Τουρκία Κωνσταντινούπολη, τρεις μέρες που ήταν μόνο η αρχή!

[psilos3]

Κωνσταντινούπολη, τρεις μέρες που ήταν μόνο η αρχή!​

Για χρόνια είχα τη πεποίθηση ότι δε θέλω και δε μπορώ να γράψω ιστορίες. Θεωρούσα ότι δε μπορώ να εκφραστώ γραπτώς όπως θέλω, κι έλεγα ότι δε πρόκειται να πετύχω αυτό που τόσο ταλαντούχοι συγγραφείς της κοινότητας έχουν καταφέρει.

Μετά από καιρό μου έφυγε, μπήκα στη διαδικασία και μπορώ να πω ότι μου άρεσε πολύ. Γλυκάθηκα με τις φιλοφρονήσεις, τις ερωτήσεις, τα καλά λόγια φίλων προκειμένου να πάρω φόρα, ώστε λίγο καιρό μετά την ιστορία του Βιετνάμ να συγγράψω αυτή της Κούβας, ανάποδα δηλαδή απ’ ότι πραγματοποιήθηκαν.

Δε ξέρω αν μου άρεσε γιατί έχω την εμμονή να διορθώνω τον εαυτό μου και να μην είμαι ευχαριστημένος με τίποτα, αν μου άρεσε γιατί παραθέτω με τη δική μου ματιά εμπειρίες και πληροφορίες, ή αν τελικά μου αρέσει η διαδικασία να ανασύρω θύμησες, να τις βάζω μέσα σε μερικές γραμμές και ενδιάμεσα από φωτογραφίες. Καταλήγω ότι μάλλον είναι λίγο απ’ όλα, με το τρίτο σαφώς να υπερισχύει.

Επίσης έλεγα εδώ και καιρό ότι θα γράφω μόνο για μακρινά ταξίδια που πραγματοποιώ και όχι για κοντύτερα, εντός Ευρώπης κ.α. θεωρώντας ότι δεν έχει να προσφέρει κάτι ακόμα μια ιστορία από τις πολλές που υπάρχουν στο φόρουμ για κοντινούς προορισμούς. Εξάλλου, δεν είμαι από αυτούς που μπορεί κάποιος να βασιστεί για το τι να κάνει, που να πάει, τι να δει, σε ταξίδια στην Ευρώπη, καθώς ούτε με τη τέχνη και τα μουσεία το πολυέχω, ούτε το ψάχνω τόσο σε βάθος πάντα, αφήνοντας κραυγαλέα καμιά φορά αξιοθέατα να μου ξεφύγουν. Ποιος ξέρει, μπορεί να το κάνω κι επίτηδες για να ξαναπάω…

Γι’ άλλη μια φορά λοιπόν είμαι εδώ για να κάνω τη κολοτούμπα, και από κει που έλεγα ότι μια ιστορία το χρόνο είναι εντάξει, αποφάσισα να αρχίσω να γράφω για όσα έζησα σε κοντινές μας σχετικά χώρες, επί της ουσίας πόλεις μιας και ως επί το πλείστον πρόκειται για 3-4 μέρες. Αν είχαμε παραπάνω άλλωστε θα πηγαίναμε πιο μακρινό ταξίδι!

Έτσι, παράλληλα με μια ιστορία για την Ελλάδα που δουλεύεται πολύ τους τελευταίους μήνες (προσεχώς στον αέρα), ξεκινάω να παραθέτω τα ταξίδια μου, αρχίζοντας από το τελευταίο, από μια πόλη που μου πήρε τα μυαλά, μια πόλη που μου άρεσε σε πολύ μεγάλο βαθμό, μια πόλη που πολλοί την αποκαλούν τη «πραγματική Αιώνια πόλη» μια Πόλη των Πόλεων. Χωρίς άλλα περιττά εισαγωγικά, Κωνσταντινούπολη!

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 6

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 6

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[psilos3]

Αρχικός σχεδιασμός

Η ιδέα έπεσε στο τραπέζι καταμεσής του καλοκαιριού. Και τι τραπέζι, με ένα μπουκάλι ρούμι πάνω του και περιφερειακή θέα σε όλη την Ερμούπολη. Το έχω πει και το ξαναλέω, τα καλύτερα ταξίδια αποφασίζονται και κλείνονται όταν είσαι ήδη σε ταξίδι.

Ο ένας λοιπόν εκ των τριών φίλων που τελικά πήγαμε, είχε πρόσφατα πραγματοποιήσει το ταξίδι του στη Κωνσταντινούπολη, γυρνώντας μάλιστα εκστασιασμένος και αποφασισμένος να ξαναπάει σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Δε δυσκολεύτηκε βέβαια καθόλου να μας ψήσει, μιας και κάτι τέτοια είναι η ζωή μας, έχοντας την επίσημη δικαιολογία ότι κατά κύριο λόγο πάμε να ψάξουμε για την αγορά μουσικών οργάνων. Κάτι τέτοιο τελικώς δε συνέβη, καθώς ήταν σχεδόν απίθανο να βρούμε δυτικού τύπου έγχορδα, ωστόσο αυτό μικρή σημασία έχει.

Το δεύτερο και εξίσου σημαντικό είναι ότι πήγαμε με αυτοκίνητο, ξεκινώντας από Θεσσαλονίκη. Υπολογίζοντας πρόχειρα τις ώρες και τους δρόμους, αλλά λαμβάνοντας υπόψιν και τα λίγα έξοδα που έχει ένα μικρό αυτοκίνητο με αέριο, καθώς και τα ακριβά σχετικά αεροπορικά (αν δε παίζει κάποια αξιόλογη προσφορά) συμφωνήσαμε ότι είναι ο μόνος εφικτός τρόπος προκειμένου να είμαστε ευέλικτοι.

Αρνητικό βέβαια στο όλο εγχείρημα ήταν το γεγονός ότι δεν είχαμε πολλές διαθέσιμες μέρες λόγω υποχρεώσεων, με αποτέλεσμα να προβληματιστούμε άλλα να μη κάνουμε φυσικά πίσω σε καμία περίπτωση. Η Κωνσταντινούπολη είναι μια πόλη που χωράει άνετα μια εβδομάδα, ίσως και παραπάνω για έναν επισκέπτη, εμείς τι να πρωτοκάνουμε σε ούτε τρεις;

Γι’ αυτό και στη παρούσα ιστορία μη περιμένετε να βρείτε ευφάνταστες, ψαγμένες προτάσεις, ούτε να δείτε αξιοθέατα, που δεν είδαμε κι εμείς οι ίδιοι, αλλά μια πρώτη ταξιδιωτική προσέγγιση σ’ αυτή τη μαγική πολιτεία. Αν πάρετε έστω μια ιδέα για κάτι ακόμα που τυχόν δεν έχει αναφερθεί, εμένα μου φτάνει και μου περισσεύει.

Είπαμε λοιπόν ότι εφόσον δε γίνεται αλλιώς, θα κοιτάξουμε να πραγματοποιήσουμε κάποια από τα πολύ βασικά σχέδια μας, και θα φροντίσουμε να ανανεώσουμε το ραντεβού μας με τη Πόλη άμεσα, για να δούμε και τα υπόλοιπα -πολλά- που δε θα προλαβαίναμε.

 

[psilos3]

Μέρα 1, η πρώτη επαφή

Η Παρασκευή στις 25 του Οκτώβρη λοιπόν μας βρήκε στο δρόμο από το πρωί, και μετά από ένα μικρό κομμάτι της παλιάς Εθνικής οδού Θες/νίκης – Καβάλας (μιας και είναι δίπλα από το Χορτιάτη που μένω), βγήκαμε στην Εγνατία οδό με κατεύθυνση τα σύνορα. Ο πολύ καλός δρόμος μας επέτρεψε να είμαστε εκεί σε περίπου τρεις ώρες. Τα διόδια που καταβάλαμε στο σύνολο μέχρι τα σύνορα δε ξεπερνούσαν τα 7 ευρώ, γεγονός που πλέον σε ξενίζει στους Ελληνικούς δρόμους.

Λόγω τριημέρου η κίνηση ήταν ιδιαίτερα αυξημένη από ιδιωτικά οχήματα, πέρα από τις αμέτρητες νταλίκες που περίμεναν να εκτελωνίσουν για να περάσουν τα σύνορα. Έτσι μετά από το τελείως διαδικαστικό κομμάτι στην Ελληνική πλευρά και αναμονή περίπου μιας ώρας στην ουρά, μπήκαμε στη Τουρκική πλευρά για τις προβλεπόμενες διαδικασίες, σφράγισμα διαβατηρίων (και ταυτοτήτων), έλεγχο των εγγράφων του αυτοκινήτου και τυπικό έλεγχο του port baggage. Λίγο μετά περνούσαμε τη γέφυρα του Έβρου, μισή βαμένη στα γαλανόλευκα και άλλη μισή στα ερυθρόλευκα, με τους αντίστοιχους φαντάρους εκατέρωθεν. Εντυπωσιακή εμπειρία!

Σταματήσαμε αμέσως να αλλάξουμε κάποια λίγα χρήματα για να μπορούμε να βάλουμε καύσιμα, και να πληρώσουμε τα εκεί διόδια. Ο υπάλληλος της τράπεζας βέβαια μας είπε ότι δεν είναι απαραίτητο αλλά εμείς θέλαμε να είμαστε τυπικοί. Εννοείται πως η τιμή της βενζίνης και του αερίου στη Τουρκία είναι αρκετά φθηνότερη οπότε φροντίσαμε να γεμίσουμε και στην είσοδο και στην έξοδο από τη χώρα. Κάρτα διοδίων είχα διαβάσει ότι έπρεπε να προμηθευτούμε από κάποιο shell.

Ξεκινήσαμε γεμάτοι περιέργεια και με αμείωτο κέφι, αφήνοντας πίσω μας τους Κήπους και μπροστά μας την Ipsala:

Είχαμε υπολογίσει να προσεγγίσουμε τη Πόλη σε περίπου τρεις ώρες, χρονοδιάγραμμα που έπεσε έξω αρχικά από το γεγονός ότι ο δρόμος δεν ήταν ο κλασσικός αυτοκινητόδρομος. Υπήρχαν παντού μικρά όρια ταχύτητας, καθώς περνούσαμε μέσα από κατοικημένες περιοχές, φανάρια, κυκλικούς κόμβους, πεζοί κτλ. Μόνο σε ένα κομμάτι 5 λωρίδων λίγο πριν τη πόλη συναντούσε κανείς συνθήκες αυτοκινητόδρομου.

Δεύτερος λόγος είναι ότι σταματήσαμε σε πολλά πρατήρια Shell προκειμένου να βρούμε τη κάρτα των διοδίων. Εκεί κι αν επικρατούσε μπάχαλο, καθώς ο καθένας μας έστελνε στο επόμενο shell λέγοντας μας ότι δεν έχει, με αποκορύφωμα το τελευταίο που μας έστειλε σε ένα άλλο σημείο 25 χιλιόμετρα έξω από τη Κωνσταντινούπολη. Ε όχι λοιπόν, δε θα κάτσουμε να σκάσουμε και να φάμε τις ώρες μας ψάχνοντας είπαμε, πάμε και ότι γίνει. Τελικά δεν έγινε τίποτα.

Τρίτο και πολύ βασικό ήταν η κίνηση που πετύχαμε 30-40 χιλιόμετρα εκτός Πόλης. Πραγματικά μεγάλο βάσανο, που σε ανάγκαζε να σταματάς και να ξεκινάς συνεχώς. Αυτό πάντως είναι κάτι που το περιμέναμε…

Όπως επίσης περιμέναμε και την άθλια οδήγηση των Τουρκων οδηγών, που αποδείχτηκε τελικά καλύτερη του αναμενομένου. Σε κάθε περίπτωση θέλαμε το αμάξι για την ευκολία μας και να πάμε και να έρθουμε, όχι για μετακίνηση εντός πόλης, οπότε και φροντίσαμε να βρούμε ξενοδοχείο με παρκινγκ. Απ’ ότι είδαμε βέβαια υπάρχουν αρκετά κλειστά παρκινγκ και στο κέντρο της πόλης.

Γύρω στις 5 το απόγευμα και αφού είχαμε περάσει τη μεγάλη γέφυρα ‘’Haliç Köprüsü’’ πλησιάζαμε προς το κέντρο με τη κίνηση να έχει μειωθεί αισθητά, συνεπαρμένοι από τις απίστευτες εικόνες που μας χάριζε η Πόλη καθώς τη διασχίζαμε.

Είχα ξεχάσει τελείως το γεγονός πως είναι χτισμένη σε λόφους από την ιστορία, κάτι που θυμήθηκα και διαπίστωσα ψάχνοντας να βρω μαζί με τους υπόλοιπους το δωμάτιο που κλείσαμε, καθώς ακόμα και με τη χρήση GPS ήταν πολύ δύσκολο στα στενάκια, τους μονόδρομους και τα απότομες ανηφόρες που περιβάλλουν τη πλατεία ‘’Taksim’’. Τελικώς με τη χρήση των ποδιών μας και μια μικρή παρανομία σε μονόδρομο τα καταφέραμε, αφήνοντας το αμάξι στο πάρκινγκ του ιδιοκτήτη ο οποίος μας καλωσόρισε με χαρά και πας πήγε στα δωμάτια μας.

Οι συμβουλές των φίλων μου που ήξεραν πολύ καλά τη Κωνσταντινούπολη, ήταν να μείνουμε όσο πιο κοντά γίνεται στο κομβικό σημείο που ονομάζεται πλατεία ‘’Taksim’’ κάτι που καταφέραμε με το κατάλυμα που πετύχαμε στο booking σε χαμηλή τιμή ‘’ Taksim Sem House’’ χωρίς όμως να είναι κάτι το ιδιαίτερο. Τώρα πλέον που έχω εικόνα δε θα έλεγα σε κάποιον που πάει πρώτη φορά ότι αυτή είναι η ιδανική περιοχή και καμία άλλη. Υπάρχουν πολλές επιλογές.

Προλαβαίνοντας για λίγο ακόμα τη μέρα και έχοντας αφήσει τα πράγματα στο δωμάτιο βγήκαμε τη πρώτη βόλτα. Η κατηφορική γειτονιά που μέναμε δεν ήταν και τόσο όμορφη, ήταν όμως βολική:

Λίγα βήματα αριστερά:

Και βρεθήκαμε στη πλατεία Taksim. Εκατό μέτρα ουσιαστικά μακριά μας:

Χωρίς να χάσουμε χρόνο περάσαμε απέναντι στην ‘’Istikal’’ το πιο γνωστό πεζόδρομο της Κωνσταντινούπολης, από τον οποίο περνάει και το μικρό τραμ της Taksim. Ωραίες αν και πολύ τουριστικές οι πρώτες εικόνες, με άπειρο κόσμο να ανεβοκατεβαίνει και να μου θυμίζει πεζόδρομο της Ασίας. Κάναμε μια πρώτη γύρα, χαλάσαμε συνάλλαγμα σε ένα από τα πολλά ανταλλακτήρια που υπάρχουν εκεί και τσιμπήσαμε κάτι να μας κόψει τη πείνα από τα πολλά ορθάδικα που πουλάνε ντονέρ, με την ιδιομορφία να ψήνουν το γύρο έξω από το μαγαζί. Ήταν και η πρώτη επαφή μας με το φαγητό της Τουρκίας, αν και το συγκεκριμένο δεν είχε τρομερές διαφορές απ’ το δικό μας:

Συνεχίσαμε τη βόλτα μπαίνοντας ξανά στην Istikal, με τον κόσμο να πυκνώνει περισσότερο. Πολλά ζαχαροπλαστεία, είδη δώρων, παγωτατζίδικα, εμπορικά καταστήματα κ.α.:

Λίγο μετά πέρασε και το τραμ, χαρίζοντας μας πολύ όμορφες λήψεις:

Ακόμα κι αν δε σου αρέσουν τα γλυκά, με τέτοιες βιτρίνες μπαίνεις σε πειρασμό:

Είχαν περάσει πόσες ώρες όμως κι εμείς δεν είχαμε πατήσει όπως έπρεπε το πόδι μας στη Πόλη, γι’ αυτό και βολτάραμε ακόμα λίγο, τόσο μέχρι να βρούμε σε κάποιο από τα παρακείμενα στενάκια της Istikal ένα φιλόξενο καφέ μπαρ για να πιούμε τη πρώτη Efes!

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο καθώς η ώρα είχε περάσει, προκειμένου να ετοιμαστούμε για έξω. Οι ώρες ήταν λίγες και δεν υπήρχαν περιθώρια για ξεκούραση. Πήραμε ένα ταξί και ξεκινήσαμε για τη συνοικία του ‘’Besiktas’’ η οποία βρίσκεται σε απόσταση 2,5 χιλιομέτρων από τη Taksim και φημίζεται για τη νυχτερινή ζωή εκτός των άλλων. Πληρώσαμε κάτι λιγότερο από 3 ευρώ.

Η αίσθηση που με διακατείχε από τη πρώτη στιγμή, αυτή δηλαδή της οικειότητας, συνεχίστηκε και στο Besiktas, περιοχή που θυμίζει κάτι από Λαδάδικα ή Βαλαωρίτου στη Θεσσαλονίκη. Περίεργο, αν και τελείως διαφορετικές πόλεις μου βγάζουν κάτι κοινό…

Κάναμε τη βόλτα μας σε μια περιοχή που τίποτα δε θύμιζε μουσουλμανική χώρα, και αφού βρήκαμε ένα ωραίο bar που έπαιζε δυνατή ροκ μουσική το ‘’Kanguru Pub&Bistro’’ πιάσαμε ένα τραπεζάκι στο πολυσύχναστο πεζόδρομο έξω και πλακωθήκαμε στις μπύρες:

Επιστρέψαμε με τον ίδιο τρόπο στη Taksim, πετυχαίνοντας κίνηση, με τον Τούρκο ταξιτζή να κάνει ότι να ναι στο δρόμο προκειμένου να την αποφύγει, και πήγαμε για μερικές τελευταίες μπύρες στην Irish pub, που η μόνη σχέση της με την Ιρλανδία ήταν οι guiness που ήπιαμε, εκτός αν τα τσιφτετέλια αποτελούν παράδοση του Δουβλίνου και του Κορκ…

Κατάκοποι γυρίσαμε για ύπνο. Η επόμενη μέρα θα ήταν απαιτητική & γεμάτη.

 

[psilos3]

Μέρα 2, γνωριμία με τη Πόλη

Εφόσον οι διαθέσιμες ώρες ήταν ελάχιστες λοιπόν δεν υπήρχε χρόνος για χάσιμο, ούτε για πολύ ύπνο.
Πρωί ξεχυθήκαμε στους δρόμους, αρχίζοντας και πάλι από τη πλατεία Taksim:

Σταματήσαμε να τσιμπήσουμε κάτι και να πιούμε καφέ. Σε ένα αντίστοιχο με τα δικά μας μπουγατσατζίδικα (και μη μου πει κανένας νότιος ότι λέγονται τυροπιτάδικα) παραγγείλαμε από μια μπουγάτσα (Ναι, μπουγάτσα) με το ελαφρύ και μαστιχωτό κασέρι τους, που μας άρεσε μπορώ να πω αρκετά, και αποφύγαμε το καφέ δοκιμάζοντας Τούρκικο τσάι που οφείλω να πω ότι είναι εξίσου δυνατό, βαρύ, αρωματικό και γευστικότατο, χαρακτηριστικό τοπικό ρόφημα σε όλη τη Πόλη. Τις μέρες που μείναμε ήπιαμε αρκετό απ’ αυτό και περιττό να σας πω ότι ο καφές δε μας έλειψε καθόλου:

Ηλιόλουστη η Taksim και πολύ καλός ο καιρός στα τέλη του Οκτώβρη:

Το τραμ για μια φορά ακόμα μας έδωσε υπέροχες λήψεις:

Πήραμε την Istikal, με σκοπό να τη περάσουμε ως το τέλος. Αν και ήταν πρωί ακόμα ο κόσμος σε ορισμένα σημεία ήταν ιδιαίτερα πυκνός. Η παρουσία της αστυνομίας έντονη, με άπαντες σε ετοιμότητα χωρίς να υπάρχει κάποιος λόγος:

Φτάσαμε στο τέλος , απ’ όπου ξεκινάει το πλακόστρωτο δρομάκι ‘’Galip dede’’ στο οποίο βρίσκονται όλα τα οργανοπωλεία τα οποία και θέλαμε να επισκεφτούμε:

Είχαμε καταλάβει από την αρχή ότι πολύ δύσκολα θα βρούμε κάτι αξιόλογο σε σχέση με αυτό που ψάχναμε, δυτικού τύπου όργανα δηλαδή και σε καλές τιμές, οπότε και δεν απογοητευτήκαμε με όσα είδαμε στην αναζήτηση μας. Το περιμέναμε.

Άπραγοι συνεχίσαμε το δρόμο μας ο οποίος άρχισε να γίνεται κατηφορικός. Λίγο μετά στα δεξιά μας συναντήσαμε το πύργο του Γαλατά ‘’Galata Kulesi’’ πολύ γνωστό μεσαιωνικό αξιοθέατο ύψους 67 μέτρων, στο οποίο μπορεί κανείς με 35 λίρες να ανέβει και να θαυμάσει τη θέα:

Ακόμα κι αν είχαμε σκοπό να το κάνουμε με την ουρά που υπήρχε ήδη στο σημείο δε θα το επιχειρούσαμε. Βγάλαμε μερικές φωτογραφίες και συνεχίσαμε:

Η γειτονιά εκεί μου άρεσε πολύ. Μικρά ανηφορικά στενάκια, σκαλιά, μαγαζιά για καφέ και τσάι, είδη λαϊκής τέχνης κ.α. Σταματήσαμε λίγο να χαζέψουμε και να φωτογραφήσουμε:

Η θάλασσα άρχισε να φαίνεται μπροστά μας και η αρχή της γέφυρας του γαλατά θα μας περνούσε στο άλλο κομμάτι της Ευρωπαϊκής πλευράς της Κωνσταντινούπολης, αυτό του ‘’Eminönü’’ :

Η θέα που ξετυλίγονταν μπροστά μας ήταν μοναδική. Απέναντι μας είχαμε ένα πολύ όμορφο κομμάτι της πόλης με κτίσματα που κουβαλούσαν ιστορία αιώνων, κάτι που έκανε την όλη κατάσταση ακόμα πιο ατμοσφαιρική στα μάτια μου, έστω κι αν ήταν απλά ιδέα μου. Δε ξέρω:

Απέναντι μας ξεχώριζαν επιβλητικά το ‘’Yeni Cami’’ αλλά και το μεγαλύτερο ‘’Rüstem Paşa Camii’’ που έδιναν ιδιαίτερο χρώμα στο λόφο του Eminönü. Περάσαμε τη γέφυρα χαζεύοντας και φωτογραφίζοντας, βλέποντας τους Τούρκους να ψαρεύουν κατά συρροή στα νερά του Βοσπόρου:

Τοπ Καπί & Εμινονού:

Έχοντας περάσει απέναντι:

Από την άλλη πλευρά πλέον, σε μια εξίσου ωραία εικόνα η περιοχή του Γαλατά:

Περάσαμε το δρόμο και τα τείχη:

Και παραπλεύρως της μεγάλης κλειστής αγοράς σε ένα πολύ όμορφο στενό, κάναμε στάση για να πιούμε ένα τσάι σε ένα μαγαζί που έφτιαχνε και καφέ με το παραδοσιακό τρόπο:

Ο κόσμος που πηγαινοέρχονταν και τα πλακόστρωτα στενά :

Συνεχίσαμε το περπάτημα μέσω της όμορφης διαδρομής:

Κάπου εκεί μας έπιασε στο πρόλογο ένας ευγενέστατος κατά τα άλλα πωλητής με αντίκες όπως αποδείχτηκε, ο οποίος κυνηγούσε πελατεία για το μαγαζί του και γνώριζε καλά Αγγλικά. Μας συνόδευσε μέχρι τη πλατεία ‘’ Sultanahmet Meydanı’’:

Εκεί πλέον καταλάβαμε πολύ καλά που βρισκόμαστε. Στ’ αριστερά μας είχαμε το πολυαναφερόμενο από τα μαθητικά μας χρόνια, το Ναό που τόσα και τόσα έχουμε διαβάσει και ακούσει, το εκπληκτικής ομορφιάς 1500 ετών περίπου κτίσμα, την Αγιά Σοφιά ή ‘’Ayasofya Müzesi’’ όπως λέγεται στα Τούρκικα:

Δεν έχει σημασία νομίζω αν είσαι της θρησκείας ή όχι, αν είσαι λάτρης της Βυζαντινής περιόδου ή το αντίθετο, αν πιστεύεις ότι κάποια στιγμή αποτελούσε κομμάτι του Ελληνικού πολιτισμού ή όχι, για να παραδεχτείς το μεγαλείο του συγκεκριμένου μνημείου. Θα αποφύγω τις ερμηνείες, τις θεωρίες κτλ, δεν έχουν χρησιμότητα άλλωστε στην ιστορία μου, και θα σταθώ μόνο σ’ αυτό που βλέπαμε:

Περιττό να πω ότι τη συγκεκριμένη μέρα (26 Οκτωβρίου) και ώρα, στο σημείο ακούγαμε πιο πολλά Ελληνικά απ’ ότι στην Αριστοτέλους.

Προσπαθήσαμε να φτάσουμε στην ατελείωτη ουρά και να κοιτάξουμε για εισιτήρια. Απογοητευτήκαμε καθώς είδαμε πάρα πολύ κόσμο σε αναμονή και απ’ ότι ρωτήσαμε ήθελε χρόνο, τον οποίο δε διαθέταμε. Υπήρχε η εναλλακτική του να πληρώσεις παραπάνω και να μπεις σε προτεραιότητα, κάτι που δε κάναμε. Να λοιπόν μία – η σημαντικότερη ίσως – εκκρεμότητα για την επόμενη επίσκεψη μου στη Πόλη:

Βγάλαμε μερικές φωτογραφίες και προχωρήσαμε προς το σιντριβάνι στο απέναντι αξιοθέατο της πλατείας, το Μπλε τζαμί ή ‘’Sultan Ahmet Camii’’, το ωραιότερο και μεγαλύτερο τζαμί στην Κωνσταντινούπολη, ξακουστό και για την αρμονία του, μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της Ουνεσκο, το οποίο θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα της Ισλαμικής αρχιτεκτονικής παγκοσμίως:

Θελήσαμε να το επισκεφτούμε, ωστόσο εκεί είχαμε το δεύτερο «δοκάρι» σε σύντομο χρονικό διάστημα, καθώς ήταν κλειστό. Αρκεστήκαμε σε μερικές φωτογραφίες στην αυλή:

Κάποιες, πολύ πετυχημένες φωτογραφίες:

Επιστρέψαμε προς τα πίσω, βλέποντας τον κόσμο να πυκνώνει στην Αγιά Σοφιά. Ζητήσαμε στα από μια κοπέλα στα Αγγλικά να μας βγάλει φωτογραφία και τους τρεις, και μας απάντησε φυσικά στα Ελληνικά!

Αποφασίσαμε να πάμε στο άλλο μνημείο της περιοχής για να μπούμε επιτέλους σε ένα, τη Βασιλική Κινστέρνα γνωστή πλέον σαν ‘’Yerebatan Sarnıcı’’, τη μεγαλύτερη υπόγεια δεξαμενή νερού που κατασκευάστηκε στην Κωνσταντινούπολη για την ύδρευση της πόλης κατά τους Βυζαντινούς χρόνους, η οποία αποτελεί σημαντικό αξιοθέατο. Παραδόξως δεν είδαμε πολύ κόσμο στην αναμονή κάτι που μας παραξένεψε, έτσι ρωτώντας διαπιστώσαμε ότι τη συγκεκριμένη ημέρα για λόγους εργασιών δεν ήταν διαθέσιμο όλο το τουρ, καθώς δεν υπήρχε νερό… Τι να πεις, δε μας ήθελε καθόλου η τύχη, ή μάλλον είναι γραφτό μας να ξαναπάμε σύντομα:

Βρίζοντας τη τύχη μας και έχοντας μπουχτίσει από τα πολλά τσάγια, κάναμε μια πολύ σύντομη στάση για μια efes σε έναν ωραίο πεζόδρομο λίγο πιο κάτω, και πήραμε το δρόμο της επιστροφής, με σκοπό να μπούμε στη κλειστή αγορά:

Περάσαμε κάποιους εξίσου ωραίους δρόμους:

Και λίγο πιο κάτω φτάσαμε στην είσοδο της πασίγνωστης κλειστής αγοράς ‘’Kapalı Çarşı’’, μια από τις μεγαλύτερες και παλιότερες κλειστές αγορές στον κόσμο που ξεκίνησε να κατασκευάζεται λίγο πριν την άλωση της Πόλης. Ένα περίπλοκο συγκρότημα που καλύπτει 60 δρόμους και στεγάζει περισσότερα από 3000 καταστήματα:

Ομολογώ πως ήταν από τα αξιοθέατα που ήθελα πάρα πολύ να δω, καθώς είμαι λάτρης του συγκεκριμένου τύπου αγορών. Οι πρώτες εικόνες ήταν εντυπωσιακές, με τον άπειρο κόσμο να κατακλύζει την αγορά:

Ακόμα ένα σημείο που άκουγες παντού Ελληνικά φυσικά. Αποφασίσαμε να κινούμαστε μαζί, ασχέτως του ποιος ψωνίζει, καθώς ήταν πολύ εύκολο να χαθούμε. Ευτυχώς δίνω σημάδι λόγω ύψους:

Ξεκινήσαμε τα ψώνια και βεβαίως τα παζάρια, κάτι που επίσης αποτελεί γνώρισμα μου, καθώς όλοι μου οι φίλοι βάζουν εμένα μπροστά για τέτοιες περιπτώσεις. Στο Kapalı Çarşı μπορεί κανείς να βρει ότι τραβάει η ψυχή του, από φαγώσιμα και μη, ρούχα, τσάντες, κτλ κτλ. Αγοράσαμε δώρα, σετ ποτήρια του τσαγιού, λουκούμια, τσάγια, καρυκεύματα και μπαχάρια (αφού πρώτα δοκιμάσαμε), μοσχοσάπουνα, χαλάκια, δοκιμάσαμε ρούχα, δοκιμάσαμε όργανα, γενικότερα ευχαριστηθήκαμε τη βόλτα μας στο έπακρο. Ο κόσμος ήταν πάρα πολύς όμως, γεγονός που μας κούρασε, έτσι δε φάγαμε τελικά πάρα πολλή ώρα εντός αγοράς:

Είμαι πεπεισμένος πλέον ότι δυστυχώς η αγορά του Kapalı Çarşı είναι υπερεκτιμημένη σε αρκετά πράγματα. Ίδια προϊόντα εκτός των βρήκαμε σε αρχική τιμή πολύ φθηνότερα, οπότε νομίζω ότι εν μέρει πρόκειται για τουριστική παγίδα. Δεν είμαι απόλυτος, αλλά πρέπει να το αναφέρω.

Το μεσημέρι είχε προχωρήσει, και μας είχε κόψει για τα καλά, οπότε όταν λίγα μέτρα μετά βρέθηκε μπροστά μας ένα ψητοπωλείο δε το σκεφτήκαμε. Παραγγείλαμε αρνίσιο και μοσχαρίσιο κεμπαπ, με καυτερό και λαχανικά σε λεπτή πίτα, μαζί με το παραδοσιακό ξινόγαλα ‘’Ayran’’ που πίνουν όλοι οι Τούρκοι και αποτελεί πιστέψτε με εξαιρετικό συνδυασμό. Ήμουν πολύ χαρούμενος καθώς ήθελα καιρό να τα δοκιμάσω όλα αυτά:

Ψώνισα εξαιρετικό φρεσκοκομμένο καφέ, με 12 λίρες/ 100 γραμμάρια από ένα παρακείμενο μαγαζί, όταν στην αγορά μου ζητούσαν 3πλάσια έως 5πλάσια, και συνεχίσαμε τη βόλτα μας:

φτάνοντας στη στήλη του Κωνσταντίνου Α’ ‘’Çemberlitaş Sütunu’’, μια Ρωμαϊκή μνημειακή στήλη που ανεγέρθηκε ως εορταστικό μνημείο της καθιέρωσης της πόλης του Βυζαντίου ως πρωτεύουσας της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Από κει πήραμε και το τραμ για μερικές στάσεις πιο κάτω:

Είχαμε φροντίσει να αγοράσουμε κάρτα διαδρομών και να τη φορτώσουμε με χρήματα, κάτι που μας διευκόλυνε ιδιαίτερα καθώς ισχύει για όλα τα μεταφορικά μέσα.

Κατεβήκαμε στη στάση ‘’Mısır Çarşısı’’ όπου καταλάβαμε ότι και εκεί υπάρχει κλειστή αγορά των μπαχαρικών, γνωστή ως Αιγυπτιακό Παζάρι, με μπαχαρικά, καταστήματα τροφίμων και κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων. Μπήκαμε να κάνουμε μια σύντομη βόλτα και εκεί:

Στη συνέχεια φτάσαμε στο σημείο της γέφυρας του Γαλατά, στο οποίο υπήρχε μια ατελείωτη μυρωδιά από ψητό ψάρι, καθώς το μέρος ήταν γεμάτο πλανόδιους και καντίνες:

Επικρατούσε και εκεί το αδιαχώρητο. Κατεβήκαμε τα σκαλιά με σκοπό να περάσουμε από κάτω και παράπλευρα τη γέφυρα, σε ένα σημείο που υπάρχουν πολλά καφέ και εστιατόρια, έτσι χωρίς να το πολυσυζητήσουμε σταματήσαμε για λίγο να πιούμε μια Efes και να φωτογραφήσουμε:

Εντυπωσιακές εικόνες την ώρα που πέφτει ο ήλιος:

Λίγο κάτω είχε και μια πλατφόρμα γι’ αυτό το λόγο, με θέα στο πύργο:

Ανεβήκαμε τα απότομα αλλά πολύ ωραία στενάκια της περιοχής του Γαλατά:

Και φτάσαμε στο πύργο, φωτισμένο πλέον και πολύ πιο όμορφο. Δεν άλλαζε βέβαια κάτι, η ουρά ήταν ουρά. Όλοι περίμεναν να ανεβούν:

Εκεί όμως που δεν είχε ουρά ήταν στην πολύ ωραία παμπ ‘’The Tower Pub’’ την οποία πήρε το μάτι του Νίκου όπως φεύγαμε από το πύργο. Παραγγείλαμε μερικές τοπικές βαρελίσιες και συνεννοηθήκαμε στη παγκόσμια γλώσσα που λέγεται μουσική, καθώς όταν πήγα στο bar να πληρώσω, γέλασα και είπα ‘’Stevie Ray Vaughn’’ που ακούγαμε εκείνη την ώρα. Απάντησε γελώντας συναινετικά.

«Η μουσική είναι η μόνη γλώσσα που όλος ο κόσμος καταλαβαίνει. Ο μόνος τρόπος συνεννόησης. Είναι μια αδελφοσύνη. Να το θυμάσαι φίλε μου, κάποτε δε θα χρειάζεται να μιλάμε» (Παύλος Σιδηρόπουλος)

Όταν λίγο μετά άκουσα και το ‘’Little wing’’ του Hendrix παρήγγειλα άλλη μια γύρα σχεδόν αμέσως. Σε δύο πράγματα εξάλλου έχω τρομερή αδυναμία:

Το ένα είναι οι μπύρες.

Το άλλο είναι οι μπύρες με καλή μουσική.

Χρόνος δε περίσσευε όμως, έτσι ξαναμπήκαμε στη Galip dede και στην Istikal όπου γινόταν το αδιαχώρητο εκείνη την ώρα:

Σε ένα από τα πολλά ζαχαροπλαστεία που υπήρχαν στο δρόμο δαγκάσαμε κι από ένα γλυκάκι στο χέρι, κάτι που χρειαζόμασταν όλοι:

Φτάσαμε στο ξενοδοχείο, ήπιαμε μια μπύρα και ετοιμαστήκαμε για το βράδυ, με προορισμό και εκείνη τη νύχτα το Besiktas. Θέλαμε να καθίσουμε σε εστιατόριο για φάμε λίγο καλύτερα. Λίγο πριν τις δέκα πήραμε ταξάκι και κατεβήκαμε στη πολυσύχναστη συνοικία.

Ο ένας από τη παρέα που ήταν κι εορτάζων είχε καθίσει σε ένα παραπλήσιο ταβερνείο για φαγητό λίγους μήνες πριν που ΄χε έρθει, οπότε και μαζί αφού κάναμε μια σύντομη βόλτα στη γειτονιά στρωθήκαμε στο ίδιο, κάτι που εκ των υστέρων αποδείχτηκε μεγάλο λάθος!

Το κλίμα ήταν πολύ ωραίο και δε διαφέρει από τα ταβερνάκια / μεζεδοπωλεία που έχουμε στη χώρα μας. Παραγγείλαμε ένα μπουκάλι ‘’Yeni Raki’’ να δοκιμάσουμε (που δε μας άρεσε και πολύ καθώς ήταν πιο γλυκό και από ούζο) και ζητήσαμε από το σερβιτόρο το δείγμα με τα πιατάκια προκειμένου να παραγγείλουμε. Στη Τουρκία αν ζητήσεις μεζέ για ρακί, σου φέρνουν ένα δίσκο με δειγματολόγιο από όλα τα διαθέσιμα φαγώσιμα να διαλέξεις. Τα πιάτα που ήρθαν ήταν μικρά, τύπου μεζέ και μέτριας γεύσης. Πριν από αυτά ήρθαν σαν ορεκτικό τυρί φέτα και πεπόνι, χωρίς να τα ζητήσουμε. Δε ξέραμε… Γευστικά ήταν όλα στο μέτρο του ανεκτού, χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο:

Φάγαμε και ήπιαμε τη ρακή κάνοντας το χαβαλέ μας, ωστόσο πικραθήκαμε με το λογαριασμό των 75 περίπου ευρώ που κληθήκαμε να πληρώσουμε. Άνευ λόγου και αιτίας πραγματικά, μιας και με τόσα λεφτά ειδικά στη Κωνσταντινούπολη που είναι φθηνή πόλη μπορούσαμε να κάνουμε κλάσεις ανώτερο τραπέζι. Έκανα φασαρία, ζήτησα αναλυτικό λογαριασμό, όμως όλα φαινόντουσαν σωστά, ήταν απλά πολύ ακριβά. Πληρώσαμε και φύγαμε χωρίς να χορτάσουμε, χωρίς όμως και να ξενερώσουμε. Συμβαίνουν αυτά στις εκδρομές και οφείλουμε να προσέχουμε καλύτερα.

Ήπιαμε μερικές μπύρες στο Kanguru pub και αναχωρήσαμε προς τα πίσω. Δυσκολευτήκαμε να βρούμε ταξί, καθώς ήταν όλα γεμάτα, αλλά και η κίνηση ήταν απερίγραπτη. Αρχίσαμε να το κόβουμε με τα πόδια, μιας και δεν ήταν τόσο μακριά, είχε όμως ανηφόρα. Ξεκινήσαμε από το πολύ όμορφο ‘’Dolmabahçe Palace’’ και μόλις περάσαμε από το όμορφο γήπεδο της Besiktas κάναμε δεξιά και αρχίσαμε την ανάβαση. Λίγη ώρα μετά ήμασταν στο ξενοδοχείο μας, κατάκοποι αλλά ευχαριστημένοι με όσα κάναμε:

 

[psilos3]

Μέρα 3, το κάτι ξεχωριστό & αναχώρηση


Η Κυριακή ξεκίνησε και αυτή νωρίς, μιας και είχαμε λίγες ώρες στη διάθεση μας πριν την αναχώρηση. Συμβουλευτήκαμε τους χάρτες μας και βγήκαμε στο δρόμο σχετικά νωρίς, περνώντας πάλι από την ηλιόλουστη Taksim:

Θα κατεβαίναμε στη στάση της περιοχής του Kabatas με τα πόδια, σε μια κοντινή διαδρομή που ξεκινούσε λίγο μετά το πάρκο της Taksim:

Πήραμε το τραμ με σκοπό να κατέβουμε στη περιοχή του Eminonu:

Αφού περάσαμε τη γέφυρα του Γαλατά και με αυτό τον τρόπο, μπήκαμε στην υπόγεια διάβαση για να βγούμε απέναντι. Σε όσες υπόγειες διαβάσεις και να μπήκαμε στη Πόλη είδαμε ότι λειτουργούν αγορές, είτε με ρούχα, παπούτσια, γυαλιά, αναμνηστικά, ηλεκτρονικές συσκευές και ότι μπορεί να φανταστεί κανείς. Εντυπωσιακό:

Βγήκαμε στην αποβάθρα ‘’Eminönü İskelesi’’ απ’ όπου θα παίρναμε το καραβάκι. Προορισμός μας σήμερα ήταν η Ασιατική πλευρά της Πόλης και συγκεκριμένα η περιοχή του ‘’Kadıköy’’. To πλοίο έφτασε και γέμισε σχετικά γρήγορα. Ανεβήκαμε πάνω για να έχουμε τις καλύτερες δυνατόν λήψεις, αν και είχε λίγο παραπάνω κρύο:

Δέκα λεπτά μετά ξεκινήσαμε να διασχίζουμε τα νερά της θάλασσας του Βοσπόρου. Ακόμα μια πολύ ωραία εμπειρία είχε ξεκινήσει

Από τη μία η περιοχή του Γαλατά:

Από την άλλη του τοπ Καπί:

Στο βάθος το Eminonu:

Και απέναντι διαγωνίως η μεγάλη γέφυρα του Βοσπόρου ‘’15 Temmuz Şehitler Köprüsü’’ :

Με τους γλάρους στη παρέα μας συνεχίσαμε προς το Kadıköy. Πραγματικά απολάμβανα τη διαδρομή:

Και τη θέα της νέα, μοντέρνας Πόλης:

Προσεγγίσαμε την Ασιατική πλευρά:

Περάσαμε έξω από το σιδηροδρομικό σταθμό, ο οποίος αποτελεί αξιοθέατο και είναι υπό ανακατασκευή:

Κοντά 25 λεπτά μετά θα φτάναμε στο Kadıköy. Εντυπωσιακό, αν αναλογιστεί κανείς ότι την απόσταση που κάναμε με το πλοίο μέσα σε μια πόλη, τη κάνουμε πολλές φορές για να πάμε από το ένα νησί στο άλλο στη χώρα μας:

Είχαμε παραλείψει επίτηδες το πρωϊνό γεύμα, καθώς η πληροφορίες του φίλου μας για το Kadıköy είναι ότι παίζουν ακόμα καλύτερα καταστήματα. Καθίσαμε σε ένα με τις χαρακτηριστικές πράσινες επιγραφές απέναντι και στα δεξιά του λιμανιού και παραγγείλαμε 3 μπουγάτσες να δοκιμάσουμε, με κασέρι, κιμά, και μια που δεν είχα ξαναφάει και μου άρεσε πολύ με πατάτα. Επίσης μια ζύμη με πατάτα που μου θύμισε πολύ τα πιροσκί:

Για τελείωμα, αφού πήραμε και από ένα τσάι, αποφασίσαμε να τιμήσουμε το παραδοσιακό γλυκό με το ουδέτερο τύπου τυρί και φύλλο από κανταΐφι, που ετοιμάζεται εκείνη την ώρα και ακούει στο όνομα ‘’Kunefe’’. Εντάξει, ότι και να πω είναι λίγο για τη νοστιμιά του, και την ιδιότητα του να μη σε λιγώνει όπως όλα τα γλυκά στη Τουρκία:

Το Kadıköy είναι από τα μέρη που δεν έχει τόσους τουρίστες. Εκεί υπάρχει μια πιο εναλλακτική προσέγγιση των πραγμάτων αντίθετη με το καθεστώς που επικρατεί στη Τουρκία. Πολλοί λένε ότι το μέρος αυτό είναι τα αντίστοιχα Εξάρχεια, εγώ όμως δε θέλω να κάνω συγκρίσεις. Σίγουρα διαφέρει το κλίμα του από ότι είχαμε δει μέχρι εκείνη την ώρα, είναι πιο προσεγγίσιμο, πιο φιλικό, όχι τόσο στημένα τουριστικό.

Προσωπικά μου άρεσε πολύ από τη πρώτη στιγμή, και θα είναι σίγουρα η επιλογή μου όσον αφορά τη διαμονή όταν ξαναβρεθώ στη Κωνσταντινούπολη.

Αρχίσαμε την εξερεύνηση της περιοχής αμέσως:

Είναι από τα μέρη που δεν υφίστανται τόσο οι απαγορεύσεις σχετικά με το αλκοόλ & τα στριφτά τσιγάρα, αλλά ούτε θα δει κανείς τόσες πολλές μαντήλες και άλλου θεοκρατικού τύπου έθιμα. Επίσης σε περίπτωση ταραχών στη Πόλη, οι συλλήψεις ξεκινούν από κει. Γιατί άραγε;

Η γειτονιά είναι γεμάτη Bar και εστιατόρια. Γεμάτη όμως:

Λίγο μετά φτάσαμε σε μια γνωστή γειτονιά που μας έβαλε ακόμα καλύτερα στο κλίμα του Kadıköy και μας έδωσε να καταλάβουμε που περίπου βρισκόμαστε:

Πολύ όμορφη γειτονιά:

Σε λίγο συναντήσαμε και τη ταμπέλα που μας έδειχνε το δρόμο για το πολιτιστικό κέντρο ‘’Ναζίμ Χικμέτ’’ :

Προχωρήσαμε προς τα εκεί με σκοπό να το επισκεφτούμε. Ακόμα ένα όμορφο στενάκι:

Το κέντρο πολιτισμού το οποίο είναι αφιερωμένο στο μεγάλο αυτό Τούρκο κομμουνιστή ποιητή, γεννημένου στη Θεσσαλονίκη είναι ένας πολύ όμορφος χώρος με μια ωραία και περιποιημένη αυλή την οποία λειτουργεί καφέ - εστιατόριο:

Μέσα υπάρχει κατάστημα με αναμνηστικά από το οποίο κάναμε μερικά ψώνια, βιβλιοθήκη και βιβλιοπωλείο, με κάποια βιβλία που δε περίμενα να δω ποτέ στη Τουρκία:

Αφού το είδαμε όλο, βγήκαμε στην αυλή και βρήκαμε ένα τραπέζι. Ο κόσμος ήταν αρκετός εκείνη την ώρα, που έπινε το καφέ ή το τσάι του και γευμάτιζε ελαφρά,

κάτι που σου έδινε την αίσθηση ότι ήσουν κάπου αλλού. Πίσω μας η προσωπογραφία του μεγάλου ποιητή:

Απολαύσαμε τη πρώτη παγωμένη Efes της ημέρας :

Και συνεχίσαμε το δρόμο μας και τη βόλτα:

Στη γειτονιά υπήρχαν και καταστήματα με αναμνηστικά, στα οποία κάναμε λίγα ψώνια ακόμη:

Πολλά αναμνηστικά που επίσης δε περίμενα:

Φτάσαμε στην αρχή του δρόμου στον οποίο υπάρχει η προτομή του Ali Suavi, εκπαιδευτικού και συγγραφέα ο οποίος είχε διακριθεί για τις δημοκρατικές απόψεις του:

Το τραγούδι με τους στίχους του Χικμέτ μου καρφώθηκε για τα καλά στο μυαλό για όλη την υπόλοιπη ημέρα:

Βγήκαμε και πάλι στο κεντρικό δρόμο για να συνεχίσουμε την εξερεύνηση της περιοχής:

Περνούσαμε από τα bar και μάθαμε ότι το βράδυ γίνεται εκεί ο κακός χαμός από κόσμο. Τι κρίμα που δεν είχαμε ακόμα ένα βράδυ διαθέσιμο:

Παντού μπορούσες να δεις αρκετά γατάκια, καθώς και δοχεία με το νερό και τη τροφή τους. Αργότερα έμαθα με χαρά σα γατόφιλος που είμαι ότι υπάρχει πολύς κόσμος που τις φροντίζει, και ανακάλυψα τη σελιδα : https://www.facebook.com/CatsofIstanbul/ :

Φτάνοντας στο συγκεκριμένο πολύ ωραίο μπαρ, δε θα μπορούσαμε να μη δοκιμάσουμε τις τοπικές του:

Συνεχίσαμε στα στενάκια του Kadıköy:

Εκεί πετύχαμε και μια παρέα με Έλληνες μεταξύ 50-60 οι οποίοι είχαν έρθει για πολλοστή φορά στα πλαίσια εκδρομής με μηχανές. Με συμπάθησαν αμέσως καθώς ήταν και αυτοί από Θεσσαλονίκη και Αρειανοί φυσικά.

Παντού αρκετός κόσμος, καθώς βοηθούσε και η καλή μέρα:

Νεαροί, αλλά και μεγαλύτεροι Τούρκοι αφοσιωμένοι στο επιτραπέζιο τους με προσήλωση:

Πιάσαμε κι εμείς τραπέζι σε ένα καφενείο μαζί με τους 60+ για να πιούμε μια τελευταία μπύρα, κάτι που έκαναν όλοι και μου προξένησε εντύπωση. Απέναντι μας υπήρχε ένα ιδιαίτερο μαγαζί με σάντουιτς που μπαινοέβγαινε κόσμος. Κινηθήκαμε κι εμείς προς τα εκεί για να δοκιμάσουμε μιας και είχαμε πεινάσει:

Λέγεται ''Tantuni'' και πρόκειται για κομμάτια βοδινού που ψήνονται σε μια μεγάλη στρογγυλή μεταλλική πλάκα με νερό και λάδι, και μπαίνουν σε ψωμάκι μαζί με μαϊντανό, τομάτα κτλ. Μας άρεσε ιδιαίτερα, πήραμε και δεύτερο και το συνοδέψαμε με Ayran που ταιριάζει γάντι. Στο τέλος ο ιδιοκτήτης μας κέρασε και από ένα τσάι:

Η ώρα δυστυχώς είχε περάσει, κι εμείς είχαμε μπροστά μας αναχώρηση για Ελλάδα, οπότε με συνοπτικές διαδικασίες κατεβήκαμε στο λιμάνι του Kadıköy:

Και μπήκαμε στο πλοίο της επιστροφής:

Μιας επιστροφής που μας χάρισε ακόμα καλύτερες εικόνες:

Περάσαμε τη γέφυρα του Γαλατά για ακόμα μια φορά:

Τη κλειστή ψαραγορά:

Και από την υπόγεια στοά με τα καταστήματα ηλεκτρονικών:

Βρεθήκαμε στην απέναντι πλευρά του δρόμου:

Ανεβήκαμε προς το πύργο:

Βγάζοντας κάποιες τελευταίες φωτογραφίες, και ψωνίζοντας από τα διπλανά μαγαζάκια για να ξεφορτωθούμε λίρες:

Η ουρά για το πύργο ήταν μεγαλύτερη από κάθε άλλη φορά. Λογικό, η θέα πρέπει να είναι μαγική τούτη την ώρα:

Περάσαμε την Istikal σχετικά σύντομα, παρόλη τη πολυκοσμία:

Φτάσαμε στο ξενοδοχείο, χαιρετήσαμε εγκάρδια το Τούρκο ιδιοκτήτη και περίπου στις 7 ξεκινήσαμε για το δρόμο της επιστροφής.

Ο δρόμος αν εξαιρέσεις ένα κομμάτι που είχε κίνηση λόγω ατυχήματος, ήταν πολύ καλύτερος σε σχέση με το πήγαινε και πολύ πιο άδειος. Δε μπορούσαμε όμως να τρέξουμε όσο θέλαμε και πηγαίναμε χαλαρά. Περάσαμε κι ένα διόδιο χωρίς μπάρες, απλά με κάμερα, έχοντας ακόμα μη καταφέρει να βγάλουμε άκρη. Μαζί με 2 μικρές στάσεις για ξεμούδιασμα και ανεφοδιασμό ήμασταν στα σύνορα σε 5 ώρες.

Εκεί δε μας έγινε πραγματικά ο παραμικρός έλεγχος και σε δέκα λεπτά είχαμε περάσει. Κανένας δε μας είπε τίποτα για τα διόδια και δε ξέρω πραγματικά τι παίζει μ’ αυτό το ζήτημα. Γιατί το σύστημα να είναι τόσο δυσνόητο, δε μπορώ να καταλάβω.

Δεν είχαμε αρκετή οδήγηση ακόμα, καθώς θα διανυκτερεύαμε Αλεξανδρούπολη, μιας και ο Νίκος πετούσε για Αθήνα το πρωί, κι εμείς θα κάναμε στάση στη Ξάνθη και θα γυρνούσαμε απόγευμα. Είχα να πάω στη πόλη αυτή πάνω από 20 χρόνια, από παιδάκι της πρώτης λυκείου και μπορώ να πω ότι όπως την είδα τη νύχτα με απογοήτευσε πολύ. Ευτυχώς πετύχαμε το μαγαζί ‘’μουσική σκηνή’’ και μια τρομερή Blues μπάντα και πέρασε το βράδυ ευχάριστα. Την άλλη μέρα το πρωί μια βόλτα στη πόλη έσωσε κάπως τα προσχήματα, εν αντιθέσει με τη Ξάνθη που ήταν άμορφη ειδικά στο κομμάτι της παλιάς πόλης.

Κάπως έτσι τελείωσε μια σύντομη αλλά συναρπαστική εκδρομή, και κάπως έτσι τελειώνει μια σύντομη ιστορία.

 

[psilos3]

Επίλογος – συμπεράσματα.

1. Εννοείται πως δε τρέφω αυταπάτες, καθώς πήραμε μόνο μια πολύ μικρή γεύση από τη Κωνσταντινούπολη, προλαβαίνοντας να κάνουμε ελάχιστα μόνο πράγματα. Το καλό ήταν όμως ότι μπήκε το ‘’μικρόβιο’’ και είναι παραπάνω από σίγουρο πως θα ξαναπάμε, στα πολύ κοντά μάλιστα. Νομίζω ότι οι ιδανικές μέρες της εκδρομής θα ήταν από 4 και άνω.

2. Δε συνιστώ την επιλογή του πήγαινε – έλα με το αυτοκίνητο αν δεν υπάρχουν διαθέσιμες μέρες. Αλλιώς δε το συζητώ, συμφέρει πολύ ειδικά στα 3-4 άτομα.

3. Αν κάποιος πάει πρώτη φορά θα του σύστηνα να μείνει κοντά στο Besiktas. Δεν ήταν άσχημα στη Taksim, ήταν και πολύ βολικά, ωστόσο θα προτιμούσα κάτι καλύτερο και πιο κοντινό στη νυχτερινή ζωή. Εγώ πάντως την επόμενη φορά θα μείνω στο Kadıköy όπως προείπα!

4. Δεν αντιμετώπισα πουθενά το παραμικρό θέμα με την ασφάλεια, να φοβηθώ, να αισθανθώ περίεργα ή απειλητικά. Πουθενά.

5. Επίσης δεν είδα καθόλου αρνητική αντιμετώπιση προς τους Έλληνες. Κάθε άλλο, είδα χαρά, χαμόγελο και μεγάλο σεβασμό. Αφήνω εκτός το πολιτικό κομμάτι εκατέρωθεν που συντηρεί εντέχνως μια αντιπαλότητα, δεν είναι το μέρος για τέτοια κουβέντα. Αυτό που λέω εγώ είναι ότι ο κόσμος δεν έχει να χωρίσει τίποτα, ούτε στη μία ούτε στην άλλη χώρα. Οκ, στη Πόλη υπήρχε πολύ μεγάλο το αίσθημα της επιβολής της εθνικής και καλά συνείδησης, έβλεπες συνέχεια σημαίες και πορτραίτα του Κεμαλ και άλλων στρατηγών, αλλά μη ξεχνάμε ότι είναι και περίοδος εορτασμού. Εν κατακλείδι δεν έχω κανένα παράπονο από τους Τούρκους.

6. Ήταν λίγο δύσκολο να συνεννοηθείς καλά, καθώς τα Αγγλικά τους είναι από βασικά έως ανύπαρκατα, όμως οφείλω να πω ότι δε δυσκολεύεσαι καθόλου σε μετακινήσεις και προσανατολισμό. Το ξαναλέω, είχα μονίμως την αίσθηση ότι έχω ξαναβρεθεί εκεί, χωρίς να ξέρω το γιατί. Ίσως επειδή έχουμε τόσες ομοιότητες σα λαοί.

7. Εξαιρετικό το φαγητό, ακόμα και του δρόμου, με πολλές κοινές γεύσεις σε σχέση με τη δική μας κουζίνα. Είναι πολύ ψηλά γαστρονομικά η Πόλη. Να ακούτε τις προτάσεις τους και να δοκιμάζετε όπου σας δοθεί η ευκαιρία.

8. Οι τιμές κυμάνθηκαν σε πολύ χαμηλά επίπεδα, καθώς η αντιστοιχία Ευρώ - λίρας τη περίοδο της επίσκεψης μας ήταν περίπου 1 προς 6,3. Σίγουρα πιο κάτω από τη χώρα μας σε αντιστοιχία και μεγάλο ποσοστό, πλην φυσικά των αλκοολούχων.

Ραντεβού στην επόμενη ιστορία, κοντινή ή μακρινή!

 

[greco]

Πολυ ωραια τα εγραψες κι υπεροχες οι φωτο σου.Ευχομαι συντομα και παλι στην πλανευτρα Πολη!

 

[psilos3]

Πολυ ωραια τα εγραψες κι υπεροχες οι φωτο σου.Ευχομαι συντομα και παλι στην πλανευτρα Πολη!

Σ' ευχαριστώ πολύ. Πρέπει, δεν έφτασε ούτε για ζήτω

 

[japetus]

Ψηλέ είσαι ωραίος, πάντα μου αρέσει να βλέπω νέα παιδιά να ανακαλύπτουν και να σαγηνεύονται από την Πόλη και πάντα απολαμβάνω να βλέπω φωτογραφίες της...

Να πω δυο λόγια για τους μεϋχανέδες που είναι όντως ακριβοί.. Όλο αυτό οφείλεται στην πολιτική του Ερντογάν και τους υψηλότατους φόρους στο αλκοόλ που έχει επιβάλλει τα τελευταία χρόνια.. Ο φόρος άλλωστε μαζί με την πολιτική για αθρόα προσέλκυση αράβων τουριστών από εμιράτα, έδωσαν την χαριστική βολή σε πολλά μαγαζιά πέριξ της Ιστικλάλ, μεταφέροντας πλέον τη δυναμική της νύχτας από εκεί σε άλλα μέρη -κυρίως Μπεσίκτας και Καντίκιοϊ που πήγες και τα είδες και από κοντά, περιοχές που έχουν και πάρα πολλούς φοιτητές..

Η νύχτα της Ιστικλάλ έχασε πλέον την αίγλη της καθώς έφυγε η ντόπια νεολαία και παλιά στέκια στο Τουνέλ, το Σοφιαλί ή το Νεβιζαντέ ξέπεσαν σε τουριστικάδικα ή έκλεισαν τελείως. Πολλά μπαράκια έκλεισαν και μετατράπηκαν σε δυτικού τύπου καφετέριες, ναργιλετζίδικα ή μπακλαβατζίδικα για τους άραβες επισκέπτες.. Ακόμα και μαγαζιά θρύλοι όπως το liveάδικο Babylon και τόσα άλλα μετακόμισαν αλλού. Η Ιστικλάλ και η περιοχή του Τακσίμ, δεν είναι πλέον αυτό που ήταν...

Μια παρένθεση εδώ, μια και μίλησα για Babylon, και είδα ότι το έχετε το άθλημα, σε επόμενη επίσκεψη να πάτε στο χώρο του νέου Babylon, το Bomontiada 10 λεπτά από το σταθμό μετρό Οσμάνμπει στο Νισάντασι -μετρό που πλέον δουλεύει όλο το βράδι-, που ήταν παλιό ζυθοποιείο (το ιστορικό Bomonti που έδωσε και το όνομα στη γύρω περιοχή) και μεταμορφώθηκε σε σύγχρονο πολυχώρο με πολλά μαγαζιά, εστιατόρια και αίθουσες τέχνης/μουσεία και να τιμήσετε το The Populist με τις δικές τους craft μπύρες...

Έλεγα λοιπόν για τα τσιπουράδικά τους, το κλασικό τουρκικό μεζεδοπωλείο, το meyhane, ένας τρόπον τινά θεσμός στην Τουρκία που απαξιώνεται και αυτός από τη δυσβάταχτη φορολογία. Στα μαγαζιά αυτά δεν πας για να φας όσο για να πιείς και γι αυτό προσφέρουν συνήθως κυρίως μεζέδες για συνοδεία και σε μικρά πιατάκια.. Φαύλος κύκλος, αυξήθηκαν οι τιμές για το ρακί και έριξαν οι καταστηματάρχες την ποιότητα και την ποσότητα στις μερίδες για να μην κλείσουν.. Τα καλά μεϊχανετζίδικα που δεν έριξαν τιμές και ποιότητα χρεώνουν πλέον 4-5 ευρώ το μεζέ και άλλο τόσο κοστίζει περίπου το κάθε ποτηράκι ρακί που θα πιείς. Χαρακτηριστικά ένα μπουκαλάκι ρακί σαν τα δικά μας σε μέγεθος 200ml κοστίζει γύρω στα 20 ευρώ... Οι τιμές λοιπόν που σας χρέωσαν είναι οι συνήθεις.. Χαρακτηριστικά, τα περισσότερα έχουν αναρτημένο απέξω για να προϊδεάζουν τον πελάτη τιμοκατάλογο όχι με το μενού, αλλά με τις τιμές των μπουκαλιών ρακής. Το ποτήρι τόσες λίρες, το μπουκάλι 50ml τόσες, των 200 τόσες, των 350 τόσες κοκ... Πλέον γύρω στο ισόποσο των 25 ευρώ βγαίνει το άτομο σε τέτοιο μαγαζί. Και γι αυτό κλείνουν εκεί που ήταν κάποτε ο νο1 τρόπος διασκέδασης....

Χαίρομαι που σου άρεσε το Καντίκιοϊ, είναι η σταθερή προτίμησή μου στην Πόλη εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Αν και συγκεντρώνει πια και αυτό αρκετούς δυτικούς τουρίστες, έχει γλυτώσει μέχρι στιγμής από τους άραβες. Πλέον πέρα από τα καραβάκια, με το μετρό, marmaray και metrobus που δουλεύει και τη νύχτα, καθώς και τα νυχτερινά λεωφορεία και ντολμούς, είναι πολύ πιο εύκολη η μετάβαση από και προς την ευρωπαϊκή πλευρά ακόμα και πολύ αργά τη νύχτα...

 

[psilos3]

Ψηλέ είσαι ωραίος, πάντα μου αρέσει να βλέπω νέα παιδιά να ανακαλύπτουν και να σαγηνεύονται από την Πόλη και πάντα απολαμβάνω να βλέπω φωτογραφίες της...

Ευχαριστώ πολύ φίλε @japetus για τα καλά σου λόγια και για το κόπο που μπήκες να γράψεις όλες αυτές τις τόσο χρήσιμες πληροφορίες, οι οποίες επιβεβαιώνουν ουσιαστικά τα όσα είδαμε κι εμείς το τριήμερο μας στη Πόλη.
Εννοείται πως θα μείνουμε στο Καντίκιοϊ την επόμενη φορά, καθώς μας ενθουσίασε η ατμόσφαιρα του και θα ακολουθήσουμε τις συμβουλές σου.
Είναι αλήθεια ότι στην Istikal βλέπεις πλέον πολλούς Άραβες τουρίστες με διάχυτο θρησκευτικό φονταμενταλισμό, κάτι που γενικώς δε μου αρέσει.
Όπως και να χει βρήκα τη Πόλη υπέροχη και θέλω να ξαναπάω με τη πρώτη ευκαιρία.

 

[Tonia L.]

αφήνοντας κραυγαλέα καμιά φορά αξιοθέατα να μου ξεφύγουν. Ποιος ξέρει, μπορεί να το κάνω κι επίτηδες για να ξαναπάω…

Οφείλω να πω ότι είναι κάτι που συμβαίνει και σε μένα. Κυρίως γιατί προτιμώ να περπατήσω μια πόλη ζώντας την ατμόσφαιρά της παρά να είμαι στημένη σε ατελείωτες ουρές, που με βεβαιότητα θα μου προξενήσουν εκνευρισμό.

Αν και υπάρχει πληθώρα ιστοριών για την Κωνσταντινούπολη, μου άρεσε η ιστορία σου ιδιαίτερα, κυρίως το σημείο με τη "ξενάγηση" στην περιοχή του Kadıköy, για την οποία δεν είχα εικόνα ή πολλή πληροφόρηση. Δεν ξέρω πότε θα ταξιδέψω στην Κωνσταντινούπολη, σίγουρα όμως θα ήθελα να μείνω σε μια γειτονιά που
- στο μέτρο του δυνατού - δεν θα είναι τόσο τουριστικοποιημένη.

Ευχαριστούμε!

 

[psilos3]

Οφείλω να πω ότι είναι κάτι που συμβαίνει και σε μένα. Κυρίως γιατί προτιμώ να περπατήσω μια πόλη ζώντας την ατμόσφαιρά της παρά να είμαι στημένη σε ατελείωτες...

Εγώ ευχαριστώ για την ανάγνωση
Συνήθως είναι θέμα κατανομής χρόνου. Αν οι ώρες είναι ελάχιστες, πόσο μπορείς να περιμένεις σε μια ουρά, σε μια πόλη μάλιστα που έχει ένα σωρό αξιοθέατα; Δε γίνεται. Το περιέγραψες πολύ σωστά, περπατώντας και ζώντας την ατμόσφαιρα της κάθε πόλης, αυτό είναι και για μένα ο πρωταρχικός στόχος.
Ωραίο το Kadıköy, μακριά από τα σημεία ενδιαφέροντος όμως, αν και μιλάμε για μια πόλη που υπάρχουν όλα τα μέσα οπότε ίσως είναι λίγο υπερβολή αυτό το ''μακριά''. Στη πρώτη επίσκεψη μας όμως σε ένα μέρος όλοι έχουμε μια τάση να μένουμε στα πιο κεντρικά σημεία της εκάστοτε περιοχής, αν και έχω ξεκινήσει σιγά σιγά να αλλάζω αυτό το κανόνα.