τι καλά που θα ήταν να τα βλέπαμε κιόλας αυτά που μας λέτε ήμουνα οριακά να ξεστομίσω εγώ, προφανώς θα χρειαστείτε υαλοκαθαριστήρες και στα πλαινά παράθυρα… Και όντως από τη βροχή που έπεφτε δε βλέπαμε ούτε στο ένα μέτρο. Φτάνουμε και το ταξίμετρο είχε γράψει 55 λίρες, ενώ είχαμε συμφωνήσει στις 30 αρχικά, παρόλα αυτά εκείνος το έβαλε να γράφει. Έπρεπε να μας είχε προβληματίσει! Αλλά ήταν πρωί ακόμη! Βγάζει η Μαρίνα να πληρώσει από τα χρήματα που μόλις είχε μετατρέψει, δίνοντάς του ένα 50 και ένα 10. Με μία ταχυδακτυλουργική κίνηση του ενός χεριού εξαφανίζει το χαρτονόμισμα των 50 και εμφανίζει ένα των 5, γυρίζει και μας λέει ότι δε του τα δώσαμε σωστά. Φασαρία, κακό, εμείς να του λέμε ότι το κορίτσι σήμερα μετέτρεψε χρήματα και ήξερε ακριβώς τι είχε μέσα στο πορτοφόλι, εκείνος να επιμένει ότι δε του τα δώσαμε σωστά, σκεφτήκαμε να πάρουμε την αστυνομία, ο χρόνος πίεζε, η βροχή έπεφτε χωρίς σταματημό, τελικά του δώσαμε και άλλο ένα χαρτονόμισμα των 50 και στην ουσία η ‘’κούρσα’’ μας κόστισε 105 λίρες. Ωραιότατα!!! Με τεράστιο εκνευρισμό περάσαμε τη πύλη της Μονής της Χώρας. Το κυρίως μέρος της ήταν δυστυχώς κλειστό, πιθανόν λόγω επισκευών και συντήρησης. Μεγάλη σε μέγεθος, εντυπωσιακά τα ψηφιδωτά, στις δόξες της θα πρέπει να ήταν πολύ όμορφη.

Η βροχή δεν έλεγε να σταματήσει. Τα παπούτσια μας ήταν ήδη μούσκεμα και πάνω που το συζητούσαμε καταφθάνει ένα γκρούπ ρώσων και εκεί σταματήσαμε τη γκρίνια. Μπαίνοντας μέσα οι άνθρωποι έψαχναν τρόπο να αλλάξουν ρούχα (όσοι είχαν), άρα καλά είμαστε, όχι μόνο καλά, πολύ καλά. Αποκλειστήκαμε στη Μονή για περίπου 1 ½ ώρα. Φωτογραφίσαμε, ξαναφωτογραφίσαμε εγώ σκεφτόμουν κρίμα να μην είναι αγγλόφωνο γκρούπ μια χαρά θα μου περνούσε η ώρα, καθίσαμε στο τέλος σε ένα παγκάκι και προσπαθούσαμε να καταλάβουμε το μαγικό κόλπο του ταξιτζή. Κανείς μας δε τα κατάφερε να το εξηγήσει. Ψιχάλιζε πια όταν αφήσαμε τη Μονή της Χώρας και κατευθυνθήκαμε για το Φανάρι ουσιαστικά, περνώντας μέσα από τα στενάκια στο Μπαλάτ.

Περπαντώντας λίγο πιο κάτω σε αυτό το στενό μας έσπασε τη μύτη η μυρωδιά φρεσκοψημένου ψωμιού. Προερχόταν από ένα φούρνο από αυτούς τους παλιακούς με την ανύπαρκτη βιτρίνα, τις μεγάλες τετράγωνες λαμαρίνες και τα ξύλινα καφάσια να ξεχειλίζουν από τις φρατζόλες. Αγοράσαμε τα πιο νόστιμα κουλουράκια ''Θεσαλονίκης'' που έχω φάει ποτέ στη ζωή μου!

όπου σταθώ και όπου βρεθώ

Λίγο πιο κάτω από τη Μεγάλη του Γένους σχολή απαντήσαμε ένα ζευγάρι από τη Λάρισα. Κρατούσαν στο χέρι τον ίδιο ταξιδιωτικό οδηγό με τον δικό μας. Ήταν η πρώτη τους μέρα, δεν είχαν στη διάθεσή τους κι αυτοί πολλές, 3 όλες κι όλες, συζητήσαμε λίγο για το τι μας άρεσε τι όχι, τους ευχηθήκαμε να περάσουν όμορφα και συνεχίσαμε.

Βγήκαμε στο παραλιακό δρόμο πήραμε το 99 λεωφορείο και μας άφησε στο Εμίνονου. Ήταν Κυριακή και γνωρίζαμε πολύ καλά ότι η Μεγάλη Αγορά, το Καπαλί Τσαρσί θα ήταν κλειστό. Ήταν όμως ανοικτή η αγορά των μπαχαρικών. Κατευθυνθήκαμε λοιπόν προς τα εκεί.

Από όλο το singing in the rain που χόρεψα παρόλη τη κούραση και την αυπνία με εμφανή τα σημάδια της στο πρόσωπό μου

η Μαρίνα κλίκαρε μόνο τη τελική πόζα

Η αγορά των μπαχαρικών. Στο λίγο χρόνο που μας είχε απομείνει, μπήκαμε να τη χαζέψουμε, χαλαρά πια. Μια αγορά όνειρο, γεμάτη χρώματα και αρώματα.

 

[Action]

Στα παιδιά όμως είχε μείνει ανεκπλήρωτη η επιθυμία για τιραμισού. Χρόνο είχαμε άπλετο μέχρι τη συνάντησή μας με το γκρούπ για την επιστροφή. Έτσι λοιπόν βγαίνοντας από την αγορά μπαχαρικών παραγγείλαμε 3 τιραμισού σε ένα βιεννέζικο ζαχαροπλαστείο τιμημένο με πολλά βραβεία ποιότητος. Το γκαρσόνι μιλούσε άπταιστα Ελληνικά, Βούλγαρος που είχε δουλέψει στα χωράφια της Αιτωλοακαρνανίας επί δέκα συναπτά έτη (βουνό με βουνό δε σμίγει). Εξυπηρέτηση άμεση και για ότι φάγαμε και για τα πακέτα-δώρα για το σπίτι. Δε μπορώ να πω ότι τρελάθηκα με το γλυκό, όμως δεν είμαι και ο πλέον αρμόδιος άνθρωπος να κρίνω, γιατί έτσι κι αλλιώς τα γλυκά δε μου αρέσουν πολύ.

Επιστροφή στο ξενοδοχείο για να παραλάβουμε τις αποσκευές μας.

Η ρεσεψιονίστ μας κάλεσε ένα ταξί το οποίο μας χρέωσε 25 λίρες μέρα μεσημέρι Κυριακής μέχρι τη πλατεία Ταξίμ. Κατεβαίνοντας δεν ήταν δυνατό να μη σχολιαστεί ο κλέφτης–ταξιτζής της προηγούμενης ημέρας. Περιμένοντας τη μηχανή του εσπρέσο να ζεσταθεί, καθότι οι Τούρκοι δε πίνουν καφέ ως γνωστό, υποδεχόμασταν σιγά σιγά στο σημείο συνάντησης και τους υπόλοιπους του γκρουπ, ρωτούσαν πως περάσαμε, τι είδαμε , που πήγαμε, δε καταλάβαμε πως πέρασε η ώρα. Οι καφέδες ήρθαν πάνω στην ώρα που θα φεύγαμε. Τελικά τους ‘’έφαγε’’ το πλαστικό (ένιωσα τυχερή τελικά που δεν πίνω πλέον καφέ). Με την αντιδήμαρχο στο δυναμικό μας , πήραμε το δρόμο της επιστροφής προς το Σαράι, τελευταία πανηγυρική ημέρα του φολκλορικού φεστιβάλ.

Αυτό που θυμάμαι στο δρόμο της επιστροφής ήταν τον οδηγό του λεωφορείου μας να εξηγεί γιατί στη συγκεκριμένη περιοχή που περνούσαμε είχαν υψωθεί ‘’τοίχοι’’ λαμαρίνας με πρόσοψη κτίρια αρχιτεκτονικού σχεδιασμού εποχής 1950. Αγοράζει λέει το τουρκικό δημόσιο όσο όσο όλα τα σπίτια των Ελλήνων στη περιοχή Πέραν. Θα τα αναπαλαιώσει και θα φτιάξει ολόκληρη γειτονιά όπου θα αναβιώσουν τα χρόνια της δόξας πριν τα Σεπτεμβριανά. Θα τα νοικιάσει σε διάφορες επιχειρήσεις ξενοδοχεία, ταβερνάκια, κτλ κτλ, δημιουργώντας ξανά το κλίμα της τότε αριστοκρατικής εποχής. Λογικά ο άνθρωπος πρέπει να είπε κι άλλα, αλλά κάτι η ταλαιπωρία των προηγούμενων ημερών, κάτι το μεσημεριανό ταξίδι με το λεωφορείο, δε μου επέτρεψαν να ακούσω, πόσο μάλλον να ρωτήσω στη συνέχεια. Παραδόθηκα άνευ όρων στην αγκαλιά του Μορφέα. Ναι τώρα ξέρω τι θα πείτε, αλλά δε μπορούσα να του αντισταθώ, πάντα στην αγκαλιά του γίνομαι τόσο ευάλωτη!!!

Φτάνοντας στο ξενοδοχείο, μετά από ένα ντουζάκι και ένα τσιμπολόγημα στα γρήγορα παρακολουθήσαμε τις παραστάσεις των χωρών που έλαβαν μέρος με τα παραδοσιακά κοστούμια τους και τις εντυπωσιακότατες παρουσίες. Φωτογραφίες με το γκρουπ των Αργεντίνων και όχι μόνο στη λήξη και με συνοπτικές διαδικασίες ετοιμαστήκαμε για ύπνο.

Επόμενη ημέρα Ανδριανούπολη!

 

[Action]

Ημέρα 6η

Πακετάραμε και κατεβήκαμε για πρωινό. Πήγα κατευθείαν στο τσάι. Γέμισα το μισό φλιτζάνι, σταμάτησα, κοίταξα για λίγο τον ιδιοκτήτη, του χαμογέλασα και μετακίνησα τη κούπα στη διπλανή υποδοχή για το νερό. Μου ένευσε με ένα μειδίασμα στα χείλη, του έκανα ένα νόημα με τα χέρια ‘’είδες;, θυμάμαι!’’ και καταβρόχθισα ότι υπήρχε μπροστά μου. Στο τέλος της ημέρας θα βρισκόμαστε εντός Ελλάδος. Μας μοίρασαν τα αναμνηστικά και ξεκινήσαμε για Ανδριανούπολη.

Χτισμένη πολύ κοντά στα σύνορα με την Ελλάδα, η Ανδριανούπολη ήταν οθωμανική πρωτεύουσα επί έναν αιώνα μέχρι την άλωση της Πόλης. Φημίζεται για το ετήσιο πρωτάθλημα πάλης με λάδι που γίνεται κάθε Ιούλιο. Το πιο σημαντικό αξιοθέατό της είναι το τέμενος Βαγιαζήτ Β’ και τι άλλο; η σκεπαστή της αγορά.

το τέμενος Βαγιαζήτ Β΄

το δημαρχείο

Είναι μία πόλη με ήσυχους και πολύ χαλαρούς ρυθμούς, με αραιή δόμηση και χαμηλά σπίτια. Ψηλά κτίσματα υπάρχουν μόνο στη κεντρική τους οδό, εκεί όπου χτυπάει και η καρδιά της αγοράς με πολλά πολυκαταστήματα ( !!! ) .

Τσάι μήλο ήπιαμε άφθονο

κι άλλη αγορά

υπέροχα σαπουνάκια σε σχήμα φρούτων, μερικά από αυτά κοσμούν και ευωδιάζουν στο μπάνιο μου

Επιστροφή στο λεωφορείο και επαναπατρισμός

Σύνορα και διανυκτέρευση στη Κομοτηνή

και φυσικά τι άλλο; ελληνικό φαγητό, να σας έλεγα ότι δε μου έλειψε ψέματα θα ήταν

πατατούλες τηγανητές περιμένοντας τη ποικιλία κρεατικών

και χωριάτικη με φέτα

μια μικρή βόλτα στη πόλη να πάνε λίγο παρακάτω τα κοψίδια ...
Παναθηναικός - Παναιτωλικός 0-1

Ένα ακόμη ταξίδι έφτασε στο τέλος του. Κάθε φωτογραφία και μία ανάμνηση. Κάθε κλικ και θύμησες του παρελθόντος για ένα ακόμη προορισμό.
Μέχρι το σχεδιασμό και τη πραγματοποίηση του επόμενου.
---
Τέλος.

 

[Action]

Θα μπορούσε παρακαλώ κάποιος από τους moderators να μεταφέρει την ιστορία μου, η οποία έχει ξεχαστεί από πέρυσι και κινείται ανεξέλεγκτη προς πάσα κατεύθυνση στο γαλαξία του φόρουμ;
Ευχαριστώ πολύ!!!